Rouwverwerking - forum lotgenoten

Lieve Nicole ik weet wat het is heb mijn vrouw verloren op 69 jarige leeftijd en het is vandaag vijf jaar geleden. Je overdrijft echt niet...zou jou willen troosten en jou graag willen bijstaan.je mag met al jouw verdriet naar mij komen

Ik ben mijn vrouw in oktober 2021 ook plotseling verloren aan een longembolie. Bijna 2 jaar geleden en het gemis wordt alleen maar groter. Heb het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben. Heb nochtans 3 prachtige kinderen en 3 kleinkindjes maar die kunnen de leegte niet opvullen. Mensen begrijpen dat niet, ben het beu gehoord, zal slijten. Daar is niks van aan.

Ja dat zeggen ze allemaal.dat het slijt,maar dat is niet zo, het gemis wordt alleen maar erger, bedankt voor je lieve woorden Jan,
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.

Beste Nicole,

Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?

Mijn man is op 26 oktober terwijl ik met hem sprak doodneergevallen,hartaanval het doet zo pijn.geen afscheid kunnen nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was83jr.50jr samen geweest. Wie heeft zoiets meegemaakt.

Mijn man is ook vrij plotseling overleden op 58 jarige leeftijd, door een fout in het ziekenhuis, Het is nog geen 1,5 jaar geleden. Heb nagenoeg niets meer met hem kunnen bespreken, waar ik nog steeds heel veel moeite mee heb.

Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.

Hoi. Ik ben van verhaal 430.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte

1 Maand geleden, na ongeveer 2 jaar strijd tegen botkanker mijn lieve vrouw verloren. 63 j . 39 jaar samen … Op een avond haar snel naar de spoed gebracht, en op één week tijd was ze gestorven in mijn armen. De pijn en gemis is een marteling, hoe ik dit ga verwerken en overleven weet ik niet. Ben heel goed omringd door familie en vrienden, maar uiteindelijk moet je het alleen verwerken. Ik ga een heel moeilijke tijd tegemoet…

Dit heb ik ook meegemaakt mijn vrouw had longkanker was genezen weer een beetje aan het werk. Ze kreeg last van hoofdpijn .we waren bij mijn dochter aan het barbecue en ze wou naar huis naar max verstappen kijken
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans

Bedankt voor jullie reacties, ik sta er ook niet alleen voor heb 2 zonen en twee super lieven kleinzoontjes, maar het verlies blijft en wat ze ook zeggen en doen het verlies van mijn man krijg ik niet verwerkt.
Allemaal ook veel sterkte.

Ja ik heb al vaker berichten gelezen.en geschreven omdat ik er zo behoefte aan heb .ook ik heb mijn man verloren 19 Julie jongstleden.en heb nog steeds veel verdriet.we zaten in een aanstaande verhuizing .we hadden net een traumatiche ervaring.doorstaan .waardoor we ons huis en de meeste spullen kwijtgeraakt zijn .ook mijn herinneringen aan mijn man .ik weet ook niet hoe ik verder moet geen kinderen wel een lieve zus en zwager.die wonen niet in de buurt.zit hele dagen alleen .ik ga wel af en toe naar kennisen .en het buurthuis.waar mijn man altijd kwam voel me echt eenzaam.zonder hem
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal

ik heb mijn man 2jaar verloren altijd uitgestoten geweest door zijn eigen familie veel verdriet gehad nu dit ik heb nooit iemand iets misdaan ik heb geen rust meer wat doe ik hier nog ik wil zo liefst mogelijk bij hem zijn we hebben niet te kiezen het is ons lot maar hoe langer geleden hoe groter het verdriet

Veel sterkte Irma, ik begrijp je volledig, hoe langer het geleden is hoe erger het wordt, en nu begrijpt niemand je nog, je moet verder zeggen ze, en dat klopt maar voor mij staat de tijd nog altijd stil op de dag dat mijn man stierf.

Lieve Nicole . Mijn man is 5.5 weken geleden onverwachts overleden. Mijn sterkte prachtig zielmaatje. Samen oud worden waren onze woorden. maar 61 is niet oud Ook ik wil niet meer verder heb er ook de kracht niet meer voor. Heb 2 prachtige katten waar ik nog voor leef Mijn kinderen hebben het goed en zijn lief voor mijn maar ik huil van 6 uur in de ochtend tot ik ga slapen. Ik voel hem niet wanneer ga ik hem voelen en dat hij over mijn waakt. Ik begrijp je helemaal alles is leeg en sta stil. Denk aan je

Bedankt Els, ja zo is het, het leven staat stil, ik voel mijn man ook niet meer geen enkel teken niets, alleen een enorme leegte, ook al heb ik twee goede zonen en 2 kleinzonen die super lief zijn en ook vrienden, maar toch met dat alles voel ik mij nog enorm eenzaam.
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.

Je overdrijf zeker niet. Mijn man is onverwachts door een buikaorta overleden. De plannen die je samen hadden de liefde die al 25 jaar aanwezig was. We waren ziel maatjes mijn liefde voor het leven ik kan en wil niet zonder hem. Heb geen zin meer om te leven. Mis hem verschikkelijk en wil het liefst naar hem toen. Waarom waarom sterkte nog

Ook veel sterkte voor u Els, ik wil ook naar mijn man toe, het doet zoveel pijn je bent zo alleen en iedereen zegt je moet verder, maar zij weten niet wat het is, ik kan niet verder ik wil alleen maar terug zoals het vroeger was, en dat gaat niet, daarom wil ik ook naar hem.
Nog verl sterkte voor jou.

ik ben mijn vrouw een jaar geleden ook verloren na 2maanden ziekte het lijk wel of het vorige maand was de pijn en verdriet wordt niet minder maar ik heb wel afleiding van sporty muziek ,veel sterkte

Hollo Nicole, ik voel precies hetzelde. Ik voel me zo verlaten en alleen.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine

Hier 6 maanden geleden mijn vrouw onverwachts op pas 56 jarige leeftijd verloren. Ook zoveel plannen hadden we nog en ook ik praat de hele dag tegen haar foto. Ik vind het met de dag moeilijker worden om alleen te zitten. Dit is geen leven meer Liefst ga ik zo snel mogelijk achter haar aan. Het is zo moeilijk.....

Ik snap het bij ons is het twee weken geleden je leven stort in ook niet zien aankomen ineens is ze er niet meer ook niks meer tegen haar kunnen zeggen ik moet verder met mijn verdriet en probeer kracht uit de mooie dingen te halen die we samen meegemaakt hebben maar het valt zwaar

Veel sterkte allemaal, begrijp het heel goed, het is nu 3 jaar geleden dat mijn man plots overleden is, maar mijn leven is nog altijd een hel, voor andere mensen doe ik gewoon, maar van binnen ben ik volledig gebroken, en op de kop toe komt mijn jongste zoon nog met het nieuws dat zijn relatie van 8 jaar gedaan is, hij wil niet meer verder gaan met zijn vriendin. Deze klop komt er ook nog bij, ik weet niet hoe ik verder moet, ik mis mijn man zo erg nu en ik voel mij zo alleen op de wereld, ook al heb ik mensen om mij heen.

ik snap je helemaal ik heb mijn vrouw verloren op 27 februari 55 jaar ik ben 62 dus ga je er van uit dat ik eerst gaat dat gevoel van was het voor mij ook maar over snap ik we zitten op een leeftijd dat je juist meer moet gaan genieten ik ben wel blij dat altijd met mijn vrouw heb gesproken over als een van ons iets overkomt dat ze niet zou willen dat ik bij de pakken neer gaat zitten en verder moet gaan met mijn leven dat geeft mij wel kracht maar nu dit moment zie ik het allemaal niet zo ik hoop dat ik in toekomst weer de kracht mag vinden ik wens veel sterkte toe en probeer weer een beetje geluk te vinden veel sterkte toegewenst

Bedankt Andre, voor u troostende woorden, op de moment gaat het niet zo goed met mij , het verlies van mijn man wordt precies alleen maar erger, ik probeer het te verwerken en door te gaan, elke dag opnieuw is een strijdt.
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.

Hoi.hier idem. Het gemis wordt iedere dag alleen maar erger . Met alles wat ik doe denk ik aan haar. 24 uur per dag. Vraag me iedere dag af wat ik nu op mijn 56e nog moet gaan doen en hoop net zoals jou dat mijn einde snel komt. Ik heb totaal nergens geen zin meer in en en alle leven is ook uit mij. Ik begrijp echt wat je voelt.
Sterkte Ronald

Veel sterkte, begrijp je volledig.

Sorry dat ik hier nog eens een reactie geef, mijn.man is nu 3 jaar dood, de ellende en het verdriet waar ik inzit is zo erg dat het pijn doet, het wordt erger met de dag en ik wee nietbmeer wat te doen, ik mis hem zo verschrikkelijk dat ik ook naar hem toe wil, het leven geeft geen zin meer voor mij, mijn kinderen hebben hun leven en hebben weinig tijd, ik denk elke dag als ik smorgens wakker wordt was ik maar blijven slapen, ik wil dat het stopt de pijn en het verdriet ik kan het niet meer aan, en wil ook bij mijn man zijn, we hadden nog zoveel toekomstplannen, hij was pas 59 jaar en ik 56 jaar, het is zo oneerlijk.

Mijn vader overleed 3 jaar geleden op 19 februari kort na jou aan zelfmoord, toen was ik 15 en heb dat automatische piloot gevoel ook al jaren alleen het gaat door therapie langzaam beter. Ik merk dat ik enorme opgekropte boosheid heb overgehouden ook aan het feit (denk ik) dat hij niks aan me heeft laten merken en ik het niet “rechtvaardig” vind boos te zijn als hij het al zo zwaar had. Dit is misschien (ben nu 19) meer her perspectief van een kind alleen ik merk laatste tijd dat het wat beter gaat omdat ik mezelf de emoties toesta en gun en langzaam opluchting voel, ik ben boos op hem dat hij mij er zo buiten heeft gehouden wat onbewust mijn eigenwaarde heeft gesloopt, nu probeer ik hem te eren voor zijn onvermogen maar mijzelf ook de woede en het verdriet te gunnen die ik nodig heb het een plekje te geven.

Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.

Mijn man is nu 3 jaar gestorven en ik ga nog altijd door een hel, het wordt erger met de dag, kan niet meer gelukkig zijn of genieten van iets, nu doet mijn kleinzoon zijn eerste communie morgen, heb zo een schrik om er naartoe te gaan zonder mijn man, weer iets dat hij niet kan meemaken en ik weer zonder hem, voor mij moet het allemaal niet meer, de pijn is te zwaar en verzacht maar niet. Sorry voor mijn depressief verhaal, stel ik mij aan of zijn er nog die zich zo voelen, alleen en verlaten zonder doel meer in mijn leven.

Hoi Goedemiddag
Ik herken alles bij je
December 2022 er was niet aan de hand , alleen vertelde ze dat ze praate als een kip zonder kop
Oké wij naar zhuis smiddags en nacht eruit met de mededeling long kanker en hersentumor
57 jaar bijna , augustus 2023 overleden

M'n ennons leven stopt, en ga nu op auto piloot
Zonder vreugde en denkmzovaak waarom jij caroline m'n schat m'n grootste liefde van m'n leven waarom is jou dit overkomen
Hoopmdat ik binnenkort dood neerval of een hartaanval krijg en dat ikmin de ochtend niet meer wakker wordt en hoop m'n lief dan weer te zien en dan voor altijd

Mijn vriend is op 1 april dit jaar ook plotseling overleden. Hij was kort daarna nog bij mij. Ik kan hier ook niet overheen komen ben tot niks meer instaat. Als ik jou verhaal lees kont het het zelfde over als mijn verhaal. We hadden ook nog veel plannen samen en de zomer was altijd onze tijd veel terrassen samen vakantie en genieten van het mooie weer met een hapje en een drankje. Ik mis hem zo erg ben er kapot van. Ik heb 2 kids van 11 en 12 die kunnen nog niet zonder mij dus moet door maar het lukt me vaak niet.

Groetjes sheila

Veel sterkte voor jullie allemaal, ik moet spijtig genoeg zeggen dat het niet slijt met de tijd het gemis wordt voor mij alleen maar erger.

Lieve Nicole …en al die andere mensen met het verlies van jullie dierbare. Mijn man is 10 maanden geleden na een kort maar ernstig ziekbed overleden. Als ik al die verhalen lees denk ik…Hoe raar het ook klinkt, gelukkig, ik ben niet de enige die nog zo intens verdrietig is. Het wordt inderdaad alleen maar erger. Je denkt dat het steeds beter gaat, maar je gaat hem steeds meer missen.
Ik ben opstandig, depressief en moet nog steeds iedere dag huilen. Ik heb 2 lieve kinderen, waar ik soms onredelijk ruzie mee maak en dat had ik nog nooit gehad. En dan heb ik daar weer verdriet van. Het is nu mooi weer en zit in de tuin…maar dat genieten daarvan is er niet meer. Ik ga fietsen, dat deden we veel….maar dan zit ik huilend op de fiets. Wat ik ook lees bij anderen…Waar leven we nog voor en dat vind ik eigenlijk heel,erg.
Maar 50 jaar samen vergeet je niet zomaar.
Ik wens iedereen heel veel sterkte …en misschien en hopelijk komt er ooit een dag dat het iets beter gaat…
Liefs, Anneke

Ik begrijp het helemaal is nu 4 en half jaar geleden dat mn man overleden is kom er maar niet doorheen zo naar in t hoofd en op mn borst en beetje depri hoop dat keer over mag gaan komt iemand dit bekend voor

Hey Willie ,

Dit komt zeer bekend voor, heb mij nooit meer gelukkig gevoeld na 9 februari 2021, de dag dat mijn man overleden is, elke dag is een strijd voor mij om verder te doen, heb veel zin om het ook op te geven, maar ik heb 2 zonen en twee kleinkinderen ik kan hen dat niet aandoen, maar het verdriet en het gemis wordt met de dag erger.
Veel sterkte ook voor un

Het is zo erg he om hier door heen te komen leven staat gewoon stil sta te trillen op mn benen ben gewoon niet meer stabiel

Sterkte Willie, ik heb ook het gevoel dat ik nooit over het verlies van mijn man zal kunnen komen, het wordt alleen maar erger, het verlies en de pijn.

Mijn man is afgelopen 11 maart plotseling overleden. Terwijl ik hem aan de telefoon had kreeg hij 4 hartinfarcten achter elkaar. Toen hij stierf viel mijn telefoon uit. Gisteren heb ik zijn as opgehaald, hij is nu thuis. Nu ik nog, mijn thuis is bij hem en daar wil ik ook heen. Voor mij hoeft het zonder hem niet meer. Helaas word ik elke morgen weer wakker.

Hey Nathalie, bij mij is het juist hetzelfde, elke morgen denk ik, ik ben er weer, weer een dag zonder mijn man, en probeer hem weer maar door te komen, bij mij is het nu 3 jaar geleden dat hij plots is overleden, ik hen zo een gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn zit, kan niet meer verder, heb in niets zin meer en ik voel mij zo alleen ook al ben ik onder de mensen, ik mis hem elke dag meer en meer en weet niet hoelang ik het nog vol kan houden. Ik wens jou on ieder geval veel sterkte toe.

Hoi Nicole, 1 jaar en 2 maanden terug overkwam mij hetzelfde (hij was 57)
Herken wat je zegt, ik heb meer dan een jaar ‘doorgehaald’ . Nu denkt een ieder dat ik wel weer verder kan, maar nu slaat ‘depressie’ toe. Enige wat mij goed doet is yoga, want in het moment vergeet ik even alles. Mocht je van gedachten willen wisselen, laat me weten !

Hey Franciska , ik begrijp je volledig, het eerste jaar heeft iedereen begrip voor je, maar daarna moet je alles verwerkt hebben dat verwacht men. Ik krijg het ook met de dag moeilijker, het besef dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Goed dat yoga helpt bij jou, moet misschien ook zoiets proberen, want volgend jaar stop. Ik met werken, had er vroeger naar uit gekeken, nu heb ik er schrik voor. Graag wil ik gedachten uitwisselen. Voor u ook veel sterkte.

Ja .ik weet het .is vreselijk .deze maand Julie. Woord het 1 jaar dat mijn man plotseling in de nacht .niet lekker werd en aan een hersenbloeding g is overleden ..niet ec ht afscheid heb kunnen nemen .het gemis woord niet minder..ik probeer .dingen te ondernemen .met fam .en kennissen .om te gaan .te praten .maar voel me zo eenzaam van binnen..wij hadden samen geen kinderen .mijn man heeft 3 kinderen .en die latenzich niet zien ..ik ben al op leeftijd .mijn man was 9 jaar jonger .dan ik .hij was 67 .toen hij overleed ..we zouden samen oud woorden ..ik leef op de automatische piloot .we gingen verhuizen .toen hij overleed.toen moest ik alleen naar het nieuwe huis.het huis us ok .maar ik mis nu me oude huis .me tuin . Ons leven . Alles is weg ..vreselijk .

Veel sterkte Joanne, ik weet dat het heel zwaar om te dragen is , bij mij is elke dag een gevecht om voort te gaan
Maar ik doe het voor mijn 2 kinderen en 2 schatten van kleinkinderen, anders zou ik het ook niet weten.

ik ben me zelf verloren
door een bedrijgen
hoe los ik dat op

Ik snap het helemaal, ik wil ook dat het over is , de pijn is te veel. Mijn man is 6 maanden geleden overleden aan kanker. We waren 40 jaar samen. 3 prachtig kinderen en 2 kleinkinderen. Dus ik wil het hun niet aandoen, maar ik wil zo graag weer bij hem zijn .

Ik ook Suzy, bij mij is het nu 3.5 jaar geleden, maar het verlies en de pijn blijft, ik mis hem nog elke dag, en denk waarom wij.
Veel sterkte.

Mijn man is 2 weken geleden overleden aan kanker. Ik weet geen blijf met mezelf het liefst zou ik ook dood willen zijn. Ook 3 lieve kinderen en 3 kleinkindjes maar ik mis mijn maatje. Ik zoek in mijn omgeving ook mensen die hetzelfde mee maakte om eens te gaan wandelen of iets drinken als afleiding.

Veel sterkte Gaby, bij bij is het nu 3 jaar geleden, maar het verlies en het leed is nog hetzelfde als 3 jaar geleden, ik leef, wordt geleefd maar er mag nog zoveel volk bij mij zijn, ik voel mij eenzaam want mijn maatje is weg en dat komt nooit meer terug.

Nicole, dat gevoel heb ik ook. Ook als ik een ouder koppel zie voel ik die pijn, en denk ik dat is voor altijd gedaan. Misschien moeten we eens mekaar een mailtje sturen!

Ik heb op 15-1-2024 mijn vrouw verloren ze was erg ziek .ik was 49jaar getrouwd met haar . Mis haar enorm wil het liefst bij haar zijn ben altijd verdrietig ik wil gewoon niet meer verder ik kan nu niet verder type wordt me te veel sorry. Ik wens u veel sterkte dat meen ik echt ik weet het echt niet meer wens u veel sterkte toe henk uit denhaag

Henk ik wens je heel veel sterkte toe, bij mij wordt het in februari 3 jaar maar het is nog als de dag van vandaag, ik krijg het niet verwerkt,bij andere mensen heb ik een masker op en doe ik gewoon, thuis alleen ben ik een wrak en denk dikwijls waarom hij was 59 jaar en ik 56 jaar,ik hoop voor jou dat de pijn en het leed zachter worden. Sterkte .

Ik ik begrijp wat je voelt...mijn man is .in 2023 .plotseling overleden 67.was tie .na 19 jaar samen ..waren nog geen jaar getrouwd..samen oud woorden was ons motto .leef nog steeds in ongeloof .het niet geloven .het niet kunnen accepteren...vreselijk..en nu krijg ik zelf ook allemaal lichamelijke klachten ..leven is niet leuk meer .geen vreugde ...het is niet dat .ik dood wil ...maar .ik weet ook niet hoe ik verder moet ..heb geen kinderen ..me man had kinderen ..die kijken .niet naar me om .heb 1 lieve zus .maar woont .niet om de hoek .om de week komt ze .uit Brabant..mensen zo als jij en ik zijn er best veel .in rouw...het is hard ..zeker als je wat ouder ben .je ziet dan geen toekomst meer ...ik voel met .u .mee.en allen .die .zo iets ervaren hebben ..de enige troost is we zijn niet alleen ..er zijn zo veel lotgenoten .echt heel veel. Ik.ben .echt heel. Heel. verdrietig .

Ik begrijp je volledig, maar veel mensen die hetzelfde niet hebben meegemaakt, begrijpen dat niet.

Ook heel verl sterkte voor jou.

De jaren gaan voorbij, nu februari wordt het 4 jaar dat mijn man plots is overleden, ik ben nu 60 jaar kan volgend jaar met pensioen, iets waar wij naar uitkeken, nu ik helemaal niet meer, de angst en het verlies worden alleen maar erger, en nu de feestdagen die er weer aankomen, vroeger was dat voor mij top, nu helemaal niet meer, ik doe mee voor mijn 2 zonen en 2 kleinkinderen maar vanbinnen ben ik ook dood, zie het soms niet meer zitten, mijn verdriet wordt alleen maar erger, sorry moest het nog eens kwijt.

Begrijp je volkomen lieve schat, mijn grote liefde is ook onlangs heengegaan, op 13 oktober 2024, we hadden zo'n diepe, speciale band samen, het gemis, verdriet en de leegte is onbeschrijflijk, ik ploeter maar verder en verder alleen en zoek hulp bij professionele mensen. Ik wens je hee veel kracht en moed Nicole.
Francine

Francine, bedankt ik wens jij ook heel veel steun en sterkte toe, en hoop voor jou dat met tijd de pijn wat gaat beteren, maar bij mij is dat niet zo het wordt alleen erger, heb het gevoel dat ik niet meer verder kan. Ik mis hem elke dag meer en meer.
Veel sterkte voor jou.
Nicole

Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden na 3 mnd ziek zijn....
Ik weet niet hoe ik deze tijd ben doorgekomen. Hij was mijn eerste en enige grote liefde. Voor mij hoeft het ook niet meer. Zonder hem...

Begrijp je, voor mij hoeft het ook niet meer, ik dool maar doelloos rond en weet niet hoe dit gaat eindigen. Veel sterkte voor jou .

Ik heb het zelfde gevoel ik zit nu voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode iedereen zegt je zult je toch moeten herpakken en verder gaan ik heb daar echt de kracht niet voor dag en nacht angst aanvallen heel erg en dat is nog zacht uitgedrukt ik krijg wel van en aantal mensen steun maar als je het niet mee gemaakt hebt weet je niet waarover ze het hebben aan allen zend ik je veel warmte en bid ik dat het goed komt want iemand missen die je zo graag zag ik wens het niemand toe liefs Juliana

Mijn vrouwke, mijn maatje is vandaag juist 2 maanden gestorven ,ze was pas 61 jaar ,en dit na 4 jaar behandelingen te hebben gehad.Mijn leven is ook nadien gestopt,heb reeds een poging ondernomen voor der ook een einde aan te maken,uiteindelijk op dat moment was dit niet de oplossing.Het enige wat mij nog in leven houdi is dat ze een paar dagen voor ze stierf ,als je ook niet meer vertoeft op deze rotte appel wie gaat er dan mijn grafzerkje proper maken.Ik denk ook dikwijls voor mij hoeft het ook niet meer,voor wie en voor wat,ik hoop ooit op wat beterschap ,maar ik vrees er voor,ze betekende alles voor mij,mijne steunpilaar,mijn vrouw , mijn maatje.Ik wens aan mijn lotgenoten nog veel sterkte en hoop op betere tijden

Heel veel sterkte, ik heb het na 4 jaar nog altijd even moeilijk met het verlies.

Hey, nog even een berichtje, ik voel mij zo slecht mijn man is 4 jaar plots overleden 59 jaar, zo onrechtvaardig je zou nu denken dat de pijn van het verlies afneemt, maar dat is niet zo ,heb in niets zin meer, regent of is het prachtig weer het doet mij niks meer, heb 2 zonen en 2 fijne kleinkinderen en een fijn nichtje die bijna hetzelfde heeft meegemaakt als ik, wij doen veel samen, maar toch voel.ik mij zo eenzaam, zo verlaten, ook al zijn er allemaal mensen rond mij, ben nog een schim van hoe ik vroeger was angstig voor de toekomst zonder mojn maatje, zijn er nog mensen die zich zo voelen, of ben ik hiet alleen in ?

Nicole

Lieve Nicole,

Ik leef ontzettend met je mee, he schrijft precies zoals ik me op dit moment zeer zeker ook voel! Voor mij is het wat recenter, namelijk 29 mrt 2025.

Het plots niets meer samen kunnen doen, al was het maar naast elkaar zitten, zonder iets te zeggen wel van elkaars aanwezigheid weten te genieten!!

Het is net of er 2 handen om mijn keel zitten, die beetje bij beetje alles uit me knijpen.

De dagen gaan min of meer aan mij voorbij en het doet me niets!

Ik wist wel dat verdriet heftig kon zijn, maar dit is niet te doen!!
Je bent gewoon helemaal leeg!!

Ik wens jou heel veel sterkte toe.

Een hele dikke knuffel!

Lieve Mensen.
Voor mij ligt het even anders ben gehuwd met martine en woon in Frankrijk.ze is op 11/4 s´morgens onwel geworden.. nadien met helicopter weggevoerd en s´avonds bericht dat ze was overleden aan een zwaar hartinfarct. op haar 68ste verjaardag gister is ze uitgestrooid in de Bourgogne.geen afscheid kunnen nemen
Alle paperassen enz..zelf moeten zoeken.hebben geen kinderen maar heb enorm veel steun aan mijn broer schoonfamilie vrienden buren enz..
Uiteindelijk ben je toch alleen....ik heb recht op hulp enz..gelukkig heb ik geen financiële zorgen mijn schoonbroer en.broer zijn er indien nodig.wij hadden ook zoveel projecten en kwamen zo goed overeen.ik ervaar net hetzelfde verdriet en leegte.komt nog.bij dat ik hier in Frankrijk zit.Ik ga wel terug naar België...en hij het huis als familiehuis als nagedachtenis aan haar.mijn tante is 103 geworden vorige week.we zouden haar gaan bezoeken´in het rvt in Mortsel.
Lieve groet
Line

Veel sterkte

Veel sterkte

Mijn man is 16 februarie overleden mijn leven staat ook stil ik heb geen kinderen geen steun familie niet ik weet geen raad hoe ik verder moet p.giebelen1@upcmail.nl

Veel sterkte, mijn man is nu 4.5 jaar overleden en mijn leven staat nog altijd stil het is voormij iets dat een zware stempel heeft gedrukt op mijn leven, dat ik nooit zal verwerkt krijgen, zo jong 59 jaar en zo onverwachts, ik heb wel 2 zonen en 2 kleinkinderen, zij zijn heel lief maar ze kunnen mijn verdriet niet stoppen. Je mag altijd iets sturen. Ik woon niet in Nederland, ik ben Belgische, heel heel veel sterkte.
Liefs

Mijn echtgenoot is ook plots overleden. Heel recent wel. Maar ik voel ook dat ik dit niet te boven kom of wil te boven komen. Ik wil hem heel graag volgen maar ben te laf. Wij waren samen sinds ons 16 jaar. Alles samen opgebouwd. 2 kinderen maar er is ruzie onder hen. Men kleindochtertje is de enige die me een warm gevoel kan geven. Maar zij vraagt zich steeds af waarom omi zoveel weent. Ook niet gezond. Ik lees overal dat dit gevoel niet betert. Welke zin heeft het leven dan nog?

Het is niet gemakkelijk, en iedereen zegtcdat je verder moet met je leven maar zij hebben en voelen het niet, ik dacht vroeger ook zo tot het bij jezelf gebeurt, een open wonde die nooit meer heelt, veel sterkte, ik denk ook dikwijls wat heeft het voor zin, maar dan zeggen mijn kinderen, en wij tellen wij niet mee? En ja dat is zo, maar het leven is zo zwaar.

Ik ben nu bijna 5 jaar verder, en de pijn en het verlies is zo erg dat ik dikwijls denk het stopt voor mij, ik ga het laten stoppen, naar de buitenwereld ben ik oke maar van binnen ben ik al weg al bijna 5 jaar.

Nicole

Mijn grote liefde is een half jaar geleden plotseling overleden. De pijn van het verlies is alleen maar erger geworden. Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen. Dat is verschrikkelijk. Ik kan mij voorstellen dat dit voor jou ook alles nog extra moeilijk maakt. Het leven om je heen gaat gewoon door, maar voor veel mensen zoals jij en ik en de mensen die hier hun trieste verhaal schrijven is dit niet zo. Ik denk dat er ook geen vaste tijd is voor hoelang rouwen duurt. Soms hoor je mensen zeggen dat het na een jaar beter gaat, maar ik denk dat het ook veel langer kan duren. Zeker als een verlies onverwacht is en je elkaar niets meer hebt kunnen zeggen, geen knuffel meer hebt kunnen geven....dat is heel moeilijk om te accepteren. Ik wens jou heel veel sterkte.

Merci, en voor jou ook heel veel sterkte.

We zijn nu bijna 5 jaar verder, ik heb het gevoel dat ik niet meer verder kan, ik heb in niets meer plezier nadat mijn man op 9 februari 2021 plots overleden is, ik heb hier al veel op gelezen en geschreven, en alle verhalen zijn triest ook het mijne, ik zou zo graag mij 1 dag weer eens gelukkig voelen , zelfs dat is er niet bij. Naar de buitenwereld ben ik oke, maar van binnen als ik alleen ben een wrak. Ben ik alleen? Soms wil ik dat het ook voor mij stopt, het is omdat ik twee kinderen en twee kleinkinderen hebben die mij graag zien en nodig hebben want anders stopt het voor mij.

Hallo, ik herken uw verhaal mijn man is in 2024 overleden. Ik geraak er niet over, ween veel en ik voel mij ook niet gelukkig. Heb ook 3 kinderen en 3 kleinkindjes, maar die hebben hun leven en zij doen wat ze kunnen voor mij. Maar ik mis mijne man zo hard, dus u bent niet alleen. Veel sterkte!

Merci Gaby, jij ook verlies sterkte.

Merci allemaal voor jullie verhaal te delen, ik hoop voor jullie dat er ooit een dag komt dat het beter gaat, voor mij is er die niet meer. Het beste allemaal.

Heel veel sterkte, ik snap je verdriet.

Beste Mirjam, allereerst wens ik jou heel veel sterkte. Ik kan mij ongeveer voorstellen hoe je je voelt, mijn grote liefde is een half jaar geleden plotseling overleden. Omdat ik mantelzorger ben moet ik doorzetten. Het is heel moeilijk. Dat je lichaam letterlijk zeer doet heb ik ook een tijd gehad en vaak nog steeds. Wat mij helpt is het lezen van boeken die mij wat troost geven. Ik weet niet of je erin gelooft, maar als iemand sterft blijft de ziel. En hoewel je het nu misschien niet voelt door het grote verdriet en de pijn, hij is bij je. Ik denk dat je man heel graag zou willen dat je probeert door te gaan, ook voor de kinderen. Op een dag zal ook voor jou de zon weer gaan schijnen, eerst een lichtstraaltje en daarna steeds meer. Daar hoop ik voor mijzelf ook op.
Ikzelf heb meerdere tekens gekregen, hartjes die ik overal tegenkom en soms een gevoel van aanwezigheid. Om dit te begrijpen en er meer over te weten te komen heb ik boeken gelezen die mij troost geven, hoewel de pijn van het verlies heel erg is en ik weet dat die pijn altijd zal blijven maar misschien op een gegeven moment niet meer zo op de voorgrond. Misschien heb je ook wat aan deze boeken: Tekenen van geluk van Bill & Judy Guggenheim en Tekens zijn overal van Laura Lynne Jackson. Ik hoop dat je de kracht vind om door te gaan.

Ik begrijp het helemaal ik heb na 6 jaar nog zo veel klachten vol stress pijn en verdriet het word heel zachtjes aan beter maar gaat heel langzaam
Anneke

Misschien aankloppen bij je huisarts met deze gedachtes? EMDR therapie of medicatie om je rouwproces te verzachten zodat je het WEL kan dragen? Het zijn maar ideeën: weet dat er heel veel steun is en veel hulpverleners je hierbij kunnen helpen! Sterkte en zoek steun vooral!

Ik lees zoveel herkenning kom net bij de huisarts vandaan en kan vanmiddag anti depressieva ophalen mijn man is 20 augustus 2025 overleden nadat hij vier weken ervoor hoorde dat hij uitgezaaide longkanker had mijn omgeving is er zeker maar mis zo mijn maatje we waren 51 jaar samen allebei net gepensioneerd en zoveel plannen
Lieve groet Gerda de Moes

Hier hetzelfde verhaal
6 augustus mijn man verloren
46 jaar getrouwd
Zo hopeloos alleen en verdrietig en in paniek
Inmiddels ook aan de antidepressiva en lorezepam
Lieve kinderen en kleinkinderen maar ik vind het alleen zijn zo naar
Ben ook bang
Slaap nauwelijks
En dan weer een nieuwe dag die vroeger ook voortkabbelde
Maar alleen is hij niet te doen

ohhhhh zoveel herkenbaar….ik heb mijn man verloren 21.08.2025 binnen twee weken….opeens kanker en niks meer aan te doen🥲 ik zou graag met lotgenoten in contact komen om elkaar te steunen…( wij waren in juni 55 jaar getrouwd) mijn man was 77….en was erg energiek…tennis,tafeltennis, tuinieren,wandelen etc…en altijd positief…. lieve groet,

Dat is bij mij ook zo, maar ik doe mijn best voor mijn kinderen en kleinkindjes. Maar het blijft moeilijk hele dagen alleen en tegen niemand kunnen praten. U bent absoluut niet alleen!!

Heel herkenbaar dat gevoel. Mijn man is ook binnen twee maanden nadat zijn klachten begonnen overleden aan longvlieskanker op 27 september 2025. Eigenlijk niet eens goed afscheid kunnen nemen door alle zware pijnstillers en delirium.
Hij was in mei 65 geworden en er was toen nog niets aan de hand. Wij waren bijna 37 jaar samen.
Ik kan het soms nog niet geloven wat er is gebeurd. Het is zo vreemd dat hij er niet meer is.
We hadden nog zoveel toekomstplannen. Je valt in een diep zwart gat. Vooral de nachten als je alleen bent zijn zo eenzaam. En dan beginnen ook de donkere dagen en de feestdagen straks. Voor mij hoeft het eigenlijk ook niet meer. Alleen voor mijn zoon probeer ik nog door te gaan.
Warme groet en heel veel sterkte,
Ingrid

Ik ben in augustus mijn moeder verloren. Ze is toch plots overleden aan de gevolgen van longkanker. Ik mis haar in alles. Zo dichtbij altijd en nu niet meer samen.

Ik zal haar ooit weer terug zien. Dat maakt me rustig wanneer de pijn en, verdriet, en gemis erg is. Mijn moeder heeft nu geen ziekte, pijn of verdriet. Ondertussen koester ik de momenten, herrineringen, foto's en video's. Ik draag haar kleding. Ik maak binnenkort een herrineringen kist, en ga samen met mijn vader foto's van haar in een boek plakken. Ik kook haar maaltijden. Gedragingen die ik van haar heb, haar lach, haar....ik heb veel van haar. Ik heb nu een andere band met haar. Dicht in mijn hart.

Ik begrijp u helemaal, ook mijn man overleden in 2024 pancreas kanker. Ook geen zin in niks, kinderen doen hun best, maar dat is niet hetzelfde ge zit steeds in een leeg huis. Ook ik heb maagklachten en heb een rouwpsycholoog. Maar telkens thuis komen is hard en ik doe mijn best om buiten te komen, maar ge staat overal alleen! Koppels samen zien vind ik zo moeilijk.

Ik begrijp je, ben ook enig kind ben 57 jaar allebei mijn ouders zijn overleden en op 9 februari 2021 mijn man, ik voel mij ook heel alleen heb 2 zonen maar die zijn het huis uit gelukkig heb jij nog een lieve partner, trek je daar maar aan op.

Ik ben sinds vanmorgen ook wees.. Ik ben 38 en mamma heeft mij alleen opgevoed. Geen familie en mijn vader overleden toen ik ongeveer vier was. Ik wil mamma zo graag even bellen en haar lieve stem horen, maar ze had copd en daaroverheen corona. Ik moet nu alles gaan regelen, maar ik wil haar zo graag even bellen voor raad. Mamma wat moet ik nu regelen en ik heb een baan aangeboden gekregen, wat vind jij van deze baan? Ik zie de laatste oproepen nog in mijn telefoonlijst staan van mammie en ook haar dagelijkse sms'jes. Ik durf niet te kijken of te lezen. Mamma mag ik je alsjeblieft nog 1 keer bellen en even horen hoi popje, hoe gaat het?

Jouw “verhaal” kon mijn “verhaal”zijn. Weet wat je voelt… bijna onmenselijk.Heel veel liefs

Jouw verhaal is mijn verhaal, helemaal alleen. Opk mams verloren aan kanker toen ze 68 was en ik 40 jaar. Geen kids.
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!

Goh, hoe herkenbaar jouw verhaal. Je hebt dit bijna 2 jaar geleden 'geschreven'. Ben zo benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik ben ook enig kind (inmiddels ben ik 54) , mijn vader is 15 jaar geleden overleden. Mijn moeder leeft op dit moment nog, maar is dus wel op leeftijd. Ik schrik en beef voor het moment dat zij komt te overlijden. Ik heb familie, maar of er geen/nauwelijks contact mee (< 1 xpj) of ze wonen te ver weg en hebben hun eigen familie daarginds. Ik heb medisch gezien een aantal zware jaren achter de rug en ben daardoor vriendschappen verloren. Ik heb geen partner, en geen kinderen. Soms vind ik het erg beangstigend en denk ik ook dat ik beter af ben als ik niet meer zou leven, want je staat er -in bijna alles - helemaal alleen voor. Een heleboel mensen kunnen zich dat niet voorstellen, zoals wij ons het leven en daarbij horende zorgen/problemen kunnen voorstellen bij mensen die grote gezinnen en families hebben. Liefs, Nanon

Ja het is zwaar, ik heb kanker, mijn familie heeft me laten vallen. Een long werd geamputeerd helemaal op mijn eentje. Als niet-roker toch longkanker gekregen. Dr vriendengroep heeft me buitengesloten door een narcistische broer die ik niet meer zie. Ik heb geen partner, geen werk, 66 procent invalide met een minimum loon. 2 vriendinnen maar ook zij hebben een familie en gezin. Ik was er liever ingebleven tijdens de operatie.
En ik leef, van dag tot dag. Overleef op to good to go en kan al eens shoppen bij Vinted. Ben heel eenzaam. Xxxx

Beste Do, zo erg voor u, ik leef met u mee. Ik ben ook enig kind en had een goede vriend maar door de ambivalente verhouding door in mijn jeugd mijn moeder bijna nooit te hebben gezien, heb ik hem verwaarloosd, mede door slechte toestanden op het werk. Ik had een tante en nonkel die bejaard waren maar voor wie ik als een eigen dochter was, maar ze zijn allebei overleden. ik heb nu mijn lieve, attente, soms heel venijnige moeder en ween elke dag bijna een half uur en kan er soms niet van slapen door het vooruitzicht dat ik zonder haar ooit zou moeten leven. Ik weet dat ik zelfs het afscheid zelf niet aankan, en daardoor ben ik er al jaren heel angstig en verkrampt. De eenzaamheid bij de gedachte doet me iedere keer in wenen uitbarsten, sinds mijn moeder 67 is ben is zo angstig dat haar iets overkomt. ik kan me geen uur zonder haar in mijn leven voorstellen. ik heb 2 vriendinnen maar die zien dat niet zoals ik dat beleef. ik heb niemand van familie die me zal opvangen want ze wonen hier veraf en hebben al 50 jaar hun gezin met partner, kinderen en kleinkinderen. ik weet dat ik in een psychotische depressie zal belanden en jaren ziek zal zijn en niet meer zal kunnen gewoon verderleven; ik hoop dat ge toch nog de moed vindt om verder te doen , gesteund door uw man, maar voel oprecht met u mee. ik heb altijd alles, uitstappen reizen, blijven eten en soms ook werkrelaties met mijn mama gedeeld.
Ann

Beste lotgenoten. Misschien een idee om een groepsapp te starten ? Om elkaar te steunen begrip en tips etc? Wie hier behoefte aan heeft mag mij mailen liefs Jeannet . Email is jeannetishier@hotmail.com

Wil je zoiets starten een app groep? hoe moet ik dat precies zien?

Ik ben ook enig kind, heb ook mijn beide ouders verloren, maar ook nog mijn lieve echtgenoot hij was pas 59 jaar, ik wens je veel sterkte, maar trek je op aan je partner, want die heb je nog wel en die zal je ook de steun geven.

Mijn liefste vrouw die alles voor mij was is overleden zij was iemand die mij sturing gaf nu loop ik als een kip zonder kop in het rond 13 april zouden wij 60 jaar getrouwd zijn.

Wat vreselijk, Chris. Heb je steun van familie/vrienden?

Ik ben niet enig kind maar heb geen vrienden en familie is niks mijn man is 16 februarie overleden ben helemaal alleen heb geen kinderen ben zo een zaam kom nergens meer kan niet eten ik weet geen raad ben bang heb geen steun wie jan mij helpen ik heb zelf een hersentumor een meningeoom kan nergens heen mijn adres p.giebelen1@upcmail.nl

Ik herken mijzelf in jouw verhaal. Als je wilt praten mag je mij mailen. d.bierman3@chello.nl

Ik herken mijzelf in jouw verhaal. Als je wilt praten mag je mij mailen. d.bierman3@chello.nl

Wat een liefde en wat een sterke band, en zorgzaamheid van jou naar je ouders toe. Dat maakt het zo intens en blijvend verdrietig. Mijn mama 5 weken geleden verloren. Mijn beste vriendin en mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn dat weet ik wel. Niks aan zo op deze manier:(

Ik lees nu pas dit verhaal en herken het. Ben 58 enigs kinds en moeder 1,5 jaar geleden overleden. Super partner gelukkig maar voel me vaal alleen en voel de leegte. Mis het zorgen voor en de dagelijkse telefoontjes. Als je contact wilt laat het me weten

Hoi, ben ook enig kind, 67 en 5 jaar geleden m'n moeder verloren, mijn beste vriendin.
Heb geen kinderen, geen familie en geen partner. Zie het soms echt niet meer zitten
Laat gerust weten als je eens wil praten.

Ik ben ook enig kind en beide ouders overleden en sinds 2024 is mijn man ook overleden. Dus ja, het is niet gemakkelijk. Veel wenen en alleen voelen, ik ben zo ongelukkig.

Mijn moeder is 67 en hoorde vandaag uitbehandeld te zijn. Ze heeft sinds januari vorig jaar chemotherapie gehad. Sinds dien ben je al in rouw. Ik was en ben in alles verweven met mijn moeder. Ik heb de laaste tijd veel tijd met haar doorgebracht, maar vooral betreft zorg enz. We zouden een nachtje hotel pakken maar de energie was er niet voor. Ik denk al heel lang ik zorg alleen maar en ben niet echt bij mijn moeder. Nu draai ik het om. Al die tijd samen tijdens chemo. Het helpen met van alles. Een luisterend oor bieden. Maar ook de dieptepunten van angsten en het niet meer zitten. Ze heeft me vaak gezegd dat ze veel steun aan me heeft en had, en dat is wat telt. Niet de bucketlist maar de weg in dit hele proces. En voor en ook tijdens de ziekte heb ik zoveel leuke herrineringen met haar die ik koester. Nogmaals dat ik belangrijk. Haar missen deed ik al ik bij mijn oma ging logeren of als ze te lang op haar werk was. Ze was er altijd voor mij en tijdens haar ziekte ben ik er voor haar. Als ik haar niet zie appen we bijna heel de dag door dus sta altijd in contact met haar. Ik hoop dat ze nog lang in ons leven mag blijven, maar hoe zij zich voelt en wat zij wilt staat voorop. Er komt een dag dat ze wegvalt maar ze heeft me teveel gegeven om te zeggen dat ik haar verliezen zal. In alles ook zonder haar zal ik met haar bezig zijn want we lijken in vele opzichten op elkaar. Nu ze er nog is voel ik het zo, en zal zeker momenten zeer veel pijn en verdriet voelen mocht ze er niet meer zijn, maar de herrineringen daar zal ik aan denken. Haar favoriete bloemen kopen, of haar hond uitlaten. Zo zal ze altijd bij me blijven. Hopelijk zal dit alles verzachten vij verlies...

Een moeder is een veilige haven, en waar je altijd terecht kan. Zo heb ik het ervaren, en nu ze er niet meer is voel je je alleen. Een moeder kan niemand vervangen en dat doet pijn. mijn moeder 5 weken geleden verloren en niets is meer hetzelfde, en zal zonder haar ook niet meer zijn.

Mijn moeder is overleden 7 weken geleden.
Ik mis mijn moeder zo erg dat is niet te beschrijven. Mijn moeder leefde voor mij en ik voor haar. Ik voel pijn, onrecht, en een groot gemis, en voor mij met de dag meer gemis.

De hechte band die je met je moeder had doet erg pijn als ze er niet meer is. Voor mij is niets meer hetzelfde. Het is het ergste wat mij is overkomen in mijn leven als dochter....van een hele lieve moeder. Ben haar nu 2 maanden verloren

De hechte band die je met je moeder had doet erg pijn als ze er niet meer is. Voor mij is niets meer hetzelfde. Het is het ergste wat mij is overkomen in mijn leven als dochter....van een hele lieve moeder. Ben haar nu 2 maanden verloren. Verdriet komt soms in hevige golfen. Ik wil gewoon even bij haar zijn, of denk mam nu ben je wel lang genoeg weg geweest.

Ik ben mijn lieve mama 2 weken geleden verloren. Na 5 jaar strijden tegen de kanker kregen we afgelopen september te horen dat het uitgezaaid was naar beenmerg en hersenvlies. Ze heeft nog 7 weken geleefd…
Ik ben er al die jaren voor haar geweest en heb haar tot haar dood verzorgd.
Ik mis haar vreselijk, ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoeld.
Wil iedere keer op mijn telefoon kijken of ze gebeld of geappt heeft.
Ik heb geen idee hoe ik nu verder moet.
En dan komt nu ook die rottige december maand eraan.

Nét 6 weken geleden mijn mama overleden aangetroffen. Ieders wereld draait door, terwijl de mijne stopt!!! We belden s ochtends altijd even.
Rond "onze beltijd" schiet de paniek toe....
Hoeveel lieve mensen ik ook om me heen heb (en ik heb er veeeel! Blessed...) mijn mama is er niet meer! Ik werk al een poos weer, praat er veel over, huil en krijs soms. Toch heb ik het idee het niet "goed" te doen! Wat nu?
Liefs,
Miran.

Hallo Karin,
Dit moet erg moeilijk voor je zijn. Je ziet als het ware het einde naderen en je bent bang voor de eenzaamheid. Dat kan ik begrijpen. En je hebt volledig recht op je verdriet. Je zou hulp kunnen zoeken/vragen bij je huisarts of je ergens terecht zou kunnen om je aan te sluiten bij een praatgroep of iets dergelijks. Daar zul je moed voor moeten verzamelen. Maar geloof me, je bent niet de enige, die alleen en of eenzaam is. Er zijn er zoveel. Ik wens je sterkte en succes.

dank je wel wilma voor je reactie. ik ben al op zoek naa een praatgroep waar ik me straks bij kan aansluiten die zijn er vast wel

Even een up date op 5 mei 2025 us mijn moeder overleden dmv euthanasie. Ze was helemaal op en dat ben ik nu ook. Ik kom uit een roes waarin ik heb gezeten sinds het overlijden en voel me erg alleen. Ik huil veel en mis haar erg net als iedereen op dit forum. Ik zoek afleiding in sport en andere activiteiten en heb medicijnen maar het leven is zwaar en soms denk ik was ik ook maar dood.

Hoi, ik herken je verhaal. Werd ook op mijn 38ste wees zonder nog veel familie te hebben. Heb weinig vrienden, dus dat helpt ook niet mee.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.

Ik maak hetzelfde mee nu en voel me intens eenzaam en ook angstig voor het alleen zijn zonder fam

Iemand ervaringen?

Herkenbaar. Alles draait in de maatschappij om onderdeel te zijn van familie. Maakt je kwetsbaar. Geeft een gevoel van eenzaamheid. Weet iemand of er een lotgenotengroep bestaat? Om ervaringen te delen en je minder alleen te voelen. Of kunnen we die niet zelf starten? Met vereende krachten. Samen niet alleen.

Ik heb ook behoefte aan een lotgenoten groep. Ik weet niet of je een melding krijgt van het plaatsen van mijn bericht, maar ik zou zoiets wel willen beginnen samen met je

Beste ik heb juist hetzelfde ouders opeenvolgend gestorven heb familie maar geen contact voel me ook alleen en nut van het leven is weg elke dag overleven sterkte begrijp je ann

Jaren geleden bewust gekapt met alle familie vanwege narcisme van een paar personen.
Heb me nog nooit zo vrij en gelukkig gevoeld
samen met mijn vrouw.
HEERLIJK.

Jij hebt tenminste nog iemand

Neefjes,nichthes,ooms,tantes......WAT BEN IK BLIJ DAT IK DAAR VANAF BEN.

Na het overlijden van mijn enige zoon en drie weken daarna mijn vader heb ik helemaal geen familie meer.
Geen ooms tantes..geen neven nichten en ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die ook geen familie heeft.
Ik heb gelukkig wel vrienden maar kan mezelf heel eenzaam voelen

Ik lees hier de nodige verhalen. En dan vraag ik me af waarom al die mensen die zo alleen staan niets ondernemen om daadwerkelijk voor elkaar iets te betekenen. Het komt denk ik ook door waar je woont en hoe ver je van elkaar af zit. Maar in het algemeen zit iedereen ook in zijn eigen bubbel. Ikzelf ben in de 60 en ook van achter in de 30 wees. Ondanks dat ik een bijzondere vorm van helderziendheid heb en cliënten begeleid met levens problematiek en innerlijke ontwikkeling, voel ik mij dagelijks eenzaam. Niemand staat dichtbij me. Met de feestdagen zit ik alleen. ik voel me erg verbonden met het grotere geheel en het feit dat alles een diepere zin en bedoeling heeft. Maar in deze huidige tijd is een familieloos bestaan behoorlijk afzien. Mensen die behoefte hebben aan een luisterend oor of een arm om hen heen, ik ben er. Woon in Den Haag .Maar ik weet niet of je mij via de redactie kan bereiken...

O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .

Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.

ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes

Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.

Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.

mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen

Hoi Stella,
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.

I k heb je verhaal gelezen en hoe is het nu met je?
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.

Hallo Stella,
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.

Moed houden meis. Hou moed. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd, mijn man is een jaar terug overleden, geen kinderen. Goddank wel vriendinnen. Ik zoek en vind troost in kleine dingen. Een warme kop koffie, even zon op mijn gezicht. Ik heb een hond, een huisdier is geweldig om te vertroetelen. Hij is altijd dankbaar als hij mij ziet. Hij moet uit. En daarmee ik ook. Al is het soms met de moed der wanhoop. De tijd is vast onze vriend. Veel sterkte

Vreselijk,zit ook in deze tijd,het is soms ondraaglijk,sterkte,hoop houden dat we het kunnen accepteren.

Heb ik ook krijg de indruk van omgeving,zo van nu ophouden met je verdriet,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,

valt niet mee , maar het leven gaat door , mijn vrouw is ook gestorven was nog maar 58 jaar , ik wens je veel sterkte toe .

Hallo, hoe gaat het nu met je?
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.

Hi Stella, ik heb iets gelijkende meegemaakt, en begrijp helemaal wat je voelt.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.

Wat vreselijk om te lezen.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.

Ik ben ook in december 2020 is mijn partner verloren. Een fataal hartinfarct. Kom je thuis en vond je je maatje dood. Gelukkig met een glimlach, dus hij heeft geen pijn gehad. Maar wat een gemis, niet te doen

Snap je zo goed! Ervaar hetzelfde, het alleen zijn en nergens naar uit te kunnen kijken, vind ik het ergst.als je me wilt antwoorden kan dat hoor!

Ja mevrouw ik begrijp u , alleen mensen die dit meemaken kunnen dat begrijpen , je kan de medemensen het niet kwalijk nemen die het niet hebben meegemaakt .
Maar op een dag vindt je je kracht terug.

Ik begrijp jouw verhaal heel goed ..
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.

Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet

Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet

Mijn man is 7 mei overleden. 72 jaar. Wij zijn 46 jaar getrouwd en hebben al die jaren alles samen gedaan.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Ik ben 7 wkn geleden mijn man verloren door een hartinfarct, en voel precies wat jij hier schrijft, zo fijn om herkenning te vinden, het word een lange weg zonder hem hij was 66, en we hadden nog zoveel plannen, niet alleen hij is weg, maar mijn hele leven ligt overhoop mijn veiligheid is weg, ik mis hem zo verschrikkelijk.

Beste Stella, ik heb net je verhaal gelezen. Ik vind het moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar zit in een vergelijkbare situatie, behalve dat het mijn schuld is dat mijn hele lieve man is overleden, die alles voor mij overhad. Jaren veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, afgelopen jaar te veel gebeurd, ik was compleet overspannen en de weg kwijt en heb alles onbedoeld op hem afgereageerd. Hij is op straat gevonden en ik weet niet wat er gebeurd is. Ook ik heb niemand, geen familie geen kinderen, geen vrienden. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen?

Hi, jouw verhaal lijkt op die van mijzelf. Ik begrijp je gevoel en weet dat het moeilijk is om echt alleen verder te moeten zonder die arm om je heen en het vertrouwen om alles te delen. Mijn man is in 2012 plotseling overleden, het was niet zijn hart maar ben nooit te weten gekomen waaraan wel. Ik heb het zeker zes jaar erg moeilijk gehad, PTSS, psycholoog, EMDR therapeut wat wel wat heeft geholpen. Toch na zo'n lange tijd zit ik er nog steeds mee. Het is niet elke dag en ik zoek afleiding wandelen of winkelen. Soms moet ik me wel dwingen,want ik heb reuma. Maar doordat je geen klankbord hebt is het nog steeds lastig en erg eenzaam. Je mist zijn warmte en begrip, alleen hij wist hoe je denkt en voelt . Helaas hebben we geen keuze ,we moeten verder met vallen en opstaan. Ik hoop dat je ondanks alles je de kracht vindt ,ergens is er die steun. Dat hoop ik ook.

Snap het allemaal heel goed.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.

Ik ben in oktober 2020 mijn man verloren aan kanker. Hij was maar 42, ik 37. Door zijn ziekte hebben we geen gezin kunnen opbouwen. 2021 was een jaar van veel verdriet en overleven. Sporten en buiten komen, hielp me om ermee om te gaan. Maar het alleen thuiskomen, het missen van een soulmate, iemand waar ik belangrijk voor was, iemand om dingen mee te delen, ... Dat gemis gaat niet weg. En zeker niet met corona. Het thuiswerken, alleen zitten, doet me geen deugd. Het verdriet en het gemis komt met golven, vooral als ik alleen zit en niet actief met iets bezig ben. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, zijn druk bezig met de opbouw van hun gezin. Ze zijn wel vriendelijk, maar ze kunnen mijn partner niet vervangen. Ook mijn ouders niet, die zelf al op leeftijd zijn. Terwijl ik iedereen meer verder opbouwt, voel ik me terug naar af. Ik heb behoefte aan een warm nest om in thuis te komen, waar ik van betekenis ben. Maar kanker heeft alles afgenomen. Ik probeer positief te blijven en te genieten van kleine dingen, maar op sommige momenten voelt dat allemaal zo banaal. Het allerbelangrijkste, mijn gezin, is er niet meer. "Je bent nog jong, je hebt nog toekomst, ..." zeggen ze en ik probeer daar op te vertrouwen, maar ondertussen is er al meer dan een jaar voorbij en merk ik dat op zich al enorm moeilijk is om iemand tegen te komen die nog vrij is, maar ook dat ik me ergens niet open voor kan stellen. Ik mis mijn soulmate en een onbekende kan die in mijn hoofd niet vervangen. Met ups en downs probeer ik verder te doen, en er zijn zeker al veel momenten waarop ik wel kan genieten en terug plezier heb, maar er zijn ook genoeg mindere momenten, momenten van gemis en een gevoel van leegte. Ik probeer dan te denken aan dat zo'n slechte momenten wel terug voorbij zullen gaan, maar ik ontken niet dat het zwaar is soms en iets waar ik grotendeels alleen door moet juist omdat niemand hem kan vervangen, wat het extra zwaar maakt.

Ja ik zit ook diep in de put , ik heb geen toekomst meer mijn ventje verloren aan een hartstilstand , sinds 3 maand ongeveer , mijn leven heeft geen zin meer zonder hem , ik ween nog alle dagen , ga nu naar een psycholoog want ik ga dieper en dieper weet niet meer wat ik moet doen , iedereen zegt dat het betert met de tijd , maar ik geloof er niet in hij was de liefde van mijn leven , hij was mijn alles , wat moet ik in godsnaam doen , ben ten einde raad

Mijn man is 4-01-20021oveleden
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭

Herkenbaar. Mijn eerste man is verongelukt en mijn tweede overleden na jaren met vreselijke kanker. Geen kinderen, geen familie meer, ben dus ben alleen op de wereld. Vrienden konden al die jaren met ellende niet aan dus die zijn allemaal verdwenen. Het is heel moeilijk om door te moeten gaan. Het liefst was/ben ik dood. Toch merk ik vijf jaar later, dat er weer kleine dingetjes zijn waar ik vrolijk van wordt. Een gesprek met de buren, mijn katten die er geweldig uitzien, het fietstochtje langs zee, kijken bij de visser die zijn fuiken leeghaalt, 'n luchtballon met lachende mensen in de mand die over je hoofd vliegt. Om maar wat te noemen. Ik ben 'klein' gaan leven. Niet wat betreft behuizing, maar klein in mezelf. Ik moet mezelf met een kleine houweel door deze granieten berg van gestold verdriet heen graven. Dat zal jaren vergen. Daar heb ik me bij neergelegd. Geen optimisme, geen hoop, niet verder kijken dan de klus van vandaag. Zo blijf ik in leven.

Mijn man is in 2020 overleden. Hij was 55 jaar. Ik was 25 jaar getrouwd en we hadden 2 kinderen. Hij voelde zich niet lekker moest veel spugen. En in het ziekenhuis zeiden ze dat hij nog een paar dagen te leven had, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Onze wereld stortte in, hij heeft nog een paar maanden geleefd. Toen ik zijn hand vasthield is hij overleden. Mijn hart is gebroken, ook die van mijn kinderen. Gelukkig geloven wij in God en is de dood niet het einde. Eens komen we elkaar weer tegen in het hiernamaals.....

Zo herkenbaar. Zo veel verdriet
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?

Beste Stella,
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Stella, sterkte!
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.

Lieve lotgenoot.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.

Ik vraag me af hoe het nu met je gaat

Hallo Stella, Ik maak op dit ogenblik hetzelfde mee we waren 35 jaar getrouwd dag en nacht samen gewerkt. Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je A L S had en er niets meer aan te doen was we zijn op alternatieve wijze gaan kijken en op 1 november heeft hij een hartstilstand gehad en hij is in een diepe coma beland waardoor hij nooit meer wakker kon komen .En is overleden op 5 november sterkte voor alle lotgenoten;LEVEN IS NIET EERLIJK

Mijn moeder maakt nu hetzelfde mee. Door een noodlottig ongeval is mijn vader overleden. Ze voelt zich verloren zonder hem. Hoe kan ik haar het beste steunen?

Het gemis blijft.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !

@miranda :
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.

Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.

Beste Stella, Jouw verdrietige situatie, en dat van vele anderen hier, is zo herkenbaar. Mijn echtgenoot en ik waren ook 32 jaar samen, hij was mijn droomprins vanaf de eerste dag. We begrepen elkaar en hadden zelden woorden, en als die er een keer waren maakten we het binnen de 10 min weer goed, koppigheid stond niet in ons woordenboek. In november 2022 kreeg hij problemen met zijn darmen, volgens zijn stoelgangtesten bij de huisarts moesten we ons niet ongerust maken GEEN darmkanker. Toch maar een darmonderzoek bij de specialist omdat hij steeds diarree had, en het resultaat was dat hij vergevorderde darmkanker had. Onze wereld stortte in elkaar, mijn echtgenoot wou zo snel mogelijk aan de chemo in de hoop nog enkele jaren samen te kunnen zijn, helaas, vanaf de chemo is het zeer snel achteruit gegaan met hem, het enige wat ik kon doen is hem thuis verzorgen en veel liefde en aandacht geven, maar hij kon het uiteindelijk niet meer aan, was bang voor het einde, heeft euthanasie gevraagd. In mei 2023 is hij verlost van pijn en die vreselijke rot kanker, hij was 66 jaar. Maar mijn verdriet en gemis gaat nooit over. Ik ween nog elke dag, ik voel soms letterlijk mijn hart scheuren, ik mis mijn echtgenoot ontzettend. Het eerste jaar was er zeer veel begrip, nu nog steeds, maar ik voel aan sommige mensen dat ze vinden dat mijn rouwperiode stilaan voorbij mag zijn, ze denken dat het gemis overgaat na een tijdje, dat doet extra veel pijn want mijn liefde en gemis gaat NOOIT over. Gelukkig hebben we nog een dochter en kleindochter, die eveneens veel verdriet hebben, maar die me af en toe toch opbeuren. Er zijn veel therapeuten ivm rouwverwerking, heb het ook geprobeerd, maar ze ratelen allemaal dezelfde woorden af, persoonlijk vind ik het zinloos en geldverspilling, na 4 therapeuten.
Ik hoop zo op ons weerzien….ooit, daar probeer ik in te geloven. Maar nu ben ik hier nog even nodig voor ons gezin.
Beste Stella, Veel sterkte voor jou en voor iedereen hier aanwezig.

mijn allerbeste kameraad is in mei jl. overleden aan de gevolgen van longkanker en strottenhoofdkanker. het voelt onwezenlijk en het leven stelt voor mij niets meer voor. ik kan niet zonder hem leven. we zijn vijftigers en kenden elkaar al veertig jaar. het voelt alsof de helft van mij er niet meer is. ik ben er kapot van.

Alles is triest en lijkt hopeloos het gemis blijft positief blijven is erg lastig mee leren leven is het enige wat overblijft

Ook ik heb mijn liefde van mijn leven en soulmate verloren na 43 jaar samen aan alvleesklierkanker!
Van een goede vriend kreeg ik onlangs onderstaand gedicht toegestuurd en het geeft mij een soort kracht!

Mis me, maar leef...

Huil naar me. Huil naar me met alle intensiteit die je gewonde ziel aankan. Schreeuw mijn naam als je de behoefte voelt, laat de leegte je overnemen, laat de pijn branden en elke hoek van je wezen verteren. Maar luister: blijf daar niet bevroren. Maak van mijn afwezigheid geen excuus om te stoppen met leven.
Denk je dat ik in je leven ben gekomen zodat je ervoor kiest om met mij te sterven als ik vertrek? Nee! Waag het niet je licht te dimmen vanwege mijn schaduw. Ik ben niet het einde van jouw verhaal. Ik ben een hoofdstuk, ja, een belangrijk, gedenkwaardig hoofdstuk dat voor altijd gegrift zal blijven. Maar jouw leven stopt niet omdat het mijne is geëindigd.
Pijn is een meedogenloze meester. Dat weet ik. Ze scheurt je uit elkaar, stript je, laat je je eigen kwetsbaarheid onder ogen zien. Maar ze leert je ook, als je het accepteert, dat je nog steeds staat. Kijk naar jezelf: ademend, vechtend, voelend. Zolang je hier bent, heb je één plicht: te leven. Niet voor mij, niet voor anderen, maar voor jou. Voor wie je bent.
Maak van mijn herinnering geen anker. Maak het een vuurtoren, een licht dat je pad leidt in momenten van verwarring. Herinner onze lach, onze omhelzingen, maar wees geen gevangene van die herinneringen. Ik wil niet dat je een museum van herinneringen bent, ik wil dat je een rivier bent die stroomt, beweegt, alles transformeert wat het aanraakt.
Dus ja, mis me. Sta jezelf toe te rouwen, want het is liefde die je doet lijden. Maar na elke traan, na elke donkere nacht, kies ervoor om te leven. Kies ervoor om te lachen, te houden van, te vallen en weer op te staan. Kies ervoor om verder te gaan, want dat is wat ik zou doen als ik jou was.
Het leven is slechts een adem, een moment. Verspil het jouwe niet door te verdrinken in mijn afwezigheid. Want hoewel ik weg ben, ben ik altijd bij je.
Ik ben in elke stap die je zet, in elke glimlach die je weet te schetsen. Ik ben hier, fluisterend naar je met alle kracht die liefde kan bieden: LEEF.

Lieve medegetroffenen,

Bovenstaande woorden die hout snijden dwars door alle pijn heen.
Om door de overweldiging heen te 'zijn'.
Voor allen veel sterkte, kracht en vertrouwen.
Moge de liefde levend blijven.

Je mag me altijd toevoegen op facebook als je wilt praten erover ....ik ben ook zo dat ik mijn hart moet kunnen luchten over zo een erge toestand

Wat verdrietig en herkenbaar. We kunnen mailen als je wil. Jeannetishier@hotmail.com.
Hopelijk tot snel. Liefs

Hallo, mijn man is verleden jaar in augustus overleden ook aan kanker. Ik moet ook alleen verder en dat is elke dag een strijd, mijn kinderen en kleinkinderen doen wat ze kunnen. Maar ik mis zo ontzettend mijn man, elke dag opnieuw is dat een strijd. Bij het minste begin ik te wenen ga ook langs bij een psycholoog die wij samen hadden in het ziekenhuis. Dat geeft ook steun, u kan mij altijd een berichtje sturen!
GABY

Dag Gaby…..het verliezen van je partner…dat verdriet gaat nooit over heb ik al vaker gehoord van andere lotgenoten…elke dag veel tranen….mijn kinderen kunnen dit ook niet oplossen….ik onderneem van alles om mijn huis uit te zijn….bang om de leegte te voelen….maar vroeger genoten mijn man en ik zo enorm als wij thuis waren met open haardje, glaasje,hapje….en nu????🥲

Hallo Hanne
Dat is bij mij ook zo, soms moet ik gewoon weg. Als je samen zoveel jaren alles gedeeld hebt is het nu zo moeilijk om alleen verder te gaan. Ook mijn kinderen komen langs maar dat neemt niet weg dat ge daarna terug eenzaam bent. Zelfs nu bij dit schrijven vloeien de traantjes, ik mis mijn lieve man!
Gaby

Ik voel precies wat je bedoelt mijn vrouw is in juli 2024 overleden aan uitgezaaide darmkanker. Na 37 jaar huwelijk is alles zo leeg nu ondanks dat mijn kinderen zo goed om mij denken

Veel sterkte alvast mevrouw.... je kunt me altijd toevoegen moest je facebook hebben en via messenger willen praten....

Lieve Hanny, gecondoleerd…Het is nog zo kort! Echt …verwerken kost tijd. Ik wens u ontzettend veel sterkte. Ik zal mijn verhaal apart plaatsen.
Liefs…..

Ik zou best met je willen praten /mailen maar weet niet hoe dat moet

Gecondoleerd met het overlijden van uw geliefde. Ik wens u alle sterkte toe!

Mijn man is 2 jaar geleden overleden na een zwaar ziekbed van bijna 3 maanden. Het was en is nog steeds voor mij erg moeilijk.
Ik ben er nog en haal adem, maar stik soms bijna in het verdriet. Maar hij is al mijn verdriet waard. Wij waren 52 jr samen. Ik ben 68.
Doorleef het. Voor mij is dat het beste.

Heel veel kracht toegewenst.

Dank je!

Wat vreselijk om zo je vader te moeten verliezen. Mensontwaardig. En dat door Corona. Wat een verlies op deze manier. Hartverscheurend. Je hebt niks aan mijn reactie, maar voel nu met je mee

Wat vreselijk om zo je vader te moeten verliezen. Mensontwaardig. En dat door Corona. Wat een verlies op deze manier. Hartverscheurend. Je hebt niks aan mijn reactie, maar voel nu met je mee

Mooi initiatief!

Het is onvoorstelbaar om je ouders zo jong te moeten missen. Rouwen is erg persoonlijk. En inderdaad krijgt bijna iedereen ermee te maken. En toch blijkt hierover praten voor velen ontzettend moeilijk.
Inderdaad een mooi initiatief!

Sterkte, Lisette. Ik heb geen kinderen maar ik heb je verhaal gelezen. Het lijkt toch wel of je een wederhelft mist, die voor de helft verantwoordelijk wil dragen voor de dingen die jullie doen. En dat was / is jouw man. Mijn man is ook overleden. Als ik nu beslissingen neem, doe ik dat uit naam van ons. En ik praat tegen hem, ik zeg: 'ik hoop dat ik het goed doe'. En als ik dan van een afstandje naar mezelf kijk, denk ik (misschien vanuit zijn perspectief?) -> ik doe het best aardig. Want ik doe echt mijn best en mijn intenties zijn lief en goed. En daar gaat het om. Misschien met kinderen ook wel.

Lieve Hanny, mijn man is ruim 2 jaar geleden overleden. Maar ik mis hem ook nog iedere dag. Bijna iedere dag huil ik. Door alle spanning ben ik ziek geworden..en heb heel vaak en veel lichamelijke klachten . Je kunt dus letterlijk ziek worden van verdriet. Ik heb ook lieve kinderen maar ze zeggen , ga afleiding zoeken.. Er zit wel een kern van waarheid in. Ik heb wel het e.e.a. geprobeerd maar toch helpt met dat niet. Dat slechte slapen en dromen is helaas het niet ( goed .) kunnen verwerken van je grote verdriet. En ja….na 6 jaar…het kan echt. Heb je wel eens rouwverwerking via een organisatie geprobeerd? Ik weet niet waar je woont maar bij mij kan je via Humanitas hulp vragen. Het zijn vrijwilligers die zelf ook hun partner/kind of geliefde hebben verloren. Kan ik je ergens mee helpen?

Dank je wel dus het is wel normaal na 6 jaar ik heb ook nog veel lichamelijke klachten misselijk en onstabiel ik hoop dat het een keer overgaat dat het zo heftig is had ik niet verwacht maar je moet het eerst zelf meemaken dan snap je het heGroetjes
R

Hallo,ik ben gisteren mijn grote liefde verloren.…
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…

Ik heb precies hetzelfe meegemaakt ik voel je verdriet en begrijp je helemaal. Mijn partner is nu 4 jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding na 44 jaar samen en nu alleen verder.Het is moeilijk in het begin door te gaan voor jezelf. Maar geloof me het is moeilijk maar het wordt echt beter,het gemis blijft altijd maar ga door vooral voor jezelf zoek vrienden en vriendinnen groetjes en sterkte.

5 weken geleden is plots de liefde van mijn leven overleden. We hadden 4 jaar een lat relatie ,en dat ging prima. Nu heb ik zo een groot verdriet dat ik bijna niet kan eten en slapen. Ik mis zijn stem, zijn hand op mijn been , zijn knuffels . De simpele dingen samen, mis ik het meest. Hoop dat het van dag tot dag betert, maar de weekends zijn de hel. Zo zwaar

Pfff wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer

Sterkte allemaal

Gr Marianne

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Na 50 jaar Huwelijk en naar 10 jaar zorgen is mijn man overleden in januari 2021, ik kan niet over hem praten komen de tranen al, mijn verdriet is enorm krijg het niet verwerkt

Ook mijn liefde van mijn leven, mijn maatje, is overleden op 68 jarige leeftijd, vier weken geleden, na een lange slopende ziekteperiode. Altijd samen, 43 jaar, geen kinderen. Het is vreselijk dat hij er niet meer is. Heeft niet van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten. Ik mis hem zo, een hele nare knoop in mijn maag.

Het is net of ik mijn eigen verhaal voorbij zie komen. Mijn man 25 jaar ik 16 jaar 46 jaar getrouwd met mijn eerste echte vriend, maatje allesie. Nu 20 mnd overleden ook wij deden alles samen, hij heeft vele ziektes in zijn leven gekregen maar we overwonnen ze. Maar daar kwam in juni 2020 een einde aan 6 juni herseninfarct hij klom er weer bovenop ik zou hem thuis verzorgen ik zou mijn baan opzeggen ben verzorgende ging hem zelf verzorgen zou hem anders maar 2x per week mogen opzoeken vanwege corona tijd. Dit kon ik hem niet aandoen, hij had zijn kinderen ook al 5 mnd niet gezien omdat zij bang waren om hem te besmetten. 15 juni 12 uur telefoon van het ziekenhuis ze waren hem aan het reanimeren, als een gek naar het ziekenhuis maar hij was niet meer te redden. Mis hem nog elke dag het wordt steeds meer. Het is dat we kinderen en kleinkinderen hebben anders hoefde het voor mij niet meer. Ik ben mijn geluk en toekomst kwijt

Mijn man 10 maart overleden hardtstil staan geen afschijt kunnen nemen mis hem zo erg elke dag huilen hij was ook 68 jaar

Ik snap wat jij voelt, get is verschrikkelijk. Mijn man, mijn lie, mijn alles is ook pas overleden en ik heb geen zin meer om verder te doen. Ik wil dood, niks meer voelen, wij waren een tweeling, vergroeid, heerlijk

Ik kan je volkomen begrijpen. Mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik mijn kinderen dicht bij mij. Mijn jongste zoon woont nog bij mij, mij oudste zoon woont met zijn gezin juist naast mij op de hoeve. Maar toch mis ik haar, zelfs na een jaar. Het slapen gaan is moeilijk, het is een leegte!
Veel sterkte nog!

Ja heb hetzelfde altijd en altijd verdrietig zo vreselijk zonder mijn man en dierbaarste !
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?

Mijn man is nu 14,5 maand geleden overleden. Op 13 januari 2022. Op 66 jarige leeftijd, hij was net 2,5 maand met pensioen. Heeft een hartstilstand gehad, heb zelf nog geprobeerd hem te reanimeren, heeft niet mogen baten. We waren 42 jaar getrouwd. Mis hem heel erg, denk iedere dag aan hem.

begrijp je heel goed .zit in zelfde situatie.veel liefs en sterkte

Lieverd ik weet hoe jeje voelt ook mijn grote liefde is in 2020 overleden nog voel ik de dagelijkse pijn ervan maar durf er niet goed meer over te praten want mensen die het niet hebben meegemaakt begrijpen niet wat dat is en ja ook ik heb nergens zin in en voel me zo verloren zonder hem dus ik begrijp zo goed wat je door maakt

sterkte bob

Mijn man is 2en half jaar geleden
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces

Hoi
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk

Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,

Ik zit in nagenoeg dezelfde situatie, alleen mijn linkerbeen is kapot, dus kon ik niet THUIS blijven. Nu in een verzorgingstehuis. Mijn leven staat op zijn kop. De dood van mijn lieverd was al erg genoeg, nu ook al in een verzorgingstehuis. Ik ben boos, verdrietig en alleen. Jij en ik hebben nog een levens voor ons. Wat nu?

Mijn vrouw van 15 jaar is 2 maanden geleden overleden. 7 jaar gestreden met kanker vanaf haar 31 igste jaar tot 38. Het was een hel, maar ook heel mooi, omdat we zo sterk samen werden. Liefde op deze manier is een zegen van God. Ze heeft in mijn armen mogen sterven en heb nog een week naast haar mogen slapen op de bank, omdat ze was gebalsemd. Hierin heb ik heel diep en hard kunnen rouwen. Helaas gaat het rouwen gewoon door en wil ik eigenlijk dagelijks een einde aan mijn leven. Alleen is dit niet iets waar ik actief iets voor ga doen, omdat mijn vrouw mij zo goed heeft achtergelaten wil ik dat het wellicht nog iets betekent. En ik hoop dat God hierin nog een plan voor me heeft. Als dat gevoel er niet was, was het voor mij allang klaar geweest. Ik ben 37 en ik mis mijn vrouw ongelooflijk net als jullie allemaal. God zegen ons allemaal. Veel sterkte allemaal.

Marc

Ik weet wat je voelt mijn liefde van mijn leven is 1 april tweede paasdag overleden plotseling. Ik weet helemaal niet hoe ik verder moet. Ik kan mijn werk niet meer doen. Thuis is het idd heel stil je voelt je machteloos.
Ik snap hoe je je eigen voelt als je echt je grote liefde bent verloren

11jaar geleden ben ik mij parter verloren aan kanker het was super moeilijk ik mis te hem super erg ik was nog maar 48 jaar toen dan heb ik 5 jaar alleen geweest tot ik op en dag ook iemand tegen kwam die ook zijn partner verloren was wij begrepen elkaar zo goed een waar naar en tijdje al twee weer gelukkige tot op13 november dat ik ook mij twee partner verloren ik weet niet zo goed nu hoe ik verder moet ik slaap bijna niet meer een ik mis hem zo er het was zo een super bezorgd man voor een lieve man

Ik ben ook alleen ben 77 jaar wil best met iemand praten ik heb het zelfde mee gemaakt

Na 56 jaar verlies ik mijn man hij was en is mijn alles bij de uitvaart van zijn schoonbroer valt hij voor mijn ogen neer de blik die hij me toewerp daar sta ik mee op en ga er mee slapen niets heeft hem kunnen helpen het gemis en de vraag waarom word erger het ontbreekt de moed ik was 16 en hij 22 er zijn weinig mensen die het begrijpen ik weet als samen zijn er niet meer is hoeft het soms voor mij ook niet meer,

Mijn man is overleden na een goed herstel van een baypass operatie, word hij besmet met carrona in het ziekenhuis waar ze geen bescherming mondkapjes droegen complicatie en plotseling overleden, ik geef het ziekenhuis de schuld 2dg voor zijn thuiskomst!!!!!!!

Dat is zeker niet abnormaal, mijn man is 4 jaar geleden overleden en in plaats om mij beter te voelen, voel ik mij nog slechter, het verlies is zo hard dat ik nergens nog zin in heb, alleen nog maar in hoe het vroeger was, en dat is voorbij, ben jaloers op iedereen die nog wel samen zijn, heb fijne 2 kinderen en kleinkinderen, een fijne .nicht die hetzelfde heeft meegemaakt, en wij doen veel samen, maar toch voel ik mij zo alleen en is het leven voor mij gestopt op de dag dat mijn man is overleden op 59 jarige leeftijd. Dus ik begrijp je heel goed, veel sterkte nog.

Bedankt dus dat is normaal ik wens je ook veel sterkte

Ik heb precies het zelfde na 5 jaar soms gaat het beter maar voel me zo ellendig meestal gewoon ziek het schijnt normaal te zijn hoop dat het toch wat beter mag gaan
Gr

Dat hoort er wel bij, ik zou zelf hiervoor professionele hulp zoeken. Erover praten, wellicht therapie om die spanning eraf te krijgen. Weet dat dit mogelijk is!

Mijn man is 2 jaar geleden na kort maar ernstig ziekbed overleden. Sinds die tijd heb ik heel veel lichamelijk klachten. Kom vaak bij de dokter. Heb al met verschillende hulpverleners gepraat maar ik kom er niet uit. We waren bijna 50 jaar bij elkaar. Ik doe mijn best om ontspanning te zoeken maar vind het erg moeilijk. Mensen om mij heen vinden dat ik het “ergste “ nu maar gehad noet hebben. Maar vind het leven niet leuk eer zonder mijn man. Ook ik ben jaloers om mensen van mijn leeftijd die nog samen zijn..Ik denk nog steeds vaak ik hoef niet meer wakker te worden morgenochtend

Mijn man is ook bijna 5jaar geleden overleden, zonder ziek te zijn van de ene dag op de andere hij had een aneurysma werd te laat opgemerkt in het ziekenhuis, mijn leven staat nog altijd stil , ik kan dat verlies ook niet verwerken, heb steun aan kinderen en kleinkinderen, een heel lieve nicht die hetzelfde heeft meegemaakt, we zijn veel op stap samen, maar in alles blij ik mijn maatje man missen, en dat gaat ook maar niet voorbij, zelfs de pijn om het verlies vermindert niet, dus ik begrijp je heel goed, je bent zeker niet alleen .
Heel veel sterkt, hoop ook voor jou dat de pijn verzacht maar weggaan doet hij nooit.

Na 5 jaar dit soort klachten is helemaal niet vreemd.
Voor mij is het nu 14 jaar geleden dat ik een zeer geliefd persoon verloren heb aan suicide.
Het is de afgelopen jaren heel goed gegaan.
Maar sinds dit jaar speelt alles weer op.
Slaap slecht, ben er soms letterlijk misselijk van en heb regelmatig knallende hoofdpijn.
Soms denk ik weleens dat ik gek aan het worden ben...
Ik dacht zelf aan onverwerkte rouw.
Volgens mijn rouwtherapeut moet ik het niet onderdrukken. Maar het schijnt heel normaal te zijn dat dit soms weer opspeelt.
Zeker aangezien het voor mij een zeer traumatische ervaring is geweest.
Ik hoop wel dat de klachten weer minder worden, maar vergeten doe ik mijn vriendin nooit.
Je bent niet alleen.
Heel veel sterkte.

Herkenbaar. Ik heb een paar jaar geleden veel verlies gekend door scheiding en de ziektes / overlijden van mijn ouders. Als hooggevoelige man kost mij het veel tijd en energie om verder te komen. Na een aantal jaren ontkenning, vermijding en afwikkeling van alle rompslomp, voel ik mij de laatste tijd vaak verdrietig, slaap slecht, hoofdpijn, etc. Nu start ik een behandeling bij een psychiater. Lastig is het combineren van alles met de zorg voor mijn kinderen en werk.

Je bent niet de enige.

Beste Amy,

Je kunt een beroep doen op een rouwtherapeut. Die luisteren onbevooroordeeld naar jouw verhaal.

Mvg,
Lilian

Beste M.,
Ieder verhaal, iedere persoon heeft een andere behoefte. Er is geen situatie hetzelfde. Als u iemand wil helpen zal u dit zelf aan die persoon dienen te vragen waar de behoefte ligt. Mogelijk dat die persoon er geen behoefte aan heeft.
Kunt u dat respecteren?

Wat verdrietig Hanneke, maar weet dat dit erbij hoort! Wat je ook kan doen is steun zoeken bij professionals. Je hoeft het niet allean te dragen

Hey dag Anna, het is voelt pijnlijk vertrouwd de emotie dat je beschrijft. Alleen achterblijven en de opstapeling van rauw is een diepe eenzame emotie. Verweesd en leeg. Mijn moeder en vader kwamen het geluk in Belgie zoeken, vader Nederlander en Moeder Italiaans. Moeder stierf in het verkeer toen ik 12 was, afwezige vader met wat gebruikersproblemen. Hij stierf begin Corona aan een hartaanval, ik had het een week van tevoren verteld tegen hem omdat hij de gebruikelijke klachten had, zei dat die dringend naar de dokter moest, hij kwam terug thuis met hartmedicatie, stuurde hem naar een andere dokter, de dag van zijn afspraak net niet gehaald, thuis in bed gevonden. Hij was 64 , nu zit ik hier met mijn zus nog in Belgie, zij heeft het niet gemakkelijk op haar 36 woont ze alleen in een appartement. Ik heb lang een passieproject gaande gehad een soort van agrotoerisme (miniboerderij) 6 jaar van mijn leven aan gegeven. Het land was van een vriend, zouden 50/50 partners worden. Deze heeft mij goed belazerd, ben ik uit gestapt. Die droom kapot. Nu een jaar later. Zit ik bij de Dokter met mijn vriendin omdat we aan kinderen willen beginnen dat ik 1 of ander tumor heb ter grote van een mandarijn. Moet woensdag onder de MRI voor verduidelijking. Weinig ademruimte. Ik voel de emotie in mijn keel zitten, maar ben leeg en verweesd. Ik snap je, ik wil eigenlijk gewoon rust. Telkens mezelf terug bij elkaar schrapen en als rechtsta en ik heb er zin in word ik terug onderuit gehaald. De meeste mensen staan zo ver van je levensbeleving dat het voelt dat je een toneel moet spelen om normaal mee te doen. Maja goed, we zullen ons nog maar eens bij elkaar proberen te schrapen als die stukjes nog terug te lijmen vallen.

Ik heb ook mijn man verloren aan alvleesklierkanker maar hij heeft 1.5 jaar gestreden. Maar door een operatie is hij plots overleden. Ik zou heel graag mensen om mij heen willen maar ze gaan mij uit de weg. Ik denk dat sommige mensen daar niet willen over spreken en dat doet pijn. Ook zie ik mensen van mijn leeftijd met twee wandelen daar heb ik het zo moeilijk mee, bij ons gaat dat niet meer zijn.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Mijn vrouw had ook alvleesklierkanker. Ruim 5 weken na de definitieve diagnose is ze thuis overleden.
Een intensieve periode. Toch kon ik daardoor ook dichtbij haar zijn. En heb ook mijn dochters beter leren kennen.
De eerste week ben je nog druk met alles regelen, samen met de kinderen.
Ook heb ik, mede op haar verzoek een herinneringsbankje besteld in ons geliefde natuurgebied.
En we gaan volgende week de as begraven op een Natuurbegraafplaats.
Tot nu toe waren de herinneringen aan haar nog draaglijk. Ook heb ik wel vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kan.
Maar vandaag is het gevoel van verlies overweldigend.
Ben in ons geliefde wandelgebied geweest. Ook bij de plek waar ons bankje komt.
Het deed gruwelijk zeer en nog steeds vandaag.
Dit van mij afschrijven helpt wel iets merk ik.

Beste Manon, mijn man is 1 jaar geleden ook overleden aan alvleesklierkanker. Ik was vastbesloten om te rouwen op mijn manier. Dat zouden jouw vrienden je moeten gunnen. Ik ben pas na een half jaar af en toe om de koffie gegaan. Maar daarvoor kwamen ze naar mij thuis. Mits ik het aankon. Ik was en ben nog steeds leidend hierin. Zij begrijpen dat iedereen rouwt op zijn/haar wijze.
Ik wens je heel veel kracht toe.

Mijn man is augustus 2024 overleden aan panceraskanker, na 1,5 jaar chemo. Ik ben nu bij een praatgroep voor rouwenden, ik zag het helemaal niet meer zitten. Altijd alleen en het doet pijn als ik een koppel gezellig zie wandelen en op terras zitten. Wetende bij mij kan dit nooit meer, Dus ik heb nog veel verdriet en heb het moeilijk, ik mis hem zo hard.

Er zal en tijd overheen gaan maar er komt en moment dat je het en plekje kunt geven veel sterkte ik zit voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode niet te doen je voelt je zo alleen ik wil dit nooit meer mee maken ik zit onder de angst laten we voor elkaar met zijn allen en kaarsje branden en dat we wat warmte en kracht kunnen terug voelen liefs Juliana

Juliana ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven , maar ik vrees ervoor, ik vind het zo onrechtvaardig waarom hij en zo zullen er vele zijn die dat denken, ik ben zo teleurgesteld in het leven, maar ik moet verder en jij ook, ik vind je bericht heel lief en hoop dat we allen de kracht zullen vinden om verder te gaan.

Nicole

💗

Poeh. Zo’n schoonzus had ik. Toen ik overspannen was van de situatie rondom mijn zieke man, verweet zij mij dat ook. Tot en met schreeuwen aan de telefoon. Ik heb haar nooit meer gezien. Zulke mensen wil ik niet eens in mijn leven. Het is lastig hè. Zolang mensen niet meemaken wat jij meemaakt, zullen ze je niet begrijpen.

Mijn man is 16 februarie overleden ik mis hem heb veel verdriet ik heb geen kinderen heb zelf een hersentumor. Een meningeoom ik weet niet hie ik verder moet heb nergens zin in

Beste Manon, ik heb dit jaar precies hetzelfde meegemaakt met mijn man… ook in 10 weken tijd.. de houding van vrienden herken ik niet zo.. Zou graag met je in contact komen..

manon, ik ben vorig jaar na bijna 58 jaar huwelijk mijn man ook in korte tijd verloren, ik heb nu totaal geen sociaal leven meer over, niet omdat ik daar geen behoefte aan heb, maar omdat iedereen verwacht dat ik het contact blijf zoeken. Voor mijn leven van rouw is in hun leven geen plek, ze snappen niet wat rouw met je doet zowel geestelijk als ook lichamelijk.Ik volg mijn eigen spoor en loop niemand meer achterna, dat kost me teveel energie en doet me ook teveel verdriet bovenop het verdriet door het verlies van mijn man, ben trouwens nu ook liever in mijn eigen huis. Daar komt bij dat men vind dat het vreemd is dat ik nog steeds intens verdrietig ben en last heb van allerlei lichamelijke klachten die bij rouw horen. Dus ik zou zeggen doe wat goed is voor jou, mensen die niet in jouw positie zitten denken altijd dat ze je moeten vertellen wat goed is voor jou. Ik wens je heel veel sterkte.

Voor rouw is geen tijd. En mensen om je heen tja je zal zien dat er altijd weer (andere) mensen op je pad komen ookal ben er niet mee bezig.

Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).

De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!

Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.

Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria

heel herkenbaar

Het is vreselijk je moeder te moeten missen
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies

Mijn moeder is anderhalf jaar overleden aan de vreselijke ziekte, ze was 59 jaar ik word 40 we blijven achter met 2 kinderen heb een man maar geen moeder vader broertjes of zusjes voel me eenzaam zonder mijn moeder, we waren er altijd voor elkaar vooral het meest in moeilijke tijden, ik ben heel bang geworden voor het zelfde noodlot de beelden blijven terug komen het heeft 10 maanden geduurd tot dat te naar de hospice moest in Valkenburg waar ze naar 2 en een halve maand overleed ik huil veel en heb ook vaker geen zin meer

Ik heb mijn moeder net verloren na een kort ziekbed, maar wel hele intense periode na 13 jaar mantelzorg voor haar. Als je iemand ziet afglijden in een ziekenhuis tot een klein hoopje ellende dat verscheurt je hart en als je haar moet wegbrengen en weet dat dit haar dood kan betekenen doet dat zeer en zijn alle afwegingen in zo;n moeilijke tijd een dilemma en ambivalent. Gelukkig had ik een zeer goede band met haar en dat blijft zo, maar haar gemis is groot en ik kan niet meer op mijn fietsje even aankomen voor gesprek, krant samen lezen of zomaar even langs bij je ouder. Nu moet ik verder zonder ouders en dat voelt leeg en zwaar. Ik heb er een baan voor moeten laten schieten om dit gemis en verdriet goed te gaan verwerken de komende maanden.

Allereerst heel veel sterkte voor iedereen!

Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.

Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.

Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.

Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.

Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️

Wat fijn dat deze site bestaat. Ik ben 4 mnd geleden mijn moeder kwijt geraakt. Mijn vader was al overleden. Ik mis haar zo. Familie en vrienden lieten ons vallen na de uitvaart. Dus ook weinig contacten om het verdriet te delen. Merk ook mensen je een zeurpiet vinden. We hebben 3 jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben.....dat is zwaar. Ik heb zelf geen inkomen en leef met angst mijn man te verliezen, niet goed natuurlijk. Ik heb nog veel vragen aan mijn moeder. Je verleden is opeens weg. Zo herkenbaar jullie berichten. We kregen van niemand steun of begrip.

Een heel herkenbaar verhaal. Heb hetzelfde gevoel en kan het met niemand delen. Mijn moeder is onverwachts overleden. Ze belde en riep “kom hier, kom hier”, na 10 minuten heeft ze een hartstilstand gekregen. Heb geen afscheid kunnen nemen. Drie uren later moesten wij haar van de beademing halen. Ik merk dat ik juist heel graag over mijn moeder wil praten, maar mijn omgeving doet of wil het niet. Je voelt je eenzaam en je huilt alleen. Ik heb mijn moeder altijd bijgestaan in alles, zo ook de laatste jaren als mantelzorger. Weet niet hoe ik zonder haar verder moet. Er is een leegte. Vooral als de zon schijnt wil ik naar haar toe, dan kon ze zo genieten. Wij samen op een terrasje of gewoon samen in de tuin lekker in de zon een ijsje eten. Sterkte allemaal!

Mijn lieve moeder is net overleden, 1 dag voor de kerst. het was altijd haar favoriete tijd van t jaar. wij deden veel samen. ondanks strenge regels ivm de pandemie kon ik bij haar in t ziekenhuis verblijven tot ze dan toch helaas moest gaan. ik voel een eindeloos verdriet, de pijn is grenzeloos. ik weet niet hoe verder.

Ik lees je verhaal, het is net of het door mij geschreven is. Mijn moeder is 1 december 2020 overleden, ze was ziek, maar toch onverwachts. Ik voel precies wat jij bedoeld. Ik wens je veel sterkte, en als je de behoefte hebt om je verhaal aan een vreemde te doen, en miss ervaringen uitwisselen, mag je me altijd mailen. Gr. Diana

Mijn moeder was depressief, maar praatte er zelden met ons over, ze praatte vooral met mijn vader. Ik ben zelf ook depressief en een moeilijke prater. Na een ziekbed van nog geen jaar is ze in 2006 overleden aan longkanker. Ondanks dat ik veel gemist heb in mijn opvoeding mis ik haar toch nog elke dag.

Mijn moeder is drie maanden geleden overleden .Ze was al een tijd ziek en kwam er pas een week voor haar overlijden achter dat ze uitgezaaide leverkanker had. Ik mis haar heel erg mijn zus is nog maar net overleden aan corona in okt. 2020. Haar man in 2017 en mijn broer in 2012 aan darmkanker .Ik ben iederéén kwijt ben als enige over aan mijn kant. En ik ben 61 jaar en vindt het zo moeilijk om er mee om te gaan.

Goedemiddag mevr mijn moeder is zo.3 maanden geleden overleden .ik voel.me nog verdrietig zo nu en dan en als ik huil is het ook zo over .en dan heb ik het in eens weer .en als ik iemand bij me is of mijn man of iemand anders hou ik me in denk ik . En ik voel.me er ook nog wel.moe onder .gr gerda

Hoi, ik mis mijn moeder ook alweer 8 jaar, zij had kanker van 2010-2013 nu is afgelopen maand mijn vader ook overleden dit was onverwachts, het gemis van mijn moeder komt nu heftiger boven, het troost mij dat ze weer samen zijn en het gemis is dan iets verzachtende maar…. tranen komen te pas en te onpas , het gemis is vreselijk, de omgeving snapt het vaak pas echt als ze het zelf meemaken! Sterkte, met het gemis, denk vooral aan de mooie herinneringen 👍🏻❤️

Hi, mijn moeder is in januari overleden, het gemis is gruwelijk. Ik probeer veel te lezen om wat rust te vinden. Ipv dat ik meer rust krijg, is het gemis overweldigend groot. Het lijkt erger te worden. Mijn moeder heeft een hele mooie leeftijd bereikt en ik zou niet mogen klagen, de dood hoort immers bij het leven en we leven niet voor eeuwig. Toch lijkt het erop dat ik maar niet aan het idee kan wennen , dat ze er niet meer is. Het doet teveel pijn.

Ik mis mijn moeder ook.het is nu vier maanden geleden ze wilde niet meer ze was dementerende, maar goed ik mis ze enorm. Ik ging wekelijk ze zat in tehuis naar haar toe belde regelmatig ,en ze is in haar slaap over leden ,ik kijk terug op.de herinneringen net zo als u zegt , ik huil regel matig als ik alleen ben maar daarna kan ik weer even ,u ook heel veel sterkte .

Mijn moeder is on juli dit jaar overleden. Ze had alzheimer/ dementie. Gelukkig herkende ze ons nog. Ze zat net 1 week in een verzorgingshuis. Jammer dat er geen praatgroep daarvoor is.

Hoi, ik ben ook sinds kort mijn moeder verloren vanwege haar COPD long ziekte!

Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.

Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.

Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.

Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.

Wens je gecondoleerd en veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn moeder is 4 weken geleden overleden na een kort ziekbed. Ze had er vrede mee en dat moesten wij ook zei ze. Maar toch is het moeilijk. Ze was altijd zo flink. En het kwam ook zeer onverwachts. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Ze is dan wel 82 geworden maar toch. Ik mis haar ontzettend en huil veel als ik alleen ben. Voor de buitenwereld probeer ik me groot te houden. En als ik afleiding heb dan gaat het wel. Maar het blijft moeilijk. En het is ook nog zo kort geleden. En het kost tijd om het te verwerken natuurlijk.

Ben ook 3 maanden geleden mijn papa verloren en ik kom het niet te boven.Mijn papa was alles voor mij.Ik heb zin in niks meer .Iedereen zegt dat ik verder moet met mijn leven dat papy niet zou gewild hebben dat ik maar blijf Wenen.Allemaal gemakkelijk gezegd .Mag van mijn man niet wenen dus doe ik dat als ik alleen ben.Voel me echt rot vanbinnen

Ook ik verloor mijn mama (zie verhaal 220). Ik begrijp goed hoe je je voelt, dat alleen rouwen. Ook ik doe dat omdat mits mijn papa volgde, ik wees ben nu. En aan mijn zussen heb ik niet veel, zij hebben hun eigen leven, het is 1 richtingsverkeer van mijn kant. Daar word je moe van, zoals jij ook dat je je niet begrepen voelt. Probeer je aan iets op te trekken. Moeilijk, ik weet het... Ik probeer het door portret van mama te tekenen, over mijn ouders te schrijven en in mezelf met hen te praten. Heb het gevoel dat ik nog meer dan 2 x per week op bezoek had moeten gaan. Het waren zo toffe mensen en het gemis doet zoveel pijn.

Hallo allemaal,
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…

Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen

Ik lees jullie verhalen en jullie verdriet met een bepaalde jaloersheid. Misschien klinkt dat raar. Maar ik verloor mijn moeder toen ik 11 was. We konden dat als gezin niet verwerken. Inmiddels ben ik 53 en ik ben door de jaren heen haar steeds meer en meer gaan missen. Het verdriet nu aan t verwerken. En het is zoveel meer dan missen. Het is niet met haar opgegroeid zijn. Niet weten hoe je volwassen bent naast je moeder. Geen vreugdevolle herinneringen om op te teren.Komt nog bij dat ik een man trouwde die me op.de meest gruwelijke manier bedroog. Een kind alleen opvoedde en nu alleen sta...

Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2021 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven. ]

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Mijn moedertje en mijn schoonmoeder zijn beide overleden binnen een half uur in de corona fase maar niet aan corona
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten

Goedeavond ik val dan meteen met de deur in huis omdat ik mijn moeder in 2015 heb verloren .gelukkig had ik facebook vrienden met die ik kon praten ik tron daarna mijn gumpies aan ben gaan morgen en Ja hoor de pijn Warminster ik mis haar nog elke dag maar ik doe nu leuke dingen in de tuin misschien kun je me toevoegen op fb
Groetjes

(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)

Dit is zo herkenbaar. Mijn moeder is nu ruim 5 geleden overleden, maar ik mis haar bijna elke dag. Er zijn periodes dat het gemis niet zo sterk aanwezig is. En ik geloof ook dat ze over me waakt. Maar soms is het gemis toch groot.

Mijn moeder is 15 dagen geleden overleden. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden. Mijn moeder is 88 jaar geworden. Ze had een blaasontsteking en dat ging goed en ze mocht weer naar huis werd ons op woensdag verteld. De volgende dag werd dat heel anders en kregen we te horen dat ze nog hooguit een week te leven had. Dat werden uiteindelijk 3 weken en is ze in haar slaap overleden. Net voordat wij daar waren. Ze heeft een goed leven gehad en ik heb haar verteld dat ik we haar gaan missen maar dat we het zullen redden.

Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.

Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?

Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.

Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.

Het is heel zwaar zonder mijn mamsie

Ik herken de verhalen. Mijn moeder is half januari overleden op 95 jarige leeftijd na een kort ziekbed. Ik houd heel veel van haar en heb er alles aan gedaan om haar leven zo mooi mogelijk te maken. Ik heb haar vanaf 2016 verzorgd, de laatste twee jaren heel intensief waardoor ik ook niet meer kon werken. Nu zit je alleen in een grote flat met niemand die naar je omkijkt. De wereld om je heen is kil, het draait alleen maar om geld, geld, geld. Dat komt nu veel harder binnen als toen mijn moeder er nog was. Hulpverleners zeggen "er komen lichtpuntjes", nou ik zie ze niet. Het is moeilijk om je dag door te komen zonder moeder want je bent het verzorgen gewend. Het enige waar ik tot nu toe iets uithaal is het geloof en de kerk. Dat is voor mij iets spiritueels. De rest is materialistisch en maakt het zwaar om het verlies überhaupt te kunnen verwerken.

Hoi mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden aan kanker. Herken mij enorm in je verhaal en de eenzaamheid die je er bij kan voelen. Weinig mensen begrijpen het en willen of kunnen er niet over praten. De ene dag gaat beter dan de andere dag. Gemis wordt alleen niet minder maar juist meer. Alle emoties plus een schuldgevoel komen naar boven. Zo graag zou ik de tijd terug willen draaien. Mijn moeder heeft maar kort oma kunnen zijn. Ze wilde dat altijd zo graag. Het voelt heel oneerlijk. De beste moeder en oma die ik maar kan wensen is er niet meer. Het was ook nog in de corona. Zusters en dokters waren totaal niet meelevend of meevoelend. We zijn slecht geïnformeerd en niet goed op de hoogte gebracht van Alles wat speelde. Het voelde allemaal heel koud.Ik heb voor mijn gevoel daarom nooit goed of fijn afscheid kunnen nemen. Voel mij daar nog altijd schuldig over.

Ik voel precies wat je voelt ...kan hier ook niet mee omgaan .
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet

Hallo, ik kan je helemaal begrijpen . Ik vindt het ook moeilijk, mijn vader is er al 14 Jr niet meer dus ben nu wees. Ik mis de dagelijkse telefoontjes, haar stem ,haar liefde en ondanks dat ik haar niet iedere week zag,het naar haar toe kunnen gaan. Ik voel me soms alleen ondanks mijn vrouw en kinderen. Het is een soort van heimwee.

veel moed kan je heel goed begrijpen

Ik herken de pijn, en het willen delen, van het verlies, pijn, verdiet, je gedachten en ervaringen en herinneringen goed.
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw

Jana

Hoi ,
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.

Ik heb mijn moeder op 4 april 2023 plotseling verloren. Ze was 81 jaar. Ikzelf ben 50. Wij waren twee handen op een buik, eigenlijk gewoon hartsvriendinnen. Ik belde elke morgen met haar, op die bewuste morgen, nam ze de telefoon niet op, ik ben toen polshoogte gaan nemen. Ik vond haar in de gang… vreselijk… ik heb zoveel verdriet. Ik mis haar heel erg, zie continue het beeld in de gang voor me. Mijn vader ben ik in 2000 verloren, ik heb geen broers en of zussen. Gelukkig wel een lieve man en zoon, maar toch voel ik mij heel alleen nu. Fijn om hier ook even mijn hart te
kunnen luchten.

Ik ben mijn moeder in april verloren. Mis haar zo intens. We woonden bij elkaar in de buurt, belden elkaar iedere morgen en nog tig x op een dag. We waren elke dag samen en anderhalf jaar voor haar gemantelzorgd. Toen ze overleed kreeg ik een ontzettende paniek aanval en uitslag over hele lijf. Ik vind t zo zwaar zonder haar. Mis haar elke dag meer. Ben alleenstaand en maar klein netwerk. T is zo zwaar alleen. Rouw is nog rauwer als je alleen bent. Sterkte iedereen.

Mijn moeder is begin juli 2023 overleden... Dus het is pas gebeurd op het moment van schrijven. Het gebeurde onverwachts, aangezien een aantal maanden geleden wij er helemaal niet aan dachten dat het zo zou eindigen. En ze is maar 70 jaar geworden, wat ik best jong vindt. Ik ben nu bang dat ik over dit verlies nooit echt heen zal komen. Uiteraard is het nog best recent, maar ik weet ook dat mijn moeder en ik door dik en dun gingen sinds ik kan denken. Ik mis de dagelijkse gesprekken en het samenzijn. Zo herkenbaar wat ik hier lees van jullie allemaal. Ik denk dat de omgeving zelf niet zo goed beseft wat het voor iemand kan betekenen om zijn moeder of vader te verliezen (vooral als ze dit zelf nog niet hebben meegemaakt). Dus het voelt dan ook best eenzaam, ondanks dat mensen je condoleren en steun betuigen.

Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Heel herkenbaar al deze verhalen. 2 juni 2023 is mijn mama overleden aan longkanker. Ik mis haar zo erg. En het doet me pijn om te weten dat mijn papa nu alleen verder moet. Door de rouwverwerking ben ik extreem moe en heb dagen dat elke vezel in mijn lijf pijn doet. Mijn mama zou willen dat we weer konden genieten maar dat lukt nu nog niet. Ik neem de dagen met de dag en neem mam in mijn hart overal mee naartoe.

Ik heb mij moeder vandaag 1 week verloren ze lag 1 weekje in coma ik heb haar 2 weken niet gehoord en ook niet goed gezien ik heb haar gezien maar met allemaal kabels ze lag op de intesive care ic , ik mis haar zo erg , ik wil haar zien zeggen dat ik van haar heel heel erg van haar hou maar waar vind ik haar inshallah zie ik haar in de paradijs inshallah ❤️❤️❤️

Ik herken me helemaal in jouw verhaal. Het gemis is niet in woorden uit te drukken. Ik koester daarom de fijne herinneringen.

Hallo,ik ben mijn liefste mama 5 weken geleden verloren .ze was 69
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️

Zo herkenbaar ♥️♥️♥️

Mijn moeder is vierenhalve maand geleden redelijk onverwacht overleden. Ze was 87, maar was tot een jaar geleden nog helemaal goed, mobiel en zelfstandig. En ze zag er 15 jaar jonger uit. In 2014 is copd geconstateerd, maar daar had ze nooit last van. Het enige verschil met daarvoor was dat ze iedere ochtend een inhalator moest gebruiken. Ze is in 2022 in het ziekenhuis terechtgekomen met een longaanval en na die opname kreeg ze het steeds benauwder. Totdat ik haar meer dood dan levend aantrof in bed. In ben de hele nacht in het ziekenhuis bij haar gebleven en in de ochtend stopte ze met ademen. Ik ben enig kind zonder kinderen en mijn moeder hoorde bij mij. Mijn vader is in 2004 overleden en die mis ik nu ook meer dan ooit. Door mijn moeder had ik 19 jaar lang nog een stukje vader, maar dat is nu dus ook weg. Ik kan geen herinneringen meer aan mijn vader ophalen. Doordat ze er nu allebei niet meer zijn, voel ik me ontworteld en ontheemd. Het klopt niet meer. Ik was mijn hele leven het allerbelangrijkste voor mijn ouders en vond dat altijd vanzelfsprekend. Ik dacht daar nooit over na, totdat ze er alle twee niet meer waren…Ik heb erge heimwee naar mijn ouders en naar hoe fijn het vroeger was. Ik kijk heel vaak naar oude foto’s en heb een soort hyperinteresse in ieder detail van die foto’s. Ik weet niet of mensen het herkennen, maar het schuldgevoel knaagt ook. “Had ik maar dit gezegd” en “Had ik maar dat gedaan”. Iedere keer als ik even een half uurtje niet aan mijn moeder denk, komt het gemis driedubbel terug. Over alles ligt nu een grauwsluier. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog zo blij kan worden als vóór mijn moeders dood. Ze betekende alles voor me, ze was ook mijn raadgever. Als ik met iets zat, belde ik mijn moeder. Of ik ging naar haar toe. Ze zei dan iets waardoor ik me altijd meteen beter ging voelen. Nu kan ze me niet meer helpen met mijn allergrootste, allerdeprimerendste probleem: dat ze dood is en ik haar verschrikkelijk mis.

Wat een mooie verhaal.
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.

Heel herkenbaar mijn moeder ook verloren 1,5 jaar geleden. Het gemis en verdriet is enorm en mijn leven staat sindsdien stil.

Op 5 februari heb ik een paar blokjes hierboven mijn verhaal over mijn moeders overlijden geschreven. Het is nu 3 maanden later en inmiddels is mijn moeder bijna 8 maanden dood. Het gemis en verdriet, de leegte en het gapende gat dat in mijn leven is geslagen, worden niet minder, maar erger. Mijn moeder raakt steeds meer op de achtergrond, ik heb haar al 8 maanden niet gezien of gesproken. Ze wordt een persoon uit het verleden. En juist dát maakt me zo in- en in-droevig. Ik kan het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar ik heb me nog nooit zo gevoeld als de afgelopen 8 maanden. Sinds 12 september zijn er misschien 8 dagen geweest waarop ik niet heb gehuild. En ik ben van nature geen jankerd. Ik heb decennia niet gehuild. Daar was geen reden voor. Als ik alleen al aan mijn moeder denk, schiet ik vol. Wat ik maar niet kan begrijpen: waarom weet ik zoveel dingen niet van mijn moeder? Waarom heb ik haar niet over veel meer dingen vragen gesteld, ondanks het feit dat ik me er heel bewust van was dat ik dat moest doen. Want toen mijn vader in 2004 overleed had ik hetzelfde. Ik wist zoveel dingen niet van zijn leven die me nu hevig interesseren, dingen waarover ik hem nooit iets had gevraagd. Met mijn moeder zou me dat niet gebeuren, had ik me heilig voorgenomen. En toen was ze dood. En bedacht ik voor de allereerste keer in mijn leven dat ik haar nooit had gevraagd hoe de eerste ontmoeting met mijn vader was geweest. Waar die had plaatsgevonden. En de tweede. En wat ze van elkaar vonden. En hoe de bevalling van mij was gegaan. En hoe ze haar eerste man, van wie ik nooit één foto heb gezien, had ontmoet. Hoe ze terugkeek op haar leven. Zo ongelofelijk veel dingen die ik niet weet, en die ik nooit meer zal weten. Ik kan de haren wel uit mijn hoofd trekken van spijt. Zijn er mensen die dit vreemde verschijnsel herkennen, want de wetenschap over rouw vertelt hier niets over? Een vriendin zei laatst dat bepaalde vragen getriggered worden juíst doordat iemand er niet meer is. Alsof er een sluier wordt weggetrokken. Ook merkte ik dat ik me voor het eerst afvroeg wat voor type mijn moeder nou eigenlijk was geweest. Alsof ik voor het eerst naar haar keek met de blik van een buitenstaander in plaats van haar dochter die 56 jaar alles nam zoals het kwam. Heel apart. Ik hoop dat iemand dit verschijnsel aan me kan uitleggen. Verder leef ik nog steeds in een roes en een depressie. De hele wereld ziet er anders uit, en ik voel me anders. Ik heb nergens meer zin in, zie vaak het nut niet in van het leven. Heb ook iedere dag het gevoel dat er meer onheil boven mijn hoofd hangt, alsof er nog iets ergs gaat gebeuren. Ik heb steeds de angst dat ook mijn man zomaar dood kan neervallen, daar denk ik iedere dag aan. Misschien ook omdat er een half jaar na mijn moeder nóg een familielid is overleden. En ik voel een soort identiteitscrisis: wie ben ik eigenlijk nog zonder mijn moeder en mijn vader? Ik denk maar steeds: het is niks voor mijn ouders om me alleen te laten, de mensen met wie ik als enig kind zo sterk verbonden was, zonder dat ooit echt beseft te hebben. Het klopt niet meer. Voor mij voelt het als dubbele rouw, omdat ik, zoals ik de eerste keer al schreef, door mijn moeder nog een stukje vader had. Ik mis mijn vader nu even erg als mijn moeder, ook al is hij al bijna 20 jaar dood. Ik heb nu vier gesprekken bij een praktijkondersteuner (psychologe) gehad, maar het helpt niet. Wat ik ook jammer vind, is dat mensen na een paar maanden niet meer vragen hoe het gaat. Alsof het nu maar eens over moet zijn, terwijl er voor mij geen uur voorbij gaat zonder dat ik aan mijn moeder denk. Zijn er hier mensen die mijn gevoel herkennen? Ik ben daar echt benieuwd naar.

Wat fijn om deze verhalen te lezen en te voelen dat ik niet alleen ben in mijn verdriet.

Ik ben 4 weken geleden mijn lieve mamsie verloren. 64 is ze geworden, ik ben 30. Ze heeft vroeger leukemie en borstkanker gehad en afgelopen jaren begon haar gezondheid ineens af te takelen. Ze had het zwaar afgelopen jaren maar bleef vechten voor ons gezin. Wat ben ik trots op mijn warme, lieve en sterke moeder
Het voelt heel dubbel, ze is voor m'n gevoel 20 jaar te jong overleden maar ze heeft ook 25 bonusjaren gehad, want veel mensen overleden in die tijd aan leukemie.

Dood. Ineens is iemand weg. Nooit meer een belletje, nooit meer een knuffel (ze knuffelde zo fijn, zo warm), nooit meer een 'hé schatje, hoe gaat het?'. Ik mis je mam. Ineens moet je iemand zoeken in tekens, een roodborstje die ineens op onze tafel vliegt, een vlinder die op m'n hand komt zitten. Ik voel dat ze over ons waakt.

Ik las laatst 'Rouw is liefde, die niet meer beantwoord wordt'. Die raakte me. We hebben zoveel liefde voor onze mooie moeders.

Ik ga mijn leven een ode maken aan m'n lieve moeder. Haar levenslessen leven, haar liefde doorgeven. Want onze moeders leven in ons door.

Dikke knuf voor iedereen, op dat we onze moeders nooit vergeten.

Ja, het leven zonder mijn moeder is er niet leuker op geworden, ook al is het 6 jaar geleden, dat ze is overleden.
Vooral de leegte om je heen, daar liep ik telkens weer tegenaan, want mijn moeder was er altijd, en we deden veel.samen.
Ik probeer zoveel mogenlijk mezelf te blijven, en afleiding te zoeken.

Ik mis me moeder heel erg. ik wil haar omhelzen. toen ze er was, tijdens haar ziekperiode, omhelzde ik haar. dat breacht letterlijk een rustgevend gevoel. ik voelde letterlijk die rust in me hart it moment ik haar omhelzde. ik weet niet, maar mijn huis voelt niet net een hiis aan. een huis zonder een moeder is de meest armste en ongelukkig huis. je mag nog zoveel welvaart en welzijn hebben, maar een huis zonder een moeder is het meest ongelukkige. beschouw je ouders altijd met veel respect. probeer leuke dingen met hun te doen. zoveel als je kan. ontlast haar van werk. probeer haar zoveel mogelijk te helpen. probeer haar vaker te omhelzen. is het mogelijk dat mijn moeder terug komt. me moeder verdiende dit niet god. geen enkel moeder in de wereld moet ziek worden. een moeder verdient dit niet god. ook ben ik blij dat ik op mijn moeder lijk.

Hallo allemaal.Fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben met zo veel verdriet om mijn lieve moedertje.Ik heb vorig jaar 1 Mei 2024 afscheid van haar moeten nemen in de leeftijd van 95 jaar..Je weet dat de tijd er n keer aan zat te komen en dat het onvermijdelijk is.Heb 5 jaar intensief voor haar gezorgd en alles geregeld voor haar.En de band die ik met haar gehad heb mijn hele leven was zo ontzettend hecht.Wij waren echt 1 vanaf dag 1.Wat doet het zo'n verschrikkelijk veel pijn en huil ook zoveel om haar.Stiekem omdat ik me soms schaam en het niet wil laten merken aan iedereen.Ik ben nog steeds iedere dag met haar bezig in mijn hoofd.Dan denk ik heb ik hulp nodig hiervoor.Maar moet het ook zelf kunnen denk ik dan.

Goedemorgen,

Heel herkenbaar wat sommige van jullie schrijven. Die ups and downs. Het ene moment voel ik mij hartstikke goed, omdat ik weet dat mijn moeder trots op mij is. Maar soms voel ik ook zoveel gemis, dat het bijna ondragelijk is. Mijn moeder is 5 januari 2025 op 69 jarige leeftijd overleden en ik heb haar de afgelopen twee jaar dagelijks verzorgd. Die band die ik met haar was, was zo uniek. Zelf heb ik geen kinderen, broers of zussen of een vader die het verdriet met mij deelt, dus af en toe is het zo ontzettend eenzaam. Mijn moeder was mijn alles. Mijn beste vriendin, zus en moeder tegelijk. We zijn nu mijn 3 maanden verder en de mensen om mij heen en ook op mijn werk verwachten nu wel dat ik het een plekje heb gegeven en weer doorga, maar het is zo zwaar. Rouwen is zo intensief, ik ben zo moe...Graag zou ik in contact komen met lotgenoten die zich in mijn verhaal herkennen.

Groeten Priscilla

Goedenamiddag
Ik ben mijn lieve mama verloren op 19 september 2024 ....dus iets meer dan 6 maanden .
Het gaat niet goed met mij ...ik mis mijn mama enorm ...ik was /ben dan ook een MK ....mama's kindje ...
Heb vaak de indruk dat je niet te lang mag praten over je verdriet...want ze was 94 jaar ....dus verdriet nihil voor sommigen ja ze was oud ...na een paar weken konden mensen niet begrijpen dat ik nog verdriet had ....die heb ik nog steeds en zal die altijd hebben
Mijn lieve echtgenoot weet dat ik veel verdriet heb en begrijpt het ....maar ik ween veel alleen .....
Als ik lach voel ik me soms schuldig of als we op weekend gaan ...
Ik weet mijn mama zou het niet willen dat ik verdriet heb ....maar mijn gevoel kan ik niet veranderen
Wat mij goed doet is veel wandelen en /of fietsen in de natuur ....gelukkig hebbik een goede lieve man ....vrienden ...ja ....die willen niet horen dat je rouwt ....want ja ze was 94 jaar

Beste Priscilla,

Ik ben mijn moeder 4 weken geleden verloren op 68 jarige leeftijd.
Het lijkt me fijn om je eens te spreken?

Lieve allemaal,

Ik heb m’n lieve moedertje verloren op 15 januari 2025. Ik mis haar enorm en ik huil (dat komt met golven) elke dag en ondanks ik wel vriendinnen heb, voel ik me heel erg alleen. Ik heb geen partner en geen kinderen. M’n vader was 44 jaar toen hij overleed aan kanker en m’n broer is op 22 jarige leeftijd verongelukt. Ik ben Marjolein, ik ben 61 jaar en ik woon in Akersloot (NH). Ik ben op zoek naar lotgenoten in m’n regio/omgeving om bv elkaar fysiek te ontmoeten… Ik kijk uit naar je/jullie reactie/reacties.

Hartelijke groet,
Marjolein

Lieve allemaal,

Ik heb m’n lieve moedertje verloren op 15 januari 2025. Ik mis haar enorm en ik huil (dat komt met golven) elke dag en ondanks ik wel vriendinnen heb, voel ik me heel erg alleen. Ik heb geen partner en geen kinderen. M’n vader was 44 jaar toen hij overleed aan kanker en m’n broer is op 22 jarige leeftijd verongelukt. Ik ben Marjolein, ik ben 61 jaar en ik woon in Akersloot (NH). Ik ben op zoek naar lotgenoten in m’n regio/omgeving om bv elkaar fysiek te ontmoeten… Ik kijk uit naar je/jullie reactie/reacties.

Hartelijke groet,
Marjolein

DINIE WOLBRINK

Beste allemaal,

Ik heb mijn mama verloren op 1 januari 2025,mijn broer had haar de ochtend nog gezien voor zijn vertrek naar het werk,echter bij het thuiskomen zat ze dood in de zetel,met haarvyrouwe viervoeter op haar schoot.Mijn mama was 61j.Ik heb nog 1 broer en 1 zus onze band is nu hechter we hebben dan ook alleen elkaar nog.Ik mis mijn.mama elke dag het is zot maar wij zeiden nooit ik zie je graag ofzo.Nu doet me dat zoveel pijn.Ik had haar zo graag nog eens gezien,nog eens gehoord.Zoveel vragen....zag ze mij graag?Die vraag spookt elke dag door mijn hoofd,zoveel onbeantwoorde vragen maar vooral de grote waarom?Ik huil bijna elke dag,ook al zag ik haar niet zoveel ( enkel bij het halen van mijn kinderen of wanneer ik haar nodig had ) mijn hart doet zoveel pijn.Elke dag zeg ik tegen mezelf had ik maar.... ik ben 39 j ik mis mijn mama ik mis echt mijn mama.Mijn verjaardag.....ze was normaal de aste die stuurde....het valde me zo zwaar...binnenkort mijn kinderen hun verjaardagsfeest.....ze was zo dol op hen....hoe kom ik dit verdriet ooit te boven?ik mis ze zo

Ik mis mijn moeder ook steeds erger. T is nu 2 jaar, 4 mnd geleden dat mijn mams overleed. Wie heeft dat ook na jaren steeds erger?

Aanstaande donderdag moet ik haar al twee jaar missen. Mijn lieve mams is overleden aan kanker en was binnen 3 maanden weg. De mooiste liefste en sterkste vrouw die ik ooit heb gekend. Mis haar heel erg. Nog steeds niet verwerkt en voel mij ook eenzaam zonder haar. Ze.aanvaardde direct haar lot en wilde dat ik dit ook deed. Maak er nog een mooi leven van zei ze. Ik weet alleen nog niet hoe..

Hoi Anoniem, ik herken mijzelf in jouw verhaal, alleen heb ik mijn beste vriend verloren. Mocht je willen praten, dan mag je mij mailen. Heel veel sterkte.
d.bierman3@chello.nl. Groetjes Diana.

Hoop dat het nu wat beter gaat. Veel sterkte.

Hoop dat het nu wat beter gaat. Veel sterkte.

Ik ben mijn moeder verloren toen ik 9 jaar oud was. Ik ben nu 46 jaar en heb nog steeds pijn, verdriet en gevoel van gemis. Ik ben een sterke “stoere”man maar van binnen voelt het anders.
Mijn hele leven vraag ik mij af hoe het zal zijn om een moeder te hebben waar je alles mee kan delen. ❤️💔

Hallo Christien, ik ben Cobie van Assen. Het lijkt ero dat het verhaal van mij is,maar dat is niet zo. Jan is op 21-02-2025 gestorven op 74 jaar. En wij hebben ook 3 kinderen en 6 kleinkinderen,IK huil elke dag ik mis hem .
enorm Hij was mijn steun en toeverlaat. Ik dacht dat het wel beter zou worden maar het is niet zo. Voor de buitenwereld, ik ben soms ook kwaad want ik praat tegen zijn foto. Maar de dokter zegt dat gebeurd met duizende.ik begin weer te huilen zijn 57 jaar bij elkaar.Ik word wel door mijn gezin gesteund. Ze zijn erg lief voor mij en komen zo wat elke dag langs.

Wat verschrikkelijk, niet te bevatten. Geef je verdriet alle aandacht en hou contact met de mensen om je heen. Dat is belangrijk en al heel wat.

Wat ontzettend naar voor jullie, hopelijk kunnen jullie het gevoel voor haar meenemen

Hoi heb je een mail gestuurd. Liefs Jeannet

Hoi ik heb je een mail gestuurd. Liefs Jeannet

Hallo Wijnie
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny

Dus het ligt niet aan mij ik denk steeds dat ik dat heb als ik naar andere kijk

Hey begrijp je volledig ben 57 jaar mijn man is een jaar dood, heb lieve kinderen, maar ik kan mijn draai niet meer vinden en wil soms ook weg.

Ik ben blij te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die dit ervaren, mijn man is straks 2 jaar dood, ik kan mijn draai niet vinden, veel ligt er zoals toen hij er was. Ik heb nergens zin in. Maar ik wil verder, ben alleen zo moe. Hij was 57 toen hij vrij plotseling stierf.

Zo herkenbaar.
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther

Maar je verdriet zal met de jaren afnemen. Het slijt. Je zou bijna vergeten dat je zelf ook een plekje kreeg op deze aarde. En misschien als je nog even tijd hebt, kun je weer genieten van dingen. De natuur, de lente, de zon, Je verjaardag, kerst, vakantie en misschien nieuwe mensen. Vergeet niet zelf te leven.
Ga er eens tussenuit.

Hetzelfde bij mij, man vorig jaar augustus overleden niets interesseerde mij nog. Maar ik moet er zijn voor mijn kinderen en kleinkindjes die missen hun vake ook. Dus ik doe mijn best en ga naar een bijeenkomst van rouwenden daar kun je uw verhaal kwijt. De zus van mijn man heb ik niets aan, die zegt maar ge moet doorgaan. Ze belt niet en komt ook niet langs, dat vind ik zo spijtig. Ik heb geen broers of zus dat doet pijn. Maar ik lig er niet meer van wakker en ik wil geen contact meer. Dus ik ga mijn weg zoeken.

Hier een korte reactie op ‘er tussenuit gaan’ dit heb ik ook geprobeerd nadat mijn liefste man 1 jr was overleden. Ik wist niet hoe snel ik weer naar huis wilde. Iedereen zijn/haar eigen rouwtijd en rouwt op zijn/haar eigen wijze. Mijn advies is om daar aan trouw te blijven. Ongeacht hoeveel tijd je dit gaat kosten. Mijn liefste is nu nog geen 2 jr overleden en het is nog steeds moeilijk. Met momenten dat ik weer naar de kinderen en vrienden kan. Deze stap is voor mij op dit moment genoeg. Morgen zie ik wel weer. Blijf dicht bij jezelf. Voor allen heel veel sterkte gewenst.

sinds een jaar weduwe, huil dagelijks, ik noem het van de glijbaan gaan, heb er ook geen controle over, kan alleen maar zeggen blijf dicht bij jezelf en geef toe aan wat je voelt en laat je niet door anderen vertellen hoe je moet omgaan met jouw gevoelens , juist mensen die geen verlies hebben meegemaakt zijn de slechtste adviseurs, ik trek in dit ellendige proces mijn eigen spoor. 58 jaar huwelijk gehad en heel gelukkig geweest en het gemis is ontzettend groot en daar zal ik zelf een weg in moeten vinden.

Ik herken veel wat u schrijft, ben ook bijna een jaar weduwe. Veel wenen en dat gemis is enorm, praat niet graag met mensen die geen verlies meemaakte. Omdat die steeds zeggen, ge moet door want dat zou uw man gewild hebben. Dat weet ik ook wel, maar hoe moet u dat op sommigen dagen doen?

Jammer dat je geen contact kan opnemen. Ook ik heb mijn man plotseling verloren en weet hoe jullie je voelen. (Klote). Ben op zoek naar een soort iets waar je lotgenoten kan ontmoeten. Misschien dat je wat voor elkaar kan betekenen. Kopje koffie, wandeling. O.i.d.

Mijn man is in2024 overleden kan het niet goed verwerken

Mijn eerste man is overleden op 49 jarige leeftijd we waren 30 jaar getrouwd heb later iemand anders leren kennen en ik was terug oprecht gellukig nu 5 maand geleden is nu ook na 13 jaar dat we samen waren ook overleden ik ben mezelf helemaal kwijt ik mis hen voor mij hoeft het niet meer het is pure ellende veel sterkte voor iedereen warme groeten jill

Annette, ik vind ook spijtig dat we geen contact kunnen maken voor een koffie of een wandeling. Erover kunnen babbelen helpt zeker bij het verwerken van dit verlies.

Goedemorgen Drive73. Ik herken je strijd en je gevoel . Ik zou wel verder met je willen praten in privé. Mijn mailadres is jeannetishier@hotmail.com.

Wou er nog aan toevoegen dat mijn vriendin andrea slechts 34 jaar is geworden. Geboren 19-12-1990 en overleden op 25-12-2024 op 1e kerstdag. Mijn kerst zal nooit meer hetzelfde zijn

ik begrijp u maar al te goed, mijn vrouw,mijn beste maatje is onlangs in januari 2025 overleden.Sindsdien is mijn leven ook niet meer hetzelfde,komt het misschien ooit wel terug goed?Ik wens je nog veel sterkte

Sterkte, mijn vriendin vorig jaar tweede kerstdag aan hartstilstand overleden.
Ook zelf nog gereanimeerd.
Daarvoor loop ik nu bij psycholoog.

Wat ontzettend verschrikkelijk voor je..

Lieve Liesbeth, je verhaal doet mij verdriet. Veel te jong...
Ik ben geen moeder, heb geen kind verloren en kan er niet over meepraten maar ik gun je alle liefde toe met veel regenbogen en zonnestralen

Ik ben alleenstaande moeder en ben 17 januari mijn zoon verloren die toen 31 jaar jong was. Mijn zoon zou niet dood geweest zijn als hij op tijd een injectie Cortisol had gekregen. Dat is niet gebeurd. Ik weet niet hoe ik de dagen doorkom. 9 jaar lang heb ik samen met mijn zoon gewoond en geleefd vanwege zijn ziekte de ziekte van Addison. mijn mailadres is carli_varga@hotmail.com

Ik ben ook alleen mijn man is 16 februarie overleden ik heb geen kinderen altijd alleen weinig vrienden ik zou graag iemand leren kennen mijn adres p.giebelen1@upcmail.nl

Hallo Aneette ik sta er voor open om je beter te leren kennen. Ik voel me ook eenzaam na overlijden van mijn vriend 25 Jaar lief en leed te hebben gedeeld. Mijn mailadres is jeannetishier@hotmail.com

Ik voel me ook eenzaam mijn man is in februarie overleden ben zo alleen heb geen kinderen ik weet geen raad ik wil ook graag iemand kennen ik woon in deurne adres p.giebelen1@upcmail.nl

Dat heb ik precies het zelde mij man is 16 februarie overleden ik weet niet waar ik het moet zoeken kan niet eten heb zelf een hersentumor een meningeoom ik heb zo verdriet ben zo alleen ik weet niet hoe ik verder moet

Hoi Lea,
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!

Je hebt voor jou gevoel de ware ontmoet,hoe pijnlijk is het dan
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.

Ik herken het, zij het op n andere n manier. Ik hield zielsveel van n psychiater. Voor mij de enige man in mn leven, al was zo'n relatie natuurlijk onmogelijk. Hij was niet helemaal correct in de bejegening en t is uiteindelijk heel naar afgelopen. Mij werd alles aangerekend, heel veel negativiteit naar me toegekregen. Ook v hem, omdat ik voor zijn deur stond, hij me binnenliet, we n gesprekje hebben gehad, waarin hij aangaf dat dit niet kon, maar me even later net zo goed vroeg' wat vindt je v mn keuken?,' Later ben ik spontaan n x zn huis binnengesprongen omdat de deur openstond. Ik had t niet moeten doen, t was n impuls...Hij reageerde superwoedend. Sleurde me t huis uit en belde de politie. Daar werd ik boos van, ze hebben me dan ook niet gezien, maar ben nog n paar x langsgegaan!
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.

Groet!

Het is helemaal niet raar hoor Lea. Ik heb dat zelf met een collega gehad. Die ik niet kon krijgen en maar niet kon vergeten. Het was gewoon een obsessie. Jarenlang. Bij elkaar wel zes jaar. Hij was in mijn ogen de perfecte man voor mij.
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.

Ik hou nog steeds van mijn ex partner.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…

Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.

Ik vind dit ook helemaal niet raar klinken. In therapieland is hier een woord voor: levend verlies. Daar kan van alles onder vallen, en het is vaak veel ingewikkelder dan overlijdensgerelateerd verlies. Niemand vraagt er om of staat er bij een bepaalde datum of moment automatisch even bij stil in je directe omgeving. Er zijn geen rituelen voor. Er is geen duidelijk einde in zicht. Het kan een heel eenzaam proces zijn.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!

Ik ben ook aan het rouwen om iemand die nog leeft. Het is wel heel wat anders maar bij mij gaat het om Mijn volwassen dochter wil geen contact meer met mij. Iedereen ziet dat ze in een relatie zit waar ze zo erg beïnvloed word waardoor ze Iedereen van zich afstoot en geen contact meer wil. Niet alleen bij mij. En wat doet dat zeer. Ik kan in deze ook niks doen hoe graag ik ook zou willen .

Ik herken dit. Ben aan het rouwen om iemand die niet meer bij mij wou zijn.
Het voelt bij mij ook echt als rouw. Alsof ik maanden verdoofd rondliep. En nu de realiteit hard aankomt.
Het gevoel van blijheid en hoop op een fijne toekomst is weg. Omdat ik zo veel in hem geïnvesteerd had en me niet kon voorstellen dat de toekomst niet samen zou zijn.
En hij liet me ineens vallen.
Ik zou graag verder willen. Open staan voor nieuwe mensen. Daarvoor heb ik nog even tijd nodig.
Ik hoop dat het met de mensen die hier geschreven hebben al weer een stuk beter gaat.

Ik begrijp je wel

Jeetje zeg Lea, dit is gewoon ook mijn verhaal, bijna 20 jaar getrouwd geweest, geen problemen gehad onderling en ineens is mijn vrouw weg trekt meteen bij de nieuwe lover in en laat mij samen met mijn zoontje achter. Dan 3 weken later overlijd mijn vader en dan weet je helemaal niet meer waar je het zoeken moet. Zoontje is boos op zijn moeder want die voelt zich verraden en vertrouwd zijn moeder niet meer, kortom ellende genoeg.

Ze meldt zich vast weer.

Hoi Eddy,

Je dochter zal tijd nodig hebben dit te verwerken,daarbij zit ze als ik het goed lees in de pubertijd wat al aardig wat emoties met zich meebrengt.

Zelf geen contact meer met familie lid waar ik de voogdij over had.
Geef het de tijd.

Hallo Eddy wat een vreselijk gevoel moet dat zijn als je je hart wilt luchten mag je mij mailen .mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Zelf heb ik al 6 jaar te maken met “ levend verlies “ van mijn beide dochters. Ze willen geen enkel contact meer.
Hoe ga ik daar mee om ? Het lukt me nu om het meestal op een voor mij verdraagbare plek te laten zijn in mijn leven. En soms lukt het helemaal niet. Het gemis en verdriet is nog elke dag aanwezig.
Ik heb ermee leren overleven, maar niet met leren leven.
Mijn hart is gebroken.
Heb me emoties afgesloten. Heb 4 mensen in mijn leven. Die nog kort bij me mogen komen. De rest van vrienden hebben me ook in de steek gelaten. Ik was getrouwd met een narcist uit het boekje. Hij heeft iedereen en alles tegen me opgezet. Is hem ook gelukt.
Dus …. Ik stap elke dag en adem. Maar dat is het dan grotendeels ook.
Ik wens je veel stut en steun.

Mijn broer heeft nu bijna 10 jaar geleden, het contact met mij en mijn moeder verbroken. Ik heb altijd een hechte band met mijn broer gehad en mn moeder en hij ook. Sinds hij een vriendin heeft is dit gebeurd. Hij wil ook niet met mij praten of t uitleggen. Ik heb geen idee waarom t nu zo is. Ik en mijn moeder vinden t heel erg en zijn erg gekwetst. We snappen er niks van. Wij waren altijd met zn 3... Beiden geen contact meer met ons vader en verdere familie hebben we niet, behalve ons halfzusje, daar heeft hij ook t contact mee verbroken. Het heeft een enorme impact op mijn moeder en mijn leven. Het is lastig om mee om te gaan. Ook als ik kijk hoe verdrietig mijn moeder er nog steeds om is, ze heeft altijd voor ons klaar gestaan. Het voelt zo gemeen en onterecht en je kunt er niks aan veranderen.... Ik vind t ook zo erg voor mijn moeder maar ook voor mij mij. Ik heb alleen mijn moeder en mijn 2 kinderen. Ook mijn beste vriendinnen (25 jaar vriendschap) ben ik na mijn scheiding van een narcistische ex kwijt geraakt.

Ik hoop dat er nog mensen actief zijn op dit forum en op je zullen reageren. Helaas kan ik zelf niks hierin betekenen nu voor je, ivm langdurige ziekte, maar ik hoop oprecht dat je nog reacties krijgt op je verhaal beste Marjolein!

Maar voor nu heel heel veel kracht toegestuurd!

Dank je wel voor je mooie lieve berichtje. Ik wens jou ondanks je langdurige ziekte veel beterschap, warmte en kracht en een voorspoedig herstel.. Warme groet Marjolein

Lief je berichtje 🙏🏼

Ik snap het wel

Hoef je niet schuldig te voelen, denk dat je dit gevoel hebt omdat je vader de laatste was die nog bij je was en nu ontzettend veel verdriet hebt nu je alleen bent en alles zo plotseling gebeurd is. Wens je toch veel kracht toe 🤗

Misschien kan helpen om jezelf af te vragen: 'Wat mis ik nu aan deze vriendin?' Dit kan je inzicht geven in je gevoelens en of je vooral de emotionele steun en nabijheid mist die je in de vriendschap vond. Het is helemaal oké om de tijd te nemen om deze gevoelens te onderzoeken. Soms zijn de emoties die we ervaren complex, vooral als we meerdere verliezen doormaken. Als je merkt dat het moeilijk is om deze gevoelens alleen te verwerken, kan professionele ondersteuning, zoals rouwbegeleiding, je helpen om verder te komen.

Tracht het te aanvaarden en vul niet in. Dus niet proberen het te begrijpen

Dag Annelies, wat naar dat je dit zo voelt. Ik weet niet hoe je zoiets 'oplost'.
Ik zou zelf denk ik tegen hem gaan praten, in gesprek gaan. Je voelt zijn aanwezigheid dus wellicht helpt t om met/ tegen hem te praten. Je kunt vertellen wat je voelt en dat je je machteloos voelt. En vragen of je iets voor hem kunt doen. Misschien daarbij vragen of hij wil laten weten wat dat heel concreet kan zijn. Als je met liefde met iemand spreekt kan al zo verzachtend zijn. Misschien zijn er bloemen waar hij van hield. Of kleuren. Of... er is vast iets waar hij van hield en waar je hem mee kunt eren.
En ik geloof er in dat mensen na de dood met meer afstand kunnen kijken, met Liefde. En het 'aardse' gebeuren, zoals een kerkhof, relativeren.
Ik wens je sterkte.
Lieve groet, Anja

Wat een lief berichtje Anja aan Annelies
Gr anoniem

Misschien herbegraven

Je kunt met hem samen een mooie plek gaan kiezen

Ik heb helaas niet een antwoord op je vraag maar ik wilde je wel even kracht toewensen.

Ik hoop dat er nog mensen actief zijn op dit forum, en ook het antwoord weten.

Het enige wat ik ken is EMDR via een psycholoog

Heel veel sterkte!

Hey S.T, sorry voor het onverwachtse verlies en 58 jaar is natuurliuk te jong. Mijn moeder is ook maar 56 jaar geworden.
Dat groot moeten houden heb ik ook heel erg gedaan want je kan wel uitleggen hoe je je voelt maar dan moet je 10x iets uitleggen wat ze pas begrijpen als het ze zelf overkomt.
.
Of het beter wordt, tja.. Daar moet ik zelf ook nog achter komen maar zolang je naar bed gaat met de gedachte:"misschien is morgen een betere dag" dan komt het wel goed.

Dikke knuffel en veel sterkte!

Hoi S.T,
Ik ben 4 weken geleden mijn vader onverwachts verloren, hij was nog maar 64. Ook plotseling, zonder vermoedens of aanleiding. Dus ik herken wat je schrijft.
Ik voel mij verdwaald omdat ik nog nooit zoiets heb meegemaakt en niet weet wat ik van het rouwen kan verwachten. Wordt het verdriet minder? Zal ik het ooit een plekje kunnen geven? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kan vinden.
De dagelijkse dingen pak ik ook weer rustig op. Maar de hele dag door voel ik mij zo ellendig en verdrietig.

Dus met dit berichtje wil ik je vooral een hart onder de riem steken. Je bent niet alleen!

Ik ben in 9 maanden tijd mijn beide ouders verloren. Vader in maart 2023 en januari 2024 mijn moeder. Mijn moeder was zeer plotseling.
Ik zou liegen als ik zeg dat het makkelijker wordt.. het wordt allemaal anders en het kost mij nog steeds veel verdriet en is een groot gemis. Ik heb jonge kinderen dus ik moet door... dat houdt mij op de been..
Het is en blijft heel moeilijk. Hele dikke knuffel.

Heel veel sterkte gewenst
Blijf ruimte geven aan emoties maar daarnaast soms ook fijne afleiding plannen evt alleen of met fijne mensen, en minfull op focussen op de afleiding.
In een van de verhalen staan er ook tips in over lotgenoten-groepen mbt rouw. Daar zou je ook voor kunnen kijken
Heel veel kracht toegestuurd nogmaals!

Het kwam voor jou als een donderslag bij heldere hemel. Vrienden realiseren zich vaak niet volledig wat een ander doormaakt. Oké, je verloor iemand, maar moet je het daar nu alweer over hebben? Zo gaat het vaak. Voor jou moet het een enorme schok zijn geweest. Er was immers niets dat erop wees dat er iets mis was. Maar het wás wel zo. Je vader werd plotseling uit je leven weggerukt. Je vader dat is niet niks. Neem de tijd, écht. Rouwen kent geen vaste regels of tempo. Praat erover als je dat wilt, ook al lijkt de ander soms ongeduldig. Je gevoel mag er zijn, elke dag opnieuw. Schrijf dingen van je af, zoek steun bij mensen die je vertrouwt, en wees zacht voor jezelf. Zelfs simpele dingen doen zoals wandelen, ademen, rusten, kan al helpen.
Sterkte Annemieke, heel veel sterkte wens ik jou.