Rouwverwerking - forum lotgenoten

Het is begrijpelijk dat je je anders voelt over de herdenking van de sterfdag van je vader. Hier zijn een paar stappen die je kunt overwegen om dit op een respectvolle manier te communiceren:

1. Kies het juiste moment: Probeer een rustig moment te vinden om met je moeder en zus te praten, zodat je niet in een emotionele situatie zit.

2. Wees eerlijk, maar vriendelijk: Leg uit dat je elke dag aan je vader denkt en dat de sterfdag voor jou niet anders aanvoelt dan andere dagen. Zeg dat je zijn herinnering op een andere manier wilt eren.

3. Waardeer hun gevoelens: Erken dat hun behoefte aan herdenking voortkomt uit liefde en verdriet. Dit laat zien dat je hun gevoelens begrijpt, ook al voel je anders.

4. Stel alternatieven voor: Misschien kun je samen iets organiseren dat voor jullie allemaal betekenisvol is, maar dat niet specifiek op de sterfdag gericht is. Bijvoorbeeld, een familiebijeenkomst op een andere dag om mooie herinneringen te delen.

5. Blijf open voor gesprekken: Laat ze weten dat je altijd openstaat voor gesprekken over je vader, ook buiten de sterfdag om. Dit kan helpen om een brug te slaan tussen jullie verschillende manieren van rouwen.

Door je gevoelens op een respectvolle manier te delen, geef je ruimte voor begrip en verbinding binnen de familie.

Bedankt voor de adviezen. Ik ga kijken of ik er iets mee kan.

Vooral toelaten de emoties
Rouwen en tegelijkertijd ook bouwen dmv van fijne afleiding
Heel veel kracht toegestuurd!
Liefs

Mijn mama is op 28maart 2025 plots gestorven....ik kan niet zonder mama. Zit met zoveel vragen ...

Mijn man is 16 februarie overleden ik mis hem wij gingen overal samen heen ik heb geen kinderen ben zo allen heb zelf een hersentumor een meningeoom weet niet hoe ik verder moet

Heel veel sterkte gewenst… en ik hoop dat je dit verdriet en gemis met de tijd een plekje kan geven, op welke plek je ook bent op deze wereldbol. Heel veel kracht toegestuurd en hopelijk heb je zvm steun van vrienden in deze tijd ook. En er zijn ook lotgenoten groepen begreep ik, dat is ook altijd het overwegen waard zodat je er minder alleen voor staat. Sorry voor mijn korte reactie, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Op dit forum topic zijn weinig mensen online merk ik, maar ik hoop dat er toch nog iemand is die je een reactie stuurt.
Veel liefs en veel sterkte

Dat is heel verdrietig ik heb mijn man9 weken geleden verloren aan longkanker ik mis hem zo en ik heb zelf een hersentumor een meningeoom sta zo alleen

Mooi en lief geschreven!

We kunnen alleen maar hopen dat er meer bestaat

Het bewijs heb ik nog niet kunnen vinden, maar ik hoop dat er meer is

X anoniem

Iets dergelijks zelf meegemaakt, het blijft bijzonder. Het geeft mij kracht omdat er iets is dat niet te bevatten is en waar je geen grip ophebt, dat is mooi! (Ik moest heel sterk denken aan iemand die ik koesterde maar geen contact meer mee had. Het gevoel was zo sterk dat ik zijn naam heb opgezocht, bleek het die dag zijn begrafenis te zijn?!)

Ik heb medio november hetzelfde meegemaakt, het is een afschuwelijk gevoel en kan het moeilijk omschrijven. Ik herken heel erg wat je zegt, de betrokkenheid van iedereen is hartverwarmend en ik ben er dankbaar voor maar niets helpt tegen dat vreselijke gevoel. Dikke knuffel van een lotgenoot😘

Ik ben in september mijn vrouw verloren en het gevoel blijft afschuwelijk.Ik herken mij ook erg in jullie verhaal.

De grootste pijn die een ziel kan hebben is het verliezen van een geliefde.. alleen lotgenoten begrijpen dat! Veel sterkte en moed ...en vooral veel geduld in deze periode van marathonverdriet
Aerts François

Ik ben 17 okt m’n vrouw verloren aan een hartstilstand .ik was erbij het was net een film.nu heb ik veel last van m’n concentratie en vind het heel moeilijk om alleen verder te gaan.m’n dochter is over 2 weken uitgerekend en ik krijg volgende week nog een nieuwe knie.ik weet het allemaal niet meer.het is heel heel zwaar.

Ik voel met je mee .ik ben mijn maatje verloren in september en ben ook in een depressie geraakt . Ik voel me eenzaam en verlaten zonder hem . Heel veel sterkte.

Lieve Anna,
Mijn man, de grote liefde van mijn leven, is zeer plots in september overleden en elke dag is een nachtmerrie. De pijn, machteloosheid en niet te verwoorden gemis is echt niet te doen. Ik wens jou heel veel sterkte!!
Liefs, Bregje

Lieve Anna,
Ik heb op 6 januari mijn partner verloren ook aan een hartstilstand. Ik besef het nog niet helemaal. Het is voor mij heel onwerkelijk. Ik heb hem thuis gevonden in de slaapkamer na mijn werk. Ik zit met 1.000 en 1 vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen. En iedereen is lief en meelevend maar de nachten zijn gewoon het ergste. Ik slaap bijna niet. Ik wens je veel kracht en liefde toe. Liefs 🥰

Hallo Anna ik weet wat je voelt ik heb mijn vrouw op bed aangetroffen,ook met een acute hartstilstand dit is op17 nov 2024 gebeurd.
Iedereen zegt je moet verder,maar het is moeilijk als je je partner na 30 jaar huwelijk er opeens niet meer is.
Voor jouw veel sterkte toegewenst en kracht.

Sterkte Anna, 2e kerstdag kreeg mijn vriendin een hartstilstand in de auto, na reanimatie nog anderhalve dag op de i.c. gelegen, helaas heeft ze het niet gered. Na een relatie van bijna 20 jaar is het zwaar om verder te moeten, ik maak iedere dag een (bos)wandeling dat klaart de storm in mijn hooft een beetje.

Sterkte Anna, mijn man is 4 jaar geleden op 59 jarige leeftijd van de ene op de andere moment gestorven, ik dool nog steeds verdwaasd rond en vrees dat het nooit meer over zal gaan, de schok was te groot, ik begrijp je heel goed.

Heel veel sterkte Ellie, en fijn dat je ondersteuning krijgt
Rouwen kost tijd en ik hoop dat je, wanneer je er aan toe bent, mensen om je heen hebt, zodat je het niet alleen hoeft te doen

De weekenden zijn t zwaarst vooral de zondagen .
Dan hebben mijn vrienden en kinderen iets anders op de planning staan werk/gezin
Dat zijn van die dagen dat je dan echt alleen voelt .
Door de weeks gaat t de ene dag beter als de andere.

Dikke knuffel voor jou, en hopelijk heb je ook wat afleiding, iets wat je soms ook alleen kan doen. En als je er behoefte aan hebt kan je ook voor hobbies kiezen zoals leren schilderen bijv in een groep, of knutselen, of een teamsport beoefenen, iets waar je weer nieuwe mensen ontmoet voor in de weekenden. En ze hebben ook rouw lotgenoten groepen las ik in een van de reacties, maar alles op z’n tijd en als je er voor open staat

En Tijd heelt wonden

Heel veel kracht toegewenst

Hallo Ellie . Wat naar maar ook herkenbaar. Ik voel me ook vaak eenzaam . Ik weet niet waar je woont .maar misschien kunnen wij in contact komen en als het klikt eens iets ondernemen. Je mag me mailen op jeannetishier@hotmail.com. hopelijk tot ziens.

Jouw verhaal kon wel.mijn verhaal zijn, bijna 41 jaar samen en eind februari 2025 is mijn man overleden. Werk ook nog maar zit in de ziektewet maar moet weer beginnen met werken, kinderen hebben hun eigen leven en ik ben blij als de dag om is, wij deden ook alles samen en nu alleen achterblijven en nergens meer zin in hebben

Mijn man augustus 2024 overleden, dat gemis blijft. Heb ook kinderen maar ik wil niet tot last zijn en probeer ook zelf alles op te lossen. Maar het is zo moeilijk en heb zoveel verdriet, Zoals u zegt zin in niks meer.

Ik vrees dat het nooit voorbij gaat zijn, mijn man is nu 4 jaar overleden, plots zonder ziekte zomaar, verkeerde inschatting van de spoedarts, zij dacht een slokdarminfectie, maar hij had een anurisma aan zijn Aorta dat ze niet opgemerkt hadden anders was hij misschien nog te redden geweest, ik loop nog altijd doelloos rond, angst en probeer ook mensen te ontwijken, zodat zij mij zeker niets kunnen vragen, dus ik hoop voor jou dat het ooit beter zal gaan maar bij mij niet hij was amper 59 jaar en ik 56 jaar, ik zal dat nooit verwerkt krijgen. Maar verl sterkte voor jou.

Het is nog zo moeilijk he dat besef je als je het mee maak iemand die het niet meegemaakt heeft snapt het niet die denken met een jaar moet het over zijn helaas is dat niet zo ik voel me heel gespannen en misselijk nog steeds en doodmoe ik weet niet of je dat bekent voor komt
Veel sterkte gewenst

M’n vriend man heeft 6weken geleden ook zelf doding gedaan niet zien aankomen we hielden veel van elkaar dus snapte er niks van die leegte maakt me kapot veel angsten om alleen te zijn of doen we deden alles samen ik kan niet meer leef in andere wereld weet me gene raad meer wil iemand met me praten

Mij overkwam het op 22 november. Out of the blue. Mijn man en ik waren 48 jaar samen

Mijn man heeft zich anderhalf jaar geleden opgehangen. Vlak voordat we op vakantie zouden gaan op een prachtige zomerdag. Hij was voor de derde keer zwaar depressief. We waren 44 jaar samen en hielden veel van elkaar en onze kinderen. Voor hem was er geen uitweg meer, denk ik. Hij wilde maar één ding: rust in z’n hoofd. Sindsdien zit ik in een rollercoaster die nu langzaamaan tot stilstand komt. Het gemis komt daardoor wel meer naar voren en in deze saaie januari maand wil ik het liefst niets meer doen. Zo futloos. Ik verlang naar de zon, het licht en naar mijn lieve man….

Mijn vrouw heeft 30 januari 2024 , zelfmoord gepleegd door vervanging, ze laat 2 kindjes achter van 8 en 10 , ze had het moeilijk om jeugd trauma's te verwerken ,ik wist niet dat het zo diep zat om u 2 kindjes achter te laten , ze laat zo ern diep gat achter dat ik niet meer gevuld krijg,mis haar enorm

Mijn man van pas 53 is in juni '23 ook gestorven door zelfdoding op dezelfde manier , hij was al jaren zware pijnpatient door zijn rug , vele operaties gehad en kon al een hele tijd niet meer gaan werken , de laatste maanden was hij heel depressief maar dat dit ging gebeuren had ik nooit gedacht , ik mis hem verschrikkelijk , we waren 37 j samen en daarvan 30 j getrouwd , we hebben gelukkig 3 lieve kinderen en al een kleinkindje van 6 j en lieve familie maar het gemis kan niemand wegnemen , ik zal mijn man altijd graag blijven zien , ik praat ook veel tegen hem en steek ook elke dag kaarsjes aan bij zijn urne die thuis staat , ik hoop dat jullie ook de kracht vinden om dag per dag door te gaan en nog de mooie dingen van het leven te zien maar het is heel heel moeilijk , bij zelfdoding blijf je ook achter met zoveel vragen en met schuldgevoel omdat je het niet kon voorkomen maar ik ben er zeker van dat iedereen hier alles heeft gedaan voor zijn partner die in zijn macht lag ook al voel je dit in begin zo niet , veel sterkte voor iedereen en veel liefs

Mijn liefdevolle partner was net een paar dagen eerder 40 jaar geworden, is gevonden door zijn vader in de achtertuin. Zijn tweede poging tot verhanging waarbij hij een liefdevolle, pijnlijke afscheidsbrief aan mij achterliet. Onverwachts... ookal had hij het er wel eens over dat hij aan zelfdoding dacht. Voor deze gedachten en verhalen namen we de ruimte om het hier over te hebben. Geen geheimen. Geen stiekem 'gedoe'. En het leek weg te ebben na een tijd.. Ook hij wilde maar één ding; rust in zijn hoofd en lichaam.
Het is nu bijna 3 jaar geleden en nu komt de dieper liggende rouw naar het oppervlak door chronische lichamelijke klachten waardoor alles in het leven even stil ligt en niks meer gaat. Dit keer neem ik er goed de tijd voor. Mijn hoofd kan alles plaatsen alleen nu het lichaam nog. Ik mis hem elke dag verschrikkelijk en weet ook dat hij elke dag aanwezig is alleen op een ander bewustzijnsniveau en dat voelt geruststellend.

Hele Dikke knuffel ankie, sorry voor mijn korte reactie..
En ik hoop dat je meer mensen om
Je heen hebt of leert kennen of meer diepere verbindingen gaat maken met je huidige kring zodat je een grotere kring hebt met lieve waardevolle en begripvolle mensen
Sorry nogmaals voor dit snelle antwoord
Heel veel kracht toegestuurd!!!!!
X liefs

Met mijn berichtje probeerde ik oplossingen te zoeken voor je tegen je eenzame gevoel ☺️

Het verlies van een moeder is een van de zwaarste dingen die je kunt doormaken, vooral wanneer haar leven zo zwaar was. Het lijkt misschien nu alles zwart te zijn, maar ik wil je laten weten dat het helemaal oké is om je zo te voelen. Rouw kent geen regels, en soms kan de pijn veel langer aanhouden dan je had verwacht. Wat je hebt meegemaakt is intens, en het is begrijpelijk dat de dankbaarheid voor het afscheid nu overschaduwd wordt door de leegte die haar verlies achterlaat.

Je hebt haar zoveel liefde gegeven, en dat maakt dat afscheid bijzonder. Maar weet dat het oké is om nu in de pijn te zitten, ook al lijkt alles donker. Het is een fase die hoort bij het proces van rouwen. Gun jezelf de tijd en ruimte om je gevoelens te verwerken, zelfs als het je nu overweldigt. Je bent niet alleen in je verdriet, en er is geen verkeerde manier om te rouwen. Je mag zwart zien, je mag je verloren voelen, maar je mag ook langzaam weer leren om de kleuren van het leven opnieuw te zien.

Het zal tijd kosten, maar je hebt al zoveel kracht laten zien door alles te doorstaan. Als je ooit het gevoel hebt dat het teveel wordt, zoek dan hulp – er zijn mensen die je kunnen ondersteunen. Je hebt recht op steun, en je mag hulp vragen. Het is goed om kwetsbaar te zijn, want daarin schuilt uiteindelijk de kracht om weer heel te worden.

Hoi Soof, ik herken je verhaal als geen ander. Als je wilt kletsen, laat maar weten.

Hey Soof, allereerst een hele dikke knuffel. Je hebt het niet makkelijk gehad zo te lezen. Ikzelf kwam op dit forum omdat ik deze hele week gigantisch de weg kwijt ben emotioneel. Jouw item sprak mij heel erg aan.

Op het punt van je vader na is je verhaal heel herkenbaar.. Mijn moeder is ook jong (56 jaar) gestorven aan longkanker en ikzelf was toen 29 jaar. Mijn ouders zijn al heel lang gescheiden en ik ben enigskind aan mijn moeders kant. Het verdriet is juist nu 2 jaar later echt ondraaglijk geworden.. Pasgeleden is er bij mij ook een voorstadium van borstkanker geconstateerd die gelukkig goed behandelbaar was. Enerzijds ben je dan blij dat je moeder het niet meer meemaakt maar aan de andere kant is er niemand die de steun en troost van een mama vervangt.
Ik heb zo'n heimwee naar haar en ben zo bang geworden om anderen te verliezen en dat terwijl mijn eigen dood mij een rotzorg zal zijn. Ik leef nu meer voor anderen.
Eigenlijk heb ik geen woorden voor de pijn, verdriet en spijt wat vaak de kop op steekt. Het is onbeschrijfelijk...
Heb dan ook therapie aangevraagd vanwege de trauma's rondom de dood van mijn moeder.

Weet in ieder geval dat je niet de enige bent en er lotgenoten zijn!
Denk vooral aan jezelf en je kindjes.
Ik hoop dat er snel weer mooie dagen volgen

Ik wens je héél veel sterkte en moed in deze verschrikkelijke toestand !
Niemand begrijpt de te dragen pijn beter dan degene die hetzelf mee maakt..

Goedemorgen Corsten . Wat vreselijk voor je .wil je mij misschien mailen ? Ik wil je graag bijstaan. Emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Als ik iets kan doen ke mag mij ook contacten altijd. Mail , of telefoon mag allemaal.

Ik mis mijn vrouwke, mijn maatje ik voel me eenzaam en ongelukkig nahet overlijden van mijn vrouwke.Ze was maar 61 jaar na vier jaar moe gestreden na kanker,ik voel me schuldig op deze rotte appel ,dat hier nog ben en ik verder moet zonder mijn vrouw.Heb een poging ondernomen om ook een einde van mijn leven te doen,maar is ook uiteindelijk gee oplossing.Ikhoop ook een beetje hulp te krijgen van lot genoten

Hoi Gaby,

Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar dit voor jou en de kinderen moet zijn.
Het is begrijpelijk dat dit een ongelooflijk moeilijke tijd voor jullie allemaal is. Het verlies van iemand die zo belangrijk was in jullie leven brengt veel verdriet en pijn met zich mee.
Juist nu is het belangrijk dat jij sterk bent! Voor jezelf en je kinderen. Is er niemand voor jou in de buurt die je wat steunen kan? Een buurvrouw misschien? Er is wel hulp voor hoor. Sterkte lieve Gaby.

Ja, heb afspraak met een psycholoog want alleen gaat het niet. Ook een praatgroep met mensen die hetzelfde mee gemaakt hebben zou helpen. Gewoon erover praten.

Hou je taai 🦋

Hoi Gaby, ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Chemo werkte bij hem ook niet. Binnen een half jaar was het gebeurd. Nu vijfeneenhalve maand geleden. Mis hem nog steeds verschrikkelijk. Ik heb wel zussen en broers en dat helpt wel, maar uiteindelijk ben je toch alleen. En dat is een van de ergere dingen. Heel veel sterkte voor je.

Hi Gaby,
Ook ik heb mijn man verloren aan kanker. Eigenlijk PTO.
Hij kwam niet eens in aanmerking voor chemo en binnen 2 maanden was hij weg. Een ongelofelijk verhaal maar waar.
Ook ik voel mij alleen al heb ik mijn kinderen die wel een eigen leven hebben.
Wij deden ook veel samen. Dit is nu 1 jaar geleden maar het gemis wordt alleen maar erger.
Sterkte…

Ja, ik denk ook dat het gemis steeds erger wordt, daar ben ik bang voor. Vooral in de weekends waren wij steeds weg en alleen ergens gaan lukt niet echt. Ook s' avonds is het erg. Heb al gedacht om in een praatgroep te gaan en zo een goede vriendin vinden om te praten en te wandelen.

Ik heb mijn dochter 30 oktober verloren door die verschrikkelijke ziekte een dag voor mijn verjaardag , nu bijna 1 jaar heb t er verschrikkelijk moeilijk
Mee ze woonde vlakbij en mijnzus is opleef die woonde tegenover mij verschrikkelijk zo stil
Nu ik mis ze zo verschrikkelijk 🙏❤️🙏

Goedemorgen ik weet wat het is ik ben op15-1-2024 de liefde van mijn leven verloren ik kan haar van af haar 12 jaar en was 49jaar getrouwd met

Ik kan het eigenlijk nog altijd niet geloven dat ik mijn man nooit meer ga zien! Soms zie ik het totaal niet meer zitten. In het weekend deden wij leuke dingen en nu vind ik het verschrikkelijk die weekenden. ALTIJD ALLEEN!!

Gaby , ik wens je veel sterkte toe, ik verloor mijn man nu 3.5 jaar geleden heel plots hij was juist 59 jaar, ik weet hoe zwaar het verlies is, wij deden ook alles samen en nu leegte, heb ook 2 kinderen en 2 schatten van kleinzonen en dat is fijn maar het maakt het lege plekje in je hart niet vol, ik mis mijn mijn nog heel erg, het betert spijtig genoeg niet met de tijd, het wordt alleen maar erger het verlies. Ik wens je veel sterkte toe, ik wilde dat ik kon zeggen het betert wel, maar dat is niet zo, zeker bij mij niet.

Ja, ik merk wel dat ik hem steeds meer en meer mis. Zeker alles de eerste keer verjaardagen, kerstmis enz. ALLES zonder hem erbij. Ook de scheiding van mijn zoon komt er nog bij, Het is zo zwaar om dragen, wat mis ik hem. Hij was er steeds voor mij, kinderen en kleinkindjes. Het is nu 3 maand overleden en geen dag gaat voorbij dat ik niet ween. Het is hard!!

Hallo Gaby, ik ben mijn man nu 2 weken geleden kwijtgeraakt door kanker. Ik lees je verhaal en het komt zo over alsof het uit mijn mond kan komen. Ik zou ook graag mensen ontmoeten voor een praatje of wandeling of zoiets. Sterkte

Hi Gaby zoals jij het omschrijf zo voel ik me ook mijn man is 29 juli 2024 overleden er werd in april ontdekt dat hij kanker had chemokuren. Hebben niet gewerkt. Maar zag hem zwakker worden hierdoor en met allerlei complicaties. 6 augustus is hij begraven. Het voelt me mijj net alsof gisteren .wat kan gemis toch pijn doen en hoe ga je verder . Wens je veel kracht .

We zijn nu een 5 maand verder dat mijn man overleden is nog steeds dat gemis en veel verdriet. Ben nu ook naar een praatgroep voor partnerrouw aan het gaan, daar hoor je ook dat je niet alleen zo veel verdriet hebt. Maar het blijft moeilijk en eigenlijk mensen die hetzelfde meegemaakt hebben daar kun je tegen praten, anderen gaan het gewoon uit de weg. SPIJTIG TOCH!

Ik heb twee grote liefdes verloren mijn eerste man waar ik 30 jaar mee getrouwd was overleed op 49 jarige leeftijd aan en hartinfarct mijn tweede grote liefde die ik dertien jaar kende is nu op 5 februari overleden thuis aan,longkanker ik voel me zo,eenzaam en alleen wij deden ook alles samen het geeft en echt rotgevoel de avonden als het donker word en de nachten krijg ik angstaanvallen tranen zijner dag en nacht ik ben 64 jaar ik weet niet hoe het verder moet ik denk aan jullie allen zo veel verdriet en heel veel knuffels weet dat je niet alleen bent liefs Juliana

Lief wat jullie allemaal schrijven, maar soms is de pijn zo ondraaglijk en het gemis. Dat gevoel je bent alleen! Mensen zeggen steeds ge moet door, maar het is zo moeilijk. Niemand weet dit tot ge het zelf voor hebt!

Hoi Gaby ik ben 30 januari mijn man verloren ik ben vanaf die tijd een bonk stress geworden durf niet meer naar mijn eigen huis bang voor de paniek en angst die ik heb en altijd alleen verder het is afschuwelijk hoe kom je erover heen, ben nu steeds bij mijn dochter heel lief maar niet goed loop hele dagen te trillen ondanks de rustgevers nu vanmiddag afspraak bij psycholoog hoop er iets aan te hebben, ik begrijp je zooooo goed!!! Liefs

Ja, ik ga naar een bijeenkomst van mensen die hun partner verloren hebben, dat is samen met 2 psychologen. Ik heb nog zeer moeilijke dagen, dus alle hulp is welkom.

Jullie leven staat op het punt een drastische verandering te ondergaan, en hopelijk voor je man hoeft hij niet of weinig te lijden . Voor u als weduwe wens ik je veel moed en sterkte voor de moeilijke tijd die je zal door moeten .
Aerts FR

Lieve Wampie
Geniet van elke dag en praten praten praten met elkaar! Over alles. Maak mooie herinneringen samen. Het zal je straks helpen

Hey Patrick,
Ik snap je helemaal. Het is vreselijk heftig, Mijn ouders zijn vorig jaar 5 maanden na elkaar overleden. En ik had gelukkig mijn zusje nog met het geregel. Maar in jou geval, alles alleen doen... zwaar lijkt me. Maar als je moeder straks ook een keer komt te overlijden, zeg ik 1 ding. Trek aan de bel, ga naar je huisarts. Je hoeft dit niet alleen te doorstaan. En je gaat het redden, al ben ik zelf nog niet zover in mijn hoofd, ik kom er wel... ooit. Maar ga praten met iemand! En cijfer jezelf niet weg. Denk niet " ach, ik moet niet zeuren " Nee, je zeurt niet, je hebt "pijn"
Deel het...
Heel veel sterkte
Maup

Hoi, Gabriella, ik zit in hetzelfde proces als jij. Mijn moeder kreeg twee weken geleden een hartstilstand. Ze heeft daarna nog een weekje geleefd, maar ze was in slaap. Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Ook zij was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin en steun en toe verlaat. Ik ben heel de week al alles aan het regelen om haar een heel mooi afscheid te kunnen geven. Dat is het laatste wat ik nog voor haar kan doen, maar ik zie zo op tegen de tijd die daarna nog komen gaat. Net wat jij zegt; hoe moet ik zonder haar? 😔

Hoi Gabrielle zou graag in contact met je komen.

Ben ook mijj mama verloren aan Longkanker

Hallo Anoniem,

Ik zou dat ook wel willen. Dit is mijn email adres gabrie1204@live.nl

Susanne ja het is zo moeilijk om gewoon je beste vriendin te moeten missen die er altijd voor je was :( jeetje een hartstilstand is ook echt niet mis. Ze zeggen ja denk maar aan de mooie herinneringen maar je de meeste hebben makkelijk praten, die hebben nog een moeder denk ik dan

❤️

Begrijp je Ellen, hij is zo plots uit het niets uit je leven weggerukt, vreselijk, zonder afscheid te kunnen nemen, een dikke knuffel van mij.

mijn man is 3 dec ook plots overleden 64 ook geen afscheid kunnen nemen zo oneerlijk

Hallo, je kan altijd afscheid nemen van iemand die zogezegd overleden is. Zijn ziel kan je horen. De beste gesprekken die ik met mijn ouders heb gehad was toen ze overleden waren. Wat er toen gebeurd is, is te gecompliceerd om uit te leggen. Steek een kaarsje aan, zeg zijn naam en praat met hem. Hij kan je horen. De dood is niet het einde van een relatie.

Hallo wil je er over praten. Wat is de reden dat je er niet meer wil zijn?

Ik ook ik voel Jr. Ik wil ook niet meer alles voelt zo leeg
Ik ga door voor mijj kids

ik weet maar al te best hoe het voelt ,het plotse verlies ,niet alleen je man maar je hele leven dat je had en de planningen ,je toekomstvisie ...plots weg ,en weinigen die je ècht begrijpen ,het gemis blijft knagen als een meedogenloze ziekte! ik noem het marathonverdriet ! veel sterkte en moed !
verwerken is voor iedereen weer anders ,heel belangrijk is dat je niets verdringt ,laat je emotie's er zijn !
Aerts fr

Goedemorgen Aerts. Als u het fijn vindt om eens te praten mag u mij mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Ik lees uw berichtje nu pas 21/02.. ik zal je als ik vanavond aan mijn computer zit een mailtje sturen ! Bedankt voor uw reactie

Lieve Milly wat een groot gemis en verdriet. Heb je ondersteuning in enige vorm? Ik krijg het gevoel dat zoiets als lotgenotencontact toch een beetje kan helpen misschien.
Je verhaal en gevoelens kunnen delen met anderen die weten hoe het voelt/is.
Veel sterkte, Mary

Sterkte, ik begrijp het helemaal. Probeer ondanks alles het te verwerken en daadwerkelijk de rouw toe te staan. Er komt een dag dat je beter met de pijn om kunt gaan. Ik hoop dat je dan kunt terug kijken op een geweldige partner. liefde en de energie blijft altijd bestaan in ons hart/ziel en is oneindig.

We leven met jou mee, lieve Milly.

Lieve Milly .ik herken je gevoel .mijn soulmate is vorig jaar september plotseling overleden. Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn .je mag me mailen op jeannetishier@hotmail.com
Hopelijk tot snel . Gr Jeannet

Heel veel sterkte milly ik zit voor de tweede keer in en zwaar rouwpiriode en ben mezelf ook compleet kwijt ik denk elke dag voor mij hoeft het niet meer maar Dan is er altijd wel iets waarvoor je toch doorgaat mijn zoon mijn broer mijn hondje steun van mensen niet op geven hoor ik laat ook dag en nacht tranen en heb angst aanvallen ik wens je heel veel warmte toe en dat de eenzaamheid en die voel ik ook heel erg dat het minder word liefs Juliana

Wat is de titel van het boek grt Juliana

Wat heftig voor je..
Vooral als schuldgevoel aan je blijft knagen.
Herkenbaar voor mij,al is het een ander verhaal.
Extra lastig als je in emotie op gaat zodra je er over praat.
Is er wel iemand waar je het bij kwijt kan?
Mijn ervaring is dat hoevaak ik er over praat hoe minder heftig de lading word.
Al zijn er altijd momenten dat het weer intenser binnenkomt.
Wees vooral lief voor jezelf,schuldgevoel is vaak geen reële gedachte,hoe intens de pijn ook is die het met zich meebrengt.
Veel sterkte en kracht voor jou!

Dank voor je reactie.
En nee, er is niemand bij wie ik mijn gevoelens/emoties kwijt kan.
Er is ook niemand die van die medicijnen af weet.
Mijn huidige partner begrijpt er ook niets van.
Want "het is 30 jaar geleden" en "dood is dood".
Misschien komt het omdat ik me emotioneel niet kan uiten.
Al gaat schrijven hierover me beter af.

Wat een vreselijk gevoel moet dat zijn als je je hart wilt luchten mag je me mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

Allereerst dank voor je reactie. Ik zal hier gebruik van maken alleen moet ik er de tijd en vooral een rustig moment voor nemen want dat gaat best emotioneel worden.

Neem je tijd . Ik ben er voor je .

Hallo Jeanne . Als je iemand nodig mocht zijn om tegen aan te praten of je hart te luchten mag je mij mailen . Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com

door de dood van je geliefde verander je plotsklaps.
je staat stil, begrijpt niet wat er gebeurt is.
en met de tijd trekt de caravaan verder en jij blijft achter.

Hoi Maureen. Heel herkenbaar helaas. Mijn pa 4jaar terug overleden en vorig jaar september mijn soulmate. Ik voel me ook heel alleen .net wat je zegt de basis is weg. Het is een verschrikkelijk deprimerend alles overheersend gevoel. Mij werd gezegd dat ik op deze mensen erg leunde . Omdat ik wat gemist heb in me jeugd. Val ik nu in een groot gat. Heb er nu wel hulp bij gezocht. En ga naar lotgenoten rouw groep. Misschien ook iets voor jou?

Ik zal je ook mijn mailadres geven . Misschien kunnen we elkaar zo tot steun zijn . Liefs mij .
Mailadres is jeannetishier@hotmail.com

Och wat naar, je zou je vader niet zo jong al moeten hoeven missen. Wat dapper dat je doorploetert ondanks al je verdriet. Hij zou absoluut trots op jou zijn. Stuur al je liefde maar naar hem toe. Hij zal alles van je zien en je ook kunnen volgen, de rest van je leven. En
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.

Mijn vader is op 12 September 2024 plotseling overleden in het ziekenhuis. Hij kreeg thuis een herseninfarct en hij heeft toen me oom gebeld en hij heeft hem toen naar het ziekenhuis gebracht, wat hij eigenlijk niet wilde. Hij was stabiel en om 03:00 zei de dokter tegen me oom en tante dat ze wel weg konden gaan want alles was ok.. even later om kwart voor 5 ging het helemaal mis. Ze hadden een heparine injectie toegediend en daardoor had me vader een hersenbloeding en hartstilstand gekregen, hij werd gereanimeerd. Ik was om half 7 sochtends in het ziekenhuis en hij lag aan de beademing smiddags werd er een hersenscan gemaakt en al snel werd duidelijk dat de schade te groot was. Hersendood. Vanaf dat moment ging Alles langs me heen, ik kon het gewoon niet bevatten. Elke dag wordt ik wakker met de vraag hoe kon dit gebeuren? Ik heb dan ook binnekort een afspraak in het ziekenhuis en ik hoop dat me vragen beantwoord worden. Ik mis me vader enorm elke dag voelt als een nachtmerrie.

Heel herkenbaar ik ben me vader verloren op 8 november 2024 hij is overleden aan een hersenbloeding de 2de in een maand tijd ik wens je heel veel sterkte en kracht toe

Beste Anoniem Shayna en Dennis.
Als een van jullie behoefte heeft om er over te praten mag je me mailen misschien kunnen we elkaar tot steun zijn . Mijn mailadres is jeannetishier@hotmail.com

Hallo Mary. Ook vorig jaar september mijn soulmate plotseling overleden .ik herken waar je doorheen gaat. Misschien kunnen we elkaar tot steun zijn . Je mag me mailen als je wil. Mijn emailadres is jeannetishier@hotmail.com.
Hopelijk tot snel. Veel sterkte

Mailadres moet zijn jeannetishier@hotmail.com

Hoi Brigitte, ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat?
Ik ben mijn moeder afgelopen oktober verloren. Zes weken na diagnose uitgezaaide kanker. Ik zou graag met je in contact komen? En was is je e-mail adres?

Hoi AH,
Fijn, jouw reactie! Gecondoleerd nog met het verlies van je moeder! Ik begrijp de moeilijke periode waar je nu doorheen moet. Dat valt absoluut niet mee..
Zeker, ik zou het ook leuk vinden om met je in contact te komen.
Mail me maar. Je kunt me bereiken op het volgende e-mailadres:
Brigittep@home.nl
Ik hoor graag van je!
Groetjes, Brigitte

Hoi Brigitte als je behoefte hebt om te ventileren en misschien elkaar tot steun te zijn mag je mij ook mailen . Jou gevoel en verhaal is heel herkenbaar voor mij. jeannetishier@hotmail.com

Wat heftig om te lezen, ik moet er een traan van laten
Mijn woorden zullen vast tekort schieten maar Ik wens jou heel heel veel sterkte en kracht toe lieve Thea

Dankjewel

Ik hoor zo vaak dat iemand niet geholpen wordt door drukte. Misschien zouden ziekenhuizen minder moeten investeren in onnodige hightech en meer in extra operatiezalen, verloskamers en scanners.

Sterkte Thea.

Hoi,
Inderdaad een klotenjaar. En mijn vriend was er ook voor mij. Hij heeft hetzelfde mee gemaakt. Ook geen ouders meer.
En dat heb jij misschien ook, nu je je liefde kwijt bent, je bent stuurloos. Een achtbaan. En ik weet niet hoe oud je bent? Maar ik zeg dan ( heel fout ) tegen mezelf: stel je niet aan. Op deze leeftijd ( 55) vallen nu eenmaal mensen om je heen weg.!! Dus heb ik maar stil en stiekem verdriet. Wil ook niemand tot last.zijn, denk ik dan...
Kloten leven soms...

Overleg met moeder.

Beste Jessica Hoe is het nu met je moeder?
Wij hebben mijn moeder na het overlijden van mijn vader 5 maanden geleden, nog steeds niet alleen kuknnen laten. Ze heeft 2,5 jaar geleden noodgedwongen het huis achterlaten waar ze 50 jaar met het gezin gewoond heeft, omdat mijn vader 24/7 zorg nodig had. Ze hebben 2 jaar samen gewoond in een verpleeghuis. Nadat mijn vader overleden was, moest ze opnieuw verhuizen naar een aanleunwoning. de 2e keer in 3 jaar tijd, het is veel wat ze op haar bordje heeft en ze is onlangs 89 geworden. We hebben haar sindsdien ook niet alleen kunnen laten, haar angsten heeft en paniekaanvallen zijn heftig. Het nieuwe huis voelt natuurlijk ook (nog) niet als haar eigen thuis. Wij zijn een familie met 4 kinderen en 2 achterkleinkinderen en daarnaast nog neven en nichten die allemaal bijdragen in tijd die aan mijn moeder wordt besteed. Maar dat is ook lastig vol te houden. We hebben inmiddels wel wat specialisten in de hand genomen (ademcoach, acupuncturist), we zijn net begonnen met een rouwcoach en we wachten op bericht van een psycholoog. Hopelijk gaat dat haar helpen. Ben benieuwd naar hoe de stituatie nu met jullie moeder is. Monique 12-1-2025

Wat enorm verdrietig… geen woorden voor… mag ik vragen wat je zus wel helpt op deze (en andere) dagen, omdat je aangeeft dat alleen jij en je moeder er stil bij willen staan? Mis je een samenzijn? Ik vraag dit echt uit oprechte interesse. Omdat ik ook veel behoefte heb aan samen stil staan bij en mijn schoonzus gelukkig ook. Kan me dan niet goed indenken hoe jouw zus deze dagen doorkomt?
Of bedoel je juist dat niemand meer stil staat bij de verjaardag van jouw eigen zoon?

Mijn zus en haar gezin zijn voornamelijk bij elkaar. Soms maken zij een uitstapje, een wandeling of iets dergelijks. Op de dag zelf is dat ook het geval. We hebben in de middag wel de verjaardag van mijn zoon gevierd met bijna de hele familie, behalve het gezin van mijn zus waarvan mijn neef is overleden. Zij vonden het (heel begrijpelijk) nog te moeilijk om op deze dag ook iets te vieren. Ik en mijn moeder hebben, in tegenstelling tot de andere familieleden wel behoefte aan een moment van gedenken. Dat hebben we ook gedaan, maar ik vond het jammer dat we niet het tijdens dit moment samen met de hele familie waren. Misschien dat dit met de jaren wel zal veranderen…
Gelukkig hebben we wel met zijn alle kerst gevierd, dat was heel fijn en ontspannen.

Kanker, nog altijd een rot ziekte!
Sterkte J.
Als het goed is "slijt" je verdriet met de jaren. Verwerking geloof ik persoonlijk niet echt in.
Wel dat het slijt. Voor iedereen is dit anders denk ik.
Misschien over een aantal jaren, droom je over je moeder, misschien zwaait ze naar jou. Mijn zus had dit met mijn vader, nadat jaren daarvoor longkanker hem velde. Daarna droomde ik het over mijn zus jaren nadat ze overleed aan darmkanker. Ja, het was niet echt. Maar de droom was mooi. Nogmaals sterkte J.

Beste J,

Je verhaal raakt me diep en ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies. Ik denk niet dat de pijn ooit minder wordt, het missen wordt juist intenser. Echter is het wel mogelijk er een weg in te vinden en op een andere manier te genieten van momenten. Ook ik ben drie jaar geleden mijn moeder verloren. Niet aan een lang ziekbed, maar heel plotseling na een aneurysma. Ze was pas 57 en zo gezond als een vis. Wij waren op vakantie toen ik het wereldschokkende nieuws kreeg. Mama was mijn beste vriendin en het stralende middelpunt van ons leven. Sinds haar overlijden is niets meer hetzelfde, het leven heeft zijn glans verloren. Alsof er een donkere deken over de wereld is gevallen. Als klap op de vuurpijl hebben we 1,5 maand geleden ook nog afscheid moeten nemen van haar dochter, mijn zus die pas 35 jaar was. Ze laat drie onschuldige kinderen achter. Ik kan niet geloven dat het leven zo hard en oneerlijk kan zijn, wat is het nut hiervan? Veel mensen in mijn omgeving willen me steunen maar ze zeggen allemaal de verkeerde dingen. Dat het leven doorgaat en dat het zonnetje weer zal gaan schijnen. Ze kunnen er niets aan doen, de meeste mensen hebben nog niets meegemaakt en weten niet waar ze over praten. Maar het kan wel enorm kwetsen en daarom deel ik liever niets meer. Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht toe en weet dat je voor altijd mag blijven rouwen om je geliefden!
R

Een dierbare verliezen is zwaar en geloof dat verdriet en pijn en gemis altijd zal blijven.
Ik zal ook binnenkort een dierbare moeten verliezen en ben al in rouw ondanks dat ze nog leeft.
Wat helpt mij om hiermee om te gaan? Ik heb geleerd dat iedereen na de dood een opstanding krijgt en we zullen leven op aarde zonder pijn en verdriet. Ik zal mojn dierbare weer terugzien. Onderzoek de bijbel daar vind je alle antwoorden die ik bijvoorbeeld had over lijden, de dood en het is een gids die je helpt om om te gaan met wat dan ook.

Ja, ook mijn man had pancreaskanker en doordat die tumor steeds groeide ook na chemo besloten de dokters een maagoperatie te doen. Hij kon niet meer eten omdat het eten niet meer door kon. Bij die maagoperatie gingen ze een stuk plaatsen tussen maag en dikke darm maar dat is totaal misgelopen. De dokter belde ons kom onmiddellijk na het ziekenhuis want uw man ga niet meer lang leven. En daar sta je dan helemaal overstuur en ben je uw man kwijt, wat helemaal onverwachts was. Nu naar 2.5 maand later kan ik het nog niet geloven. Ik leef van dag tot dag en heb het vreselijk moeilijk, ik mis mijn lieve man!

“ Hoe raar het ook klinkt, het is fijn te lezen dat er meer mensen zijn die dit soort vreselijke dingen meemaken, het maakt me verdrietig maar het geeft ook steun.”

Ik heb dat ook… schaam me er een beetje voor dus fijn te lezen dat ik niet de enige ben…
Wens jullie allemaal ontzettend veel sterkte!!!

Om de zoveel tijd komt het gevoel waarmee ik bovenstaande post heb geschreven, terug omhoog. Ik wil het weer even van me afschrijven.

We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.

Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.

Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...

Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.

Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.

Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.

We zijn ondertussen 9 maanden verder en ik kan al wel zeggen dat het gevoel al niet meer zo extreem was als mijn laaste bericht van 2 maanden geleden.

De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".

Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.

Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.

Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.

Tot het volgende bericht.

Ja heb ik ook sinds mijn mama een jaar geleden gestorven is

Hoi,
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3

Bedankt aan de lezers die gereageerd hebben, jullie ook heel veel liefs en warmte gewenst in deze wirwar aan gevoelens na jullie verlies.

Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.

Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.

Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.

Van familie moet je het hebben zeker.

Tot een volgende keer.

We zijn ondertussen ruim 2 jaar verder. De rouwgolven zijn er nog steeds, maar ze zijn steeds beter te herkennen.

In de afgelopen jaren heb ik er enorm veel aan gehad om me steeds meer te verdiepen in hoe rouw werkt en hoe ik dit kan toelaten zonder zelf weer overspoeld te geraken. Dit lukt natuurlijk niet altijd even goed en rouw overvalt ook wel op een onverwacht moment, maar ik ben wel liever voor mezelf wanneer de golf komt.
Ik ervaar nog altijd een enorme weerstand wanneer de verliesbeweging begint en wil dan graag alle balletjes hoog houden. Nu accepteer ik wel sneller van mezelf dat ik even gas terug moet nemen en het moet laten binnenkomen. Het is anders gewoon niet te doen.

Ik ben zelf ook niet blijven stilstaan, er is ondertussen een tweede kindje bijgekomen.
Ze is een wolk van een baby en maakt ons gezin sedert 7 maanden compleet.
Haar komst triggerde natuurlijk wel weer de eenzaamheid en het gemis van mijn ouders, maar dat is nu ook stilletjes aan weer aan het bezinken. Ik voel me wel groeien in het zoeken naar een manier om er mee te leren leven.

De situatie met mijn stiefmoeder is er wel nog steeds en spookt nog altijd in mijn achterhoofd.
Ik heb al iets meer afstand kunnen nemen op het einde van de zwangerschap en deze eerste periode met de baby, maar ik ga haar dutjes niet lang meer als excuus kunnen blijven gebruiken om het langsgaan te beperken. We zullen dat dan wel weer zien, maar ik ervaar nog altijd een heel grote weerstand tegenover haar en haar verplichte aanwezigheid in mijn leven.

Het goede nieuws is dat de rechtzaak van mijn familielid weer van de baan is. Het contact is nu ook wel mee van de baan. 🤷‍♂️

Tot een volgende keer!

Met oprechte interesse en gevoel voor jouw verlies je verhalen gelezen.
Ik heb mijn moeder helaas ook twee maanden geleden verloren aan baarmoeder kanker, binnen zes weken tijd na de diagnose… enorm op zoek nu naar soortgelijke verhalen en emoties van (met name) dochters… ik ben ontzettend verdrietig en kan me jouw verdriet dan ook invoelen.
Alleen; jij was/bent nog zo jong! Wat enorm verdrietig dat je op deze leeftijd al afscheid hebt moeten nemen van je lieve moeder. En ook je vader daarna, wat moet iemand allemaal meemaken/kunnen dragen?
Mijn eigen vader overleed 21 jaar geleden, ik was toen 25. Dus nu 46 en onlangs wees.

Ik wens jou enorm veel sterkte en vind het knap dat je alles zo goed van je afschrijft, respect! Liefs en hopelijk lees ik nog eens van je .

Hallo ik begrijp je wel . Je mag wel met mij praten . Ik weet hoe het voelt .ik ben afgelopen september ook mijn maatje verloren.

Hoi Ineke, het schijnt zo te zijn dat na een sterfgeval achterblijvers zich veel bewuster worden van allerlei pijntjes. Ja, en dit meestal tijdens de uitvaart! Net zoiets als voor het eerst in een vliegtuig. Ik maakte het zelf ook mee. Dit hoeft heus niet te betekenen dat jij dan ook gelijk de ergst denkbare kwalen hebt. Maak je dus niet te naar. Ga anders gewoon even langs je huisarts.

Mijn man is 4 maanden geleden overleden en inderdaad herken ik dit ook Ineke.
Ook ik heb ineens allerlei lichamelijke klachten,van buik en darmen tot spierpijnen en zelfs uitslag.Je lichaam rouwt mee hoor.Dat kun je er eigenlijk niet bij hebben.Sterkte.

dat is echte Liefde.

Dat is inderdaad zo, wie het zelf niet heeft meegemaakt, begrijpt het niet. En dat er zo veel liefdeloze huwelijken zijn, vind dit zo zielig, als je ongelukkig bent, ga dan aub uit elkaar.

Wat fijn om te lezen dat er hoop is en dat je het leven kan oppakken na hoeveel tijd dan ook . Ik ben mijn vrouw verloren aan de de ziekte ALS. In februari dit jaar de diagnose en jl november overleden. Alles doet pijn nu, ik weet niets zonder haar, totaal de draad kwijt. Het is een vreselijk gevoel. De stilte de eenzaamheid. Maar goed, hopelijk dat er licht kan komen……..

Mijn hartslag gaat met vlagen ook omhoog. Paniekaanvallen en constant een naar gevoel in je buik. Herken je dat?

Hoi ,mijn moeder is ook 3 weken geleden overleden.
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.

Hoi,
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.

Ja herken ik

Ik wens je veel sterkte, is heel hard een geliefde te verliezen. Ik verloor 6 maanden mijn mama, ze was mijn hartje, dan 3 maanden later mijn zo bezorgde papa. Koester de mooie herinneringen en leef naar hun voorbeeld. Dat is wat ik probeer, maar het blijft aartsmoeilijk en te moeten missen. Zie mijn hele verhaal hierboven. Line

Hoi Ang,

Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.

Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.

Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Sterkte

Ik heb 2 dagen geleden mijn maatje verloren. Eigenlijk was hij meer dan mijn maatje, maar omdat ik hem niet wou verliezen in mijn leven durfde ik niet verder te gaan. Ik wou me voor de volle 100% aan hem kunnen geven want dat verdiende hij. Enkele weken geleden maakte ik hem dan ook duidelijk dat hij me wat tijd moest geven zodat ik eerst tot mezelf kon komen, vooraleer we een volgende stap zetten. In zijn hoofd zag hij zijn hele toekomst al voor zich met mij en dat maakte hem zo mooi want ondanks het feit dat hij al verder wou en ik nog niet, gaf hij mij toch de tijd en ademruimte. Nu kwam plots 2 dagen geleden dat hij na een stomme plotselinge val een hersenbloeding heeft gekregen en het niet heeft gehaald. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken toen ik het nieuws vernam. Was ik er nog maar geweest, dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Het leven is zo oneerlijk. We zijn beide 32 jaar en hadden dus nog een heel leven voor ons. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik weet niet hoe en of ik wel zonder hem verder kan. Ik krijg heel veel steun van zijn ouders die op dit moment door dezelfde nachtmerrie gaan. Het enige wat ik wil is bij hem zijn. Ik heb zoveel spijt dat ik de afgelopen weken niet aan mezelf durfde toegeven hoe graag ik hem wel zag en hoe vaak ik ook aan die toekomst samen met hem dacht.

Ik kan je jammer genoeg nog niet vertellen hoe hiermee om te gaan. Ik zit immers met dezelfde vraag .. Ik weet dat ik me moet herpakken, maar ik heb geen flauw idee hoe!?

6 jaar geleden ben ik ook plots op 2 dagen tijd mijn vader verloren. Hij was niet ziek, maar kreeg een beroerte en nadien een hersenbloeding (net zoals nu het geval bij mijn vriend). De eerste week na het overlijden van mijn vader werd ik geleefd, maar ik kreeg heel veel steun van mijn toenmalige partner. Hij was er dag en nacht voor mij en hij kon echt naar mij luisteren. Hij heeft me er toen echt door geholpen. Als ik nu met iets zat, dan was mijn maatje er voor mij en nu is hij er niet meer ..

Hoi Gabje.
Mijn man is 11-09 gestorven dit jaar. Ik heb nog 2 kleine/jongere kinderen die mij mentaal fit houden. Maar begin klein, denk ik. Lekker wandelen in het bos. Of op het strand. Ik haal veel energie uit de natuur en omgeving.
Zet babystapjes in "leuke" dingen. Bij iemand op de koffie gaan, of juist iemand bij u. Zoek eventueel mensen op, nieuwe mensen. Ik wil even niemand om me heen, maar kan me voorstellen dat u dit wel misschien wenst.
Ik heb 2 hondjes die ook lekker veel aandacht eisen. Misschien is dat iets, desnoods leen je een hondje om mee te wandelen bij de buren of vrienden.
Heel veel sterkte, de eerste stap is de moeilijkste stap.

Ik zou graag met je willen praten. Ik voel me ook eenzaam na overlijden van mensen.
Jeannetishier@hotmail.com

Lieve Cindy, ik begrijp je ongemak en schuldgevoel. Als moeder zou ik zeggen, je moeder was vast ook blij en trots dat je al een begin hebt gemaakt met zelfstandig wonen en voor jezelf zorgen. Daarmee heb je haar je moed en onafhankelijkheid en veerkracht laten zien. Dat heeft haar vast vertrouwen gegeven dat jij het gaat redden. En haar geholpen het leven los te laten. Je kan haar nog steeds vertellen waar je dankbaar voor bent. Wat je van haar hebt mogen ontvangen. Dat realiseer je je nu misschien pas, en in latere stappen in je leven. Als kind mag je ontvangen van je ouders. Onvoorwaardelijk, zonder er voor terug te geven. Dus voel je maar niet schuldig. Schuld is destructief. Spijt is oké. Maar denk vooral aan de mooie dingen die er ook waren. In tijden van stress en angst is niemand op zn best. Vergeef jezelf. Je deed wat je kon. Je mag zijn wie je bent. Veel liefs. Een moeder.

Als ze in de hemel is weet ze dat je van haar houd. Als er geen hemel is maakt het niet meer uit.

Hoi Maria
Ik heb mijn man november 2023 mijn man plotseling verloren.
'S morgens liepen we nog samen te winkelen,
S avonds 12 uur later lag hij in coma.
Kreeg een hersenbloeding, nog geopereerd
Maar overleden.
Binnen 24 uur staat je leven op de kop.
Wij hadden een goede vriend samen.
4 maanden na de dood van mijn vriend werd hij aangereden ennis een paar dagen later overleden.
Ook nog een hele goede vriend kwijt.
Hoeveel kan een mens verdragen.
Met mijn vriend was ik 41 jaar samen.
Onze vriend kende we 30 jaar.
Soms dringt het nog steeds niet door.
Het gemis en de pijn zijn nog zo groot.
Kan me jouw verhaal goed begrijpen.
Groet, Ineke

Begrijp je heel goed.

Sterkte.

Ik snap het ook heel goed, ik heb heel huisdieren verloren, maar ik denk nog vaak aan deze overleden dieren. Ze hebben mij heel veel liefde gegeven..

Emmer vol bedoel je

Ik bedoel eigenlijk: emmertje met tranen op.

Ja dat heb ik nu ook voor mijn gevoel. De ene na de andere overlijdt. Nu mijn beste vriend plotseling waar ik al zolang met bevriend was. Voel me Remy alleen op de wereld .