Rouwverwerking - forum lotgenoten

Lees Traumasporen van Bessel van der Kolk.

Jammer ik woon te ver weg, maar had graag met je willen praten, mijn man is 12 Sept 2021 overleden ook aan een hartinfarct, hij heeft nog wel een week in coma gelegen, maar zijn hersenactieviteit was weg dus moest ik hem laten gaan, ik begrijp je verdriet zo goed.

Ik begrijp je helemaal het is van mij nu bijna 2 jaar geleden dat mijn man overleden is maar ik kan me weg nog niet vinden contact met andere mensen heel moeilijk kinderen en paar vrienden gaat goed maar verder geen behoefte aan mensen om me heen het verdriet is minder heb het wel geaccepteerd dat hij er niet meer is maar om de draai weer te vinden is zo moeilijk ik doe de hoogstnodige dingen maar nergens zin in liefst op de bank
Ik weet dat je dit niet helpt maar het is heel normaal wat we meemaken
Gr

Dankjewel Winnie,

We helpen elkaar, denk ik. Door onze ervaringen te delen en het gevoel te hebben dat we niet de enigen zijn die zich zo voelen.

Ik begrijp je helemaal maar ik heb juist dat ik niet eten kan ben heel mager geworden ik heb dat ook gehad van het hoeft voor mij niet meer maar dat is gelukkig over maar ik blijf me zo ellendig in mn hoofd voelen en mn buik als ik met iemand uit eten ga smaakt het goed maar thuis alleen kan ik het bijna niet door mn keel krijgen
Mijn man is nu 2 jaar weg en verdriet word minder maar dat ellendige gevoel blijft maar doorgaan met ups en downs ik befrijp heel goed hoe jij je voel ik wens je veel sterkte
Gr

13 jaar geleden besloot mijn ex echtgenoot om ons huwelijk te verbreken. Een huwelijk waarin 4 dochters geboren werden.

Door problemen vonden we elkaar niet meer , maar ik herinner mij vooral hoe mooi en liefdevol onze relatie was.

Nu, na zoveel jaren, doet zijn verlies mij ontzettend veel pijn.
Dus ja, op rouwen kan je geen tijd plakken en ook niet op de zwaarte van een verlies. Dat is heel erg persoonlijk.

Ik snap je helemaal ik heb dat ook na bijna 2 jaar nog steeds het is vreselijk gewoon bijna niet mee te leven een paar dagen gaat het beter en ineens is het weer hopeloos
Soms denk je ik word gek en voel me misselijk en beroerd geen eetlust nergens zin in heb jij dat oook

Ik begrijp u heel goed mijn man was ook aan de dyLise en is er vrijwillig mee opgehouden het was geen leven voor hem ik stond er achter maar wat valt dat tegen ik kreeg het na een jaar na zijn overlijden zo moeilijken nu nog het word in november 2 jaar ik denk wel eens komt het ooit weer goed ik heb ook lieve kinderen en kleinkinderen maarik merk wel dat ze er steedsminder over praten willen ik begrijp het wel hun hebben een gezin maarik ben alleen dan ben je er constant mee bezig je kun het niet van je afzetten
Gr

Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet

Marjolein

Leef echt met je mee,,weet dat er mensen zijm met ook zulke ervaringen,,je staat niet alleen,,troost en steun heb je nodig,,vsn n hulpverlener,,je huisarts kan ook veel betekenen,,bij mij ook,,praten,,praten,,blijven praten,,ook al doet t pijn

Allerliefste esther,,ik wil je zeggen dat ik met je meeleef,,mijn man is overleden,,het gemis is groot,,elke dag huilen enzenz. .
Wil je graag troost bieden zodat je weet dat er mensen zijn due jou situatie kennen,,jemoet het zelf en alleen verwerken,,maar wel met de gedachten dat er iemand is die meeleeft,,,,

Ik begrijp je volledig mijn man is op 9 februari 2021 plots overleden aan een anurisma, heeft nog bijna een dag in het ziekenhuis gelegen, voordat ze het zagen, en toen was het te laat. Ik begrijp je volledig , bij mij wordt te pijn ook maar erger, hij was pas 59 jaar, en elke dag denk ik waarom hij.

Ik ervaar tijd als meedogenloos. Iedereen gaat verder met zijn/haar leven terwijl ik nog iedere dag rouw en verdriet heb om mijn man die 13 juni onverwachts overleden is.
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.

Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.

Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.

Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.

Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!

Ik voel hetzelfde na 3 jaar overlijden van mijn echtgenoot , en het is inderdaad ok , ik geloof dat we op en dag terug opstaan en terug onze tevredenheid en onze blijheid gaan vinden.

Vriendelijke groeten.

Mijn moeder is al bijna 15 jaar dood en ik mis haar ook nog iedere dag. Geef je soms over aan je verdriet en praat er met mensen over.

Ik had, na het overlijden van mijn man en het verbreken van een 3 jarige latrelatie, weer een lieve vriend via een datingsite.
We hebben elkaar ontmoet na vele lange gesprekken en beiden wilden we eerst alleen vriendschap en zien wat er uit voortvloeide.
Het klikte, en er groeide wederzijdse liefde, maar we hebben beiden een flinke rugzak. Hij wil eerst orde op zaken stellen, vindt dat we geen basis hebben voor een nieuwe relatie.
Totdat hij met zichzelf in het reine is gekomen is er radiostilte. Dit is zó verschrikkelijk moeilijk. Ik heb alleen een telefoonnummer van hem. Wil hem zo ontzettend graag bellen, maar doe het niet.
Ik moet zijn besluit respecteren. Hij neemt contact met mij op, als hij er aan toe is, heeft hij gezegd. Het afwachten of dat inderdaad ooit gaat gebeuren en de onzekerheid geeft mij veel spanning.

Ik weet dus wat er in je om moet gaan. Vreselijk.

Maar hij heeft kennelijk de rust nodig. Gun hem dienst,al is het nog zo moeilijk. Blijf vertrouwen. Dat doe ik ook. Sterkte,
Liefs Hanny

Heel erg herkenbaar. Je leven is en wordt nooit meer zoals het geweest is.

Het kost heel veel tijd.

Liefs Hanny

ik las je verhaal , en dacht wie ben ik ,om nog verdriet te hebben met het verlies van mijn lieve vader en moeder en alleen achter blijvend ... ik val bij je in het niet met mijn verdriet , wat verschrikkelijk ,, ik zou je aanraden om zeker naar een rouw verwrking-deskundige te gaan , dit heb ik ook gedaan ,en het hielp mij ook langzaam , al ben ik er ook nog iedere dag nog mee bezig na 1,5 jaar . om mijn verdiet wat ik dagelijks heb en grote ongeloof dat mijn vader en moeder er niet zijn en alleen zie op een foto en de urnen in mijn kamer die ik kan aanraken . maar toch je kan je verdriet uiten en erover praten .. en advies krijgen

want niets doen maakt je helemaal kapot merk ik ..
ik heb ze beide ook alleen moeten cremeren en alles verzorgt , en de familie hahaha ,, die kwamen allemaal opdraven , maar toen de crematie voorbij was heb nooit meer iets van ze vernomen op een enkele na .. die gaan gewoon door en ik blijf gebroken achter .. en zijn mij vergeten .. dat is dus mijn familie ..

mocht je steun krijgen van familie en vrienden , dan zou ik ook zeker een rouw deskundige opzoeken want familie weet niet goed hoe ze met dit soort zaken soms moeten omgaan ..

sterkte , ik leef met je mee.

gr
michel

Aub Marianne blijf sterk,,ga door voor jezelf, je ben het ook waard.
Blijf sterk,,je ben sterker dan je denkt..

Heel,heel veel sterkte

Lieve Marielle,
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.

na 20 jaar voel ik het nog steeds

Beide ouders verliezen op korte tijd, het is zo zwaar. Ik ging dagelijks 3 tot 4 keer bij mijn hulp behoevende ouders met soms als extra een telefoon van de alarm centrale tijdens de dag of nacht. Het was dan alle hens aan dek, zo snel mogelijk uit bed en racen naar mijn ouders, wat was er en hen te helpen. Tot die ochtend vroeg op 22/10/2020 mijn vader belde, hij kon al een jaar niet meer praten door zijn Parkinson. De geluiden, de toon, het vroege ochtend uur deed me met spoed uit bed te gaan, binnen de 5 minuten was ik bij hen thuis. Mijn moeder lag in bed met bloed uit de mond in een diepe slaap. Ik vreesde direct dat het einde er zat aan te komen. De wanhoop van mijn papa, eventjes het hoofd goed koel houden en denken welke hulp ik moest bellen. De huisarts van wacht is gekomen, kort daarna de spoed met ziekenwagen, de sirene, de spoedarts, haar saturatie was heel laag al die machteloze emoties. Ze is nog meegenomen naar spoed, er is een hersen scan genomen, een zwaar hersen infarct. Mijn moeder ging spoedig sterven, ze lag in een diepe coma, 3 uur later sterft ze met één hand van mijn papa en van mezelf. 4 weken later blijkt mijn papa besmet met covid. De angst, de wanhoop, zijn doodstrijd, afzien, uiteindelijk sterft hij op 6 december 2020, 6 weken na mijn mama. Het is nu 8 maand geleden van mijn mama en 6 maand van mijn papa, het gemis komt steeds groter. De woning zal verkocht worden, ik ga nog het gras gaan afrijden in hun woning, de stilte in huis, al die herinneringen in huis. We hebben zoveel samen meegemaakt, hun dagelijkse dankbaarheid voor alle zorgen, ik mis ze zo. Ze zeiden me dagelijks wat zouden we doen zonder jou, nu is de vraag wat doe ik nu zonder hen. De laatste jaren ben ik hun intense mantelzorger geworden en ben daarin gegroeid vol plicht en verantwoordelijkheid. Kinderen worden ouders wanneer ouders oud zijn.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.

Ik ben soms kapot van verdriet na einde relatie van 14 jaar

Wat knap van je!
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!

Beste madelon
Mijn man en maatje is ook overleden aan kanker.
En ook ik voel me vreselijk alleen en verlaten. Velen om je heen schijnen dit niet te begrijpen. Zelfs mijn kinderen niet.
Ik moet maar de lieve oma spelen en op andere dagen rouwen.
Alsof je dat voor het zeggen hebt. Rouw is rekbaar zeg ik altijd. Ik heb bij lange na niet het verlies en verdriet verwerkt en misschien lukt me dat nooit meer.
Ik zie af en toe het nut van bestaan ook niet meer te zitten.
Was ik maar eerder gegaan.
Mag ik niet zeggen, weet het. Maar soms weet ik het niet meer.

Sterkte
Marianne

Wat enorm verdrietig ..ik wens je heel veel sterkte

Kan me goed indenken dat je je allen voelt. Niemand kan ook de leegte opvullen die je vriend achterliet.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.

Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.

Melissa, ik begrijp goed dat het je niet lukt de draad weer op te pakken. Plotseling je liefste verliezen is heel heftig lijkt me. Ik hoop dat je je zelf kunt gunnen het verdriet te voelen. Ik hoop dat je mensen in de buurt hebt of tegen mag komen bij wie je troost kunt vinden.

Ook mijn man overleed aan corona op 27 april 2020, na 6 weken IC. Aanvankelijk mocht ik niet op bezoek (zelf corona) en daarna maar 1 x per week en dan alleen, zonder de kinderen. Ik heb geen contact meer gehad sinds de intubatie en dat is zwaar. Het was sowieso een rollercoaster. Later heb ik EMDR-therapie gehad en dat hielp wel wat. Maar het blijft zwaar, we waren bijna 50 jr getrouwd. Het feest was al geregeld..... Nu moesten we 'n crematie regelen voor 30 mensen. Gelukkig weet ik mij omringd met lieve (klein)kinderen, familie en vrienden. Ik tel mijn zegeningen maar de glans is er vanaf.

Een random zorgverlener troostte me. Ik huilde en verontschuldigde me. Ik miste m’n moeder. Ze liet me huilen. “Je mag huilen om je moeder. Ik ben moeder van volwassen kinderen. Ik zou het een fijne gedachte vinden dat ik gemist word door mijn geliefden.”

Mijn ervaring met Glana afdeling Lutteraderhof is heel anders. Mijn partner is pas overleden op dezelfde afdeling en hij is daar heel liefdevol verpleegd. Moeilijkheden werden opgelost en ik ben heel dankbaar voor alle tijd die ik bij mijn partner heb mogen zijn ondanks de corona maatregelen. De namen die genoemd worden ken ik niet, ik spreek over eind 2020 en begin 2021. Ik ben hen nog steeds dankbaar voor de toewijding en liefde die alle medewerkers hadden voor mij en mijn partner.

Binnen 10 seconden draaide me leven ook in een keer 180 graden,mijn maatje vrouwtje viel van de trap en heb nadien geen contact met haar meer gekregen,de volgende dag vertelde de artsen dat er geen herstel meer was,veel te jong vindt ik 70 jaar vol op in het leven vrijheid blijheid,ze overleed aan haar verwonding.
Geen kinderen, moet nu alleen verder ,maar het leven voor mij was en is een zegen,sta nog volop in het leven wil genieten van fietsen en al de mooie dingen in het leven,al zal dat niet meer hetzelfde zijn.

Wat goed dat je dit hebt gedaan! Zelf heb ik vorig jaar, tijdens een griepperiode, mijn moeders levensverhaal opgetekend. Ik noemde het 'Ode aan mijn moeder'. Alle belangrijke gebeurtenisssen, alles gelardeerd met foto's, de plekken waar we woonden als gezin, de tijd dat de kinderen het huis uitwaren, alles schreef ik op. Ze heeft er enorm van genoten. Ik heb ook het plan gehad om mensen te interviewen die haar goed hebben gekend, maar dat is er (nog) niet van gekomen. Wel heb ik deze week in Friesland en Drenthe mensen bezocht die haar goed hebben gekend. Dat was ook fijn.