Rouwverwerking - forum lotgenoten

Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.

We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........

Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.

Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.

Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.

Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.

 

Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.

 

Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.

 

Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.

S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.

Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.

Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.

Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.

Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.

Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.

De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.

Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.

8 jaar geleden ben ik mijn oudste zus na een ziekte periode van bijna 2 jaar verloren aan kanker. Net geen 33 jaar is ze geworden. Ik scheel 2,5 jaar met haar. We hadden het zelfde soort werk en zij was er altijd. In de bijna 2 jaar dat zij ziek is geweest hebben wij als gezin voor haar gezorgt. Mijn ouders en mijn jongste zusje. Die op het moment dat we te horen kregen dat Gea kanker had kwam zij er achter dat ze zwanger was van mijn nichtje. Toen mijn nichtje een jaar werd is Gea 20 dagen later 2 dagen na de verjaardag van onze vader thuis in bij zijn van ons overleden. We hebben de dag ervoor afscheid van haar genomen en daarna is zij in slaap gebracht omdat de pijn niet meer te dragen was voor haar.
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.

Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.

Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.

Het begon met mijn schoonmoeder die op (89) overleed na 3 maanden zorg, haar broer 86 (lievelings oom) overleed afgelopen januari aan kanker, een dierbare vriend van ons Ton (63) overleed aan nierfalen, in maart ome Johan (99), in april zijn vrouw (zus van mijn schoonmoeder 96). In mei Elly een goede vriendin die dood gevonden werd bij de voordeur op weg naar haar werk (66) en ja de grootste klap was traumatisch en overleed onze vriendin (45) en buurvrouw in de vakantie door een ongeluk in de bergen.
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.

Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.

En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny

Heb op jonge leeftijd mijn vader verloren.
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!

Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht

Ik kom haast niet uit deze nachtmerrie was het het maar een boze droom en was je nog maar bij ons 25 oktober was je onderweg na huis met metro van waterlooplein na madeweg na jou gezellige appartement waar je zo trots op was je woonde daar graag in parnassiaveld maar lieve broer je kreeg een hartstilstand 5 minuten van je voordeur vandaan en inplaats dat je links valt op het pad val je rechts in het water je maat je belde ons gelijk op ed is niet thuis gekomen en heeft niets laten weten we zijn gelijk op zoek gegaan en je als vermist opgegeven bij de politie maar konden je nergers vinden we werden steeds ongeruste jij belde altyd donderdags savonds altyd rond8 uur na een van ons je broers of zusjes in Breda op zaterdag 27 oktober zag ik iets vreemds in het water had er fotos van gemaakt en aan de recherche laten zien ik vroeg of ze alstublieft eve mee wou gaan kijken we stonden voor je deur het was om de hoek maar nee hoor dat was niet volgens het protocol moesten eerst alle beelden bekijken of je überhaupt wel na huis was gegaan wij kenden jou als geen ander lieve broer altyd dezelfde routine en altyd op tyd thuis want dat vond je gezellig en dan tlftjes na ons je famyli in Breda ik was helemaal in schok wilde zelf het water in om te kijken maar mocht niet van onze zusjes en nichtjes dus gingen we ma weer eindeloos op zoek niet wetend waar me onder bewustzijn heeft aangegeven dat je daar lag maar me bewustzijn wilde het niet weer gevraagd ga alstublieft mee kijken wij vertrouwen het niet wat we zien weer nee tot die vreselijke maandag dat ze zonder ons op de hoogte te houden recht streeks na de plaats gingen wat wij zaterdags al hadden doorgegeven moesten het horen van jou maatje dat ze daar met duikers waren we zijn nog nooit zo snel vanuit breda na amsterdam gereden en waren er gelukkig op tyd ze moesten je nog eruit halen waarop ik zie je wel jullie hebben ons broertje 3dagen lang in het water laten liggen omdat je niet wilde luisteren waarop er gezegd werd we zagen op de beelden dat hij uitgestapt was thuis dus gaan we hier kijken nee niet kijken je weet dat je ons exstra trauma's hebt bezorgd door ons nog 3 dagen lang te laten zoeken om dat je beter eerst de beelden van zijn na huis gaan als eerste hadden moeten bekijken waarop ik ook nog iemand uit het team hoorde zeggen wie zegt dat het je broer is dit heb ik allemaal achteraf pas doir laten dringen omdat ze jou daarna uit het water hebben gehaald we waren er gelukkig allemaal bij we wilden niet dat je ook nog eens alleen eruit werd gehaald we waren bij jou lieve ed onze broer die dit jaar met vervroegd pensioen zou gaan na 42 jaar op de belasting in amsterdam te hebben gewerkt je had alles voor elkaar en dan gebeurt er zoiets een uur na dat je na het mortorarium was gebracht mochten we bij je lieverd je sliep gewoon zo knap en mooi was je je was al overleden voor je in het water terecht kwam een kleine troost dat je er niets van geweten hebt dat heeft autopsie uitgewezen en konden we ook aan je zien niemand heeft die dagen na ons geluisterd toen we opzoek waren we zijn nu nog in trauma hoop zo dat deze beelden mogen vervagen dan is het mischien iets minder pijnlijk om te dragen ik moest dit echt even kwijt heb al twee broertje en een zus af moeten geven maar mij derde broertje op deze manier is niet te begrijpen dat dat ons overkomen is maar ik geloof heel sterk in boven want hij heeft ons steeds terug laten gaan na de plaats waar hij lag en hij heeft zeker niet gewild dat ik degene was die na hem in het water was gegaan want dan had ik zelfhelemaal niet overleefd rust zacht lieve edje 16-8-1961 breda 🙏+25-10-2018 duivendrecht

Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.

Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?

Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.

 

Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.

 

Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.

Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.

We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.

Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.

Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.

Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.

We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....

Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.

Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.

Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.

Het is niet eerlijk...

Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.

De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.

Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!

Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.

Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.

Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.

Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.

Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.

De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.

De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.

Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.

Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.

En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.

Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.

Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?

Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.

Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.

Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

 

Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.