Rouwverwerking - forum lotgenoten

Hoi,

Ik weet precies hoe je je voelt hoor .mijn moeder overleed afgopen 8 februari .en ik mis haar zo erg .het doet zon pijn .
Kan het ook soms helemaal niet geloven .
Dat ze er niet meer is ,zo ondraagelijk.
Heel veel liefs.
Silvia .xxxxx
(Het is zo moeilijk om verder te gaan )

Hoi. Mijn moeder afgelopen juni overleden en anderhalve maand later plotseling mijn vrouw. Aangezien ik nu meer met het verlies van mijn vrouw bezig ben heb ik het verdriet om mijn moeder opzij geschoven maar dat komt nu steeds meer naar boven. Ik heb geen familie meer en dus ook niemand om dit mee te delen. Heel zwaar allemaal.
Succes en sterkte Ronald

Lieve verdrietige,

er wordt door allerlei mensen gezegd: "Je moet het een plekje geven."
Dit vind ik grote flauwekul.
Een plekje, alsof het dan klaar is!
Je verdriet is overal, waar je kijkt en luistert, waar je loopt.
Ga door met zoeken in je omgeving naar contact, er zijn altijd mensen. En jij hebt nergens schuld aan!
Jouw verdriet verdient de ruimte, zowel in een relatie als daar buiten.
En familie, ja, dat is jammer dat er zo weinig is. Maar soms ontmoet je mensen die je zo goed aanvoelen, ook jij maakt dit mee. Vanaf nu zul je het merken, het enige dat je er voor moet doen, is opletten en reageren. Al gaan de gesprekken eerst over hele gewone dingetjes, als het contact eenmaal gelegd is, volgt de rest, want alles wat je aandacht geeft, dat groeit.
Liefs! Veel liefs!

Mijn vriend is 1 april plotseling overleden ik ben er kapot van en kan me heel goed voorstellen dat het bij jou ook zo is. Ik heb ook het idee dat het niet meer over gaat waarom blijft steeds de vraag. Ik kan ook niet werken zoveel verdriet steeds. Het leven voelt zo leeg ik heb net als jou ook maar een paar mensen om me heen. De dagen duren lang en ik weet dat het niet kan maar kijk nog vaal uit het raam om te kijken of hij terug komt het gemis is zo verschrikkelijk ik ben 46 ik leef met je mee groetjes sheila

Hallo Cela,

Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕

Ik voel alles wat jij nu benoemd...wat doet ons hart nu zeer...
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..

Wat een herkenbaar 'verhaal'!
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen

Hallo,Cela
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS

zo herkenbaar

Lieve Elissabet, wat heb jij dat prachtig geschreven. Je moet inderdaad eerst door een rouwperiode, waar overigens geen tijd voor staat, en dan moet je uiteindelijk echt zelf aan de gang, wat natuurlijk heel moeilijk is, maar neem de tijd en ga op zoek. Heb ik ook gedaan en al paar " leuke" dingen gedaan door goed op de site van je gemeente te zoeken. Paar fijne mensen gevonden, geen bingo of breiclub, maar iets wat veel leuker is en waar ik wat aan heb en waar ik belangstelling voor heb. Want ik merk nu dat ik mijzelf jarenlang heb vergeten. Deed alles met mijn lief samen. Ben nu op zoek naar mijzelf en weet zeker dat dit gaat lukken. Huil en héél verdrietige dagen horen daar gewoon bij. Hoop dat mijn lief van boven naar mij kijkt en trots is.....Liefs, Tetje

Hey Elissabet,
Wat is jouw reactie mooi om te lezen, ik probeer er kracht uit te halen want rouwen is rauw, en doet heel veel pijn. Mijn lieve echtgenoot en soulmate is nu 3 maand overleden, na een ziekbed van 7 weken. Het gemis is enorm evenzo het verdriet. Op zoek naar mezelf, hoe het verder moet, maar toch met mijn man in mijn hart, ik durf niet los te laten, bang dat herinneringen verdwijnen. Het voelt allemaal zo dubbel, en daarom hoop ik dat hij me ziet, volgt, hoort, wat dan ook, en dat ik dat ook mag en moet geloven. Zoals jij dat mooi beschrijft,
Voor jou ook kracht en warmte toegewenst,
Bernina 🌷

Heel veel sterkte ….

Ook mijn man was na 57 jaar huwelijk opgenomen in het verpleeghuis: alzheimer.
Hij is 4 weken geleden overleden en de pijn van het alleenzijn is vreselijk.
Ik zal het alleen (met uitzondering van mijn 2 zonen) alleen moeten doen.
Maar het is voor mij heel essentieel om deze situatie te delen met een lotgenoot

Ik voel met u mee en wens u heel veel sterkte.
Ik heb ook 2 zonen en ze doen veel voor mij, toch heb ik het heel erg gemist dat ze me niet even elke dag op belden om te vragen hoe het met mij ging. Ik was opeens alleen en zo eenzaam toen mijn man was opgenomen in het verpleeghuis. Ik miste het zorgen voor hem heel erg en elke dag afscheid nemen in het verpleeghuis is heel zwaar.
Kinderen denken, nu heb je rust, maar dat is niet zo. Het voelt heel zwaar om de zorg voor mijn man af te staan en elke dag naar hem toe gaan om hem te zien.
Na 56 jaar bij elkaar zijn, zo had ik dat me niet voorgesteld.

Ik heb veel verdriet om mijn vrind ik mis hem marja

Ik mis hem heel erg ik ben nu al
Ëleen

Hallo Marianne,
Heel herkenbaar wat je schrijft.
Ik voel mij ook heel erg alleen.
Ik weet niet hoe contact tot stand komt via dit forum. Waar woon jij?

Weet dat je nooit alleen bent! Er zijn veel mensen die niet begrepen worden.Ik heb een aangeboren dwarslaesie elke dag veel pijn alleen laat ik dat niet altijd merken en zien mensen het niet aan mij. Weet dat ik aan je denk liefs en een dikke knuffel

Ik leef met je mee,het voelt zeker heel heel veel pijn om je kind te verliezen.Iedereen zegt altijd bel als ik wat voor je doen,daar komt meestal niks van terecht,het is veel te zwaar.De wereld draait gewoon maar door zonder degene die heen is gegaan,het is oneerlijk.Hopelijk vindt je bij een goeie vriend lot genoot een luisterend oor.Je staat hier niet alleen in.Een verdrietige Moeder die een dochter verloor.Het is een groot verlies

Ook ik voelde mij in de steek gelaten.niemand begrijpt hoe je een kind mist. De verhalen die maar doorgingen over hun pietluttige leven. Geen vraag niets.zij praten over hun kinderen ik wil over mijn zoon praten. Ook over de fijne dingen die hij en ik hebben meegemaakt. Als ik zijn naam noem valt er een stilte.

Het maakt eenzaam. Toch verder leven ga iets doen dan komen er mensen op jepad due bij je passen. Vergeet niet iedereen heeft zorgen en verdriet meeste mensen spelen comedie

Veel kan ik niet voor je doen, maar ik heb wel lieve gedachten
nu, omdat ik je eenzaamheid bemerk. Ook mijn zoon is overleden, ik begrijp je pijn zo goed. En wat erg dat mensen je laten vallen. Laat ze maar en leg nieuwe contacten, vraag aan je huisarts om raad. Het is nodig dat je gehoord wordt en dat je troost krijgt in deze nare situatie.
Ik ken je niet, maar voel toch met je mee.
Er is veel liefde, kijk om je heen, blijf opletten, dan zie je het, eerst in kleine dingen, een leuk hondje, of een glimlachende peuter, dan ga je steeds meer zien.

Ik weet precies hoe jij je voelt. Ik heb mijn man december vorig jaar verloren aan kanker. Mis hem verschrikkelijk. Wat je zegt, ik zou alles willen inleveren om hem gezond weer bij me te hebben. Ik vraag me af of ik ooit weer gelukkig zal zijn. We hadden het zo goed samen. Ik wens je heel veel sterkte.

Ik wens jou ook heel veel sterkte Janny!!Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt .En laat het verdriet toe stop het niet weg!! Doe het op jou manier die goed voelt voor je.En dat je dan stapje voor stapje het leven weer kunt oppakken .En heel vaak nog met fijn gevoel aan je geliefde kunt denken.Maar geef het de tijd het gemis en verdriet te verwerken.Daar staat geen tijd voor.Liefs en groetjes Peter.

Lieve Marie-Rose,
Wat een verhaal en wat een verdriet, ik wens je heel veel sterkte. Ik ben mijn vader en mijn zus verloren, ze mochten allebei maar 43 jaar worden. Ik herken veel dingen in je verhaal, vooral de leegte die je voelt en die doet zoveel pijn. Mocht je je hart willen luchten mag je mij altijd een berichtje doen. Liefs Sandra

Wat vreselijk ook wat jij hebt meegemaakt en duidelijk dat jij het heel goed begrijpt. Hart luchten lijkt me niet echt te lukken, maar wellicht wel tegen een lotgenoot.

Wat ontzettend verdrietig dat je dat zo mee hebt moeten maken.. ik herken bepaalde delen in je verhaal ook erg in mezelf. Die schuldgevoelens of je iets nagelaten hebt en ook die leegte.. ik had zelf ook een hele hechte band met mijn vader. Ik wens je echt heel veel sterkte toe en dat het leven ooit weer meer glans zal hebben voor je en dat de pijn van die leegte minder zal worden

Je verhaal lijkt echt heel erg op de mijne.
Het lijkt me fijn om in contact tr komen als jij dat ook ok vindt.

Groetjes Marian

Hallo Katja,

Wat naar dat die vriend zo reageert.

Schuldgevoel komt altijd langs na een overlijden.
Dat heb ik zelf ervaren en hoor ik van andere lotgenoten.
Vragen als: had ik dat niet moeten doen, had ik meer moeten doen, heb ik er goed aan gedaan, etc etc
Die vragen horen er blijkbaar bij.
Ook het gevoel: had ik de vragen maar eerder gesteld.
Schuldgevoel heeft geen zin, het geeft niks positiefs.

Je moeder vond het goed dat je vragen via de app stelde. Ze heeft geantwoord wat op dat moment voor haar mogelijk was. Daar zul je het mee moeten doen (realiteit). En dat is best moeilijk omdat je meer had willen weten. En dat gaat niet meer. Dat is heel verdrietig en dat is missen.

Wat ontzettend naar dat de vriend van je moeder 2 dingen aan elkaar koppelt, die niet met elkaar te maken hebben.
Jij hebt vragen gestuurd, je moeder gaf antwoord. Dat zijn 2 aparte zaken.
Ze ging ineens achteruit. Waarom zou dat met jij vragen te maken hebben? Dat ligt niet voor de hand. Het ging slecht met haar. Je schreef al: ze was terminaal. Dan kan het ineens heel hard achteruitgaan en kan ze overlijden.

Laat je niet gek maken en schuldig voelen door vriend.
Vriend reageert zoals je waarschijnlijk later in rust kan zeggen: oh ja, echt een reactie van hem.

Veel sterkte.

Blijf sterk voor je kinderen..alles heelt

Sterkte yuri

Ja , er komen betere dagen echt , blijf volhouden en geloven . Er ligt hier en daar nog geluk ,ook voor jouw

Mijn man is overleden op 15 november 2023. Hartstilstand. 66 jaar. Wij zouden ook nog van alles doen en hadden altijd plannen. We hebben een samengesteld gezin, 3 meiden en een jongen, allemaal samenwonend if getrouwd. Ik zit hier alleen met onze 2 hondjes. Het verdriet is intens, maar, ik voel ook zoveel liefde van hem en positiviteit. Waarom dood willen als jouw man gestorven is? Vier het leven uit zijn naam en natuurlijk zal ik er nooit nooit aan wennen dat mijn allerliefste er niet meer is, maar dat hoeft ook niet. Ik hoop dat de scherpe kanten wat minder worden. Het is ook pas 3 weken geleden. Houd vol en denk positief. Knuffel

Heel veel moed en kracht toegewenst 🫂

Sterkte ik mijn moeder vorige week ….het is bijna niet geloven. Dat ik haar nooit meer zie

Ik ben mijn mams eerste kerstdag verloren. Blijft een onmenselijk leeg rot gevoel. Ik mis haar zo. Heel veel sterkte.

Bijna een jaar geleden mijn mama moeten afgeven. Niet oud, jong van geest. Heel mooie vrouw zowel innerlijk als uiterlijk. De motor van ons gezin.. Dit forum laat me beseffen dat ik niet de enige ben en haal ik hier een zekere steun uit. Als er mensen zijn die dit overleven en ergens licht zien in de duisternis van het onmenselijke verdriet en gemis, dan moeten we dit ook kunnen. Als ik niet zo zou denken ben ik niks meer en hoeft niks meer. Als de persoon die jou het graagst ziet van allemaal en die altijd voor je zorgt en alle liefde schenkt er opeens niet meer is en als je zelf een gevoelig, empathisch mens bent die het gezin op de eerste plaats zet, is dit onbeschrijfelijk. Welke tegenslagen je ook ooit bent tegengekomen, niets is te vergelijken met deze pijn.. Je bent niet alleen, sterkte.

Dank je voor jullie lieve reacties doet me goed,.het bljift zo onwerkelijk nooit meer lekker kletsen met mam,bakkie koffie dri ken .het doet pijn .zo'n leeg gevoel ....En alles gaat gewoon weer door .was aflopen week nog thuis .mijn vraag was aan jullie ,wat zal beter zijn nog thuis bljiven of aan het werk gaan .?
Lieve groetjes voor jullie en sterkte
Silvia .xxxxx

Hoi Sylvia ,het is ook bijna niet te geloven .
Ik had mijn moeder veel aan de telefoon,ging vaak samen erop uit .
Ik was ook mantelzorger eerst voor mijn vader toen voor mijn moeder .
Voel nu wel dat er een enorme stress van me afvalt ,het is heel dubbel

Hallo Zara,

Ik ga volgende week weer beginnen met werken 3 uurtjes per dag .
Maar ik zie er zo tegenop .zon bang gevoel ,nooit gehad ...herken jij dit.?
Jij ook heel veel sterkte .
Silvia ...

Hallo Silva.
Ik ben ook mijn moeder verloren en voel me net als jij. Als je zin hebt om er eens over te praten mag je me altijd mailen op
carine.detry@skynet.be
Misschien kunnen we mekaar helpen.
Groetjes,
Carine

Hoi Sylvia ,ik heb geen bang gevoel ,maar eigenlijk geen gevoel …..heeeeeel raar! Overleven denk ik ….

Ik heb precies het zelfde meegemaakt maar dan van haar hard 27 februari is ze overleden bizar je weet gewoon geen raad met je gevoelens haar moeder was 47 en die is wel aan haar aorta overleden

Ik begrijp u volledig mijn moeder is op 14/1 ook plots overleden aan een hersenbloeding ik heb ook geen afscheid kunnen nemen dit is gewoon verschrikkelijk net een dagelijkse nachtmerrie ❤️‍🩹

Begrijp je volledig mijn man is gestorven aan een anurisma aan het hart, ook niet gezien dachten aan een slokdarmontsteking , tot in de namiddag in het ziekenhuis gelegen, hadden het pas door toen de ader helemaal scheurden, toen was het te laat, hij was juist 59 jaar, ik begrijp je verdriet, het is bij mij 3 jaar geleden, maar voor mij is de pijn en het verdriet nog juist zoals op de dag dat het gebeurt is.
Veel sterkte.

Veel sterkte met dit verlies. Geef je verdriet de ruimte die het nodig heeft.

Hoi Christa,
Oh wat erg dat je broer is overleden, echt heel verdrietig. Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt, ik ben vorig jaar mijn zus van 43 verloren. Wie weet kunnen we elkaar helpen. Mocht je het prettig vinden mag je contact met me opnemen.
Hartelijke groet Sandra

Johan,
Het verhaal gelezen, ik besef wat je doormaakt wat een verdriet.
Wij waren dat jaar 50 jaar getrouwd, zij is
67 geworden. Het is nu 3 jaar geleden.
Mis haar elke dag. Wij waren ook echte soulmate. Ik ben nu 72 maar weet ook niet hoe nu verder.
Ik fiets heel veel, dat helpt wel.

Johan heel veel sterkte.

Mvg Jan

Mijn man is in aug.2023 overleden. 71 jaar oud.
Wij zouden dit jaar 50 getrouwd zijn
Ik huil nog steeds iedere dag ….en ik ben zo bang dat ik er niet overheen kom
Ik krijg nu ook veel lichamelijke klachten.
Ik mis hem zo verschrikkelijk…
Lieve Johan….sterkte…ik weet wat je voel.

Eigenlijk weet ik niet, Johan, wat ik je moet mailen. In gevoel, diep in mijn hart, wil ik je van alle verdriet verlossen. Maar ik kan dat niet, want ik heb ook een inmens groot verdriet. Mijn man is op 73 jarige leeftijd overleden op 24 januari van dit jaar. Woensdag, 20 maart, word ik 70 jaar. Vreselijk zonder hem en volgend jaar zouden we 50 jaar getrouwd zijn. Mijn dochter en mijn lieve kleinzoontje, 8 jaar, zijn ook kapot van verdriet. Ook mijn schoonzoon. Maar, ik vond jouw bericht opmerkelijk, omdat jij het heeft over een virus en deze zorgde voor en vergiftiging. Zo is mijn man ook gestorven. Binnen 24 uur! Zoiets onbegrijpelijk.... een virus. Volgens mij kunnen wij hierover met elkaar praten/mailen omdat onze lieve partners wellicht overeenkomsten hebben: virusvergiftiging. Ik heb er ook een woede over. Jij ook? Misschien verneem ik niets van je...... maar als dat zo is, wens ik je heel veel kracht en alles toe, wat je verder kan helpen,
Les,

Beste Johan, ik hoop dat jij mij kan bereiken. Zal dat lukken?
Samen hierover praten, helpt ons verder, voel ik.
Probeer contact met mij op te nemen?
Lieve groet,
Les.

Ik voel precies hetzelfde. Mijn moeder is 3,5 jaar geleden gestorven en ik raak er maar niet overheen. Weet ook totaal niet hoe ik verder moet. Nog mensen hier die zich zo voelen?

Ik heb dat ook nog steeds na 4 jaar zo n naar gevoel in mn hoofd en lijf het is vreselijk het gaat maar niet weg

Mijn liefste is overleden eind mei '23 na een kort heftig ziekbed. Net 69 geworden. Met mij gaat het heel slecht. Als ik morgen dood neer val is het goed zo. Ondanks mijn lieve kinderen en kleinkinderen. Ben veel afgevallen en tril behoorlijk.
Hij is gewoon helemaal weg......
Het is verschrikkelijk zwaar..
Veel sterkte voor jullie allen

Dit is een erge pijn.
Mijn man is 4 weken geleden overleden.
Hij had alzheimer.
Dit gemis is ondraaglijk na 57 jaar huwelijk.

Ik heb dat ook mijn man is 18. Oktober aan een hartstilstand overleden ,ik heb het erg moeilijk.
Lieve gr Wilma

Ik herken dit heel goed...
Zelf ben ik heel gevoelig...echt hoogsensitief...dus teveel prikkels maken mij een ander mens.
Mijn echtgenoot heeft buien...de ene moment kan alles besproken worden, de andere moet ik me koest houden.
Om gek van te worden.
Ik heb begeleiding..hij vind dit onzin.

Dierenartsen maken veel fouten, heb het zelf ook meegemaakt en ik heb het moeilijk er nu nog eentje te vertrouwen. Bij mijn hond vrolijk bravecto geven, omdat ze er schatten aan verdienen en ik verloor daardoor een kerngezonde hond omdat deze pillen vergif zijn.

Heb nu twee nieuwe honden, maar hoop dat ze nog lang gezond. blijven.

Heel veel sterkte nog voor u met het verlies van uw lieve maatje !

Oh zo herkenbaar!! 😌

Zo herkenbaar, dank je wel voor het verwoorden🙏

Mooi verwoord, heel herkenbaar!

Ik ben diverse dierbaren verloren waarvan mijn zusje 9 mnd geleden was, het verdriet en gemis van haar is zo intens en pijnlijk dat ik vaak niet meer verder wil.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.

Bij mij meer slechte dagen na 5 jaar

Heel mooi gezegd, ervaar het ook zo

De maatschappij kan helaas niet omgaan met rouw en verlies. Terwijl iedereen er vroeg of laat ermee te maken krijgt. Daar staat men niet bij stil. De woorden van, geef het een plekje. Het is beter zo etc. Is het wegwuiven van iemand zijn verdriet, dat doet het meeste pijn.

Rouw is zo enorm eenzaam... ik mis ook deempathie, het uberhaupt benoemen of ernaar vragen! Het verlies wotdt compleet genegeerd alsof het er niet is. Het levem moet alleen maar 'leuk' zijn...

Wat prachtig verwoord, tranen van in mijn ogen. Ik vind het een waanzinnig eenzaam proces. Weet gewoon niet eens hoe ik het zou moeten verwoorden....voel me alleen en dat terwijl naasten er echt wel voor mij zijn zo goed en kwaad als ze kunnen...ze kunnen de pijn niet wegnemen....Ik praat erover met een praktijkondersteuner en doe via haar ook een rouwopdracht...dat is fijn en het wordt ietsjes dragelijker....

Helemaal gelijk, je komt er wel, stap voor stap.
Heb zelf nog veel stappen te gaan .
Stemwisselingen van boos naar verdrietig , onmacht, schuldgevoelens, maar ik kom er uit babypasjes.
De moed niet opgeven , doorgaan

Het is zo herkenbaar! Onze samenleving weet niet om te gaan met rouw en verdriet.Dat maakt het proces van rouwen veel zwaarder!
Heel veel sterkte,ik zit ook in zo'n proces.
Koester degenen die je hebt verloren en koester de mensen die je verdriet begrijpen.

Ik hou van jou, je weet dat ik er altijd ben.
Vind je verhaaltje nu, omdat ik aan je denk.

Je weet heel goed wie ❤️

Vreselijk ,ik leef me je mee

Schreew het maar lekker uit.dat lucht op.zulke dagen vergeet je nooit en doen pijn!!

Ook mijn man overleden in zijn slaap , hij heeft er zelf niets van gemerkt.
Hij mocht maar 64 jaar worden 😪

Dag Lia,
Ik weet wat het is een passionele liefde te verliezen, je beschrijft het mooi, als jouw kompas in je leven. Ik herken dit zeer goed, ben nu 2 maand alleen, zonder mijn geliefde, heel pril, maar na alles te delen, samen te doen, gedurende 28j, weet ik ook niet hoe het verder moet….. en het is zo, dit dragen we mee voor de rest van ons leven. Ook mijn lieve man zou willen dat ik verder leef, ‘LEEF’ maar op dit moment wil ik alleen maar verder met hem, ik zoek de buitenwereld niet op, heb geen familie die me ondersteunt, ik besef dat ik het zelf zal moeten doen, stap voor stap, kleine stapjes,
Ik hoop, en dat wens ik jou ook toe, dat je soms troost kan vinden in de verhalen van anderen.
Hou moed!

Dag Lia, ik herken veel in jouw situatie. En ben op zoek naar lotgenoten. Tegelijk weet ik niet zo goed of ik het aankan
Het is pas 8 maanden geleden
Hij is van de trap gevallen en ik ben nog 21 uur bij hem geweest. Was traumatisch, en ik deed het ook met zoveel liefde. Mojn zielsmaatje. Sta er ook alleen voor, ga door angsten, wanhoop, verdriet. Maar vooral..zo alleen en dikwijls overspoeld. Wens jou heel veel goeds, liefde en kracht.

Mijn man 2 jaar overleden had slikproblemen, voelde zich niet goed. Dokter gekomen hij zei water op de longen was niet kortademig hij lag heel rustig geen dikke voeten dokter gaf hem langs een infuus 2 ampullen lasix voor het water af te drijven na enkele uren hij was totaal plat enkele uren daarna dood wat was hier fout een groot vraag teken. 

Veel sterkte.

Wat ontzettend rot voor je / jullie Nicole. Zo is alles vanzelfsprekend en zo maar opeens is alles anders.
Ik ben nooit m'n partner verloren maar weet inmiddels wel een beetje wat verlies is en wat het met iemand doet / kan doen. Ik hoop dat je veel mensen in je omgeving hebt die jou begrijpen, kunnen invoelen en er voor je zullen zijn. Heel veel sterkte wens ik je toe!!!

Bedankt Hans.

Jou verhaal is heel herkenbaar voor mij. (en snap vooral je frustratie).
Wij (mijn man Ben en zoonlief Bas) waren op vakantie toen Ben (nooit ziek) onwel werd. S' avonds toch naar de huisartsenpost geweest en na een summier onderzoek met maagtabletten naar huis gestuurd. Omdat Ben zich toch niet lekker voelde is hij een stukje gaan rijden (hetgeen hij vaker deed) en hebben ze hem s' morgens in de sloot teruggevonden. Hij was toen al overleden aan een hartinfarct. Ik ben op dit moment nog steeds bezig met een advocaat om erkenning te krijgen van de desbetreffende arts die hem naar huis gestuurd heeft. Tja en hoe nu verder ?? Ik merk wel dat naarmate de tijd verstrijkt (in augustus 3 jaar geleden) het missen een steeds grotere rol in je leven gaat spelen. En juist nu de gesprekken over hem moeilijker gaan worden omdat de buitenwereld na je een jaar bijgestaan te hebben er niet meer zo voor open staan terwijl je het nu zo hard nodig hebt. Anderzijds wil je ze ook niet mee "lastig "vallen want anders denken ze op een bepaald moment " ojee daar hebben we haar weer". Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te zijn, het verleden en de toekomst maken mij erg verdrietig. Ik denk dat ik nu ook klaar ben om hulp te gaan zoeken d.m.v. een rouwtherapeut (daar kan je wel van je af praten). Wie weet ook een idee voor jou. Wens je heel sterkte voor de toekomst. Esther.

Esther, eerst en vooral veel sterkte ook voor u, en ja naarmate de jaren verstrijken moet je het maar verwerkt hebben, maar dat is niet zo. Ik heb ook geen broers of zussen alleen een lieve nicht die hetzelfde heeft meegemaakt, wij zoeken steun bij elkaar , heb twee zonen, maar die hebben ook hun eigen leven, maar voor mij staat alles stil.
Veel sterkte.

Ik heb mijn man 10 maand geleden verloren het verdriet is zo intens dat ik soms een einde wil maken aan mijn leven ik loopmib iveral verloren en weet geen raad zit altyd alleen ik ik voel mij verloren ik loop ma rond en weg met de auto omdat ik ni
Weet wat ik moet doen sims ik ik een einde maken aan mijn leven

Beste Dinise, ik weet wat je voelt,het is verwarrend na denken en geen antwoord krijgen. Maar ooit zal je echt wel weer eens kunnen lachen om een grap of zo, blijf daar in geloven.
Het verlies is niet te beschrijven en emotie is uitputtend
Probeer een luisterend oor te vinden in je omgeving.
Je staat niet alleen, stay strong.

Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding

Ik weet wat je doormaakt mijn vrouw is nu een jaar geleden overleden aan kanker 3 weken voor haar dood kregen het dood vonnis ik mis haar iedere dag nog en de pijn wordt niet minder U heel veel sterkte bij mij helpt sporty muziek erg goed als afleiding

Ik verloor mijn man afgelopen augustus 2016, na jaren van strijd tegen LBD (vorm van dementie)/ Parkinson, en wij waren op 4 maanden na 50 jaar getrouwd. Uw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.

De buitenwereld denkt dat je het prima doet, maar het verlies en verdriet went nooit. De triggers dat je denkt dat hij zo kan binnenstappen zijn ontelbaar. Alles herinnert aan hem en het gemis wordt steeds groter.

Ik wens u veel sterkte en wens dit nog steeds ook voor mezelf.

Wat een verhaal zeg, je kunt wel merken dat het gemis heel groot is; we kunnen eigenlijk niemand die ons dierbaar is missen.

Ben zelf mijn lieve vrouw twee jaar geleden kwijt geraakt, ze was maar 52 jaar. De dood op zo'n jonge leeftijd is moeilijk te begrijpen! Waarom vragen zijn volgens mij niet zo zinvol.

Toch besef ik dat wij nog leven en dat het leven, ook na een heel groot verlies, nog de moeite waard kan zijn. Probeer trots op jezelf te zijn over de manier hoe je met zo'n grote tegenslag, om het zo maar te noemen, omgaat. Sterkte.

Weet precies hoe je je voelt na 46jaar huwelijk mijn maatje verloren vreselijk mis hem zo erg .Het alleen zijn vreselijk .De pijn die je voelt is onbeschijvelijk.

Begrijp het jammer genoeg helemaal!!!!!

Ben zelf bijna twee en een half jaar geleden mijn man verloren aan kanker en het gemis wordt alleen maar groter, vooral bij bijzondere gelegenheden met de kinderen of kleikinderen.

Ik heb nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk is.
Heel veel sterkte.
Hartelijke groet.

Hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober mijn man plotseling verloren aan een hartstilstand .wat is dit verhaal herkenbaar zo veel verdriet dat het groom pijn doet.

Probeer mijn level weer een beetje op te pakken maar het is zo moeilijk.De een dag gaat redelijk en de volgende dag stort je weer in. Dan Ben je de hele dag aan het huilen .Ben inmiddels 10!kilo afgevallen het lost zo veel energie .

Het alleen zijn en de eenzaamheid is zo zwaar.Heb twee hele lieve kinderen maar die hebben ook hun eigen leven .heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal.

Ik zit helaas in het zelfde schuitje. Altijd alles samen gedaan en nu zit je heel veel alleen. Voel mij vaak erg eenzaam en vind het moeilijk om verder te gaan. Moet een nieuw leven opbouwen, wat niet meevalt als je wat ouder bent. Even mijn hart gelucht.

Het is me zoo herkenbaar heb mijn man 18 september 2019 verloren van longkanker vier vreselijke maanden 😬 maar nu verder door het leven Alleen ? En ook zit ik met die gedachte da hij nooit nog terug ga komen !!! ik kan niet leven zonder hem en kan het niet geloven het was juist ne film We waren 46 jaar gehuwd !! Heb wel twee zonen maar die Zijn het huis uit en hebben zelf een gezin !! Iedereen wil me helpen maar niemand kan me helpen ! Dieje kanker en er dood van gaan vreselijk pffff

Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel

Hoi lieve Anoniem .
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel

Mijn man is was gisteren 7 maanden geleden.gestorven krijg het verdriet hierover niet verwerkt, ben de hele dag in mijn hoofd met hem bezig. Hij was hiervoor 3 jaar in zorginstelling, had Lewy Body dementie, vreselijke ziekte, er waren dagen bij dat hij het echt niet meer wist, maar andere dagen wist hij juist wel wat er met hem was, en wilde hij mee naar huis. Ging elke middag naar hem toe, en juist die middag valt mij nu zo zwaar, zeker nu ook nog met die corona, als ik niet zo maar ergens naar toe kan, heb mij opgegeven in verzorgingshuis voor vrijwilligers werk, maar ook dat mag nu niet. Ben.wel 81 jaar, maar best nog in staat voor vrijwiliggerswerk. We waren 37 jaar getrouwd, en dat was geweldige tijd, hij was zo'n lieve man voir mij. We hadden gezamelijke hobby, dst was de duivensport, nu zit ik alleen ddar kan ik dus echt niet tegen, heb mijn hele leven mensen om mij heen gehad en nu zit ik alleen, vreselijk.

Mijn man is nu een jaar overleden hij kreeg euthanasie wat zijn grote wens was,maar ik was daar niet aan toe .hij had geen kwaliteit van leven meer wij waren 51 jaar getrouwd.Als ik aan zijn lijden denk dan heb ik er vrede mee .maar het alleen zijn vind ik verschrikkelijk Niks meer kunnen delen ,geen herinneringen enzovoort en de verschrikkelijke leegte. Ik had zo graag nog iets willen zeggen,maar alles is voorbij. Vreselijk

Ik ben bijna 9 weken geleden mijn man verloren op 45 jarige leeftijd. Het is net of mijn hart eruit gerukt is. Onze hele toekomst alle plannen, zijn in duigen gevallen. We waren zielsgelukkig en een samengesteld gezin. Nu is alles anders, mijn gezin is in 2en gehakt. Van de week ook weer moeten werken en daarna stort ik volledig in. Eigenlijk is het niet te dragen, en als ik de reacties zo zie heel tijd zeker geen wonden. Iedereen heel veel sterkte

Dat je je zo down voelt en futloos zal nog wel even zo blijven Het zal
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte

Ook mijn man is 1jr geleden overleden,op wat oudere leeftijd,maar je kan elkaar nooit.missen,het doet pijn,vermoeid,veel huilen,praten met kinderen,praktijkondersteuner,dokter,alles helpt wel wat,,maar ik wil weer zoals eerder zijn,,leven,,sterk,,enz..
Ik heb er veel verdriet van,en als ze vragen,,hoe gaat het,,dan ga ik al huilen,,,,,,

Mijn man mijn maatje mijn alles is 3 maanden geleden na een kort ziekbed overleden aan long fibrose. We hadden net een camper gekocht en hadden zoveel plannen. Het besef dat hij nooit meer terugkomt wordt steeds heftiger. Elke morgen vraag ik God of hij mij wil helpen en tot steun wil zijn in mijn grote verdriet en dank hem voor mijn zoon, familie en vrienden en alles wat ik verder nog heb. Ondanks mijn intense verdriet krijg ik de kracht waar ik om vraag.

Mijn man is 12 Sept overleden na een hartinfarct hij heeft nog 1 week in coma gelegen en toen moest ik hem laten gaan, ik vind dit verdriet bijna niet te dragen, en vraag me elke dag af waarom ik hier nog wel moet zijn, ik heb veel lieve mensen om me heen maar niks maakt het makkelijker, het enige wat ik denk is, ik wil naar hem toe, maar het is mijn tijd nog niet.

Mijn man is 1,5 jaar overleden aan leukemie,hij was z'on sterke vent ,nooit ziek geweest ,ik mis hem elke minuut ;te vroeg 74 jaar we hadden nog zoveel kunnen doen samen,ik moet ermee leven maar het is zwaar.Toch denk ik soms dat hij me helpt,dat hij er nog is in moeilijke momenten.kon ik hem nog maar 1keer aanraken;ik kon het niet geloven dat hij zo ziek was,hij was tussendoor nog sterk,maar nu is hij weg en ik kan alleen maar droef en dankbaar zijn voor al zijn harde werk.ik koester de hoop dat ik hem ooit terugzie.

Ja ik weet ook geen raad met mijn verlies mijn ventje was alles voor mij , nu heb ik geen zin meer om te leven , voor wie en wat , heb gaan kinderen
Hoe geraakt een ander daaruit , ik zit voortdurend te wenen en zie echt geen toekomst meer en vooral die herinneringen doen zo pijn , en dat ik nooit geen knuffel meer ga krijgen van hem , ik word er zit van , en als ik een koppel zie lopen zoals ons word ik zo boos , waarom wij ook niet denk ik dan

Ik weet wat je doormaakt mijn lieve man is vorig jaar plotseling overleden aan kanker, niemand zag het aankomen. Ik mis hem nog steeds. De ochtende en de avonden zijn het ergst.

Het is hard als je partner er niet meer is. En als je al zoveel jaren samen was. Probeer de herinnering vast te houden en toch verder te gaan met je leven. Mijn partner is nu 8 maanden geleden overleden na een ziekbed gedurende de hele coronatijd. Wat een hel was het. Maar we hebben elkaar alles gezegd wat gezegd moest worden en ik heb me neergelegd bij zijn dood. Hij is uit het lijden verlost, zo zie ik dat. Nu is het tijd om goed voor jezelf te zijn. Ik doe dat door volop in het leven te staan, naar vrienden, theater, familiebezoek, elk feestje grijp ik aan. Ik ben al 3 keer alleen op vakantie geweest en ga gewoon weer..... Sinds een maand ben ik actief op zoek via een dating site. Dat brengt weer leven in de brouwerij. Je moet verder, maar doe dat niet in leegheid maar in lichtheid. En ja, ik huil ook nog steeds, laat het gewoon gebeuren. Probeer er nog een mooi hoofdstuk aan toe te voegen, je leeft maar één keer, ben lief voor jezelf!!

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

Ook ik maak dit nu door. Hoop dat het uuteindelijk beter wordt

Ik lees je verhaal , en nog eens . Lees dat jullie al heel lang samen waren . En dat komt hard aan als je dan alleen komt te staan . In die situatie zit ik ook nu . Ik lees ook het gevoel dat je hem nooit meer zal zien . Dat is zoo onwerkelijk . Dan lees ik dat je nog wel met je man hebt kunnen praten . Dat je zelf verder moet . Dat had ik ook graag gehad . Mijn man had een beroerte en was totaal verlamd , kon niet meer praten niet eten niet zelf plassen . Ik weet niet wat er in hem omging . Alleen zijn ogen bewogen . Ik heb hem zelf verzorgd dag en nacht . Alles geleerd op de IC in het ziekenhuis . Ik las niet of je kinderen of kleinkinderen hebt . Of ben je helemaal alleen met je verdriet . Ik kijk wel naar alle positieve dingenhoe klein ook . Maar ik begrijp precies hoe je je voelt . Ik zoek ook maar naar antwoorden . Mijn man is nu een half jaar weg . Van jou twee jaar , maar het verlies begint steeds meer tot je door reddingen . En nu met de feestdagen kun je dat weer aan of ga je ergens heen?. De lieve groetjes Betsie

Ik begrijp je verdriet.
Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Het is heel moeilijk weer mijn weg te vinden.
Het verdriet is rauw in al zijn facetten.
En het overvalt je iedere keer weer .
Sterkte
I M

Ik ben vorig jaar mijn verloren aan longkanker.. over 1 week is hij 3 maanden dood . Ik voel ook dat het verdriet en gemis steeds groter wordt. En ondanks dat ik bij zijn sterven was, vind ik het niet te bevatten dat hij voor altijd weg is uit mijn leven

Mijn vrouw is ook een jaar geleden na 2 maanden ziekte overleden maar zelfs na een jaar lijkt het wel of het vorige maand was,de pijn wordt niet minder , wel erger de leegte blijft ,ze zeggen het slijt wel.?

Wat ben jij flinke vrouw…al willen we dat niet horen
Want we vinden ons niet flink.
Mijn man is 7 maanden ook na een ziekbed van 2 maanden overleden En nog bijna huil ik elke dag.. Ik heb wel goed kontakt met mijn familie en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Helaas niet met mijn huisarts, die wuift alle lichamelijke klachten weg. Als je niemand hebt om mee te praten, kijk eens of er in jouw gemeente Humanitas is. Die hebben vrijwilligers die bij je thuis komen om over je verlies te praten.
Heel veel sterkte

LIEFS

Mijn vrouw is na 40 jaar samen zijn overleden, dit is nu 4 maanden geleden. Ik lees net jouw berichttje. Wat ik ook verzachtend vond/vind was het boek "Je mag me altijd bellen" van Karin Kuipers. Sterkte!

Dankjewel Jan-Dick.

Dankjewel Jan-Dick.

Beste, ook ik ben mijn vader verloren. Zelfdoding. Zich thuis verhangen.In 2022 mijn man.

Ik ben op mijn 39 ste mijn man verloren en heb mijn beide ouders ook niet meer. God heeft in mijn optiek dan ook nooit bestaan. Je zult het allemaal zelf moeten doen. Hopelijk met wat goede vrienden.

Hoi,gister heb ik mijn moeder gecremeerd….wat n dag .. nu zit ik deze zondag een beetje rusteloos en doelloos om me heen te kijken .

Ik lees dat je een feestje hebt binnenkort .
Ik zou t het in ieder geval wel proberen.

Het is lastig pfff

Beste Corry,probeer met iemand er over te praten wat je voelt.
En denk dat er echt wel weer een keer weer een mooi moment in je leven mag komen, maar je staat niet alleen , dat het wel zo voelt dat snap ik maar al tegoed.
Jou man zal altijd er zijn voor jou,ondanks dat hij niet op deze wereld is.
Stay strong,

Mijn man is bijna 3 maanden geleden overleden aan longkanker met uitzaaiingen. De tijd tussen het moment van de diagnose en zijn sterven waren maar 20 dagen. Ik mis hem ook zo, eigenlijk mis ik zoveel.. ik sta op de wachtlijst voor rouwverwerking omdat ik bij hem was toen hij stierf en ik niks voor hem kon betekenen als huisarts en 112 bellen plus hulp gehaald. Ik heb overal last van, van zijn sterven maar net als jou dat ik hem zo erg mis.En dat hij nooit meer terug komt is niet te bevatten. Wat wel wat kan helpen is gewoon tegen hem praten, en bij zijn foto een kaarsje branden. Verder denk ik dat de tijd zal helpen het verdriet te laten slijten. Ik ben weer een beetje aan het werk, met collega's praten en afleiding zoeken helpt ook.

Wat verschrikkelijk.
Ontzettend veel sterkte toegewenst.
Is het een idee om met een rouwtherapeut te praten?

Lieve groeten,
Anna

mlaesen irma

Beste Wendy,

begrijp je denk ik, heb na al die jaren nog evenveel verdriet en kom niet meer onder de mensen, geen zin meer. En Anna, ik volg rouwtherapie al een paar jaar, maar het gemis en verdriet blijft evenveel.

Dus het is niet raar dat ik het nog steeds zo moeilijk heb zo moeilijk om onder de mensen te komen
Wil zo graag weer verder met mn leven
Gr

Beste Wendy,

Ik begrijp je volledig, mijn man is nu 9 februari jl 3 jaar overleden op 59 jarige leeftijd, s'morgens gezond, in de namiddag gestorven aan een anurisma aan het hart, te laat gezien in het ziekenhuis, ik weet ook niet hoe ik met het verdriet moet omgaan, wordt in mijn ogen alleen nog maar erger, ik mis hem zo erg dat hé soms voelt of ik kan niet meer verder, dus ik begrijp je zeer goed, en ik stuur je veel steun.en sterkte.

Je moeder verliezen op zo´n jonge leeftijd moet verschrikkelijk zijn. Ik kan het me niet voorstellen. En natuurlijk denk je vaak aan haar. Zeker bij belangrijke gebeurtenissen. Zoals de geboorte van je eerste kindje. Want dat zijn toch zaken die je het liefst met je moeder zou willen delen. Toen mijn jongste zoontje werd geboren, was mijn vader ook reeds overleden. Ik vond het toen ook heel jammer dat hij zijn kleinzoon nooit gekend heeft. Mijn jongste zoon is homo en soms vraag ik me af of hij dat wel zou aanvaard hebben enz...
Jammer dat je weinig herinneringen aan haar hebt.

Zo herkenbaar wat je deelt. Ik was 6 toen mijn vader op 31 jarige leeftijd door een ongeval overleed. En ook mijn herinneringen aan hem zijn minimaal, 2 momenten kan ik herinneren. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is te zoeken naar wie hij was, foto's opgezocht, mensen gesproken die hem kende en trots op hem te zijn om wie hij was. Te praten tegen hem en te voelen dat hij trots op mij was. Inmiddels was ik wel 50.Toen mijn zoon 6 werd dacht ik, hij kent me toch heel goed, wat gek dat ik mijn vader niet goed meer ken. Nu is een vader misschien net iets minder in beeld dan een moeder. Zeker 54 jaar geleden. Ik weet zeker dat jouw moeder ook supertrots op jou en je gezin zou zijn. Maak haar misschien ook meer zichtbaar. Zoek leuke foto's op, misschien komen de mooie herinneringen ook terug! Sterkte!

Mijn moeder is inmiddels 37 jaar geleden overleden. Nog steeds denk ik aan haar elke dag. Ik heb al diverse therapieën gehad maar niets lijkt te helpen. Ik was 15 jaar en had haar nog zo nodig. Zij zelf was 56. Nu ben ik 52 en kan het maar geen plekje geven. Ik hoop voor je dat het bij jou wel lukt. En tja nu een gezin met 2 kinderen en wat zou ze trots zijn geweest op al gaat kleinkinderen.
Heel veel sterkte.

Veel respect, herkenbaar eenzaam verdriet… heel veel sterkte

Ja als je kinderen je voorgaan is dat een onaanvaardbaar verschil.
Er is niets erger dan je kinderen afgeven.

Het spijt me vreselijk dat je dat moet meemaken, veel sterkte,
Het moet troosteloos zijn , maat waarschijnlijk heb jij nog een taak op aarde. Die jou op de been moet houden

Wat vreselijk terwijl praten over je verdriet toch zo nodig is. Mocht je er met iemand over willen praten vraag je huisarts dan om een gesprek met de praktijkondersteuner, of bel de luisterlijn, een landelijke organist van 600 mensen waarmee je kunt praten. Het is zo belangrijk dat je praat want er niet over praten en het wegstoppen maar t proces alleen maar langer, heel veel liefs en sterkte!

Hey ,ik lees net dat jij ook zo intens verdriet hebt met het verlies van je kinderen het is zo onbeschrijfelijk en oneerlijk dat we dat moeten meemaken ik zelf heb ook men dochter verloren op 8-11-23 ze was 41 jaar door een medische fout ze laat een dochter achter van 16 jaar achter.
Ik wil met je in contact komen als jij ervoor te vinden zijt
Veel liefs nikky

Lieve Bet, wat kan het leven oneerlijk zijn. Het is zo logisch dat het stormt na het verlies van je moeder en zoontje die je zo immens dierbaar zijn. Wat schrijf je vol liefde over ze. Weet dat je niet alleen bent, ook al voelt dat nu misschien wel zo. Laat je meevoeren met de storm, probeer te vertrouwen dat je weer boven komt drijven. Alles gevoelens mogen er zijn. Het zijn normale reacties op een abnormale situatie. Rouw is liefde die nergens naartoe kan. Alle liefs voor jou.

Hallo, ik heb eveneens mijn vrouw aan kanker verloren na een strijd van meer dan 8 jaar. Ze was 58 jaar en sliep in op 28 oktober van vorig jaar in het bijzijn van onze kinderen en mezelf. Ondanks dat we al van in het begin wisten dat die zou komen doet het ongelofelijk pijn. Ik leef me je mee! Patrick

Sterkte samen

Heel veel sterkte voor jou en je dochter Priscilla......
H E F T I G.............................................

Ik leef met je mee. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Mijn man is op 18 november 2022 ook plotseling, op het werk, aan een hartstilstand overleden.
Niets aan de hand van te voren en ineens ben je alleen...
Als je het niet zelf meegemaakt hebt weet je niet hoe het voelt. Heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Heel veel sterkte.

Weet hoe je je voelt leeg zo leeg tzelfde meegemaakt 5oktober heel veel warmte en liefs

Ik ben ben op 18 okt 2022 ook mijn man verloren door hartstilstand vreselijk

Ik leef met je mee. Ik ben op 15 december 2023 mijn vriend verloren. Wij wachten nog op de uitslag maar het was bijna zeker ook iets met zijn hart. Mis hem verschrikkelijk. Weet totaal niet hoe ik hiermee om moet gaan.

Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.

Wat een verdriet voor jullie, ik weet wat het is, geen grotere liefde dan voor je hond.

Heel veel sterkte.

Ik begrijp je volledig. Ik heb 3 dagen geleden mijn schat moeten afgeven na 14 jaar trouwe vriendschap. Mijn veilige haven mijn soulmate. Ik ben verscheurd van verdriet. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn leven lijkt zo doelloos en uitzichtloos. Ik zou zo graag terug bij mijn allerliefste schat zijn. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik hier nog ronddwaal. Ik blijven huilen, geen interesse voor niets. Kan amper de deur uit. Ik ben zo radeloos. Elke plaats waar ik kom waren we ooit samen. Elke stap die ik zet is er confrontatie. Ik weet niet als ik nog verder wil zonder mijn alles. Ik kan dit niet.

toen het moment er kwam zakte de grond van onder van men voeten, en nu dacht ik daar sta ik dan , hoe moet ik nu verder zonder hem, het is verschrikkelijk je alles moeten afgeven, en dag per dag bekeek ik het, trok ik mij op met het gedacht van hoe zou hij het gewild hebben, het is moeilijk en pijnlijk om te weten dat je u alles kwijt bent, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, wat ik ook doe en dat helpt ook in plaats van een dagboek, gewoon naar hem/haar toe schrijven, u emoties van u afschrijven,kan ook alleen maar zeggen geef jezelf de tijd forceer u niet om het te verwerken,
heel veel sterkte

Pffffff jou verhaal lijkt zo op ons verhaal .. ons meiske was ook 15 en vier maandjes mijn kindje … ons alles en we zijn nu 8 maanden verder en t is verschrikkelijk wat een gemis wat een pijn …. … ik wil zo graag weten waar ze is ze had ons zo nodig … ze was zo dapper maar t verlies ja dat is verdomd niet te doen ik begrijp je 100 procent ..

Begrijp je gelijk ik wil ook niet meer . Nu 5 weken geleden mijn liefde van mijn leven verloren en de pijn en gemis wordt erger. Hij mag me komen halen

Hoi. Nu 3 maanden geleden mijn vrouw verloren. Voor mij hoeft het ook niet meer en mag het zo afgelopen zijn. De dagen hebben voor mij geen zin meer zo alleen. Wordt met de dag erger.

Ik maak hetzelfde mee, de man van mijn leven is niet meer, een grote leegte en een verdriet dat niet te beschrijven is…

Ik maak ok juist hetzelfde mee ik wil ook niet meer verder en nu. Januari mijn man zijn verjaardag, februari zijn sterfdag, weet niet hoe ik dat ga doorkomen, allemaal zo onrechtvaardig 59 jaar is geen leeftijd en dan zonder ziek te zijn zo ineens, het wordt zwaarder met de jaren, wordt nu 3 jaar.

Ik weet ook niet waarom het allemaal zo moet iedere dag kaarsje aan aan eind van de dag anders kan ik echt niet slapen

Wat een enorme stapel ellende, vreselijk, erg moeilijk om in eenzaamheid mee te dealen. Ongelofelijk dat sommige mensen zoveel verdrietigheid moeten dragen. Heel veel liefs en warmte toegewenst!

Wat een verschrikkelijk verhaal, ik wens je veel sterkte om dat allemaal te kunnen verwerken, en zoals je zegt op het einde van de rit blijf je alleen achter met je verdriet, het leven gaat verder voor iedereen behalve voor jezelf. Ik maak hetzelfde mee.
Nog veel sterkte

Ik denk veel aandacht geven en naar haar luisteren wanneer ze de behoefte heeft om te praten. Tijd heelt, alleen duurt tijd (vrijwel altijd) zo ontzettend lang.......

Ik ben ook mijn allerliefste vrouw verloren ,ze had appendixkanker en is 2jaar ziek geweest, op 7 oktober2022 kwam het verschrikkelijkste moment in mijn leven ik had haar in mijn armen op intensieve zorgen toen de dokters niets meer konden doen voor haar, ze was mijn alles 43 jaar lang deden we alles samen zij was mijn eerste lief in haar eerste lief nooit was er iemand anders elke dag samen , na 1jaar en 3maand nog altijd zooooo onwezelijk