Tips bij kinderproblemen

Vermijd stress. We kunnen ontzettend veel tegenwoordig. Het maakt ons drukbezette mensen.

Vaak worden we daar gestrest van en moeten onze kinderen het ontgelden omdat we niet gezellig zijn of geen echte aandacht voor ze hebben.

Zorg er daarom voor dat je niet teveel wilt als je in de fase van kleine kinderen zit.

Heeft je kind last van dyslexie?

Zoek iets uit wat het kind leuk vind om te lezen een spannend boek of gewoon iets waar de interesse in ligt. Een bladzijde pakken en met een pen langs de zinnen gaan. Na veel oefenen kan je de pens steeds sneller over de zin laten gaan tot een ware snelheid die je als 'gewoon' mens niet kan volgen.

Het schijnt zo te zijn dat de hersenen van mensen met dyslexie zich vervelen. Dit zorgt ervoor dat er weer plezier komt en een enorme snelheid in lezen, super leuk. Is wel even werk aan de winkel maar je krijgt er gegarandeerd iets voor terug.

Opvoeden gaat niet vanzelf.

Liefde alleen is niet genoeg. Opvoeden vraagt geduld, begrip en creativiteit, om te kunnen genieten van je kind en van jezelf als ouder. Als opvoeden bij jou niet vanzelf gaat, als je jezelf dingen ziet doen en hoort zeggen die je eigenlijk niet wilt. Dan kun je in therapie onderzoeken waar dat vandaan komt en vervolgens hoe je het anders kan doen.

Opvoeden heeft veel te maken met hoe jij zelf bent opgevoed. In je eigen jeugd leer je hoe je je moet gedragen, wat je wel en wat je niet niet kan doen. Je leert ook liefde te geven en liefde te ontvangen. Als jij in je jeugd niet veel geduld of liefde hebt ervaren van je opvoeders, dan is het voor jou moeilijk om dat voor je eigen kind te voelen.

In therapie kun je ontdekken hoe jij een lievere, geduldigere vrolijkere opvoeder kan zijn voor je kind. Dat kan gaan over elke levensfase van je kind. Van baby tot en met pubertijd.

Onderzoek jezelf. Doe het voor je kind, doe het voor jezelf!

Mail me voor een gratis kennismakingsgesprek als je hulp zoekt.

Misbruik bij kinderen.

Soms kunnen kinderen vrij vertellen over wat hen is overkomen. Op school, op de sportclub of vereniging, bij opa en oma thuis of het weekend dat ze bij hun vader hebben doorgebracht. Over de leuke dingen en ook over dingen die "niet kloppen".

Misbruik van kinderen komt vaak al op hele jonge leeftijd voor.
Kinderen kunnen zomaar, tussen 2 happen macaroni door, vertellen dat hun vader aan hun plasser heeft gezeten toen ze bij hem logeerden.

Het feit dat je kind dit verteld geeft aan dat het zich veilig voelt bij je en dat er vertrouwen is in je.

Advies: Geloof hen. Hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Geef troost. Wees met alles wat je hebt aanwezig voor je kind. Het wil op jou leunen want dan komt het goed. Vraag na en luister. Ga het liefst dezelfde dag nog naar de huisarts voor onderzoek en laat je informeren wat te doen.

Vraag een verwijzing voor een EMDR-therapeut om de gebeurtenis te verwerken.

Andere kinderen kunnen angstdromen krijgen, gillend wakker worden, huilen om van alles, maar vertellen niets.

Wanneer kinderen iedere nacht ineens angstdromen krijgen en gillend en zwetend wakker worden is het advies niet veel anders. Laat je kind onderzoeken.

Vraag een verwijzing voor EMDR-therapie.
Vraag na bij je kind. Vraag in ieder geval wat het zou willen en waarom.
Wees aanwezig zodat het kan leunen en ontspannen. Blij bij je kind.

Het uitdagende aan de opvoeding van pubers (en adolescenten) is, dat zij zelf willen bepalen, wat zij wel en niet doen en tegelijkertijd deze verantwoordelijkheid nog niet aankunnen.

 

Dit laatste heeft met de op dat moment nog onvoldoende rijping van het brein te maken. De opvoeding vraagt van ouders dus een behoorlijke dosis flexibiliteit en veerkracht.

 

Dus ouders: zorg extra goed voor jezelf. Investeren in je eigen rust en vrolijkheid is dus indirect investeren in je (puber-)kind.

Jongeren hebben ruimte nodig om te experimenten met hun gedrag om uit te vinden wat voor soort volwassene ze willen gaan worden. Voor ouders van jongeren is het goed, om dit te beseffen.

 

Geef hen de ruimte om te experimenteren met gedrag. Wees flexibel en gebruik humor om wat gebeurt in deze turbulente fase van het leven van de jongere te kunnen relativeren. Dit alles kan alleen, als de jongere heel goed te weet, waar de grenzen van het experimenteren liggen.

EMDR EN EEN JONG BREIN
EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een behandelmethode voor kinderen, jongeren en volwassenen die iets heftigs hebben meegemaakt en daardoor psychische problemen hebben gekregen.

Wetenschappers denken dat herinneringen aan de nare ervaring(en) in zo’n geval niet goed zijn opgeslagen in het geheugen, waardoor deze problemen ontstaan. Soms is het heel duidelijk waardoor de klachten zijn gekomen. Maar soms ook niet.

Vooral bij kinderen en jongeren is het niet altijd makkelijk om onverwerkte herinneringen als zodanig te herkennen. Wanneer kinderen/jongeren dwars of prikkelbaar zijn wordt dit nog wel opgemerkt, maar wanneer kinderen/jongeren stilletjes of overmatig rustig zijn valt dit minder op.

 

Kinderen/jongeren begrijpen zelf vaak niet waarom ze ergens last van hebben. Ook houden kinderen/jongeren hun klachten vaak voor zich omdat zij hun ouders niet willen belasten.

Mooi is te zien hoe snel het kan gaan bij kinderen en jongeren. Natuurlijk is dit persoonsafhankelijk, afhankelijk van het trauma en de duur van het trauma. Maar hun brein is nog zo “flexibel” dat ze vrij vlot op een sessie reageren. Daarbij kan het voor kinderen en jongeren ook prettig zijn aangezien er bij EMDR minder gepraat hoeft te worden.

Als ik jongeren/kinderen behandel ben ik elke keer weer verbaasd als blijkt hoe snel er geen emotionele lading meer is. Soms zelfs na 10 minuten EMDR. Met verwondering vraag ik me dan af of ze maar wat zeggen om van dat gekke gezwaai met vingers of van dat getik op je oren af te zijn?
Maar niets is minder waar.

 

De jongeren die ik behandeld heb voor nare ervaringen of angsten ( o.a. sportincidenten, faalangst, pesten, mishandeling) stonden in “no time” weer buiten met een verbaasde, grote grijns op hun gezicht. Zelfs bij de tweede sessie bleek de emotionele lading nog te zakken of gezakt te zijn.

Jonge kinderen die last hebben van faalangst, tandartsangst, nachtmerries, nare ziekenhuiservaringen etc staan ook vrij snel weer in hun kracht. Jonge kinderen versterken vaak het proces door lichamelijk mee te doen tijdens de sessie: ze tikken mee op hun eigen wang, of steken hun tong uit en gaan hiermee heen en weer op het ritme van het tikken. Ik vraag dit niet van hen, dat gaat vanzelf.

Het is mooi om te zien dat 3 tot 5 sessies EMDR zo snel al een verademing teweeg kan brengen!

KINDEREN/JONGEREN AAN HET WOORD:
EMDR vond ik op het eerste moment erg spannend, maar het viel eigenlijk wel mee, haha! Super bedankt voor alle moeite! Voel me nu echt veel beter! (15 jaar)

Ik had altijd hele erge zenuwen voor een toets of voor een wedstrijd. …… Ik snapte niet hoe ze het deed maar het hielp super goed. Nu gaat het super goed met mij. Ik ben niet meer nerveus voor een wedstrijd of toets. Echt fijn! (10 jaar)

Onze S. (11 jr) heeft haar nare ervaringen van haar ziekenhuisperiode na een paar sessies EMDR mooi geparkeerd! Ze slaapt weer goed. Ook haar stress rondom toetsen is door EMDR verminderd, waardoor ze rustig haar Entree toetsen is gaan maken. Helemaal top! Dank Germien.

Heee Germien, ik ben geslaagd voor de HAVO! Je hebt me heel erg geholpen, ik heb er veel aan gehad. Heel erg bedankt! (18 jaar)

Mijn zoon van 7 was heel bang om alleen boven te zijn, en alleen naar boven te gaan. Hij had gedroomd over wolven en had sinds die tijd het gevoel dat er altijd wolven zaten. Dat heeft zeker een half jaar of een jaar geduurd. Na één sessie EMDR durfde hij weer alleen naar boven.

Share the post "EMDR en een jong brein"

Het is belangrijk voor ouders/opvoeders om zich te realiseren dat een kind moet worden opgevoed en zichzelf niet kan opvoeden.

 

Vraag daarom niet steeds aan je kind hoe het denkt zijn/haar probleem op te lossen.

 

Help het kind door als opvoeder een keuze te maken die goed is voor het kind en vertelt het waarom. Ook al is een kind het er niet mee eens...wees een liefdevolle, krachtige en betrouwbare ouder en opvoeder die kan verdragen dat een kind het niet eens is met je keuze.

 

Het kan alles nog niet begrijpen en mag (leren) vertrouwen dat zijn/haar ouders een keuze maken die goed is voor hem/haar.

Naast het hebben van een relatie als partners hebben ouders, toen er kinderen kwamen, er een nieuwe taak bijgekregen, namelijk die van gezamenlijk ouder -schap.

 

Ga er als ouders eens voor zitten om uit te wisselen welke bewuste en onbewuste opvoedingsdoelen ieder van jullie heeft? Wat heb je meegekregen van je eigen ouders wat je je kinderen ook mee wilt geven? Herkent de andere ouder dit of juist helemaal niet?

Omdat kinderen op andere leeftijden om andere opvoedingsdoelen vragen en jullie zelf ook in ontwikkeling zijn, zou je met elkaar op dit gebied jaarlijks 'apk'-moment kunnen afspreken.

Op naar zelfstandigheid van je kind!

Kinderen wordt al vroeg gevraagd wat ze later willen worden. Voor kinderen is dit een grote vraag. Een kind heeft nog duizend stapjes nodig om antwoord te kunnen geven op deze vraag. De stapjes in zelf doen gaan niet allemaal dezelfde richting op.

 

Soms doet een kind een paar stapjes vooruit en dan weer wat achteruit. Zelfstandigheid gaat voor een deel over de cognitieve ontwikkeling en voor een ander deel over de vaardigheid om je eigenheid te durven tonen, je grenzen te bewaken en relaties en vriendschappen te onderhouden.

 

Het is fijn als een kind de tijd heeft om te oefenen in zelfstandigheid. Ook al gaan de keuzes voor het jonge kind over het kiezen tussen pindakaas of hagelslag, voor het kind is dit oefenen voor wie het wil zijn om zo zich stapje voor stapje zich los te maken van zijn opvoeders en te ontdekken wie het zelf is.

Geef ruimte als ouders aan je kind om het zelf te doen! Doe dit op een manier die bij de leeftijd past en die het kind aankan.

Wil je je kind een compliment geven zodat het effect is dat het een volgende keer weer doet, doe dit dan op een effectieve manier:

Beschrijf wat je ziet.
'Alle boeken staan weer op de plank, je speelgoed zit in de kist onder je bed, je skeelers staan in de kast en je sportkleren liggen in de was'.

Beschrijf wat je voelt.
" Wat fijn om in zo'n kamer te komen'

Beschrijf de prestatie en vat het samen in een woord.
'Je bent al een uur bezig geweest met het leren van die woordjes. Dat noem ik nog een doorzettingsvermogen!

SCHOOLKEUZE(STRESS)

‘Wie van de ouders doet nu werk waarvoor hij heeft geleerd?’

Deze vraag kregen alle ouders tijdens een ouderavond van mijn zoon. Maar 1/3 van de ouders stak hun hand op…

Er is veel angst, onzekerheid en stress onder pubers en jong volwassenen die een keuze moeten maken welke opleiding ze gaan volgen. De gedachte: ‘De keuze die ik nu maak bepaalt de rest van mijn loopbaan’, ligt hieraan vaak ten grondslag. Ook ouders kunnen meegaan in deze gedachtegang; ‘Stel je voor dat mijn kind nu een verkeerde keuze maakt, hoe bepaalt dit zijn toekomst..?’

Weet dat de keuzes die ze nu maken belangrijk zijn, maar ze zijn niet in beton gegoten. Tieners hebben nog meer dan genoeg tijd om hun plannen bij te sturen. Je loopbaan is niet alleen afhankelijk van de opleiding die je hebt gedaan. Er zijn meer factoren die van invloed zijn op je loopbaanrichting.

Weet dat niet alle leermomenten op school liggen. Er wachten veel mooiere en belangrijkere gebeurtenissen in het leven van je kind...

Om tot leren te komen heb je de volgende vaardigheden nodig:

Taalvaardigheid: het vermogen om te luisteren en te spreken, aangeven van behoeften en woordengeven aan (innerlijke) belevingen.

Sociale vaardigheid: het vermogen om relaties aan te gaan, het tonen van respect en beleefdheid in contact met andere mensen.

Executieve vaardigheden: reguleren van gedrag dat emotioneel bepaald is en waarbij met andere mensen een rol speelt: werkgeheugen (informatie actief houden om je aandacht te richten), inhibitie ( prikkels reguleren om doelgericht bezig te zijn en te blijven), schakelen (kunnen wisselen tussen taken, omgevingen, omstandigheden) en planning (problemen definiëren en oplossingen bedenken).

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dit geeft veel innerlijke onrust en emoties als boosheid, angst van binnenuit weet een kind dan niet altijd goed te reguleren om vervolgens ook nog de aandacht te kunnen richten op het bedenken van een oplossing die overeenkomt met zijn behoeften. In plaats daarvan zal een kind boos en onrustig kunnen reageren.

Je kunt dit overprikkeling noemen maar een nadeel van zo’n verklaring is dat een kind niet verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn gedrag (dat wordt immers veroorzaakt door een ‘teveel’ aan prikkels vanuit de buitenwereld, dus hij kan er niks aan doen) en dat de enige logische oplossing, namelijk prikkels verminderen, nauwelijks haalbaar is.

Hij kan niet in een soort van bubbel leven waar prikkels hem niet langer bereiken. Dat zou ook niet goed zijn: elk kind heeft prikkels nodig om te groeien en zich te ontwikkelen.

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dus altijd goed kijken naar welke vaardigheid heeft een kind te leren om weer in balans te komen.

Wil je kind niet slapen? Laat hem/haar een knuffel op de buik leggen en wieg de knuffel heen en weer door steeds met je buik in en uit te ademen. Zo komt je kind tot rust en zal steeds sneller inslapen.

In de broek gepoept? Vraag niet aan je kind of het in de broek gepoept heeft want dit is duidelijk te ruiken. Zeg dat je ruikt dat het in de broek heeft gepoept en dat het zich moet gaan verschonen. (vanaf vijf jaar).

TASTZIN
Ons tastzintuig is overal op ons lichaam op een andere wijze actief, afhankelijk van de functie die ze hebben per plaats. Zelfs als er een haar tussen je tanden zit, kun je die voelen.
Elke vinger tast anders af (ontdek zelf het verschil maar eens).
Ook in je mond, je keel en je slokdarm zitten tastlichaampjes.
Je hebt ze nodig om de buitenwereld te ontdekken en via diezelfde buitenwereld je eigen lichaam bewust te worden. Het is je ultieme beveiligingssysteem.
Wanneer je iets aftast, pendel je eigenlijk tussen die buitenwereld en je eigen binnenwereld heen en weer.

Het bewust voelen heeft een regulerende werking op het zenuwstelsel.
Kinderen met natte, klamme handjes - wat een teken kan zijn van een niet goed regulerend systeem - krijgen door voelactiviteiten weer droge handen.

Kinderen die druk en gespannen zijn, worden door gerichte voelspelletjes weer rustig. Kinderen komen van hun vijfde versnelling terug in hun eerste versnelling; ze komen terug in het NU.
Kinderen leren hun begrenzing kennen en zelf bepalen dat & hoe zij er binnen kunnen blijven en dat & hoe zij buiten hun grenzen kunnen treden, hun grenzen kunnen overschrijden.
Grenzen zijn de muren van hun huis.

Er zijn binnenmuren en er zijn buitenmuren. En er is een spouwmuur voor de nodige isolatie.
Kinderen moeten leren dat & hoe zij de ramen en deuren die naar buiten gaan, kunnen openen en sluiten.

Hetzelfde geldt voor de ramen en deuren aan de binnenkant.
Een hele toer !

Wanneer een slak op onderzoek uitgaat, komt hij deels uit zijn huisje, steekt zijn voelhorens uit en tast daarmee de omgeving af. Bij gevaar en onheil trekt hij zijn voelhorens in en kruipt weer in zijn beschermende huis.

Die kunst moeten onze kinderen (en wij ook) zich eigen maken om niet overprikkeld te raken.
Bij veel kinderen in deze tijd staan alle voelhoorntjes op steeltjes gericht op die ongelooflijk interessante, impressievolle buitenwereld.

Kleine kinderen kunnen nog niet selectief ramen en deuren openzetten en sluiten; zij kunnen nog niet selectief omgaan met al die prikkels. Ze horen, zien, ruiken, voelen alles.

Ieder kind komt met een puur persoonlijk zenuwstelsel ter wereld. Daar is veel variatie in mogelijk . Ieder kind heeft zijn eigen temperament. Een cholericus heeft een andere verschijningsvorm dan een flegmaticus. We moeten oppassen om ze dan niet te snel als adhd er of add er te bestempelen Er zijn enorme variaties in zintuigbelevingen van kinderen mogelijk

Oliver Sacks, een bekend psychiater / publicist was zo’n kind. Hij kwam er pas op latere leeftijd achter dat wat hij had en heeft, niet bij iedereen zo was en is. Hij kan geen gezichten onthouden maar wel de stemmen en de lichaamstaal van mensen.

Er zijn mensen die muziek horen en tegelijkertijd kleuren waarnemen.
Er zijn mensen die geuren waarnemen in kleuren.
Etc. etc.
Oliver Sacks heeft daarover gepubliceerd; over allerlei variaties die er zijn in vermenging van zintuigsignalen.
Naast deze abnormaliteiten zijn er ook heel veel kinderen met een overgevoelig of een ondergevoelig zenuwstelsel.

Met hun krijgen wij als therapeut vaak te maken.
Bij overgevoelige kinderen kan zelfs de zachtste aanraking pijn doen. Soms verdragen zij stevige druk beter dan strelingen. Zij hebben een andere gebruiksaanwijzing. Wanneer je de streepjescode van deze kinderen niet ontdekt missen die kinderen veel.
Je kunt dit overgevoelige zenuwstelsel desensibiliseren door goed functies die wel verdragen worden aan te bieden.

Er treedt dan gewoontevorming (habituatie) op.
Het kind wordt in staat gesteld om zijn voelen op zijn eigen manier tot ontwikkeling te brengen.
In de hersenen ontstaan nieuwe circuits. Het kind maakt een uitgebreidere Tom-Tom.
In de hersenen is een voortdurend proces gaande van snoeien en uit-g-roeien van zenuwweefsel. Wat niet wordt gebruikt (gestimuleerd) wordt vernietigd (gesnoeid) om ruimte te maken voor uitgroei van belangrijke verbindingen.

In Japan brabbelen baby’s net als hier. Ook de L-klank en de R-klank. Die klanken komen niet voor in de Japanse taal. Het gebiedje in de hersenen dat bij die klanken behoort, is op vierjarige leeftijd geheel verdwenen omdat het niet wordt gebruikt. Op later leeftijd is het moeilijk voor Japanners om die klanken alsnog (weer) aan te leren.

De juiste stimulatie geven.
Je brein moet snoeien om te groeien.
Vele verbindingen tussen zenuwcellen (synapsen) verdwijnen.
Om chaos in de hersenen te voorkómen, wordt in de pubertijd de bedrading omgegooid.
Slaaptekort (zo blijkt uit Amerikaans onderzoek bij muizen) maakt dat je in plaats van synapsen af te breken er juist bij maakt.

Hersenontwikkeling bij baby’s kost 75 % meer energie dan onze hersenen nu gebruiken. Daarom is slaap voor een baby onontbeerlijk. Ook het puberbrein met zijn enorme herstructurering van hersenen heeft veel slaap nodig. Op oudere leeftijd waanneer de hersenen hun min of meer vaste patronen hebben ,kan je met minder slaap toe

Ons werkgeheugen heeft maar een beperkte capaciteit. Het lange termijn geheugen kan veel meer bevatten,maar wil je het daar in opslaan dan moet je dingen vaak herhalen en ook daadwerkelijk doen. Alles wat je niet zo opslaat verdwijnt uit het geheugen. Om plaats te maken voor wel relevante informatie

Ingrid van der hum 04-04-2017

Als je kijkt naar de verandering van een lichaam in de pubertijd, nog even los van de hormonen, dan kun je je al voorstellen dat dat shocking is. Als je daar de verandering van hormonen aan toevoegt, dan kun je je voorstellen dat het wellicht een beetje voelt als een circus. Het lichaam wat je ineens niet meer herkent door dat het uiterlijk en innerlijk veranderd. Als je daar aan toevoegt dat je eerst nog thuis kon spelen met speelgoed en dat vanaf de middelbare school niet meer vanzelfsprekend is, dan snap je als volwassen mens dat het een roller coaster is om van rustig binnen, naar gericht op buiten (make-up/meisjes/jongens/uitgaan etc) te moeten gaan. Van een kleine wereld naar een grotere wereld. Pubers moeten hard werken om hun veranderende lichaam en geest bij te houden en dat dan ook nog eens op een goede manier te vertalen aan de buitenwereld. Communicatie is dus niet vanzelfsprekend als je zoveel moet managen. Helpen reguleren van het zenuwstelstel van een volwassen persoon door in geduld en aanwezig te zijn, is daarbij een belangrijke voorwaarde voor de puber.

Moeder belde mij over haar zoon van 21 jaar, die daags daarvoor huilend aan de telefoon had gehangen. Een zachte liefdevolle jongen, helemaal overstuur.

“Verkeerde” vrienden en jointjes roken…
Omdat hij regelmatig een jointje rookte waren de ouders de laatste jaren wel bezorgd. Hij ging ook veel om met vrienden met een moeilijke jeugd. Verschillende van deze jongens kwamen ook regelmatig met de politie in aanraking. Ook dat vonden de ouders niks.

Prima gedrag
Aangezien hun zoon zich verder goed gedroeg, op school en op het werk goed functioneerde hadden ze altijd openlijk over hun bezorgdheid hierover gesproken, maar niet ingegrepen. Ze hoopten dat het wel over zou gaan, met dat drugsgebruik. Tot hij huilend aan de telefoon hing, en moeder niet wist hoe gauw ze naar huis moest komen. Hij vertelde dat hij bang was homo te zijn. Moeder reageerde opgelucht: jongen dat is toch geen probleem! De ouders hadden het daar al eens over gehad (wat, als…) en vonden het niet erg. Maar hij was zó overstuur.

Ontlopen van je lot lukt uiteindelijk niet
Hij was gestopt met blowen en toen besefte hij dat hij mogelijk iets had willen dempen met blowen. Tegen moeder zei ik dat ze goed gereageerd had, dat ze er het beste rustig op kon blijven reageren. Ik zei dat je dit soort dingen vaak ontdekt tijdens de puberteit, maar omdat hij toen gebruikte kwam het nadenken over zijn identiteit en serieus nemen van zijn gevoelens wat later. Het zou dus ook anders kunnen aflopen. Hij had mogelijk met het blowen zijn aanwezige angst gedempt waardoor hij er niet over na hoefde te denken.

De afloop
Inderdaad kreeg hij uiteindelijk toch een fijne relatie met een lieve vrouw, die heel goed bij hem past. Volgens mij wonen ze al een hele tijd samen.

Waar kinderen vroeger automatisch de achternaam van de vader kregen, werd er de laatste jaren al
meer bewust gekozen voor de achternaam van de vader of de moeder. Traditiegetrouw werd het
echter vaak de naam van vaderskant. Begin 2024 kwam hier verandering in. Sindsdien mogen ouders
hun kinderen beide achternamen meegeven. Op die manier komt zowel de naam van de moeder als
van de vader terug in de achternaam van het kind. Een principe dat uitgaat van gelijkwaardigheid. Dit
kan het proces van kiezen van een achternaam voor ouders eenvoudiger maken en hen beide als
ouders een duidelijke positie geven.

Wil je bij je gevoel komen? Dit lukt door te bewegen. Samen gaan we boksen. Niet vechten maar bewegen. en vanuit bewegen ga je voelen. En vanuit voelen ga je leren wat je wilt en wat je gaat helpen om daar te komen. Nieuwsgierig? Neem contact op

Kinderen maken soms veel mee. Je kan je als ouder daar behoorlijk schuldig over voelen. Bijvoorbeeld na een echtscheiding of als je kind volgens jou toch teveel mee heeft gekregen van de tijd dat je een burn-out hebt gehad, waar je niet volledig emotioneel beschikbaar kon zijn. Nu, in de (pre)puberteit, worstelt je kind met emoties, buikpijn, etc. Soms wil het niet naar school. Omdat je al heel wat gesprekken met je kind hebt gevoerd, voel je enorm met hem of haar mee.
Iets in je vraagt zich af of dat wel handig is, maar het gevoel van schuld is te sterk en voor je het weet probeer je alles voor je kind op te lossen. Als je je (deels) hierin herkent, dan kan het handig zijn om jezelf even onder de loep te nemen. Is het schuldgevoel wel echt passend? Weet je zeker dat je kind zich zo gedraagt, omdat het thuis vroeger niet zo makkelijk was? Of gedraagt je kind zich zo, omdat jij het moeilijk vind om grenzen te stellen met die rugzak met schuldgevoel? Ja, kinderen kunnen last hebben van nare ervaringen uit het verleden. En toch tillen ouders zich regelmatig zwaarder aan die ervaringen en hebben kinderen te leren om te gaan met de moeilijkere emoties in het leven. Dat leren ze niet, als ouders vanuit schuldgevoel de pijn voor ze weg proberen te nemen. Merk je dat je je schuldig voelt ten opzichte van je kind? Zoek hier dan eens hulp bij. Je helpt jezelf én je kind hier echt enorm verder mee.

Kind met diagnose ADHD komt tot rust – een praktijkgeval

De ouders van Jos waren ten einde raad. Steeds kregen ze op te horen ‘Jos loopt achter, hij is agressief, hij past niet binnen dit onderwijs. Hij zal het niet kunnen bijbenen’. Gevolg Jos ging van school naar school, steeds met een lager advies. Jos was vaak agressief. Sloeg dan andere kinderen.
De ouders van Jos waren echter ervan overtuigd dat hij wel degelijk meer in zijn mars had, wel mee zou kunnen binnen het ‘normale’ onderwijs.

Uiteindelijk kwamen zij met Jos voor therapie. Het bleek, na navraag, dat de zwangerschap van Jos zwaar was geweest, evenals zijn geboorte.

Inmiddels is het bekend dat kinderen die al heel vroeg in hun jeugd ingrijpende negatieve ervaringen hebben meegemaakt (adverse childhood experiences) een verhoogd risico later hebben hebben op lichamelijke aandoeningen zoals hartziekten, diabetes en obesitas. Daar kan aan toegevoegd worden: dat wat te veel was, te lang heeft geduurd, zodat het op dat moment, respectievelijk in die periode, niet verwerkt kon worden, leidt tot een ontregeld zenuwstelsel. Hiermee wordt hetzelfde ervaren als wat we posttraumatische stress noemen.

Vanuit die wetenschap is Jos begeleid. Na een serie sessies gebeurde het volgende:
Jos wilde aan het begin van de sessie een geheimschrift maken. Hij kreeg een groot vel papier en een potlood. Met al zijn energie ging hij aan de slag. Zijn bedoeling was letters van het gehele alfabet te koppelen aan getallen. Al gauw maakte hij een foutje. Driftig kraste hij dat door, maar ging verder. Opnieuw een foutje. Nog driftiger kraste hij dat door. Het papier scheurde ervan.
Slot van het liedje was dat hij potlood en papier van zich af wierp en woedend zich verstopte onder een tafel.

Wat later bleek dat hij het snoer van de laptop, die op de tafel stond, twee maal om zijn nek had gewikkeld. Natuurlijk werd hij geholpen daarmee. Desgevraagd aan moeder vertelde ze dat Jos bij de geboorte de navelstreng om zijn hals had. Wat destijds uiteraard veel paniek opgeleverd had.

Inmiddels lag Jos onder een stoel tussen de 4 poten. Hij wilde onzichtbaar zijn, dus er werden kussens tussen de poten gezet. Zo had hij zijn eigen cave, zijn eigen ruimte. Jos begon met zijn voeten het kussen daar weg te trappen. Het werd terug geplaatst, maar steeds opnieuw trapte hij het weg. Vervolgens werd het kussen tegengehouden vanaf de buitenkant. Jos begon te duwen met zijn voeten, benen. En huilde. Na een tijdje werd hij rustiger. Haalde zelf de kussens rustig weg en kwam onder de stoel uit. “Ik wil mijn geheimschrift maken”, zei hij.

Opnieuw begon hij aan de letters en de cijfers. Opnieuw maakte hij foutjes. Echter nu bleef hij rustig. Zette een enkel streepje door wat niet goed voor hem was en ging verder. En dat zonder agressie. Aan het einde liet hij zijn werk zien en straalde van trots.

Jos had nog enkele sessies. Het ging steeds beter met hem. Ook op school. Hij kon zijn energie nu in het leren steken en kreeg daar ook complimentjes voor op school. Kinderen heeft hij niet meer geslagen.

Ook moeder is nog een tijdje in therapie geweest. Immers moeder en kind zijn fysiek 9 maanden onlosmakelijk met elkaar verbonden geweest. En uiteraard emotioneel daarna ook nog. Ze hebben dus hetzelfde meegemaakt. Alleen hoe ze er tegenaan kijken kan verschillen. Een ander perspectief, hetzelfde feitelijke gebeuren.

In dit geval zat onder wat als ADHD was gediagnosticeerd een ontregeld zenuwstelsel. Dit was ontstaan tijdens de zwangerschap en de geboorte. Dit leidde tot dit traumatisch gebeuren. Maar het hoeft dus niet levenslang te zijn. De lading kan er afgehaald worden. Het kan losgelaten worden.

Wat kun je als ouder doen om het contact met je puber te verbeteren?

In veel gezinnen hoor je: "Hij zit alleen maar op zijn telefoon, ik kan hem niet bereiken." Het contact tussen ouder en puber lijkt te verwateren en ouders voelen zich machteloos of buitengesloten.

Hieronder vind je concrete handvatten, gebaseerd op inzichten uit de opvoedkundige praktijk en recente literatuur.

1. Verleg de focus van controle naar verbinding

In Generatie Angststoornis stelt Jonathan Haidt dat overmatige controle jongeren juist kwetsbaarder maakt. Hoe meer je probeert hun gedrag te sturen, hoe meer ze zich afsluiten.

Wat helpt:
– Zeg: "Ik mis het om even met je te praten" in plaats van "Je zit altijd op je telefoon".
– Laat je behoefte aan contact zien, niet je ergernis.

2. Luister zonder te sturen

Pubers willen zich serieus genomen voelen. Als jij direct met oplossingen of oordelen komt, haken ze af.

Wat helpt:
– Herhaal wat je hoort: "Dus je voelde je buitengesloten?"
– Vraag: "Wil je dat ik meedenk, of gewoon luister?"

3. Gebruik hun digitale wereld als ingang

Hun telefoon is geen vijand, maar een deel van hun sociale leven. Door het af te wijzen, wijs je ook hén af.

Wat helpt:
– Toon oprechte interesse: "Wat vind jij leuk aan dit spel of filmpje?"
– Stel vragen zonder oordeel.

4. Wees beschikbaar en betrouwbaar

Pubers zoeken veilige volwassenen die rustig, voorspelbaar en betrokken zijn.

Wat helpt:
– Reageer kalm, ook als je schrikt.
– Erken hun beleving: "Ik snap dat dat rot voor je was."

5. Geef autonomie, blijf nabij

Ze willen ruimte, maar ook weten dat jij er bent.

Wat helpt:
– Laat kleine keuzes aan hen.
– Zeg: "Ik vertrouw erop dat je dit kan — ik ben er als je me nodig hebt."

6. Werk aan de relatie, niet aan het gedrag

Regels zijn nodig, maar zonder een sterke relatie gaan ze wringen. Verbinding gaat altijd voor.

Wat helpt:
– Zoek kleine, positieve momenten samen.
– Benoem wat je waardeert, hoe klein ook.

Tot slot

Jongeren hebben volwassenen nodig die niet controleren, maar begeleiden. Die grenzen stellen én nabij blijven. Als ouder ben je geen vriend of politieagent, maar een gids: iemand die meeloopt — ook als het even stil is.

Leestips voor ouders

Generatie Angststoornis – Jonathan Haidt
Over hoe de digitale wereld jongeren beïnvloedt, en hoe volwassenen een tegenwicht kunnen bieden.

Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen – Philippa Perry
Over hoe je als ouder een veilige, liefdevolle relatie bouwt met je kind, juist door zelfinzicht en emotionele beschikbaarheid.

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat een goede hechting tussen moeder en kind belangrijk is voor het welbevinden van kinderen.

Soms vinden er echter gebeurtenissen plaats die deze band verstoren. Een zware bevalling of een trauma rondom de zwangerschap en geboorte van een kindje kunnen impact hebben op de hechting. Niet altijd hoeft dat een heftig trauma te zijn. Scheiding van moeder en kind, meteen in de eerste 24 uur na de geboorte kan bijvoorbeeld al invloed hebben op de band met het jonggeboren kindje.

Het goede nieuws is dat je met hypnotherapie de band tussen moeder en kind kan versterken en eventuele hechtingverstorende factoren kan opsporen en veranderen zodat er alsnog een goed hechting plaatsvindt.

Het belang van een goede band

Een goede band tussen moeder en kind is ontzettend belangrijk. Zodra een kind goed gehecht is zal een kind zich veilig voelen en kan hij of zij banden met andere mensen opbouwen. Een slechte band kan bijvoorbeeld de volgende nadelen hebben:

De linkerhersenhelft raakt onderontwikkeld waardoor je een grotere kans krijgt op het krijgen van depressie.
Het limbische systeem raakt overgevoelig waardoor je een grotere kans krijgt op het ontwikkelen van angststoornissen, denk bijvoorbeeld aan faalangst.
De hippocampus groeit minder wat kan leiden tot leer- en geheugenproblemen.

Helaas kan bijvoorbeeld hele heftige pijn tijdens de bevalling er al voor zorgen dat je geen goede band met je kindje kan opbouwen. Onbewust kan er sprake zijn van geen gevoel van affectie, soms haat, afwijzing of je negeert het kindje.

Deze gevoelens kunnen snel na de geboorte plaatsvinden, maar het hoeft niet heel duidelijk voelbaar te zijn. Het kan heel subtiel en onbewust doorwerken waardoor je niet goed begrijpt wat er nu precies aan de hand is.

Als de binding in de eerste maand niet goed gaat kun je hierdoor als moeder ook last krijgen van een post-natale depressie en die kan weer invloed hebben op een gebrekkige band in het eerste levensjaar van je kindje.

Hoe krijg je een goede band?

Een goede band begint al tijdens de zwangerschap en wat er gebeurt direct na de bevalling is ook van belang voor het krijgen van een goede band met je kindje.

Als je niet snel een band met je kind hebt kunnen krijgen, kun je gelukkig nog veel doen om dit te herstellen. Zo kun je bijvoorbeeld hechtingstherapie volgen waarbij technieken worden toepast die je helpen om de band met je kindje te versterken. Dit kun je als moeder alleen doen.

Hoe verloopt hechtingstherapie?

Tijdens de hechtingstherapie onderzoek ik alvorens ik met jongeren of kinderen aan de slag ga eerst of er hechtingverstorende factoren aanwezig zijn en help ik de ouder deze op te lossen.

Dat heeft als voordeel dat de klachten van de kinderen soms al zijn opgelost via de ouder waardoor de zoon of dochter niet eens meer hoeft te komen. Bovendien werkt een sterke band tussen moeder en kind altijd door en worden soms spontaan ook andere klachten opgelost.

Maar al te vaak komen ouders bij mij om hun kind in therapie te doen. Mijn tip; veelal zit 'het probleem' niet bij het kind. Wees kritisch op jezelf, want meestal komt de problematiek door een systemische oorzaak. Door zelf hiermee aan de slag te gaan kun je ook al stappen maken zonder dat het kind in therapie 'moet'

Vaak wordt me gevraagd door ouders hoe zij hun pubers het best kunnen opvoeden. Daar zijn allerlei antwoorden op mogelijk.
Eén algemeen antwoord is, dat pubers experimenteerruimte nodig hebben. Als je ze te strak houdt, gaan ze die zelf zoeken.
Het is hun ontwikkelingstaak om uit te zoeken, wie zij zijn -zonder hun ouders- om uiteindelijk onafhankelijke volwassenen te kunnen worden.
Pubers hebben daarnaast ook duidelijke grenzen nodig.
Ruimte om te experimenteren geeft groei en grenzen geven veiligheid om te kunnen groeien.

Ervaar je problemen in de dynamiek met je kind(je)?
Het is heel normaal om soms met het handen in het haar te zitten. En je kind gewoon soms echt even niet leuk te vinden.
Mogelijk triggert je kind iets in zijn of haar gedrag bij jou.
Erover praten helpt en klaart letterlijk de lucht!

Het opvoeden van kinderen is een hele klus, maar wanneer het aankomt op de puberteit, is het dit zeker! Je kan te maken krijgen met heftig gedrag van je puber qua agressie, verzet of juist somberheid en terugtrekken. Hoe dan ook een uitdaging om als ouder mee om te gaan. Wanneer je relatie dan eigenlijk al wat onderhoud nodig had, dan kan dat je zomaar opbreken. Neem dit serieus, worstel niet te lang alleen door. Zowel met het opvoeden van je tieners kun je hulp krijgen, als bij het verstevigen van je relatie.

Het is een thema wat meer ouders bezighoudt; uit hoeveel kinderen wil je dat je gezin bestaat? Ten eerste moet het je natuurlijk gegeven zijn om kinderen te kunnen krijgen. Als er dan een eerste is, omdat je het daarover samen eens bent geworden, wat dan? Ook al had je overeenstemming hierover of dacht je dat te hebben, het kan toch veranderen na de komst van een eerste. De één kan een sterke wens hebben en houden voor een gezin van ten minste twee kinderen. Het wordt toch vaak gezien als volledig; in elk geval twee kinderen. Het wordt ook gezien als gunstig voor de kinderen; één kind zou wat eenzaam kunnen zijn voor dat kind. De ander kan echter na de komst van de eerste ervaren dat het een hele klus is of dat het goed is zoals het is en het hierbij willen laten. Mocht je hier als koppel niet uitkomen met elkaar, weet dan dat het kan helpen om hierover met een therapeut in gesprek te gaan. Het gesprek kan op gang gebracht worden en doorgezet worden daar waar je samen steeds strand.

We hebben allemaal wel iets meegemaakt wat nooit echt benoemd werd. En soms merk je pas jaren later wat dat met je gedaan heeft. Ouders vertellen eerlijke verhalen over hun worstelingen, over het dragen van oude pijn en over het moment waarop ze beseffen als ik dit niet ga doorvoelen geef ik sowieso het door aan mijn kinderen.

Wanneer je zorgen hebt over je gezin, waar kun je dan terecht? Vaak is de eerste stap om bij een jeugd- en gezinsteam in je gemeente langs te gaan. Zij kunnen meedenken over wat er aan de hand is en welke hulp daarbij aan zou sluiten. Wanneer er echter niet perse een probleem bij een van de gezinsleden is, of je bij de hulpverlening die daarvoor betrokken is niet de gezinshulp kan krijgen die wenselijk is, moet je verder zoeken. Er zijn veel mogelijkheden voor hulp voor kinderen, maar minder voor hulp voor het hele gezin. Mocht je hiernaar op zoek gaan, kijk dan op de website van de NVRG.
Bij de Nederlandse Vereniging voor Relatie- en gezinstherapie zijn enkel leden aangesloten die gediplomeerd systeemtherapeut zijn of in een opleidingstraject zitten. Je weet dan dat je bij iemand terecht komt die oog heeft voor je hele gezin, die niet kijkt vanuit ‘wiens probleem is het’, of ‘wie heeft er gelijk’, maar die erop gericht is om met jullie allen te komen tot een ‘hoe hebben we het weer fijn met elkaar’.

Als je ervaart dat er bijna geen positief contact met je puber is, probeer dan eens op een rijtje te zetten welk gedrag je stoort en waar je allemaal op reageert. Probeer dan eens heel concreet op te schrijven wat voor gedragingen het zijn en uit algemene termen te blijven; zoals bijvoorbeeld respectloos gedrag. Omschrijf liever gedrag concreet; zoals schelden, met deuren slaan, weglopen uit een gesprek, spullen laten slingeren, negeren, etc. Als je dit gedaan hebt, kies je de drie meest ernstige uit, waarvan je weet dat als deze gedragingen stoppen, de sfeer enorm zou verbeteren. Richt je voorlopig dan eerst alleen daar op en laat de rest even voor wat het is. Zo hoef je niet steeds maar politie-agentje te spelen en verbetert toch de sfeer in huis. Het fijne is, dat je de kans vergroot dat je puber weer bereid is om naar je te luisteren en mee wil werken aan een fijne sfeer in huis, omdat hij merkt dat het zo veel prettiger is.
Wees lief voor jezelf. Dit vergt oefening. Een patroon doorbreken is niet makkelijk. Wil je meer hulp? Neem dan eens contact op!

Voor kinderen en jongeren is er een zeer fijn werkende methode. ACT4 kids. Het gebruik van metaforen om zaken te onderzoeken voor jezelf is krachtig en maakt het levend. Dit spreekt erg tot de verbeelding voor kinderen en jongeren.

1. Luisteren: kinderen mogen gezien en gehoord worden. Niet forceren en respecteer hen als ze niet willen praten.
2. Correcte informatie: Kinderen en jongeren hebben recht op informatie. Je beschermt ze niet door informatie achter te houden, het kan eenzaamheid veroorzaken in hun verdriet.
3. Warmte en veiligheid: Breng ze niet weg naar een andere plek. Laat ze de veiligheid ervaren van vertrouwdheid en routine.
4. Herinneringen: Bewaar herinneringen levendig. Geef het kind, de jongere een aandenken aan de persoon. Blijf over hem spreken. Verlies groeit mee met het kind. Elke levensfase kan het verlies in een ander perspectief plaatsen.

Uit het boek, Helpen bij verlies en verdriet, van Manu Keirse.

Iedereen die vader of moeder wordt of zich afvraagt wat nodig is om kinderen tot veerkrachtige mensen op te voeden, raad ik aan dit interview te beluisteren. In een podcast van The Diary of A CEO vertelt Hechtingsexpert Erica Komisar over wat er nodig is voor een gezonde hechting en persoonsontwikkeling, en welke factoren in de huidige tijd belemmerend en beschadigend zijn.

Te beluisteren op YouTube of Spotify (3 maart 2025)

Je hebt van die dagen en dan is net de Muppet Show bij jou thuis.

Tsja, nou.. én?!

Wees niet te streng voor jezelf. Kinderen gaan echt niet stuk van zo nu en dan eens deelnemen aan de Muppet Show. Ze hebben wél last van jouw stress daarover.

Voor deze serie Adolescence maakt ik een uitzondering. Ik kijk nauwelijks tv maar deze serie geeft een inkijkje in het digitale leven van pubers.
Wat ik zag raakte me. Deze serie laat exact en eerlijk zien wat er gebeurt met adolescenten in deze tijd. Hoe jongeren zich verliezen in een landschap waar wij als volwassenen vaak geen weet van hebben. Een wereld van sociale media, games, influencers, mailfluencers, prikkels, verleiding en verharding. En vooral: een wereld waar het jonge brein geen grenzen kent. Geen perspectief heeft. Geen bescherming vindt en vernuftiger is dan wij volwassenen ons kunnen voorstellen.

De onderwereld voor jongeren.

Het begint klein. Een snauw. Een korter antwoord. Avonden lang online. Terugtrekken. Andere kleding. Andere woorden. Andere houding, andere bejegening naar een van de ouders. Een veranderd ritme. En ineens - vaak ongemerkt, en veel te laat herken je je kind niet meer. Dan komt het besef dat keihard binnenkomt: Ik dring niet meer tot hem of haar door.

De digitale wereld heeft een plek ingenomen waar ouders geen toegang meer toe hebben. Niets van snappen. Er is een nieuwe taal gecreëerd. En ondertussen overspoelen beelden, idealen, p*rno, influencers en duistere trends het jonge brein. En dat brein is daar helemaal niet toe in staat. Niet qua verwerking. Niet qua inzicht. Niet qua weerbaarheid. Het morele kompas wordt ernstig verstoord. En dat is gevaarlijk.

De verleiding is groter dan ooit. De wereld is harder en eenzamer. En de tijd waarin ouders hun kind 'op gevoel' groot konden brengen, waar iedereen aan bijdroeg is simpelweg voorbij.

Ik zie ouders die zich machteloos voelen. En soms zijn ze dat ook. Maar machteloosheid is geen eindpunt. Het is een startpunt voor massieve actie. Want als jij signaleert dat iets niet goed is. Grijp dan gewoon in. Wacht niet tot het wel over gaat. Want dat gaat het niet. Ook jij kunt wel degelijk iets doen.

Haal het uit huis. Trek een grens. Spreek je waarden uit. Begin vroeg. En als je niet vroeg begon: begin dan nú. Gewoon vandaag nog. Voor het te laat is.

Nodig andere ouders uit om ook wakker te worden en hetzelfde te doen. Trek de stekker uit je wifi. Want opvoeden vraagt om leiderschap. Krachtig opvoeden. Niet om ‘ze zijn nu eenmaal allemaal zo’ of ‘vrienden willen zijn met je kind’. Je kind heeft behoefte aan richting, duidelijkheid en houvast. Aan jou en jouw begrenzing.

Adolescence laat zien wat er op het spel staat. Wat verloren kan gaan. Zonder dat je het doorhebt. Maar ook wat we kunnen terugwinnen. Kijk die serie. Laat je raken. En doe wat nodig is. Je kind verdient jouw aanwezigheid, want hij of zij is hier - nog - niet toe in staat.

Jagen, verzamelen, opvoeden. Geschreven door: Michaeleen Doucleff.
Wat we van oude culturen kunnen leren over het opvoeden van blije, behulpzame kinderen.
Michaeleen Doucleff kon in huidige opvoedboeken geen antwoorden vinden op haar opvoedvragen en vroeg zich af of ze die wel kon vinden bij de kennis en ervaring van oude culturen. Met haar dochtertje reisde ze naar drie van de oudste gemeenschappen ter wereld: de Maya, de Inuit en de Hadza.
Doucleff leerde al snel dat deze ouders niet dezelfde problemen met hun kinderen hebben als wij. Opvallend was hoe verschillend de band is tussen ouders en kind: gebaseerd op samenwerking in plaats van controle en op vertrouwen in plaats van angst.
In Jagen, verzamelen, opvoeden deelt Doucleff haar bevindingen en laat ze andere wetenschappers aan het woord.

Moraal van dit verhaal:
Je kind hoeft niet “gefixt” en jij bent alles wat je kind nodig heeft.
Jij als ouder of verzorger bent goed genoeg.

Wat ik wil zeggen is: Ga niet te snel met je kind naar een hulpverlener, want welk signaal geeft je dan misschien ook wel?
“Jij kan iets niet zelf? Er is iets niet goed aan je? Er mankeert jou iets?
( en ja lieve mensen, uitzonderingen zijn er altijd)
Maar verdriet om de scheiding is normaal, boosheid en verdriet als er iemand dood is, is normaal, onzekerheden op school zijn normaal……geef je kind tijd en ruimte eigen coping te ontdekken.

Bevestig dat het normale reacties zijn op een niet normale of bijzondere gebeurtenis. Stel je kind vragen als “wat heb je nodig, waar heb je nu het meest behoefte aan, wat kan ik hierin voor je betekenen? Leg je kind uit dat alles goed is, dat het zelf mag uitkiezen en ervaren wat helpend is of niet. Ook hele jonge kinderen kunnen dit voelen, vertrouw daarop.

Alles wat je kind nodig heeft is jouw liefde, geduld en steun.
Jij ben echt goed genoeg.
En ben jij daar zelf onzeker over? Vraag dan zelf hulp van een hulpverlener. Stel zelf de vraag, hoe kan ik mijn kind in deze situatie zo goed mogelijk steunen? Zo ben jij de beste ouder en is je kind precies goed zoals die is………..
Liefs Jannet
Heb je een vraag, bel me gerust.

De kunst van ouderliefde
Van Dr. Ross Campbell

Meeste ouders zeggen hierop snel nee. Maar klopt dat wel? Sta hier eens bij stil? Misschien zeg je meer toe, omdat je kind al veel heeft meegemaakt en je je daar rot onder voelt. Kom je er achter dat je niet zo goed grenzen kan stellen, omdat je het naar voor je kind vind? Maar merk je ook dat je het eigenlijk ook nodig vind om het wel te doen? Zoek dan zelf eens hulp hierbij! Het geeft niets als je zelf een oude wond te verwerken hebt. Dat komt alleen maar ten goede van de band met je kind. Grenzen zorgen namelijk ook voor veiligheid. Zonder grenzen is de wereld voor je kind te groot en maakt het makkelijker onhandige keuzes. Werken aan jezelf is investeren in je hele gezin.

Veel ouders vinden het lastig om duidelijk en kort grenzen te stellen. Toch is dat heel belangrijk. Kinderen vinden het fijn om een discussie aan te gaan. Blijf hier zoveel mogelijk uit. Vind je iets niet prettig? Zeg dan rustig dat je het gedrag van je kind niet oké vind en blijf daarbij. Wat je kind ook zegt of inbrengt. Staat je kind op het punt te escaleren of escaleert het al? Zeg dan rustig... Ik kom er later bij je op terug als je weer rustig bent. Als je dat doet, zorg er dan ook voor dat je zelf helemaal kalm bent. Herhaal dan weer wat je niet fijn vond en vraag je kind dan om een oplossing.

Deze methode werkt niet meteen, maar volhouden loont. Dan zie je dat kinderen meer gaan nadenken over hun gedrag en gaan voorkomen dat ze opnieuw worden aangesproken op rustige momenten.

laat de voeding van moeder en kind uittesten door een kinesioloog.
Hou het kindje bij je, zing voor het kind, wieg het kindje.
Ga wandelen met het kindje.
Praat tegen het kindje.
speel met het kindje.

Je kan het matrasje van de wieg verhogen onder het hoofdje door er een gevouwen handdoek onder te leggen. Dat helpt ook vaak.

Veel ouders van pubers ervaren dat het niet altijd meevalt de relatie met hun puberende zoon of dochter goed te houden. "Alsof ik op eieren loop"', is een veelgehoorde uitspraak.

Wat je vroeger zonder problemen kon vragen of zeggen, roept nu irritatie of de verzuchting 'duh' op. Je kind verandert, jullie relatie verandert en je ervaart als ouder dat er ook iets anders van je verwacht wordt. Impulsief reageren pakt steeds vaker verkeerd uit.

Het vergt veel geduld en mildheid niet overal op te reageren, je kind niet te overspoelen met goedbedoelde tips en adviezen en "ik heb je nog zo gewaarschuwd' of "ik heb het je toch gezegd" in te slikken.

Er is niets nieuws onder de zon. In 1964 schreven Rudolf Dreikurs en Vicki Stoltz al het boek: 'Children, the challenge', in het Nederlands vertaald als 'Kinderen dagen ons uit'. Een klassiek boek over het verbeteren van ouder-kind relaties, intelligent, menselijk en zeer praktisch.

In de meeste gezinnen gaat achter schijnbare harmonie een bittere machtsstrijd schuil: ouders proberen hun kinderen hun wil op te leggen, de kinderen verzetten zich daartegen. Rudolf Dreikurs en Vicki Soltz bieden ouders in Kinderen dagen ons uit een democratisch opvoedingsmodel, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederzijds respect tussen ouders en kinderen.

Een meer recent boek met als titel 'Jagen, verzamelen, opvoeden' van Michaeleen Doucleff beschrijft op eigentijdse wijze hoe ouders gebruik kunnen maken van de van nature aanwezige behulpzaamheid bij peuters (laat ze echt meehelpen, laat ze nadoen, neem ze serieus ), hun kinderen kunnen behandelen als de emotioneel onvolwassenen die ze zijn (wees zelf emotioneel volwassen, incasseer geknoei, ongelukjes, het hoort erbij), hun kinderen het meeste leren door zelf het goede voorbeeld te geven (jong geleerd, oud gedaan).

Doucleff heeft zich voor haar boek laten inspireren door verschillende culturen. Het viel haar op dat de kinderen bij de Hadzabe in Tanzania veel volwassener waren dan Nederlandse kinderen. Ze hebben recht op hun eigen agenda, worden in de gaten gehouden maar niet betutteld, en voelen zich 'gezien' in plaats van 'overzien'. Het leidt tot de zelfverzekerdste kinderen op aarde.

Anders gezegd: kinderen leren door te mee te mogen doen, door na te doen en van wat ze doen te leren. Met echte spullen in een echte keuken, op een echt erf, met echte dieren. Door te vallen en zelf weer op te staan, door verantwoordelijkheid te krijgen en te ervaren hoe dat uitpakt . Door te leren van de gevolgen van hun gedrag voor zichzelf en anderen.
Door serieus genomen te worden, door vanaf het begin al volwaardig en naar vermogen bij te mogen dragen op het moment dat ze dat ook willen (vanaf 1,5 tot 2 jaar). Zonder commando's, boze reprimandes, (lijf)straffen en emotionele chantage of andere manipulatieve (nachts) middelen.

Wie heeft ooit bedacht dat kinderen (en volwassenen) zich eerst slechter moeten voelen om beter te worden? In de praktijk blijkt dit juist averechts te werken.

Wil je het beste voor jouw kind? Dan is het goed om ook met jezelf te beginnen.

Als je zelf met innerlijk kind werk aan de slag bent geweest, dan komt dat ook ten goede van je relatie met je eigen kinderen. Onverwerkt leed kan namelijk onbedoeld in de weg zitten. Daarvoor handig om je 'eigen werk' te doen. dat maakt het ouderschap een stuk rustiger.

De overgang van groep 8 naar de middelbare school is een hele grote stap in het leven van je kind.
Vaak wordt gedacht dat dit allemaal wel vanzelf gaat maar veel kinderen hebben hier toch moeite mee. Dat is ook niet zo gek, zowat alles verandert in hun leven, van het oude vertrouwde, vaste groep vrienden en vriendinnen, naar een omgeving waar alles nieuw is, hun eigen plek nog veroverd moet worden, er heel veel op ze af komt, er moet nog veel meer, hun hoofd loopt over en ze kunnen erg overprikkeld raken.
Om dit hele proces in goede banen te leiden heb ik een traject ontwikkeld voor kinderen die groep 8 achter zich hebben gelaten en naar de middelbare school gaan.
Hierdoor kunnen ze vol zelfvertrouwen naar de middelbare school gaan en aan deze spannende nieuwe periode in hun leven beginnen.

As parents we want our kids to thrive. When a new born has all kind of troubles, eg. not eating well, not sleeping well, crying a lot, it has a huge impact on us and us as a family.
It's good to know that these could be symptoms of hardship your child endured while being in the womb, or when the process of being in labour starts. Also what kind of birth was it? At home, in the hospital. Natural birth or c-section.
How did the conception go? IVF or other ways of when it was not able to become pregnant naturally. Everything can have an impact.

These (examples): crying a lot, not eating and/or sleeping well, can been seen as symptoms. Your child tries to communicate to you as parents what has been or is going on. We 'just' need to learn to understand it.

Sometimes your child was so overwhelmed in the womb or eg. the birth canal, that it just wants to cry out the endured hardship. Only that needs to be in a well contained and loving field. Otherwise it'll be too much being afraid to do so. And the crying will be going on for a long time. That you just should let your child cry, alone in a separate room is not the solution. It may stop, but than the chance is that's just again in overwhelm and starts learning that communicating about it will not be received, will not be listened to by you as a parent. Something seems to die inside. This is a survival mechanism.
Try to listen to your child. Talk back. Hold it, comfort it. And if it's too much seek professional help.

Opnieuw zo'n schrijven wat zomaar de sleutel kan dragen naar jouw ontwikkeling. Pagina 14: Ouders (mensen) die zo'n klimaat als kind niet hebben gekend, zijn nood-lijdend, dat wil zeggen: ze zoeken hun hele leven naar wat ze op het juiste moment niet van hun ouders hebben kunnen krijgen: iemand die helemaal op hen ingaat, hen volledig begrijpt en serieus neemt.

Verward dit citaat je? Of pakt het je? Of doorgrond je het? Of maakt het je nieuwsgierig? Of verdrietig, of bang, of boos? Ga door... En ga de beweging die je van daaruit bent gaan maken ervaren, zodat je je kunt gaan ontwikkelen.

Een weduwnaar met twee grotere dochters (23 en 21 jaar) en een zoon van 19 leerde een onderwijzeres kennen, die niet bij hem om de hoek woonde. Zij had zelden een relatie had gehad, geen kids, en dus leek het logisch dat zij bij hem zou intrekken.
Na even praten over allerlei dingen kwam ik er al snel achter dat mevrouw goed bedoelde maar weinig reële gedachten had over het samenwonen. Zij wilde bv. dat meneer (en zijn zoon) zittend zouden plassen. Een onsmakelijk onderwerp, maar oké, Ze was aan het vertellen dat het sowieso voor mannen op leeftijd gezonder zou zijn, maar dat het ook hygiënischer was. Dat klopt allemaal.
En zo had mevrouw nog enkele duidelijke wensen, bv. over eten met mes en vork, op zichzelf niks mis mee, maar het is belangrijk dat je je realiseert dat bepaalde gedragingen moeilijker te veranderen zijn. Bovendien kun je het gevoel van “indringer zijn” daarmee ernstig versterken.
Tijdens het gesprek bij mij gaf meneer duidelijk te kennen dat hij niet van plan was zittend te plassen, en al helemaal niet om dat van zijn zoon te eisen. Hij wilde zich nog wel aanpassen aan het eten met mes en vork, vooral omdat de kinderen dat heus wel konden (maar lang niet altijd deden).

Mevrouw was in shock dat hij niet automatisch gehoor wilde geven aan haar wensen en probeerde mij aan haar kant te krijgen (hygiëne, gezonder, etc.) maar ik vertelde dat hij misschien dan wel zou instemmen, maar het mogelijk regelmatig zou “vergeten”. En dat ze daar dus vaak ruzies over zouden krijgen. Mevrouw besefte dat een samengesteld gezin vormen nog niet zo eenvoudig was. Want als dít soort gewone zaken al tot ophef moesten leiden, wat zou er dan nog allemaal meer komen?

En inderdaad hebben we nog over allerlei onderwerpen gesproken in de loop van de begeleiding, zoals over de loyaliteit van de kinderen naar hun overleden moeder. En hoe men daar het beste op een liefdevolle manier mee kon omgaan. Het verstevigde de relatie tussen vader en zijn kinderen, het verbeterde de relatie met de nieuwe vriendin en de kinderen en uiteindelijk deed het ook veel goed aan de liefde die het stel voor elkaar voelde.

Uiteindelijk verhuisde zij naar een eigen woning in de omgeving, zodat onder begeleiding de juiste stappen konden worden gezet. Inmiddels wonen ze samen nu de kinderen op zichzelf wonen. Maar ze hadden nooit verwacht dat het zo ingewikkeld kon zijn.

Het doel van verbindende communicatie met je puber is:
* helder communiceren met jezelf en de ander
* duidelijk krijgen voor jezelf wat je voelt, wilt, of wat je wilt vragen aan de ander
* eerlijk, open en zonder ruzie communiceren

de essentie:
1. waarneming van wat er gebeurt, van de situatie, wat de trigger is, of wat iemand doet, zonder oordeel of interpretatie
2. Wat je ervaart aan emoties en gevoelens
3. wat jouw behoefte/ verlangen is
4. wat jouw verzoek aan de ander is
a. zo concreet mogelijk
b. realistisch op korte termijn haalbaar
c. geen eis

Let op het volgende:
gebruik ik-taal i.p.v. jij- taal
Gebruik geen verwijten, geen oordelen, geen moeten, geen eisen.
Haal geen oude koeien uit de sloot, richt het gesprek op het hier-en-nu
Laat door je lichaamshouding en oogcontact zien dat je luistert
vermijd extreme woorden zoals 'altijd' en 'nooit'
Gebruik geen pseudo gevoelens (bijv. ik voel dat je me niet serieus neemt), dan gata het namelijk om een indruk en er wordt 'jij' gebruikt

Er zijn 3 emotionele basisbehoeften die pubers hebben:
1. Liefde, zorg en verbinding
2. Controle en consistent stellen van grenzen
3. Het stimuleren van de ontwikkeling

Pubers kunnen je behoorlijk uitdagen met explosieve emoties en gedrag dat je wilt begrenzen. Hoe doe je dat, zodat ook de relatie nog goed is?
Onthoud: achter dat moeilijke gedrag liggen behoeftes van je puber. Welke zou dat kunnen zijn?

1. reguleren
accepteer de emoties van je kind. Luister. help je kind te kalmeren en zich veilig te voelen. Help ze terugkomen in een rustiger brein
2. Relatie
Erken hun gevoelens: verwoord de emotie, wens of behoefte. Toon empathie met een kalme stem. Hierdoor voelt je kind zich begrepen en geliefd
3. Rede
Nu kun je jouw grens stellen en alternatief gedrag benoemen. Laat je kind weten dat je het gedrag afkeurt en niet hem/haar als persoon

Er zijn 3 emotionele basisbehoeften die pubers hebben:
1.Liefde, zorg en verbinding
2. Controle en consistent stellen van grenzen
3. Het stimuleren van de ontwikkeling

Pubers kunnen je behoorlijk uitdagen met explosieve emoties en gedrag dat je wilt begrenzen. Hoe doe je dat, zodat ook de relatie nog goed is?

Bij heel veel 'problematiek' bij pubers blijken er vooral problemen bij de ouders te zitten. Deze ouders willen het kind in therapie, maar het zou enorm helpen zijn als deze ouders zelf in therapie gaan en hun thema's behandelen. Meestal hoeft de puber dan niet meer.

steeds meer ouders worstelen met kinderen met heftige emoties. Om hier meer inzicht en handvatten voor te krijgen raad ik aan het boekje draakje vurig te lezen. Hier wordt heel helder hoe het bij het knd werkt en wat het kind van je vraagt.

Je kind heeft niet perse een diagnose nodig, want als je die hebt? En dan?
wat is er nu anders? Leer je kind omgaan met hoe en wat het is. Accepteer je kind zoals het is, met al zijn leuke en minder leuke kanten. Je kind hoeft niet "gefikst" en geef je kind niet onnodig het gevoel dat het niet goed is zoals het is. Drukke kinderen mogen er zijn, lastige kinderen ook. Vraag zelf hulp om er mee om te leren gaan. Je kind hoeft niet gefikst, het is oke zoals het is.

Van aanleg tot opvoeding. De serie Babies laat op een wetenschappelijke manier zien waartoe babies al in staat zijn en wat ze ervaren. Op Netflix.

Hoewel kleine kinderen, en zeker babies, geen expliciet geheugen hebben aan wat ze hebben meegemaakt, registreren ze wel degelijk. Dit verblijft dan wat we noemen in het impliciete geheugen (zeg maar celgeheugen). Dit is het geheugen waar ook bijvoorbeeld onze herinnering aan hoe het is om te fietsen, daarbij je evenwicht te bewaren, etc., is opgenomen. We hoeven daar niet meer bewust aan te denken. Onze benen, ons evenwichtsorgaan, weten het als het ware nog.

Door bijv. vanuit pijn, verkramping, "doodse" plekken contact te maken, kan onder de juiste begeleiding herinnering vrij komen aan hoe het was toen het zo moeilijk was. Een baby wil dat altijd nog aan z'n ouders vertellen. Dit dient wel in kleine stapjes te gebeuren, want de bandbreedte om een en ander te verwerken is vaak niet zo breed. Er vindt vaak ook een heen en weer gaan tussen kind en ouders plaats in de praktijk. Ouders hebben uiteraard meer herinnering aan wat er gebeurd is en die kunnen dat vertellen. Maar ook is het soms nodig voor jullie kind dat moeder en/of vader ook zich uit over hoe het voor haar / hem was. En daar ook in ontvangen en ondersteund worden. dat geeft voor jullie kind de nodige veiligheid om weer stapjes verder te gaan.

Er kan gehuild worden door het kind, of bepaald gedrag of lichaamshoudingen kunnen herhaald worden. Iets wil zich namelijk altijd voltooien voordat we het kunnen laten rusten en daarmee losgelaten kan worden. Soms kan dat redelijk snel, maar het kan ook meer tijd (sessies) nodig hebben. Het is dus een wisselwerking tussen kind en (in eerste instantie) moeder. Moeder omdat nu een maal ieder mensje dat ontstaat 1 op 1 verbonden is met de moeder tijdens de zwangerschap en zo ook vanalles meemaakt en voelt. Vader's invloed verloopt via de moeder.

Empatische babytherapie kan daar bij helpen. Helpen dat jullie kind, hoe klein ook, van lieverlee zijn / haar verhaal kan vertellen, aan jullie. zodat je als moeder en vader je kind in liefde kan omarmen. Dan kunnen problemen, pijnen, die er zijn zich oplossen.

Soms valt het leven met je kinderen je zo tegen. Je had het je anders voorgesteld, hoe het contact zou zijn, hoe jij je er zelf bij zou voelen. Je voelt je onzeker over je aanpak, en je twijfelt steeds: ligt het nou aan mij of ...? Of je voelt je boos over hoe je kinderen op je reageren. Je wilt het zo niet maar dat gebeurt gewoon en je weet het soms echt even niet meer.
Zoek eens hulp, ga eens praten met een gezinstherapeut. In mijn praktijk zie ik veel ouders met vragen/twijfels rond opvoeden. Je hoeft niet meteen een heel traject aan te gaan waarbij je hele gezin mee moet komen. Nee we kijken gewoon in samenspraak wat er speelt, wat jouw behoefte is, wat mij raadzaam lijkt. Je kunt enorm veel leren over jezelf uit het gedrag van je kinderen.

Wat volgens mij erg belangrijk is om een kind mee te geven is dat het mag voelen. Dat het kind leert hoe met (ongemakkelijke) gevoelens om te gaan. Er niet van te schrikken. Als we dat zelf wel doen, is dat wat we het kind laten zien als voorbeeld. Dat zal het als waarheid gaan zien.
Je hoeft niet in gevoelens te verdrinken, maar je hoeft ze ook niet te verdringen.
Mag voelen wat je voelt. Simpelweg omdat het gevoel er is.