Rouwverwerking - forum lotgenoten

Niet te doen.. vreselijk

Vreselijk zo jong . Mijn man ook 18 nov overleden . Verlies en verdriet is groot. Toch wens ik u sterkte

M i jn man is ook een half jaar geleden overleden. Het lijkt wel of ik nu pas echt besef dat hij er niet meer is. Ook de dingen in huis en in de tuin geven me een wanhopug gevoel. Toch denk ik dat je beter in je huis kan blijven want je mist hem overal. Wij waren 52 jaar samen

Wat moeilijk en naar voor je, Chris. Ik hoop dat het gevoel van weg willen inmiddels wat minder is. Misschien moet je het wat tijd geven, wat dingen in huis veranderen? Blijft het gevoel na een jaar nog altijd zo sterk aanwezig, dan zou je kunnen overwegen te verhuizen. Is het bijvoorbeeld anders wanneer je in een vakantiehuisje bent?
Veel sterkte!

Ik begrijp jwat je voel .ik heb 19.julie plotseling mijn man verloren we zouden ook samen oud woorden .samen. met met pensioen .hij nog geen jaar ik paar jaartjes eerder..we zien al in een moeileke situatie.er is per abuis vergissing .een aanslag op ons huis geweest..ons huis kwijt .na 18 jaar samen wonen .in december getrouwd.in mei ons huis kwijt.zit nu nog in een renovatie huis en nu zo maar op eens een hersenbloeding.door stres.en hoge bloedruk .dit hebben we samen nooit .verwacht niet nu ..ik ben ontroostbaar ik kan het nog niet begrijpen .geen afschijd geen laatste groet .geen laatste kus .ik weet niet nu hoe ik veder moet zit in een knaal apartement. Zonder ijgen spullen .wel een paar foto.s .en onze kleding.ik weet niet hoe ik verder moet .verschrikkelijk .om maar aan te geven .ik snap hoe verdrietig je bent .en hoe alleen .je je voelt ..en ik moet tegen je zeggen en tegen me zelf .het moet goed komen .het komt goed ..ik moet het zeggen en zo denken .er is geen keuze ..sterkte met al je verdriet .je staat niet alleen .ik weet dat zijn ook alleen maar woorden ..maar ik meen het.sterkte

Op 1 augustus mijn vrouw verloren, ik heb geprobeerd te vluchten naar mijn nicht en schoonzus in Duitsland. De hele nacht gehuild en de volgende dag weer gauw terug naar huis, want daar voelde ik mijn meissie nog.
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk

Mijn man 6 maanden nu. En ben toch heel blij om thuis te komen. Als ik gehaald wordt dat is fijn even wat anders. Blijf ook wel eens slapen bij onze dochter. Maar blij weer thuis te zijn. Thuis voel ik dat hij dichter bij is raar maar zo ervaar ik het. Volgend jaar zouden wij 50 jaar getrouwd zijn waren plannen aan het maken. Hij was 69 jaar. En het gemis wordt alleen maar erger. Ik moet door heb nog.een dochter maar gaat echt niet zonder slag of stoot.

Zo herkenbaar 😪 mijn man is 6 weken geleden plotseling overleden,thuis is thuis niet meer ik wil het liefst ook vluchten. .wij waren 40 jaar samen...ik krijg volgende week EMDR therapie en hopelijk gaat mij dit helpen....heel veel sterkte met alles

Vijf weken geleden werd mijn man op de fiets van achteren door een busje aangereden, hij was op slag dood. Zó verschrikkelijk ongelofelijk. We waren ruim 50 jaar samen en hadden het ontzettend fijn met elkaar. Ik ben eind zestig, moet ik nu echt helemaal alleen verder?????

probeer nog even te wachten met beslissingen nemen je verdriet neem je overal mee naar toe

Ik ken het gevoel zoooo goed
Mijn man heeft 19 maanden geleden hersenbloeding gehad , en overleden
Waren 30 jaar samen , was mijn 2e man
Mijn huis voelt ookniet meer hetzelfde , ben wat spullen aan het veranderen geweest , hopend dat dat het een ander gevoel zou geven
Verhuizen is bijna geen optie , en je neem toch jezelf mee
Ik ben 70 jaar
Woon in bergen nh
Misschien iemand ook uit deze omgeving?

Mijn lieve man is april 2022 plotseling overleden. Ik kreeg het advies van meerdere mensen om het eerste jaar zeker niet te gaan verhuizen.
Ik woon in een groot huis met een prachtige tuin, dus met veel onderhoud.
Toch ben ik zo blij, dat ik hier woon. Het huis ademt nog steeds mijn man. Hij had een kantoor aan huis, alles verwijst naar hem. Ik blijf hiet voorlopig wonen.

Ik begrijp je helemaal. Maart '23 is mijn man na een lang ziekbed eigenhandig uit het leven gestapt en ik heb door zijn lange ziekbed en zorg voor hem al kunnen rouwen en soort van vrede krijgen met zijn aangekondigde dood. Daardoor kon ik al een goed vangnet gecreëerd van lieve warme mensen. Na zijn dood heb ik bij iedereen gelogeerd en energie gezogen want thuis raakte ik verlamd door verdriet. In de zomer wilde ik weer terug om het thuis gezellig te maken. De storm van 5 Juli had een hevige lekkage veroorzaakt, alsof het hele huis me wilde vertellen dat het echt voorbij was. Toen heb ik besloten het trauma achter te laten in dat huis en alle goede herinneringen aan mijn man met me mee te nemen naar een nieuwe woning. Zijn zus en dochter hebben daar enorme moeite mee want willen liefst dat ik het huis aanhou. Maar zowel zij als ik zijn niet meer in dat huis. Dus voor wie moet ik iedere maand die torenhoge hypotheek nog betalen.
Nadat ik zijn aardse zaken had ingepakt en onder de rechthebbenden verdeeld had ik een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik een droom herinner. Mijn man was levensecht met me aan het kletsen en geinen en die stem weer horen en zijn armen om me heen voelen was goud waard. Hij vertelde dat hij zijn gitaar wilde verkopen. Oooops.... dacht ik, die heb ik net aan je beste vriend/bandlid gegeven... We knuffelden en het voelde allemaal zo fijn! Een visitatie droom heet dat. Ik heb het opgezocht. Die heb je soms en de overledene wil je daarmee laten weten dat het hem/haar goed gaat. Ik zal hem altijd missen en hij zal altijd bij me zijn. Ik heb er nu alleen moeite mee dat zijn zus en dochter het me kwalijk nemen dat ik ga verhuizen. Ik wil hen geen verdriet doen. En toch doe ik dat want ik kies ervoor om die aardse zaken los te laten omdat ik me daardoor niet meer met hun verdriet hoef bezig te houden en eindelijk, eindelijk veel dichter bij mijn man kan zijn en nu pas aan mijn eigen verdriet toekom. Loslaten is het kado wat je jezelf geeft om door te kunnen met je leven.

Hun verdriet = typefout. Hun nalatenschap, moet dat zijn.

Lieve Chris,
Neem geen overhaaste beslissingen.. daar krijg je misschien spijt van. Er zitten zoveel ( fijne ) herinneringen in jullie huis. Ook al doet het zoveel pijn. Hopelijk komt er een tijd dat je je weer een beetje goed voelt . 4 maanden geleden is mijn man overleden dus ik weet waar ik over praat. Ooit wilde hij verhuizen, maar wat ben ik nu blij dat ik nog in ons huis woon met al die herinneringen ook al doen ze vreselijk pijn. Ieder plekje in huis doet aan hem denken. Maar ik hoop dat ik dat ooit een plekje kan geven. Heel veel sterkte..zeker in deze maand!

Heb ik gedaan. Huis verkocht, nieuw huis gekocht.

Maar

Nu mis ik mijn man en…ons geliefde huis. Het bleek een vergissing.

Een klein detail in het leven van elke dag kan me onverwacht terugvoeren naar hem. Een smaak, een gerecht, een song op de radio, een vergeten geur…een kledingstuk dat je laatst droeg toen hij nog bij je was.

Je huis kan je verkopen, (of dat soelaas brengt valt af te wachten) je gemeenschappelijke verleden niet.

Mijn man is 10 december 2023 overleden heeft 7 of 8 hereseninfarcten gehad kon op de duur niet mee thuis blijven
Hij is rustig overleden en heeft geen pijn meer
Maar nu Zondagnacht 23 december kon ik het niet meer aan
Wil hem nog zo graag een keer knuffelen
Paar uur huilen kan niet slapen
Maar moet verder maar weet nog niet hoe
Ik wil alleen vertellen wat ik voel hoop dat het straks beter gaat
Fijn dat ik het even van mij af kon schrijven misschien helpt het

Heel kleine stapjes nemen, ieniemienie stapjes zijn al goed. Maak je moeder trots. Ooit zie je haar weer terug, maar nu nog niet. Ze volgt je echt en zal je helpen vanaf de andere kant. Heb geduld met jezelf. Knuffel en sterkte!

Wat moet dit ontzettend zwaar voor je zijn
Je moeder zal je echt helpen.

Knuffel!

mijn man is al 2jaar overleden dokter 2flesjes lasix intraveneus gegeven hij zei heeft water op de longen hij was thans niet kortademig mijnman storte als een kaartenhuisje in elkaar smorgens was hij dood krijg hier bij geen enkele dokter hier een jiust antwoord op dus eenfout ik blijf met al die vragen zitten het is voor zot te worden ween nog elke dag waarom moest dit gebeuren

Ik leef met je mee als ik je verhaal lees. Ik ben in 2020 mijn ouders in 4 maanden tijd verloren. Ik mis hen elke dag, eigenlijk ieder uur. Ze zitten in mijn hart. Ik denk dat dat voor jouw verloren familieleden ook geldt. Lees Manu Keirse, dat kan je helpen. Verder helpt het mij alle dingen die ik doe gestructureerd te doen. En het kost tijd om er mee om te leren gaan. Gun jezelf die tijd. Er is veel rouw in de hele samenleving. We moeten met de dood, waar we allemaal mee te maken krijgen, leren omgaan. Wat ook kan helpen, is de dingen doen waar je met je ouders plezier in had. Ik ben sinds kort weer iets gaan doen waar mijn beide ouders veel plezier in hadden en dat ik doe ik nu weer, na zovele jaren. Ik doe dit met gedachte ode aan hen en heb er nog plezier in ook! Manu Keirse zegt dat je moet leren een dierbare die je mist anders te leren vasthouden. Dat is moeilijk. Je zult ze vast altijd missen. Dat gaat niet over. Blijf goed voor jezelf en de ander zorgen. Houd vol. Je bent zeker niet de enige!!!! Ik heb na mijn ouders nog zo n 17 mensen in mijn naaste en bredere omgeving in 3 jaar tijd verloren. Verder heb ik veel ander soort verliezen te verwerken gekregen. Het belangrijkste is door te gaan zolang je er nog bent en ademt. En iets doen voor de medemens, dan heb je aan het eind niet voor niets geleefd. Ik ben 54 jaar. Mijn ouders waren beide 79 jaar. Mijn moeder had dementie en mijn vader is plots overleden door een hartstilstand.... Heb rust en ☮️ vrede...

Hoi Hèléne.
Zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik " mensen van boven de 50 missen hun ouders toch niet als ze er niet meer zijn" ouders hebben dan immers een mooie leeftijd bereikt en zo gaat dat in het leven. Dat was ooit een jonge en onbezonnen gedachte.. zelf mijn vader verloren toen ik 10 was, mijn zus toen ik 31 was en nu afgelopen mei mijn moeder nu ik 56 ben. Zelf heb ik het gevoel dat ik er alles voor over zou hebben om de tijd terug te draaien. De tijd dat iedereen er nog was en daarmee ook het hele vertrouwde. De basis. Dat mis ik ontzettend. De kleinste kneuterige dingen van toen. Soms hoor ik n liedje uit die tijd en kan ik mij zo in de huiskamer plaatsen van toen met het veilige thuisgevoel erbij. Maar helaas... we moeten door. Geen keuze en de tijd tikt onverbiddelijk door.

Ook verwijt ik haar ergens, dat ze het niet wou zien, er niet over wou praten …
Misschien had ik zelf moeten praten?

Ik snap het . Ben ook enig kind.

Ocherm.... zo jong :-( Kan me voorstellen dat je je beroerd en alleen voelt. Verder geen vrienden en familie om mee te praten?

Dag onbekende heel verdrietig maar ook ik ben nu 2,5 jaar weduwe en wik weer iemand ontmoeten, wel eerlijk te vertrouwen.
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??

Jenny. Ik ben afgelopen december mijn zus en 2 maanden geleden ook nog eens mijn moeder verloren. Ik heb dus alleen mijn schoonfamilie nog. Mijn vrouw zei altijd als er met mij wat gebeurt dan laat mijn familie je nooit valken. Maar nu na een week nog geen appje of telefoontje gehad.

Lizzy. Graag zou ik met je in contact komen. Wil zo graag praten met iemand .

Ronald,

Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.

Zijn er mensen die nu ook heel veel verdriet hebben en met mij hier over wilen praten of weet iemand waar er bijeenkomsten zijn voor lotgenoten in de buurt van Rotterdam??

Niemand??. Het verdriet wordt iedere dag erger.

Ronald, wat een intens verdriet! Je grond verdwijnt gewoon onder voeten op dit moment. Het wordt beter, uiteindelijk, helaas valt dat niet te forceren maar uiteindelijk zal zich een leven vormen om dit verdriet heen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!

Is er hier op het forum een of meerdere mensen die ook graag wil of willen praten en steun zoeken. Kan bij mij thuis of op eenneutrale plek. Geen bijbedoelingen oid maar ik heb gewoon de behoefte om te praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben en het ook niet kunnen begrijpen allemaal

Stuur deze anders naar

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Inmiddels wat verder maar hoe moet je in hemelsnaam alleen verder??
Niets meer samen . Ik mis ze echt met alles en wil het liefst nu achter haar aan maar dat kan ik niet ivm onze zoon.
Geen contact met schoonfamilie . Niets. Er is gewoon niets meer aan het leven. Wie heeft dit ook.

Ik begrijp je Ronald, mijn man was 59 jaar toen hij plotseling is overleden ik was er 56, nu zijn we bijna 3 jaar verder, maar de pijn en het verdriet is nog even erg als in het begin zelfs nog erger. Ik heb ook 2 zonen en 2 schatten van kleinkinderen maar die vervangen mijn man niet, mijn maatje,dus ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Veel sterkte voor jou en elke dag opnieuw proberen verder te gaan, ook al is het zo moeilijk.

Wat heb ik in hemelsnaam toch verkeerd gedaan?? Eerst mijn moeder. Toen mijn vrouw van 56 en nu moet ik morgen ook nog de hond ws in laten slapen. Nu is er straks helemaal niets meer over.Wat is de zin van het leven nog??

Pfff, Ronald, wat een verdriet, hoeveel kan een mens hebben.....

Er valt weinig te zeggen, wat stellen woorden nou voor, je gaat gewoon door, je hebt geen keuze. Uiteindelijk leer je er mee te leven, weg gaat het nooit.

Ik vraag me af hoe ik in hemelsnaam deze maand de kerstdagen en oud en nieuw moet doorkomen. Zoveel verdriet.
Wordt er gek van dat alleen zijn en niets meer om je heen hebben. Wat zou ik graag zelf ook heengaan . Hoop zo dat ik ze dan weer zie. Hele dag tranen in m'n ogen. Niet vol te houden.

Ronald, je moet niks he. Laat de dagen gewoon voorbij gaan. Rouw is rauw, het is verschrikkelijk, zeker het eerste jaar, maar uiteindelijk ga je accepteren, je hebt weinig keus, het gemis en verdriet zal altijd blijven, alleen zal er op een gegeven moment rust komen.
Is je hond nog bij je?

Ik weet hoe je je voelt. Die paniekaanvallen zijn niet fijn.
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.

Ik voel precies hetzelfde mijn man is een half jaar geleden overleden maar het leven heeft al z’n glans verloren.

Ik voel na 2 jaar nog altijd hetzelfde, het lijkt of mijn man nog maar pas gestorven is , ik vrees dat het gevoel altijd zal blijven en e3n groot gemis gaat achterlaten. Veel sterke

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

3 mnd geleden mijn liefste verloren na een kort, zwaar ziekbed. Heb daarna veel gelezen over rouwverwerking. Het wordt eigenlijk alleen maar verwarrender. Ik kan nog niets oppakken. Het lijkt alleen maar moeilijker te worden. En ook ik heb paniekaanvallen. Wat doet het toch veel pijn. Hopelijk komen we met de tijd een stapje verder en kunnen we wat rust vinden. Heel veel sterkte voor jullie allen.

Mij vrouwtje goed 2maaden geleden verloren en het is echt iedere dag vechten om de dag door te komen,ik hoop dat dit wat betert maar het nog iedere dag huilen

Ja .ik weet wat je voelt.ik weet er ook geen raad mee.ik ben in nog geen 4 maanden tijd me huis .en me man kwijt .hoe veel kan een mens verdragen.13 mei .heeft .iemand. een explosief.in ons huis gegooid. het was niet voor ons .maar waren ons huis kwijt.waren blij we hadden elkaar nog.we zijn alle2 aow.met pensioen.en 2 maanden erna .overlijd me man .in een paar uur .geen afschijd niets .kan het niet begrijpen .nog steeds niet .

De paniek..De lichamelijke klachten ..
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer

Ik versta je want ik heb ook verschrikkelijk veel angst. Je bent echt niet alleen

Mijn mama is vrijdag overleden. Word nu al gek van binnen. Hoe moet ik hier ooit nog overheen komen.

Ik ben Maja en heb mijn grote liefde verloren,ook kwaad dat ze niet dadelijk is geopereerd van 1 goedaardige ciste aan de blaas.Ze verloor bloed 🩸 in de urine.Ja ze was 85 jaar we waren 50 jaar samen.Ze hebben Lucile allen examen laten doen,terwijl ze wisten wat ze had.Na 2 maanden op en af van het ene ziekenhuis naar het ander.Is mijn Lucile gestorven in pipi en kaka onmenselijk.Puur kapitalisme.😱

Ja , mijnpartner is een maand geleden gegaan
En het voelt steeds slechter, soms slaap ik eens 5 uur, dan denk ik het wordt beter, maar niks is minder waar.
Het ergste is misschien dat ik steeds schuldgevoelens heb, omdat hij de laatste dagen echt afstand nam, geen woorden als afscheid wilde horen .
Ik voel me na 20 jaar samenwonen bedot en bedrogen, alles voelt als fake, ik weet niet meer wat denken . Ik ben boos , intriest, verward, wat is er gebeurt

Hoi. Hier ook 4 maanden geleden mijn moeder en 2 maanden geleden mijn vrouw verloren. Geen afscheid kunnen nemen. Het verdriet wordt niet minder maar juist met de dag erger. De dingen die we nog zouden doen en de hele dag maar denken en slecht slapen en schuldgevoelens enz gaat opbreken. Ik ben helemaal kapot en zou het liefst ook gaan.Geloof niet dat het ooit beter wordt. Groetjes Ronald

Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.

Dit maak ik nu ook mee. Heel erg zwaar en verdrietig allemaal. Ik wil hier graag met iemand over praten die dit ook meemaakt.

ik heb het zelfde gevoel

Haay Bea, ik ben mijn vriend 2 maanden geleden kwijtgeraakt door moord. Ik durf niet te lachen of verder te gaan in mijn leven. Ik voel mij zo schuldig over alles. Ik weet dat ook hij juist zou zeggen: "ga verder met je leven!" Het is alleen zo moeilijk, ik wil gewoon niet verder zonder hem.

Je kan mij altijd een berichtje sturen.

Gr. Priscilla

Je bent nu gelukkig , dus je mag gelukkig zijn, alleen duurt geluk niet altijd levenslang.
En hebt ook nog iemand gelukkig kunnen maken , zodat je sterk verder kan, wie weet wie jou een sterke vrouw nog nodig heeft om verder te kunnen in dit soms bizarre en onredelijke leven .
Hou vol

Lieve Bea,
Wat intens zwaar allemaal. Ik maak het nu ook mee. Jekunt er met mij over praten als je dat wilt.

Lieve Nicky,

Neem het u zelf niet kwalijk.
U heeft het juiste gedaan!
Dementie en Parkinson is hartstikke zwaar.
En daarvoor zijn de zusters en broeders voor hun zouden hartstikke goed voor u man zorgen.

Uiteindelijk heeft u meer rust en kunt u voor u eigen goed zorgen.
Wie goed zorgt voor zichzelf kan ook goed zorgen voor een ander.
Uiteindelijk vind u uw eigen dingetje en leventje en daar valt ook een bezoekje aan u man.
Weet dat u man hartstikke veel van u houdt.
Dikke knuffel

Mijn man is 12 november vorige maand plotseling overleden aan een hartstilstand op zijn werk we waren 20 jaar samen en hebben samen een dochter van 14. Ik voel helemaal wat jij voelt het is nog onwerkelijk en het gemis en leegte word bij mij ook steeds groter vooral het hoe nu verder zonder hem hij is en zal altijd de liefde van mijn leven blijven. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe
Xxx priscilla

Lieve anoniem,
Wat ontzettend verdrietig dat je deze handicap hebt.
Het is extra zwaar als je niet naar buiten kan.
Ik heb Fibromyalgie en dat heeft zo ook zijn beperkingen maar ik kan gelukkig nog wel fietsen. Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Ik weet niet waar je woont,maar in mijn woonplaats heb je
Humanitas. In veel plaatsen bestaat dat. Zij kunnen veel voor je betekenen.Ze kunnen je helpen met rouwverwerking.
En misschien is er in je woonplaats de Zonnebloem?
Dat zijn vrijwilligers die bij je thuiskomen voor de gezelligheid of praten met je over je verlies,of met je gaan wandelen in een rolstoel als dat mogelijk is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Heel veel sterkte!

Hallo Wilma, mijn allerliefste maatje (mijn man) is op 9 augustus jl terwijl hij fietste, dood gereden. Wat je zegt 'het doet zo zeer'. Wij waren ruim 50 jaar samen.
Het gemis is gigantisch en afschuwelijk.
Ik heb erg behoefte aan contact met lotgenoten.

Mijn man is ik oktober 2022 aan een hartstilstand overleden, hij sporten heel veel voetballen wandelen wielrennen. We waren
Ruim bijen 50 jaar getrouwd

Bedankt voor je berichtje Anna

10 Maanden geleden mijn vrouw verloren aan kanker, eerst leek het allemaal goed te gaan met verwerken. Maar nu wordt het gemis steeds heftiger. Verschrikkelijk na bijna 50 jaar samen zijn.

Arme schat, vreselijk,
Je kan je niet inbeelden hoe hard het allemaal is, ik leef met je mee, heb helaas geen goed advies.
Misschien dankbaar zijn voor de tijd die je mocht delen , en die zo gelukkig was dat je hem en zijn liefde mist
Misschien moeten we missen interpreteren als liefde over de grens van het leven .

Lieve Wolfgang,

Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.

Beste, het leven eindigt niet na de fysieke dood. Het leven in de geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Ik heb jaren in twee werelden geleefd. De ziel van jouw moeder kan alles wat er met jou en met je gezin gebeurd volgen. Ze kan haast jou staan en naar haar kleinkind kijken, praat met haar, ze kan je horen. Wij kunnen dit niet van deze kant, het zou ons leven hier op aarde onmogelijk maken. Nog heel veel sterkte

Geef t de tijd en ja veel liefde aan t konijn wat nu alleen is en wie weet ooit weer koppelen want ook een konijn rouwt … ik heb geen autisme maar ook intens verdriet dus weet je t mag er zijn … waar we van gehouden hebben doet pijn ik weet t … t is helemaal goed neem de tijd en huil maar t mag er allemaal zijn ….

Och och ja ik begrijp je …. 11 jaar t is je kindje laat mensen maar praten .. wij zijn onshondje verloren nu 6 maanden en intens verdriet want t was ons kindje … jou verdriet mag er zijn hoor ….. ook oudje jou konijn onze hond ook oudje maar gemis is pffffff .. neem de tijd en ja ik begrijp jou heel goed groetjed

Mijn man is op 13 febr overleden ging net met pensioen. Net nu in de corana ben ik echt alleen. Mijn man zijn familie allemaal overleden. Een zoon woont in Apeldoorn de anderen in België”. Mijn familie in Eindhoven. Het ging allemaal zo snel mijn mijn wilde niet dood we wilde nu wat gaan genieten. We hebben jaren heel veel verdriet mee gemaakt. Dus ik zit al 10 weken in de carona tijd helemaal alleen.. Het klopt iedereen gaat verder met hun leven. Wat mis ik mijn maatje ik praat maar tegen zijn foto en doe maar net of hij er is, anders word je helemaal gek. Ik wens iedereen met verdriet dat we kracht mogen vinden om hier mee om te gaan. Dus maar een knuffel van mij.

Zie mijn verhaal 166

Van mij is het vier weken geleden . Blijf nog onwerkelijk.mijn man had ook alvleesklierkanker rot ziekte.

Mijn man Henk is nu een maand geleden overleden.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven

Mijn man is 2 maand geleden ook aan alvleesklierkanker overleden . We waren altijd samen en 52 jaar getrouwd .
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏

Hoy beste ,
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.

Hai, mijn man is kortgeleden overleden.lees je verhaal vroeg me af hoe het met je gaat

Mijn man (45jaar) is 24/10/22 verongelukt met zijn motor. Hij laat mij en onze dochter van 6 achter. Geen familie langs zijn kant en enkel mijn ouders langs mijn kant, die altijd al emotioneel afstandelijk waren. Ik weet door welke hel je gaat. Het is een nachtmerrie, een kwelling. De leegte, het gemis, in mijn geval schuldgevoelens, mijn kind waar ik nu niet meer voor kan zorgen, haar verdriet. Pure horror. Ik had liever dood geweest, dan moet je niet met al die pijn verder.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!

Mijn lieve man is ook overleden aan de " rotziekte" en het is zoals je zegt: elke dag overleven, je elke dag heruitvinden, je elke dag proberen oppeppen.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.

Hi Madelin allereerst heel veel sterkte met het dragen van het grote gemis. Zoals.op dit forum te lezen hebben velen met deze ellende van ziekte te maken. Mijn vrouw is in nov22 overleden aan longvlieskanker. Nooit gerookt o.d en het heeft vaak met asbest te maken terwijl ze daar nooit mee gewerkt heeft. Zoals je zegt, het voelt of je geamputeerd bent. De maanden vliegen voorbij maar het verdriet blijft. Het allerdiepste verdriet moet jezelf verwerken en dragen. Alle troost van familie en vrienden doet goed maar dat stukje kan niemand voor je dragen. Er is nog genoeg in het leven dat mooi is maar het zal altijd met een bijsmaak zijn. Nogmaals veel sterkte en kracht gewenst

Beste,

Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou

Lieve Madelon, heb mijn lief op 15 mei 2023 verloren aan die klo### ziekte. Zag hem de laatste maanden zo vreselijk aftakelen, mensonterend. Heb er, voor hem, ook vrede mee, was echt vreselijk. Maar wat jij schrijft is zo'n herkenning en zo dezelfde gedachten. Weet, na 53 jaar samen zijn, echt niet hoe ik alles weer op moet pakken. Probeer het wel maar het is zo verdomde moeilijk. Voor de buitenwereld " doe ik het goed". Zij moesten eens weten, ga steeds verder stukje kapot vanbinnen. Onze dochter woont wat verder van ons af en vraagt iedere keer, mam blijf toch slapen. Héél lief, maar ik moet er niet aan denken, wil naar huis naar mijn eigen, lege, bed. Weet dat mijn lief daar rond dwaalt. Is dat raar, dat je nergens wilt overnachten of denken jullie daar ook weleens zo over?! Hoe mijn leven er verder uit gaat zien?? Voor mij is het eigenlijk over sinds mijn lief er niet meer is, geen plezier geen fut, nergens zin in..jemig hoe los je dit een beetje op. Goede raad krijg ik van vele kanten, maar helaas hebben zij nog nooit hem/haar lief verloren, dus weten totaal niet wat jij voelt..pffff Alle liefs en een dikke knuffel Tetje

Lieve Tetje,
Zo herkenbaar dat thuis willen blijven omdat hij daar nog aanwezig is...
Soms ga ik wel weg,maar eigenlijk blijf ik liever thuis,ons thuis waar we samen waren,en zeker de laatste 3 jaar tijdens zn ziekte,24/7 samen...

Knuf
J

Dag,ik begrijp je echt. Mijn liefste is 3 oktober 2023 overleden door de ziekte van Kahler. Rot kanker.
Ik heb zo'n buikpijn en ben misselijk van heimwee. Hij was 69. Elke dag denk ik ,wat nu. Ik kan niet zonder hem en wil niet meer maar ik heb kinderen en kleinkinderen. Voor hen doe ik het. Maar de pijn en heimwee en zijn streling en stem en lach. Vertel me hoe.

Lieve allemaal, wat een vreselijk verdrietige verhalen staan hier. Moet er steeds van huilen, maar aan de andere kant heb ik er toch veel aan omdat jullie allen weten hoe dit voelt. Wat er ook geschreven word, het is herkenbaar voor ieder. De pijn, het verdriet en de onmacht....wij hebben er allen veel last van. Ik denk dat het gemis nóóit overgaat maar dat het misschien en dat hoop ik echt, wat dragelijker word anders heeft het, althans voor mij, geen zin meer. Ga komend weekend voor het eerst 1 nachtje wegblijven, slapen bij onze dochter en 2 kleinkinderen. Heb er eerlijk gezegd nu al buikpijn van maar probeer het wel te doen. Misschien fijn om hier met elkaar te blijven praten of met iemand die het liever wat meer privé zou willen. Ga geen sterkte wensen, wij zijn al sterk...geef wel een virtuele knuffel aan jullie. Liefs Tetje

Inderdaad. Wanneer je je benen verliest is er niemand die je na een jaar vraagt: kan jij nu nog niet terug lopen? Maar als je nog steeds ontredderd bent, twee jaar na het heengaan van je lief, krijg je te horen…zoek je een hobby! Jij bent een dramaqueen…ga vrijwilligerswerk doen…
Alles is anders. Ik kook zijn favoriete kostje niet meer, elke kleine onverwachte herinnering aan hem voert je terug de afgrond in. Ooit las ik ontelbare boeken, was ik dol op goede films maar nu ben ik een zombie die zich geen 5 minuten concentreren kan.
Sociale contacten, familie en vrienden, alles valt weg. Iedereen druk druk. Je wordt ‘geduld’.
Was het niet voor mijn dochter, deze calvarie hoefde voor mij niet meer. Zij is alles wat mij nog bind aan deze wereld

12 september heb ik mijn moeder verloren ze heeft anderhalf jaar keihard gevochten voor haarzelf maar vooral voor ons denk ik soms.Daarna is op 28 september op mijn verjaardag mijn schoonvader overleden.Op dit moment heb ik weinig mensen om het mee te delen omdat iedereen in zijn of haar verdriet zit.Zou graag eens willen praten met mensen die het ook hebben meegemaakt.

Ik begrijp je verdriet. Mijn man is ook overleden aan AVK . Tussen diagnose en overlijden 21 dagen. Nooit ziek geweest! Op en top sportman !

Volg goed je hart

Wat enorm verdrietig.
Ik bem mijn dochtertje met 25 weken verloren. Net als bij jou. Ik werd wakker in de nacht. Ik was onrustig. En vroeg heel vroeg in de ochtend voelde ik het leven uit haar gaan. Ze is geboren op 25 april.

Beste Deborah, ik voel immens met je mee, heb hetzelfde meegemaakt na een zwangerschap van 7, 5 maand, en toen heb ik onze kleine lieve meid Anneke na een zwangerschapsvergiftiging moeten afstaan, dat vergeet men nooit, datum staat gegrift in mijn hart!

Hallo Silvie, het kan heel hard aankomen als iemand die jij liefhebt besluit om terug naar huis te gaan. Ja, inderdaad, de meeste mensen blijven jarenlang treuren omdat ze denken dat de andere niet meer leeft. Natuurlijk leven ze niet meer in hun fysieke lichaam, maar ze zijn ook niet dood zoals wij denken dat dood is. Ze leven in de geestelijke wereld en daar is het zo onbeschrijfelijk mooi en goed. Je krijgt eerst een terugblik op je leven en je bespreekt met je gids alles wat je niet begrepen hebt. Je gids is vanaf de eerste tot de laatste seconde bij jou en weet alles over je leven. Wij hebben allemaal al veel levens gehad en waarschijnlijk heb je een zieleband met de ziel die de rol van jouw moeder gespeeld heeft in dit leven. Ja, we spelen allemaal rollen in dit leven. In een volgend leven speel jij misschien de rol van haar moeder. Als de mensen maar eens wakker werden en terug beseften wie ze echt zijn. Jouw "moeder " kijkt vanuit de geestelijke wereld naar jou, wat wil je dat ze ziet? Dat ze zich zorgen maakt om jou? Of een sterke vrouw die nog iets moois van haar leven maakt? Mijn moeder is op 63 jarige leeftijd verongelukt, alhoewel ze een heel slechte moeder was en mij bijna vermoord heeft, heb ik meer dan 20 jaren om haar getreurd. Telkens als ik 's nachts in de geestelijke wereld was ging ik naar haar op zoek om te vragen of ze nu eindelijk gelukkig was en ik was aan het Wenen, als je dat doet in de geestelijke wereld kan je niets meer zien. Ja als,ons lichaam slaapt treedt onze ziel, en dat ben jij je bent je lichaam niet, uit en gaat naar de geestelijke wereld. Om haar leven te bespreken of misschien om jouw moeder te ontmoeten. Daar weet je niets meer van als je wakker wordt, het zou je in de weg staan om je leven op aarde in te vullen. Doodgaan is voor mij het meest gelukkige moment, ik hoop dat ik dadelijk naast mijn lichaam sta en samen met mijn gids naar mijn huis in de sferen ga en daar tegen mijn vrienden zeg:"hier ben ik" uw moeder is verlost van alle aardse pijnen, ze kan op elk moment bij jullie zijn en jullie levens volgen. Spreek met haar, ze kan je horen. Spijtig genoeg kunnen wij hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten. Kop op meid, laat aan je moeder zien hoe dapper je bent. Gooi regelmatig kushandjes naar haar, bespreek alles wat je dwarszit, ze weet dat toch. En spreek ook met je gids. Ik heb dat 20 jaren gedaan en hem ook een naam gegeven. Veel sterkte, namaste, ik groet het licht in jou Elissabet

Hoi, wij hebben een lotgenoten app. Ook via deze site elkaar leren kennen. Allemaal onze mama kwijt. We hebben veel steun aan elkaar. Mocht je interesse hebben, reageer dan even hier. Sterkte voor nu. Ik weet hoe je je voelt

ik zou graag willen weten welk app dat is, ik zit ook met rouw en verdriet.

Hoi Astrid, als je een berichtje stuurt naar lotgenotenapp@outlook.com dan krijg je snel een bericht terug en wordt je toegevoegd aan de app. Tot snel. Liefs Corina

Heel herkenbaar. Mocht je interesse hebben. Wij hebben een lotgenotenapp. Allemaal meiden, vrouwen die het heel zwaar hebben met t verlies van hun moeder. Mocht je interesse hebben, laat het me weten. Sterkte

Beste, het hiernamaals is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd aangename temperatuur, je ziet veel zielen terug die je kent uit dit leven en uit vorige levens. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naar toe waar je maar wilt, je hoeft er alleen maar aan te denken en je bent er al. Je geliefden familieleden kunnen ook altijd komen kijken hoe het met je gaat en je ontwikkelingen volgen. Wij kunnen hun niet zien of horen, dat is tegen de universele wetten en zou ons ook belemmeren in ons leven hier op aarde. Soms komen ze wel in je dromen of uittredingen om je een boodschap of een groet over te brengen. Maak je maar geen zorgen, ze hebben het daar goed.

Ik had idd een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik ze onthou. Deze levensechte droom met enkel liefde en grapjes heeft me enorm gesteund en gerustgesteld.

Beste Ronald, ik weet wat je doormaakt, ik verloor mijn grote liefde na een relatie van 41 jaar. We waren net 59 geworden.
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.

Mijn man is twee weken geleden voor mijn ogen gestoven aan een hartstilstand. Hij zei dat hij maagpijn had en hij zweette heel erg maar ik dacht dat dit kwam omdat hij pas zware grondwerken had gedaan. Hij had voordien nooit iets aan zijn hart gehad. Geen enkel haar op mijn hoofd dacht aan een gebrek aan zijn hart. Plots stak hij zijn armen met gebalde vuisten omhoog en slaakte een krachtige kreet. Het was zijn doodskreet. Ik onderging alles als in een droom, een nachtmerrie die nu nog doorloopt! De pijn is ondraaglijk en ik ben zo eenzaam. Ik verzorg mijn 96-jarige moeder die zich in de laatste fase van Altzheimer bevint. Zijn beseft niets meer. Mijn man en ik verzorgen haar al 8 jaar. Nu sta ik er plots alleen voor. Ik weet hoe jij je voelt. Ik denk aan jou en stuur je kracht. Wij voelen ons verbonden door dit slopende verdriet. Caroline

Hoi. Ik ben van verhaal 430. Ik heb nu 15 dagen geleden mijn vrouw in bed gevonden. We waren 35 jaar samen. Ik durf ook niet thuis te blijven maar weggaan voelt net zo rot omdat we ook buitenshuis alles samen deden. Constant hoofdpijn. Druk op de borst . Buikpijn. Hyperventileren enz. Geloof niet dat dit ooit weggaat. Hoe moet je in hemelsnaam verder na zo'n tijd samen. Ik begrijp echt hoe je je voelt.

Hoi ik weet wat je doormaakt mijn man is ook geheel onverwacht overleden aan hartstilstand hij was 64jrnooit wat aan het hart gehad hele dag gewerkt voelde zich niet lekker pijn aan rechterarm hij valt zo neer geen niks meer kunnen zeggen en dat doet zo pijn het is nu dik 7mnd geleden we waren meer dan 40jr samen ik begrijp jullie hoe het is moeilijk om door te gaan
Gr Jacqueline

In juni dus vier maanden geleden heeft mijn man ,mijn schat mijn alles waar ik 53 jaar mee getrouwd ben een hartstilstand gekregen in Tenerife wij stonden heel kort tegen elkaar toen het gebeurde heb zelf de reanimatie opgestart maar dat kan je niet alleen volhouden . Heb geen afscheid kunnen nemen wat heel pijnlijk is. Mijn lichaam is de helft kwijt ik ween ganse dagen kan het niet plaatsen verdriet is sterker dan mij zelf . Niemand begrijpt mij ik voel soms waarom ben ik nog hier . Wij woonden nog maar 14 dagen in ons nieuw appartement wat nog niet eens af was nu komt alles op mij af ik weet niet of ik dat volhou . Eten hoeft niet meer voor mij ik voel mij dan schuldig dat ik eet en mijn schat kan het niet meer ..wij waren elkaars eerste liefde . Wat mis ik mijn lieve man ❤️

mijn man is 3 weken geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Vreselijk!
kunnen we elkaar steunen?

Vreselijk he, het is afschuwelijk.
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.

Bedankt Chantal. Klopt.. Het voelt echt als het verlies van een heel belangrijk ‘persoon’. Nog steeds doet het ontzettend veel pijn. Hoop zo dat ze ergens bij me is of dat er een leven na de dood bestaat waar ik haar weer zie ooit.

Ik leef met je mee. Ik heb afgelopen vrijdag onze hond van 13 jaar moeten laten gaan. Je weet dat het voor het hondje de juiste keuze is, maar ik kan de leegte in huis gewoon niet aan. Ik vind het zelfs eng om alleen thuis te zijn... je beste vriend verliezen is gewoon verschrikkelijk.

Vreselijk is t he ik snap hoe je je voelt … t gemis t willen aanraken en de manier waarop intens verdrietig … onze hond is ook overgegaan 15 jaar en 4 maandjes en ook wij zitten in de rouw … sterkte daar ja t doet heel veel pijn ……

Mijn man en ik hadden 12 jaar een relatie. Hij is 3 mnden geleden aan een acute hartstilstand getroffen ,ik heb geen afscheid kunnen nemen.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......

Ik heb mijn hond, mijn beste vriend moeten laten inslapen. Nu 1 week geleden en het verdriet is onbeschrijfelijk. Ik heb in niets nog zin.

Sterkte hoor Patsy, het is echt vreselijk dat gevoel, dat gemis van je beste vriend .

Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.

5 maanden geleden mijn lieve Kuvasz moeten laten inslapen. 2 maanden later ging mijn allerliefste Catalaanse herder erachteraan. En nu anderhalve week geleden ineens mijn oudste broer. Het is me nu even teveel. Weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan.

Och Frieda, wat verschrikkelijk, wat moet ik zeggen .....

Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.

Bedankt voor jullie reacties. Het geeft wel een soort van troost om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik mis mijn hondje nog elke dag vreselijk😭 Jullie ook heel veel sterkte met jullie grote verlies!

Ik heb dinsdag mijn harige zoon laten inslapen. 22 maanden na onze andere. Het verdriet van de eerste was nog niet verwerkt en nu zitten we hier weer. Heel alleen, geen kids, een nu veel te groot huis, ik voel me moedeloos en alleen. Ik kan niet meer slapen of eten en ik word niet gesteund want het is maar een hond. Geef het een plaatsje zeggen ze, maar waar is dat plaatsje? Hij was nog zo jong en hij was altijd vrolijk. Ik had een reden om op te staan en altijd snel naar huis te komen. Ik ben helemaal verloren. Veel sterkte aan iedereen die hetzelfde meemaakt.

Dag mevrouw,
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees

Ik herken veel in je verhaal. Mijn lieve mama is op 1 januari 2021 gestorven na 7 maanden borstkanker te hebben gehad. Ze was wel al 90 jaar. Maar mentaal nog 100% gezond. Ik mis haar ook enorm en voel dezelfde leegte als jij. Alleen ben jij niet met je gevoelens van gemis.
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.

Ik herken je herhaal heel erg. Het doet bij mij ook erg pijn. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Ik herken je verhaal heel erg. Het is goed beschreven en ik leef met je mee. Ik ben benieuwd hoe het nu met je is.

Hallo ik herken u verhaal mevrouw over het verlies van u moeder.Mijn mama waar ik zielsveel van hield is op 4 juni gestorven in het bijzijn van ons.Paletieve sedatie haar lichaam was op, bij al haar klachten die ze al had vond ze het mooi zo mijn mama.we hadden nog regelmatig hele fijne gesprekken samen over van alles en nog wat.94 jaar is ze geworden onze lieverd en wat mis ik haar,hoewel mijn mama altijd enorm inzat over als ze er zelf niet meer zou zijn,ik daarvan dan helemaal van van de rel zou zijn.Natuurlijk heb ik verdriet en ik huil dat ik haar zo mis.Maar van binnen lijkt het alsof ik verdoofd ben,en dat ik het verdriet niet kan accepteren,vreemd genoeg.Zelf voel ik me daar ook schuldig over.Gelukkig heb ik je sinds het corona dagelijks verzorgd tot 4 juni alles hebben we samen gedaan met mijn zus.Je verzorgd toen je overleden was en je lag thuis opgebaard ook dat vonden we fijn.Je crematie wilde je in besloten kring en gelukkig alles wat je gewenst hebt hebben we na gestreefd.Ik hoop dat je heel gelukkig bent liefste Mama

Ik herken me helemaal in uw verhaal. Mijn moeder is overleden in maart 2020 op mijn verjaardag aan COVID-19. Ik deed ook heel veel met en voor haar. Ik heb geen kinderen dus alle tijd om het leven voor haar zo leuk en gemakkelijk mogelijk te maken. Ik heb een partner, maar nu mijn moeder er niet meer is, is er een leegte ontstaan. Ik mis haar enorm. Men zegt, tijd heelt alle wonden. Echter deze is zo diep 😢
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️

Ik begrijp je helemaal. Ik heb ook geen partner. Mijn moeder is mijn alles en is ook zwaar ziek. Ben zo bang om haar te verliezen.... Heel veel sterkte! Liefs

op zich een mooi verhaal dat je nog zo van haar houdt en haar mist. bevestigt de sterke band. kun je niet proberen om de mooie ervaringen de doorslag te laten geven. ik heb mijn moeder onlangs verloren en mis haar ook intens. ik probeer dat op te heffen door bewust na te denken welke voordelen er voor haar aan zitten. ze was op en moe en wilde niet meer. nu kan ze rusten en hoeft ze nooit meer. voelt fijn. maar ja .... stiekem probeert dat verdriet dan weer terug te komen. moeilijk

Ik lees net je bericht, ik typte in oo internet: mama ik mis je, en las dit bericht. Het heeft me diep geraakt. Mijn moeder stierf in 2020, ik mis haar iedere dag. Het lezen van je bericht is troostend, ik voel met je mee en wil je heel veel sterkte wensen. Gr. Jacqueline

Het is prachtig. Liefdevol wat u schrijft. De akelige gedachte aan de gestorvene in het graf kent iedereen die dat heeft meegemaakt wel, denk ik. Maar het is mooi dat uw moeder dat wilde. Het is mooi om aan de kringloop van het leven mee te doen. Ook dat u een plekje hebt om naar terug te gaan, het monumentje van uw moeder, haar graf. Mijn vriend is op zee uitgestrooid en dan mis je toch een plek om rituelen uit te voeren, bij stil te staan, een bloemetje te leggen en te kletsen bij zijn graf. En ook andere mensen erop te wijzen(met zijn graf) dat hij ooit heeft bestaan. Vergeet niet dat u door gaat met uw moeder in u. Ze heeft de wereld verrijkt met uw geboorte en de liefde die ze in u heeft gestopt!

Mijn mama is 5 maand geleden gestorven, ook aan een hartstilstand. zie verhaal 220. Ook ik heb niet veel van mijn zussen. Zij hebben hun leven met hun kdn, ik heb geen kdn. Dat valt zwaar, begrijp ik. Het beeld van mama dat begraven ligt, ook zij wilde begraven worden, heb ik soms ook. Mijn mama zei dat dat het lichaam is, is dood, maar haar ziel niet, zei ze. Ben ook mijn geloof kwijt, maar hopelijk komt dat terug. Ze zei ook dat ze er vrede mee had als ze zou vertrekken. Is een beetje een troost. Naar het einde toe dementeerde ze eveneens, maar had nog vele heldere momenten. Ik mis haar enorm omdat ook ik een hechte band had, zij was mijn toeverlaat, mijn alles. Troost je met de gedachte dat je er veel was voor haar. Ik had er meer willen zijn dan maar 2 x per week. Had ik het geweten! Dan had ik meer gedaan pff. Ik probeer haar te tekenen, over haar te schrijven, iets doen hé... Het blijft moeilijk. Vond jij al een manier om er een beetje over te geraken? Veel moed nog.

Heb een maand geleden mijn moeder verloten. Ze zat al 6 jaar in een tehuis en was dementerend. Ging na de corona niet meer 2 of 3 keer per week op bezoek. Ze was hard achteruit gegaan. Ook bijna blind en daardoor meermaals gevallen. De laatste week aan de pomp met morfine en midazolan gelegen, tot haar hart er uiteindelijk mee ophield....en tja die week heb ik veel spijt van. Dag en nacht gewaakt, maar begrijp niet dat ze door uitdroging moest lijden....1 dag en dan een verlossende injectie was toch menselijker geweest.
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.

Wat een mooi verhaal, ik herken er veel in, ook al is t al even geleden.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.

Wat herkenbaar, ik had het zelf kunnen schrijven. Terwijl ik je verhaal lees voel ik het verdriet en het gemis in elke cel in mijn ziel en lichaam en word ik zo verdrietig en kan niet anders dan even heel erg huilen.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.

Herkenbaar.

Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.

Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.

Ik herken uw verdriet en uw verhaal. Zit nog midden in een fase waarin mijn ouder dementie heeft maar het is allemaal heel herkenbaar.ik ben enig kind en valt me allemaal best zwaar.

Mijn moeder overleed 2 maanden geleden. Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen. Ik mis haar enorm en moet echt mijn best doen om niet in een depressie te belanden. Mijn vader leeft nog. Met hem is de band bijkans nog beter. Ik vrees de dag dat hij er niet meer is. Dan ben ik echt alleen. Mijn zus en broer rouwen heel anders en heb weinig steun aan

Lieve Rosanna, maak een afspraak met je huisarts. Die kan je verder helpen. Sterkte. Ik ben mijn moeder verloren

Heel herkenbaar weet ook niet hoe ik verder moet ik was altijd met mijn moeder weg alles deden we samen nu is dat over hoe nu verder heel veel sterkte

Mijn moeder overleed op 23 augustus. Ondanks dat ze 79 was en middelmatig dementerend doet het ontzettend pijn. Ik ben moe, neerslachtig. Aangezien ik een psychische kwetsbaarheid heb moet ik nu enorm oppassen. Mijn tips praat erover met mensen die je vertrouwd. Doe het rustig aan en laat je eventueel doorverwijzen naar een psycholoog.

Als de euthanasie nog op je netvlies gebrand staat ga dan naar huisarts en vraag doorverwijzing naar EMDR. Wordt vergoed vanuit de basis GGZ.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine

Wat erg voor jullie, Elly en Kristine. Ook ik heb een nare ervaring met euthanasie, maar heb hierover nooit soortgelijke informatie kunnen vinden op het internet. Jullie beider verhaal is het eerste wat ik in 12 jaar aantref. Ik ben diep geraakt, konden we maar samen een kopje koffie drinken en praten. Veel liefs

Ik herken mij ook in dit verhaal.
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.

Correctie hierboven, verhaal 61 moet verhaal 62 zijn

ik herken me niet in jullie verhalen, ik heb de euthanasie van een hele goede vriendin van dichtbij meegemaakt en ben bij haar gebleven tot ze overleden was, ze is zo vredig en vol overgave gestorven, er kwam gewoon een rust over haar gezicht. Ze was ernstig ziek en wou echt niet meer leven, ik had niet gedacht dat het zo mooi kon zijn

Mijn mama is vrijdag overleden. Ik ben 57 zij was 77. Ik heb ook geen broers of zussen. En 1 zoon. Mijn vader leeft nog wel maar ben nu zo bang hem ook te verliezen. Ik word momenteel gek van verdriet. Je mag me altijd contacten via 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik herken je verhaal, mijn beide ouders zijn binnen 7 maanden na elkaar overleden .
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!

Heel herkenbaar. Mijn vader is afgelopen jaar overleden en mijn moeder ook in 2018. Geen broers of zussen. Wel een man en kinderen, maar ik voel me ook eenzaam. Geen onvoorwaardelijke liefde en steun, geen herinneringen meer kunnen ophalen, geen ‘familie’ op de dagen die iedereen wel met familie viert. Naast het verdriet om het verlies moet je ook een nieuw evenwicht vinden. En dat is soms ontzettend eenzaam.

Wat vreselijk voor jullie, gecondoleerd
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen

Veel sterkte en kracht 🤍

Hoi. Ik ben degene van verhaal 430.
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.

Imijn man is afgelopen juli overleden. Binnen tweeënhalve week. Ik ben kapot van verdriet en voel mij heel eenzaam. Ik heb geen kinderen of broers of zussen. Weinig mensen om mij heen. We zijn 42 jaar samen geweest en deden alles samen. Ik weet echt niet hoe ik verder moet. Heb zo'n verdriet. Vooral de zondagen zijn zo eenzaam.

Wat ontzettend verdrietig. Mijn moeder is vrijdag overleden. We waren met z'n 3tjes, vader, moeder en ik op vakantie. We moeten nu nog naar Nederland, ook het lichaam van mijn moeder. Ik ben kapot. Ik weet werkelijk niet hoe ik hier ooit overheen moet komen. Wordt gek van binnen. Wil haar kunnen knuffelen , zeggen dat ik zoveel van haar hou. Maar ze is weg.

Mijn mama is op 6 september onverwacht overleden, ze zat dood in haar auto op de parking van een warenhuis, iets aan haar hart gekregen waarschijnlijk door de warmte. Ik ben er kapot van, heel mijn wereld is ingestort. Ik had ze de dag voordien nog gezien. Hartproblemen had ze niet. Ik zit met zoveel vragen, zoveel verdriet. Tijd om te rouwen is er niet want je moet vanalles regelen. En ik wil mijn papa bijstaan want die is verloren, mijn ouders waren altijd samen, deden alles samen, waren heel actief ook.

Lieve Elsalods, wat heftig …

Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom

Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen

Stom, vermeld ik het e-mail adres niet erbij:

lotgenotenapp@outlook.com

Zoveel verdrietige verhalen. Ik hoop dat de groepsapp ons kracht kan geven.

In de hemel zijn we allemaal energie. Daar mogen alle energieën die van elkaar gehouden hebben bij elkaar zijn. Alles is liefde daar. Je mag weer gelukkig worden of echt sterven van verdriet.

Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.

En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .

Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.

Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes

Ik maak net 't zelfde mee als jullie.. Mijn SOULMATE intussen een jaar uit m'n leven 'gerukt' door hartfalen...

Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...

Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...

Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..

Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19

Ik zie de datum niet bij het verhaal, maar wil alleen maar zeggen dat je absoluut niet zielig bent, maar wel even heel moeilijke en heftige dingen hebt meegemaakt. Sta jezelf toe om t te verwerken los van hoe anderen daar ook over denken. En dat is moeilijk! Mensen met hun oordelen altijd. Probeer je je daar niet teveel v aan te trekken. Jij hebt recht op je verwerkingsproces, op steun daarin en ook op n nieuwe partner. Sterk kun je alleen maar zijn als je ook kwetsbaar kunt zijn.
Groet, Ynske

Toen mijn vriend verongelukte heb ik me meteen in de rouw gestort. Verwachtend dat de mensen in die begintijd nog begrip voor me zouden hebben en ik dus alles kon doen wat goed voor me was. Wat mijn hart me ingaf heb ik gedaan. Me van niemand wat aangetrokken want ik had het recht om langdurig te rouwen. Of een ander het belachelijk vond of niet.
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.

Wat herkenbaar.... Mijn man heeft op 12 juni besloten uit het leven te stappen. In het huis waar we woonden. Ik kon daar niet meer blijven, veel te heftig.... Ik heb in de tussentijd bij familie liefdevol onderdak gekregen. Nu woon ik sinds 3 weken in mijn eigen nieuwe huisje. En begint het verdriet echt in alle hevigheid te komen...... Terwijl anderen denken dat het toch fijn is dat je nu verder kunt, vind ik het loodzwaar om mijn leven weer opnieuw in te richten.

ik zit in een spichose
ik wil daar hulp voor

Wat ontzettend verdrietig. Ik zou ook gek worden. Mijn mama is vrijdag overleden. Geen idee hoe ik verder moet. Mijn vader is ook bijna 81 en niet gezond. Ik zal nu ook constant met de angst lopen hij ook weg valt. Wat n hel is dit. Ik wens je heel veel kracht en sterkte.

Hoi Rocky,

Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.

Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.

Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍

Wat n verdriet allemaal. Mijn lieve moeder en beste vriendin is vrijdag tijdens onze vakantie met z'n 3, vader moeder en ik. Ik ben 57, zij was 77. Wij zijn nog hier in het buitenland en moeten allemaal nog terug naar Nederland. Ik ben in de hel. Hoe moet ik hier ooit overheen komen. En alles moet nog beginnen. Ik word gek van binnen. Wens jullie ook heel veel kracht en sterkte en hoop hier wat kracht ook voor mezelf te vinden. Liefs

Herkenbaar....Uiteindelijk moet je het ook alleen doen....het Rouwproces is een heel persoonlijk proces...mensen vinden het lastig om erop te reageren...en snappen het ook niet....
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....

Herkenbaar. Na 27 jaar ook van de ene op de andere dag alleen. Alles wat je samen deed is ineens weg. Samen tv kijken. Samen leuke dingen ondernemen. Samen etcetera. Ja dat is fucking zwaar. Je moet...

Iedereen die dit overkomt.

Ik.voel met je mee. Het is ook vreselijk..je mag je ook rot voelen...probeer daar maar geen oordeel over te hebben...kleine lieve stapjes voor jezelf, je verdient het

Dank je wel u snap het

Ja ik begrijp hoe je..je voelt .ik heb ook nog nooit zo veel verdriet gehad ..mijn man overleed 19 Julie.ploseling in een paar uur .was hij gewoon weg ik begrijp het nog steeds niet.we konden elkaar 18.jaar.en pas 5 december getrouwd.ik ben kapot van verdriet ..

Mijn vrouw op 1 augustus verloren, in december uitzaaiingen gevonden in het hoofd niet 1 maar 10. Nou meneer als uw vrouw geluk heeft nog een maar misschien iets meer. 7 maanden heeft ze gevochten als een leeuw en toch, en toch kwam het onverwacht ik heb die maanden naast haar gestaan op de bank geslapen omdat ze niet meer naar boven kon en ik stond zo dichtbij dat ik elke verandering niet meer heb gezien en toen ineens in 18 uur tijd is het zo fout gegaan dat ik nu nog steeds niet kan bevatten dat ze weg is, en ik vraag me soms af waar moet ik het nog voor doen?

Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.

Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.

Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.

Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.

Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk

Goed geschreven, hoe je verwoord had. Zo voel ik me ook!
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.

Hoi Daphne,
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.

Na 46 jaar huwelijk werd jij mijn lieve man ziek je was altijd zo sterk en vrolijk. Na 8 weken kwam jouw overlijden ik wist dat het er aan zat te komen maar het kwam binnen als een mokerslag!!
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !

Mijn vader is na kort ziekenhuisopname met een week overleden. Wat mis ik hem enorm. Sinds 5 maart is het niet meer bij ons. We waren 24/7 bij hem in het ziekenhuis. 1 minuut voor zn laatste adem werd ik wakker. Zo blij dat hij niet alleen gegaan is, maar oh wat speelt dit nog enorm veel in mn hoofd. Het doet zoveel pijn. En dan is je moeder alleen, na 51 jaar samen te zijn geweest. Ik hoop zo dat het straks iets beter zal gaan en mn moeder ook weer wat meer naar buiten zal gaan. Naast het grote gemis van mijn vader, is dat ook een enorme zorg van mij. Liefst ga ik iedere dag heen, maar heb thuis natuurlijk ook een gezin om voor te zorgen... voel zo’n verantwoordelijkheid over mijn moeder ook... en ik snap dat ze nu niet overal heen gaat... ik zou zelf ook enorm in zak en as zitten. In juni ga ik trouwen en mijn vader zou me weggeven... moeilijke momenten voor iedereen. Sorry voor het lange verhaal, maar het voelt voor mij als een beetje van me afschrijven 😊

Er blijfd zoveel pijn gemis ,vragen,leegte , alles eigenlijk. Waarom die vraag blijfd ook hangen bij mij waarom nu.

Ik kan er over mee praten ben mijn man 8 weken geleden veoren zoveel verdriet dat ik zelf denk ik wil niet meer verder

Ook ik mis het "aanwezig" zijn. De blik, de aanraking, de opmerking bij een uitzending. Het zijn zo'n kleine dingen die het hardst binnenkomen. Het "gezeur" van de buurvrouw, waar je hetzelfde over denkt, maar denkt te begrijpen, omdat zij haar man verloren heeft, en zoveel meer onbenullige voorvallen, die dagelijks voorkomen.
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.

2 weken geleden is mn man overleden. 7 februari 2022. Hartaanval in zn slaap, ik vond m s morgens levenloos naast me in bed. Ik mis m vreselijk en wil gewoon even niet verder. We waren 44 jaar bij elkaar.....

Mijn man is na 44 jaar huwelijk afgelopen Pasen overleden
Het was een moeilijk huwelijk met depressies

Mooi geschreven en hoopvol. Warme groet Bertha

Heel herkenbaar…niet weten hoeveel pijn rouw doet. Rouw is rauw.
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.

Hoi Lotgenoot,

Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.

Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.

Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.

Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.

Liefs!

ik begrijp je reactie ; mijn man is overleden bijna 5 maanden geleden , aan kanker op 2 maanden tijd was het gedaan . IKheb veel verdriet om gemis en alles .we waren 29 jaar getrouwd.

Mijn partner overleed in juni 2021. Hij ging op verdenking van corona naar het ziekenhuis, maar een dag later kwam de echte diagnose: acute leukemie. Vier weken heeft hij tegen de ziekte gevochten, toen was het voorbij. De laatste week ben ik dag en nacht bij hem in het ziekenhuis geweest. De eerste maanden leefde ik in een roes. Gevoel van onwerkelijkheid. Dit kon niet waar zijn, maar het was wel waar, hij was dood
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.

MIJN MAN IS NA RUIM 2 JAAR AAN KANKER TE HEBBEN GELEDEN,GISTEREN OVERLEDEN.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in

Ik heb 10maart 2023 ook mijn lieve man kwijt geraskt dood gevonden in zijn slaap plotse ling dat voor mijn verjaardag 11maart 2023 ik mis hem erg voel me eenzaam en alleen verstoten en verlaten ik wil nasr hem toe heb geen zin meer in het leven voor mij is het klasr hier op aarde hij is 70 jasr heel jong en ik 61 hij bllijft mijn partner kan niet zonder hem wil hem terug😭😭😭😭😭

Vandaag, 31 augustus, is het de verjaardag van mijn overleden man. 70 jaar was hij toen hij in juni 2021 overleed aan acute leukemie. Hij zou vandaag 73 jaar zijn geworden. Het is nu na middernacht. Mijn broers zitten ook in de huiskamer, maar lijken er zich niet van bewust wat voor dag het vandaag voor mij is en hoe ik me daarover voel. Ze zitten gezellig te keuvelen over van alles en nog wat en luisteren via YouTube naar muziek. Het is waar wat vaak wordt gezegd: na zekere tijd hebben mensen geen aandacht meer voor het verdriet dat je voelt. Voor hen gaat het leven door. Maar het mijne is kapot. Ik heb niet veel geluk in mijn leve gekend; een moeilijke jeugd in een disfunctioneel gezin. Steeds het gevoel dat ik niet de moeite waard ben en er niet toe doe. Mijn man die ik op wat latere leeftijd heb ontmoet, was de eerste die mij liet voelen wat liefde is en 'houden van'. Voor het eerst kon ik dat ook voelen. Ook al waren we niet meer piepjong, we dachten nog een aantal jaartjes samen te hebben. En dan is dat alles ineens weg en ben ik weer alleen. De afgelopen twee jaar is niet alleen mijn man overleden, maar ook een vriendin die ik al sinds mijn jonge jaren ken. Tegelijk kregen zowel een broer als zus alzheimer. Ik heb - ongewild - geen kinderen en kleinkinderen. Ik vraag me werkelijk af wat de zin van het leven nog is. Soms denk ik: was ik met hem maar meegegaan in de dood.

Ja ik snap wat je bedoel .en voelt .ik heb ook mijn man pas op latere leeftijd leren kennen.allebij een rugzak .gescheiden .en later is zijn ex vrouw overleden .en ook mijn ex-man.we zouden er nog wat van maken samen oud woorden .ik was ruim 7 jaar ouder dan hem ..en nu op eens is hij er niet meer zo maar weg .ik kan het niet geloven .iedere dag zeg ik .dit kan niet dit kan gewoon niet.niet waar zijn .hoe moet het nou met mij .ik kan het niet alleen .terwijl ik dit schrijf.ben ik aan het huilen .ik moet nog zo veel regelen ..

Het is bijna 4 jaar geleden dat mn man overleden is maar blijft zo. Vreselijk moeilijk mn lichhsm is van slag geen eetlust nergens zin in raar in t hoofd diarree allerlei lichamelijke klachten nergens zin in komt iemand dit bekent voor ben zo bang dat het nooit weer goed komt
Gr

Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.

Dank je wel voor je reactie. Ja het is 19 Julie gebeurt.maar het gemis .en de pijn eenzaamheid.woord iedere dag erger ..ik weet niet .hoe ik iedere dag weer moet overleven .ik ga zo laat mogelijk naar bed.en blijf zo lang mogelijk in bed .als ik slaap .hoef ik nergens.aan te denken .en dan weer de dag doorkomen .vreselijk .

Wat heftig om te lezen. Zo snel je man verliezen , eigenlijk in een tijdsbestek van een aantal uren. Ik ken dag gevoel van dat alles zinloos is. Ze zeggen dat het slijt. Weet niet waar je woont maar om er misschien samen over te praten helpt misschien. Ik ben mijn vriend afgelopen mei verloren. In een periode van 3 weken. Weet ook nog niet hoe verder. Wens je veel sterkte.

Ik begrijp je meteen en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.

Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard

Wat een verhaal,pribeer te doen/leven zoals zij wilde dat je ging leven.

Sterkte

Ach, zij zou het heus wel begrijpen dat je niet 1,2,3 weer terug naar het vrolijke en gelukkige normaal kan. Dat komt wel weer. Ze bedoelde juist: voel je niet schuldig. Dus doe dat dan ook niet omdat je je nu even wat minder voelt nog. Dat is heel normaal! Maar laat je op termijn niet tegenhouden om weer van het leven te gaan genieten. Ik denk dat ze het zo bedoeld heeft.

Hallo Pj, je verhaal heeft mij getroffen. Ik heb zoveel mensen verloren. Mijn man, hij was pas 38, mijn broer hij was pas 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, nu ligt mijn kleindochter van amper 1,5 week oud op sterven door zuurstofgebrek bij de geboorte. Ik geef de moed niet op. Weet dat dood niet echt dood is. Er wordt heel liefdevol gezorgd voor je dierbaren. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi. Jaren geleden na een heel diep trauma heb ik een tijd in de geestelijke en in de menselijke wereld geleefd. Er is geen dood, we gaan alleen terug naar huis. Gebruik de tijd die je nog krijgt in dit leven om zoveel mogelijk te genieten. Ik ben van alles gaan doen. Werken, vrijwilligerswerk, verenigingen, als ik er nu aan denk dat ik bijna 20j getreurd heb dan heb ik er spijt van. Jouw dierbaren kunnen je zien vanuit de geestelijke wereld, wal wil je dat ze zien? Een sterk mens die zijn leven terug durft oppakken? Komaan, kop op je kunt het💕⚘

Ik snap het volkomen ik ben 68 mijn twee broers verloren
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood