Rouwverwerking - forum lotgenoten

Je verhaal raakt me. Het raakt me omdat ik je pijn door de woorden heen voel. Ik wens je heel veel liefde en sterkte toe.

Dankjewel, het doet plezier dat ik door iemand begrepen word. Ik probeer nog steeds een manier te vinden om ermee om te kunnen gaan. Hen vergeten kan en wil ik niet, daarvoor waren ze mij te dierbaar, zo een grote troost, zo liefdevol. Tot op het laatste hand in hand in de zetel. Blij en dankbaar voor kleine dingen. Alles moest juist verdeeld worden tussen de kinderen, zegden ze. Nu is hun huis leeg. Mijn ene zus wil met het huis gaan lopen voor een prijsje. Ik wil haar tegemoet komen voor paar duizenden euro, maar toch niet meer? Mijn ouders wilden alles eerlijk verdeeld hebben en wilden ook graag dat het in de familie bleef, daarom zou ik tegemoet komen. Maar ik kan toch niet haar gaan laten lopen met een nog groter deel? Dit is zo moeilijk. Het liefst wilde ik dat mijn ouders er nog lang waren, tja.... Ik mis hen zo. Ik hoop dat jij je ouders of geliefden nog hebt? Geniet er ten volle van. Want eens ze weg zijn, verandert er voorgoed iets in je leven. Ik koester de mooie herinneringen, praat over hen, en probeer naar hun voorbeeld te leven, dat is het enige wat ik nog kan doen.

Afscheid nemen is gewoon vreselijk, weet ik helaas uit ervaring. Je hoort inderdaad vaak dat er na overlijden een soort getouwtrek plaatsvind om de nalatenschap. Doe wat goed voelt, ook al vind je dat het oneerlijk is…. Sterkte.

Dankjewel voor je mooie antwoord. Het is inderdaad zo dat ik moet doen wat goed voelt, waar ik beetje vrede mee kan hebben. Dat moet ik nog uitvissen. Voor jou ook veel sterkte en probeer de mooie herinneringen te koesteren. Doe iets waar je een beetje gelukkig kan van worden. Ik schilderde het portret van mijn mama.

Bij mij is ruim 2 weken en ik heb precies hetzelfde gevoel

Mijn vrouw is ook 3 weken geleden overleden. Heel moeilijk om weer alleen verder te gaan. Weet ook niet hoe ik nu verder moet.

Ik begrijp maar al te goed waar je doorheen gaat. Heb hetzelfde gevoel. Zie mijn verhaal 220 hierboven. Veel sterkte

Begrijp ik volkomen, mijn man is een maand geleden gestorven aan een anurisma aan het hart, nooit iets gevoeld die ene dag wat pijn op de borst, hartfilmpje was goed meegenomen naar ziekenhuis en 6 uur later was hij dood, ik begrijp het nog altijd niet en het verdriet is enorm, was juist 59 jaar ik 56 jaar weet niet hoe dit verder moet.

Ik leef met je mee. Ik ben afgelopen december 25ste 2020 mijn lieve man verloren aan hartfalen. Het gemis is zo groot. We waren zo’n eenheid. Natuurlijk was er wel eens wat maar waar is dat niet. Ik ben 55 en hij was net 4 dagen 70. Veel te jong , veel te snel.
Ik heb lieve mensen om me heen maar zelfs omringd door hem kan ik intens alleen zijn. Ik probeer iedere dag positief te starten. Vele dagen lukt het maar soms zijn er van die onverwachtse momenten dan word ik overladen van verdriet. Ik weet dat het slijt Maar soms zou ik een mol willen zijn en diep weg kruipen. Maar mijn kleinkinderen en mijn man zijn kinderen geven me vaak licht puntjes. Daar ga ik voor en dan ook voor mezelf denkende : hij zou niet anders gewild hebben.
Ik hoop dat u ook lichtpuntjes vindt.
Heel veel sterkte met een lach en een traan.

Hier is mijn lieve mam overleden aan die rottige corona 😢 63 jaar jong …
3 weekjes geleden nog maar 😢
Verschrikkelijke leegte en intens verdriet van binnen…

Iedereen heeft een andere manier van omgaan met verdriet. Sommigen huilen, anderen ruimen op en weer een ander probeert nieuwe herinneringen te maken (met een andere partner). Alles om weer ruimte te maken voor het leven. Zou je het ook zo kunnen zien? Is het verraad? Of voelt het alleen zo?

Ik wens je veel sterkte met je verdriet.

Raar hoe dat werkt in je hoofd, iemand missen. Het is tegelijkertijd mooi en ook erg pijnlijk. Ik vind het bewonderenswaardig dat je verder gegaan bent met leven en een nieuwe relatie bent aangegaan. Ik ben ook zoekende het een plek te geven. Maar ik vermoed dat rouwen nooit af is en daardoor ook geen plek kan krijgen. Het reist met je mee (denk ik)…

Ook ik ben mijn man verloren is nu 4jaar geleden ik vind het moeilijk doe wel dingen maar vind het nog steeds moeilijk wij hadden ook geen kinderen dus het is zeker stil in huids mis hem maar doe me best kan ook niet zo vroeg meer naar bed dus vandaar ik dit nu lees leef met je mee sterkte en liefs van mij groetjes ria uit Rotterdam holland

Wat rot om te lezen... Ik wil wel een luisterend oor voor je zijn

Mijn man is 3 nov 2021 overleden
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell

Je bent in goede plek.
Je schrijft zelf ,,De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos."
En nu is er tijd gekomen om niet te vechten maar rouwen, accepteren, uithuilen. Dan gaat de boosheid van zelf weg.
Groeten,
Martha

Ja dit is normaal ik weet er alles van,,het gemis blijft,,kan nergens meer van genieten,,vreselijk, maar moed houden

Ja begrijp ik volledig mijn man is een jaar dood plots s'morgens alles oké om half 3 dood een anurisma, en iedereen zegt je moet voort, maar heb ook geen honger meer ben10 kg afgevallen en niets in mijn leven is nog leuk, zo willen dat ik ook weg was.
Veel sterkte

Beste Annie
Als jij in die paar dagen voor zijn dood echt het gevoel had gehad het hem te moeten vertellen, had je het wel gedaan.
Vertrouw jouw eigen gevoel maar.
En inderdaad moest je het eerst zelf verwerken.
Bovendien beseffen mensen die overlijden het diep van binnen wel.
Als ik je verhaal lees, ben je er altijd voor hem geweest, denk daaraan als je je weer zo schuldig voelt.
Hartelijke groeten van Thea

Beste anoniem, ik begrijp je, ook heb ruim 2 maanden geleden mijn vriend verloren, na 39 jaar. Het doet zowel lichamelijk als geestelijk ontzettend veel pijn. Ik wens je veel sterkte toe. Er zit niets anders op dan het proberen te verdragen en er veel over te praten, huilen helpt ook. Hartelijke groeten van Thea

Verschrikkelijk. Ben zelf in 15 jaar tijd twee partners verloren. Een verongelukt, de ander aan kanker. De woningbouwvereniging dreigde me ook uit huis te zetten omdat ik op dat moment geen werk had, dus dat was extra stress. Kinderen had ik helaas niet, die heb jij gelukkig wel.
Misschien moet je die drukke baan in de zorg opzeggen en wat anders zoeken? Ik heb destijds van 't maatschappelijk werk hulp gekregen. Ook ander werk.

Heel veel sterkte

Ben zelf twee keer weduwe geworden, mijn moeder is vermoord door mijn vader en mijn zusje is jong gestorven dus ik heb wel wat ervaring met rouwverwerking. Het voordeel en goede is dat als je jezelf toestaat om meteen vol in de rouw te gaan, dat mensen je helemaal begrijpen. Als je stoer gaat doen en denkt het te kunnen overslaan, dan komt de rouw later evengoed maar dan krijg je geen enkel begrip meer. Omdat mensen vinden dat je er na 3 maanden wel een keertje overheen moet zijn.

Ja,vreselijk hè die stilte, mijn vriend is 13 januari overleden. Ik begrijp je en wens je heel veel sterkte. Liefs van Thea

Beste Maurice, wat een verdriet, ik begrijp je.
Mijn vriend Henk is 13 januari overleden, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen. Heel veel sterkte, Thea

Beste Maurice, wat een verdriet, ik begrijp je, heb 13 januari mijn vriend Henk verloren, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Thea

Hallo,

Ik begrijp je volledig. Ik wil gerust eens samen een wandeling maken en erover praten. Ik ervaar die dingen ook, ook al is de situatie anders bij mij

Ook mijn man is overleden aan kanker, op 22 november 2019. We waren 47 jaar getrouwd, 48 jaar samen
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet

Sterkte.
Marianne

Bedankt voor het delen, ik ervaar exact hetzelfde. Ik voel me zo schuldig…. Had ik haar maar een keer meegenomen naar de bloemen velden, meer dagjes weg. Had ik maar een auto gehuurd waar je met rolstoel in kunt. Ik had haar nog zoveel mooie herinneringen kunnen geven. Bij de crematie zag ik pas hoe kil jouw familie was, ik had te veel vertrouwen in hun. Ik was waarschijnlijk de enige die je knuffelde…. Het gevoel is ondraagbaar….

Zit in zelfde situatie vrouw dit jaar overleden aan kanker
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel

Ook ik ben 5 jaar weduwe, mijn man overleed aan keelkanker.
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??

Ik herken het verdriet en het huilen. In het begin niks gehuild, leek wel of ik het allemaal heel snel kon verwerken en accepteren. Niks blijkt minder waar. Nu, 5 maanden na het overlijden van mijn beste vriend, huil ik ieder moment dat ik alleen ben. In de auto, op het werk, thuis op de bank. Ik kan het niet tegenhouden en het lijkt alleen maar meer te worden.

Ja ik begrijp je volkomen, mijn zoon is 4 jaar geleden ook uit het leven gestapt, hij was papa van een zoon van 8 jaar en en dochter van 5 jaar en was uiteen met de mama van de kindjes. Hij had iemand anders leren kennen en samen een huis gekocht maar de relatie mocht niet blijven duren, zij wou terug profiteren van het leven en wilde zich niet meer opofferen voor zijn kinderen, dit was de reden dat hij dit gedaan heeft. Wij zagen hier enorm van af en zijn 2 broers ook. De jongste kon dit niet verwerken en heeft op 28/12/2019 hetzelfde gedaan. Dit wens je je ergste vijand niet toe, het beeld blijft steeds op ons netvlies gebrand.

Ja Francisca dat herken ik goed. Vandaag is het 7 jaar geleden dat mijn zoon niet meer wilde leven. Het verdriet komt en gaat. Met kleine en grote golven. Soms is er rust. Probeer je levenslust met het verdriet samen te accepteren.
Koester de goede dingen. Heus het missen is vreselijk. Ook dat je zoon het moeilijk heeft gehad. Het is het licht en het donker in het leven. Denk aan de mooie momenten van je zoon. Met jou.


Het is zwaar soms kan je met iemand praten

Vandaag merk ik dat er niet veel berichtjes komen. Mensen staan er niet meer bij stil. Denken dat er geen verdriet meer is. Het is eenzaam.

Maar zoek mensen die je begrijpen maar wees zelf ook iemand die voor een ander er is. Afleiding in de natuur muziek een boek en soms echte vrienden. Vergeet niet dat veel mensen ook verdriet hebben.

Zij weten.niet Hoe erg het is een kind te verliezen

Sterkte van Irene

ik weet helaas ook hoe erg dit is, onze jongste zoon was 19 toen hij een eind aan zijn leven maakte en niet terug kwam van school. De grond zakt onder je voeten vandaan en het leven wordt nooit meer hetzelfde. Toch probeer ik het goede in het leven te zien, ook voor mijn andere zoon en mijn man, samen redden we ons maar het verdriet wordt niet minder. We dragen dit de rest van ons leven met ons mee en vergeten nooit die lieve jongen die ons met zijn daad vreselijk overviel

Beste Kira
Wat vreselijk voor je dat je zus is overleden.
Ik kan dat zo goed begrijpen, mijn vriend is pas overleden, we waren 39 jaar samen, mijn zus helpt me zo goed met dit grote verdriet, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet, dus ik snap je heel goed.
Wij zoeken het ook in spiritualiteit, er staan bijvoorbeeld heel veel bijna doodervaringen op internet, dat is soms heel troostend, de gedachte dat de doden er nog zijn, al zijn we dan even niet samen. Ik wens je heel veel sterkte. 

Sterkte Johan, hoop dat het je inmiddels wat beter gaat.

Ik heb lang voor mijn lieve vader gezorgd. Mijn beste maatje. Ik zag zijn dood wel al langer aankomen en was ook al aan het rouwen om het verlies van zijn gezondheid. Maar nu hij 5 maanden geleden overleden is zit ik in een zwaar rouwproces. Ik mis hem enorm en heb een continue stroom aan herinneringen. Alles voelt pijnlijk aan. Ik weet niet hoe het nu met u en uw vader gaat maar wil u veel sterkte wensen.

Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik schrik van jouw verhaal, het is nagenoeg mijn verhaal. Behalve dat mn vader er nu nog is maar verwacht niet lang meer. Wat zou ik graag eens met je praten..

Wat vreselijk voor jou en je zoon. Zoek vooral een goede hulpverlener, hier heb je echt hulp bij nodig. Heel veel sterkte van Thea

Lieve Mieke

Ik herken mijzelf in jou verhaal, verdriet eenzaam en je waardeloos voelen.
Heb het mijn huisarts verteld omdat het steeds slechter ging. Hij zei dat ik depressief was en medicijnen nodig had. Heb gesprekken gehad en antidepressiva. Dit heeft mij heel goed geholpen.

Wat heftig voor je Judith, die oordelen. Helaas hangt er rondom zelfmoord nog veel taboe. Fijn dat je zo'n goede therapeut hebt gevonden. Ik wens je veel sterkte.

Zelfdoding is geen egoïstische beslissing,heb zelf mijn vriend verloren door zelfdoding,en de reacties van mensen zijn ergerlijk.die mens zag gewoon geen andere uitweg, en zelfs wil die niemand meer lastigvallen met zijn problemen.
Iedereen heeft het recht om over zichzelf te beslissen vind ik, en natuurlijk blijven er een boel vragen onbeantwoord..dat maakt het nog NS extra moeilijk los van het feit dat je die persoon kwijt bent..sterkte

Vreselijk , ik begrijp volkomen wat je zegd Marije,
Mijn man is 14 dagen geleden overleden plotseling , hartinfarct hij was niet ziek ..wij waren samen 1 ik voel me leeg en kapot van binnen het is vreselijk dit gemis ..geen woorden he...om dit gevoel te beschrijven ..
Vreselijk gaan kapot van verdriet

WoW dit is heftig, ikzelf heb mijn vriend gevonden bij een zelfdoding blijf met1000 vragen achter, ik vind niet dat het leven doorgaat zoals ze zeggen 'bij mij staat het stil..ik trek mij nog op aan momentjes(goede) geen uren, ook geen dagen,..ik kan wel denken dat je goed voor haar bent geweest.de manier waarop iemand overlijd heeft wel degelijk een impact. Laat je verdriet toe al is dat inmens..en zoek goede hulp, en zelfs in deze periode zul je negatieve reacties krijgen. Breek met mensen die je pijn doen..je leert je vrienden hier kennen..het beste voor je

Dat herken ik
Ook 62 jaar samen mijn man had 12 jaar Alzheimer die ik bijna tot het laatst verzorgd heb.
Het is nu 5 maanden geleden en ik.mis hem heel erg.vooral zijn liefde zijn warmte zijn begrip en geduld
Toch doe ik nu weer dingen die ik.fijn vind.hij zou zo verdietig zijn als hij wist dat ik niet sterk genoeg ben om toch weer van het lenen te genieten.en van alle heerlijke jaren die wesamen hadden
Die herinneringen koester ik elke dag!
Ik ben hem iedere dag dankbaar voor wat hij voor me betekend heeft
Ik zoeknieuwe contacten ook met buren want ik wil niet elke dag alleen zijn
Soms verzin ik een boodschap om er even uit te zijn .of naar de leeszaal of een terrasje.dan zie ik..mensen en je maakt altijd wel een praatje met iemand.
Als je behoefte hebt om te schrijven,doe dat ok weet wat je meemaakt
Janny

In februari 2022 , is het 10 jaar geleden dat mijn echtgenoot stierf aan kanker . 6 maand na de diagnose .
Ik herken veel van wat jij voelt . Ook ik heb nooit de draai van het leven terug kunnen opnemen . Ik was toen 57 .
Heb nooit een andere partner bewust gewild . Het is eenzaam . Verschrikkelijk eenzaam . Maar ik mis geen man , ik mis MIJN man .

Lang heb ik gedacht dat leed wel verdeeld zou worden over iedereen, dat dat niet zo is is mij inmiddels duidelijk geworden. En wat jij hier schrijft, vreselijk. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met dit verlies. Hoe kom je hier nog overheen?

Beste Joke, Wat me triggerde in jouw verhaal, alvleesklierkanker....
Vreselijk dat je 2 kinderen moest verliezen aan vreselijke ziekten! Onze zoon van 31 jaar overleed ook aan alvleesklierkanker en een half jaar mochten we hem verzorgen met zijn vrouw. Het verlies is na 10 jaar nog vreselijk. Dit 2 x meemaken lijkt me des te gruwelijker. Wel hoop ik dat het contact met je 6 !!!!! kleinkinderen en 2 schoonzoons goed blijft, ook als zij weer nieuw geluk vinden.
Helaas is dat bij ons niet het geval.......Onze schoondochter gebruikt zelfs een foto van zijn kist in de kerk als reclame voor haar nieuwe werk, "rouwverwerking " . Onze kleinzoon zien we niet meer..... Heel veel sterkte en wijsheid voor de toekomst.

Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen

Vreselijk onze zoon van 46 is 2maanden geleden overleden.wij zijn kapot van verdriet hoe komen we hier doorheen

Misschien gek, maar kan natuurlijk ook komen doordat je je eenzaam voelt.
Bang nu om alleen achter te blijven.
Zie mijn verhaal 166/167. Dubbel ws fout gegaan
Jolanda

Patrick
Ik vind het niet gek. Rouwen is een duaal proces waarbij je kijkt naar het verleden (verliesgericht) en met doorleven (toekomstgericht bezig bent.
Dit kan onderdeel zijn van de rouw verwerking. Dit proces hoef niet in fasen te verlopen.
Google maar eens op de term duale procesmodel rouw, dan kom je allerlei artikelen tegen waarin dit wordt uitgelegd.
Mijn man is 3 maanden geleden overleden en ik kijk ook al naar andere mannen en vind het leuk om te fantaseren over een toekomstige relatie. Echter: mocht het zover komen dan pak ik dit heel geleidelijk aan, er moet voor mij toch minstens een een aantal kwartalen verstreken zijn om eea wat te stabiliseren. Als de persoon daar dan niet op kan wachten dan heeft hij pech gehad.
Kristine 55

Ik begrijp heel goed je verdriet, ik ben nu 9 maanden verder en het is juist of het vandaag gebeurt is, het verlies is nog erger, jij hebt nog een zoon thuis, ik hoor dat je daar veel steun van krijgt, bij mij zijn ze alle 2 het huis uit, zij hebben ook hun verdriet maar het leven gaat verder, maar voor mij is het ook op 9 februari jl gestopt, ik wens jou ook veel sterkte toe, want ik vrees dat de pijn en het verlies niet weg zullen gaan, bij mij zeker niet, ik ga dat meedragen voor de rest van mijn leven.

Dag Nayma,
Gecondoleerd met het heengaan van je broer. Ik hoop dat je kracht gaat vinden in die dingen die je nog voor hem zou kunnen doen. Mijn lieve moeder is ook aan de gevolgen van Corona in november j.l. overleden. Onverwachts en nog veel vragen. Ik probeer nu uit mijn geheugen dingen te vinden die ze nog graag zou doen of wat ze ons graag zou zien doen. Verder probeer ik vast te klampen aan ooit eens weerzien. Corona verwoest levens en families, dat zal generaties lang nog gevoeld worden. Houd moed.

Gecondoleerd.
Mijn broer ook, in 10 dagen tijd, hij had wel onderliggende aandoeningen, kon niet veel meer, zat in rolstoel, maar toch, hij was n sterke man. Was gevaccineerd, al die lange corona-periode geen klachten, tot enkeke weken geleden.
Corona sloeg ineens toe en werd zijn einde.
Heb hem niet meer kunnen zien, niet bij leven afscheid kunnen nemen.
Dat vind ik erg, hopelijk heeft hij niet meer gemerkt dat we er niet konden zijn en zich niet alleen gevoeld.
Alleen zijn echtgenote mocht bij hem zijn.
Een paar dagen voordat hij ziek werd heb ik hem voor t laatst gezien en gesproken. Gelukkig was dat toen een prettig contact, want het is mijn laatste herinnering, en die koester ik.
Evenals het goede contact wat ik altijd met hem had.
Dat stelt me gerust, en daardoor kan ik nu toch weer verder.
Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken!
Heel veel sterkte!

Sigrid,

Wat een heftig verhaal. Ik snap er ook niets van. En het vervelende is, antwoord op 'de waarom vraag' zullen we nooit krijgen.
Ik wil ook dat jouw pijn weg is. Deze pijn is niet te doen en super oneerlijk!

Maar wat je zegt, je dochter heeft je nodig. Hou dat in gedachten en ik hoop dat je daar kracht uit kunt halen.

Liefs.

Ongelooflijk heftig!! En ook ongelooflijk...ik heb hetzelfde meegemaakt!! Ook mijn weg met een ander en ook mijn eerste liefde terug gevonden. Hij kreeg na een jaar kanker en stierf 4 weken later!!! En ook ik wil niet verder maar leef nu voor mijn 2 kinderen!!! Sterkte!!!

Radeloos en voel de pijn.
Zie mijn verhaal 166
Groet
Jolanda

Hallo Marcel,
Mijn leven staat nu 3 weken op zijn kop.
Mijn lieve man is abrupt binnen een uur uit het leven gerukt.
Nog steeds niet te bevatten radeloos en ben misselijk van verdriet.
Mijn steun en toeverlaat. Mijn allessie
Het is dat ik nog een zoon van 20 jaar heb, maar anders was het voor mij klaar geweest.
Ik ben op zoek naar gelijkgestemden
Jolanda
Zie mijn verhaal 166

Zo verdomd herkenbaar, zo boos, radeloos
Zie mijn verhaal 166