Eenzaamheid - Lotgenotenverhalen

Hoe oud ben je ?

welke provincie?

Annie, een trap begint altijd met de eerste trede. En jij zelf kan die stap zetten. Gebruik je eigen gevoel en eigen gezond verstand erbij, dus tesamen je eigen intuiti en je bent langzaam aan vertrokken.
Groetjes, Jan

Welke regio ?

Mijn dochter die woont aleen en heeft het zelfde gevoel ze weent dikwijls ze woont in lier

Ik ben 27, en ben ook alle dagen van het jaar eenzaam en alleen. Ik werk ook zoveel, en ook daar ben ik alleen . Zelfs met de kerst ben ik alleen. Ik voel me gebroken

Hallo Annie, hoe gaat het ondertussen met je?
Ik woon in Gent en heb een zoon van 26 die zich ongeveer hetzelfde voelt...Hallo mevrouw met dochter in Lier hoe gaat het met haar momenteel?

hoi, hou je van natuur?

Niets vreemds aan ' vind ik,' Eva.
Ik zou jouw stukje zelf geschreven kunnen hebben.

Zooooo herkenbaar!! Woon je toevallig in Friesland?

Lieve Eva, wat een herkenbaar verhaal heb jij geschreven! Ik ben 32 jaar, heb alleen nog hecht contact met mijn moeder en heb geen vrienden. Door een traumatisch en daardoor tumultueus verleden heb ik nooit langdurige vriendschappen kunnen opbouwen. Vaak kom ik 'fake vrienden' tegen die behoeftig zijn maar verdwenen zodra ik een beroep op hen doe -- iets wat ik overigens niet snel zal doen gezien mijn verleden van verlating. Voor mij is het inmiddels te laat maar ik hoop dat jij met de juiste professionele support en toch ook jouw vrienden (cijfer jezelf niet weg, Eva! Je mag er zijn en je bent ook waardevol voor anderen, zonder daar iets voor te hoeven doen) deze eenzame tijd weer te boven mag kunnen komen. Het is jou gegund! Liefs van Marthe

Ik las net jouw bericht. Ik ben van België en voel mij ook eenzaam en ongelukkig. De corona overmacht. Heeft het nog erger gemaakt. De corona is nu bijna 1jaar lang bezig. Ik ben 45 j. Ik voel dit als. Verdwalen in de eenzaamheid. Nul zero sociale contacten. Non affectie - warmte. Het knaagt aan mijn maag. Vreselijk. Ik word er gek van

Lieve Eva ik begrijp en voel je pijn terwijl ik lees.. Maak het zelfde mee.. Ondanks dat ik wel kids heb maar helaas zie ik ze nooit... Blijf sterk ik sport en wandel veel dat doet me goed.. Liefs Maria

Hoi eva ,
Ik herken het helemaal
Zoek ook mensen om leuke dingen mee te dien,maar heel lastig voor mij

Ik ben ook alleen en eenzaam het is niet gemakkelijk ik ben meer als 35 jaar alleen en ja je moet het toch zo door soms geef je de moed wel op dat niet meer zitten Ik hoop dat de auto einde aan komt eerlijk mijn naam is Erik

Ik heb hetzelfde ik kan geen connectie vinden met andere mensen, en het is zo moeilijk om zelfs een diepgaand gesprek te voeren het blijft te oppervlakkig, en ik ben 99% van de tijd alleen weekend meestal thuis af en toe ga ik wandelen of als mooi weer is zwemmen buiten en ik ga zelfs naar de sauna, en ik daar wel van te genieten, maar ik merk wel wanneer ik daar ben alleen en ik zie dat veel mensen met elkaar zijn dat dat mij weer onzeker maakt, met zwemmen valt mee maar ook daar eigenlijk zie ik zoveel mensen die wel met vrienden en of familie zijn dat ik het iets minder leuk vind en ik voel mij dan ook wat gespannen. Ik kan mij dan niet relaxt voelen omdat ik dan alleen maar bezig ben met de omgeving op dat moment

Ik vind het gewoon frustrerend voor mezelf, uiteraard leuk voor de mensen op dat moment dat ze wel leuke connecties hebben om zich heen. Het is echt niet verkeerd om dingen alleen te doen alleen ik doe ze altijd maar alleen terwijl ik wel behoefte heb aan leuke contacten waar ik een goede band mee kan voelen waardoor ik mij gesteund voel en weer zeker kan zijn van mijzelf en ik mij dan ook genoeg voel voor een ander, maar ook voor mijzelf, zodat ik weer kan genieten van leven zoals die is, maar op dit moment is het niet zoals mijn leven zou moeten zijn.

Ik heb ook geen vriend terwijl ik dat ook glzo graag zou willen, en niet omdat ik er een nodig heb, en ik probeer dating apps, maar ik vind ze zwaar vermoeiend omdat ik 80 van de 100 keer niet verder kom dan de chat, en ik het zo demotiverend vind, ook ga ik dus niet echt naar evenementen toe waardoor ik mijn connectie kan vergroten, omdat ik nou eenmaal geen prater ben, en teruggetrokken en dat heeft allemaal te maken met mijn verleden had het thuis niet makkelijk, en nu merk ik zeker daar de gevolgen ervan ik kan er alleen moeilijk uitkomen.

Ik ben alleen en om echt wat te ondernemen kost mij veel energie het kost mij alleen al energie als ik eraan denk om iets te gaan doen.

Hoi Anoniem,

Heel herkenbaar (althans, voor mij grotendeels) wat je verwoord hebt.

Ik ben 38, ruim 6 jaar alleen na 13 jaar in een relatie waarin ik uiteindelijk ben bedrogen en enorm voor het blok gezet ben (hoe en wat doet er inmiddels niet meer toe).

Momenteel zit ik vast in een vaste routine. Het komt neer op doordeweeks werken en het huishouden doen, 1 dag op bezoek bij een vriend welke ik (gelukkig) al 26 jaar ken, 1 dag mijn ma helpen met de boodschappen (mijn pa werkt dan), 1 dag bij mijn ouders eten en 3 van de 4 weekenden zie ik mijn zoon.

Nu zal je wellicht denken "maar dat is niet eenzaam"...geloof me, ik heb verder niets meer en het mezelf vrijwel constant wegcijferen voor mijn zoon eist inmiddels zijn tol. Ik snak naar nieuwe contacten en het liefst weer een partner in crime (a.k.a. een leuke relatie) maar ik ben introvert (alhoewel met een hele sterke eigen mening die ik gerust uit als de situatie erom vraagt) en ik heb geen mogelijkheden om iemand nieuw te ontmoeten...dating apps zijn voor mij, als man, een complete ramp aangezien ik niet aan de hedendaagse hoge eisen voldoe qua uiterlijk (de 'mindere'/'gemiddelde' vrouw hebben volop opties om uit te kiezen) en tel daarbij de kosten voor een abonnement voor zo'n app en je geeft het vanzelf op.

Voor mij voelt het inmiddels alsof ik enkel mijn tijd uitzit en heel eerlijk, ik zou het helemaal niet erg vinden als de tijd heel snel gaat en ik mijn plaats op deze wereld af kan staan aan een waardige jongen/man...ik ben enkel verspilling van zuurstof.

Sterkte voor jou en de OP, hopelijk vinden jullie een weg uit de misère.

Groeten,

Heey wieikbenisonbelangrijk

Ik vind juist dat je belangrijk bent, en misschien bedoelde je het niet zo om je wieikbenisonbelangrijk, maar stop met jezelf neer te halen, en ik snap echt wel dat ondanks dat je familie hebt en een vriend waarmee je het gezellig kan hebben je tocb eenzaam kan voelen, ik ga het trouwens niet voor jou invullen, maar ik snap ene kant ook wel dat je toch een connectie mist.

Ik weet niet hoe je eruit ziet en dat zou niet belangrijk moeten zijn, want ik weet zeker dat als je stopt met het bekritiseren van je eigen zelf dat je uiteindelijk ziet dat je ook een mooi mens bent❤️ en ja het is moeilijk om iemand nu tegen te komen ik weet er alles van, maar ik ben er zelf in ieder geval gestopt met mijzelf naar beneden te halen, maar uiteraard spelen er nog andere dingen waardoor het mij nog steeds niet lukt.

En ook voor jou hoop ik dat je eruit kan komen, maar vergeet niet dat je ook een mooi mens bent❤️

Groetjes de anoniem waar je op reageerde

Hoi Pascal! Ik ken het. Heb mijn hele leven ben nu 60 jaar vreselijke angsten gehad. Alle therapieeen gevolgd die er maar zijn. Reguliere en alternatieve. Niets heeft mij echt van de angst afgeholpen. De "controle houden"betekend emoties niet durven toelaten. En daar zit ieder mens vol mee. Dat doen we allemaal.

Wat mij geholpen heeft is een reconnection healing van Eric Pearl Ik heb 3 reconnection healings gedaan en de reconnection. Dit werkt heel wonderlijk. Ik ben nu van mijn kwellende gedachte af.Sterker nog ze kunnen me niet meer overnemen.

Door de reconnection healing laat je de controle los, en worden je emoties vanbinnen uit opgeruimd. je voelt je ongelooflijk veilig in dit proces. Het is nu 2 jaar geleden dat ik de healings gedaan heb, Ik was ook zo,n mensen pleaser. Nu ben ik dicht mij mezelf, en rust in mijn hoofd. Dat is nooit meerweggegaan. Vriendelijke groet Monique

Hoi Monique , wat is het adres van reconnection healing?
Ik ben ook zo'n pleaser (geworden) na veel tegenslag.

PDH!!

Hallo, zo herkenbaar! Vooral dat er over praten, negatieve gevolgen en dat doe ik maar niet meer...
Hoe oud ben je en waar of welke provincie woon je?
Lies

Hoi. Hoe gaat het momenteel met je?

Precies dat. En iedereen gaat verder. Ga je nog weg in de vakantie? Pff. Ja. Met wie ? Zie niemand Hoor niemand.

Hey hallo,

Hoe gaat het? Ik las je verhaal en ben benieuwd van wanneer je bericht is. Klinkt als een rot situatie!
Vind je het leuk om misschien in contact te komen? Ik ben 35jr en woonachtig in Eindhoven.

Groeten!

Rosanna,
Je schrijft 'vind je het leuk om misschien in contact te komen?"
Deze lieve reacties lees ik hier vaker op dit forum.
Mijn vraag is :´´"Hoe dan?"
Je mag hier namelijk geen persoonlijke info achterlaten.
Ben benieuwd.

Johan.

Hoi Johan,

Dat wist ik niet..
Jammer eigenlijk. Mooi platform voor lotgenoten.
Fijn dat je me erop attendeert.

Groeten,
Rosanna

Ik denk dat je op dit forum wel je gedachten en gevoelens
over eenzaamheid kwijt kunt, maar daar blijft het bij.
De contacten zul je zelf moeten leggen in het niet
digitale leven

lief Rodha

Ook voor jou lieve rodha🍀

Dank je wel X Rodha

Dankjewel

Ook dankjewel

Voor iedereen die eenzaam is vanavond

Geef elkaar een digitale knuffel

Op Facebook messanger instagram

Wattsapp snapchat

Wens elkaar een gelukkig Nieuwjaar

Je bent niet alleen dan geef ontvang liefde

Voor iedereen

In stukken. Kon niet in een keer tekst

Toen mijn moeder weduwe werd begon ze een eenvoudig kaartclubje met een aantal buren. Regelmatig als ik even langs wipte was het een gezellige boel daar. In principe kan het zo eenvoudig zijn. Geloof het of niet. Haar buurvrouw was de moeder van een bekende politicus. Ook zij was best eenzaam. Toen mijn moeder overleed waren ze er kapot van dat dit lieve mens er niet meer was. Ik ben zelf ook best eenzaam geworden en draag mening litteken van het leven. Ik begrijp dat bijvoorbeeld op televisie veel te gemakkelijk word gedacht over hoe je eenzame mensen even helpt. Velen van ons hebben natuurlijk belemmeringen om contact te maken. Maar misschien is het toch het proberen waard om eenvoudig weg eens te proberen contact te maken maken met die ander. Jantje, in mijzelf praten doe ik ook. Al sinds mijn 5e. Het is echt een teken van eenzaamheid. Ik ben nu 60. (Ik geloof het zelf niet.) Jij bent 84. Wat heb je te verliezen? Schrijf nog eens iets. Voor mij?

Lieve …
Ik begrijp je. Ik ben ook doodongelukkig en eenzaam. Ik heb bipolaire stoornis en probeer ook al 25 jaar te overleven ipv te leven. Ik wens je sterkte en hoop dat je de komende tijd lichtpuntjes zult vinden of er iets liefs op je pad komt. Ik brand een kaarsje voor jou en mij en hoop op betere tijden Warme groetjes M

Hallo,
Ik ken dat en zou ook graag dood gaan maar dat gaat zomaar niet. Zelf heb ik ook geen vrienden, en uitgaan interesseert me niet, wel eens een gesprek met iemand die dit ook begrijpt.
Sterkte groetjes J.

snap je waar je tegen aan loopt.
Ik had een goeie baan waardoor ik dacht nu ga ik eens opzoek met 35 jaar waarom ik anders reageer dan je moet doen.
Dan komt de aap uit mouw en krijg je de ene diagnose na de andere waar je niet vrolijk van wordt
En veel onbegrip van mensen waardoor je veel mensen verliest waardoor je er alleen voorstaat
Ik zelf heb fullblow borderline ptts en autisme
En ik snap hoe jij je voelt waar doe je het voor
maar net zoals ik moet je proberen het mooie te blijven zien ongeacht het zwaar en moeilijk is.

Als ik er voor je kan zijn dan doe ik dat.
Op Discord kletsen? Ik ben een man van 38 (die veel jonger uitziet en gedrag ook)

Zodra je het opgeeft zak je in mijn ogen steeds verder weg. Mensen zijn vaak bezig met hun eigen gewin in welke relatie dan ook. Wees blij dat jij niet zo bent, het maakt je bijzonder en beweeg. Als je iets leuks wil doen dan sta ik daar voor open. Ik tennis zelf en misschien wil je eens proberen. Groetjes André

Hier ook zo mvg

Hey meid
Zo herkennend dit Ben nu 35 relatie van 17 j helaas nu op het moment gekomen dat dit uiteenspringt heb nu 2 kinderen. Maar voelde juist hetzelfde geen passie ergeren aan elkaar en geloof me doet pijn maar na de vragen Ben je gelukkig zie je een toekomst nog samen is het besef er nee zie het jammer genoeg ook niet Meer. Denk aan jezelf en ook ik Ben bang voor de veranderingen maar ook benieuwd naar de toekomst Meer voor je eigen doen andere mensen ontmoeten.
Niet Meer moeten wachten of zorgen maken om iemand anders (buiten mn kinderen).
Zie het toch wel rooskleurig in wordt nog even woelig maar Kom er wel.
Jij Kan dit ook denk aan jezelf en wat jij wil daar moet ik nu ook aan denken wat is het beste voor mij.
Grts veel sterkte en kracht

Hi sophie, uit welke stad ben jij

Heftig verhaal!!

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat , Els ?
Wil je dat delen ?

Heel herkenbaar maar dan andersom. Ik heb ook een LAT relatie, maar die is onstabiel. En dan wordt je gevoel van eenzaamheid nog sterker. Het is niet makkelijk. Sterkte

Hier ook een lat relatie van een jaar nu, ik eenzaam hij vind het wel best zo. Ook beide trauma pakketjes, cultuur en taalverschil ook nog. Hij veel shit, nog niet lang genoeg in Nederland om vaste woning te kunnen krijgen, andere problemen erbij. Ik helemaal ready en stabiel in dat opzicht, maar hij wil geen consessies doen. Duwt me ook weg vaak, wil niet vaak appen en bellen. Ik ben het een beetje aan het opgeven.

hoi, ik heb precies hetzelfde. steeds als ik probeer vrienden te maken, dan is het altijd oppervlakkig en moeilijk? ik snap niet hoe andere mensen dat zo gemakkelijk laten lijken. toen ik jonger was lukte mij dat wel, maar sinds de uni lijkt het allemaal weg te vallen. in ieder geval, je bent echt niet de enige. als je een vriendin nog hebt, laat maar weten, dan kunnen we samen eenzaam zijn 😭

Hallo Raya
Hallo same
Hopelijk hebben jullie elkaar ondertussen al kunnen steunen...
Steun wil ik voor mijn eenzame 26 jarige zoon ook zo graag.

Groetjes vanuit Gent

Raya, het is erg om dat te hiren en je bent nog zo jong. Kijk of er een buurthuis in de buurt is om nieuwe contacten te maken

Ik begrijp je. Heb precies hetzelfde gevoel. Hoe kunnen we met elkaar in contact komen? Geen provincienaam oid. Ben nu 39 jaar. Veel mensen vallen weg als het niet goed met jezelf gaat, ze je niet begrijpen of ze er niet voor je zijn. Je staat er niet alleen voor zegt iemand, terwijl je er wel alleen voor staat, want waar is diegene dan? Reacties als oh wat erg en oh wat vervelend, maar er zijn ho maar. Die mensen die gesetteld zijn die je na elf jaar hulp weer naar een therapeut willen hebben, in plaats van er te zijn. Hulpverleners moeten het maar oplossen want familie, vrienden, kennissen of buren zijn er niet of niet voldoende. Je omgeving kan je maken en er voor je zijn of ze kunnen je kapotmaken en er dan niet voor je zijn. Ik kan er geen mooier verhaal van maken. Heftig...

Herken veel in je verhaal.
We leven inderdaad in een Ik gerichte maatschappij ik voel me hier al jaren niet meer thuis.
Ik wil emigreren naar een land waar de mensen nog wel wat meer betrokken zijn.
Meer in en met de natuur leven dat is mijn droom.
Introverte en gevoelige mensen zijn heel erg belangrijk maar het is inderdaad moeilijk om je staande te houden in deze maatschappij.
Misschien is het voor jou wel een optie om te kijken (forums) om in contact te komen met andere gevoelige mensen(ook wel hoogsensitief genoemd) om ervaringen uit te wisselen en wellicht contacten te leggen.

Hallo 23 jarige persoon, ik herken veel van mijn 26 jarige zoon in je verhaal...Hoe gaat het momenteel met je?
Groetjes vanuit Gent

Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht

Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht

Hey lieverd, ik wil je even een berichtje sturen dat ik ook aan je denk. Je kunt het! Maak doelen voor jezelf kijken wat je leuk vindt om te doen. Wie weet komt er iets op je pad wat je niet had verwacht

Teveel oordelen tegenwoordig. Gewoon doen wat je wil doen. En je vooral vrouwelijk aantrekkelijk en gelukkig voelen.
Even op de app en voor je het weet ben je als vrouw in gang. Als man is het anders.

Ik weet hoe het voelt alleen is mijn verhaal iets gecompliceerder,mijn vrouw heeft wanen en maakt mij al jaren uit voor vies en vuil .
Ik ben geen schim meer van vroeger, lijkt wel of ik alle moed ben verloren.
Ik zal eerlijk zijn ik ken dit niet alleen .
Als ik een lieve vrouw tegen kom ben ik weg.
Ondanks wat mensen ervan denken..

Ik wil graag reageren ik begrijp jou zo goed ik ben sinds vijf jaar alleen weduwnaar dus maar zou zo graag nog zoveel genegenheid warmte en liefde willen ontvangen en geven natuurlijk. Leuke dingen doen met jou en die dingen met jou willen doen die jij al die tijd gemist hebt.en dan respectvol eerlijk discreet vertrouwelijk en liefdevol contact met jou willen

Knuffelen

Gij bepaald het zelf , wanneer en hoe!

Ik hoop dat je iemand zal vinden.
Lieve groet van mij.

Ja Olga ik ken dat ook zou jij in contact willen komen met mijn

Precies dit:
Ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ik wil graag iemand om me heen.
Wie bepaald dat je alleen moet kunnen zijn?! Het leven is al zo kort.
Mocht je interesse hebben kan ik op Discord kletsen (ff online) voor het offline

Single vraagteken?

Eenzaam voelen kan heel verlammend werken. Het dwingt tot keuzes. Zo blijven of er iets aan doen. Vrienden kan je niet zo maar vinden en eigenlijk heb je vrienden niet alleen om de eenzaamheid te verdrijven. De eerste stap is het nemen van een hobby, waarbij interactie met anderen nodig is, zoals een sport of een hobby waarbij je kennis kan opdoen of delen bij en met anderen. Van daaruit verder. Andere mogelijkheid is om een cafe te bezoeken. Gewoon 1 drankje nemen aan de bar en dan weer weg. De volgende keren word je vanzelf herkend. Nog een optie, ben je 'anders' dan is hier misschien een lotgenotengroep voor. Zoek op het internet en probeer contact te leggen. Wat ik probeer te zeggen, ondanks het verlammende gevoel van eenzaamheid, neem actie, hoe klein ook het is de eerste stap naar meer.

Zou jij iemand accepteren, als ze zoals jouw zouden zijn ? Eenzaam zijn is kloten zeker, maar veranderen hoort bij het leven. Jezelf vast zetten zoals je nu bent is niet echt fijn voor jou, zoals je zelf ook weet, jij wilt verandering in je situatie, en hoe simpel het ook klinkt, die verandering begint bij jezelf.

Dat is heel naar voor je ! Je mag nl. zijn zoals je bent . Ieder mens is uniek . Wanneer mensen jouw niet respecteren dan ligt dat bij hen . Ik ben ook eenzaam door omstandigheden. Liefs van deze

ik denk dat je validatie niet zo erg moet opzoeken bij andere personen kijk uit naar dingen die jou vervuld door de dag maken vanuit daar hou van jezelf het is de enigste manier om positieve mensen aan te trekken door dezelfde energie te hebben bijvoorbeeld positief voor positieve mensen

ik weet zeker dat jij geaccepteerd bent door jouw honden haha
dus er is vast iemand die intresse om jouw gezelschap te hebben

Lijkt me leuk

Hoi Florian,

Hoe kan ik je contacten?

Fleur dit vibd ik knap van je. Is in ieder geval een begin

Bestte Fleur , ja eenzaamheid is geen lolletje . Ben nu ruim een jaar weduwnaar. Heb een zoon die na zijn werk bij mij komst eten soms met zijn dochtertje. Ik ben slecht ter been ik heb geen balans meer. Beweeg me met krukken en /of een driewieler voort. Dating sites zie ik onder tussen ook niet meer zitten . Wie wil er nu een man die niet goed kan lopen . Zou ook graag nog een keer op vakantie willen.

Heel begrijpbaar, zo doen wij het nu ook. Beter zo, dan een teleurgesteld kind! ♡

Zo herkenbaar..het leed dat enig kind zijn heet.

Sta regelmatig stil bij de vraag 'wie is hier eigenlijk verantwoordelijk voor'? Hooggevoelige of hoogsensitieve mensen voelen zich namelijk voor van alles en nog wat verantwoordelijk, vaak onterecht. Ieder mens heeft een eigen verantwoordelijkheid en jij hoeft niet de problemen van anderen op te lossen, ook al voel je hun behoefte(n) nog zo goed aan.

Kom op je weet zelf goed dat je dit niet overdrijft ! Een leraar heeft volwassen verantwoording voor kinderen. Wat hij doet (want inmiddels zal hij nog steeds kids zo benaderen of erger) dat is misbruikt maken van zijn positie, in jouw geval door je op deze manier te intimideren . Zo een onverantwoordelijke en in zijn positie daardoor gevaarlijke zak zou ontslagen moeten worden. Is een respectloos iemand toch leuk omdat hij kadootjes geeft ?
Dacht het niet...... Liefs en laat je niks wijsmaken !

Zeker niet dat je overdrijft die leraar zou ontslagen moeten worden want dit soort gedrag schaadt andere en in dit geval jou want je loopt er nog steeds mee rond hopelijk kan je het een plekje geven en ik hoop dat hij weg is van die basisschool of überhaupt niet meer lesgeeft want anders zullen er waarschijnlijk nog meer leerlingen slachtoffer worden van zijn zieke geest

Nee, je hebt goed gereageerd. Deze persoon is manipulatief en mensen horen iemand niet aan te raken die dat niet wil en zeker niet als leraar een leerling. Dat is aanranding en niet onschuldig. Goed dat je voor jezelf op bent gekomen en je niet laat intimideren. Dat is een goede les voor de rest van je leven, kom voor jezelf op. Altijd.

Nee, je bent zelfs nog te vriendelijk gebleven. Wist de rest van de klas dat hij over jouw bil wreef?
Dan zijn ze helemaal onaardig.
Een leraar hoeft je niet te straffen omdat je heel duidelijk jouw grens aangeeft.
Dat getuigt van respectloosheid en machtsmisbruik.

Hopelijk heb je hulp gekregen

De leerjaar is een narcist met misschien pedofiele rotstreken.Goed gehandeld,Je had naïeve klas genoten. Als je jou grenzen niet had aangegeven had hij zeer waarschijnlijk andere rottigheid met je geprobeerd. JE klasgenoten begrepen het niet hij maakte zich populair goed gedaan zou ik zeggen.

Hoi daar..helaas herkenbaar. Het is een lastige wereld soms vooral als je een steun nodig hebt. Kan voelen als de diepste eenzaamheid en dan worden de maatschappelijke problemen soms ook helder..door het te ervaren. Ik hoop dat daar snel verbetering in mag zijn

Dat is herkenbaar. Misschien dat het helpt om te zeggen dat de meeste vriendschappen van mensen die je vrolijk om je heen ziet schijn zijn. De meesten praten gewoon achter elkaars rug om over elkaar.

Maar ja dat komt dan uit de mond van iemand die geen echte vrienden heeft... Ik red het met mezelf maar het is best vermoeiend inderdaad. Het zou wel leuk zijn om een keer een echte vriendschap met iemand te hebben waarbij je elkaar begrijpt en van alles kan delen.

Misschien dat dit ooit nog eens komt voor ons. Ik wens je het beste verder en hoop dat je geluk haalt uit de goede dingen in je leven.

Hoi eva ik snap jou wel hoor ik ben ook veel vrienden verloren en zit ook altijd alleen thuis nu heb ik ook nog reuma in mij handen dus zit elke dag alleen thuis zie verder niemand om eens mee te praten dus ik snap nu heel goed wat eenzaamheid met je doet is zeker niet leuk gr aleid

hoe is het met je?💓

Hallo Aafke, ik ben een vrouw, woon in de kop van Drenthe, ben 65 jaar. Veel meegemaakt en gescheiden. Ik vind eenzaamheid killing.
Wel positief ingesteld. Ik dacht ik trek de stoute schoenen aan en ga op je bericht reageren.
Geen idee hoe verder in contact en of je nog zoekende bent omdat je bericht een tijd geleden geplaatst is.
Groetjes

Grappig ik heb dat ook.

Ik ook .

Ik herken mij er volledig in. Ik ben getrouwd met een narcist, hij is verslaafd aan alcohol en heb al jaren geen leven meer. Ik zie de zin van het leven niet meer. Heb geen familie, geen kindere, heel weinig vrienden, en ook mijn gezondheid is soms een struikelblok. Ik voel me gewoon dood eenzaam in mijn leven, en mist ook wel sex in mijn leven. Is dit nu echt het leven, dan mag het stoppen hoor.

Ik voel mij ook helemaal zo. Al jaren. Als ik thuiskom stel ik ook nx voor en ben al deciannia depressief. Hierdoor ben ik nu beginnen drinken omdat ik me dan beter voel maar ik wacht ongeduldig op mijn dood.

Het verdriet wat je hebt kan je ook niet delen. Na een paar maanden moet het leven weer doorgaan, dat wordt verwacht. Volgens mij ben je wel goed bezig en blijf jezelf open stellen voor andere mensen. Ik verlang ook heel erg naar liefde en en intimiteit. Zolang dat er niet is, houd van jezelf.

Dag Rietje,
Wat een verdrietig verhaal, wat moet dit enorm 'alleen' voelen voor je, ik kan het met zo goed voorstellen!
Ik ben 63 jaar en getrouwd, maar heb net als jij geen kinderen.
Eenzaamheid is een gevoel, dat eigenlijk los staat van of je ook daadwerkelijk echt alleen bent.
Ik wens je heel veel sterkte!
Lieve groet,
Machteld

Heel veel sterkte. Ik weet helaas ook hoe eenzaamheid voelt. Mijn ouders zijn op jonge leeftijd gestorven samen mer mijn zusje ben ik nu wees. Zo eenzaam met feestdagen etc

Hoi miena

Hier soort gelijke, ik ben 17 jaar getrouwd met mijn man met add. We hebben inmiddels al zoveel meegemaakt maar begrijp je gevoel van eenzaamheid dat je niet over je man kan praten. Iedereen heeft er zo zijn eigen mening over, en zullen vaak niet begrijpen dat we dit accepteren. Maar hun kunnen er vaak niets aan doen aan af en toe rare gedrag. Heeft jou man ook moeite met het lezen van emoties?

Ik heb ADD, dank je.
Misschien voel en ben ik daarom wel eenzaam. ;>/

Hoi Wies,

Ja het is lastig dat de omgeving niet altijd begrijpt hoe heftig het kan zijn. Mijn man kan ook moeilijk emoties lezen. Ook van de kinderen niet. En hoe ga jij met dat soort dingen om?

Hoi, ik herken èn begrijp heel goed wat je hier schrijft.

Ben zelf 61 (M) en [nog] getrouwd, maar mijn relatie met m’n vrouw is compleet over. Omdat we al ruim 20 jaar een familiebedrijf hebben met onze kinderen kunnen we niet scheiden, maar in werkelijkheid hebben we totaal geen liefdesrelatie meer. Ik ben weliswaar graag alleen en hou van stilte, maar ik mis het erg dat geen gezellige vriendin heb, om eens even mee te praten of te wandelen of eens samen wat gezelligs te doen.
Facebook etc. vind ik helemaal niks. Ik heb Asperger en veel mensen vinden mij te direct of vreemd. Heb een hoge IQ en ben zeer creatief, maar mis de gezelligheid van een leuke vriendin. Daarnaast heb ik al enkele jaren een spier- en zenuwzieke en ik ben daardoor in veel activiteiten beperkt geworden. Ik rijdt nog wel graag auto en werk nog een beetje. Ik zoek vooral een vriendin die eenzaam zijn of net als ik vooral behoefte hebben aan vriendschap.
Ook met iemand die eventueel zelf ook Asperger heeft, want gek genoeg klikt dat vaak heel goed. Deze ervaring heb ik opgedaan bij een autisme groep, maar helaas is er geen contact gebleven. Alle mensen waren een stuk jonger en hadden totaal andere interesses.
Ik heb na jaren nu eindelijk een autisme coach gevonden, die mij helpt en bijstuurt om acties te nemen of contacten te zoeken. Ik wil graag maar ik vind dat altijd heel lastig. Ik zoek contact, maar hoe doe je dat precies?

groeten van Ton

Ik leef met je mee, wou dat je me Overijssel kon laten zien hou erg van de natuur..
Heel veel kracht en liefde toegewenst

Je hebt al mijn begrip!

Hoiii Zeeuws Vlaanderen, ik wil graag verhuizen naar Zeeland, omgeving Vlissingen heerlijk. Maar alleen is lastig verhuizen. Ben nu ook alleen vreselijk

Hoi Casper,

Dit is nog niet eens zo een slecht idee.
Hoe zie je dat zelf voor je?

Groetjes.

Eenzame mensen hebben in principe elkaar dacht ik. Of het in praktijk ook werkt weet ik niet. Een kluizenaar zal niet snel meedoen omdat hij/zij daar vast redenen voor heeft. Denk aan bv pleinvrees of minderwaardigheidscomplex en noem maar op. Wat vind jij anoniem? Hoe zou jij het voor je zien? Contact met social media kan natuurlijk ook. Ik zie dat er al een aantal mensen hier mee begonnen zijn. Lijkt mij een goede zaak.

Hey Casper,

Ja ik denk via social media je zoiezo kan wel iets kan beginnen.
Dat is redelijk anoniem en als het niets is voor mensen dan kan je sneller afhaken.
En iedereen heeft natuurlijk zn eigen beweegredenen, maar ik zeg waarom niet.
Ik ben zelf wel voorstander.

Groetjes,

Anoniem

Heel goed idee!!! I'm in! leeft dit plan nog??

Misschien een mooie taak voor jou banans?
Misschien allemaal veel wandelen in het bos?
Geeft rust en daar kom je altijd al veel mensen tegen.

Merkwaardig toch?

Wat is er merkwaardig.

? (<- was ik vergeten 😊)

Zoveel eenzamen, zo weinig respons op een idee. 🙄

Ik denk dat veel mensen hier toch maar heel af en toe langskomen

Ik heb een sociale angst dus afspreken gaat al erg lastig worden. Wel vind ik het fijn m'n verhaal hier te delen zo af en toe

Ik vind het een geweldig idee!
Sta hier zeker voor open. Ik ben alleen geen held in het organiseren van dit soort dingen.

Ik stel het mij voor als volgt: Één keer per jaar gaan we per provincie naar het grootste bos. We dragen een veer op onze kleding. Zoiets?

Hallo Casper, ik vind het ook wel een leuk idee. Ik kom uit Zuid- Limburg.
lieve groetjes MJM

Mooi initiatief Casper!!

Je kan evt een chat opzetten via de app “Discord” voor mensen die geïnteresseerd zijn om wat af te stemmen of te kletsen (bij forumonderwerp “burn-out” hebben ze dat ook gedaan, voor mensen met een burn-out) was maar even ideetje om met je te delen. Helaas zit ik zelf met een burn-out dus dingen regelen lukt helaas niet, maar hopelijk heb ik toch iets zo kunnen betekenen voor nu

Ik vind het in principe een goed idee maar maak mij zorgen om de uitvoering. Dit is best een anoniem platform zonder dat wij ook maar een account hebben.

(Ik zit overigens zelf niet in een Discord chat) heel af toe zit ik op dit forum

I love you

Ik bedoel anoniem

Stichting brabantmaatjes is een optie ook voor mensen uit Brabant en omgeving

(Of je zou deze stichting als inspiratie kunnen gebruiken om te zien hoe zij het doen, zodat je je eigen uitjes kan plannen)

Misschien mogelijk via een facebook groep opzetten?

Watte? You love me?? 🤩
🤭
P.S. Ik ga even een drukke tijd tegemoet.
Ben een poosje afwezig hier.

Succes met de drukte Casper!

P.S.
Gelukkig 2025 iedereen!

Jij ook🥰

Dank je jij ook! ✨

alle goeds voor 2025.
voor iedereen op dit forum

liefs, MJM

Gelukkig 2025 allemaal 🙏

Casper. Als je weer terug bent ben ik benieuwd hoe oud je bent? 🥰

E

Goed idee. Er ligt nog een groot taboe op.

Denk dat ie niet meer terugkomt. Apart om dit te starten en vervolgens zeggen dat je de komende tijd druk heb… ofwel doeiiii

Ik beloof je dat hij terug komt😊

Geduld is een schone zaak ;-) hij gaf aan dat hij even een drukke tijd tegemoet ging, kan ik alleen maar respect voor hebben, voor mensen die hun grenzen aangeven.
Mocht je niet kunnen wachten kan je ook alvast initiatief nemen toch? :-) Als je iets samen wilt doen met andere dien je het ook samen te organiseren

En hij zal het vast wel aangeven als hij niet de mogelijkheid meer heeft om het te organiseren

Dat weet ik zeker. Al super dat hij zich ervoor wil in zetten. Respect!

En een besloten facebook groep opzetten wellicht een goed idee

Hoi allemaal. Een besloten facebook groep maken is op zich zo gebeurd. En dan hier de groepsnaam delen zodat mensen het kunnen vinden en ze hiervan lid zouden kunnen worden. En zo kan je dan ook makkelijker privé met elkaar in contact komen mocht je daar behoefte aan hebben. En ook kun je via deze groep eventueel dingen organiseren. Ik ga dit alleen niet buiten casper om doen. Dus vindt het wel zo netjes om te wachten totdat hij hier een keer terug komt om te kijken wat hij hier van vindt? Op zich wil ik jullie hier best mee helpen. Ik ben zelf overigens niet eenzaam wat betreft mensen om mij heen. Maar vindt het vooral fijn om hier soms iets kwijt te kunnen. En dan vooral positiviteit naar anderen toe. Maar ook altijd zeker leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Bij mij is het dan meer gericht op contact met lotgenoten die "eenzaam " zijn in hun gevoel/eigen ik door dingen die mensen mee gemaakt hebben. Zich daar vaak alleen/eenzaam in voelen. En hier graag met anderen over willen praten. En eigenlijk geld dit ook voor alle andere onderwerpen op dit forum. Je ziet dat veel dingen steeds terug komen. Want door oa trauma's, je verleden wat je hebt mee gemaakt kun je jezelf hier eenzaam in voelen. Ook al heb je wel een sociaal netwerk om je heen. Dus denk ik dat het met name gericht moet zijn op lotgenotencontact. En het niet bedoeld moet zijn als een "datingsite" of iets dergelijks. En zeker altijd mooi als er misschien mooie vriendschappen door ontstaan. Want samen is altijd beter dan alleen. "Samen niet alleen" misschien mooie naam voor de groep? Ik ben zelf op dit moment vanuit mijn werkveld bezig met een project eenzaamheid onder ouderen. Maar ook onder jeugd komt dit zeker veel voor. Eigenlijk alle leeftijden. Heel bijzonder wat je dan allemaal tegen komt. Maar ook kun je er zoveel mee doen. Daarom vindt ik dit ook heel interessant. En heb zeker mooie ideeën ook. Fijne dag voor iedereen. Geniet en pas goed op jezelf💗

Ik vind dit een top idee lovely!!!!
Ik ben zeker voor!

Ik ook! Hele fijne dag en mooie naam voor die groep
E

Mooi initiatief loveley!😀

Nu wachten op casper

En als hij maanden weg blijft?

En wat als de wereld morgen vergaat 🤭?

Hij komt vast terug anoniem, dont worry

Mocht jullie over een tijdje nog niks gehoord hebben kunnen ook zelf initiatief tonen

Ik drukte Perongeluk al op enter:

Aansluitend: Hij zal het vast niet erg vinden, als jullie over een maand niks hebben gehoord van hem, en dan besluiten alsnog een Facebook groep te maken. Hij kan zich altijd ook bij aansluiten weer en meehelpen met de organisatie als hij weer van de partij is toch?

Alles komt altijd goed, geen zorgen hebben, blijf altijd in mogelijkheden denken 😉

En aansluitend: lief van je lovely!!!!! Mooi mens ben je

We wachten nog een paar weken af. En anders kan ik altijd zelf het initiatief nemen om de groep op te starten. Ik denk als ik de teksten terug lees van Casper dat hij het waarschijnlijk inderdaad niet erg zou vinden. Ik kom er dan nog op terug hier. Er moet ergens een begin zijn. En geheel vrijblijvend natuurlijk. Maar wel een opening voor de mensen die er wel behoefte aan hebben.

Ja ik lees dat mensen behoefte hebben eraan dus nogmaals helemaal geweldig! Ik weet zeker dat Casper dat ook zou vinden

Echt geweldig lovely! Ben benieuwd

Greetzzzzz

Dag lovely dame
Ik denk dat casper dit zeker oke vind
Dus zeg start maar op die hap!

Een mooi initiatief!

Waar ben he casper???

Hallo lieve mensen!

Ik was even dit forum aan het doorlezen en kan mij helaas erg vinden in het stukje eenzaamheid. Dit is dan ook de reden dat ik een Discord server voor volwassenen heb gemaakt. Het doel: Gezelligheid opzoeken online, er zijn verschillende minigames binnen de server en diverse chatkanalen. Een algemene chat en bijvoorbeeld hobbykanalen. Ook is er een plekje om je hart te luchten. Iedereen is welkom! Hierdoor hoop ik meer (online) vriendschappen te kunnen opbouwen en mensen een fijne plek te bieden. Hierbij de link: discord.gg/sNdGKnVPV5 (Mocht dit niet zijn toegestaan, verwijder dan mijn bericht maar). Ik weet niet of ik op dit forum nog actief zal zijn, maar je kunt mij zeker vinden op Discord!

Dat is snel gedaan :-)! Super voor iedereen! Ja discord is geaccepteerd hier op dit forum

Hoi
Goed dat iemand het initiatief heeft genomen hierin.
Discord is heel anders als facebook, maar je kunt zo inderdaad met "lotgenoten" in contact komen. Wel wat minder anoniem zie ik omdat je ook behoorlijk wat dingen moet invullen om een account te maken. En je net als bij bv snapchat meldingen kan krijgen van mensen die al in je contacten staan en andersom. En er zitten met name jonge mensen op. Maar zeker kan dit voor veel mensen wel iets betekenen. Ik bedoel dit berichtje ook positief dus! Mocht iemand in de toekomst toch behoefte hebben aan een andere opzet dan kunnen we altijd kijken wat er mogelijk is. Ik ben altijd bereid om daarmee te helpen. Niet voor mezelf maar wel voor anderen. Fijne dag!

Je chat altijd via discord vanuit een nickname dus je anonimiteit blijft gewaarborgd. Je kan het synchroniseren met je contacten uitzetten net als bij Facebook.
Als er behoefte is voor nog een chat groep via Facebook dan mag iemand dat altijd aangeven toch :-) voor ieder wat wils

Nee, ik ben niet weg hoor, ik ben echt even druk met een verhuizing beste mensen. Brainstorm anders zelf even vast met elkaar. Er moet toch iets mogelijk zijn? Ik heb ondanks eenzaamheid toch al zin in de lente. Jullie ook? Positief denken!

PS Tuurlijk vind ik het goed dat julllie elkaar steunen. Wacht niet op mij.

"Loveley dame"
Discord niets voor mij. Casper vind het oke
Dus????

Heel veel succes Casper met verhuizing! :-) Er zijn altijd genoeg mogelijkheden! Mooi te lezen dat je positief in het leven staat

@anomiem, als je iets wenst van Lovely dan zou ik aanraden het ietsjes netter te vragen voortaan 😉 ipv: Dus????

Beste Casper,

Ik vind je initiatief echt prachtig. Het heeft zeker het potentieel om veel mensen te helpen. Tegelijkertijd is het goed om te bedenken dat niet iedereen zich in een kluizenaarsmodus bevindt, tegelijkertijd een grotere groep zou voor sommige mensen misschien wat overweldigend kunnen zijn.

Het zou zeker voor velen een waardevolle hulp zijn, maar niet voor iedereen. Grotere groepen kunnen vaak zelfbeschermingsmechanismen activeren, terwijl kleinere groepen van drie of vier mensen juist een veilige ruimte bieden voor echte verbinding.

Toch vind ik het idee zelf heel mooi. Het kan de basis vormen voor diepere vriendschappen met diegenen met wie je het meest verbonden voelt, en zo een diepgaandere verbondenheid creëren.

Met vriendelijke groet,

Luc

Ja mee eens met 3-4 man is verbintenis groter, maar misschien dat je met een grotere groep dan ook automatisch kleinere groepjes weer krijgt. Alles is een kwestie van proberen. Je kan het beide testen, voor ieder wat wils

Inderdaad het dus????? Komt niet echt vriendelijk over inderdaad🙈🤣
Ook al zal het niet zo bedoeld zijn.
Zoals luc en anoniem (vd burn out) het omschrijven supermooi! En dat is dan ook mijn opzet. Een besloten facebookgroep maken. Vandaar uit persoonlijker contact krijgen met mensen waar je zelf de "diepere" verbinding mee voelt. Maar waar ook ruimte is om af te spreken met anderen voor activiteiten te ondernemen die daar behoefte aan hebben. Eigenlijk is er veel mogelijk. Maar moet er eerst een begin gemaakt worden. Een begin van contact kunnen hebben.
Dus ik ga proberen deze week de groep te maken. Heb het namelijk superdruk deze week🙈
Maar ga mijn best doen. Dan maak ik hier ook de naam bekend waar je deze groep dan kan vinden op Facebook. En dan zien we het wel. Komt vast goed. Fijn als je elkaar zo kan vinden en ook echt iets kan betekenen voor elkaar. Op wat voor manier dan ook

Liefs lovely

Nee ik ook niet dat het zo bedoeld was ;-) Ik denk dat ze gewoon graag de FB groep wenst, maar omdat schrijven soms voor onduidelijkheid zorgt is het handig als we hier wat op blijven letten.
als je het druk hebt kan je beter voortaan zeggen: as soon as possible. Dan kan je je grenzen beter blijven bewaken in tijden van drukte
X Rodha aka anoniem met de burn-out

Inderdaad. Ja grenzen bewaken mijn leerpunt. Dat zoiezo. In vele opzichten ook🙈heb helaas een te lief en zacht karakter waardoor mensen daar te vaak overheen gaan. Bekend probleem. Wordt aan gewerkt 🤣

Ja ik begrijp en voel precies wat je bedoelt Hahahah. 😅 Ik zal de FB groep naam tzt opslaan voor de toekomst!

Eigenlijk schrik ik van de hoeveelheid reacties mensen.

Dit is niks in vergelijking met sommige andere forum topics hahaha daar kunnen ze er soms ook wat van

Het idee van een Facebookgroep is geopperd, en eerlijk gezegd vind ik dat een prachtig plan! Toch moet ik bekennen dat mijn geschiedenis met Facebookgroepen wat… stilletjes is. Ik was ooit lid van meerdere groepen, maar schrijven? Ho maar. En nu ik steeds minder op Facebook kom, wordt dat er niet beter op.

Waarom dat zo is, weet ik niet precies. Misschien ben ik meer een WA-type. Na cursussen ontstaan er vaak WA-groepjes waarin ik ineens wél enthousiast begin te schrijven. Die groepjes blijven meestal een tijdje (soms heel actief) bestaan, tot ze uiteindelijk, zoals een mooi kampvuur, langzaam uitdoven.

Op Facebook daarentegen ben ik meer een digitale muurbloem. Tekst van mij in een Facebookgroep? Een zeldzaamheid. Maar dat is natuurlijk puur subjectief, iedereen heeft z’n voorkeuren.

Misschien kan een WA-groepje ook een optie zijn? Ik gooi het idee even in deze democratische leeuwenkuil. Wie weet, wordt het aangenomen, of anders vriendelijk verworpen. 😊

O ja, even een aanvulling: ik kan me voorstellen dat sommige mensen wat bedenkingen hebben bij WA, en eerlijk gezegd begrijp ik dat volledig. Niemand zit te wachten op het typen van verhalen met twee dikke duimen op een schermpje van vijf centimeter breed. Dat voelt al snel alsof je een roman probeert te schrijven met je ellebogen.

Maar goed nieuws: WA kun je ook op je laptop installeren! Echt waar, het is een verademing. Je vingers hebben alle ruimte, en je kunt typen alsof je een volleerd schrijver bent. Zelf gebruik ik ook nooit mijn telefoon voor lange berichten – die laptopvariant is heerlijk comfortabel.

Wa bedoel je wattsapp mee toch?
Het is nog vroeg in de ochtend🙈
Dit kan zeker. Alleen je kan hier geen telefoonnummers uit wisselen. En ook beetje privacy gevoelig😅maar dit forum plaatst dit ook niet. (telefoonnummers) Je kan wel via een facebook groep en eventueel privé via messenger telefoonnummers uitwisselen. Ik ben van plan om zondag in ieder geval de facebook groep aan te maken.

Groetjes lovely

Hallo karel hier
Ik zou wel in een groep willen voor eenzaamheid. Ik ben al 6 jaar alleen.

Het is allemaal een kwestie van perspectief, Lovely! Persoonlijk vind ik het doorgeven van een paar nummers niet zo'n grote privacy-schending als je het mij vraagt. Juf Censura kun je trouwens altijd wel omzeilen, denk ik, een beetje creatief zijn met je nummers kan vast helpen om toch je telefoonnummer of e-mail door te geven als mensen contact willen. Ik heb er zelf geen ervaring mee op dit forum, maar misschien werkt het om nummers gewoon voluit te schrijven… Wie weet!

Trouwens, ik ben tegenwoordig meer van "Facebook af" dan "Facebook op", maar hey, iedereen heeft z’n eigen communicatievoorkeur, toch? Er zullen vast genoeg liefhebbers zich aansluiten bij jouw Facebookgroep—en ik gok dat Karel zeker één van die trouwe leden zal zijn! 😊

Beste mensen, ik ben Discord nu aan het bestuderen.

Hoi casper (en alle anderen)

Waarschijnlijk heb je ergens al terug gelezen dat ik eventueel een besloten facebook groep wil op zetten voor mensen die daar behoefte aan hebben. Dit om jullie hierin te helpen/ondersteunen. Via facebook kun je eventueel uitjes plannen. Ook op regio eventueel. En makkelijker contact leggen via facebook messenger voor de mensen die dit eventueel willen.
Misschien kan dit alles ook via discord op deze manier. Dat weet ik niet. Voor mij meer de vraag nu of er voldoende interesse is? Ook vanuit jou bijvoorbeeld? Want misschien zijn er al meerdere mensen inmiddels naar discord gegaan. En dat is natuurlijk helemaal prima. Maar dan weet ik dat ik anders niet de moeite hoef te doen om iets op te zetten via facebook.
Verder nog een opmerking.
Je kunt via dit forum geen telefoonnummers uit wisselen. Deze plaatst hij niet.
Wel kun je emailadressen uit wisselen.
Denk hier wel goed over na. Hier kunnen dan ook anderen naar toe mailen. Terwijl je dit misschien niet wil. En je krijgt het ook niet meer van dit forum af. Ik spreek uit ervaring.

Groetjes lovely

Interessant, Casper! Discord is nog onbekend terrein voor mij, maar na een snelle blik lijkt het ideaal voor kleinere groepen die intensiever willen praten over een gedeeld thema – bijvoorbeeld eenzaamheid.

Facebook voelt, als ik eerlijk ben, een beetje als de fastfoodversie van sociale connecties. Lekker makkelijk, maar vaak weinig voedzaam. Ik kom er daarom niet zo graag. Ooit volgde ik wat eenzaamheidsgroepen op Facebook, maar ik had nooit de neiging om zelf iets te posten. (Wie weet, misschien omdat ik niet goed ben in het samenvatten van m’n diepste gevoelens in een smiley of gifje.) Maar hé, wat oppervlakkig voor mij voelt, kan voor anderen juist een steun zijn. Voor die mensen zeg ik: ga ervoor en leef je uit met die virtuele groepsknuffels!

Qua privacy denk ik dat de stap van dit forum naar Discord een stuk kleiner is dan naar Facebook. Discord voelt als een knusse huiskamer waar je met vrienden praat, terwijl Facebook meer een overvolle stationshal is waar iedereen z’n meningen door een megafoon roept ook al zijn zulke groepjes besloten.

Nu ik een glimp van Discord heb opgevangen, moet ik zeggen: het heeft iets. Het doet me denken aan WA-groepen, en daar heb ik goede herinneringen aan. Al blijf ik diep vanbinnen toch meer een ouderwetse "mail-mens." Geef me maar een goed geformuleerde e-mail boven een tsunami aan notificaties.

Maar als er ooit een Discord-groepje komt? Dan duik ik er zeker in. Wie weet ontdek ik dat ik een verborgen talent heb voor gifs! 😊

@ Lovely,

Nog even een kleine opmerking – niks dringends hoor, meer een gedachte die me te binnen schoot. Je had gelijk over dat e-mailadressen handiger zijn dan telefoonnummers om uit te wisselen, zeker op een forum als dit. En ja, voorzichtigheid is natuurlijk wel slim. Iedereen kan zomaar mailen, dat klopt. Maar eerlijk gezegd, als iemand jouw e-mailadres ergens in een forum zou willen vinden, moet die persoon eerst een hele speurtocht ondernemen. Wie doet dat nou? Zelfs ik, die tijdelijk iets intensiever schrijft (pure uitzondering!), zou jouw e-mailadres niet eens kunnen achterhalen.

Ik snap je terughoudendheid wel. Mannen zijn vaak makkelijker in het sturen van een random bericht naar een vrouw dan andersom. Niet dat ik dat ooit zou doen, hoor. Maar vroeger chatte ik wel eens op een Belgische chat – tegenwoordig niet meer, om dezelfde reden waarom ik zelden nog op Facebook kom. Het voelt vaak zo leeg, die communicatie.

Kom je dan met een neutrale naam een chat binnen, dan zit je ineens met een inbox vol privéberichten van mannen. Ik kan me voorstellen dat dat voor vrouwen bijzonder irritant is. Dat je ineens elke willekeurige kerel te woord moet staan, brr. Zelf ben ik daar ook niet van. Ik babbel liever eerst even in een algemene chat. Maar als ik met een mannennaam binnenkom, dan merk ik dat vrouwen sowieso niet zomaar beginnen te chatten. Eerst de katers uit de boom kijken, dan praten – en terecht, toch?

Dus stel dat ik mijn e-mailadres zou geven aan iemand, dan zou ik vast minder ongewenste berichten krijgen dan jij. Dat verschil is er helaas nog steeds. Feministen hebben dus nog een punt om voor te vechten: e-mailgelijkheid!

Hoe dan ook, geniet straks van Breda onveilig maken! En vergeet niet: niet te laat terugkomen, want morgen staat er nog een aantrekkelijke Facebook-pagina op je agenda. Grapje hoor, voor mij hoeft het niet. Maar als jij dat wil, vooral doen! Er zijn vast al een paar mensen nieuwsgierig naar jouw werk.

Je kan altijd een nieuw e-mailadres aanmaken en delen via het forum of via de Facebook groep, als je aangeeft voor wie het mailadres bedoelt is, dan weet men dat

Dat zou best kunnen, Anoniempje! Tegelijkertijd denk ik dat de meesten hier graag anoniem hun verhaal kwijt willen, en zoals gezegd ben ik geen Facebook-type. Dus nee, ik ga niet ineens een nieuw account aanmaken, alleen om dat hier te delen. 😊

En laten we eerlijk zijn, mijn e-mailadres zomaar op een forum gooien? Zoals Lovely ook zegt misschien niet het beste idee. Tenzij er echt een duurzame conversatie ontstaat en uiteindelijk als de laatste twee overblijven… dan zou ik het misschien overwegen. Maar goed, dat lijkt me nu vrij onwaarschijnlijk. (Alhoewel…)
De gesprekken hier zijn tof, maar meestal zijn ze meer als een zomerse hittegolf: intens, maar na een tijdje verdwijnen ze gewoon weer. Dat vind ik net iets te weinig reden om mijn inbox hieraan bloot te stellen.

Overigens, tegenwoordig lijken Facebook, TikTok en Instagram het helemaal over te nemen, de laatste 2 vooral bij de jongere generatie. Fora zijn, helaas, een beetje zoals videotheken: ooit een hit, nu bijna uitgestorven. Maar hé, dat is nu eenmaal de realiteit, nietwaar?

Hoi Luc ( en ook rodha)
Ik weet niet zo goed waar ik dit moet schrijven. Het hoort eigenlijk bij 2 verschillende reacties van jou. Daarom ook zo verwarrend steeds. Verhalen die misschien niet thuis horen op al deze verschillende topics. Soms algemeen. Maar soms ook 1 op 1 gericht meer. Het was gisteren in breda een heel bijzondere avond. Eerst een man die ik nooit eerder gezien had. Uiteindelijk zijn hele levensverhaal tegen mij vertelde. Omdat hij voelde dat dit kon bij mij zei hij. Zijn zoon van 18 jaar was pas overleden. Ook wist hij zelf al dat ik in de zorg werkte. Hij voelde dat. Het was heel bijzonder. Hij kwam oorspronkelijk ook uit België. Wat dan weer grappig was. Toen we naar huis gingen las ik op de groepsapp van mijn werk dat er een bewoner geheel onverwachts was overleden. Ik had een goede band met hem. En ook zijn familie. Ik ben door gereden naar mijn werk. Heb uiteindelijk de laatste zorg mee gedaan. Zijn zoon vertelde mij voordat ik weg ging dat hij zoveel respect heeft voor mij dat ik gekomen was. Voor hun heel bijzonder. Voor mij heel gewoon. Want zo ben ik. Heel de nacht niet geslapen nu. Ook nog de teksten van jou en rodha gelezen. Ze raken me allemaal. Het liedje gedraaid van stef bos van papa. De tranen liepen over mijn wangen. Van alles bij elkaar en ook de vermoeidheid. Ik heb je stukjes gelezen over je petekind. Veel vergelijkbaar met mijn pleegdochter van 15 jaar. Ik zorg al vanaf dat ze baby was voor haar. Ze is mijn alles. Ik heb besloten dat ik vandaag (voor nu) geen facebook groep ga opzetten. En te weinig en geen reacties meer gehad op mijn vraag hierover. En ook te moe nu. Ik kies hierin nu voor mezelf. En dat mag. Wel voel ik met jou en ook met rodha een diepere connectie. Jullie zijn 2 mooie mensen. Ieder op jullie eigen manier. Daarom wil ik vragen of jullie verhaal 511 willen lezen op dit forum. Daarin kunnen jullie iets vinden. En wat ik er later nog heb bij gezet geld niet voor jullie. Ik hoop op deze manier iets van jullie te horen. Ik voel dat jullie 2 speciale mensen zijn. Mensen waarmee ik meer zou willen delen.

Liefs lovely

Ik ben je daar ook al eerder tegen gekomen rodha. En ik ben daar de letter M😊

Hallo lieve mensen!

Mijn vorige reactie is een beetje ondergesneeuwd, maar aangezien het stukje 'discord' weer naar bovenkwam, wilde ik mijn berichtje nogmaals plaatsen (als dat niet mag, verwijder het maar).

Ik was even dit forum aan het doorlezen en kan mij helaas erg vinden in het stukje eenzaamheid. Dit is dan ook de reden dat ik een Discord server voor volwassenen heb gemaakt. Het doel: Gezelligheid opzoeken online, er zijn verschillende minigames binnen de server en diverse chatkanalen. Een algemene chat en bijvoorbeeld hobbykanalen. Ook is er een plekje om je hart te luchten. Iedereen is welkom! Hierdoor hoop ik meer (online) vriendschappen te kunnen opbouwen en mensen een fijne plek te bieden. Hierbij de link: discord.gg/sNdGKnVPV5 (Mocht dit niet zijn toegestaan, verwijder dan mijn bericht maar). Ik weet niet of ik op dit forum nog actief zal zijn, maar je kunt mij zeker vinden op Discord!

Op de valreep lees ik je berichtje lovely want ik zal vanaf nu niet altijd alle reacties meer lezen op het forum, en ja ik weet wel wie je bent hoor :-). En ook ik hoop dat alles verder goed gaat met P. Ik denk dat echte liefde vinden, hier op deze site lastig is. Dan zou ik toch eerder een soort Tinder aanraden. Maar goed, niks is onmogelijk.

@luc als je de reacties leest in verhaal 511 van: M . Dan kom je het vanzelf tegen wat ze bedoelt

Er is inderdaad te weinig animo misschien voor de Facebook groep, maar chillhoek heeft een discord chat gemaakt dus er is een alternatief. Ook in die chat kunnen mensen privé hun mailadressen en nummers wisselen als ze dat uiteindelijk zouden willen, niks moet, alles mag. Ik neem zelf niet deel. Gezondheid gaat voor. Wel heel top van je chillhoek, ik denk dat veel mensen zeker gebaat zijn bij de chat. Dus goed dat je opnieuw je reactie hebt ge-repost!

Fijn weekend allen! ⭐️

X Rodha ⭐️

Ik heb je een bericht gestuurd via FB lovely. Soms vind je ze terug in het mapje “berichtverzoeken”

Gr Rodha (vergeten bij te zetten)

Ik repost nog even het berichtje van chillhoek, wel zo fijn:

Hallo lieve mensen!

Mijn vorige reactie is een beetje ondergesneeuwd, maar aangezien het stukje 'discord' weer naar bovenkwam, wilde ik mijn berichtje nogmaals plaatsen (als dat niet mag, verwijder het maar).

Ik was even dit forum aan het doorlezen en kan mij helaas erg vinden in het stukje eenzaamheid. Dit is dan ook de reden dat ik een Discord server voor volwassenen heb gemaakt. Het doel: Gezelligheid opzoeken online, er zijn verschillende minigames binnen de server en diverse chatkanalen. Een algemene chat en bijvoorbeeld hobbykanalen. Ook is er een plekje om je hart te luchten. Iedereen is welkom! Hierdoor hoop ik meer (online) vriendschappen te kunnen opbouwen en mensen een fijne plek te bieden. Hierbij de link: discord.gg/sNdGKnVPV5 (Mocht dit niet zijn toegestaan, verwijder dan mijn bericht maar). Ik weet niet of ik op dit forum nog actief zal zijn, maar je kunt mij zeker vinden op Discord!
De Chillhoek

@Lovely

Wat een bedrijvigheid hier ondertussen! Jij en Anoniempje hebben me nieuwsgierig gemaakt naar verhaal 511, dus ik kon het niet laten om even een kijkje te nemen. Toegegeven, ik heb het alleen oppervlakkig gescand, want het was nogal een flinke lap tekst. Maar wat me meteen opviel, is jouw enthousiasme. Dat spat er werkelijk vanaf!

Zeg, is dit de man waar je een oogje op hebt? Dat is nog zacht uitgedrukt, denk ik. Je energie doet me terugdenken aan hoe ik mijn Indonesische meisje leerde kennen. (Ik noem haar zo, maar ze is gewoon mijn leeftijd, hoor, 48. Alleen klinkt "meisje" zo liefelijk, nietwaar?) Dat was via een Nederlandse site, een soort diepgaande pennevriendensite. Helaas bestaat die niet meer. Ze sprak perfect Nederlands, want ze had in Groningen gestudeerd.

Ook zij werd verliefd op mijn schrijfstijl, En weet je? Datzelfde enthousiasme herken ik nu bij jou als je over deze man praat. Wat mooi om te zien. Het lijkt trouwens wel alsof hij dezelfde schrijfstijl heeft als het nieuwe Anoniempje hier in het topic. Toeval? Of zijn jullie elkaar nu écht weer tegengekomen? Wat een sprookje zou dat zijn!

Of nee, wacht. Het is Rhoda, het anoniempje! 😊 Maar ik denk zomaar dat je geluksscore direct een flinke sprong omhoog zou maken als die man ineens weer in beeld verschijnt. Eén appje van hem en jouw dag, nee, jouw hele jaar, kan niet meer stuk, toch? Stel je voor, jullie wonen misschien zelfs op loopafstand. Letterlijk en figuurlijk dichtbij!

In zekere zin delen we iets, want ook ik draag een gebroken hart met me mee. Bij jou zijn het de innerlijke omstandigheden in jullie harten die jullie scheiden; bij mij zijn het juist de uiterlijke omstandigheden. Maar ach, laten we daar nu niet te diep op ingaan, want dat voelt net even te rauw vandaag.

Voor nu wens ik je dat ene waar je stiekem het meeste op hoopt: dat hij ooit weer appt en jullie verhaal een nieuw hoofdstuk krijgt. 😊

Je hebt het 📩 adres niet gezien Luc in 511….
Nee nee ik ben een dame haha
Gr Rodha (de reacties hierna zal ik niet allemaal lezen)

Hoi Luc
Ik had een stuk naar boven geantwoord op jou. Maar inderdaad zoveel tekst inmiddels. Niet te doen dit🤣Maar er staat ook iets anders in die lap tekst van 511. En het gaat niet om het verhaal zelf. Rodha had het sneller gevonden😉
Misschien dat wij vrouwen iets nauwkeuriger lezen haha. Grapje natuurlijk.
Maar wat je verder schrijft daar heb je inderdaad gelijk in. Zo is mijn contact inderdaad ontstaan met hem. Niet dat ik verliefd werd op zijn schrijfstijl, wel viel deze op. En werd ik door iets aangetrokken naar zijn verhaal toe. Heel bijzonder eigenlijk. Maar ik hoop dat je net als rodha het puzzelstukje in het verhaal uiteindelijk kunt vinden. Dan kunnen we op een makkelijkere manier contact hebben. Want er zijn nog een paar andere dingen waar ik het met je over wil hebben. Maar dat gaat dan weer niet op een forum als dit.
Ik heb al wel bijna de hele avond met rodha gechat. Mega superlieve vrouw gewoon. Dus mijn gevoel van connectie klopte zeker.
Ik hoop van je te horen. Voor nu een fijne nacht straks.

Groetjes Lovely

@ Lovely

Hihi, ik moet zeggen: verhalen boeien me veel meer dan dat ik op zoek moet gaan naar ver-borgen lettertjes en mysterieuze nummertjes. Het voelt een beetje alsof ik een wiskundeles in een sprookjesbos moet volgen, terwijl ik daar gewoon lekker van de verhalen wil genieten. 😄

Ik probeer een beetje volgens de Indiaanse filosofie te leven: geen ingewikkeld gedoe met verleden, heden of toekomst. Alleen het hier en nu, en vooral... de verhalen die ons verbin-den. 😊

Maar goed, ik snap je subtiele non-verbale hint wel, hoor. Je hebt geen zin om alles nog een keer uit te leggen, en gelijk heb je! Mocht Juf Censura ooit weer langskomen om ons creatieve gezelschap een beetje te knijpen, dan geeft het me een gerust gevoel dat we altijd nog andere manieren hebben om te communiceren. Geheimtaal, rooksignalen, duifpost... Wie weet wat we verzinnen! 😉

Wat een Bredase avond moet dat geweest zijn, zeg! Alsof het leven een theatrale dubbel-voorstelling had gepland: eerst een ontmoeting met een onbekende man die zijn ziel bloot-legt, en daarna onverwachts naar je werk om een laatste eer te bewijzen aan iemand die je dierbaar was. Het lijkt haast alsof het universum jou op een podium zette, niet voor het applaus, maar omdat jij die kalme aanwezigheid bent waar mensen zich veilig bij voelen.

En dat die man uit België komt – dat maakt het verhaal bijna absurd perfect. Een Belgisch bondgenootschap midden in Breda! Misschien voelde hij dat jij niet zomaar iemand bent, maar een soort wandelende troostbank, met zachte kussens en een luisterend oor.

Dat je na zo’n emotionele rollercoaster ook nog de teksten van Rodha en mij hebt gelezen, is gewoon bewonderenswaardig. Stef Bos erbij en de tranen deden de rest. Het is alsof jouw hart gisteren even op een piektoer heeft gedraaid, en nu terecht wat rust verdient.

Dat je besluit geen Facebook-groep op te zetten en kiest voor jezelf, is meer dan terecht. Je bent iemand die zoveel geeft aan anderen, dat een beetje zelfzorg geen luxe is, maar pure noodzaak.
Je hebt een bijzondere energie, eentje die mensen naar je toetrekt als een kampvuur in een donkere nacht. Dankjewel dat je ons daar even mee hebt verwarmd.

Tot een volgende keer,

Luc

Ook eventjes reactie aan het gezellig berichtje van @ Chillhoek!

Je hebt helemaal gelijk, soms raakt een reactie een beetje bedolven onder de sneeuw van andere verhalen, maar gelukkig duik jij dapper terug op met een toffe uitnodiging erbij.

Een Discord server als een virtuele knusse woonkamer? Met minigames, hobbyhoeken en een plek om je hart te luchten? Klinkt als een paradijs voor iedereen die een beetje gezelligheid zoekt en zich misschien wat alleen voelt.

En die naam: De Chillhoek! Geniaal. Het klinkt als een plek waar je jezelf mag zijn, met een dekentje om je heen en een kop warme choco naast je.

Ik ben van plan om binnenkort eens een kijkje te nemen. Die telefoonverificatie ga ik dan ook maar even fixen, want zomaar even nieuwsgierig binnenwippen zit er niet in. Het lijkt wel een geheime club voor de écht gemotiveerde! 😊

Hopelijk wordt jouw server dé hotspot van online vriendschap en gezelligheid.

Succes met alles en veel plezier in jouw Chillhoek!

Hoi Luc

Dit wordt een open en kwetsbaar berichtje.
Dankjewel voor je mooie woorden. Jouw teksten blijven bijzonder. Een soort kunstwerk met humor erin. Maar ook raken ze mij echt. En ik heb inderdaad even rust nodig. Ik voel het aan alles. Het huilen stopt ook niet. Zelfs niet op mijn werk gisterenavond en vanmorgen. Het moet er gewoon uit denk ik. Dus laat ik het maar letterlijk gaan. Ik kan het ook niet stoppen. Ook Rodha heeft zondag mooie dingen gezegd. Maar alles voelt nu even leeg. Echt zo'n dag dat je denkt dat er niets meer goed komt. En dat je je ook echt af vraagt is dit het nu. Gaat het ooit echt beter worden. Ik weet dat ik echt gegroeid ben. Maar waarom voel ik dat dan nu niet. Voor het eerst in tijden weer gedacht waarom wil ik nog verder. Wil ik nog wel verder. Jazeker voor mijn dochter. Maar wat als zij er niet was geweest. Dan weet ik het niet. Klinkt heel depressief nu, ik weet het. Maar is wel de realiteit bij mij. Van heel sterk naar heel zwak.
Mijn Trauma's zijn vandaag echt letterlijk traumatisch ofzo. Ze hebben de overhand. Ik kan het niet weg stoppen nu. En wat je eerder schreef dat het je boos en verdrietig maakt dat mensen hiervan hunzelf de schuld geven. Ik weet ook dat dingen niet mijn schuld zijn. Maar ik denk ook dat ik dingen anders had moeten doen. Hulp had moeten vragen. Kan dat als kind wel.... Niet naar dat huis moeten gaan. Niet met iemand moeten trouwen terwijl er al zoveel tekenen van geweld waren. En dan weer met iemand trouwen in de hoop nu wel het geluk te vinden. En dan weten dat het niet zo is. En toch maar doorgaan. Niet weer het gevoel hebben dat je zo ontzettend dom weer bent of steeds faalt. Of wat dan ook. Alles is gedoemd te mislukken. Dus waarom nog vertrouwen hebben in de toekomst. Ik kom geen normale man tegen. Of het gaat om een "ding". En wordt ik constant lastig gevallen. Of ze kunnen niet met mij omgaan, vinden mij te heftig, labiel of wat dan ook. Zelfs de man waar ik zoveel gevoelens voor heb en veel in herken wijst me in alle opzichten af. Ook mijn schuld. Dan nog de categorie mannen die wel voor mij "willen zorgen". Maar dat is niet de goede categorie. Dat gaat dan weer de verkeerde relatie worden. Omdat ze allesbepalend en overheersend zijn. Omdat ik inderdaad dat blijkbaar aantrek. Omdat ik "te lief" ben. En daar zou ik dan zo weer in kunnen trappen. Omdat ik niet alleen kan zijn. Dus hoe dom zou dat weer zijn. Maar ik weet dat het me weer kan overkomen. Dus ja ik vindt mezelf daarin dom. Maar kan het niet veranderen. Ik wil het wel. Maar het lukt me gewoonweg niet.
En dit heeft alles met zelfliefde en grenzen te maken. En daar zit echt een grote beschadiging. Ik realiseer me dit goed.
Maar verwacht op dit moment niet dat dit ooit echt goed gaat komen. Iets wat echt stuk is kan niet altijd gemaakt worden. Als ik een goede dag heb, goede periode heb dan nog draag ik een masker. Want zoals ik eerder schreef ze zijn een deel van mij. En gemiddeld genomen kan ik er ook mee leven, soms ook letterlijk overleven. Maar alleen als je het zelf hebt mee gemaakt kun je waarschijnlijk begrijpen wat deze diepe eenzaamheid hierin met je doet. Eigenlijk jezelf niet eens echt kennen.
En het enigste wat me dan op de been houdt is mijn dochter, en iets voor anderen kunnen betekenen. Dat geeft nog een waardevol gevoel. Het gevoel wat ik bij mezelf zo mis. En zo krijg je inderdaad mooie dingen terug. Een bevestiging dat je er wel mag zijn. Maar eigenlijk blijft het gewoon steeds een soort "schreeuw om hulp". Die er eigenlijk niet is.
En dit is overigens ook een samenvatting van wat ik allemaal wil zeggen. Er is nog zoveel meer. En eigenlijk hoort het hier ook misschien niet echt thuis. Maar dit is mijn "gevoel" hierin. En ik denk dat er ook wel mensen zijn die zich in deze vorm van eenzaamheid hierin zullen herkennen. Zoals jij jou schrijven als een soort van bescherming gebruikt voor jezelf. Anderen hiermee probeert te helpen. Ik voel dat er bij jou ook veel verdriet achter zit. Onzekerheid, angst en nog zoveel meer. We zoeken hier allemaal onze weg in. Ieder op zijn eigen manier.

Liefs lovely

Beste lovely

Blijf focussen op de dingen die wel goed gingen op een dag en put daar je kracht uit. Sta daar elke dag bij stil, al is het maar 5 minuten op een dag. Kijk terug naar de vooruitgang die je hebt geboekt! Ik weet zeker dat je heel trots op jezelf mag zijn.
En ook al gingen er dingen goed mis in het verleden, dat betekent niet automatisch dat je ook een slechte toekomst zult hebben. Dus je mag hoopvol zijn! Omdat een goede toekomst 100% mogelijk is!
En Er zijn genoeg mannen die wel 100% te vertrouwen zijn of gewoon goed zullen zijn voor je! Dat kan ik je 100% verzekeren!!!!!
Ik merk aan je dat je je trauma’s nog niet verwerkt hebt, maar dat heeft tijd nodig, blijf je gevoelens uiten door te huilen, laat het toe! Blijf ze de ruimte geven, niet inhouden de tranen! Misschien is een goede hypnotherapeut een overweging waard? Je bent niet je trauma, je had een traumatische ervaring.

Je zult merken met de tijd dat de grijze wolken wat meer verdwijnen naar de achtergrond en plaats zullen maken voor meer zonneschijn.
Alles wat men schrijft, sla dat op zodat je het terug kan lezen! Om jezelf moed in te spreken!
Noem je zelf niet dom, dat is zo onterecht!!! Dat mag niet meer van mij oké 😉. En nooit de vragen stellen: wat als ik…. Benader alleen de situatie zoals hij nu is. Stop met jezelf de schuld te geven, lieve lovely
Je bent als een ster, je verdient het om te schijnen hier op aarde, mensen zoals jij hebben we nodig!!! Zonder jou zou het een zwarte wereld zijn
Je kan alleen maar leren van situaties, en misschien wil je dit niet horen, maar misschien hebben de nare situaties jouw gemaakt tot wie je nu bent, een enorm empatisch en zorgzaam lieve meid die de wereld zo hard nodig heeft.
Je zult een betere toekomst hebben omdat je werkt aan je herstel en weet wat voor soort mensen je wenst te hebben om je heen vanaf nu. Blijf focussen op de lichtpuntjes en het hier en nu. Jij hebt de mogelijkheid om een betere toekomst te creëren. Zoveel kinderen die in oorlogsgebieden leven en in jouw schoenen hadden willen staan, gewoon puur omdat ze graag nog een kans hadden willen hebben die jij nog wel hebt. Maakt jou problemen zeker niet minder! Maar je hebt kansen, pak ze!

Herstel is geen rechte lijn, onthoudt dat en ik hoop dat je zvm ondersteuning krijgt op psychisch vlak, dus van een psycholoog oa, want een partner kan je niet in alles ondersteunen, dat is voor heel veel mensen gewoon onmogelijk. Je moet zijn bij de mensen die handvaten hebben om je leven dragelijker te maken, een partner heeft dat niet altijd tot zijn beschikking. Het is niet mogelijk dat je partner je overal bij kan helpen. En blijft focussen op zelfliefde, focus op je kwaliteiten! Je hebt genoeg kwaliteiten!
Liefde is soms een risico nemen…. Dat gaat makkelijker als je sterker in je schoenen staat. Blijf aan jezelf werken

Het herstel is als een tunnel, je ziet niet dat je vooruit gaat, maar als je blijft focussen op je herstel dan zul je uiteindelijk het licht aan het eind van de tunnel zien

Blijf hoop en vertrouwen houden, omdat een goede toekomst zeker mogelijk is!

Een hele fijne dag! En aan de rest ook

Ps:Als Casper nog een ontmoetingsdag voor eenzame mensen wenst te organiseren ooit dan is het denk ik handiger om een nieuw verhaal te plaatsen. :-)

Hoop en veerkracht

Voor mensen die wat extra veerkracht kunnen gebruiken:

- boek: “ Als je het even niet meer ziet “ Van Jurjen van Houwelingen. Met lessen voor een veerkrachtig leven. Zelf niet gelezen maar zijn verhaal, te zien in afleveringen op de EO en de NPO, is heel inspirerend!!

- npo aflevering online te vinden: Erik Scherder en het nut van optimisme.

Beste Anoniempje,

Wat een lieve reactie op de Discord server, dankjewel <3 Iedereen is welkom!

Hoi Lovely,

Dank je wel voor je openheid en vertrouwen om dit te delen. Jouw woorden raken me diep, zoals ze waarschijnlijk iedereen hier zouden raken die begrijpt hoe zwaar het kan zijn. Wat je schrijft, voelt als een storm die tegelijkertijd pijn, kwetsbaarheid en zoveel kracht laat zien. En al die emoties mogen er zijn, want ze vertellen je iets over wat je hebt doorstaan en waar je nu doorheen gaat.

Het huilen dat niet stopt... weet je, dat is niet "zwakte," zoals je misschien voelt, maar eerder de overstroming van een ziel die even geen emmer meer heeft om alles in te vangen. Het moet eruit, en dat is niet gek. Het is puur menselijk. Als je aan de oppervlakte van een diepe zee staat, lijkt de bodem misschien oneindig ver weg, maar je bent wel aan het ademen. Dat doet er toe.

Je noemt jezelf dom, alsof je faalt omdat je nog steeds geraakt wordt door mensen die je pijn hebben gedaan of relaties die niet werkten. Maar hoe kan je een kind – en ja, ook de volwassene die zoveel gedragen heeft – kwalijk nemen dat het liefde wilde, hoop koesterde, en in het diepe sprong? Hoe kan dat fout zijn? Je hebt keer op keer geprobeerd een wereld te bouwen waarin geluk kon bestaan. En dat is geen falen, dat is moed.

Je gevoel dat je "te lief" bent... weet je wat dat eigenlijk zegt? Dat je de gave hebt om te ge-ven, te hopen, en iets moois te zien in mensen, zelfs als dat niet terugkomt zoals het zou moeten. Zoals die man waar je verliefd op bent. Dat is geen zwakte, dat is een licht dat misschien niet altijd zichtbaar is voor jezelf, maar anderen op moeilijke momenten verwarmt. Zoals je dat nu voor je dochter of pleegdochter doet. Zoals je dat doet door dit hier te schrij-ven.

Ja, trauma's kunnen diepe groeven achterlaten, en ja, ze maken het lastig om te geloven dat iets ooit helemaal "heel" wordt. Maar misschien hoeft "heel zijn" niet te betekenen dat alles glad en onbeschadigd is. Misschien betekent het dat je de barsten kunt zien, en toch jezelf kunt waarderen om wat je hebt doorgemaakt en nog steeds draagt. Die barsten zijn niet dom. Ze zijn het bewijs van jouw veerkracht.

Het masker waar je over schrijft herken ik, en ik denk velen hier ook. Maar jouw eerlijkheid hier – dit stukje zonder masker – laat juist zien wie je echt bent. Niet dom. Niet zwak. Maar iemand die worstelt met eenzaamheid en toch nog steeds om anderen geeft. Dat is geen "schreeuw om hulp" die niet bestaat. Dat is een fluistering naar verbinding, en daar is niets mis mee.

We zoeken allemaal onze weg, Lovely, en het voelt alsof die weg soms alleen maar kronkels en steile hellingen heeft. Maar het feit dat jij hier bent, dat je dit schrijft, dat je anderen hiermee raakt, zegt dat je nog steeds loopt. Misschien soms struikelend, maar je loopt.

En als schrijven voor mij soms een vorm van bescherming is, zoals je zegt…. Dat geef ik graag toe. Het is niet alleen een vorm van bescherming, maar ook een waardevol hulpmiddel om mijn weg te vinden, dan is jouw schrijven hier een baken. Een signaal naar jezelf én naar anderen dat we niet helemaal alleen zijn, zelfs als het zo voelt.

Liefs,

Kyron (Vanaf nu ga ik door het leven als Kyron. Hoewel er misschien net zoveel … zijn als hondjes met de naam Fifi, voelt het toch als een klein druppeltje extra veiligheid. Maar laten we eerlijk zijn, je zult me vast en zeker nog wel herkennen—het gaat tenslotte om de geur, niet om de naam van de roos!)

Grappig Chillhoek, hier op het forum is het een soort Anoniempjes-club geworden—een mysterie welk Anoniempje je precies bedoeld. En eerlijk gezegd, met de bedrijvigheid daar voelt het soms alsof ik de Gandalf van de groep ben. Maar dan puur qua leeftijd hoor, niet omdat ik hier met een staf rondloop.

Het is een gekke gewaarwording. Jarenlang was ik bij psychologische en psychotherapeutische cursussen altijd de jongste van de groep. Nu is het ineens andersom, en dat voelt... tja, even wennen. Van Benjamin tot Gandalf—de tijd vliegt, zonder dat ik daar ook maar iets over te zeggen heb.

Onlangs had ik nog zo’n verrassend moment. Ik dacht dat ik iemand tegenkwam van een leeftijd waarop ze mijn dochter had kunnen zijn... en toen bleek ze exact even oud als ik te zijn! Dat was wel even een ‘mind blown’-momentje.

Dankzij jou heb ik weer een nieuwe wereld ontdekt. Ik zal af en toe eens kijken en wie weet ergens mijn twee centen inwerpen als de inspiratie toeslaat.

Tot ziens,

Eén van de Anoniempjes 😄

Hihi, na even stiekem te hebben meegluurd, denk ik bijna zeker dat je een ander Anoniempje op het oog hebt... Maar ach, met al die Anoniempjes hier is het ook een beetje als raden welk klavertje vier je moet zoeken in een veld vol klaver.

Hoi kyron (L)

Heb vanavond al een oppepcursus gehad van een ander anoniempje. Tranen waren gestopt. Bij jouw tekst kwamen ze weer. Heel mooi geschreven en ik begrijp je verhaal. Je begrijpt waar het me raakt. Waar de kern zit. Hoe dan ook blijft het moeilijk. Om soms "twee" personen te zijn. Althans zo voelt het. Ze was al even weg. Door een gebeurtenis gisteren weer terug. Het is een trigger geweest in combinatie met vermoeidheid. En huilend een avonddienst draaien was ook geen goed idee. Aleen maar overbezorgde bewoners opgeleverd. Maar ging niet anders. Ik kon het niet omkeren. Weer een slechte nacht erbij. Tel maar op. Het "lege" gevoel is nog niet weg. Maar al minder. Ik ben nog steeds onder behandeling bij de psycholoog overigens. Dus heb ook nog steeds proffesionele hulp. Indicatie ook verlengd voor een half jaar. Misschien uiteindelijk toch een opname nodig. Maar dit vindt ik heel moeilijk. Ik kan mijn dochter nu echt niet alleen laten. Ook met haar gaat het niet zo goed. Ze heeft me echt nodig nu. En ik haar. Dus probeer uiteindelijk zelf maar weer overeind te blijven. Ik heb geen keuze. Ik moet hier weer doorheen. Maar ik weet ook dat deze momenten blijven terug komen. Ze zullen nooit verdwijnen. De ene keer heftiger als de andere keer. Soms kort. Soms langer. Medicatie wil ik niet. Heb ik al genoeg. Dan liever dingen echt voelen en huilen. En terwijl ik dit schrijf besef ik me weer dat ik dus wel sterk moet zijn. Anders kan ik dit zo niet zeggen.
En ik weet dat ik veel heb om te geven. Mijn manier om door te gaan. Waardevol zijn voor anderen. Mijn reden om te blijven leven. En mijn dochter natuurlijk. Die op de eerste plaats. Maar doordat je geeft ontvang je ook terug. En dat geeft jezelf ook een gevoel dat je er wel toe doet. Mijn handvaten.Maar hoe dan ook het gaat nog niet goed. Ik ga zo maar slapen als het lukt. Te moe gewoon. En dan voel ik tenminste niks. Geen geschreeuw geen beelden geen pijn geen leegte
Wil alleen maar rust nu. Meer niet. Merk ook dat mijn gedachten verder afdwalen van de tekst. Maar van je afschrijven helpt wel. Doe niet anders de laatste maanden. Geeft ook rust. Morgen hopelijk weer een betere dag. Misschien voor mij ook maar een andere naam. Denk dat ik ook niet meer zo anoniem ben nu. Maakt me ook niet uit eigenlijk. Ik ben wie ik ben. Ik denk dat ik wel lief ben inderdaad en soms ook een beetje vreemd ofzo. Gevormd door mijn verleden. Maar ik heb daar niet voor gekozen toch. Het is mij overkomen. En een weg daarin vinden steeds weer blijft moeilijk. Het is leven en soms overleven. En ik hoop dat ik weer meer ga leven als overleven in de toekomst. En dat mijn masker steeds meer af kan. Ik ga niet opgeven. Dat beloof ik. Mezelf ook al vaker beloofd. Stapje voor stapje moet het uiteindelijk beter worden. Sterker worden. Meer van mezelf gaan houden. Mezelf op een gaan zetten. En grenzen leren aan geven. Nog genoeg te doen dus. Dankjewel voor het lezen. En voor jou en anderen die het misschien lezen. Geef nooit op. Blijf een reden vinden om door te gaan. Voor echte liefde en geluk💗

Liefs lovely

Je verdient het om elke dag tegen jezelf te zeggen: “ik ben een mooi/goed mens, omdat dat zo is en om dat veel mensen dat ook vinden”

En probeer ook een dagelijks momentje te pakken waar bij je stil staat waar je dankbaar voor bent:

Bijvoorbeeld:
- ik ben dankbaar voor mijn lieve pleegdochter
- Ik ben dankbaar voor de hulp die ik ontvang
- Ik ben dankbaar voor hulp die er is
- Ik ben dankbaar voor dit forum
- Ik ben dankbaar dat ik zo strijdlustig ben
- Ik ben dankbaar dat ik niet in een oorlogsgebied leef
- Ik ben dankbaar dat ik vandaag eten heb gehad en een dak boven mijn hoofd
- Ik ben dankbaar dat ik een waardevolle baan heb waar ik trots op mag zijn
- Ik ben dankbaar dat ik vooruitgang boek, ook al gaat het in mini stapjes

Het zijn twee handvaten die zorgen voor een kleine shift in het brein.

En het verdriet mag er gewoon zijn. Niet opkroppen

Blijf gefocust op vertrouwen, hoop, dankbaarheid, oplossingen en mogelijkheden. Een naar verleden betekent niet automatisch een nare toekomst. Omdat er dingen in het verleden fout zijn gegaan betekent dat niet dat alles fout zal gaan.

En: Je bent niet alleen! Veel mensen hebben overwonnen waar jij inzit.
Het is als een grijze wolk, die steeds meer zal verdwijnen en ruimte zal maken voor zonneschijn. Maar ook accepteren dat wolken er nu soms eenmaal zijn, maar niet alleen maar grijs en donker meer uiteindelijk.

Hallo Lovely,

Ik ben dankbaar dat je dit met me deelt. Het voelt alsof ik even naast je mag zitten, in jouw wereld, waar het licht soms lijkt te flikkeren, maar nooit helemaal dooft. Je woorden zijn als een spiegel die zowel kracht als kwetsbaarheid laat zien – en dat is wat jou zo bijzonder maakt.

Dat je tranen weer stroomden bij mijn woorden... daar ben ik stil van. Niet omdat ik je verdriet wil vergroten, maar omdat het laat zien dat je zo moedig bent om te voelen wat gevoeld moet worden. Twee “personen” in jezelf voelen? Misschien is dat niet zwak, maar juist jouw vermogen om te dragen wat anderen niet zouden kunnen. En zelfs als je denkt dat je masker nooit helemaal af kan, weet dat het niet jou verbergt – het beschermt je. Dat is geen tekortkoming, dat is wijsheid.

Ik zie je worsteling tussen zorgen voor je dochter en voor jezelf. Dat balanceren, dat geven terwijl je zelf soms leeg voelt – het is een bewijs van je immense liefde. Maar weet ook: jouw welzijn is de beste gift die je haar kunt geven. Misschien voelt een opname als een moeilijke keuze, maar het kan een ruimte zijn waar je even niet hoeft te vechten. Waar je kunt herstellen zonder meteen sterk te hoeven zijn.

Je schreef dat je liever voelt dan verdooft, en dat vind ik dapper. Je verdriet, je pijn – het is zwaar, maar het is ook het bewijs dat je leeft, dat je nog iets zoekt. Dat “iets” kan groeien. Je belooft jezelf stapjes te zetten, en dat is alles wat nodig is. Niet meteen grote sprongen, maar kleine bewegingen vooruit, zoals een bloem die door een scheur in het asfalt groeit.

En weet je, vreemd zijn – dat is een compliment. Dat betekent uniek, eigen, en authentiek. Het betekent dat jouw verleden je gevormd heeft, maar het heeft je niet gebroken. Jij bent een prachtige combinatie van liefde, moed, en een tikkeltje eigenzinnigheid.

Dus ja, Lovely, blijf een reden vinden. Die reden ben jij zelf, ook al voelt het soms alsof je dat vergeet. En als Kyron, Gandalf, of een van de andere anoniempjes een glimlach of een traan kan brengen, weet dan dat we er zijn. Stapje voor stapje, dag voor dag. Je masker mag af wanneer je daar klaar voor bent.

Ik stuur je een warme knuffel en, gewoon om je eraan te herinneren: jij doet er toe.

Liefs,
Kyron (de hobbit met een Gandalf-tikje)

En:

Ik citeer een tekst uit online psychology magazin, terug te vinden onder het onderwerp “veerkracht”:

Ontdek je talent om het positieve te ontdekken in tegenslag

Dit is volgens Siebert het hoogste niveau van veerkracht. Stel jezelf deze vragen: Wat heb ik geleerd? Waarom kan ik dankbaar zijn voor het gebeuren? Welke nieuwe kracht heb ik daardoor ontwikkeld? Hoe heb ik mijn zelfvertrouwen ontwikkeld? Ben ik meer empathisch geworden?

Hoi Kyron (moet echt even aan de naam wennen😊) en ook anoniempje(mocht je hier toch weer langskomen🙈)

Het gaat vandaag een heel stuk beter.
Ik kan zelfs weer lachen, en heb ook gewerkt vanmorgen. Wat overigens ook goed ging. Kreeg werkelijk overal chocolaatjes en dergelijke aangeboden omdat ze het zo zielig voor mij vonden van maandag. Heb ze overigens niet aangenomen, want eet alleen nog maar gezonde dingen.
Ook iets wat in mijn hoofd zit en waar ik niet van kan afwijken.
Heb pas een beginnende eetstoornis overwonnen, en dat gaat nu ook weer goed gelukkig. Had besloten dat ik af moest vallen, wat overigens ook moest trouwens. En uiteindelijk in 4 maanden 23 kilo afgevallen. Beetje snel gegaan en niet op de goede manier ook. Maar nu mag ik dus niet meer afvallen, gewoon op gewicht blijven en gezond eten en sporten.
Dat zijn van die dingen waar ik dan weer in door sla zeg maar. Maar als ik een doel heb, kan ik er ook letterlijk helemaal voor gaan. Ook positief natuurlijk.
Want dat betekent ook dat ik wel doorzettingsvermogen heb om ergens te komen. Ik wil jullie in ieder geval echt heel erg bedanken voor jullie berichten en steun gisteren. Alleen al het feit dat ik echt het gevoel had dat jullie mij begrijpen, maar ook echt begrijpen heeft ervoor gezorgd dat ik nu veel sneller weer in de goede flow kom. Dus echt dankjewel daarvoor! En als ik weer in een negatieve flow kom weet ik wel dat ik bij jullie terecht kan. Dat geeft toch een soort van veilig gevoel. Dat er mensen zijn die mij er weer aan herinneren dat ik meer in mezelf heb als wat ik dan denk en voel op dat moment. We blijven elkaar hier vast met momenten tegen komen. En anders hebben jullie nu mijn mail ook. Zodat we elkaar altijd kunnen blijven vinden.
Ik kan mezelf met momenten ook echt helemaal naar beneden halen. Geef mezelf dan overal de schuld van. Ik weet ook dat ik heel erg kan door slaan in dingen. Ook in emoties. Heel impulsief kan zijn ook. Ook al meen ik altijd wat ik zeg en doe en ben ik zeker eerlijk. Het kan soms echt voor mensen te overweldigend zijn. Maar ik bedoel het altijd goed. Alleen ik heb echt een gebruiksaanwijzing zeg maar. En dat heeft ook zeker met de cptss te maken. Soms wordt ik zelfs moe van mezelf omdat ik dan te druk ben. En soms denk ik ook dat ik een slechte moeder ben. Omdat ik er niet altijd voor haar kan zijn zoals ik dat zou willen en zou moeten ook. Zij ziet ook mijn verdriet, en heeft daar moeite mee. Maar ik kan haar nu echt nog niet alles vertellen. Ze is pas 15. Dat kan echt niet. En misschien wel nooit.
Ik denk ook dat ik jullie in de toekomst kan helpen met dingen. Dus jullie mogen mij ook altijd alles vragen wat het ook is.
Ik wil er ook voor jullie zijn als het nodig is. Laat het me dan weten. En echt doen ook!alleen maar even praten ook prima. In mijn sterke momenten kan ik zeker ook veel betekenen voor anderen.
Heb al veel mensen uit hun schulp gekregen zeg maar. Mensen die heel onzeker waren over zichzelf, angst hadden. En dat kunnen innerlijke aspecten zijn. Karaktereigenschappen. Maar ook kan dit met uiterlijk te maken hebben. Of een combinatie van dingen. Maar iedereen die mij goed kent weet hoe ik daar over denk. Iedereen is prachtig op zijn of haar eigen manier. Niemand hoeft zich ergens voor te schamen.(wel uitgezonderd de mannen uit mijn verleden/trauma's).
We zijn allemaal uniek. En hebben ook allemaal iets waardoor we waardevol kunnen zijn voor een ander.
Zelfliefde blijft de belangrijkste schakel. Voor mij ook vaak nog zo moeilijk. Maar ik doe mijn best. En nogmaals oprecht dankjewel voor jullie steun. En ik ga me zeker nog in al jullie tips verdiepen en het lezen.
@anoniempje Ik begin je al iets beter te leren kennen. Je bent een prachtige vrouw. En ik weet dat ook jij hier uit gaat komen. We houden contact.
@kyron. Ik hoop je in de toekomst ook beter te leren kennen. Er zijn nog dingen die jou hierin tegen houden. Jij voelt je het veiligste en fijnste bij de mooie en waardevolle teksten die je schrijft. Ook in alle anonimiteit. Ik heb daar respect voor. Maar weet dat je bij mij terecht kan als het nodig is. Je bent zoiezo al een heel mooi persoon voor mij door de manier wat jij met jouw teksten voor mij doet. En je hebt echt geweldige humor ook. En ook al geef je aan in het echt veel minder sociaal te zijn met praten. En zie je er misschien uit als een aardappel in maatje s zonder tanden. (Sorry weet even niet zo gauw iets te verzinnen haha🤣mijn eerste grapje van vandaag)Het maakt allemaal niet uit. En echt positief bedoeld ook! Jij bent voor mij nu al een supermooi persoon. De mooiste schoonheid zit zoiezo altijd van binnen. En jij straalt dat uit met jouw teksten. Want je hebt echt iets voor mij betekent gisteren. En bij mij hoeft nooit iemand onzeker te zijn. Met wat dan ook. Ik weet wat het is. Ben het zelf al vaak genoeg.
Net ook nog gelachen om mijn dochter overigens. Ze wil new balance schoenen. Ik zeg tegen haar ik wil ook een nieuwe balans in mijn leven. Het kind komt niet meer bij🙈🤣
En waarschijnlijk is het weer een heel druk en onsamenhangend verhaal geworden. En hoort het hier ook echt niet weer thuis🙈 Tja...dat ben ik dus. Maar het komt zeker uit een goed hart💗dus voor jullie allebei echt een hele grote liefdevolle knuffel! En voor iedereen die het nodig heeft.

Liefs lovely

@Lovely Omdat juf Censura weer in haar rode penmodus zat en ik weiger mijn artistieke vrijheid te laten beknotten, grijp ik nu maar naar het ouderwetse, rebelse medium: jouw e-mailadres. 😜

Ergens heb ik mijn doel bereikt, ik bracht velen samen 🙂

En er zijn genoeg oplossingen geboden:
- discord chat: voor Groepschat, privéchats, games etc waarbij iedereen elkaar kan leren kennen en alsnog de mogelijkheid heeft om bijvoorbeeld met elkaar af te spreken uiteindelijk
- deelnemen aan bijvoorbeeld stichting Brabant maatjes, voor leuke Groepsuitjes

Hierbij de discord chat link: discord.gg/sNdGKnVPV5

Goedeavond Anne,

Op dit moment heb ik een e-mail adres aangemaakt met als doel om jullie met elkaar in contact te laten komen, mocht je interesse hebben mag je een e-mail sturen naar: oursoulisconnected@hotmail.com.

Hopelijk spreken wij elkaar gauw, en zullen er meerdere mensen hiervoor open staan.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte, en geef ik veel kracht in deze verdrietige tijd.

Groetjes,

Mirjam

Hoi Anne,
Het is zo herkenbaar allemaal wat je schrijft en het verlangen naar..
Persoonlijk zie ik een groepsap niet zitten want zo kun je geen gesprek voeren.
Bovendien ben ik al geen mensenmens dus laatstaan deelnemen aan een groep..
Maar de eenzaamheid is soms niet meer te doen.

Zo herkenbaar wat ik lees, het bericht van Anne maar ook zeker van Esther, over het geen mensen mens zijn. Nu wil ik zeker niets invullen en/of een aanname doen, maar ook ik zeg geen mensen mens te zijn en toch struin ik het internet af op zoek naar ‘gelijke’/begrip, want volgens mij wringt daar iig mijn schoen, door de ander begrepen, gezien en geaccepteerd te voelen. Ik heb toch een mailtje gestuurd naar het emailadres van (onbekende) Mirjam gestuurd en wie weet. Gelukkig heb ik in het algemeen geen verwachtingen (meer) maar hoop en dat is wat mij op de been houd. Lieve groet.

Wat heb jij veel moeten doormaken zeg!
Het fenomeen dat sommige mensen de ander totaal koud kunnen laten heb ik ook gemerkt. Best onbegrijpelijk. In vriendschap geloof ik echter wel. Mensen zijn nu eenmaal verschillend. Ik wens jou ook een zo gelukkig mogelijk 2024 toe.

Ik leef echt met je mee..... Je zo in de kou laten staan omdat je ziek bent..... ongeloofelijk.......Ik ben zelf al 15 jaar alleen. Ben niet ziek zoals jij maar door teveel teleurstellingen verkoos ik alleen te blijven doch ik mis wel een goede vriend of vriendin (gewoon echte mensen)-....We leven in een harde wereld ....En als je dan een gevoelig mens bent haak je al vlug af en kruip je in je cocon.
En nochtans hou ik van leven... alles wat maar gezellig is. gelukkig heb ik mijn hobby = schilderen - en ik lees veel. alvast het beste voor dit nieuwe jaar

Ik denk dat je teveel kijkt vanuit jezelf.
Wat voor jou werkt hoeft echt niet voor een ander te gelden. Er zijn mensen met Major problemen. Die kunnen echt niet zomaar weer verder met hun leven. Ik bedoel dit niet als verwijt naar jou. Mensen zonder benen kunnen niet lopen. Daarom zijn velen eenzaam.

Helemaal eens. We kunnen vaak alleen delen wat voor ons heeft gewerkt met de hoop dat we andere daarmee kunnen helpen. En iedereen is anders, dat maakt het ook lastig, niet alleen voor ons zelf maar ook voor hulpverleners. Maar we doen allemaal heel erg ons best om er iets beters van te maken voor onszelf en andere. Ik had zelf ook nooit gedacht dat ik niet meer zou kunnen lopen. Maar voor mij is er waarschijnlijk nog hoop. Ik heb altijd heel veel respect naar andere ook toe die het zwaar hebben of nog zwaarder hebben

X Rodha (was ik vergeten bij te zetten bij het laatste bericht)

En ook bedankt voor je mooie post Mirjam

X Rodha

Chris, ik heb hetzelfde voor. Heb mij 35 jaar uitgesloofd om een man gelukkig te maken, heb alles gedaan maar het hielp niet. Na veel verdriet en eenzaamheid doorleefd te hebben, ben ik nu bezig mijn eigen persoon gelukkig te maken. Krijg hulp van een kat.... . Ik doe de dingen die ik als kind al leuk vond. De mensen zien mij ook niet staan, of het is om te vragen hoe het gaat zonder het antwoord te willen horen. Kop op, zoek het in kleine dingen of kijk naar dieren of wat je anders interesseert. Als je op iemand anders moet wachten...

Ik herken mezelf in je bericht...Ik kan je niet echt helpen, maar af en toe " chatten ", zou je het zien zitten?
Met lieve groet, Van Hoof inge, wel Belgie

Je moet wat gaan ondernemen Chris, ga met een leuke fotocamera door de natuur wandelen. Maak close up foto's van vlinders etc. Ga ze thuis bekijken en bewerken.
Ga iig door de natuur wandelen, neem een duik in mooi water.
Blijf thuis zitten en je wordt krankzinnig van eenzaamheid en vreugdeloosheid, zoveel is zeker. Misschien vind je wel dat je het verdient om jezelf te pijnigen, als ik de stukjes zo lees lijkt het er soms veel op. Niks doen, en jezelf in de weg zitten lijkt op dit forum je van het te zijn.
Ik heb dit ook ondervonden, behalve dan de gezins -situatie van je die ik niet heb...

Hoi Chris,

Hetgeen je verwoord hebt herken ik helaas maar al te goed. 13 jaar lang had ik alles gegeven en ben ik genadeloos bedrogen en aan de kant geschoven, met als toetje mijn zoon die ik vrij weinig zie (in elk geval niet op de juiste manier)...ik heb me altijd weggecijferd en dat doe ik tot op heden nogsteeds voor mijn zoon met als resultaat dat ik werk, mijn huishouden doe, mijn zoon in de weekenden alle aandacht schenk en verder? Verder he-le-maal niets, als mijn zoon er niet is kom ik altijd alleen 'thuis' en dan is dat het (ik heb ook weinig keuze helaas, vrouwen en daten is voor mij een onmogelijkheid, althans voor mijn gevoel).

Het enige wat je kan doen is dingen ondernemen zoals is voorgesteld. Probeer desnoods iets waarbij je onder de mensen bent zoals een wandelclub, kaartclub, enz...maar ik heb makkelijk praten, ik kan dat zelf (helaas ook) niet...ik krijg het niet voor elkaar.

Het voelt voor mij alsof ik mijn tijd uitzit totdat mijn zoon zijn eigen weg kan gaan (duurt gelukkig nog wel even) of er, al dan niet door manipulatie, voor kiest niet meer op en neer te willen naar mij. Voor mij zie ik dit voorgenoemde punt als mijn einde en als ik dan nog alleen ben...tja, dan ben ik wel klaar als ik voor mezelf spreek (en dan ben ik verdorie nog maar 38...)

Hopelijk kan jij je tot iets ondernemends zetten, dat gun ik je van harte. Voor mij is het klaar, ik laat het allemaal voor wat het is.. schijnbaar heb ik alles verdiend (ach, wat maakt het ook uit).

Gegroet en sterkte,

10 jaar ouder ben ik , anders had dit zomaar mijn verhaal kunnen zijn.
Blijf proberen ... dat is wat ik doe.
Ooit komt t goed (hoop ik).

Hoi j,

Woon je dicht bij de Nederlandse grens?
Dan zouden we wat af kunnen spreken

Hoi j,

Woon je dicht bij de Nederlandse grens?
Dan zouden we wat af kunnen spreken

F

Hey F

Ik woon iets onder Brugge, maar heb geen eigen vervoer

Aangenaam Jimm,

Van waar ben je?
Eenzaamheid is ondraaglijk zeker als je alles had wat je moest hebben en zo abrupt moet verliezen..
Voel met je mee...je mag me altijd contacteren..2 eenzame zielen kunnen mss t leven wat aangenamer maken.
Mvg

Ik ben 64 Jimm.....
Wens je ondertussen heel veel sterkte...
Mvg
Clo

Hallo Jimm, heftig 50 jaren gelukkig getrouwd en binnen 5 maanden het overlijden van je geliefde. En dan komt de eenzaamheid om de hoek kijken. Moordend, wat een contrast en een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. En waar, als je er aan toe bent, kom je, in jouw geval, een liefdevolle vrouw tegen, waar je weer een nieuw liefdevol leven mee op kunt bouwen? En al ben je meer dan bemiddeld, is mooi meegenomen, is gemakkelijk, maar daar zit het in het leven niet in. Het gaat om die arm, een lief woord, zorg, delen, leuke dingen doen, lol. Ik ben een vrouw van 65 heb het heel erg voor mijn kiezen gehad. Geluk was in het leven niet mijn deel. Verliefd worden op wat later bleek narcisten. Nu alleen en idd ook eenzaam. Hoe je ook knokt om er wat van te maken, altijd kom je weer alleen in huis, heel veel dingen alleen doen. Heb ook mijn zaakjes prima voor elkaar maar wat heb je eraan? Zou ook een partner wensen. En die dan tegenkomen op een datingsite? Heb het geprobeerd. Het ging om 1 ding... En soms waren ze even vergeten dat ze getrouwd zijn. Onbegrijpelijk, maar het gebeurd. Zich mooier voordoen dan ze zijn en dan komt het konijn uit de hoge hoed. Gelukkig ben ik vrolijk en positief ingesteld, maar toch heb ook donkere dagen en altijd het woord waarom? Waarom gaan mensen zo met je om?
Wens je heel veel liefde, warmte en wijze raad toe. Groetjes Suus

Hallo,
Het opnieuw vinden van een soulmate, opbouwen van een gezamenlijke nieuwe identiteit en fijn leven is ook voor mij een doel.
In welke provincie woont u momenteel?
Vriendelijke groetjes
Kris

Hallo JImm,
Bij het lezen van jou verhaal herkende ik veles.
Lang verhaal kort:Ik heb grote interesse er aan in Kontakt te komen.
Ben niet zo een schrijver.
Wie ik ben?
Sinds Juli 73
Woon haast 30 jaar in Tirol.
Oma van 2 sportieve kleindochters 13 en 16 (Topsport Turnen)
1 volwassene zoon,50, gelukkig getrouwd , wonen in Nederland
De rest vertel ik je dan bij eventuele Interesse.
Grote, Mar.

Hoi, als je nou al deze verhalen een beetje leest vindt je dan niet dat je heel veel geluk hebt gehad in je leven! Tuurlijk heb je het moeilijk, tuurlijk voel jij je alleen! Maar sorry,je hebt een rijk en gevuld leven gehad. Volgens mij mag je niet klagen maar je laatste dagen dragen.

ik zou heel graag met je in contakt willen lomen

Ik begrijp je wel. Ben zelf 69. Al heel lang alleen en nauwelijks familie. Ik kan wel alleen zijn, maar
bij momenten voel ik me eenzaam. Niemand die omkijkt. Momenteel zou ik naar het buitenland in een groep willen wonen. Maar waar moet je heen? Is dat de oplossing?
Ik mis vooral geborgenheid. Iemand die positief is naar mij toe, niet iemand die me verstikt. Ik ben Belg en woon in België

Dag Jimmy hier vrouw van 70 j 20 j get round geweest nu al Jared alleen sterkte en probeer je Leven wat aangenaam te naked en dinged te verwerken ik ben belg

Ik herken me wel een beetje in het verhaal dat mensen alleen maar leuke dingen willen doen. Ik kan ook niet makkelijk mijn hart luchten

Zo herkenbaar...

Ik ben 53 en kan niet anders dan vaststellen dat mensen niet loyaal zijn in vriendschap. Als single zonder kinderen stond ik altijd dag en nacht klaar voor mijn vriendenkring, nu ik af en toe zelf hulp nodig heb ( ik moest naar de kliniek en mocht niet zelf rijden) wil niemand helpen wegens te druk...

Ik ben nu 51, heb ooit ongeluk gehad.gezondheids problemen overgehouden.relatie voorbij,na lange tijd weer relatie gehad.is nu na 5 jaar gedaan.ondanks. dat ik niet alleen ben.heb toch een gevoel van leegte.

Kom op man, Hans.
Verman jezelf.
Wat een onzin allemaal om jezelf helemaal in het verdomhoekje weg te schrijven. Wat jou allemaal overkomt. Omdat je niet aantrekkelijk bent? Onzin.
Ik bedoel als je het idee hebt dat je onaantrekkelijk bent dan neem ik aan dat je daar de afgelopen pak em beet 26 jaar al mee aan de slag bent gegaan?
Dus je bent fit, sportief, misschien zelfs afgetraind? Of tenminste slank. Je bent verzorgd en schoon? Elke dag douchen, tanden poetsen en haar kammen? En als je kalend bent dan kort houden in plaats van lange slierten. Je rookt niet en draagt nette kleding wanneer je in het openbaar treedt?
En natuurlijk kan er iets zijn wat niet mooi is, zoals een boggel, slecht gebit of grote gok. Als je het idee hebt dat je door zo iets tegengehouden wordt en al het bovenstaande is op orde; laat daar dan ook iets aan doen. Als je daardoor zelfverzekerder bent.

En dan de eenzaamheid. Dat is enorm kut. Het gevoel het huisje boompje beeste gemist te hebben terwijl iedereen om je heen dit wel lijkt te hebben. Maar hoe ouder je wordt hoe kleiner die kans gaat worden. Niet onmogelijk, maar wel kleiner. En dan komt er een moment waarop je moet gaan proberen om er de voordelen van te zien.
Mensen met kinderen kunnen de eerste paar jaar veel minder doen. Spontaan op stedentrip? kan niet. Drankje in de stad tot in de late uurtjes? kan wel, maar dan geen slaap want 06:00. Wellicht verhuizen, weg van alles, en opnieuw beginnen, gaat ook niet of in ieder geval veel moeilijker.

Dus wil niemand met je afspreken? Ga dan alleen. Kies voor jezelf. Ontwikkel en ontplooi jezelf. Gooi het roer om. Loop de Santiago de Compostela route. Pak de Siberië express. Geef je op voor vrijwilligerswerk. Doe mee aan een loopgroep. Ga een tijdje in het buitenland wonen en werken. Ga niet op groepsreis, maar ga alleen. Vaak maak je op die manier meer contact dan in een groep.

Het is een cliché, maar alleen jij kunt jezelf hieruit trekken. Zodra je je eigen leven op orde hebt zal je merken dat dit al veel meer aandacht oplevert.

Ik ben een vrouw van 31, maar ik herken me heel erg in het gevoel een toeschouwer te zijn. Ik heb dat gevoel al zo lang ik me kan herinneren. Ik vind het raar om mezelf in de spiegel te zien. Ik heb ook nooit een relatie gehad. De paar vriendinnen die ik heb zijn inmiddels druk met hun eigen jonge gezin. Als ik mezelf niet bij familie uitnodig ben ik ook alleen met de feestdagen. Niemand vraagt mij niemand zit op mij te wachten. Op mijn werk gaat het niet; ik kan geen baan houden, moet steeds aan iets nieuws beginnen. Ik weet dat het mijn eigen schuld is, ik doe het zelf verkeerd.

Ik probeer te denken zoals Henk hierboven zegt; de moed erin houden, aan jezelf werken, doen wat je kan. Maar ik baal zo, ik vind mezelf zo'n ontzettende loser. Ik ben super dankbaar voor wat ik heb, voor wat ik heb gekregen, echt waar. Voor de mensen om me heen, voor zien hoe alles gaat. Maar alles waar ik zelf invloed op heb verpest ik, laat ik een zooitje worden terwijl ik er naar sta te kijken. Ik vind alles mooi maar mezelf k*t.

Sorry dat ik dit in jouw topic kwijt moest. Ik wil zeggen dat ik met je meeleef en ik hoop dat er betere tijden voor je komen. Mijn enige tip is om niet te veel over je eigen situatie na te denken maar te focussen op de mooie dingen om je heen. Als ik dat doe en mezelf vergeet kan ik best gelukkig zijn, misschien werkt dat voor jou ook zo, ik weet niet.

Hey Hans,
Ik zag je berichtje.
Ik wandel nog wel eens op de hei in Hilversum, mocht je een x mee willen wandelen dan ben je welkom.
Groetjes Pien

Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing

Hoi Nikki klinkt als een dooddoener maar dit waren dus geen vrienden, dat is wel duidelijk. Lieten ze van het 1 op andere momenten niks meer horen?

Nee niet van het 1 op andere moment maar merkte dat het contact steeds minder werd. Ook nam ik vaak het initiatief. Gevraagd aan een vriendin of ze het wel leuk vond dat ik deze initiatieven nam en toen zei ze jaaa sorry dat ik zo n slechte vriendin ben ga meer mijn best doen om wat vaker wat van me te laten horen, deze vriendschap heb ik uiteindelijk dood laten bloeden . En ook bij andere vriendschappen is dit dus zo gegaan. Ik wil me niet opdringen of het gevoel hebben dat ze niet op mij wachten ik heb ook mijn trots ! Ook vriendinnen op leugens betrapt ( lang leve fb en getagt worden) zeggen dat ze savonds naar een verjaardag moeten en daar zo geen zin in hebben maar ondertussen gezellig naar de kroeg met een groep vrienden . Bang dat ik mezelf uit zou gaan nodigen ofz ?
Dingen als ik mag s ochtends op een verjaardag komen samen met nog 2 mensen die wss ook tot de mindere horen en de leukere vrienden s avonds. Als ik achter dit soort dingen kom hoeft het dus voor mij niet meer. Ik ben inmiddels zover dat ik vriendschap zie als een illusie

Probeer nog wel te geloven in vriendschap hoor, snap je teleurstelling maar echte vriendschap bestaat heus!

ik zie dat vriendschap bestaat om me heen , maar op een 1 of andere manier lukt het mij niet om iets met iemand op te bouwen - misschien ligt het ook aan mijn jeugd en heb ik toch problemen waar ik mij niet van bewust ben

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt, alsof je vervangbaar bent...terwijl je altijd klaar stond voor hen, tot ze je precies niet meer nodig hebben, alsof er een vervaldatum op je staat, tenminste zo voelt het...ze laten het subtiel uitdoven. Je blijft moeite doen tot je hun excuses meer dan beu bent, druk ect . Maar het doet sowieso pijn

Ja precies Jess dat bedoel ik

Hoe oud ben je en uit welke stad

Vrienden...ik moet ze toch ook nog tegenkomen. Een vriend daar kun je jezelf bij zijn. Maar veel mensen gaan mee met de flow. Als schapen ...Je moet kunnen zijn wie je bent .Liefst met vrienden maar niet tegen elke prijs.

Ik ken het, zolang je leuke dingen aanbied om te doen of de invulling van gezelligheid met je meebrengt is het altijd leuk.. voel je je even minder ga je zien dat mensen wel drukker zijn dan anders en minder tijd voor je hebben.
Zo zag ik dat toen ik even echt niet lekker zat in mijn vel.. eigenlijk ineens mensen of moe waren na een lange dag of dergelijke.. zo kwam ik van middelbare school af met superveel mensen om me heen.. en nu 24 jaar oud maar eigenlijk wat mensen die soms na halve dag reageren op je appje

Het gezegde 'Vriendschap is een illusie', is meer gebaseerd op feiten.

Ja en mensen hebben vrienden. Odig van welke regio.ben.je en wat is je leeftyd

Dag zwaantje
Als je wat gevoeliger bent, komt alles nog meer op je af.
Toch zijn er nog mensen die niet enkel aan zichzelf denken...
Het probleem is dat het moeilijk is om gelijkgestemden, eventuele vrienden te vinden. Als je niet goed in je vel zit of je bent neerslachtig is het zeker een enorme berg om te beklimmen...Ik weet niet hoe oud je bent maar ook vriendengroepen zijn dikwijls al lang gevormd...
Groeten vanuit Gent van een mama met een lotgenotenzoon

Zeker zullen die mensen bestaan maar hoe kom je de juiste tegen?

Hallo Sandra
Ik heb een 26 jarige zoon die al enige tijd kampt met angst en depressie. Hij woont thuis bij mij.
Hij heeft wel enkele vrienden maar die ziet hij te weinig, die hebben al een heel leven opgebouwd...
Ik voel dat de eenzaamheid soms nog het ergste is voor hem
Hoe gaat het momenteel met jou?
Groetjes vanuit Gent

Ik ben gehuwd maar mis een vriendin waar ik kan mee babbelen over van alles , ik ben wel 65 jaar heb een hobby maar kan nooit mijn verhaal eens kwijt onder vrienden , weet niet hoe het hier gaat om eens iets meer te weten
Mvg
Annie

Wat een lastige situatie. Mensen om je heen is echt belangrijk belangrijker dan jezelf te zitten zeuren op je samengestelde gezin, zoals ik.

(16-8-2021)
Hoi,

Herkenbaar verhaal, zelf geen autisme, wel concentratieproblemen en met een te hoog iq een te lage opleiding doen en gauw de interesse en focus kwijt zijn.

Het thuisbezorgd gebeuren herken ik zeker, dat soort dingen doe ik zelf ook, als er wat in de bus valt over carnaval of ik zie een aankondiging van een evenement ofzo, dan ligt het zo met mijn gevoel er bij in de prullenbak.
Voorheen ging ik nog wel eens gewoon alleen naar een party ofzo, maar na wat minder goede ervaringen besloten dat ook niet meer te doen.
Mensen waar ik altijd degene ben die daarheen moet, hun moet bellen etc etc, dat is niet wederzijds in mijn ogen en dan heeft dat geen zin, maakt me niet minder eenzaam thuis.

Een flix kijken, samen een bordspel (ze bestaan nog), goed gesprek, wandeling of van mijn part muziek maken. Dat lijkt me leuk, maar zelf heb ik daar niemand voor.
Hoe gaan we daar iemand voor vinden?

Ik lees je verhaal , en voel wat kenmerken , ik ben bijna 50 jaar ik ben geboren met een oorprobleem ik hoor maar de helft , daarop heb ik een gezwel gekregen wat ze verwijderd hebben maar ik reageer soms niet goed en kom verdwaald over , ik heb altijd mijn best gedaan maar ben nooit echt begrepen geweest , relaties duurde maar enkele maanden , ik heb altijd geprobeerd , maar niemand ook mijn famillie keek naar me om , ik voel me heel alleen , ik vraag me af wat er zo mis is met me , ik steun u verhaal

Zoek God en leef.
Bid Hem om hulp in je leven, lees de Bijbel voor troost en antwoorden.
Beluister predikaties (online) ga nd kerk, ikzelf ben protestants en denk dat dit de oorspronkelijke waarheid mbt God onze Schepper is.
Hij kan jou het beste helpen, Hij kan je een man toeschikken.
Vraag Hem om vergeving van je zonden om Zijn Zoon Jezus Christus' wil. Amen
Het beste met alles.

Hoi Vera, toevallig kwam ik op deze site terecht en heb net je verhaal gelezen, wat heftig allemaal om zoiets mee te maken en je pa zo aan te treffen, vreselijk lijkt me dit! Maar ik schrik van de reactie van de huisarts, deze hoort toch te helpen in zo'n situatie en niet weg te lopen, hopelijk heb je een klacht hierover ingediend, ik begrijp dat je daar niet gelijk bij stil staat maar als alles weer tot rust is gekomen en alles passeert je weer dat je toen wel de nodige stappen hebt ondernomen want dit gaat echt te ver! Het is fijn om te weten dat je papa nu eindelijk zijn rust heeft gevonden en nu op een veel mooiere en liefdevolle plek is en hij nu over jou en je mama waakt! Na je verhaal gelezen te hebben vroeg ik me af hoe het nu met jou en je mama gaat, ik hoop van ganser harte dat je alles overwonnen hebt en liefdevolle mensen om je heen hebt en het zou fijn zijn als je een lief persoon hebt ontmoet die jou al zijn liefde geeft en je op handen draagt! In 2 jaar kan een hoop gebeuren ik weet er alles van, het zou mooi zijn als ik een bericht van je terug krijg waarin ik te lezen krijg dat je inmiddels een gezinnetje hebt, hoe geweldig zou dat zijn! Maar lieve Vera het aller belangrijkste is dat jij gelukkig bent met jezelf en met alles om je heen waar je van houdt!
Lieve Vera ik zou het leuk vinden om iets van je te horen al is het maar iets kleins want je verhaal greep me echt aan!
Ook de woorden in de reactie van Anoniem helpen je zeker! God helpt je overal bij, ook jij bent een kind van God en God zal zijn kinderen nooit laten vallen! Ga op je knieën en leg al je zorgen bij hem neer en vraag of hij je kan helpen, maar Hij wil wel zien dat je hem lief hebt en dat je hem wil aanvaarden als je schepper, want ook voor jou is hij gestorven!
Jezus stierf voor jou om jou eeuwig leven te geven: “Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.” (Johannes 3:16).

Lieve Vera, ik wens jou en hopelijk nog samen met je moeder een heel gezond en gelukkig leven toe!

Hartelijke groet,
Jeany
P.s ik hoop op een reactie van je!

Hoe gaat het nu. Dit is 2 jaar geleden

Ik heb je verhaal gelezen vroeg me af. Hoe gaat het met je ?

Hoi je verhaal is zo herkenbaar voor mij. Wat een rare situatie is het eigenlijk. Alles voor elkaar maar niemand waar je het oprecht mee kan delen.

Ik vraag me af hoe gaat het nu eigenlijk met ?je? Operatie goed gegaan hoe voel je je nu en hoe staat het leven er nu voor?ben je al ondertussen wat meer gehoord en gezien door de mensen om je heen of ben je nog steeds alleen eenzaam? Liefs Corina

Ik ben 68 jaar net mijn relatie verbroken zou ook wel willen praten

Jeetje wat een eenzame mensen in nederland . Waar woon je. Ik ben 57 kom uit drenthe.
Hoop dat we wat kunnen betekenen voor elkaar

Misschien kan haptotherapie helpen om met deze gevoelens om te kunnen gaan.

Gr. Anoniem

Een hond wordt in Vlaanderen meer gestreeld dan een ( oudere) vrouw/man. Toch ben ik terughoudend t.o.v. mannen die alleen en vooral op sex lijken uit te zijn.

Ik begrijp U volledig Ivan . Mijn liefste vrouwtje is 3,5 jaar overleden. Ik mis aanraking, knuffel

Knoop dit goed in je oren want dit is iets waar ik sinds tienerjaren al in geloofde. Innerlijk is veel belangrijker dan uiterlijk. Helemaal eens met wat je zegt over knappe mensen met lelijk karakter. Heb er zelf ook genoeg gekend en snapte ook nooit dat die populair waren. Zou wel een angst reactie zijn om er bij te willen horen maar als je geen mooi innerlijk had hoorde je niet tot mijn vriendenkring. Blijf aub focussen op je innerlijk en wat je ervan kan maken, heb je veel meer aan want uiterlijke schoonheid vergaat,innerlijke niet.

Ben het eens met Millie,

Ik zal je zeggen al ben je zo knap van buiten als je innerlijk zo verrot is dan is het uiterlijk ook maar een leeg omhulsel dus wees blij voor de mooie eigenschappen die je hebt en laat andere je niet vertellen dat je niet mooi bent want iedereen is mooi op zijn eigen manier diegene die je afbranden hebben zeker een probleem met zichzelf dat heeft totaal niks met jou te maken

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje.

Groetjes,
Mide

Heftig!!!

Heel herkenbaar het wegduwen van mensen
omdat ze me toch niet begrijpen en ik er geen zin in heb om me kwetsbaar te tonen.
Ik wil niet dat ze medelijden hebben zoals ik laatst tegen een bevriend koppel zei ik vind het alleen aan tafel zitten eten heel erg
vanaf toen hebben ze me uitgenodigd om regelmatig bij hun te komen eten maar dan voel ik me nog zieliger.en dat bedoel ik ook niet als ik iets zeg dat andere het dan zouden oplossen of zich verplicht voelen iets te doen.

Inderdaad heel herkenbaar
ik word binnenkort 33 jaar en ik ben ook terecht gekomen in een situatie waar ik mensen weg duw
geen vertrouwen meer heb in anderen en in mezelf
om dat verdriet te verdoven ben ik steeds vaker alcohol beginnen gebruiken waardoor mijn familie het ook stilaan heeft gehad
ik zie allemaal mooie dingen aan mij voorbij gaan en ik krijg er maar geen vat op om ook gelukkig te kunnen zijn
mijn leven is gestopt toen ik mijn partner ben verloren en men hele leven ineens is omgeslaan van puur geluk naar diep verdriet
ik wil wel graag nieuwe mensen leren kennen maar het lukt me niet om goede vriendschappen te vinden
ik trek steeds mensen aan met verkeerde bedoelingen

Lieve Patrice, wat enorm verdrietig dat jouw moeder én jouw steun en toeverlaat is overleden. Kan me zeer goed voorstellen dat je bent ingestort en het leven het licht is verloren. Ik denk dat het wel op lange termijn fijn is om de deur naar jouw petekindje, broer en zijn kindjes open te houden. Sociaal isolement, helemaal als het gaat om het ontbreken van hecht contact met groot emotioneel, betrokken component, is als een glijdende schaal het diepe in. Het is zo knap van jou wat je al hebt overwonnen aan (tegen)slagen. Je kunt dit, ook al voelt het zwaar en donker. Blijf in contact met jouw broer en de kids, al is het eens per week samen eten, de kinderen van school halen etc., en praat er daarnaast met een professional/derde over. Via de huisarts kun je doorverwezen worden naar een praktijkondersteuner GGZ of bijvoorbeeld naar een psycholoog gespecialiseerd in rouw. Heel veel liefs en sterkte toegewenst!

Hoi ik voel wat jij voelt en zou graag een vriendschap opbouwen waar je een paar dagen per week bij elkaar loggert. Wat vind jij van dat idee. Ik hoor van je groetjes

Dikke knuf

Tranen in mijn ogen van herkenning en van grote dankbaarheid in mijn hart nu ik weet dat er iemand bestaat die zo lief is als jij 💝

ik dacht na de dood van mijn man ik iemand had voor mij zelf maar is zo niet nu hij ziek is zie ik maar pas hoe het in mekaar zit en voel mij als de 5 wiel aan een wagen dus ik voel me over bode ik hoor er precies er niet bij hij vraagt me wel mag ik mee gaan met hun wat moet ik zeggen neen ik heb gezegd ga maar en voel me gekwetst in mijn hard wat moet er nu gebeuren

Anoniem, bedankt voor je lieve woorden. Het doet mij goed. En wel meer mensen hier denk ik. Godd bless. Ik wens jou veel sterkte en geluk! ❤️💋

Hoi, alsof ik mijn eigen verhaal lees. Mijn vriend is ook opeens vertrokken, in november vorig jaar. Na 20 jaar relatie. Hij had het uitgemaakt 6 weken nadat mijn vader was overleden. Twee enorme klappen. Gelukkig heb ik nog een hond net als jij en moest ik wel naar buiten. Sinds januari heb ik hulp van een psycholoog, ik was zwaar depressief. En gelukkig heb ik ook aardige vrienden. Maar de enorme dubbele rouw moet je zelf doorheen. Met mij gaat het inmiddels iets beter, ik hoop met jou ook.

Ook mij is dit overkomen, plotseling stond ik er alleen voor. Het is voor mij nog steeds onbegrijpelijk hoe iemand waar je jarenlang mee hebt samen gewoond plotseling kan ' verdwijnen.

Wat een klote streek van hun.
Het toont ook dat jullie beter verdienen.
Hoe gaat het met jullie?

Ik hoop dat tijd de wonden een beetje zullen genezen

Gaat alles goed ?

Bij mij betrof het mijn vriendin die er na 13 jaar vandoor ging, ook zonder enige waarschuwing...13 jaar voor mijn gevoel door de plee gespoeld.

Ze heeft mij opgezadeld met een hoop gedoe en ellende (o.a. het uitspelen van mijn zoon voor financieel gewin), maar goed het is wat het is (een man mag niet klagen, zich ellendig voelen en bovenal geen emoties hebben of tonen);

Sinds het hele voorgenoemde gebeuren zie ik mijn zoon enkel nog in de weekenden en ben ik daarnaast mijn plezier in hetgeen ik leuk vond om (samen met iemand) te doen verloren (ik heb immers buiten mijn zoon niet echt iemand meer) .

Feestdagen? Ik zit er niet meer op te wachten, enkel als mijn zoon er is heb ik een reden, namelijk: voor hem! Ik vond o.a. kerst vroeger altijd leuk, alléén ik zie het niet inmiddels meer gebeuren dat ik ooit nog dat fijne gevoel terug ga vinden/krijgen.

Wat betreft het begrijpen of mensen er een eind aan willen maken? Ik vat het wel, voor mijn gevoel rest mij niets anders dan het uitzitten van mijn tijd, in elk geval tot mijn zoon oud en wijs genoeg is en zonder zijn vader kan waarna ik het leven vaarwel kan zeggen...Ik heb (5+ jaar zo eenzaam/alléén) geen hoop meer en mijn dromen/wensen (een rijk gezinsleven) zijn vergaan (die doen er ook niet meer toe) en dan ben ik pas 38..

Hoe dan ook: sterkte en ik hoop dat jij jouw weg (wel terug) vindt. Voor mij is het te laat (ik zit niet te wachten op woorden als 'het is nooit te laat', dat zijn wat mij betreft dooddoeners).

Gegroet,

TotaalNietBelangrijkWieIkBen

Mijn vriend vertrok 3 weken geleden plotseling. Ik kwam uit mijn laatdienst en hij wou weg. Gisteren vernam ik dat hij al samenwoont met een andere vrouw. Het doet zo pijn. Ik hield zo van hem. Hele dagen ben ik verdrietig. Kom ik hierover heen ?

Hoi Sandra,

Vast wel. Het klinkt misschien lullig maar als vrouw heb je voldoende keuze en potentiële opties qua mannen (andersom is dat echt niet zo, zeg ik uit eigen ervaring).

Het is nog vers (3 weken) maar met enige tijd voor verwerking en weloverwogen keuzes moet het niet lastig zijn om een leuke nieuwe vent te vinden. Voor mezelf sprekende kan ik het andersom wel vergeten, maar goed ik heb dan ook opgegeven met mijn 38 jaar.

Succes en sterkte,

Als je dit niet zelf heb ervaren is het moeilijk ye begrijpen voor wie dan ook, zit er nu ook ,en was een van de meest sociale mensen.

Vrouwen geven vaak zeer duidelijke hints als een relatie niet goed gaat. Mannen zijn subtieler met hun hints. Als ik terug kijk naar mijn ex waren er zeker wel hints maar het gaat zo geleidelijk dat je niet merkt dat hij minder aandacht aan je geeft. Beetje bij beetje wordt het minder en dan opeens zijn ze weg.
Meeste vrouwen proberen met praten om een oplossing te vinden, mannen houden het in hun hoofd en maken hun besluit zonder een poging gedaan te hebben om er samen uit te komen. En vaak wacht een man ook tot ze vervanging voor jou hebben.
Mars en venus cliché en tuurlijk geldt het niet voor alle mannen en vrouwen maar wel voor veel.

Sterkte lieve Anouk

Ben je de dagen doorgekomen?

Hoi Jes, Je verhaal is echt zo ontzettend herkenbaar. Met wel een heel groot verschil! Mijn man staat hier namelijk echt totaal anders in dan mij. En hier hebben we dan ook vaak ruzie over. Dat maakt mij enorm eenzaam.

Ook wij hebben geen vriendenkoppels (meer) om samen leuke dingen te beleven. We zijn nu beiden 54 jaar. Mijn man zegt dat hij genoeg heeft aan de sociale contacten op zijn werk, en dat hij blij is dat hij na alle drukte op de bank kan neerploffen. Hij doet zich dan ook totaal geen moeite om samen (nieuwe) sociale contacten aan te gaan.

Helaas ben ik zelf al jong afgekeurd, dus heb verder ook geen collega's. Mijn man zegt "als je zou werken dan zou je er anders over denken, dan ben je moe en heb je daar geen zin meer in " Maar dat betwijfel ik oprecht. Om mij heen zie ik toch allemaal mensen met gezellige vriendenkoppels, die tochna het werk, weekend of vakantie samen leuke dingen ondernemen.

Vroeger hebben we deze vriendenkoppels wel gehad, en dat was een leuke tijd! Maar ze zijn of bv gescheiden, of naar het buitenland verhuisd , overleden etc.

Ik mis die gezelligheid enorm, mede ook omdat ik enigskind ben en behalve mijn moeder, verder geen familie heb om op te bouwen. Nooit eens iemand die vraagt hoe het met ons gezin gaat.

Ook voor onze kinderen (nu 10 jaar en 12 jaar) vind ik het een groot gemis en geen goed voorbeeld. Ik merk dat ze het moeilijk vinden om hechte vriendschappen aan te gaan, omdat ze dit voorbeeld van ons niet hebben gekregen (vriendenkoppels waren er namelijk voor hun geboorte). Ook vind ik het heel erg dat ze buiten ons gezin bij niemand echt terecht kunnen, behalve bij mijn moeder die op leeftijd is, en dat er niemand is waarbij ze een speciaal plekje innemen en die naar hun informeert.

Mijn man ziet dit helaas dus echt totaal anders. Zegt dat ik niet zo moet zeuren. Maar ja, die trekt de deur achter zich dicht en gaat gewoon naar zijn werk en collega's.

Ik zou echt heel graag met jullie in contact willen komen, maar helaas gaat dat niet via deze website. Zo ontzettend jammer om verhalen vol herkenning te lezen, maar verder met niemand in contact te kunnen komen.

Ik hoop oprecht dat jullie samen leuke vriendenkoppels gaan vinden. Gelukkig staan jullie hier beiden hetzelfde in, dus gaat het zeker een keertje lukken.

Dag Charlotte, je schrijft dat je afgekeurd bent en daarom niet werkt.

Heb je weleens overwogen om op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk of activiteiten in je omgeving (bijvoorbeeld een buurthuis of op de school van je jongste kind) waar je andere mensen kunt ontmoeten en je ook bijvoorbeeld 2 dagen per week andere mensen om je heen hebt. Wie weet wat daar uit kan komen? En je kunt er ook nog eens plezier en voldoening uit halen.

Goedemiddag ik ben 58 en ook jaren al eenzaam.
Ik doe vrijwilligers werk en nog ander betaald werk.
Het is heel moeilijk kennissen op te bouwen als je wat ouder bent en geen kinderen hebt.
Jammer idd dat hier geen gelegenheid is elkaar nader te leren kennen. Er zijn idd veel verhalen hier waarin ik mezelf herken.
Lieve groet allemaal.
Vio

Wil gezelligheid

Hallo Vio, het is inderdaad ontzettend moeilijk om een kennissen kring/vriendschappen op te bouwen als je (wat) ouder bent en geen kinderen hebt. Veel van de verhalen die ik hier lees spreken me aan....omdat ik in hetzelfde schuitje zit. Het is echt jammer dat er geen gelegenheid is/bestaat om 'lotgenoten' beter te leren kennen. Ik ben totaal niet 'technisch' ingesteld wat internet betreft dus kan ook niet echt helpen wat dat betreft. Maar misschien is er iemand die 'ons' met elkaar in contact kan brengen buiten deze 'site' om. Groetjes.

Ik zou hier geen telefoonnummer plaatsen (als het al mag)
Maar je zou een emailadres aan kunnen maken om zo een eerste contact te leggen bv.

Ze zouden hier mail moeten kunnen ontvangen met contactverzoek per verhaalnummer. Die krijgt dan een mail met een email adres en kan dan wel of niet contact zoeken met die persoon. Ja, zoiets als vroeger met die contactadvertentie's maar dan anders.

Ik zou me dan meteen aanmelden 😉!

Verdrietig

Nou heb je eigenlijk toch een klein beetje een verhaal verteld...

Zo herkenbaar.

Ik wil geen verhaal vertellen. Mooi gezegd.
Ik weet ook niet meer wat nog te zeggen zo eenzaam, zoveel jaren zo eenzaam in de leegte leven. Leeg opstaan en slapen gaan. Dagen, weken, jaren en nu weer dwalend op het lege web.
Er zo graag voor iemand willen zijn. Iemand die er zo graag voor mij wil zijn. Met elkaar mee leven. Oprecht en echt. Leven. Het zou zo fijn zijn. Als alle eenzame mensen die samenkomen op deze site elkaar nu eens konden bereiken. Dan zijn de psychologen die je hier wel kan contacten misschien wel overbodig. Contact konden maken met gelijke.
De verbinding. Het hoeft er maar 1 te zijn en je wereld veranderd. Maar ook hier op deze website, even zo dichtbij een ander, blijft het na het moment van gedachten na het schrijven van dit bericht helemaal leeg. Je verhaal kwijt kunnen in de leegte.
Hoe eenzaam is dat.