Rouwverwerking - forum lotgenoten

Soort gelijk meegemaakt mijn man is 4 vier maanden geleden overleden in het buitenland. Zonder dat ik het wist heeft zijn familie hem begraven zonder enige wat te zeggen of te laten weten dat hij gestorven was. Geen uitleg niks omstandigheden zijn ook niet duidelijk. wij hadden net een kindje gekregen. Het voelt zo onwerkelijk het lijkt wel een nachtmerrie ondertussen denk ik nu 4 maanden later dat mijn man nog steeds ieder moment thuis komt. Geen steun Ik voel mij verloren zonder hem!

Is ook overleden in 29-08-20020
Mijn man en ik weten krijgen
Notaris nalatenschap wij hebben zo
Schrokken want wij hebben geen bericht gehad zij hebben zo
Mijn zwager en schoonzus
Samen begraven zonder dat
Wij weten het is zo erg voor mij man
Is hij heeft tumor in de Hoft
En zo verdrietig 😭 dat hij kun niet
Afscheid nemen van zijn moeder
In middels mijn man overleden
4-01-20021 maar met zijn verdrietig
Hij zei op de sterfte bed Bring mij naar mij moeder 😭 ik vindt zo erg dat mijn man zo verdrietig 😭 was en leidde is
Gestorven 💔

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Hoe eenzaam kan verlies zijn, zo veel mensen om je heen, en toch soms een heel groot gat die nooit gevuld gaat worden, ze zeggen, heeft het al een plekje of heb je het verwerkt, maar als je zo veel van iemand houd, is het enige wat we kunnen, het gat accepteren, vriendelijk reageren en stilletjes huilen, herinneringen op halen, en de liefde voelen alsof ze nog geleefd hadden, en de wereld zo als het moet..,! Gaat door

Ik heb maar 1 tip: stap naar de huisarts en zeg dat je stagnerende rouw heb, je kan dan worden doorverwezen naar een rouwtherapeut.
Ik heb 3 maanden geleden mijn man (59) verloren na een ziekbed van 4 maanden en ben ook in rouwtherapie gegegaan. We waren 32 jaar samen. Het verlies is zo slopend maar eens moet het minder worden, daar werk ik nu actief aan

Ik ben 55 weduwe en wees.

Dag kristine,
Ik hoop dat de rouwtherapeut je goed helpt.
Welke adviezen geeft hij je?
Bedankt al

Persisterende Complexe RouwStoornis (PCRS) is tegenwoordig een term die ook in de DSM is opgenomen, zodoende wordt complexe rouw nu erkend én de therapie ervoor vergoed door zorgverzekeraars.

Bedankt voor je reactie. Wat een vreselijk verhaal ook. Je hebt niet eens afscheid kunnen nemen. De leegte is zo ondraaglijk. De hele dag denk ik aan hem. Ik krijg geen enkele reactie terug natuurlijk. Het is 4 uur en lig nog steeds in bed. Er is niks om voor op te staan. Voel me ook niet lekker in mijn hoofd en dan is liggen nog het beste vol te houden. Ik ben aan het solliciteren en dat zou me weer wat regelmaat geven. De hele dag niks doen en alleen maar aan hem denken maakt het nog moeilijker. Gelukkig heb jij je dochter en ik een hond, dat troost veel. Ik heb veel vrienden en familie die me steunen, maar toch voel ik me alleen. Hij belde me vaak en het was altijd gezellig als hij thuiskwam. Nu is het stil

Heel veel sterkte met de verwerking..⚘️🙏

In mijn geval zijn het de kleine dingetjes die zo belangrijk zijn.....en die zijn gelukkig allemaal goed, maar dat maakt het verdriet er niet minder op....

Begrijp je volledig heb hetzelfde meegemaakt van de ene moment spring levend en 7 uren later was hij dood ze hadden het in het ziekenhuis te laat gezien want de ader was geleidelijk aan aan het lekken en uiteindelijk is hij gesprongen in het ziekenhuis. Geen afscheid kunnen nemen totaal onverwacht een verlies en pijn dat ik nooit te boven kom hij was pas 59 jaar.
Veel sterkte ook voor jou

Ik ben nu een half jaar verder, en de pijn is nog altijd verschrikkelijk, ik moet verder zegt iedereen maar ik kan het niet, huil elke dag , neem pillen voor te slapen en om rustig te zijn, nu gaat mijn jongste zoon ook nog samenwonen, het huis is nu volledig leeg, hij was mijn steun en toeverlaat, op het werk heb ik een pokerface en denkt iedereen dat het goed met mij gaat, maar vanbinnen ga ik kapot, hoe moet ik verder?
Ik woon in België maar heb toch graag een reactie.

3 weken terug abrupt mijn man verloren.
Zie mijn verhaal 166
Jolanda

Hoi ik ben mijn vrouw 3 maanden geleden verloren savonds laat op de badkamer gevonden en ze had een hersenbloeding gehad het beeld hoe ze daar lag gaat niet meer van mijn ogen af ik heb zo.n pijn en verdriet ik weet het niet meer ze was net een maand 50 geworden en 5 maanden geleden oma nu zit ik er alleen voor de dagen kan ik niet meer indelen want we deden alles samen de weekenden zijn hopeloos zo snel alles onder je voeten weggetrokken ik mis haar zo erg ik ga elke dag naar het graf om even bij haar te zijn de tijd staat gewoon stil bij mij nu

Hoi ik ben mijn vrouw 3 maanden geleden verloren savonds laat op de badkamer gevonden en ze had een hersenbloeding gehad het beeld hoe ze daar lag gaat niet meer van mijn ogen af ik heb zo.n pijn en verdriet ik weet het niet meer ze was net een maand 50 geworden en 5 maanden geleden oma nu zit ik er alleen voor de dagen kan ik niet meer indelen want we deden alles samen de weekenden zijn hopeloos zo snel alles onder je voeten weggetrokken ik mis haar zo erg ik ga elke dag naar het graf om even bij haar te zijn de tijd staat gewoon stil bij mij nu

Begrijp je verdriet volledig, mijn man is nu 1 jaar overleden maar voor mij pas 1 dag, iedereen zegt je moet verder met je leven maar het mijne staat stil, ik blijf hangen in het verleden en zie geen toekomst, mis hem verschrikkelijk

Ik ben nu meer dan een jaar verder. Iedereen zegt dat ik door moet ook mijn kinderen. Maar ik kan niet meer ik leef in het verleden en niet meer in de toekomst. Het gemis is zo erg ik roep dikwijls kom mij ook halen maar hij reageerde niet. Weet soms niet meer hoe het verder moet en of ik het nog wel wil. Heeft iemand ook dat gevoel en wat doe je eraan?

Nicole ,hoe gaat het nu onderhand met je ? Bij mij net 5 weken geleden en wat ze ook zeggen ik zal er nooit overheen komen! Had ik mijn kinderen niet stopte ik ermee :(

Hey Tatjana,

Merci voor je reactie en ook mijn deelneming bij het verlies van je man.
Ik ben nu 1,5 jaar verder en het gaat heel slecht, ben 15 kg afgevallen heb geen honger meer en het verlies en de eenzaamheid zijn zo sterk. Ik heb ook 2 kinderen en 2 kleinkinderen die het huis uit zijn en dat is nog mijn reden voor mijn bestaan. Maar het is moeilijk elke dag opnieuw is overleven. Ik hoop voor u dat je het beter kan verwerken maar ze zeggen de tijd neemt de pijn weg dat is spijtig genoeg niet zo wordt alleen maar erger.
Veel sterkte
Nicole

Erg tragisch voor jullie. Ik wens jullie veel kracht met het grote verlies. Het is niet te bevatten als iemand er ineens niet meer is. Een enorm gemis. Het is voor mij nu meer dan een maand geleden. Ik hield zoveel van hem. Hij was mijn steun en toeverlaat. Ik voel me erg alleen nu ook al staat iedereen voor me klaar. Je wereld is ingestort. De enige troost zijn de mooie herinneringen. Veel sterkte

Bedankt voor je reaktie Fleur...waren jullie al lang samen en hoe oud was je man geworden?
Leeftijd is niet het belangrijkste.....wel de tijd dat je samen heb doorgebracht....voor mij was dat 31 jaar met heel veel liefde....nu is mijn verdriet nog te groot....maar hoop op de lange termijn troost te kunnen halen uit alle mooie herinneringen samen met mijn vrouw

Voor mij is het nu 5 weken geleden! Hij was 44 jaar ....anorysma! Hij had alleen maar rugpijn en toen het scheurde was ik hem im nog geen 2 minuten kwijt! Mijn maatje mijn soulmate mijn alles! Leven zonder hem heeft geen zin.....zonder mijn kinderen zou ik ermee kappen....pijn is ondraagelijk

Hoi Smiley77,

Ik zag dat je hier over je gevoelens geschreven heb maar geen reactie dat vond ik wel jammer. Niet om jou pijn opzij te schuiven maar het kan altijd erger vooral als je open gaat staan voor de verhalen van anderen hier bv. Je hebt je hopeloos gevoeld en als een vechter heb je vanwegen chaotische regeltjes rekening moeten huiden maar met jou is geen rekening gehouden. Je vader is altijd bij je en je hoeft niet meer te vechten, vecht voor je vrijheid en geluk dat is je gegund ook het stoppen van leven is een keuzen en besloten al lijkt het niet zo.
Je hebt alleen geen afscheid kunnen nemen maar kan dat? Bij de meeste ongelukjes niet, en toch zijn het geen ongelukken het is vast iemands tijd om te gaan.

Je proces van loslaten begint met zijn kracht omarmen en zijn keuze accepteren. Dood gaan aan ziekten is nog wel het meest natuurlijke weg jij hebt geen afscheid kunnen nemen net als zoveel anderen dat is realiteit maar geloof me hij was er wel bij jullie toen jullie bij gedachten bij hem waren en zal altijd in jullie levensreis zijn het leven begint pas waar aan het andere kant, het stopt nooit neemt altijd een ander vorm nu heb je een persoonlijk engel steek een kaars aan bij zijn herinnering of foto praat met hem alsof hij er nog is want hij is er meer aanwezig dan ooit sterker en met volledig aandacht.

Praat met vrienden en familie lees desnoods een boek over het hiernamaals wij mensen op aarden zitten vast in ons denken daar is alles vrij in beweging.

Voel je niet schuldig jij hebt alles gedaan wat je moest doen dit was de plan jij was er met je hart aanwezig en volledige liefde visualiseer dat je er was en neem afscheid van zijn manier van gaan en accepteer dat nu de spirituele wereld ook voor je opengaat mocht je dat willen en jullie altijd in contact staan

Ik hoop dat dit je helpt.
Je verhaal was in ieder geval een mooie reactie waard heel veel sterkte met jou verwerking en spirituele proces!

Wij gaan eigenlijk allemaal naar huis
Aarde is onze tijdelijke ervaring.
Wij zijn zielen die komen om al deze rouw processen in eigen manier mee te maken maar dat we thuis gaan is garant thuis bedoel ik waar we vandaan kwamen de bron van onvoorwaardelijke liefde mochten we ook voor liefde en licht staan in onze mensenlijke bestaan.

Speciaal voor jou deze boodschap en ik hoop dat je dit straks ook aan je kinderen en naasten kunt delen om hun te steunen op positief manier.

De dood is gegarandeerd en het belofte om te leven kan alleen jij maken voor jezelf afstand is er niet alleen tijdelijk hij is nu niet alleen hij is ontvangen door jullie " vrienden en fam" die zijn gegaan dus jullie groepje daar is nu sterker die zorgen nu voor jullie familie op aarde en ook fijn dat iedereen elkaar weer terug ziet het dood is niet zwart wit maar iets moois voor de mooie zielen.

Beste Anoniem,

Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.

Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.

Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.

Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.

Mvg,

Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !

Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.

's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.

Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.

Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.

Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.

mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...

gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.

Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.

Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.

Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.

Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.

Zo herkenbaar,mijn man na 42 jaar samen,in 2018 overleden.En jahoor rouwhulp van Humanitas,lees erveel over.Maar uiteindelijk zal je zelf door het proces moeten,opzoek naar jezelf.Zo raar was/ben heel zelfstandig,deed altijd al dingen alleen,film musea,maar nu letterlijk ALLEEN.Zo herkenbaar,na 1 jaar moet het verdriet,gemis over zijn,net als bij de meesten van jullie wordt alleen zolangzamerhand EENZAAM,in je gemis.
Willy

Mijn vrouw Hetty is een paar maand geleden overleden, de leegte die die zij achter laat is onvoorstelbaar. Een oude man, net als ik (80), loopt regelmatig langs ons huis en zei ik kan je niet troosten, het gaat nooit over.

Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.

Ja, zo werkt het. Terwijl het steeds harder wordt valt de steun weg en niemand begrijpt nog dat je na 4 jaar nog steeds stuk zit. Je merkt de geïrriteerdheid van mensen als je telkens over je overleden partner praat. Sorry maar voor mij is het nog zo kort geleden terwijl het voor anderen een eeuwigheid lijkt. Ik kan niet wachten tot ik naar hem toe mag en wij eindelijk weer samenzijn. Mijn soulmate en ik waren onafscheidelijk en zo ook de pijn.

Mijn man stierf ook plots aan een hartinfarct. Dat is nu 4 jaar geleden en hij was pas 54. Zo veel pijn, zo veel gemis. Het gaat nooit meer over. Wij waren 37 jaar samen en 20 jaar getrouwd. Ik mis hem nog elke seconde. Ik wens je kracht en sterkte. Het is het zwaarste wat ene mens kan overkomen.

Mijn man is komende zeven oktober een jaar dood door kanker
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder

Als 2 kinderen aan elkaar gekomen en 62 jaren dag en nacht waren wij bij elkaar zonder spanning of onenigheid onverwacht is mijn Greetje overleden in het ziekenhuis in Leiden in het begin veel bezoek nu soms weken alleen wel wat telefoontjes maar geen bezoek. Iedere dag verlang ik dat het leven voorbij is. De eenzaamheid is verschrikkelijk. Het is nu 14 maanden geleden

Beste mijnheer.
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter

Ik herken mij heel goed in jou situatie .ik ervaar hetzelfde ik sport 2 of drie keer in de week fiets wandel maar de thuiskomst is elke keer weer klote de omgeving zegt knap van je Peter ik heb moeten leren koken en nog wat huishoudelijke klusjes maar het gevoel van alleen zijn daar heeft de omgeving geen weet van ze zeggen wel dat ze het snappen maar dat is niet zo als ze thuiskomen wacht er een partner op hun en kun je je verhaal kwijt en dat missen wij ik zou graag vrouwelijk maatje willen hebben waar ik mijn energie in kan steken
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee

mijn vrouw overleed na 59jaar huwelijk
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje

Ik voel ook een verschrikkelijke leegte.mijn man overleed 5 mnd geleden aan de gevolgen van Corona.Het is de 2e keer dat ik dit meemaak.Maar de laatste keer nog heftiger dan de 1e keer.Ik moest ook nog ons huis verlaten omdat ik na dat hij 65 jaar was met hem trouwde en dus geen recht op zijn pensioen hebt. En ik alleen aow heb en de huur 870 euro was.gelukkig heb ik een sociale huurwoning gevonden.Daarnaast woont mijn dochter in Australie en mijn zoon is alleenstaande vader en woont ook niet in de buurt.Ik ben nu 68 en soms weet ik niet hoe het verder moet al probeer ik het wel.

Hallo ik ben 58 en heb mijn vrouw aan kanker verloren in twee maanden tijd.ik ben nu 4 jaar verder en ben er nog steeds kapot van.ik mis haar elke dag en vind er niks meer aan zonder mijn soulmate.

Ben nu 9 jaar alleen .Voel me steeds eenzamer .Heb kinderen ,maar die leven hun eigen leven .Ze denken dat ik me wel red .Dat lijkt ook zo . Ik laat het maar .Anders maak ik het voor hen ook steeds moeilijker .Heel vaak denk ik het hoeft voor mij niet meer

Hoi ja dat herken ik heel goed
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.

Ik ken dit gevoel .mijn man is na een slopende ziekte na 5jaar gestorven
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

ja die leegte ik kan er niet mee leven nu
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen

Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen

Mijn vader is 8 maanden geleden doodgereden.. We hebben dus beide geen afscheid kunnen nemen. De wereld is zo wreed. Je rouwt je hele leven en dat stopt dus niet na 4 maanden.. ze zeggen dat het slijt met de jaren maar ik heb nu elke dag pijn. En je vraagt je af waarom is het je overkomen. Waarom ben je verlaten maar je krijgt geen antwoord.. het leven is keihard en kan nu ooo nog niet genieten van het leven..

Kan het ook nog geen plaats geven bij het verlies van mijn papa is nu bijna 6 maanden mis hem enorm

Heel ontroerend verhaal,en zo herkenbaar.
Voel met je mee veel sterkte.

Lieve mensen,

Op 11 juni j.l. heb ik mijn verloofde dood in bed gevonden. We woonden niet samen maar van plan om volgend jaar te trouwen en te gaan samenwonen. Ik mis hem ontzettend en praat de hele dag tegen hem. Nu ben ik er ook achter gekomen wat hartenpijn betekent en dat je uit het niets in huilen kan uitbarsten. Het leven wordt nooit meer hetzelfde, dat is een ding wat zeker is.
Ik zit te dubben om naar een rouw retraite te gaan voor de intensieve begeleiding maar ook met lotgenoten te kunnen praten. Heeft een van jullie hier ervaring mee?

Liefs Karen

Enigszins herkenbaar, knap hoe jij dit op papier zet.
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!

Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Lilian

Zo herkenbaar! Na 21 jr.samen te zijn geweest, is mijn man, bij onze voordeur, overleden aan hartstilstand.dit was 4 februari 2021.hoe nu verder? Ik weet het echt niet, ik word soms gek in mijn hoofd en ga iets verzinnen om bezig te zijn, maar die stilte.......die eenzaamheid.......en in deze coronatijd kun je ook nog eens geen mensen fysiek ontmoeten! Hoop dat het je lukt weer plezier in het leven te krijgen.zoek eens naar het lied; vanaf vandaag! Van Elisah! Sterkte

Ik lees je stukje en delen zijn zo herkenbaar. Mijn vriendje ging 11 dagen geleden plots dood; hartaanval. Ik probeerde hem nog te reanimeren. Maar floep, zo opeens uit mijn leven. De man die mij hielp weer te houden van mezelf, mij weer leerde leven. De man, met zijn zee aan wamte,liefde en genegenheid. Dat wat ik nooit in mijn jeugd had meegekregen . Hij stortte het over mij heen als een warme douche. En opeens is hij weg. Ik ben zo boos, ik voel een woede in mij. Gevoelens die ik nooit eerder voelde in mijn leven. Ik moet soms plots braken uit t niets. Hoe kon dit nu gebeuren? Eindelijk zoveel liefde en nee ik mag t niet houden. Opnieuw alleen. Deze mooie man, weg. Ik wil zijn zoals hem, liefdevol, geduldig ,compassievol maar ik voel mij als een bal vuur. Boos op t leven. Ik wil zo graag, wat ik bij hem zag, toepassen, het lukt mij niet., ik wil huilen. Soms lukt t.
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.

Mijn grote liefde en vader (55 jaar) van mijn kinderen is na een heel kort ziekbed overleden. Ik herken je verhaal zo erg. Ik mis hem zo erg en de kinderen missen hun vader ook ze erg. Binnen 1,5 maand was hij overleden ( hoofdpijn.. bleek hersentumoren te zijn).

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.

Ik hoop dat ik dat ooit nog zal beleven. Nu is het alleen maar triest met een gevoel van intense heimwee.

Dank voor de hoop die je me geeft dat die vreselijke pijn over een aantal maanden milder wordt. Dat je je man kunt missen zonder kapot te gaan aan het gemis. Ik word zo hopeloos van die berichten van over 15 jaar, over 25 jaar, 10 jaar.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.

Ja dat heb ik nu.na ruim 1jaar ook wel,,he,,lekker t zonnetje.
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen

Fijn om te lezen dat er ook weer betere tijden aan komen, ik denk vaak als ik zo verder moet leven dan is dat niet te doen, mijn man is 12 Sept 2021 overleden aan een hartinfarct, hij heeft nog 1 week in coma gelegen maar zijn hersens hadden zo'n klap gehad dat hij niet verder kon leven, fijn om ook te lezen dat je een lotgenoten griep hebt gevonden ik heb daar nl ook naar gezocht maar vind er echt geen een, misschien kun je dit hier delen zodat anderen die dat willen daar zich ook bij aan kunnen sluiten, want praten en schrijven met mensen die weten wat je voelt is denk ik erg fijn

Mijn lieve Ann is gestorven op 24/9/2019 na een langdurige ziekte. Ik heb haar steeds verzorgd gedurende bijna 3 jaar. Ze werd 63 jaar. Veel te jong. Steeds gezond geleefd en pats, toch ziek. Ik heb het nog steeds moeilijk doch doe mijn best. Zo zou ze het gewild hebben.
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Ik heb mijn jongste broer in december jl. verloren en weet ook niet goed hoe ik het rouwproces moet aangaan. Heb jij tips voor mij? Ik krijg ondersteuning.

Na wat omwegen ben ik nu in goede handen, maar de emdr kan pas over een aantal maanden van start gaan door een wachtlijst. Ik heb namelijk een trauma opgelopen doordat ik mijn broer dood aangetroffen heb.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Het leven brengt vaak niet wat je ervan verwacht. Het is zoals het is en de manier waarop je ermee omgaat is bepalend. Probeer trots te zijn op de manier waarop je met tegenslag omgaat.

Probeer toeschouwer te worden van je eigen leven, dan gaat er veel ellende aan je voorbij. Als je beseft dat het leven eigenlijk maar kort duurt, kun je misschien op een gegeven moment weer leuke dingen gaan doen.

Er zijn veel lotgenoten moet je weten. Ik ben er een van.

Ook ik heb mijn lieve man 30 augustus op 55 jarige leeftijd plotseling verloren. Het doet zo'n pijn. Mis hem verschrikkelijk.. Nou moet ik alleen verder. En dan ook nog de kerst alleen. Gelukkig heeft hij onze pup nog uitgezocht en een naam gegeven. Daar ben ik wel blij om. Maar de leegte en pijn blijft.

Ik weet waarover je het hebt. Men vrouw is 30 juni 2018 overleden na 12 jaar samen zijn en de leegte en eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik sta voor alles alleen heb van niemand steun of hulp want buitenstaanders begrijpen je niet. En elke dag de stap zetten om vooruit te gaan is echt moeilijk omdat ik de weg niet vind hoe ik het moet doen.

Mijn man is in januari 2020overleden net 72 jaar . En schoonzoon van 49jaar juni 2019 , dus moeder en dochter weduwe. Mij dochter en ik Zelf heeft onze mannen liefdevol. Thuis mogen verzorgen ik zelf was 50jaar getrouwd ,en dochter was 28jaar getrouwd. En dan nu rouwverwerking dat is heel zwaar .

Ik kan hier helemaal mee inleven...

Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.

We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.

Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.

Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...

Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.

Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.

Heel veel sterkte en kracht

Beste eendje, ik wou dat ik je kon helpen en of advies geven. Maar dat kan ik niet wel voel ik je pijn.
Mijn vrouw is vorige maand na een kort ziekte bed overleden. Wens je daarom veel kracht toe maar het doet zo inmens veel pijn. Sterkte

Zo herkenbaar ik ben mijn man verloren in 2018 binnen twee weken was hij weg 56 jaar oud. En inderdaad in het begin loopt iedereen de deur plat. Niet iedereen mijn familie en sommige vrienden zie en hoor ik nog van. Maar heel veel mensen denken ha die red het wel. Maar ik heb ook dagen dat ik denk van pfff zit ik weer alleen. Zo jammer dat sommige mensen je laat vallen als een baksteen en vooral de mensen waar je het totaal niet van verwacht.

Ik herken dit volledig ook mijn vrouw is nu een half jaar geleden overleden plotseling en inderdaad je hoort van niemand nog ietsen sta je er alleen voor ik vind dit zo moeilijk en ik weet niet hoe ik verder moet

Mijn man is op 52 jarige leeftijd overleden na 1 week na zijn dood zit je al alleen ik snap je verdriet ook alleen apjes en kaarten helpen niet 💖

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Lieve Mirjam ,

Ik snap het rouwproces na een relatie
Ik mis de momenten als gezin ik mis ons huis ik mis de familie momenten ik mis de reuring ik mis de gewoonte
Maar me ex mis ik niet als persoon !

Ga eens bij jezelf na wat jullie relatie zo bijzonder maakte
En ga eens na waarom je de stap zetten
Je hebt die keuze niet voor niets gemaakt
Je hebt voor jezelf en jullie kindje gekozen
Op een moment van 6 maanden zwangerschap en Hey om die keuze op zo een moment te maken moet je wel heel sterk in je schoenen hebben gestaan
En die gevoelens die je had waren niet voor niets .
Twijfel niet aan je keuze en heb vooral geen spijt
Als ik alles van te voren wist dan had ik eerder keuzes gemaakt
Lieve Mirjam straf jezelf niet zo

Je ex zal bij zijn nieuwe partner een heel ander iemand laten zien dan toen je ex met jou was .

Mijn ex ook die herken ik bijna niet terug in zijn doen en laten ,en hoe die kruipt voor z’n nieuwe jonge vriendin

Maar Hey karakter veranderd nooit en ook in nieuwe relaties zullen er pieken en dalen komen

En waarom moet je altijd hulp inschakelen om aan je relatie te werken
Dat moet je samen doen en als de koek op is dan moet je gewoon stoppen

Lieve Mirjam je hebt voor jezelf gekozen hoe dapper is dat !

Ik ben nu 4 jaar alleenstaande moeder met 3 kids en ik geniet hiervan
Die leegte is het gemis van de gewoontes En de vertrouwde omgeving die ik kwijt ben

Maar Hey ups en downs vallen en opstaan
Kijk naar wat je hebt en wees trots op jezelf wat je bereikt heb alleen

En blijf niet hangen in iets waar je niets meer aan kan doen
Denk in oplossingen en niet in problemen
Gun je ex zijn liefde en het beste voor zijn partner
Maar gun jezelf het aller beste en accepteer in godsnaam je ontzettend dappere keuze
Ben trots op jou je bent een powervrouw

Pffff..ik kom er ook niet los van.
Dromen, dagelijkse dingen, herrinnering, bv terras, sport .maar vooral zijn mooie gedrag dat zijn holding,liefde.bescherming.
En zoveel blijheid.

Ik mis hem zo

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld. In 2010 is mijn vader na ziekenhuisperiode overleden in mijn bijzijn. Dit gebeuren en de houding van familie erna heeft mij psychische beel gedaan. Ik moest na week weer aan het werk en er werdt van mij verwacht dat ik een knop kon omzetten.
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...

Je hele leven heeft om jullie twee gedraaid. Jullie twee. Daar mag je om huilen. Je man, je leven, wat er nu overblijft ben jij, maar ook de ervaringen en herinneringen. Pijnlijk, maar ook mooi. Dat is allemaal van jou, maar je moet het een plek geven en je eigen persoon een nieuwe plek geven.

Dit verhaal van gemis en intens verdriet na anderhalf jaar is wat ik nu doormaak.
Soms om wanhopig te worden. Ik was altijd zo sterk en daar is niets van overgebleven. Ik leef in een spagaat, mijn kinderen/kleinkinderen doen zoveel voor mij en ben en heel dankbaar voor. Maar het verdriet overheerst en dat wil ik helemaal niet. Ik heb vaak de kracht niet om normaal te denken en doe wat gedaan moet worden. Ik ben telkens blij als ze elke zondag komen en door de week komt mijn dochter en ook mijn kleindochter onverwachts. Dan wordt het verdriet verdrongen maar komt daarna weer in alle heftigheid terug. Huil met het intense verdriet bij zijn foto en bedank ik hem voor zijn onvoorwaardelijke liefde 59 jaar lang. Waarom kan ik nog niet met een glimlach terugkijken op al het moois wat we in al die jaren hebben gehad. Het gemis overheerst en ook dat wil ik niet. Ik ben dagelijks aan het vechten met mijn emoties.
Hoe kom ik hier uit??

Hee hallo

Ik weet wat je voelt en wat je meemaakt.
Ik heb ook twee mannen verloren.
De eerste aan kanker en de tweede had ook COPD en is afgelopen maand door een hartstilstand verongelukt
Pats boem weg. Zijn kinderen wilden geen afscheid . Het is gewoon niet te bevatten en 1000 vragen blijven maar door mijn hoofd malen. Vragen waar nooit meer een antwoord op zal komen.

Hoi,
Gecondoleerd met het verlies van je man en maatje.
Kan het zo in voelen ik ben 16 apri mijn man verloren aan darmkanker net 67 jaar. Wat je zegt is helemaal waar. Het alleen zijn het gemis is zo groot. Maar je moet door met je leven. Ik had ook gezegd. Dat ik met hem mee ging maar ik moet door voor de kinderen
Waar ik al heel veel steun aan heb gehad. Is een medium die ik bezocht heb. Via haar heeft mijn. Maatje me zoveel nog verteld. We houden dus op die manier contact. Ik ben van plan om regelmatig een medium te bezoeken. Misschien iets voor jou om dat te proberen. Sterkte we houden wel contact

Gd dag Elsa ik heb al 2x geprobeerd om op jouw verhaal te reageren. Dit is nl heel herkenbaar. Omdat dit niet lukde heb ik eigen verhaal erop gezet onder nr. 90

Mvg
Lilian

Dag Elsa
Mijn man is 3 januari jl.overleden aan corona na 3mnd op de ic gelegen te hebben. Hij is 57 geworden. Dit heeft z,on impact gehad op mij en mijn kinderen. Mijn man had geen onderliggende ziektes en geen overgewicht. Nu zitten wij met die leegte. X Francisca

Hi Elsa,
Het is niet te bevatten en zo oneerlijk...mijn man is in februari overleden na 3 weken op ic aan de gevolgen van Corona...hij was pas 46... hij kreeg allemaal complicaties. We hadden nog zo’n leven voor ons met onze kinderen....zijn gemis is groot. Een deel van mij is weg. Sterkte...

Verschrikkelijk mijnman 7 weken geleden was ook dertig jaar samen hij was pas 54 jaar! 5 weken op de ic 😥

Hoi Elsa
Sterkte met zo groot verlies.
Mijn man is ook overleden aan Corana 51 jaar
Na 4 weken ic
Het moeilijkste vind dat we geen afscheid konden nemen.
We waren 33 jaar samen

Hoi Elsa
Ook ik heb mijn man verloren aan corona. 2 dagen voor zijn 62e verjaardag. Dit was eind december. Ik vind het niet te doen. Een leven zonder mijn man. Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzoons. En een kleinzoon. Voor hun leef ik nog. Het liefste ga ik vanavond slapen en morgen niet meer wakker worden. Maar zo werkt het niet

Hallo dames,

Zou graag in contact komen met jullie. Ik voel mij alleen, zo herkenbaar jullie verhaal. Ik heb het ook mee gemaakt. Mijn man was 55

Mijn partner is ook overleden door corona vind dat de overheid weinig aan doet wie verantwoordelijk voor is.
Het leven gaat door maar niet voor mij

Hallo elsa gecontroleerd. Ik heb mijn vrouw en beste maatje op 1 maart verloren na een lange srijd en in november kregen we de uitslag van de long arts dat het was uitgezaaid. Onwerkelijk en mijn vrouw bleef er tegen vechten na drie jaar de srijd verloren tegen longkanker. Zeer zwaar die leegte heb jij dat ook .veel sterkte Maurice

Hallo
Allemaal gecondoleerd met jullie verlies. ik heb ook mijn partner verloren aan corona was 62 jaar gezond fit kreeg een hartstilstand thuis waar ik bij was.
Ik vroeg me af of jullie dierbare gevaccineerd waren.

Ik heb hetzelfde meegemaakt vriendin kreeg
hoofdpijn en in een split second was ze er niet meer.....
Ik kan de pijn niet verdragen en ben nu al 2 maanden aan het denken hoe kan dit.
Heb dit trauma nog niet verwerkt

Mijn lieve mam ook 63 jaar en 3 weken geleden overleden aan corona ( complicatie )
😢😢😢
Niet te vatten, heel verdrietig en een leeg gevoel van binnen…

Hallo dames,

Mijn lieve vader 71 is ook overleden na 8 weken op de ic door de complicaties. Altijd gezond en super fit. Wij mochten een half uur per dag bij hem. Heb achteraf EMDR therapie gehad want kreeg alle beelden van de ic en om mijn vader zo te moeten zien niet uit mijn hoofd. Het is zo zwaar we zijn allemaal gebroken en weet niet hoe ik verder moet zonder mijn sterke vader.
Ik wens iedereen heel veel kracht om dit te moeten dragen.

Heel herkenbaar helaas, mijn man was net 66, kreeg de diagnose alvleesklierkanker, en overleed 14 dagen na een rampzalig ziekbed thuis, het gemis, leegte, eenzaamheid zijn niet te bevatten, ik wist niet dat eens mens zoveel verdriet kon hebben en zoveel tranen, nog steeds na een half jaar, en de komende jaren daarna waarschijnlijk ook! Het leven voelt als zinloos, doelloos, vreugdeloos. Mijn enige troost is dat hij op een betere liefdevollere plek is, waar ik ooit als mijn taak erop zit heen mag gaan, dat is mijn enige troost. De kracht vraag ik aan god, en aan Jezus hand loop ik verder, maar constant gepijnigd door de gedachte aan de liefde die ik verloren heb, boeken zoals eindeloos bewustzijn (pim van Lommel) wonderen gebeuren (rosemary althea) bepaalde teksten uit de bijbel sleuren mij erdoor, maar ik hoop dat ik ook zo snel mogelijk naar gene zijde mag, om ze daar allemaal mijn man zus, broer, vader, moeder,neef, en beste vriendin weer te ontmoeten, en volgens eerder vermelde boeken gaat dat zeker gebeuren, dan pas kan ik weer echt blij zijn tot die tijd doe ik maar alsof en draag het kruis van verdriet als een loodzwaar iets op mijn rug. Veel heel veel sterkte allemaal, jullie hebben volkomen recht op je verdriet, daar zit geen einde aan, hopelijk wordt het voor ons allemaal wat dragelijker, en gaat de lichamelijke pijn en de psychiese pijn in de toekomst wat minder scherp met ons mmee nogmaals heel veel sterkte dikke knuffels voor allen liefs van een mede lijder!

Rouw maar volop! Dat is belangrijk denk ik. Ik heb ditzelfde 14 jaar geleden gehad en wist niet zo goed hoe ik moest rouwen. En het lijkt nu nog steeds als een boemerang terug te komen
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.

Dat lijkt me een zwaar verlies, ik wens u veel sterkte

Wij hebben een mooie zoon maar geen familie om deze mooie momenten mee te delen.
Op zoek naar lieve vrienden ( toekomstige familie ) peter/ meter voor ons kind

Beste Rob,

Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2022 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven.

Sorry foutje 2021...
Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc,..

Wat heftig zeg...veel sterkte

Ken het gevoel zeer goed en voel me hetzelfde (zie mijn verhaal 242) mijn vrouw leeft voort in mijn dochter en jou vrouw in je zoon....
Heel veel sterkte toegewenst.
Dit heeft veel tijd nodig....

Ik begrijp je. Ben mijn allerliefste mama verloren, zelfde karaktertrekken als je vrouw. Daarna 3 ma later volgde mijn papa. Heel hard om dierbaren te verliezen. Veel moed, ook al is dat een kleine troost, en probeer naar haar vb te leven, dat probeer ik ook. Sterkte.

Heel veel moed, leef naar haar vb,doe ik ook, mijn mama ook gestorven en 3 maand later mijn papa.

Ik begrijp je verdriet, het is vreselijk hard een geliefde te verliezen. Mijn dierbare mama half jaar geleden gestorven aan een hartstilstand, mijn papa volgde haar 3 maanden erna. Het gemis is zo groot. Ik wens je veel sterkte. Ik probeer naar hun voorbeeld te leven.

Dank je.

Beste Line,
Mag ik jou eveneens heel erg veel sterkte en moed toewensen met uw vreselijke verlies.

Dankjewel, het zal idd nodig zijn die sterkte. Ik probeer nu toch wat buiten te komen, ook al ween ik nog elke dag, ,maar dan is het er ook uit. Dokter zei me dat ik mijn tranen de vrije loop moet laten, om het te verwerken. Tja zoiets verwerk je nooit echt. Maar mijn ouders en ook je geliefde zouden gewild hebben dat we terug gelukkig worden. Is idd zeer moeilijk. Ik wens je nog veel moed.

Mijn partner en maatje is ook pas aan corona en onderliggende kwalen gestorven. Ik vind het vreselijk.

Ik bent 3 jaar mijn man veloren,ik voel alleen en ,Psicoverlatenloog komt wel maar ik mis de liefde de tederheid.'
Iemand om samen vaak zien,pratten en its doen,ik heb vedrieter we waren 64 jaar samen...Ik ziet best goed uit,ik zoek ook een man dat ongeweer zo gevoel is ik bent een Brasilianse vrouw.

Lieve Kees, wat verschrikkelijk verdrietig:( Ik weet niet in welke regio je woont, maar als je eens een ommetje wilt maken en samen wilt praten/delen!

wat is dat verschrikkelijk voor je. Ik leef met je mee. Raakte de liefde en geborgenheid al vroeg in mijn leven kwijt. Deze week ook mijn lieve hondje in laten slapen. Alle wonden gaan weer open.

Zoekend naar een weg.

Ik wens je veel sterkte, ik begrijp je, zie mijn verhaal 222. Line

Ik begrijp je volkomen. Ik zit in hetzelfde schuitjs. Zie mijn verhaal 220. Het is heel hard. Probeer ook je hobby s uit te voeren,helpt een beetje. Veel sterkte

Dag Mevrouw,

Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !

Vriendelijke groet,

cvq

Hey Anouk,

Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.

Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.

Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.

Liefs.

Jezelf af vragen of al die pijn wel van jouw is.....groetjes

Zeker geen zelfmoord plegen ,er komt nog een tijd dat je je weer beter gaat voelen al denk je nu van niet ,maar eens komt die tijd en wens je veel sterkte ,denk niet te vaak over deze afschuwelijke dingen maar denk aan de mooie dingen dan zie je dat het helpt .

Begrijp je boosheid en teleurstelling helemaal. Het is helaas zo dat verdriet en rouwen altijd eenzame aangelegenheid is. De relatie die je had is weg. Ik hoop dat je de rust vind om toch je eigen weg te vinden.

Doe wat je aankan….in een tijd als deze kan er geen sprake zijn van moeten… sterkte hoor!