Rouwverwerking - forum lotgenoten

Ik kan me niets voorstellen bij wat jou is overkomen Sandeman.
Hopelijk vind een fijne nieuwe invulling van je leven.
Sterkte

Dankjewel voor je reactie Irma,

Ik lees bijna mijn verhaal Sandeman het enige verschil is dat ik geen psychische maar lichamelijke problemen heb waardoor ik niet in staat ben andere mensen te ontmoeten, kan haast niet lopen en na een herseninfarct blijven zitten met overprikkelingen.
De vriendinnen die ik had zijn allen voor hun 50ste overleden, familie heb ik niet meer zijn ook allemaal weg. Huilen ja dat wel iedere dag weer waardoor je nergens geen puf meer voor hebt. Ik zie het soms zo somber in dat ik dan denk wat doe ik hier nog. Ik hoop dat jij een andere plek bedoeld dan ik en dat je daar toch een beetje je draai kunt vinden. Take care sandeman.....

Ik voel mij diepgeraakt Joan, ik wil echt graag dat je het beter krijgt. Probeer alstjeblieft nog ergens vreugde uit te putten. Voor wat het waard is, je bent niet alleen. ❤️

Hoi
Ik heb hetzelfde als jou . Voel me ook totaal leeg en kapot alles lijkt zinloos belangrijkste personen zijn overleden in mijn leven .zou graag in contact met je willen komen. Misschien kunnen we elkaar steunen? Email jeannetishier@hotmail.com

Wat is een winty vrouw

Een wintivrouw is iemand die betrokken is bij de winti-religie, een Afro-Surinaamse spirituele traditie. Winti is ontstaan in Suriname en combineert elementen van West-Afrikaanse religies met invloeden van het christendom en inheemse tradities. Een wintivrouw, ook wel bekend als een "wintipriesteres" of "wintigriya," speelt een belangrijke rol binnen deze religie.

Ik begrijp .wat je voelt. Het is zo ongelofelijk.zo niet echt ..zo van .dat kan toch niet waar zijn .ja .zo pijn zo .veel verdriet ..ik weet wat je voelt.ik kan alleen maar zeggen .sterkte..klinkt afgezaagd...ga naar buiten .zoek mensen .of rouw groep .om te praten ..je kan ..en hoef het niet alleen te doen ...er staat geen tijd .voor .wanneer het minder woord ..maar zoek hulp ....

Hallo Ruben, ik begrijp je gevoelens, en ik bewonder je kracht om toch nog een lach op het gezicht van je vrouw te brengen. Dat is echte liefde. Weet dat je vrouw niet echt dood is. Vanaf het moment dat ze hersendood is staat ze al langs haar lichaam. Ze voelt alleen een enorme bevrijding en verwondering. Haar eigen gids, die haar hele leven bij haar is geweest 24 u op 24 u en alles van haar kent is bij haar en andere dierbare zielen zullen haar ook verwelkomen. Treur niet om je vrouw want zij heeft het beter dan wij, er wordt goed voor haar gezorgd. Eerst wordt ze een tijdje te rusten gelegd daarna gaat ze met haar gids terugkijken naar haar leven en dat evalueren. Ben ik gegroeid in bewustzijn? Hoe ben ik ermee omgegaan enz... Dat zijn belangrijke vragen. Uw vrouw kan vanuit de geestelijke wereld naar jou kijken. Wat wil je dan dat zij ziet? Een sterke man die nog van het leven kan genieten? Die humor heeft en andere mensen kan laten lachen? Steek een kaarsje aan en praat met haar, ze kan je horen. Je kan haat nog alles vertellen wat je wilt. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Zo fijn, je bent zo licht als een veertje, je zicht is niet meer 3D maar multidimensionaal en je kan je in alle richtingen bewegen. Zeg tegen jezelf ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Dat heb ik 20j tegen mezelf gezegd. Ben veel mensen verloren. De beste gesprekken heb ik met hun gevoerd toen ze over waren. Geniet van je leven en van je kinderen. Go for it 👍⚘💕

Ik lees het bericht nu pas wij maken nu het zelfde mee met onze dochter ook zij heeft eithanasie gevraagd

Beste Ruben, wat vind ik dit erg, zo erg, je wordt nogal op de proef gesteld. Weer moet je door dit proces. Ik wens je heel veel sterkte toe en ik stuur je heel veel licht en liefde. Elissabet

Lieve Annette, wat een nare ellende. Echt dubbel zwaar. Stap voor stap zul ermee leren leven maar de liefde van en voor je man en je moeder blijft elke dag met je meegaan.
Heel veel sterkte!!!

mijnman is 3 jaar geleden overleden steeds wordt de eenzaamheid erger nergens geen zin in jaleors op koppels die nog samen zijn ik heb ook nooit iemand iets misdaan waarom mocht ik niet gelukkig zijn

Inderdaad dat heb ik ook, het doet pijn koppels te zien. Na 43 j samen is mijn man vorige maand overleden. Ik ben er kapot van en niks heeft nog zin

Het komt wel terug.

Jawel, geef het tijd.

Herken het gevoel 2 weken geleden heb ik mijn moeder verloren

En aankomende vrijdag krijgt mijn man euthanasie na een kortstondig ziektebed.
Heb hier veel verdriet van maar moet de komende dagen sterk zijn

Ik zou het niet vertellen, het is al beroerd genoeg. En ze kan er niks mee. Het gaat zo veel verwarring en extra verdriet geven.

Leeft die vraag bij haar , is zij zelf actief om de onderste steen boven te krijgen?
Er zijn nl ook partners die wel een vermoeden hebben maar geen meerwaarde zien in het openbaren daarvan.
En genoegen nemen met de situatie uit eigen belang.

Wees eerlijk naar jezelf, lotgenote.

Volgens mij bestaat een rouwproces uit twee dingen. Je vind het akelig voor de persoon die moest sterven, en dan is er ook nog het feit dat je zelf misschien een stukje eenzamer bent geworden. Sluit jezelf niet buiten.

Heb hetzelfde meegemaakt, mijn man is 3 weken geleden overleden. Hij had kanker maar hij is plots ook na een operatie gestorven. Dat kwam zo hard aan, ook wij deden alles samen en nu plots die leegte. Ik geraak er alleen niet door, ga naar een een praatgroep voor rouwenden. Zeker de weekends zijn zwaar omdat wij dan altijd iets samen deden.
Gaby

Ik denk dat jou vader je wel gehoord heeft.
Weet je wat het rare is van de dood?
(Tenzij je in een hiernamaals geloofd) het niets meer uitmaakt. De enige die er nog mee bezig is ben je zelf. Ik hoop serieus dat je de kracht vind om weer verder te kunnen met je eigen leven, dat je weer gelukkig wordt. Mijn moeder zij eens: als ik overleden ben wil ik niet dat mijn kinderen zo verdrietig zijn. Ze had zelf zo veel verdriet om haar ouders. Hoe zou jou vader dit vinden? Zou hij willen dat je niet verder komt? Sterkte Magean! sterkte.

Halloo

Goedemiddag Carina,
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra

Wat erg voor jou ik ben 35 en jammer genoeg ook in okt mijn man verloren, moeilijk en dan is het idd fijn om met lotgenoten te praten.

Hoi Carina,
Wat vreselijk wat jou is overkomen. Mijn situatie is compleet anders en ik ben iets jonger (23), maar ook mijn partner is recent overleden. Ik zou het wel fijn vinden om met je te praten aangezien niemand op deze leeftijd dit kan begrijpen. Als jou dat ook helpend lijkt hoor ik het graag.
Liefs Pernille

Hoi,
Ik ben nu een week geleden mijn partner verloren (zelf was ze 29) ikzelf ben 34 jaar ze is plots gestorven uit het niets ben ik haar kwijt ik blijf achter en ik wil ook gerust eens met je chatten :)

Hoi
Ik moet mijn partner nu bijna een maand missen.
Zo onwerkelijk dit allemaal
Ik zoek ook lotgenoten waar ik mee kan praten.
Hij was 30 jaar ik zelf ben 33.
Zou graag met je in contact willen komen

Groetjes derya

Hoi lenny
Gecondoleerd en heel veel sterkte
Ik heb ook laatst zoiets moeten meemaken.
Mijn man mijn beste vriend mijn alles is ook overleden zo plotseling was 2 weken opgenomen in het ziekenhuis en opeens was hij er niet meer.
30 jaar nog zo jong net vader geworden van 2 prachtige zoontjes.
Het is zo oneerlijk en onbeschrijfelijk
Ik wens je heel veel sterkte

Het hoeft niet zo te zijn dat je geen enkele vreugde meer hebt in het leven bij rouw. Ikzelf ben 5,5 maand weduwe en ik kan genieten, ondanks mijn verdriet, van etentjes of leuke tv-programma's en van even met eropuit. Vooral 's-avonds is het wat moeilijker. Dat wel. Maar wanhoop niet voor je vader. Blijf gewoon vooral de eerste tijd vaak contact met hem te hebben en laat hem erover praten als hij dat wil.

Toch ben je niet alleen.
Kijk maar wie hier allemaal schrijven.
Zoek mensen op Maggy.
Mogelijkheden genoeg.
Voor nu sterkte.
Je bent niet alleen.

Ik heb mijn man 2 weken geleden verloren aan kanker. Wij deden ook alles samen en ik zie het nu al niet meer zitten. Ik mis hem enorm, ook ik zou niet meer wakker willen worden. Maar ik heb wel kinderen en kleinkinderen en die helpen zoveel mogelijk, maar ja ik mis mijn man

Ik weet wat het is je man te verliezen. Voor mij 5,5 maand geleden. Al heb je familie en vrienden; dan nog blijft het moeilijk om alleen te zijn. Went wel wat, maar toch. Zelf ben ik op zoek naar lotgenotencontact een beetje in de buurt, maar dat is erg lastig te vinden. Dus nu maar vrijwilligerswerk gezocht en gevonden. Dat is een kleine troost.

Gewoon de tranen laten komen, daarna herinneringen ophalen en misschien zelfs lachen. Zo gaat het meestal.

Sterkte Piet.

Neem de tijd voor het samen zijn. En inderdaad, komen er tranen, dan zijn er tranen. Herinneringen, lachen.... Niemand weet vooraf wat er gebeurt, probeer hier ook zelf niet te veel bij stil te staan. Je merkt vanzelf hoe je daar op dat moment mee om ga. Of dat je je eigen moment een uurtje uitstelt.
Sterkte en een mooi samenzijn met je kinderen.

Laat jullie glazen op dat moment tegen elkaar tinkelen en zeg proost voor je vrouw.

Ik heb 2 weken geleden mijn man verloren na een jaar van strijd tegen kanker. Ik zie het soms niet meer zitten en voel mij ook zo alleen, alhoewel ik veel steun krijg van mijn kinderen. Maar die hebben ook hun eigen gezin. Maar je voelt u zo alleen, ik begrijp u volkomen

Hoi Ellen

Ik wil best met jou praten hierover .ben mijnmoeder afgelopen februari verloren .het is zon groot gemis..
Ik ben ook alleen geen kinderen .heb 1 zus .ik hoop van je te horen
Lieve groet silvia .xxxx

Hoi Silvia,

Fijn dat je een reactie stuurt. Zullen we verder contact leggen via de mail?

ef.warlie@hotmail.nl

Gr. Ellen

Hoi Ellen ,ik wou je een berichtje sturen .maar kon het niet verzenden omdat het adres niet klopt .
Groetjes
Silviax.xxxx

Dan wordt het misschien door de site geblokt? Het adres klopt toch echt.

Gr. Ellen

Ik ben 2jr geleden myn moeder verloren doet nog steeds erg veel pijn en met familie over praten kan niet die willen dat niet en dus ook geen steun hier in en op internet al eerder meer poging geprobeerd v ondersteuning maar helaas. Wel ontdekt dat er 1a2x pmnd rouwgroupje bymy inde buurt is maar vindt ik te weinig en kan je maar kort erover praten en ook niet hele jaar aanwezig.ook loop ik helaas rond met onbeantwoorden vragen. Het is erg moeilijk de juiste mensen hierin te vinden. Wie kan my hierin ondersteunen?

Goh, wat is het fijn om al deze verhalen van anderen te lezen. Zo kom je meteen tot het besef dat je niet de enige bent die met dit dit enorme verlies aan het worstelen is.
Ik kan me hier met heel veel personen identificeren en hun verhalen zijn zó herkenbaar…ook dat van jou!!
Ik ben mijn moeder 3 maanden geleden verloren aan hartfalen en nierinsufficiënty.
Ze had al langer klachten, maar op een gegeven moment kwam ze voor de zóveelste keer in het ziekenhuis terecht, Bij de laatste ziiekenhuisopname ging het plotseling héél snel bergafwaarts en was er aan haar klachten (kortademigheid en vocht vasthouden) niets meer te doen. 2 Weken daarvoor mocht zij nog nét de 85 jaar halen…heel bitter.
Ondanks haar 85 jaar stond ze nog volop in het leven en kon nog steeds genieten van diverse hobby’s. We konden het goed vinden samen en hadden vergelijkbare interesses, zochten elkaar vaak op en ondernamen regelmatig dingen samen. Ze was overall in geïnteresseerd en ging met haar tijd mee, kortom…onze band was hecht.
Ik heb ‘t er moeilijk mee, mis haar ontzettend en kan soms op ieder moment van de dag door emoties overmand worden..
Want ook ik ben alleenstaand, heb een kleine sociale kring die vooral bestaat uit kennissen/vrienden die getrouwd zijn (met en zonder kinderen). Vlak na mam’s overlijden kreeg ik wel veel steun, en daar was ik ook heel dankbaar voor, maar ik ben er ook eentje die anderen niet graag tot last is, dus dat contact wordt steeds minder, merk ik. Daarbij denk ik dat lotgenotencontact, en dan vooral met mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, wat meer zou kunnen toevoegen qua rouwverwerking…wellicht in de vorm van tips, advies e.d.
Fijn als dat zou kunnen via de mail!

Hallo
Vorige week zondag is mijn mama overleden in wzc.
Het lag in de lijm der verwachting
Ze at al een maand niet meer.
Voor haarbid het een verlossing.
Maar wij zijn ze kwint

Hallo Sllvia,
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca

Hallo Bianca.
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Hallo joke,
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.

Hey, ik lees je bericht…veel sterkte…mijn mama is op 06/02/24 overleden in een verkeersongeval. We woonden samen, zij in haar huisje in de tuin en ik en mijn partner in het huis…die dag toen de bel ging, ben ik in shock gegaan…ik heb haar nog gezien op de plaats van het ongeval, 5 minuten van hier….ik weet dat mijn hoofd het weet, dat ze er niet meer is maar de rest wil precies niet mee…heel raar, ik verwacht nog dat ze binnen komt, dat ze zegt hey Joke ik maak me een koffie hè….en anderzijds krijg ik precies golven binnen van de dag van het ongeval waardoor ik paniek aanvallen krijg

Ik begrijp niet waarom iemand met longontsteking én diabetes niet onmiddelijk opgenomen word.

Ik wens jou sterkte, en hoop dat je de chauffeur kan vergeven. Want die heeft het vast ook moeilijk.

Prachtig.

Zo is dat

Gedicht is van Martin Gijzemijter. Heeft heel veel mooie (troost)gedichten geschreven.

Toch geloof ik in dat plekje, zacht en stil,
Voor verdriet, voor die persoon, tegen wil.
Zolang je huilt en boosheid nog bestaat,
Is de fase van rust nog niet paraat.

Misschien duurt het jaren, tijd verstrijkt traag,
Maar ooit komt dat moment, zonder vraag.
Dan vind je het plekje in je hart zo waar,
Een plek voor verdriet, altijd daar.

Hoi Gert, toen ik hier wat verhalen las bleef ik steken bij jou verhaal hier. Verlies van een kind is een van de meest ingrijpende en pijnlijke ervaringen die iemand kan meemaken. Als therapie niet heeft geholpen, zijn er dan nog andere manieren die jou kunnen helpen? Maar hoe dan vraag ik mij dan af. Zou het jou misschien kunnen helpen als je een buitenlands kind een vakantie kan bezorgen? Of dat je ergens vrijwillig iets bijdraagt aan bv een sportclub voor invalide jeugd of iets dergelijks? Ik ben geen arts of psycholoog. Ben maar gewoon een arbeider. Maar dit beeld kwam in mij op. Misschien kun je er iets mee. Ik hoop het voor je. Ik wens je kracht en positiviteit.

Wat een mooi verhaal. Recht uit het hart. Ik ben gisteren mijn moeder verloren en heb hetzelfde gehad veel mantelzorg moeten zijn met veel scheldkanonnen. Ik ben blij dat ze geen pijn meer heeft maar het voelt bij mij juist heel erg naar allemaal

Hoi Fieke,

Herkenbaar wat je schrijft. Mijn zus is twee jaar geleden overleden op 53 jarige leeftijd. Ze was alles voor mij. Alleen zei begreep mij. We hadden de zelfde humor. Ik mis haar zo. Mijn moeder is overleden toen ik 16 was. Ook veel te jong...pas 47 jaar. Ik denk dat ik wel weet hoe je je voelt. Ik wil je heel veel sterkte wensen. En hoop dat je de kracht vind om door te gaan. Je zus zal altijd een deel van jou blijven. En voor altijd bij je zijn. Liefs Marjolein

ik was 8 maanden zwanger toen we de boodschap kregen dat mijn broer op een leeftijd van 23 jaar een dodelijk ongeluk had gehad,Door een gier van een baas waar hij een dagje meeging naar Frankrijk kassen bouw werk ,zelf was het een zeeman , dus even kijken hoe dat allemaal ging, daar aan gekomen was het staking
Dus weer terug naar huis zo ver is het niet gekomen die baas had een nachtje moeten slapen, of het stuur uit ze handen geven ,
Geen afscheid kunnen nemen helemaal niks ,me moeder wilden naar hem toe maar werd gewaarschuwd niet te gaan omdat hij er vrezelijk uit zag wat ben je dan nog naïef het is nu wel 50 jaar geleden maar je staat er mee op en je gaat er mee naar bed, En dan zeggen ze nog je moet het een plekje geven de gêne die dat ooit gezegd heb die heb zeker nog nooit meegemaakt 😭 hij had een leuk vrouwtje en zouden met de tijd gaan trouwen,paar reisjes nog reisjes van dacht 6 weken ,maar zover is het helaas nooit gekomen
Het hele gezin lag uit elkaar ,wat is dat vrezelijk , vader moeder uitelkaar,het was echt vrezelijk en je ziet het 50 jaar geleden al weer 😭 vergeten doe je dat nooit 😢

Maar het meest mis je nog de kleine dingen.
Het raakt me

Mijn man is 24 augustus 2020 overleden. De dokter zei het is corona ,maar hij knapte niks op ,ging alleen maar achteruit op een gegeven. moment weekenddienst gebeld konden we met veel moeite terecht door corona ,deden ze onderzoek bleek het slokdarm en longkanker te wezen niks meer aan te doen ,mijn man was 64 en daar sta je dan alleen ,nergens geen zin meer aan hobby’s interesseert mij niks meer ,ik leef op de automatische piloot,ik denk vaak als ze eerder na mijn man omgekeken hadden en niet alles op corona hadden geschiven misschien had hij dan nog wat langer geleefd het is nu bijna 4 jaar geleden maar ik voel mij nog net zo als toen hij net overleden was het enige waar ik nu nog voor leef. zijn mijn 2 kinderen en mijn hondjes maar kinderen wonen niet zo dicht bij mij dus is ook jammer ,maar die hebben ook hun eigen leven Twee jaar 2022 is mijn moeder overleden Soms zie het niet meer zitten

Ik was ook bijna 43 jaar getrouwd 10 jaar geleden.
Alleen ik ben mijn vrouw verloren door een echtscheiding.
Geen dingen meer kunnen delen. Genieten van de kleine
dingen die je van zelf sprekend vond toen je nog samen was.
Als je zo lang samen bent ben je een eenheid. En dat is nu verstoord. Het is bij mij zo lang geleden en heb het nog steeds geen plek kunnen geven, Ik wens je heel veel sterkte.

Ik kan jouw verhaal zo overnemen, mijn vrouw is op 18 april dit jaar overleden ook na dat ze 1 jaar lang tegen kanker gevochten heeft.Helaas een ongelijke strijd. Het gemis is enorm, we waren bijna 40 jaar samen, geen kinderen,en dan wordt het in eens heel stil en eenzam.Ben ook op zoek naar lotgenoten om hierover te praten en evt steun aan elkaar kunnen hebben.

Wat is dat erg he missen van je partner
Ik wist niet dat het zo pijn zou doen

Wat een vreselijk triest verhaal.
Ik hoop dat het nu wat dragelijker is geworden na twee jaar.

Ik wist geen antwoord, dus ik vroeg het aan A.I. tja waarom niet he?
Het spijt me heel erg om te horen dat je door zo'n moeilijke tijd gaat. Het verlies van een dierbare is altijd zwaar, en het kan nog ingewikkelder worden als er meerdere verliezen kort na elkaar plaatsvinden. Hier zijn een paar suggesties die je misschien kunnen helpen:

1. Praat erover: Zoek iemand met wie je kunt praten over wat je doormaakt. Dit kan een vriend, familielid of zelfs een professionele therapeut zijn. Het delen van je gevoelens kan enorm helpen bij het verwerken van verdriet.

2. Neem de tijd voor jezelf: Het is belangrijk om tijd te nemen voor jezelf en niet te veel druk op jezelf te leggen om aan alle verwachtingen van anderen te voldoen. Als je geen zin hebt om in de rij te staan bij het condoleren, dan is dat oké.

3. Vind alternatieve manieren om steun te tonen: Als het idee van in de rij staan bij het condoleren overweldigend lijkt, kun je overwegen andere manieren te vinden om steun aan jouw aangetrouwde familieleden te tonen, zoals:
- Een persoonlijke brief of kaart sturen.
- Een telefoontje plegen of videobellen.
- Later op bezoek gaan wanneer de drukte minder is.

4. Herdenk beide geliefden op jouw manier: Je kunt ook momenten creëren waarin jij specifiek stilstaat bij zowel jouw moeder als schoonvader afzonderlijk, zodat beide verliezen hun eigen ruimte krijgen in jouw rouwproces.

5. Zoek professionele hulp indien nodig: Soms kan rouw zo intens zijn dat professionele hulp nodig is om ermee om te gaan. Aarzel niet om contact op te nemen met een rouwtherapeut of counselor als je merkt dat het moeilijk wordt.

6. Wees geduldig met jezelf en anderen: Iedereen rouwt anders en heeft verschillende manieren nodig om ermee om te gaan; wees geduldig met jezelf en respecteer ook hoe anderen omgaan met hun verdriet.

Onthoud dat er geen "juiste" manier is om hiermee om te gaan; wat belangrijk is, is wat voor jou werkt

Dat laatste vind ik ook.

Ik wens je alle sterkte toe die je maar nodig bent om door deze moeilijke tijd heen te komen. Zorg goed voor je 3. Gelukkig hebben jullie elkaar nog. Steun elkaar. Alie. ❤️

Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen.. ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍

Wat vreselijk dat je jou kind hebt moeten verliezen… ik kan me niet voorstellen hoe dit voor je moet voelen..
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍

Ik begrijp je.

Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.

Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.

Big hug

Wij hebben onze zoon juli 2021 verloren,
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️

ik begrijp je heel goed, ook wij zijn onze zoon verloren, hij was 19 jaar. Het gemis lijkt steeds groter te worden en de rest van de wereld leeft weer verder zodat je soms het gevoel hebt alleen te staan in je verdriet.

Zo herkenbaar. Je kind verliezen een nachtmerrie. Mijn zoon, overleed eind augustus, na een wat bkeek zware beroerte. Hij heeft nog 3 dagen hulpeloos in huis gelegen. Hij was in juli 51 jaar geworden. Mentaal een kwetsbaar jichie. 3 dagen zocht ik hulp, kon hem niet bereiken, niet per telefoon:, en ook niet met mail. Ben zelf 75 jaar en woon op afstand. Hij is na al mijn hulpgeroep doir de begeleiding aan zijn lot overgelaten. Uiteindelihk ten einde raad hulp van politie. Hij kon niet oraten, niet lopen, en verlamde arm. In het ziekenhuis overleden, na 12 dagen. Kon ook niet eten. ,heb hem moeten laten gaan. Mijn lieve mannetje,
Met eigen kijk op de wereld. Kan nog steeds niet mee omgaan. Sterkte ook voor u.

Beste Gert,
Jouw verhaal schreef jij op 3-9.. de 19e verjaardag van mijn lieve dochter.. Helaas was dat haar laatste verjaardag en overleed zij aan de gevolgen van anorexia.
Hoe herkenbaar is jouw verhaal! De leegte die met geen pen te beschrijven is! De pijn die 24/7 voelbaar is. En het nog grotere gat waar je in valt als ‘alles achter de rug is’ en voor ieder ander het normale leven weer door gaat. Maar voor een ouder die zijn/haar kind verliest is nooit meer iets hetzelfde. Alles voelt anders, alles ziet er anders uit, een bus is niet meer een bus maar de bus ‘van’ jouw kind…
En niemand die het begrijpt die het niet zelf heeft meegemaakt.. niemand die begrijpt dat je je niet kan voorstellen hoe het is.. niemand die voelt wat jij voelt..

De pijn en het verdriet waar ik als alleenstaande ouder zelf bijna in verdrinkt moet je wegduwen om staande te blijven voor je andere kinderen om hun de troost te kunnen bieden die zij nodig hebben om dit te kunnen verwerken.. hoe dan?!
Boosheid op de politiek en de ‘vergeten groepen’ in de gezondheidszorg en het verdriet van zo’n groot verlies die elkaar afwisselen..
Mijn meisje krijg ik nooit meer terug door boos te zijn, maar het gat in mijn hart zal ook nooit meer gevuld kunnen worden. Niks kan haar vervangen.

Beste Gert,
Ik voel met je mee. Ik voel jouw pijn en je leegte.. verstikkend veel verdriet..
Je zoon is altijd in je gedachten. Voor altijd in je hart.
Mijn dochter is altijd in mijn gedachten, voor altijd in mijn hart.
Tussen mijn tranen door probeer ik te zoeken naar kleine dingen die troost kunnen bieden. Een plantje op haar graf.. een wensballon.. een trotse blik naar haar laatste foto op haar rouwkaart, dat mooie meisje was van mij..
Het maakt het gemis niet kleiner, maar heel soms net iets meer te dragen.

Ik wens jou toe dat je op hele kleine momenten kleine waardevolle stapjes kan zetten om jouw verdriet een plekje te kunnen geven. Omdat dat dat is wat ik mezelf ook toewens wens ik het een ander ook.
En als je misschien wel vanavond tussen alle sterren die van Bryan zoekt.. denk dan aan al die mensen die samen met jou hetzelfde doen.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje jouw eenzaamheid verzacht..
Als ik misschien wel vanavond mijn sterretje zoek zal ik denken aan jou. En dan hoop ik dat het kracht geeft om jezelf een klein beetje terug te vinden en de Gert te zijn waar Bryan trots op was!

Heel veel sterkte voor jou en een warme groet vanuit hier, Jj.

Beste Gert,
Helaas kan ik me identificeren met wat jij voelt. Mijn , net 23 jarige, zoon is afgelopen 20 januari doodgereden door een dronken idioot.
De pijn is ondraagbaar. Met hem is ook mijn ziel gestorven, mijn hart gebroken.
Ik herken ook heel goed de eenzaamheid en de mensen om je heen die het, om welke reden dan ook, af laten weten. Voor ieder ander draait het leven door, terwijl het onze stilstaat, verwoest is. Opmerkingen als; je moet wel verder hè, hij zou niet gewild hebben dat je er zo bij zat raken bij mij een verkeerde snaar. hoe moet je er bij zitten als je je lieve kind nooit meer zult zien, nooit meer kunnen vasthouden.
We zullen nooit meer dezelfde persoon zijn.
Nooit meer.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Veel liefs en kracht toegewenst.

Mijn zoon is enkele weken terug overleden, hij werd net 30...
Ik merk idd nu ook al dat ik er grotendeels alleen voor sta, want niemand kan dit grote gemis en pijn begrijpen...
Veel moed en kracht toegewenst
Dikke steunknuffel xx

Vreselijk het verlies van je kind, je hart....... Mijn zoon is op 23 februari 2024 doodgeschoten in Amerika. Hij was 19 jaar, 20 juni zou hij 20 jaar worden.Dat mijn zoon is overleden dat kan ik wel een plek geven / accepteren (door mijn geloof) maar het gemis...........vreselijk. Ik voel of helemaal niets (waarschijnlijk door oververmoeidheid) of heeel veel verdriet.

Ik wens iedereen die met vergelijkbaar verdriet zit heel veel sterkte.

Hoi, Mijn zoon is 3 weken geleden verongelukt. Aangereden op zijn fiets door een auto. Diezelfde avond overleed hij. Hij was pas 15 jaar. Ik weet niet hoe ik ooit verder moet zonder hem. Het doet zo'n pijn en het gemis is zo groot. Je leven wordt nooit meer zoals het was. Alles is kapot. De glans van het leven is eraf.
Heel veel sterkte!!

Na 7 jaar na het verlies van mijn oudste zoon zijn er dagen dat de pijn in alle hevigheid er weer is er zit geen tijd aan dit grote verlies praten met vrienden doe ik niet meer ze begrijpen niet dat na 7 jaar het verdriet er soms met vlagen weer bezit van je neemt maar dat moet ook omdat er iets waar je zo van houd er niet meer is
Soms stik je in je verdriet
Ijda

Je moet hulp gaan zoeken, dit kun je niet alleen ..
Heel veel liefs en sterkte xxx

Lieve Anoniem,
Je moet inderdaad hulp gaan zoeken.
Zijn moeder zoekt gewoon een schuldige, maar een verslaafde kun je niet helpen.
Mijn broer is ook verslaafd en ik ben ook vaak boos op hem maar ook bezorgd en verdrietig.
Eigelijk ben je als naaste verslqafd aan de verslaafde en ben je machteloos. Een verslaving is een ziekte de verslaafde wil het zelf ook niet maar het is sterker dan hen. En alleen zij die heel sterk zijn lukt het misschien o.m af te kicken en clean te blijven. Ik wens soms dat mijn broer er niet meer is zodat ik maar ook jij rust heeft. En tegelijkertijd schaam ik me dat ik dit denk. Lieve anoniem zijn moeder accepteerd zijn keuze nog niet en zoekt dus een schuldige dat is heel onterecht het is niet jou schuld geloof me een verslaving is heel erg, hij heeft nu rust hopelijk geeft dit je een beetje steun. Blijf sterk en zoek hulp mosschien een maatschappelijk werker bijvoorbeeld. Maar begin bij je huisarts.
Ik wens je veel kracht en liefde.
Knuffel van Iris

Hier.. zondag mijn mama die mijn beste was verloren. In weet niet meer hoe ik verder moet. Ik ben 29 jaar

Mijn moeder is op 26 juni 2023 overleden. Een week na mijn 22e verjaardag. Ook ik zou graag praten met mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt.

Ik ben 8 augustus mijn moeder en mijn beste maatje verloren. Het is nog geen 2 weken geleden en weet nu al niet hoe ik straks verder moet. Ik ben 36, maar kom graag in contact met lotgenoten. Mijn insta is:
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Misschien een idee om ergens n groepje te maken.. zodat we kunnen praten en delen

Mijn moeder overleed op 21 juni 2023, zelf ben ik 34
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..

Mijn moeder overleed op 30 juli 1 dag na mijn verjaardag en 3 dagen na haar verjaardag. Ben zoo..verdrietig, ik zoek lotgenoten. Ben zelf 63 jaar

Sterkte, mijn moeder is kort geleden onverwachts overleden. Ik mis haar heel erg. Slaap slecht en functioneer overdag niet goed. Ik heb nergens zin in.

Ook mijn moeder is overleden al 3 jaar terug ik kan het maar geen plek geven … ik heb geen familie en een hele kleine kring mensen . Ook door mijn overwerkte rouw is me relatie stuk gelopen ik geef mezelf oberal de schuld van . Zou graag erover willen Praten met mensen die ook zoveel last hebben van onverwerkt verdriet … ik ben 45 jaar

Mijn moeder is aan een hartstilstand overleden op 12 april. Voel me verdoofd. Ook behoefte aan praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, dus geen ziektebed processen. Ben zelf 30 jaar.

Hier 34 jaar , mijn moeder overleden na een hartaanval. Ik wil ook graag in contact komen, is het een idee om een groepsapp te maken? Ik wil dit wel doen, dan maak ik een mailadres waar de telefoonnummers veilig kunnen worden verstuurd. Ik heb zelf geen Social media namelijk….
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….

Ik hoor het wel..

En Lobke, ik snap helemaal wat je bedoeld…
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .

Hoi allemaal,
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.

Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben kapot van binnen. Hoe moet ik hier toch doorheen komen. Ik zou heel graag met lotgenoten praten. Ik ben 57, mama was 77. liefs Corina

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Francisca, ik vind het een goed idee om een lotgenoten groep te maken.je mag me mailen als je wil. 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Hoi allemaal,
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven

lotgenotenapp@outlook.com

Ik ga je direct mailen

Ik begrijp jullie verdriet.
Mijn mama is in februari overleden.. 💔 ik ben 35 jaar oud & ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu.. *zucht*

Ik ben 33 jaar oud en mijn mama is nog maar 5 maanden geleden gestorven op 69 jarige leeftijd.Dat was mijn beste vriendin en mijn alles. Toen ik 17 jaar was is mijn vader overleden aan kanker. Hij is maar 52 jaar geworden. Ik mis mijn ouders. Mijn relatie komt ook onder druk te staan. Heb zelf 2 kindjes van 1 en 4 jaar en werk veel.

Ik ben 42 jaar en mijn moeder is na een vreselijk ziekbed van een jaar op 25 juli overleden in een hospice. Ze wilde niet dood. Ze is in mijn armen gestorven. Ik doorloop zulke wisselende gevoelens en emoties. Ik was verdoofd en nu ineens stort ik in. Huilen, schreeuwen, boosheid, schuldgevoel, missen, ik heb spanningsklachten. Kan mij niet concentreren . Misselijk, niet kunnen eten, slecht slapen. Het voelt alsof ik alleen ben hierin, alsof ik gek word. Ik Tril, heb het vaak koud. Ik probeer te wandelen elke dag. Ik probeer de dag goed te beginnen, maar in de loop van de dag begint de chaos, mijn hoofd toch weer vol te lopen met gedachten van het proces van de ziekte, het overlijden, de uitvaart, mijn jeugd, mijn leven met alles emoties van dien. Ik hoop zo dat ik snel rust en balans vind. Dat ik verder kan. Dit voelt zo hopeloos en machteloos en eenzaam.

Mijn mama is op 20 oktober op 68 jarige leeftijd overleden door een gescheurde aortha. Ik ben zelf 45.

Ik snap het nog steeds niet, het nu 5 weken dat ik haar niet heb gezien, gehoord en ik weet dat dat nooit meer kan...
Maar het voelt zo leeg, zo alleen en niemand begrijpt hoe ik haar mis, elke dag de hele dag aan haar denk. Ze was mijn beste vriendin.

Hoe ga je verder na dit verlies ? Ik kom ook graag in gesprek met lotgenoten.

Mijn moeder is 9 maart van dit jaar overleden. Door midden van euthanasie. Ze kon niet meer. Ze was mijn beste vriendin mijn alles. Zelf ben ik 36 en moeder van 4 kinderen. Ik merk dat ik geen plezier meer kan ervaren sinds overlijden. Zou graag in contact komen met anderen om erover te praten

10 jaar gevochten tegen die rot ziekte kanker. Je bent door diepe dalen gegaan en telkens weer er uit geklommen. Tot Oktober-November 2023 het lichaam de naweeën van alle chemo’s en bestralingen niet meer aan kon met als gevolg wekelijkse bloedtransfusies, scopie onderzoeken en nog veel meer. Daar knapte je niet meer van op maar ging juist achteruit. En toch nog kracht vinden om het laatste weekend voordat je naar de hospice ging, mijn mee te helpen je kleding kasten leeg te maken zodat ik het makkelijker zou krijgen als het huis leeg gemaakt moet worden en op Zaterdag 2 December nog aan Perry verjaardag gedaan. Maandag 4 December eenmaal in de hospice ging het snel achteruit, het lichaam was echt moe. Woensdag 6 December sliep je heel de dag en dronk niet meer, een keer gingen je ogen kort open en je zei nog Hoi! Dat waren je laatste woorden, diezelfde nacht rond 4:00 uur ben je in je slaap heengegaan. O God wat mis ik haar. De pijn die ik voel is ondragelijk, hoe kom je er door heen wat volgens mijn nooit gaat lukken omdat ik zo close was als mantelzorg en enig kind, mijn Vader is al op vroege leeftijd gestorven. Die thuishaven, het veilige gevoel, het belletje iedere dag en regelmatig op visite, dat is ineens in een klap weg. Man man man wat voel ik mijn eigen rot. Ik lees hier meer soortgelijke verhalen en had eerst echt niet in de gaten dat er zo veel leed is, pfff zit nu weer te janken. Heb een mailtje gestuurd naar lotgenotenapp@outlook.com want dit gaat mijn niet lukken in mijn eentje. Enig kind geen familie contacten. Wat kan houden zo veel pijn doen.

Mijn mama 67 jaar is plotseling overleden aan een hersenbloeding een gescheurd aneurysma. We hebben niks meer tegen elkaar kunnen zeggen. Ze is plots van ons weggepakt. Dit gebeurde op 21/12/23 opereren konden ze niet meer omdat de schade er was en ze altijd zeiden dat ze zou leven in vegetatieve toestand. Ze vroegen ons om de machines uit te trekken. Dit hebben we niet gekund uiteindelijk is ze zelf gestopt met ademen op 14/1/24. Ik ben kapot van verdriet. Ik vraag mij telkens af waarom? En vraag me waar ze nu is. Telkens word ik geconfronteerd met de harde realiteit dat ik ze nooit meer zal zien. We woonden en werkten samen. Ik heb echt zo n verdriet. Ik heb 41 en dan zeg ik moet ik echt verder zonder jou mama. Ik was al mijn papa kwijt 15 jaar terug aan een longziekte maar dit plotse overlijden is te hard voor mij. Heeft iemand nog zo n plots overlijden meegemaakt? En stel je ook zoveel vragen nog ? A.u.b. help me.

Ik ken helaas ook dat hele plotselinge overlijden. Mijn vader is in februari 2023 heel onverwachts overleden aan een hersenbloeding. Ik was toen 34 jaar. Precies hetzelfde verhaal. Hij was meteen buiten bewustzijn en wij moesten zelf het moment kiezen dat de beademing eraf zou gaan. Moeilijkste moment ooit. Het plotselinge overlijden maakt de rouw nog moeilijker te verdragen. Wat is het leven nog waard als je geen afscheid kunt nemen van je ouder. Nog zoveel willen zeggen tegen m’n pa. Hier hou je gewoon nooit rekening mee dat het zo moet gaan. Zit ook met veel vragen die helaas onbeantwoord zullen blijven..

Goedemorgen, na 8,5 jaar probeer ik eindelijk lotgenoten te zoeken om het gemis van mijn moeder te delen en te luisterennaar verhalen van anderen. Ik was toen 31. Al was ze ziek, toch is ze plotseling overleden. Zeker nu ik kinderen heb, is het gemis bij momenten groter dan voorheen.

Lieve Lotte, bedankt voor je reactie. Inderdaad wat is het leven nog waard als je geen afscheid hebt kunnen nemen van de persoon die je het liefst zag. Elke dag probeer ik de dag door te komen voor mijn kind. Ik heb ook geen enkel voorteken gezien niks was dat bij jou ook zo zonder enig voorteken ? Warme groet, Anne

Hallo,
Ik ben Carine en ben 65 jaar. In 2020 verloor ik ook mijn lieve moeder. Het is nu bijna 4 jaar geleden en ik geraak er ook maar niet overheen. Ik ben enig kind en ze was mijn alles. Heb niemand meer nu en weet soms niet hoe ik verder moet, mijn leven heeft nog zo weinig zin. Zou graag ook lotgenoten vinden om over ons verlies te praten.

Hallo,
Net als jij ben ik m'n lieve moeder verloren en lukt het bijna niet zonder haar.
Ik zou heel graag eens praten met jou, misschien kunnen we mekaar wat helpen.
Mijn emailadres is carine.detry@skynet.be
Bedankt voor je antwoord.
Carine.

Hey,
Ik ben 13.02.2024 ook mijn mama verloren. Mijn papa vond ze dood in bed.
Heb nooit afscheid kunnen nemen…
M’n hart breekt nog meer om papa zo te zien, waardoor ik onbewust vreugde blok in m’n leven. Ze waren 35 jaar samen. Ik vind zijn verdriet nog erger dan de mijne en ik weet niet hoe ermee om te gaan..

Hoi,

Ik ben 43 jaar en mijn moeder is overleden toen ik 25 was. Nog steeds mis ik mijn moeder. Ze was nog maar 48 toen ze overleed. Ben enigs kind, dat is soms best wel moeilijk

Ik heb ook mijn moeder verloren verleden jaar , en dat doet pijn.
Ben nog steeds verdrietig. En ik zoek lotgenoten.

Ik ben in een half jaar tijd beide ouders verloren. Hiermee ben ik ook mezelf verloren en hoeft het leven niet meer wat mij betreft. Ze waren mijn alles en de enige die onvoorwaardelijk van mij hielden. Mijn overige familie hebben mij keihard laten vallen. Ook ik zoek lotgenoten.

💔 3 maanden geleden is mijn vader overleden en een jaar daarvoor mijn moeder.

Het gemis is enorm , het voelt of ik zelf ook heen ben gegaan en dat mensen in mijn omgeving het niet begrijpen wat rouw met je doet.

Je kunt je aanmelden bij humanitas lotgenoten ik ben er nu 9 keer geweest veel baat bij gehad drie mannen en 4 vrouwen veel lief en leed mee gedeeld we komen binnenkort weer een keer bij elkaar wij zijn in rheden geweest

Is de appgroep nog actief? Ik zou me graag aanmelden daarvoor. Ik ben ook op zoek naar lotgenoten. Mijn moeder is 2 manden geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Ik ben zelf 46 jaar.

Lieve Silva,

Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt.
Je moeder missen is vrrschrikkelijk, degene die onvoorwaardelijk van je hield is er niet meer. Je hebt alleen nog de herinneringen.
Ik mis mijn moeder ook verschrikkelijk ondanks dat onze band niet heel goed was pas aan het eind van haar leven kwamen we tot elkaar.
Ik wens je heel veel liefde en kracht toe.
Een dikke knuffel van mij Iris x

Ik herken veel zaken in je verhaal. Wat sterk ben jij! Iedereen helpen en ik weet zeker dat er voor jou iets moois staat te wachten in de toekomst.
Veel sterkte Iris , je doet het goed!

Lieve Anoniem,

Wat lief dat je hebt gereageerd op mijn verhaal. Jij geeft aan veel te herkennen in mijn verhaal ik hoop dat jij het goed maakt.
Inmiddels gaat het hëel slecht met mijn broer, en ik voel mij verschrikkelijk. We hebben eigenlijk alleen elkaar maar ik regel al zij zaken waarin ook veel mis loopt door de traagheid van instanties maar ook het niet meewerken van mijn broer, hierdoor ben ik vaak boos op hem terwijl ik weet dat hij eigeijk ziek is. Hij weegt nog maar 50 kg en zal denk niet lang meer leven. Eigenlijk ben ik boos op hem maar ook heel verdrietig ik vind dit zo onwijs moeilijk. Ik mis hem haat hem en hou van hem.
Ik weet ook dat hij veel van mij houd en dat is zo moeilijk.
Bedankt lieve anoniem voor het aanhoren en jou reactie xxx

Hey meis, klinkt als een trauma. Wellicht is emdr een overweging waard? Niet dat de beelden dan helemaal weggaan, maar je wordt erna wel minder heftig overspoeld door emoties. (Ik heb het gehad na geboorte trauma van de geboorte van mijn oudste zoon).
Longkanker is echt kut trouwens, mijn moeder is er nog geen 2 maand geleden ook aan overleden. Dikke knuffel 😘

Ik wil dit bericht verwijderen, hoe doe je dat, weet iemand dat

Ik begrijp hoe jij je voelt 11 maanden geleden mijn vrouw ook verloren spierziekte IBM drie jaar geleden ontdekt belande in rolstoelafbraak spieren armen benen en slikspieren 53 j getrouwd ze was 15 ik 16 ik kan ook niet tegen eenzaamheid ik hoop ook ooit vrouw tegen te komen waar het mee klikt ik ben via humanitas bij gespreksgroep geweest. 9 keer heeft mij goed gedaan maar voor die eenzaamheid weet niemand antwoord op ben nu 11 maanden alleen eten tv kijken als ik de fiets pak iedere dag kan ik met iemand praten thuis zegt niemand meer wat

Als iemand ooit met mij wilt kletsen dan heel graag. Niet alleen voor mijzelf maar ik hoop iemand anders ook te kunnen helpen. Ik ben 27 jaar en kom uit Maaskantje.

He Emma, heel verdrietig om te lezen dat je je zo voelt na het overleden van je moeder. Ik wil er wel met je over verder praten als je wilt. Ik ben 32 en zelf drie en vier jaar geleden mijn vader en moeder verloren. Als je een email hebt dan kan ik je mailen als je wilt. Sterkte en wie weet tot mails.

Mijn moeder is ongeneeslijk ziek, en ben regelmatig bezig met goenhet us als ze er niet meer is. Mijn beste vriendin waar ik altijd mee.oraten over van alles en nog wat.
Wat je beschrijft betreft jouw moeder gaf Mijn man het advies. Wanneer je een keuze moet of wil maken in het leven zegt hij altijd: wat zou je moeder zeggen of doen?

Ik hoor je al de antwoorden zeggen die je moeder al heeft gezegd dus vertrouw daar op.

Ik lijk veel op mijn moeder en reageer, denk en handel ook vaak hetzelfde dus wanneer ik mijn lieve ma moet missen zal mijn hart en karakter me het juiste laten doen....

Mijn mama zegt altijd pluk de dag. Er zullen dagen zijn dat er niets te plukken valt, maar zal zeker mijn best doen. Elke dag dat ik leef.

Lieve Emma,
Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt
Ben mijn beide ouders kwijt rn mijn moeder sinds dec. Ik mis mijn moeder ook heel erg, onze band is niet zo goed geweest als die van jou en je moeder, pas toen mijn moeder ziek werd 3mnd voor haar dood werd onze band heel hecht, maar daarom mis ik haar juisf extra veel ik mis de moeder die ik nooit had. Toch ben ik blij dat ik het laatste stukje van haar leven het fijn met haar had.
Tegen jou wil ik graag nog zeggen huil niet omdat ze er niet meer is maar glimlach omdat ze er was je moeder heeft jou gemaakt zoals jr nu bent een lieve meid. Geloof in je eigen kracht. Je kunt het ook zonder haar ook al is dat heel moeilijk. Lieve knuffel van mij iris

Dankjewel voor jullie lieve reacties, dat doet mij goed en ik heb er veel steun aan. Dankjewel voor je aanbod om te mailen Lisa. Dat zou ik zeker fijn vinden! Mijn mail is: emmavanrijn@hotmail.com

Veel liefs en hopelijk hoor ik van je,
Emma

Hallo Emma,

Jou verhaal is zo herkenbaar ik verloor mijn papa 3 jaar geleden aan longkanker na 6 maand afzien stierf hij die dag stierf er deel van me ik ben helemaal niet meer de persoon die ik toen was al wil ik mijn best doen want ik heb 2 prachtige zonen en een prachtige man en nog mijn mama maar toch voel ik mij zo leeg zonder hem mijn levenslust is weg ik hoopte dat dit terug zou komen maar tot op de dag van vandaag slijt dit niet integendeel ik mis hem elke dag niet 1 dag ga voorbij zonder dat ik aan hem denk.
Ik wens je heel veel sterkte en je mag mij altijd contacteren als je wil praten.

Veel liefs Debby

Nadia, wat erg voor je dat je al op je 25ste je vader hebt verloren.. ik ben zelf 26 en ben m’n vader een maand geleden verloren.

Ik heb net zoals jij ook dat ik het moeilijk vind dat iedereen om mij heen wel nog 2 ouders heeft en dat ik hem nu moet missen en niks meer met hem kan delen en hij nergens meer bij gaat zijn hier op aarde

Mensen in de omgeving weten inderdaad vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Sommigen beginnen er helemaal geeneens over. Voor hen gaat het leven gewoon door en voor mensen die zo’n verlies moeten meemaken staat het gewoon allemaal stil na zo’n vreselijk verlies.

Ik wens je het allerbeste toe en heel veel sterkte in dit ondraaglijke proces..

Hi Nadia,

Wat vreselijk en wat herkenbaar.. dat mijn lieve vader voor altijd in 2023 moest blijven deed intens veel pijn en ik ben ook zo boos op mensen die wel oud mogen worden. Ik was 29 toen hij overleed en mijn vader 65, ik was net bevallen van onze dochter; ze was 7 weken toen hij viel. Hij heeft daarna nog 7 weken in coma gelegen op de IC. Ik kwam met een baby van 3 maanden naar de crematie van mijn vader. Iedereen lijkt het te zijn vergeten, en vandaag is het een jaar geleden en niemand echt NIEMAND heeft een bericht gestuurd. Geen kaartje, niets. Zelfs geen oom, tante, neef of nicht, niemand heeft iets laten horen vandaag. Een vriendin die ik al 25 jaar een vriendin noem heeft nooit gevraagd hoe het gaat, terwijl ze mijn intens lieve vader zo goed kende, ook van haar niets gehoord vandaag. Het doet zo’n pijn. Weet dat ik je begrijp en hoop dat je je wat minder eenzaam voelt daarin ❤️

He Nadia,
Wat naar dat je je niet gesteund voelt.. Dat is nou juist wat je zoekt op de momenten dat je het nodig hebt. Hopelijk heb je wel een lieve man die je steunt.
Ik ben zelf mijn beide ouders verloren toen ik 27 en 28 was. In het begin ervaarde ik veel steun maar zo langzamerhand neemt dat af en lijken mensen het te vergeten terwijl ik mij soms nog net zo verdrietig kan voelen als toen ze net overleden waren. Ik snap ook je boosheid op anderen die wel nog hun ouders hebben. Het voelt oneerlijk.. Veel sterkte!

Mijn vader is onverwacht overleden. In 2022. Ik was pril zwanger, ik had papa nodig. En hij ging dood. Ik haat oud en nieuw. Weer een jaar erbij. Weer een jaar zonder hem. Vaderdag is een zwarte dag. Mijn schoonzus zei rond mijn verjaardag: je mist hem nu wel zeker? Ik zei; ik mis hem elke dag! Dat vergeten mijn lerftijdsgenoten.... het gemis blijft.

Maar met tijd merk ik wel dat het ook liefdevoller is, niet alleen maar die helse pijn.

Sterkte

Dankjulliewel voor de lieve reacties, herkenbare verhalen helaas. Ik denk aan jullie, zeker met oog op dit weekend.

Beste Nadia,

Ik voel met je mee. Mijn vader is overleden op 13-02-2023.

Ondertussen al meer dan een jaar voorbij. Jij gaat ook bijna naar dat eerste jaar, niemand die dit niet heeft mee gemaakt zal het begrijpen.

Ik herken je boosheid. De boosheid op mensen die wel oud worden. Maar ook op mensen die een zooitje maken van het leven, eerlijk of mooi zal het nooit worden.

Ik hoop dat je pijn minder wordt.

Woorden van mijn oude heer '' Wees hard voor je zelf, wees teder voor anderen''

Keep strong!

Hallo Nadia

Jou verhaal is zo herkenbaar voor mij mijn vader overleed op 7 juli 2021 aan de gevolgen van longkanker hij kreeg geen enkel kans en zag hem van ruige beer in 6 maand aftackelen naar een geraamte tot op de dag van vndg heb ik flashback naar zijn vreselijk leidings weg die hij meemaakte waardoor ook ik blijf worstelen met woede flashbacks en verdriet. Hij was pas 62 jaar het leven is niet eerlijk waarom kreeg hij geen kansen niet 1 ook ik kan niet aanvaarden na 3 jaar dat hij er niet meer is maar toch is het zo en dan is de pijn zoveel erger bij confrontatie ik mis hem zo erg bij alles en ben zo kwaad dat hij op zo jonge leeftijd overleed ik heb zelf 2 kinderen maar de leegte door hem maak mij kapot ik kreeg 1 zoontje na zijn overlijden ook dit is vreugde en geluk doorelkaar ik beviel in ziekenhuis waar hij stierf kan het maar niet vatten dat mijn papa daar stierf en 2 jaar later mijn zoontje daar werd geboren gedoe zo pijn zonder hem verder te moeten ik begrijp volledig hoe je jou voelt en wens je heel veel sterkte met de struggle die je heb met je zelf door het groot verlies van jou papa

Veel liefs Debby

Lieve Renske, wat een aangrijpend verhaal. Ik wens je toe dat je mensen zult ontmoeten die oog hebben voor wie je werkelijk bent en jou waarderen en respecteren. Veel sterkte en twijfel niet aan jezelf. Ik bid voor jou.

Wat vreselijk om dit te lezen. Ik wens je veel sterkte in al het gemis en verdriet

Ik zou wel eens met jou erover willen praten

ik heb het aan mervrouw bie gevraagt
die kan morgen

komt ook je papa ja of nee

Veel sterkte toegewenst, en hopelijk vindt je een nieuwe woonst. En daarbij een nieuwe start in je leven.

Jazeker herken ik dat, ben mijn vriend pas verloren, de morgens zijn vreselijk, leegte en stilte.
Heel veel sterkte

ok ik zie je morgen

leoni kan niet saai en
ooit en gooi
haai

dat kan zij nog niet op schijven

Ik ben zelf mijn partner,soulmate mijn alles verloren op 24 april dit jaar.
Ik begrijp U volledig ,het gemis is enorm,wij deden alles samen ,lachen,huilen,knuffelen,elkaar steunen,samen eten…alles valt weg.
De pijn en verdriet is heel groot,ik sta al huilend op en ga al huilend slapen.
De gevoelens die ik nu ervaar is ook in niks zin hebben,moeite om de dagen rond te komen en enorme eenzaamheid.
Ik weet dat mijn partner altijd zei,hou U sterk,jij kan het,daar probeer ik mij aan op te trekken nu en wat een beetje helpt bij mij is buiten komen,gaan wandelen,lopen,fietsen,dit om niet alleen binnen te zitten want dan zie ik overal mijn partner.
Het wordt een heel moeilijke periode maar hou U sterk 💪🏼

Hoi Jaime,
Mijn vader is heel plotseling op 47 jarige leeftijd overleden afgelopen augustus. Ik ben 17, heb 2 jongere broertjes en een moeder.
Ik ben compleet de weg kwijt en kan niet leven zonder mijn papa. Ook ken ik persoonlijk niemand van mijn leeftijd die iets soortgelijks meemaakt, maar ik heb wel behoefte om er met iemand over te praten (vandaar via hier). Ik voel me gewoon heel alleen.
Ik las dat jij 16 was toen je mama overleed en ik zou graag met je willen praten, via de app of in het echt, over het verdriet maar ook over de onwijs grote liefde die ik voor mijn papa voel en jij ongetwijfeld voor jouw moeder.
Heel veel sterkte Jaime

Hoi Jamie,

Je verhaal is heel herkenbaar.. mijn moeder is 5 jaar geleden overleden. Ik was toen 22. Ik merkt dat de mensen rondom mij heen door zijn gegaan met hun leven, maar ik blijf haar elke dag missen.

Als je ooit wilt praten, dan lijkt mij dat erg fijn.

Veel liefs, Emma

Some broken hearts never mend (genezen-herstellen)
some memories never end
some tears will never dry
my love for him will never die.

Hoi. Hier precies hetzelfde . Ik heb ook mijn vrouw in bed gevonden. Zij was ook al blauw en koud. Ook zij slechts 56 jaar en nooit wat gemankeerd. Nu inmiddels ook 4 maanden verder maar iedere dag vind ik het gemis steeds groter worden. Er is gewoon ineens helemaal niets meer. Ik denk 24/7 aan haar. Ik weet niet hoe ik verder moet en heb totaal geen zin meer in het leven. Ook ik moet er nog uit voor mijn hondje. Ik weet precies wat je voelt.

Hoi, ook ik heb mijn man 8 weken geleden dood in bed gevonden. Hij was pas 63 jaar. Ook ik kan het met tijden niet geloven dat ik hem echt nooit meer ga zien.
Ik duw de gedachte aan hem weg, want dan gaat het "goed" met mij. Maar als er een bepaald liedje of gedichtje voorbij komt, breek ik en zit met tranen in mijn ogen. Ik wil de pijn niet voelen. Want dan zit ik in een diep dal. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn, want het leven gaat toch gewoon door?
Ik moet van mezelf functioneren, en als ik in mijn verdriet zit kan ik dat niet. Dus stop ik het zoveel mogelijk weg.
Dus ook ik voel precies jou pijn.

Ik voel het verdriet
Ook mijn man gaat gezond de deur uit en kom er nooit meer levend in
Hartstilstand

Ja ik begrijp je gevoelens.ik heb in de nacht van 19.op 20.julie mijn man verloren .zonder waarschuwing..zich niet goed voelen .hevige hoofdpijn..eer dat 112.er was ..was hij niet meer aanspreekbaar.en hebben hem moeten laten inslapen in de vroege ochtend van 20 Julie.ik ben all 76.hoe moet ik verder.geen afschijd .geen laatste kus of groet..we hadden samen .een behoorlijke rugzak..waren bijna 19 samen ..en pas in december.getrouwd.zouden samen oud woorden..door een trachise..gebeurtenis in mei.waren we al ons huis kwijt.moesten al op nieuw beginnen .en nu 2 maanden later .overlijd hij .ik weet niet hoe ik dit op mijn leeftijd.nog .moet verwerken .joanne

Echt heel lastig om door te gaan. Ik ben 53 en mezelf kwijt mijn moeder was me maatje vriendin mijn allessie heb me heel lang niet zo eenzaam gevoeld.
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff

Beste,

Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.

Veel sterkte

Wat een groot gemis, ik begrijp je goed. En de wereld gaat door, alleen jij kunt nog niet mee omdat je nog volop in de rouw zit. Blijf je verhaal vertellen hoor. Er zullen mensen zijn die je niet begrijpen maar mss ook weer nieuwe mensen die je een luisterend oor én levenszin kunnen geven. Heel veel sterkte!

Mijn moeder is kort geleden overleden. Ik begrijp je gevoel. Ik voel mij ook depri. Zie de zin van het leven niet meer in..heb weinig zin in alle dagelijkse dingen of hobbies. Sterkte.

Hallo Sterre....mag ik mij aub voorstellen ik ben Jan en 74 .ik wil mijn medeleven betuigen.Voor jou is het nog vrij kort geleden dat je alleen kwam te staan.voor mij is het vandaag 02 september vijf jaar geleden dat mijn vrouw overleed.Het valt allemaal niet mee.graag zou ik jou willen helpen en een luisterend oor aanbieden jou willen troosten en tesamen het verdriet willen delen.ik ben zelf jong van geest en gelukkig nog actief echter ook periodes dat het ontzettend moeite kost

Ik versta je maar al te goed. Mijn vriend was ook mijn soulmate en mijn grote liefde. Is nu 9 januari 10 jaar dood en heb nu ondertussen 6 jaar bij iemand geweest. Heeft mij laten vallen voor zijn vrijheid en uitgangsleven. Dus ik ga terug door een hel. Begrijp je volkomen want ik heb enorm veel hartepijn. Je bent echt niet alleen

Ik ben 52 jaar en heb op 19 oktober mijn moeder verloren......als je wilt, kan je altijd met me praten......lieve groetjes van natascha.

Ik voel hetzelfde. Het ergste is dat mensen de neiging hebben jouw rouwproces te willen voorschrijven. 2 jaar? En nog zoveel verdriet? Mijn eigenste nicht noemde me een dramaqueen. Iemand die zich wentelt in haar verdriet.
Mijn verdriet is nu groter dan vlak na de feiten. De eenzaamheid …
Het verlammende gemis. Sterven aan een gebroken hart, ik begin erin te geloven. Aanvaarden, ja. Verwerken. Neee

Lieve Sterre,

wat houdt jou tegen?
Verdriet is even natuurlijk naast vreugde als een schaduw naast het zonlicht. Je hebt zonder het te weten toch wel gedurfd, namelijk door hier t schrijven! Heel goed. In gedachten omarm ik je en troost ik je. Stel je open voor wat er op je pad komt, je zult steeds meer ontdekken waardoor je troost, warmte en uiteindelijk ook... echt waar... vreugde ervaart.
Marja.

Heel herkenbaar veel sterkte hoor🦋

mijnman is drie jaar overleden en kan het nog steeds niet geloven de pijn is ondraagelijk en vele krijgen soms een teken maar ik niet waarom ik heb ook veel van hem gehouden

Ik begrijp wat je voelt en doormaakt , ik ben ook mijn man kwijtgeraakt 18 okt 2022 aan een hatstilstand. Het valt mij ook zwaar. Heel veel sterkte

Hallo Valerie,

Wat een mooie droom. Wat die chocolaatjes betekenen weet ik niet, wat ik wel weet is dat je opa zich aan jou heeft laten zien in een uittreding. Ze kunnen zichzelf terug opbouwen en zien er inderdaad beter uit omdat in de geestelijke wereld geen ziektes bestaan. Ik heb dat ook met mijn overleden partner. Telkens er iets is met onze dochter laat hij zich zien, hij ziet er meestal goed uit, beter dan toen hij hier leefde. De eerste keer had ik er schrik van, hij zag er helemaal niet dood uit, hoe kan dat? Inmiddels heb ik een heel spiritueel proces doorlopen en weet ik dat de dood niet bestaat, wij veranderen alleen van vorm. Nog veel sterkte en liefs Elissabet

Laat hem enkele dagen een dagbesteding bezoeken waar hij contacten maakt, geef hem terug dat de hele dag leunen op jouw geen optie is in het kader van een gezonde relatie tussen beide.

Lieve Arlette, ik begrijp je zo goed..je andere helft is weg. Ik was 44 jaar samen met mijn man; we waren een naadloos team. Soms benauwt het me als ik eraan denk hoe veel jaar ik nog alleen zal wonen. Maar voor een ander is geen plaats. Die kent mij niet als jong meisje, als net moeder geworden en heeft niet voldoende aan een blik. Dat krijg ik nooit meer terug en dat is zo verdrietig.

Lieve Arlette,
Mijn man is 7 maanden geleden overleden ..wij waren ook 55 jaar bij elkaar .Ik huil ook iedere dag. We zullen er doorheen moeten. Of ooit de zon zal schijnen voor ons weet ik niet…maar er zal vast een tijd komen dat we door kunnen gaan….

Het verdriet gaat nooit voorbij ik weet niet wij worden nooit meer gelukkig ,ik verdraag tot op vandaag niemand rond mij mijn liefde van mijn leven ben ik kwijt wenen is al wat ik nog kan ,eten hoeft niet voor mij mijn leven is hier stil gevallen voor mij zelf psycholoog zegt dat ik er niet goed uit zie weet geen raad met mijn verdriet knuffel groetjes Arlette misschien hoor ik nog iets van U tot later

Mijn man is 30 September 2022 overleden na een kort ziekbed, we waren 48jaar samen. Hij is in het ziekenhuis overleden, hij nam van iedereen afscheid, behalve van mij. Dat kon hij niet opbrengen. Ik mis hem alle dagen,ik vind het vaak moeilijk om de dagen door te brengen. Ik ben 71 jaar en mijn man was toen 71 jaar dat hij stierf. Ik probeer zo goed als ik kan de dagen te vullen. Ik ben blij dat ik nog werk, heb ik tenminste afleiding, ik ben kern gezond. Maar de dagen zonder hem is heel heel moeilijk. Het doet me pijn dat ik niet meer tegen hem kan praten, ik hem nog zoveel willen zeggen, het doet mij nog steeds pijn. Voor mijn gevoel is mijn leven voorbij en ik heb geen toekomst zonder hem. We hadden een mooi leven samen, , kinderen en kleinkinderen. Hij was mijn alles.

We zijn bijna de 26 ste juni dan is het al 1jaar geleden dat ik mij allerliefste schat plots moest afgeven door die hartstilstand mijn verdriet is nog altijd hevig ganse dagen loop ik wenend als een zombie rond mijn hart bloed als ik mensen zie die lachen en praten tegen elkaar iets dat wij missen nooit worden we nog gelukkig ons leven is voorbij ga nog steeds naar een psycholoog doe aan rouw meditatie en toch blijf ik zitten in een roes van verdriet ik laat mijn schat niet los hij is van mij en blijft van mij love you schat waar je ook bent

Ik begrijp het volkomen. Covid heeft veel kapot gemaakt. Maar je mag je niet laten leiden door al die vragen van wat als...je moet dit proberen los te laten. Iedereen heeft vast gehandeld met de beste bedoelingen. En gehandeld naar wat toen goed aanvoelde.
Ik heb tijdens covid een broer verloren. Maar niet aan covid. Hij was erg ziek en lag in coma. Hij was geveld door een bacterie die zijn hart en nieren zwaar hadden aangetast. Maar daar bovenop had hij ook slechte aders en suikerziekte waardoor hij al tenen had laten afzetten. Na 10 dagen coma wilden de docter hem wakker maken maar dat lukte niet. We hebben dan toestemming gegeven om de machines stil te leggen. Want h op een bepaald ogenblik hebben ze hem moeten reanimeren. Die reanimatie duurde 6 min
De kans bestond dus dat hij als een plant zou moeten verder leven. Hier zou ik ook de vraag kunnen stellen van wat als hij toch goed uit de coma was geraakt ? Maar toch denk ik dat het de juiste beslissing was. Hij zou boos op ons zijn als hij zou wakker worden en moest leven als een plant

Wat vaccineren betreft...mijn ouders hadden het ook niet genomen. Beide hebben ze covid gehad zonder grote problemen.
Mijn papa is kort geleden op een tragische manier om het leven gekomen terwijl hij ook fit en gezond was.
Veel factoren hebben gezorgd dat hij op een verkeerd moment op de verkeerde plaats was. Ik denk dat we ons lot niet kunnen ontlopen. Vaccineren of niet, coma of niet....als de tijd er op zit......
Ik begrijp helemaal dat je met vragen zit: wat als.....
Ik heb ze ook.ik heb er onnoemelijk veel waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. Op probeer ergens op zijn manier verder te leven en hem te zoeken in kleine dingen.

Zelf lag ik ook 9 weken in coma door Covid eind 2021. 3 x kantje boord
Heb het overleefd, duurde wel heel lang voordat ik alles weer kon.
Had astma, wekedelen reuma, hoge bloeddruk en tachycardie, vertrouwde Astrazeneca niet, dus niet gevaccineerd.
Was indertijd 65.
Thats life
Sterkte

mij maan is in ziekenhuis opgenomen met volledige beleid. na 2 dagen is hij in coma gebracht en toen heeft doctor beleid veranderd in beperkt beleid , geen reanimatie na 30 dagen is hij wakker gekomen en naar long afdeling geplaatst, na een week daar gelegen is hij overgeplaats naar revalidatie centrum, daar is iets mis gegaan en hij is overleden omdat doctor heeft vergeten beperkt beleid veranderen in volledige beleid, terwijl hij heeft ons gezegd dat hij heeft dat verandert, ambulance is op tijd gekomen mij maan redden maar doctor van revalidatie centrum zei tegen ambulance personeel dat ze mogen hem niet reanimeren, ik heb een jaar lang gewacht op medische dossier en nou zit dat bij advocaat, dat iemand kan beslissen over iemands levens einde behalve God daar ben ik niet mee eens, hij is niet gevaccineerd en heft dat misschien sleutel tot niet reanimeren, mij verdriet is elke dag groter en groter , mij maan krijg ik niet terug maar waardheid moet ik weten hoe en wanneer en misschien pas daarna kan ik verwerken verlies veel sterkte

Mijn vader is ook overleden aan covid verschrikkelijk nu 4 jaar geleden denk ook nog elke dag aan hem .waarom nu oppeens een pandemie ..zo oneerlijk.