Tips bij kinderproblemen

Bij kinderen en jongeren is de beste manier de Socratesmethode te gebruiken in communicatie.

 

Deze houdt in dat je de ander vragen stelt en z’n denken stimuleert.

 

In plaats van te zeggen “Voorzichtig met die brommer” zou je ook kunnen vragen: “Ben je nou nooit eens bang op die brommer? Dat je pats onderuitgaat met al die glibberige bladeren op de weg?”

 

Dan gaan ze zelf nadenken. Volwassenen hebben de neiging om het denken van jongeren op “uit” te zetten door alleen maar te vertellen.’

Voor iedereen die iemand kent met ADHD:
Ik ben net zoals jij, maar toch heel anders.

Ik voel dezelfde gevoelens, ervaar dezelfde dingen. Maar gewoon net een beetje heviger. Als ik gelukkig ben, ben ik dolblij. Als ik boos ben, ben ik heel boos. Als ik verdrietig ben, ben ik er kapot van. Als iemand me pijn doet, voelt het alsof de hele wereld ten onder gaat. Alsof ik steeds opnieuw ervaar hoe erg het nu net was.

Soms neem ik alles persoonlijk. Bij alles wat er gebeurt lijk ik betrokken. En omdat mijn hersenen iets ander werken dan bij anderen, moet alles er bij mij op een andere manier uitkomen, meestal via mijn grote mond. Ik klink misschien boos. Je denkt misschien dat ik overdrijf. Maar omdat ik – bij wijze van spreken – geen uitlaatklep in mijn hersenen heb, zijn dingen die er met mij gebeuren meteen heel groot voor mij. Ik krijg geen kans om met mijn gedachten dingen voor te sorteren en de onzinnige gedachten eruit te filteren.

Ik ben geen slechte luisteraar, maar soms vind ik het moeilijk om me te concentreren. Een kraan die druppelt, een auto die voorbijrijdt; al dit soort dingen kunnen me afleiden. Ik zie je lippen bewegen, en soms, het spijt me, kan ik me niet concentreren op wat je zegt, hoewel ik het echt probeer.
Ik wil jou niet negeren, maar er zijn gewoon zoveel andere dingen om naar te luisteren. En als we in een volledig stille ruimte zijn, luister ik niet naar de stilte maar naar de gedachten in mijn hoofd. Want daar, daar het nooit stil.

Soms word je moe van me omdat ik je iets heb gevraagd en bijna onmiddellijk daarna dezelfde vraag opnieuw stel.

Nee, ik ben niet dom of heel langzaam van begrip. Het antwoord dat je me gaf is gewoon verloren gegaan tussen al de andere gedachten in mijn hoofd. Dus dan moet ik het opnieuw te vragen. En misschien nog een keer om het te onthouden.

Ik kan niet rustig op de bank liggen voor een avondje films kijken. Na een tijdje begint het te kriebelen in mijn lichaam, verlies ik mijn concentratie, en kijk naar alles behalve wat er gebeurt op het scherm. Dan vertelt mijn lichaam dat ik wat anders wil doen. Mijn geduld is alweer opgeraakt hoe goed de film ook is. Geef mijn vermoeide hersenen dan een pauze van tien minuten, zodat we weer verder kunnen kijken. Mijn hoofd kan al die indrukken gewoon niet zo snel verwerken.

Word je boos op mijn eeuwige gefriemel aan mijn telefoon, kleding en alles wat ik in mijn handen kan krijgen? Het is gewoon mijn manier om me te concentreren.
Af en toe kan jouw gevoelens niet begrijpen. Maar ik begrijp zo veel meer dan ik onder woorden kan brengen.

Want als ik ergens sterke gevoelens over heb, worden mijn hersenen door deze emoties in beslag genomen en krijg ik geen woord over mijn lippen. Dan ben ik druk bezig om mijn lichaam te beheersen, zodat ik geen ongewenste acties tegen mezelf of tegen anderen ga uitvoeren.

Laat ik overal dingen slingeren? Chaos is mijn manier om orde te houden. Want het is een chaos in mijn hoofd, dus voel ik mij veilig in de chaos. Dan heb ik juist het gevoel dat ik alles onder controle heb.

Ben je verrast dat ik het ene moment boos word en het volgende moment heel blij ben? Probeer het niet te begrijpen. Mijn stemming wordt volledig beheerst door mijn gevoel, dat altijd de overhand krijgt. En die emoties kunnen snel veranderen. Mijn hersenen zijn constant in beweging.
Waarom heb ik vaak conflicten met anderen? Dat is gewoon omdat ik een hekel heb aan onrecht en weiger om weg te kijken, als andere mensen in de problemen komen.

Om meergens mee te bemoeien is mijn specialiteit. Ik doe het niet om vervelend zijn, maar omdat ik niet de lafheid heb die kenmerkend is voor andere mensen. Ik denk niet aan de gevolgen van mij acties en begeef me vaak in gevaarlijke situaties met mensen waar ik medelijden mee heb.

Je denkt misschien dat ik een expert ben in het mezelf in verlegenheid te brengen. Je ziet het goed: ik kijk niet goed uit, spring in plassen water of lach hardop in gênante situaties. Ik doe wat er in mij opkomt. Zoals ik me op dat moment voel. Ik heb geen tijd om na te denken over wat andere mensen over mij zullen denken. Er er zijn zoveel dingen die me afleiden.

Ik kan instructies niet zo snel begrijpen. Soms moet je me tien keer iets uitleggen, tot ik het in één keer begrijp. Of als iemand anders het uitlegt en ik het ineens begrijp. Voor mij is het niet het belangrijkst wat je precies zegt, maar hoe je het zegt.

Word je er moe van dat ik altijd de sleutels verlies als we ergens heen gaan? En ze dan thuis gewoon in mijn jaszak vind?

Het is gewoon even wennen. Mijn brein is zo druk met de omgeving dat het geen tijd heeft om zich te herinneren waar dingen uiteindelijk liggen.

Wij, mensen met ADHD/ADD leven intensief. We willen meer weten. Wij haten meer. We rouwen meer. Maar we hebben ook meer lief. Want als we van iemand houden, doen we het niet alleen met ons hart, maar met ons hele lichaam.

Maar als je voelt dat je er even niet meer tegen kan? Neem een pauze. Neem een pauze van ons, we kunnen we heel stressvol zijn. Er is altijd wel iets met ons aan de hand. We zijn constant in beweging. Maar we zijn niet alleen intens en hyperactief. We zijn ook intelligent en creatief. We hebben gewoon een andere manier om over dingen na te denken, omdat onze hersenen niet filteren. We moeten overleven op onze eigen manier van zijn en handelen.

Je moet ons een kans geven.
Geef ons een kans om precies te zijn wie we zijn, laat ons profiteren van alle positieve dingen die onze handicap met zich meebrengt, en geef ons de kans om te laten zien hoeveel we om je geven. Je zult ons uiteindelijk begrijpen. En wees er trots op dat je deel uitmaakt van onze reis en ontdek de wereld via ons perspectief.

Stoei jij weleens met je vader, vraag ik regelmatig aan jongens tijdens een intake voor een 1-op-1-training. Meestal krijg ik een NEE als antwoord terug en soms hoor ik ook een JA, gevolgd door een, enigszins teleurgestelde ja maar. Want het stoeien duurt dan meestal maar kort, want vader vindt het dan te hard gaan en hij zegt dat het dan altijd op een gevecht uitloopt.

Als het antwoord een NEE is, wordt mijn volgende vraag waarom er niet gestoeid wordt. Meestal zeggen de kinderen: ‘Mijn vader is altijd druk met werken en als hij thuis komt is hij meestal moe’.
Als ik dan wel eens goed naar zo’n kind kijk, vind ik het jammer van de gemiste kans omdat kinderen het zo nodig kunnen hebben om deze vorm van aandacht te ontvangen.

Wat is stoeien?
Een vast onderdeel in mijn 1-op-1-training met jongens en hun vaders is stoeien.
Stoeien op een zachte manier alsof we zijn als water.

Ik maak een vader daarbij bewust dat het gaat om te leren mee te bewegen. In plaats van de spieren te verharden, juist de spieren te ontspannen. Op deze manier wordt stoeien een uitwisseling (non-verbale communicatie) tussen zoon en vader en geen gevecht. Stoeien heeft namelijk niks te maken met vechten.

Als je vecht, beweeg je tegen elkaar en met stoeien beweeg juist met elkaar.
Volgens mijn eigen praktijkervaring is stoeien juist een prachtige vorm van elkaar ontmoeten en verbinden. De verbinding tussen zoon en vader vindt plaats op een zachte manier waarbij de zoon de mannelijk energie kan ervaren en daarbij op een veilige manier zijn zelfvertrouwen en eigen waarde en zijn eigen kracht ontdekken.

Het ontdekken van je eigen kracht is een ervaring die je voor altijd meeneemt.

Wat leer je van stoeien?
Naast ontmoeten en verbinden heeft stoeien nog een belangrijke educatieve functie.
Door middel van stoeien kun je jongens duidelijk maken wanneer ze te hard of te ruw bewegen of wanneer een beweging te zacht of slap is. Zo leren jongens op een natuurlijke manier het verschil tussen zacht en hard en wanneer en hoe ze dit kunnen inzetten. Ook voor vaders is dit een prachtige ervaring waar ze in hun dagelijks leven veel aan kunnen hebben.

Ook aan het thema grenzen kan op deze manier zonder al te veel gepraat aandacht worden gegeven. Merk je bij het stoeien dat een jongen, onbewust je grens overschrijdt door bijvoorbeeld heel hard of heel ruw op je te vallen en je fysiek pijn doet, dan kun je het stoeien stop zetten en overnieuw beginnen. Zonder de jongens af te wijzen geef je op deze manier aan dat het te hard ging en dat we opnieuw beginnen.

Stoeien en met elkaar in beweging zijn en daarbij het voelen en spelen van de eigen en elkaars grenzen heeft volgens mij voor jongens een meerwaarde in de ontwikkelingsproces tot man.
Zodat zij op een dag weer aan hun zonen kunnen leren hoe je omgaat met de mannelijke energie en grenzen.

Heb je zorgen over je kind? Vraag je je af of het wel goed gaat? Ik merk dat het leven tegenwoordig soms zo snel gaat, dat de aandacht voor elkaar erbij inschiet.

De eerste stap die je zelf zou kunnen zetten, is om elke dag een kort moment in te plannen waarin je bewust aandacht aan je kind geeft. Leg je telefoon weg, zorg dat je kind niet achter een scherm zit, ga samen een spelletje doen of maak een wandeling.

Tijdens dit soort activiteiten komt een gesprekje vaak gemakkelijker op gang. Het gaat niet zozeer om de duur ervan, met 5 tot 15 minuten heb je al een goed begin te pakken. Probeer op deze manier zicht te krijgen op hoe het echt met je kind gaat.

Kinderen en gescheiden ouders - 11 Tips

Tips voor ouders, leerkrachten en andere volwassenen die kinderen graag willen ondersteunen bij een scheiding. (uit: kinderen en gescheiden ouders van Charlotte Visch, grondlegster Integratieve Kindertherapie)

Direct na de scheiding hebben ouders en kinderen tijd nodig om hun leven in alle rust opnieuw in te richten. De normale gezinssituatie in totaal ontwricht. Iedereen is op een bepaalde manier bezig met het verwerken van verlies. De volwassenen met het beeld van het leuke gezinnetje, het goede huwelijk, het samen oud worden, de trouwe echtgenoot, het gevoel: dat overkomt ons niet”.

Voor kinderen verschuift er ook heel wat: het beeld van “mijn ouders en ik” verandert in “ik en mijn vader”en “ik en mijn moeder”. Juist op het moment dat het kind je het hardste nodig heeft ben je zelf ook bezig met een zwaar verlies. We pleiten dan ook voor de volgende zaken:

 

Tip 1: Houd een familieberaad

Houd een familieberaad en bespreek de mogelijkheid om steun te vinden buiten het gezin. Heeft elk kind een vriend(in) waar hij of zij terecht kan? heb jijzelf iemand bij wie je terecht kunt?

 

 

Tip 2: Het verlangen van het kind m.b.t. contact staat centraal staat

Start niet gelijk met de omgangsregeling, hoewel je als vertrekkende ouder recht hebt op contact. Soms is het raadzaam om een maandje rust te nemen.

 

Bespreek met de kinderen dat hun verlangen centraal staat. Laat het contact plaats vinden op grond van het verlangen van je kind. Kinderen kunnen heel goed aangeven wanneer ze naar iemand verlangen. Geef als ouders jullie kind de ruimte om altijd contact te leggen met de andere partner: telefonisch, per brief, per e-mail enzovoorts, maar leg dat niet vast in regels en schema’s.

 

Van belang is daarbij altijd te letten op de achterliggende motieven. Voelt het kind zich echt vrij van allebei de ouders of probeert het zich aan een van de twee aan te passen? Luister goed hoe en wat jullie kind communiceert.

 

Tip 3: Breng ze op de hoogte v/h proces, niet de volwassen inhoud

Geef de kinderen niet de illusie dat zij mogen meebeslissen als dat niet zo is. Breng ze op de hoogte van het proces ( =dat er oplossingen worden gezocht voor de financiën) tussen de ouders, maar vertel ze niet de volwassen inhoud (= je vader/moeder zeurt over geld)

 

 

Tip 4: Vertel dat jij als ouder de beslissing neemt

Vertel je kind dat je alles wilt bespreken, maar dat jij de uiteindelijke beslissing neemt omdat jij daarvoor ouder bent.

 

 

Tip 5: Zet je kind met haar/zijn leven centraal.

Zet je kind met haar/zijn leven centraal. Kinderen hebben vaste vriendjes en vriendinnetjes, waar de vriendschap gebaseerd is op verlangen van behoefte om bij elkaar te zijn.

 

Vriendschap is gebaseerd op gelijkwaardigheid. Gebruik daarom nooit de woorden “mama’s weekend”of “papa’s weekend, maar “jouw weekend” waarin je bij mij logeert of “jouw weekend” waarin je thuis bent.

 

Laat het verlangen groeien en heb geduld wanneer het een tijdje niets van je wilt weten. Dat is natuurlijk verschrikkelijk pijnlijk maar dat komt wel goed op den duur.

 

Andersom geldt hetzelfde voor de ouder die om wat voor reden dan buiten beeld is: laat je verlangen merken, zonder te claimen en let op je eigen achterliggende motieven.

 

 

Tip 6: Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal.

Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal. Het misverstand heerst dat partners over elkaar geen onaardige dingen mogen zeggen. Dat zou dan zijn om te voorkomen dat een kind in een loyaliteitsconflict komt.

 

Kinderen snappen er echter daardoor juist niets meer van: “Mijn ouders doen gewoon tegen elkaar en zijn toch gescheiden”.

 

Oprechter en daardoor duidelijker is het voor kinderen wanneer ouders onderscheid maken tussen henzelf en de ander: “Ik hou niet meer van hem/haar, ik heb ruzie met hem/haar en ik wil nooit/niet meer met hem/haar samenleven. Dat is uit, dat is over. Maar jij houdt natuurlijk wel van mama/papa.

 

Jij hebt geen ruzie, ik heb ruzie. Jij mag gewoon van hem/haar houden. Ik vind hem/haar niet meer lief en dat is jammer want dat zou het leven voor jou veel gemakkelijker maken. Wanneer jij wel liefde voelt voor hem/haar vind ik dat fijn voor jou.

 

Hiermee geef je als ouder aan dat er verschil is tussen je eigen beleving en die van het kind. Eventueel vertel je erbij: “ik hoop dat ik ook weer van iemand zal gaan houden, want dat is wel een fijn gevoel”.

 

Tip 7: Zet je kind met de eigen woonplek centraal

Zet je kind met de eigen woonplek centraal:
Net als volwassenen hebben kinderen maar 1 plek waar ze wonen. De andere plaatsen zijn om te logeren.

 

Er zijn volwassenen die kinderen vertellen dat ze nu twee huizen, twee woonplekken hebben.
Vergelijk deze situatie eens met een volwassen Latrelatie. Volwassenen die een aantal jaren een Latrelatie hebben kennen het gesleep met tassen, toiletspullen, een weekend wat veel te kort is, spullen die zijn vergeten.

 

Naar ons inzicht schept het idee van twee woonplekken verwarring en heeft dat gevolgen voor de ontwikkeling tot volwassenheid met betrekking tot honkvast en hechting. Sommige ouders gebruiken termen als moederhuis en vaderhuis, maar waar is dan mijn huis?

 

We denken dat er 1 thuis is en dat is de woonplek. Het andere huis is het logeerhuis, waar je kind zich natuurlijk wel heer erg thuis kan voelen. Het is echter essentieel dat een kind 1 plek heeft waar het echt woont en leeft.

 

 

Tip 8: Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal

Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal. Gescheiden kinderen gaan zowel met de ene ouder als met de andere ouder op vakantie.

 

Voor kinderen is het van belang om tussen beide vakanties even op hun woonplek tot rust te komen. 1 Nacht in hun eigen bed om eerdere ervaringen los te laten en fris en enthousiast in de nieuwe ervaring te duiken.

 

Daarbij komt, dat het afscheid nemen van de ene ouder even tijd kost en het zich kunnen richten op de andere ouder dan veel gemakkelijker gaat.

 

 

Tip 9: Maak verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”

Wanneer jij of je ex-partner een nieuwe vriend/vriendin heeft gekregen maak dan verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”. Ouders bepalen samen de grote veranderingen van hun kind in hun leven. Bij het opvoedoverleg is het juist van belang om de nieuwe partner(s) erbij te betrekken. Zij voeden immers mee op.

 

 

Tip 10: Wil je kind niet naar zijn vader/moeder? Onderzoek de motivatie

Wanneer je kind absoluut niet naar zijn vader of zijn moeder wil onderzoek dan uitgebreid de motivatie.

 

Wanneer het kind vanuit “solidariteit” met jou niet naar de andere ouder wil, is dit een slecht teken. Klaarblijkelijk ervaart je kind dat jij dit nodig hebt.

 

Wanneer echter blijkt dat het kind “klaar”is met de relatie met de andere ouder, dan is het van belang om achter je kind te gaan staan.

Maar pas er voor op om dit besluit te makkelijk te nemen. Wordt het contact te snel afgebroken, dan loopt je kind de kans in latere liefdesrelaties last krijgt van deze onafgemaakte relatie.

 

 

Tip 11: Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit

Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit en houd de leerkracht op de hoogte.
Die kan dan rekening houden met het (moeilijke) gedrag van je kind.

 

Heel veel volwassenen hebben geen idee wat een scheiding met een kind doet. Alle aandacht is gericht op het in balans brengen van de onrust in de binnenwereld. Leren wordt dan veel moeilijker en kost meer energie dan normaal.

Wees strenger en laat de media stoppen met voeding te geven aan jongere

Pak een boek, sla hem open op een willekeurige pagina en tel de woorden van een paragraaf. Tel nog een keer om er zeker van te zijn dat je ze goed geteld hebt.

 

Je begint met 1 paragraaf en zodra dit makkelijker gaat, tel dan de woorden op een hele pagina. Tel in je hoofd en alleen met je ogen, zonder met je vinger de woorden aan te wijzen.

Hoog begaafdheid= grote intellectuele capaciteiten, een grote intrinsieke motivatie om te presteren, en een grote mate van creativiteit. Denken gebeurt gelijktijdig, parallel, op verschillende niveaus, en kan zeer intens zijn.

- Het brein sorteert, analyseert en verwerkt grote hoeveelheden data en staat zelden tot nooit stil.
- Denken vindt veelal plaats in beelden en wolken beelden, en in mindere mate talig of op elkaar volgend

 

Naarmate het kind eerder handvatten heeft die hem helpen adequaat om te gaan met zichzelf en de leerproblemen die hij ervaart, is er meer kans op een positief.

 

Overigens, indien de hoogbegaafde zijn intellectueel vermogen niet ten volle gebruikt in zijn leven, zal hij, net als dat bij, bijvoorbeeld, topsporters het geval is, dit vermogen ten dele kwijtraken. Dus, hoogbegaafdheid moet geoefend en gevoed worden, anders wordt het gewone begaafdheid.

 

- Makkelijk overprikkeld raken omdat ze aan weinig prikkels al voldoende hebben; zijn geneigd zichzelf 'uit' te schakelen wanneer dit dreigt te gebeuren. Dus de goede prikkels aanbieden.

De oplossing is al op vroege leeftijd het kind veel feedback te geven op inzet en persoonlijke groei, en het concept hoogbegaafdheid als talent verbinden met de eigenschap inzet,mogen falen en de relativiteit van alles.

 

Veel hoogbegaafden zijn al van jongs af aan gewend problemen op te lossen door ze te begrijpen waar leeftijdgenoten leren problemen op te lossen door procedures te doorlopen. Het resultaat hiervan is dat het geheugen van deze hoogbegaafden matig getraind is en ze nauwelijks over strategieën beschikken indien ze er op eigen denkkracht niet uitkomen. Ook dat leidt tot het niet aangaan van problemen die 'te moeilijk' lijken.

 

De oplossing is al op jonge leeftijd hoogbegaafde kinderen te trainen in het gebruik van het geheugen en meerdere oplossingsstrategieën

 

Belangrijk is het kind te leren over waarom mensen samenwerken, over het verschil tussen individu en groep, over communicatie en interactie, over erbij horen of niet. Want om samen te werken voor een beter resultaat kan hij het beter alleen doen. leren samenwerken is nodig om geen einzelgänger te worden.

 

Hoogbegaafden kunnen vele wegen zien in datgene waarmee ze bezig zijn. Dit heeft zijn mooie kanten - je kunt echt heel veel van iets te weten komen - en tegelijk is het een nadeel - er is altijd iets wat je nog niet weet maar wel kunt weten, wordt je onzeker van en vermijden van opdrachten waardoor faalangst kan ontstaan. Dus duidelijk zijn in wat je verwacht; Kaderen!

Zaak is dat wat van het kind verwacht wordt, duidelijk te kaderen en op te delen in hapklare brokken, stappen. Ook hoe de ene stap op de andere aansluit. Dit hoeft niet per se sequentieel, maar wel bij voorkeur beeldend en zodanig dat hij er houvast aan ontleent: het gaat om kaders en begin- en eindpunten. Het gaat om structuur

 

Tevens is het zinnig dat de hoogbegaafde leert dat alles willen weten een utopie is en meestal ook niet gewenst, en dat in de eigen begrenzing in en focus op waarmee je bezig wilt zijn, de persoonlijke rust en zelfs het persoonlijk geluk liggen.

Achter uw kind gaan staan

Een kind met sensomotorische integratie problemen heeft extra steun nodig. U kunt hem die steun het beste geven door letterlijk en figuurlijk achter hem te gaan staan. Dit is heel belangrijk bij een kind dat de kans loopt snel in een conflictsituatie terecht te komen.

 

Vooral bij terechtwijzen en verbieden moet u niet voor hem maar achter of naast hem gaan staan. U geeft hem daarbij het gevoel dat u hem steunt, ook al doet hij iets wat u niet goed vindt. U kunt daarbij natuurlijk ook uw armen even op zijn schouders leggen en zo van achteren wat druk uitoefenen.

 

Een andere groep kinderen waarbij het belangrijk is om achter hen te gaan staan, zijn kinderen die eigenlijk te aanhankelijk te zijn. Ze lijken nog niet voldoende weerbaar te zijn. Ze zullen vaak op schoot zitten en tegen u aanhangen met hun gezicht naar u toe. Soms springen ze ook letterlijk op uw schoot en hangen aan uw nek.

 

Het is niet verstandig om dit helemaal te verbieden. Maar wanneer ze op uw schoot zitten, zet hen dan zo, dat ze met hun rug naar u toe zitten. U geeft dan toch steun, maar ze kunnen hun aandacht op de omgeving richten.

 

Het beste kunt u ze bij hun heupen steun geven, zodat ze zelf goed gaan zitten en minder op u hangen. Na een tijdje kunt u dan proberen om ze voorzichtig van uw schoot af te duwen, om ze zelf weer iets te laten ondernemen.

Heb je last van problemen met je kind of jongere en kom je er zelf niet meer uit? Een therapeut of psycholoog kan je dan verder helpen.

Het programma brandpunt heeft een mooi filmpje gemaakt "Het kinderbrein".

Tip voor ouders met een somber kind

Krachtig je kind ondersteunen bij somberheid of depressie, hoe doe je dat?
Sombere gedachten of gevoelens hebben vaak veel invloed op het leven van je kind, maar ook op je gezin. Somberheid, lusteloosheid, terugtrekken, schooluitval, irritatie, of angst kunnen je veel zorgen geven.

Een helpende methode, die ik aanbied, is de gedragstherapie ACT (Acceptance & commitment Therapie) Jongeren leren hiermee anders met problemen om te gaan. Neem gerust vrijblijvend contact op voor meer informatie.

Schoonouders ondermijnen vaders gezag bij klachten van het pluskind/stiefkind.

Mevrouw was zwanger van hun 2e kindje. Haar man had al kinderen uit een eerdere relatie. Het contact met de moeder van zijn kinderen was zeer slecht geweest, nu was het draaglijk. Zijn kinderen klaagden regelmatig bij moeder over stiefmoeder, maar meestal werd dit door tussenkomt van vader redelijk snel opgelost.

Grootouders
De ouders van vader (dus nieuwe schoonouders van mevrouw) verzetten zich tegen haar. ). Zij steunden de kleinkinderen onvoorwaardelijk bij klachten over zijn nieuwe vrouw. Vooral de dochter van 13 jaar deed vaak zielig als zij haar zin niet in kreeg en werd dan alsnog beloond door de grootouders. Maar ook de andere kinderen hoefden maar te zeuren om iets wat zij van papa niet mochten en dan werd dat alsnog door de grootouders toegestaan

De schuldige
De nieuwe vrouw van papa (stiefmoeder, dus) werd aangewezen als de schuldige: papa zou bij haar onder de plak zitten en niet tegen haar in durven te gaan. Ik kan verzekeren dat dit niet het geval was. Hij was in veel zaken strenger dan zijn vrouw. (Ook wel omdat zij niks meer dúrfde te verbieden).

Scherpe kantjes
Vaker blijven de schoonouders loyaal aan hun eerste schoondochter, waardoor de nieuwe vrouw geen eerlijke kans wordt geboden. Ook hebben grootouders vaak medelijden met de kinderen. Na verloop van tijd verandert dit meestal, hoewel de nieuwe vrouw zelden even positief wordt binnengehaald als destijds de eerste. De scherpe kantjes slijten.

Slechte kinderen?
In dit geval sleet de scherpe kantjes niet: De kinderen namen iedere kans te baat om zich te beklagen over hun stiefmoeder. En juist daardoor (angst en onzekerheid) werden door stiefmoeder ook fouten gemaakt. Dit soort dingen kunnen soms oplosbaar zijn, maar in dit geval kon ik eigenlijk weinig uitrichten. Ik kon hen alleen aangeven dat het niet de slechtheid van de kinderen betrof. Kinderen nemen alle kansen die hen geboden worden waar. Dat is geen slechtheid, maar bijna een wetmatigheid.

Een ongelukkige uitkomst
Om zelf de conflicten te vermijden hebben deze mensen ervoor gekozen om het contact met opa en oma te verbreken, zelfs vader kwam niet meer bij zijn familie. Ik heb zo’n breuk ooit voorkomen, maar dan moet je er op tijd bij zijn.

Een meisje van 12 dat haar gebruikte maandverband in een lade verstopt i.p.v. weg te gooien, een kind van 8 wat plotseling de spullen van een ander kind vernielt. Kinderen kunnen nog geen woorden geven aan hun gedrag. Op “waarom doe je dat?” krijg je geen antwoord. Ze weten zelf niet waarom ze dit doen. Het heeft geen zin om dan maar te blijven vragen wat er aan de hand is. Als een kind van 6 jaar plotseling weer in bed gaat plassen, kan het ook niet zeggen waarom. We weten dan wél dat er iets aan de hand is.

Grote veranderingen
In ieder gezin zijn er soms problemen, ook met het gedrag van kinderen. Zeker bij grote veranderingen. In een samengesteld gezin komt dat nog veel vaker voor. De veranderingen voor een kind zijn vaak immens groot. Kinderen ervaren het vaak dat papa of mama is “ingeruild” voor een ander. Dat is bedreigend (welke directe gevolgen heeft dat voor mij?)

Loyaliteitsproblemen
Het geeft ook vaak loyaliteitsproblemen (mag ik nu niet meer van mijn vader/moeder houden?) En wat gebeurt er als ik deze vriendin van papa/vriend van moeder wel aardig vind? Dat kan toch niet? Ik moet toch mijn eigen ouders op de eerste plaats zetten?

Communicatie
Daarom is het zo belangrijk om goed te communiceren. Niet alleen over wat er gaat gebeuren, wat het kind daarvan vindt maar ook over dingen die kinderen niet kunnen benoemen: Hoe gaan de verhoudingen liggen? Wie heeft er waarover wat te zeggen? En wat als het niet goed gaat? En moet ik als kind persé die nieuwe partner aardig vinden? Hoe moet ik hem/haar noemen? Als ik hem/haar lief vind… is dat niet zielig voor papa/mama?

Sommige veranderingen zijn eventjes leuk
In het begin kan een verandering nog wel leuk en spannend zijn. (vooruitzicht van een nieuwe eigen kamer). Er verandert veel, kinderen lijken het wel te accepteren en vinden het misschien zelfs wel gezellig allemaal. Maar de dagelijkse werkelijkheid is anders. Als de nieuwe partner (of de stiefbroers en -zussen) hinderlijke gewoontes hebben dan bekoelen de verhoudingen snel.

“Waarom” heeft geen zin
Als kinderen vreemde dingen doen heeft het weinig zin te vragen waarom ze dat doen. Je kunt je wel afvragen: wat zit het kind dwars? Waar heeft het last van? Hoe kunnen we daarover praten? Hoe kunnen we die last wegnemen?

Zoek lotgenoten om ervaringen mee uit te wisselen en steun te vinden. Dit kan al online op facebook, er zijn diverse groepen voor samengestelde gezinnen. Je kan er andere ervaringen lezen en zelf ook een bericht plaatsen. Zo voel je niet alleen en merk je dat het niet raar is, wat jij doormaakt.

Heeft jouw puber een verslavings- en/of gedragsprobleem?

Wij zijn BROER! kan daarbij helpen. Zij kijken niet naar wat iemand doet, maar waarom en gaan uit van de kwaliteiten die elke jongere heeft. Het programma is gebaseerd op herkenning, samenwerking en veiligheid.

Wij zijn BROER! is een unieke, groepsgerichte dagbehandeling. Ontstaan vanuit een behoefte om zorg te bieden aan jongeren die zijn vastgelopen, soms na al verschillende ervaringen met hulp te hebben gehad. Wat ze bieden is een intensief traject van 8 weken lang, 7 dagen in de week.

Wij zijn BROER! staat voor familie, voor samenwerken. Overdag intern om te leren, en ’s avonds in de eigen omgeving om het geleerde toe te passen.

GGZ en diagnoses. Vaak, te vaak kom ik kinderen/jongeren tegen die allerlei diagnoses hebben. Tijdens de intake maak ik o.a. een levenslijn en vraag door op een aantal gebieden. Bijna in alle gevallen zijn de diagnoses/probleemgedrag of hoe het zelf wilt noemen, alleen maar een symptoom of het gevolg van een vaak groter probleem.

De GGZ duidt bijvoorbeeld symptomen van kinderen die huiselijk geweld hebben meegemaakt vaak verkeerd of onvolledig. De hyperalertheid van een kind dat dagelijks onder grote druk staat ziet de GGZ dan bijvoorbeeld als ADHD.

De terechte angst voor de dader wordt gezien als separate 'angststoornis'. Het moeizaam contact maken is autisme. Wat de GGZ niet vaak (h)erkent is het achterliggende trauma, ontstaan door jaren van emotionele en psychische mishandeling.

Een tip voor de ouders en professionals is om verder, breder en dieper te kijken als een kind/jongere tegen iets loopt. A.u.b.!

Pubers maken zich los van hun ouders om hun eigen identiteit te kunnen ontwikkelen.

Ze experimenteren en willen zelf beslissingen nemen , of ze nou handig zijn of niet.
Door kledingkeuze en door gedrag zetten ze zich af tegen hun ouder(s)
Ze snappen niet dat ouders ongerust kunnen zijn.
De vriendenkring wordt belangrijker dan de ouders.
Grenzen, redelijkheid en overzicht ontwikkelen pubers pas in een latere fase van hun leven. Als de hersenen volledig zijn gerijpt.

Heb geduld, houd moed, het is een fase....

Als je kinderen wil krijgen of al hebt, is het goed om te beseffen wat iets van je kind is of wat van jou is.

 

Ouders kunnen hun eigen thema`s en innerlijke conflicten in hun kind terug zien, terwijl het eigenlijk iets van hen is waar zij mee aan de slag moeten.

 

Probeer eerlijk in de spiegel te kijken en te bedenken en voelen wat bij jou hoort, en hoe dit in de interactie met je kind terugkomt. Zoek een therapeut als je hier zelf niet uitkomt.

Wist je dat pubers verveling nodig hebben?
Het brein is pas rond 24 jaar uitgerijpt en volgroeit. De puberteit is een belangrijke ontwikkelfase voor het brein. Vanuit verveling kan een brein tot creatieve ideeën komen.. Gun de puber zijn verveling.

Veerkracht vergroten

Je kunt je kind ondersteunen in lastige situaties door het niet in de slachtofferrol te plaatsen, dat maakt hem kwetsbaarder. Als je medelijden hebt met je kind en meegaat in zijn verdrietige gevoel, belandt hij in een negatieve spiraal waar jullie samen moeilijk uit komen?

Wat je wel doet is: erkennen in zijn verdriet en vragen hoe hij het op gaat lossen? Vragen of hij daarbij jouw hulp nodig heeft.

Hoe kan het zover zijn gekomen dat er zoveel kinderen zijn met een etiket?

https://www.npo.nl/zembla/18-04-2013/VARA_101306855

Therapie kan ontzettend waardevol zijn voor jongeren die worstelen met keuzemoeilijkheden. Het biedt hen een veilige ruimte om zichzelf beter te begrijpen en vaardigheden te ontwikkelen om met hun uitdagingen om te gaan. Hier zijn een paar manieren waarop therapie kan helpen:

Inzicht krijgen in de oorzaak: Een therapeut kan jongeren begeleiden bij het ontdekken van de onderliggende redenen voor hun moeite met keuzes maken, zoals angst, perfectionisme of onzekerheid.

Besluitvormingsvaardigheden ontwikkelen: Door therapie kunnen jongeren leren hoe ze gestructureerd beslissingen kunnen nemen, zoals het wegen van voor- en nadelen of het stellen van prioriteiten.

Zelfvertrouwen opbouwen: Vaak speelt een gebrek aan zelfvertrouwen een rol bij keuzemoeilijkheden. Therapie kan hen helpen hun eigen waarden, talenten en sterke kanten te ontdekken.

Omgaan met stress en druk: Jongeren ervaren vaak druk van hun omgeving, zoals school of familie. Therapie kan hen leren omgaan met deze druk en meer in lijn te leven met hun eigen wensen.

Perspectief bieden: Een therapeut kan helpen om grote beslissingen op te breken in kleinere, beheersbare stappen, zodat het proces minder overweldigend voelt.

Het belangrijkste is dat therapie op maat wordt aangepast aan de behoeften van de jongere, zodat zij zich ondersteund voelen in hun groeiproces.

Als ouder wil je het graag goed doen, maar perfect ouderschap bestaat niet. Geen kind komt met een handleiding en veel ouders vinden het lastig om goed af te stemmen op wat hun kind nodig heeft.

Soms kan dit leiden tot gevoelens van wanhoop, eenzaamheid en frustratie. Maar deze gevoelens hebben te maken met onszelf en juist niet met ons kind. De emoties die we ervaren en hoe we daarmee omgaan, hangt samen met patronen uit onze eigen kindertijd. Onverwerkte gevoelens uit het verleden beïnvloeden hoe we het gedrag van ons kind ervaren en interpreteren. Dit kan het moeilijk maken om echt te zien wat je kind nodig heeft, waardoor vreugde en verbinding soms naar de achtergrond verdwijnen.

Met PRI leer je herkennen welke oude percepties je onbewust op je kind projecteert. Hierdoor kun je loskomen van emotionele ladingen die niet werkelijk over je kind gaan. Stap voor stap kun je verleden en heden scheiden en je kind weer zien voor wie hij of zij werkelijk is. Dit helpt je om beter in te spelen op de behoeften van je kind en meer harmonie in de opvoeding te ervaren.

Heb je moeite met het opvoeden en leren loslaten van jou tiener? Er zijn erg mooie trainingen te volgen vanuit de EFT . ‘Houd me Vast, Laat me Los’ is een speciale training om de band tussen ouders en tieners te versterken. Oefeningen, uitleg en professioneel begeleide gesprekken leiden tot meer onderling begrip en hechtere relaties. zie: relatiepraktijken.nl/houdmevast-laatmelos

Zoek een therapeut waarbij je in de therapie als ouders ook actief betrokken wordt. Jullie als ouders zijn de belangrijkste personen in het leven van je kind en daarbij ook de krachtigste sleutel tot herstel-verandering.

Heeft jouw kind ergens last van? Kijk dan eerst of jij dit misschien bij jezelf herkent. Vaak doet één van de ouders het probleem ook, al is het onbewust. Door hier zelf mee aan de slag te gaan, merk je dat je systeem (dus ook je kind) ook mee verandert.

Een curling ouder wil het liefst het paadje schoonvegen voor zijn of haar kind. En dit is ook logisch, niemand vindt het leuk zijn of haar kind te zien stressen.
Maar wist je dat je kind stressmomenten nodig heeft? Juist dan ontwikkelt het veerkracht. Leert het omgaan met emoties. En oefent met coping. Zolang je als ouder het vangnet bent, mag je erop vertrouwen dat het oke is als je kind (kort) stress ervaart.

Luister de podcast van Michelle van Dusseldorf over opvoeding. Dit is een prachtige serie van 4 podcast. De eerste gaat over opvoeden van 0-4 jarigen. De tweede gaat over opvoeden van 4-10 jarigen, de derde gaat over opvoeden van tieners 11-16 jarigen. De laatste gaat over opvoeden van adolescenten 16-25 jaar.

Ieder jaar is er in maart de Week van de hoogbegaafdheid. Gedurende deze week (die eigenlijk twee weekenden en een midweek omvat) worden er diverse activiteiten aangeboden voor hoogbegaafde volwassenen en kinderen, en ook voor mensen die belangstelling hebben voor hoogbegaafdheid, zoals ouders die vermoeden dat hun kind hoogbegaafd zou kunnen zijn.
Er zijn zowel online bijeenkomsten als evenementen op locatie in Nederland en Vlaanderen, sommige kosteloos, de meeste tegen vergoeding. De organisatie ligt in handen van onder meer Mensa en het Instituut hoogbegaafdheid volwassenen.
Je vindt alle informatie op de website van de Week van de hoogbegaafdheid.

Eerste hulp bij hechten, door Milou kuipers
Dit boek geeft de therapeut handvaten hoe ouders te begeleiden in een vroege fase van het leven van het kindje: hoe kunnen ouders beter afgestemd raken op hun kind?
Als therapeut kan je een belangrijke bijdrage leveren aan het herstellen van de emotionele band tussen ouders en kind

Een kind dat zich veilig voelt, Kent Hoffman ea
Het gaat over het bevorderen van gehechtheid en emotionele veerkracht . Een boek vol tips, vragenlijsten en veel heldere uitleg. Fijn voor ouders! Geeft handvaten hoe je opvoeding vorm kan geven

Met veilig zijn bedoel ik zorg dat je je eigen emotionele huishouding op orde hebt zodat je ruimte en oog hebt voor de emoties van je kind. Een kind leert door ervaring en dus ook door fouten te maken. Geef deze ruimte en zorg dat je beschikbaar bent voor het bieden van hulp indien nodig.

Sinds een aantal jaren wordt er veel over het puberbrein en de ontwikkeling ervan geschreven. Vaak gebeurt dat op een theoretische manier met mooie grafieken alsof het op zichzelf staat. Ouders kunnen daardoor het idee krijgen dat ze de puber periode van hun kinderen moeten doorstaan, als iets onvermijdelijks waar je kind en zijzelf maar weinig aan kunnen doen.

Wel raar eigenlijk als je beseft dat een dreumes die wil gaan staan en lopen - zoals hij zijn ouders en anderen ziet doen - terwijl hij dat nog helemaal niet kan, enorm wordt aangemoedigd door z'n ouders. Ze zorgen voor een veilige ruimte waarin hun kind dag in dag uit leert staan en lopen. En ja, dat gaat in het begin vooral met vallen gepaard en daarna weer opstaan.

Ook pubers hebben een veilige ruimte nodig: betrokken ouders die - gewenst gedrag voorleven - duidelijke grenzen stellen, kinderen verantwoordelijkheid geven/leren nemen, hen aanmoedigen na te denken over de keuzes die ze willen maken, en vragen stellen over de uitvoering en mogelijke gevolgen van hun keuzes. Ouders die naast hun kinderen blijven staan als er zaken fout gaan en hen helpen te leren van wat er is gebeurd.

Net als baby's en kleine kinderen, beschikken pubers over een groot leervermogen. Moedig daarom enthousiast interesses en talenten aan. Geef ze telkens wat meer vrijheid en verantwoordelijkheid.

Bied als ouders een veilige plek waar iedereen aandacht krijgt. Een plek waar samen gelachen wordt en getroost. Waar je niet iets bijzonders hoeft te zijn of te doen. Waar je eerlijk kunt zijn en kwetsbaar.

Kinderen leren het meest van wat ze zien en ervaren in hun relaties met anderen. Laat dus als ouders zien hoe je dat doet: toon interesse, nodig uit, stel vragen, neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en fouten, wees mild, vriendelijk en duidelijk voor jezelf en anderen. Deel waar je van geniet en wat je lastig vindt. Vraag om hulp wanneer je dat nodig hebt. Uit je waardering wanneer je kind meehelpt in huis. Iedereen is waardevolen wil zich van waarde voelen voor anderen. Neem jezelf en elkaar niet voor lief.

Jonge mensen helpen hun zelfvertrouwen te vergroten en ze te bevestigen in hun sterke en gevoelige kanten blijft een favoriet onderdeel van mijn werk als hypnotherapeut. Wat ze nu al leren kunnen ze hun hele verdere leven profijt van hebben. Ik zie wat ze in huis hebben, dwars door hun onzekerheden heen. Dus als jouw kind loopt te tobben of als je een jongere bent die zichzelf hierin herkent neem dan contact met me op dan laat ik hem of haar of jou weer stralen.

Wanneer je je zorgen maakt om je kind en je vind het lastig om erover te praten, of je merkt dat je kind het moeilijk vindt, probeer het dan op een speelse manier. De prentenboeken van Het kleurenmonster geven hiervoor een goede ingang. Ze nemen je kind mee in welke gevoelens er zijn en hoe deze zich uiten. Dit nodigt uit om erover in gesprek te gaan en stil te staan bij hoe je dit zelf ervaart en hoe dit bij je kind werkt. Nog duidelijker wordt hiernaar gevraagd in het gezelschapsspel van het kleurenmonster, waarbij je de kleuren van alle emoties moet verzamelen. Dat kun je doen door vragen te beantwoorden over wanneer je deze gevoelens had. Op die manier kun je het samen
hebben over gevoelens op een luchtige en speelse manier.

Er zijn veel thuiszitters onder de jongeren op dit moment. Dat is zorgelijk. Voor jongeren is het enorm belangrijk, dat zij gestimuleerd worden in hun ontwikkeling, zowel verstandelijk als sociaal-emotioneel. Voor sommige jongeren zijn er teveel prikkels op school, waardoor zij zich terugtrekken. Maar er zijn zeker ook veel jongeren, die onderprikkeld zijn. Denk bijvoorbeeld aan hoogbegaafde jongeren, die zich rot vervelen en zich totaal niet begrepen voelen. Het is belangrijk om met deze jongeren in gesprek te gaan en te bekijken wat zij precies nodig hebben om weer in beweging en tot ontwikkeling te komen.

Een baby kan overweldigd zijn? Ja. In moeder’s buik krijgt de baby alles mee wat moeder zelf ervaart. In zichzelf of in relatie tot vader en de rest van de buitenwereld. Een baby doet gevoelsindrukken op. Zij-hij ervaart, maar begrijpt het nog niet. Maar het kan de baby wel ontregelen. Zelfs als het teveel is (en ervoor vluchten kan niet in moeder’s buik) in een verstarring (freeze) gaan. Mogelijk zelfs het bewustzijn verliezen.
En natuurlijk ook de uiteindelijke geboorte kan overweldigend geweest zijn. Moeder en kind maken hetzelfde mee.
En uiteindelijk wil de baby dit delen met de ouders.

De communicatie naar de ouders en de buitenwereld is non-verbaal. Door middel van lichaamstaal en wat wel al beschikbaar is: lachen, huilen, boos / driftig zijn, of ‘stil’ vallen. Daarnaast is bekend dat baby’s universele geluidjes maken die ‘vertellen’ wat ze nodig hebben. Universeel, is uit onderzoek gebleken, zijn er een 5-tal geluidjes te onderscheiden, ongeacht hun kleur, ras.
Baby’s maken zo kenbaar waarmee ze mee te maken hebben gehad. En waar ze van geschrokken zijn. Om los te komen hiervan (het te kunnen verwerken) hebben ze in de eerste plaats jullie als ouders nodig. Ze willen gehoord, begrepen en ontvangen worden met heel hun hebben en houden, vanuit compassie en in liefde.

Als dat nog niet gebeurd is, kan jullie baby veel huilen, slecht eten, zich overstrekken, moeite hebben vrijuit te ademen, etc.
En dat kan weer een enorme impact hebben op jullie als ouders.

Gelukkig kan altijd nog, samen met jullie als ouders, jullie kind hiermee geholpen worden. Daarbij is timing van belang. Een langzaam aanbieden van wat nodig is. Het moet immers op dat moment nu wel verwerkt kunnen worden. En omdat moeder in eerste instantie met het kind in haar buik 1 op 1 verbonden was, hebben ze een gezamenlijke geschiedenis. Dat betekent dat het soms nodig is om even aandacht aan moeder te geven. Het kan zijn dat ook moeder in bepaalde mate overweldigd is geweest. Als moeder dan haar stuk heeft kunnen verwerken, geeft dat de baby een bepaalde mate van rust en ervaart die meer veiligheid. Vervolgens kan er verder met de baby worden ‘gewerkt’. Uiteraard heeft ook vader een rol, maar het kind heeft nu eenmaal in moeder’s buik gezeten, en is geboren vanuit moeder’s lijf.

Sinds enige jaren zet ik Verbindend gezag in om ouders te ondersteunen in de omgang met hun
kinderen. Het is een gedachtengoed wat uitgaat van een nieuwe vorm van autoriteit, waarbij je als
ouder werkt aan een positieve relatie met je kind en je je kind vandaaruit stimuleert en begrenst. Er
zijn inmiddels heel wat boeken over geschreven. Voor degene die niet toekomen aan het lezen van
een boek of bij wie dat niet zo past; er is een podcast over geweldloos verzet (verbindend gezag,
nieuwe autoriteit en geweldloos verzet zijn termen die gebruikt worden om het gedachtengoed te
omschrijven). In deze podcast nemen twee deskundigen je mee in wat geweldloos verzet is en hoe je
dit als ouder kunt inzetten in de opvoeding. Het prettige eraan is dat beide dames deskundige op dit
gebied zijn, er in hun werk mee aan de slag zijn en je meenemen in hoe ze het thuis met hun
kinderen toepassen. Een fijne manier om er meer over te leren dus!

Kinderen zijn over het algemeen uitermate geschikt om hypnotherapie mee te doen, ze worden nog niet zo gehinderd door een interne criticus en staan meer open voor suggesties, gaan meer mee in het verhaal. Op een speelse manier waarin ik het kind volg en meega in zijn of haar belevingswereld is er heel veel mogelijk. Zo heb ik ooit in één sessie een kindje van nog geen 4 jaar van zijn angst voor zijn ontlasting los te laten afgeholpen, dat was ware magie en heel indrukwekkend.

Hypnotherapie is dé behandelmethode bij prikkelbare darm syndroom, 85% van de kinderen die met hypnotherapie behandeld zijn, zijn na een jaar klachtenvrij, in tegenstelling tot 25% die door een maag- darm- leverarts behandeld zijn. Ik combineer de methode die hiervoor ontwikkeld is, die voornamelijk bestaat uit geleide meditaties, met hypnotherapeutische interventies om onderliggende problemen of angsten aan te kunnen pakken, dit is uitermate effectief.
Ik bied dit aan bij mij in de praktijk maar ook online is mogelijk, en de vijf geleide meditaties (om de twee weken krijg je er een) krijg je ook opgestuurd zodat je er elke dag naar kunt luisteren.
Niet elke hypnotherapeut is gespecialiseerd in pds neem dit mee in je besluitvorming.

Een simpele tip: gebruik het woord 'puber' nooit waar jouw puber bij is. Het is al een hele ingewikkelde fase, waarin je lichaam enorm snel verandert, je hele wereldbeeld op zijn kop gezet wordt, er allerlei verwachtingen ontstaan waar je aan moet voldoen en je ook nog moet zorgen dat je ergens leuk bij hoort. En dan krijg je ook nog zo'n rottig woord naar je hoofd, dat refereert aan schaamhaar. Een beetje meer respect mag wel. Een puber is gewoon een jongere met veel uitdagingen. De puber zo nu en dan belonen voor zijn harde werk aan zichzelf , loont.

Voor goede informatie en advies bij zelfbeschadiging bij jongeren, check sameninmijnschoenen.

Of het nu gaat om concentratiestoornissen, angsten, dyslexie of andere problemen met behulp van de Matrix-Methode in combinatie met kinderhypnose staat je kind binnen no-time weer in zijn of haar kracht.

Een vreselijk fenomeen op school is gepest worden, het gevoel krijgen er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn. Het werkt nog lang in het leven van de gepeste door. Dat is voor mij dé reden om met kinderen te willen werken, om ze te laten voelen, beseffen en ervaren hoe bijzonder ze zijn en weer in contact brengen met de innerlijke kracht die ieder kind in zich heeft.
Ik heb ook de ervaring dat hypnotherapie en geleide meditaties (die ik speciaal voor elk kind afzonderlijk maak) echt werken. Van bang zijn om de groep pesters tegen te komen tot er met opgeheven hoofd langs te lopen en daar niks vervelends meer bij te voelen, het lijkt wel een wonder maar dat is dus wat er gebeurt.
Ik help je kind graag weer vol vertrouwen in het leven te staan.

De overgang van de basisschool naar de middelbare school is voor veel kinderen een hele spannende tijd. Het vertrouwde laten ze achter zich, misschien ook bepaalde vrienden of vriendinnen die niet naar dezelfde school gaan. Het zijn hele grote veranderingen waar kinderen mee te maken krijgen en eigenlijk wordt daar te weinig aandacht aan besteed. Ik heb daarom een speciaal programma ontwikkeld om de overgang van de basisschool naar de middelbare school fijner te maken, waarbij het vergroten van het zelfvertrouwen de kern is, ook het zichzelf goed kunnen beschermen. Wil je je kind vol vertrouwen naar de middelbare school laten gaan neem dan contact met me op, ik help je graag verder.

Voor de wat sociaal angstige, teruggetrokken jongeren tussen 12 en 14 jaar heb ik binnen een expertisecentrum van het voortgezet onderwijs het lichaams-/ervaringsgerichte groepsprogramma X-press ontwikkeld.
In X-press stimuleren we jongeren door beweging, muziek, drama, ontspanning en psycho-educatie om zichzelf beter te leren kennen, hun angst te overwinnen, zich weer te gaan uiten en contacten te leggen.
Neem gerust contact met me op voor meer informatie.

In deze tijd zitten ook jonge kinderen vaak de ganse tijd op een mobiel of tablet. Aan de ene kant is dat relatief gewoon in deze tijd. Aan de andere kant leren ze daarmee niet altijd om te gaan spelen met andere kinderen. Soms ook komt het voort uit de verbinding te missen met andere kinderen. Of, ze worden gepest op school.
Ga met je kind open een gesprek aan. Is er iets aan de hand? Voelen ze zich alleen of onbegrepen?
Neem ze desnoods mee naar buiten, naar een bos of een ander stuk natuur. Ik zie nog wel eens dat ze dan zich heel anders uiten, meer spelen. En op dat moment ook heel goed onder internet kunnen. Ze een klasgenootje / vriendje mee laten nemen stimuleert.

(over de partner in een samengesteld gezin)

Partners in samengestelde gezinnen hebben vaak ruzie hebben over de kinderen. Men meet met twee maten, de kinderen van hem worden anders behandeld dan de kinderen van haar. Je relatie wordt dan steeds verder verziekt. Je kunt nl. niet jouw kinderen op de 2e plek zetten. Zij zijn altijd het belangrijkst. Dat geldt ook voor jouw partner. Je kinderen komen voor op de eerste plaats.
Zelden heeft men in de gaten dat men verschil maakt. Vaak probeert men juist extra ze gelijk te behandelen, gelijk te beoordelen. Daarom: erken dat je je anders voelt t.o.v. de kinderen van de ander. Wees daarin eerlijk naar jezelf.
Je houdt altijd meer van je eigen kinderen, ook al zijn de kinderen van je partner je nóg zo dierbaar. Maar er is nu eenmaal een verschil.

Ruzies in samengestelde gezinnen gaan hier het vaakst over. Loyaliteit is niet alleen iets van kinderen. Ouders zijn ook loyaal: Je komt aan het dierbaarste wat de ander heeft: zijn/haar kind!! En hoe gemakkelijk is het om af te geven (zeker als je boos bent) op het kind van de ander. Maar dat beschadigt jouw relatie met je partner op langere termijn onherstelbaar.

Ook al kun je het over het algemeen wel verdragen, uiteindelijk maakt het je relatie kapot. Dat verdraagt niemand. Men verdraagt het vaak omdat men hoopt dat het minder wordt of overgaat, of omdat er mooie beloftes worden gedaan, maar uiteindelijk (zélfs als de kinderen het huis uit zijn) blijft het lastig. En je bent ook zelf tot op het bot beschadigd, want je kinderen zijn een deel van je. Als je aan hen komt kom je ook aan jou!

Dreigen met weggaan is geen goed idee, als het bij dreigen blijft. Nooit dreigen met weggaan als je dat (nog) niet van plan bent. Maar wat je wel kunt doen is zeggen dat als het niet verandert dat je zeker bent dat de relatie op den duur kapot gaat, en dat er waarschijnlijk een moment komt dat je voor jezelf gaat kiezen. Het moet de ander duidelijk zijn dat hij/zij niet zo maar door kan gaan, dan het een keer genoeg zal zijn en dat er dan niks meer kán!!
Het hoeft NOG niet zover te zijn dat je weggaat, maar het moment komt waarschijnlijk wel steeds dichterbij. En dan is het tij niet meer te keren, dan is het te laat. Zoek hulp!

Ook al is het nog zo druk in je gezin, neem elke dag even tijd voor jezelf.
Als je dat nu nog niet ziet gebeuren, ga dan iets organiseren waardoor het wel mogelijk wordt. Realiseer je dat je een leukere ouder kunt zijn als je ook zelf in balans bent. Dus het is niet egoïstisch om die tijd te nemen.

Ook al vallen je vooral de lastige kanten op van je kind, train jezelf erin om juist ook aandacht te hebben voor wat wel goed gaat. En benoem dat ook naar je kind. Zonder er een 'maar' achter te laten volgen ;)

Goed aanpakken van situaties rondom kinderen opvoeden in samengestelde gezinnen is niet vanzelfsprekend en eenvoudig. Grotere kinderen weten precies hoe ze hun stiefouder op de kast kunnen krijgen en laten vaak overduidelijk weten dat ze de stiefouder zien als “lucht”. Hoe langer dit wordt geaccepteerd hoe gewoner het wordt (en dus ook: hoe lastiger het te veranderen is). Toch kan men daar wel degelijk wat aan doen, mits dit goed wordt aangepakt.

De meeste kinderen zijn gewoon best heel lief en zelfs zo braaf en volgzaam dat ze de stiefouder nooit wat vragen, soms uit angst of verlegenheid. Misschien zul je als ouder jezelf herkennen in je kind en was je zelf ook wat afwachtend. Maar voor de stiefouder kan het heel storend zijn. Denk maar aan een kind dat papa op kantoor belt of appt of zij een koekje mag, terwijl stiefmoeder bij stiefdochter aan tafel zit. Dat had zij ook aan stiefmoeder kunnen vragen. Als dat niet verandert ontstaat er nooit een echte band. Aanpakken dus, maar hoe??

Kleintjes zijn soms zo eerlijk dat ze in alle onschuld vertellen tegen stiefvader dat papa heeft gezegd dat hij stiefpapa niet lief vindt. Blijf dan maar eens positief over papa praten als stiefouder….. Of de stiefouder die “gebruikt” wordt als huishoudster of als taxichauffeur. En als je iets zegt over de verwarming lager zetten, of het licht uitdoen, dan krijg je een grote mond!

Kinderen doen dat (meestal) niet om de stiefouder te pesten, vaak hebben ze het niet eens in de gaten. Soms doen ze dat wel expres, zoals de jongen van 11 die in het toilet vaak een drol achterliet, zodat stiefvader met de stank werd geconfronteerd. Toen stiefvader er iets over zei, schoot moeder in de lach. Begrijpelijk misschien, maar zeker niet effectief. Als moeder hem niet aanspreekt zal dit soort narigheid blijven spelen. Het moet duidelijk zijn wat de natuurlijke ouder goed vindt en wat niet. De rol van de natuurlijke ouder is cruciaal.

Het gedrag van kinderen ten opzichte van een stiefouder kan allerlei vormen aannemen. Soms gaat het zelfs ronduit goed tussen stiefouder en stiefkind, maar wordt dat gedrag juíst pas vervelend wanneer de natuurlijke ouder aanwezig is. Bv. best gezellig met stiefmoeder praten maar zodra papa binnenkomt hem helemaal claimen en de stiefmoeder totaal buitensluiten. Kortom, het kan allemaal.

Als je kind gepest wordt op school heeft dat diepgaande invloed op het gevoelsleven en het zelfvertrouwen en zelfbeeld van je kind.
Door middel van geleide meditaties en hypnotherapie kan hier op een positieve versterkende manier aan gewerkt worden.
Hierdoor neemt het zelfvertrouwen toe en heeft je kind weer het gevoel dat hij of zij zichzelf kan beschermen en voor zichzelf kan opkomen, zo belangrijk!
Ik vertel je er graag meer over.
Hartelijke groet, Alexandra

De boosheid van mevrouw was groot. Na jaren ploeteren was de relatie met haar vriend stuk gelopen omdat hij zo’n akelige rot-dochter had. Zo zag ze dat. Als iemand zo duidelijk een kind de schuld geeft laat ik hem of haar eerst uitrazen. Natuurlijk is een kind nooit schuldig ook al kunnen pubers wel heel vervelend doen, dat is zeker zo.

Mevrouw had zelf een kind, en haar vriend had ook een zoon, die verder weinig problemen gaf. Mevrouw had zelf geleden onder Joyce, de dochter van haar vriend, maar haar kind eveneens. En natuurlijk, alle keuzes die wij als volwassene maken hebben invloed op onze kinderen.

Als mevrouw Joyce of haar vader aansprak op iets, nam hij steevast zijn dochter in bescherming. Dat doen ouders meestal, en nog meer als er ook sprake is van schuldgevoelens bij vader. Vader had medelijden met Joyce, omdat haar moeder nauwelijks in staat was om een kind op te voeden

Ook bij moeder, maar eveneens als zij bij vader en zijn vriendin verbleef, trok Joyce alle aandacht naar zich toe. Ze ging tussen de vriendin en vader in zitten, en als mevrouw daar een opmerking over maakte kreeg ze van vader te horen dat ze jaloers was op een kind van 13 jaar. Het gedrag van Joyce (verleidelijk gedrag naar vader) was vreselijk irritant. Zij wilde bepalen wat er gegeten en gedronken werd, anders at ze niet. En vader koos dan partij voor zijn dochter.

Als mevrouw (in het begin van de relatie) iets voor Joyce kocht werd het niet gewaardeerd. Sterker nog, ze kon er heel laatdunkend over doen (dat stomme vest). En als mevrouw haar of de kinderen in het algemeen een advies gaf, dan liet ze duidelijk blijken het allemaal onzin te vinden. Soms zei ze rechtuit: jij hebt niks over mij te zeggen.

Het was een enorme beproeving geweest en nu gaf mevrouw Joyce de schuld van het mislukken van haar relatie. Geen enkel kind voedt zichzelf op, dat moeten ouders doen. Vader had hier duidelijk in moeten grijpen. Mevrouw gaf zelf haar eigen kind een duidelijke en liefdevolle opvoeding. Dit kind gedroeg zich over het algemeen prima. Maar toch kon de vader van Joyce zich storen aan bepaalde gedragingen zoals langzaam eten. Dan kon hij het niet laten om daar wat van te zeggen. En dan werd mevrouw woedend: hoe dúrf jij iets te zeggen over mijn kind, terwijl jouw kind wel 100x erger is??

Uiteindelijk had men besloten de relatie te stoppen, maar dit betekende voor mevrouw een extra verhuizing met haar dochter naar een andere plaats, een verandering van school voor de dochter, kortom: een heleboel vervelend gedoe. Ook al die ergernis kwam bij Joyce terecht. En eigenlijk ligt de verantwoordelijkheid bij de ouders van Joyce, niet bij Joyce zelf. Een kind kan maar zo lastig zijn als je als ouders toelaat. Grenzen stellen is essentieel.

Je kunt het een kind niet aanrekenen als het verwend en vervelend is. Het moet wél een halt toe worden geroepen. Schelden dat het rotkind is, is dus ook niet correct. Toch kan iemand er zó veel last van hebben gehad, dat ik schelden en boosheid niet meteen de kop indruk.

Als je veel strijd hebt met je puber, dan wil positief contact er nog wel eens bij inschieten. Voor je het weet ben je alleen nog maar aan het corrigeren of discussiëren. Zorg er dan voor dat je ook ruimte maakt voor positieve gebaren. Bijvoorbeeld het brengen van een kopje thee en een koekje als hij/zij zichzelf teruggetrokken heeft op zijn/haar kamer. Of het klaarmaken van een lievelingsmaaltijd van je kind. Op deze manier laat je zien dat je, ondanks de discussies en de strijd veel om je puber geeft. Je puber zal lang niet altijd meteen positief reageren op je gebaar. Toch is het belangrijk om korte onbeladen momenten te creëren. Dan ontstaat er tussendoor meer zachtheid tussen jullie, zodat er meer kans is op meer positief contact op langere termijn.

Bij bijna elke intake die ik in mijn therapiepraktijk heb kom ik ouders tegen die problemen in hun pubers zien die de puber zelf anders ziet.

Heel veel van de problemen van de pubers zijn een weerspiegeling van de mening van de ouders.

Dus, zie jij een probleem bij je Puber? Kijk dan eens naar jezelf en je eigen mening.... Mag je puber zichzelf zijn of leg jij hem teveel op?

Hypnotherapie helpt echt bij buikpijn en buikklachten.

Professor dr. Marc Benninga kinderarts maag darm en leverziekten zegt: "Hypnotherapie, de meest aangetoonde effectieve methode voor kinderen met functionele buikklachten". (Wanneer er geen organische oorzaak wordt gevonden is er sprake van functionele buikpijn).
Bij een onderzoek waarbij de helft van ruim 50 kinderen gedurende drie maanden zes hypnotherapiesessies kreeg van een hypnotherapeut en de andere helft kreeg een standaardtherapie bij een kinderarts (Benninga).
85% van de kinderen in de hypnosegroep was één jaar na afloop van de therapie pijnvrij, versus 25% van de kinderen in de groep van de kinderarts.

Heeft je kind last van chronische buikpijn, pds of functionele buikpijn dan wil ik hem of haar graag helpen door middel van Hypnotherapie.
Ik heb hier ook heel goede resultaten mee geboekt.
Voor meer informatie neem gerust contact met me op.

Ik krijg regelmatig de vraag of je ook met kinderen therapie kunt doen.
Juist met kinderen is dan mijn antwoord.
Zelfs met heel jonge kinderen, vanaf 3, 4 jaar.
Hoe komt dat?
Omdat ze nog heel open staan voor positieve suggesties,
ze geloven nog in magie,
nemen letterlijk wat je zegt
en geloven dat.
Ik werk met kinderen altijd met geleide meditaties die ik helemaal op maat maak, hier verwerk ik de positieve suggesties in, allerlei elementen om eventuele pijnen en angsten los te kunnen laten en ontspanning en vertrouwen toe te laten, gedeeltes waarin het zelfvertrouwen vergroot kan worden en dit heeft vaak een sfeer van magie, wondertjes worden mogelijk gemaakt.
Met hartelijke groet,
Alexandra

Stel duidelijke grenzen en sta niets toe. Het wordt niet beter als je oogluikend toestaat dat je kind rookt, blowt of drinkt. Sommige ouders doen dit, omdat ze bang zijn dat hun kind het anders buiten hun zicht het toch wel gaat doen. Dat kan best, maar als je geen duidelijke grenzen stelt, dan heeft je puber het gevoel dat het je niets uitmaakt en dat het allemaal niet zo erg is. De kans is dan veel groter dat het naast thuis ook op andere plekken gaat experimenteren met alle gevolgen van dien. Wees dus heel duidelijk in je statement. Heb je het gevoel dat het al zover is? Zoek dan snel hulp!

Veel van hoe kinderen zich voelen en gedragen komt voort uit loyaliteit. Voor ouders, voor de normen en waarden van de familie, voort uit groepsdruk.
Het is belangrijk dit op tafel te krijgen, zodat kinderen begrijpen en dit los kunnen laten.