Eenzaamheid - Lotgenotenverhalen

Dit verhaal is, als zovelen, zo herkenbaar. Geen kinderen, familie, maar zonder contact. en ik mis de verbondenheid met mensen. avonden in eenzaamheid en me afvragen, waarvoor het allemaal dient.

Dagen, dat het minder eenzaam voelt. Ik denk, dat het voor velen, moeilijk is, om contacten te krijgen, waar je, je op je gemak voelt en je geborgen voelt. Het alleen is ook zwaar.

Nou ik snap je heel goed mensen eisen steeds meer je moet altijd maar vrolijk zijn en positief maar terwijl dat onmogelijk is met alle rot dingen die je door maakt met fam of buren of wie dan ook

Hoi anoniem,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

Klopt wel wat jij zegt over de vertrouwen in de mens word wel minder daardoor,er zullen vast wel goede m en een zijn ,maar de eisen wat men legt op mensen is zo hoog!.Probeer via sport in contact met te komen,ga een hobby zoeken je bent te jong om jouw leven zo te leiden.Sterkte

Hey! dit probleem is voor mij zo herkenbaar dat ik even een berichtje wilde plaatsen! Ik mis ook de ECHTE connectie met mensen al ben ik daar niet zo verdrietig over dat ik er regelmatig van moet huilen.

De eenzaamheid wordt mij ook wel eens te veel en ik kom ook het huis niet uit (ben 21).

Zou je het leuk vinden om eens via social media contact te maken??

Ben erg eenzaam heb geen fam heb hart falen en wil graag een vriendin om mee te praten

Hallo,

Ik zou het wel leuk vinden om met iemand van jullie in contact te komen! Iemand daar interesse in? Om gezellig te kletsen, wandelen of noem maar op!

Hoi ik herken me in verhalen van jullie ik heb het zelfde geen familie weinig mensen die echt om je geven!!! Als iemand mij wilt appen graag ik heb 2 hinden en ga vaak wandelen alles draait om mijn honden mensen hebben me echt teleurgesteld app me als je contact wilt lekker uit eten strand wandeling a hoor graag iemand groetjes Lala is niet te me echte naam als je apped krijg je me naam natuurlijk ik woon in Westland

Ik herken in al jullie verhalen wel wat.
Het is zo jammer dat zoveel mensen dit zelfde probleem hebben, maar dat het toch zo moeilijk is om met deze lotgenoten in contact te komen. Misschien speelt schaamte een rol, of afstand, of vertrouwen in andere mensen, eigenwaarde? Ik heb vaak gedacht om een site te maken voor mensen die eenzaam zijn en op deze manier mensen met elkaar in contact te brengen. Ik wens iedereen veel sterkte toe en hoop dat we elkaar gaan vinden!!!

Ik heb precies hetzelfde als u had graag een vriendin of vriend ,,woon in Maastricht

Ik ben ook alleen en zoek ook een maatje waar je mee kan pr a ten
Ben 78 jaar en weduwe geen kinderen of fam zeereenzaam
Groet b ea

het al zolang dat ik ziek ben voel me heel éenzaam en achtergelaten vertrouw niemand meer

Ik heb een dochter en kleinkinderen maar ben door omstandigheden in een dorp terecht gekomen waar ik niemand ken.
Gelukkig heb ik mijn honden bij me maar ben eenzaam zelfmoord komt steeds vaker voor mailen appen lijkt me leuk wandelen met de honden woon in brabant

Voel me na mijn scheiding erg eenzaam. Wil graag in contact komen met mensen, maar hoe.....

💜💜💜💜 mooi geschreven

Hoiii, dat klinkt vreselijk zeg. Werk je ook niet? En ben je man /vrouw
Wat is je leeftijd

Hallo .ik ben een vrouw van 64 en vreselijk eenzaam.ik woon sinds 1 jaar in andere woonplaats en heb geen contact.ik heb ook vaak idee her hoeft niet meer van mij.niemand begrijp het en bagatelliseert het.vreselijk.en vroeger ook vaak tegen verkeerde mensen aangelopen.hoe moet het verder??

Hallo,hier ook zo...4 maanden geleden gescheiden geen kinderen en ik werk thuis als zelfstandige,kort om de hele dag thuis!
en (vreselijk) eenzaam.nooit gedacht mij zo te voelen.
ik ben een man van 42 jaar

Ben 8 jaar geleden gescheiden, in de loop van de jaren heb ik nagenoeg geen vrienden, familie die ik nog zie.
Ook mijn kinderen zie of hoor ik bijna niet.
Gelukkig heb ik mn werk nog, al ga ik daar tegenwoordig met tegenzin naartoe.
Horeca, weinig te doen, verplicht mondmasker dragen.
Hoe ontmoet je in deze tijd nieuwe mensen.
Voel me al zolang alleen en eenzaam.
Ben nu 59 jaar. Van mij hoeft het allemaal niet meer.

Geniet ervan.

Als je met mensen bent moet je gaan letten op profileren.

Als je echt vrienden wilt, moet je er even op uit, en je borst vooruit.

Is het raar om je eenzaam te voelen en je dat in theorie waarschijnlijk niet bent?
Ja, ik had liever een partner gehad waarmee ik samen zou kunnen lachen en beleven. Nu val ik steeds op mannen die mij graag vernederen, nee liefdesverdriet is het niet.
Ik heb wel angst om geen potentiële partners tegen te komen. Ik schreef mij in op een betalende datingsite (een grote). Een even grote ontgoocheling, als ik de wanhoop niet kan aflezen op de gezichten van de mannen dan komt dit naar boven in een chat. En als ik dan een zeldzame match tegenkom dan krijg ik natuurlijk geen antwoord. Ze zeggen dat een mens hard is, maar soms voel ik mij niet zo mens.
Het leven is meer dan partners en kinderen maken, nu moet ik toegeven dat ik dat een leuke aanvulling zou vinden.
Ik probeer te genieten van de dagjes, ook al zijn ze niet altijd even boeiend. En ik verzorg mijzelf met mij mooi te maken, te studeren, mijn talenten te gebruiken, mijn huis op orde te hebben en van vrienden en familie te genieten.
Maar op een dag als gisteren, als je nood hebt aan een babbel en niemand antwoordt dan gaat die sterke mens in mij weg. Dan voel ik mij verdrietig. Het is zoals wachten op Godot, je wacht en kijkt uit naar een antwoord dat niet komt...nooit zal komen.
Gekke wereld, dat mij soms een beetje minder sterk maakt. Maar nee gek laat ik mij er niet van maken. Ik durf alvast wel geloven dat ik nog veel ga kunnen lachen :-), want lachen is aanstekelijk...

Helaas veel herkenbare verhalen. Heb zelf ook vaak de deksel op de neus gekregen. Vriendinnen die ik steeds minder zag een pittig huwelijk, nu ex. Een moeder die haar zoon leuker vindt als haar dochter. Dan kan ik me toch niets anders voelen als een niet leuk persoon. Daarom zoek ik geen nieuwe vriend of een vriendin, wil ze niet met mij opzadelen. Maar deze eenzaamheid is ook niet fijn. Mss toch maar eens proberen mensen te ontmoeten. Verder ben ik wel een vrolijk persoon hoor, aan mij merkt niemand iets. Ben geen wrak.😉
Ik woon in Drachten en zal graag met een leuke veertiger in contact komen. Weet alleen niet hoe dat hier kan.
Groetjes, Jade

In al deze berichtjes herken ik mezelf ben ook alleen eenzaam lukt me niet meer om aansluiting te vinden
Natuurlijk ben ik ook teleurgesteld zo vaak ik was alleen goed om de ander weer op weg te helpen
En als het goed gaat dan kennen ze je niet meer
Nu ik ouder ben vliegt het me aan en wordt ik er erg verdrietig van
Ben een vrouw van 64 en ja eerlijk ik sta niet meer vooraan om iemand te helpen wil zelf nu zo graag eens geholpen worden beetje steun wat liefs samen wat ondernemen je verhaal bij elkaar kwijt kunnen en dan genieten van leuke dingen niet blijven hangen natuurlijk
Lekker wandelen fietsen fotograferen hapje eten
zwemmen uitstapje maken maken maar niet alleen dat doe ik dus niet
Sterkte allemaal

Dat heb ik ook. De meeste mensen begrijpen je niet. Ik zou graag iemand leren kennen om leuke gezellige dingen mee te doen.
Mijn man heeft andere hobby's en ik wil eens graag lachen enz.

Ik leef ook al jaren alleen, telkens als ik mensen ontmoet ben ik open en eerlijk, en heel vrijgevig, met kleine dingen, heb het niet breed, maar ben blij met het beetje dat ik heb, en toch loopt het steeds slecht af bij andere mensen, alsof er een jaloezie is tegenover mij, ik doe dan zo veel voor die persoon, vriend of vriendin en dan plots ben ik niet meer welkom, ik heb steeds het gevoel dat als ik niet buigend of onderdanig ben ze mij afkeuren. En dat is het nu net, echte vrienden zouden toch open moeten staan, je in elk opzicht respecteren, heb steeds het omgekeerde gevoeld en meegemaakt, blijkbaar ontmoet ik de verkeerde mensen, waardoor ik nu heel erg wantrouwig ben geworden, tot zelfs angst om nieuwe contacten te maken, omdat ik steeds ontgoocheld wordt, ik voel me zo eenzaam dat ik mijn moment af wacht om weg te trekken 'naar het buitenland, omdat ik het zo zat ben hier in België, maar heb geen idee waarheen, al die schijnheiligheid, en valse mensen die er rondlopen hier, denk dat ik wil vluchten, mijn droom waarmaken, misschien in Frankrijk of Italië of Spanje denk ik dan, ik wil zo graag terug blij zijn, lachen en genieten van kleine dingen, oud worden met leuke verdraagzame, blije mensen, zo ben ik ook altijd geweest, doch ik loop blijkbaar tegen de verkeerde mensen aan die mijn goedheid misbruiken. Ik droom ervan bij iemand te kunnen wonen die een B&B heeft of boerderij of iets dergelijks, in het buitenland, die ik mag of kan helpen ofzo, en zo niet eenzaam te moeten eindigen, ben nu bijna 55jaar in December '21 en hoop echt die droom te kunnen realiseren. Mijn vader heeft me als kind altijd vernedert en onderdrukt, ik mocht niks,mijn partner idem. Vandaar dat ik ben gescheiden,dit kon zo niet langer, ik wil gewoon gelukkig eindigen.

Ik ben best heel gelukkig, alleen mis ik een soort vriendin. Hou van veel gezelligheid en heb ook wel een rijbewijs en mag ook graag auto rijden, maar wil niet op vakantie, want ik ben al in heel wat landen geweest. Wat ik wel heel leuk vind is ergens een restaurantje pakken voor een kopje koffie te drinken of een hapje te eten. Mijn hobby is lezen schrijven en een beetje piano spelen.
Hopelijk krijg ik een antwoord op mijn schrijven en is er iemand die een beetje de zelfde wens heeft dan ik. Veel liefs van mij Carla

Ik weet wat je voelt, heb zelf vier zussen, allemaal anders en geen aandacht voor elkaar, daarom wil ik best met jou in contact willen komen om te zien wat er bij ons nog te redden valt. Ik ben in ieder geval wel gelukkig, maar moet het wel alleen doen.
Hoor ik nog wat van jou, ik woon in het Oosten van het land.

Wellicht een huisdier, ga ik ook doen. Ben je niet helemaal alleen

Zeer herkenbaar, lijkt wel alsof deze dagen in eeuwigheid duren vandaag eerste kerstdag geen telefoontjes gehad van niemand alsof je niet bestaat. Vanochtend heb ikzelf een paar mensen een app gestuurd met kerst groet. Ik kreeg reactie terug dat was dat.

Ik weet gewoon weg geen houding meer naar mensen ik mis het zo enorm. Is dit het leven, wordt gezegd hou vol. Doet allemaal zoveel pijn. Wanneer wordt het dragelijk dit houd toch niemand vol. Morgen tweede kerstdag niks op de planning o ja een boek lezen.

Ja Anoniem,

En dan zie ik al die vrolijke mensen,gezinnen op de tv. (Top 2000)Dan krijg ik het gevoel er niet bij te horen. Ik woon alleen en voel mij daar ook minderwaardig door. Ik voel mij sinds 2014 steeds eenzamer. Gelukkig heb ik mijn werk nog maar ook daar voel ik mij depressief en er niet bij horen.
Ik hoop voor iedereen dat het komende jaar wat lichtpuntjes gaat brengen want nu is elke dag een enorme sleur en is het bijna overleven.

ik heb dit ik ben 13 en heb tit al van mijn 4 jaar ik weet alles van elke dag nog zo goed ik voel me alleen verdrietig heb altijd ruzie met iedereen niemand ziet me staan ik ben de seut van de school ik werd ook gepest nu nog eigenlijk niemand helpt me of doet er iets aan ik wil nie da het met andere gebeurt dus ik probeer iedereen altijd te helpen ik krijg alleen nooit iets terug

ik kan wel meedenken, en heb ook mee leiden met deze menden die dit geschreven hebben, maar ik weet niet wat ik terug kan zeggen. mijn leven gaat aan mij voorbij. dat is zo, en voel het ook zo.

Na ervaringen va n mensen hier gelezen te hebben, vraag ik me af waarom op deze site geen mogelijkheid is te reageren EN in contact te komen, zo spijtig……

Groetjes en allemaal veel sterkte toegewenst!

denk net zo,ook ik kom mensen tegen in deze wereld die de ook leeg zijn

Ik ben heel eenzaam en alleen en ik ben 69 jaar Ik weet niet meer hoe ik hier doorkom
Zou graag een maatje vinden om eens een babbeltje te doen maar ga zelden buiten
Ik woon in West vlaanderen

Ik heb nou net hetzelfde verhaal. Toen mijn echtgenote nog leefde. was ik meestal blijgezind. . De diagnose was gesteld. mijn vrouw had leukemie . 2 dagen later was ze verlamd. en moest ik de boodschappen alleen doen. Voor die tijd deden we alles samen . Ik kon dan ook makkelijk in contact komen mat anderen. vooral mannen. want ik ben gehuwd met een vrouw maar ban al altijd gay geweest . In die tijd midden vorige eeuw dan moest je trouwen of vrijgezel blijven. Ik had een metgezel . Niet de ideale. maar toch een metgezel . Die ook oprecht om mij gaf . Nu is ze 9 weken geleden b egraven. en zit ik hier hoog in mijn eksternest alleen . Van s morgens tot s avonds alleen. . Eventueel vlug boodschappen doen ... Veel wakker worden en we diep ongelukkig voelen. . Ik herken dat gevoel van je ongelukkig voelen . Tranan lopen over mijn wangen. Het verdriet is onstuitbaar . Ik mis familie. . Familie beseft niet hoe eenzaam je kan zijn . Ik mis andere mensen om mee te praten . Ik wil vooral mannen ontmoeten. . Om voor altijd mee te leven en gelukkige dingen te doen. te wandelen. ye babbelen. koffie mee te drinken ...Het is zo erg .

Het is zo herkenbaar. Je denk fijne en leuke mensen om je heen te hebben tot dat ... Waarom?? Wat bezield d'r mens om met andermans gevoel te spelen je te belazeren en te bedonderen zijn zoveel dagen in mijn leven dat ik denk het is klaar het is over weg hier . De pijn waar mee je rond loopt en verdriet kan je niet verwerken ...

Heel herkenbaar

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.

Hoi! Wat naar om je zo alleen te voelen.
Tip: kijk 'ns op www.nmlk.nl , een site waar je nieuwe mensen kan leren kennen dmv samen actiteiten doen. Echt een a aanrader! Succes!

Hoi,heel herkenbaar ik ben 10 jaar vriendenloos en bij mij is echt bijna de grens bereikt niemand snapt de pijn. Ben 32 maar nooit niks leuks om te doen heb wel een vriend en een kind maar voel me leeg.

Wat vind je leuk om te doen qua activiteiten? ik vind dit moeilijk ik wet zelf niet eens meer wat ik leuk vind alles lijkt inhoudloos. Misschien dat je het fijn vind hier over te praten. Ik ben een luisterend oor ;)

Hoi ik snap dat je jouw leven anders wil hebben.ik ben ook alleen en kom uit een andere land waardoor ik ook moeite heb om contacten te leggen. Ik zit nu bij een cursus van MDF om verder te komen.. is er iets wat jou blij kan maken? Interesse of hobbies die jou in contact brengt met anderen? Je mag ook mij mailen als je wil. Ik ben ook op zoek naar en man maar eerst dan vriendschap en als het klikt meer... Ik woon wel in een kleinere dorp bij Dronten. 

Ik ben ook heel erg eenzaam, heb nu al een paar jaar een partner gezocht, heb verder niemand meer en ben inmiddels bijna 60 al geven ze me dat niet. Niemand ziet hoeveel verdriet ik hierom heb. Ik ben een mensenmens en zie alleen maar mijn twee dierbare katten. Woon in het kille en koude Amsterdam, geen leuke stad in je eentje. Die sites zials NMLK werken niet..

Ik ben 36 jaar en voel ook dat mijn leven aan mij voorbijgaat.
Niet echt contact ook met familie beide ouders overleden.
Voor de rest heb ik ook geen vrienden en geen baan.
Een relatie waar ik mij ook niet in thuis voel.
Dus ja weet het eigenlijk ook niet meer bij mij is het ook echt elke dag hetzelfde weet ook niet wat ik met dit leven aan moet.

Anoniem

Hoi .

Ik weet niet hoe lang geleden dat je dit geschreven hebt ,maar ik ervaar precies hetzelfde. Ik ben een man van 42 en erg eenzaam geworden nadat mijn relatie afgelopen zomer stuk is gegaan.

Verschrikkelijk voelt dat , ze heeft alle contacten verbroken ik mag en kan haar niet bereiken terwijl ik haar zo nodig heb.

Weet dat je niet alleen sta , misschien vind je het leuk om terug te reageren?

Groetjes van Jan

Hoi hoi van waar kom je

Wat een eenzaamheid. Oh zo herkenbaar.
Ik ben 59, langzamerhand weet ik jet ook niet meer
Konden we elkaar maar eens ontmoeten, lotgenoten.
Lekker samen een wandeling maken, bij elkaar eten, koffie drinken oid.
Hoe kunnen we elkaar helpen/steunen....?

Het is aan jou of dit scenario zich voltrekt. Neem de regie in handen. Stel je open voor liefde. Leg de lat niet te hoog. Geniet van het liefhebben. Het houden van jou voel jij niet. Dat is voor de ander. Als dat lukt kan het dat je op je 35e zwanger bent. Een mooie leeftijd. En zie je op je 40e je kind 6 worden. Je kunt dan nog steeds heel mooi zijn.

Herkenbaar

Even van me afschrijven, ik een allenstaande man van 52 progressief ziek geen ouders of Kids. Ben vaak alleen maar voel me niet eenzaam. Ik ga vaak fietsen en dat werkt goed voor mij buiten lucht. De mega tip voor mij blijf in beweging en doe de dingen die je voldoening geven. (in the end it doesnt even matter) dat houd me gaande. En 1x per dag lachen. Sterkte en niet te veel naar andere kijken. Tis jou leventje XXX

Bij 40 houdt het leven echt niet op hoor! Probeer eens een (goede) datingsite. Moet lukken op jouw leeftijd. Veel succes lieverd

Welkom in de groep. Ik ben 31, heb überhaupt geen relatie gehad. Ik was nooit zo geïnteresseerd in andere mensen, ik kon mijn eigen boontjes wel doppen. Dat sloeg om toen ik 18 was en ineens in de gaten kreeg dat ik als enige nog niet gezoend had en de mensen om me heen allemaal al een of meerdere relaties achter de rug hadden. Ik wilde dit altijd wel, maar ik dacht dat het vanzelf kwam. Niet dus. Sindsdien alles geprobeerd. Nul effect. inmiddels dus 13 jaar verder en ik voel me knijter alleen.

Ik ben ook eenzaam. Heb een relatie en vaste job. Kan altijd nog bij mijn ouders en paar vrienden terecht maar toch voel ik me eenzaam. Anders dan de meesten. Ik durf bijna niets doen in m'n privéleven en haat de samenleving. Ik weet ook niet hoelang ik dit volhou

Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg

Ik herken mij zelf daar een beetje in eigenlijk.en toch maar mij een breuk denken van hoe gaan we die ellende hier oplossen.

Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg

Kon je maar een streepjescode op je jas plakken die mede-eenzamen automatisch zouden scannen als ze langs je liepen. Ik zie het al helemaal voor me. Een streepjescode in kleuren. Blauw=ik zoek een man. Groen=ik hoop op kinderen. Geel=ik ben toch ook wel eenling. Paars=ik hou van afwijkend uiterlijk. En zo nog wat kleuren voor dingen die jij van belang vindt. Piep-piep-piep zouden de twee scannertje afgaan als het een goede match was met degene die langs je liep. Bestond het maar!

Hoi Anoniem, wat erg dat je het gevoel hebt dat je leven aan je voorbij gaat. Je bent pas 34. Al heb ik geen idee welk jaar je je reactie geplaatst hebt. Soms schiet er ook door mn hoofd dat mn leven aan me voorbij gaat. De boot gemist. Dan kijk ik naar mn leuke kleding en schoenen. Die staan weg te rotten in mn kast. Echt treurig en ik heb medelijden met mezelf. Het liefst zou ik op die fuchsia Marilyn Monroe peeptoes elk weekend de avond van mn leven willen beleven met leuk gezelschap. Ik bedoel hoelang heb ik nou niet meer gelachen, echt schateren, lekker silly zijn als een kind. Of zorgeloos rondgelopen. Happy. Ik ben meestal somber. Ik rot weg van de saaiheid. Een mens heeft aandacht en liefde nodig anders verwelk je.
Zorg ervoor dat je altijd bezig bent met activiteiten. Zoek hobby genoten, dan heb je iets gemeenschappelijks dat je interesseert. Koken, interieur, een taal leren of met een groep een reis maken. Zodra je zo lekker druk bezig bent zijn er vast mensen die jou geweldig gaan vinden en contact gaan zoeken met je.

Hoi hoi eenzaamheid vreet je op...
Geen contacten geen vriendinnen familie af en toe niet getrouwd geen kids.
Relatie eerlijk gezegd weet niet wat voor relatie nergens meer zin in het leven is zinloos
Geen baan geen sociale contacten....
Doe er ook niet echte moeite voor leef van dag tot dag

Oh zo herkenbaar, door een aantal stoornissen kan ik geen contact leggen met mensen en kan ik ook geen contact aangaan met mijn eigen twee kinderen. Iedere dag zitten op een stoel, wachten tot de dag voorbijgaat, het is geen leven. Ik heb zelfs akkoord voor euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden, maar durf de stap nog niet te zetten.

Ik voel me ook mn leven lang al eenzaam. Zowel op zoek naar n moederfiguur, naar begrip en geborgenheid, als naar misschien ergens bijhoren, je verbonden voelen. Ik ben t/m mijn 14e steeds verhuisd buiten land Nl buitenland Nl etc. Op mn 16e opgenomen geweest voor 4 jr lang, oa vanwege eetproblemen. Daarna zonder nabehandeling op kamers gemoeten. Met mijn sociale angsten. Onwetendheid v/onbekendheid met de maatschappij, t zelfstandige leven. Middelbare school nog af moeten maken. Toch nog 2-3jaar universiteit gedaan. Maar altijd angsten, daarbij antidepressivum en blowen, geen contrôle meer en (rand) psychotisch. Nooit meer afgestudeerd, wajong sinds mn 18e, nu inmiddels 46 en doe wel vrijwilligerswerk, maar sta er zo'n btje alleen voor. Nooit iemand gekend op wie ik echt terug kon vallen, bij wie ik aan kan kloppen. Nare ervaringen in de GGZ, ook met hulpverleners/ psychiaters die te vroeg vertrokken, slecht afscheid ook. Het liefst had ik in Frankrijk gewoond. Maar hoe met wajong, zonder rijbewijs, 2 katten? Onlangs totaal uit evenwicht geweest door afbouw antipsychoticum en te vroeg afscheid ve psychiater. Angsten, stemmen, nauwelijks of soms niet meer slapen. Gedacht aan zelfmoord, waar ik eigenlijk tegen ben en aan euthanasie. Nu weer beter, maar nu drink ik teveel en baal ervan voor mn gezondheid en de calorieën. Wil graag weer afvallen. Te graag. Mensen zijn er toch nooit voor je. Je moet ervoor jezelf zijn, maar hoe dan? Heb je soms toch echt anderen voor nodig.

Groet, Y

Ik heb precies t zelfde waar denk je dat het bij jou aan ligt? Ik denk altijd dat het voor een vrouw zeker in europa veel makelijker is

Jammer dat je nergens een mogelijkheid hebt om met elkaar in contact te komen he.
Vaak veel aandacht voor oudere of jongeren die eenzaam zijn, maar rond de 50 is er zeker ook veel eenzaamheid .
Bij nmlk sta ik al jaren op de wachtlijst, verenigingen of clubs is ook niks geworde.
Denk dat ik mij er naar bij neer moet leggen dat ik een einzelganger ben...
Al ziet men dat niet aan de buitenkant ...
Je bent altijd zo" gezellig en spontaan" ...

dat moet een rot gevoel zijn voor je je word er elke dag aan herinnerd of je wilt of niet.

Zo herkenbaar, ook hier. Ben nu 48 en alleen met mijn 2 katjes. Hoe cliché.... Ik kon normaliter altijd wel goed alleen zijn, maar de laatste paar jaar voel ik mij steeds eenzamer. Na een slechte relatie had ik zoiets van: even een pauze van mannen in mijn leven. Nooit gedacht dat ik nu nóg alleen zou zijn. Vriendengroep is steeds kleiner geworden; stelletjes zoeken stelletjes op is mijn ervaring. Ik ben door meerdere 'vrienden' in de steek gelaten. Als ik geen contact opneem, hoor ik niets meer. Ik heb nu nog een paar goede vriendinnen, maar geen woont bij mij in de buurt. Een paar jaar terug had ik kanker en door Corona moest ik alles alleen ondergaan. Dat vond ik nog het rotste van het hele traject. Ik ga iedere week sporten en heb best een leuke baan. Maar zodra ik mijn huis in stap voelt het alsof ik overspoeld word door een bijna tastbaar gevoel van eenzaamheid. Een heel goede vriendin denkt aan emigratie. Mijn beste vriendin heeft nu een relatie waar ze (uiteraard) vol van is. Ik gun hen het allerbeste, maar mijn verlatingsangst viert hoogtij nu. Ik ben begin vorig jaar gaan daten, maar de een na de ander waren niet succesvol. Oplichters, vreemdgangers etc etc. Echter leerde ik de liefde van mijn leven kennen, wist niet wat ik mee maakte! Zo'n enorme klik en alsof we elkaar al jaren kenden. Heel bijzonder, vond hij ook. Maar.... hij ziet mij als een van zijn beste vrienden, maar niet als liefdespartner. Dat hakte er zo in. Mannen zien mij eerder als éën van de boys, waar goed mee te praten en te lachen is,maar verder niets. Iemand hier maakte al de opmerking van slechts een toeschouwer zijn in je leven. En ik moet zeggen dat deze voorstelling maar weinig sterren krijgt van mij. Sjorren aan een dood paard noemen ze dat toch? Op deze manier wil k geen 80 worden. Financieel geeft ook steeds meer restricties, zo ik straks alleen nog werk voor mijn huur, auto (die ik nodig heb om naar dat werk te komen) en boodschappen. Dat is niet leven, dat is simpelweg bestaan. Nee, laat maar dan....... 😔

Succes

Hallo, als je contact wil, geef dat dan door. Ik voel me ook alleen

Hoi! Mij vergaat het net zo..ben inmiddels 58. Onlangs moeder gestorven, met vader nooit hecht geweest en mijn zoon, die woont ver, heeft het erg druk en diens partner zoekt ook geen contact. Zie kleinkind maar zelden, op afspraak welteverstaan Ben na 26j huwelijk gescheiden (was al jaren een dooie boel). Pfff....al die eenzaamheid, niet meer draaglijk. NIEMAND vraagt naar me of zo. Tja, mijn goeie jaren zijn voorbij, als die er al waren en nu????

Per toeval op deze pagina terecht gekomen, en ook ik wil mijn verhaal delen.
Ik ben nu 46 jaar, heb nog nooit van mijn leven een vriendin gehad.
Er gaan momenten voorbij waarbij ik denk.."waarom gaat het bij een ander zo makkelijk "?
Collega's zeggen vask " probeer een datingsite, dan gaat het lukken. "
Wat zij echter niet weten, dat ik het jarenlang heb geprobeerd, mn best gedaan; steeds met 0 resultaat.

Ik ben in het bezit van een vaste baan, eigen huis, heb mijn ouders nog, maar ik kom elke dag alleen thuis, niemand die op mij wacht ( behalve mijn kat).
Mijn hele leven maak ik het mee dat wildvreemde mensen mij uit staan te lachen op straat, in een winkel...zoals vanmiddag weer in een supermarkt in Hilversum..zonder enige aanleiding beginnen 2 volwassen vrouwen (in mijn bijzijn ) hardop minderwaardige opmerkingen te maken over mijn uiterlijk..je hoort het gewoon.
Wanneer ze dichterbij komen ,beginnen ze ineens over wat andere te praten.

Ook maak ik het mee dat mensen met gestrekte arm / wijsvinger naar mij staan te wijzen, hardop schreeuwend " wat een lelijkerd." Vervolgens zie je dat groepje "volwassen " mensen hardop lachend mijn kant op kijken.. en een plezier dat ze hebben...
Ik heb weinig zelfvertrouwen om contact met vrouwen te maken, en dat komt vooral hierdoor.

Wanneer ik het meemaakte dat het mij lukte om via een datingsite met een vrouw in contact te komen, liep dat ook steeds op een desillusie uit.
Zodra ik een foto stuurde, voelde ik duidelijk dat ze van mij af wilde, of ik werd geblokkeerd; alsof ik haar iets ergs had aangedaan.

Vrienden heb ik niet.Nooit iemand die op m'n verjaardag komt ,nooit iemand die mij uitnodigd. Oud en Nieuw lig ik om 23.00 in bed.Waar moet ik heen, wanneer je niemand hebt of kent?
Vroeger ging ik vaak met een (inmiddels ex ) kennis om...maar dat bleek iemand te zijn die mij enkel kende wanneer ie me nodig had, continu gemaakte afspraken afbelde met doorzichtige lulsmoezen.
Continu kwam er "onverwachts " wat tussen.

Vroeger weleens groepsreizen gedaan
Met niemand moeilijkheden gehad, maar toen er een reünie georganiseerd werd, waren ze mij "per ongeluk " vergeten..zag later foto's waar ik ze allemaal zag zitten.
Mij wilden ze er niet bij hebben, mij waren ze "vergeten."
Soortgelijke ervaringen ook met andere reizen meegemaakt, waarbij je duidelijk de gemaakte vriendelijkheid voelde van mensen.
Ik las dat iemand schreef dat ze zich "toeschouwer" voelt van haar eigen leven ; eigenlijk voel ik lichtelijk ook zo.
Voelt alsof ik "op achter loop ", jongens die ik bij wijze van spreken nog geboren heb zien worden, zijn nu al wat jaren getrouwd,kinderen..ik heb nog nooit een vriendin kunnen voorstellen aan mijn (inmiddels op leeftijd zijnde) ouders...
Mensen zeggen vaak " Hoe kan het dat je niemand hebt ? Je bent vrouwvriendelijke, netjes, serieus, met juiste normen en waarden opgevoed...maar dat zeggen mensen die je kennen.
Heb je je uiterlijk niet zo mee, dan kan je het vergeten.
Loop je in de stad, dan staan compleet onbekende mensen van wie he normen en waarden verwacht, je hardop uit te lachen, in mij bijzijn mij voor vanalles uit te maken..en gierend van plezier kijkt men mijn kant op.

Hallo José, zie een bericht van mei kun je eens contact met me opnemen? Ben een 47jarige man en ben opzoek naar (meer) sociaal contact.

Hallo Anoniem,

Zelfs met 40 (en ouder) kunnen vrouwen erg mooi zijn. Kinderen krijgen is misschien wat lastig(er), maar ook dat is niet persé onmogelijk!

Ik denk dat het voor een vrouw een heel stuk eenvoudiger is dan voor een man op het vlak van liefde/aandacht/intimiteit/relaties, maar dat komt mede door mijn huidige kijk op het leven/wereld als man zijnde (37 jaar en 5+ jaar single zonder uitzicht op iets moois)...Wellicht kan je jezelf eens leuk "optutten", vriendinnen vragen of ze jouw beste eigenschappen willen opsommen, samen leuke foto's van jou laten maken, hoppa een dating-site op met een mega-leuk profiel en filteren maar (makkelijker gezegd dan gedaan, maar je zal snel veel aandacht krijgen daar waar een man (zoals ik) dat wel kan vergeten).

Voor mij is het allemaal te laat heb ik het idee, ik heb ook echt opgegeven en mijn ziel heb ik intussen onder mijn arm, maar ik hoop dat je een stap zet. Je bent nog jong genoeg.

Ik wens je sterkte/succes!

Groetjes,

Een eenzame, lelijke man van 37, 5+ jaar single.

Het verhaal spreekt mij enorm aan.ik weet wat eenzaamheid is en ben een man welke alleen is komen te staan vijf jaar geleden. Ik mis genegenheid warmte en liefde en ben zoekende naar een lieve vrouw om leuke dingen mee te maken en te doen.veel liefde te geven aan haar.

Ik ben 56 jaar ik heb meestal wel een partner gehad, ik heb technisch gezien 4 kinderen bij twee vrouwen, ik zie ze nooit het contact is verbroken.
Ik heb altijd conflicten met werkgever manager en soms ook met collega’s,
Ik heb niets opgebouwd en sta ook altijd aan de zijlijn van de maatschappij. Ik heb een leerstoornis (dyslectie) k heb daardoor geen behoorlijke opleiding kunnen volgen..
Mijn leven gaat aan mij voorbij terwijl ik de helft van de dag op bed lig omdat ik geen verplichtingen heb of motivatie iets te doen.
Het leven is lang niet voor iedereen zo leuk.

Maar bij zon doe een terrasje, mensen ontmoeten. Musea. Pretpark. Zwemmen. Fietstocht. Vrijwiliger wandelen met asiel dieren. Met de trein naar zee. En je leven is nooit voorbij ook niet als je 50 bent ! VEEL GELUK. 🫠

Beste moedige schrijver/schrijfster. Je kunt je nu nog laten helpen om je fijner en gelukkiger te laten voelen; volop aanwezig in het leven. Je bent nog jong en je hebt iets om aan te werken! Je kunt het! Doen .. later zul je denken: ik heb het aangedurfd, en ben veranderd, maar het kostte inzet ..

85 procent van de mensen op deze vreselijke wereld zouden meteen met je willen ruilen. Water. Warmte. Eten. Goede overheid. Meteen dus.

Zij kunnen niet eens denken aan leven. Hebben honger oorlog. Op de vlucht..wel kinderen gekregen maar gedood door ellende. Jij maakt het leven. Jij kan mensen gelukkig maken. Doe vrijwilligerswerk. Daar ontmoet je anderen. Schaam je. Het leven is niet een geslaagde videoclip. Leven kan hard zijn verdrietig. En eenzaam. Maar alles heb je in deze westerse wereld om daar wat aan te doen. Schop onder je reet en naar jezelf kijken en niet naar anderen

Anoniem, jij moet jezélf schamen!
Je praat over dingen waar je geen verstand van hebt.

als je iets wilt bereiken moet je er hard voor werken, of het nu een partner vinden is, kinderen krijgen etc

Niks komt vanzelf kan ik je beloven! Dus ga op zoek naar je soulmate door te gaan daten, of via je (vrijwilligers)werk te vinden

Jij hebt grotendeels je geluk in eigen handen

Het leven kan een feestje zijn maar je moet wel zelf de vlaggen ophangen, ofwel je moet zelf het initiatief nemen om er een feestje van te maken

Liefs en zet m op!

De vorige twee schrijvers hebben beide gelijk in mijn optiek. Ik zeg dit zelfs als persoon die heel veel narigheid heeft meegemaakt. Alleen het woord schamen vanuit anoniem zou ik zelf niet gebruikt hebben.

Maak wat van je leven, en je bent nog zooooooo jong, je hebt nog een heel leven voor je. Als je morgen je soulmate vindt kan je al meteen zwanger raken theoretisch gezien. Zelf tot je 45 zijn er nog mogelijkheden. Dat zijn 4000 dagen. Elke dag heb je een kans om je leven te veranderen

En aanvullend Hans; ik weet zeker dat je een soulmate gaat vinden!! Ze loopt ergens rond

En voor de mensen die zich al op hun 37ste oud vinden….. kom op je bent hartstikke jong!!!!! Ik ben zelf 33 en ik val op oudere mannen dus zelf 37 zou nog te jong zijn misschien 😅 dus nee nee het leven is nooit voorbij als zo vroeg, zelfs niet als je 90 bent want ook dan kan je nog steeds een nieuwe liefde vinden of vriendschappen (ik heb het zelf gezien met mijn eigen ogen hoe verliefd de twee 90-jarige waren toen ze elkaar leerde ontmoeten)
Ik denk echt dat we een beetje moeten met stoppen dingen koppelen aan leeftijden, geniet van het leven ongeacht je leeftijd

En ook aanvullend op mijn reacties: helaas heb ik met mijn wia uitkering geen geld voor voldoende kachel/warmte wat nodig is voor mijn herstel…. En kan ik helemaal niet meer lopen door mijn burn-out, heb ook geen familie. En vrienden wonen niet in de buurt, Maar ik zou NOOIT willen ruilen met iemand die in een oorlogsgebied leeft. Dus relativeren helpt heel erg! Dus die tip geef ik zelf ook altijd mee aan andere :-) inderdaad iemand zei ook een keer: “niemand heeft gezegd dat het leven leuk zou zijn”. Ik vond dat heel hard maar tegelijkertijd ook een waarheid als een koe, maar dat neemt niet weg dat je er vaak nog wel wat/veel van kan maken . Ik kon er zelfs nog wel om lachen om de zin. En vrijwilligerswerk is inderdaad een geweldige manier om lieve mensen te leren kennen!
Je hoeft je niet te schamen maar je hebt precies NU de mogelijkheid om er iets aan te veranderen! Zet m op!!!

Ik herken mezelf in jou verhaal. Maak op dit moment precies t zelfde mee...

Ja voor mij is t precies zo. Vriendinnen bieden een luisterend oor, maar hebben zo hun eigen leven ook. Mijn jeugd was moeilijk en familieleden zijn te jong overleden, dat heeft altijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Ik werk fulltime. In een best wel leuke job maar met rotcollega’s. Het is moeilijk om daar niet aan ten onder te gaan en t kost al mijn energie. Wat is er nog leuk eigenlijk vandaag, vraag ik me ‘s ochtends af. Niet veel meer. En hoe krijg ik de negatieve spiraal weer de goede kant op. Geen idee. Dit klinkt allemaal behoorlijk deprimerend. En dat is t ook voor mij. Een quasi oplossing van ‘ga er op uit’ werkt niet in de praktijk.

Hallo,

Ik zou het wel leuk vinden om in contact te komen! Zou iemand interesse hebben?

Groetjes

Ik wil graag met leeftijd genoten in contact komen ik ben 22

Idem hier

Ik voel mij ook heel eenzaam ...doordat ik gescheiden ben ...mag ik bij mijn ouders niet meer binnen...heb weinig vriendinnen ...en mijn kinderen willen geen contact meer ...

Ben 31 en ook erg eenzaam... heb geen vriendinnen en een slechte band met mijn ouders... geen broer of zusjes of nichtjes of neefjes.
Zeker met hem mooie weet altijd maar opgesloten in huis niets kunnen doen omdat ik niemand heb.
Vaak nieuwe contracten geprobeerd op te bouwen maar blijven altijd oppervlakkig.

Hallo,

Ik herken je verhaal, ik heb ook geen familie meer, wel vrienden maar je kan er niet blijven over zeuren.
Ze kunnen dat moeilijk begrijpen wat ze hebben een leuke familie en die verhalen dat kwetst me dan onbewust omdat ik dat ook zou willen...

Vanwaar bent u en man of vrouw? ik vrouw van 47.
Regio leuven- Mvg

Hallo mensen,

Hier precies hetzelfde verhaal. Ik ben 34 en voel mij vaak erg eenzaam. Aangezien ik hoog gevoelig ben loop ik ook vaak tegen nare ervaringen aan. De wereld is helaas erg koud en kil. Zijn er hier misschien mensen die het leuk vinden om met een groepje mensen ervaringen uit te delen? Hoe meer zielen hoe meer vreugde :)

Liefs,

Ff kort gezegt: Ik heb al jaren geen contant meer met familie al zeekr 10jaar, en vrienden heb ik ook niet. Denk nie ik ooit vrienden heb gehad want ze lieten me vallen alsof er niets was. Eum hoe krijgen we contact als de mailadressen enzo drek verwijderd worre? Ik ben trouwens 28 jarige vrouw/meisje.

Hallo
Ik ben overdag ook eenzaam .pdfffffff

Ik voel deze zo hard hetzelfde

Tja. gigantisch herkenbaar.
In mijn geval heb ik geen sociale contacten meer ,
en ook amper contact met familie.
Juist omdat ik HSP ben, heb ik een diepe(re) band met iemand nodig.
Echter waar ik ook zoek....ik vind het nergens...

Ook al gezocht naar mensen met dezelfde hobby's als ik,
maar door Corona nu is dat onmogelijk vrees ik, daar de meesten allemaal aan de andere kant van het land wonen.

Voel daardoor ook echt letterlijk dat ik steeds verder weg zak in de eenzaamheid.
Een contact "iets" zou dan ook zeker welkom zijn hier, maar ik zou niet weten waar ?
Al zoveel dingen en sites bezocht en geprobeerd....maar zonder enig resultaat helaas.

Hallo hoe oud ben je. Klinkt wel heel vervelend. Hoop dat ik wat voor je kan doen.

hetzelfde hier, voel me vaak dood alleen en voel me machteloos inmiddels. Weet iemand iets waar je lotgenoten kan vinden en contacten kan leggen?

Het lijkt misschien of je in de steek gelaten bent. Mensen vinden het ongemakkelijk als je problemen hebt.
Blijf geloven in het goede in mensen. We gaan vaak bijna oppertunistisch met elkaar om. Als je leven veranderd zal je ook mensen tegenkomen die daarin passen. Omarm hen en vervolg je weg.

Jeetje, ik dacht dat ik alleen hier doorheen gaat. Wat een leidingweg in stilte sterven van binnen omdat je bij sommige niet in hun straatje past. Je bent anders, je bent te stil in een groep altijd iets zoeken dat je niet bij hoort. Leven in een maatschappij waar je aan heel veel eisen moet voldoen.

Wat naar om te lezen.
Ik begrijp je gevoel voel mezelf ook erg eenzaam en schaam mij daarvoor.
Ik heb geen fam en geen gezin en geen collega s.
Vroeger ging ik op stap om het gevoel niet te hoeven voelen en nieuwe mensen te leren kennen.
Maar nu met corona is die mogelijkheid er niet.
Ik heb wel wat mensen om mij heen maar die zijn druk druk en begrijpen mij niet echt.
Ook heb ik veel meegemaakt in mijn leven wat mensen vertrouwen lastig maakt voor mij.
In praatjes maken met vreemde ben ik wel goed maar om iemand echt toe te laten in mijn leven en huis...
Ik hoop dat mijn verhaal je wat steun biedt.
Groetjes Eefje (een vrouw van 40 jaar)

Same

Ik herken al jullie verhalen. Ik voel het leven, de kracht en levenslust, gewoon uit mij wegvloeien.
Ik heb geen contact meer met mijn familie, woon noodgedwongen bij mijn ex en gezien de krapte op de huurwoningenmarkt geen vooruitzicht op een eigen woning, mijn drie volwassen kinderen kunnen niet achter me staan, geen baan, geen vrienden. Helemaal alleen.

Ik ben 56 jaar, hoogsensitief, empathisch en een beelddenker. Ik weiger me nog in hokjes te laten duwen, doe niet meer wat hoort of van me verwacht wordt, heb me losgemaakt uit destructieve patronen.
Maar ik voel me totaal niet meer thuis in deze maatschappij.

Ik ben lid bij een datingsite, heb meer dan 50 mannen benaderd maar niemand wil contact.

Ik ga erg aan mezelf twijfelen en heb weinig zelfvertrouwen (ook door het verleden) en denk weleens "doe ik er nog wat toe?"
Mijn drie pijlers vallen weg: geloof (mijn levensovertuiging), hoop en liefde.
De ene dag is zwaarder dan de andere dus ik blijf gewoon maar ademhalen.

Ik voel me eenzaam heb niemand waar ik naartoe kan

Lee’s hierboven als we niets doen blijven we eenzaam. Het moet echt van ons zelf komen, dus reageer aub

Ik ben 6 jaar geleden gescheiden en daarna een hersenbloeding gehad waardoor ik niet meer kon gaan werken.ben altijd een hele mooie vrouw geweest met enorm veel aandacht. Dat is weg. Probeer wel fier te blijven en me daaraan vast te klampen maar het helpt niet. Vroeger had ik een waanzinnig leven

Ook ik kan me vinden in jullie verhalen.
Ik ben een man van 36 jaar en heb geen ouders meer en enigskind. Ik ben getrouwd, maar nog eenzaam. Niet iedereen kan mijn situatie begrijpen. Ik begrijp dat we hier niet in contact kunnen komen. Heeft iemand enig idee via welke websites dat wel kan?

Gewoon een leuk contact om lekker te kunnen babbelen, ik zoek geen man maar een maatje!!!

Goede morgen,

met belangstelling heb ik Uw bericht gelezen.

U schrijft, dat U soms dagenlang niemand spreekt.
Misschien hebt U zin, om af en toe te schrijven/te mailen?

Ik schrijf in ieder geval graag en hoop op een bericht van U!

Een fijne dag toegewenst!
Met vriendelijke groet, Rosemarie

U mag mij altijd bellen , ik zou graag met u in contact willen komen en met u de dingen dien die u lleuk vind.

Gr B

Ik Ben 78 en Eenzaam. Als we eens beginnen met samen koffie of iets anders te gaan drinken? Ik woon in Zwolle of is dat te ver weg?

Ik herken alles zo. Ook de ouders kwijt. Met broer geen contact. Geen vrienden. Ook geen baan. Ik wordt ouder en ouder.

Lieve Anoniem,

Weet dat wat je nu schrijf er mensen zijn die dit leest en met je meeleven.
Koester de contact momenten met je zus en broer.
Ik begrijp je wel maar wil wel even zeggen,
Trek jezelf omhoog. Het zal niet altijd lukken, maar houd wel de momenten vast wanneer het je wel lukt lieve Anoniem
Niks is sterker dan de kracht van een mens

❤️🙏

Neem kontakt met me op.Ik zit met heTZELFDE PROBLEEM

Hoi mevrouw of mijnheer.
Ik ben een 83 jarige weduwnaar van 83 jaar en voel mij vask heel erg eenzaam .alle vrienden en kennissen om mij heen zeggen Peter jij doet het best goed maar ze zien mij niet als ik bedroefd en alleen thuis zit en met niemand kan praten wie o wie heeft een oplossing voor mij.

Hallo, ik herken Uw verhaal. Ik maak hetzelfde door. Ben sinds kort weduwe, was mantelzorger, val nu in een groot gat. Voor iedereen gezorgt, wie nu voor mij? Heb geen fam meer en vele vrienden/vriendinnen zijn overleden. Veel sterkte! Mvg Cilia

Dat heb ik ook. Mijn man begrijpt het ook niet goed. En ik zou ook graag iemand hebben waar je iets leuks mee kunt doen.

Ik ben in juni j.l. 80 jaar geworden veel verdriet en nog, ongeveer 30 jaar geen contact met mijn 2 dochters, mijn kleinkinderen nooit mogen zien dat ik ze heb heeft mijn zoon ontdekt op internet, ik heb enkele ziekten, ook kanker 2 stuks gehad, darm en nier kanker voor de laatste krijg nog 2 jaar controlle, mijn zoon is mijn mantelzorg, is 41 jaar ook eenzaam, wij gaan er samen regelmatig op uit , maar hij hoopt ook nog leeftijd genoten te ontmoeten, ik hoop voor mijzelf en mijn zoon een lotgenoot te vinden

Ik hoop dat het nu goed gaat, je bent niet alleen❤ Ik weet zeker dat het goed komt!

Ja zo voel ik mij ook, maar hoe ko. Ik met jou in contact ?

Hallo ik ben 76 jr veel mee gemaakt, ik ben best wel eenzaam ik herken mij helemaal in uw verhaal ik ben best wel sociaal, hou van gezelligheid mag ik vragen waar u woond .

Ik ben 77 jaar 3 jaar alleen vrouw overleden ik zoek iemand voor cantine een gesprekje te hebben

Ik heb mijn zoon verloren 15 Maart ik heb heimwee naar mijn zoon . Het lukt mij niet om mijn leven zonder Erwin te leven . Ik wil contact met lotgenoten . Mijn man is al 14 jaar overleden . Liefs

Ja deze situatie is mij bekend.
Zelf ben ik 77 jaar ook enigsinds.

En daar sta je dan hoe krijg je echte vrienden
Want die hebben we allemaal echt nodig.
Sterkte er mee!

Ik ben 71 jaar moeilijke jeugd gehad narcistische ouders gehad mijn vader zag me nooit staan. In het jaar 1950 moest hij wel huwen want ik kwam eraan. Mijn moeder was een hysterische vrouw haar wil was wet en daar tegenop te komen kon niet. Nu worden kinderen beschermd. Ze sloeg mijn andere zussen want ze durfden wel es rebels te doen, ik niet was bang voor de gevolgen. Mijn keuze van studie kon ik niet maken, het moest maar snit en naad worden zoals mijn moeder. Ik verkeerde in die tijd toen met mijn ex man maar het was niet de grote liefde en ben dan maar gehuwd om weg te zijn thuis. Mijn vader was niet aanwezig op mijn huwelijk stiekem was het uitgekomen dat hij 2 andere vrouwen had en bij 1 andere had hij 2 kinderen. Wat is van dit alles het resultaat geweest? Mijn moeder was toen 48 jaar en heeft zelfmoord gepleegd. Toen had ik nog 2 jongere zussen van 6 jaar
En 13 jaar. Ik heb ze samen met nog een andere zus opgevoed. Mijn vader is na mijn moeder 3 jaar later overleden door kanker
Was 54 jaar. Nadien heeft het niet gestopt nu heb je al iets meer over mijn leven

Ik ben heel erg alleen, geen contact meer met kinderen en kleinkinderen, heel erg verdrietig. Al had ik maar een begripvolle gesprekspartner. Al is het om je verdriet te kunnen delen wan hiir loop je niet mee te koop, daardoor krop je alles op. Met wie kan ik eens lekker praten!?

Het raakt me dat je niemand hebt.Ikzelf zie mijn netwerk steeds meer krimpen , ook veel oorzaken.Met persoonlijk verlies en hoe het je veranderd kunnen maar weinig mensen omgaan.Daardoor ook verlies van werk maar ook energie.Gelukkig zijn er wel mijn kinderen, wat familie en een paar vrienden..Maar toch is het vaak een eenzaam gevoel.Ik weet natuurlijk jouw verhaal, leeftijd en waar je woont niet.
Maar samen praten moet niet zo moeilijk zijn , toch?

Je bent niet hopeloos...deze 50 plusser heeft het ook wel
Ik heb 2 kids maar die gaan redelijk hun eigen gang.
Meestal ga ik er wel erop uit maar sta je toch vaak alleen ( in een hoekje) dan denk ik waarom..en ga ik maar naar huis..mn eigen omgeving....

Zo herkenbaar

beste waar woon je? ik zelf ben van lommel 64 jaar

groetjes

ik herken dit zo. ben achter in de 50. woon je zuid holland?
je bent niet alleen! grtz thea

Hoi, ik herken heel goed wat je schrijft. Ben 61 en getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie mee. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden en heb vooral behoefte aan iemand die ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie

Hoi hoi dit is zo herkenbaar, waar woon jij ?? Zelf woon ik in de kop van drenthe. Als jij niet te ver weg woont zouden wij elkaar eens kunnen ontmoeten ??

Hoi, ik begrijp je volkomen. Het is inderdaad niet gemakkelijk.
Er gaat elke dag zoveel om in je hoofd en dan nog steeds maar vechten tegen moeilijk aanvaardbare invulling van dag tot dag.
zelf ben ik ook reeds lang weduwnaar maar verlang naar eerlijke mensen die ik kan vertrouwen om zo een vriendschapsband op te bouwen. Niet opgeven is de boodschap, elk mens is uniek en dat willen we graag uiten, dat is toch de normaalste zaak nietwaar.
Moest je willen reageren, dan kan dat gerust.
Vele groeten.

ik heb bijna zelfde situatie.

Halo Josiane,ook ik ben in de vijftig en eenzaam en alleen. Mss kunnen wij eens afspreken?

Hallo,ik ben wel getrouwd , maar mijn man heeft andere interesses. Ik zou graag iemand willen kennen om te lachen leuke dingen doen , maar ik woon in Limburg en ben 67 jaar.

Hoi ik kan me 100% in je verhaal vinden want ben ook eenzaam na het overlijden van mijn vriendin.Misschien een idee om een keer een kop koffie te drinken ?

Herken mij hierin.voel meer en meer eenzaam.hoe geraak ik hieruit?

Ik zou graag in contact willen komen met deze vrouw ben zelf ook wel eenzaam moer heb het wel goed.En misschien kan ik die vrouw wer wat helpen en daar in elkaar wat aanvullen,ik kijk uit naar een reactie hier op.Vriendelijke groet. Leen.

Ik ben ook heel eenzaam heb niets van vrienden momenteel in een zware depressie ook in mijn job geen enkele vriendschap

wat moet ik doen als mijn 2 zussen mij pijn doen en iedereen op de wereld tegen mij is? niemand gelooft mij!

Hoi ik las je verhaal en herken hierin helemaal mezelf

Herkenbaar, ik ben helemaal alleen , geen familie en echte vrienden! Uitzichtloos gewoon.

Hoi...ik ben al lang alleenstand sinds mijn vrouw overlijd...ik ben 47 jaar..en ik heb ook weinig mensen om mij heen.
Groetjes

Hoi ik herken het ben de laatste tijd ook eenzaam,mijn man heeft dementie hij is 10 jaar ouder dan ik,ben zelf 61 jaar en merk dat mensen niet meer langs komen ik had ook vriendinnen maar doordat mijn man de hele dag thuis is komen ze niet meer gelukkig werk ik nog maar dat zijn collega's, zou graag
Leuke dingen doen maar er alleen erop uit trekken doe ik niet gauw

Hoi ik heb ook geen vrienden,mijn man heeft dementie dus ik kan daar geen leuke dingen meer mee doen,we gingen vaak naar van der valk mar wat moet ik daar alleen doe,had wel vriendinnen maar die heb ik anderhalf jaar niet meer gezien ze beloven van alles maar komen niet,mis het zo elke avond zit ik alleen op de bank.

Hier ook heel eenzaam geen enkele vriend of vriendin

Er zijn heel veel mensen alleen,ben nu 61 jaar heb heel men leven hard gewerkt heb gelukkig wa vrienden maar …..nog altijd geen vaste partner, en mis dit wel maar elke dag haal ik voldoening uit door bezig te zijn met leuke dingen en ik hoop zo toch nog iemand te ontmoeten.

Ik zit met hetzelfde probleem en ben naarstig op zoek om nieuwe mensen te leren kennen. Waar woon jij?

Beste redactie, zoals jullie kunnen lezen is hier een enorme behoefte aan de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Jammer dat jullie dit niet oppakken. Althans, zo lees ik het hier. En ik ben pas net begonnen met lezen. Ik ben zelf communitymanager van een online platform, dat nog maar net in de lucht is, voor eenzame jongeren en ook daar blijkt de behoefte aan het maken van nieuwe vrienden enorm groot is. Wij gaan proberen dit juist wel mogelijk te maken of op zijn minst de jongeren zelf de ruimte te bieden elkaar te vinden en met elkaar af te spreken. Daar richten we onze community op in: interesses, verhalen, maar ook regio’s. Misschien iets om over na te denken? En excuses alvast als jullie dit inmiddels al doen!

Ik vind het erg dat je zo zit...ik heb ook niemand meer. Het is zwaar maar probeer er weer op uit te gaan. Vrijwilligerswerk of een vereniging of een hobby. Ga niet bij de pakken neer zitten meid. Er zijn veel meer mensen eenzaam en je kunt nog zoveel doen in het leven... probeer het gewoon thuis zitten blijf je eenzaam.
Ik wens jou veel sterkte toe en schrijf jou dit uit mijn hart
Groetjes akkie

Hoi Nathalie, Bedankt voor je feedback en je betrokkenheid. Wij houden het met dit forum bij de mogelijkheid om anoniem je verhaal te kunnen delen en elkaar op die manier te steunen. Super dat je voor de jongeren een aanbod hebt gecreert waar ook behoefte aan is. Succes met je initiatief!
Vriendelijke groet,

Hoi Josiane,
Ik ben wel benieuwd hoe het nu met je gaat, zie deze berichten ook nu pas.
Ik herken mij helaas nu hier ook in
Groetjes

Ik heb precies hetzelfde als jij ben ook in de 50 ook geen mensen om me heen hoe is het nu met je?

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.

zoals je hierboven al ziet je bent niet de enigste. zou graag ook wel vrienden willen hebben ,maar aan de andere kant het kost weer zoveel tijd.

Herken me erg in je verhaal.
Weet niet of ziek kan worden van een kluizenaarsleven. Ik ben hetzelf ook.
Ik ben me er eigenlijk al in gaan schikken omdat ik niet meer geloof dat ik ooit nog gelijkgestemden ga tegenkomen

Ik herken je verhaal.Machteloos voel ik me

Heel herkenbaar dit. Het is bij mij niet van de ene op de andere dag gegaan. Maar ik denk niet dat ik weer terug kan zoals vroeger. Ben ook erg nieuwschierig naar lotgenoten. Het eenzame gevoel is voor mij soms verschrikkelijk. Aan de andere kant voelt het ook wel veilig en rustig soms en dat ik een beetje mijn eigen dingetjes kan doen zonder dat er kritiek van anderen komt. Ik leef met drie vogels, waarvan een tam. En die zijn super belangrijk voor me. Niet iedereen snapt dat. Maar ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat nu. Hebben jullie (nog) contact met lotgenoten? Of zijn jullie veranderd? Ik weet niet hoe lang geleden dit op deze pagina is geplaatst? Groeten aan alle lotgenoten!

Een heel herkenbaar verhaal. Zelf ben ik al op jaren en loop naar de tachtig. Ik heb nooit de juiste schwung gehad om vriendschappen te leggen. Op de één of andere manier had ik het gevoel niet boeiend of aantrekkelijk genoeg te zijn voor een relatie. En dan kom je gedurende je leven ook nog allerlei mensen tegen, die preventief te kennen geven, dat je niet denken moet een relatie of vriendschap met hen te willen. Ik heb me veilig gesteld, het staat nu op de voorgevel van mijn woning: "Kluizenarij." Ik dacht, daar zullen wel reacties op komen, maar nee, men lijkt het volkomen vanzelfsprekend te vinden. Ik voel mij behandeld alsof ik lucht ben en niet besta, dat is even slikken, maar geloof me, ook dat went. Ik breng een goede zingevende structuur aan in mijn leven als kluizenaar. Ook ik groet alle lotgenoten, en wens ze een engel op hun pad.

Hallo.

Ik lees jullie ervaringen en ik voel er verdriet over. Eenzaamheid is vreselijk en ik ben 34. Ik moet er niet aan denken om dit jaren nog zo mee te maken. De herkenning is real.
Ik heb dan nog wel mijn sport, waar ik mensen zie en spreek. Daar ga ik 3 keer per week heen. Ik heb een hond en zij zorgt inderdaad voor wat meer interactie en beweging.
Ik lees over ‘lucht zijn’. Ik moet denken aan een geconditioneerde overtuiging.
Ik was als kind ook ‘lucht’. En die neiging vind ik onbewust zo veilig dat ik mezelf ook vaak van de samenleving afsluit.
Ik houd mezelf steeds voor dat het tijdelijk is. Ik ben wel van plan weer te gaan werken al houdt me iets tegen, voorlopig houd ik me voor dat dat de gewenning is voor de hond.
Ook een partner, dat zou ik graag willen. Al is er naar zoeken vaak niet succesvol.

Sterkte alle lotgenoten! We zijn misschien alleen maar we zijn niet alleen ❤️

It is what it is

heel herkenbaar . jaren lang heb ik moeite met vriendschap te onderhouden , je groeit uit elkaar , zeker als er bij de ander kinderen komen . nu ik 60 ben merk ik dat alleen zijn
altijd al een deel van mij was en een kluizenaars leven sluipt er langzaam erin . het heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen . eenzaam voelen knaagt aan je , ook al ben je blij niet al dat sociale gedoe en het drukke hectische leven met al die opgelegde verplichtingen te hebben .

Hoiii, heet je nocturne??
Hoe oud ben je en welke provincie woon je.
Wat erg man dat je zo leeft. Ik wil wel in contact met je komen maar dan zullen we prive ff contact krijgen.

Groetjes Alida

Ikzelf ben geen kluizenaar maar tot voor kort had ik geen beeld van hoe iemand zo in afzondering leeft. Ik woonde 15 jaar op kamer in vrijstaand huis! Waar ook een man met Bipolaire stoornis woond, en zich de hele dag terug trekt. De nu 58 jarige man is sterk vermagerd. Zorg of hulpverlenende instanties kunnen zogenaamd niks doen want hij is niet gevaarlijk. Zelf heb
Ik een nieuwe woning, en probeer alles uit het leven te halen.
Hoewel ik scoliose patiënt ben maar dat ben ik gewend. Ik heb een vriend8n en behoorlijk zelfstandig.

Ik ben 35 en heb ook steeds meer datzelfde eenzame leven.

Ik ben nooit echt het sociale type geweest, vroeger ging ik wel veel naar festivals en feestjes maar na de dood van mijn zus is alles volledig veranderd.

Vrienden bleken geen echte vrienden te zijn daarin heb ik nog 1 echte vriendin aan de andere kant van het land wat soms is ff bellen of appen is.
mijn gezondheid was al slecht sinds mijn geboorte maar is zodanig achteruit gegaan dat ik ook niet kan werken.
Sinds 3 jaar veel last van paniekaanvallen en dus zomaar ff op pad kan ook niet meer.

Qua romantische relaties… vroeger veel gehad, maar liep allemaal uiteindelijk stuk want ik wil absoluut geen kinderen, en dat is voor veel dames al een dooddoener.

Ik ben zelf wel iemand die liefde, aanraking en samen zijn belangrijk vind maar de juiste persoon nog steeds niet tegen gekomen.

Ik ben nu dus vooral bezig met mijn mieren kolonies en ben veel bezig met mijn microscoop, de interesse in vriendschap verdwijnt ook steeds meer, liefde is nog het enige waar ik interesse in heb als het gaat om menselijk contact.
De vraag is hoelang dat nog zo blijft, de eenzaamheid ben ik al voor een lange tijd gewend.

Het lijkt of ik m'n eigen verhaal hier lees. Ik had n drukke baan, maar na n val op m'n hoofd, is dat voorbij. In het begin was thuis zijn oke. ik had aardig wat zogenaamde vrienden..echter zodra je n keer durft te zeggen dat je iets niet leuk vindt, is de vriendschap over.
Ik leef ook alleen met m'n katten en hondje. Ben bijna 63 jaar.ik hoop iedere dag dat ik snel gehaald word..niemand die t interesseert dat je bestaat, alleen zit ..heb geprobeerd vrijwilligers werk te doen..maar dat bracht geen oplossing.
Dus ja, mijn leven is een klomp van eenzaam zijn en wachten op bedtijd.

Ik kan me jouw gevoel voorstellen. Alleen met mijn honden. Hoe beter je de mensen leert kennen, des te meer je van je honden gaat houden. Telefonisch contact op zijn tijd prima maat laat me met rust. Genoeg geweest.

Ik wil met jou in contact komen
Jij ook ik weet hoe dat voelt

Ik ben ook behoorlijk eenzaam. Ook geen vrienden en nu

Ik ben een 58 jarige vrouw uit Antwerpen en zou heel graag contact hebben met iemand die ook op zoek is naar een goede vriendschap. Een goed gesprek voeren,een wandeling maken,koffietje drinken enz....
De simpele dingen. Mekaar steunen en troost bieden.

M.
O7/5/023

Hallo,
Ik heb de laatste 14 jaar heel veel tegengekomen waardoor mujn leven zo drastisch veranderd is dat ik nu echt eenzaam ben.
Ik was zelfstandige maar heb mijn werk moeten opzeggen doordat ik De Ziekte Van Bechterew heb.
Daarna ben ik gescheiden en zat daarwals vrouw hellelaal alleen met nog twee jonge kinderen.
Mijn familie komt nooit af en zeker na de scheiding vonden ze dat orecies niet meer nodig.
Ik heb 1 zuster die ik maar 1 keer zie in een jaar zie en dat is op kerstdag en dan moeten we gaan...wat een gefake,,,
Ten andere is ze heel egocentrisch....t is maar het hare dat telt...
Ik heb dan nog een moeder die me meer gecontroleerd heeft en mijn kinderen naar haar hand heeft gezet.
Dus ik wordt hier dan nog eens geleefd,.,
Ik zou volledig willen verhuuzen ...want ik ben een natuurmens en ik hou van de rust en de zee....
Ik viel me zo alleen en ongelukkig...
Dan heb ik nog eens vriendinnen aangetrokken die van me hebben geprofiteerd..,.en twee narcistische relaties gehad na mijn scheiding,,...
Gelukkig heb ik een prachtige hobby en dat is muziek spelen in de academie....in de mate van het mogelijke als ik niet teveel pujn heb,..
Maar t is het enige dat ik nog heb....,

Muziekvrouw

Lieve- beste- en bijzondere mensen ,
Zo herkenbaar, jullie verhalen en reactie's , wauw.

Laatste paar jaar, ik ben 58 , trek ik mij meer en meer terug,
en ja: soms is het alleen zijn zwaar. Ik zet dan mijn favoriete muziek op en ga wat meer bewegen.

Feestdagen en verjaardagen van overleden vrienden zijn extra zwaar. Ik spaar pc werk op, ga meer abstracte tekeningen maken, werk in huis doen en kijk een goede tv serie opnieuw.

Mocht je contact willen: 
Ik wens jullie een goede dag,
namastee,
Ragnar.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik leef ook als kluizenaar en heb soms niet graag dat ze in mijn "space" binnenkomen! Ikbeneen vrouw van 61 en COPD patiente

Hallo mis kan je mij bellen morgen liefs in ieder geval in de middag
Ik heb zelf ook een hondje
En voel me erg eenzawm

Ik wil ook wel eens bellen hoor ik ben 58 jarige vrouw.
Mijn hond heb ik bijna 2 jaar geleden in laten slapen op 17 jarige leeftijd.

Alleen zijn gaat op den duur wennen en dan wil je niets anders meer!!

Hoi Nocture, ik herken me volledig in jouw verhaal. Mijn situatie is erg gelijklopend. Ik leef sinds enkele jaren als een kluizenaar en behalve de oppervlakkige babbeltjes op mijn dagelijkse wandelingen met de hond spreek of zie ik niemand. Net als jij ben ik ook afgekeurd. Ik heb geen familie, vrienden, geen kinderen en geen gezin. Alle contacten die ik had heb ik verbroken of zijn uitgedoofd. Net als jij heb ik die klik kunnen maken om te leren alleen zijn en daar ok mee te zijn. Maar soms weegt de eenzaamheid. Ik ben niet depressief of somber omdat ik dat erg bewust niet toelaat. Op sommige dagen lukt dat heel goed, op andere dagen moet ik daar al wat meer tegen vechten. Het zou fijn zijn om in contact te komen. Groetjes, Lola

Ik had een goed lopende handelsonderneming. Op mijn 38e werd ik van de een of andere dag arbeidsongeschikt. Het drukke leven was ineens weg. Ik moest een andere invulling zoeken voor de tijd aan werken besteed. Collega’s en vrienden had ik wel in de Branch, maar nadat mijn Bedrijf op hield werd het erg stil. Ik ben nu 12 jaar verder en merk dat het etiket “ kluizenaar “ op mijn van toepassing is . Vriendschappen bleven alleen nog in stand als ik er 1000% energie instopte, dat is niet haalbaar als je dat bij elke vriendschap of elk contact moet blijven doen. Ik pas niet in deze maatschappij of de maatschappij past niet bij mij. Ik geef het op.

Ik heb een prachtig huis, ik heb m’n bezigheden en hobby’s. Ik ga verder zonder vrienden denk ik. De motivatie om ergens bij te kunnen of willen horenhoren ontbreekt inmiddels volledig. Veel geleerd afgelopen jaren.


Ik wens iedereen een mooi kluizenaarsbestaan.

Misschien krijg ik nu wel een hoop bagger over me heen. Maar ik denk er toch echt anders over. In elke relatie op wat voor manier dan ook moet je energie steken om het te laten werken en laten groeien. En jezelf meer open stellen. En ook eens goed naar jezelf kijken. En dan echt goed. Waarom vrienden steeds afhaken? Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat je er voor kiest om als een soort van kluizenaar te willen leven. Iedereen heeft mensen nodig. Ik zou echt gillend gek worden als ik dat niet had. Je kunt zoveel zelf meer ondernemen om mensen te leren kennen. In plaats van je er bij neer te leggen. En in een slachtoffer rol te kruipen. Zeker geloof ik dat mensen een verleden hebben, veel mee gemaakt hebben. Het vertrouwen kwijt zijn in anderen. En nog zoveel meer redenen. We zijn niet gemaakt om alleen te leven. Niemand. Vrienden geven je leven kleur. En dat geld echt voor iedereen. En als je een beetje van jezelf houdt gun je jezelf toch het allerbeste? Dus mijn advies sta voor jezelf op. Ga in je eigen kracht zitten en maak er iets moois van. Dat is wat ik iedereen gun. Verandering begint bij jezelf.

Eerlijk gezegd ben ik zo veel blijer met de onvoorwaardelijke liefde van mijn kat dan de mensen die of een mes in mijn rug staken (figuurlijk uiteraard) of me lieten vallen.

Ik kan me prima vermaken met hobby's en het maken van wandelingen.
Ik kom mijn dagen wel door

Alleen is iets anders dan eenzaam zijn :-) van alleen zijn wordt je niet ziek
Muziek fleurt mij op
En zo zijn er tal hobby’s
Mijn kat is alles voor me
En de juiste mensen treffen. Vrijwilligerswerk kan ik aanraden om fijne mensen te vinden

Word je*

Ik heet Dennis 42 jaar en ook een behoorlijke kluizenaar en vermeid zo veel mogelijk de buitenwereld het is met de jaren zo onstaan al van kinds, afaan een alcoholische vader die zowat iedere dag ruzie maakte met ze vrouw dit heeft mij op 3 a 4 jarige leeftijd Aincelganger gemaakt in 2015 werdt ik zo ernstig mishandeld in uitgaansgelegenheid met een bierglas waardoor ik nou best bang ben geworden door mensen van binnen ben ik super verdrietig ik 2012 raakte ik me autorijbewijs kwijt omdat ik het alcoholische slot niet liet inbouwen is me rijbewijs ongeldig verklaard door cbr maar 1 maal wat gedronken en werd als cbr revidist verklaard ik zit inmiddels al 5 jaar in de ziekte wet van uwv na me dramatische verleden ben ik nou een zware kluizenaar geworden die de toekomst niet florissant meer in zie en wat ik me hele leven al doe alleen door het leven gaan zonder verantwoordelijkheden meer ik kom dagen achter elkaar me huis niet meer uit de overbuurman van mij die een duivel is moet zonodig de hele straat 24 uur per dag 7 dagen in de week in de gaten houden met een geavanceerde dome camera zelf heb in hyper gevoelig sociaal lief van katholieke afkomst maar de verschillen zijn voor mij te groot en weet dag geestelijke geen plekje meer te geven ik ben verdrietig en eenzame terwijl in van nature een mooie glimlachen op me gezicht heb wens iedereen een fijne dag groetjes Dennis

Hoi Dennis
Heb je toevallig ook facebook?

Het mooiste aan een man. Een man met een mooie glimlach die straalt.

En ook bij een vrouw :-) er niks mooiers dan dat iedereen gelukkig is en een glimlach heeft

So true

Steeds wanneer ik val
Ga ik weer staan
Soms valt het niet mee
En laat ik een traan
Dan recht ik mijn rug
Zet een stap naar de zon
En weer ben ik sterker
dan het dal dat ik
zojuist overwon

And always a smile

Mooi gedicht ☺️

Dankjewel. Enige manier om staande te blijven. En nooit op te geven. Dus that's me. And with always a smile

Goedzo, die kracht hebben wij allemaal in ons, we zijn sterker dan we denken. Blijf hoopvol en werk aan je toekomst dan komt het goed

Mooi gezegd. Ik doe zeker mijn best. Sta in mijn kracht. Daar ligt het niet aan. Hoop doet leven toch. En een positieve instelling ook.

Mooi dat je dat zo deelt, bedankt voor je positieve invloed 🙏🏼☺️

Always stay positive. Jij ook dankjewel🙏🥰

Alleen hoe weet je of positief en hoopvol blijven genoeg zal zijn? Is dat het vertrouwen dat je zal moeten hebben?

Ja! 99% van de gevallen komen dingen gewoon goed dus waarom zou je je voor niks zorgen maken en van het ergste uitgaan. Heb vertrouwen dat dingen wel goed uit kunnen pakken ook

Misschien omdat mijn vertrouwen de laatste tijd even wat minder is. Niet in mezelf maar wel in anderen. Je krijgt niet altijd terug wat je zelf wel geeft. Maar wat je wel hard nodig hebt. Ook ik kan alles niet altijd alleen. Al denk ik van wel. Even zware periode nu. En mindere dag ook. Kan gebeuren. Ik ga proberen weer wat meer vertrouwen te krijgen. Vertrouwen dat het uiteindelijk goed gaat komen. En dankjewel voor je berichtje🤗

Als je de juiste mensen treft, krijg je het vertrouwen terug! Ze zijn er! Als ik geen Burn-out had gehad, had ik meer met je kunnen kletsen maar vanuit hier wens ik je meer kracht en positiviteit toe. Je mag echt vertrouwen dat dingen veel veel vaker goed gaan dan niet, blijf hoop houden altijd
Sterke anoniem 🍀🙏🏼

Dat klopt zeker! Net een half uur met een collega gepraat. Dus weer even energie nu. Een oppepper gehad. Thuis een ramp nu. Dus blij dat ik nu mag werken. Voor jou heel erg een burn out. Ik wens je alle kracht om hier uit te komen! Even een rotdag. Iedereen werken. Niemand bereikbaar. Maar nu gaat het wel weer. En ik blijf zeker hoop houden op alles. Op een beter leven voor mezelf. En zeker meer rust ook. En ik weet dat ik de enigste ben die dat zelf kan en moet veranderen. En dat het niet makkelijk zou worden wist ik ook. Maar zo als vandaag breekt me dan weer even. Ik wens jou ook veel positiviteit en kracht! Ik hou vol! En jij ook!🍀🥰

Dank je wel! Stapje bij stapje gaan we vooruit, daar gaan we voor zorgen! Liefs 🍀🙏🏼☺️

Heel goed! Neem de tijd die nodig is. En pas goed op jezelf! 🍀💗

Dankje ☺️🙏🏼💐

Hallo ik ben man van 51 ook denk ik dat ik kluizenaar ben, ik was vroeger heel actief sociaal spreek dan over 10 jaren terug, maar trek me steeds vader terug woon in grote friese stad die ik goed ken, maar ik heb denk ik steeds minder behoefte aan menselijk sociaal contact maar ik heb ook autisme misschien dat dat ook meetelt. ik sta nu op een keerpunt wat ga ik doen, helemaal alleen zonder sociale contacten, of toch nog iets proberen te zoeken, heb wel hobbys geen werk ben afgekeurd, het is lastig, eenzaam is niet het juiste woord verdrietig wel.

Nee, daar kan je niet ziek van worden, ik zou niet weten waarom en wat je dan krijgt, maar goed ik ben jong en heb net een master culturele antropologie. Ik zou willen zeggen dat veel bewegen helpt, dans, sport, wandelen; een teamsport doen (ik zit op hockey), elke dag schrijven, lekker eten voor jezelf maken, seks met jezelf, veel lezen en je vooral geen stakker voelen. Maar goed, ik kan me in jullie inleven, hoort zeker ook bij de studie die ik gedaan heb.

Mooie tips Annelies!

Ik ben al jaren eenzaam depressief en levensmoe ik heb idee dat me lichaam het langzaam begeeft

Dat klinkt als een zware en eenzame weg die je bewandelt, Rp… en eerlijk gezegd zou ik je nu het liefst een warme kop thee en een flinke knuffel toesturen, maar helaas moet je het met woorden doen.

Soms voelt het leven als een oud winkelkarretje met een kapot wiel—je probeert vooruit te komen, maar het blijft trekken naar de verkeerde kant. Maar zelfs het wankelste karretje kan nog gevuld worden met dingen die de moeite waard zijn, al is het maar een pak koekjes of chocola en een goed gesprek. 😉

Enfin, koekjes en chocola zijn natuurlijk klassiekers, maar in mijn geval zijn het Israëlische Medjoul dadels—zacht, zoet en een tikkeltje decadent. Iedereen heeft zo zijn eigen guilty pleasure, nietwaar? De een zwicht voor een reep chocolade, de ander voor een bak chips, en ik… tja, ik doe aan luxe fruit. 😄 Maar goed, ieder zijn meug natuurlijk!

Ik hoop dat je ergens, misschien onverwacht, een moment van licht vindt—een klein sprankje dat je eraan herinnert dat je er nog mag zijn, dat je gezien wordt, en dat je het niet alleen hoeft te doen. Ik wens je dat zo heel erg toe, Rp

Wat vervelend dat je je zo eenzaam voelt.

Als ik je verhaal lees, dan komen er een paar dingen in me op.

1) Je schrijft dat je gehuwd bent. Hoe is het contact met je vrouw? Kunnen jullie open en eerlijk tegen elkaar zijn? Bespreken jullie wat jullie bezig houdt?

Zo nee, dan zou het al heel veel kunnen opleveren op dat wel te gaan doen. Je zou je dan ook minder eenzaam voelen, maar meer verbonden met je vrouw.

2) Heb je hobby's waar je mensen zou kunnen ontmoeten? Misschien kun je op een sport gaan? Een groepsreis maken om mensen te ontmoeten? Of kijk eens op een site als nieuwemensenlerenkennen.nl

Maar. Als. We. Het. Zamen. Delen. En op een. Lijn. Zitten. Gr Joop. U. Kunt. Reageren

hallo ik ben ook gehuwd en heb hetzelfde gevoel als u 

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, hoewel het bij mij over een ander soort eenzaamheid gaat eigenlijk, ik schrijf het niet graag en voel me echt slecht als ik dit verwoord maar 3 jaar geleden heb ik een man leren kennen die me op sexueel gebied rot verwend.

Je moet wel weten dat ik al meer dan 20 jaar geen sex meer had. Ben nochthans getrouwd en mijn man ziet mij graag en ik wil hem ook nooit kwijt,maar hij kan niet meer vrijen en ik heb daar wel veel behhoefte aan.

Nu ben ik wel smooorverliefd geworden op die man, maar hij heeft me nu gedumpt voor een ander omdat hij het niet méér ziet zitten om 45 min te rijden om bij mij te zijn.Nu doet hij alles met haar wat ik zo graag had gedaan, etentje, cinema, toneel enz.

Toch beweert hij dat hij me wil blijven zien,maar dat geeft me een wrang gevoel, kan iemand me raad geven? Hij beweert zelfs dat hij haar bijna verteld heeft dat hij verliefd is op mij en me niet kan laten, wat moet ik daarvan geloven? Gekwetst, eenzaam hart.

Hallo. Ik begrijp je volkomen. Ben zelf ook 23 jaar gehuwd maar voel me zo alleen. Heb ook niet echt iemand waar ik mijn gevoelens mee kan delen, valt soms heel zwaar.

ik ben 45, ongehuwd. 1 vriendin. Geen familie . Geen werk.
Voel me alleen, een uitzondering, niet aanvaard.Wil gewoon goede gesprekken met iemand en desnoods eens afspreken. Van waar ben jij. Ik van Leuven.

Zo herkenbaar...
Ik ook gehuwd, 2 prachtige kinderen en een man. Mijn man haalt heel veel voldoening uit zijn werk, ik voel me alleen. We hebben hele andere interesses. Oppervlakkige contacten met anderen genoeg, maar echte vriendschappen niet.
Ik wens je een mooie vriendschap toe!

Hallo,
Ik weet maar al te goed wat je doormaakt, maar jij bent tenminste gezond en hebt een job. Zelfs die dingen heb ik niet. Dus...

Ik was gehuwd en was ook eenzaam.hoewel we alkes samen deden luisterde hij nooit
Nu ben ik alleen sinds 2mnd en woon in een ander dorp ken niemand en wordt steeds eenzamer.
Praten met je partner is de juiste oplisdong

wat voor werk doe je? waar woon je? lijkt het je leuk om met kinderen om te gaan

Ik ben een man van 70 en ga af en toe eens een avontuurlijke wandeling maken in de ardennen. Zin om eens mee te gaan ?
Ik hoor het wel van U.

Ik zit in het zrlfde schuitje

Je bent zeker niet alleen die zich zo voelt. Ik ben 39 jaar gehuwd heb 2 kinderen. Toch voel ik mij vaak eenzaam en ongelukkig Waarom weet ik niet. Ik heb een lieve man 2 prachtige kinderen. Wat scheelt er met mij dat Ik mij zo voel? Is er iets waar we nog op zoek zijn maar niet vinden? Ik heb het antwoord nog niet gevonden en weet niet of ik het ooit zal vinden.

Ik ben al vele jaren gelukkig gehuwd,geen kinderen en geen familie (geen contact meer mee door erfeniskwestie)Zou wel heel graag vriendin leren kennen waar ik veel aan heb!Ben van Zonhoven

Hallo, ik las net uw verhaal en dat is bijna letterlijk dezelfde situatie als die waarin ik me bevind. Ik ben alleen iets ouder (45 jaar) maar voor de rest is alles heel herkenbaar. Ik ben niet echt op zoek naar nieuwe contacten maar wou gewoon laten weten dat je niet alleen bent in dergelijke situatie, hoe pijnlijk ze ook is (ik spreek uit ervaring). Het enige waar ik nu op hoop is dat de pijn en miserie slijt, ik ben niet echt hoopvol dat mijn situatie zelf zal veranderen. Sterkte gewenst!

Zeer herkenbaar. 42 en heb hetzelfde.

Mijn hele leven, ik ben nu 75 , heb ik geen enkel gevoel dat ik werkelijk contact heb met anderen. Altijd dat eenzame gevoel. Ik doe mijn best maar het lijkt wel of in een ander wezen ben. Mijn leven is een grootte leugen. Ik verberg alles omdat ik denk dat ik niet deug. Ben ook verbaasd als mensen mij leuk vinden want ze weten niet dat ik een grote hekel aan mijzelf heb. Dit is ontstaan dat van kind af aan mij dit gezegd is ,vooral door mijn ouders . Ik ben op acht jarige leeftijd naar verschillende internaten gestuurd. Nooit geen liefde gekend behalve de verkeerde. Vunzig was het.

Ik heb een vriend en 5 kinderen maar ook ik voel me vaak eenzaam.

Zo herkenbaar en om ons heen zie je familie komen en gaan. Ouders beide kanten overleden. Familie geen contact, ook geen optie. En ook geen vrienden. Jonge kinderen die geen oma s en opa s meer hebben. Niet meer gezellig op visite of dat ze kunnen logeren. Is echt heel eenzaam. Buren hebben niets door. Druk met hun eigen. Nergens op terug kunnen vallen voelt niet fijn.

staar je niet blind op anderen ,deze tijd is gewoon zo ..zie een spin hij of zij is ook alleen of eenzaam..wilhelmina was ook eenzaam maar nooit alleen. en ze had zoveeeeeeeeeeeeeeeeeeel dat is pas zielig.................................... je moet er gewoon wat van maken.en dat moet je wel zelf doen.....................het is goed als je zelf dingen doet............................je kwam alleen op de wereld,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,en je gaat er ook alleen weer af,,waar naar toe naar het mooiste wat je ooit gezien hebt..... god

Hier exact t zelfde

Begrijp dit...wat heb je eraan om dit neer te pennen...inderdaad niet veel.

17 jr samen en zoon v 15… gehuwd en al jaren eenzaam. Desondanks heb ik wel
contacten Mr in mijn gevoelens blijf ik alleen. Nieuwe mensen ontmoet ik maar zelden en dat door dat je gehuwd bent. Alsof gehuwd zijn betekend dat vriendschappen niet nodig zijn…

Nu na 43 jaar getrouwd te zijn geweest en mijn vrouw mij verlaten heeft om dat ik weinig contacten heb en familie die ik niet veel zie weet ik nu op dit moment hoe je je voelt en wat je meemaakt .Qant nu bij mij hetzelfde en weet ok niet wat te doen.Je bent zeker niet alleen.

nou je hebt er wel wat aan als je hier iets typt je bent het even kwijt en je kan reacties krijgen die je terug kan lezen als ik je vertel hoe vaak ik wel niet voor sukkel uitgemaakt ben maar ik geloof dat het voornamelijk meisjes waren die me wel zagen zitten en die me een sukkel noemde omdat ik even niet geintereseerd in ze was en verliefd was op iemand anders tja en ik ben lang en dun en een beetje slungelig dus ik word regelmatig voor sul en sukkel uitgemaakt maar ik train vaak opdrukken met halters en been spieren dus ik ben tegen woordig wat steviger en gespierder en nu 53 jaar oud noemen ze me een mooie man een lekker ding en een leuke jongen en dat door meisjes van ik schat in de 20 dus het loont om aan je lichaam te werken opdrukken haltertjes oefeningen fietsen wandelen buikspier rugspier je word sterker mooier gespierder fitter slank en voor de man toch belangrijk regelmatig lichamelijk bezig te zijn en voor de vrouw ook wel en gezond eten en je gebit goed verzorgen ook heel belangrijk

Hier nog eentje, 42, geen partner, geen familie, 1 vriend waar ik niet echt dingen mee kan doen maar wel praten, een gezondheid die me te zeer beperkt om dingen in men eentje te ondernemen. Ik houd niet van oppervlakkigheid en vind geen verbinding. Ik loop verschillende dagen per week de muren op met mezelf. Ik zie geen opties meer. Ik herken me sterk in jouw gevoel. Aan de vele reacties te zien zijn we toch niet alleen. Heel veel sterkte en goeie moed x

Heftig man!

Weet niet of het nog relevant is. Maar kan me behalve in het gedeelte "in armoede leven" wel erg in jou leven. Ik denk en voel bijna hetzelfde. Ook zeer ongemakkelijk gevoel bij mensen. Ook emotioneel verwaarloosd. Trek ook tot mezelf. Etc. Als je wilt praten kan het altijd.

Hallo, ik snap je ietskes. Je hebt geen goed rugzakje om mee te sleuren. En contact met mensen confronteert u nog meer dat jij niet de " standaard"man bent. Maar thuis zitten kniezen en uw wentelen in uw misérie, dat mag eens. Maar niet te lang, je moet uzelf dan 'n schop onder uw kont geven . En zeggen, komaan, morgen, andere dag , betere dag

Wat erg voor je. Je hebt een moeilijke jeugd gehad en daardoor leid je nu een moeilijk bestaan. Jammer dat sommige ouders het leven van hen kinderen onbewust verwoesten.
Zoek hulp voor jezelf en geef nooit op. Je komt zeker mensen tegen die je kunnen helpen en ondersteunen.

Beste Arii, Misschien dat je dit leest.
Je bent streng en hard voor jezelf. Ik denk dat je ergens van binnen ook weet dat je niet boos bent op mensen, maar verdriet hebt en geraakt bent door dingen waar jij niets aan kon doen. Ik ben ouder dan jij, maar ook ik heb deze gevoelens. Toen ik achter in de 20 was heb ik de keuze gemaakt niet meer bang te zijn voor contact met anderen. Misschien is het een veilige optie om bv te gaan hardlopen met anderen of een sport te proberen waar je niet perse in een team zit. Tijdens het sporten hoef je ook niet steeds te praten. Ik ben daardoor echt uit mijn schulp gekropen en ik heb gemerkt dat er ook veel goede mensen bestaan. Probeer klein te beginnen. Weet je, mensen hebben oordelen naar iedereen, alleen jij trekt het je meer aan omdat je jezelf klein maakt. Heb maling aan anderen, het zegt alleen iets over wie zij zijn, niet wat jij bent. Je bent niet alleen met jouw gevoelens, van veel mensen zie je alleen de buitenkant. Ik wens je toe dat je milder naar je zelf wordt en wat stappen durft te zetten, want je hebt niets te verliezen.

Hoi Ari,

Ik herken me zeer erg in jouw verhaal.
Wat erg voor je dat je nu zo voelt.
Jouw eenzaamheid laat jouw verleden nog zwaarder wegen.
Ik heb een soort van hetzelfde meegemaakt.
Ik zat thuis en kon geen contact hebben met mensen. Ik voelde mezelf eenzaam en veloren.

Tot ik op die ene dag wakker werd en dacht ik ga alles anders doen! Want ik ben het waard!

Ik zou zeer graag met je in contact willen komen op jouw manier met jouw wensen. Gewoon eens om rustig met elkaar in gesprek te komen.
Als je dat zou willen reageer dan maar even.

Ik kan me goed vinden in jou verhaal, ben veel ouder, maar het blijft moeilijk. Is een strijd die je jou hele leven moet voeren. Mijn advies, volg Sadhguru op YouTube, maakt het leven aangenamer.

Beste Ari,

Ook al heb je een andere boodschap meegekregen in je jeugd, maar, je moet beseffen en leren dat je liefde waard bent, en jezelf dat gunnen en geven. Mindfullnes is een mooie route om te gaan, niet zo streng zijn voor jezelf en al je rotgevoelens er gewoon maar laten zijn want je was ook een slachtoffer en je had ook meer verdiend dan dat, wat je kreeg, als kind, en compassie voor je moeder, ze wist niet beter, of kon niet beter. Geef jezelf de liefde die je verdiend, dat begint bij hulp vragen: dat is al mooi. Heb je gedaan. Nu stap 2, geef jezelf de kans om je verleden een plekje te geven en vraag therapie aan bij een dokter en vraag een verwijzing. Laat jezelf helpen, ik weet er is een ellenlange wachtlijst van zeker 3 maanden tot een half jaar, maar dan ben je in ieder geval onderweg en beter af dan nu. Verder is sporten een goed idee; zoek iets wat je leuk vindt en vrij solitair kunt doen in het begin. Boksen of tai chi kan ook een uitlaatklep zijn. Tot slot. Zorg goed voor jezelf, op tijd eten, slapen, goed en gezond eten, dag goed indelen en ritme aanhouden. Het zal in het begin niet makkelijk voor je zijn, maar je doet het voor jezelf. Stel jezelf doel. Je bent ‘t echt waard. Succes.

Wat vervelend voor je dat je je zo voelt, maar zo herkenbaar. Ben van dezelfde leeftijd en voel me precies zo.. Ben ook radeloos en weet het ook allemaal even niet meer:(. Heel veel sterkte

dat gevoel ken ik

triest sterkte

Ik zeg bijna precies het zelfde alleen heb ik geen schulde maar ik sta er wel bijna het zelfde in

Ik ken het
Ik haat mensen ook
Meeste zijn ook assholes en alleen maar uit op geld.
Weinig goeie zitten ertussen.
Maar feit is dat je elkaar nodig hebt.
Ga je naar de winkel heb ke de bakker nodig om je brood te bakken.
Is de auto stuk heb je de monteur nodig om m te maken.
Etc.

Tjonge wat een verhaal zeg je hebt heel wat meegemaakt
Maar weet dat je altijd opnieuw kan beginnen net zoals heel veel mensen
Denk alleen aan jezelf jij bent het belangrijkste
Ik hoop dat er voor jou betere tijden komen

Hey, ik begrijp je helemaal. Ik heb wel een vraagje, heb jij je ooit laten testen op autisme, ik herken mezelf helemaal in jouw verhaal, ik ben zelf ook autistisch.

allereerst wil
ik
je zeggen dat ik het erg rot voor je vind de emotionele omstandigheden en lastigheden waar je je nu in bevindt en niet om
gevraAgd hebt
ik herken jou, ook
ik krijg in contact met mensen een soort disconnect en ervaar ongemakkelijkheden
en ook ik ben vroeger emotioneel
verwaarloosd en mishandeld
jammer dat je mensen haat maar ik beluister niet dat je jezelf haat en dat vind ik positief
ik haatte mijzelf vroeger wel en schaamde mij
zelfs talloze relaties die nergens toe geleid hebben , in de kiem
gesmoord zeg maar.
maar eenzaam
ben ik nog steeds omdat ik
mijzelf nodeloos terugtrek mAar blijf wel
actief om
de interactie met de medemens aan te gaan en probeer inzicht te krijgen en de dynamiek en wat iik
ervaar zonder weg te lopen
dat gun ik jou ook. en zoek
hulp bv familieopstellingen

misschien moest je eens een therapeut zoeken.

Ik heb altijd mensen die ik na een tijd weer niet meer zie. Kan nooit normaal omgaan met mensen, haat drm mensen en mezelf. Dieren en god daar leef ik nu voor, mensen worden te makkelijk misleid door de duivel. Kansloze creatie, niet meer te redden. Snap steeds meer wrm er geen mensen mee mochten op de Ark van Noah. Leven helemaal zinloos, zo zie ik het niet. Zoals ik al zij ik leef voor de natuur god en dieren en enkele mensen die het wel waard zijn. Maar drm wil ik ook weg uit de stad en ergens wonen een kleine samenleving met mensen die ook zo zijn. Niemand is perfect hoor ik ook niet, maar ik merk een duistere energie die steeds erger word. Waar ik woon kijken sommige ook uit hun ogen alsof ze je meteen willen omleggen. Ik haat de mens, en niet mensen. Er zijn genoeg leuke mensen hoe negatief je ook bent. Juist door negatief zijn trek je weer andere negatieve aan. Dat heb ik dus de laatste jaren heel erg. Maar ik kan gewoon niet positief zijn heb de pest erin. Heerlijk om dit even te typen en het beste alles komt goed.

Bij verslaving zou ik zeker hulp zoeken bij de 12 stappen groepen daar krijg je heel veel steun. Sterkte het valt niet mee maar hun jezelf hulp.

tja wat kan ik zeggen ik heb net tegen een heleboel mensen gezegd hou je bek dicht vele malen en vedwijn vele malen hoe kom je in godsnaam van mensen af die je niet wil horen ze vallen je vebaal lastig ze vallen je telepathisch lastig en ze vallen je telefonisch lastig hoe kom je in godsnaam van ze af

Jammer dat je mensen haat. Jammer dat je geen goede jeugd hebt gehad. Misschien mag ik het niet zeggen maar, een mens heeft op een gegeven moment keuzes! Dit is ook voor jou! Je kunt op deze manier ( sorry voor het zelf beklag) zo doorgaan! Of…. Je gaat voor een héél andere aanpak. Wij mensen maken véél dingen mee,de één wordt er door gedragen,de ander er doodgeschopt!. Probeer te kiezen en ga ervoor. Veel sterkte en zet h’m op🤗👍

Ik haat mensen ook ik heb ook een kutleven kan niet socialiseren waardeloze jeugd jaren op straat en het voelt alsof iedereen je berooft en beult en het leuk vind als je lijd is volgens mij ook zo

Kinderen die niet naar de tandarts kunnen door armoede! In mijn tijd betaalden we ongeveer 10 gulden per maand aan het ziekenfonds en alles was gratis. Zo zie je maar weer, vooruitgang is niet altijd verbetering. Ik haat mensen niet, maar wel hun verstandelijk beperktheid en maar alles afbreken, bevooroordelen, kortzichtigheid, oorlog en geldzucht.

Mooi gezegd job, ik deel jouw mening helemaal

Beste Arii, ik snap wat je schrijft. Ikzelf had ook geen vertrouwen meer in mensen, totdat ik oa vrijwiligers ontmoette. Dus als je je wilt omringen met fijne mensen dan kan ik je zeker vrijwilligerswerk aanraden als begin, om dat kleine beetje vertrouwen terug te krijgen. Als ik zelf niet in een burn-out nu zat had ik zeker meer kunnen typen aan je

waar woon je? Ben zelf van Belgie. hoe oud ben je? Ben zelf in de veertig.Mag altijd reactie sturen.

Ik woon in Amsterdam maar geloof niet in elkaar alleen schriftelijk steunen. Kille koude stad hier, ben hier geboren maar iedereen lom me heen verloren..

Hoe oud ben je? Mnl of vr, misschien een leuke vriendschap

BEN VAN DEZELFDE MENING MAAR WAT DOE JE ERAAN BEN JE VAN VER? IK BEN VAN WAREGEM WEST VL ZOEK IEMAND OM TE BERICHTEN

Hoi, welke provincie woon je dan?

Ik heb nu zo'n leven.

Zou graag met je in contact komen ik ben wel 40 + maar jong van geest en kom nog jong over als het goed is daarbij herken ik je verhaal dat heb ik dus ook graag zou ik met je in contact komen om iets leuks te doen of gewoon even te babbelen!!

Lief mens, je bent heel gevoelig en ik heb spijt dat ik je hondje nooit heb gezien. Ik voel me ook soms heel angstig en vrees voor de toekomst. Heb alleen nog mijn hondje en mijn man. Ik hou ontzettend veel van beiden, moest ik echter mijn man verliezen, ik stap er ook uit. Die angst zorgt dat ik niet genoeg van het heden kan genieten. Jij bent dus alleen.....moet erg zijn, verre knuffel van mij en mijn hondje

waarom staan hier geen datums bij? Is dit een recent bericht of 5 jaar oud???

Helaba ...ik heb uw verhaal gelezen...ik zoek ook iemand om mee in contact te komen...om eventueel samen uitstapjes,te doen...zodat mijn dagen gevuld zijn...en minder eenzaam

Hilde

Ik ben ook eenzaaam 84 jaar ,mijn hele famile en kenissen zijn dement of dood had graag wat contact woon in Maastricht

oke vertel groet Willem

Het wordt gewoon teveel om alleen te zijn de muren komen gewoon op u af. ik zie al van mijn 8 jaar mijn familie niet meer mijn ma al 3 j niemeer ik hoop dat langs deze weg mensen kan tegen komen die hetzelfde meemaken MVG Roels Angelo

Ik heb het zelfde heb te veel meegemaakt ben 71 het hoeft niet meer voor mij Kom mijn bed niet meer uit

Hallo,ik herken me helemaal in jou verhaal en ben al jaren op zoek naar wat jij ook zo graag wil in contact komen met mensen in dezelfde situatie en elkaar steunen.
Ik kom uit Antwerpen en ben 55j
Warme grtjs

Datzelfde heb ik ook. MIjn man heeft andere interesses en zou graag weer eens lachen en iets leuks doen in plaats van altijd ziekenhuis dokter bloed prikken dat moet. Maar ik heb altijd de verkeerde mensen die niet leuk zijn.Maar ik woon in Limburgb ben kan niet rijden.

Ik ben ook enorm eenzaam, woon in Antwerpen en zou graag mensen willen leren kennen

Van ochtend om 5.10 , ik heb weer een slapeloze nacht, het is 7 september., hier boven enkele berichten terug staat mijn reactie, ik ben 80 jaar heb door veel narigheid geen contact met familie, alleen met mijn zoon van 41 jaar, ik luister veel naar muziek s'nachts nar licht klassiek op mijn tablet meet mooie natuur opnamen, ik ga nu met deze beelden in mijn hoofd proberen te slapen, ik woon omg. Utrecht

Ik ken je verhaal heb dit precies hetzelfde voel me af en toe gewoon een nietsnut

Hallo ik heb het zelfde als u wat is uw leeftijd als ik vragen mag en waar u woond .

Help my aub .daku

Welke omgeving woon je? Ik herken je verhaal

Hallo , ik ken dat , ik heb ouders waar ik niet kan op terugvallen , ik ben geboren met een oorprobleem ik hoor de helft van een gewone mens waardoor ik soms verward ben , en anders overkom , mensen veroordelen me , waardoor ik altijd alleen ben , op het werk word ik dikwijls ontslagen omdat ze denken dat ik hun niet wil horen , mensen moeten wat geduld met me hebben maar niemand heeft dit ik ben bijna 50 heb nooit een gezin gehad en voel me nu echt verschrikkelijk alleen ,

Hey,

Het is al 2 jaar geleden.
Maar ik wilde weten of dat met mij kan.


Groetjes

Precies mijn verhaal, verdrietig en alleen

Hoi Anoniem,
Hoop dat je toch een beetje een leuke kerst kunt hebben. ik ben niet daadwerkelijk alleen maar voel me wel vaak eenzaam.Door veel persoonlijk verlies toch veel kwijt geraakt..Gelukkig wel lieve kinderen , wat fam en een paar lieve vrienden.Maar toch is dat vriendschap met wat meer afstand.Echte vrienden ben ik helaas kwijt geraakt..Doet al goed het te benoemen.

Ik heb ook helemaal niemand ik heb niet eens iemand die ik kan bellen mijn leven is voorbij

Hoi hoi hoi hoi hoi zo goed dan

Ben 25 jaar samen maar ongelukkig en eenzaam....zoek een vriendin of vriend om samen iets te gaan eten en een leuke barbel te doen.

Probeer eens +/- 17 jaar!

je blijft wel erg oppervlakkig...........

Hallo

Ik neem dr wel mee uit. Ben 34jr

Kerst is totaal niet leuk......echt pijnlijk

Ik heb een dochter van 28 en ze voelt zich ook al jaren eenzaam. Ik ben er ook altijd voor haar maar natuurlijk wil ze iemand van haar eigen leeftijd wat ik begrijp...Ze ziet het leven op deze manier niet meer zitten....En ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen, ben voort zo moe..

Ouders zijn veilig, maar ze zal toch haar eigen weg moeten vinden en vrienden leren maken. Dat lukt niet door thuis te blijven hangen. Zoek samen met haar dingen die ze kan gaan doen, sporten, theater of iets dergelijks en vertel haar ook dat ze niet de hele dag bij jullie kan blijven hangen omdat je ook recht hebt op een eigen leven. Laat haar ook hulp zoeken om aan zichzelf te werken.
Trek grenzen, dat doet de buitenwereld namelijk ook. Als je van iemand houd betekent dat ook dat je soms duidelijk moet zijn.

Hoi Paul, eigenlijk is het andersom en houden jullie haar vast. Hup, het nest uit. Als ze e kan vliegen en dat kan ze, kan ze terugkomen, maar niet om te wonen. Er kunnen natuurlijk medische psychische redenen zijn waardoor ze daartoe niet in staat is. Dan is er hulp nodig voor haar lijkt mij.

sterkte voor jullie allemaal!

Ik heb een zoon van 30 die zich eenzaam voelt
Mss een idee om hen samen wat leuks laten te doen ?
In deze tijd niet veel opties , wandelen , fietsen, samen koken, ...

Hey Pa ...

Blijf hoedanook in gesprek met haar. Niet per sé met woorden maar ook met vertrouwen. Stuur niet te veel, daarmee creëer je mogelijk meer afstand. Laat haar zeggen wat ze nodig heeft. Dan kan ze daar zelf aan werken.

Ben zelf ook 30 en vaak alleen.
Als het in de buurt is sta ik altijd open voor een fijne wandeling.

Ik lees hier zoveel verhalen,maar het biedt geen troost.Dit soort mensen kom ik niet tegen om mijn leven.En de meeste mensen zijn op zich zelf gericht.Familiebanden heb ik niet.Vrienden een heel groot woord.Ben wel moeder,en sta daarom ook alleen.Helaas herhalen patronen zich,en zie ik ook hoe mijn dochter ook vast zit.En ook vreselijk eenzaam is.Ik lees hier dingen,herkenning.Maar in mijn omgeving zie ik het niet.Mijn vraag is wat voor zin heeft het je gevoel uit te spreken.Van alles te lezen,en toch nooit met gelijkgestemde in contact te komen.Nee gelukkig zijn er hier niet,en ja vaak denk ik laat het hier maar stoppen.Ik ben het zat,om in een wereld te leven,waar mensen je toch niet zien staan.Je bent geboren maar een nobody.En ja ik heb nog meer verdriet,nu ik ook zie hoe mijn dochter dit ook weer doorstaat.En Nee hulp heb ik niet gehad,wij zitten in dit leven vast.

Ik ben 52 jarige vrouw met MS uitwonende tweelingzoons (20)

ben sociaal en ondernemend en langzaam word ook mijn wereld steeds kleiner......vriendinnen hebben het druk met partner, kinderen, werk en hebben vaak alleen tijd door de weeks als ze op een vrije dag met mij iets ondernemen......

maar die avonden en weekenden zijn moeilijk ...... ik maak wat schoon en pak andere klusjes aan om me te verzetten maar zou dit graag doen met een vriendin,

via datingssites vervelende ervaringen opgedaan met mannen dus ik ga nu alleen voor vriendschappelijk contac met andere vrouwen

dus puur voor gezelligheid en delen van levenservaringen...

Wie o wie kan zich hierin vinden?? Ik wil graag weer leuke dingen doen met een vriendin , misschien kan ik een luisterend oor zijn ?? De arm om je heen slaan en gewoo luisteren??

Ik zit namelijk in hetzelfde schuitje...... lieve groet!

Hoi, ik ook 52, voel me ook beperkter worden, ik wil wel meer, maar ik kom niet in contact met mensen, ik zoek ook wat zielsniveau, ik kan niet meekomen in deze hectische nare maatschappij, hou je van wandelen? Welke provincie woon je?

Hai,

Ik ben een vrouw van 55 jaar en woon in Zwolle en lees herkenbare punten, in de zin de behoefte om pure echte mensen te ontmoeten met wederzijdse respect voor elkaar. Mijn persoonlijk verhaal gisteren hier gepost.

Hoop iets te vernemen.
Groetjes,

Hallo, precies in die situatie verkeer ik ook.
Ben graag alleen, maar voel geregeld eenzaam. Ook ik habe veele potentiële vrienden, maar voel een innerlijk afstand. Ik telefoneer niet graag...intussen is 80% van mijn leven online.

Ik weet niet of ik hier mijn mailadres mag plaatsen anders sta ik wel open voor eerst wat mailcontact en vandaar uit kijken hoe het loopt.

Groetjes,
Vlin02der

Ook eenzaam de laatste tijd doet pijn

Beste lezer.
Ik zit met het zelfde propleem.
Als je er samen met mijn over wilt praten graag alleen is ook maar alleen.
Laat wat van je horen ik geef antwoord.
Terug .Groetjes Anja.

Dag inge, waar kom je vandaan. Misschien een keer in de week een wandeling if zo. En wat leuks eens doen. Bijv. Gewoon als startende kennisen. Ben zelf een vrouw, van 54.
En zoek al paar jaar een vent maar die zijn niet voor 't oprapen. Pfff
Wat doe jij verder in het leven

Hier hetzelfde. Je mag mij schrijven als je wil?

Ik lees net je verhaal en het voelde alsof ik het zelf geschreven heb. Ik ben heel spontaan, praat makkelijk met iedereen maar op 1 of andere manier blijft niemand "hangen". Ik ben 49, zou een vriendin willen om samen allerlei leuke dingen te kunnen doen en het is dan ook makkelijker leuke mannen te kunnen ontmoeten,🤭👏👍. Grtjs

Hoi ik lees net je verhaal
Ik ben 51 en je verhaal is echt heel herkenbaar.
Door de week gaat het nog wel werk partime en mijn kids komen dan wel is langs met de kleinkinderen.
Kan mezelf ook prima redden maar savonds en in t weekend mis ik ook iemand bij wie ik is mijn hart kan luchten of gewoon die arm om je heen en wat gezelligheid.

Hoi hier precies hetzelfde

Hallo allemaal

Ik lees jullie reacties en ben ook enorm eenzaam , na de dood van mijn dierbare ouders en mijn liefdevolle moeder. Waar ik alles mee samen deed en zit nu met enorm verdriet en radeloosheid en gemis

Met familie heb moeilijk contact , en wil hen niet met mijn enorme verdriet opzadelen
Het leven is voor mij een zwart gat en een grote last geworden en kijk uit naar het einde
Want wat moet ik nog alleen in deze wereld ??

Ben enorm eenzaam en ben dan ook blij als ik bij hun ben , heb gewoon geen rust zonder hun 2 als enigstkind

Mischien zijn er mensen op dit forum die dit ook in gelijke situatie zitten als ik , heb geen idee ben hier voor het eerst .

Groetjes

Hoi Inge
Heel herkenbaar ik weet niet waar je woont maar ik ben een vrouw 57 misschien kunnen we elkaar wat beter leren kennen en wat leuks ondernemen

Hoii Inge,

Je zoekt een partner of ook gewoon vrienden.
Groetjes Alida

Ik snap helemaal.
Groetjes Gijs

Gewoon doorknokken, niemand anders helpt je

Ik herken het. Ik ben ook 52. Vijf jaar alleen sinds mijn man weg ging. Ik zie het ook niet meer. Ik kan weinig genieten. Ik hou de schijn hoog, wil niemand lastig vallen. Mis een goede vtiend of familielid. Iemand waarbij ik mezelf kan zijn. Geen hoede ervaring met (online) daten. Mannen tussen 50-60 vinden me al te oud. Ze hebben nu veel keuze en kiezen liever iets jonger (of mooier, of rijker, of groter of dunner...)

Hoi, allemaal ik herken dit ook , ik ben 55 jaar en voel me ook beperkter worden, of beter gezegd ik leg het mezelf op , ik heb de neiging mezelf te isoleren ,ik heb mezelf teruggetrokken van de maatschappij en van familie mijn enige dochter van 23 jaar is 8 maanden terug verhuist ik zie haar daarom maar weinig terwijl we 20 jaartjes met zijn tweetjes hebben gewoond ik mis haar enorm ,daarbij heb ik nog veel verdriet over de overleden dierbare ,en nog veel oud zeer omdat ik het nog niet verwerkt heb , ik voel me ook erg eenzaam en onbegrepen door mijn naaste omdat ik een hsp persoon ben en al van jongs af niet serieus genomen wordt dat doet nog steeds enorm pijn, maar gelukkig kan ik ook goed tegen alleen zijn door meditatie enz maar er zit ook veel eenzaamheid ik zie of hoor haast van niemand iets soms een appje ,ik wil ook leven in deze wereld, en niet alleen overleven, ik zou ook graag een vriendschap willen met mensen die mij wel serieus nemen met vreugde en een traan.

groetjes sunshine

Hoi Allemaal , ben 54 jaar en kom uit limburg , Voel me ook enorm Eenzaam , niemand die het ken geloven die mij oppervlakkig kunnen , mijn moeder is sinds n half jaar overleden ,sinds dien heb ik nergens meer zin in , mijn 4 beste kennissen zijn er ook niet meer , sinds 2 jaar ook overleden , Voel me verder met niemand verbonden ,mis heel erg n lieve vriendin , om samen te praten en iets leuks te doen , ben zelf enigst kind ,wat ook heel eenzaam voelt , Groetjes en Liefs voor allemaal .

Hey. Ik wil wel eens met je praten over eenzaamheid. Heb er zelf ook last van en ben 24 jaar. Ik zit vaak achter de pc, dus als je eens wilt skypen ofzo laat je het dan weten? Al lijkt het me niet zo slim om hier je skypenaam te plaatsen... maar anders weet ik het ook niet.

Ik zou ook wel contact willen?

DIt is zo herkenbaar! Ik ben 21 en ik heb geen ecte vrienden om me heen wara ik echt een goed gesprek mee kan houden! zou je het leuk vinden om via social media eens contact te leggen?

Hallo,

Ik zou ook wel contact willen hebben met iemand van jullie? Gezellig te kletsen!

Groetjes

Troost je ik ga er van kapot

Sterkte, ik begrijp je gevoel. Het lijkt me een lastige en visuele cirkel. Het is makkelijker om te zeggen de moed niet op te geven dan te doen. Maar heb vertrouwen, het wordt beter. Je bent niet alleen.

Ik voel precies het zelfde als u heb geen levens moed meer woon in Maastricht

Ik ken het gevoel, ben dan 38. 12 jaar liefhebbende relatie gehad tot het noodlot me partner afnam Ik zette door en iedereen vond en vind me zo sterk. Maar ze hebben geen idee, hoe het is alleen te zijn. Thuis te komen en der is niemand. Ziek zijn en er is niemand. De stilte. Geen arm even om je heen geen knuffel geen klankbord. Je bent single zeggen en kan doen en laten wat je wilt je hebt de vrijheid. Ja dat klopt en dat is soms ook erg fijn en geniet daar van, maar de is ook een andere kant die willen ze niet zien.

Wat vervelend om te horen dat hier zo veel mensen mee strugglen... Ikzelf ben een alleenstaande moeder, wel met familie en een paar vrienden. Maar inderdaad het gemis van een echte connectie. Regelmatig nog steeds depressieve gedachten hoewel ik een paar jaar al uit therapie en van de medicatie af ben. Maar het blijft terug komen. En overdag maar sterk blijven, thuis voor de kleine, op het werk en sociaal. Afleiding zoeken terwijl het enige wat ik wil is iemand hebben om bij uit te huilen. Zodat ik me even niet zo zwaar hoef te voelen. Even me niet zo sterk voor hoef te doen. Maar dat is egoïstisch van me. Het zijn de kleine momenten die je doen laten instorten. Maar we houden vol.

Ik hoop dat jullie iemand vinden die jullie begrijpt. Ik hoop ooit niet meer die eenzaamheid te voelen, maar meer vrede met mezelf. Anderen laten je toch in de steek en kunnen niet geven wat je zoekt.

Ik heb je verhaal gelezen en wil graag enkele discussieonderwerpen met je delen.
Ik ben Frans van nationaliteit.
Als je wilt natuurlijk.

Ja heel herkenbaar

Heey ik snap hoe je je voelt , mensen komen andere mensen tegen en jij bent ineens niet goed genoeg meer precies
Geloof mij de mooiste vriendschappen ontstaan plotseling zonder dat je het zou verwachten.
Komt allemaal wel weer goed

Hallo desiree,

Ik herken je probleem meteen. Ik ben 25 en voel me ook ontzettend alleen.

Zin om een praatje te maken?

Groetjes loes

Dag Loes,

Ik herken het heel goed. Lijkt het je leuk om met mij in contact te komen?
Ik ben een 27 jarige jongeman. Verlegen en nogal onzeker maar als ik me op mn gemak voel bij iemand kan ik heel grappig en gezellig zijn.

Groetjes Mutti

Ik wil best vrienden met je zijn:)

Hoi ik ben 22 en ontzettend eenzaam , ik lig vaak huilend in bed heb geen vrienden en af en toe weet ik het echt niet meer
Herkent iemand zich hierin

Ik begrijp je reactie. Het is niet eenvoudig, je lijkt me moedig om toch door te gaan met werken, en blijven proberen. Niet eenvoudig maar is heel dapper. Weet dat je niet alleen bent, in gedachte hoop ik op het beste voor je.

Ben 22 jaar voel t zelfde als jou gwn iemand die je kan spreken een luisterend oor dat mis ik ook!

Hier ook een lotgenootje. 20 jaar oud en normaal gezien in de fleur van mijn leven, maar dit voelt nu eerder aan als een dieptepunt. Ben blij dat ik dit forum ontdekt heb want ik dacht dat ik alleen was. Op een dag komt het wel goed :)

Snap het !

Hoi Desiré. Ik herken jou verhaal erg goed. Het uitzichtloze en pijnlijke. Ik ben 32 en heb geen vrienden en alleen nog hecht contact met mijn moeder. Jij bent nog een stuk jonger gelukkig! Heb jij wel contact met jouw familie, broers/zussen, nichtjes/neefjes? Soms kun je met behulp van hen (meegaan naar sociale gelegenheden, via via, sport, samen tijd doorbroken e.d.) ook al een groot stuk van de (sociale en/of emotionele) eenzaamheid oplossen. Liefs en take care!

Hallo,
Bij het lezen van deze reacties, krijg je dan toch het gevoel van niet alleen te zijn op deze wereld.helaas is realiteit toch anders.ben nu reeds 14 j gescheiden, heb 2 volwassen dochters die hun eigen gezinnetje hebben.maar je wil hen ook niet steeds opzadelen met u eenzaamheid. Heb al enkele malen opnieuw geprobeerd om vriendschapsbanden op te bouwen maar steeds merk je dan dat het steeds uitdraait dat anderen je maar gebruiken omdat ze iets nodig hebben van je of merken dat ze kunnen profiteren.
Als je dan probeer via sociale media word je met steeds hetzelfde geconfronteerd of ze proberen je geld af te troggelen. Omdat ze je op je gevoelige snaar weten te trappen...

Er is licht aan de m tunnel!!! Na een poging om een samenleving te creëren is deze poging mislukt en staan mijn dochter en ik er alleen voor. Tijdelijk terug in een weinig moverende situatie van het ouderlijke onderkomen werkt daar niet aan bij.. toch heb ik het goed en ben ik dankbaar daarvoor. Voor iedereen: het komt goed, hoe dan ook!!

Vervelend ik ben ook alleen ik zoek een maatje ben 59 >Lieve gr Ton

Heey!

Misschien een raar advies maar probeer eens te kijken naar een singel vakantie. Ik weet dat het een grote stap is en ook wat mag kosten. Maar dit heb ik vorig jaar 1x gedaan en dat is de eerste keer dat ik echt vriendschap heb mogen ervaren. Morgen zie ik weer iemand van die vakantie. Het heeft mij heel erg geholpen toen. Ondanks dat ik me nu in het degelijks leven nog steeds best alleen voel zie ik wel af en toe mensen

Ik ben 22, en heb hetzelfde......kunnen we niet samen een groepsapp starten?

Hi, ik herken me in je situatie. Toen ik 21, 22, 23 was voelde ik hetzelfde. Als ik nu terugkijk en ik zou mezelf advies geven, dan zou ik tegen "mijn jongere ik" zeggen:

Wat wil je hart ? Doe wat vaker iets wat je graag wilt, dat wat het kind in jou gelukkig maakt. Hoe zit het met je innerlijke dialoog, ben je lief voor jezelf of veroordeel je jezelf? Zijn er onverwerkte emotionele patronen/oude pijn/ trauma’s. Hoe vaak neem je rust ? Hoe goed luister je naar jezelf? Sporten? Stel jezelf de vraag: wat heb ik nu nodig en vertrouw erop dat je onderbewuste je het antwoord geeft.

Hoi ik ben rachel 18 j en ik ervaar precies hetzelfde, vrienden gebruiken je verder alleen maar voor 1 ding en daar ben ik klaar mee wie wil vrienden met mij worden en leuke dingen doen zoals bowlen poolen of kaarten

Dag lieve Desiree,
Het is inmiddels, twee jaar geleden , dat je dit schreef.
Ik hoop , dat je je nu niet meer zo eenzaam voelt.
Je bent zo jong nog .
En ik weet zeker, dat er mensen zijn , die jou lief , mooi , en nodig hebben .
We hebben allemaal behoefde aan echte aandacht .
God houd van ons .
Hij heeft ons gewild .
En jij hoort daar ook bij .
Wat vind je van de natuur?
Van fietsen?
Er zijn velen ,die zich alleen voelen .
Ik voel me ook de laatse tijd alleen , ik mis mijn ouders, mijn overleden zus.
Maar lieverd , ik denk aan je .
En ik hoop, dat ook jij liefde mag ontvangen .
Misschien , een oudere opzoeken ?
Gr en slaap lekker karin

Mooi verhaal hoor.
Maar voor velen hier niet zo realistisch.

Die kregen ook geen nestwarmte mee, en ook minder kansen van huis uit , met de nodige zelfvertrouwen en eigenwaarde issues als gevolg, ( therapieën helpen helaas niet bij iedereen) en hebben daarbij die fijne partner later ook niet ontmoet. Die worden eigenlijk nooit gekend .

Om dan maar afgerekend te worden op dat je niet positief bent en het dan niet aantrekt, -tegenwoordig is dit heel populair, zo krijgen mensen er nog n eigen schuld gevoel bij -, , is het paard achter de kar binden.

Je hebt ook gewoon wat mazzel gehad , en ik gun jullie absoluut van harte een mooie toekomst.
Alleen veel mensen hier zijn wat verder in dit leven, en daar heeft het gewoon niet in plaatsgevonden, en droogt de hoop wel langzaam op.

Groet.

Dat is mooi en hoopgevend!
Mijn jeugd was ook een ramp, ik heb nauwelijks vrienden of vriendinnen en geen partner.
Hopelijk mag ik ook snel iemand ontmoeten die mij begrijpt

Hoi Eva wat vervelend voor je.
Ik herken het helaas wel
Als je een keer wilt praten dan hoor ik het graag

Hi!

Ik herken mezelf in jou verhaal.
Al jaaaren alleenstaande moeder van 2 kids en niemand om mee te praten. Weekenden zijn inmiddels verschrikkelijk...

Groetjes Melanie

Hallo,

Het leek net of ik mijn verhaal las.Letterlijk alles.

Herken me ook in je verhaal

Herken dit helaas. Leven voor de kinderen . Is dat leven
?

Hou vol, het komt goed. Ook voor jou. Je bent een persoon die dingen beleefd en mag zijn. Echt, probeer echt de (hele) kleine dingen op te pakken.. samen (ik voel me ook alleen en heb een dochter van 9) komen we er allemaal 100% uit!!!!

waar woont je?

(16-8-2021)
Hoi hoi,

Het hebben van kinderen maakt niet dat je niet eenzaam bent.
Onze kinderen zijn qua hersenen nog niet onze gelijken dus ondanks dat er mensen om je heen zijn, kun je je niet uiten of zeggen wat je denkt omdat de ander dan geen bruikbare feedback kan geven.
Althans dat merk ik persoonlijk, daarbij kunnen kinderen je bewegingsvrijheid behoorlijk indammen waardoor je mogelijkheden om anderen te leren kennen ook minder worden.
Weet jouw situatie niet volledig, maar sportende kinderen bieden ouders op de zijlijn kansen tot contact.

Groetjes Loe

Waar woon je?

Meid wat erg. Wanneer heb je je reactie geplaatst? Je hebt mensen nodig die een beetje hetzelfde meemaken als jij. Ik dacht altijd mensen met kinderen hebben veel contact. Via school, via verjaardagen, sport en activiteiten. Balen, eenzaam zijn is rottig. Fijn dat je je zusje hebt en je ouders maar ik snap dat je behoefte hebt aan 1 vriend of vriendin. Dat zou ik ook graag willen. Ik kan geen 1 vriend of vriendin op mn vingers tellen. Dieptriest. Ik zou graag app contact willen met alle eenzame mensen op deze site om dagelijks een praatje te maken van hoe het gaat en hoe we ons voelen en wat we gaan veranderen om leuke waardevolle contacten op te bouwen.

Heel herkenbaar hoe je je voelt, ik kan door een aantal "stoornissen" geen contact maken met mensen en kan daardoor zelfs niet voor mijn kinderen zorgen, ik zie ze 2 keer per week onder begeleiding. De rest van de week zit ik mijn tijd uit tot de dag voorbij is, maar helaas morgen is er weer een dag, ik weet ook niet hoe ik dit vol moet houden.

Zoo niet normaal dit zou (helaas) echt mijn verhaal kunnen zijn.
Ik heb precies het zelfde en ook al jaren😓

Ik ken het precies. Waar woon je ergens?

Vind het erg te moeten zeggen maar ik zit zelf in precies het zelfde isolement.
Met kerst ben ik alle dagen alleen en met van oud op nieuw ook.
Wil mijn kinderen eigenlijk nergens mee belasten.

T doet wel pijn

De OP zal vast niet meer reageren, maar goed ik zit in een soortgelijk schuitje (niet geheel identiek) en ben inmiddels op een punt beland waarbij het me eigenlijk allemaal geen ene reet meer kan schelen.

Ik heb mijn zoon, ik doe alles voor en met mijn zoon zodat hij een leuk leven heeft; Voor mezelf? Voor mezelf doe ik niets meer dan hetgeen ik al ken. Nieuwe mensen leren kennen? Weet je, ik heb mijn familie en heb 1 vriend welke ik al 26 jaar ken en daar is de kous wel mee af. Weet je: al zou ik morgen, bij wijze van spreken, dood neervallen dan zou mij dat niet eens boeien. Het ergste zou ik dat voor mijn zoon vinden, verder niet.

Deze maatschappij is tot op het bot verrot. Je kan gerust stellen dat deze geheel kapot is en niet te herstellen valt. Vrouwen en mannen zijn van elkaar vervreemd, vriendschappen ontstaan amper nog nadat je volwassen bent, iedereen ziet elders groener gras en daar vernaaien ze dan alles voor om erachter te komen dat het groenere gras toch eigenlijk wel dor is en geverfd bleek te zijn.

De enige waar je het voor doet is voor jezelf of voor eventueel een directe naaste (kinderen, ouders, broers, zussen). Ik zou zeggen: hou de focus op jezelf en zit de tijd maar uit.

Gegroet,

Deze maatschappij is tot op het bot verrot??
Geheel kapot??
Dat mag jij zeker vinden.
Maar wat doe jij hier zelf aan?
Mijn ervaring is gelukkig toch heel anders.
Wat een hoop negativiteit wat de boventoon voert.
En zolang je daar in blijft hangen zal er inderdaad nooit geen verandering komen.
Ik ben van diep gekomen. Maar zo blij dat ik er nog ben.

Bas

Helaas zijn de verhalen zo ontzettend herkenbaar.

Ik ben weliswaar getrouwd, maar mijn eenzame gevoelens en verdriet over het sociale isolement waarin ons gezin leeft, kan ik niet met mijn man delen. Hij vindt het allemaal prima zo en vind mij maar een zeur. Eigenlijk ben ik alltijd de kartrekker van ons gezin geweest, probeerde sociaal iets op te bouwen voor onze kinderen, maar altijd moest ik alles alleen regelen en organiseren. Als er op korte termijn niks verandert zullen mijn eenzame gevoelens zeker tot een scheiding leiden.

Behalve mijn oude vader en mijn twee kinderen (die te jong zijn om feedback te geven en die ik er verder ook niet mee wil belasten), heb ik verder niemand meer. Ik leef dus ook echt alleen voor mijn kinderen en mijn vader en zorg dat zij het fijn hebben en het hen aan niets ontbreekt. Maar ondertussen ga ik zelf kapot van binnen.

Hallo roos uit welke stad kom jij

Woont er iemand in de buurt van Utrecht
Maudy

Helaas te ver weg zuid limburg. En af en toe ben ik in Brabant te vinden bij Partner

@ Bas, ik weet niet of je nog dit forum leest maar Ik ben heel benieuwd hoe jij uit het diepe dal bent gekomen en het licht weer hebt gezien. Heb je tips die je kan delen? Ben gewoon heel nieuwsgierig en wie weet help je andere er ook mee

Ik herken veel, wil je contact met mij?

Hoi ik weet er alles van.

Wat mij geholpen heeft is een reconnection healing van eric pearl.
Rust in je hoofd, Veilig voelen van binnen. Na jaren lang binnen zitten naar buiten gaan. Veel minder druk maken over hoe je uitziet. Ga maar googlen dit helpt echt!!! Succes verzekerd.
Heel veel succes

Ik zie dat er reacties kwamen op mijn bericht; sorry, hier lang niet teruggekeken.

Persoon 1: heb je een mailadres?
Persoon 2: bedankt voor jouw tip. Ik ken het niet maar zal het eens opzoeken idd; bedankt alvast.

Hoi,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

ik herken mij zeer goed in jou.Ik heb geen enkele vriend of vriendin. Ik kan nooit samen met iemand iets leuks doen. Ik kan nooit mijn verhaal kwijt. Hoe oud ben je?Niet dat dat voor mij een rol speelt, als het maar leuk is. Ik ben vooraan in de veertig. Maar iedereen schat mij achteraan in de 20. Wil je contact met me dan mag je hier reageren

Hoi, dat is heel naar ''geen verbinding'' voelen.
dat ken ik heel goed, voel niets meer bij mensen

Ik kan me zo vinden in hoe jij je voelt

Hoe oud ben je ,en in omgeving v welke plaats woon je? Ik 49 jarige vrouw, Geldrop,omgeving eindhoven .ik heb ook echt iem nodig

Het is alweer lang geleden dat ik hier keek en ik zie dat er nog reacties zijn gekomen. Ik ben van België en ben 39. Je mag geen contactgegevens meer delen zie ik, hoe kan je dan contact leggen met mensen....

Hoi allemaal,

Allereerst: bedankt voor het delen van jullie verhalen!

Er zijn plekken op internet die bedoeld zijn voor interactief contact. Misschien dat jullie die inmiddels al gevonden hebben.

Dit forum is opgezet om een ruimte te creeren waarin mensen anoniem hun verhaal kunnen delen en zich kunnen herkennen in de verhalen van mensen die hetzelfde meemaken.

En misschien vind je inspiratie in de tips die de therapeuten gedeeld hebben? Hier vind je de link naar de tips die over eenzaamheid gaan: https://www.therapiepsycholoog.com/forum-tips-eenzaamheid

Succes!

Herkenbaar!! Eigelijk is mijn verhaal soort gelijk alleen ben al erg lang alleenstaand, veel werken... nu kids ook hun eigen leven lijden ben ik megaveel alleen... alsof je in een soort zwarte gat valt waardoor ik meer en meer ging werken totdat ik een burn out kreeg..
Heel veel sterkte!!

Hoi Zo oe,

Hoe oud ben je en welke pro vh incie woon je

Snap je volledig.

Ik ben heel eenzaam en depressief
Altijd alleen.
Ben nu wel al 70 jaar maar gaat me niet meer
Waarom vraag ik soms

Dag lieve Francien ,
Ik denk aan jou.
En ik hoop , dat je de moed hebt, om bijvoorbeeld een vrijwilliger te vragen om thuis te komen , of via een stichting , om naar buiten te gaan .
Vraag of iemand , als een.maatsch werkster je hierbij zou kunnen helpen .

Het is zo,n naar gevoel ,
Ik voel me ook zo eenzaam , de laatste tijd .
Ben je ook mensen verloren , waar je zo van hield?

Ik denk aan je , en zal ook voor je bidden.
Ook al weet je niet wie ik ben .
Ik voel me verbonden , met u .
Als ik u zou kennen , en hier zou wonen , in de buurt , zou ik u verrassen .

Waar woont u?
Gr karin .
En heel veel liefs en een diode knuffel .
God is bij ons

Hallo Zoe
ook ik heb al jaren last van prikkels waardoor ik in een sociaal isoliment geraakt ben . Heb vooral last van chemische overgevoeligheid en vind geen begrip. Al je klachten zijn voor mij herkenbaar en ook ik zoek maar wat er mis is met me . Niks maar dat verandert niets aan de situatie waardoor ik euthanasie overweeg omdat ik moe gevochten ben tegen de omgevingsfactoren waar ik zelf geen grip op heb en die me niet alleen fysiek maar ook mentaal lijden opleveren
Ook ik zie geen toekomst meer

Zoek de verbinding in jezelf en de rest komt vanzelf
Dat gaat natuurlijk, zeker en comfortabel aanvoelen.
De uitstraling zal aantrekkelijk zijn

Ik heb dat mogen ervaren. Dat is leuk. Mijn uitdaging is me te beschermen tegen 'nemers'.

Kansen krijg je genoeg.
Iedere dag ligt er een wit blad klaar wat jezelf kan invullen.

Succes

Ik herken het. Ook ik woon in het buitenland, en merk dat ik geen aansluiting krijg met m'n buren of andere dorpsgenoten. M'n buren zijn bejaard, ik woon met m'n 2 dochters. M'n man woont en werkt nog in Nederland en heeft geen idee hoe eenzaam ik me voel hier. Het liefste zou ik m'n koffers pakken en terug gaan naar Nederland, maar dat kan ik m'n dochters niet aandoen. Zij hebben destijds ook alles achtergelaten en zijn hier nu een studie en bestaan aan het opbouwen.
En ik zit met een eenzaam gevoel.

IK ZIT MET HET ZELFDE PROBLEEM ZOEKEN EN NOG EENS ZOEKEN, ALTIJD KOMT HET OP HET ZELFDE TERUG DATING SITES
WAAR ZE MIJ NAARTOE STUREN DAT WIL IK NIET GROETEN

Ik weet wat je bedoeld ik ben ook erg eenzaam.

ik woon in frankerijk ben hier ook zeer alleen

Mijn enige 'vriend' wilt geen contact meer omdat hij 'depressief van me wordt'

Als ik je bericht lees, dan lees ik mijn eigen innerlijke wereld.

Hallo, ik woon in Frankrijk en blijf het lastig vinden echt contact met de Fransen te hebben. Het blijft oppervlakkig , ook met de familie. En twijfel of het nou aan mij ligt ….
Vind het lastig

Ook ik woon in het buitenland en heb me, hoewel relatie en kind, altijd wel eenzaam gevoeld. Nu ik ouder word lijkt dat gevoel toe te nemen. Heb wel kennissen maar het contact blijft oppervlakkig. Toch verschil in achtergrond en cultuur, dat een vanzelfsprekende manier van met elkaar omgaan helaas nog steeds moeilijk maakt.
Moet dit accepteren, jammer genoeg.

Hallo mensen,

Ook ik ben eenzaam en woon in NL terwijl ik graag in Frankrijk zou willen wonen, waar ik vaak veel makkelijker kontakt maak dan hier in NL. Maar heb veel meegemaakt en heb n wajong en geen rijbewijs. Ik spreek wel Frans. Misschien kunnen we elkaar ns ontmoeten? Of eerst op n andere manier kontakten?

Groet, Ynske

Ha Kaatje, welk buitenland woon je?

Groet, ingie

Hoi Kaatje
Weet niet hoe lang dit er al staat maar als je i mand zoekt, ik wil graag in contact met je komen. Welk land woon je?
Groetjes van Alida

Hoi!

Ik kan je NMLK aanraden. Daar worden allerlei leuke dingen met elkaar georganiseerd, gewoon spontaan door elkaar. Dus ook last minute. Bijvoorbeeld wie komt er vanavond bij mij eten, wie heeft zin in een strandwandeling etc. En je kan natuurlijk zelf ook met iets komen. Ook met kerst zijn er spontane voorstellen. Ikzelf zorg altijd dat ik werk met kerst. Dat voorkomt
een hoop!
Veel succes en probeer het gewoon. Niks te verliezen!

De kerstdagen zijn eigenlijk ' een geforceerd aardig voor elkaar zijn' met daarbij de nodige stress en vooral erg goed voor de middenstand ; > )

Is de situatie nog steeds zo.in welk deel v land woon je? Bent u een man of vrouw dat kan ik nl niet uit de tekst opmaken.
Mvg laura

Het zijn killing dagen idd zo geforceerd aardig zijn en de rest zien wij niet eens. Vandaag eerste kerstdag niemand wat dan ook niemand die je even belt of die ik kan bellen.
Even dacht ik, ik kom deze dag wel door zoals al die andere jaren. Het valt tegen dag duurt zolang, inmiddels een hele doos chocola op, voel me erg verdrietig. Hoe kan het zijn dat wij elkaar niet zien, hoe kan het zijn dat wij elkaar niet durven uit te nodigen, op een bijzondere dag toch nog alleen. Jeetje is de wereld zo verhard of snappen wij de essentie van het leven niet? Wat is dit killing dit houd geen enkel mens vol. Eenzaam is killing, stille moordenaar.

Zou graag 's in t hoofd van die ander willen kijken. Denken ze er überhaupt wel aan hoe alleen je bent. Ze hebben zelf een gezin en zitten gezellig samen. Ik was de week na kerst vrij. Niemand die even denkt om langs tekomen. Altijd maar dat stomme geapp. Lekker makkelijk. Zelfs op oudejaars dag en nieuwjaarsdag niemand die even langs komt. Je voelt je toch een indringer als je zelf langs gaat ook al zeggen ze dat t niet zo is.
Nooit verwacht dat ik zo in de steek wordt gelaten. Ik ben d'r klaar mee dat t allemaal vanuit mij moet komen en ik krijg d'r niks voor terug. Mijn man (gestorven in 2018) hoopte dat ik geen kluizenaar zou worden als hij d'r niet meer is. Maar de mensen om me heen maken mij een kluizenaar. Mijn deur gast ook naar binnen open.

sla die dagen gewoon over,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,geen verplichtingen ,heerlijk doen waar je zin in hebt.......................nnnnnniiiiieeets

O ja de christelijke feestdagen vreselijk als je alleen bent. Weet er alles van

Zo herkenbaar. Maar op fb staan geen echte vrienden, iedereen heeft slechts 1 tot 3 echte vrienden.

Eenzaamheid is rot. Ik heb gereageerd omdat ik het vervelend zou vinden als niemand reageert. En om je sterkte te wensen natuurlijk.

Heel herkenbaar hoor. Je bent niet de enige. Sterkte!

Ik weet natuurlijk niet hoe je persoonlijke situatie is. Maar is Facebook wel de juiste manier mm vriendschappen op te bouwen en te onderhouden? Mensen klikken alleen maar op wat ze zelf leuk vinden. Ik weet zeker dat je een prachtige foto van je grote vriend(in) erop hebt gezet, en als dierenvriend weet ik zeker dat ik op Like geklikt zou hebben.

Maar als je meer Facebook vrienden wilt hebben, stuur dan enkele vriendschapsverzoeken de wereld in. Zelf heb ik geen Facebook account om precies de redenen (en meer) die jij aangeeft.. Misschien kun je beter een andere manier zoeken om vrienden te maken.

En account met veel vrienden, hoeveel van die mensen zijn echte vrienden? Ik vind het echt heel jammer dat je eenzaam bent, helaas weet ik niet wat je daar het beste aan kunt doen. In de eerste instantie zou ik zeggen, zoek meer vrienden ga bij een vereniging, een sportschool er is een legio aan dingen die je kunt ondernemen.

Maar als zoveel dingen in het leven zul je er zelf je schouders onder moten zetten, dat is de beste tip die ik je kan geven.

Jij krijgt wel een like van mij

Héél herkenbaar.
Ik heb ook heel weinig fbvrienden . Maar ik heb géén openbaar profiel . Ik zit wél in verschillende fb groepen. Dan deel je elkanders hobby en interesse en krijg je véél meer reacties dan van je eigen FB vrienden. Soms doen mensen je een vriendschapsverzoek en dáár heb je meer aan dan wildvreemden waarvan je niet weet wat ze leuk vinden of hen interesseert. Ik zit o.a in verschillende hondengroepen. Iedereen leeft met elkaar mee.

Ik weet zeker dat dat een hele leuke foto was van je hondje!!!
Op sociale media is zo veel nep ik doe daar niet aan.
Eenzaam zijn doet veel pijn, zelfs als je een relatie hebt (bij mij dus). Groetjes.

Wees maar blij dat je een leuk hondje hebt!! dan heb je in ieder geval een fijne vriend!!

Facebook is een 'schijn'wereld.

Je moet Facebook lekker niet meer raadplegen en op zoek gaan naar echte contacten. Facebook is leuk maar niet voor eenzame mensen . Die willen echt contact en geen valse verwachtingen.
Ik sta open voor mooie ontmoetingen.

Facebook is zo nep vind ik. Ik heb veel meer aan echte contacten dan via FB.

Ik ken het heb dagen last er van je begint op den duur te denken, ben ik normaal

Lieverd luister goed, likes schijn je ook te kunnen kopen of zoiets heb ik wel eens gelezen. FB is trouwens één neppe zooi! Een pootje voor je lieve hondje.

Ik heb zogezegd veel vrienden op facebook maar geen enkele vriend of vriendin vraagt eens hoe het gaat, via sociale media valt het dus tegen om echte vrienden te vinden met wie ik eens kan praten, eens af te spreken!

Heb het moeilijk om sociale contacten te leggen, ik voel me vooral's avonds heel eenzaam!
Waar ik woon is er 's avonds niks te beleven voor eenzame mensen!
Ik weet echt niet hoe ik sociale contacten kan leggen, op facebook lukt het niet, ben echt radeloos!

Hoi Anoniem hiervwil ik graag op reageren Ik heb wel veel vrienden op fb maar zie 0,00 van deze mensen het komt niet verder als vrienden zijn op fb en af en toe een gesprekje op messenger maar nog steeds ben ik eenzaam hoor
Lieve groet
Yentl

dan heb je gewoon pech als ze jou hondje niet leuk vinden ,,,,als jij hem of haar wel leuk vinden.. misschien is het hondje ook niet leuk,,,het ligt er maar aan hoe je het bekijkt ddddooooeei

O jeetje wat erg. Ook die paar vrienden niet?

Ben graag alleen, maar voel geregeld eenzaam. Ook ik habe veele potentiële vrienden, maar voel een innerlijk afstand. Ik telefoneer niet graag...intussen is 80% van mijn leven online. ]

Ik ben ook graag alleen en geniet daar ook van maar niet altijd alles alleen. Dan heb ik na een aantal dagen toch weer behoefte aan mensen om mij heen.
Soms besteed ik een tijdje veel aandacht aan vrienden en kennissen en na een tijdje kost het weer zoveel moeite en energie om steeds de eerste te zijn met afspreken. Ik zou het dan ook wel fijn vinden om een keer gevraagd te worden maar iedereen heeft het druk met eigen dingen wat ik ook wel begrijp. Als ik vrienden vraag vinden ze het meestal leuk.
Als ik mij zo voel vind ik dat nog steeds moeilijk om dan iemand te bellen want iedereen heeft het druk en de meeste kunnen ook niet echt luisteren. Ik ga dan een potje huilen en ga fietsen of maak een strand of boswandeling en daarna gaat het wel weer.
In heb ook leuk werk waar ik veel energie uit haal.
2 schatten van kinderen waar ik altijd terecht kan.

Ik ben nu 9 maanden single en voel mij de meeste tijd sinds 2 maanden goed maar heb wel behoefte aan intimiteit maar nog niet aan een vaste relatie.
Ik ga ook vaak weer op datingsites en als ik dan weer veel aandacht krijg voelt dat ook fijn maar als het weer minder word voel in mij ook soms weer eenzaam.

Liefs

dat is terecht wat je voelt.....je krijgt niet altijd wat je verwacht....kijk wat je hebt niet wat je mist,Dan gaat de negativiteit ook veranderen.............................sterkte

Ik herken je verhaal. Ik ben al 12 jaar invalide, 6 jaar van de werkvloer, volledig thuis. Nauwelijks nog sociale contacten, mensen nodigen je niet meer omdat ze denken: "ze zal toch weer op het laatste moment afzeggen." Ik begrijp hen, maar ik weet nooit hoe mijn dag er morgen zal uitzien. Mijn man gaat op in zijn werk, begrijp ik ook. Maar vraagt ook nooit hoe mijn dag was. Mijn dagen breng ik meestal door op de zetel. Huishoudelijk werk gaat moeizaam, maar ik probeer, ik sleur mij erdoor. Maar soms heb ik echt van die momenten van: "dit is het voor de rest van mijn leven?" (Ik heb áltijd pijn, een dag zonder pijn kan ik mij niet herinneren.) Ik hoop van harte voor je dat je revalidatie goed verloopt en dat je weer "de oude" kan worden. Weer kan genieten en sociale contacten kan leggen. Want idd, sociaal isolement is écht niet leuk en moeilijk om te dragen. Mijn aandoening is niet zichtbaar en ik word vaak veroordeeld dat ik profiteer van het systeem. Ze mogen best eens een week ruilen. En heb je dan eens 1 goede dag, dan moet je je verantwoorden voor je goed gevoel. Idem wat mijn invalide parkeerkaart betreft. Mensen bekijken mij aan met onbegrip. Ik heb het opgegeven mij te verantwoorden.

Hoi lotte ik ben een alleenstaande papa ( weduwnaar sinds 2015 ) en ik herken wat je mee moet maken dagelijks ben ik alleen al heb ik een zoontje ( 12 ) met een beperking een ontwikkelings achterstand van ruim anderhalf a 6 jaar en doe heel veel voor en met mijn zoontje samen maar ik mis aanspraak ik heb geen contact met mijn familie zo ook niet met familie behandelde mij als een zwarte schaap. mocht je willen praten / typen ps . ik woon tussen breda en kaatsheuvel vriendelijke groet van mij

Hallo ik ben een moeder van een zoon die 13 jaar geleden op zijn 22 ook zwaar ongeval heeft gehad enu verhaal komt me zeer bekent .Hij ziet er goed uit heeft NAH woont zelfstandig maar is ook heel eenzaam.
Soms overnacht ik eens bij hem om samen tv te kijken en anders komt hij eens naar hier.
Maar het moeilijke is dat hij zich schuldig voelt als hij word uitgenodigd en ja zegt en op laatste nee dan heeft hij schuldgevoel .
Hij doet zorgboerderij waar hij begrepen en gelukkig is bij de dieren zelf heeft hij ook dieren och het is zo een lang verhaal .
Met ups en downs en veel verdriet omdat zoals u schrijft vrienden en familie het niet begrijpen .zelf ben ik 62 jaar werk nog 32 uren maar sta altijd klaar ik zou mijn kind niet aan zijn lot overlaten .
Er zou meer begrip moeten komen voor mensen met een handicap of je het nu ziet of niet het is er .sterkte aan alle lotgenoten

Hier man eind 30 die ook eenzaamheid ervaart en een babbel wil of leuke dingen samen doen.
Discord om te kletsen?

Het lijkt mij als vrienden dat je er juist voor iemand bent als je het wat moeilijker hebt.
jammer om te horen dat ze je een beetje laten vallen.

Het is even geleden sinds je bericht, hoe gaat het nu met je?

Groetjes
Rm

Hallo,

Hoe was uw dag vandaag?

Met vriendelijke groet,

Jeremy

Dag iedereen,

Bedankt voor jullie reacties!
Momenteel gaat het met ups en downs. De ene moment ben ik vol moed en de volgende moment voel ik weer dat knagend gevoel van ik sta er alleen voor.
Ik heb de pech dat ik niet meer verder zal revalideren, dus ik ga een manier moeten vinden om ermee om te gaan, gezien dit voor de rest van mijn leven is.

Ik moet zeggen dat vooral de reacties van mensen me bang maakt. Ik heb al eens reacties gehoord op mensen met een gelijkaardige aandoening en die worden dan als komediant afgeschilderd want je ziet toch niks. Ik heb nu al een beetje het gevoel dat ook al geef ik 200% van mezelf en verloochen ik mezelf daarmee, dat het niet goed genoeg is. Dus momenteel heb ik echt een vol hoofd, vol vragen, bedenkingen en hopelijk binnenkort nieuwe toekomstplannen en perspectief.

Ik heb een e-mailadres aangemaakt voor wie graag een praatje wilt maken: lotties.road.to.recovery@outlook.com
Je mag me om het even wat sturen. Al is het om even te laten weten dat je een lekker kopje koffie drinkt ;)

Hoe gaat het nu eigenlijk met je?

Zoo herkenbaar , vooral het gevoel voor altijd alleen te zijn ......

Herkenbaar

Idd het gevoel altijd alleen te zijn.zo herkenbaar en daardoor kan men ook niet meer op mij rekenen

Kan alleen zeggen dat je niet alleen bent wat dit gevoel betreft . Heel herkenbaar ook voor mij !

Wat je beschrijft is echt precies hetzelfde van hoe ik me voel. Ik dacht altijd dat er niemand anders ditzelfde gevoel kende. Want wanneer ik er met anderen over praat geven ze me ook raad zoals buiten komen en mensen ontmoeten. En dat helpt niet omdat ik ook niemand kan vertrouwen. Ik hoop dat het intussen beter met je gaat. Ik ben nu 48 en het gaat een klein beetje beter op dit vlak voor me. Vooral omdat ik nu eindelijk een therapeut gevonden heb die echt naar me wil luisteren en me wil helpen.

Ik heb ook gevoel dat ik met niemand echt kan praten.
Wil je praten ik ben 38 en kan wel op Discord.

Groetjes

Omg...dit is nou precies hoe ik me voel.
Kweet echt niet welke betekenis mijn leven heeft. Zelfs mijn eigen man zegt dat ik geen leven heb en niets beteken en dat ik jaloers ben op zijn leven.en dat is ook zo.
Hij heeft hobby's en vrienden . Ik heb niets, zelfs geen kinderen.
Ik zou tevreden zijn met mijn rustig saaie leven maar blijkbaar ben ik niets waard omdat ik geen hobby heb volgens mijn man.

Ik ben 32 en het gevoel is er bij mij nu al, lekker vooruitzicht is dat voor mij

(N)Iemand,
wel zorgelijk dat je man dat zegt die er eigenlijk altijd voor je moet zijn.

Hallo Anoniem
Wat dapper en goed dat je dit zo deelt. Ik snap je helemaal. Ik worstel.ook met vergelijkbare gevoelens,van innerlijke leegte en het gevoel gevangen te zitten in mij. En het leven niet voelen. Ja wat zou het mooi zijn als mensen er voor je zijn. Ongeacht hoe lang je met deze gevoelens loopt. Of je zo altijd voelt. Je hoort altijd je moet het zelf doen.de sleutel zit in je zelf. Vind het best nogalwat. Gevolgen van emotionele verwaarlozing de lege bodemsydroom door onveiligw hechting vindt ik best een kluif. Zo makkelijk als vrienden je in de steek laten. Alleen dus vrienden blijkbaar als je een makkelijk leven hebt.
Voor iedereen een warme arm en altijd een luisterend oor toegewenst dn geen eenzaamheid

En heeft iemand een idee hoe je dit doorbreekt?
Geef nooit op mensen.

Voel juist hetzelfde. Inderdaad echte vrienden bestaan niet. Eenzaamheid in familie is dagelijkse kost. Moet voortdurend de moeite doen om erbij te horen. Probleem is dat je niet veel terugkrijgt. Het leven duurt nog even maar is vóor mij misschien te lang.

Ik heb dit gevoel al heel mijn leven. En nu ik kinderen heb, wordt het gevoel versterkt omdat er weinig mensen over de vloer komen. Er dus ook geen mensen zijn die zich om hun bekommeren en veel op mij neerkomt, wat het extra confronterend en soms zwaar maakt. Iedere dag sta ik op met het idee: we maken er weer wat van met elkaar.

Ik zit er ook mee dat je moeilijk een luisterend oor vindt. Zou graag mijn verhaal vertellen omdat ik bijna nergens terecht kan of dan weer teleurgesteld wordt in het een of ander en je niemand hebt om te praten. Ben echt zoekende op dat vlak. Ook heel wat meegemaakt met een vorige relatie. Zij heeft wel een vriend om mee te praten maar die zie ik ook niet meer dus ik kan daar ook niet meer terecht. Ik had haar via deze jongen leren kennen dus die valt ook al weg. Zou graag mijn versie vertellen en snap heel goed wat topicstarter zegt. Kan ik ervan uitgaan dat je veilig hier je verhaal uit de doeken kan doen? Hopelijk kijken er vaker mensen hier die ook bereid zijn om mee te denken. Begrip is voor mij ook belangrijk iets wat ik ook vaak mis. Met veilig bedoel ik dat je op zo,n website toch enigzins anoniem bent. Graag een reactie.

Mijn weinig lichtpuntje is mijn psycholoog ,al bijna 2jaar ,zijn serene rust van zijn ,hoe fel ik ook verlangde naar die aanraking van hem ,die serene rust ,het echt kunnen stilvallen bij hem zonder echte aanraking moeilijk uit te leggen . Heeft mss te maken met meditatie ! Weet nog een lange weg te gaan ,kan echt alles bij hem kwijt .Alleen 1 ding wat als jij mijn licht me ook in de steek laat !! want zou zoiets heel ego van mezelf vinden om dat te zeggen en van andere mensen iets te verwachten .Veel sterkte al weet ik dat het loze woorden zijn in trauna s en depressie s

Heel erg herkenbaar. Maar je mag er zijn. En blijf hoop houden. Hoe is het nu met je? Groetjes viv

Wat mooi, Anoniempje, dat je die serene rust bij je psycholoog ervaart, zelfs zonder aanraking. Misschien is hij een soort menselijke zen-tuin: je mag erin ronddwalen, tot rust komen, maar er zomaar op gaan liggen is weer een ander verhaal.

En over verwachtingen: soms mag je best iets verwachten van anderen, net zoals je mag verwachten dat een stoel je niet zomaar laat vallen als je erop gaat zitten. (Tenzij het een wankele klapstoel is.)

Als loze woorden soms een beetje houvast geven, dan stuur ik er nog een paar extra: je bent niet alleen.

Heey Charlotte,

Ik heb een email account aangemaakt:

oursoulisconnected@hotmail.com

mocht je het leuk lijken om contacten te maken, en je staat ervoor open om een berichtje sturen, dan ben je van harte welkom

Groetjes,

Mirjam

Dag Charlotte, ik ben juist per toeval op deze website terecht gekomen. Ik herkende me direct in je verhaal. Ik ben ook enigskind en door allerlei omstandigheden is mijn sociaal netwerk steeds een beetje minder geworden. Voordat ik verder ga wil ik net zoals jij er eerst achter komen of je daadwerkelijk met elkaar in contact kunt komen. Wacht eerst je reactie af. Groet Lynn

Net een mail gestuurd. Herken mij in het stuk van Charlotte. Voel me vaak eenzaam en onbegrepen.

Gosh....wat herken ik mezelf in je verhaal Charlotte. Zou graag met je in contact komen maar weet niet hoe. Overigens ik lees dat 'Odette' ook op je 'verhaal' heeft gereageerd.......en wat een toeval mijn naam is ook Odette......

Gosh....wat herken ik mezelf in je verhaal Charlotte. Zou graag met je in contact komen maar weet niet hoe. Overigens ik lees dat 'Odette' ook op je 'verhaal' heeft gereageerd.......en wat een toeval mijn naam is ook Odette......

Ik sprak eens twee vrienden die beide enigskind waren. Ik vroeg of ze het niet jammer vonden geen broers en zussen te hebben. Ze begrepen niet dat je dan ook positieve kritiek krijgt en soms ook een beetje elkaar probeert te evenaren of zelfs beter te worden dan de ander. Dit begrepen ze niet.
Ze waren het heel erg met elkaar eens dat het voor hun nooit nadelig was. Dit verschilt natuurlijk per individu maar ik persoonlijk zou daarom niet alleen contact zoeken met andere eenlingen.

Hoi Lynn, Odette en Odette (en andere enigkinderen die mijn verhaal herkennen),

Er is een tijdje overheen gegaan, maar ik hoop dat jullie mijn berichtje lezen. Ik zou echt heel erg graag met jullie in contact komen. Eindelijk mensen die mijn gevoel herkennen. Ik heb daarom een emailadres aangemaakt en hoop dat jullie hierop reageren. Het zou echt heel erg veel voor mij betekenen, want het gemis wordt bij mij met de jaren groter.

Mijn emailadres is enigkindzijnisnietleuk@hotmail.com

Ik hoop iets van jullie (of andere lotgenoten te horen) !

Groetjes, Charlotte

Ik heb een mail gestuurd Charlotte

Email gestuurd.

Hoi Odette en Odette,

Ik weet niet helemaal zeker of jullie beiden een mail naar mij hebben gestuurd. Ik heb er namelijk maar 1 ontvangen en heb daar ook al op gereageerd. Ik hoop met jullie beiden in contact te komen.

Groetjes, Charlotte.

Hoi hoi ,

Ik ben misschien niet enig kind maar voel soms wel dat ik dat ben.
Alles wordt aan mij gevraagd, ik moet alles regelen. Als ik iets vraag aan m’n broertje dan is er altijd iets!
Mijn vrienden doen nog meer voor mij dan m’n eigen broertje

Hoi Charlotte

Stuur mij gerust een. Berichtje

Groetjes
Charlotte die ook enig kind
Is

Hoi Charlotte,

Ik heb zojuist een email naar je gestuurt

Groetjes.

Hallo ideren ik ga its zegen

Hallo, niet leuk dat je u zo voelt! Je verdient het om een beter leven te hebben.Ik begrijp goed hoe je u moet voelen, maar probeer toch wat mensen op te zoeken en er Kontakt mee te maken en doe je verhaal ook tegen nieuwe mensen....ik wens je het beste veel liefs

Lieve Roelof,
Ik lees je berichtje nu toevallig.
Hoe sterk van jou dat je zo open bent zeg! Ik weet niet of je hier nog wel eens komt op déze site. Liefs

Hallo, wat sneu dat jij je zo eenzaam voelt. Het kan ermee te maken hebben dat je geen gezin hebt. Een gezin hebben is een grote zegen. Je krijgt meer verantwoordelijkheden waardoor je soms geen eens tijd meer hebt om op de bank te zitten en je eenzaam te voelen. Een liefdevolle partner en kinderen doen zeker wonderen. Hoop dat je iemand vind die jou liefde en steun kan geven! Want dat is iets wat elk mens nodig heeft om zich niet alleen te voelen.

Het allerbeste!

Hallo Roelof,
Jouw verhaal komt een klein beetje overeen met dat van mij, dus ik denk je een beetje te begrijpen.
Ik hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat en je wellicht iemand bent tegen gekomen waar je gelukkig mee bent.
Ik wens je veel mooie momenten toe in je leven!
Groetjes C.

Kom van die bank af, ga eens per week fietsen of wandelen of sporten. Want anders heeft je lijf straks helemaal geen puf meer.

Zo dat is wat eenzaamheid met je doet,jhet laat jou je isoleren van mensen.Vecht er tegen, laat de vijand niet van uw winnen.

Het is er bij mij de afgelopen zes jaar heel geleidelijk en geniepig ingeslopen.

Hallo Hans,
Het is idd ongelofelijk met zoveel mensen in dit kikkerlandje en dan zo eenzaam , ik voel mij ook vaak eenzaam , en ik ben in n het recente verleden dagje weggeweest en dat is zo belangrijk en dat hoefdieren ha n den Mengele te kosten ,maar vooral als je dat samen met iemand of een groep mensen kunt doen dan krijg je wereld weer kleur..
Voor dit ( best grote probleem) moet toch een oplossing zijn!
Zeker als je dit aanpakt met meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Groetjes Astrid

ik wil graag positief reageren, ik ben 83 voel mij 75 en zo ben ik
ook in mijn doen en laten.ik ben weduwnaar, ik wil graag met je koffie drinken om te zien ,wie is wie.
uitstekende gezondheid rij auto (samen gezelliger)
ik wil je graag verwennen en wie weet wordt het beminnen!!

Zo herkenbaar. Zoveel eenzame mensen maar. Op een bepaalde leeftijd vind ik het ook niet zo gemakkelijk meer om nieuwe mensen te leren kennen. In mijn ogen hebben de meeste een relatie, gezin....

Hoi, ik herken heel goed wat je hier schrijft.

Ben 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie mee. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar ik heb geen vrienden om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief. Ik mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dus dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed. Ik zoek vrienden die eenzaam zijn of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap. Ook met iemand die zelf ook Asperger heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies? Ik probeer het nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke reactie.

Ik woon in Oisterwijk, groeten van Ton

Ik weet wat jij doormaakt, ik ben ook niet meer de jongste maar ben net als jij erg eenzaam. Ik zou ook graag mijn verhaal aan iemand willen vertellen. Maar weet niet aan wie. Veel mensen begrijpen niet wat eenzaam zijn betekend. En als je iets verteld luisteren ze gewoonweg niet'.

Hallo Hans,
Las je berichtje en dat lijkt mij verhaal
Ik kan niet geloven dat dit mij overkomt
Eerst gescheiden kinderen alleen groot gebracht gewerkt vrijwilligers werk gedaan
En nu niet meer zo actief ivm reuma
Zou heel graag een partner willen vinden maar dat lukt niet samen is zoveel leuker
Het leven gaat aan mij voorbij
Zou graag nog een paar fijne jaren willen beleven
Liever niet zoals nu
Sterkte

als je er niets met in zit met een dame 65 mag je altij naar het zuiden van frankerijk Koomen

Dag Hans , in welk deel van het land woon je?

Hoi ik ben yeliz in udrecht ook al 10 jaar alleen ik durf niet alleen fakantie gaan en ik ben financieel niet kunnen betalingen ik zoek een liefe man die mij hand vast hout leuke dingen samen doen graag udrecht omgeven
Ik ben 56 jaar

ik ben het gewoon zat.................................zo

Hoe oud ben je, ben je man of vrouw, welke provincie

Oww nee, je kan niet bij de pakken neer gaan zitten! Ik begrijp je gevoel, ik zou het ook hebben. Maar dan zou ik hopen dat iemand me onder mn kont schopt. Je bent alleen mislukt als je er zelf in gelooft. Het is nog niet te laat, je kunt je leven nog vervullend laten zijn! Als het niet meer met man en kinderen kan, dan wel op een andere manier. Het leven heeft heeeel veel mogelijkheden.

Ik herken hier wat je zegt en ben dan alleen 38. Ik heb de hoop enigzins ook opgegeven en voel mij ook een toeschouwer van het leven (mooi gezegd van u). Het kleinste hoop in mij is dat ik in God geloof. We moeten sterk zijn en onszelf uit de comfortzone halen. Door dingen alleen te doen. Hobbies, uitstapjes en je in te zetten voor een goed doel. Dat we ook iets moois mogen nalaten al is het maar voor 1 persoon of dier in de wereld.

Lieve vrouw,

Als ik het zo lees geloof ik niet dat je een rot persoon bent.. Geloof in de liefde, miss zal kinderen het niet meer worden, maar een nieuwe partner kan je heel gelukkig maken.
Ga op avontuur misschien? Doe vrijwiligers werk in het buitenland met kost en inwoning, zo leer je nieuwe mensen kennen en genieten van een warm land misschien en wie weet ontmoet je wel iemand! Heb je enige dromen? Schrijf ze op en zie hoe je ze kan waarmaken. Ik ken een goed boek: stap voor stap van wens naar werkelijkheid. Dat boek heeft mij op zoveel manieren geholpen!

Wens je veel liefde, geluk en rust♥️

Ja dit zijn situatie's waar je in terecht kunt komen. Alleen is het niet eenvoudig om uit en best moeilijk om uit zo'n situatie te kunnen komen.

Misschien toch beginnen met gelukkig te zijn met de wat kleinere dingen die het leven biedt
Probeer possitief te blijven.

Sterkte R

Lieve dame ik ken je niet maar wat jij hebt heb ik precies het zelfde rot relatie 30 jaar lang werken om in leven te blijven alles en iedereen verloren mijn werk binnenkort ook vanwege een burn-out voel me zeer eenzaam en mis ook erg een knuffel en warmte om me heen ook niemand die interesse in me toont ik ken je niet maar je bent geen rot mens de maatschappij is verrot en egoïstisch en je mag er zijn en het ligt niet aan jouw iedereen heeft goed eigenschappen dus jij ook

iedereen is ergens alleen, ieder van ons is ook uniek, zoek het verschil, en dan besef je wie je eigenlijk bent... uniek, maar er zijn op deze wereld veel unieken, en ja een gelijke zoeken we allemaal, vruchteloos meestal, want uniek is ....

Goedemorgen, ik vind dit zo herkenbaar…
Na een moeizame relatie, waarin narcisme speelde, ben ik nu alles kwijt. Heb een huis waar ik me niet happy voel. Werk voel ik me niet lekker in en weinig tot geen sociale contacten…ik voel me steeds meer verdrinken in een sociaal isolement. Help!

Afentoe gaat het leven gewoon zo.
Ik heb goed nieuws voor je meid, het is nooit te laat tit dat je in je graf ligt.
8n welke stad zit je

Hey ik herken zo ontzettend veel in je verhaal en weet niet goed hoe ik je met raad en daad kan bij staan. Ook de reactie van Irene (op 02-08023 past precies bij mij. Misschien dat we elkaar op de een of andere manier wat kunnen opbeuren. Sterkte voor nu en hou je haaks

Ik ben na mijn scheiding bijna 9 jaar geleden in een dal geraakt en na veel geploeter eruit geklommen. Ik zat op slot en herken veel van wat je zegt. Werken om de rekening van mijn huurhuis te betalen. En vanwege emotionele problemen moeite om eruit te komen en aansluiting te vinden.
Toch heb ik mezelf op de 1 of andere manier eruit getrokken en ben doorgegaan met daten, vrienden proberen te maken (ondanks mijn vermijdende hechting) en gezond mogelijk proberen te leven.
Voor het daten heb ik gebruik gemaakt van de kennis van het boek “eindman” en de bijbehorende podcasts. Voor het hechtingsstuk en oplossen emotionele problemen heb ik therapie gevolgd 2 jaar lang. Ik ben gaan wandelen en sporten, gaf mij een doel en een boost in mijn zelfvertrouwen. Het was allemaal overigens met vallen en opstaan en heb me vaak beroerd gevoeld zoals jij beschrijft. Ik ben 51 en heb sinds 9 maanden voor het eerst sinds mijn scheiding een vriend. Een blijvertje. Ook gaat het goed met mijn gezondheid. Het enige waarmee ik kamp is juist werk vinden, maar dat wordt het volgende ‘project’. Dit alles, en met name mijn relatie en vriendschappen, hebben mijn levensvreugde weer verhoogd.
Ik schrijf dit niet om mijzelf op de borst te kloppen van ‘’zie mij nou’ maar oprecht om jou een hart onder de riem te steken en te zeggen. Hou vol. Voor jezelf. Je bent het waard. Ik weet hoe het is, en je kunt hier uit komen. Bij faktor5 heb ik een cursus tegen eenzaamheid gevolgd, dat hielp ook erg goed.

Je legt je moede hoofd in de schoot. Helaas voor jou zullen er geen mensen zijn die je spontaan gaan helpen. Liefde, genegenheid gaan ervaren, dat wil je graag en je zal je er dan ook voor moeten openstellen.
Dit is de tijd van allerlei festivals, kunstuitingen, tuin bijeenkomsten. En het is mooi weer. Ga er op uit, trek leuke kleren aan en tover een glimlach op je gezicht en ga een praatje maken met zo maar iemand die je tegen komt. Je zit op een tribune in de open lucht en je begint met je buurman/vrouw te praten. Uit ervaring weet ik dat dit je zelf een goed gevoel kan bezorgen. Je wordt zo, onderdeel van. Probeer het gewoon eens en laat via dit forum weten, hoe je het ervaren.

Het zou mijn verhaal kunnen zijn , had ik 14 jaar geleden geweten waar ik nu zou staan , Ik heb wel twee kinderen en drie kleinkinderen , maar heb ze al 15 jaar niet meer gezien , alleen ben ik 74 en heb de laatste jaren zoveel kansen gemist , en ben zo ook toeschouwer geworden , alhoewel ik nog gezond ben en geen problemen heb , en zoals men zegt hoop ik te gaan zoals mijn mama , nog drie jaartjes te gaan

Wauw wat een reacties. Het gaat met pieken en dalen. Ik ben mij ook bewust van dat ik een groot probleem heb. Er zit veel onverwerkte pijn wat ik op een of andere manier niet kan verwerken. Ik merk ook dat ik niet open sta voor nieuwe liefde terwijl is het maar oh zo graag wil. Uiteraard straal ik dat ongemerkt ook uit. Ik ben ook iemand die gewoon ouderwets iemand tegen het lijf wil lopen en niet online wil shoppen naar nieuwe vrienden. Heb teveel slechte ervaringen gelezen en ben daar super huiverig voor. Ook omdat ik bang ben dat er 'wanhopig' op mijn voorhoofd geschreven is en dat ik weer voor de verkeerde val. Want dat is wat er de afgelopen jaren is gebeurd en waar ik niet teveel over kan uitwijken omdat ik dan herkent kan worden en dat is wat ik dan weer net niet wil. Na mijn scheiding ben ik met iemand in zee gegaan waarvoor ik alles heb opgegeven (ivm afstand) tegen beter weten in. Ik heb dus in 16 jaar tijd 3x van scratch moeten beginnen. Angst voor eenzaamheid is zo groot dat ik fouten heb gemaakt. Dit wil ik niet nog een keer en is een beste opgave.

Kom op meid zeker niet opgeven. Ooit zal ook voor jou de zon weer schijnen.tis een schrale troost maar mijn vader zei meermaals in zijn leven dat olh je nooit meer last geeft als je kunt dragen. Ook ik probeer daarin te geloven zelfs als lijkt het enkel maar spreek woordelijk.toch kan ik me daarin vergelijken. Soms wil ik 's morgens liever niet meer wakker worden...wens je oprecht veel goede moed. Frans.

Kijk eens hoeveel mooi reactie krijgt.
Mijn verhaal is Bena dezelfde.
Volgens mij als je AL de ractie least Dan heb je toch het gevoel Dat je redbul gedronken, daar bedeoel ik mee Dat je vlugels krijgt als je Dat alemaal least.
Sorry voor mijn schrijf fouten.

Hi Anja,
Ik begrijp je volkomen. Zelf ook mijn man verloren. Geen kinderen. Genoeg kennissen en ook vriendinnen. Maar toch, ik zal een nieuw leven moeten opbouwen wat mij ook moeite kost. Net wat je zegt je draagt een stil verdriet.
Als je wellicht zou willen wandelen oid, even praten , iets ondernemen, misschien leuk om te doen.
Weet natuurlijk niet hoe het met je gaat inmiddels.
In ieder geval, je bent niet alleen

Dag Anja , ik begrijp je volledig . Ik ben 10 weken geleden mijn allerliefste verloren . Ik ben nu 49 jaar. Het is verschrikkelijk moeilijk en iemand die het niet heeft meegemaakt kan ons verdriet en pijn niet begrijpen. Ik ben ook op zoek naar mensen die het zelfde hebben meegemaakt maar inderdaad veel dating sites. In nederland staan ze veel verder dan in Belgie heb ik de indruk. Vele knuffels

Hoi. Anja
Ik heb je verhaal gelezen ik snap wat je bedoel,, ik heb het zelfde mee gemaak met eigenlijk de zelfde gevolgen ,,
Alles alleen doen is niet mogelijk in het leven.
Er zijn teveel prikkels in deze wereld . Dan is het toch fijn om met een iemand dat te delen
En zo iemand als je maatje vervangen is er niet ,,, ik weet wat je bedoel ,,
Je moet ook echt van je zelf weer gaan houden .. dan komt het met jou ook weer goed. O sorry ik heb me eigen nog niet voor gesteld ik ben Johan uit Vlaardingen
Net 60 geworden pfffff
Nou het gaat je goed .. vertrouw op je zelf .
Ik zou nog veel meer willen vertellen maar ja wie weet ,,kommen we elkaar nog ooit eens ergens tegen veel geluk Anja

Ik herken jouw verhaal hier hetzelfde verhaal. Verhuisd naar de stad van mijn toen.alige liefde na 10 jaar uit elkaar deden alles samen. Mijn hond overleed, de kinderen uit huis mijn partner weg. En nu zit ik hier alleen. Leuke baan waar ik "lekker in de groep lig" maar zodra je thuis komt praat je met niemand meer. Weet niet waar je bent maar wellicht kunnen we samen onze eenzaamheid een beetje verlichten

Ik heb hetzelfde probleem weduwnaar al vier jaar en altijd eenzaam aleen thuis. Niemand waar je gezellige avond mee kan hebben en samen mee op de bank zitten over dingen aan het praten. Met de feestdagen wordt het nog moelijker voor mij.

Je doet niks verkeerd. we leven nu alleen in heel drukke tijden, de meeste tenminste. Ik snap wel wat je bedoeld omdat anderen heel makkelijk naar je toe komen voor hulp, maar ik heb in de loop der jaren begrepen dat ze naar iemand toekomen voor hulp omdat het hun zelf al te veel wordt en daarom kunnen ze jou niet terug helpen, het is niet persoonlijk maar ze hebben zelf al geen ruimte meer in hun hoofd en hoe hard het ook klinkt je kunt niet verwachten dat ze boven hun eigen zware pakket dat van jou erbij nemen maar als je er behoefte aan hebt zou ik je graag willen helpen.

Héél herkenbaar.....
Denk dat er grofweg twee soorten mensen bestaan.
Gevers en Nemers.
Denk dat dáár het probleem ligt, niet zozeer bij jou

dat is niet best

Herken dat ook. Misschien helo je teveel.zelf wil ik zo graag aardig gevonden worden

Biedt mijn hulp.altijd aan.

Heb ook echte compassie.


Toch alkes komt van 1 kant of alkes verwaterd

Jodie ik herken je verhaal wel: je bent goed voor
anderen omdat dat in je aard ligt of omdat mensen je
iets vragen en dan doe je dat.
Dat kan heel eenzaam voelen omdat het allemaal
van een kant komt
Het is een cliche, maar houd ook van jezelf

Ja die gedachte heb ik vaak( wat doe ik verkeerd)
Ben altijd even vriendelijk,en hoop daarmee contacten op te bouwen ,probeer zelf contact te leggen ook al vindt ik dat heel moeilijk, en het resultaat niks ,geen kennisen ,geen vrienden geen vriendinnen ,ook geen aanspraak in de buurt,om je heen zie je mensen met elkaar het leven delen ,vriendschapelijk met elkaar omgaan ,praatje maken ,wandelen ,koffie drinken ,en dan denk je waarom hun wel en ik niet ,Wat Doe Ik Fout

Hallo dit komt mij bekent voor het kan zo veel mooier zin dan dit gr

Nee hoor het licht echt niet aan jou , het kan ook jaloezie zijn omdat je zo goed bent in vele dingen en het kan ook gewoon je LOT zijn. Ik heb nl het zelfde als jij en zie het als m'n lot

je wordt gebruikt. stel grenzen,weg met die egoisten.

Als je anders overkomt dan je je voelt, kunnen andere mensen dat ook niet zien. Hoe voel je je? Wat voel je? Wat wil je? Ga doen wat je wil en waar je je goed bij voelt en de vrienden komen vanzelf wel

ik heb de mens allang opgegeven het word nooit wat met de mens nooit nooit nooit het word nooit wat met de mens

Hoi, waarom vraag jij of je iets verkeerd doet? Je voelt je vaak alleen, net als zoveel andere mensen in deze tijd. Ga niet voor deze denkwijze! Probeer ergens in te geloven, misschien momenteel niet zo zeer in de mensen. Maar probeer je gevoel misschien in een hobby te leggen of iets van studeren,lezen? Soms is het vallen en opstaan! Maar ga er a.u.b voor en op dit moment misschien niet voor menselijke contacten. Doe je best en succes🤗👍

Hey meissie, alles komt goed x neem uw tijd #neverbackdownneverwhat?!

ik zit hier met mijn handen in gebets positie nou ja zat dat zat een leraar heel lang geleden ook op een katholieke school daar heb ik toen we met de fiets op kamp gingen in vught waar nu de ebi zit iemand zijn arm overstrekt ik denk dat ik 12 was er was een rechtzaak ik zat in het beklaagde bankje maar ik had eerder een ongeluk een vriend van mijn tante met een traktor met veewagen overeden we moesten hooibalen ophalen ik mocht die tractor eigenlijk niet besturen die man die later mijn oom werd zat in het gips ze vroegen waarom ik hem overeden had ik zij hij was nog niet plat genoeg het was gewoon een ongeluk ik was 9 of zo maar in die rechtzaak zij hij hij heeft het expres gedaan vroeg de rechter ik zei nee het was ook een ongeluk maar ik heb nooit geweten waar die rechtzaak over ging ik had een arm overstrekt ik had mensen geschopt ik had een ongeluk veroorzaakt waar ik nauwelijks iets van mee heb gekregen ik weet nog steeds niet wat er nou besproken werd maar ieder akkefietje vergde zijn eigen verdediging maar ik wist bij god niet welk akkefietje behandeld werd en heb eigenlijk nooit mijn verhaal kunnen vertellen ik ben nu in behandeling bij het ggz maar die hebben amper tijd maar als er een rechtzaak is waarom zeggen ze dan niet waarvan je besculdigd wordt zodat je weet waar het over gaat ik was twaalf en ik weet nu nog steeds niet waar die rechtzaak voor was er was van alles gebeurt en ik had me tegen alles kunnen verdedigen maar het enige wat ik gezegd heb was nee toen de rechter vroeg of ik het expres had gedaan maar dat refereerde aan dat ongeluk van die oom van mij die zei dat ik het expres had gedaan maar dat ongeluk is nog een heel verrhaal appart dat ik alleen nog maar tegen een spver heb verteld maar ik heb onderussen zoveel meegemaakt en eigenlijk niemand om het tegen te vetellen nu hoor ik weer telepathisch niemand mag je en weg die lul ik word gek van mensen echt ik word gek van ze

Ben je een robot zeg dan yes.

Ben je een robot zeg dan yes.
Je zegt gewoon niks!
Daar is een probleempersoon echt niet mee geholpen toch?
Al die nu 1 dan 3 dan 1, nee, dat helpt me niet. Psycholoog of wat dan ook, ik ben gegradueerde in de verpleegkunde (A1) normaal zou me een oplossing of wat dan ook moeten aanreiken. Maar deze ongelooflijke …. Reik je toch niemand aan. Succes met uw web site, hoewel …

Hoi, ik wil wel naar je luisteren hoor, maar hoe leg je hier contact?

Hoe gaat het met je Mimi?

Hoi, ik herken èn begrijp heel goed wat je hier schrijft.

Ben zelf 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben geen liefdesrelatie meer. Ik heb 5 jaar lang een lieve vriendin gehad met Epilepsie (myoclonide epilepsie) Heb haar jarenlang geholpen met aanvallen opvangen, verzorgen en neurologische onderzoeken tot ze plotseling overleed aan alvleesklier kanker. Veel mensen om ons heen bagatelliseerde deze epilepsie absances en ik werd daar explosief kwaad van. Dit had vooral met onmacht, frustratie en mijn ASS stoornis te maken. Kennissen en anderen lieten ons dan vallen. Om weer tot rust te komen moet ik mezelf even terugtrekken om het te verwerken. Ik ben graag alleen en hou van stilte, maar na haar overlijden waren alle mensen weg. Ik had plotseling geen vrienden meer om een mee te praten of te wandelen of eens samen te zijn. Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb (ASS) Asperger en veel mensen vinden mij te snel boos, tè direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief., maar ook heel zorgzaam. Ik mis vooral de gezelligheid van een leuke vriendin/maatje en dat we samen over [ook ziekte of stress, etc.] eerlijk en openlijk kunnen praten. Ik ga graag met kinderen en dieren om, dat is geen enkel bezwaar. Daarnaast heb ik zelf al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto, dus een vriendin op afstand maakt niet uit. De meeste mensen begrijpen mijn manier van communiceren niet goed of vinden het vreemd dat ik vrienden zoek die eenzaam zijn, of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap en gezelligheid. Ook met iemand die zelf ook Asperger of andere gezondheidsproblemen heeft. Gek genoeg klikt dat vaak heel goed want deze ervaring heb ik opgedaan bij een lotgenoten groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach, die mij helpt en bij-stuurt om acties te nemen of contacten te zoeken, dit vind ik altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe ik dat precies? Ik probeer nu of dit misschien wel lukt via lotgenoten....
Wie weet krijg ik nog een leuke of vriendelijke reactie.

Ik woon in Oisterwijk, groeten van Ton

Hallo shila,

Ik zou wel een luisterend oor willen zijn! Zou je daar interesse in hebben?
Ik vind het namelijk gezellig, kletsen!

Groetjes Chantal

Ja ik weet wat je voelt . Ik ben al jaren alleen . En voel mij ook eenzaam . Het is ook zo dat ik er de ene keer beter tegen kan dan de andere keer . Het is tegenwoordig heel moeilijk om iemand te vinden . De mannen op die datings site , denken alleen maar 1 ding . Er is geen man meer die een relatie wil .

Ik ken het gevoel..vier al jaren mn verjaardag niet..komt toch niemand en ik wordt ook nooit uitgenodigd ook omdat ik gewoon weinig tot geen contacten heb..en dan die gezellige fotos voorbij zien komen ..doet mij soms best pijn..dan denk ik waarom,zit daardoor ook niet meer op Facebook ..ik hoor vaak jij bent spontaan en gezellig..dan denk ik ja nodig mij dan uit???
Denk wel aan andere maar andersom.....dus mijn muur wordt steeds hoger

Waarom vinden "wij" elkaar niet? ongeacht leeftijd?

Herken alles ik zoek een maarje en af en toe bij elkaar blijven overnachten lijkt me leuk. Zo zou je een vertrouwde minder eenzame band op kunnen bouwen en leuke dingen doen al is get in huis. Wat vind jij van zoiets

Wat ik ten 1 ste wil vragen, wat u leeftijd is en waar u woond,?

Ik ben 55 jaar, geen kinderen en heb al 20 een fijne relatie, met mijn partner. Ik heb dat gevoel ook, ik heb mijn leukste tijd wel gehad, met veel vrienden en vriendinnen in het verleden, gezellige familiebijeenkomsten (bij tantes, ooms, neven en nichten) etc. zijn er voor mij niet meer sinds 2019. Ik heb sinds 2019 een moeizaam contact met ouders, die mij keer, op keer een nieuw trauma bezorgen, mij negeren, buitensluiten mij afwijzen etc. Vermoedelijk is het contact met mijn broer en schoonzus hierdoor ook van beide kanten minder geworden. Dan te bedenken, dat ik tot tweemaal toe, zo uit had gekeken, naar een gezellig samenzijn, met ouders en mijn broer en diens gezin, en dat dit weer eens, door mijn ouders is verpest. Sinds kort heb ik ontdekt, dat het voor mij blijkbaar meer een gemis is, dat ik het contact met mijn broer en diens gezin, niet meer heb, dan andersom en dat doet pijn. Wie blijf er dan nog over en hierdoor ga ik nog meer vermijden, dan ik al deed, zelfs met een lieve achternicht, met wie ik al jaren intensief email contact had, ga ik nu uit de weg.
Ik heb een half jaar geleden, voor het laatst iets leuks ondernomen buitenshuis en ga eigenlijk maar eens in de paar weken naar buiten, voor een wandeling, mede door veel lichamelijke klachten Ptss/vermijdingsdrang/Trauma (licht angstig en lichte depressie) en sinds kort geestelijk uitgeput. (waardoor ik gestopt ben met vrijwilligerswerk, als ook het doen van cursussen) Het enige waar ik nog plezier uit kan halen, is mijn creativiteit en het zelf maken, van poppenhuis miniatuur meubels etc. Maar wat ik wil is gewoon wat leuke contacten, buitenshuis. Poppenhuis miniatuur maken, is beslist niet voor ouderen, wat ik overigens altijd heb gedacht, maar dingen in huis doen, kan altijd nog als je straks/ooit helemaal aan huis gekluisterd blijk te zijn.
Ben wel heel blij, met mijn partner en twee katten; als ik mijn man niet meer zou hebben, wat heb ik dan nog om voor te leven, mijn lieve katten, maar die hebben ook niet het eeuwige leven. Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar dat valt verdomd niet mee.
Als ik dan terug kijk, naar het leven, wat ik vroeger had, met zoveel sociale contacten, uitjes, met anderen etc.

Shila,

Vroeger ging ik op stap en had zoveel vrienden.
Maar er klopte iets niet daar kwam ik achter.
Ik kreeg medicijnen terwijl ik juist altijd de ideeën had.
En gelukkig nog steeds heb.
Ik had vroeger de "vrouw der vrouwen" en heel veel social contact.

Nu heb ik nogal wat kunst gemaakt, en werk aan mijn tweede album.
Maar das niet altijd iets voor mijn familie, dat telt niet echt.( ze denken anders)
Ik heb mijn eigen studio, zie nog goed uit voor een vijftiger, maar last van vertrouwen in nieuwe mensen omdat ik vaak te open was.
Daarom leef ik nu teruggetrokken,
dit is zonde wat met een beetje financiële middelen zou ik veel kunnen doen.
Expo's houden.
Album dan ook via label
Poëzie album e book uitgeven.
Ectr

Als ik self coaching boeken lees valt me steeds op dat je de mensen moet kennen.

Maar mijn vertrouwen is gebroken.
Dus werk ik veel, lees, en ga s' avonds weer naar bed.
In bed hoort iemand die evenwicht geeft.
Dat kan zo prettig zijn!
Plezier voorop.
Ik ben niet meer rock en roll.
Meer nerdy in mijn studio, en vaak moe van alleen werken.
Mijn verhalen zijn groter, ben mijn rugzak ook aan het leegmaken.
Uiteraard zonder enkeleverplichtingen.
Kun je reageren, ik ben een rustig type geworden, maar met aardig wat inhoud.

Regards,
Marcel

Je hebt een vrouw, kinderen en werk, én toch voel je je eenzaam? Hoe moet iemand zich als ik (geen partner, geen familieleden, geen vrienden, geen werk) zich dan voelen?
Je hebt alle ingredienten in huis om je niet eenzaam te voelen, dus doe er wat mee. Besluit bijvoorbeeld om minder te werken (jullie zijn tweeverdieners). Dan heb je minder geld, maar win je geluk. Of koppel je los van die 'verplichtingen'. Dit is jouw leven. Verspil het niet aan die verjaardag waar je eigenlijk niet naar toe wilt gaan. Doe bijvoorbeeld iets leuks met je vrouw! En als zij ook dan te moe is (want "ze is altijd moe"), denk dan goed bij jezelf na. Waarom peigert iemand zich zo af dat ze te moe is aandacht aan haar relatie te steken? En als ze nu al zo moe is, hoe moe zal ze dan zijn over 3 jaar? Ga zo door, en er komt geen verbetering in de situatie.
Ik wens je veel succes en hoop dat ik je heb kunnen helpen

Er is een fb groep van de margriet. Als je abonnee bent kun je je daar aanmelden en dan zoeken naar een groep uit jou buurt. Je kunt dan samen met andere leuke aktiviteiten doen..film..wandeling etc..

Zo heb ik met mijn eerste kerst alleen een oproep geplaatst voor wie ook alleen was...ze konden bij mij komen eten...4 vreemde vrouwen in huis maar een heel bijzondere kerst gehad...suc6!

Hoi! Kijk 'ns op www.nmlk.nl , daar leer je dmv activiteiten nieuwe mensen kennen. Echt een aanrader! Succes!

Ik begrijp uit uw verhaal niet wat is precies uw vangst voor eenzaamheid niet? Uw bent uit een relatie,heeft uw kinderen? Kennissen waar uw terecht kan voor een luisterend oor?.

Herkenbaar, ook het gevoel.. we komen er wel uit. PDH!!!

Hoi Caroline,
Ja hoor dat herken ik zeker. Ik ben al 10 jaar weduwe, heb volwassen kinderen en ook kleinkinderen, maar weinig echte vrienden helaas, en voel me dus tussen al die mensen best wel eens eenzaam. Dus als je je verhaal eens kwijt wil.....

Wat is vriendschap vraag ik me wel eens af… er lijkt een houdbaarheidsdatum datum op te zitten… m’n vader verloren een mnd geleden en een week geleden m’n verbrak mijn vriendin onze relatie… nu voel ik me zo ontzettend eenzaam .. kan eigenlijk op niemand terugvallen…ik ben er nog dankzij m’n kinderen

Herkenbaar dat je je eenzaam kan voelen. Wat goed dat je het deeld! Ik voel me al een tijd eenzaam omdat het me niet lukt om in mijn woonomgeving vrienden te maken. Ik woon er inmiddels bijna 10 jaar maar voel me nog steeds een buitenstaander. Het gevoel valt soms ineens op me.
Wat mij erg helpt is om te genieten van de kleine dingen. Een kindje op straat vb die je ineens blij aankijkt en iets verteld, de oude man die je dankbaar is omdat je hielp met oversteken.
Ik heb me nu wel bewust aangemeld voor een vrouwenvereniging en voor moedermorgens. Ben heel benieuwd of daar iets uitkomt...
Heb je evt hobby's of een vereniging waarbij je je aan zou kunnen sluiten?

Heel herkenbaar, heb dan wel n man maar die werkt continu, waardoor de rest dus op mij neer komt, want ik werk niet. Geen collega's de hele dag alleen. Heb dus laatst net als jou alleen dan bij n vriendin heel mn hart gelucht en heel veel strond over me heen gekregen. Aan haar heb ik dus ook nix en dat blijkt ook maar weer dat mensen niet te vertrouwen zijn. Ik deel nix met niemand meer, dan maar eenzaam denk ik...

Ps. Heb 2 jongens kids van 2 en 4 daar word ik ook niet minder eenzaam van... sorry moest er nog bij hierboven.

Ik denk dat eenzaamheid hoort bij het leven, het is een teken van je hersenen dat je tot actie moet komen. Zoek mensen op. Ze zijn overal.
Maak een praatje met een vreemde het hoeft niet veel te zijn of lang te duren. Alle beetjes helpen en je leert hoe het is om
Sociaal te zijn buiten werk en gezin.
Het helpt ook om een vaste hobby te hebben of om consistent een plak op te zoeken waar mensen samen komen.
Je bent niet alleen hierin en bijna iedereen maakt dit mee, het is mens eigen.
We zijn constant opzoek naar verbinding .

Succes ! Je kan het !

Als je ooit met iemand wil praten, of dansen, of bowlen of gewoon iets drinken....
Ik wil het wel proberen...

Zin in een wandeling, of praatje of gewoonweg tussen uit OK
Van begin Ben ik eerlijk geen se.x,
Last me iets weten als je dat wil
Puur iemand nieuw lere kennel.
Ter info Ben aleenstaande

Hoi Caroline,

Las je berichtje over je eenzaamheid. Vind dit heel erg voor jou. Ik heb tijd over nu de jongens de deur uit zijn. Zelf ben ik dan vaak alleen thuis. Waar woon jij? Ik zelf woon in Roermond. Misschien kunnen we iets afspreken..

Gr.

Hoi hoi
Ik heb precies het zelfde
Zullen we ervaringen wisselen
Hjholtslag@icloud.com

Ik hoop dat het nu beter met je gaat!

Als je wil kunnen we contact hebben

Ik hoop dat je het feit dat je jouw ei niet meer kwijt kan bij je vrouw niet zomaar negeert. Want dit gaat enkel groeien met de jaren als je het niet aanpakt. Ik spreek uit ervaring. En als je dan 52 bent aan een nieuwe opleiding start voor een zorgberoep. Na altijd het gezin prioriteit te geven. Zoals ik altijd heb gedaan. Tweede viool hebt gespeelt altijd.Voor zijn carrière. En nu moet denken ik ben niet alleen maar nog nooit zo eenzaam geweest.

Ik herken helemaal. Ik woon al 24 jaar in Nederland. Getrouwd met een Nederlandse man. 3 kinderen. Ik heb geen familie, geen vrienden op niemand kan rekenen voor hulp, steun of begrip. Mijn man is narcist, heeft geen empathie en in alle deze jaren nooit een gesprek met hem kon hebben. Alles wat ik over gevoelens zeg negeert. Zelfs toen ik over euthanasie begon te praten. De enige wat hij kan praten is over tuin en klusjes. En dat boeit mij helemaal niet. Een diep gesprek of over gevoelens praten gaat nooit gebeuren. Hij kan gewoon niet. En ik ben nu radeloos. Ik mis iemand in mijn leven om alles te delen. Openlijk te praten zonder leugens en geheimen. Maar blijkbaar vraag ik te veel. Lijkt dat ik de schuld aan hem geef maar het is echt zo. De kinderen hadden ook last van hem en beland in depressie. De psychologen hebben ook zo gezegd dat aan hem ligt. Zul je vragen waarom niet scheiden. Vanwege financiële redenen. Hypotheek enzo. Dus als iemand een poging wil nemen en met mij wil praten ik sta altijd open.

Hoi Anna. Gewoon scheiden en huis verkopen. Schuld of niet. Je gaat toch niet bij hem blijven wegens financien?? Ga voor jezelf zorgen.

dat doe ik ook, zit momenteel niet lekker in mijn vel, heb geen vrienden en zie weinig familie. als ik niet werk kijk ik het liefst hele dag series. heerlijk nergens anders aan denken

Als het je gerust mag stellen, ik doe dat ook en ik denk dat veel mensen zich onderdompelen in series, de beste manier om te ontsnappen aan de werkelijkheid.
Op de duur lijkt het idd dat je deel uitmaakt en voel je je minder alleen.

Ik doe het ook graag kan ik alles van me afzetten. En voel ik me niet zo aleen tis moeilijk om tegen iemand te zeggen dat je eenzaam voelt. Voel me bij niemand op mijn gemak. Aleen bij mijn hondjes voel ik me goed

Ik vind dat super dat je dat kan. Ik heb een gezin en voel me alleen.
Stay strong blijven gaan en maximaal genieten, teveel zure mensen op de wereld sinds Covid..

Ik doe hetzelfde ik denk dat het een manier is om te vergeten wat nu je realiteit is naja ik ben een mega overdenker, en ik heb zo goed als geen vrienden en ikheb meer het gevoel dat ik geen familie heb, en nu komt kerst eraa n,en dan moet ik doen alsof en ik vibd het vreselijk ik wil hun niet zien om eerlijk te zijn. Ik heb zelf ook veel fouten in mijn kecen gemaakt waar ik spijt van heb maar ze doen mij zoveel pijn door mij buiten te sluiten, en hierdoor ben ik intens verdrietig het gevoel dat ik nu heb wens ik niemand toe echt zo vreselijk en ik kom er maarnuet vanaf, ik heb verder ook geen steun iemand die mij zegt dat ik er wel bij hoor of vraagt hoe het net mij gaat het kan ze niks schelen ze kijken niet naar mij om en datdiet vreselijk veel pijn ik kan het ook bijna niet meer verdragen huilen lucht ook niet op het word alleen maar erger ik voel mij zo verdrietig en alleen ik probeer zo mijn best te dien maar ik ben onzichtbaar ik ben niet goed genoeg dus watis nu eigenlijk het nut?ik ben niet gelukkig en het ziet ernaar uit dat dit zo gaat blijven ik zie geen lichtpunt meer ik ben een heel ander persoon geworden en ik ben alles gewoon beu ik zie het nu even niet meet zitten hoe hard ik ook probeer ik wil dit niet meer ik wil niet meerzo verdrietig zijn, maar ik kan het ook niet tegenhouden

Hey allemaal

Ik begrijp iedereen en daarom reageer Ik ook voor jullie allen.

Ik heb net hetzelfde, ik kijk veel series als ik niet studeer en dat helpt maar is inderdaad niet zo leuk constant. Ik mis het heel erg om een babbel te hebben met iemand of gewoon eens iets drinken met elkaar gezellig praten over hoe de werkweek was enz..

Misschien een groepsappje openen zodat we elkaar kunnen leren kennen? Wie weet komen daar wel mooie vriendschappen van want ik vind het echt belangrijk om mensen rond me te hebben maar als je nergens komt is dat heel moeilijk.

Niemand is perfect dus ik wil zeker geen perfecte vrienden maken, iedereen moet zichzelf kunnen zijn en dat hoop ik om zo een mensen te leren kennen.

Hopelijk tot snel!
Liefs Jessica

Heey Jessica,

Leuk idee van jou, en dat lijkt mij ook leuk alleen ik wil mijn telefion nummer niet hier neerzetten, hopelijk kunnen we een manier vinden om nummers uit te wisselen?

Groetjes,

Anoniem

Hey, ja tuurlijk lijkt me leuk! Ja het is niet ideaal om nummers uit te wisselen hier. Hoe gaat dat wel?

Groetjes

Hallo!
Ik heb ook ervaringen met series kijken en dan het gevoel hebben deel uit te maken van hun leven....ik heb ook niet veel vrienden dus een app groepje lijkt mij een leuk idee!
Ik zou wel willen aansluiten...

Fijn!
Maar hoe gaan we het dan doen met onze nummers uit te wisselen? Ik deel niet zo graag mijn gsm nummer via dit platform.

Groetjes

Hoi Jetje,

Ja ik heb hetzelfde.
Het verdooft mijn gevoelens van eenzaamheid want je bent op een ander soort manier "onder" de mensen plus er is geen ruimte om te piekeren je wordt meegenomen in de levens van andere.

Herkenbaar, alleen gaat met bij mij een stapje verder. Het gaat door in mijn fantasie en word een fake werkelijkheid. Het gaat terug naar mijn tienerjaren. Dus mijn probleem van eenzaamheid is veel groter dan mijn huidige eenzaamheid. Het probleem zit in mijzelf waar ik weer pijnlijk mee geconfronteerd word als ik weer terug kom in de realiteit.

Heb je ooit gehoord van Trekkies?
Je bent niet de enige die troost zoekt in series.
Overigens een heel normaal fenomeen.
🖖

Je kunt een email adres maken met hotmail. Daar ben je echter outlook voor nodig.
Outlook light op smartphone.
Met de browser app duckduckgo gaat het heel mooi. Ga naar instellingen/emailbescherming en genereer een email. Makkelijk te blokkeren als dit nodig is .

Even dit,
Ik werd geboren in de jaren 60.
Op de Duitse televisie was ooit een experiment uit pure nieuwsgierigheid wat er zou gebeuren als men bij 5 gezinnen de televisie een week zou afnemen. 5 gezinnen deden vrijwillig mee. Internet en computers bestonden nog niet, ze dachten de tijd wel even op te vullen met lezen en bordspelletjes. Na een week brachten ze de televisie terug. De mensen barsten in tranen uit! Ze waren hun broodnodige afleiding ter compensatie van het werkelijke leven kwijt geweest met overspannenheid tot gevolg in sléchts één week tijd! Nu begrijp je dat tv kijken helemaal niet raar is. Eenzaam of niet!! Geniet van dit gene wat je gelukkig nog wel hebt. Niks mis mee dus. Hopelijk vind je de rest wat je nodig bent op deze soms moeilijke wereld ook. Liefde, vriendschap, sport en spel, avontuur etc.

Klopt heel herkenbaar het houdt je tenminste wel bezig.
Je gaat er helemaal in mee en wilt het het liefst elke dag volgen.
Als dat voorbij is op zoek gaan naar nieuwe series.
Welke series kijken jij als ik vragen mag?

Je mag lief zijn voor anderen doch jezelf niet vergeten.
Dus proficiat met je verhaal te vertellen.
Voel heel goed bij jezelf, wil je aandacht durf dit te vragen. Reageren ze niet kan dit zijn omdat ze niet weten hier op in te spelen. Probeer duidelijk te zijn in wat je op dat moment echt wilt.
Ik geef je een virtuele knuffel en goede moed op weg naar meer zelfzorg.

Ik herken het stukje er tussen zweven, ik ben een nergens tussen passer. Zowel familie als collega's, ik ben altijd de net niet, en waarschijnlijk komt dat door mijn bps, (waar ik therapie voor heb gehad) ik heb het niet altijd makkelijk gehad, vrij veel meegemaakt waardoor ik weinig vertrouwen in mensen heb. Ik kan heel sociaal zijn, mensen kunnen om me lachen, vinden het gezellig als ik kom (werk).
En toch pas ik niet tussen de "normale" groep blijkbaar. Ik weet soms niet goed wie ik nou eigenlijk ben, het lijkt alsof ik me continue aanpas, zodat ik een beetje overeen kom met de rest, jammer dat ik denk dat dat zou moeten.

Ik herken mij helaas precies hetzelfde in jouw verhaal. Ik ben overigens 28 jaar nu, ben ook erg depressief. Mijn ouders willen er met mij niet meer erover hebben, omdat het hun ook pijn doet en zij er niets aan kunnen doen. Probeer wel zoveel mogelijk om me heen naar contact te zoeken of via een sport, toch gaat dat lastiger. Gr Anne

Het lijkt alsof je het over mij hebt. Ik ben een dame van 30 en ontzettend eenzaam. Mijn ouders vinden mij hierdoor ook zielig, niet dat ze dat zeggen maar ik voel het. Ik ben de afgelopen maanden 2x alleen op vakantie geweest, omdat ik letterlijk NIEMAND heb om mee te vragen. Soms denk ik voor wat heb ik een telefoon die gaat toch nooit af. Ik keek net nog naar recente oproepen en het laatste oproep was 5 dagen geleden en dat was mijn leidinggevende. Ze zeggen dat ik spontane, goeduitziende leuke dame ben maar waarom heb ik dan letterlijk niemand in mn leven ? Ik ben dag in dag uit helemaal eenzaam. Ik vind het verschrikkelijk om dit hier zo te typen , ik wil gewoon echt niet zielig overkomen.

Ik zit in hetzelfde schuitje

Ik vrees dat dit de maatschappij is. Elk voor zich. Zorg dat je een goede hobby hebt waar je je kan in verdiepen. Zo kun je misschien lid worden van een club. De mensen die een scheiding meemaken, daardoor hun kinderen verliezen als papa, vader en moeder gestorven en geen broers en zussen. Bij de scheiding kwam niemand meer want wie maakt contact met iemand die gescheiden is. Dat is mijn geval. Ik heb een kinderdroom proberen waar te maken en het is mij gelukt. Op deze manier kan je in een gesprek vertellen over je hobby. Je krijgt positieve energie door de hobby en je wordt minder afhankelijk van anderen. Omdat je minder krampachtig op zoek bent komen de mensen vlotter naar je toe. Ik weet het, het is de omgekeerde wereld maar het is zo. Steun niet op een ander. Ik deed vrijwilligerswerk ( ben op pensioen ) en het viel mij op hoeveel jonge mensen zich alleen voelen. Dus je bent niet alleen in dergelijke situatie. Ik ben begonnen met RC-vliegen en ben aangesloten bij 2 clubs. Als ik daar ben, geniet ik van de compagnie. Door die hobby kan ik zelf vliegtuigjes bouwen wat mij bezig houdt als ik thuis zit. Ik volgde avondlessen, leerde zaken bij via youtube. Ga uit dat het elk voor zich is en denk niet dat je de enige bent. Dat is mijn verhaal. Ik had een vriend ( dat dacht ik ) van tijdens onze schooltijd. Ik ging ervan uit. Na meer dan 40 jaar begon ik over die vriendschap na te denken. Het viel mij op dat ik het was die steeds contact maakte. Was niet ten vriend op facebook. om af te spreken was het steeds ikzelf. Verjaardagen, ik stuurde een smsje. Van hem nooit iets spontaans. Ik volgde dit op, dacht erover na en moest vaststellen dat ik nooit erbij stil had gestaan. Ik laat dat nu vallen en hij reageert niet. Dus al die jaren was het fake en ik had het niet door. Nu ben ik zo sterk geworden dat ik bij niemand nog vriendschap voel. Het deert mij niet meer. Een mens is op zich een egoïst. Dus het is elk voor zich
D

Als vriend van facebook geweerd?
Ik zie facebook als een plek met veel schijn vrienden. Geef mij maar echte.
Ik ben met je eens dat de meeste mensen uiteindelijk egoïst zijn.
Met met nadruk op uiteindelijk.
Helaas geld dat idd niet voor allen.
Facebook en dergelijke vind ik meer een soort spel van "kijk eens hoe succesvol ik ben en hoe gelukkig ik ben, kijk ik heb heel veel volgers of contacten." Verder is het eigenlijk soms best gevaarlijke plek waar ook naar geroddeld word. Facebook kan mij dus gestolen worden. Wat je schrijft over vrienden die zelf nooit initiatief nemen, zulke vrienden had ik ook. Ik maakte geen contact meer en dan hoorde ik inderdaad ook niets meer van ze. Dat het inderdaad zo gaat doet best pijn.
Misschien vinden we nog eens vrienden die het wel waard zijn zich vriend te noemen.
Sluit jezelf niet buiten Dirk.

Hee. Ik ben Desiree, en ik ben 20 jaar oud. Ik voel me ook ontzettend alleen. Ik werk en kijk series, voor de rest doe ik niks. Hoe gaat het op dit moment met je ?
Ik hoop van je te horen.

Groetjes.

Hey hendrik,

Ik ken dit probeem erg goed! ik heb voor mezefgeleerd dat ik deze gedachten en di tgedrag aan de dag leg omdat negatieve erkenning als een persoon ook erkenning is. Erkenning van jouw zijn is vaak het grootste probleem!

Precies dat. En iedereen gaat verder. Ga je nog weg in de vakantie? Pff. Ja. Met wie ? Zie niemand Hoor niemand.

Hendrik afgewezen worden kan verschrikkelijk pijn doen.
Het is niet omdat iemand je 'schijnbaar of echt afwijst ' dat je jezelf moet afwijzen.
Vergeef jezelf dat je er zo gevoelig voor bent.
Jouw waarde hangt niet af van de aanvaarding van een ander.
Aanvaard jouzelf Hendrik.

Heel veel liefs en goede moed in jouw leven🙂

zonder baan(geld) kom je ook niet ver. je kan niet veel doen, als je een vriendschap/relatie aan wilt gaan, is dat ook een breker. ieder geval is mijn ervaring en misschien ook mijn minderwaardigheidscomplexje ;-)

Ik heb wel een baan en vriendin maar toch word ik er vaak niet blij van saaie slecht betaalde baan en mijn vriendin is ook niet die vrouw die ik ooit voor ogen had dus het lijkt bij mensen misschien mooi aan de buitenkant maar van binnen kunnen ze zich vast ook rot voelen ondanks dat ze hebben wat jij niet hebt.

"Toevallig ontmoette ik ongeveer anderhalve maand een meisje online. Dit ging zeer goed, en ik had echt het idee dat ik verliefd was. Zij ook. We zouden al snel ontmoetten."

Hierna ging je de mist in.
Ik zal je iets leren voor een volgende keer.

Een vriendin zoeken gaat beter in de echte wereld.

Als je een meisje leuk vind lach je.
Dat ziet zij.
Op het laatst na een succesvol contact loopt ze weg. Dit is een natuurlijk fenomeen. Als jij écht een relatie wilt loop jij op dat moment naar haar toe. Of je neemt contact op zo als in jou geval. Het is een spel van aantrekken en afstoten jij kapte het dus af door je eigen twijfels. Je bent te jong om eenzaam te zijn. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Maar maak geen misbruik van deze "wetenschap". All you need is love.

Hoi! Wat naar! Geen echte vriendinnen dus.
Tip 1) Wordt lid van www.nmlk.nl
, daar leer je nieuwe mensen kennen dmv activiteiten.
Tip 2) Zoek een andere psychotherapeut die jou wel kan helpen. Belangrijk is dat het klikt en je serieus genomen voelt.
Succes!

Hoi anoniem,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

Net je verhaal gelezen.
Wat naar voor je!
Ik herken me wel in je verhaal.
Voel me zelf ook heel erg vaak eenzaam en heb verder ook geen gezin of familie.
Het gevoel grijpt me vaak naar mijn strot ik krijg dan angstige en neerslachtige gevoelens.
Dat ik hier nu op deze site zit te typen is omdat ik ook niet meer weet wat te doen en hoop zo toch nog verbinding te kunnen voelen met mensen en minder alleen.

Bij deze een knuffel en de woorden je bent niet alleen

Heb ook geen vrienden en sinds kort ook geen ouders meer

Weet je waarom ze dat vragen? Omdat ze je juist zien als een hele leuke waarschijnlijk spontane man. En vragen ze zich gewoon af waarom iemand die zo leuk is en het zeker waard is om een relatie mee te hebben, want ik denk dat ze dat zeggen, omdat ze in jou veel goede eigenschappen zien waar ze zelf blij van worden en dus verbaasd zijn dat je nog single ben. Praat jezelf niet neer, maar geloof dat je zelf heel mooi bent want dat ben je ook. Je bent een mooi mens die zijn liefde tegen zal komen zodra hij heeft losgelaten wat hij niet is, en accepteert wie hij altijd al is geweeest en zal zijn. Je bent niet lelijk! Dus hou op jezelf dat wijs te maken.

Ga Andrew Tate kijken, ga sporten, rest komt vanzelf, en zo niet heb je er iig wat aan gedaan

Dat vrouwen op zoek zijn naar knappe en rijke mannen dat is echt onzin!
Maar een man die op deze manier zo aandacht zoekt en zichzelf lelijk noemt… is inderdaad totaal niet aantrekkelijk voor vrouwen! Dus please verman jezelf en niet zo zielig doen!
Groetjes de knapste vrouw!

Hey doe even normaal ga hem nog meer de grond in boren.

Zegt veel meer over jou, dan over hem.

Lief zijn is voor jou moeilijk, want waarschijnlijk moet je zoveel pijn hebben dat je zo moet reageren anders kwam je niet eens op deze site! Heb respect voor jezelf anders zullen de andere dat nooit hebben voor jou! En ga je er bewust van worden dat je nu gemeen reageert, want zeg eens eerlijk hoevaak heb jij je je zo gevoelt? Wanneer iemand je de grond in heeft geboord?

Helaas is hetgeen je schrijft zeer herkenbaar.

Door gebrek aan contact met/aandacht van vrouwen en de manier waarop de datingwereld (voornamelijk online) tegenwoordig in elkaar steekt zie ik mezelf, net zoals jij, als een ongewenste/lelijke man.

Ik heb her-en-der wat pogingen gedaan en ik ben ontzettend op mijn uiterlijke verzorging gaan letten, daarnaast was ik behoorlijk afgevallen (intussen heb ik het weer wat laten versloffen)...maar geloof me, zelfs dat hielp niet.

Is het dan persoonlijkheid? Neuh dat geloof ik niet..: bijv. ik sta open voor anderen / ben behulpzaam / ik ben zorgzaam (ik doe niets liever dan voor mijn zoon zorgen en leuke dingen ondernemen als ik hem weer bij me heb) / ik heb (nog) geen hekel aan vrouwen...ik denk dat het vooral de tijdsgeest is, alles moet zo snel mogelijk (het liefst direct) en als het dan wat is dan is het gras bij de buren aan de overkant heel wat groener.

Als ik jou was zou ik mijn aandacht verleggen naar vrienden en leuke dingen met hen ondernemen, dingen waar jij /jullie van houdt/houden...En vrouwen? Tsja, met hun eisenlijstjes en haastige gedrag (dat is overigens niet persé typerend voor vrouwen) mogen ze van mij heel hoog de boom in..Voor mezelf geloof ik er al niet meer in tot ik het wellicht ooit nog tegenkom, maar vanuit mij geen moeite meer want dat doet alléén maar meer pijn.

Gegroet en sterkte,

Een lelijke man van inmiddels 37 (ruim 5 jaar single/alleen);

heey mijn naamisonbelangrijk

heel raar om dat te zeggen, want je naam is wel belangrijk, maar je hoeft dat natuurlijk niet hier te gaan delen. ik las je hele bericht met aandacht, en ik ben zelf een vrouw van 31 nooit echt een relatie gehad, maar vind het verdrietig dat je zo´n beeld hebt geschetst van vrouwen waarvan je denkt dat ze allemaal zo zijn?

Maar ik snap je gevoel wel je verlangt de liefde en je wilt een vrouw om je heen, dat snap ik, want ik heb het andersom naar een man, ik verlang ook naar een man, maar mij lukt het niet, want ik zelf durf niet op een man af te stappen, en ik heb verder niet zo'n fijne ervaring gehad met de mannen waar mee ik heb gedate, en ja ook ik heb alleen pijn daar aan over gehouden, en ja ook doet het soms pijn als ik andere wel zien ( en dat is hun even goed recht hoor dat ze gelukkig zijn) maar het doet mij verdriet, omdat ik ook verlang om gelukkig te zijn met een man die mij ziet staan, die lief voor mij is, en mij respecteert en accepteert zoals ik ben.

Je zegt dat vrouwen een eisenlijst hebben, maar kan je begrijpen, dat wanneer iemand eisen hebt dat dat niet is omdat je lelijk bent? want ik geloof zeker dat je niet lelijk bent, want dit is niet wat hun je vertellen, maar dit is hoe je denkt over jezelf., en er zijn genoeg stellen die gelukkig met elkaar zijn die niet zoveel met hun uiterlijk doen die net zoals jij en ik samen gelukkig zijn.

Als jij jezelf zegt dat je lelijk bent, dan geloof je dat uiteindelijk ook, doordat je jezelf wijsmaakt dat het ook zo is zal je het ook zo voelen. Ik weet zeker dat als jij vanaf morgen bijvoorbeeld elke dag een goede eigenschap hardop verteld tegen jezelf dat je uiteindelijk het positief gaat ervaren, want je zal het gaan geloven, omdat je lief tegen jezelf gaat praten. Ik wil zeggen probeer lief voor jezelf te zijn, maar dat is een foute redenering, nee het moet zijn ga liever voor jezelf zijn, want dan zo zal er positieve verandering komen, en zo zal je meer positiever kunnen worden, en begrijp mij niet verkeerd, maar ik heb soms ook van mezelf dat ik denk tja ik ben lelijk, maar ik vertel mij dit zelf, want ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en zo kan jij ook erachter komen dat je niet lelijk bent!

Jij bent ook belangrijk, en ik vind het knap dat je bent afgevallen super ik ben zelf wel eens 20 kilo afgevallen in middels weer 10 kilo eraan, maar ook hier ik ga weer 10 kilo afvallen.

Ik lees ook dat je er niet meer in gelooft, maar ga eerst in jezelf geloven, want uiteindelijk begint het bij jezelf, het is moeilijk om dit te horen, want wie ben ik om dat te zeggen? uiteraard je moet natuurlijk doen waar je zelf er prettig bij voelt.

maar ik hoop dat je kan zien dat je niet lelijk bent ik hoop dat je kan kijken naar je eigen ik, en ziet hoe mooi je bent! ik hoop dat je jouw pijn kan verlichten, en alleen jij kan dat doen je kan je eigen pijn verlichten door er actief en bewust er naar gaan kijken, en zal ik je mijn ervaring vertellen hoe ik dat doe? en het is niet zo dat jij dit hoeft te doen, maar ik ga het gewoon zeggen, want ik geloof er wel in dat het helpt en het maakt mij alleen maar sterker, want ik merk ondanks dat ik nog een lange weg heb te gaan wel veranderingen in hoe ik over mijzelf denk, het gaat natuurlijk met veel weerstand, maar uiteindelijk ben ik zelf diegene die ziet dat het werkt ik ga namelijk naar een psycholoog, en ik ben blij met diegene waar ik naartoe ga, want ik zie heel veel dingen van uit mijzelf mijn eigen denkpatroon.

en ik ben sinds kort gaan schrijven alles wat in mij opkomt op aanraden van de psycholoog, en ik merk dat ik het fijn vind om te schrijven, want nu is alles uit mijn hoofd in het schrift, en dat voelt voor mij in ieder geval heel goed. Ik ga er op vertrouwen dat ik voor uit ga, en ik heb er ook vertrouwen in dat ik vooruitga hoe het ook soms loopt, want ik kies voor mijzelf, en juist omdat ik voor mijzelf kies merk ik dat ik stukje bij beetje ook weer mijzelf begin te worden, en merk ik uiteindelijk mijn echte ik weer op, en dat is fijn, daarom hoop ik voor iedereen die dat nodig heeft dat iedereen een lichtpunt zal zien, en dat iedereen elkaar kan steunen, en ik hoop voor jou dat je kan inzien dat je alleen zelf die draai kan maken, en wanneer je die hebt gemaakt zal je blij zijn dat je die draai weer hebt gevonden, want uiteindelijk heb je het gevoel van controle weer terug over wie je werkelijk bent, want ik weet wie ik ben, en het word eens tijd dat iedereen zich herinnerd de lieve persoon die ze zelf zijn ook te herkennen, zodat ze weer zien dat ze zelf ook het zonnetje zijn.

Denk eraan, daten op datingsite,s zijn niet serieus, vooral als het gaat om gratis deelnemers, dit heeft weinig met uiterlijk te maken.

Veel spook accounts, mensen die op zoek zijn naar de "one night stand" en vrouwen die na 1 week al vertrokken zijn omdat ze overspoelt raken van reactie,s.
Accounts blijven bestaan waardoor je nooit reactie zal krijgen.

De slagingspercentage ligt fors hoger op single groepsreis te gaan of speeddaten, net als sporten in groepsverband, ga vooral fysieke activiteiten doen ipv swippen op een scherm.

Het is bekend dat van beide kanten zowel vrouw als man eenzaam thuis blijven omdat 1 van beide zich laat isoleren en je elkaar nooit zult vinden.

Beste anoniem,

Lief dat je reageert!

Natuurlijk heb ik een naam en wil ik niet zeggen dat mijn naam onbelangrijk is. Ik bedoelde het meer in de trend van: "mijn naam is onbelangrijk om hier te vermelden". Desalniettemin: Ik ben Dennis (niet gefingeerd), aangenaam!

Mijn reactie is een reactie vanuit mijn perspectief aangaande vrouwen en het is echt niet zo dat ik alle vrouwen zo zie of vind dat alle vrouwen zo zijn. Dit heb ik willen benadrukken met het stukje "dat is overigens niet persé typerend voor vrouwen", wellicht dat het anders overkomt (het is en blijft helaas tekst zonder enige vorm van lichaamstaal en/of gezichtsuidrukkingen).

Dat ik zeg en vind dat ik lelijk ben klopt en ik geloof het voor het overgrote deel helaas ook. Waarom ik dat geloof? Het is in mijn jeugd al vaak genoeg (vooral door vrouwelijke leeftijdsgenoten) benadrukt (dit is meermaals en letterlijk tegen mij gezegd) en heb als resultaat in mijn tienerjaren nooit iets meegemaakt en daarmee amper tot nooit contact gehad met vrouwelijke leeftijdsgenoten.

Achteraf gezien kan ik wel zeggen "trek je niets aan van wat anderen zeggen of denken: laat het verleden, het verleden"..alléén is dat verrekte lastig en het spookt nog steeds regelmatig door mijn hoofd.

Uiteindelijk dacht ik het vanaf mijn 19de wel gehad te hebben. Ik kwam mijn ex-partner tegen waar ik uiteindelijk een klik mee had en vervolgens, na 13 jaar, word ik op een ongelovelijk pijnlijke manier verraden en aan de kant geschoven met alle bijkomende ellende/stress van dien (de details laat ik achterwege, het ligt immers in het verleden).

Nu 5 jaar verder, 37 jaar oud, heb ik alles weer redelijk op de rit (op de 'kleine details' na) en probeer ik mijn zoon een fijne jeugd met mooie herinneringen te geven. Zover ik het bemerk gaat me dat redelijk goed af en dan rest mij iets wat ik regelmatig denk/tegen mezelf zeg: "Leuk, alles voor mijn zoon (en hij echt verdient niets minder!!), maar ik dan? Ik ben er ook nog!"

Maar goed, het is wat het is denk ik?

Tot slot, ik heb denk ik wel een redelijke notie van mijn goede eigenschappen, alléén weet ik niet of het mij gaat helpen om deze hardop tegen mezelf te zeggen. Het is iets waar ik niet van afwijk, het hoort bij mij. Om enkele goede eigenschappen van mezelf op te noemen:
- Eerlijkheid;
- Loyaliteit;
- Directheid (geen blad voor de mond);
- Openheid (soms net iets te open);
- Zorgzaamheid (voor voornamelijk dierbaren);

Liefs,

Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")

Heey Dennis,

Eerder reageerde ik hierop als anoniem, maar durf mijn echte naam dan weer niet te plaatsen, maar wat heftig dat je dit is overkomen, en dat zal wel heel erg veel diepe wonden hebben achtergelaten, en ja het zal echt heel erg veel pijn moeten hebben gedaan dat mensen zo naar tegen je hebben gedaan, en ik kan je begrijpen dat je dat uiteindelijk bent gaan geloven, maar weet dat ook al heb ik je nog nooit gezien weet dat je niet lelijk bent, en dat je nooit lelijk bent geweest ❤

En ik weet zeker dat je uiteindelijk zelf die controle kan terug nemen, en zelf weer kan zien dat ook jij mooi bentz en niemand maar ook echt niemand anders heeft daar wat over te zeggen, en jij mag er ook zeker zijn absoluut❤

En goed dat je je goede eigenschap hebt opgeschreven, en in begin is het even onwennig, maar met de tijd zal je het uiteindelijk gaan geloven en is het ook echt zo

Zolang jij zelf weet wie je bent is het onbelangrijk wat een ander vind, en dat is het sowieso al wel, want alleeen jij weet zelf wat goed voor je is en waar je blij van word.

Groetjes,

Mirjam

Hallo Dennis,
Ik heb ook even gelezen wat je geschreven hebt ene ja wat zal ik zeggen. Ook knappe mensen ( wat is knap ) worden teleurgesteld.
En denken van verdikkeme ik ben niet goed genoeg of wat is het? Soms durven mensen geen gesprek aan met knappe mensen omdat ...Juist deze mensen hebben ook behoeft aan aandacht.
Niemand is lelijk, knap of anders waar het om gaat is zolang je dicht bij jezelf blijft oprecht en eerlijk bent komt alles goed,
Geniet van het leven.

Groetjes
Vrouw van 58 de eenna knapste

Hallo ik heet marjan en heb vele liefjes gehad en nooit de ware gevonden en ik vind mij ook mega lelijk zullen we contact nemen als twee lelijkerd door het leven wil je mij een brief schrijven wie ben wat je bent en een foto erbij van jou dit is mijn adres


*** adres verwijderd ***

Ik had vroeger een leraar op school die ongelooflijk lelijk was.
Een klasgenoot zei: Zelfs hij vond een leuke vrouw! We hoeven ons geen zorgen te maken dat we nooit iemand vinden.

Ik hou juist van lelijke mannen , enhe …. Wat is lelijk eigenlijk ???

Ha Alice! Jij houdt van lelijke mannen? Juist ja..ik betwijfel het, maar goed ik ken je niet dus het zou zomaar kunnen.

Maar "Wat is lelijk" is een goede vraag en ik heb geen flauw idee. Een gevoel wellicht? Een gevoel dat bij mij is ontstaan door o.a. jarenlang genegeerd te worden door het andere geslacht.

Ik geloof niet meer dat ik aantrekkelijk (en dus in die zin (te) lelijk) ben voor welke vrouw dan ook. In 5+ jaar tijd heb ik geen enkele interesse bemerkt (zowel online/offline) en is mijn enige contact met vrouwen, voornamelijk telefonisch, in een professionele/werksfeer geweest (sowieso bewaar ik in een professionele/werksfeer ruim afstand voor mijn eigen veiligheid want ik heb geen trek/zin in alle gekkigheid van tegenwoordig).

Dusja...tja, wat zal ik zeggen? Nee, ik geloof er niet meer in en ik heb het opgegeven, ik zal ook geen moeite meer doen, dat heb ik jaren tevergeefs gedaan en ik zie het niet veranderen...waarom zou het? Ik ben maar een onbelangrijk hoopje, zuurstof verspillende, cellen (man) welke onnodig ruimte inneemt op een planeet waarin ik er, buiten mijn zoon om, niet toe doe.

Het is wat het is! Ik zit mijn tijd tot het einde uit en zodra mijn zoon zijn eigen weg gaat komt het voor mij neer op: alléén op reis gaan (gaat niet gebeuren, dan maar geen vakanties meer voor mij), alléén uit eten gaan (doe ik niet, geen zak aan), alléén naar de film (doe ik al vaak genoeg, dat boeit me niet zo), alléén naar een (openlucht) museum (geen behoefte aan, waarom zou ik)?....

Gegroet,

Dennis (eerder reagerend onder "MijnNaamIsOnbelangrijk")

Tja, ik heb ook hetzelfde gevoel wanneer er wordt gezegd dat ik iemand's type niet ben. Ik voel mij ook eenzaam en zou heel graag met iemand (vrouw) samen willen zijn. Het is en blijft gewoon erg moeilijk.

Uitgaan in een stad is best lastig als iemand als ik, die niet echt meer past in de leeftijdgroep dat veel jonger ligt. Dus ik weet het ook niet echt meer wat ik kan doen. Sommige hebben meer geluk in de liefde vinden online. Ik heb zeker mij goede kwaliteiten, maar het is gewoon een feit dat het altijd uitkomt op uiterlijk. Heel jammer eigenlijk.

Dus ik weet hoe je je voelt, ik zit op het zelfde bootje.

Gevoel komt ook overeen bij mij.
Ik loop er flink lang mee ook dus nooit echt hoop gehad.
Heb het gewoon opgegeven, ik vindt het wel best.
Lang leven hoeft van mij ook niet, hobby's en vrienden hebben is leuk maar niet hetzelfde dusja dan ben ik alleen maar zuurstof aan het happen. lekker interesant.

Graag wel maar een hopeloze zaak herkennen geeft misschien meer rust.

Je schrijft prachtig. Vooral dat laatste. Er zijn mensen die je begrijpen en er zijn mensen die het begrijpen, maar nooit toegeven.
Hoe meer je verlangt, hoe minder er op je pad komt lijkt het wel.
Initiatief nemen betekent je kwetsbaar maken en kwetsbaarheid dat is ongewenst. Het is zo afschuwelijk om je een slachtoffer te voelen wat eigenlijk ben je dat niet.
Op dit moment droom ik nog maar van 1 ding, weg zweven van alles, verlangens hoop en gevoelens en de behoeften van mijn lichaam en mens zijn achter mij laten. Alleen mijn gedachten in het eindeloze universum.

Dit is zo herkenbaar...

Zo herkenbaar... En je schrijft prachtig!

Ten eerste: wat heb jij een talent om goed te schrijven! Tussen mijn 20e en 30e levensjaar was voor mij ook de eenzaamste periode. Ik herken veel in wat je schrijft, ook het in de nacht dwalen door een bos. Nu ben ik begin 40 en ziet mijn leven er eindelijk anders uit. Ik heb veel eenzaamheid gekend. Uiteindelijk heb ik ontdekt dat ik zelf degene was die contacten niet echt toeliet of uit de weg ging. Ik kwam erachter dat dat kwam door emotionele verwaarlozing, een heel subtiel gebeuren maar uiterst destructief en wat vaak tot eenzaamheid leidt. Ik kan je alleen maar aanraden hulp te zoeken of een coach die samen met jou onderzoekt wat er aan de hand kan zijn. Veel sterkte en een knuffel!

Wat een bijzonder mooie tekst. Het doet letterlijk pijn om het gevoel van een ander te lezen, welke voor mij zo ontzettend herkenbaar is.
Op het moment dat ik deze reactie schrijf wordt ik gegrepen door tranen, die al heel lang branden in mijn ogen, maar niet naar buiten komen, tot nu.
Overmand door een emotie, die ik niet wil voelen, verborgen wil houden voor mezelf, en vooral voor een ander. Het voelen, en ervaren van deze emotie is zo ontzettend confronterend.

Ik vind het ook moeilijk om iemand te vinden waar ik(echt mezelf bij kan zijn) zonder een rol te hoeven spelen.
Ik ben hoogsensitief en ik voel veel,ik denk diep over dingen na
heb veel emoties en voel soms weinig connectie met andere mensen omdat ze vaak toch anders in het leven staan.
Ons wordt voorgeschoteld hoe we soms moeten zijn(veel vrienden) hobby clubjes een heel druk en sociaal leven,continue de mooiste foto,s delen op facebook hoe gelukkig we wel niet zijn maar ik ben erachter gekomen dat je dichtbij jezelf moet blijven.
soms worden mensen ook eenzaam door het feit dat bepaalde dingen je worden aangepraat.
Ik kan bijvoorbeeld heel erg goed alleen zijn en lekker rommelen maar veel mensen begrijpen dat soms niet.
Mijn vraag is eigenlijk als jij aan jezelf de vraag stelt zonder te kijken hoe andere mensen de dingen doen waar wordt jij gelukkig van? heb je nog een wens of een droom?
begin met kleine stapjes om jezelf een goed gevoel te geven.
Mijn droom is bijvoorbeeld om weg te gaan uit Nederland.
Al jaren voel ik me niet thuis in onze maatschappij.
Ik wil ergens wonen waar er minder stress,minder gehaast en meer natuur te vinden is.
Die droom is heel erg belangrijk voor mij.
Als ik hier moet blijven zou ik heel erg ongelukkig worden.
Jezelf kwetsbaar opstellen bij andere mensen kan juist zorgen
voor een opening voor een goed gesprek.
Zoveel mensen in Nederland worstelen met problemen maar hebben vaak een masker op(dat alles goed en leuk is)
dat is zo verkeerd.
De echt goede mensen die luisteren ook als jij je rot voelt!
Lees ook eens het boek Borderline times... van Dirk de wachter
heeft mijn ogen erg geopend.
Dat ik goed ben zoals ik ben in plaats van heel die gekke,drukke maatschappij.
Hoop dat je er iets aan hebt!

God??? Ah joh dat bestaat niet, hij helpt je nergens mee, je eenzaamheid blijft

Wat een ontzettend lelijke reactie, Alida!
God bestaat wel degelijk en ik ervaar Zijn aanwezigheid net zo als Anoniempje. Als Anoniempje contact wil, dan reageer maar. Laat je niet gek maken.

Wauw wat geweldig God is vol liefde en troostvol en stelt nooit teleur. Ook ik voel heb me eenzaam heb sinds kort een
lat relatie met mijn vrouw en twee prachtige dochters . Onze verstandhouding is erg goed . Maar ik voel nu ook de eenzaamheid ,Maar ik heb houvast in mijn geloof ,

Ben benieuwd naar jouw ervaring met God en je manier van omgaan met eenzaamheid.

Voor mijn gevoel is er meer tussen hemel en aarde dan we weten. God is ook mijn steun in het leven en het geeft me rust ondanks dat ik het momenteel net zo moeilijk heb. God is er altijd voor je en ziet alles. Tegen hem mag je altijd praten en ben je nooit alleen. Als ik soms in mezelf praat dan praat ik met God want die luistert tenminste wel naar je . Van de hulpverleners hoef je daar tegenwoordig niet meer van te verwachten gezien mijn ervaring. Sterkte 😁

ik ken dat ben ook zo behandelt geweest zonder liefde de hond kreeg meer vriendschap dan ik nu ben ik 10 jaar alleen maar wel zeer eenzaam mijn kinderen hebben me in zuid Frankrijk gezet maar voel me zeer eenzaam spijtig ben ik 65 anders kon je op slag naar hier Koomen

Kijk ben 75 jaar al 12 jaar weduwenaar en normaal hou ik van een Dame voor samen nog een beetje te genieten samen praten samen eens even er uit ik knuffel zeergraag en word ook graag geknuffelt en een beetje genieten want ik ben nog gezond van geest en ook van de rest maar word niet zo een voiding iemand zo te genieten van elkander een soort kat relasie maar ik weet niet waar en ben zo stil aan moe van het worden

Liefde is zoveel meer dan alleen seks!

Jeetje je blijft toch niet langer in zo.n relatie. Beetje simpel hoor om dan te zeggen dat je daar naar verlangt. Er is wel meer aan de hand.
Kies voor jezelf

By my ook zo heb 19 jaar myn vriend ga we deden alles samen hy is 10 maanden overleden nu zit ik in een grote leegte de eenzaamheid is zwaar zoek vriendschap maar is zo moeilyk

Het is alsof je in mijn hoofd zit, en inderdaad heel mooi beschreven wat meerdere mensen voelen, en vooral dat andere zelfs je familie je niet willen begrijpen of zien. De stilte waarin ik leef en het lijkt alsof niemand om mij geeft voelt ook als een bevestiging, en ja je bent geen slachtoffer, maar het probleem is je hebt wel nog steeds die pijn die je van binnen in voelt verdriet van wanhoop en het enige wat je nog kan is het opgeven, want je probeert het wel telkens, maar niemand die het ziet, alleen de fouten die je hebt gemaakt dat is makkelijker te geloven, dan dat ze je zien proberen om het goed te doen.

Hallo
Jeetje al 25 jaar eenzaam. Niet te bevatten.
Dit leest niemand denk ik omdat het al 2 jaar online staat??
Hoe gaat het nu met je dan?
Groetjes Alida. 56 jaar

klopt knoop praatje aan met bewoners direct uit je buurt en een beetje van je leeftijd of ouder en begin erover dit uit ervaring haalt nog niet alle eenzaamheide weg

maar spreek dan ook af of je ze kunt appen of bellen als je nood hebt aan een praatje en vraag of ze bereikbaar zijn voor jou dan zal de nood op sommige momenten minder worden want je weet dan immers dat je ze kan bellen of appen

vaak heb je niet voldoende uit je vriendenkring om je minder eenzaam te voelen daarom moet er aan dit probleem een oploissing komen bv idee aanschuiftafel in een restaurant of r terras bar

en seizoensgebonden plekken waar je naar toe kunt gaan in de directe omgeving bv verschil tussen winter en zomer

aansluiten bij een korte wandelig of terras of openbaar sportgebeuren in de winter weer wat anders
idee in je eigen buur groepje voor telefoonnummers als je nood hebt aan een praatje want je echte vrienden spreek je niet altijd de mensen uit je direchte omgevin zie en sprrek je soms meer omdat je ze vaker tegenkom

dus ga verder als alleen gedag zeggen wel denk ik leeftijdgebonden want iedere leeftijd jkent een spec fase met dezelfde interresses

Hoe oud bent uw als ik vragen mag

verplichte nummertjes lossen niets op.........dddooooeeeii

Hallo, hoe oud en waar kom je vandaan

Hoi! Dat klinkt niet goed. Spreek er eens over met de huisarts, en vraag om een verwijzing naar een goede psycholoog.
Sterkte!

Hallo ,

Ik snap volledig wat je wil zeggen . Ik heb 2 super leuke dochters van 5 die ik doodgraag zie . Leuk werk toffe collega's ... maar ik voel me soms zo leeg ..

Ik was altijd de sterke "kim" die altijd haar plan trekt . Anderen helpt en mezelf op de laatste plaats zet . .

Soms ..zo heel soms zou ik graag iemand bij me hebben die oprecht begaan is met mij . Me vraagt hoe het gaat . Bij wie ik eens goed zou kunnen uithuilen . Jaren krop ik al alles op . Omdat ik altijd sterk moest zijn voor anderen .

Mijn leven gaat aan me voorbij zonder dat ik het besef . Zelden doe ik iets die ik echt leuk vind . Nuja ... wat vind ik leuk .. daar kan ik zelfs geen antwoord op geven .. mijn hoofd zit vol dingen die ik wil doen .. maar daar blijft het bij .

Ik hoop van harte dat jij je ondertussen al wat beter voelt !!

Groetjes

Ik ken het gevoel dat je beschrijft. Een gezin, kinderen, kleinkinderen, vriendinnen etc. Het ontbreekt me aan niets maar kan me heel erg eenzaam voelen.
Altijd de kar getrokken en eigenlijk nog steeds. Altijd naar een ander luisteren en zelf niet vertellen wat ik voel. Ik weet geen oplossing maar misschien een keer mailen of appen?
JB

Ik heb het tegenovergestelde van wat jij hebt...ben heel erg eenzaam maar heb dan ook niemand meer.. Wat zou ik graag met je ruilen... Ik woon in het zogenaamd geweldige Amqterdam, maar het is hier kil.en koud, de stad is heel erg achteruit gegaan. Mensen via een site ontmoeten werkt ook teleurstellend : willen eerst afspreken en dan laten ze niets meer horen..Fan denk ik : wat doe ik toch verkeerd ?

Ik zou graag een bakkie met je willen drinken maar hoe kom je in contact met elkaar??? Je mag hier je hart uitstorten en verder gaan.....
Ik woon ook in Amsterdam, maar afijn : > (.

Ik senk dat alle sterke vrouwen dit probleem hebben. Ken veel mensen maar hoe kan ik ze ala vrienden beschouwen als ik mijn gevoelens niet kan delen? Of nog erger dat het na 1 minuut weer over de ander gaat. Ik ben erachter dat het te maken heeft dat je geen gelijkwaardige vrienden bent. Meer de hulpverlener en dat maakt dat je je ontzettend eenzaam voelt. Je kunt niet ventileren dus dat frustreert en neem je afstand. Ik denk dat als dit rijtje elkaar ontmoet .. we een leuke tijd hebben. Hou vol en geef niet op.... leer alleen af om in je rol van hulpverlener te zitten want mensen zuigen je leeg... en wat rest? Moe en eenzaam

Kim dat heb ik ook......niet echt kunnen leven. Het lijkt een roes.
Heb ook de behoefte mijn hart te luchten en keer uithuilen. Maar niemand ziet mij staan.

Volgens mij werkt het twee kanten op. Wie ben je als je niet de kar trekt en niet steeds iedereen helpt?
Misschien is het zo ingesleten om jezelf weg te cijferen dat anderen jou ook niet meer anders kennen. Trek grenzen voor jezelf en spreek het ook uit. Neem je plek in. Misschien gaan er mensen schrikken en afhaken, maar er zijn ook vrienden waar het kwartje wel valt. Die het nodig hebben om te zien dat jij hier mee worstelt en twijfelt over de vriendschap en dat helpt hen ook. Als jij niet eerlijk zegt wat je voelt dan heb je ook geen eerlijke relatie.
Plan tijd in om dingen te doen die je zelf wilt doen. Dat doen anderen namelijk ook.

mijn excuus hier voor

Bijzonder, vol emotie, open verwoord, aangrijpend, deels herkenbaar.

hoi, de maatschappij is helaas oppervlakkig, dat heeft te maken met de welvaart die we hebben, en met een oppervlakkige premier,waardoor ons land verindividualiseerd is. wees trots op jezelf, je bent emphatisch.

Hoe bijzonder.. het lijkt wel of ik dit geschreven heb.
Moedig die zelfreflectie.. ik weet ook dat die moordende eenzaamheid voor een deel bij mezelf ligt omdat ik problemen heb om nog in verbinding te gaan met anderen. En toch hoop ik dat er mensen zijn die oprecht in mij geïnteresseerd zijn. Want ik dreig stilaan te stikken onder dat masker.
Er is één puntje van verschil.. ik haat het leven niet, integendeel. Ik heb het wel moeilijk met de mentaliteitsverandering in de maatschappij. Dus ik voel me niet meer zo lekker in onze samenleving. Ik kan me niet vinden in de egocentrische, materialistische en agressieve attitude van velen. Het hokjesdenken. Ook daardoor zonder ik mij meer en meer af maar het is natuurlijk niet ten voordele van de eenzaamheid.
Ik hoop voor jou dat je eenzaamheid snel doorbroken wordt.

Ik heb een flinke rugzak, zoals velen. Het is niet dat dit de boventoon voert als ik tussen mensen ben. Integendeel zelfs. Altijd blijven lachen en grapjes maken, een pleaser ook.
Een ondersteunende rol voor mensen waarmee het even niet goed gaat. Zelfs als dat even heel lang duurt.. en dan kom je weer op het punt dat er nog weinig ruimte is om zelf te ventileren maar dat het vooral om de pijn van een ander gaat..

Mijn vertrouwen in de mensheid is weg.
Zelfs de mensen die je als enige zou moet kunnen vertrouwen zijn niet te vertrouwen. Dat is wat ik in mijn leven geleerd heb.

In de buitenwereld zou niemand van mij verwachten dat ik zo ontzettend eenzaam ben. Dat ik vaak zielenpijn heb, zoals ik het noem.
Voor de buitenwereld heb ik het goed. Dit straal ik ook uit, dat masker hanteer ik goed.

Ze moesten eens weten..

En die enkele die het wel weten zijn ook, net als mij, niet bij machte daar iets aan te kunnen of willen veranderen. Wat logisch is, het is mijn probleem.
Maar wat snak ik naar een helpende hand die mij voorgoed uit het duister weet te halen...

Lijkt wel een goede analyse van mijn leven
Bedankt voor deze woorden en hulp "C"😉
Mijn eenzame masker blijft nog even op.

Deze herken ik mezelf alleen niet in.
Zelf vind ik het ook moeilijk om relaties te onderhouden, dus er is geen schuldige. Maar toch verwijt ik het mezelf als de eenzaamheid me weer om de oren slaat.

Succes met alles en misschien tot later!

Alsof ik in een spiegel kijk....

Mijn verhaal...

Zielenpijn.
Dat herkenning wel . De wereld gaat maar door.
Te snel, zonder contact.
En wie heeft er geen rugzak.
Is ook fijn. Er zitten waardevolle dingen in.
Verbondenheid dat is wat ik mis.
Misschien jij ook.
Misschien kun je terug schrijven

Ik herken dit volledig. Het zouden mijn woorden kunnen zijn…

Beste C.

Hoe is het nu met je ?
Je verhaal is herkenbaar.

Bob

Hai, je verhaal is zo herkenbaar voor mij. 

Gr Elke

Misschien heeft algemeen maatschappelijk werk een geschikte (gratis) cursus die je helpt bij jouw probleem.
Je kunt anderen ( bv. Je zus) niet zomaar verwijten dat jij door haar eenzaam bent.
Kijk eens op de website van algemeen maatschappelijk werk wat ze aan cursussen te bieden hebben. Mogelijk ontmoet je daar iemand.

Hi!
Hebben jullie ook last van koudzweet? Ik zweet me dan ook echt helemaal rot overal op mijn lijf maar heb het tegelijkertijd mega ijskoud! Dan weet ik, dit is foute boel!
En slapen jullie benen ook na een uur op t toilet? Wat kan ik hiertegen doen??
Liefs voor iedereen

Sabine

Blijkbaar kan iedereen zich eenzaam voelen ook mensen
die getrouwd zijn en kinderen hebben, toch een meerderheid,
Ik herken de depressieve periodes...

Hoi, je bent niet de enige, ik heb ook niemand, deze wintermaanden ervaar ik als verschrikkelijk.

Same here..enige wat ik heb zn mn dochters..
Ik hoor ook vaak maar jij bent zo gezellig en spontaan etc...denk ja maar deze heeft geen mensen die mij is uitnodigen oid..ik ben wel zon trut die andere vraagt..maar "we houden contact " dat ken ik nu wel..

Hoi, ik heb ook niemand meer, ben alleen op de wereld en dat doet vreselijk pijn en maakt me angstig in deze tijd😥

Vriendinnen had ik , maar toch altijd het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. Stiekem niet uitgenodigd worden op verjaardagen of andere gezellige uitjes. Ik mocht tussen de bedrijven door wel een keer een kopje koffie komen halen . En ik heb nog wel mijn trots dus op het moment dat het duidelijk werd trok ik mezelf terug en hoeft dat ook niet meer voor mij , voelt zo nep . Nu op een punt gekomen dat er bijna geen vrienden meer over zijn en nieuwe maken lukt niet, kom nergens meer niet op verjaardagen geen uitjes of wat dan ook . Mijn werk is waar ik nog sociale contacten heb . Ik weet nu dat dit al mijn hele leven zo is gegaan mensen komen en gaan. Ik probeer dat dit geen invloed heeft op mijn leven, maar soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me en kan ik me heel verdrietig voelen . Ik denk dat ik niet echt een toevoeging ben voor mensen niet interessant genoeg ofz .

Vriendinnen had ik , maar toch altijd het gevoel dat ik er niet echt bij hoorde. Stiekem niet uitgenodigd worden op verjaardagen of andere gezellige uitjes. Ik mocht tussen de bedrijven door wel een keer een kopje koffie komen halen . En ik heb nog wel mijn trots dus op het moment dat het duidelijk werd trok ik mezelf terug en hoeft dat ook niet meer voor mij , voelt zo nep . Nu op een punt gekomen dat er bijna geen vrienden meer over zijn en nieuwe maken lukt niet, kom nergens meer niet op verjaardagen geen uitjes of wat dan ook . Mijn werk is waar ik nog sociale contacten heb . Ik weet nu dat dit al mijn hele leven zo is gegaan mensen komen en gaan. Ik probeer dat dit geen invloed heeft op mijn leven, maar soms bekruipt het gevoel van eenzaamheid me en kan ik me heel verdrietig voelen . Ik denk dat ik niet echt een toevoeging ben voor mensen niet interessant genoeg ofz .

Niet doen !!!! Word gewoon een vriend van mij. Mijn hart huilt als ik dit lees, niet dood willen hoor ! Ieder mens heeft recht op geluk

Wie is MIJ ???

Ik woon in Amsterdam en ben ook echt alleen. Snak naar een lieve vriebd of vriendin. Wie wil het proberen?

Ik ben 48, ik heb ook nooit een vriendin gehad, en als volwassene nooit vrienden, maar ik zit er niet mee, want ik hou niet van mensen, wel van vogels en sommige andere dieren

Beste Jan, wanhoop niet!

Bid God om hulp en bijstand.
Bid Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus ' wil. Amen
Ga ne kerk, ga bij een club, vereniging, zang, cursus, sport (team) of iets dergelijks.
Lees de Bijbel voor troost en antwoorden over je leven.
Doe jezelf bewust nooit iets aan, dat is onvergeeflijk.

Probeer er net Gods hulp het beste van te maken, bid en werk.

Hoi Jan,
je bent niet de enige, ik heb ook helemaal niemand. Geen familie en geen vrienden. Vraag me vaak af waar ik nog voor leef. Het voelt als 1 grote eindeloze leegte waar geen einde aan komt.

Hier exact t zelfde ….

Herkenbaar Jan, ik heb ook niemand, zitten op een stoel wachten tot de dag voorbijgaat.

My god dit is erg hoor. Doe gauw de gordijnen open en ga met mij naar buiten een stevige wandeling

Ik herken je gevoelens . Eenzaamheid sluipt erin , en voor je het weet ben je een paar jaar verder . Ik zit in hetzelfde situatie . Soms zoals nu doorbreek ik het . Door een vliegtuig te pakken en weg te gaan . Maar als ik thuis ben komen de muren weer op je af . Doorbreken van een patroon is moeilijk . Wens je succes

Beste Peter,

Ik begrijp je helemaal, ik heb dan wel autisme maar voel me ook niet thuis in deze samenleving, mensen zijn onbetrouwbaar in hun gedrag voor mij. En dat maakt ook eenzaam en somber.
Ben al heel mijn leven aansluiting aan het zoeken maar na 50 jaar ben ik er mee gestopt, ik doe mijn ding en de rest hun ding en ga dat niet meer mengen of aanpassen want dat geeft vaak conflict en frustraties en die kan ik niet gebruiken.

Veel sterkte maar we twee zijn zeker niet de enige met dit issue groetjes Niels 🪶🪶🪶

Ben je er nog?

Ik herken het gevoel ook. Ik heb adhd, dus wellicht speelt dat een rol.
Ik ervaar mensen als onverschillig, egocentrisch en vaak ronduit gemeen.
Mijn gedachten maken de hele dag overuren en ik probeer met alles rekening te houden. Als ik parkeer, let ik op of degene naast me genoeg ruimte heeft. Als ik een dagje uit ben met mijn zoons let ik op alle kinderen die er lopen. Sta ik op een festival, kijk ik achter me of iedereen wel goed zicht heeft. Enz.
Ik word er zelf ontzettend moe van, maar ik kan niet anders.
En het valt me op dat de meeste mensen dat niet doen en dat begrijp ik niet. "Als ik maar kan parkeren." "Ouders moeten zelf op hun kinderen letten." "Als ik het maar zie."
Dat maakt dat ik de meeste mensen uit de weg ga om teleurstelling te voorkomen. Maar het is wel heel eenzaam.

@ Daphne

Wat een herkenbaar en diepgaand verhaal deel je hier. Het lijkt wel alsof jouw brein constant een complete orkestuitvoering geeft, met jou als dirigent die probeert alle instrumenten op elkaar af te stemmen, terwijl de rest van de wereld een beetje toekijkt en denkt: "Leuk, die muziek, maar ik ga ondertussen even op facebook." 😊

Je beschrijft zo mooi hoe je alles om je heen probeert mee te nemen in jouw keuzes en acties, alsof je voortdurend aan het schaken bent met een bord vol mogelijke consequenties. Dat getuigt van een enorm empathisch vermogen, maar ik snap ook hoe vermoeiend dat kan zijn. Het lijkt alsof jouw radar voor sociale harmonie altijd op volle toeren draait, terwijl anderen zich soms lijken te begeven op de automatische piloot.

Het is begrijpelijk dat je je terugtrekt als je steeds teleurstellingen ervaart. Maar misschien is het goed om te bedenken dat niet iedereen zo'n scherpe radar heeft als jij. Sommige mensen varen met een klein kompas en missen de nuances die jij zo vanzelfsprekend ziet. Dat betekent niet altijd dat ze onverschillig zijn, maar eerder dat ze in hun eigen storm proberen te navigeren.

Wat ik wel bijzonder vind, is dat jij in al dat drukke denken een houvast hebt: je zorgzaamheid. Die straalt als een vuurtoren voor de mensen die wél oog hebben voor jouw licht. Misschien helpt het om te zoeken naar plekken waar jouw waarden en energie gedeeld worden, zodat je niet alleen de lasten draagt, maar ook de mooie momenten kunt delen.

En als het eenzaam voelt: weet dat het oké is om af en toe even niet naar iedereen om te kijken. Soms mag jij ook gewoon genieten van het uitzicht, zonder achterom te hoeven kijken. Misschien een klein cadeautje aan jezelf?

@Daphne

Oh ja, Nog een warm welkom voor jou, ik vermoed stiekem dat je nieuw bent, aangezien je reageert op een bericht dat al ruim twee jaar stof heeft staan verzamelen. 😊

Natuurlijk is het niet uitgesloten dat de oorspronkelijke poster nog terugkomt – je weet maar nooit – maar de kans is misschien net zo klein als een giraffe in een Ferrari. Jouw bericht voelt daardoor een beetje als een brief in een fles, dobberend in de enorme mensenzee. Wie weet vindt die persoon hem ooit terug... of strandt hij ergens op een verlaten eiland.

Zelf heb ik ook niet zo lang geleden zo’n fles met een brief de zee ingeduwd. Maar eerlijk is eerlijk, ik geef mijn fles een iets grotere kans op gevonden worden – laten we zeggen binnen een paar maanden, als de getijden gunstig zijn.

Ik wilde toch even op jouw bericht reageren, vooral omdat je schreef: “Ik ervaar mensen als onverschillig, egocentrisch en vaak ronduit gemeen.”

Nou, lieve Daphne, ik hoop dat ik je kan laten ervaren dat er in deze zee ook anoniempjes dobberen die anders zijn – zoals deze flessenschrijver, bijvoorbeeld. Soms vind je zomaar een beetje vriendelijkheid in de stroom van alledag.

Ik wens je een hele fijne avond, Daphne.

Van harte,

Een anoniempje uit de grote mensenzee

Dank jullie wel voor je reactie.

Graag gedaan! Als je ooit een reactie nodig hebt die meer lijkt op een roman, ben ik er altijd. Maar voor nu houd ik het kort—jij ook bedankt! 😉

Hoe is het nu met je? ♥️

ik ben zelf ook klaar met dit kanker leven

hoe oud ben je?

@Rob, hoe oud ben jij?
ik vrouw 47 jaar en doe moord voor ZM

Hoi Allemaal,

Als jullie misschien contact zoeken met andere of elkaar kunnen jullie een discord kanaal proberen.
https://discord.gg/x8vpYpG6

Voor lotgenoten.

Groetjes

Hey, misschien klinkt het wat gek, maar ik herken me werkelijk 100% in jouw situatie. Ik maak eigenlijk iets heel gelijkaardig mee. Ik ben ook 25 jaar en ga al van kinds af aan eenzaam, verdrietig en doodongelukkig door het leven. Ik werd steeds gepest en buitengesloten (in kleuterschool tot in het middelbaar) en lag dan ook steeds als kind in mijn bed te huilen en had niets anders dan m'n knuffel. Mijn gezinssituatie is altijd al volledig ongezond voor me geweest en maakt me tot op de dag van vandaag totaal kapot (vader die me emotioneel en psychologisch misbruikt en veel drinkt, en een moeder met psychische problemen) Ik heb dan ook geen echte vrienden, vriendinnen of lief; de zaken waar ik zo enorm naar verlang. Rond de leeftijd van 16 jaar begon ik met druggebruik, omdat ik mijn leven totaal niet meer aankon. Gedurende deze periode van druggebruik (laatste jaren middelbare school) maakte ik nooit echte vrienden en slaagde ik er nooit in een relatie aan te gaan met een vrouw. Mijn omgeving merkte natuurlijk dat het niet goed met me ging en dus viel ik steeds uit de boot en werd ik steeds afgewezen. Ik ben dan ook zodanig beginnen te gebruiken dat ik uiteindelijk voor 9 maanden in een psychiatrisch ziekenhuis werd opgenomen voor een psychose. Dan volgen dus 9 maanden van isolement in het psychiatrisch ziekenhuis. Daarna volgen nog eens verschillende jaren waarin ik de grootste moeite ervaar om het leven terug aan te pakken en vooruit te geraken (zware medicatie maakte dat ik als een plant/zombie leefde en niet vooruit geraakte voor verschillende jaren). Hierdoor maakte ik ook al die tijd geen vrienden. Ondanks ik nu al 4 maanden medicatie EN psychose-vrij ben, voel ik me nog steeds zielsalleen. Ik bevind me nog steeds in dezelfde ongezonde gezinssituatie (ouders zijn wel al verschillende jaren gescheiden ondertussen). Ik probeer dan ook al sinds jaar en dag van vooruit te geraken in het leven, maar iedere keer als het even goed gaat en ik hoop heb dat het goed komt, worden mijn benen gewoon onder mij uit gestampt en loopt alles weer fataal af. Nu heb ik dus weer totaal geen hoop meer dat ik ooit uit deze situatie zal geraken. Nu heb ik weer -zoals al heel mijn leven- geregeld zelfmoord-gedachten, ik ben gewoon totaal op... Ik denk dan ook dat ik jouw situatie erg goed kan aanvoelen en voel dan ook met je mee. Moest er een mogelijkheid zijn om met elkaar te praten, dan wil ik gerust een luisterend oor voor je zijn!

Hoi, ik heb je verhaal gelezen.
Het deed me wat, maar er is hoop!
Je bent nog jong, er zijn ook leuke mannen op de wereld.
Een gezinnetje is voor jou ook mogelijk.
Mijn beste advies is geef het in Gods hand over en geef niet op!
Jezelf iets aandoen is zonde, het mag niet van God en lost niets op.
Je loopt een leven vol kansen mis en doet een zware zonde waardoor verzoend worden met God in dit leven afgesneden is.
Zoek God en leef!
Misschien zeg je ik geloof niet, dus dat geldt niet voor mij.
Zo werkt het niet, ieder mens zal eens God ontmoeten en daarna het oordeel.
Of je nu gelooft of niet.
Bid Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus ' wil. Amen
Lees de Bijbel voor troost en antwoorden.
Beluister (online) predikaties, ga naar de kerk.
Bij Hem is alles te vinden, voor tijd en eeuwigheid beide.
Het beste met alles hoor, dag!

Hoi
Je laten bekeren lijkt mij geen goed idee of jij moet dat wel vinden.
Ik denk wel dat je hulp nodig hebt. Misschien kun je naar een goeie psychotherapeut om alles eerst op een rijtje te krijgen.

Sterkte

Relax jullie zijn nog jong, begin je pas zorgen te maken als je 32-36 ben en je hebt nog geen kids maar wilt ze wel.
Tot die tijd, werk aan jezelf, zorg dat je volledig klaar voor het moment bent dat je wel een baby krijgt in sha Allah.

Hee meid ik heb ook me van kant willen maken maar dat mag je niet doen je bent 25 jaar en nog een heel leven voor je en de geld probleem dat komt wel goed daar mag je zeker van zij en een vriend vind je ook wel kom op meid je hoofd niet laten hangen je komt er wel door ik word er 60 bij mij zal het niet zo makkelijk zijn om nog iemand te vinden en jij komt er wel kom op een dikke knuffel van mij de groetjes Cor

Ik ben al 12 jaar alleen en ik ben 64. Wat heb ik dan nog te verwachten van het leven. Mijn 2 lieve honden zijn er niet meer. Ik heb nog collega's maar verder niemand.

Ik kan je wel raad geven maar je leven wordt niet vanzelf leuk. Ik ben door hetzelfde heengegaan. Het was een zeer moeiljke weg, maar ik ben het overkomen. Gelukkig getrouwd, een suksesvol bedrijf, een paar goede vriendinnen, gezond, etc.. Pas je verwachtingen aan over hoe je leven moet zijn. Het leven zal altijd moeilijkheden hebben. Je voelt je zielsalleen. Dat komt niet omdat je geen vrienden hebt. Wat jij nodig had is je als kind niet gegeven: ouders die in staat waren liefde te geven. Ik raad je aan om boeken te lezen om beter te begrijpen wat jou is overkomen. En hoe dit je beleving van je leven geschapen heeft: Gabor Matte, Pete Walker (waarschijnlijk het beste boek omdat hij hetzelfde ervaren heeft gehad en doorwerkt), "unsafe people", je ouders waren niet "safe" en als beschermingsmechanisme heb je nu moeite met relaties in het algemeen, niet jouw fout,. Je hebt helaas "ouders" getroffen die de ouderlijke rol niet konden vervullen. Wie waren jouw ouders ? Was er een geestelijke stoornis zoals narcisme of borderline personality disorder aan de gang? Het evalueren van mensen die "safe" en "unsafe" zijn is belangrijk. Je niet hechten aan unsafe people is gezond, zelfs als deze mensen je "ouders" zijn.

Het verhaal spreekt aan ,ja dat mis ik ook,ben nu 6 jaar alleen het wel vrouwen ontmoet via dating ontmoetingen ,maar meer dan een gesprek is er niet, misschien ligt het aan het beroep dat ik doe ,ik ben vrachtwagenchauffeur ik doe dat met plezier,ik moet toch Werkdagen dat ik leuk vind,maar het is vroeg op en je maakt lange dagen, en komt soms niet s'avonds thuis,als een vrouw daar niet tegen kan is dat jammer,maar ik mis wel aanspraak en een arm om me heen,

.Zo,Herkenbaar!!

Heel herkenbaar, ik hoop dat er intussen een ommekeer is in je leven. Vergeet niet dat je zelf de regisseur bent. Ook ik was altijd eenzaam als kind. Ik ben nu 57 jaar en zit weer op hetzelfde punt. Ook al heb ik een leuke baan, een kind (van de verkeerde man). Maar ik ben het eens met "alleen", zij zegt:
Je voelt je zielsalleen. Dat komt niet omdat je geen vrienden hebt. Wat jij nodig had is je als kind niet gegeven: ouders die in staat waren liefde te geven. (end quote)
Dat weten betekent nog niet dat je het kan overkomen. Maar je bent 25 jaar, je geluk ligt om de hoek. Zoek hulp en zorg dat je het vindt.
Dat alleen gevoel gaat misschien nooit helemaal weg, maar er is echt wel perspectief.