Deel je verhaal
-
-
Snap het heel goed, ik worstel er ook mee.
Henriette> 2 jaar geleden -
ik weet hoe jij je voelt , ik ken de pijn van verlies.
Het doet letterlijk zeer in je lijf .Frieda> 2 jaar geleden -
Voor het verlies van zijn partner zijn geen woorden of daden Het zelfde lot na vier jaar strijd ondergaan en verloren op 28/11/2022…….
Marc> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Mijn man is op11december 2022 overleden. Ik ben er lichamelijk ziek van. Ook ik weet niet precies hoe ik verder moet. Waar ik wel in geloof is dat je door lotgenoten te ontmoeten weet dat je niet alleen bent in die super moeilijke situatie. Er bestaat namelijk geen wondermiddel om de pijn te verzachten. Maar die leegte ervaren is elke dag een strijd! Lieve groetjes
Inge> 2 jaar geleden
-
-
Binnen anderhalf uur geen contact meer kunnen krijgen met haar (Verhaal 314)
In februari mijn vrouw plots overleden aan een hersenbloeding. Iemand die nooit ziek is geweest. Binnen anderhalf uur geen contact meer kunnen krijgen met haar. Ik mis mijn maatje enorm. Steeds weer het gevoel van onvolledigheid. Elke keer het gevoel van ongeloof. Waarom oh waarom ben je mij ontnomen. Mijn hart doet pijn. Elke dag het gemis van jou. Het gemis is er nog steeds dagelijks.Tom> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Beste Ton,
Ik wil u eerst condoleren met uw vrouw.
Ik begrijp dat u uw vrouw vreselijk mis.
Zij is u ontnomen zonder afscheid te kunnen nemen.
Dat is vreselijk en ongeloof je begrijp het niet.
Uw vrouw is altijd bij u ziet u een hartje ergens in dan is zij dat.
Of een teken van een vlinder dan is uw vrouw dat.
Ik hoop dat u vele tekens of wat dan ook krijgt van uw vrouw.
Dat kan u steun geven denk ik dan.
Mijn ouders zijn alletwee overleden daar heb ik veel steun aan.
Dat neem niet weg dat het verdriet niet minder is.
Ik wens u veel sterkte en heel veel kracht in uw leven.
En hoop dat het leven een beetje dragelijker voor u wordt .
Met vriendelijke groet, AA.> 2 jaar geleden
-
Gevoelig onderwerp (Verhaal 318)
Mijn vriendin is vorig jaar overleden. Dit komt ook door zelfmoord. Ik mis haar ontzettend des ondanks ik ook verder ben gegaan, ik heb nu een nieuwe relatie. maar toch bemoeilijkt soms dit onze conversaties. Ik heb nog altijd het schuldgevoel dat het met mij te maken had. even kort hoe ze in elkaar zat en hoe ze dingen uitstraalde.
Ze was altijd al een binnenvetter, vertelde niks alleen wanneer het haar te hoog kwam. Als ik haar probeerde te helpen wees ze me af, of werd ze boos op me omdat ik niet naar haar luisterde. terwijl ik voor mijn gevoel mijn best deed om haar te begrijpen. zei, werd handtastelijk als ze boos was. ging slaan en etc. ik zelf heb nooit een vinger aan der gezeten. ik dacht dat het met haar ziekte beeld te maken had.
Ze was zwanger ook van me, en toen haar ouders er achter kwam hebben ze haar naar een abortus kliniek gestuurd om het kind weg te laten halen. voor mijn gevoel heb ik er twee in een begraven. Na dat had ze het ook een hele tijd moeilijk, zij was ook uit huisgeplaatst en in een woongroep gezet.
Ik had altijd al een voor vermoeden, de drank die ze wegdronk. Ook de medicatie die ze slikte. Ik heb ook meerdere malen hulp gevraagd aan haar psycholoog. en ik voelde me niet serieus genomen doordat ik me zo veel zorgen om haar maakte. De ggz kwam ermee met: zolang er geen dreigende situatie is kunnen wij niks doen.
Ik heb momenteel ook al een kind van 3 van mijn vorige relatie, en hij blijft constant om haar vragen. En ik weet dan niet hoe ik naar hem moet uitleggen dat ze er niet meer is. Op een of andere manier wil hij het niet weten ook of niet geloven.
Op het moment zelf, heb ik geen vertrouwen in de geestelijke gezondheidszorg. Dit door wat ik heb mee gemaakt met mijn vriendin. ik kan er heel moeilijk over praten. ik kan haar oude spullen die ik nog van der heb ook niet weg doen. het blijft een te gevoelig onderwerp.
hoe kan ik hier mee omgaan?Sven> 2 jaar geleden -
Het was net een horrofilm (Verhaal 316)
CORONA heeft ons leven kapot gemaakt.
Onze mams is in 2021 op 7 december aan Corona overleden.
Het was net een horrofilm.
Onze mams was een gezonde vrouw van 85 jaar. Zij was altijd erg bang om corona te krijgen. En zij zei altijd als ik het krijgt dan laten ze je gewoon dood gaan omdat ik oud ben.
Ik vroeg mams ga je mee naar tante T zij was terminaal en het ging steeds slechter met mijn tante. Mams ging mee tante T sliep mijn jongste zus was daar en verzorgde haar. De volgende dag hoorde wij dat arme tante T corona had. Wij moesten ons allen laten testen na 5 dagen dacht ik. Mams en mijn jongste zus en ik hadden corona me broer en zijn vriend hadden ook corona die waren ook naar me tante T geweest. Onze broer heeft op de IC gelegen echt heel erg slecht bijna dood. Onze tante T is overleden. Onze mams is ook overleden aan corona. En mijn jongste zus en ik waren echt heel erg ziek. Wij hebben niet veel mee gekregen van dit alles omdat wij te ziek waren. Onze paps was net anderhalf jaar geleden overleden. Die was erg ziek hij had prostaat K. Onze mams vond hem dood in de gang. Daar is zij nooit overheen gekomen wij ook niet. Maar hij zei altijd als ik zo doodval dan vind ik het best. Dan ben ik dankbaar dat het gegaan is hoe hij wilde. Maar dat neem niet weg dat het verdriet er niet is.
Ik begrijp het nog steeds niet dat onze paps waar je ook niet voor mocht zorgen. Omdat het de eerste corona golf was en onze mams erg bang was dat paps het kreeg en onze mams het kreeg. En nu is onze mams er niet meer waar wij ook niet voor hebben kunnen zorgen. En onze mams van het kassie naar de muur hebben zij met haar gesleept. En dat heeft zij allemaal alleen moeten doen. Omdat ik vroeg mams ga mee naar tante T. Als ik het niet had gevraagd had onze mams nog geleefd het is mijn schuld dat zij er niet meer is. Ik begrijp het nog steeds niet dat onze mams er niet meer is na 1 jaar. En onze paps in april 3 jaar dat snap ik ook nog steeds niet ik mis ze alletwee ontzettend erg. En moet nog dagelijks huilen. Ook ik kan niet hier blijven wonen recht over het huis van mijn ouders. Dat doet te veel pijn. Me sterke paps op wie je altijd kon bouwen is weg. En me mams die mij altijd heeft bij gestaan in moeilijke tijden is er niet meer. Ik ben alles kwijt op wie ik kon bouwen onze ouders. Je weet dat er een tijd komt dat ze er niet meer zijn. Gelukkig hebben we ze heel veel jaren bij ons mogen hebben. Maar nu ze alletwee er niet meer zijn voel ik me zo verdomde leeg. Weet even niet wat ik moet zonder ouders. Ik ben dankbaar dat hun veel leed is bespaard gebleven. Hoewel onze paps erg veel pijn enz had en onze mams ook. Maar ik kan niet zonder ik weet niet hoe. Het is zo verdomd moeilijk. Er is veel gebeurd in de familie die onze mams en paps bij elkaar hield.
Dat is heel erg vind ik ik heb er tranen om gelaten. Maar het is zoals het is. Gelukkig heb ik nog mijn broers en zus nog en man en kinderen.
Ik heb wel hulp gezocht gelukkig heb ik een hele lieve psycholoog daar ben ik dankbaar voor.A> 2 jaar geleden -
Nu verwijt ik mezelf (Verhaal 315)
Kerstdag 25 december zal ik nooit vergeten.....
Op kerstavond nodigden we voor de eerste keer de buurman uit die vrijgezel was om samen met ons kerst door te brengen. Aangezien we niet wisten wat de persoon ging drinken haalde ik 2 flessen rode, 2 flessen witte en 2 cava in huis. Daarbij nog voldoende bier zodat we zeker niet zonder gingen zitten. Mijn vriendin nam medicatie tegen schizofrenie(invega en rivotril) waarbij ze eigenlijk niet al teveel mocht drinken maar toch deed ze dat en werd ze uiteraard enorm dronken. Ik reageerde toen heel boos maar ja.... Ze deed verder met muziekjes wisselen en van eten kwam niet veel in huis. Later die avond is ze naar toilet gegaan en viel op de grond. Van boosheid heb ik haar in haar bed gelegd en gezegd dat ik al haar medicatie ging weggooien en het eten erbij. IDe buurman is naar huis en ik ben gaan slapen. Daags daarna moet ze opgestaan zijn want de afwasmachine was geledigd en er was opgeruimd van de dag voordien..... Ze ging dan als gewoonlijk terug in haar bed (wat ze altijd al deed voorheen) staren naar het plafond. S'avonds hebben we nog iets gedronken en een film gekeken tot ze ging slapen. Ze riep me vanop bed en vroeg achter een glas water en een sigaret. Ik zei het is goed voor een keer, de volgende keer kom je zelf maar uit bed om wat te halen. Ik keek nog een kwartier tv en ging slapen..... Toen ik in de slaapkamer kwam trof ik haar ademloos aan waarop ik de reanimatie ben gestart en ambulance verwittigde. Later vond ik enkele pillen in de slaapkamer dus vermoedelijk nam ze er teveel en is ze ingeslapen mede door de alcohol. Nu verwijt ik mezelf dat ik daags voordien zoveel in huis had gehaald en at ik de buurman überhaupt heb uitgenodigd. De vorige kerstfeesten verliepen steeds met ons 2 en toen werd er maar 1 flesje geopend. Numoet ik alleen verder met twijfel of het werkelijk van de combi pillen en alcohol was of door de val op haar hoofd die ze daags daarvoor had gedaan.....
De stilte in huis weegt zwaar en het feit dat ze in bed overleden is maakt me telkens opnieuw angstig om te gaan slapen.Marc> 2 jaar geleden -
Naast me op de rand van het bed (Verhaal 312)
Mijn vrouw is in april overleden haar hart en nieren gaven het op zij mocht naar huis om te overlijden. haar toestand verslechterde al de zelfde avond en s nachts is ze. overleden naast me op de rand van het bed. ik haar ogen gesloten . en de kinderen gebeld ze wou thuis blijven na haar overlijden is ook gebeurd maar nu komt de klap ik weet niet hoe ik het moet verwerken 10 weken wachten op psychiater ik kan niet meer oxasepam helpt maar wekt verslavend maar ik moet welj van Rossen> 2 jaar geleden -
Ik kan de draai niet meer vinden (Verhaal 170)
Het is nu 2. Jaar geleden dat mijn man is overleden ik heb het nu geaccepteerd maar ik ben zo onrustig ik kan de draai niet meer vinden erg depressief en minderwaardigheid gevoel komt iemand dit bekent voorMieke> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu februari 2 jaar gestorven, zo plots zonder iets gevoeld te hebben, en veel te laat vastgesteld in het ziekenhuis, was een anurisma, had men niet gezien, heeft bijna een hele dag in het ziekenhuis gelegen, toen men het zag was het te laat. Mijn leven is toen ook gestopt, kan mijn draai niet meer vinden ik loop er verloren bij en voel mij nog altijd slecht, begrijp je volledig.
Nicole> 2 jaar geleden
-
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer (Verhaal 311)
Mijn vader, is een dag voor zijn 80e verjaardag heengegaan.
Hij was al lange tijd ziek, hartfalen en Parkinson. Het ging al lange tijd (8 jaar) steeds een beetje minder goed met hem.
Als gevolg van dat hartfalen was hij erg benauwd. Mijn moeder kon de zorg steeds minder goed aan, en 3,5 week voor zijn overlijden heb ik mijn broer en zussen ingeschakeld. We hebben sinds die tijd mijn vader niet meer alleen gelaten.
Van de huisarts kreeg mijn vader medicijnen tegen de benauwdheid, later volgde het morfinepompje.
De laatste 12 dagen kwam hij niet meer uit bed, praten ging steeds moeilijker, geen eten en geen drinken meer. (Af en toe een slokje water, of een klein hapje)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer.
Ik heb mijn vader bedankt, gezegd dat ik zo blij ben dat hij mijn vader is.
Waarop hij vertelde dat hij zo blij is dat hij drie dochters heeft.
We hebben om beurten bij hem gewaakt, dit was vooral de laatste 3 nachten zwaar. Hij maakte geen contact meer, en was na rustgevende slaapmedicatie diep in slaap.
Hij is overleden in zijn eigen (zelfgebouwde) huis, op 100 meter afstand van waar hij is geboren.
Het is goed zo.
Al heb ik nu de afgelopen dagen wel steeds flashbacks, van zijn laatste dagen.
(Zwaar ademend, met open uitgedroogde mond).Nienke> 2 jaar geleden -
Zij had mij nodig en ik haar (Verhaal 310)
Na mijn moeder haar dood leef ik op automatische piloot verder, ik kan het niet accepteren dat ze veel te vroeg gestorven is en dat door die vreselijke ziekte ...nu blijven ik en mijn 2 dochters achter. Mijn moeder en ik hoorde ons iedere dag.en we zagen ons 2 a 3 keer per week. Zij had mij nodig en ik haar. Nu begin ik steeds meer te denken over mijn eigen leven ...hoe nu verder ...of droom over het verleden ...het is echt een afgang .Anoniem> 2 jaar geleden -
-
Je relatie is over
UDone> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ja mensen willen vaak veel te snel.
Paar weken en mensen zijn het vaak al weer vergeten. En dat is begrijpelijk en prima, maar als het zo dicht bij je staat dan verwerk je dat niet binnen een paar weken of maanden.
En ja, net wat je zegt, het kost tijd maar daar heb je nu niets aan.
Een arm om je schouder heb je nodig, even horen dat het ok is om te voelen wat je voelt. Huil, schreeuw het uit, het mag er wezen!Mascha> 2 jaar geleden
-
-
Het was allemaal teveel om te verwerken (Verhaal 294)
Mijn broer is al sinds dat die klein is chronisch depressief, maar de afgelopen jaren is dat steeds erger geworden. Hij begon aan drugs om de gedachtes te stoppen, maar kreeg daar psychoses van.
Vorig jaar belande hij in een diep dal. Hij wilde een eind maken aan zijn leven. Hij deelde dit ook met zijn (mijn) ouders en had gesprekken hierover met zijn huisarts. Het proces duurde te lang en begin dit jaar had hij zelfs een poging gedaan tot zelfmoord.
Voor mij (19jaar) was dit allemaal te veel om te verwerken, zeker omdat onze band zo goed is. Alleen hij was zo erg er mee bezig dat mijn ouders even kopje onder gingen en ik er soort van alleen voor stond. Volgens mij zat ik zelfs in een soort rouw proces, zodat het minder erg zou zijn als hij er niet meer zou zijn. Na 10 maanden met ups maar veel downs en zware medicatie voelt het alsof hij toch zijn leven een beetje op wilt pakken. Voor mij is dit nog steeds heel moeilijk omdat ik voor een paar maanden aan het rouwen was terwijl hij nog leefde. Dit gevoel is niet meer weggegaan en ik spreek hem hierdoor ook heel weinig. Het voelt soms alsof die er niet meer is, terwijl dat natuurlijk niet zo is..Vera> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ohh hou moed. Pillen alleen helpen vaak niet, ga in therapie.
Je hond kan niet vervangen worden maar ik denk voor jou het wel goed zou zijn als je weer een nieuw hondje neemt waar van kan houden en voor kan zorgen. Honden zijn zulke lieve loyale beestjes en die onverwaardelijke liefde geven, en kunnen zo'n troost zijn.
Hou moet, hou je sterkt, het wordt ook weer beter.Mascha> 2 jaar geleden
-
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan (Verhaal 309)
Mijn moeder is in de week na haar 80ste verjaardag ziek geworden en uiteindelijk 2,5 week later overleden.
Ze mankeerde al wel het e.e.a. maar woonde nog zelfstandig en haar 80ste verjaardag halen was een enorme mijlpaal geworden, dus dat is ook uitgebreid gevierd. Echter, voelde zij zich rondom haar verjaardag al niet erg lekker. Ze had veel last van haar maag en was daarmee al aan het dokteren. Tabletje er af, veranderd, erbij, het mocht allemaal niet baten.
In de week na haar verjaardagsfeestje werd zij steeds beroerder. Ze at amper en alles was eigenlijk teveel voor haar. Het weekend van pasen ging het goed fout. Ze moest constant overgeven. Nacht van zaterdag op zondag begon het, vooral tegen de ochtend. Ze had huisartsenpost gebeld maar die scheepte haar af met, ach, virusje, uitzieken, beschuit/thee etc. Gedurende de dag leek ze iets op te knappen, eten en drinken ging nauwelijks maar ze voelde zich redelijk ok maar slapjes.
2de paasdag belde ze smorgens al vroeg, het ging niet. Weer had ze heel de nacht moeten overgeven en ze was dusdanig uitgeput dat ze het niet meer kon opbrengen zelfstandig naar de wc te lopen. Zo sneu....
Snel naar toe gegaan en haar geholpen, weer huisartsenpost gebeld. Ook ik bemerkte een hoop weerstand, het leek druk te zijn en ik voelde me mij niet serieus genomen. Geeist dat er acuut een arts komt, of ik bel 112 maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling dat ik dat deed want bij het protocol dat zij doorliepen kwam dat niet als actie uit. Nogmaals duidelijk aangegeven dat er dan een arts binnen een uur er moet zijn, anders bel ik echt 112 want mijn inziens moet ze naar het ziekenhuis. Ze is verzwarkt, uitgeput, uitdrogingsrisico en ze kan niet eten of drinken of nog zelfstandig lopen.
Arts kwam maar ook hij vond het niet urgent genoeg. Was virus, 2de paasdag werden er toch geen onderzoeken gedaan in zkh en het feit dat ze amper nog zelfstandig iets kom, ach ja, dat was vervelend voor mij, meer mantelzorg moeten geven maar geen reden voor zkh.
Ze kreeg medicatie om overgeven tegen te gaan en ze moest gaan eten en drinken, dat was de beste maagbeschermer....
Afijn, medicijnen gehaald en gegeven, ze heeft daarop even rust gekregen en geslapen, dit was rondom lunchtijd. Zichzelf gedwongen mondjes maat wat te eten en drinken maar einde van de middag moest ze toch weer overgeven, maar niet zo erg als eerder die dag, dus ze had nog goede hoop.
Ik moet even op en neer naar huis, ik was nog geen 5m weg en toen belde ze weer dat het fout ging. Weer direct terug gegaan en gelijk 112 gebeld. Ik was heel resoluut, er moet nu een ambulance komen, ik bel geen huisartspost meer, mijn moeder moet nu naar zkh en juiste zorg krijgen. Ze zijn direct gekomen en schrokken, ze snapte mijn boosheid en begrepen niet waarom huisartspost haar zo had achter gelaten. Ze kreeg gelijk diverse medicatie om het haar wat comfortabeler te maken en toen met rotgang naar zkh.
Wat spulletjes gepakt omdat we niet weer de fout wilde maken niets bij te hebben, dus ik kwam iets later na.
Daar aangekomen heerste er een verschrikkelijke urgentie op de SEH. Meerdere artsen en verpleegkundige rende rond het bed. Opperst geconcentreerd en stelde heel strict allerlei vragen en gaven mij opdracht bij te springen daar waar nodig. Ze wisen nog niet wat het was maar ze was heel erg ziek, zover was duidelijk. Aldaar ook de verbazing over het handelen van de huisartspost.
Afijn, na wat testjes en nog een scan of foto was het duidelijk, ze had een maagperforatie en ze moest terstond keuze maken wel/niet opereren.
Mijn moeder had al e.e.a. aan wilsverklaringen liggen en niet-reanimeer verklaring etc. Dus dit was nog wel even een afweging voor haar, ze wilde niet alles meer, niet alles kost wat kost om nog te blijven leven.
Maar ja, binnen enkele minuten moeten keizen of je wel wil leven, of nog die nacht overlijd is niet een scenario waar je rekening mee houdt. Je denkt dan toch meer tijd te krijgen voor zo'n keuze.....maar die was er nu niet.
We hebben samen met de IC arts diverse overwegingen gemaakt en ze vonden dat ze toch nog wel een goede kans maakte, maar het zou wel zwaar herstel zijn, daar waren ze duidelijk in.
Mijn moeder is er toen toch voor gegaan om te opereren.
Maar wat heeft ze daar spijt van gehad achteraf. Ze kwam met vlag en wimpel door de operatie, tot iedereens verbazing, ook die van haarzelf. Zelf had ze gedacht de operatie niet meer door te komen, stiekem had ze dat gehoopt blijkbaar maar had dat niet durven uitspreken.
Maar het herstel verliep heel zwaar en de chirurg had al gelijk aangeven dat hij maagkanker vermoedde. Het werd een wisselwerking van vocht nodig hebben om nierfalen te voorkomen, maar hart dat het vocht niet kon wegpompen en te zwaar belast werd. Zuurfstof extra nodig hebben ivm COPD. Ze hing aan zoveel toeters en bellen, de verpleegkundigen moesten steeds heel creatief zijn om alles aangesloten te houden. Ze was heel lastig prikbaar, dus centrale lijn werd aangelegd, dat scheelde al iets.
Ze had diverse drains want haar buikholte was volledig ondergelopen met vuiligheid.
Alles hing af of andere organen voldoende konden herstellen na zolang in de vuiligheid te hebben gelegen. Dat ze geen sepsis kreeg.
Na een week leek die vrees voorbij, maar mijn moeder raakte depressief. Ze zag het niet meer zitten, ze kon alleen nog maar in een stoel hangen, slapen ging amper, op bed liggen lukte amper en het vooruitzicht op een negatieve uitslag speelde haar ook parten. Ze had doemscenario's, spijt van de operatie.
En het negatieve nieuws kwam er inderdaad, net na het weekend een week na de operatie. Het was maagkanker maar omdat ze nu zo verzwakt was, konden ze nu geen onderzoeken doen naar de ernst en de behandelbaarheid van de kanker. Eerst moest ze beter worden.
Maar dat beter worden lukte nauwelijks en ze raakte nog depressiever, ze was aan het opgeven. Ze wilde het tegen mij niet zeggen en bleef monter als ik kwam, maar ik voelde het aan alles aan.
Ik besproken met 2 tantes, of zij konden peilen hoe ze er in zat omdat ik het idee had dat ze dit niet meer wilde en dat we iets moesten doen. Zij beaamde mijn gevoeld. Weer gesprek aangevraagd met de artsen, aangegeven dat ze een perspectief moesten gaan bieden. Al is het maar een worst case en best case scenario, dan kan ze afwegingen maken en zich daarbij neerleggen.
Maar kort na die week, na het volgende weekend, zakte haar saturatie tot 74 en ging het heel slecht. Ze werd overgebracht van MDL afdeling naar Long afdeling. Daar ging het nog slechter, ze was nog amper aanspreekbaar maar zij kende haar nog niet op deze afdeling. Toen ik de volgende dag in de avond kwam kon ik amper contact met haar krijgen, heel even heb ik wat blikken en knikjes met haar gewisseld en daarna nam het contact geheel af. Verpleegkundige erbij gehaald, aangegeven dat mijn inziens er iets niet goed was, ik kon geen contact meer met haar krijgen, ik herkende haar niet meer.
Zij geprobeerd maar lukte ook moeizaam, arts bij gehaald, die lukte het ook niet.
Testjes gedaan, afijn, na 2 uur kwam er uit. Ze had Co2 stapeling ontwikkeld en deze was onomkeerbaar geworden. Het zou nog een kwestie van uren zijn tot ze zou komen te overlijden.
Dat heeft nog maar 1,5 uur geduurd, nog net lang genoeg voor paar familieleden om nog afscheid te nemen, maar bij kennis was zij al niet meer sinds 20.00u geweest.
Ik heb vrede met het feit dat ze is overleden en gezien de situatie ben ik blij dat het dan toch zo'n milde dood is geweest.
Maar ik ben anderzijds zo boos over het verloop en de weerstand die zij en ik kreeg bij de huisartsenpost. Ik heb daar ook een klacht in gediend. Niet omdat ik echt verhaal wil halen, meer dat ik hoop dat ze er iets van willen leren. Ze hebben deze situatie zo zwaar onderschat en door hun onderschatting ben ik aan mijzelf gaan twijfelen en terughoudend geweest om 112 te bellen. Iets waar ik nu dan me weer schuldig over voel, dat ik toch niet direct die ochtend al 112 heb gebeld.
En rationeel weet ik het allemaal. Ik ben geen arts en je moet dan op oordeel van zo'n arts kunnen vertrouwen, uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Mijn moeder zou niet willen dat ik mij schuldig voel. Waarschijnlijk had het de situatie niet veel veranderd.
Mijn inziens had bij eerder handelen de hele zware operatie kunnen voorkomen, dat is wel beetje wat in mijn gesprekken met de artsen op de SEH duidelijk werd. Ze hadden het dan minder invasief kunnen repareren, de schade was minder groot geweest, herstel minder zwaar maar....de uitslag was hetzelfde gebleven, maagkanker en daar had zij niet meer van kunnen herstellen.
Ze was komen te overlijden. Misschien wat later en binnen andere omstandigheden maar het was onvermijdelijk.
Maar wat had ik haar graag een andere weg gegunt naar dit einde ipv hoe het nu gegaan is.
Ik beleef deze periode over en over in mijn hoofd en heb er nu echt even moeite meer dit los te laten. Ik weet ook even niet hoe ik dat moet doen.
Ik raak zo emotioneel als ik er aan denk. Ik klap dicht, mijn keel knijpt dicht en tranendal start. Als ik het kan, geef ik er aan toe en laat ik de tranen maar stromen. Maar ja, het komt niet altijd uit.
En er zijn zoveel triggers. Een scene in een serie of film, iets wat iemand zegt, het zien van iets wat mij ineens teruggooit naar dat moment.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan.Mascha> 2 jaar geleden -
In zijn eigen appartement doodgevonden (Verhaal 308)
December 2020 werd mijn vriend vermist en op 12 mei 2021 in zijn eigen appartement doodgevonden, men zegt een natuurlijke dood. Vanwege de wet op de prijvacy mag ik niet eens weten waar aan hij gestorven is er is een crematie geweest maar daar mocht niemand bij zijn alsof alles nooit bestaan heeft. Ik zit met diepe wonden , die maar niet echt willen helen. Ondanks de goede hulp die ik heb gehad.Anoniem> 2 jaar geleden -
Rouwen valt niet mee (Verhaal 307)
Mijn oma 88 is er niet meer. en ze was erg lief en mijn vriendin is er ook niet meer zij had borst kanker en ze was nog maar 36 en mijn oom is 46 jaar geworden en had blaas kanker ik kan zoms de hele dag wel huilen en niet stoppen om dat alles zo pijn doet vooral als je moet rouwen valt niet mee en ik leef met jullie allemaal mee en huil ook vaak en ik woon niet op de vast wal maar op eiland en de zee is dan ook nog eens een probleem want je moet altijd met de boot 🤗Knuffel geven van mij aan jullie allemaalNienke> 2 jaar geleden -
Mijn oma was erg lief (Verhaal 306)
Mijn oma was erg lief en ze zat in het bejaardenhuis maar wij komen niet vaak naar haar toe om dat ik op Terschelling woon en is het nog al moelijk om naar de vast wal te gaan en ik mis haar zo erg om dat ze zo lief was doet het estra veel pijn en het moelijk alles met elkaar en ik ben ook nog eens mijn beste vriendin kwijt want zij was ook nog maar 36 jaar en stierf aan borstkanker en dat vind ik ook zo erg en wij waren zoort van zusje voor elkaar en dat doet zo veel pijn en zat met haar op de lagere school en tot groep 3 tot 8 en ja ik heb er gewoon geen woorden meer voor en ik vind alles moelijk en mijn oom is ook aan kanker overleden hij had blaaskanker en die was maar 46 jaar geworden ook vreezelijk groetjes en iedereen veel sterkte 🤗Knuffel van mij voor jullie allemaal en liefde is zo belangrijk als je het moeilijk hebt warme deken voor iedereenNienke> 2 jaar geleden -
De zee (Verhaal 305)
Mijn allerliefste man heeft in augustus in 2022 een eind aan zijn leven gemaakt door in zee te gaan, met de bedoeling de zee niet levend meer te verlaten. Op het moment dat hij vermoedelijk stervende was heb ik, ik beschrijf het als een soort stofwolkje voor mijn ogen zien wegdrijven. Ik wist toen pertinent zeker dat het mijn man was, die afscheid nam van mij. Het is nu 3 maanden geleden en de grote stilte wacht me tegemoet. Hoe moet ik verder met mijn leven zonder mijn rots in de branding. Ik hield zielsveel van hem.Elleke.> 2 jaar geleden -
Kan niet meer genieten (Verhaal 304)
In september 2021 heeft mijn moeder (72) een zwaar herseninfarct gehad. Mijn vader was al ziek (longkanker en uitzaaiing hoofd) en zit in verzorgingshuis.
Twee weken geleden heeft mijn moeder euthanasie gehad. Zij gaf in maart dit jaar aan niet meer verder te willen. We hebben goed afscheid kunnen nemen, maar ik kan nergens meer van genieten. Ik ben enig kind, 2 jonge kinderen en getrouwd.
Ik mis mijn moeder, mijn rots en kan het met niemand echt delen (geen broer/zus), nu zijn allebei de kindjes thuis en grieperig en ik word gek.
Mijn vader doet zijn best, maar de afspraken in AVL staan weer gepland en heb er de energie niet voor, bang voor wat er nu weee gaat komen.
Gek van het binnen hangen, het eenzame gevoel en kan niet meer genieten.
Pffff blehDoortje> 2 jaar geleden -
Mijn allerliefste schat van de wereld (Verhaal 303)
Mijn allerliefste schat van de wereld.
We waren 35 jaar getrouwd allebei kok van beroep,allebei keiharde werkers
geweest samen dag en nacht gewerkt allebei altijd dezelfde interesse.
Toen we op 13 oktober 2020 te horen kregen dat je A L S had stond de wereld stil. Daar kunnen we niets meer aan doen slaap er eens over en je mag anders 14 januari terug komen voor jou papier te teken van euthansie.We zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn de alternatieve toer opgegaan;
Maar op 1november dit jaar heeft hij een hartstilstand gehad waarbij hij een lange tijd is gereanimeerd en in een diepe coma is beland,door een te groot zuurstoftekort. Waarbij hij is weggevoerd met de ambulance, vraagje van zijn vrouwtje mag ik a u b mee met de ambulance antwoord nee mevrouw je mag niet mee omwille van corona kom op gemak achter jullie wij gaan door rood jullie mogen niet kom gewoon naar spoed in UZ gent;
Eens op spoed vraagje van zijn vrouw mag ik bij mijn echtgenoot nee mevrouw we zijn er volop aan bezig.Na lange tijd mogen we naar K 12 intensieve zorgen in de wachtzaal komt de verpleegster langs je moet nog even wachten terug vraagje van zijn vrouwtje mag ik mee bij mijn echtgenoot nee antwoord ze meneer ligt nog in zijn blootje zeggen ze tegen zijn vrouw die er al 35 jaar met getrouwd is ik vind dit niet kunnen.
Na lange tijd zijn we er toch naar toe gemogen maar hij lag in een zeer diepe coma.Op 3 December begin ik er tegen te praten en zeg a u b ik zie je graag kan je niet missen als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren
en geef mij nog eens een teken van leven op dit moment is hij beginnen wenen en snikken een heel emotioneel moment de dochter die juist binnen komt heeft het ook gezien.Volgens de dokters horen coma patienten u toch niet wij zeggen coma pat horen u zeker wij hebben het gezien en meegemaakt .
Dat verlies dat ik mijn echtgenoot moet missen is zo hard en ondraaglijk dat doet zoveel pijn,iemand die hetzelfde meemaakt verstaat dat heel goed.
Ik heb hem dan ook twee jaar verzorgd dag en nacht en er alles voor gedaan
vandaar dat ik met dit enorme verlies niet kan leven.
Ik kan gewoon niet zonder mijn allerliefste schat
Aan alle mensen die hetzelfde meemaken veel sterkte ik weet hoe moeilijk alle dagen en nachten zijn.
2 december 2020
Marijke
Marijke> 2 jaar geleden -
- Alle reacties weergeven...
-
Inderdaad vreselijke ziekte mijn echtgenoot had ook als heb hem twee jaar verzorgd dag en nacht en op 1 november 2022 is hij in coma geraakt na een hartstilstand op 3 december begin ik er tegen te praten ik kan je niet missen als je sterk genoeg ben laat een mirakel gebeuren en geef mij een teken van leven hij is beginnen wenen en snikken en hij lag nochtaans in diepe coma.We waren een koppel die 35 jaar altijd samen gewerkt dag en nacht en nu is dat voor mij een heel zwaar waar ik nooit overheen geraak.Zou zeggen alle lotgenoten veel sterkte allemaal
marijke> 2 jaar geleden
-
-
Iemand tips? (Verhaal 243)
Mijn moeder is in april 2 x flauw gevallen waardoor ze met een ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Na veel onderzoeken kreeg ze 's avonds laat te horen dat ze longkanker had. Vanaf dat moment ging de achtbaan lopen. Gesprekken, onderzoeken, scans, en 4 x in de week chemo. Uit de foto's en scan kwam er te sprake dat ze uitzaaiingen had naar de lymfeklieren. Na de eerste kuur van 4 weer een long foto maken, en de kuur sloeg aan. Na de 2e kuur weer door de scan, en het was geslonken. ( HET was wel een kanker die weer terug kwam, maar wat door chemo goed te behandelen was) vorige week maandag moest ze bloedprikken, dag erna gesprek met haar longarts. Hoe het gesprek bij haar longarts is begonnen weet ik niet. ( mijn vader had iets gevraagd, maar hij weet niet meer wat ) omdat het antwoord wat hij maar ook mijn moeder te horen kreeg, ingeslagen is als een bom. Ze heeft minimaal nog een jaar . Dit hebben we afgelopen dinsdag te horen gekregen. Ik kan alleen maar janken, en weet hier niet goed mee om te gaan. ( misschien aan dr ene kant heel dom, want ik kom zelf uit de uitvaartwereld) maar had me nooit kunnen indenken wat voor impact het heeft als het om je EIGEN gaat. Heeft iemand tips die ik mee kan nemen voor mezelf. Want ze is er nog, en daar wil ik optimaal van kunnen genieten. De laatste momentjes, mooie herinneringen maken nog ( heb ik al ) maar die zijn zelfs voor mij nu te weinig. Kan er niet mee omgaan.... dank jullie wel alvastAnja> 2 jaar geleden-
Het verlies van mijn vrouw was acuut op 4 mei j.l. 46 jaar oud, waarvan 31 jaar samen...we hebben lief en leed samen gedeeld..mooie herinneringen maar geen afscheid kunnen nemen....probeer er een mooi jaar van te maken.....leef naar het moment toe .....hoe verschrikkelijk ook....je heb tijd om afscheid te nemen...maak daar gebruik van....heel belangrijk voor later...
Anoniem> 2 jaar geleden -
Dus het is normaal wat ik heb ik maak me zo bang door dit gevoel
WinnyAnoniem> 2 jaar geleden -
Is een zware weg...mijn partner is er aan overleden.
Geef haar veel liefde.
Vertel haar wat geruststellende dingen.
Laat haar je warmte voelen.
Zijn intense belangrijke momenten.
Voel je mama aan...je zal dit goed doen.
Wens jouw goede moed toe.Karen> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Het is alweer een tijdje geleden. Maar wat ik toen heb gedaan is mijn moeder geïnterviewd over haar jeugd enzo. Ik filmde het ook. Ik had de vragen vantevoren opgestuurd. Ze was al wat zwakker maar vond het leuk om erover te vertellen.
Sterkte in ieder geval, je zult vast het goede doen!Anoniem> 2 jaar geleden
-
-
Mijn dochter en mijn man zijn overleden (Verhaal 42)
Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.
De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.
Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.
Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.
Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.Elizabeth> 2 jaar geleden-
Lieve Elizabeth,
Als geen ander weet ik hoe jij je moet voelen. Ook mijn dochter en man zijn overleden. Mijn dochter was pas 11 jaar en overleed plotseling op 6 dec.1994. Mijn partner is dit jaar op 4 febr.na een lange ziekteperiode aan de gevolgen van kanker overleden.
Ik heb nog een zoon en 2 kleinkinderen. Ook zij wonen niet bij mij in de buurt.
Zelf heb ik een kwaadaardige bloedziekte waar ik misschien na een stamceltransplantatie van kan genezen. Die weg wil ik niet meer gaan. Ik besef dat ik genoeg heb geleden en zal er vrede mee hebben als ik mag gaan.
Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn zoon en zijn gezin, en haal ik energie uit de natuur en mooie muziek.
Ik wens je alle liefde en kracht toe.
Lieve groet,
MarianneMarianne> 2 jaar geleden -
Op 22 Mei 2019 is mijn lieve dochter Dr. Christine Buske overleden aan kanker, wegens dokters fouten moest zij haar leven verlaten waar ze zo graag verder wilde wonen en mensen helpen zoals zij was, zelf op youtube heeft ze mensen geholpen ook was ze al siek, In january is Christine met een chanel begonen mensen te warschuwen over de siekte die haar leven koste wegens dokters die niet naar haar luistere, en dokters die weer fouten maakte in London nadat ze vanaf haar 8 chemo kuur weer terug ging naar huis, daar lieten dokters haar lopen 3 weken met meer dan 15 liters vocht in haar buik, dat heet Ascietes, dat koste haar leven en gaat mijn leven koste, ik de moeder die mijn enig kind heeft moeten begraven zonder dat het nodig was als de dokters meer attent waren. Ik condoleer de familie hier bij. ik heb NIEMANDS RONDOM MIJ GEEN ENKEL FAMILIE, GEEN VRIENDEN MEER, MIJN VRIENDEN LIETEN MIJ VALEN EEN BIJ EEN ZELF OP DE DAG VAN DE BEGRAVING, LIETEN ZE MIJ ALLEEN ACHTER OM METD E BUS ALLEEN HELEMAAL ALLEEN THUIS TE KOMEN, MEV, MIJN VRIENDEIN MET HAAR NIEUWE VOLVO WILDE NIET 3 MENSEN ACHTER IN IN DE AUTO DOEN EN IK DE MOEDER IN ZWART IN RAW ALLEEN NAAST HET GRAF BEGARVEN TE HEBBEN EEN UUR EERDER HELEMAAL ALLEEN BIJ HET GRAF TE STAAN, LIET ZIJ MIJ ALLEEN ACHTER, waar en hoe moet ik nog verder, ik huil en zit ieder dag alleen tussen 4 muren, durf niemand meer aan te spreken om bevriend te raken, mensen willen geen vedriet dicht bij hebben, ik weet mij geen raad meer, ben bij 3 spsicoloogen geweest dat helemaal echt erg slecht waren, ieder een uur van mij, maar niets mee gekregen naar huis, wat raad u mij aan? ik sta open voor alles, maar kan niets vinden, ik heb geen andere kidnren, geen vrienden geen familie meer, ik ga dood ieder dag ietsje meer, ik kan de pijn niet meer dragen, mijn dochter was maar 35 jaar oud, prachtig mens, vol in het leven, met maag kanker, dokters dat het niet wilde zien, niet wilde geloven dat met deze leeftijd kanker kan hebben, na 8 ronde chemo heeft deze niet meer gewerkt en in Londonz agen ze dat niet en gingen nog door met nog 4 rondes die haar dood koste, wie will contact met mij?? ik ben een zeer ardige dame well met vreselijk pijn op mijn hart en niet meer weet hoe verder te gaan. Ik will alleen maar een beetje liefde een beetje gesprek, iemand die mij begrijpt, waar is deze persoon?? wie will mij adopteren voor vriendschap? Carmen Buske
carmen Buske> 2 jaar geleden -
Beste Elizabeth
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
Ik dank u bij voorbaad
carmen
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)carmen Buske> 2 jaar geleden -
Ik mis erg me zoon 20 jr , die vorig jaar nov vermis 2 mnd weg , en gevonden overleed . Nu bijna 1 jaar , voel ik nog gemis elke dag . Zo leeg en verdriet . Hij is alles , ik denk aan mooie herrinering en hem glimlach , zo mooi altijd in me hart .
Anne ,> 2 jaar geleden -
Sterkte 💙
K> 2 jaar geleden -
Beste tien
Wat is dit verdrietig om te lezen en ook nog voor iets waar jij de hand niet in hebt.
Na het overlijden van mijn man, zie ik mijn schoonfamilie ook niet meer.
Heel veel sterkte.
Gr MarianneMarianne> 2 jaar geleden -
Door verdriet kan jejuist anderen begrijpen.
Carnen ga naar een zorginstelling.
Je kan.troosten je lan begrip tonen. Juist jij.
Maak praatje zorg voor koffie ga wNdelen met een.ook.eenzaam mens.
Eet een hapje mee met bewoners en personeel.
Probeer om.iets te lachen iets te bewonderen met elkaar.
Het is vreselijk wat je hebt meegemaakt.
Maar velen maken wat mee.
Ik.weer hoe het voelt. Mijn zoon is er niet meet. En hetvis leeg. Elke dag is er een glimlach of een traan of beiden.
Beteken wat voor een ander zodat zij niet voelen wat jij nu voelt.
Je krijgt warmte trrug geloof me
Liefs MariaMaria> 2 jaar geleden -
Helaas weet ik precies hoe je je voelt. September 2020 kregen wij het nieuws dat mijn vader lymfeklierkanker had. Behandelingen sloegen niet aan en overleed een dag na zijn verjaardag in Januari 2021.
5 maanden later kregen wij het nieuws te horen dat mijn zusje was overleden na een verkeersongeval. Ze laat een zoontje van 4 jaar achter.
Waren nog in rouw komt dit erachteraan. Geen afscheid kunnen nemen is het meest pijnlijke dat er is. Kan het nog steeds geen plek geven en krijg nu hulp bij de rouwverwerking. Ik snap daarom jou verhaal ook heel goed. 2 dierbaren ineens uit je leven is echt niet makkelijk.Samantha> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Mijn zoon1,5 overleden. Kan er niet mee omgaan.35 jaar en zelf dood gevonden. Mis hem zo mijn maatje
Anoniem> 2 jaar geleden
-
-
Na mijn opa en mijn moeder, ook nog mijn hond (Verhaal 295)
Mijn lieve opa en steun en toeverlaat verloren aan kanker ik was 25 jaar, jaar later mijn moeder zeer plotseling aan de gevolgen van copd nog kort afscheid kunnen nemen en ze was overleden,10 maanden na mijn moeder, nu paar dagen geleden mijn lieve trouwe hond uit het niks dood neergevallen uit haar autopsie bleek ze een aortha obstructie te hebben gehad ik ben kapot van verdriet ik kan niet meer zoveel zware verliezen zo kort achter elkaar en mijn lieve hond angel had me al die jaren door al mijn problemen heen gesleept inclusief alle verliezen ik kan niet meer denken of functioneren en wil niet meer thuis zijn door alle herinneringen aan haar. De pillen van de dokter doen niks en wil gewoon niet meer hier zijn het gemis is zo sterk het gaat door mijn hart door mijn ziel het enigste wat ik kan is huilen en gillen waarom ik ook haar nog zo vroeg moest verliezenYas> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Oh wat erg. Als ik het lees voel ik je pijn, je trouwe hond. Ik leef met je mee ook al ken ik je niet. Ik ben mijn beide ouders al verloren. Hoop houden, de pijn wordt op den duur minder.
Ze zeggen dat je ook je dieren later weer terug zult zien (mocht je erin geloven)Anoniem> 2 jaar geleden
-
Afwachten of ik rouwkaart krygt (Verhaal 302)
myn zus is overleden we hadden telefonisch nog kontakt en ze hebben niets laten weten wat kan ik doen ik heb nog 4 zusters die niets met my te maken willen hebben ze zeiden van tevoren die en die krygen geen rouwkaart en ze weten gewoon niet waarom ze ruzie maken ik heb er alles aan gedaan ik had geen keuze het is zwaar ik heb niemand meer van de familie aan myn kant wel met alle familieleden van myn man waar moet dit heen in deze wereld ik vind het harteloos ik deed altyd voor allemaal bidden ik hou myn vast aan god nu afwachten of ik rouwkaart krygtTiny> 2 jaar geleden -
Na een gevecht van 5 jaar tegen non hodgkin (Verhaal 301)
Op 16 september is m i jn man en maatje overleden na een gevecht van 5 jaar tegen non hodgkin. Wat in het begin zo hoopvol leek is uiteindelijk een nachtmerrie gebleken. Hij wilde zi graag bij ons blijven. Ik mis hem verschrikkelijk. Vooral bij het opstaan. Soms wil ik iemand zien maar als ze dan geweest zijn wil ik weer rust. Ik sleep me door de dag. Ook voor onze 3 kinderen. Maar ik wist niet dat ik zoveel verdriet kon hebben. Er zijn mensen die nog veel meer meemaken. Dat realiseer ik me wel. Wist ik maar hoe ik hiermee om moet gaan. 53 jaar samen. Ik kan b i jna niet naar zijn foto kijken. Hoop dat het uiteindelijk minder wordt dat gemisChristien> 2 jaar geleden -
Ik ben leeg (Verhaal 300)
mijn lieve geweldige man is sinds mei een diagnosis gekregen van melanoom , dan de arts had hem tabletten gegeven sinds mei tot oktober ging super good, de scan gedaan uitgezaaid waren allemaal weg van longen en liever. Op 22 oktober zijn we begonnen met immune therapie en na 7 dagen afgelopen zaterdag is hij ineens erg ziek , kon hij niet staan en niet praten we gingen 112 bellen en 3 dagen darnaar is overleden. scan was gemaakt blijkbaar had er is uitgezaaid in hersenen en blood ook in de hersen en vocht in zijn hoofd. Hij laag 3 dagen in coma en doctoren gaaf aan als hij niet wakker gaan ze hem laten slapen. Op gegeven moment kinderen roep hem , hij deed ogen en response naar kinderen. We waren geschokt en doctoren ook stomp verbaasd maar toch Doctoren besloot om hem laten rusten🥲. Ik heb een zoon van 15 jaar autistisch die begrijpt niets van en dochter van 18 heel verdrietig. ‘Ik ben leeg en heb ik burn-out symptomen door alles verzorgen van me man. Hoe ga ik verder . 25 jaar samen en getrouwd. Ik mis hem ergSusan> 2 jaar geleden -
Het verdriet wordt alleen maar erger (Verhaal 299)
Bijna een jaar geleden is mijn man overleden en het verdriet wordt alleen maar erger.
Ik voel mij schuldig omdat ik dom en egoïstisch ben geweest.
Ik was zo graag bij mijn man maar had bijna nooit zin in sex en vond steeds uitvluchten om eraan te ontkomen.
Toch hield in ik van hem en probeerde hem voortdurend met kleine dingen een plezier te doen.
Ik was ervan overtuigd dat mijn man van mij hield op zijn eigen rustige vertrouwde manier.
Met mijn man dus geen sex maar ineens, na 16 jaar huwelijk was daar een ander, iemand die ik tijdens een cursus ontmoette die mij in vuur en vlam zette. Ik was direct verslingerd aan hem, at niet meer, sliep niet meer. Waarom? Ik zag al snel zijn tekortkomingen, een paar rotte kiezen, zijn gebrekkige kennis, zijn platte uitspraak. Hij haalde het niet bij mijn man.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet en sex gehad, nota bene bij mij thuis, toen mijn man een paar dagen op reis was.
Mijn man kwam erachter en confronteerde mij ermee, dwong mij hem te bellen en toen was het over, zag alles weer in de juiste proporties. We zijn niet gescheiden maar het vertrouwen was weg. Mijn man kon er niet mee omgaan en zakte af en toe in een depressie. Zelf altijd fair en betrouwbaar kon hij zich niet voorstellen dat ik dit had gedaan. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen.
Nu hij er niet meer is, dit bijtende schuldgevoel, ik heb het verdiend. Kan het niet meer goedmaken met degene die het beste verdiend had.Hanne> 2 jaar geleden -
2 weken geleden is hij overleden (Verhaal 298)
2 weken geleden is hij overleden. Ineens was hij er niet meer. Hij had vanaf mijn 16de hart problemen en daardoor ook af en toe een hele korte ziekenhuis opname. Eigenlijk waren er de afgelopen 2 maanden geen verontrustende symptomen of signalen dat er weer problemen zouden zijn met zijn hart.
Hij zat op dat moment in rustig vaarwater wat gelukkig wel vaker voor kwam dan ging het een aantal maanden goed en zo was hij 1 week in het ziekenhuis en daarna kon hij er weer tegenaan voor een aantal maanden, maar nu was het anders hij is in zijn slaap heel plotseling overleden waarschijnlijk door een hartinfarct. Mijn vader is maar 62 jaar oud geworden en ik heb het zo moeilijk met zijn dood, aangezien ik 22 ben en mij besef dat nooit meer gebeld zal worden door hem en kan sparren over bepaalde beslissingen, hem goed nieuws kan vertellen. zijn stem zal ik nooit meer horen en de geruststellende woorden van maak je geen zorgen het komt goed nooit meer zal horen en dat hij nooit zijn kleinkinderen zal leren kennen.Anoniem> 2 jaar geleden -
Papa is weg… (Verhaal 297)
Papa is weg…
Een maand geleden overleed hij. Al decennia vechtend tegen lichamelijke problemen. Ging regelmatig naar het ziekenhuis en kwam dan altijd weer terug.
Er was 1 heftige keer. Toen heeft hij op het randje gelegen op de IC. Iets wat ik
Nog steeds niet verwerkt heb, zo’n indruk heeft het op me gemaakt.
Maar verder… hij maakte er wat van met wat hij wel
Kon. En genoot ontzettend van zijn kleinkinderen. Trots en liefde in zijn ogen.
Het afgelopen half jaar was hij voornamelijk in het ziekenhuis. En het heeft tot de laatste maand geduurd voordat ik me besefte dat hij
Dood zou gaan. Mijn moeder en broertje wisten het al langer, maar ik wilde er niet aan geloven.
En opeens was het moment dan echt daar. Alsof het zo moest zijn was ik er toen de arts kwam bespreken dat er niks meer gedaan kon worden. Ik heb me sterk gehouden. Om er te zijn voor hem, voor mama… en nu… is het een maand geleden en valt het rauw op mijn dak wat er is gebeurd. Papa is echt weg. De persoon die van binnen hetzelfde werkt als mij
En mij begrijpt en mijn humor deelt. Mijn eerste liefde…
Ik mis hem zo ontzettend. Wat zou ik graag nog eens met hem willen praten en de liefde in zijn ogen zien.Jeannine> 2 jaar geleden -
Ooh shit mam je bent er niet meer!! (Verhaal 296)
Hier ben ik dan.. 1 jaar verder nog steeds vaak paniekgevoelens als dat besef er weer even doorheen komt: ooh shit mam je bent er niet meer!!
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaarStephanie> 2 jaar geleden -
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is (Verhaal 192)
Mijn lieve partner Henk is 9 dagen geleden overleden, hij bleek longkanker en een uitzaaiing naar een wervel te hebben. Hij is drie weken en 1 dag na de diagnose overleden.
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. TheaThea> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Hoi Thea, mijn man is afgelopen woensdag overleden aan longkanker. Ga dood aan dit verdriet, snap het niet, kan en wil het niet snappen.
Hoe gaat het nu met jou?
Groetjes, Yvonneyvonne> 2 jaar geleden
-
Sinds die dag voel ik me zo alleen (Verhaal 293)
Mijn leven is op 29december compleet veranderd . Op die dag is mijn man plotseling overleden . Heb hem samen met mijn dochter nog gereanimeerd, tot de mug aanwezig was . Verschrikkelijk!! Sinds die dag voel ik me zo alleen , hoor nergens meer bij en het gemis wordt steeds erger.Conny> 2 jaar geleden -
Het slaap op mn lichaam (Verhaal 292)
Mn man is nu 3 jaar geleden overleden maar heb het zo moeilijk nog is me op mn lichaam geslagen op mn hoofd en borst en darmen hopeloos gewoon ik ben radeloos is dat iets wat iemand bekent voor komt ik voel me wel sterker worden maar gevoel in mn lichaam is vreselijk
GrWilma> 2 jaar geleden -
Gisteren avond 16.30 is mijn lieve vader overleden (Verhaal 291)
Hallo allemaal, gisteren avond 16.30 is mijn lieve vader overleden na een 3 jarige strijd met veel spierpijnen op 57 jarige leeftijd. We wisten nog maar recent dat het kanker was want er werd altijd ons meegedeeld dat het Hernia of Lumbago was. Na veel onderzoek kwam in begin oktober dan toch de diagnose prostaat kanker met uitzaaiingen naar de botten.
Na een helse en hevige behandeling mocht ie vorige week terug naar huis maar al snel werd het slechter en gisteren is hij vredig overleden in het ziekenhuis.
Ik ga je nooit vergeten, je was mijn held, grote kameraad en kon altijd over alles met je praten. Je hebt mij een zeer mooie jeugd geschonken en ben je voor altijd dankbaar voor alles.
Het doet zeer veel pijn en er is een stuk van mijn hart mee gestorven maar je kan eindelijk rusten en geen pijn meer voelen.
Voor altijd mijn held, Mijn lieve vader...Davy> 2 jaar geleden -
-
31 jaar, 5 kinderen en geen ouders meer (Verhaal 289)
Bijna 16 jaar verloor ik mijn vader is was 15 jaar en had net een kindje gekregen hij pleegde zelfmoord in mijn jeugd veel traumatische dingen meegemaakt therapie gehad onder andere emdr op automatische piloot eigenlijk al bijna 16 jaar doorgegaan ondertussen 6 kindjes se jongste ia net 1 en de oudste 16 nu is mijn moeder dit jaar 16 juli overleden mede doordat het niet serieus werd genomen door de eerste hulp arts van de ambulance blauw rond haar mond roggelend geluid maken en scheel kijken tja dat kan ook gebeuren als je teveel gedronken hebt zij de beste man na een uur werd er dan een hartfilmpje gemaakt die zag er volgens meneer prima uit uiteindelijk kwam de 2de ambulance hulp nog steeds geen echte ambulance zij bekeek het hartfilmpje en daar begon de ellende het hartfilmpje was niet goed ze zat midden in een hartinfarct eindelijk kwam er actie in de ambulance ging het snel nog slechter eenmaal in het ziekenhuis haar eerste hartstilstand 12 min gereanimeerd gelukkig kregen ze haar hart weer aan het kloppen met spoed naar Zwolle alles was klaar voor de operatie maar mijn moeder was te zwak eerst moest zij gedottert worden een half uur later worden we opgehaald door de arts het gaat niet goed met jullie moeder jullie mogen meekomen aangekomen lag ze daar open en bloot ze hadden de aders open gekregen maar haar hartspier deed niks meer terwijl ze nog aan het reanimeren waren werd ons uitgelegd dat er niks meer voor haar gedaan kon worden haar hart klope nog terwijl we haar samen overleggen op een verkoelt bed wachtend tot ze weg was dat duurde maar een paar minuten ze stierf in onze armen nu zie ik het leven soms niet meer zitten ze was er altijd we belde wel 10 keer op een dag was dol op de kinderen daar sta je dan 31 jaar 5 kinderen en geen ouders meer het is zo zwaar ik mis haar steeds meer en zoek hulp maar al die wachttijden medicatie die niks doet soms zie ik geen weg meer vooruit ik zal nooit meer worden wie ik was 🦋🦋😥😭Sor> 2 jaar geleden -
Dan is het moment zover.. (Verhaal 127)
10 weken geleden is mijn moeder na 3 jaar kanker te hebben gehad op 68 jarige leeftijd overleden. Vanaf het moment dat wij hoorden dat mijn moeder stadium 4 had grote tumor op haar lever met diverse uitzaaiingen in de lymfeklieren probeer je jezelf voor te bereiden op haar overlijden. Maar dan... Dan is het moment zover.. In ene ging het heel hard en had mijn moeder heel veel pijn. Ik zei tegen haar mam... Je heb gevochten en geknokt tegen deze ziekte maar je bent het aan het verliezen. Ik zei haar mam, ben zo ongelofelijk trots op je.... Het is tijd om te gaan. Nu 10 weken verder gaan mijn emoties soms alle kanten op. Ik ben blij dat mijn moeder verlost is van de pijn en ellende, daar put ik echt mijn kracht en troost uit maar tegelijkertijd geloof ik het niet dat ze er niet meer is. Ik wil niet zonder mijn moeder, mijn moeder was en is nog steeds me allesi. Ik mis haar zo...Mirella> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Klinkt heel herkenbaar. Mijn moeder overleed een half jaar geleden. Ze was al een tijd ziek, maar vooral het eerste jaar ging ze helemaal voor beter worden. Toen dat na veel zware operaties en chemo’s niet meer bleek te kunnen, ging ze voor zo lang mogelijk goed leven. Maar in het laatste jaar holde de kwaliteit van leven achteruit. Fysiek leverde ze veel in. Ze lag vaak in bed, verloor haar haren, kon nauwelijks nog van iets genieten. Mentaal lukte het eigenlijk niet meer en wilde ze steeds vaker gewoon dood. Dat had ze ook allemaal geregeld maar wij (haar man en kinderen) hielden haar hier. Door ons bleef ze vasthouden aan het leven tot de dag dat het echt niet meer ging en ze wist dat ze heel snel zou gaan sterven. Die dag koos ze voor euthanasie. We waren bij haar en ze was er klaar voor. Ze koos te sterven, omdat het leven dat haar restte geen kwaliteit meer had en ze alleen nog maar pijn had. Ze koos om te sterven omdat er geen andere weg meer was.
Wij waren blij voor haar, dat aan een lange lijdensweg een eind kwam. En idd daar put je ook kracht uit. Nu een half jaar later lijkt het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ze echt nooit meer terug komt. Ik mis haar, maar het leven gaat gewoon door. Ik huil nooit meer. Wel tijdens haar ziekte en rondom haar overlijden, toen kon ik naast niet stoppen met huilen, maar niet meer daarna. Ik lijk haast verdoofd of erger nog, ik lijk maar niet te kunnen beseffen wat dood echt inhoudt. Ik zou het helemaal niet raar vinden als ze opeens hier voor mijn deur zou staan. We konden de draad zo oppakken alsof er nooit iets was gebeurd. Ik had me het leven na mijn moeders dood voorgesteld als een leven dat nooit meer leuk zou zijn. Een leven vol verdriet. Maar het is gewoon hetzelfde leven als ervoor. Ze is er niet meer en ik mis haar, maar de snijdende pijn die ik verwacht had te voelen blijft uit. Ik ben heel bang dat het echte besef nog komen gaat. Dat de “verdoving” straks opeens is uit gewerkt en dat de harde realiteit dan pas binnenkomt……Anoniem> 2 jaar geleden
-
4 funerals and a wedding (Verhaal 287)
4 funerals and a wedding
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
MaritMarit> 2 jaar geleden -
-
Wat vreselijk dat je zo weinig steun krijgt. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. De 1 gaat door met het leven wat hij had en de ander lukt dat niet. Probeer de mooie herinneringen te koesteren en zoek naar geluksmomentjes. Ik wens je heel veel sterkte.
Loes> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Dank je wel Loes, voor je reactie!
Nini> 2 jaar geleden
-
-
-
Zo weinig begrip voor zo'n groot verlies (Verhaal 105)
Hoi lotgenoten,
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..Anoniem> 2 jaar geleden-
Nu paasweekend, maar ook “voorouderdag”. Een feestdag in sommige Aziatische landen om je voorouders te eren.
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.
Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.Anoniem> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Marleen ik herken het verdriet de machteloosheid maar ook het onbegrip van andere mensen het gaat om mijn moeder die ik afgelopen mei verloren heb het verlies van een moeder wordt erg ondrrschat het is zo intens erg de pijn die je voelt ik voel me er ook erg eenzaam in het is gewoon niet uit te leggen
Anoniem> 2 jaar geleden
-
-
Mijn broer kwam om het leven (Verhaal 282)
Mijn moeder is overleden op een leeftijd van 51 jaar aan een hersentumor toen ik 4 jaar was en mijn vader op een leeftijd van 58 jaar aan kanker toen ik 6 jaar oud was.
Ik kan mij hier maar mondjesmaat iets van herinneren en ben daarna opgegroeid bij mijn zus en zwager samen met nog twee broers.
Op school was ik destijds de enige van wie een ouder was overleden laat staan beide ouders.
Met mijn broer boven mij had ik vanaf de tienerjaren en later een heel speciale band en kon ik met al mijn problemen of luisterend oor bij terecht hij overigens ook bij mij.
Maar vanaf 10 juni 2022 is er veel veranderd
Op deze dag kwam deze broer om het leven na een val van 9 meter van een bouwsteiger.
Sinds die dag is mijn leven enorm veranderd en lijkt het of het gemis met de dag erger wordt.
Ik had altijd al weinig met feestjes, verjaardagsfeestjes maar nu voel ik mij er heel ongemakkelijk. Het leven gaat voor iedereen weer door maar voor mij gaat geen dag voorbij dat mijn gedachten bij hem zijnAndré> 2 jaar geleden -
Twee uitersten zo dicht op elkaar (Verhaal 281)
Ik wil mijn verhaal even kwijt, en misschien geeft het wat verlichting..
Vorig jaar ben ik moeder geworden van een prachtige dochter, zij is nu bijna 1 jaar. Een maand voor haar geboorte is mijn vader overleden. Twee uitersten zo dicht op elkaar. Rouw en verdriet lijnrecht tegenover geluk en blijdschap. Met liefde ertussenin.
Ik struggle met verschillende emoties en ben de ene dag blij en de andere dag voelt alles heel zwaar en vraag ik me of hoe ik de dag moet doorkomen.
Mijn vaders eerste sterfdag is nu bijna 3 weken geleden en mijn dochters eerste verjaardag is volgende week. Dubbele gevoelens.
Soms weet ik het even allemaal niet meer…
Liefs, van mijMia> 2 jaar geleden -
ze laat een grote leegte achter in mijn leven (Verhaal 280)
Ik mis mijn mama, ze laat een grote leegte achter in mijn leven, want ze heeft tot op de laatste dag bij gewoond. Wij hebben eerst bij haar gewoond tot de 2 kids geboren zijn. Daarna is ze mee met ons verhuisd in onze woning. Ze had haar kamer op het gelijkvloers. Wij sliepen boven. En nu is het zo stil in huis, je kunt er een speld horen vallen… toch was ze een rustige persoon. Ik had het nog niet verwacht dat ze zo vlug zou heengaan. Op 12 dagen… en het doet pijn vanbinnen. .k trek mijn plan, maar toch zijn er momenten dat ik het heel zwaar heb. Mijn echtgenoot doet zijn best, komt soms op de middag thuis. Maar we hebben een zaak en ik begrijp dat hij niet altijd thuis kan zijn. Maar het doet pijn… het zan slijten, hoop ik. Maar het zak nog een tijdje duren, daar ben ik zeker van.Mijn naam> 2 jaar geleden -
Ik probeer mijn leven op te pakken (Verhaal 279)
Vorig jaar in de zomer overleed mijn man en maatje, 51 jaar jong, aan de gevolgen van corona. Hij had geen onderliggende ziektes en was binnen 3 weken dood.
Hoe stel je je daarop in? Onze wereld stortte in, we zijn 35 jaar samen geweest en ook onze kinderen van rond de 20 moeten ineens hun vader missen.
Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden, ik lees helaas hierboven bij lotgenoten dat dat ook vaak anders is, mijn hart gaat uit naar jullie.
Ik merk ook dat vriendschappen veranderen, er komen nieuwe mensen bij maar er vallen ook vriendschappen weg, mensen die vinden dat je er na een half jaar wel overheen moet zijn en normaal moet doen, dan begrijpen ze bv niet dat je even geen zin hebt om naar die grote verjaardag te gaan..
Ik probeer mijn leven op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat met de mooie herinneringen aan mijn man maar helaas ook de pijnlijke herinneringen van de absurde manier waarop hij stierf.
Mijn leven wordt nooit meer wat het geweest is, want je kunt een heleboel dingen naar je hand zetten maar de dood niet. Ze komt onverwacht en neemt de meest briljante en lieve mensen mee.Ontroostbaar> 2 jaar geleden -
Ze was mijn eerste en enige grote liefde (Verhaal 278)
Mijn vrouw is 7 september overleden aan een bloeding in haar hoofd.ik had s nachts gewerkt en kwam thuis .ze had mij gevraagd om haar wakker te maken.wat mij niet lukte.nog 1 keer contact gehad in het ziekenhuis daarna niet meer.haar organen zijn gedoneerd.geeft een klein beetje troost.
Heb haar begeleid tot aan de oven.een kushand gegeven .waren net opa en oma van een meisje van 8 maand.heb 2 kinderen een lieve schoondochter en kleindochter.maar alle glans is eraf van het leven.
Ik voel mij zo alleen.
Het doet zo n pijn.mijn vrouw was 57.
We waren 40 jaar samen.
Ze was mijn eerste en enige grote liefde.
Andries.Andries> 2 jaar geleden -
Geen dromen meer (Verhaal 277)
Erik is op 14 december 2021 andere oorden gaan opzoeken. Hij was 63. Leukemie heeft hem op 8 maanden tijd uit het leven geroofd. Hij koos voor euthanasie want had geen overlevingskansen meer, lever zwaar beschadigd, nieren aangetast, meer dan 20 kilo vermagerd, kon amper nog slikken. Te zwak voor chemo. Ik mis hem elke dag meer en meer.
16 fantastische jaren gehad samen, wij kenden elkaar pas 2 maanden toen we getrouwd zijn. Wat een uitzonderlijk man was hij toch. En nu, de schoonfamilie blinkt door haar afwezigheid, "de vrienden" laten niets van zich horen, geen ouders meer, al jaren geen contact met mijn broer. Moeilijk te verwerken die eenzaamheid, die leegte, dat gemis, geen klankbord meer, geen goede raad, geen overleg. Men begint aan zichzelf te twijfelen, alles is zo wazig, Ik weet niet of de tijd, zoals men zegt, het verdriet zal doen verminderen. Ik zoek een praatgroep in het Brusselse met mensen die een gelijkaardige situatie meemaken.Chantal> 2 jaar geleden -
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!). (Verhaal 276)
Afgelopen augustus is mijn moeder in mijn bijzijn overleden. Ik was de hele nacht bij haar geweest omdat ze zich (gewoon...) niet helemaal lekker voelde. In de ochtend kreeg ze ineens een hartstilstand en heb ik haar moeten reanimeren en hulp moeten inschakelen. Ze heeft het niet gered.
5 jaar geleden is papa overleden na een lang ziektebed, kanker. En nu heb ik dus geen ouders meer .
Ik voel me zo alleen en eenzaam. 46 jaar en wees. Niemand snapt mij echt. Veel mensen willen helpen maar het is niet hetzelfde als de liefde en aandacht tussen moeder en dochter. We hadden zo'n sterke band.
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!).Babs> 2 jaar geleden -
- Alle reacties weergeven...
-
Ik weet hoe je je voelt. Ik voel precies herzelfde. Mijn moeder is half augustus overleden en het doet zo'n pijn. Nooit meer praten, kletsen, iets vragen maar vooral nooit meer die wederzijdse onvoorwaardelijke liefde.
Ik heb geen ouders meer.ik voel me zo eenzaam.Babs> 2 jaar geleden
-
Ik heb niemand meer en dat doet pijn! (Verhaal 104)
Mijn ouders zijn beide overleden, ik mis ze nog steeds enorm temeer omdat ik er met niemand over kan praten, ook niet met mijn man, wat ik heel erg vind, als ik zei dat ik er verdriet om had zei hij alleen tja dat zal nog wel even zo blijven, ik heb eigenlijk al die jaren alles in mijn eentje moeten verwerken, ik heb alleen een broer maar heb met hem geen contact, het voelt heel erg eenzaam en heb hier veel verdriet van, het zou mooi zijn om hier met lotgenoten over te praten, er heerst nog steeds zo'n taboe op, je moet altijd maar lachen en gezellig doen terwijl ik daar vaak helemaal geen zin in heb en helemaal in deze coronatijd is het moeilijk, vriendinnen kunnen nog naar hun familie, mijn man heeft zijn moeder nog en zijn broer maar ik heb niemand meer en dat doet pijn!Anoniem> 2 jaar geleden-
Lieve anoniem,
Ik herken deze eenzaamheid maar al te goed. Ik ben mijn moeder verloren toen ik 10 jaar was. Mijn vader toen ik 26 jaar was. En nu plotseling mijn broer waar ik zo ontzettend veel van hou. Dit gevoel kun je niet aan mensen uitleggen. Daarom voelt het ook zo eenzaam en onbegrepen. Het is een schrale troost, maar ik begrijp je.Hope> 2 jaar geleden -
Lieve anoniem,
Ik begrijp je helemaal. Ik ben ook beide ouders kwijt geraakt heel jong. En nu plotseling ook nog mijn broer. En door de Corona ook geen afscheid kunnen nemen. Het voelt erg eenzaam en onbegrepen.Hope> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Het niet kunnen delen van deze gevoelens maakt het zo zwaar. Alle liefs voor jullie
Marion> 2 jaar geleden
-
-
Ben thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader (Verhaal 274)
Mijn moeder overleed toen ik 22 jaar oud was dit gebeurden op 23-10-2018. Mijn oudere broer en ik hebben haar helaas haar laatste adem zien uitblazen in het ziekenhuis. Het gemis is nog steeds erg groot. Mijn ouders waren 23 jaar samen en nog vluchtte mijn vader snel naar huis voordat mijn moeder overleed. Er was een vrouw die een bepaald beroep deed waardoor ze mijn moeder via mijn jongere broertje kende. die de zelfde dag dat mijn moeder dus kwam te overlijden langs kwam in het ziekenhuis om mijn moeder te vertellen dat zij voor haar man en kinderen zou gaan zorgen..
Vanaf dat moment ging alles berg afwaarts.. Mijn vader is zelf nooit een goed persoon geweest en heeft vrijwel zeker psychische afwijkingen, maar deze vrouw overtreft alles. sinds dit allemaal is gebeurt zit zij achter de centen van mijn vader. Hij ging bijna met Pensioen (even ter informatie) zij is 19 jaar jonger dan dat mijn vader is. Mijn vader is momenteel 68 en zij is 49. Aldus omdat ik al gelijk door had dat er iets niet klopte mocht zij mij al gelijk niet en doet zij er al vier jaar alles aan om mij het leven zuur te maken. Het ergste is dat mijn vader hierin mee gaat omdat hij denkt dat een vrouw zoals haar er is voor de ''liefde'' terwijl hij haar binnen de eerste twee weken dat ze in ons leven was sinds mijn moeder overleed 600 euro cadeau gaf.. en dat per maand vanaf dat moment!!!! Momenteel zit ik dus in mijn grootste diepte punt ooit waardoor ik nu aan de bel heb getrokken wat ik al veel eerder had moeten doen. Ook ben ik zo gemanipuleerd door hen dat ik substantie problemen heb gekregen die ik van mijn bloed eigen vader geleerd heb.. Buiten de psychische klachten om voel mij zo alleen in alles. Er is vaker politie over de vloer geweest en zelfs hulpverlening was ingeschakeld van bepaalde instanties. Nu ga ik beginnen aan mijn herstel en hoop ik een veilige thuis omgeving te vinden waar ik niet in angst hoef te leven dat mijn leven dagelijks op het spel zit. Er is zo veel gaande in mijn leven, toch is het belangrijk voor mij om weer overal bovenop te komen en een leuk positief leven te gaan leiden. Ben al deze tijd thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader waar ik uiteindelijk zelf de dupe van geworden ben. Moraal van het verhaal: Kies voor je eigen geluk en laat een ander je niet breken!
-RAnoniem> 2 jaar geleden -
Nu moet ik alleen verder en dat is heel moeilijk (Verhaal 257)
Ik heb vorig november mijn partner verloren aan alvleesklierkanker. We zijn een half jaar bezig geweest van ziekenhuis naar ziekenhuis. Hij kreeg het te horen in juni en dan ga je een traject in. Scans maken en stent geplaatst omdat hij geel werd . We hebben chemo geprobeerd maar hij werd er alleen maar zieker van . Hij had ook nog een bloedstolsel in zijn linker hart kamer en toen heeft de oncoloog besloten om te stoppen met chemotherapie. We kunnen niets meer voor jullie doen je krijgt nog 3 maanden maar het werden maar 3 weken . Ik mis me heel erg hij was me maatje we deden alles samen en nu moet ik alleen verder en dat is heel moeilijk
Jose
9-7-2022Jose> 2 jaar geleden-
Voel met je mee.
Herken dit gevoel.
Loslaten van dierbaren is het moeilijkste .
Veel sterkte.Karen> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hoi Jose,
Ik heb dit jaar 5 april mijn man verloren.
Je denkt er iedere dag aan.
Had ook alvleesklier kanker met uitzaaiing naar lever en lympfen. Kwamen erachter met onderzoek naar galsteentje.
Heeft alles bij elkaar maar 4 weken geduurd.
Maar we moeten inderdaad toch verder...
Ik heb gelukkig nog mijn hond Happy. Jack Russel. Die geeft mij ook heel veel steun.
Alles bij elkaar heeft het tijd nodig om dit te verwerken....
Maar vergeet niet, je kunt sterker zijn dan je zelf denkt.....
Maar je merkt ook dat herinneringen steeds mooier en waardevoller worden
Daar moeten we ons aan vasthouden.
Nog veel sterkte met alles!Petra> 2 jaar geleden
-
-
Ingrijpende operatie komt op in rouwproces (Verhaal 190)
Ik heb voor jaren terug een ingrijpende operatie gehad kan dat verdriet weer boven komen nu mijn man overleden is komt iemand dit bekent voor daar zit ik erg mee dat komt nu in alle hevigheid weer boven kan dat in een rouwproces ik hoop dat ik hier antwoord op krijg ik zit er heel erg mee
GrBertha> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Dit herken ik. Mijn man is anderhalf jaar geleden overleden. Na 40 jaar huwelijk was ik mijn soulmate kwijt. in de loop van de voorbije maanden zijn alle belangrijke moeilijkheden van psychologische aard waar ik en mijn man mee te maken hebben gehad, en waarvan ik dacht ze lang geleden al verwerkt te hebben, een voor een weer naar boven gekomen. In chronologische volgorde. Het her-beschouwen van al die punten bracht troost, in de zin van een groeiend bevatten dat we samen een goed en rijk leven hadden. Het verdriet wordt er niet minder door, maar het wordt er iets draaglijker door.
Lena> 2 jaar geleden
-
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest. (Verhaal 273)
We zijn onze moeder verloren op
29-04-22.
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest.
En vorig jaar 06-06-2021 is ze naar een verzorgingshuis gegaan.
We waren keer per dag bij haar.
Gingen met haar wandelen.
Muziek luisteren met haar.
En gaven haar s'middags en s'avonds eten.
En op 11-04-22 Was daar corona.
We mochten 2 weken niet bij haar zijn.
25-04-22 mochten we weer bij haar op bezoek.
We schrokken dat ze was afgevallen.
Ze was bijna 14 kilo lichter.
En we hoorde dat ze niet goed voor haar
gezorgd.
Ze lag vaak in ontlasting en urine op haar bed.
Pas als wij melden dat ze nat en vies was.
Kwamen ze haar verschonen.
Ze wasten haar soms niet eens.
En toen was er corona?
School kinderen mochten wel naar binnen
tijdens de corona.
En wij mochten niet naar binnen.
Wat we nog steeds niet begrijpen.
Er is voor ons veel verzwegen.
Dat hebben we van ex personeel gehoord.
Ze hebben haar morfine gegeven zonder onze toestemming.
En dat nemen we ze zeer kwalijk.
Ze hadden dat niet zonder onze
toestemming mogen geven.
En we kunnen het nog steeds niet een plekje geven.
Ze hebben haar verwaarloosd en meerdere
bewoners.
Is hetzelfde overkomen.
En ze is door de gevolgen hier van overleden.
We gaan het er zeker niet bij laten zitten.
Hebben veel info,fotos en verhalen .
Van ex personeel.
Het licht al bij tucht commissie.
Die hier mee aan de slag gaat.
Wat dit verzorgings huis.
Mag niet ooen blijven.
Kelly van H 😪> 2 jaar geleden -
Maar toch mis ik mijn man. (Verhaal 132)
Hoi ik heb mijn man verloren 3 jaar geleden aan nierkanker gelukkig nog 2 mooie jaren beleefd na zijn diagnose.
Mis hem zo erg nog meer dan de eerste jaren
Mijn leven loopt eigenlijk gewoon door en het lukt me ook, maar van binnen voel ik echt gemis, verdriet.
Zeker nu er om me heen plannen worden gemaakt voor vakanties.
En ik dan, ik wil ook gewoon als vanouds met mijn man op vakantie liefs Portugal ons lievelingsland.
Heb een maatje /vriend, we hebben het als we samen zijn, ook leuk doen leuke dingen.
Maar toch mis ik mijn man.
Ik hoop dat dit gevoel een beetje slijt, vergeten wil ik hem nooit, maar wel wil ik dat ik een beetje geluk voel en echt nu mijn leven weer een beetje zonder dat "leeg" gevoel kan, mag leven.
Henriette van der V.> 2 jaar geleden-
Ik begrijp het heel goed ik heb ook mijn man verloren in nov 2019 en kom er maar niet overheen voel me ellendig en naar heel vervelend gevoel in mn hoofd en buik denk ook wel eens krijg ik nog een x beetje plezier en kijk naar anderen dan denk je ohh wat is die flink wat ben ik verkeerd bezigmaar dat is niet zo heeft lange tijd nodig
GrWinnie> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Sorry voor laat reageren
Maatje vorig jaar december verlaten , maar alleen gevoel is er nog steeds.
Het is precies wat je schrijft.
Met iemand samen is het weer ff fijn, totdat je weer alleen bent.
Niks aan. Sterkte groetjesHenriette> 2 jaar geleden
-
-
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes (Verhaal 271)
Mijn man is 4 jaar gelden overleden, nierkanker met uitz longen, .62 jaar, ik 5 jaar jonger.
Mis mijn man nog meer dan de eerste 2 jaar,
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes.
Nu voel ik me met tijd en wijle zo "alleen" en mis knuffels, intiem. Het samen,het babbelen, Mis gewoon alles.
. Heb een heleboel lieve vrienden, kennissen, buren, broers en zussen, vrienden en mijn kinderen,
Hoef ook niet te werken, ge!d uit hiaatverz nu heel blij mee dat we die hebben afgesloten.
Maar mis mijn man.
Het hamert in mijn hoofd, en voel me dan alleen alleen, ga gewoon door met leven, maak pret, fietsen met mijn zus 1 dag in de week. Bbq, kinderen komen eten of andersom.
Neem voldoende rust. Nadenktijd.
Ben bij Klup (klup met activiteiten voor mensen boven de 50 jaar)
Maar toch dat binnengevoel "alleen" stemmetje. Mis liefde van mijn man die ik ook al 30 jaar kende. Herkent iemand mijn verhaal? ? En word dit nog minder.Anoniem> 2 jaar geleden -
Mijn vader is 2 weken geleden overleden (Verhaal 270)
Mijn vader is 2 weken geleden overleden. Hij is 87 jaar geworden.
Na jarenlang mantelzorger te zijn geweest van mijn moeder die vasculaire dementie heeft, zagen we dat het hem uitputte. Mijn moeder is opgenomen in een verzorgingshuis en mijn vader wist zich geen raad met alle tijd die hij nu had. Alle structuur viel weg bij hem en we zagen dat hij steeds vergeetachtiger werd. Een geheugentest liet zien dat hij cognitieve geheugenproblemen had. Geen dementie.
Aangezien hij al jaren met een versleten knie liep vond hij het nu tijd daar iets aan te doen. Na de operatie kwam hij in een delier terecht. Vreselijk. Hij heeft in zijn verwardheid e catheter eruit getrokken. Na 5 dagen toch naar het revalidatiecentrum. Hij heeft leren lopen maar kon door zijn vergeetachtigheid de opdrachten niet opvolgen. Tevens kreeg hij een urineweginfectie met daarop een nieuw delier. Afschuwelijk.
Tijdens dat delier is hij 's nachts gevallen bij toiletgang. De bewegingssensor is niet afgegaan waardoor hij daar alleen lag. Hij is na veel roepen zelf het bed weer in gekomen maar het bleek dat zijn bovenbeen gebroken was en hij moest geopereerd worden. Vervolgens een heel heftig delier waar hij maanden in is blijven zitten volgens de deskundigen. Veel medicatie voor zijn constante onrust. 4 Maanden na de operatie ging het echt niet meer. Hij was zo verward en moest naar een PG afdeling. Afschuwelijk was dat. Tevens een vreselijke afdeling met slechte zorg die vooral bestond uit het geven van veel medicatie. Gelukkig was er een plek in zijn oude woonplaats. Hij blij, wij blij. Op de dag voor verhuizing bleek hij corona te hebben. Hij zat 5 dagen op een kale kamer waar hij niet meer vanaf mocht.
Ook de corona heeft veel schade in zijn hersenen aangebracht. Hij werd echter in het nieuwe huis erg liefdevol verzorgd. We zagen wel dat de achteruitgang voort bleef gaan. Kon niet meer uit zijn woorden komen, vergat alles, kon niet meer lopen en had vooral 's nachts veel onrust.
Na het krijgen van een doorligplek mocht hij niet meer op die kant liggen. Hierdoor heeft hij ws rugklachten gekregen die zo snel heftig werden dat hij aan de morfine moest. Na 4 dagen is hij ingeslapen.
Het was een afschuwelijk heftig jaar. Nu is hij er niet meer. Eindelijk heeft hij rust maar ik moet dit hele jaar verwerken maar heb geen idee hoe.
Misschie helpt het al om dit verhaal op te schrijven. Dank je wel voor het lezen.Loes> 2 jaar geleden -
Mijn overleden man ging vreemd (Verhaal 254)
Mijn overleden man ging vreemd
Wat een heftige verhalen heb ik hier al gelezen….. graag wil ik ook mijn verhaal delen.
Mijn man is afgelopen maart overleden aan uitgezaaide melanoomkanker. Hij was net een paar dagen 60 jaar. We hebben een heftig, maar ook een heel intens en mooi jaar gehad, omdat we heel bewust de mooie dingen beleefd hebben, maar wat is het zwaar… ik mis mijn maatje, mijn soulmate, de vader van onze kinderen en de liefde van mijn leven enorm. We hadden een fijn leven samen en ik was erg gelukkig met hem.
Net na het overlijden voelde ik me best sterk. Ik was een jaar voorbereid en we waren dankbaar voor de periode die we nog hebben gehad.
5 weken na het overlijden van mijn man kreeg ik echter nog een klap in mijn gezicht. Ik zat op zijn telefoon te kijken en kwam erachter dat hij 7 jaar geleden een serieuze relatie heeft gehad met een andere vrouw. We zaten dat jaar in een dip en hij vertelde dat hij wilde scheiden. Ik heb toen gevochten als een leeuw voor onze relatie en mijn man kwam op z’n besluit terug. Hij ontkende destijds dat er iemand anders was, maar dat was dus gelogen.
Nu blijkt dat hij daarna ook nog vrouwen heeft ontmoet via een datingsite. Ik ben er kapot van …… voor mij was ons leven perfect.
Ik voel me zo vernederd en eenzaam en wil dit verhaal eigenlijk niet delen met mijn familie en vrienden, want ik wil niet dat mensen slecht over hem denken. Ik heb 2 mensen in vertrouwen genomen, maar vind het lastig dit een plekje te geven. Alsof rouwen om het verlies van mijn man al niet genoeg is…….
Ik probeer het te beredeneren, want mijn man kon erg onzeker zijn over z’n uiterlijk en ik denk dat hij bevestiging zocht. Maar het doet zo’n pijn….
Ik heb zoveel emoties op dit moment …..
Ik ga proberen met EMDR een stukje verder te komen. Hopelijk helpt het.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Hoe heftig! Ik verloor mijn man ook vorig jaar na een relatie van 45 jaar. Een heel intense, liefdevolle relatie. Maar zoals bij iedereen hebben ook wij onze moeilijkheden gehad. Ook mijn man had een relatie met een ‘vriendin’ van mij. En vermoedelijk waren er ook nog wel enkele andere slippertjes. Ik kan me wel wat voorstellen bij hoe jij je voelt. Wij hebben gevochten voor elkaar en onze relatie en ondertussen lag het al ruim twintig jaar achter ons. En hebben we er ook voor zijn overlijden over kunnen praten.
Ondanks alles was er altijd heel veel liefde tussen ons.
Ik begrijp dat dat bij jullie ook zo was. Concentreer je daarop. Hij heeft tenslotte voor jou gekozen. En zijn liefde die je gevoeld hebt was heel zeker echt. Je zegt zelf dat jullie toen een heel moeilijke periode doormaakten. Het zal zeker geen gemakkelijke periode geweest zijn, voor jullie allebei niet. En toch kozen jullie voor elkaar. Dat wil toch wat zeggen!
Overigens, sommige mensen gaan vreemd ook al houden ze van hun partner. Om verschillende redenen.
Veel moed en kracht. Dat heb je sowieso nodig na het verlies van je geliefde. Ik ook, het blijft moeilijk…Merieke> 2 jaar geleden
-
Alles kwijt (Verhaal 55)
Mijn man heeft 6 maanden gekeden suïcide gepleegd. Nu komen langzaam alle gehiemen die hij had boven water. Het is voor mij bijna onleefbaar. Ik ben alles kwijt. Mijn stiefzonen komen niet meer. Zijn ouders zien mij als de aanleiding. Want hij was zo'n mooie lieve man, maar had een dubbel leven. Iedereen zegt dat ik juist daardoor sterk moet zijn en nu voor mezelf moet kiezen en leven. Maar het veraad en het verdriet zijn zo pijnlijk en zo hard dat ik bijna niet verder wil. Ik heb van hem gehouden tot dat de leugens boven water kwamen. Nu is er veel woede en zelfs ongeloof. Ik heb nooit wat in de gaten gehad en voel me afschuwelijk en schaam me dood. Ik ga wel weer werken maar moet me door de dagen slepen. Hoe kan ik dit ooit een plekje geven? Is er leven na zoveel bedrog, verdriet en in de steek gelaten voelen? Wat heb ik wel niet gemist? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen?Fien> 2 jaar geleden-
Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje….het is afschuwelijk….
Anoniem> 2 jaar geleden -
Ja Fien.. heeeeel voorzichtig! Gun het jezelf, je bent het waard. Hoe gaat t inmiddels met je?!
Ik lees het net pas en wilde jou een hart onder je riem steken.
Liefs LennyLenny> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Weet wat je voelt. Mijn vriend is 8 maanden geleden overleden aan k.
Nu komen er dingen boven water waar ik niks van wist... Kan het ook niet meer navragen...
Voelt zo niet te beschrijven... Alle kracht voor jou🌸Nina> 2 jaar geleden
-
-
Ik blijf lichamelijk gewoon ziek (Verhaal 241)
Mijn man is nu ruim 2 jaar geleden overleden maar ik blijf lichamelijk gewoon ziek zo vreselijk gevoel in mn hoofd en borst en buik het is bijna niet vol te houden het verdriet word wel minder maar zo ellendig gevoel vaak in het hoofd komr iemand dit bekend voor ik hoop op reactie ik denk steeds dit is toch niet normaalWinny> 2 jaar geleden-
Het is voor mij nog heel vers en ken dat gevoel maar al te goed.....heel veel sterkte toegewenst...
Anoniem> 2 jaar geleden -
Dus dit komt u bekent voor heel naar gevoel he je word er angstig van
Winny> 2 jaar geleden -
Lees mijn verhaal 244
Het gevoel van Leegte.....het Rouw proces is heel persoonlijk en bij iedereen anders.....ongeacht wat iedereen zegt dat het verdriet minder wordt! Blijf je toch altijd die persoon missen....en daar moeten we mee leren leven....hoe zwaar ook....
Grt. BaAnoniem> 2 jaar geleden -
Dat denk ik zeker dat gemis gaat nooit over maar als jej je lichamelijk en in je hoofd maar beter gaat voelen dat is zo erg beheerst je hele leven gewoon
Winny> 2 jaar geleden -
Het beheerst je hele leven! Heel veel sterkte toegewenst! Andere mensen snappen het gewoon niet, Omdat ze nooit zoiets hebben meegemaakt....
Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik sluit me aan bij jullie meningen.
Heel herkenbaar.
Voel me ook zo slecht na het verlies van mijn man op 8 maand tijd.
Samen decstrijd aangegaan...voor hem dag en nacht verzorgd en dan komt de ene dag....die heel je leven veranderd.
Dat blijft bij je vd rest van je leven.
Veel sterkte aan ieder.
Kleine troost wetende ze geen pijn meer hebben.Karen> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Ik begrijp jullie volledig mijn man is nu 1,5 jaar geleden gestorven zo plots zo onverwachts mijn leven is een hel, ik kan niet meer eten ben 13 kg afgevallen en voel mij lichamelijk ziek door het verlies en de pijn hij was 59 jaar en ik 56 jaar weet niet hoe het verder moet, maar ik kan u zeggen spijtig genoeg wordt het niet beter met de tijd.
Nicole> 2 jaar geleden
-