Tips bij kinderproblemen

Kinderen kunnen vaak heel goed snappen en uitleggen wat ze voelen en hoe ze zich willen gedragen. Maar het dan ook toepassen op het moment dat de spanning oploopt is vaak nog niet zo simpel.
Zoek daarom naar therapeuten die niet alleen uitleggen, maar ook laten voelen. Zodat ze gelijk ervaren hoe het anders kan.

Boekentip voor ouders met een somber kind

Krachtig je kind ondersteunen bij somberheid of depressie, hoe doe je dat?
'Sterksamen' is een aanbod voor ouders van tieners, die last hebben van somberheid en/of depressieve gevoelens.
Sombere gedachten of gevoelens hebben vaak veel invloed op het leven van je kind, maar ook op je gezin. De somberheid, lusteloosheid, terugtrekken, schooluitval, irritatie, of angst kunnen je veel zorgen geven.
Er is onlangs een boek verschenen van hen ter informatie/ ondersteuning voor ouders; "Samen sterk" In het boek lees je: Hoe je in verbinding kunt blijven met je kind. Hoe je om kunt gaan met de emoties van je kind. Wat de invloed van gedachten is op het gedrag van je kind. Hoe je positief gedrag kunt stimuleren en hoe je kunt blijven opvoeden. Wat een depressie is en welk gedrag hierbij hoort. Welke factoren van invloed zijn op een depressie en welke verschillende behandelingen er voor jongeren zijn.

Boekentip: Grenzen & kinderen. Schrijvers: Dr. Henri Cloud, Dr. John Townsend

Boekentip: Leer je kind omgaan met boosheid. Schrijver: Ross Campbell

Als kinderen klein zijn moet je ze diepe wortels geven.
Als ze groter worden moet je ze vleugels geven.

Dit vind ik een prachtig Indiaas gezegde wat voor mij heel wezenlijk is in de opvoeding van kinderen.
De diepe wortels als symbool voor verbonden zijn met je bodem. Je bodem zijn je ouders en familiesysteem waar jij een onderdeel van uit maakt en waarmee het noodzakelijk is om je mee te hechten om te kunnen groeien.
De verbondenheid staat bij kleine kinderen centraal en naarmate kinderen ouder worden hebben ze steeds meer ruimte en vertrouwen nodig om hun autonomie te ontwikkelen en hun vleugels uit te slaan. De vleugels symboliseren voor mij zelfvertrouwen en het vertrouwen vanuit ouders/opvoeders om hun eigen weg te mogen gaan.

(Maar dat is niet altijd eenvoudig.)

Mevrouw had er genoeg van steeds te investeren in de kinderen van haar vriend en niks terug te hoeven verwachten. Hij was van goede wil, begreep haar volkomen maar dacht eer niks aan te kunnen veranderen. Bij mij in de praktijk kwam hij erachter dat dit wél kon. En dat alleen HIJ er iets aan kon veranderen. Hij onderschatte echter hoe moeilijk dit was.

Ik probeerde hem te laten inzien dat zijn gedrag hierin cruciaal was, en dat hij vooral zichzelf onder de loep moest nemen. Het leek hem echter niet zo’n probleem. Hoewel hij goede voornemens had gemaakt was er weinig van terecht gekomen. Dat komt vaker voor. Het is vaak beter de stap uit te stellen, dan een halve stap te maken. Maar ook als de halve stap is gezet kan het probleem vaak alsnog worden opgelost.

Mensen hebben soms moeite om toe te geven dat ze iets niet kunnen, of niet durven. Ik begrijp dat volkomen. Angst om je kind te verliezen is niet vreemd. Echter: duidelijkheid is iets anders dan boosheid. Hij dacht dat hij boos moest worden. Echter ingrijpen is belangrijk, boosheid hoeft maar zelden. .

Echter je kunt een gedragsverandering niet “tussen de soep en aardappelen” bewerkstelligen. Een echte verandering kan pas als je er echt een PUNT van maakt, als je er echt voor gaat zitten.

Een goede voorbereiding is belangrijk. Ik heb daar wel honderd tips voor. Afhankelijk van het soort kind, de relatie zoals die is, het type ouder, de situatie eromheen, probeer ik mee te denken wat voor deze situatie verstandig is. Ik geef zelden zo maar wat tips uit de losse pols, want sommige tips kunnen desastreus uitwerken als je de situatie eromheen niet meeweegt.

Als je onzeker bent over het kiezen van je woorden is het soms een idee om thuis nog eens te oefenen met je partner, zodat je op het moment suprême niet voor verrassingen komt staan. Oefenen mag natuurlijk ook bij mij in de praktijk.

Als je tussen de ruzies met je puber nog een beetje wilt lachen, is het boek van Kluun "Help, ik heb een puber" een leuke aanrader.

Naast zijn droge humor, gaat hij in op een aantal typische onderwerpen die met de puberteit te maken hebben.

En hij stelt de vraag:
Wat voor ouder bent u?
Een buideldier of toch een neushoorn?

En wat voor puber heeft u? Een nerdy puber, of een relpuber?

Ondanks de hilariteit én herkenning die zijn voorbeelden bij je oproepen, zitten er ook een aantal tips en adviezen in het boek verstopt.
Het boek is makkelijk te lezen en zorgt voor een kleine positieve kwinkslag in een intensieve periode!

Als je puber vaak met je in discussie gaat en het regelmatig uitloopt op ruzie, leer jezelf dan aan om je reactie uit te stellen. Op deze manier voorkom je escalaties. Zodra je herkent dat je puber jou op de kast probeert te krijgen, zeg je kalm: "Ik heb je gehoord, en ik kom er later bij je op terug". Blijf kalm en loop desnoods de situatie uit en deal dan vooral even met je eigen emoties. Op een moment dat jij kalm bent en je puber is kalm, ga je er op jouw initiatief weer een gesprek over aan. Meestal lukt het dan al veel beter.

Ruim 8 jaar hadden ze gewacht om te gaan samenwonen. Twee gescheiden partners met kinderen. Ze waren het moe om steeds de spullen te pakken, steeds weer van de een naar de ander te gaan. Geschikte huizen hadden ze voorbij laten gaan en nu was er weer een huis wat voor hen ideaal leek. Deze keer zette men de stap.
Er was weliswaar wat gedoe met zijn zoon van 20 jr. Zijn twee dochters woonden inmiddels op zichzelf. Zijn vriendin had twee jongere kinderen. Ieder kreeg een eigen kamer.

De 20-jarige zoon van vader had zijn studie afgebroken en wilde gaan werken, maar dat kwam niet van de grond. Vader probeerde hem aan de slag te krijgen, maar behalve wat losse twijfelachtige baantjes, kwam er geen zekerheid. Vader wilde hem bijbrengen dat je niet kunt leven van de lucht.

De vriendin van vader was wel lang geduldig gebleven, maar zag eigenlijk al jaren aankomen dat dit zo niet goed kwam en dus zat zij vader op de hielen. Geduld raakt een keer op. En kon zij het niet meer laten om zich te bemoeien met deze jongen. Een keer had ze zelfs ronduit ruzie gemaakt met stiefzoon. Dat is nooit verstandig, maar wel begrijpelijk. Zij is niet de moeder, zij is dus niet de opvoeder. De ruzie tussen mevrouw en stiefzoon leidde dus ook tot ruzie met vader.

Dit soort situaties (waarbij het al te lang heeft geduurd) komen vaak voor. Vader zat er verslagen bij, toen ze bij mij in de spreekkamer dit verhaal vertelden. Het samenwonen met de nieuwe partner ging al zo snel mis. Hij had nu ook het problematische ontdekt van zijn “hart-op-de-tong” vriendin gezien. Het had geleid tot moeilijkheden met zijn zoon.

Hoewel ze dat niet direct inzagen was er intensieve begeleiding nodig, vooral om vader te helpen zijn standpunten te volgen, en niet die van zijn vriendin, als het ging om zijn zoon. Wil dat zeggen dat hij haar wensen niet moet respecteren? Nee. Maar je moet wel bij je eigen uitgangspunt beginnen.

Als je kind in therapie wil is het natuurlijk goed om het te steunen. Check echter altijd of het kind het ook echt wil, of dat het gaat omdat de ouders het zeggen. Zonder intrinsieke motivatie werkt geen enkele therapie.

boekentip: SOS mijn kind heeft stress. Van Karin Genijn.
Steeds meer kinderen krijgen al op jonge leeftijd last van stress, aandachtsproblemen, faalangst, een laag zelfbeeld, slaapproblemen, piekergedachten en prikkelgevoeligheid.
Vaak wil je als ouders helpen maar weet je niet goed hoe. In dit boek staat er helder omschreven wat stress is, hoe je dit herkent bij je kind en uitlegt aan je kind. Ook geeft het tips hoe je er als ouder er op kunt reageren en het geeft praktische handvaten hoe je er samen iets aan kunt doen.

Boekentip: "Het no-nonsense meditatieboek voor kinderen" van Steven Laurey en Vanessa Charland

In dit boek laten de schrijvers zien hoe meditatie kan helpen bij het omgaan met gevoelens. Vaak zijn we geneigd om negatieve gevoelens als angst en boosheid te onderdrukken waardoor het als spanning in je lijf op kan slaan. Met het boek leren kinderen en of ouders hoe ze de meditatie in kunnen zetten om zorg te dragen voor de gevoelens en ze te verzachten.

Ik lees heel veel young adult boeken. En dan altijd fantasy. De meeste fantasy boeken hebben een sterke vrouwelijke hoofdrolspeelster. Het grijze muisje, vaak eenzaam, bloeit op tot een stoere chick. Ze overwind haar angsten en onzekerheden. Dit doet ze niet in een keer, er is een proces. De boeken van Holly Black, Sarah J. Maas en Julie Kagawa hebben allemaal een sterke vrouwelijke hoofdrolspeelster. Het kan je helpen wanneer je jezelf niet zo stoer en bijzonder vindt. Wanneer je eenzaam bent en wanneer mensen jou niet begrijpen.

Voor het eerst op vakantie met je samengesteld gezin?

Vakantieplannen maken is het leukste wat er is…. Misschien nog wel leuker dan de vakantie zelf. Je hóeft niks, je mag lui aan het strand liggen maar ook veel interessante plekken bezoeken als je daar zin in hebt… Maar heb je een samengesteld gezin wordt dat al minder eenvoudig. Allereerst moet je met de ex-partner(s) in overleg als je graag alle kinderen mee wil nemen. En dat wil je….. of toch niet?

Als jouw kinderen meegaan en die van je partner dan wordt de groep groot. Misschien heel gezellig als het goed gaat met elkaar. Sommige kinderen zijn juist in de vakantie uit hun doen, omdat de structuur ontbreekt. Andere kinderen hebben een gebruiksaanwijzing die dagelijks al de nodige onderlinge conflicten opleveren.

Een vakantie is bedoeld om jezelf op te laden, niet om opgebrand terug te komen. En toch komt het regelmatig voor dat een vakantie een grote beproeving wordt. Er zijn ook andere oplossingen mogelijk zoals:
Ieder gaat een weekje met de eigen kinderen op stap, zodat je al die grote ergernissen vermijdt, maar ook quality time hebt met je éigen kinderen. En probeer daarnaast nog een weekje of weekendje mét je partner en zónder kinderen te gaan. Quality time voor de relatie!

Het grote voordeel is dat je met je eigen kinderen kunt “lezen en schrijven”. Je weet wanneer je iemand even met rust moet laten. Je weet waar ze van houden. Het verloopt “automatisch” goed. Natuurlijk kan een gezamenlijke vakantie ook heel leuk zijn, maar ik heb al zo vaak gehoord en gezien dat het een tegenvaller werd. En dan kom je gefrustreerd terug i.p.v. verkwikt.

Het kan heel goed gaan, maar veel dingen die regelmatig voor tegenvallers zorgen zijn:
- Verschillende verwachtingen en behoeftes, vooral als deze niet uitgesproken zijn
- Verschillende gewoontes en rituelen
- Een kind met extra behoefte aan aandacht niet kunnen geven wat nodig is
- Irritaties over elkaars kinderen
- Ruzies tussen de kinderen onderling

Samen met haar huidige vriend had ze onlangs ook een kindje gekregen. Ze had ook 2 eigen kinderen van een andere relatie. Naar haar eigen kinderen was haar vriend heel lief, geduldig en begripvol geweest, zodat ze ook zeker geen problemen had verwacht, toen ze zwanger raakte.

Zijn houding veranderde na de geboorte van hun kindje: hij reageerde kortaf op haar kinderen, terwijl hij wel liefdevol omging met het kleine meisje van hun samen. De kinderen voelden ook het verschil aan. Haar dochtertje had gezegd dat ze hem niet lief meer vond.

De twee oudsten waren wel heel blij en bijzonder trots op hun nieuwe zusje en over het algemeen waren ze vreselijk zorgzaam. Aan aandacht kwam het kleintje niks tekort.

Het onderwerp van het verschil in eigen en niet eigen kinderen had mevrouw enkele keren geprobeerd aan te snijden, maar haar vriend ontkende dat er een verschil was. Mevrouw twijfelde steeds vaker of ze er wel goed aan hadden gedaan om nog een kindje erbij te nemen. Ze lag er wakker van.

Ook oma (de moeder van haar vriend) maakte duidelijk verschil tussen haar “eigen” en “niet eigen” kleinkinderen. Haar vriend was enig kind. Voorheen was het niet zichtbaar geweest, dat oma haar stiefkleinkinderen achter stelde, omdat er nog geen “echte” kleinkinderen waren.

Hoewel de kinderen gelukkig nog niet gemerkt hadden dat ze voor oma niet meetelden, maakte mevrouw zich zorgen om de toekomst: hoe zou dat gaan met cadeautjes? Het zijn toch allemaal kinderen? Háár moeder maakte geen verschil, maar voor deze oma was er ook minder verschil (allebei “eigen”).

Haar vriend leek het niet te begrijpen als ze voorzichtig een opmerking maakte over de rol van de oma’s. Wou hij het niet begrijpen of zag hij het echt niet? Er zijn veel mensen die denken geen verschil te voelen tussen een eigen kind en een kind wat niet van jezelf is. Dat is een grote misvatting.

De kop in het zand steken en doen alsof het verschil er niet is, levert in elk geval niks op. Als je er eerlijk over praat, kun je naar oplossingen zoeken. Uiteraard blijven de verschillen, maar hoe je ermee omgaat kan toch een groot verschil maken.

Veel voorkomende patronen in de relatie tussen ouders en hun pubers.
Herken je ze?

Najagen - terugtrekken
Hoe meer de ouder zich met de puber wil bemoeien,
hoe meer de puber zich terugtrekt...
Des te meer de ouder zich ermee gaat bemoeien....
Hoe meer de puber teruggetrokken, opstandig of nors wordt....
enz.

Najagen - terugvechten
Hoe meer de ouder zich met de puber bemoeit....
Des te meer de puber in opstand komt, boos wordt.....
Hoe meer de ouders proberen de grip te houden, strenger worden....
Des te meer de puber zich af gaat zetten.
enz enz.

Terugtrekken - terugtrekken
Hoe minder de ouder reageert op de signalen van het kind,
des te meer het kind afhaakt en zich terugtrekt...
Des te minder de ouder oog heeft voor het kind...
Hoe onzekerder het kind wordt en geen pogingen doet,
zijn eigen weg gaat.

Terugtrekken - najagen
Hoe meer de ouder afhaakt om zichzelf te beschermen,
des te meer de puber probeert de afwezige ouder te bereiken, bijvoorbeeld door zijn best te doen, verantwoordelijkheid op zich te nemen...
Hoe meer de ouder zich voelt falen en zich verder terugtrekt,
hoe meer het kind zich zorgen maakt en zijn aandacht richt op de ouder.

Probeer eens jullie interactiepatroon in kaart te brengen. Welke neiging herken je bij jezelf?

Hulp nodig om dit te doorgronden? Voel je welkom?

Hartelijk groet,

Nadat ze enkele jaren hadden samen gewoond besloten ze weer te gaan latten. Ook ik dacht in eerste instantie dat dit een stap terug was. Zij zagen het achteraf als een stap voorwaarts. Als men start met een relatie wil men vaak maar één ding: samenwonen en ziet men latten als een soort 2e keus.

Hij had drie kinderen: één zoon en twee dochters. De “problemen” (als je daar al van kon spreken), gingen vooral over de oudste dochter (17 jaar). De houding van het meisje was verre van actief, ze hing maar op de bank, de hele dag met een gsm voor haar neus. Niet vreemd, dat doen alle meiden op de leeftijd zul je denken….

De kinderloze vriendin van vader had ook veel begrip hiervoor en vond dus dat ze nooit boos mocht worden en hield dat zo lang in dat ze nu op ontploffen stond, telkens als ze haar weer zag liggen op die vervloekte bank…. Tsja.

Vader en zijn vriendin waren beiden zeer harde werkers, die allebei veel energie stopten in “alle ballen in de lucht houden”. En vriendin kon het dus niet áánzien…. Vader kon dat evenmin, maar omdat het zijn dochter was lukte het hem om niet iedere keer boos te worden. Als hij dochter uiteindelijk iets vroeg dééd ze het wel (na het gebruikelijke uitstellen: ja hoor…. Dat doe ik zó.). De vriendin van vader bleef zich veel te lang inhouden en tja, zij was natuurlijk ook niet in de positie om in te grijpen. Maar boosheid binnen houden is niet gezond.

Het is bijzonder, maar toch hadden de dochter en de vriendin van vader een prima contact, dochter vond het heel gezellig als de vriendin met haar iets ging doen (en niet om ergens van te profiteren, want dat zie je ook nog wel eens).

Het was daarom vreemd dat dochter voor de verjaardag van de vriendin haar niet feliciteerde en ook geen cadeautje kocht, terwijl dat andersom wél gebeurde. Vader had dan altijd boos gereageerd op dochter. Er veranderde echter steeds niks.

Ik adviseerde vader om te zeggen dat het hem verdriet deed als dochter zijn vriendin niet feliciteerde i.p.v. zeggen “doe niet zo onfatsoenlijk”. Dochter wilde haar vader geen verdriet doen en zijn vriendin evenmin. Dus de volgende keer kwamen dat cadeautje en de felicitatie er wel. Dat was de eerste stap tot verbetering. Wat een ander woordje al kan doen….

Ze kwamen nog een keer terug voor wat kleine andere dingetjes en daarna sloten we de hulpverlening af. Toch gaan vader en zijn vriendin niet meer samen wonen. Het is goed zo.

Als je aan kinderen wil leren wat er in de binnenwereld gebeurt en hoe dat werkt dan is het boek "Wonderlijke binnenwereld" van Maaike Steeman een aanrader. Dit boek is geschreven voor kinderen en jongeren en voor de mensen om hen heen. De rode draad in het boek is de Acceptatie en Commitment Therapie (ACT). Kinderen leren (nare) gedachten en gevoelens beter te begrijpen en er woorden aan te geven, waardoor je er ook makkelijker over kan praten.

Oudste of jongste? Enig kind? Je plaats verandert in een samengesteld gezin

Vroeger volgde de oudste zoon de vader automatisch op, wanneer deze overleed. Hij werd direct gezien als “de man in huis”, zelfs als hij nog maar 13 jaar was. Bij meiden zag je een ander fenomeen: zij bleven soms voor hun ouders zorgen “tot het einde”. Soms was hun leven daarna helaas grotendeels voorbij. Zo gebeurt dat nu niet meer en toch maakt het veel uit welke plek je hebt in de rij.

Verschillen in de opvoeding tussen een oudste en een jongste kind komen nog steeds voor. Waar de oudste soms flink voor heeft moeten “vechten”, wordt de jongste op dezelfde leeftijd automatisch toegestaan. Natuurlijk is dat geen wet, maar vaak zie je dat oudsten specifieke rollen vervullen, en jongsten zich juist heel erg bemoederd voelen door “de grotere kinderen”.

Maar in een samengesteld gezin kan een enige zachtaardig meisje plotseling geconfronteerd worden met stoere stiefbroertjes. Men moet ineens alle aandacht delen. Jongens die na de scheiding zich bij hun moeder gepositioneerd hebben als “de man in huis” moeten plaats maken.

Kinderen worstelen ermee dat bv. het oudste kind ineens niet meer “de oudste” is als de iets oudere kinderen van de partner aanwezig zijn. Dat vraagt aanpassing. Het lijkt misschien voor de ouders vrij logisch en natuurlijk is het dat ook: zij blijven de verantwoordelijken.

Daarom is het belangrijk dit ter sprake te brengen. Bij grote kinderen kan dat gewoon besproken worden, maar ook kleine kinderen voelen dit soort verschillen in posities aan. Jij bent niet mijn papa of mama en wél van mijn stiefbroertjes…..

Met woorden die passend zijn bij de leeftijd kun je het daar in je samengesteld gezin over hebben. Een genogram kan daarbij behulpzaam zijn, zeker als ouders hun problemen al doorgeworsteld hebben aan de hand van zo’n genogram. Dat maakt het ook voor de kinderen wat overzichtelijker. Je helpt ze woorden te geven aan datgene waarvoor ze eerder geen woorden hadden.
Bij kleine kinderen is een lang gesprek natuurlijk niet aan te raden. Maar het gemaakte genogram kan bewaard worden en erbij gepakt worden indien wenselijk.

Francine Oomen schrijft al jarenlang haar reeks: Hoe overleef ik....
Veel jong volwassen van nu hebben in hun jeugd deze boeken gelezen. Francien merkte dat er behoefte was aan een boek speciaal voor hen (twintigers) en dat is nu uit! "'Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel"' heet het boek en snijdt heel veel thema's aan waar jong volwassenen mee worstelen. Zij legt hierin uit de Voice Dialogue methode: of te wel we bestaan uit verschillende subpersonen, de pleaser, de luiwammes, de streber en nog veel meer. Je leert welke subpersonen bij jou horen. Ook leer je luisteren naar wie aan het woord is.
volwassen zijn in deze tijd: met veel overlevingstips

Boekentip voor kinderen die worstelen met perfectionisme en faalangst: "Het meisje dat nooit fouten maakte." Mark Pett

Het boek laat de belevingswereld zien van een meisje dat het gevoel heeft dat ze geen fouten mag maken. Het is een mooie eerste bewustwording voor kinderen die de druk voelen om altijd alles meteen goed te moeten doen." De boodschap van het boek is dat het niet gaat om goed doen. Dat fouten maken erbij hoort en mag.

Het omdenk boek van Berthold Gunster over opvoeden. Amusant geschreven met voorbeelden en handige tips. Het zet opvoeden in een ander daglicht en helpt om daar op een nieuwe en prettige manier naar te kijken. Het doet recht aan jou en aan je kind. Wil je begeleiding bij het grootbrengen van je kids of over hoe je met hen om kan gaan? Ik denk graag met je mee! Welkom!
Lastige kinderen? Heb jij even geluk!

Er is een werkboek voor pubers en ouders gebaseerd op de Houd Me vast van Sue Johnson.
Hoe kom je als puber los van je ouders in verbinding met je ouders. Hoe laat je als ouder je kind los zonder de verbinding te verliezen.

Als je pubers in huis hebt valt het niet mee om zuinig met energie te zijn. Maar ook andere ergernissen kunnen oplopen als het om stiefkinderen gaat. Zo stoorde deze man zich
aan de zoon van zijn vriendin. Lag hij niet tot 12 uur of later in bed dan hing hij op de bank. Zijn vriendin erkende dat haar zoon ook liever wat energieker zag, maar meestal bleef het daarbij.

Op allerlei vriendelijke en minder vriendelijke manieren had stiefvader geprobeerd in dit gedrag verandering aan te brengen. Hij was ook meerdere malen echt uit z’n slof geschoten. De vriendin van stiefvader zei dat ze het wel met hem eens was, maar steunde hem uiteindelijk niet echt. Stiefvader voelde zich niet serieus genomen door zijn vriendin. De boosheid liep op.
Lampen die bleven branden, radio en TV aan en ook de verwarming hoog, zelfs als stiefzoon meerdere uren uit huis weg was. Stiefvader noemde hem steeds vaker laks en vroeg zich hardop af waarom die jongen niet gewoon even alles uit kon zetten, zoals zijn eigen kinderen dat deden? De energierekening viel (zoals te verwachten) tegen. Dit had tot gevolg dat stiefvader er nóg meer op ging letten dat lampen niet onnodig bleven branden.

Op een dag dat stiefzoon altijd het laatst weg ging ’s morgens kwam stiefvader ’s avonds thuis, alle verlichting in huis aan, de verwarming op 20 graden en de radio aan.
Het stoom kwam zowat uit de oren van stiefvader. Toen zijn vriendin thuis kwam kregen ze enorme ruzie: stiefvader stelde voor dat zijn vriendin haar zoon wegstuurde. Hij vond dat de jongen maar bij zijn vader moest gaan wonen. Moeder was het daar niet mee eens, en verdedigde haar zoon en de ruzie werd steeds heftiger. Steeds vaker kwamen er ruzies voor over de zoon, en steeds vaker begon ook moeder te twijfelen of samen wonen wel een goed idee was geweest.

Soortgelijke problemen? Leer ze oplossen.

"Ouders in nesten" van Sven Bussens

Veel kinderen / jongeren worden ingeschat als 'hoog begaafd'. Bijkomend accepteert men dan lastig gedrag bij hen als zijnde 'dat hoort erbij'.
Mijn inziens gaat dit niet 1 op 1 op. Wat ik zie bij een kind dat hoogbegaafd is en regelmatig 'uit de bocht vliegt', bijv. woede-aanvallen, hoofd bonken, aan wenkbrauwen plukken van zichzelf, is een kind dat lijdt onder een (te) hoge gevoeligheid. Een gevoeligheid die veroorzaakt wordt door een ontregeld zenuwstelsel. Het kind heeft eerder iets meegemaakt dat veel te snel op hem afkwam, te onverwachts, of veel te groot was, om op dat moment in een veilige setting te kunnen verwerken. Dit roept in nanoseconden, in betreffend moment, overlevingsenergie op (vechten, vluchten). Maar er is geen vermogen om dit daadwerkelijk in te zetten. Het kind raakt overweldigd, de energie bevriest, en wordt in het hier en nu door iets steeds opnieuw getriggerd. Het gaat erom alsnog deze energie los te kunnen laden.
Gelukkig is dat ook mogelijk. Ik zie geregeld van deze kinderen. Het komt ook regelmatig voor dat dit met omstandigheden tijdens de zwangerschap of tijdens of rondom de geboorte van het kind te maken heeft.
Het is dus vaak geen bijproduct van Hoogbegaafdheid. je kind hoeft er niet onder te lijden. net zo min als jullie als ouders en de verdere omgeving.

Dit boek geschreven door Philippa Perry is makkelijk en prettig leesbaar. Met humor en mildheid voor beide kanten, de ouder en de jeugdige, zal je je in dit boek herkennen en geeft het tools om echt in contact met je kind te zijn.
Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen

Kinder kaartendeck van Willemijn Welten
Met dit kaartendeck maken kinderen op een laagdrempelige, wijze kennis met manifesteren. Elke kaart heeft een illustratie die een verhaal vertelt. Ze prikkelen de fantasie en je kunt ze gebruiken om een gesprek te openen . Ze kunnen helpen om meer bewust met jouw kind de dag te starten en/of af te sluiten. Ook leuk voor ouders die zelf bewuster in het leven willen staan. Het zijn wijsheden voor alle leeftijden.

De term ‘vaktherapie’ is de overkoepelende naam voor beeldende therapie, danstherapie, dramatherapie, muziektherapie, psychomotorische therapie, psychomotorische kindertherapie en speltherapie.

Bij vaktherapie ligt de nadruk meer op het doen en ervaren en minder op het praten. Door gerichte oefeningen en werkvormen kun je jouw problematiek onderzoeken en jouw emoties en gedachten daarbij vormgeven. Door de ervaringen die je bij deze werkvormen opdoet, werk je aan bewustwording en kun je nieuwe inzichten verwerven. Je kunt bijvoorbeeld leren om op andere manieren te reageren op situaties of gevoelens. Zo kun je nieuwe mogelijkheden ontdekken en vaste patronen doorbreken.

Vaktherapie is heel geschikt voor kinderen en jongeren voor wie verbale therapie niet aansluit. Vaktherapie is non verbaal.

Als jouw zoon of dochter angstig is, is het belangrijk om dit gevoel te erkennen. Jongeren begrijpen vaak zelf ook niet zo goed, waar hun angst vandaan komt. Dat maakt het gevoel niet minder echt. Wees dus als ouder niet bang om door te vragen en over de angst te praten. Daardoor ervaart de jongere, dat zijn gevoel serieus genomen wordt.

Hoe graag je ook wilt helpen, probeer niet meteen met allerlei adviezen of plannen te komen. Al zijn deze goedbedoeld, ze kunnen de problemen vaak niet wegnemen. Het werkt in de meeste gevallen beter om de angst eerst te erkennen, en vervolgens met afleiding te komen. Uiteraard is hulp zoeken belangrijk, als de angst een te grote rol blijft spelen in het leven van de jongere.

Zo ontwikkelt je kind een POSITIEF ZELFBEELD
Laat je kind zelf dingen oplossen.
Geef ook individuele aandacht,
Praat over helpend en niet helpend. Vermijd goed en fout.
Begrijp en benoem het gevoel van je kind.
Geef je kind ruimte voor zijn eigen manier.
Geef complimenten over het proces en niet over het resultaat.

Kinderen moeten wennen aan je nieuwe partner en omgekeerd moet je partner ook wennen aan jouw kinderen. En als jullie beiden kinderen hebben geldt dat ook voor jou en je kinderen. Wanneer de partner geen eigen kinderen is het wennen anders, maar dan snapt de partner vaak niet hoe belangrijk jouw band met je kinderen is. Ook dan loopt het allemaal niet vanzelf, zoals je gehoopt had.

Ik hoor vaak dat kinderen die zich niet op hun gemak voelen bij de nieuwe partner vreemd en bizar gedrag vertonen. Soms stellen ze vragen niet rechtstreeks aan de stiefouder (bv.wat er gegeten wordt) maar gaat de vraag via de eigen ouder. Soms wordt de stiefouder ronduit genegeerd. Ze weten niet hoe ze moeten omgaan met de nieuwe partner. Daar zit lang niet altijd iets negatiefs aan, maar meer: het is hier anders, ik ben voel me niet thuis.

Ouders zijn geneigd om dan te vragen waarom een kind zich zo gedraagt. Kinderen kunnen daar vaak niet op antwoorden, willen meestal ook helemaal niet “vervelend” zijn. Maar het IS natuurlijk WEL vervelend. Dus er moet wel worden ingegrepen, en liefst redelijk snel. Hoe langer je wacht, hoe meer dit gedrag is ingesleten, en hoe moeilijker het is om het te veranderen.

Soms gaat het zover dat een kind zijn vader op het werk appt, om een koekje te vragen, terwijl stiefmoeder (bonusmoeder) twee meter bij het kind vandaan zit. Men ziet daar niks verkeerds in, en grijpt niet in, omdat bv. vader zichzelf in dat gedrag herkent (ik was vroeger ook verlegen). Maar als je in zulke situaties het kind niet snel helpt, wordt het gewoon, en is verandering later dubbel zo moeilijk. De betreffende bonus/stiefmoeder zal zich in een dergelijke situatie dan nog meer buitenstaander voelen dan zij zich waarschijnlijk tóch al voelde. Zo’n relatie is dan bij voorbaat al veel lastiger, dan dat je het in het begin oplost.

Hoe je dit kunt oplossen is niet zo eenvoudig te zeggen. Het is allemaal maatwerk. Elke situatie is anders. Maar vaak is het op zich vrij snel en gemakkelijk te verhelpen, mits je je echt goed in de situatie verdiept. Ook is het belangrijk dat je kijkt naar de patronen die zich in de toekomst zouden kunnen vormen, zodat je voorkomt dat dergelijke situaties op een ander niveau zich toch weer herhalen. Ook dat is vrij gemakkelijk aan te pakken. Als je het ziet aankomen, kun je vooraf al ingrijpen. Dan voorkom je ongemakkelijke situaties.

Boekentip
Laat je kind niet los van Gordon Neufield en Gabor Maté
In dit boek wordt duidelijk gemaakt hoe je de verbinding met je kind kunt verliezen en hoe je die band weer aan kunt halen.
Wanneer je de band verliest gaat je kind een band aan met leeftijdsgenootjes. Dit is niet de band gebaseerd op vriendschap maar als vervanging van de opvoeding. Bij gebrek aan een goede band met ouders gaat het kind zoeken naar die ouderverbinding met zijn leeftijdsgenootjes. En kinderen kunnen geen kinderen opvoeden.

De puber is een halffabricaat

De puber is een halffabricaat, het lichaam en het brein zijn nog niet af. Maar er wordt al wel veel van ze verwacht. De angst om te falen, het verkeerde te doen of om er niet bij te horen is groter dan toen jij puber was. Wij waren vroeger als puber onzeker omdat we nog te weinig wisten. Maar de pubers van nu zijn onzeker omdat ze te veel weten door internet.

Boekentip: Help, ik heb een puber! – Kluun

Boekentip: "Draakje vurig" van Janneke van Olphen
Leuk en herkenbaar boek voor alle kinderen en in specifiek voor hoog sensitieve kinderen met een sterke wil. Lastige gevoelens worden op een mooie herkenbare manier uitgelegd.

Toen mevrouw van haar vriend hoorde dat hij twee dochters had uit een eerdere relatie was zij eerder blij dan teleurgesteld. Mevrouw had zelf nooit behoefte gehad aan kinderen, maar het leek haar wel gezellig om met de meiden (17 en 15 jaar) iets gezelligs te gaan doen. Lekker lunchen, lekker shoppen, een filmpje pakken…..
Echter de dames reageerden aanzienlijk minder enthousiast: papa met een vriendin zagen ze niet direct zitten. Bovendien wilden ze kijken wat voor vlees ze in de kuip hadden. Al gauw ontdekten ze dat vader zijn aandacht moest verdelen tussen enerzijds zijn kinderen en anderzijds zijn nieuwe vriendin. Dat viel hen zwaar tegen. Het leek hen helemaal niet leuk om met deze vrouw in één huis te wonen en wie weet zou ze eisen aan hen gaan stellen, die misschien zou willen dat zij hielpen met kleine klusjes.
Zoals vaak werd dit alles niet uitgesproken door de dochters en mevrouw ging er automatisch vanuit dat de meiden zich verheugden op gezellige uitjes, net als zijzelf. Toen mevrouw voorstelde om samen naar de stad te gaan om elkaar wat beter te leren kennen, keken de dochters haar aan alsof ze een oneerbaar voorstel deed. Zij zagen het als een poging tot omkoping, en waren er behoorlijk door overvallen.
Mevrouw was teleurgesteld dat de dames niet mee wilden en zelfs negatief reageerden op haar uitnodiging. Het was een afwijzing, alsof ze haar geen enkele kans wilde geven.
Omkoping, afwijzing en weinig communicatie, dus geen enkele uitleg. En vader die beide partijen probeerde te sussen…..
Tegen mevrouw zei hij, dat zijn dochters even moesten wennen, dat ze rustig moest afwachten…. Tegen zijn dochters zei hij dat zijn vriendin het goed bedoelde. Beide partijen zaten hier niet op te wachten, waardoor vader het ook niet meer wist.

Wat ging hier mis:
- Weinig tijd nemen
- Onvoldoende communicatie
- Aannames doen i.p.v. verwachtingen uitspreken

Wanneer zoiets speelt is het belangrijk om rustig aan te doen, maar ook om vanaf het begin positief maar wel duidelijk te communiceren. Als de relatie tussen de partners heel goed is, kan dit vaak wel. In dit geval werd de relatie verbroken, omdat partijen onvoldoende naar hun eigen aandeel in het probleem konden kijken.

Vaak vellen we een oordeel over onszelf als we iets niet goed doen.
Ik ben een sukkel, als je niet ad-rem genoeg bent.
Wat een domoor, wanneer je een som niet snapt.
Maar hoe erg is het eigenlijk iets níet te kunnen?
Als we iets wel of niet dóen (of kunnen), heeft niets met ons als persoon te maken. Misschien dóe je iets niet goed of niet handig. Maar dat wil niet zeggen dat je niet goed bént.
Dus zie gedrag los van jezelf als persoon. En gedrag kun je veranderen, aanleren, vaardig in worden. Door te oefenen!

De stiefouder denkt (of zegt) soms: "dit weekend was toch voor ONS..." Stiefouders die zelf geen kinderen hebben soms de behoefte hebben om het kind van hun partner een beetje “weg te kijken”. Vooral bij een grote belasting door bv. stiefkinderen of door andere omstandigheden. Hij of zij kan niet begrijpen dat de ouder zijn kind bij zich wil hebben, de stiefouder wil een lekker weekend saampjes.

Dit hoeft geen egoïsme te zijn (helaas soms ook wél). Bv. de jonge vrouw, die zelf (nog) geen kinderen heeft en nog nietwas voorbereid op een leven met kinderen. Of de stiefvader, die lekker af en toe wil gaan stappen…leuke dingen doen: hotelletje pakken, dagje naar zee....


Echter wanneer je kinderen hebt is die verantwoordelijkheid er altijd! Ook al is je kind ver weg, ook als er geen contact mogelijk is, zelfs als het is overleden, je blijft de mama/papa van. En als je een kind hebt wordt je leven nooit meer als voorheen. Mensen die geen kinderen hebben, zéggen dat vaak te begrijpen, maar om dit echt van binnen te voelen is lastig.


Ouders verheugen zich op de komst van hun kinderen, ook als het eigenlijk niet uitkomt. Je wordt blij van de kids, ook als het betekent dat je er andere dingen voor moet opofferen. Maar dat offer is veel groter voor de nieuwe partner, want die had zich juist verheugd op dat weekendje samen.


Het romantisch idee van het eigen gezinnetje kan het ook allemaal wat op scherp stellen. Jonge moeders die onlangs met deze partner kinderen heeft gekregen, willen vaak iets doen met “hun eigen gezinnetje” (dus zonder de kinderen van de partner). De partner vindt dat zijn kinderen er óók bij horen. Het conflict is geboren. Bovendien, als de kinderen van de partner horen hoe gezellig het was toen zij er niet bij waren, kan dat ook weer onderling tot wrevel leiden.

Er is dus ook geen vaste oplossing die bij iedereen past. Het is maatwerk. Je moet de situatie goed bekijken, vanuit allerlei perspectieven. Lezen erover kan behulpzaam zijn, maar als je echt tegen dit soort problemen aanloopt is goede hulp, die alles in kaart brengt, geboden.

Dit boek is geschreven door Wouter de Jong en er is een editie waarbij Dylan Haegens (Youtuber) het boek speelser en leuker maakt.
Er wordt veel uitgelegd over wat je zoal bezig kan houden. Een greep uit de inhoudsopgave: nare emoties, gepest worden, gewoontes, vriendelijkheid. Er staan ook challenges en oefeningen in, waarbij je leert meer regie te hebben over je gedachten en je emoties.
Het boek is geschreven voor kinderen vanaf 10 jaar. Ik vind het zelf ook geschikt voor volwassenen. Op een speelse manier helder en praktisch toe te passen.
Superkrachten voor je hoofd

Ik ontving tijdens de vakantie een mail van een vrouw die met haar samengesteld gezin op vakantie was.

Een deel uit deze mail (overgenomen met toestemming):
“…Ik schrijf nu nog vanuit mijn vakantieadres: ik had gehoord dat het lastig was, en daarom hadden we tevoren enkele afspraken gemaakt met de kinderen en met elkaar.(….) De kinderen vliegen elkaar steeds in de haren. Om de haverklap is er ruzie, ook al nemen we voor om rustig te blijven. Ik kies voor mijn kind, hij voor het zijne en voor we het weten hebben ook wij stevige bonje(…). Hoe kan ik daaruit blijven? Kunt u ons enkele tips geven? (…)
Ik had me deze vakantie zó anders voorgesteld. Een vakantie zou toch ontspannen moeten zijn… Ik heb nog nooit zoveel gehuild tijdens mijn vakantie. Dit wil ik nooit meer, het liefst wil ik nu meteen naar huis. Wat adviseert u? Koffers pakken en naar huis gaan? (….) En tegelijk houden we ontzettend veel van elkaar, ik wil hem niet kwijt”.

Uiteraard kan ik hier weinig aan doen. Wel is het een goed idee om er later eens goed voor te gaan zitten: wat ging er mis? Spelen deze dingen ook in het dagelijks leven? Zijn jullie al eerder samen met de kids op vakantie geweest? En wat doen jullie normaliter bij conflicten rondom de kinderen? Hoe ga je daarmee om?
Ik zeg wel eens: Kijk waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Vermenigvuldig dit met 10 of met 20 dan weet je ongeveer hoe het is.

Zelfs als de vorige vakantie één doffe ellende was, kun je soms na een goede voorbereiding toch met z’n allen op vakantie. Onvoldoende voorbereiding is vaak bijna een garantie op ellende. Maar soms adviseer ik om ieder met je eigen kind iets te gaan doen, en een lang weekend voor jullie samen te plannen, zodat je allemaal, ieder op de eigen manier, een eigen korte vakantie hebt. Minder lang maar meer kwaliteit.

Was jullie vakantie ook zo’n drama? Dan kan het verstandig zijn om er inderdaad eens goed de tijd voor te nemen, en met mijn hulp alle mogelijkheden op een rijtje te zetten. Om een herhaling te voorkomen.

How2talk2kids, een duidelijk en verhelderend boekje

Makkelijk te lezen, met een fijne inhoud. Over hoe het soms ook anders kan. Niet weer die strijd, of dat je baalt van jezelf als ouder, omdat het zo ongezellig wordt thuis.
Het boekje is prima te lezen tussen al het drukke opvoeden door. Voor ouders van kinderen tussen de 2 en de 20 jaar.

"How2talk2kids broers en zussen zonder rivaliteit" , Adele Faber

Dit boek staat vol met concrete en direct toepasbare vaardigheden om kinderen te coachen bij hun onderlinge communicatie en eventuele conflicten.
Het leert je het volgende :
-Beter omgaan met heftige gevoelens tussen kinderen.
-Kinderen begeleiden bij het oplossen van conflicten.
-De individuele behoeften van ieder kind te respecteren.
-Kinderen te waarderen om hun unieke eigenschappen.

Van een vakantie wordt veel verwacht. Soms móet het wel tegenvallen…
Snel nog wat vervelende klussen op je werk af maken, koffers pakken, een laatste inspectie van het huis en gaan….. Als je voor het eerst met je samengestelde gezin op vakantie gaat valt het heel vaak zwaar tegen.

Elke 40 minuten vragen kinderen “zijn we er nou nóg niet..??” En als je op de plaats van bestemming bent, mooi weer hebt, de tent staat of je bent ingecheckt op je vakantieadres, dan nog is dat geen garantie voor een fijne tijd. Je kent elkaar nog niet goed, je moet nog leren omgaan met dat dreinende kind van je partner, het gaat niet vanzelf.

Een samengesteld gezin ging met alle kinderen op vakantie. Het dochtertje van meneer had af en toe vreselijke buien en hij wist dat zijn vriendin (en haar kinderen) daar stapeldol van werden. Opeens, toen hij zo’n bui aan zag komen, was hij zonder iets te zeggen opgestaan, had hij zijn spullen op het strand opgepakt en was 100 meter verder gaan liggen. Om iedereen te beschermen voor de aanstaande bui.

Zijn vriendin dacht dat hij boos was en vond het erg kinderachtig gedrag, want had niks gemerkt van de aanstaande bui. Zij had niet in de gaten waarom hij zo plotsklaps wegging. Zijn bedoeling was goed (bescherming van iedereen), maar zij voelde zich afgewezen. Nou is zo maar weglopen bij je vriendin ook wel onhandig en extreem, maar de bedoeling was goed, ook al had hij beter met zijn vriendin hierover kunnen praten.

Zó veel dingen lopen vaak anders dan je gedacht had. Bv. de kinderloze vriendin die steeds weer geconfronteerd werd met de aanwezigheid van de 2 kleintjes van haar partner, die telkens om aandacht vroegen, steeds voorrang kregen. Na de vakantie moest ze zich bezinnen of ze wel door wilde met deze relatie, want ze had voortdurend het gevoel op de 3e plaats te komen.

Tips
Overweeg om ieder met de eigen kinderen op vakantie te gaan en dan met z’n tweeën een lang weekend samen.
Zorg dat je in elk geval momenten inplant, om ieder wat met de eigen kinderen te doen als je toch gaat. Je kunt je ook tevoren voorbereiden met een advies op maat. Maak een afspraak.

Stiefouders uit vroegere tijden, communicatiemissers en andere fouten

Door iedere ouder worden soms fouten gemaakt. Maar in een samengesteld gezin vaker en is het ook lastiger om een fout te herstellen. Dit komt o.a. ook door het gebrek aan loyaliteit tussen kind en stiefouder. Regelmatig hoor ik dat volwassen kinderen dat het lastig gevonden hebben, om op te groeien met een bonus-/stiefouder. Kinderen zijn niet persé dankbaar aan de eigen ouders, en nog minder aan de stiefouder.

Vroeger werd er gehandeld, en veel minder overlegd. Sowieso was er altijd al minder overleg, maar zeker met kinderen was er nauwelijks overleg. Ouders namen besluiten zonder hun kinderen erin te betrekken. Er kwam gewoon “een nieuwe papa of mama” als de eigen papa of mama was overleden. Men dacht niet over na wat dit voor de kinderen betekende. Er wordt tegenwoordig meer gescheiden, dus er is vaker een stiefpapa of stiefmama in huis

Vrouwen hadden een man nodig om het gezin te voorzien van inkomen en mannen hadden een vrouw nodig voor het bestieren van het huishouden. Dat is nu ouderwets, maar toen was het volkomen normaal. Er werd niet nagedacht over de positie van een overleden ouder, en hoe dat voor het kind was. Ik heb wel eens (kort door de bocht) horen zeggen: “wie ze eten geeft, die hééft ze gewoon”.

Soms werden (ook nu nog wel eens) gezegd hun kamer af te staan aan een kind van de nieuwe partner. Zij vinden dat hen wat “afgepakt” is. Of kinderen die de familie van hun overleden vader of moeder niet meer zien, kinderen die zich “geamputeerd” voelen.

Zeker vroeger waren er nauwelijks scheidingen en was het gewoon dat kinderen in een “normaal” kerngezin woonden. Met een papa en een mama. Voor een kind was het niet eenvoudig om steeds uit te moeten leggen tegen de buitenwereld dat die vrouw die op school op hen wachtte, niet de moeder was, of dat de man die thuis de band plakte, niet je vader was. Ook nu vragen kinderen nog wel eens “mag ik mama/papa tegen jou zeggen?” Gewoon om van het gedonder af te zijn om steeds te moeten uitleggen hoe het zit.

Tegenwoordig is men gelukkig meer van de afspraken: er is overleg over de manier van aanspreken van elkaar. Ook dat helpt niet altijd voldoende. Ik hoor wel eens dat een kind zegt dat het de vriendin van papa “bonusmoeder” moet noemen, terwijl hij haar niet mag. Voor hem zou “stiefmoeder” passender zijn. En soms wordt er gesproken van stiefopvoeder.

Wees de ouder die je zelf nodig had toen je jong was

Lees het boek: de kunst van ouderliefde waarin heel mooi staat beschreven hoe je jou liefde kunt laten voelen door je kind. Met daarnaast nog veel andere goede info.
Schrijver: Rebecca Campbell

Sommige ouders vinden het lastig om kinderen op te voeden, bv. de vader die vaak afwezig was tijdens het huwelijk, vindt het soms (bijna) vanzelfsprekend dat zijn nieuwe vriendin de opvoeding regelt. Soms heeft de stiefouder meer vat op de kinderen. Bv. als je een moeder bent die nogal snel heftig reageert, terwijl stiefvader langer rustig kan blijven. Deze moeder kan soms (in haar geneigdheid tot boze reacties) óver-reageren, terwijl de stiefvader de kinderen rustig uitlegt waarom het ene móet en het andere juist niet mág.
Ook andersom kan dat zo zijn. Bv. de nieuwe vriendin van vader, die zoveel beter is in het knutselen met de kleintjes, dan de eigen vader. Dit zijn stereotypen, het kan andersom ook waar zijn, maar voor de herkenbaarheid schrijf ik liever in stereotypen.

Als een nieuwe partner dat soort kwaliteiten heeft, dat maakt het ouderschap voor de andere ouder vaak iets eenvoudiger. Een stiefouder die goed aan kan sluiten bij wat jouw kind nodig heeft is bijzonder prettig, en geeft jou zo af en toe wat ademruimte.
Wanneer echter deze nieuwe partner de opvoeding blijkt over te nemen pikken de kinderen dat meestal niet, en uiteindelijk accepteer ook jij als ouder dat uiteindelijk niet.
In het begin reageren de kinderen vaak nog welwillend op de nieuwe partner, zeker als ze zien dat hun eigen ouder overbelast is. Zij zijn blij dat mama of papa gesteund wordt. Maar als ze zien dat hun ouder herstelt dan gaan zich afzetten tegen de stiefouder en willen dat hun ouder de leiding weer op zich neemt.
De oorspronkelijke kracht van de stiefouder (aansluiten bij behoeften van de kinderen) wordt gezien als bemoeizucht. De kinderen verdragen de regels van de stiefouder steeds minder vertonen steeds vaker oppositioneel gedrag. Ook behandelen ze vaak hun eigen ouder steeds minder met respect. Deze ouder wordt (hoe goed bedoeld ook) eigenlijk min of meer buitenspel gezet door de stiefouder. Kinderen spelen daar op in.

En tijden veranderen: tegenwoordig noemen kinderen hun moeder soms “k*wijf” zonder te beseffen wat ze daadwerkelijk zeggen. Of je dat wel of niet accepteert is één, maar in elk geval dienen ze jouw autoriteit als ouder te respecteren. Jij bent de autoriteit en de stiefouder mag daarin ondersteunen. De stiefouder mag niet zo maar de opvoeding ter hand nemen.

Als je een relatie aangaat met iemand die kinderen heeft wordt je geen moeder (of vader). Je wordt niet automatisch de opvoeder, maar je bent erbij betrokken. Omdat je er nooit vanuit kunt gaan dat je hetzelfde leven zult leiden alsof er geen kinderen zijn, kun je daar veel last van hebben. Zeker als jouw partner (en de omgeving) je hierin niet begrijpt.

Kinderen
Mensen die hierin verzeild raken beseffen vaak niet hoe lastig het is om met iemand te wonen die al kinderen heeft. Voor alleenstaande mannen geldt dat eveneens, maar van vrouwen wordt automatisch vaak meer verwacht, ook door de buitenwereld. En bovendien zijn vrouwen vaak meer thuis. En zonder iemand tekort te willen doen (of te discrimineren op gender): veel mannen hebben minder last van “gedoe” met kinderen.

Gevoelens en gedachten
De meeste vrouwen zijn gevoeliger voor hun eigen gevoelens en gedachten: ik hou niet zoveel van zijn kinderen als die van mij (foei, dat is slecht!). Ik vind zijn kinderen niet leuk, dat mág toch niet?! Veel mannen hebben minder last van dat soort gedachte, hoewel ook dat voor komt.

Eerlijk over gevoelens zijn
Het valt niet mee om hier eerlijk over te zijn, wel tegenover jezelf misschien, maar niet tegenover je partner. Toch moet je daar eerlijk over kunnen praten. Soms moet je er zelf voor zorgen dat je je minder stoort (bv. een eigen ruimte creëren) , soms kan je partner je helpen, soms zullen zélfs de kinderen wat moeten inbinden (bv. hun rotzooi opruimen).

De relatie met de kinderen
Sommige mensen denken te kunnen volstaan met een relatie met de partner zónder een relatie aan te gaan met de kinderen. Dat is echter onmogelijk. Je dient je altijd te verhouden tot degenen die in hetzelfde huis wonen, die deelnemen aan het huishouden. De kinderen wonen daar ook, net als jij. Als je in één huis woont, zul je met elkaar moeten omgaan, liefst een beetje aardig.

Een investering voor de toekomst
Wanneer kinderen zich slecht gedragen zich is het logisch dat wordt ingegrepen. Maar verwacht nooit van een kind dat dit in jou investeert. Als volwassene ben jij degene die aan zet is: JIJ móet investeren in de kinderen van je partner. Het kan dus nooit zo zijn dat je ieder een eigen leven hebt: de partner met zijn kind en jij met alleen de partner. Dat vraagt in het begin om investeren, later wordt je daarvoor hopelijk beloond. Lukt dat niet , dan is de relatie gedoemd te mislukken.

Ross Campbell is een van mijn favoriete schrijvers
Het boek: Omgaan met tieners (een kunst apart) is een aanrader.

'Teken je gesprek' is een effectieve methode om meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en de invloed die het heeft op een anders. Zeer geschikt voor kinderen en ouders.

Alle kinderen houden van pannenkoeken. Daarom dacht de vriendin van vader: succes verzekerd. Maar helaas, de kinderen hoefden ze niet. Een klein hapje scheurden ze ervan af, en de rest lieten ze liggen. Ook al mochten ze kiezen wat ze op de pannenkoek wilden….. Was er iets mis met een van de ingrediënten?

Eten in een samengesteld gezin
Iedereen heeft zo zijn eigen gewoontes. In de ene gezinscultuur wordt er altijd op dezelfde tijd gegeten, of altijd met vork en mes. Niemand mag opstaan voor iedereen klaar is met eten. De ingeslepen gewoontes beïnvloeden de gezelligheid behoorlijk. Bv als jij bent opgevoed maar de kinderen van je partner smakken en likken zelfs hun bord af. En wat denk je van tieners die winden en boeren laten tijdens het eten?

Stilte
Bij sommige gezinnen is er altijd zo’n gespannen sfeer, en eet men in stilte. Soms probeert men de spanning te doorbreken (men vraagt iets aan elkaars kinderen) maar vaak lukt dat niet. Een kort antwoord en de stilte is weer terug.

Complexe situatie
Voor kleine kinderen is een scheiding van ouders al zeer ingewikkeld. Als er daarna een nieuwe partij in het geding komt, snappen ze helemaal niet wat er gebeurt. Maar zij voelen veel. Waren papa en mama eerst samen, nadat papa wegging en alleen woonde heeft hij nu een ander….. Wat moet die vreemde mevrouw hier? Is zij een vervanger van mama?

Loyaliteit
Kinderen kunnen moeilijk hun loyaliteit tonen aan hun ouders. Als ze de pannenkoeken van deze mevrouw lekker vinden, zijn ze dan niet dis-loyaal aan mama? Wijzen ze hun mama dan af? Het is soms niet alleen loyaliteit, maar soms ook de hoop dat papa en mama weer terug bij elkaar komen. Want voor kinderen is een scheiding altijd verdrietig. Kortom: in die kleine koppies speelt zich heel wat af.

Gevolgen loyaliteit
Als kinderen last hebben van hun loyaliteit aan hun andere ouder, dan zijn zij geneigd “te gaan zorgen voor” papa of mama. Uit medelijden met papa (of mama) offeren ze zichzelf op. Logisch dat dit niet goed is voor hun ontwikkeling.
Een kind moet in de eerste plaats kind kunnen zijn: onbekommerd en onbezorgd. Bij echtscheidingen is dat vaak niet het geval.

Volwassenen. pubers en kinderen die te maken hebben met de gevolgn van ADD hebben geleden onder een hoop pijn. De emotionele beleving ervan wordt overspoeld met o.a. schaamte en vernedering.
Je kan vergeten zijn wat je goede kanten zijn.Je kunt opgesloten zitten in een soort hardnekkig vasthoudend patroon,waarbij alle theorie, behoorlijk veel veerkrachten inventiviteit ervoor moeten zorgen dat je je hoofd boven water houdt.
Echter daarnaast heb je een fantastisch voorstellingsvermogen, je kunt denken in het groot en grote dromen dromen. Een toevallige ontmoeting kunje doen uitlopen op een geweldige avond uit.
1. Voel je niet meer schuldig over het feit dat je bezigheden zoekt met een grote mate van stimulatie. Begrijp dat je juist wordt aangetrokken tot sterk stimulerende situaties. Probeer ze alleen verstandig uit te zoeken en lig niet meer wakker over de "verkeerde" keuzen.
2. Luister naar de feedback van betrouwbare anderen.
3. Overweeg om bij een supportgroep te gaan, of er zelf eentje op te richten.
4. Voel je niet gebonden door conventionele carrière of conventionele manieren van omgaan met alles. Geef jezelf toestemming om jezelf te zijn. Stop met jezelf wijs te maken, dat je moet zijn zoals je altijd dacht dat je zou moeten zijn, dus bijvoorbeeld het georganiseerde staflid.
5. Laat jezelf zijn zoals je bent.

Aanstellerij was het volgens de vriendin van vader. Als zijn dochter van 13 jaar haar zin niet kreeg, als ze een tegenvaller had, als ze ruzie met een vriendin had… altijd weer die tranen. Vader trapte erin, vond stiefmoeder. Haar vader zag dat anders.

Afstand of juist iemand goed kennen?
Een buitenstaander ziet vanwege de afstand vaak meer dan de betreffende ouder. Zij zag precies hoe dochter haar vader bespeelde om haar zin te krijgen.
Hoewel vader zijn vriendin een zachtaardig persoon vond, zag hij jaloezie bij haar, zeker als het om zijn dochter ging. Zij was erg kritisch over alles wat zijn dochter deed. Niets kon zij goed doen. Was ze aardig voor haar vader, dan reageerde vriendin jaloers dat het pure manipulatie was, was dochter in tranen dan waren het neptranen volgens zijn vriendin. , Hij kende zijn dochter echt heel anders. Zij was altijd al buitengewoon gevoelig, had veel last gehad van de scheiding. Maar soms verschool ze zich achter een pubermasker.

Ik heb gelijk!
Volgens de vriendin van vader waren er zelden echte tranen zichtbaar. Vader zag juist puur verdriet bij zijn dochter en vond zijn vriendin jaloers omdat hij daar ook gevoelig op reageerde naar zijn dochter. Vader en zijn vriendin kwamen bij mij om te horen wie er gelijk had. Natuurlijk kan ik geen uitspraak doen wie er gelijk heeft: ik ben geen rechter. Men bleef maar aan het touwtrekken om het gelijk, maar daar kwam de oplossing niet dichterbij. En wie zal het zeggen wie er gelijk had. De ene keer waarschijnlijk vader, de andere keer misschien ook wel diens vriendin.

Mijn visie
Ik had een andere visie. Kinderen zijn geen heilige boontjes en kunnen wel degelijk manipuleren. En het is wel handig als je daar als ouder niet steeds intrapt. Anderzijds zijn kinderen soms verdrietig en voelen ouders dat heel goed aan, ook al kunnen ze er niet precies de vinger op leggen. Maar in dit geval was ik de buitenstaander als het ging om het gelijk van vader en dat van de vriendin: allebei bewijzen leveren maakte dat ze ruzie kregen, terwijl men het eigenlijk wilde oplossen.

De oplossing
Niet ieder aan een kant van het touw trekken maar samen overleggen wat het in dit ene geval zou kunnen zijn, zodat je daar een gezamenlijk beleid op kunt voeren. Het is plezieriger EN effectiever. Desnoods een verkeerde aanname doen op grond waarvan je een maatregel neemt is beter, dan blijven ruziën over het grote gelijk. Vaak is niet de júiste oplossing de beste maatregel, maar de oplossing die rust geeft binnen het gezin. Soms zie je achteraf pas hoe het probleem in elkaar stak.

Als ouder zie je waarschijnlijk het liefste en blij gezicht bij jouw kind. Soms echter worstelt jouw kind met minder fijne emoties zoals boosheid, angst of verdriet. Als ouder kan je de neiging hebben om jouw kind snel weg te willen krijgen bij dat nare gevoel, door bijvoorbeeld het kind erop te wijzen dat het probleem eigenlijk best mee valt of de focus te verleggen naar iets wat wel goed gaat. Vaak heeft dit als effect dat het kind zich niet begrepen voelt. En voelt het zich nog slechter.
Wat beter helpt is juist het lastige gevoel even te benoemen. Dan voelt het kind zich gehoord en het geeft al wat rust dat het gevoel een naam heeft gekregen.

De kinderen klagen soms steen en been: mijn stiefvader is zo streng. Of: mijn stiefmoeder kan zo zeuren. Stief- of bonusouders zijn vaak strenger voor hun bonuskinderen dan voor de eigen kinderen. Soms ook zijn ze strenger voor hun eigen kinderen (vinden ze zelf) dan voor hun bonuskinderen, om toch vooral de boel in evenwicht te houden…..

Goede bedoelingen
Eigenlijk bijna altijd doet men enorm z’n best, heeft men goede bedoelingen met dat strenge gedrag. Maar soms zijn de verwachtingen echt te hoog, wat nóg vaker voorkomt bij mensen die geen eigen kinderen hebben. Ik heb hier een greep uit de hoge, soms niet realistische eisen van stiefouders die ik allemaal ben tegen gekomen in de jaren als stiefgezincoach. De stiefkinderen moeten

- rechtop zitten met eten
- (de jongetjes) ineens zittend gaan plassen
- hun tanden minstens 3 minuten poetsen
- met mes en vork eten en mag alleen vork links en mes rechts
- handen wassen voor het eten (ook als er geen corona heerst)

Als men het gewend is is er allemaal niks mis mee
Eten met mes en vork, handen wassen en verzorging van je gebit en als je je kinderen en bonuskinderen dit wil leren zitten daar meestal alleen goede bedoelingen bij. Met de keuze om zittend te lassen plassen en rechtop zitten met eten is ook prima, maar daar zal al snel gevonden worden dat stiefouder zich met dingen bemoeit. Het gaat vooral om de ouders die dit soort keuzes maken. Als jij dat aan jouw kinderen wilt leren is daar niks op tegen. Integendeel, daar zitten heel grote voordelen aan.

Muggenzifterij
Als jouw ouders je geleerd hebben dat je als jongetje staande kunt plassen en nu (omdat de anderen natte billen krijgen) ineens zittend moet plassen…… Dan is toch vreemd. Het is verwarrend voor zo’n kind. Men zal het ervaren als muggenzifterij. Maar als de eigen ouders hier nooit een probleem van maakten, kun je als stiefouder hierop beter niet corrigeren. Tenslotte gaan de eigen ouders hierover. Tanden poetsen en handen wassen zijn natuurlijk belangrijk, maar voor sommigen toch nog belangrijker dan voor anderen. Daarom moet dit via de eigen ouder lopen.

Choose your battles
De corrigerende stiefouder die een punt maakt van het handen wassen, terwijl de eigen ouder hier niet veel belang aan geeft, komt in grote problemen. Het gaat om hygiëne, maar het kind ervaart het als “vitten” (en misschien de ouder ook). Via de natuurlijke ouder regelen en lukt dat niet: “choose your battles”.

In het contact met je kinderen, een van de intiemste relaties die je hebt, kan er oud zeer worden getriggerd bij jou als ouder. De hechtingsrelatie die jij met jou ouder hebt opgebouwd, zet je nu voort met je eigen kinderen. Soms is dit pijnlijk, loopt het contact daarom stroef of laat je kind gedrag zien, wat voor jou moeilijk is om mee om te gaan. Het kan helpen bij jezelf te gaan kijken wat er nog geheeld moet worden, wat nog om aandacht vraagt. Wat wij opruimen, hoeven onze kinderen niet meer te dragen. Wat wij bewust maken bij onszelf, heeft geen onbewuste invloed meer op onze relatie met onze kinderen.

Kinderhypnose

Wist u dat kinderen tot een jaar of 7 in een permanente staat van hypnose verkeren? Hierdoor nemen ze feitelijk alle suggesties voor waar aan. Ook nemen ze vaak onbewust de problemen van ouders over, zoals angsten, allergieën, etc.

Gelukkig kunnen verkeerde suggesties of problemen ook weer makkelijk gedeprogrammeerd worden m.b.v. hypnose. Kinderhypnose, ook wel medische hypnose genoemd, wordt dagelijks toegepast in meer dan 70 ziekenhuizen in Nederland. Vooral bij kinderen met onverklaarbare buikpijnklachten. Er is een prachtige documentaire over gemaakt door de NPO genaamd "Hypnose op recept" deze kan je gemakkelijk online vinden.

Kinderhypnose is een snelle methode om veel problemen snel en effectief op te lossen. Variërend van angsten/fobieën, buikpijnklachten, allergieën, etc.

Heeft u kind ook klachten en kunt u geen oplossing vinden? Neem dan contact met mij.

“Niet alleen van zijn onrust moet men af en toe de teugels strak aantrekken, zodat ze niet gaat steigeren en als een op hol geslagen paard* een verwoestende tocht door het hele wezen begint, ook zijn treurigheid moet men indammen, anders stijgt ze met ieder ogenblik als een wassend water en overstroomt tenslotte de zo moeizaam bebouwde velden (van de ziel). Men moet er naar streven, niet langer elke stemming (lees elke emotie) volledig in zich te laten uitleven. Men behoeft zijn onrust en treurigheid niet te verstoppen, men moet ze dragen en verdragen………”

Uit: "De nagelaten geschriften" van Etty Hillesum 1941-1943

Uit: "Opvoeden met Lao Tse"

Als je de zin van jouw leven
aan je kinderen probeert te ontlenen,
zal je leven zinloos zijn.
Als je jouw succces
aan het succes van je kinderen afmeet,
zul je altijd mislukken.

Je kinderen zijn niet op de wereld gekomen
om jouw leven compleet te maken.
Ze zijn geboren om zelf compleet te worden.
Als je je blik naar binnen richt en ontdekt
dat alles wat je nodig heb in je is,
zul je vrijheid vinden.

Zolang je van mening bent
dat er iets aan je leven ontbreekt,
bestaat het gevaar
dat je je kinderen gebruikt
om die leegte te vullen.
Dat is een last
die je kinderen onmogelijk kunnen dragen.

Zoek je misschien bij hen iets
wat je beter bij jezelf kunt zoeken?

Moeder en zoon (17 jaar) hadden het gezellig. Echter bij zijn vader had haar zoon het lastiger. Het bonusgezin wilde dat hij volwaardig onderdeel werd van dat gezin, probeerden dit af te dwingen. Ook als hij bij zijn moeder was werd er verwacht dat hij alsmaar reageerde op alles wat er in de familie-app aan vaders kant gebeurde. Dat vond hij lastig. Hij voelde zoveel druk, dat hij ook niet op z’n gemak was in het bonusgezin bij vader, wist zich vaak geen houding te geven. Dan voelde hij de blikken van de overige gezinsleden.

Maatregel vader
Bij wijze van opvoedingsmaatregel had vader de scooter van zijn zoon tijdelijk verruild voor een fiets (voor school). Binnen een bepaalde tijd moest hij voldoen aan “een onderdeel worden van het stiefgezin” dan zou hij de scooter terugkrijgen. De arme jongen voelde zich nog meer gedwongen en voelde nog meer druk. Dat is geen manier om een onderdeel van het gezin te kunnen zijn. Je moet je eerst thuis voelen, toch?

Zoon werd ook stil bij moeder
Het viel zijn moeder op dat hij erg stil was de laatste tijd. Ze begreep het wel, zijn scooter was ingenomen door vader om hem te dwingen meer contact te maken met het stiefgezin. Moeder wilde zich niet bemoeien met de zaak, maar ze zag haar zoon lijden. Ze voelde zich schuldig omdat ze hem in de steek liet.

Deze vader stak energie in zijn zoon
Sommige vaders geven hun zoon op in dit soort situaties. Dat deed deze vader niet, dat is op zichzelf positief. Maar de uitwerking was niet best. Moeder en zoon zagen alleen het negatieve effect (straf). Het was naast een straf echter ook bedoeld als een manier om dee zoon te betrekken bij het samengesteld gezin. Vader wilde een goed contact met zijn zoon en tussen het samengesteld gezin en zijn zoon. En daar kun je niet op tegen zijn! Zoiets laat zich echter niet dwingen.

Straffen werkt zelden goed
Jonge kinderen kun je vaak nog wel disciplineren met straf, maar meestal is het beter om te belonen. Vaak kan men echter niks beters bedenken dan straf. Bij een jongen van 17 jaar loop je het risico dat je hem kwijtraakt. Er zijn ook jongere kinderen die niet meer naar hun vader willen in dergelijke situaties.

Hoe zoiets aankaarten
Moeder wilde het aankaarten bij vader, maar wist niet hoe. Door de wens van vader positief te etiketteren (wens om goed contact te hebben) zorg je ervoor dat hij zich minder bekritiseerd voelt en heb je een kans om verandering te bewerkstelligen. Samen met moeder heb ik enkele korte rollenspelletjes gedaan waardoor zij het gesprek met vader durfde aan te gaan.