Eenzaamheid - Lotgenotenverhalen

Ik herken het wel, ik vind het ook niet makkelijk om met mensen in contact te komen. Ik. begin me ook steeds meer terug te trekken. Ook merk ik dat vrijwel iedereen alleen maar met zichzelf bezig is in deze ik-maatschappij. Iedereen is met zn eigen sorres en overleven bezig lijkt het wel. Als jer eenmaal uit ligt is het moeilijk om er weer bij te komen of je moet lid worden van een vereniging of wandelclubje ofzo.
Je hoeft je niet te schamen voor je eenzaamheid, vrijwel alle mensen hebben er meer of minder last van. Veel mensen voelen zich niet begrepen of niet gewaardeerd in deze samenleving.
Alles lijkt fake en alles is prestatie gericht hier.
nou ja, ik hoop dat je alsnog een gezelliger tijd tegemoet gaat !

Je hoeft je niet te schamen. En denk vooral niet dat het aan jou ligt.
Uit onderzoek is gebleken dat Nederland en België dé landen zijn waar nieuwe vrienden maken het aller aller moeilijkst is.
Iedereen is druk druk druk en alleen maar bezig met het eigen gezin en geld verdienen voor de volgende vakantie.
Nogmaals het ligt niet aan jou maar aan de mallemolen van het leven waar de meeste mensen nou eenmaal in vastgeroest zitten.
Ik hoop dat ik hiermee niet alleen jou een hart onder de riem kan steken maar ook iedereen op dit forum die tegen eenzaamheid aanhikt!

tja ik zit in een situatie dat ik eigenlijk geen contact meer aan kan gaan ik zal alle contacten af moeten houden en fietstochtjes moeten maken dat doe ik al heel lang in mijn eentje en dat vind ik heerlijk in mijn eentje in de natuur alleen soms is het zo mooi en komje op zulke mooie plekjes dat je het graag wil delen net als sommige ervaringen die wil je wel is delen maar dan moet je wel een luisterend oor hebben en mensen willen dat je naar hun luistert en hebben weinig tijd animo om naar jou te luisteren ze zijn toch voornamelijk met hun eigen leven en hun eigen problemen bezig en ze komen pas bij je als ze je hulp nodig hebben maar eigenlijk zit ik in een situatie dat ik veel dingen niet kan bespreken en om vragen te voorkomen kan ik met niemand meer contact leggen maar soms kom je niet onder het contact uit en dan moet ik heel veel verzwijgen en dat is lastig en dan denk ik dat kan ik je pas vertellen als ik op mijn sterfbed lig en het er niet meer toe doet maar wat moet je als iemand je iets vraagt wat je niet wil vertellen dat weet ik niet echt tja en als je het vertelt gaat het als een lopend vuurtje rond en het verhaal word steeds raarder en niemand behalve jezelf weet eigenlijk hoe het daadwerkelijk zit

Herkenbaar. Ook gescheiden na huwelijk met goede vrienden. Na scheiding beste vrienden kwijt geraakt. Nu vriend maar zijn kinderen leggen geen contact. We hebben geen vrienden. Ik mis een paar goede vrienden en voel me vaak erg eenzaam als mijn vriend er niet is. Dit is nu 5jaar bezig en het lijkt niet te beteren. Het is erg moeilijk om weer goede vrienden te maken. Ik ben nu 60. Had nooit gedacht dat ik me ooit zo zou voelen. Ik heb geen familie wat het natuurlijk moeilijker maakt.

Heel herkenbaar dit. Ook ik heb een scheiding achter de rug waarna iedereen me liet stikken. Ik heb een relatie gekregen en we deden alles met zijn tweeen. Ik heb daar een punt achter gezet omdat ik me alsnog alleen voelde.
Gelukkig heb ik werk en zie ik mensen maar de avonden, weekenden en straks vakantie… daar zie ik best tegenop. Ik ben 55 en vraag me af of het ooit beter zal worden. Heb wel kinderen maar die hebben hun eigen leven.

Ga sporten. Ik tennis en daar ontmoet je mensen. Zoek gelijkgestemden met de hobby’s die je hebt. Dat geeft gespreksstof. En misschien is je vriend niet de juiste. Je leeft maar 1 keer, blijf niet hangen Els want je vriend veranderd niet. Groetjes André

Er zijn ook lotgenoten, u zou misschien de casemanager kunnen vragen. Of een dagbesteding, veel mensen vinden dit vaak een grote confronterende stap, later als ik ze weer spreek hebben ze het erg leuk gehad. Tis het proberen waard.

Toen ik 19 was ben ik in therapie gegaan. Best lang. En toen ik 27 was weer.
Ik koos voor gezin of relatietherapie omdat zij met mij nadachten over relaties met anderen.
Nu zoveel jaar verder is het contact met mijn ouders bijna normaal te noemen en heb ik een partner. Ik ben net vlagen gelukkig. Mij hielp dat goed.

Hey hallo...

Wat vreselijk dat je je zo voelt en zeker als je ex dat aandikt... mr je hebt het met een goed hart gedaan door voor je gezin te gaan mr helaas jezelf in de vergetenheid gebracht... je had het ook kunnen combineren.

Je bent een zeer mooi persoon!!
Heel veel liefs yvon Noord holland

Het is toch jouw huis?
Bijt van je af. Zoals je verhaal nu klinkt laat je jezelf gebruiken.
Het lijkt dat je liever hier mee doorgaat, banb dat de eenzaamheid nog harde toeslaat als jij die knoop doorhakt. De bekende afstoot-nabijheid circel.

Het zal wel bonje worden, maar je moet ze eruit gooien. Verman jezelf neem een besluit en wijk er niet vanaf. Het is toch jouw huis, wie zich niet gedraagt gooi je eruit. Heel simpel, maar mensen houden van heel moeilijk doen over heel simpel.

Ik lees jouw versie van het verhaal.Maar mocht deze de waarheid zijn, schop dat mens inclusief dat kind met zijn irritante gedrag JOUW huis uit en zoek een lieve vrouw.

Hoi Kim,

Ik zit in hetzelfde schuitje. Als je eens wil sparren hierover, doe ik dat al te graag.

Groetjes,
Mide

Hoi,

Probeer je denkwijze te veranderen hoe moeilijk het ook klinkt, je gedachtes van nu bepalen je toekomst. Zijn er negatieve/bange gedachtes waar je in het verleden aan dacht uitgekomen? Dan is daar je bewijs.

Wees sterk, en wees dankbaar voor wat je hebt. Zodra je je rot voelt pak een pen en papier en schrijf alles op waar je dankbaar voor bent, dat kan een dak boven je hoofd zijn, de kleding die je draagt, je rekeningen die je kan betalen, je gezondheid enzo enzo ,,, Probeer je gedachtes te trainen verander je negatieve gedachtes te veranderen in leuke gedachtes, bijv het leukste moment uit je leven. Beeld het je in en en probeer dat zolang mogelijk vast te houden.

Ik hoop dat je het probeert , en wens je veel geluk en succes.

hoe oud ben je ?

Dag Toby,

Je verhaal komt me heel bekend voor. Door de eenzaamheid word ik nog angstiger en ga ik spieren opspannen, waaronder mijn kaken. Heb je al iets van meditatie geprobeerd? Of sporten kan ook heel veel doen.

Dag Toby
Ik hoop dat het momenteel beter met je gaat...
Ik vind het zo jammer dat je ouders niet weten wat er echt in je omgaat...En al zo lang ...Dat vreet ongetwijfeld bergen energie.
Ik heb een 26 jarige zoon met vergelijkbare problemen en ik ben zeer blij dat hij open is en zichzelf laat zien aan mij.
Waarschijnlijk ben je het niet gewoon om (met hen) over je echte gevoelens te praten. Probeer het en misschien valt het meer mee dan je denkt...Het beginnen met praten erover, de eerste stap is het meest lastig ...Het zou niet enkel jezelf maar ook je ouders deugd kunnen doen....

Groeten vanuit Gent

Mooi geschreven Anoniem!
Groetjes,

🌻 deze zonnebloem is voor jullie

Dankjewel🍀

Ik hoor je, been there done that.
Misschien is er iets onderweg of in wording/ontwikkeling. Zou er absoluut voor tekenen maar ben voorlopig nog niet verder gekomen dan een goedkoop adresje voor kaarsjes...😉
Maar zonder gein, begrijp je helemaal en ken het gevoel maar al te goed. Had je desalniettemin liever wat positievers meegegeven, een hart onder de riem gestoken.
Het lijkt er op dat hoe onverschiliger je ergens in staat hoe onwaarschijnlijker of kleiner de kans ook lijkt te worden dat zoiets in die gevallen ook daadwerkelijk gebeurd. Pas als je vrees hebt voor iets, rolt het balletje anders. Een gedachte toch die bij mij sterk overheerst en op een of andere manier meer voelt als nóg een straf.
Overigens nog steeds zonder ook maar enig idee te hebben waaraan ik het allemaal te danken heb...

Hoe dan ook sterkte, welgemeend en voor wat het waard is.

Wij worden denk ik 100 als straf ofzo. Waarschijnlijk als wij wel iets krijgen komt als straf onze overlevingsdrang naar boven.
Ook al zou ik morgen verliefd worden en anders denken, dan nog is het in mijn basis niet goed. Ik ga begin volgend jaar EMDR krijgen want waarschijnlijk is mijn zeer ongelukkig gelopen leven gebeurd ivm trauma's in mijn jonge leven. Maar dan nog, de lente en de zomer van mijn leven zijn verprutst en welke best wel bepalend zijn voor de herfst en de winter.
Eenzaamheid moet uit de taboe sfeer maar zelfs als ik het aangeef dan zeggen mensen alleen, wat vervelend en daar blijft het bij. Iedereen heeft zijn eigen leven wat logisch is.
Ik zou zo graag willen dat ik andere mensen de schuld kan geven maar dat kan ik niet. Ik kan alleen mijzelf de schuld geven omdat ik dit karakter heb waardoor ik bevattelijk ben.

Verliefd worden heeft sowieso een compleet andere betekenis gekregen en voelt al lang niet meer zoals het aanvankelijk bedoeld was in mijn beleving. Vandaag de dag is het belangrijker/waardevoller, bijna een vereiste, eerst met iemand gehuild te kunnen hebben na vol en recht in je hart geraakt te zijn. Iemand móet gek genoeg een zeker trauma meedragen of ellende gezien hebben om überhaupt je interesse te wekken en potentieel íets van een band op te kunnen bouwen met die persoon. Om heel misschien ook nog "verliefd" te kunnen worden, in die nieuwe zin van het woord zogezegd...
Zich met een smetteloos verleden in bepaalde trauma's van iemand proberen in te leven is prijzenswaardig maar zal op den duur en zelfs met de beste wil van de wereld  diezelfde mensen gaan vervelen en/of dwars gaan zitten. Omdat je er simpelweg geweest moet zijn op de bewuste momenten om de werkelijke impact te kennen/schade in te kunnen schatten. Erg triest maar niets is minder waar...
Omdat enerzijds een trauma (diep genoeg) ook niet te overwinnen is als je het mij vraagt. Uiteraard nogmaals afhankelijk van de graad en van iemands leeftijd, de periode waarin je de zware bepakking inmiddels al meegezeult hebt.
Anderzijds ben ik er wel van overtuigd dat
e.e.a. met een écht maatje (DOOR DIK EN DUN!) in zekere mate te beteugelen valt, leefbaar te maken weet je.
Respect voor elkaar en weten van elkaar waar je vandaan komt maar het nooit laten overheersen of afreageren op die persoon. Beiden voorbij kunnen kijken aan bepaalde a-typische reacties/"uitbarstingen" die soms erg vervelend kunnen maar ook eenvoudig terug te herleiden en te herkennen zijn.
Moeilijk te vinden maar je zal het in iemands ogen zien en aan je water voelen mocht je die persoon ooit treffen...

Het feit dat je aan de slag gaat met EMDR zegt me dat er ergens misschien toch nog een minimaal sprankje hoop zit en dat je gelooft dat er wellicht ook voor jou toch nog ergens een dekseltje verborgen ligt dat past op jouw spreekwoordelijke potje. Hoe vulgair dat ook klinkt bedenk ik ineens...😉🙈😊

Even sarcastisch, als ik als treiterij van het leven gedoemd ben om 100 te worden moet ik toch wat proberen ;-)
Zelf heb ik mijn trauma's nooit als excuses gebruikt voor mijn gedrag soms. Ik had een ex met zware PTSS wat bij elkaar olie op het vuur was en hij gebruikt zijn PTSS als excuses om een hufter te zijn als hij er last van heeft.
Voor mijn misschien nog partner in de toekomst is het belangrijk om het te herkennen als het gebeurd en dan gewoon rustig willen zitten met mij. Meer is eigenlijk niet nodig.
En verliefdheid, ik heb eigenlijk nooit meer diezelfde vlinders gehad dan met mijn eerste liefde welke van korte duur was (maar een paar weken). Die magie is nooit meer in die mate terug gekomen. Misschien hoort het zo omdat het voor het eerst gebeurd maar misschien ben ik erna nooit meer echt verliefd verliefd geweest.

Ook ik heb een jeugdtrauma.
Heb hier ook emdr voor gehad en imaginaire exposure therapie. 2 jaar lang.
Ik voel me daar vaak alleen in staan.
Er zijn niet veel mensen die mij begrijpen als je het zelf niet hebt mee gemaakt.
Maar ik moet zeggen dat ik het ook niemand gun. De dader is inmiddels overleden.Dat maakt dingen ook weer moeilijker. En ook de eenzaamheid. Ik ben nu 3 jaar alleen. Mijn vriendin trok het niet meer. Daarna moeilijk om iemand te vinden. En ik ben zeker niet veeleisend. Als ze maar lief is en geduld en begrip heeft.
En ze hoeft ook zelf geen jeugdtraumas te hebben. Ik ben meer gebaat bij een stabiel persoon. Dat geeft mij meer een gevoel van veiligheid. Ik heb een goede baan. Een eigen huis.
Een vriendenkring. Net 28 jaar geworden. Dus ik geef de hoop ook nog niet op. Maar de eenzaamheid blijft. Geen begrip vaak. Maar ik ga door. Wat moeten we anders. Sterkte allen

Goed om te zien dat je kunt relativeren. Bloedserieus bedoeld maar met een "lach" en wat spot gebracht. Iets wat je nog niet zo vaak tegenkomt bij verwante zielen die in een soortgelijk schuitje zitten. Die, in tegenstelling tot veel anderen die het wat minder of helemaal niet serieus nemen, wél een idee hebben wat erachter schuil gaat.

Ervaring leert dat er in veel gevallen weinig tot geen plaats is voor een geintje, er met de beste wil geen lucht in het gesprek te krijgen valt...
Of dat er juist allesbehalve een goed/serieus gesprek gevoerd kan worden met die persoon. De overdreven geforceerde grappenmakers die er alles aan doen om vooral dat uit de weg te kunnen gaan weet je...

In alle gevallen staat of valt het echter hoe dan ook met het feit of er iemand echt geïnteresseerd is in het verhaal en ook daadwerkelijk bereid is wat tijd te investeren en moeite wil doen weet je.
En inderdaad, het hoeft zo moeilijk allemaal écht niet te zijn. Iedereen is te druk met zichzelf en doet vooral heel hard zijn best om het tempo bij te kunnen houden. Wij lijken een beetje in de categorie "overtollig gewicht" terecht te zijn gekomen.
Zo voelt het toch in ieder geval...

En alle sterkte voor jou ook Davy, sowieso geen leeftijd om met dit soort zaken bezig te zijn. De aanstichter/veroorzaker is er niet meer weet je. Alles behalve eenvoudig maar probeer dat juist te laten werken in je voordeel. Probeer het daarmee ook af te sluiten, eveneens te begraven/verbranden zogezegd...

Éen persoon/partner die je begrijpt is wel zo veel méér waard dan alle therapieën gecombineerd op een hoop als je het mij vraagt. Zoek het in wat andere uitgaansgelegeheden o.i.d., daar waar leeftijdsgenoten komen met een wat andere (meer volwassen maar ook ruimdenkendere) mindset?

Nogmaals sterkte, hoe dan ook!

Hoi Davy,

Ook veel sterkte.
Mijn ervaring is juist dat voor partners die voor ons geschikt zijn best lastig is. Iemand die het geluk heeft ongeschonden te zijn heeft vaak juist weinig levenservaring om te snappen wat geestelijk pijn doet met een mens en komt er juist vaak onbegrip. Maar iemand die zijn eigen trauma's heeft moet dan wel weer passen op jouw trauma's zodat ze niet elkaar triggeren. Dit heb ik met mijn eerste partner meegemaakt, het laaide het vuur alleen maar op. Mijn 2e partner snapte de ballen er niet van en is gevlucht en ik ben niet heel erg, af en toe mijn buien maar als iemand zelfs niet wil proberen om jou te begrijpen (empathie) dan is het ook over. Mijn laatste partner paste eigenlijk perfect, beide onze dingetjes maar konden elkaar versterken. Echter was hij ook een pathologische leugenaar. Jammer voor mij.
Ik heb genoeg mannen om mij heen (helaas getrouwd) waarvan ik denk, ja dat is een type man waarmee ik zeker ben dat mijn aanvallen nog verder gereduceerd kunnen worden maar dit zijn vaak wel mannen die hoger opgeleid zijn. Ik weet wat ik nodig heb, een man die mij ontzorgd en dan bedoel ik dat ik niet overal verantwoordelijk voor ben en als een soort ouder achteraan moet om te zorgen dat hij zijn verantwoordelijkheden neemt. Dit had ik zeer zwaar bij mijn 2e partner. Die is een paar keer werkeloos geworden en vervolgens moest ik achter zijn broek aan zitten dat hij ander werk ging zoeken.

Relativeren ja daar ben ik wel redelijk goed in en kan ook best donkere grappen overmaken. Alleen van een ander kan ik deze waarderen als ze in hetzelfde schuitje zitten. Iemand die dat niet zit waardeer ik dit soort grappen niet en voelt dan meer aan als een soort leedvermaak.

Ik ga regelmatig weg. Meestal met een vriendengroep. Maar dan iemand tegen komen lastig. Vaak zijn ze al bezet. En ook moet je tegenwoordig uit kijken hoe je een vrouw benadert. Kan het wel of niet. En ook ik heb wel vrouwen om mij heen. Maar die zitten in onze vriendengroep. Sommige ken ik zelfs nog van de basisschool. De meesten zijn niet meer single en/of het is vriendschap. Ik kan soms getriggert worden door kleine dingen. Dan is het fijn als ik even met rust gelaten wordt. Anders kan er een woede uitbarsting op volgen. Ik heb dit gelukkig wel steeds beter in de hand. Het lijkt mij moeilijk voor een vriendin. Mijn ex had hier veel moeite mee. Zij heeft in haar jeugd veel met agressie te maken gehad. Dit heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ze bang werd van mij. En steeds meer afstand nam. Daarom hoeft het zeker niet altijd te werken als je beiden een trauma hebt. Maar het wil ook niet zeggen dat het niet kan. Overigens ben ik nooit lichamelijk agressief naar haar toe geweest. Maar zeker wel verbaal.
Ook vindt ik het belangrijk dat je ook allebei je eigen leven hebt. Ook ruimte voor andere dingen. Dat je elkaar niet benauwd. En dat je goed samen kunt praten. Het belangrijkste. Dat lost vaak al veel op. En ik hou ook zeker van humor. Samen kunnen lachen. Ook belangrijk. Ik heb ook echt niet veel eisen. Maar ze moet ook interesse in mij hebben. En dat gebeurt steeds niet. En ik begrijp niet waarom. Maar ik blijf hoop houden. Nog ruim 70 jaar te gaan voor ik 100 ben. Maar hoop wel eerder.

Kom het ook met regelmaat tegen bij dames in mijn kennissenkring inderdaad. Slechts bij een enkeling heb ik het gevoel ook mentaal op dezelfde golf te zitten, op langere termijn gezien met name ook...
De dames zijn eveneens getrouwd/gebonden maar worden "puntje bij paaltje" niet bepaald gehinderd door heel veel loyaliteit wat dat betreft...😉 Het punt is dat ik persoonlijk simpelweg niet zo in elkaar steek, zelfs niet al zou het Miss World betreffen.
Realiseer mezelf terdege dat het leven wellicht een stuk minder gecompliceerd zou zijn geweest als ik die eigenschap nooit gehad zou hebben... En ook daar meer en meer het gevoel krijg deel uit te maken van een uitstervend ras...😊
Even los van het onderwerp en een compleet ander hoofdstuk vooral ook, haha.

Misschien moet ik op Oudejaarsavond mijn beste nylon jasje aantrekken om vervolgens klokslag 12 midden in de vuurlinie te gaan staan met een bullseye in mijn hand. Wel mét de garantie op een voltreffer en zónder het risico dat een opname in Beverwijk de volgende "straf" in rij zal worden en ik alsnog tot mijn 100 door zal moeten bijven curven...! 🙈😄

Ik heb een jaar geleden interesse gehad van de buurman maar die bleek uiteindelijk alleen op sex uit te zijn. Uiteindelijk heeft hij mij gedrogeerd maar ik voelde het gebeuren en ben heel snel naar mijn eigen huis gegaan. Eenmaal daar heb ik mijn bed kunnen bereiken en vervolgens een paar uur kon ik alleen maar stil liggen. Ik denk dat het ketamine is geweest.
Ik ga geen sex geven om de gezelschap ermee te betalen.

Oudjaars avond met nylon jasje, ik denk dat je dan inderdaad meer kans heb op Beverwijk hihi. Of oogziekenhuis Rotterdam. :-P
Ik heb soms ook ideeën hoor. Tropische vakantie en dan gaan zwemmen door tentakels van die giftige kwalllen ofzo. Maar dan denk ik, voor hetzelfde geldt ben ik dan de rest van mijn leven verlamd. Alles in mijn leven mislukt dus dat is ook gedoemd te mislukken hehe.

Een goede buur eej..., daar moet je het van het hebben ja. Als iemand je vroeger probeerde te "naaien", op wat voor manier dan ook..., was ik de eerste die het in iemands ogen lezen kon. Tegenwoordig..., steenkoud en zonder ook maar 1 keer te knipperen..., wordt oud..., drawing a fucking blank...😊
Is het de maatschappij of ik weet je...?
En alles terwijl ook maar iemand in zijn omgeving/buurt zich realiseert of "vergeet te noemen" dat hij dit inmiddels ook al bij 15 andere dames geflikt heeft. En éven zoveel levens daarmee serieus vergaloppeert heeft...!!

In alle opzichten hoe dan ook maar 1 oplossing voor in mijn boekje... Kost je een paar jaar maar dan heb je ook iets.
Chocoladepoppen inpakken voor Jamin, kerstversieringen voor Blokker, lekker druk in de werkplaats nu ook. Tijd vliegt...😉

En dat is "Vergaloppeerd" met een "d" btw, e.e.a. in het heetst van de strijd...😊

Och ik denk dat ik heel veel schrijf fouten maak.
Maar tegenwoordig is de eenzaam groter of je hebt er meer kans op doordat veel achter een laptop/tablet of telefoon zit en alles wordt daar uitgezocht. En zo is het ook makkelijker om alleen voor de lusten te gaan.
Overigens had ik deze avond weer een mooi voorbeeld (of was het nog 's middags) waarbij ik aangaf dat ik hulp aan het zoeken ben voor mijn trauma's omdat ik alleen maar meer eenzaam wordt. Ipv oh kom even gezellig kopje koffie drinken krijg ik reactie: Wat goed zeg dat je hulp zoekt en jammer dat de wachtlijsten zo groot zijn. Je ziet ook regelmatig op social media dingen over eenzaamheid en dat wordt driftig gedeeld maar dit zijn weer onze internet krijgers, daar blijft het bij. Als het werkelijkheid wordt dat iemand dit bij je aangeeft dan heb je opeens een besmettelijke ziekte.

Snap niks van je bericht. Kan ook aan mij liggen.
In ieder geval succes.

Ik ook erg weinig idd., wilde het niet zeggen...😊

Duidelijk niet van jou/"Anoniempje" dus en ergens wel een geruststelling ook...😉😊

Denk minder. glimlach meer.

Hoi anoniem P.

Afgelopen zondag hier naar lange tijd weer geweest. Ik wilde kijken wat ik allemaal geschreven had in mijn "slechtste periode".
Bovenstaande teksten herkende ik meteen van jou. Ik ken jouw schrijfwijze.
Vanmorgen wilde ik je bellen. Dingen uitleggen. Maar helaas volledig geblokkeerd🙈 Had het ook verwacht.
Ik ken je beter als jij zelf denkt. Ook al zal jij denken van niet. Daarom nu hier een reactie nog. Ik weet zeker dat je dit gaat lezen. En misschien heb je me ook wel geblokkeerd via de mail. Het geeft ook niet. Kan je nu helaas niets uit leggen. En ook wel "grappig" om het hier te plaatsen. Niemand snapt dit. Alleen wij. De plek waar we elkaar hebben leren kennen.
Maar geen contact is voor beiden goed. Ook al vindt ik dit zeker moeilijk. Ik begrijp jou zeker. Waar je mee worstelt. En vanuit mezelf kost het me gewoon teveel energie. Ik wil jou zo graag helpen. Maar jij kan dit niet toe laten. Dus ik ga je los laten in mijn hoofd. Niet in mijn hart. Ik ga geen contact meer met je opnemen. Maar de deur gooi ik ook zeker nooit dicht voor jou, voor hulp. Dat weet je. Zo zit ik niet in elkaar.
Ik gun je alles wat je nodig hebt.
En mezelf ook. Ik ben sterk en ga alles overwinnen. Stapje voor stapje.
Ik had je nog veel willen zeggen en uitleggen. Maar het is goed zo.
Ook voor jou het allerbeste.
En hou je altijd sterk mooie man❤

Liefs Madame M XXX

En ook alvast een rustige en hopelijk ook een mooie jaarwisseling. Voor iedereen overigens.
En waag het niet om dat nylon jasje aan te trekken. X M

Ik ben de topic starter en heb hier ook een paar keer gereageerd met anoniem ipv anoniempje. Overigens ben ik niet van het nylonjasje, wel weer van de kwallen.
Paar van de laatste reacties van dit verhaal is niet zo oke. Ja worden rare dingen gezegd maar het zijn wel dingen die door mij en anoniem (die als eerste op mijn verhaal heeft gereageerd) door onze hoofd gaan. Je hebt verschillende soorten eenzaam en wij hebben eenzaamheid die veroorzaakt is door psychische klachten. Ik lees veel over wat nu bij mij de issue is maar lees nu ook vaak dat psychologen het afschepen met te complex en sta je weer buiten. Het geeft allemaal gewoon niet veel hoop voor mij maar ondertussen doe ik mij best om gewoon te blijven functioneren.

Ik ben ook altijd alleen geweest. Niet altijd letterlijk maar wel diep ziels alleen. Ik heb veel meegemaakt. Ik zag plekken van de wereld die een "normaal mens" nooit ziet. In essentie ben ik ook graag gewoon gelukkig. Ik vecht voor mijzelf, ik sta altijd klaar voor anderen. Als ik dan eindelijk iets heb opgebouwd, heb overleeft, heb gefixt en weer op beide benen sta, word ik weer pootje gehaakt en val op mijn bek. Ik weet niet of ik nog lang blijf. Ik ben het zat. Maar dit mag ik niet zeggen. Want ik zou willen dat jij het niet opgeeft. HELP! Is wat ik nu tegen jou roep! Ik kan ook niet meer. Anders is het binnenkort vaarwel. Hoe gaan we verder?

Lieve traan

Zo hoeft het niet te gaan
Er is altijd een keuze
Wat wil jij?

Jou andere traan

Ik wil dat Nederland verandert. Ik wil dat mensen zichzelf weer serieus durven te nemen en geen ondoordachte politieke keuzes maken. Dat mensen niet in één seconde beslissen om iemand met een andere cultuur, huidskleur of seksuele geaardheid af te wijzen als vriend of vriendin. Ik wil dat mensen weer écht om elkaar geven en niet alleen voor de schijn. Ik wil dat iedereen nadenkt over in wat voor land we leven en in wat voor land we willen leven, zodat we onszelf serieus kunnen blijven nemen. Kortom, ik wil dat wij volwassen en beschaafde mensen worden.

Zolang er mensen vanwege hun geloof in elkaar geslagen worden, zolang er huizen opgeblazen worden met vuurwerk, zolang er illegale vapes met een smaakje aan kinderen verkocht worden, en zolang onze politici niet begrijpen dat wij hen gekozen hebben en zij dus verantwoording moeten afleggen aan de pers als die een eerlijke vraag stelt, voel ik mij in dit land niet thuis.

Andere traan, bedankt voor je steun.

Lieve allemaal,

Helaas zijn de meesten hier nogal alleen.
Toch wil ik in deze feestelijke tijd van het jaar iedereen een warme en vreugdevolle kerst toewensen. Moge de dagen gevuld zijn met liefde, geluk en samenzijn met dierbaren. Letterlijk of in ons hart.

Een speciaal woord van dank gaat uit naar degenen die zich hebben ingezet voor hun medemens. Jullie vriendelijkheid en vrijgevigheid maken de wereld een betere plek, vooral tijdens deze bijzondere dagen.

Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Met hartelijke groet,

Nou (ik ben topic starter), vandaag belletje gehad van de instantie en zonder schaamte of verontschuldiging werd mij koud medegedeeld dat ik wel zo'n anderhalf jaar moet wachten op hulp.

Hallo traan

Alles wat je zegt klopt. Heel mooi omschreven.
Vergeet niet dat je Nederland en mensen niet kunt veranderen. Hoe graag ik dat soms ook wil en denk.
Maar een betere wereld begint bij jezelf.
Als jij jezelf recht kunt aan kijken en echt vanuit je hart en gevoel leeft is dat al heel mooi.
Als je opkomt voor anderen en je ook echt kunt inleven in een ander. Als je echt moeite steekt in een ander. Dan ben je al een heel eind.
En dan heb je ook je antwoord.
Jij kunt mensen nog veel leren en geven.
Jij bent bijzonder. Jij bent het waard om hier te zijn!
Dankjewel voor al je mooie woorden.
Jij hebt gezorgd voor een glimlach op mijn gezicht.

Geen traan nu, maar een lach

Voor de topic starter
1.5 jaar op hulp moeten wachten kan niet
De maximale streef wachttijd is dat de hulp binnen 10 weken wordt opgestart
Maar vaak is dit al veel eerder
Als dit zo tegen jou verteld is moet je echt actie ondernemen.
Zelfs voor een opname is de wachttijd maximaal 3 maanden.
In de media staan soms andere verhalen van mensen.
Vaak gaat het dan om andere oorzaken die niet vermeld worden.
Maar de wachttijd is echt beduidend korter.
En gelukkig ook maar.
Veel sterkte en succes

Harold

Beste topic starter, geloof me, ik weet er alles van. En ik zit er ook nog steeds midden in. Alsof je drijft in een bootje, midden op de oceaan. Soms lijkt het een auto zonder remmen, je kunt hooguit sturen. Hopelijk komen er betere tijden voor jou. Neem het zoals het komt en laat je niet gek maken.

Mooi gezegd traan. Het leven is constant sturen.
Welke richting je op wil is aan jezelf. Geef je op of ga je door. Mijn motto blijft volg je hart. Want dat klopt altijd. Soms horen daar moeilijke stappen bij. Groei hoort ook bij het leven. Stilstaan niet.
En we hebben maar 1 leven waarin alles mag gebeuren. Alles heeft een reden. Ook al zien we dat vaak niet. Het is nooit te laat.

Andere traan

Je hebt een interessant verhaal Traan, zou graag gehoor geven aan je oproep.
Jammer dat het zo'n "ding" is om in contact te komen met iemand óp dit forum, buiten het forum om.
Ik begrijp dat er mensen zijn die erg geholpen zijn met enkel een goed bedoeld spreekwoordelijk hart onder de riem.
De mensen echter die dit station inmiddels al even gepasseerd zijn, zouden zo veel meer baat hebben bij een bakje koffie of een goed gesprek face to face.
Iemand in de ogen kijken om te beginnen en te zien in hoeverre iemand het werkelijk meent, hoe zwaar het weegt ook voor die persoon in het bijzonder.
Mocht de klik er ook nog blijken te zijn is het zo veel makkelijker om na verloop van tijd, in etappes en bij voldoende vertrouwen, wellicht het "hele" verhaal op tafel te leggen.
Naast tal van andere mogelijkheden uiteraard om te helpen of iets te ondernemen samen,  simpelweg genieten van elkaars gezelschap. Met name in "donkere" dagen als deze, dagen die tegenwoordig voor alles staan waar ze absoluut niet voor horen te staan en waarvan we ook nooit gedacht hadden ze op deze manier te beleven!
Dat beste wensen tijdens een jaarwisseling je ook weer een keer echt het gevoel geven dat er potentieel zomaar iets zou kunnen gaan veranderen in het jaar dat volgt. Ook werkelijk "jouw jaar" kán gaan worden zogezegd, zónder jezelf keer op keer voor de gek te houden...

Hoe anders/fijn zou dat zijn...?!

Wijlen "Hazes" wist in ieder geval nog waar híj zijn "eenzame kerst" aan te danken had...😉😊

Hai Harald, ik ga hier ook zeker niet op zitten wachten. Mogelijk dat het met mijn zorgverzekering heeft te maken, ze zijn nml nog in onderhandeling met mijn verzekeraard. Ik ga dit weekend ook maar even goed naar mijn zorgverzekeraar kijken en evt nog wisselen. Begin nieuwe jaar ga ik ook een afspraak maken met mijn huisarts. Anderhalf jaar is echt not done. Zeker de laatste jaren zijn mijn reacties op triggers veel sterker geworden, het lijkt of er geen rem meer op zit. Als ik nog anderhalf jaar zou moeten wachten zit ik straks thuis met pleinvrees ofzo.

Heel knap dat je moeite gaat doen om hulp te krijgen.
Ik wens je daarbij veel sterkte

Harold

Veel sterkte en succes Anoniempje! Ik heb bewondering voor je doorzettingsvermogen en vind het heel knap dat je op zoek gaat naar een oplossing dmv therapie. Ik wens je een mooier jaar toe!

Hoi anoniempje
Ik had jou reactie ook gelezen op het stukje van casper. Dit had ook mijn reactie kunnen zijn vanuit gevoel en emotie. Ik herken dat van mezelf. Ik schrijf ook vaak dingen op dat ik later denk dit had ik misschien iets anders moeten formuleren. Maar op dat moment hebben emoties en gevoelens de overhand. En ondanks dat dit altijd klopt misschien vanuit mij ook niet altijd even handig. Ik herken veel in jou vanuit mezelf. Toen ik dat las dacht ik misschien een facebook groep opzetten voor jullie om te helpen.
Want ik begrijp ook wat jij met jouw eenzaamheid bedoeld. Het eenzaam zijn vanuit je psychische gedeelte. Dat heb ik ook. Ik ben ook niet letterlijk eenzaam. Heb vrienden familie en collega's. Maar in mijn psychische gedeelte/trauma's ben ik wel eenzaam. En dat kun je eigenlijk pas echt begrijpen als je ook dingen hebt mee gemaakt. Die jou gevormd hebben zoals je bent. En dat kan ik anderen natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Alleen maar blij voor hun dat ze niet hebben mee gemaakt wat ik heb meegemaakt tenslotte. Ik denk dat je een mooie lieve vrouw bent met je hart op de goede plek. Maar dat je ook vaak worsteld met jezelf en je gevoel en emoties. En heel goed dat je emdr gaat krijgen. Dat heb ik ook gehad. En het haalt de scherpe randjes eraf. Maar trauma's blijven altijd een onderdeel van jezelf. Want wat gebeurt is gaat gewoon nooit meer weg. Maar het moet uiteindelijk "leefbaar" worden. Dat je ondanks alles ook nog kan genieten en simpelweg gewoon leven. Leven zonder dat elke dag, elk uur, elke minuut een zware last is. En weer van jezelf leren houden. Ook heel moeilijk. Ik ben mezelf ook geheel kwijt geweest. Ook nu nog soms. Zit momenteel in een echte vechtscheiding ook nog. Dus rust voorlopig ook nog niet. Maar wel een stap om weer dichterbij mezelf te komen. En voor mezelf te kiezen. Gewoon omdat ik dat verdien. En als jij dat ooit ook kan het echt weer van jezelf gaan houden omdat je dat gewoon waard bent dan komt er ook iemand in jouw leven. Dan kun je daar ook pas echt voor open staan en iets opbouwen wat wel gaat werken. En je bent denk ik ook nog vrij jong. Dus tijd genoeg dan nog.
En ik hoop dat je de negatieve gedachten die je soms hebt wat meer kan ombuigen naar vooral hoop en vertrouwen dat het beter gaat worden in de toekomst. Dat wens ik je echt toe. En veel kracht ook. Want het gaat zeker niet makkelijk worden. Uiteindelijk moet je toch veel zelf doen om te kunnen en mogen veranderen. Om er uiteindelijk beter uit te gaan komen. En als ik je ergens mee kan helpen laat het weten! Moeilijk op dit forum. Maar je mag altijd je verhaal kwijt. Je bent hier niet alleen in. Dat wil ik je laten weten. Heb namelijk het idee dat je soms een beetje "verloren" op deze site rond huppelt. En je eigenlijk gewoon echt hulp nodig hebt. Maar dat je ook gewoon helaas te lang moet wachten op "proffesionele "hulp zoals vele anderen.
Liefs van mij

Mooi geschreven lovely aan anoniempje 💗

Beste meneer of mevrouw Lovely,

Wat mooi geschreven, ook richting anoniempje… Doordat ik toevallig jouw uitgebreide reactie las, wil ik graag even reageren.

Je schrijft dat je een beetje "verloren" rondhuppelt op deze site. Misschien doe ik dat ook wel, en misschien doe jij dat ook. Misschien komen we elkaar hier toevallig tegen, juist op het moment dat eenzaamheid net iets te zwaar wordt, en herkennen we ons in hetzelfde gevoel van gemis.

Er zijn al veel fora op Facebook over eenzaamheid, Lovely… De vraag is in hoeverre dat werkelijk helpt. Voor sommigen wellicht wel, en toch ben ik ook lid van zo’n forum. Toch kan men daar net zo goed verloren rondhuppelen. Soms voelt het daar ook alsof je rondloopt in een eindeloze digitale stad, op zoek naar de uitgang. Dit is trouwens de eerste keer dat ik hier schrijf over eenzaamheid, want op Facebook ben ik nog niet zo ver.

Facebook lijkt persoonlijker, maar een forum zoals dit is weer laagdrempeliger. Ik denk dat er voor- en nadelen aan beide zijn.

Omdat je zo uitgebreid reageerde op iemand, wilde ik ook even reageren op jou. Want ik geloof dat jij je, net als ik, op momenten eenzaam zult voelen. En dat is misschien wel de beste manier om anderen te begrijpen en te helpen: niet zeggen "ik begrijp wat je bedoelt", maar "ik voel wat je bedoelt."

Ik wens je sterkte toe, net zoals jij anderen sterkte toewenst.

Van harte,

Luc

Mijn eenzaamheid is echt totaal verdwenen sinds ik een kat heb…. Ik weet niet of iemand hier iets aan heeft maar goed….
Uiteraard dien je je wel heel goed in te lezen alvorens je een kat neemt, het beestje verdient de aller aller allerbeste zorg en liefde.
Forum is fijn ivm anonimiteit, en herkenning, maar als je nog steeds eenzaamheid ervaart denk ik toch oom dat je onder de mens dient te zijn. Ik zit hier zelf dus niet vanwege eenzaamheid, maar ben soms aanwezig op het forum vanwege het vinden van tips op een ander topic, en daar voor in de plaats geef ik wat tips en steun terug op dat topic en dit topic. Vanwege ziekte dus weinig online op het forum maar in de toekomst hoop ik er voor meer mensen te kunnen zijn hier. Deze digitale stad is een opstapje naar de echte wereld, zo moet je het zien. Daarom vind ik bijvoorbeeld stichting Brabant maatjes ook een mooi initiatief, ze waren op tv ook, ze organiseren uitjes voor mensen die eenzaam zijn en dat bleek met kerst weer een groot succes te zijn, volgens mij was het op NOS te zien. Als uit je eenzaamheid wilt komen moet je in actie komen, want het komt niet vanzelf aanwaaien de oplossing. De eerste keer zal het vast spannend zijn zo’n uitje maar hoe vaker je iets doet hoe makkelijker het wordt.
Ik voelde en begrijp wat mensen hier bedoelen. Door te voelen begrijp je elkaar beter
Groetjes Anoniem

Mijn reactie was trouwens gericht naar Luc.

Daarnaast algemeen: Het durven openstellen voor echte goede vriendschappen en het vertrouwen hebben dat er soulmates zijn die hier in kunnen aanvullen is heel belangrijk om te beseffen. Je zelf kunnen zijn, is dus heel belangrijk, wat je ook je hebt meegemaakt, en elkaar goed begrijpen. Elkaar begrijpen is soms lastig merk ik, als je niet hetzelfde ongeveer hebt meegemaakt, daarom is het fijn om lotgenoten te vinden/hebben online en offline. Dus echt de verbintenis durven blijven opzoeken door jezelf te blijven zijn. En soms is er meer nodig dan alleen waardevolle vriendschappen om eenzaamheid te verminderen, inderdaad EMDR en therapie bijvoorbeeld. De zorgverzekering kan hier vaak veel in betekenen als je te lang moet wachten en bij online therapie kan je heel snel aan de slag (dit zou je als eerste stap kunnen doen)

Je bent altijd goed genoeg, altijd 💗 Jij mag er zijn!
Blijf hoop en vertrouwen houden

Anoniem

“maar als je nog steeds eenzaamheid ervaart denk ik toch oom dat je onder de mens dient te zijn“

Oom=ook

Omdat je je rechtstreeks tot mij richt, anoniempje, kan ik niet anders dan ook even reageren. (Hoewel we allemaal een beetje anoniem blijven hier, toch? 😊)

Ja, onder de mensen zijn helpt inderdaad wel even, dat moment van sociale magie. Maar zodra de deur achter je dicht valt, lijkt dat gevoel van verbondenheid soms een beetje als de laatste medjoul dadel: snel verdwenen. Het is best moeilijk om dat vasthouden.

Ik heb zelf enorm genoten van de tijd met mijn petedochter en haar moeder. We hebben samen lasergamen gespeeld. En hoewel dat nog niet zo lang geleden was, (iets meer dan een week) voel ik nu toch weer de eenzaamheid opkomen. Er zijn momenten dat ik me gewoon alleen voel, maar ook verbonden met anderen. Toch is de grens tussen gewoon alleen zijn en echt eenzaam voelen soms zo dun als de draad van een oude sok. En ondanks dat ik mijn best doe om niet in de diepte van de eenzaamheid te vallen (zoals hier schrijven bijvoorbeeld). Het lukt soms niet helemaal.

Maar goed, jullie worstelen hier natuurlijk ook met dit alles, anders zouden we hier niet zitten met onze anonieme berichten over eenzaamheid. Dus op de een of andere manier zijn we toch verbonden – zelfs als we elkaar nooit in het echt ontmoeten.

Het vorige berichtje van Anoniem was van mij, Luc, Ik zeg het maar even, want ik kan me voorstellen dat het af en toe lastig is om al die Anoniempjes uit elkaar te houden. Al denk ik dat als je elkaar vaker tegenkomt, je elkaar uiteindelijk wel leert kennen aan de schrijfstijl. Want schrijfstijlen zijn net zo uniek als vingerafdrukken

Dat is wel lang geleden hoor, een week….. vind ik persoonlijk. :-)
Als ik niet ziek was geweest en als ik geen kat had gehad, was ik ook gaan kijken zelf naar een relatie. Maar ik vind op mezelf zijn ook prettig, de rust opzoeken. Het is voor mij daarnaast ook een soort mindset. Voor mij is alleen zijn dus niet gelijk aan eenzaam zijn. Als ik tegen mijzelf zou zeggen dat ik niet eenzaam ben maar alleen dan voelt dat ook echt zo. Misschien houd ik mezelf voor de gek, nee grapje, maar ik ben oprecht niet eenzaam ondanks mijn tijdelijke ziekte.
Ik wou dat ik niet ziek was, kon ik zoveel meer betekenen voor andere…..
Helaas heb ik ook besloten om voor een lange pauze te nemen van het forum, maar over een lange tijd ben ik weer terug hier te vinden om andere te helpen. Want ik weet hoe eenzaamheid voelt, maar dan op een wat andere manier dan jullie weer.
Voor mij was het forum fijn vanwege herkenning van mijn Burn-out en het vinden van tips hierover. En Dit topic “ eenzaamheid “ had zoveel verhalen, dat ik het niet kon laten wat extra liefde te geven naar mensen die het nodig hadden

Wie weet spreken we elkaar weer over een tijd :-)

Anoniem

Ja ik wist wel dat jij het was Luc. Ja dat is heel leuk iedereen met z’n schrijfstijl!

Gr Anoniem! En tot misschien tot wederziens/spreken :-)

(En het was gericht aan jou schreef ik, maar was ook gedeeltelijk aan lovely en anoniempje trouwens :-) )

Nogmaals gr Anoniem

Een week lang geleden? Jeetje, ik had verwacht dat ik hier andere reacties zou krijgen. Ik kan me voorstellen dat sommigen hier langer contact moeten missen. Maar goed, tijd is ook maar subjectief. Voor mij voelt een week inderdaad als een eeuwigheid.

Wat fijn dat je bij je kat de liefde vindt die je zoekt! Ik kan me daar iets bij voorstellen. Geen gedoe met woorden, geen misverstanden – gewoon een kat die er is, die je kunt aaien. Heerlijk simpel.

Voor mij zou dat echter niet helemaal werken. Ik hou ook wel van een aai terug, en met katten is dat meestal bij mij een "krab terug". Misschien moet ik katten maar naar jou sturen. Jij lijkt tenminste te weten hoe je met die furieuze haarballen moet omgaan. 😊

Ik geloof trouwens zeker dat je gelukkig alleen kunt zijn, maar dat hangt natuurlijk ook af van hoe vaak je je vrienden ziet. Zelf bel ik elke dag met iemand, en dat helpt enorm. Maar ja, dat fysieke contact mis ik dan wel weer… Gelukkig staat er in maart een cursus op de planning. Een prima excuus om weer eens onder de mensen te komen.

Fijn dat je herkenning vindt op het forum van je burn-out. Hopelijk heeft het forum je zelf geen burn-out bezorgd, met al dat typen en lezen! (Grapje, natuurlijk.)

Fora zijn trouwens net als treinstations: je ontmoet elkaar even, zegt gedag, en gaat weer je eigen weg. Ik wens je een mooie reis zonder de zware koffers van een burn-out – dat maakt de reis een stuk aangenamer …

Van harte,

Luc

Ja 1 of 2 keer iemand zien pw is do-able. Soms 1 x per twee weken ook wel, maar minimaal 1 x per week zou ik toch wel aanraden om eenzaamheid te voorkomen. Hangt ook af wat voor werk mensen hebben

Op trein stations zegt amper iemand nog hoi tegen elkaar :-) dit forum is toch wat anders! In positieve zin! Ja ik heb even een halte gepakt waar ik een tijdje blijf en daarna kom ik hier weer terug, net als een stedentripje hahah. Ja die koffers raak ik wel ergens kwijt, step by step

Veel plezier met je cursus!

Ja met katten moet je geduld hebben! Maar ze zijn eigenwijs, grappig, lief, troosten je zelfs, oordelen niet. Een hond is misschien nog leuker maar vaak niet te doen voor werkende mensen

Bedankt voor je berichtje! Ik wens je een fijne tijd op dit prachtige stationnetje

Groetjes
Anoniem

Af en toe een anoniempje aanspreken in die grote zee van mensen kan ook verrassend veel doen. Zelfs iemand die aan de halte staat te wachten, zomaar voor een gesprek onderweg naar ergens anders. Maar wacht eens… Blijf je daar dan een tijdje aan die halte, zeg je? Ga je er overnachten? Dat klinkt behoorlijk frisjes. Voor mij liever honger dan kou, zeker in deze tijd van het jaar. Zelfs hier, in ons “warme” zuidelijke België, blijft het behoorlijk kil. Hopelijk komt je busje zo! 😊

Overigens, er zit wel wat verschil tussen een hond en een kat, hè? Katten zijn zo heerlijk zelfstandig. Ze vangen zelf hun muizen terwijl jij nog bibbert aan de halte. Honden daarentegen wachten trouw en braaf op hun baasje of bazinnetje. Misschien daarom dat ze zo populair zijn – ze zullen je nooit verlaten ….

Hoi luc

Ook een reactie van mij aan jou. Dankjewel voor je berichtje. Ik heb niet het gevoel dat ik echt verloren op dit forum rond huppel. Maar misschien is het soms wel inderdaad zo. En heb je gelijk. Meestal op mijn "mindere" momenten vooral. En door er dan voor anderen iets positiefs op te zetten voel ik me meestal weer iets beter.
Ik ben inderdaad niet eenzaam in de zin van niemand om mij heen hebben. Maar wel in het gevoel wat ik nog regelmatig heb, ineens weer uit het niets komt opzetten. Een soort leegte wat dan overheerst. Een soort diepe pijn. Eigenlijk ook niet uit te leggen.Iets wat dan de controle over mij neemt. En dat is voor anderen vaak moeilijk te begrijpen. En dat kan ook helemaal niet als je zelf die dingen niet hebt mee gemaakt. Dan kun je het proberen te begrijpen en luisteren. Maar dat gevoel...dat is niet te begrijpen voor anderen. En daar voel ik me dan inderdaad eenzaam in. En ondanks emdr...nog steeds therapie...trauma's vast gesteld. Cptts ook. Ik weet nu dat je dingen niet letterlijk kunt overwinnen, kunt vergeten, uitschakelen alsof het allemaal nooit gebeurdt is. Het is een deel van mij. Maar de scherpe randjes zijn er op dit moment vanaf zeg maar. En ik ben ook een echte vechter, en een doorzetter. Ik wil hier bovenop komen. Maar moet ook nog dingen beter onder controle krijgen. Met name grenzen aan geven. En vooral zelfliefde. Maar gelukkig gaat dit steeds beter. Ik hoef ook echt geen medelijden van anderen en voel me ook echt niet zielig ofzo. Mensen die mij voor het eerst leren kennen zullen ook weinig tot niets aan mij merken. Ik ben altijd supervrolijk, sociaal etc. Leg ook heel makkelijk contacten. Ben heel open. Ik kan gewoon als het nodig is een masker op zetten. Dat wel. Alles even uitschakelen zeg maar. Maar als ik alleen ben komt dan wel dat gevoel vaak weer boven. En daarom kan ik ook slecht alleen zijn. Dan ga ik nadenken, piekeren, twijfelen aan mezelf etc....en komt dat gevoel...de angst....dat meer. Moeilijk om alles te verwoorden soms. Jouw teksten doen me ook aan iemand anders denken die ik via dit forum heb leren kennen. Diepgang maar ook humor😊 Een heel mooi persoon ook. Maar ook een heel ingewikkeld verhaal allemaal. Je weet gewoon vaak ook niet meer wie wie is. Heel verwarrend soms. De verschillende anoniemen zijn hier veel aanwezig haha.
Daarom mezelf nu maar lovely genoemd. Ook niet mijn echte naam natuurlijk. En ik ben een vrouw overigens. Ik wilde/wil inderdaad misschien een facebook groep opzetten. Is inderdaad ook niet heel persoonlijk, maar wel meer mogelijkheden om in persoonlijk contact te komen met mensen waarbij je de juiste aansluiting vindt via messanger. Dus je gaat waarschijnlijk hierdoor inderdaad kleinere groepjes creëeren of een op een contact. Daar zou ik zelf ook meer aan hebben als echte groepsactiviteiten zeg maar. Dat heb ik al in mijn leven. Daarbij ook mijn werk en sporten nog. Druk genoeg. Het is voor mij meer het persoonlijke contact wat ik mis op het gebied van de "andere eenzaamheid". En met iemand bellen/afspreken heeft voor mij meer waarde als op een forum als dit contact hebben. Uiteindelijk is het fijn om hier het een en ander kwijt te kunnen maar levert het ook weer niet alles op. Te onpersoonlijk en geen diepgang. Ik leer mensen liever "echt" kennen.
En die "huppelen" hier wel rond. Zoals jij. Anoniempje en anoniem (met de burn out).
Mensen die mooie dingen voor anderen erop zetten. Maar die ook meer voor elkaar zouden kunnen betekenen. Maar wel op een andere manier als dit forum. Want het leven is nog veel te mooi. Althans dat geld voor mij wel. Je leeft tenslotte elke dag, en je sterft maar een keer. Dus moeten we ook genieten. Er zijn voor elkaar. Met ook mensen om je heen die je wel begrijpen. En zoals jij het zo mooi verwoord ook. Niet zeggen "Ik begrijp wat je bedoeld". "Maar ik voel wat je bedoeld". Daar zit inderdaad het verschil in. Hele tekst geworden weer haha,erg dit🙈 en eigenlijk wil ik nog veel meer vertellen. Is altijd zo haha😇

Groetjes lovely

🙋🏼‍♀️🚅🚞 🐶😻

Ik hoop over een tijdje jullie allemaal weer te spreken en ik hoop dat we sprongetjes vooruit maken in elk opzicht, en dat mensen vanuit dit forum die open staan voor meer diepgang, deze stap ook zullen zetten.
Ik schreef ook berichtjes onder de naam Rodha! Dat is makkelijker te onthouden dan anoniem met de burn-out :-)

En Het warmere weer uit België mag je trouwens doorzetten naar Nederland Luc :-)!

X
Rodha

Jaaaa wist al dat jij rodha bent😊
Elkaar al eerder ook "gesproken" op dit forum.
Hopelijk ook in de toekomst in het "echt"
Je bent echt een topper! Onthou dat altijd
Heel veel sterkte en kracht nog met je verdere herstel.
Blijf in je eigen kracht geloven, altijd!
Dan beloof ik dat ik dat ook doe.

Liefs lovely 💗

Pinky promissed 💗
Liefs Rodha

Ach, Lovely, misschien is er niet zo’n groot verschil tussen wat jij doet – hier rondhupelen om anderen te helpen – en wat ik doe door mijn eigen verhaal van eenzaamheid te delen. We dragen allemaal onze verhalen met ons mee, verhalen die soms eenzaam voelen. Zoals jouw verhaal, over een vechtscheiding en trauma’s. En dat baseer ik nog maar op twee berichten van jou! De topics over eenzaamheid hier zijn legio, en je merkt al snel hoe universeel dat gevoel is.

Maar is echt helpen alleen weggelegd voor wie eerst zelf eenzaamheid heeft gekend en nu ervaringsdeskundige is? Ik geloof niet meer in die scherpe tegenstellingen. We baden allemaal in dezelfde zee, de een doet dat met een jetski en de ander met een opblaaskrokodil. Edith Eger verwoordt het prachtig: genezing is niet simpelweg “eroverheen komen”, maar de kracht vinden om gewond én heel tegelijk te zijn. Als gewonde genezers zijn we elkaars gelijken – struikelend en steunend, maar altijd in beweging.

Eenzaamheid kan ook in gezelschap bestaan, dat is waar. Alleen zijn kan dan juist een veilige haven worden. En ja, er zijn delen van jezelf die iemand begrijpt, en delen die een ander weer niet begrijpt. Die hou je verborgen, of deel je met een ander. Een mens is nu eenmaal complex. Ik luister voor ontspanning soms naar De Steppewolf als luisterboek, en daarin komt dit ook terug. Sommigen houden van een deel van je, terwijl anderen datzelfde deel zouden afwijzen. En andersom.

Ik verwacht dan ook niet meer dat iemand mij volledig zal begrijpen of accepteren in mijn totaliteit. Sterker nog, ik vermoed dat als iemand dat probeert, die persoon halverwege een burn-out krijgt. Dat klinkt zwaarmoedig, maar ik probeer er luchtig mee om te gaan. Humor is mijn creatieve hulpbron, hoewel het tegelijkertijd ook een beschermingsmechanisme is.

Ik vind het trouwens mooi dat je kunt zeggen dat jouw trauma’s een deel van jou zijn, maar niet je hele wezen. Dat je dat deel kunt omarmen in plaats van willen veranderen, want dat lukt toch niet. Hoogstens kan er, juist door die omarming, een transformatie ontstaan. Zoals in sprookjes, waar de kus van een prins een betovering verbreekt. Maar het gaat om de kus, niet om de verandering.

Als je slecht alleen kunt zijn, ben je eigenlijk ook eenzaam, toch? Want ideaal is het als je alleen kunt zijn en je toch verbonden voelt met anderen, in veiligheid. Voor mij is die draad tussen alleen zijn en eenzaamheid soms dun, en ik val er makkelijk doorheen. En wat doe ik dan? Precies: alles om de pijn te verdoven. Want ik ben een mens, geen heilige.

En zelfs helpertjes zoals jij hebben hun verleden. In de psychologie maken we daar soms grapjes over: ken je de Wet van Lepin? Die zegt dat een mens zich specialiseert in zijn grootste zwakheden. Met andere woorden: wij hulpverleners zijn gewoon professioneel geüpgrade chaosmachines.

Met anoniempjes weet je inderdaad soms niet meer wie wie is. We reageren op teksten op een scherm, en weten ergens wel dat er een kloppend hart achter zit, ogen die als spiegels van de ziel meelezen. De rest is relatief. Hoeveel rimpels we erbij hebben gekregen, bijvoorbeeld, net als bomen die elk jaar een nieuwe jaarring krijgen. Maar het hart en de ogen, die verouderen niet. We sterven met dezelfde ogen waarmee we geboren zijn – de spiegels van onze ziel.

Mijn echte naam is trouwens Luc. Niet dat het veel uitmaakt, want zelfs met mijn volledige naam ben ik één van de velen. Als je naar mij zoekt, kun je zomaar bij iemand aan de andere kant van de wereld uitkomen.

Ja, fysiek contact blijft altijd iets dat we missen. Voor mij voelt schrijven wel veilig. Ik ben een echte “tekstrovert” – in het echt vaak te verlegen, maar met woorden kom ik makkelijk uit mijn schulp. Ik snap dus helemaal wat het anoniempje over de kat bedoelde. Katten hebben geen misverstanden, en dat kan heel veilig voelen. Geen gekibbel, geen ingewikkelde gesprekken – gewoon een zachte aanwezigheid. Misschien is dat ook waarom mensen paardentherapie hebben bedacht. Dieren begrijpen je vaak zonder woorden.

Ik heb gelukkig wel regelmatig contact met mensen, bijvoorbeeld door te bellen. Maar een knuffel doet nog altijd wonderen, en dat is lastig als iemand aan de andere kant van de wereld woont. Soms verlang ik naar een communicatie die woorden overstijgt, een verstilling die echt vertrouwd voelt. Maar het duurt vaak lang voor je die met iemand bereikt, en niet zomaar een ongemakkelijke stilte.

En ja, zoals je merkt, als ik ergens aan begin, wordt het vaak een hele tekst. En geloof me, dit is mijn samenvatting. 😊

@ Rodha,

Ah, jij bent dus het anoniempje met die kat? Of ben je weer een ander anoniempje die ik nu verwar? Die anoniempjes beginnen hier net zo op elkaar te lijken als sneeuwvlokken – allemaal uniek, maar probeer er maar eens eentje uit elkaar te houden. 😊

Hier in België zit ik ondertussen ook te verkleumen, hoor. Ik ben nogal S-maat uitgevallen, dus met mijn beperkte reserves ben ik niet echt gebouwd voor dit klimaat. Mijn ouders hadden dat destijds blijkbaar niet helemaal doordacht toen ze besloten me hier neer te zetten. Maar goed, het had erger gekund – Groenland bijvoorbeeld. Al snap ik nog steeds niet waarom dat land “Groenland” heet. Het is toch vooral een gigantische ijsklomp?

Mensen laten zich trouwens makkelijk bedotten. Neem witte wijn. Iedereen noemt het wit, maar het is gewoon geel. Het enige dat echt wit is, is melk. Maar roep maar lang genoeg “witte wijn!” en iedereen gaat het geloven. Hetzelfde geldt vast ook voor Groenland. Ik stel voor dat we België voortaan “Zonnigland” noemen. Het begint al een beetje te werken bij jou. 😊

Klopt ik ben anoniem met een burn-out en een kat :-)
Groenland was vroeger groen las ik :-)

Ik ben over een lange tijd weer online op het forum!

Gelukkig is de koudste maand over 10 dagen voorbij ☀️

X
Rodha

Ps: ik ben dus niet de topic starter. Er zijn dus meerdere anoniemen :-)

Hallo Lovely,

Topicstarter hier.
Dank je wel voor je lief berichtje. Ik ben hier even niet geweest omdat ik antidepressivum heb gekregen en dat ging niet helemaal goed. Nu lichtere dosering en ga een beetje de goede kant op, in ieder geval niet die zware bijwerkingen. Nou ze waren een beetje over de top. Ben doorverwezen naar een andere kliniek met zoals ik kan zien kortere wachttijd (3 maanden). Dus fingers crossed.

Liefs

Ik denk dat ik ook maar 'herkenbaar' maak als de topic starter onder de noemer Anoniempje. Maakt het wel makkelijker om te herkennen.
Overigens, ik kan zeer slecht tegen als mensen iets roepen en vervolgens er niets van nakomen. Een gevoelig puntje bij mij.

Ik ben overigens een vrouw.

Liefs,
April

@ april/anoniempje: je kunt ook mensen vertrouwen die wel dingen na komen :-)
En als iemand iets beloofd maar niet nakomt kan dat gebeuren omdat degene het bijv uiteindelijk niet kan maar wel had gewild.
Ik ben pas over een lange tijd terug op dit forum vanwege een burn-out maar omdat ik met heel weinig toch iets kan betekenen op dit forum, kom ik terug. Het is laagdrempelig.
Dus zo’n belofte kan ik gewoon simpel weg maken omdat ik weet dat ik hem kan nakomen. Al zou ik in de toekomst met 1 reactie per week of per maand een glimlach kunnen toveren op iemands gezicht dan is mijn missie deels geslaagd. En dat ik in mijn kracht blijf staan net als lovely is ook een belofte die ik 100% blijf nakomen omdat die oneindig is. Dus vandaar dat ik haar schreef pinky promissed! Ik wens haar die kracht ook toe en jou ook ☺️🙏🏼
Dus mijn advies is: blijf elkaar begrijpen, dan zal je zien dat iemand die (een keer) een belofte breekt geen kwaadwillig persoon is, en als je zelf ook uitgaat ervan dat 70% wel mogelijk is om na te komen door een ander dan houd je voor jezelf rekening alvast daarmee.
Om een voorbeeld te noemen , ik ben een perfectionist, maar ik heb gemerkt dat nooit alles perfect gaat…. Dus ik houd nu rekening mee dat 70% wel goed gaat en 30% niet en voor die 30% zorg ik voor een alternatieve oplossing.
Onthoud dat mensen met beloftes echt heel graag willen maar het soms niet mogelijk is. Dus dat is een stukje acceptatie en begrip naar elkaar toe.

Heel veel succes met je herstel April! Zoals ik schreef ik vind het heel knap dat je hier aan blijft werken! Blijf hoop en vertrouwen houden !

Liefs rodha

Ohja en het is een misverstand Luc dat ik geen misverstanden heb gehad en heb met mijn kat :-) ook dit heb ik moeten leren!
Ze hebben een leuk boek en dat heet: Doe en denk als kat. Het is eigenlijk terug naar je simpele oerbrein leven, zoals het leven ook eigenlijk bedoelt is. Mindfull en simpeler leven. Inderdaad, woorden zijn soms helemaal niet nodig. Ook katten kunnen communiceren trouwens. Maar dat is communiceren in emotie zonder woorden. Dus paardentherapie kan je daarmee vast vergelijken!

Maar toch soms ook heel fijn weer wel om woorden te kunnen gebruiken, want deze quote spreekt mij heel erg aan:

I Think the saddest people always try their hardest to make people happy because they know what its like to feel absolutely worthless or unhappy and they dont want anyone else to feel like that. Van Robin Williams was een acteur

Ik weet hoe het voelt, ik heb het ook gevoeld!

Er zijn heel veel mooie soulmates te vinden, maar je moet ze zoeken, ze komen niet vanzelf naar je toe, en je moet je er zelf ook voor open stellen

Dit wou ik nog even als laatst zeggen

Liefs Rodha

Hoi Luc

Je bent een bijzonder persoon, dat zeker.
En dit bedoel ik uiteraard positief😊
Mensen vatten vaak al snel iets verkeerd op namelijk. Maar inderdaad veel tekst. En als dit dan de samenvatting is🙈
Ik heb het een paar keer moeten lezen om het enigzins in me op te kunnen nemen.
Ik lees tegenwoordig echt nooit geen boeken meer. Simpelweg neem ik daar de tijd niet voor. Maar ook omdat ik vaak te snel lees en de helft maar op neem in mijn hoofd. Maar je hebt zeker talent in schrijven! En ook geen soort van dialect erin ondanks dat je uit België komt.
En ik zit inderdaad in een vechtscheiding. Zo noem ik het maar. Iemand om de haverklap totaal negeren zijn toch echt wel narcistische eigenschappen. En als hij wel communiceerd is het weer op een agressieve manier. En laat je nu net goede  communicatie nodig hebben om alles goed te kunnen regelen. Hopeloos dit. En vooral frustrerend ook. Hij moet de controle houden.Daarom zo blij dat ik veel afleiding heb in mijn werk. Na bijna 1 jaar thuis te hebben gezeten nu weer volledig aan het werk. Ik heb in dat jaar 2 hartinfarcten gehad. Erfelijk belast helaas. En ook door de verwerking van trauma's inderdaad. En de emdr en therapie. Ook lang revalidatie gehad. Ik werk in de zorg. Dus ben eigenlijk altijd met mensen bezig.
Daarbij ben ik ook praktijkopleider binnen onze instelling. Dus begeleid momenteel ook nog 14 stagiaires. Erg leuk maar ook pittig op dit moment. Als je eenmaal weer aan het werk bent denken ze gelijk weer dat je alles aan kunt zeg maar🙈 want sta ook in de zorg zelf. Dus ook wisselende diensten. Maar we doen ons best. Meer kun je niet doen toch. En ja dat moeilijk alleen kunnen zijn komt vooral ook echt vanuit mijn kindertijd. Doordat er oa geen veiligheid en liefde was als kind dit nooit geleerd. Om je veilig en geborgen te voelen. Zo belangrijk als kind. Hierdoor ontstaat er altijd schade. Niet te voorkomen ook. Daarna ook nog een ander trauma door een gebeurtenis op jonge leeftijd. En later in een eerdere relatie ook alles behalve veilig geweest. Dus ja betreft veiligheid, mezelf veilig voelen zit er zeker een beschadiging. En zo gelijk stempel meerdere trauma's en cptts.
Dus een deel van mij. Zo zie ik het echt. Ik ben er zelf ook nog als persoon. Buiten dit alles om. Maar in dit alles voel ik mezelf dus wel eens eenzaam. Ook al heb ik wel mensen om mij heen. Ik heb op dit forum eerder ook iemand leren kennen die ook heel mooi kan schrijven. En zeker ook humor heeft. Ergens zijn er daar wel wat overeenkomsten in. Herkenning.Waarschijnlijk trekt daarom jouw teksten mij ook aan. Dat herinnert me aan hem. Het voelt vertrouwt ofzo. We hadden ook persoonlijker contact uiteindelijk buiten dit forum om. Ik zal hierover niet teveel uitwijden hier. Maar ik mis het contact met hem wel heel erg. Helaas vanuit hem verbroken. Hij heeft me geblokkeerd ook. Ik weet wel waar het vandaan komt en waarom. Maar daar blijf ik toch echt moeite mee hebben. Vanuit mezelf gezien, waarschijnlijk door mijn verleden voelt het echt als een totale afwijzing van mij als persoon in zijn geheel. En terwijl ik dit typ schiet ik weer vol. Dus daar houden we maar over op nu. Maar dit zijn dan wel dingen die mij echt raken. Ik ben eigenlijk ook echt een gevoelsmens. En dit zit echt diep.gewoon. ook al kunnen dingen misschien niet werken. Maar ook niet meer aan iemand kunnen vragen hoe het gaat gewoon. Heel moeilijk. Misschien ook niet handig dit op te schrijven. Maar ik krop niets meer op. Moet echt leren alles te uiten. Echt bij mijn gevoel te komen. En ik groei hier ook zo goed in. Heb nu ook hierdoor geen momenten meer dat ik echt wil stoppen met leven. Eerder wel.
Begrijp ik het trouwens goed dat je zegt dat je ergens aan de andere kant vd wereld wel iemand hebt? Een relatie bedoel ik dan? Want dat lijkt me dan inderdaad ook heel moeilijk en zwaar. Fysiek contact is zeker belangrijk in een relatie. Het zegt soms meer als woorden ook. Net zoals je ogen inderdaad. Het gevoel daarbij. Herkenbaar.
Werk jij overigens ook nog? Of heb je echt de ambitie om schrijver te worden haha. Je hebt tenslotte talent. Maar omdat je ook zei dat je een cursus gaat doen nog.
Ook bij mij weer een hele tekst ja. Eigenlijk is het ook een samenvatting😊🙈
Maar heb geen ambitie om schrijfster te worden in ieder geval. En had ik in deze tijd ook de facebook groep kunnen opzetten haha🙈En morgen ook weer avonddienst. Tja....maar soms is het fijn toch even iets te delen. Kwijt te zijn. Zeker als dat niet bij iedereen kan. En ook niet met de persoon die je eigenlijk wil. Een te grote afstand. Net zoals bij jou ook misschien.

Groetjes lovely

En kan iemand mij vertellen dat overal waar ik kom en ze een hond of kat hebben dat beestje altijd op mijn schoot gaat liggen. Hoe groot hij/zij ook is🙈ik hou van ze allebei ....dat wel. Maar wel vermoeiend soms🤣🤣🤣

Je hebt een goeie aura dat zal het zijn 🤭

Uit je berichtjes begrijp ik dat je tijdelijk afscheid neemt van het forum, Rhoda. Ga je werkelijk op een epische reis, rugzak in de aanslag en wandelstok in de hand? Of is het meer een reis naar binnen, zonder koffers en paspoortcontrole?

Hoi april

Die naam onthou ik wel. Ben in april geboren😊
Heel vervelend die bijwerkingen. Zeker niet de bijsluiter lezen. Daar wordt je zoiezo depressief van🙈Ben daar ook maar mee gestopt. In het begin bij deze medicatie gaan de klachten vaak zelfs nog verergeren. Maar hou hoop....dit gaat minder worden. Je lichaam moet zich daar op in stellen. Fijn dat er hopelijk een kortere wachtlijst is. Mocht je vragen hebben over emdr therapie mag je ze altijd stellen. Het heeft mij echt verder geholpen. Zoals ik al eerder zei de scherpe randjes zijn eraf. Het is pittig. Dat wel. Je voelt je na zo'n sessie echt brak. Zowel lichamelijk als geestelijk. Bij mij duurde dat vaak 2 tot 3 dagen. Daarna voelde ik me sterker. Het is zwaar. Maar wel echt de moeite waard om het te proberen. Zeker! Ook ik heb er veel moeite mee als mensen dingen zeggen en het niet doen. Ik begrijp je helemaal. Alles met vertrouwen te maken. Veiligheid ook. Hou je sterk! Je bent al echt een topper dat je dit aan gaat! Dat je voor jezelf wilt vechten. Dat betekent dat je een powervrouw bent! Respect voor jou💗. You can do this!

Liefs lovely

Nee nee dat was een soort metafoor, of spreekwoordelijk gezien! Heel heel heel veel rust pakken is het plan! Gewoon in mijn vertrouwde woning nog steeds waar ik al jaren woon (NL) :-)
Reizen is iets voor de toekomst als ik weer beter ben (niet vliegen maar alleen met de trein dat wel dan, maar Europa is zo zo prachtig).

Au revoir 🙋🏼‍♀️☺️

(Niet alleen in de trein bedoelde ik, wel met gezelschap) anders wordt wel wat lonely 🤭

En die grenzen bewaken rodha....moeilijk he🤣🤣🤣
Ik bedoel de tijdelijke afstand nemen van dit forum. Ik weet er alles van. Zoooo herkenbaar dit haha😉

Liefs lovely

Nu houd jij mij een spiegel voor 😄
Dank je wel! 🤭
Nee ik verwacht niet binnen een half jaar terug te zijn.
Het ga je goed Lovely! 💗

Tja....blijft gewoon moeilijk. Ik vindt het superknap als je het wel kan. Zover ben ik nog niet🙈
Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Dan is het altijd goed toch. Jij ook alle goeds💗we gaan elkaar spreken. Ooit...ik weet het zeker. We hebben dezelfde missie. Zo voel ik het😊

Liefs lovely

@ Rhoda, @Lovely @April

@Hoi Rhoda,

Dank voor je geniale tip om kattenpsychologie te studeren. Wie weet word ik ooit nog een fluisteraar voor eigenwijze viervoeters. Alhoewel, met mijn gelimiteerde voorraad kattensnoepjes twijfel ik of ze naar me luisteren. Maar goed, ik sta open voor alles wat leerzaam is –

De laatste tijd ben ik trouwens in een filosofische bui. Al die studies van vroeger... Hoe relatief zijn ze eigenlijk? Uiteindelijk heeft een mens maar één ding écht nodig, en dat is veiligheid. Het begint me steeds meer op te vallen hoe belangrijk dat is. Veiligheid voelt een beetje als de connectie van de ziel: als die verbinding er niet is, werkt niets naar behoren.

Toevallig zie ik Lovely hier op het forum ook vaak over veiligheid schrijven. Misschien valt het me extra op omdat het woord nu in mijn hoofd resoneert alsof het een mantra is. Of omdat het universum denkt: “Luc, tijd voor een upgrade in inzichten!”

Ik denk dat veiligheid voor iedereen anders is. Voor sommigen is het een paard, een kat, of zelfs een hamster die hen nooit teleurstelt. (Tenzij die hamster ontsnapt – dan is de therapie tijdelijk mislukt.) Mensen daarentegen zijn een stuk minder voorspelbaar. Dat blijft me intrigeren: waarom vinden we het bij dieren soms makkelijker dan bij elkaar?

Dus ja, Rhoda, terwijl ik jouw post aan me voorbij liet gaan, schoot deze gedachte door mijn hoofd. Ik dacht, laat ik het even delen

O, Er schiet me nog wat door het hoofd… Je zei dat je alleen bent, maar je niet eenzaam voelt. Dat bewijst maar weer dat alleen-zijn niet hetzelfde is als je alleen voelen – en het hoeft dus ook niet altijd een bron van lijden te zijn. Misschien herken je jezelf wel een beetje in je kat, of verlang je dat te doen. Jouw kat lijkt misschien alleen, maar voelt zich eigenlijk heerlijk – als een kat die eindelijk van die irritante hond af is. Maar als je wél lijdt aan eenzaamheid, dan voelt alleen zijn meer alsof je diezelfde kat bent... opgesloten in een kamer vol honden die allemaal hyperactief zijn en jouw staart als speelgoed zien.

Het laat zien dat eenzaamheid niet zozeer het gebrek aan mensen om je heen is, maar eerder het missen van een soort zielsverwantschap... of hoe je dat ook wilt noemen.

@Lovely
Ik ben zeker van plan om nog op jou te reageren, en @April, ook jij staat nog op mijn lijstje. Ik meld het even, zodat jullie niet denken dat ik van de aardbodem ben verdwenen. 😊 Het is hier namelijk een drukte van jewelste, maar wees gerust: ik denk aan jullie tussen de bedrijven door!

Liefs,

Luc

Je hebt het maar druk met al die vrouwen luc haha😉
Je kunt beter kippen houden toch🤣🤣
Maar doe vooral rustig aan. We weten wel dat je ons niet vergeet😊
Ik heb het zelf ook druk vandaag. Straks ook nog werken tot 11. En met veel geluk een half uurtje pauze. Ik snap steeds beter waarom er een personeelstekort is in de zorg🙈

Liefs lovely

Lovely Grapjas, ik kan het natuurlijk niet laten om hierop te reageren. Die vrouwen waar je het over hebt, lijken allemaal ergens in de lucht te fladderen. Hier op de grond is er geen eentje te bekennen. Misschien zijn ze bang dat ik ze op zou eten en alleen hun beentjes achterlaat, zoals die kippen van u... als een soort culinaire Hannibal,

En eerlijk? Misschien hebben ze daar wel een punt. Ik ben namelijk behoorlijk knuffel- en kusachtig aangelegd. Om nog maar te zwijgen van mijn zeer stoute, passionele kant. Die laat ik trouwens voor het gemak even buiten beschouwing, voordat ik je compleet van je stoel blaas.

Hoe dan ook, ik ben van plan straks op je lange tekst te reageren. Maak je geen zorgen, ik doe dat op een veilige afstand. Dus geen paniek: je hoeft je niet meteen een vluchtplan te maken. 😊

Hahaha ik ga echt stuk om jouw teksten🤣🤣🤣
Maar heb niet snel paniek hoor. Ik ben niet zo bang aangelegd. En nu ga ik racen naar mijn werk. Groetjes!

@Lovely

Je hebt heel wat meegemaakt, zeg. Trauma’s van vroeger en nu... En als je te maken hebt met een narcistische partner, weet je dat je een ware overlevingskunstenaar bent. Echt, dat is zo’n beetje de Mount Everest van emotionele uitputtingsslagen. Zelf had ik ooit een narcistische vrouw ontmoet. Het duurde gelukkig maar twee maanden, want ik had het redelijk snel door. Maar die twee maanden? Die voelden als twee eeuwen. Ik heb medelijden met iedereen die er jarenlang in vastzit. Dat is alsof je een marathon moet rennen met een baksteen aan je enkel.

Je zei dat ik je aan iemand doe denken. Dat hoor ik wel vaker. Blijkbaar heb ik een soort “bekend gezicht in woorden.” Misschien ben ik gewoon een wandelend déjà vu. Tegelijkertijd geloof ik dat iedereen uniek is, inclusief mezelf.

Wat betreft online contacten: Ik denk daarbij dat voorzichtigheid belangrijk is. Ik ben ook van het team “grote afstand rustig overbruggen” in plaats van “te snel dichtbij en dan botsen.” Maar dan komt mijn innerlijke rebel, De Frisse Durfal, om de hoek kijken. Die roept: “Boem! Alles nu! Waarom wachten?!” Het is alsof ik twee stemmen in mijn hoofd heb – een wijze monnik en een ongeduldige kleuter – en ik probeer die in balans te houden.

Over jouw opmerkingsvermogen: chapeau! Je hebt het goed aangevoeld. Er is inderdaad iemand aan de andere kant van de wereld. Lang verhaal kort: het is een relatie op lange afstand, en geloof me, dat voelt soms alsof je rijst zonder sambal eet. Technisch gezien klopt het, maar er mist iets essentieels. Niet aan te raden dus.

Het is best pittig en ja, heel vaak voel ik me heel eenzaam. Niet door haar, en ook niet door mezelf, maar door de situatie. En hoewel ik hier niet in detail op kan ingaan, doet het me goed om te weten dat iemand het ziet.

Dan over dat boeken schrijven: een collega vond ook dat ik dat eens moest doen. Maar serieus, waarover? Bovendien, zelfs jij leest geen boeken! Voor wie moet ik ze dan schrijven? 😊 Mijn interesses springen alle kanten op, alsof mijn hoofd een kinderboerderij is vol enthousiaste diertjes. De kippen heb ik al van jou gekregen. Rhoda brengt de poes, Wat zou April haar favoriet beest zijn? Wat ik wel altijd heb gedaan, is brieven schrijven. Mijn eerste brief schreef ik al op mijn 14e naar een meisje. En nee, ik ga mijn leeftijd hier niet verklappen. Het enige wat je moet weten is dat ik ouder ben dan mijn schoenen, maar jonger dan mijn zorgen.

Ik stuur je later een link naar de cursus die ik ga doen. Misschien inspireert het je! Tot later maybe, Lovely 😊
prh.be/meerdaagse-cursussen/kalender-meerdaagse-cursussen/herstellen-van-pijn-uit-mijn-verleden

Nou ben vandaag al gebeld door de kliniek voor een eerste soort van intake. Het was na 15 minuten duidelijk dat ik zeer in aanmerking kom om snel geholpen te worden dus wordt binnenkort gebeld voor de echte intake. Ik vind bijzonder, bij de ene krijg je anderhalf jaar te horen terwijl bij de ander veel sneller geschakeld gaat worden.

Ik heb al een paar pogingen gedaan om je een bericht te sturen, April, maar blijkbaar had mijn postduif er geen zin meer in of is hij onderweg verdwaald. Misschien heb ik de laatste tijd te veel geschreven hier? Hopelijk landt een korter bericht wél in jouw buurt! Hoe dan ook, super om te horen dat je nu sneller geholpen wordt. En ja, ik zag je laatste berichtje net ook—ik begin bijna te denken dat jij sneller bent dan mijn toetsenbord. Misschien landt straks ook dat berichtje dat ik eerder probeerde te sturen, geïnspireerd door jouw oorspronkelijke beginberichtje. Ach, wie weet—misschien vindt het vanzelf z’n weg, net als een verdwaalde ballon in de wind.

Kan zijn dat je bericht te lang was? Anders kan je je bericht ook altijd opslaan ergens in word voordat je op de Button klikt

Ik schrijf mijn berichten meestal eerst in Word; dat helpt me om mijn gedachten gemakkelijker te ordenen. Het bericht was niet langer dan mijn berichtje aan Lovely, denk ik. Waarom het niet verscheen, weet ik eerlijk gezegd niet. Misschien probeer ik het straks nog een keer.

Bedankt voor je bericht Luc! Je inzichten kloppen!
Kan niet geloven, dat iemand die zo sociaal overkomt, ook eenzaam kan zijn.
Maar er lopen hier vast veel potentiële soulmates rond op dit forum voor je!
Helaas moet ik het een mij voorbij laten gaan…. Gezondheid en rust nemen is prio 1….
Groetjes aan het prachtige België van mij en mijn kater haha
En wie weet tot ooit!
@ april: ik ben trots op je! Heel veel succes ook met je herstel in de kliniek, dat je maar snel geholpen mag worden daar!
Rodha

Bedankt voor je hartelijke bericht, Rhoda! En ja, het is inderdaad verrassend dat iemand die sociaal overkomt ook eenzaam kan zijn, maar ik ben een textrovert – ik bloei helemaal op in geschreven woorden, terwijl mijn echte leven soms net iets minder sprankelend is. Misschien omdat mijn toetsenbord altijd geduldig naar me luistert

Ik begrijp helemaal dat je gezondheid en rust op de eerste plaats komen, en daar heb je groot gelijk in! Geef je kater een aai van me (of een hele filosofische blik, katten waarderen dat ook). Groetjes vanuit België, waar de wafels warm en de frieten krokant zijn. En wie weet, tot ooit – misschien kruisen onze paden zich weer, ergens in een topic vol tekstroverte zielen!

@April: Telkens als ik jou een bericht probeer te sturen, krijg ik hetzelfde antwoord: Bedankt voor je bericht! Deze komt binnenkort online te staan. Maar blijkbaar is binnenkort een rekbaar begrip, want het verschijnt nooit. Andere berichten komen wél door, dus nu denk ik dat mijn Belgische woordenschat het probleem is. Misschien snapt de censuurrobot iets niet en heeft die besloten: Nee, dit is te gevaarlijk, blokkeren die man!

Ik probeer het later nog eens met wat Nederlandse brave en saaie vertalingen, misschien iets in de trant van houdoe of gezellig. Het is jammer, want ik had je graag iets gestuurd.

Ik blijf optimistisch en hoop dat een poging niet verdwijnt in het digitale zwart gat! 😊Maar eerst neem ik zelf even een pauze. Ik heb al behoorlijk wat pogingen gedaan, en soms is het goed om even afstand te nemen voordat ik opnieuw probeer. 😊

En Anoniem (p): toch ben ik blij/gerustgesteld iets van je gelezen te hebben in de reacties, ik was je niet vergeten
Rodha

Misschien landt mijn zoveelste poging nu eindelijk—ik begin me onderhand een beetje de Houdini van verdwijnende berichten te voelen!

@ April,

Ik lees pas sinds kort in jouw topic mee, dus ik ken je verhaal nog niet in detail. Maar toen ik je eerste bericht zag, dacht ik meteen: “Hoe kan ik iets schrijven dat troost biedt?” Vervolgens besefte ik: troost werkt alleen als de ontvanger ervoor openstaat. En daar zit vaak de crux, toch?

Zelftroost is een beetje als een buffet: je kiest wat je nodig hebt en laat de rest liggen. Woorden kunnen soms helpen, maar even vaak slaan ze de plank mis—zelfs Shakespeare moet af en toe gedacht hebben: "Ik kap ermee, geef me maar een glas wijn."

Daarom sta ik hier nu eigenlijk een beetje met mijn mond vol tanden. Of, als ik eerlijk ben, zonder tanden. (Gelukkig is dit online, want dat zou er nogal maf uitzien.)

Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik geloof dat liefdevolle aanwezigheid vaak meer helpt dan woorden. Gewoon iemand die er is, zonder poespas. Ik voel me op de een of andere manier verbonden met jou, misschien omdat ik zelf weet hoe het is om me een beetje een buitenstaander te voelen. Mijn moeder vond mijn bestaan bijvoorbeeld niet direct iets om een feest voor te geven, en dat heeft me jarenlang het gevoel gegeven dat ik een soort crimineel was. Mijn "misdaad"? Gewoon bestaan.

En nee, ik heb het ook niet allemaal op een rijtje. Er was een tijd waarin zelfs mijn therapeut zei: “Luc, ik weet het niet meer.” Ze adviseerden medicatie, maar rebels als ik ben, haalde ik die nooit op. (Tip: niet nadoen! Medicatie kan echt nuttig zijn.)

Dus hier ben ik, een ex-label "ongeneselijk," die nu gewoon zijn eigen kronkelige pad bewandelt. En hoewel mijn verhaal misschien niet direct een oplossing biedt voor jou, wil ik het toch delen. Gewoon als teken dat er iemand is die aan je denkt en je een warm hart toedraagt.

Dat wilde ik speciaal tegen jou zeggen.

Met een knipoog en een mond vol tanden,

Luc

YES, HET IS GELUKT! Zoals ik al vermoedde: automatische censuur was de boosdoener. Nu heb ik maar een veel braver en saaier woordgebruik gekozen, maar hé, het belangrijkste is dat het berichtje eindelijk is aangekomen. Toch een kleine overwinning, al is het dan in censuurvriendelijke taal! 😉

@luc en @ april
Ik reageer later vandaag nog op jullie berichten.
Ben ook niet van de aardbodem verdwenen🙈
Maar hij plaatst ook mijn (lange) teksten nu niet😅

Lovely

Hoi April

Superfijn dat je nu sneller hulp gaat krijgen. Waarom dat dit bij de ene praktijk/instelling sneller gaat als bij de andere heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit welke inzet en moeite een hulpverlener wil doen. Of dat degene met name bezig is met het feit dat hij/zij aan het einde van de maand salaris gestort krijgt. Zo zie ik het helaas vaak gebeuren. Gelukkig is er nu wel iemand geweest die de moeite heeft genomen om jou wel heel serieus te nemen. En zijn deze mensen er gelukkig ook nog. Het zal een zwaar traject worden. Maar als je de juiste psycholoog treft dan zul je merken dat je er veel aan hebt. En je hierdoor er uiteindelijk sterker uit gaat komen. Mijn indicatie is ook verlengd bij de psycholoog. Ze kan mij nog niet loslaten ondanks de enorme groei die ik al doorgemaakt heb de afgelopen 3 maanden. Maar ik ben er inderdaad ook nog niet helemaal. Trauma's kun je ook niet letterlijk overwinnen. Het een deel van je maken en daarnaast verder kunnen leven is ook al een hele stap. Alles met stapjes steeds. En dan leer je ook zoveel over jezelf. Kun je dingen veranderen en uiteindelijk ook weer echt gelukkig zijn. Het kan echt bestaan naast elkaar. Nooit gedacht, maar toch gebeurt het. Jezelf deze ruimte geven. Gevoelens toe laten. Weten dat dit kan en mag. Altijd. En met de juiste ondersteuning daarin gaat dit lukken. En dat wens ik jou ook toe! Alle kracht ook. Die kracht zit in iedereen. Al zit deze ook zo diep weg gestopt soms. Je kan hem ook weer naar boven halen met de juiste hulp. Vertrouw daarop. Op mindere momenten draai ik altijd step by step van whitney Houston. My song💗

Liefs lovely

Luc. Ik krijg al uren mijn verhaal niet geplaatst. Probeer het later weer. Deze site werkt heel vaak slecht jammer genoeg. Erg verouderd ook.

Ja Lovely, ik had precies hetzelfde probleem gisteren toen ik een berichtje naar April wilde sturen. Het ligt niet aan de lengte, maar aan een superstrenge bot die ergens in de digitale schaduw zit mee te lezen. Hoe langer onze tekst, hoe groter de kans dat er iets in staat waar die bot zijn digitale wenkbrauw bij optrekt.

Als het een echte, strenge schooljuf was, kon je tenminste nog boos worden of een zuur gezicht trekken. Maar ja, bij een bot die geen gezicht heeft, kom je daar helaas niet ver mee. Het blijft een raadsel waar het precies op vastloopt. Soms lijkt het echt iets kleins te zijn. Zo ontdekte ik dat “Wat ap” voluit schrijven voor mij niet werkte (zie ander topic). Toen ik het afkortte naar "WA," floepte het berichtje ineens wél door.

Het is een beetje als een gokspel: probeer je geluk en hoop dat de bot mild gestemd is! 😊

Hahaha. Kan nu even lachen.
Maar net niet. Wat ik ook probeer of verander. Het lukt gewoonweg niet. Misschien later nog. Er vliegt zometeen wel een tablet door de lucht. Ook al kan die er niets aan doen. Het wordt toch echt tijd om een andere vorm van groep op te starten. Dit is niet goed voor mijn humeur🤣🤣🤣

Hoi Luc
Ik ga hier maar een heel verkorte versie neer typen. Hopelijk plaatst hij het dan wel. Normaal ben ik niet van die lange verhalen. Maar de laatste maanden wel. Van je af schrijven helpt zeggen ze. Of het een echte narcist is? Ik weet het niet. Hij heeft zeker narcistische trekken. Dat zeker. En wordt er niet beter op. Ik heb naar je cursus gekeken. Zeker heel interessant. Het gaat vooral ook om naar je echte diepe gevoel te gaan. Dat is ook mijn probleem. Ik kan dat niet. Want waarom steeds terug gaan naar alle gebeurtenissen en alle bijbehorende pijn verdriet en angst. Het werd te zwaar voor mij. Daarom ook de emdr vroegtijdig afgebroken in overleg. Voorlopig althans.Wel therapie overigens. Daarom zeg ik ook steeds het is een deel van mij. Het gaat nooit meer weg. De scherpe randjes zijn er van af nu. En voor nu is dat goed. Over jou lange afstandsrelatie. Het lijkt me heel zwaar. Niet fysiek en in nabijheid kunnen zijn met degene waar je zoveel om geeft en voor voelt. Ik weet hoe het voelt. En als je ook niet meer kunt bellen, geen contact meer mogelijk is nog zwaarder. Als je niets meer kunt betekenen voor iemand op welke manier dan ook, niet meer kunnen vragen hoe het gaat met iemand is echt heel moeilijk. Ik hoop dat het voor jou anders wordt in de toekomst. Dat de afstand kleiner wordt.
Ik heb trouwens nog wel een hond voor je in de aanbieding voor je kinderboerderij🤣
Wel een met gedragsproblemen. Maar heb ik soms ook, ben ook niet alleen maar lief altijd. Maar als ik je dat allemaal ga vertellen val jij misschien ook van je stoel🙈🤣

Liefs lovely

En hij heeft het geplaatst😅😅😅
Mijn tekst was denk ik vier keer zo lang.
Maar ik bewaar hem wel. Komt nog wel een keer. Maar niet hierop. Dat lukt dus niet helaas.

En ik wil nog even kwijt dat je echt talent hebt in schrijven. Ik moet er zeker om lachen😃om de grappige stukjes dan natuurlijk. Je hebt zeker humor! En dat brengt ons de dag door toch.
Ik zit er voor nu even doorheen. Werk en thuis alles. Het is even teveel. Oppassen dat ik niet ook een burnout krijg🙈
Morgen weer een nieuwe dag. Bijna weekend😅

Beste Lovely,

Narcisme of niet, ik kan alleen maar delen hoe ik je in deze paar dagen heb ervaren—en natuurlijk is dat slechts een momentopname, want ik kende je daarvoor niet. Wat ik nu zeg is dus puur subjectief: je komt op mij over als een ontzettend lieve vrouw. Je lijkt je oprecht in anderen in te leven, en ik zie hoe het je raakt als iemand ineens niets meer van zich laat horen (zoals die persoon met wie je ook buiten het forum contact had). Zelfs een eenzame-hartenbureau op Facebook opzetten? Dat is echt bewonderenswaardig en altruïstisch!

Maar ironisch genoeg zijn dat precies de eigenschappen waar narcisten dol op zijn. Het lijkt bijna alsof ze een radar hebben voor mensen zoals jij—zachtaardig, empathisch en met een groot hart.

Het klinkt alsof je nog te maken hebt met diepe wonden uit je kindertijd. Dat lijkt me ontzettend zwaar. Misschien zou het goed zijn om je ook een beetje te verdiepen in narcisme (als je dat nog niet hebt gedaan) omdat kennis je kan helpen de valkuilen te herkennen en te voorkomen dat je weer gekwetst wordt.

Die vechtscheiding waar je doorheen gaat, klinkt als een heftige tijd. Maar wie weet, misschien blijkt het achteraf wel een zegen. Soms is het beter om een nieuwe start te maken en ruimte te creëren voor heling—een toevluchtsoord waar je tot rust kunt komen, waar je je op je gemak voelt en waar je contact kunt maken met je diepste behoeften. Ik wens je zo’n plek van harte toe, Lovely.

En ondertussen ben ik ontzettend nieuwsgierig geworden naar die ‘stoute eigenschappen’ die je eerder noemde. Wat voor spannende kanten zijn dat, die me van mijn stoel zouden doen vallen? Kom op, ik ben klaar om omvergeblazen te worden—vertel me meer, vertel me alles!

Met een warme groet,

Luc

Wat burnout betreft, ik moet zeggen dat Bot Juf Censura vandaag haar steentje wel heeft bijgedragen , nietwaar? Het is bijna komisch: je komt naar het forum om eindelijk wat verlichting te vinden van je burnout, en dan komt Juf Censura gezellig binnenwandelen om dat proces nog even extra te versterken. Wie had dat gedacht? 😅

Hoi Luc
Ik reageer straks nog op jou berichten. Gaat bij mij vandaag even in etappes op berichten hier reageren wegens omstandigheden. Maar wil zoiezo nog iets kwijt.

Groetjes Lovely

Hoi Luc
Een reactie nog. Ik weet wat een narcist is. En ook dat het moeilijk te herkennen is vaak. En diep van binnen weet ik het ook wel. De psycholoog is er ook van overtuigd. Het punt is alleen dat ik mezelf zo dom vindt dat ik alle signalen altijd naast me neer legde. En gewoon maar door heb geleefd al die jaren. Op een soort automatische piloot. Terwijl ik altijd op mijn tenen liep. Ongelofelijk gewoon.
En ik wil geen eenzame hartenbureau opzetten🙈hoe verzin je het🤣
En ja ik probeer me altijd in te leven in anderen.
En ben zeker een echt gevoelsmens ook.
En het klopt dat betreft die andere persoon me dat erg raakt. Ik hou echt van deze man.
Verhaal heel ingewikkeld. Maar als hij lacht gebeurt er echt iets. En hij is ook nog knap😊niet het belangrijkste natuurlijk haha maar toch.
Maar hoe dan ook blijft het moeilijk. Blijf ik me inderdaad zorgen maken om hem. Ik kan alleen maar hopen dat hij een keer appt of belt.
Een teken van leven...letterlijk. Hij zit al even niet op dit forum nu. Ik ken ook zijn schrijfwijze.
Mocht hij ooit terug komen en hij zou dingen lezen maakt het ook niet uit. Hij weet alles al.
En wat mijn "stoute" eigenschappen betreft.
Zo bedoelde ik het zelf niet toen ik zei dat ik niet altijd zo lief ben. Ik bedoelde het heel anders🙈 Maar kan jou humor wel waarderen. En ik kan er ook tegen omdat ik voel dat je het op een grappige manier bedoeld in het enthousiasme van je schrijven.
Ik heb er wel problemen mee als mannen denken dat ze alles maar kunnen maken bij een vrouw. En grenzen overgaan. Sinds ik bijna elk weekend uit ga kom ik dit helaas veel tegen. En zelfs ook op mijn werk. En laat ik zeggen dat ik dan een ander persoon wordt. En zeker niet zo lief meer ben zonder in details te treden. Respect vindt ik heel belangrijk. En ook eerlijkheid. Ik heb dat zelf ook naar anderen toe. En verwacht dit ook van anderen terug.
En ik weet dat omdat ik inderdaad een zachtaardig karakter heb een makkelijke prooi ben om het zo maar te noemen. Maar dan nog gaat er niemand over die grens heen. Dan wordt ik een boze tijger haha. Nog een dier voor op je kinderboerderij. Alleen denk ik dat er dan niet veel andere dieren overblijven meer😅
Ik wens je alvast een mooi weekend toe.
En morgen weer vrolijk op met een big smile😃

Groetjes lovely

De diertjes blijven maar toestromen op mijn zorgboerderij. Nu is er zelfs een tijger bijgekomen—en een boze nog wel. Maar ook die is welkom, want hier mag alles er zijn. Dit is tenslotte een therapeutische en levenwekkende omgeving waar zelfs een tijger tot rust mag komen (of in elk geval niet ál te veel chaos veroorzaakt).

In maart ga ik weer een cursus volgen, gegeven door een ontzettend lieve vrouw. Ik heb eerder cursussen bij haar gevolgd, en ik kijk ernaar uit om opnieuw aan te schuiven. Zoals altijd neem ik mijn innerlijke dierentuin mee—alle beestjes die een deel van mezelf vertegenwoordigen. Maar goed, als ik dat hele dierenrijk aan je moet uitleggen, zitten we hier morgen nog. 😉

Overigens, ik besef dat we hier te gast zijn in het topic van April. We zitten hier lekker te praten, terwijl de schijnwerpers op haar gericht horen te zijn. Dat komt vast door mij, omdat ik op je reageerde. Maar goed, laten we de ruimte geven aan April om te schitteren, want het blijft haar podium, hé?

Ik hoop intussen dat er een prachtige romance voor jou zal bloeien met die voor mij nog onbekende man. En als er hier iemand binnenkomt die jouw bijzondere aandacht trekt, zal ik vanaf een afstandje glimlachend toekijken. Met een goed hart en een stille wens voor jouw geluk. 😊

Hahaha nou die kans lijkt inmiddels klein. Maar mijn gevoel zegt dat er ergens nog hoop is. Misschien naïef. Maar dromen mag altijd toch.
Misschien helpt het als jij mee hoopt. En heb je nog bovennatuurlijke krachten die je zelf nog niet weet😊
En je hebt gelijk betreft april. Zij is de starter van deze topic.
Tegenwoordig lopen er hier veel teksten door elkaar heen. En eigenlijk dit ook niet de plek waar het daadwerkelijk voor bedoeld is. Maar ja zo gaan die dingen nu eenmaal.
Ik wens je in ieder geval veel succes met je kinderboerderij haha. Dat er nog maar veel dieren bij mogen komen.
En ook met je cursus in maart. Ik hoop dat het voor jou veel gaat opleveren. En met zo'n lieve vrouw die het gaat geven komt dat vast goed. Is vaak al het halve werk toch.
Ik kom je hier vast nog wel eens tegen, of waar dan ook. Ik ken nu ook jouw schrijfwijze.
Uniek en met veel humor. Blijf deze humor ook zeker erin houden. Het zorgt bij mij voor een glimlach, steeds weer.
Het allerbeste voor jou! En blijf altijd positief. Doe ik het ook, beloofd! En dankjewel nog voor je mooie woorden! Deze komen ook uit een goed hart, zeker weten!

Liefs lovely

Ik kan het toch niet laten om nog even op een detail in te gaan: “je ergens tegenkomen” … Wie weet, het zou zomaar kunnen! Toevallig las ik in een ander topic dat je uit Noord-Brabant komt. Als je dan ook nog in Zundert woont, wordt het helemaal interessant. Ik woon namelijk precies aan de grens en loop zo nu en dan bij de Albert Heijn binnen. Wie weet hebben we elkaar daar al eens onbewust gepasseerd – als twee vreemden die elkaar later misschien herkennen.

Maar eerlijk is eerlijk, de kans lijkt me klein. Noord-Brabant barst van de dorpen en steden, dus het zou wel een sterk staaltje toeval zijn. Vroeger trok ik nog weleens wat noordelijker, maar tegenwoordig kom ik eigenlijk zelden verder dan Zundert. Tenzij er een hele goede reden is… en dan bedoel ik écht bijzonder. Bijvoorbeeld een Albert Heijn met nóg betere “aanbiedingen”. 😉

Door het woord “aanbieding” ben ik ineens weer in Nederland! 😄 Zo'n aanbieding die je kunt pakken als je het ziet, lekker praktisch. Maar hier in België wemelt het van de promoties, en dat klinkt toch een stuk specialer, vind je niet? Voor de echte magie moet je duidelijk in België zijn… Als dat geen goede eindconclusie is, dan weet ik het ook niet meer!

Hahaha. Nee ik kom niet uit Zundert. Een stukje verder kom je in breda. Daar kom ik wel vaak. Daar woon ik 15 minuten vandaan. Meestal op zaterdagavond. Breda is echt onze uitgaansstad. Supergezellig die brabanders🤣
Veel gezelliger als België😅haha
En ook veel leuker als bij de Albert heijn shoppen.
Alhoewel promoties inderdaad leuker klinkt als aanbiedingen inderdaad.
Dus mocht je ooit nog voor iets spannenders willen gaan als een supermarkt bezoeken kun je altijd nog door rijden naar breda😉
Ze hebben daar overigens ook hele goede restaurants. En je moet wel van dansen houden. Althans dansende vrouwen haha🙈🤣
Goede reden toch?

We kunnen ook een nieuw topic opstarten
Luc versus lovely
Hahaha wat erg dit🙈🤣

Hallo april,

Ik weet niet of je je eigen topic nog volgt hoor, maar hier heb ik inmiddels meer met lovely gecommuniceerd dan met jou…

Maar even serieus, ik denk dat ik je verhaal wel begrijp… of toch min of meer. Ik bedoel, ik hoef misschien niet meteen opgenomen te worden of zware medicatie te slikken, maar soms lijkt die grens verdomd dun. Alsof je op een slap koord loopt en niet zeker weet of je nu een evenwichtskunstenaar bent of gewoon iemand die nét niet valt.

Hoe dan ook, ik hoop dat je ergens een zachte landingsplek vindt.

Ik kan me voorstellen dat je de neiging hebt om je terug te trekken, alsof je jezelf in een onzichtbare bubbel plaatst—niet per se omdat je graag een kluizenares-in-opleiding bent, maar omdat de wereld om je heen soms klinkt als een fanfare zonder dirigent. Te veel prikkels, te veel stemmen, te veel dialoog luc-lovely te veel… alles. Dus bouw je je eigen stiltefort.

Het ironische? In dat fort werd het soms wel érg stil. De eenzaamheid die je moest beschermen, begint je misschien ook te knellen. De paradox van alleen zijn: je zoekt het op om jezelf te redden, maar soms voelt het alsof je juist daardoor verdwaalt.
Het is je terugkerend thema in je leven als ik je begintopic mag geloven — Misschien is een beetje chaos, af en toe, minder erg was dan een stilte die iets te luid begint te klinken.

Daarom wil ik toch even van me laten horen, April… Gewoon, als een kleine ping in de chaos, om je te laten weten: er zijn mensen die je worstelingen snappen. Misschien niet perfect, misschien met een scheve blik en een paar losse eindjes, maar toch—je bent niet onzichtbaar.

Hoi Anoniem,
Ik heb mij teruggetrokken uit mijn topic omdat het een lovely-luc geval werd wat totaal niets te doen had met mijn bericht.
Ik geloof dat ik nu weer voor het eerst kijk sinds 23 januari.
Op zich gaat het wel iets beter nu, al heb ik de laatste dagen wel weer opeens hartkloppingen. Nouja opeens, ik weet ze wel te verklaren. Mogelijk een betere baan en moet aankomende week afrijden. Dank je wel voor je berichtje.

Je vertelde ook dat je in therapie ging (bij een kliniek meen ik) en op de wachtlijst stond en een intake al had gehad, ik hoop dat je inmiddels niet te lang nog hoeft te wachten meer op de juiste hulp want je verdient een gelukkiger leven
Heel veel kracht nogmaals toegewenst met je herstel proces, blijf hoop en vertrouwen houden, succes met afrijden en hopelijk met je nieuwe baan
Groetjes Ano 2

Hallo April, Fijn om te horen dat het op zich iets beter met je gaat. Ik kan me voorstellen dat zo’n "lovely-luc" situatie behoorlijk frustrerend was, zeker als je gewoon serieus iets wilde delen. Daarom schreef ik dat vorige berichtje ook.

Hartkloppingen klinken niet fijn, maar het lijkt erop dat je heel goed weet waar ze vandaan komen. Een mogelijke betere baan en een rijexamen – dat zijn ook geen kleinigheden! Logisch dat je lijf daarop reageert. Hopelijk kun je tussen de spanning door ook wat momenten van ontspanning vinden.

Ik duim voor je, zowel voor die baan als voor het afrijden. En als je ooit weer behoefte hebt om iets te delen, weet dat je niet alleen bent. Ik zal er voortaan op letten dat je de ereplek krijgt die je toekomt—troon, spotlight en misschien zelfs een klein fanfarekorps. Alles om jouw stralende aanwezigheid de centrale plaats te geven die het verdient!💙

Zorg goed voor jezelf!

Kyron (Voortaan ga ik undercover als Kyron—het is gewoon een iets veiliger alias dan mijn echte naam hier rond te strooien.) 😉

O ja, @April, als jij dezelfde April bent als op het voorstellingstopic in Discord, dan blijken we dus leeftijdsgenootjes te zijn! Verrassend, want om de een of andere reden had ik het idee dat je jonger was—alsof je mijn dochter zou kunnen zijn. 😆

Ik ben daar zelf niet zo actief, want het publiek is daar toch net wat jonger, en meer gericht op gaming, en eerlijk gezegd voel ik me er soms als Gandalf te midden van een groep hyperactieve hobbits. Dus heb ik me discreet teruggetrokken, voordat iemand “Oké, boomer” tegen me kon zeggen. 😜

En april, je kan altijd tussendoor iets delen als je daar de behoefte aan hebt, wie er ook met elkaar aan het praten zijn in de reacties. We zijn allemaal op zoek naar steun en herkenning en tips, dus alleen maar fijn als we elkaar kunnen blijven steunen ongeacht wie de topic is gestart. Daar is het hele forum ook voor. Niemand mogen we uitsluiten, de topic starter niet maar ook niet de reageerders zelf. Helaas is een privé optie niet beschikbaar in dit forum, maar als men graag meer behoefte heeft aan wat vaker contact met een dezelfde of meerdere dezelfde personen kan er altijd een extra aparte discord chat opgestart worden, of een Facebook groep of een apart mail adres, en zo zijn er vast nog genoeg andere opties.
Maar ik wou aangeven nogmaals, wacht niet op anderen, deel wat je wilt delen als je daar de behoefte aan hebt, heel veel mensen blijven je online steunen in je herstel proces. En ik hoop dat je in de kliniek ook de juiste ondersteuning krijgt, van mensen waar je het gezicht ook van kan zien en waar je fijne duurzame banden mee kan opbouwen, want dat verdien je!
Groetjes Ano2

Hoi Anoniem, ik ben inmiddels weer van dat discord af omdat ik inderdaad zag dat het allemaal jong spul is en ik zoek toch meer van 40+ en ouder. Je kan wel prive gesprekken hebben, dan moet je op de naam klikken en dan kan je vriendschap voorstel doen. Ik heb al heel lang Discord, want ja ik game ook. Niet zo heel veel meer maar ben er nog wel op te vinden met wat oude game vrienden in het buitenland.

@Kyron, dat zijn hele lieve woorden. Ik gebruik ook niet mijn eigen naam hoor. Zeker niet op iets dat door iedereen gevonden kan worden op internet. Nu probeer ik mijn zenuwen in bedwang te houden want rijexamen is morgen. Ik weet dat ik mijn antidepressiva moet verhogen (vorige week al) maar daar wacht ik bewust mee ivm mogelijk bijwerkingen die ik niet bij een examen kan hebben.

Helaas is mijn vorige bericht niet doorgekomen. Maar ik bedoelde: discord ed voor reageerders die graag privé wensen te praten, niet specifiek voor de topic starter.
Overigens fijn dat het wat beter met je gaat. Dat is een contrast in vergelijking met je eerste bericht. Ik hoop dat het licht op aarde voor jou blijft schijnen, samen met voldoende steun en hulp, zodat je een gelukkiger leven zult leiden! Ook al hebben we ons eigen kruisje, we blijven je steunen! Je hoeft het niet alleen te doen!
Ik was in de veronderstelling dat er alleen maar jonge mensen op het forum zaten maar blijkbaar zat ik er naast :-). Ik ben van mening dat leeftijd niet zo vaak veel zegt, ervaring daarin tegen wel, op hele jonge hyperactieve hobbits na. Ik ben zelf ook geen 40+. Zit niet op discord en ben weinig te vinden op het forum.
Heel veel succes met je rij examen! En ik wens je elke dag een stapje dichter bij herstel toe!

Je hebt gelijk, April… je eigen naam is iets te waardevol om zomaar on-line te gooien. 😄

Wauw, een rijexamen morgen! Ik voel de spanning al door de computer heen. Maar serieus, je hebt je vast goed voorbereid, dus het komt vast goed! Het is begrijpelijk dat je voorzichtig bent met je medicatie; nie-mand heeft zin in de bijwerkingen die komen met de zenuwen van een examen. Maar hé, als je tijdens je rijexamen een bocht te scherp neemt, kun je altijd zeggen: "Oh, dat was gewoon mijn medicatie die even in de knoop raakte!"

Ik weet zeker dat je het fantastisch gaat doen! Zet 'm op en laat je niet zot maken. Denk eraan, je hebt alles onder controle, zelfs als de parkeerplaats er even uitziet als een minigolfbaan.

mooi geschreven Anoniem.
liefs MJM

Prachtig geschreven ✨

Hoi, S.

Ik loop nu ook hij de deur omdat ik een ziekte heb. Gelukkig kan ik er wel oud mee worden maar heb wel weinig energie. Het financiële maakt voor mij weinig verschil omdat mijn werk toch al slecht betaald werd. Ik begrijp je ergenis. Niet meer werken kan een nutteloos gevoel geven. Wat ik mij afvraag is: Kun je niet gaan schrijven ofzo? Of kinderboeken maken? Sorry als je mij nu een zeurpot vind. Jezelf nuttig maken kan toch nog wel? Een virtuele knuffel van mij.

Hoi Tata,

Dank je wel voor je reactie.

Je bent absoluut geen zeurpot, ik ben juist blij met je adviezen! Zien kan ik niet meer zo goed komma maar praten kan ik nog als de beste, dus dat is zeker wel een goede tip.

Ja, die nutteloosheid, verschrikkelijk. Mijn koppie wil wel... maar daar weet je waarschijnlijk alles van.

Wellicht dat ik in de toekomst bij een verzorgingstehuis een bakkie kan doen bij eenzame ouderen, daar zijn er helaas ook heel veel van. Er zijn een paar tehuizen bij mij in de buurt. Praten kan ik nog wel komma maar eerst aan mezelf werken want momenteel gaat het helaas niet zo goed.

Nogmaals dank je wel voor je reactie en voor jou veel sterkte ook met je ziekte en een virtuele knuffel terug,

Liefs s

Heel veel sterkte!! Ik zit in ongeveer dezelfde situatie.
Ik kan helaas niet uitgebreid reageren maar blijf focussen op mogelijkheden en oplossingen, dat is voor nu mijn belangrijkste tip en ik heb “ ‘mijn 54 tips” geschreven onder het kopje “depressie” bij de tips op deze site. Misschien zit daar iets tussen voor je om je ietsje gelukkiger te maken ondanks je ziekte

Heel heel Veel sterkte

Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....

Casper.......je verhaal grijpt me aan, had er zelf nog niet zo overgedacht.......maar nu ik jouw berichtje lees........ik zit in dezelfde situatie. Ben ook vaak 'alleen' geweest soms wat vrienden maar die verdwenen later weer. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je situatie spoedig zal verbeteren.....

Mary, Ik had dit niet moeten schrijven. Ik realiseerde mij dat er waarschijnlijk niemand iets zinnigs op kan antwoorden. Dat mensen zich erin kunnen herkennen stond ik even niet bij stil. Wat maakt het ook uit ná de dood. Ik ben er dan toch niet bij. Mary, we leven tenminste met elkaar mee. Beter dan niks niet waar? Ik hoop dat jij ook wat verbetering krijgt in je situatie. De toekomst is nog niet geschreven. Ik ga denk ik maar iets leuks doen binnenkort. Een huisdier nemen ofzo. Of iets anders. Hou de moed erin. En nogmaals bedankt Mary. 🙋‍♂️

Casper.....hoe gaat het? Heb je een huisdier genomen....en ook voor jouw.....hou de moed erin. Mag ik je vragen of je met me wilt corresponderen......zou ik heel fijn vinden. Groeten...Mary

Wil je dit echt?
Ik ben een oude man.

Ik heb dit forum gisteren pas ontdekt.
Ik denk dat Casper het heel mooi omschrijft.
"Ik was altijd veel alleen maar nooit eenzaam"

Dit zijn heel vaak 2 verschillende dingen. Jammer dat het eenzame gevoel er nu vaker is.

Ik ken ook wel verhalen van mensen die zich eenzaam voelen maar allesbehalve alleen zijn (soms voel ik dat zelf ook wel eens)

Bedankt newbee, ook ik heb tijden gekend met veel vrienden om mij heen en mij desondanks dat toch eenzaam gevoeld. Ook had ik weleens het gevoel ver weg te willen zijn. B.v. naar het einde van de wereld. Ik ken het allemaal. Maar eenzaamheid, het doet pijn.

Ik ben eigenlijk heel mijn leven al eenzaam. Ook toen ik jonger was en in het gezin opgroeide. Ik ben best druk met werk ea maar nu ben ik een 55 plus dame en dat gevoel van eenzaamheid is er nog. Vermoedelijk is het bij mij aangeboren. Heb er wel mee leren omgaan maar er zijn momenten dat het een bepaalde verstikking geeft en zo zeer doet dat je geen uitweg meer weet.

Ik begrijp wat je bedoeld Vio, op de kleuterschool stond ik al aan de kantlijn, ik maakte toen al geen contact met anderen. Dit lag aan de benauwde omgeving waarin ik opgroeide.
Vanmiddag even naar het bos gefietst en langs een een drukke straat terug naar huis. Ook ik voelde dat verstikkende. Om mij heen mensen, meestal paartjes die genieten van de zomer. Op die momenten kan ik bijna nergens meer van genieten. Maar ik blijf het wel proberen. Waarom ben jij zo eenzaam?

Hey Casper, sorry zag nu pas je ' reactie'. Ja zou errug graag met je corresponderen. Leeftijd maakt niets uit....veel mensen zijn/voelen zich alleen/eenzaam...leeftijd heeft daar weinig mee te maken.

Inderdaad Mary

En juist in deze tijd van social media lijkt het dat er meer mensen zich eenzaam voelen.

Ik herken het mt periodes ook. Heb nog soms een best druk leven. Maar toch wanneer ik dan 's avond op de bank zit, kan een eenzaam gevoel me soms overspoelen. En dan soms verkeerde afleidingen om het gevoel weg te krijgen.

(En andere momenten vind ik het heerlijk om alleen te zijn.)

Op de vraag van jouw Casper kan ik zeggen dat mijn sociale netwerk niet groot is. Ik werk wel maar dat is bijzaak.

Leon12488

Leon12488 is geen naam of email van mij.

Goh of het hier over mij gaat. Ik weet precies hoe je,je voelt en door maakt.
Ben je man of vrouw? Welke leeftijd?uit welke omgeving kom je? Zou wel met je verder willen kletsen

Komt mij ook bekend voor , je bent hierin niet alleen. Meeste mensen houden de schijn op helaas, wat het nog erger maakt….waarom? Denk dat er ontzettend veel eenzaamheid is in deze tijd, waarin iedereen langs elkaar heen lijkt te leven en alleen met zichzelf bezig is.

Ook alleen en eenzaam .....verdrietig en machteloos....opgesloten en eenzaam inderdaad. Ik ben een vrouw van 58....

Ik voel me ook eenzaam, zelfs binnen mijn huwelijk/gezin. Chronisch ziek, veel pijn, beperkingen en elke dag alleen thuis, alle sociale contacten zijn weg gevallen. Ik had mij het leven toch anders voor gesteld.

Hoi

Is zo herkenbaar jouw verhaal.
Herken het zo bij mijzelf ook.
Maar probeer open te blijven staan voor nieuwe contacten te maken.
Ergens loopt die een persoon wel rond die jouw wel waardeerd om wie je bent.

Groetjes Vivian

Ik sluit me aan bij al jullie reacties.
Ik durf zowat niet meer te investeren in nieuwe mensen zeg maar, maar toch blijf ik het doen. Alleen nu wel naar lotgenoten omdat je allebei aan een half woord waarschijnlijk al genoeg weet.
Ergens ben ik al 52 jaar aan t overleven...
Vaak balen van t leven maar toch volhouden omdat er ergens wel betrouwbare lieve mensen rondlopen. Toch de hoop hoiden op een beter leven.. Doodvermoeiend maar toch doen..

dit is zo herkenbaar!
Ik ben man van 38 nu als je wil kan ik kletsen op Discord.

Ik voel me ook al echt heel lang eenzaam en alleen mijn vader mijn broers mijn zus en familie zie ik nooit
Ik heb ook een vriend en die zie ik maar om de drie weken alleen in het weekend van vrijdag tot zondag dan drie weken weer niet
Ik heb helemaal geen vrienden of vriendinnen wat ik echt zou willen om daar mee leuke gezellige dingen mee te gaan doen maar helaas zit het allemaal mijn niet mee
Zelfs op abc date site werkt het ook al langer niet om in contact te komen met mensen ze willen dan alleen maar relatie en als je dan eerlijk bent dat je die al hebt praten ze al niet meer met je ter wel ik goed aan gegeven heb dat ik vriendschap zoek veel mensen kunnen het verschil hierin niet helaas
Zijn er hier nog leuke mensen die ook vriendschap zoeken en zo alleen zijn ik hoor het graag groetjes van dorina

Zo herkenbaar, ik leef al 20 jaar met een narcist , ben alleen , ben leeg , kan nooit iets goed doen in zijn ogen, mijn leven is een hel

Heey Dorien en Sophie,

Wat verdrietig dat jullie dit mee moeten maken! mochten jullie steun willen hebben kunnen jullie altijd een mailtje sturen naar:

oursoulisconnected@hotmail.com

Ook heb ik sinds paar weken een groeps app gemaakt en iedereen is van harte welkom! En ik hoop dat het met jullie allebei goed gaat.

Groetjes,

Mirjam

Hallo Dorien, ga je echt zitten wachten tot je man veranderd of naar een therapeut gaat? Hij zal nooit veranderen. Pak je bij elkaar, kom in je kracht en laat nooit meer gebeuren dat een man je kleineert. Dat verdient niemand, geen enkele vrouw. Ik ben nu 70, vruchteloos geprobeerd om mannen te veranderen in mijn relaties, is nooit gelukt. Op een zeker moment opgestaan alles achter mij gelaten en een nieuw leven begonnen met mijn dochter. Ja, ik ben single, maar vind het heerlijk. 2 kleindochters, veel afgezien in mijn relaties, ik heb dit onderwerp afgesloten, al jaren, niemand zal mijn hart nog breken. Gelukkig zijn met jezelf en een goede relatie met jezelf opbouwen, dan heb je al veel bereikt in dit leven. Ik heb een paar goede vriendinnen en heb ook lang vrijwilligerswerk gedaan. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect, dat is mijn motto, al jaren. We hebben niemand nodig om gelukkig te zijn. Gelukkig zijn is een keuze, onze eigen keuze. Zet em op meid, veel sterkte. Groetjes Elissabet

He Dorien,

Wat spijtig om dit te lezen,..(ik ken het gevoel van onmacht)
Wat vreselijk allemaal..al wat langere tijd 😔
Misschien moet je jezelf afvragen ( is dit wat het leven jou wilt geven of hoe moeilijk het ook is )
Het leven vastpakken bij zijn hoorns ( door gaan zonder al die ellende )
Je red jezelf wel zonder zo Persoon naast je!!

Dag Dorien, zo erg om te lezen maar zo herkenbaar. Ik zou je zo graag tips willen geven om er mee om te gaan maar helaas hebben deze niet en ben ik er zelf naar op zoek.
Misschien kunnen we elkaar bijstaan met raad. Groetjes

Weggaan. Van jezelf houden.

Ga lekker scheiden dan krijg je je eigen leven weer terug zeker weten die man van je is en blijft het zelfde doen wat nooit veranderd

Wat een zeer moeilijk leven heb jij. Je bent waarschijnlijk een top vrouw maar doordat elke dag te moeten horen ga je het ook geloven. De twijfel bij jezelf wordt zodanig groot dat je u zelf ook zo gaat zien.
Ik ben zelf 16jaar samen geweest met zo een man en ben nu 9jaar gescheiden. Volg nog regelmatig therapie omdat ik nog steeds de woorden van mijn ex in mijn hoofd heb. Ik kan niet meer in spiegel kijken omdat ik mezelf haat. De woorden van hem,blijven heel lang nazinderen. Ik ben zeer blij dat ik gescheiden ben en leef nu gelukkig niet meer in angst. Maar mezelf ben ik wel verloren. Hoop heel erg dat je sterk blijft en doe vooral u verhaal tegen de mensen want anders geraak je u zelf kwijt.

Het internet staat vol met info over narcisme.
Er is echt maar één oplossing.
Dumpen, scheiden, niet meer mee omgaan.
Ik spreek uit ervaring want een gezinslid van mij blijkt een narcist. Mijn hele leven is vern... ze kunnen ongelooflijk goed toneel spelen. Je gaat echt geloven dat ze aardig zijn en om je geven. Maar in praktijk sta je altijd in de wacht, ze doen wel aardig als er anderen bij zijn. Zelfs mijn vader flikte dat. Bestudeer narcisme, dan zie je wat ze doen.

Zo snel als mogelijk deze man uit jouw leven verwijderen !

Hallo,
Hier hetzelfde aan de hand. Ben je man of vrouw en waar kom je vandaan?
Ik ben 52 jarige man uit de buurt van Tiel
Ik hoor wel
Gr

Hetzelfde hier ik ook gewoon rust hebben, en helaas lukt mij dit ook niet ik begrijp wat h
Je bedoeld ik kan mezelf nuet eens motiveten om wat te faan doen ik mis ook de warmtevab de zon ik mis mezelf in hoe ik vroeger waszo onbezorgd en vrolijk en de zon scheen het hele jaar door nu is het donker koud en afstandelijk, en kan ik geen connectie vinden met andere waarschijnlijk omdat ik geen connectie meer heb met mijzelf geen vertrouwen en geen puf meer

Oh zo herkenbaar! Ik ben een 47-jarige vrouw en sinds 2,5 jaar gescheiden. Ik heb genoeg vrienden en familie en om en om een van mijn zonen, die echt hun eigen leven hebben. Ik kan me echt eenzaam voelen en vind de avonden erg lastig. Ik zie er ook erg tegen op. Vraag me soms echt af hoe andere alleenstaanden dit doen. Ik heb ook 2x in de zomervakantie gehad dat zowat iedereen op vakantie was. Dit was echt afschuwelijk! En geeft inderdaad angst en somberheid. Ik hoop dat dit gevoel ooit weggaat.

Ik heb geen facebook helaas.

Ik heb maar een paar tips. Als je een enge droom hebt moet je juist op de monsters afgaan. Dit geld ook voor een angststoornis. Buiten lopen kun je in het begin doen als het donker is. Gaat het niet meer? Dan ga je weer naar huis. Dan kun je trots zijn op het begin van verbetering. Langzaam opbouwen en niet te veel hooi op de vork nemen. Misschien kom je toekomstige vrienden tegen. Dat lukt vaak in het bos. Daar lopen veel eenzame mensen. Succes Gizem.

Ik zou graag zeggen : alles kont goed.
Maar dat is zo'n cliché die ook niet helpt
Kan alleen maar zeggen, ga voor je eigen. Je kan vaak zoveel meer aan dan je zou denken. En alles voor jezelf voor elkaar krijgen geeft goede en sterke energie.

Geef het op zijn minst een kans ! Hoop dat het je lukt

Liefs

Wat heftig dat je een eind aan wilde maken. Gelukkig ben je er nog.
Herkenbaar situatie.

Ik ben ook 10 jaar getrouwd geweest en in de 10kaar heb ik alleen opgegeven voor onze gezin ik heb 4kindren gebaard en opgevoed en dat alleen gedaan terwijl ik getrouwd was . Ik had geen tijd meer voor me eigen leven. Me baan opgegeven me vrienden voor mijn eigen gezin ik dacht investeren komt wel weer. Op een dag zei me ex man ik wil je niet meer en ik hou niet van je maar ik wil wel bij je blijven om voor de kinderen te zorgen. Toen ontplofte ik. En heb het zwaar gehad ik moest knokken voor me bestaan vallen en opstaan ik moest door gaan ik heb kinderen zo dacht ik en ik heb voor me zelf gekozen. Ik heb die man de deur gewezen en laten kiezen of met mij of de deur uit. Hij is dezelfde dag weg gegaan. En tot nu toe. Het duurde even tot ik weer kon functioneren op me benen staan en het verwerken duurt eindeloos tot de dag van vandaag. Maar ik beter af dan met hem ik voelde me altijd gebruikt door hem en niet gewaardeerd en zo eenzaam heb ik me gevoel tijdens onze relatie.

Nu 4jaar later ben ik zo gelukkig van dat toen besloten had om voor me zelf te kiezen.

En ik ben ook nog een keer verliefd ik dacht dat gaat nooit lukken omdat ik geen vertrouwen in had. Maar stil je open voor alle nieuwe dingen. En praten is goed.

Zomaar uit het niets vertelde mijn man dat hij verliefd geworden was op iemand anders na 16 jaar huwelijk vertrouwde hem 100 procent is weggegaan niet meer omgekeken wat een woede ongeloof ontzetting voel mij zo alleen eenzaam verdrietig zo vol ongeloof wat nu moet huis uit werk niet meer hoe nu verder heb geen familie vrienden zijn of dood of ernstig ziek weet niet hoe ik verder moet

Hou vol. Neem de dingen voorlopig dag voor dag. Probeer structuur in je dagen te houden, goed te blijven eten, een beetje bewegen. Probeer dingen te vinden waar je, al is het maar voor even, wat afleiding in vindt. Zoek iemand waar je je hart bij kunt luchten. Je kunt via de huisarts misschien ook een gesprek bij een psycholoog aanvragen. Beetje bij beetje zal er weer wat lucht komen. Je kunt het ❤️

Er zijn helaas massa's mensen met jou problemen inclusief ook ik.hopelijk vallen de elementen ooit eens positief. T.fr.msk.

Wat naar voor je.
Ik herken wel enigszins je verhaal.
En vind het fijn wat te delen.
Mijn man is ook sinds zijn pensioen de saaiheid zelf geworden.
Hij wil steeds minder.
Je gaat dan denken dat het aan jou ligt.
Dus niet.
Wat te doen .
Scheiden.
Heftig vind ik dat.
Maar ik ga me wel erg alleen voelen.

Tiene 72

Ik zit in precies hetzelfde schuitje, sterkte ❤️

Leef je nog?

Ik herken jou gevoel heel erg. Hoop dat het goed met je gaat

Wat een ontzettend treurig bericht, helaas weet ik hoe is, maar écht!

Is er iets dat ik voor je zou kunnen betekenen om het dragelijker te maken?

Precies hetzelfde.. ik durf buiten eens nie te lopen. Ben 20. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...

Ik ben 58 heb al meerder pogingen gedaan om niet meer te leven. Maar ik ben er nog steeds. Tis een worsteling het leven voel me vaak eenzaam en verdrietig, ongehoord en onbelangrijk. Maar toch ben ik er nog. Ik wens jouw sterkte en kracht toe.

Precies hetzelfde.. ben 20 jarige dame. Ik durf buiten eens nie te lopen.. Heb sociale angsten. Durf m'n emoties nie te tonen. Heb niemand. Wil ook dood.. kan mezelf niet accepteren. Vind mezelf zo lelijk.. Zo pijnlijk dit...

Begrijp ik Dennis. Ik ben zelf ook klein ( 1,50cm en 70 j) ik had er vroeger niet zo’n last van, maar merk vooral de laatste jaren dat mensen er negatief over oordelen, terwijl je er niets aan kan doen. Voor mannen is het nog erger.Ik weet niet hoe oud je bent. Verhuizen naar een land waar mensen kleiner zijn is een optie.
Er is ook een vereniging voor kleine mensen. Hoop dat ik je daar mee help.
Groetjes
Daniëlle

Och lieve schat, je zult de stilte moeten doorbreken en met iemand gaan praten (huisarts). Ik weet dat dit eigenlijk een tuttig antwoord is, maar het moet.

Het is heel goed en gezond dat je twijfelt aan je omgeving omdat je nog in ontwikkeling bent en aan het leren. Wees niet zo streng voor jezelf.

Het is niet erg om
Fouten te maken, ik vind je juist heel dapper en slim dat je door hebt dat niet iedereen even eerlijk tegen je is.

Je werkt aan je grenzen en dat gaat je heel sterk maken. Probeer geduldig te zijn je bent super jong en het is normaal als je alle antwoorden nog niet hebt.

Probeer te doen wat je leuk vind en zoek positieve mensen op die je accepteren voor wie je bent. En het belangrijkste van alles wees jezelf.

je hoeft niet perfect te zijn als je maar werkt aan de beste versie van jezelf worden en zoals ik kan lezen ben je goed onderweg met bewustzijn.

Zie het zo jij ziet deze dingen een ander zit misschien in dezelfde situatie als jij maar ziet niet precies wat er aan de hand is.

het leven is een soort reis en je komt langs mooie wegen en lelijke wegen maar het mooie is JIJ zelf bent in beweging, je hoeft niet te blijven daar waar je je niet gewaardeerd wordt of waar je je niet goed voelt.

Zoek de mooie plekjes op en haal daar je energy uit.
Dat kan van alles zijn, een leuke sport een nieuwe hobby, naar een stad gaan waar je nooit bent geweest. je haar verven, nieuwe mensen ontmoeten. Een huisdier nemen.

Je kan het !

Och meisje je bent nog jong je hebt nog zooveel tegoed in je jonge leven. Ik weet zeker dat alles goed komt.probeer wel altijd niets te forceren je zal zien. Je geluk zal jou weg kruisen zonder te zoeken!!ik wens je veel succes en geniet van je jong zijn groetjes Frans.

Ik zie veel van jouw verhaal dat ook mij is overkomen, maar ik wil wel tegen je zeggen dat je wel goed genoeg bent, en de eerste stap vooruit is om jezelf niet meer naar beneden te halen. En ga jezelf niet de schuld geven van andermans foute gedrag zolang je kan zien dat het gedrag van anderen niet jouw verandwoordelijkheid is en het dus niet jouw probleem is. Laat diegene waar hij/zij wilt zijn, en kies er zelf voor om je los te weken van hun, want je bent niet aan hun vastgeplakt. En wees je er ook bewust van de manier hoe je met jezelf omgaat kies eerst voor jezelf en denk dat het egoistische is, maar het is nodig zodat je de volgende keer er bewust van kan worden hoe een ander zich naar jou toe gedraagd, en je zal uiteindelijk een automatisme heeb gecreeerd dat stemmetje dat zal zeggen dat dit niet klopt en je afstand moet nemen

Lieverd toch. Het is als of ik mezelf hoor praten. Weet je wat mij geholpen heeft? 1 vriend of vriendin waar ik het goed mee kon vinden. Een grote vriendengroep lijkt heel mooi, maar is tegenwoordig niet meer zo leuk als vroeger. Je weet idd niet meer wie je kunt vertrouwen. Daarom een tip van flip, zoek 1 iemand waar je af en toe leuke dingen mee kunt doen. Niet in de relatie sfeer, maar alleen als vriendschap. Tis een beetje zoeken naar een goeie, maar als je eenmaal iemand hebt gevonden waar je mee kunt levelen en vertrouwt, zul je merken dat veel van je problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Je klinkt als een lieve slimme meid! Even door zetten nog, er zijn vele meiden met jou die op zoek zijn naar een goede vriendschap.. jullie moeten elkaar alleen even vinden😉

ik was ook zo rond ik rond 10 jaar oud was
ja de wereld is donker je voelt je machteloos maar je bent dat helemaal niet want je bent een deel van de natuur en de natuur is een mysterie ik dacht aan hoe de natuur was elke dag toen ik 10 was

je hoeft jezelf ook niet te bewijzen ik hoop dat jij weet dat jij al heel bent je kan jezelf niet kwijt raken ook als jij dat denkt
je bent geen lastpak dat zal je ook nooit zijn zelfs als iemand dat zegt

haal plezier ergens vandaan ik zou zeggen zingen kan veel doen en wees in het moment (dingen doen zonder na te denken) als je te veel over de toekomst denkt door iemand anders hou die gedachte weg door jezelf met iets anders bezig te houden

wees sterk zet jezelf op eerste prioriteit wees met compassie voor jezelf dus niet jezelf gelijk naar beneden te halen het is lastig maar het wordt soepler wanneer je het meer oefent
als je iets fout hebt gedaan neem de verantwoordelijkheid lach erom kijk niet altijd terug naar het verleden je kan alleen wijsheid daaruit krijgen


uit geen passie komt passie zorg ervoor dat jij geneest want jij bent duidelijk gekwest jij kan alleen jezelf helen en vergeven
technologie hebt dit veroorzaakt de enigste manier om dit tegen te gaan is om iemand te vinden die jou waardeert over technologie wat lastig is

ik ben sorry dat jou hier doorheen gaat dit zou nooit mogen gebeuren ik hoop dat jij weet dat je geliefd bent haal je energie van je dromen schrijf ze op en die dingen waarvan jij plezier van hebt vrienden komen er wel je moet alleen jezelf in balans en positief zien te houden wat in deze tijden lastiger wordt

ik wens jou een gelukkig leven

In welke stad zit je

Beste Anoniem,

Dat klinkt niet goed. Als ik jou was zou ik hulp zoeken bij een therapeut. Zij/hij kan je helpen je gedachten en gedrag te ontrafelen en meehelpen met stappen zetten richting zelfstandig leven en eigen keuzes maken. Je hebt recht op een goed en fijn leven. Als adoptiekind had je vroeger geen keus, zo te horen ben je nu volwassen genoeg om eigen keuzes te maken, dus ga op zoek naar hulp. Om je eenzaamheid te doorbreken kun je de training van faktor5 volgen, (internet faktor5.nl) deze wordt vergoed. Ook kan het helpen om iedere dag aan beweging te doen en gezond te leven, zo zet je jezelf op 1. Ik hoop dat het lukt. 🌷

vraag opheldering.

Lieve meid,
Heel vervelend dat je je zo voelt. Kun je niet met iemand op school praten over je gevoelens? Een mentor of een vertrouwenspersoon? Zij kunnen jou echt helpen! Het komt wel goed met je hoor, heb vertouwen. En er zijn altijd wel mensen die om je geven, daar mag je niet aan twijfelen. Succes!

Wat wil je? Maak je even niet druk om anderen. Ga dingen meemaken, ondernemen. Zul je zien dat veel mensen niet veel te melden hebben en je loopt mensen tegen het lijf waar je wel wat aan hebt. Ga NIET binnen zitten. Ga leven.

Ik vind de eerste tip wel een goed idee ga op school vragen naar een mentor of vertrouwenspersoon waar je mee kan praten of maak een afspraak bij de huisarts. Er zijn veel eenzame jongeren ik denk dat daar ook op de scholen wel aandacht voor is. Maak het kenbaar aan mensen die aardig zijn.

Blijf hier niet alleen mee rondlopen. Het is voor jouw leeftijd (op iedere leeftijd) belangrijk dat je met iemand contact krijgt die je op weg kan helpen om je sociale kringetje wat groter te maken. Dat kan je in een stappenplan doen met een Netwerkcoach of een welzijnscoach. Dit zijn vrijwilligers met een opleiding speciaal voor mensen die zich alleen voelen of niet weten waar te beginnen met iets te gaan ondernemen, en samen naar een oplossing gaan kijken. In bijna iedere woonplaats of bij je in de buurt kun je bellen naar ‘welzijnswerk’ of ‘Welzijn op Recept’. Ook staat het vaak op de site van de gemeente. Zoek het op op internet. Echt, het zal je helpen!!! Succes x

Schat, zoek een vriendje dat zal een hoop helpen

Dag meid,
Ik vind het erg jammer dat je je zo slecht voelt. Ik heb zelf een dochter van jouw leeftijd die het op een bepaald moment ook erg moeilijk had (voelde zich eenzaam, huilde vaak, zag het allemaal niet meer zitten, …). Het gaat nu beter met haar dankzij de steun van een aantal mensen, inclusief mezelf. Wat ik je eigenlijk wil zeggen is: zoek iemand in je omgeving waar je je zorgen mee kan delen, iemand die je serieus neemt. De wereld kan erg zwaar zijn voor een jong meisje als je het gevoel hebt er alleen voor te staan. Dit kan een ouder zijn maar ook een tante, leerkracht, de moeder van een vriendinnetje, … zijn er op school eventueel mensen waarbij je terecht kan (een zorgjuf? Leerlingenbegeleider…?).
Ondanks dat het niet oké is dat je je zo voelt, is het msn al veel om te beseffen dat je niet de enige bent die met zulke gevoelens worstelde. Ik hoop dat je steun vindt.
Dikke knuffel van een mama.

Ach meisje, ik heb een kleindochter van jouw leeftijd. Voelt zich ook vaak alleen! Maar geloof me ,er komt voor jouw ook echt een andere tijd. Het valt ook niet mee in deze rare wereld en met mensen (ouders) die misschien alleen met zich zelf bezig zijn. Probeer voor je zelf een weg te vinden, misschien doormiddel van een hobby of iets met dierenliefde ,lezen,tekenen! De meesten van ons zijn volwassen geworden met vallen en opstaan. Sterkte en laat je niet kisten!😘

nou als je al deze berichten leest ben je duidelijk niet de enige en je staat niet aan de rand van de maatschappij zo is het tegenwoordig je komt er niet meer tussen en nieuwe vriendschappen sluiten is dus echt heel moeilijk

heb je een idee waarom men je niet moet.

Ik herken dit . Als je dit jaren tegen komt dan ga je zelf een beetje veranderen , je doe meer je best om aardig gevonden te worden etc . Mensen vinden je dan niet leuk meer want je bent niet jezelf en ga dan over je heen lopen , nemen je niet meer serieus . Dan komt de eenzaamheid weer .

Herkenbaar!

Als je in zo'n situatie zit wil je nog maar 1 zaak imand die van je houdt om je heen. Maar niemand heeft daar gewoonlijk zin in
Dat probleem ken ik jammer genoeg zelf ook.
Ik heb nog 1 broer , die ik maar 1 keer per jaar zie en mij nooit eens uit eigen beweging belt
Dit allemaal omdat hij het te druk heeft met zijn werk
Sommige mensen zijn blijkbaar niet gemaakt om gelukkig te zijn denk ik dan

Het is heel naar gevoel. Ik voel het ook.
Je bent vriendschappen wel waard!

Groetjes,

Pien

Hoi, ja erg vervelend. Toch besef je misschien niet wat je WEL hebt, een vrouw en kinderen, een gezin dus. Ik heb dat allemaal niet gehad en ben al 50+. Misschien iets meer voor jezelf opkomen en meer met je vrouw praten? Ook ben je 40, voor mij is dat jong, voor jou misschien al 'oud'. Er zijn genoeg dingen te doen, sport, andere activiteiten. Ondanks dat ik nog alleen ben, kreeg ik wel een vriendschap met een collega vroeger. Ik ben daar wel 20 jaar mee omgegaan. Kon niet alles aan hem kwijt, maar deels wel. Ik ben helemaal niet zo'n contactmaker. Sta open voor contact, je sluit je misschien onbewust af voor ander contact dan het contact dat je al hebt. Maar goed, het is een hele andere situatie als waar ik in zit, dus ik kan je vooral alleen maar sterkte wensen! Vind een maatje, waar je dingen mee kunt delen. Met vrienden kun je vaak niet alles delen, ook al is het maar een deel van je verhaal. Of zoek contact via dit medium (internet). Veel meer mogelijkheden dan vroeger (kan me nog een penvriend en penvriendin herinneren). Succes en denk iets meer aan jezelf, hoewel ik weet dat het soms moeilijk is. Groeten..

Hallo Greet,

Eenzaamheid is vreselijk en doet zo'n pijn!!!
Ik zoek heel internet af naar contact en hulp.. ben sterk vereenzaamd, 57 jaar en ook ziek...
Het wordt zeker zwaar onderschat , zo erg voor alle lotgenoten

Een mens zou ziek worden van minder.
Veel sterkte, 

Ik herken het dat vrienden niet altijd echt je vrienden zijn . Bij mij ook , jaren samen iedere donderdag biertje drinken en poolbiljard , alle verhalen aangehoord, mee gevoeld met alle scheidingen , ontslagen, blut, miskopen etc . Toen ik ziek werd en lang in ziekenhuis lag heb ik niemand gezien . Zo leerde ik dat echte vrienden niet zo voor de hand ligt . Mijn buurvrouw 25 jaar jonger en een totaal ander type heeft mijn hand vastgehouden met mijn lange ziekte periode …. Wie had dat gedacht . Ik heb geleerd om beter te kijken . Want de mensen uit de kroeg waren gewoon afleiding wat ik ook nodig had , en geen vrienden ! Leven is soms ingewikkeld . We leren vanalles op school maar niet wat echt belangrijk is . Sterkte !

Ik herken je gevoelens . Eenzaamheid sluipt erin , en voor je het weet ben je een paar jaar verder . Ik zit in hetzelfde situatie . Soms zoals nu doorbreek ik het . Door een vliegtuig te pakken en weg te gaan . Maar als ik thuis ben komen de muren weer op je af . Doorbreken van een patroon is moeilijk . Wens je succes

Wauw hoe herkenbaar!
Ik besefte het ook opeens en toen kreeg ik echt last van het geen echte vrienden hebben die het leuk vinden dat je mee doet
Ik hoor achteraf altijd oh dat had jij vast ook leuk gevonden of dat moeten wij ook een keer samen doen . Nou na al die jaren ken ik dit wel en denk hou je bek nu maar gewoon want je wil helemaal dit niet doen met mij en je wil me er helemaal niet bij hebben anders had je me vooraf wel gevraagd. Mensen denken dat je achterlijk bent ofz . Nou je leest het wel hoeveel vertrouwen ik nog in vriendschap heb

Heel herkenbaar met goed zijn voor andere.
En als jij hulp advies of praatje nodig wilt hebben zijn ze er niet.
En zekers richting feestdagen is het verschrikkelijk om alleen te zijn.
Rustig aan je kunt rustig als je wilt praten met mij groetjes viv

Voel me nu heel eenzaam. Narcist weg maar ook gezamelijke vriendenkring . Iedereen denkt ik de slechte was, narcist is toch zoief en charmant in openbaar . Niemand die zich afvraagt hoe moeilijk het is voor mij. Zo eenzaam. Grtjes.

Hey Mide dit is heel herkenbaar ik zelf ben 34 jaar relatie net ten einde ,burn out vrienden kwijt woon door de relatiebreuk weer bij mijn moeder. Dus het gevoel alles alleen te moeten doen is bij mij ook aanwezig. Dus wie weet kunnen we eens contact zoeken

Mvg Johan

Hi Bryan,
Hoe is het nu met je? ooit aan gedacht om met misschien een dokter/psycholoog te gaan praten? Ik denk oprecht dat je dan al een heel end komt! Sterkte

Hai, nog steeds niet goed. ik heb al een week geen contact gehad met iets of iemand. Ik ben begonnen met een opleiding. Voel me zwaar eenzaam ook daar. Het is zo kloten dat ik geen familie en vrienden heb. Ik woon op mezelf en mn ouders kan ik niet goed mee dus die zie ik nooit. Lig vandaag ook alweer de hele dag op bed te huilen. Komt niet meer goed

Hallo Inge,
Knap dat je relatie hebt verbroken mijn zus is nu meer als 25 jaar getrouwd met een narcist. Het heeft heel de familie. Bij ons uit elkaar gegooid bijna niemand heeft contact met haar. Misschien ben je nu wel eenzaam maar beter als bij hem blijven

Dank u Rene. Het blijft moeilijk een narcist negeren, maar ik ga niet terug. Hoe gaat het met je zus ?

Proberen om een film te kijken, dan terug naar je ouders. Nadien doe je weer hetzelfde en voeg je iets kleins toe, bv een wasje doen. Dan terug naar je ouders. Ik heb door op te bouwen zo geleerd alleen te zijn. Het beste👌

Ik heb inderdaad hetzelfde probleem, alleen denk ik wel in minder mate. Ik kom regelmatig bij mijn ouders in het weekend en vaak de eerste nacht dat ik weer thuis ben krijg ik paniekaanvallen. Het voelt dan alsof ik weer moet wennen om alleen te zijn. Heel veel sterkte!

Hoi Bryan,

Wat jammer dat je je zo moedeloos voelt. Weet dat er altijd mensen zijn die het goed met je voor hebben. Je moet alleen even de moed vinden om hulp te vragen. Het leven kan zo mooi zijn. Te mooi om je tijd te verdoen met middelen die je leven niet gaan verbeteren. En ook jij verdient beter dan dat! Liefs

Maanden verder, ik wil mezelf wat aan doen maar durf het niet 😑

Ik kan me heel goed verplaatsen in je verhaal.
Je hebt bewust een keuze gemaakt om alleen te zijn en
te blijven en je voelt je daar goed bij,

Ik voel me het beste als ik alleen ben ik ben niet mensenschuw maar word er heel moe van als ik contacten moet hebben wordt niet geaccepteerd door o.a. buren moet normaal doen wordt er gezegd waarom kan ik wel accepteren dat anderen daar anders over denken maar anderen kunnen mij niet accepteren zoals ik ben heb het 50 jaar geprobeerd om niet op te vallen maar kan en wil het niet meer ik ben niets minder als een ander

Herken een en ander. Geen idee of dat kan maar wellicht kunnen we eens ervaringen uitwisselen. Zit ook met slechte gezondheid en hierdoor ben ik ook zeer beperkt en dat maakt soms eenzaam..