Echtscheiding - forum lotgenoten

Hallo Line,

Niet fijn om te horen dat je anderhalf jaar na de feiten opnieuw zo'n emotionele opdoffer krijgt.
Dat je nog steeds veel pijn & verdriet voelt is absoluut geen schande! Je was immers volledig in je relatie met die persoon geïnvesteerd. Bedrogen worden is niet zomaar iets, je bleef achter in een ware ravage bij het beëindigen van de relatie. Zoiets neemt heel erg veel tijd om het te verwerken.

Probeer voor jezelf zo weinig mogelijk info te vergaren over het doen en laten van je ex-partner.
Uiteindelijk maakt het niet uit hoe hun leventje zich verderzetten.
Je bent kapot gemaakt door hen, waarom zou je nog toestaan dat wat ze doen je ook nog kan raken?
Ze zijn het absoluut niet waard om je zo ellendig te voelen.


Het is geen makkelijk proces, maar je kan dit best wel Line!

Probeer het hoofd recht te houden.

Ik wens je alvast heel erg veel moed toe in deze dagen!

Dank je wel!
Ik heb mij weer een beetje herpakt. Was ook best boos op.mezelf dat het mij nog zo raakt.
Diep ademhalen en door.....
Het is gewoon echt niet te bevatten hoe hij dit allemaal zo heeft kunnen doen. Ik ben klaar met hem. Maar.... Zo weinig respect. Dat raakt het meeste....

Wat een heftig verhaal , was het maar zo makkelijk: herpakken en door . Maar nu begint de pijn , verdriet, onmacht , bedrog, enz enz neem vooral je tijd en rust en probeer niet te reageren in emotie .

Hallo Rene,

Wat ontzettend zwaar moet het voor je zijn.
In geval van huwelijksproblemen zou ik altijd aanraden om een therapeut te betrekken bij het zoeken van naar een oplossing.
Als de moeder van je kinderen nu echt aangeeft dat het voor haar niet meer verder kan vrees ik dat je hier weinig aan kan veranderen.

Wat ik je kan zeggen is blijf buiten komen, sluit je niet op binnenshuis. Zoek een bezigheid. Fitness, wandelen, ....beweeg!
Laat het verdriet ook toe! Dat kan & mag zeker! Dat hoort bij het verwerken van die emotionele impact.
Je eetlust hoeft je je geen zorgen te maken, die komt wel terug. Door al de stresshormonen die nu door je lichaam gieren kan je niet makkelijk eten, meestal 4 tot 8 weken.

Slapen,
Uit eigen ervaring sliep ik het eerste jaar amper, slechts enkele uurtjes per dag, 1x wakker -> niet meer inslapen.
ik slaap nu, na anderhalf jaar (toevallig vandaag dag op dag!) ongeveer 4 tot 8 uurtjes per dag.
Een psycholoog raadplegen is ook een mogelijkheid. Zij kunnen wel geen wonderen verrichten maar het kan je helpen om je op weg te zetten.

Ik wens je alle courage toe!

Gezin niet, vrouw wel. Mensen blijven beesten. Je zult ze nooit echt kennen. Daarnaast een confronterende vraag: Hoe het huwelijk ook een afspraak lijkt, het blijft vraag en aanbod. Als jouw waarde is gedaald gaat de vraag naar iets met hogere waarde. Dus de keihard nare pijnlijke vraag: Hoe lig je in de markt? Sleep je de dames nog bij bosjes binnen of ben je een gezellige werknemer/buurman/voetbalvader maar verder niks?
Neemt niet weg dat het een zeer lage streek is die je heeft laten zien wat voor vlees je eigenlijk in de kuip had. Goed dat je dat nu weet en niet als je haar echt nodig hebt want dan is ze er natuurlijk niet voor je. Sterkte man!

Hallo,

Zoals ieders hier zijn eigen opvattingen heeft is ook dit weer een delicaat onderwerp.
Uitkomen op een affaire van je vrouw is sowieso al zeer hevig, laat staan dat je er de beelden van te zien krijgt.

Maar om op je vraag te antwoorden, dat is iets wat jij zelf moet besluiten.
Ik heb dat wel gedaan. Gewoon omdat ik het andersom ook zou willen.

De man zijn echtgenote was voordien reeds "deels" ingelicht door hem 1 maand na de feiten. Op een ogenblik dat hij niet thuis was ben ik naar hun woonst gereden. De vrouw was me zo dankbaar dat ze het volledige verhaal te horen kreeg. Dit hielp haar om de knoop door te hakken en om hem los te laten, gedaan met de moordende onzekerheid.

Het gaf mij ergens wel een soort van voldoening. Maar echt een beter gevoel moet je niet gaan verwachten.
Het helpt je niet voorwaarts met je eigen verwerkingsproces.

Voor je gezin; mocht je besluiten om je vrouw te verlaten, ga zo snel mogelijk naar een advocaat, ook al wil je dit nu nog niet of voel je dat je daar nog niet klaar voor bent. Doe dit absoluut wel! Tijd is essentieel voor eventuele financiële terugbetalingen die je zou voorschieten (leningen/alimentatie/...). Ik speelde duizenden euro's kwijt door niet snel te handelen. Dek jezelf in. Regelingen omtrend kinderen kunnen later alsnog uitgewerkt worden. Neem waar je recht op hebt, nu aan jezelf denken.


Veel courage toegewenst in deze sombere tijden!

Thanks, scheiding is al rond.

Heb je het gezin op de hoogste gebracht?

Nee, ander gezin is niet op de hoogte, heb geen contact gegevens van hun.
Wel via media haar zus kunnen traceren dat is mijn ingang maar ga er dan nog meer andere bij betrekken…..

Zou ik wel doen, zeker weten. Creëer wat chaos en zet ze allemaal op hun plek. Zo dwing je wat respect af.

Ja dat zou ik wel doen. Eerlijkheid is altijd de beste weg..
En vergeet niet dat hij degene is die zijn gezin kapot heeft gemaakt en jij niet!

Hi Branco

Ik herken je gevoel. 30 jaar samen en opeens wil ze scheiden. Het is keihard... werken, huishouden... alles op automatische piloot terwijl je hoofd vol zit met vraagtekens. Tip: sporten helpt. En blijf jezelf. Bij mij net een paar maanden geleden.. snap er nog niet veel van hoe het kon gebeuren, maar we moeten door. Heel veel sterkte man.

Ad

Ik zit hier in een zelfde soort situatie . 11 jaar samen 8 jaar getrouwd en tijdens vakantie werd mij gezegd dat hij wil scheiden. Ik blijf achter in ons huurhuis. Fijn dat ik een dak boven mijn hoofd heb maar ben wel kapot van verdriet.

Heel herkenbaar en voelt zo niet eerlijk.
Machteloos, vooral als de andere partij schuilt en zwijgt totdat het te laat is.

Ook voor mij heel herkenbaar, bij ons ook zij was al verder in proces voor dat ik het wist.
Mensen willen met me praten zonder in details te treden.
Zij manipuleert ze met haar verhaal, ik weet de waarheid en heb gewoon digitale bewijzen dat ze al 2 jaar met andere mannen bezig is geweest.
Na 35 jaar samen en 22 jaar getrouwd niet het respect kunnen opbrengen om mij te zeggen dat het niet meer samen gaat, altijd was ze moe, ja van overdag als ik werken was en de zoon naar school met andere mannen afspreken en dan kon alles en het filmen ook nog.
Dom genoeg zet ze alles ook nog in de iCloud.

Heel herkenbaar. De angst voor de toekomst. Wat als...
Het ene moment gaat het prima, het andere is het erg lastig (op zijn zachts gezegd)

Ja dat ja .
Wat heb jij gedaan om daar doorheen te komen ?

Hoi Manouk. Ik ben nog steeds zoekende hierin . Ik heb het brein.fijn programm gevolgd. En luister nu naar de podcast "lifee coach.aan zee.
Via hier heb ik contact gelegd met iemand. Eerst gemaild en nu appen we geregeld.
Soms over wat er speelt, soms over van alles en nog wat

Zucht. Weer een bericht dat niet geplaatst wordt.
Site is gemaakt zodat mensen met elkaar ervaringen kunnen uitwisselen, maar o wee als er een emailadres of andere sitenaam staat.

Bedankt voor de tip newbee Ik zal eens gaan kijken . Ik vind podcast ook heerlijk om naar te luisteren

Ik kan me goed vinden in wat in de podcast gezegd wordt. Alleen het zelf doen en voelen is erg moeilijk.
Mijn brein gaat snel alle kanten op

Ja dat herken ik wel .
Ik trek de situatie snel naar mezelf en voel me beschadigd .
Maar de andere kant voel ik me sterk wetende dat hij niet die gene was voor mij .
Ik weet dat ik hier doorheen ga komen en er sterker uit kom . Vind het vooral nu heel onzeker en eng . Wat staat er allemaal te wachten pff

Ja wat er allemaal staat te wachten dat weet niemand.
En het stomme is dat we dan vaak vooral negatieve dingen bedenken, terwijl het ook hele mooie dingen kunnen zijn.
Maar eigenlijk moet je denk ik niks bedenken, want je weet het namelijk toch niet.
Dus wat als... is zinloos

Hoe gaat het met de kinderen?

Beste. Ik begrijp het volledig.. Sterkte voor jou...

De angst is hier ook enorm aanwezig...

Ik begrijp zelfs niet waarom mijn partner zelfs geen therapie wil proberen... Ik voel me een enorme mislukkeling...

Hoi Manouk, eenzelfde situatie hier. Zo lastig om met alles om te gaan. Als je wilt praten laat maar weten.

Ben nu ook ongeveer een jaar alleen, bijna alles rond. Oude huis verkocht, nieuw huis gekocht, convenant rond. Binnenkort verhuizen. Wat wil je dan nog meer zou je zeggen.
Me niet meer zo kloten voelen. Het was niet mijn keus. Wat kan helpen is veel naar muziek luisteren, wandelen, sauna pakken, sporten. En dat is dan ook wat ik veel doe. En het helpt soms helemaal niet ook dat moet ik toegeven. Helaas is er voor dit soort pijn geen medicijn ontwikkeld. Dat moet je zelf gaan uitvinden. Ik moet bekennen dat ik nog niet weet wat echt werkt. Loop vaak op de automatische piloot, doe wat ik moet doen maar dat kost heel veel moeite. Heb een goed contact met een lotgenoot en dat is wel helpend, je begrijpt elkaar snel. Sommige mensen zeggen: Ga lekker daten. En dat zijn dan de mensen die er echt niets van begrijpen. Heb zeker behoefte aan een nieuwe relatie maar dat is nu nog te vroeg. Kan het oude nog niet loslaten, dat geeft in een eventuele nieuwe relatie alleen maar spanning en zal waarschijnlijk uitlopen op weer een pijnlijk afscheid. En dan heb ik iemand anders pijn gedaan die dat niet verdient. Ik bedenk me nu ook dat van je af schrijven ook helpt. Zorg dat je wat contacten krijgt waar je zo nu en dan lekker mee kan sparren, dat haalt de druk van de ketel. Heel veel sterkte met het regelen van al deze zaken, emotioneel en mentaal zal dit een zware wissel op je trekken.

Zou wel persoonlijk contact met je willen opnemen maar ik weet eigenlijk niet hoe dat werkt op deze site?

Nogmaals heel veel sterkte.

Beste Roelina, je doet niets verkeerds. Waarschijnlijk ben je bang voor de toekomst, waar moet je beginnen om weer een leven op te bouwen voor jezelf. Dat gevoel heb ik nu ook. En of je het eens bent met de scheiding of niet, er is altijd een rouwproces. Altijd samen, mooie momenten, maar waarschijnlijk ook genoeg verdrietige momenten gedeeld. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Dat heeft echt tijd nodig. Gin jezelf die tijd om te rouwen, dan kom je er wel. Liefs marja

Hoi Roelina, ik zit in een soortgelijke situatie. Als je wilt praten dan stuur gerust een reactie hier dan kunnen we kijken?

Hallo Sarah,

Je bent niet alleen, een deel van je verhaal komt overeen met het mijne.
In het kort uitgelegd, ik was 18j samen met iemand die serieel vreemd ging, ik leerde haar kennen in 2005, en 3 maanden na de geboorte van ons 1ste kind in 2007 kwam de eerste keer naar boven. Sindsdien was het elk jaar wel prijs, soms meermaals per jaar. Altijd was ze meteen verliefd, collega, iemand van een chatpagina, iemand van online spelletjes, via facebook, jeugdvriend, ga zo maar door. Ik zit aan een 25tal andere mannen waarvan ik zeker weet heb van 7 mannen waar ze effectief mee tussen de lakens lag.
Ik deed al ongeveer 10tal jaar therapie met haar om haar problemen te overwinnen... maar ook de therapeut werd gemanipuleerd, belogen en bedrogen.

De relatie beëindigde ik vorig jaar in de zomer na het uitkomen van het zoveelste overspel.
Dik tegen mijn hart & gevoelens ingaan is niet makkelijk maar het zal nooit stoppen.
Tot op vandaag heb ik het er nog heel erg moeilijk mee. Soms voelt het zelfs alsof ik terug wil naar dat oude leventje. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik vervloek mezelf daarvoor. Hoe kan je iemand graag blijven zien die je talloze keren op de meest gruwelijke wijze verdriet aandeed vraag ik me vaak af. Heb ik dan totaal geen greintje zelfrespect?

Ook ik vroeg net zoals jij aan je partner ontelbare keren of er iemand anders was en telkens zag ik spoken was het antwoord, desondanks dat het nadien altijd wel uitkwam bleef ik haar geloven.

Uiteindelijk ben ik de "winnaar" en zij de verliezer. Helaas hebben mijn kinderen haar verstoten wat ik erg vond voor mijn kinderen. Rechtbank stelde me in gelijk met alles, maar uiteindelijk komen er alleen maar verliezers uit, geen winnaars.

Wat jij meemaakt is niet 100% hetzelfde als het mijne, maar ik wil je wel meegeven wat iemand ooit tegen me zei: Jij hebt de allermoeilijkste stap gezet -> voor jezelf kiezen. Ook al voelt het helemaal anders aan, over een jaartje zal je me al beter begrijpen wat ik hiermee bedoel.

Die ex-man van je hoort thuis op straat, net zoals mijn ex-partner. Die veranderen nooit, die gaan gewoon voort op zoek naar een ander slachtoffer dat ze kapot kunnen maken.

ik kan je vertellen dat de huilbuien die je nu hebt stillaan zullen afnemen, bij mij was dat na een 7tal maand. nu huil ik enkele dagen per maand ipv elke dag. (13 maanden verder)

Ik leerde iemand kennen, maar durf mezelf niet geven, ik ben niet meer de man die ik ooit was.
De angst dat ik die man van toen nooit meer zal zien zit er nog dik in.

Ik kan maar blijven doorratelen maar daar heb jij weinig aan, ik hoop van harte dat jij de nodige kracht zal vinden om dit hoofdstuk snel achter je te laten. Ze zijn het niet waard om je slecht te voelen.

Mocht je willen reageren, ik lees dit forum dagelijks, dus een reactie kan je sowieso verwachten.

Hou je taai meid!

Hoi Iron,
Bedankt voor je reactie, wat ontzettend heftig is je verhaal.
Het is ook moeilijk om hier met mensen over te praten, de affaire van 1,5 jaar was al ontzettend zwaar maar dit, 21 jaar aan leugens maakte mij beslissing al snel heel duidelijk en voelde kiezen voor mezelf als de enige keuze.
Het is natuurlijk nog erg zwaar en heb nog een lange weg te gaan.
Het is vooral angst en gevoel van eenzaamheid wat overheerst, ook al heb ik veel steun.
Hoe ben jij de eerste periode doorgekomen?

Groetjes
Sarah

Ik heb 2 tieners die me heel erg goed ondersteund hebben, zelf heb ik geen vrienden waar ik op kon terugvallen op mijn ouders na. Ik werkte vaak en had hierdoor geen tijd om vriendschappen te onderhouden.
Ik voelde me heel erg eenzaam, op aanraden van een ander koppel heb ik op datingsite geplaatst, niet voor liefde te vinden maar wel om contacten te leggen, wat na een 5tal kandidaten toch lukte er 1 tegen te komen die op zoek was om samen met iemand leuke dingen te doen, strandbezoekjes etc....niet meer als dat, na een tijdje kon ik met haar wel makkelijker praten over waar ik doorheen ging en dat hielp ook wel wat.

De angst dat ik nooit meer iemand zou vinden, die mij en mijn kinderen zou accepteren en ooit een gezin wil vormen, niemand is gemaakt om alleen te blijven. Maar het is absoluut niet eenvoudig, zelfs niet na 13 maand om iemand anders op die manier in je leven toe te laten.

Ik denk dat het eenzaamheidsgevoel komt doordat je net je stabiele leventje vaarwel gezegd hebt, je hebt de controle uit handen gegeven, iets wat mensen eigenlijk altijd willen hebben van nature uit, controle...
Geen controle = angst voor het onbekende. Vandaar dat vele mensen toch maar bij hun partner blijven in een ongezonde relatie, net omdat ze bang zijn geen controle meer te hebben. Da's net het moeilijkste van alles, controle uit handen geven.
De angst en eenzaamheid kan je deels opvullen door niet binnen te blijven zitten. Probeer als je de mogelijkheid hebt om iets te gaan doen qua sport of fitness, hardlopen is zeer nuttig, ook mountainbiken op heuveltjes vergt concentratie, al die zaken leiden je af voor korte tijd en dat is net wat je nodig hebt om de angst en eenzaamheid tegen te gaan. Die korte momentjes worden met de maanden van zichzelf langer.
Ik beantwoord vaak postings hier (onder een andere naam) om mensen toch te doen voelen dat ze er gaan komen, ook al lijkt het niet zo. Ook dat geeft mij afleiding, anderen helpen.

Ik deed aan sport dus in het begin was dat toch wel een kleine opvang voor me.

Een aanrader, er bestaan hulplijnen die je dag en nacht kan bellen, geheel anoniem, die hebben mij de eerste maanden er echt doorheen geholpen, elke dag een telefoontje van een uurtje, dikwijls kreeg ik dezelfde medewerker aan de telefoon dus dat was handig.

Ik liet ook het verdriet toe, stak dat niet weg. en de therapeut die wij hadden heeft me ook goed opgevangen.

Ik ga nu afsluiten en slapen, ik hoop dat je hier toch nog een beetje uithaalt wat je kan helpen :)

Hallo Iron,
Bedankt voor je reactie en ik heb er zeker veel aan! Dankjewel
Ik denk inderdaad ook dat de angst is het oude leventje hebben losgelaten.
Dit voelde voor mij ook als een opluchting en nog steeds.
Maar ook ontzettend onzeker en zwaar, vooral omdat wij nog in 1 huis leven.

Het gevoel van eenzaamheid vind ik toch wel het lastigste soms, toen hij ‘alleen maar 1’ affaire had gehad was er veel herkenning van andere mensen.
Maar als je er dan achter komt dat iemand 21 jaar heeft gelogen en mensen ook niet weten hoe ze hier op moeten reageren , dan merk ik een gevoel van eenzaamheid.
Ik heb wel een hele fijne psycholoog, en dat helpt wel.
Verder wandel ik heel veel en houden de kinderen mij wel bezig.
Het gevoel toelaten vind ik wel moeilijk en eng.

Groetjes
Sarah

Hey Sarah,

Ik geloof best dat dit alles wel een opluchting voor je geweest is, de moeilijkste stap heb je genomen, de relatie verbreken. In mijn ervaring, mensen rondom je heen die het zelf niet meemaakten (gelukkig want dat wensen we niemand toe) kunnen zich niet voorstellen wat het met een persoon doet. Laat staan dat ze het onwezenlijke verhaal horen dat al 21j bezig was. Wat kunnen ze zeggen? in mijn eigen omgeving (vooral op mij werk) konden ze het simpelweg niet geloven, surrealistisch eigenlijk. Mensen blijven dan ook algauw eerder passief aanwezig, misschien de angst om iets verkeerds te zeggen? Wie zal het vertellen wat er in hen omgaat.


Eenzame gevoelens kan je dus best de kop indrukken met iets te doen zoals inderdaad wandelen, lopen, een boek nemen en op een plaats waar veel mensen passeren gaan lezen zoals een bankje in een park bv. Fitnessen kan je ook goed afleiden.

Wat wel een verzwarende factor moet zijn voor je is dat je nog onder eenzelfde dak woont.
Dagelijks met een persoon doorleven van wie je net afstand probeert te nemen kan niet makkelijk zijn.
Kan hij of jij niet tijdelijk elders terecht? Ouders, vrienden of eventueel andere familie?

Het zou je misschien kunnen helpen om toch een beetje van je rust terug te vinden op dit ogenblik.
Heb je zelf al iets van stappen ondernomen sinds jij de relatie verbrak?

09:19

Groetjes,

Hoi Iron,
Onder 1 dak wonen is wel heel zwaar inderdaad.
Hij is ook niet echt meer welkom bij zijn vrienden, en familie woont in het buitenland dus dat is geen optie met de kinderen. Daar is hij wel eventjes geweest.
Verder kijken we wel voor een studio of een kamer om iets van lucht te geven, maar dat is er eigenlijk niet.
Verder ga ik zelf wel weg wanneer de kinderen op bed liggen en logeer ik bij een vriendin.

Qua stappen hebben we al wel een mediator en loopt het wel alleen duurt allemaal zo lang.

Had of heb jij veel last van boosheid?

Bedankt voor al je tips en tijd.
Groetjes

Hey Sarah,

Boosheid/woede/haat/... is slechts één van de vele fase's die je door zal gaan.
Je ervaart die niet in een specifieke volgorde, soms heb je er meerdere op éénzelfde ogenblik.

Ikzelf heb nog wel wat woede in me zitten, de ravage waarin ze mij en de kinderen stortte is immens groot, dat is niet op 1, 2, 3, verwerkt. Zoiets zal een wel een tijdje in beslag nemen om alles te kunnen plaatsen.
Ik heb ook geen contact meer met de ex-partner, in mijn geval is dat om mijzelf te beschermen. Ik stuur enkel facturen door die ze voor de helft moet terug betalen, voornamelijk gemaakte kosten voor de kinderen.
Jij zal dit ook wel gaan ervaren, je zit er nog maar "net in".

Het vinden van een andere woonplaats is zéér belangrijk zodat je zelf niet elke dag opnieuw geconfronteer blijft worden met je ex-partner. Dat maakt het er niet echt makkelijker op. Ik duim dat jullie snel een oplossing vinden voor de huidige situatie. Dat hij niet meer welkom is in de beperkte kring om zich heen is iets wat hij zelf in de hand werkte, vreemdgaan is iets waar de meeste mensen geen begrip voor kunnen opbrengen. Hoe moeilijk de omstandigheden ook moge zijn in een relatie, je sluit netjes alles af voordat je voort gaat. Vreemdgaan, daar kies je echt voor, dat overkomt je niet. Je kiest om stiekem af te spreken, je kiest om te liegen tegen je partner, je kiest om je kledingstukken stuk voor stuk uit te trekken,.... daar denkt men steeds over na om zeker niet betrapt te worden. Maar uiteindelijk komt het toch ooit allemaal boven water he.

Een mediator is op zicht geen slechte keuze om jullie begeleiden, dat bespaart een hoop stress.

Heb je zelf al iets in gedacht qua regeling van de kinderen?

Hoi Iron,
Qua emoties merk ik dat ook wel ja, het ene moment is het boosheid of inderdaad haat, verdriet.
Het is inderdaad ook erg lastig om dan samen in een huis te wonen.
Daarbij komt er ook bij kijken dat hij pas diagnose heeft gehad bij de ggz, persoonlijkheidsstoornis, dus dat maakt de situatie ook niet makkelijker.
Volgende week hebben we weer een afspraak bij de mediator, begeleiding is wel fijn.

Als ik dan dit zo allemaal typ is het ook nog steeds ongeloof dat dit mijn situatie nu is, heb er wel ‘vrede’ mee hoor want het leven is nu eenmaal niet eerlijk.

Qua regeling wil ik voor de kinderen dat ze zoveel mogelijk bij mij zijn, vooral omdat hij een heel traject in gaat bij de ggz, en eerst voor zichzelf moet leren zorgen.

Maar inderdaad een andere woonplaats is wel prioriteit nu, dit is ook niet vol te houden.

Fijn dat je zo open bent over je situatie, lijkt mij ook niet makkelijk voor jou dat je alles alleen moet doen voor je kinderen. Respect hoor.

Groetjes

Hallo Sarah,

Goed dat je de kinderen gaat opvangen als hij bezig is met zijn traject bij ggz.
Welke diagnose heeft je ex-partner te horen gekregen?

Op dit ogenblik heb je inderdaad het gevoel van vrede met de situatie, eenmaal je volledig op jezelf zit zal pas echt doordringen wat er gebeurt is heel je leven lang. Druppeltjesgewijs laten onze hersenen al die informatie doorsijpelen, niet alles in 1 keer. Je zal het wel ervaren, de kunst is om de emoties die erbij horen ook echt toe te laten. Ik ben nu reeds 13 maanden ver in het proces, ik koos er ook zelf voor om de relatie stop te zetten na het zoveelste bedrog, en toch zie ik er nog elke dag enorm hard van af. De tranen? Ja, die zijn zo goed als op maar de pijn voelt nog alsof het gisteren gebeurde. De ravage is niet uit te drukken in woorden.

Praat hier zeker over met de mediator ivm de kosten dat de opvang voor je kinderen met zich zullen meebrengen, indien jij een andere woning zal huren dan moet je woning bv meerdere slaapkamers bevatten dan 1. Die kosten dan weer meer op de huurmarkt dan een woonst met 1 slaapkamer, eten, schoolkosten,....
Normaal gezien zal de mediator hier wel rekening mee houden maar je weet maar nooit.

Ik ben vanaf het begin zeer duidelijk geweest naar mezelf, steeds tegen mezelf zeggen -> neem waar JE recht op heb ongeacht wat de toekomst brengt, dit heb ik ook gedaan, waardoor ik nu een zeer stabiele financiele situatie heb kunnen opbouwen voor mijzelf & kinderen.
Dat bengt ook een zekere "rust". Voor mijn ex-partner is dit helemaal anders uitgelopen, maar het was zij of ik. Houd op dat vlak je emoties ver weg van zulke besluiten. Je ex-partner heeft jullie in deze situatie gebracht, dan moet je maar op de blaren zitten ook.


Ik kan je niet anders dan alle moed toewensen die er bestaat want je zal het nodig hebben.


Groetjes,

Hallo Iron,
Hij heeft persoonlijkheidsstoornis, de vermijdende en narcistische. Bovenop een depressie.
Wat maakt dat hij super passief is in het zoeken van een andere woonruimte of überhaupt problemen oplossen.

Maar wat je zegt inderdaad het gevoel toe laten, dat vind ik nog heel lastig en overspoeld mij dan ook op momenten.
De ravage die jij had , zo voelt het nu ook inderdaad, je staat tussen de brokstukken en weet niet waar te beginnen.
En er aan beginnen is ook moeilijk samen onder 1 dak.

Hoe heb jij het juridische stukje aangepakt? Met een advocaat of ook mediator?

Dankjewel, ik zal inderdaad alle moed nodig hebben denk ik zo..

Groetjes

Sterkte in deze moeilijke tijd

Tip die ik wil geven is, "gebruik" je boosheid nooit via de kinderen.
Hier genoeg meegemaakt.
Verder hebben we het wel via een mediator gedaan, en ik moet zeggen dat dat prima ging uiteindelijk (duurde even, maar uiteindelijk prima)

Lieve Sarah, ik maak net hetzelfde mee. Ik ontdekte ook net een dubbelleven van 2,5 jaar. Ik ontdekte vorig jaar iets maar het verhaal erachter zorgde er voor dat ik een tweede kans gaf. Een zwaar jaar later kreeg ik 2 weken geleden een berichtje die niet voor mij is bestemd. Hij trok er meteen een streep onder en vertrok met 1 valies. Ik bleef verweesd achter met een dochter. Ik ben alles kwijt maar niet mijn waardigheid en zelfrespect. We hadden alles, echt alles.

Hoi Anoniem,
Wat verschrikkelijk zeg, wat je zegt we hadden alles, dat hadden wij ook. Het ‘mooie plaatje’ , ik heb dit mooie plaatje losgelaten en ontdek langzaam dat er zoveel meer is, lieve vrienden/vriendinnen.
Maar ontzettend pijnlijk is het wel en eenzaam gevoel.
Veel sterkte!

Ik weet niet of Iron Eagle dit leest, maar ik vroeg mij af nu een tijdje later , hoe het met je gaat?
Ik heb veel aan je advies gehad toen, ook al ben ik er nog lang niet..

Groetjes
Sarah

Hallo Sarah,

Met mij gaat het nog steeds op & af maar wel BETER (opzettelijk in hoofdletters geschreven), belangrijke dagen in september (o.a. verjaardagen,...) dat zijn & blijven wel de moeilijkere periodes. Ondertussen probeer ik wel iets op te bouwen met een nieuwe vriendin, die ook helaas een soortgelijk verhaal als het onze beleefde, maar we merken allebei dat ik me heel hard blijf afschermen, en soms andersom. Dat is ook 100% normaal. Hoelang het zal duren?, ik hoorde onlangs een therapeut zeggen dat zoiets tot wel 7j kan blijven duren eer je zo'n trauma plaatsen kan, let's hope not!

Maar Sarah, dat jij er nog niet bent is niet verwonderlijk, jij bent echt nog maar net aan dit proces begonnen. 10 - 12 weekjes tegenover al die "gelukkige jaren" plaatsen is een no-go.

Ik heb zelf ook moeten aanvaarden (lees forceren) dat het voorbij was, dat is zeer zwaar voor ieder van ons in deze situatie. Voor jezelf kiezen is maar een eerste stap van de zovele die jij moet zetten.
Het laten doorsijpelen dat alles echt definitief is is hevig.

Het ellendige gevoel waar jij nu mee zit zal gaan afnemen, niet meteen merkbaar maar zonder dat je dit beseft gaat er elke dag die er voorbij gaat een stukje van dat nare gevoel wegvloeien.

Bekijk het misschien zo: beeld je een gigantische mega grote berg zand op je pad waar je overheen moet om je weg te vervolgen. Je denkt op dit ogenblik, goh, hoe moet ik hier voorbij, eroverheen? Dat lukt me nooit. Er naast? Dat gaat niet... Het zal me nooit lukken. Of dat denk je toch.

De realiteit Sarah, die is dat jij deze gigantische berg zand, stilletjesaan gaat verdelen in duizenden kleinere bergen zand, die je vervolgens ook zal verwerken tot honderden molshoopjes zand, en ook deze molshoopjes zand zal jij uit de weg ruimen, maar niet allemaal, je wel kunnen voortwandelen op je pad. Het makkelijke is dat dit vanzelf gaat gebeuren, het grote nadeel... de tijd die ervoor nodig is.

Daar jij echt volledig emotioneel geïnvesteerd was in je relatie is ook al een factor die het er niet makkelijker op maakt.

Ik ben blij dat je je toch ook al wat kon optrekken aan mijn vorige berichten. Daar haal ik dan op mijn beurt weer voldoening uit.

Wil jij misschien delen wat of welke gebeurtenissen jij in die korte periode al hebt doorstaan?
Praktisch / kinderen / ....

Over het laatste gesproken, hoe zijn je kinderen het nieuwe schooljaar gestart?

Ik houd het topic in de gaten ;)

Groetjes ;)

Hallo Iron,
Inmiddels is mijn ex man verhuisd, hij heeft een appartement gevonden.
Het proces bij de mediator is ook helemaal klaar en de papieren liggen bij de rechtbank.
Voor nu ben ik nog bezig om de hypotheek over te nemen, dit kost veel tijd maar het ziet er naar uit dat dit gaat lukken.

De kinderen zijn nog volop aan het wennen, vooral de jongste heel er iets meer moeite mee en is verdrietig en angstiger dan normaal.
Ze zijn het nieuwe schooljaar gestart, het ritme is wel weer fijn voor ze geweest.

Ik merk sinds hij weg is, dit is overigens nog maar 1 week geleden hoor..
Dat ik heel moe ben fysiek. Veel slaap, maar ook wel rust voel.
Wat je zegt die grote berg met zand, geen idee hoe ik daar aan begin, gelukkig heb ik nog wel mijn psycholoog.
Het verwerken gaat nu pas beginnen denk ik nu hij weg is thuis.
Ik merk vooral veel argwaan naar iedereen toe, ook al weet ik dat dit niet terecht is. Maar lijkt een automatische reflex in mijn hoofd. Niet iedereen meer gelijk geloven wat ze zeggen.

Bedankt voor je bericht, wat fijn om te horen dat je een vriendin hebt, het is je gegund!

Sarah,

Zo te horen zijn er wat stappen afgerond. Het nieuws dat je ex-man ingetrokken is in een appartement is toch ook al een stuk gewicht dat van je schouders afvalt. De fysieke moeheid is best verstaanbaar, het is dan ook een loodzwaar parcours dat je aan het belopen bent.

Kinderen gaan er altijd hun eigen manier in zoeken om alles te plaatsen, (helaas ook ervaring als kind opgedaan) Ik zelf heb er enkele jaren voor nodig gehad eer ik het aanvaarden kon.
Kinderen willen uiteindelijk maar 1 ding, hun veilige kerngezin, de rest zal hen een worst wezen hoe of wat.

Mijn jongste kind heeft morgen een oudercontact, algauw bleek er geen extra slottijd meer te zijn voor reservatie dus ik moet binnenkort noodgedwongen naast de persoon gaan plaatsnemen die mijn leventje achterliet alsof er als het ware een tornado categorie 5 door heengetrokken is. Haar redenen werden echter snel duidelijk, papa en mama naast elkaar, terug verzoening en ze komen terug samen.

Kortom, je kinderen zullen ook wel tijd vragen, dat komt ook wel goed.

Is alles wat goed verlopen bij de mediator? Ik neem aan dat een mediator een "overeenkomst" opstelt en indien er een akkoord bereikt, dit ter bekrachtiging moet worden voorgelegd aan een familierechtbank?

Zeer positief punt uit je post is de vermelding over de slaagkans om de gezinswoning te behouden , dit is een ontzettend belangrijk gegeven, in de eerste plaats voor de kinderen. Deze zullen dus niet uit hun stabiele omgeving onttrokken worden. Helaas had ik niet de mogelijkheid om de gezinswoning te behouden. Dit zorgt soms voor stress bij mijn kinderen dat ze niet meer hun eigen plek hebben, inmiddels wel bezig met de aankoop van iets anders maar ook dat duurt nog wel even.

Het argwaan waarmee je zit is mij niet vreemd.
Jij bent immers decennialang belogen en bedrogen geweest door de persoon die het dichts bij je stond.
het wantrouwen naar anderen toe is een reflex, ik vertrouw ook niemand meer, op mijn kinderen & moeder na.
Men zegt dat het na een tijdje wel betert, maar als ik bv iets totaal onschuldig zie bij mijn nieuwe vriendin dan ga ik automatisch ook doemdenken van; het zal toch niet weer.....

Ik denk dat ook dat wel zal gaan slijten met de jaren, anderen terug leren vertrouwen is a part of the proces?

Ik ben nog steeds in de rouw om het fictieve personage dat ik ooit mijn partner voor het leven noemde.
het echte personage -> dat doet me walgen.

Leuk terug van je vernomen te hebben met de updates Sarah!

Wat heftig. Ik sta nog maar aan het begin van het hele verhaal maar vrees dat ik ook zo ben. Ik ga dit niet los kunnen laten. Ik lees dus graag mee voor alle tips

Ja een heel herkenbaar probleem en het is inderdaad dat je er alleen meer rondloopt.. Iedereen weet het al en hoeft niet nog een keer het verhaal te horen, maar het is heel zwaar.
Ik ben 40 jaar bij mijn exchtenoot.. (zo noem ik hem sinds kort geweest en ook ik zag het niet aankomen).
Ik sta open om erover te praten.
lotgenotencontact zoek ik ook..
Ik begin zeker niet aan de anti-depressiva..

Dag Rita, bedankt voor je reactie. Als ik het goed begrijp zit je een beetje in hetzelfde schuitje. Ik denk ook dat praten met lotgenoten wel wat kan helpen. Hoe pakken anderen het aan. Ervaringen wisselen. Je mag me altijd contacteren als je wil. Dan geef ik mijn gegevens door

Anderhalf uur aar geleden kreeg ik het nieuws te horen.
Er is iemand anders.
Je wereld stort in.
Zoals jij word ik ook wakker ' s nachts en ben meteen nerveus.
Je hoofd en je hart beginnen meteen te reageren en je voelt je slecht zoals je zegt.
Het is een heel eenzaam gevoel.
Iemand die het niet heeft meegemaakt begrijpt je niet.
Iedereen doet door maar jouw eigen wereld is gestopt. Er is niets meer om naar uit te kijken.
Het gevoel van niet te kunnen voldoen maakt je depri. Je hoofd zit vol met gedachten, je hart vol met gevoelens.

Dag Carol, bedankt voor je reactie. Dit is exact hoe ik me voel. Is het anderhalf jaar geleden?
Onderneem je bepaalde dingen om dit aan te pakken of heb je al wat ondernomen?

Ik heb het ook verschrikkelijk moe,hartkloppingen en het gevoel niet vooruit te komen.
Heb een vaste baan ,twee kids ,en vrienden plenty toch het gevoel alleen te zijn overheerst.
Na 35 jaar een relatie en idd mijn eerste liefde vanaf 14 jaar tot 4 maand gelden

Dag Bianca,
wat erg om horen. 4 maanden is nog niet lang maar kan als een eeuwigheid aanvoelen. Ik herken je gevoel.

Hoi Steven,

Ik lees jouw verhaal en herken mezelf er helemaal in.
Ik ben nu 8 jaar verder, en heb het allerergste achter de rug.
Maar nog kan ik soms wakker worden en de realiteit als heel onwerkelijk ervaren.
Vooral het niet kunnen delen van mijn ervaring vond/vind ik moeilijk. Ik kreeg de indruk dat ik daar 'alleen' in stond. Ik hoorde wel (van mijn therapeut) dat veel mensen dit meemaken, maar waarschijnlijk toch anders beleven.
Nu lees ik jouw verhaal en herken mezelf erin.

Alles wat je schrijft is herkenbaar . Ik ben in 2019 gescheiden na 31 jaar samen . Al 5 jaar huil ik elke dag , ik kan mijn verdriet geen plekje geven . Mijn ex man heeft zoveel gelogen en me bedrogen , elke dag voel ik nog de pijn . Ik voel geen blijschap meer , ik maak geen toekomstplannen , voel me ondanks fijne vriendinnen heel eenzaam . Ik ben een paar maanden terug bij een trauma therapeut geweest , ze had 10 afspraken geregeld voor de komende 10 weken . Bij de 4e afspraak , zat ze te huilen en zei dat ze me niet kon helpen . Ik werk nog 4 dagen in de week en dat is mijn redding denk ik . Ben nu 64 en ben alles kwijt wat me lief is . Sterkte , ik begrijp maar al te goed wat je voelt.

Moeilijk is het. Ik ben 2,5 jaar weg bij mijn ex. Bleek een dubbelleven met drank en coke te hebben en en en. Thuis kwijt. Baan kwijt door de stress. Al 4 x verhuisd met tweed m.i. deren want een woning vinden is moeilijk. Woon nu antikraak. Zeer eenzaam gevoel. Zo erg dat het gezin uit elkaar is. Maar toch probeer ik iedere dag een leuk en lief iemand te zien of te bellen. Ook erg belangrijk om te bedenken wat je echt leuk vind in het leven en dat meer gaan doen. Bedenk met welke mensen je goed kunt praten. Zwemmen wandelen in beweging komen.ik vind mijn leven zeer zwaar en mis mijn kinderen vreselijk als ze niet bij me zijn. Maar mis ook een thuis, het samenzijn. Veel sterkte.

Ik zit momenteel nog in die male molen , het zelfde meegemaakt als man zijnde.ik werkte dikwijls in het buitenland, ze had nooit veel zin in sex laten we maar zeggen,maar blijkbaar in de week wel als ik in het buitenland zat toen we een paar keer betrekkingen hadden liep ik een soa op ik wist zelf niet dat het een soa was,na 10 jaar zag ik een reportage over soas .en ja hoor mijn muntje viel ik heb er nooit wat van gezegd ik zag haar nog veel te graag .. ik heb zelfs op punt gestaan om uit het leven te stappen ik heb het zelfs het geprobeerd het lukte mij niet ,na 30 jaar vol met leugens vorig jaar in september zei ze il moet jou niet .. achteraf bleek dat zij dit al 2 jaar aan het plannen was

Hier nog eentje ..
Na 18 jaar heeft mijn echtgenoot ik en.ze 4 kindjes ind steek gelaten.... onverwacht dzt verhazltje van dat groener gras ad overkant.... nochtans 4 weken geleden was ik nog zijn alles. hadden nog reisjes geboekt,plannen gemaakt , ook nog maar jaar geleden naar de kust verhuisd....kindjes veranderen school enz... 3 weken geleden.koffer gepakt onder hrt mom papa is niet gelukkig meer, mama dit mama dat... maar er is zeker niemand anders....oeps stuurt hij wel berichtjes door naar een bvd kindjes die bedoeld waren voor andere vrouw.....triestig om dit zo te weten te komen en zeker als je dit nier ziet aan komen...meneer voelt zich betrapt en zet ons nu met niks 0 ,0 op straat
..... begrijp niet dat iemand zo harteloos kan zijn.zeker na hetgene ik al jaren.voor hem gedaan heb en gesteund heb maar ja rap vergeten.precies .... eigenlijk had ik het al moeten weten heeft dit al keer of 3 stiekem gedaan en toen jet niet uitwerkt bij ander kwam hij terug....ik wou ons gezinnetje heel erg bij elkaar houden en daardoor telkens vergeven.... tja doet zeer he.... en zeker nu hij ook nog verantwoordelijkheid ontloopt en doet alsof ik of ons verleden nooit goed was of onbestaanbaar is......zielig ...

Dag Steven , exact hetzelfde verhaal hier , ook 5 jaar , heel herkenbaar , het gevoel een dobberend schip te zijn dat kant noch wal raakt, stuurloos ! Mijn ex man heeft ondertussen zijn nieuwe leven al helemaal uitgebouwd. Als je wil , kunnen we eens praten. Da's het enige wat helpt : praten , ventileren en de natuur in gaan . Een fysieke uitlaatklep zoeken. Beste groeten !

Dag Steven , exact hetzelfde verhaal hier , ook 5 jaar , heel herkenbaar , het gevoel een dobberend schip te zijn dat kant noch wal raakt, stuurloos ! Mijn ex man heeft ondertussen zijn nieuwe leven al helemaal uitgebouwd. Als je wil , kunnen we eens praten. Da's het enige wat helpt : praten , ventileren en de natuur in gaan . Een fysieke uitlaatklep zoeken. Beste groeten !

Hier exact hetzelfde…. 28 jaar samen, waarvan 22 jaar getrouwd te zijn vondt mijn man het nodig om met de noorderzon te vertrekken naar zijn nieuwe liefde in copenhagen. Na 3 mnd met haar vreemd te zijn gegaan bracht hij 4 dagen voor onze vakantie op 6 juli het bericht dat hij ging vertrekken. Hier mij met m’n 2 kinderen achterlatend. Als donderslag bij heldere hemel. Nu pas sinds een paar dagen dat ik niet echt meer huil, maar zo herkenbaar dat gevoel van heel slecht wakker worden en de dag niet aan kunnen zien. Stress volop in het lichaam en de vreugde niet meer hebben in je leven. Mediation gaat starten en kijken waar het ons gaat brengen. Op hoop van zegen🙏

Helaas spreek ik ook in de zin van, verdorie, mijn partner betrapt op overspel met een collega van haar, samen 4 kinderen, 19j zomaar de vuilnisbak in. Ze maakte de dag zelf, net voordat ik erachter kwam nog gigantische toekomstplannen met ons gezin.

UIteraard beëindigde ik meteen onze relatie en zette haar aan de deur. Impulsief op dat moment, maar het was helaas niet de eerste keer, ook niet de 2de, maar de zoveelste keer dat ons gezin met haar gedrag geconfronteerd werd.

Ik ben sinds 06/06/2024 uit elkaar met haar en het voelt nog elke dag loodzwaar aan. Slapen, met een beetje geluk 2 a 3 uurtjes per nacht, eenmaal wakker begint het denken aan haar.

Het grote gevaar is dat bij het stuklopen van een relatie, je je expartner gaat ophemelen, enkel aan de leuke en prachtige momenten zal terugdenken, doe dit niet! Houd steeds de reden voor ogen waarom alles stukliep.

Als ze overspel pleegde, jou verliet voor een ander, dan ziet ze jou niet graag meer. Wil je bij zo iemand blijven? Iemand die niet van jou houd? Moeilijke vraag he.

Huilen doet iedereen, eerst ganse dagen, dat schuif geleidelijk op naar enkele uren, tot het huilen bijna verdwijnt.
De pijn daarintegen blijft lang aanhouden. Hangt van persoon tot persoon af. Het is ok om aan een ex-partner te denken, vraag je gewoon af of zij dat ook doet als ze met een ander is, antwoord is neen. Die gaan verder, zonder meer.

Kijk naar een toekomst zonder je ex-partner! forceer je, maak plannen. Ga fitnessen en stel een doel op. Sluit je niet op.

Ik denk elke dag aan haar, maar ze is het niet waard.
Ze deed me pijn, ging weer vreemd, bedotte ons gezin, loog en bedroog, sleurde ons in de miserie voor de zoveelste keer.

Ik weet dat ik beter af ben zonder, de pijn, daar ga ik mee om moeten gaan, maar ik ben zelf het geneesmiddel, het duurt gewoon wel een tijdje eer het begint te werken.

Het allermoeilijkste gevecht van een mens is het gevecht met zijn eigen brein! Geef je brein de tijd om zich aan te passen naar de nieuwe situatie.

Dat probeer ik al 4 maanden te doen, zonder succes, maar geef niet op. Jullie mogen dat ook niet doen.

Kop omhoog, borst vooruit, and keep on going!

ook na een relatie van 38 jaar waarvan 32 jaar getrouwd is de koek op.kwam erachter dat ze date met anderen in het huwelijk. het doet pijn veel pijn maar het vertrouwen is weg. ze is zo van de ene op de andere dag vertrokken met de dochter bij mij achtergelaten.ze zegt er is geen ander in het spel maar kun je haar nog geloven. hele toekomst naar de kloten en langzaam opkrabbelen en dat net voor mijn pensioen. we zitten nog in scheiding maar het doet hartstikke zeer. bijna je hele leven met dezelfde vrouw en dat dit. ik gun het niemand. hert is een ware nachtmerry.

Wat een ongelooflijk zelf medelijden (als jij kapitaal hebt is het goed voor jou dochter als jij niet daar bent?)
Natuurlijk sta jij alleen (wat is het probleem), heb jij gekeken naar mensen in Kongo, Myanmar, .....)
Psychiaters (ONZIN)
Drinken, eten, roken en goede films kijken, voor de rest ...

Hoi , ik ben inmiddels ook 5 jaar verder. Maar elke dag komen de tranen nog . Na 27 jaar getrouwd en 4 jaar samenwonen verliet hij mij voor een 13 jaar jongere vrouw . Ik was zijn eerste liefde en de laatste 10 jaar wilde hij zo graag weten , hoe het met een ander zou zijn , dat hij mij meerdere malen bedroog . Al zijn leugens en bedrog . Het doet nog steeds intens veel pijn . Hij is zo,n slecht mens.

Ik denk dat dat erbij hoort zo nu en dan zeker als je geen nieuwe partner hebt, je mist het gezin, het plaatje, Dat er ooit was.
Ik heb na 10 jaar huwelijk ook de stekker er zelf uit getrokken, maar niemand trouwt/scheidt om uiteindelijk alleen te zjn. Je laat daarmee al je wensen en dromen ook gaan, Ik heb dus dat zelfde gevoel zo nu en dan ook! maar terug gaan, hell no! Dit is het beste voor iedereen.

Hi Steven, Verschrikkelijk als je je zo alleen en eenzaam voelt. Ik zit zelf nog te wachten wanneer mijn man wilt scheiden na 28 jaar. En geen kinderen. Er zit een vrouw in het spel. Na een aantal podcasten verder in 6 maanden. Ben ik uitgekomen bij Jan bommerez. Ik vond het zeer interessant. Misschien kan je er iets mee. Heel veel sterkte de komende periode.

Ook ik kamp met dit gevoel van eenzaamheid sinds ik mijn relatie van bijna 19j verbrak met de moeder van mijn kinderen. Ik probeer iets op te bouwen met een andere vrouw maar dit is helemaal niet hetzelfde als wat ik had.
Er gaat geen enkele dag voorbij of ik laat een traan. Ik zag haar nog steeds enorm graag, ik was opgestaan die bewuste dag, in de onwetendheid dat ik haar op het einde van de dag op straat zou zetten wegens het uitkomen van het zoveelste overspel. Ik had geen keuze, maar god wat doet het pijn.

Elke dag zonder haar voelt zo zwaar....

Hoi ik herken mezelf heel ergv in uw verhaal
Mijn man liet mij bijna 5 jaar geleden in de steek voor een ander
We zijn 23 jaar samen geweest en hebben 3 kids
De eerste 3 jaar was er nauwelijks contact vanwege mijn boosheid
Nu zijn we weer on speaking turn
Maar merk nu de scheiding er definitief doorheen komt afstand van hem
Ik weet ook niet waar ik goed aan doe
Iedere x advocaat krijg ik pijn m’n buik van

De eenzaamheid herken ik ook heel goed en het plezier is een beetje weg
De energie om dingen te ondernemen is naar een laag pitje gegaan
En doe echt leuke dingen met m’n dochtertje want die is nog bij mij m’n zoons wonen bij papa
Maar alles is zo anders en zo pijnlijk 🥲

Was vergeten mijn naam te plaatsen onder m’n bericht excuus

Hai Steven, jou verhaal is voor mij ook heel herkenbaar, 34 jaar samen waarvan 25 jaar getrouwd, geen sm, maar mijn ex vond het genoeg zo uit t niets. We zijn inmiddels ruim en jaar verder, hebben dat jaar nog in een huis gewoond. Nu is hij weg en ik woon met onze 2 jongens. Het jaar was zwaar en ik heb mij heel sterk gehouden. Maar merk nu dat het verdriet overweldigend is en ook de eenzaamheid. Ik besef nu pas dat dit mijn leven is zonder partner, zonder compleet gezin.
Het slapen is nog steeds lastig en ook ik ga met een bittere gevoel naar bed en sta ermee op. Even had ik een moment van ik stop met piekeren en boos zijn. Maar ik kan de oneerlijkheid gewoon niet loslaten. Mijn ex heeft namelijk nooit iets gezegd en heeft ook niet gevochten voor ons mooie gezin. Dat neem ik hem kwalijk. Het ontwrichten van het leven van onze zoons. Soms voel ik me sterk en ben ik positief. Maar het zwarte randje dat is er maar al te vaak op momenten dat ik het niet wil. Mijn POH zegt dat ik naar het verdriet moet gaan, het moet voelen. Maar eigenlijk doe ik dat liever niet en ga gewoon door. Het moet slijten denk ik… maar ergens zal het litteken blijven. Op dit moment kan ik mijn ex zelfs even niet meer verdragen, ik word er fysiek er naar van…. Denk dat afstand nemen echt nodig is voor het verwerken. Maar ook dat is moeilijk met kinderen…..

Wat ik nog wilde toevoegen is dat het werken, routine van dagelijks leven en natuurlijk omringt zijn door mijn zoons en lieve mensen mij overeind houd. Ik wandel en fiets veel, doe genoeg leuke dingen. Ik probeer mezelf weer te hervinden hoe het is om alleen te zijn. Maar het verlies loopt nu echt nog als een rode draad door mijn leven…. Ik hoop echt over een tijdje dat het minder is. Over het piekeren dat hebben we denk ik allemaal maar probeer je zelf een halt toe te roepen, even mag maar dan stoppen. Zoek afleiding of luister een podcast dat doe ik ook meestal als ik ga wandelen. Heb je weleens EMDR overwogen? Wellicht zou dat kunnen helpen…. Ergens moet het goed komen en kijk niet naar anderen iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier. De kunst is alleen er niet in vast te raken. Heel veel sterkte🌺

Lastig verhaal en heel herkenbaar. Wat voor mij helpt, is om het met vrienden/familie te bespreken. Het nare gevoel gaat niet weg, maar het dwingt je om na te denken over alle feiten en het een plek te geven.

Tip: voor de kinderen is het echt het beste om elkaar met respect en vriendelijkheid te behandelen.

Sterkte!

Hoi Bart, wat verdrietig dat je voor jou onverwachts te horen kreeg dat je vrouw niet meer samen verder wil. Er komt dan zoveel op je af. Naast het grote verdriet dat je toekomst er opeens heel anders uitziet en dat je alleen verder moet, moeten er ook heel veel praktische zaken geregeld worden.

Zelf zit ik midden in een soortgelijke situatie. Mijn man wil na 15 jaar niet meer samen verder. Ik weet dus precies hoe ellendig jij je voelt. Inmiddels zijn we met een mediator samen alles aan het uitzoeken. Stap voor stap alles regelen en niet te ver vooruit denken, anders maak je jezelf helemaal gek.
Mij helpt het om er veel over te praten met vriendinnen/familie. Zij kunnen de situatie natuurlijk niet veranderen, maar af en toe je hart luchten helpt wel. En proberen vertrouwen te hebben in de toekomst, hoe moeilijk dat ook is.

Heel veel sterkte als jullie het de kinderen gaan vertellen. Dat vond ik zelf één van de moeilijkste dingen om te doen. Maar gelukkig gaat ons zoontje van 9 er heel goed mee om. Hopelijk geldt dat ook voor jouw kinderen.
Nogmaals heel veel sterkte!!

Ik snap je helemaal kerel. Bij mij was het na 19 jaar uit het niets.

Die vrouwen zijn in de war

Hey allemaal bedankt voor de reacties.
Morgen gaan we met een mediator praten en krijgen we tips om het met de kinderen te bespreken, dat willen we dan ook zo snel mogelijk doen.
Verder hoop ik dat alles in goede harmonie blijft verlopen al moet ik daar erg mijn best voor doen, zij is immers degene die er klaar mee is en vrij kortaf is.

Ka bedankt voor je verhaal, graag hoor ik ook hoe het voor jouw allemaal afloopt
sterkte ermee
Gr Bart

Hey Bart, hoe gaat het nu met je? Hebben jullie het de kinderen inmiddels verteld?

Hoi Ka,

Kinderen weten het inmiddels echt heel lastig. Zijn net met een mediator begonnen maar wonen nog samen.
Logeerkamer wordt nu gebruikt.
Verder moet er natuurlijk veel geregeld worden en daar zijn we dus volop mee bezig.
Gelukkig lijkt het er op dat ik de woning kan aanhouden, wel zo fijn voor de kinderen.

Hoe gaat het trouwens met jouw?

Gr Bart

Hey Bart,

Op dit moment ben ik druk bezig met het zoeken naar een huurwoning. Mijn ex blijft in ons huis wonen. Voor mij zit kopen er op dit moment helaas niet in. Een huurwoning vinden is heel erg moeilijk, vooral omdat mijn zoekgebied vrij klein is. Voor mijn zoontje wil ik het liefst in ons dorp blijven wonen, zodat hij naar dezelfde school kan blijven gaan. Maar tot nu toe heeft mijn zoektocht nog geen woning opgeleverd helaas.
Ook wij wonen dus nog steeds in hetzelfde huis. Ookal is het contact tussen mijn ex en mij prima toch merk ik dat ik het steeds lastiger ga vinden. Je wilt toch verder met je leven, maar dat lukt zo niet.
Daarnaast ben ik op zoek naar een andere baan omdat ik nu geen vast contract hebt.
Het is dus heel veel allemaal, maar we houden vol en hopen op een goede toekomst.

Groetjes Ka

Hey Ka,

Onze verhalen lijken wel op elkaar.
Waarschijnlijk gaat het mij lukken om in de woning te blijven, voor haar is het ook een lastig verhaal om iets anders te vinden.

We zijn nu eerst bezig met een ouderschapsplan dat is ook een heel werk.
Gelukkig is er nu wel rust in de tent dat maakt het iets draaglijker.

Gr en hoop dat het goed met je gaat
Bart

Beste S,

Wat een verhaal pende je daar neer, daar wordt een mens stil van.
Hier lijken meerdere factoren aanwezig te zijn die zorgen voor instabiliteit in jullie gezinnetje.
Ik lees heel veel negatieve gebeurtenissen, maar anderzijds denk ik wel dat er beterschap mogelijk is.
Een partner in een huwelijk die een depressie heeft is zeer moeilijk om mee om te gaan. Mensen die zelf geen ervaring hebben met depressie, of je het nu zelf hebt of je partner kunnen er maar moeilijk een beeld van vatten. Dat is gewoon zwaar voor beiden.

Nu, dat je vrouw haar ring in je gezicht gooit of vaak kritiek op je uit en jou ook hier en daar een fysiek haar ongenoegen liet blijken is natuurlijk wel een stap te ver.

Voor mij lijkt het dat je echtgenote haar woede niet zo goed kan kanaliseren en ze daar dan ook naar gaat handelen als ze zich zelf ook niet goed voelt. Je spreekt van woedeaanvallen, daardoor kijk ik eerder in die richting.

Echter, mits de nodige begeleiding is dit gedrag wel iets dat opgelost kan geraken. Daar hebben jullie toch al een eerste stap gezet, namelijk hulp gaan zoeken, de therapie die jullie aan zullen vangen. Ik neem aan dat jullie dit beiden besproken hebben? Het is wel geen makkelijke weg, zoiets neemt ook enorm veel tijd in beslag. Verbetering kan enkel ook als die persoon daadwerkelijk aan zichzelf wil werken en dat is absoluut geen makkelijke opgave.

Je hebt ook 2 piepjonge kindjes, dat brengt sowieso een hoop gedoe mee in het huishouden.
Misschien kan je eens overleggen om een gezinshulp aan huis te laten komen? Al was het om bv de strijk te doen of eens te poetsen. Het is zeker het overwegen waard.
Ook advies voor het opvoeden van kinderen, bv ouders die niet op 1 lijn te staan kunnen advies inwinnen om ook hier toch achter elkaar te gaan staan. Dat is zo ontzettend belangrijk.

Voor alle opgesomde problematiek zijn echt oplossingen.

Praat eerst met je therapeut en neem dan pas een beslissing.
Er zijn altijd wel mogelijkheden om de periode die jullie samen hadden voor die zogenaamde "tropenjaren" opnieuw terug te vinden.

Alvast veel moed in deze moeilijke tijd!!!

Dank je wel voor je reactie.
Veel hiervan klopt inderdaad. Ik denk zelf inderdaad ook dat mijn partner problemen heeft met haar woede en boosheid en projecteert dit naar mij. Echter, het gedrag van kleineren en controle doet mij erg in de war brengen...

Fijn dat veel punten die je opnoemt inderdaad overeenkomen met hoe ik erover denk. Het probleem bij mij is nu of ik nog echt wel een liefdesrelatie wil of dat dit meer een vriendschappelijke relatie gaat worden waar wij samen door 1 deur kunnen, ook voor de kinderen natuurlijk.
Als ik aan liefde denk (en ook de oude situatie voor de aanvallen) dan ben ik daar nu in ieder geval nog niet klaar voor. Er is hierbij een gevoel van emotionele blokkade door de dingen die al zijn gebeurd.

Ik hoop dat de therapie mij ook gaat helpen om te accepteren hoe de situatie nu is en hoe we verder kunnen gaan op korte termijn.

Dank je wel en ook nogmaals bedankt voor het opstellen van het mooie bericht!

Beste S,

Ik wens je alle succes met de therapie die jullie zullen aanvatten.

De emotionele blokkade is ook iets waar je therapeut je kan bijstaan en dit samen met kan doorbreken.

De vraag of je met je partner in een liefdesrelatie wil blijven is iets wat enkel jij kan beslissen.
Neem absoluut geen overhaaste beslissingen, laat alles eerst zakken en geef de therapie kans.
Nadien kan je je besluit nemen. Het zou ook wel eens helemaal anders kunnen uitdraaien dan je nu denkt.

Ik wens jullie het allerbeste,

Onhoud: Niemand WIL een ander kwetsen, iedereen vraagt op zijn eigen nare manier aandacht voor zijn eigen pijn. Niet te doen als je er middenin zit maar probeer dat te blijven zien.

Ik zit in exact dezelfde situatie, niet gemakkelijk

Heeft iemand tips om er beter mee om te kunnen gaan?

Ik heb zelf vandaag de papieren getekend na 12 jaar samen te zijn geweest. Ik heb er veel verdriet van. Geef het tijd. Schrijf het van je af in een dagboek. Alle emoties moeten erin! Huil als het kan. Ga er zelf ook op uit en praat met mensen die dicht bij je staan. Ik ben er ook nog lang niet, maar het helpt wel. Ik ben al eerder gescheiden en ben daar ook overheen gekomen. Het is een enorm pijnlijke tijd maar tijd heelt alle wonden. Niet bij de pakken neerzitten!

Jouw weg van groei gaat nu beginnen. Vertrouw mij erop dat je er als een veel mooier en sterker mens uit komt. Dit kan een paar jaar duren. Dit is nu het pad dat je dient te bewandelen. Erg pijnlijk en heel erg zwaar. Maar het moet en je zal ervan groeien. Dat ziet een toekomstige partner straks in jou. Vertrouw me. En je zal een betere ,grotere lierde krijgen dan ooit. Veel meer in evenwicht. Alle sterkte.

Bedankt voor de lieve reacties

Hoi, hoe is het nu met je? Heb je kracht en troost kunnen vinden? Ik zit in dezelfde situatie en het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik voel me precies zo, gebroken. Mijn man wil scheiden. En is heel zeker van z’n zaak en lijkt veel haast te hebben. Hebben jullie ook kinderen? Wij hebben 3 kinderen die ik geen dag kan en wil missen. Ze zijn alles voor me!

Ik maak nu ook een scheiding door, dit na huwelijk van 31 jaar, en jaren zorgen voor onze lich.gehandicapte zoon die helaas is overleden in 2021. Mijn man gaf vorig jaar aan om te willen scheiden, maar weet nu al een tijdje omdat hij al meer dan een jaar vreemd is gegaan met een ander. En zowat samen woont. Het is soms nog onwerkelijk, maar voel mij na gesprekken met psycholoog en lieve mensen om mij heen dat ik de moeite waard ben en voel ik mij nu steeds sterker worden. Wel met vele emoties die je echt moet ondergaan….

Dit is allemaal zo herkenbaar. Ik heb helaas geen tips want ik ben ook nog op zoek naar dat straaltje geluk. Niks maakt me blij en ik mis het gezin zo. Ex gaat door met nieuwe partner en ik ben alleen en voel me verlaten, ingeruild en bang dat ik nooit meer gelukkig word.

Ik ga nu door hetzelfde heen. Alles draaide om mijn partner waar ik al 12 jaar bij ben.

Ik ben niet ingeruild (tenminste niet dat ik weet) maar het voelt inderdaad verschrikkelijk. Ik probeer afleiding te zoeken. Dat hielp gisteren een beetje maar vandaag weer helemaal niet. Ben bang dat we er doorheen moeten. Ik probeer maar te denken dat uiteindelijk het stap voor stap beter zal gaan. Voor nu is er paniek, gieren van mijn lijf. Een remedie... Ik wilde dat ik het wist. Heel veel sterkte
Mathilde

Ik heb hetzelfde 20 jaar samen geweest !
En ingeruild voor een 22 jarige ik heb ms al heel lang alles ging goed kwa ziekte tot mijn moeder kanker kreeg
Zware ms aanval in mijn hersenstam
Toen vertelde hij mij te will n scheiden
Ik was compleet hulpbehoevend na de aanval
Mijn zoontje kapot van verdriet mama ging niet goed en papa was weg
Nu gelukkig hersteld van ms aanval
Maar nu wil hij het huis verkopen en haar studieschuld af betalen
Waardoor ik en zoon op straat komen te staan van alleen mijn uitkering kan ik niet rondkomen
Ik heb overal aangeklopt maar niemand kan helpen
Werken gaat echt niet sinds mijn aanval
Anders had ik er alles aan gedaan om in ons huis te kunnen blijven zelf huur huis met huurtoeslag zou het rondkomen niet gaan
Ik weet niet hoe ik het ooit alleen moet redden ben super angstig ervan en ben werkelijk overal geweest voor advies
Mijn situatie veranderd niet wordt met de tijd alleen maar slechter 😣

Wij zijn ruim 24 jaar samen, waarvan 19 jaar getrouwd. Hij is verliefd geworden op een collega op kantoor. Hij is totaal geen flirt of iemand daar naar andere vrouwen kijkt, dus had dit nooit aan zien komen. De enige plek die ik heb onderschat was zijn werk. Hij is 60 en zij 38, dus 22 jaar leeftijdsverschil. Dit kan toch nooit werken, blijf ik mijzelf voorhouden. Hij is 14 maanden geleden ook een keer weggegaan, omdat hij toen ook niet wist wat hij wilde. Worstelde met zijn gevoelens voor haar en voor mij. Hij is toen 6 weken weggeweest, maar besloot toch voor mij te kiezen, omdat hij mij toch niet los kon laten en wij allebei nog steeds verschrikkelijk veel van elkaar houden. Het ging 14 maanden super met ons. Waren echt dichter naar elkaar toegegroeid, deden leuke dingen en waren weer een soort van verliefd. Echter drie weken geleden kwam het hoge woord er toch weer uit, dat die verliefde gevoelens voor haar toch weer terug waren gekomen. En dat hij nu definitief weg zou gaan. Dus voor de 2e keer aan de kant gezet. Ik blijf er bij dat dit geen stand houdt. Hij zit zo in een andere levensfase dan dat zij zit, Maar hij wil dit toch gaan onderzoeken. Ik noem het maar een soort "testfase". En weet je, als dit op niets uitdraait, weet ik zeker dat mijn deur voor hem altijd open zal blijven staan. Hij werkt 6 dagen in de week. Sport 4 dagen en is pas laat thuis. In principe is hij alleen de zaterdag vrij, dat is nogal een minimale score als je 38 bent en probeert een relatie op te bouwen. En ik weet zeker dat hij hier niet vanaf gaat wijken. Deze structuur in zijn leven heeft al ruim 24 jaar. Ik ben gebroken van verdriet. Eet niet meer, slaap niet meer. Mijn hobby's interesseren mij niet meer. Echt ik weet niet hoe ik hier ooit doorheen moet komen. Ik loop wel bij een therapeut. Dezelfde die ons de eerste keer heeft geholpen en die hem toen ook het licht heeft laten zien. Hij gaat hier nu ook weer heen. En ik hoop zo met heel mijn hart dat hij hem opnieuw in kan laten zien dat verliefdheid echt iets anders is dan ECHTE LIEFDE.

Hey Denise, Wat een rotsituatie... Je vraagt om tips. Dat worden snel clichés, maar ook daar heb je misschien wat aan. Ik spreek uit ervaring. 7 jaar geleden kwam mijn ex vrouw met haar mededeling te willen scheiden. 2 kleine kinderen. Ook al kom je in een achtbaan van verdriet, boosheid etc., uiteindelijk blijf je ouders met elkaar. Dat nieuwe gezamenlijke ouderschap is voor een kind erg belangrijk. En, voor jezelf dus ook. Hopelijk heb je steun aan familie en vrienden. Kinderen voelen altijd snel dat er iets aan de hand is. Het nieuws aan ze vertellen is een stap. Lees op internet hierover. Op een goed moment, niet te lang, en met nadruk op dat het niks met hun te maken heeft, dat jullie altijd van ze blijven houden. Ik had en heb de neiging om te weinig aandacht aan mijzelf te besteden. Wel doen. Praat erover en doe dingen om te ontspannen. Geen overhaaste beslissingen nemen, en goed advies inwinnen over de praktische zaken. Het beste

Hart onder de riem: Je kunt dit aan, twijfel niet te veel aan jezelf. Het is ook niet jouw schuld. Schuld is een destructief woord. Het is vaak niet van toepassing.

Hoi Vera,

Wat een uitputtende relatie waar je inzit.. Ik ben inmiddels 5 maanden geleden uit een vergelijkbare situatie gestapt. Ik zou graag van gedachten willen wisselen. Kunnen we gegevens uitwisselen?

Je bent niet alleen! Sterkte

Bedankt voor je reactie Bregje. Dat lijkt me fijn, hoe zou je dat willen? Mailadres/ telefoonnummer en hoe kan dat hier privé?

Sterkte, ook voor jou!

Groetjes!

Ik herken dit ook. Ruzies lossen niks op en worden niet uitgepraat, het kabbelt weer voort, tot er weer genoeg energie is opgebouwd en dan komt de volgende ruzie weer. Ik heb zelf jaren geprobeerd om die ruzies niet meer te laten ontstaan, met het idee dat het in je eentje lastig ruzie maken is.

Maar dat houdt geen mens eeuwig vol en ik heb daar ook een te hoge prijs voor betaald. Ik weet daardoor amper nog wie ik zelf ben en wat ik wil. En als ik dat een keer wel weet dan handel ik er niet naar omdat ik dan al weet dat het weer een negatieve reactie uitlokt. Mijn advies, ga niet nog jaren in deze situatie zitten zoals ik gedaan heb.

Ik heb heel wat negatieve reacties geïncasseerd zonder er ruzie over te maken. Maar zoals gezegd, je betaald met je eigenwaarde en ik ben nu ook op het punt dat ik het niet meer volhou om alleen maar te incasseren.

Bedankt Ellis voor je reactie!

Wat vervelend. Klinkt idd heel herkenbaar. Hoe lang ben jij nu gescheiden en hoe verliep die scheiding? En waren er kinderen in het spel? Zo ja, hoe gaat het daarmee?

Sterkte!

Oh wauw. Het lijkt alsof ik mijn verhaal hier lees.
Ik begrijp je onmacht zo goed. Ik zit qua ruzies en een vluchtende man ook nu weer alleen thuis samen met ons kind. Ik heb het in zijn ogen altijd gedaan.
Misschien kunnen we gegevens uitwisselen om elkaar te helpen?
Ik wil ook niet uit elkaar maar zie geen andere oplossing meer.

Hoi Danoon, bedankt voor je reactie! Ja dat kan, maar ik weet niet goed hoe? Ik kan je mailen?

Hmmm ik dacht zojuist een reactie geplaatst te hebben met een tip om met elkaar in contact te komen maar ik zie de reactie niet. Dus deze post even als test..

Bijzonder, deze 2e lukt dus wel.
Even in het kort nogmaals, de tip is, plaats hier niet je eigen email adres of telefoonnummer maar maak een apart adres aan en kom via dat adres in contact met elkaar (ivm spam etc)
Ik heb dat een paar maanden geleden ook gedaan en heb samenstaanwesterk2024 (at) hotmail.com aangemaakt en zo met anderen in contact gekomen of anderen met elkaar in contact gebracht.
Mailen mag, of je maakt zelf een apart adres aan. Succes!

Hallo Newbee,

Bedankt, ik zou graag in contact komen met Bregje, Ellis en Danoon om steun aan elkaar te hebben in deze moeilijke tijd. Maar ik snap niet helemaal hoe dat werkt met dat mailadres wat je bedoelt? Dat we daar naar toe mailen met z’n allen of..:?

Ik kan evt een nieuw mail adres aanmaken zodat men mij daarop kan mailen, is dat een idee?


Groetjes

Pffff het wordt steeds erger hier. Berichten worden steeds vaker niet geplaatst en steeds meer onderwerpen gesloten

Hoi Vera
Je kan zelf iets aanmaken of naar het adres sturen dat hier boven staat. Ik kan jullie zo met elkaar in contact brengen (mits iedereen mailt)
Ik heb dat eerder gedaan en heb zo ook contact gelegd met iemand.
Plaats alleen niets persoonlijks. Ik krijg op dat nieuwe adres ook redelijk wat spam.

Dus wat je zelf het prettigst vindt..Hoop dat dan degene waarmee je in contact wil komen hier ook steeds lezen

Newbee

Update. Ik heb dat email adres (samenstaanwesterk2024) opgeheven. Werd een beetje frustrerend dat steeds wanneer mensen mailen, en ik iets terug stuur, ik vervolgens gewoon niks meer hoor. Al is het maar een bericht van "Nee, doe toch maar niet of wat dan ook.
Ik heb er zelf 1 mooi contact aan overgehouden, en dat is prima zo.

Maar blijft natuurlijk, mochten mensen met elkaar in contact willen komen, plaats hier niet je eigen emailadres of gegevens, maar maak eerst iets nieuws aan, om te voorkomen dat je gespamd wordt.

Je zou ook een account kunnen aanmaken bij ouders.nl Kijk bij forum topic echtscheiding en erna. Je kan daar een bericht plaatsen/onderwerp starten, op elkaar reageren en elkaar persoonlijk berichten via het aangemaakt account. Succes!

Wat vindt je kind ervan dat ze niet naar turnen mag?

Heel erg. Ze wil elk weekend gaan. Ze weet ook dat ze anders de selectie niet zal halen en dat is juist haar droom

Ja lastig dit. Vaak wordt het extra vervelend wanneer er nieuwe partners bij komen.
En het klinkt wel heel egoïstisch. En wel gaan in combinatie met een dag of dagdeel langer daar blijven? Dan ziet hij haar meer en kan ze toch gaan?

Ik voel me zo ellendig, verdrietig, ik kan gewoon niet meer ophouden met huilen. Paniek slaat toe, alles giert in mijn lijf. Ik probeer ons huwelijk te redden. Hij gaat er over nadenken... Maar ik geloof er niet meer in. Ik ben hem kwijt en dat komt zo hard aan. Mijn hele leven is onder mijn voeten weggeslagen. Ik mis hem zo, terwijl hij nog hier is

Dikke knuffel. Hoe gaat het nu?

Marja,

Wat zwaar moet het voor je zijn dat je man aangeeft te willen scheiden. Dat is immers niet niets.

Maar, uit je verhaal las ik dat je man ooit een misstap beging, 7 jaar geleden.
Jullie besloten om toen toch door te blijven gaan. Het is absoluut een no-go om dan nadien steeds terug over het verleden te beginnen. Dat moet ook enorm moeilijk zijn voor je man als jij er telkens over begint, jarenlang bij elke onzekerheid die je hebt. Nu kan het best wel zijn dat het voor hem de druppel is, oordelen is moeilijk maar ik zou je aanraden om ZELF alleen eens een afspraak te maken met een psycholoog een specialisatie heeft in deze materie. Leg alles uit en kijk wat hij eventueel voorstelt. Misschien haalt hij jullie doorheen deze crisis. Hier de reacties wat gaan lezen is zinloos en helpt je geen stap vooruit. Zoek hulp, wie weet is nog niet alles verloren!

Wat heftig on te lezen .
Ik snap 100 % jou gevoelens .
Bij mij bijna hetzelfde verhaal appen met een collega .
Maar toen bleef hij nog bij mij .
Je gaat gewoon door een hel .
Maar probeer ( hoe moeilijk het ook is ) tegen jezelf te zeggen dat je goed genoeg bent .
Ook al voel je dit op het moment helemaal niet .
Ondanks alle pijn en verdriet …. Jij komt er wel
Als je wilt praten je kunt altijd berichten met mij

Dank je voor je reactie. Hij komt hier elke dag nog slaapt ergens anders. Ik zie dat dit alles aan hem vreet. Hij zegt nog steeds dat hij geen gevoelens meer heeft voor mij....maar toch worstelt hij met alles...ik kan hem niet meer peilen!
Gisteravond hier gegeten en daarna spelletjes gedaan...om 22:00 uur is hij weg gegaan...en straks komt hij hier en gaan we boodschappen doen....ik begrijp het echt niet meer!

Ik weet dat ik hier wel uit kom maar ik wil hier uitkomen met hem! Want ik wil hem niet kwijt.

Hoe is dat bij jou afgelopen dan? Zijn jullie nog samen?

Vooral jouw laatste reactie Jean, is zo ontzettend herkenbaar.

Gemengde signalen afgeven, wel contact zoeken, dan weer niet. Ook mijn (ex)man worstelt heel erg met zichzelf maar hij wil het zelf niet zien. Het laatste jaar allerlei zaken veranderd aan zichzelf, dure spullen gaan kopen, gestopt met z’n gevoelens te uitten en nu zegt hij geen gevoel meer te hebben en definitief uit elkaar te willen. Ik snap niet hoe een man zó z’n gezin kan laten vallen

Hij heeft zijn baan opgezegd en daar op een cakantie park iets gehuurd om dichter bij haar te zijn. Hij heeft zelfs al werk gevonden daar.
Ik ben daar bij toeval achter gekomen want zelf had hij het nog niet verteld.
Hoe kan het dat hij zo overtuigd is dat het gast werken met iemand die jec2 x hebt gezien?
Echt ik ben hier kapot van.

We zijn nu 2 weken verder, hoe gaat het nu?

Openhartig wat je verteld. Ik heb geen tips. Enige wat ik je mee wil geven probeer het niet uit de hand te laten lopen. Voor je kinderen en je zelf. Ik zit nu in een soort gelijke situatie waar ik de controle een aantal keer verloor in emotie. Geen gekke dingen gedaan maar wel te veel contact gezocht omdat ik ineens alles kwijt ben wat ik mijn ogen onredelijk en niet kloppende is. Dit is nu op een punt dat de kinderen volgens instanties niet veilig gevonden worden in de zorg voor hen bij me. Maar dat zie ik anders ben alleen zo van slag en overstuur door de plotse scheiding die de dag zelf nog niet aan de orde leek. Er was liefde en toekomst plannen en die zelfde dag was alles over. Waarom? Geen idee maar besef me hoe moeilijk ook alleen getrouwd blijven kan niet. Zoek hulp bij mensen waar je mee praten kan. En professionele hulp om het te verwerken dit krijg ik nu ook snel in de hoop dat het goed komt met me. Sterkte in deze verschrikkelijke tijd.

De kinderen staan bij mij ook zeker op de 1e plaats en tegen mij is gezegd dat als de ambulance nog een keer moet komen voor een paniekaanval waar de kinderen bij zijn, dan word er ook een instantie ingeschakeld, dit was echter voor mij wel een wakeup call om direct via de huisarts met spoed bij een fysio therapeut terecht te kunnen die mij geleerd heeft hoe ik met een paniekaanval om moet gaan en gelukkig werpt dat na 2 weken al zijn vruchten af, paniekaanvallen onder controle, ik heb ze nog wel maar nu weet ik wat ik moet doen om erger te voorkomen, ik voel helemaal met je mee wat betreft toekomstplannen die er waren en er leek geen vuiltje aan de lucht, totdat ene moment waarop ze ineens verteld dat ze wil scheiden… nee dat was heftig heel heftig, bij mij kwamen ook alle emoties naar boven en nog steeds op de meest rare momenten. Ik wens jou ook veel sterkte met de verwerking en hoop dat je er snel bovenop mag komen.

Wat een moeilijke en herkenbare situatie. Goed om te horen dat de kinderen op de eerste plaats staan dat is voor mij ook zo. Het zou inderdaad een midlifecrisis kunnen zijn waar je vrouw in zit. Maar dat kan helaas jaren duren voordat die voorbij is. En dat lijkt me niet wenselijk voor je om zo door te blijven gaan. Wat angstig dat je paniekaanvallen hebt gehad maar fijn dat ze nu onder controle zijn. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf ontspanning en afleiding zoekt door ook leuke dingen te gaan doen. En knap dat jullie verder geen ruzie hebben & nog samen in 1 huis zijn. Maar dat lijkt me ook heel lastig voor je om haar iedere keer te zien & hoe vrolijk ze is & geen rekening lijkt te houden met jouw gevoelens. Hebben jullie samen al goed kunnen praten? Goed om je gevoel en emoties te delen met je fam. en vrienden te delen. Ik zit in dezelfde situatie alleen bij mij is het mijn man die in een midlifecrisis lijkt te zitten en voor zichzelf kiest en ik begrijp er niets van het lijkt alsof we een andere taal spreken. Ik voel me heel machteloos. En Kevin wat heftig ook voor jou. Heel begrijpelijk dat je emoties alle kanten op gaan en dat je het niet altijd onder controle hebt. Het is echt een rouwproces en zij voelen niet de pijn en het verdriet die wij doormaken. Heel veel sterkte voor jullie!

Rianne, bedankt voor je begrip en jij ook heel veel sterkte in deze super vervelende en heftige situatie, praten was al vanaf het begin geen optie helaas want geloof me dat heb ik zeker geprobeerd, we lopen nu na 5 weken al bij een mediator en ben ik van alles aan het regelen voor de hypotheek, ik denk ook dat de paniekaanvallen hierdoor komen, gewoon omdat ik te snel ja heb gezegd tegen haar om alles te regelen zodat ik valse hoop kreeg dat het ooit nog goed zou gaan komen terwijl je alleen maar verder uit elkaar groeit, ik ben nog bezig met verwerken maar zit wel al bij een mediator enzo, ja eigen schuld dan had ik moeten zeggen dat ik er nog niet klaar voor was zou je denken, maar ja op dat moment word je geleid door emoties en kan je niet helder nadenken en komen de paniekaanvallen pas later opzetten als alles al in werking gesteld is, ja het is heel moeilijk om samen in een huis te wonen( ik slaap wel ergens anders) elke keer elkaar zien helpt zeker niet bij de verwerking ondanks dat je normaal tegen elkaar doet, andere kant van het verhaal is wel dat als de scheiding officieel rond is, kan er in onze gemeente nog urgentie aangevraagd worden voor haar en is ze ook sneller weg waardoor ik eerder alleen ben om het echt goed te gaan verwerken (uiteraard liever gister dan vandaag maar dit gaat allemaal nog wel minimaal een maand of 2 duren denk ik) dus ja …. Het gaat snel allemaal, te snel maar hoop er sterker uit te komen

Groetjes Rob

Wat een rollercoaster voor je. En heel begrijpelijk dat je paniekaanvallen gekregen hebt. Alles ging diep van binnen in tegen je eigen gevoel lijkt me maar je moest wel, heel lastig lijkt me dat jullie niet goed hebben kunnen praten. Lukt dat bij de mediator wel? Maar je kunt zelf alsnog aan geven lijkt me dat je het allemaal te snel vindt gaan zodat je zelf ook de tijd hebt om goed over alles na te denken. of heb je er inmiddels wel vrede mee? Bij ons stelde de mediator een traject voor om te helpen alles eerst een plekje te gaan geven en nu krijgen we beiden individuele sessies met haar zodat we daarna beiden beter met elkaar kunnen communiceren in het belang van de kids en daarna gaan we dan pas om de tafel voor het maken van afspraken etc. Daar ben ik wel heel blij mee want mijn man zet zoveel druk en lijkt zoveel haast te hebben. Maar fijn dat je wel je eigen slaapplek hebt. En knap dat jullie wel gewoon normaal met elkaar omgaan lijkt me heel prettig voor jullie kinderen. Hoe hebben de kinderen gereageerd? En krijgen ze er veel van mee. Fijn dat ze urgentie kan krijgen hopelijk heeft ze snel een eigen plek zodat jij rust krijgt om het een plekje te geven. Heel veel kracht en sterkte gewenst. En blijf vooral ook aan jezelf denken!

Goedemorgen, Als zei al bij de eerste kennismaking bij de mediator aangeeft dat er niet gepraat kan worden want dat heeft toch geen zin, ja dan houd het al heel snel op, ik heb er nog niet echt vrede mee omdat je machteloos staat en een kans wil om het goed te maken op een of andere manier terwijl er niet eens echt duidelijk is wat nou de precieze reden is, maar ik had achteraf wel bij de mediator aan kunnen geven dat we een paar weken wachten. Andere kant is wel dat nudat het zo snel gaat allemaal we over 2 weken het convenant al gaan tekenen en de scheiding dus echt bijna definitief is, wat dan betekent dat zei sneller weg is, en ik dus meer kan gaan verwerken , pas na de scheiding krijgt ze urgentie, en als ik de hypotheek snel rond krijg en zei een zak met geld dan zou ze zelfs tijdelijk particulier kunnen gaan huren totdat ze een urgentie woning heeft, mocht het echt niet meer gaan in 1 huis. De kids zijn er nog vrij rustig onder, de jongste is er wel mee bezig en ziet ook wel dat ik het moeilijk heb, de oudste is een puber en daar zal de klap nog wel komen op het moment dat je echt uit elkaar bent en het ouderschapsplan in werking gaat. Ja heftige tijd allemaal, is van jou ex ook niet normaal dat er zoveel druk uitgeoefend word !! Sterkte en ik hou me maar vast aan de gedachte “tijd heelt alle wonden”

Rot situatie waar je in zit.
Tijd heelt inderdaad alle wonden. Dus dat helpt hopelijk.

Enige wat ik nog kan zeggen wat ooit iemand tegen mij zei. Zorgt dat je "neemt" waar je recht op hebt. Je hoeft kiet het onderste uit de kan te halen, maar wat je nu "voor de lieve vrede" weggeeft, krijg je zeer waarschijnlijk nooit meer terug.

Dit klinkt erg zakelijk, maar ik heb al veel te vaak om me heen gezien dat 1 van de 2 erg uitgekookt is en de ander helemaal uit kleedt.

Een goede mediator zorgt er voor dat jullie ook in het reële midden uitkomen. Maar een dubbelcheck lalange uitvoeren kan nooit kwaad.

Newbee, bedankt voor je advies en bericht , we gaan er financieel wel uitkomen, wat ik belangrijk vind is dat m’n kinderen niks tekort komen en ikzelf ook niet , en zoals het er nu naar uitziet, gaat dit net goed komen , de mediator is wat dat betreft niet partijdig (zou ook heel gek zijn) en heeft het beste met mij / ons voor
Groetjes

Hey Rob,

Ik ervaar ook paniekaanvallen, bijna een maand lang, bijna elke dag, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ik heb ook op de huisartsenpost gezeten en kreeg wat kalmeringstabletten mee. Ik heb er echter maar twee halve van genomen.

Ik herken het wel hoor, die paniek. Het is veel. En er zijn maar weinig mensen die begrijpen hoe moeilijk zo'n periode is.

Het gaat nu niet of die klap bij haar ooit nog moet komen. Het gaat om jou :)

Mijn ex is gewoon weggegaan en heeft me achtergelaten in een leeg huis, zonder kinderen, maar met hond. Auto mee. Ik heb alleen een fiets en een lege koelkast.

Het is pittig, maar ik ben ervan overtuigd, dat ik er, uiteindelijk, beter uit kom.

Gewoon volhouden!

PS: Mijn ervaring is dat een mediator voor de snelle oplossing gaat waar jij niet altijd bij gebaat bent. Hoop dat die van jou het goed doet. Maar ik neem een advocaat.

Hoi Ralph, bedankt voor je bericht, inmiddels zijn we precies 3 maanden verder en is de scheiding al helemaal rond, veel te snel inderdaad en zelfs na 3 maanden ervaar ik weer de ellende en paniek. De thuis situatie is nog onveranderd , de hypotheek is bijna rond en zei heeft urgentie voor een huis dus ik hoop (ik blijf nog positief) dat ik het over een maand of 2 echt kan gaan verwerken want dan zie ik haar niet meer elke dag(de kids uiteraard wel in onderling overleg) verder ervaar ik ook wel echt een terugval wat er ook bij hoort dus ja afgelopen week was zwaar voor me maar ik ben er nog gelukkig. Ik hoop echt over een tijdje terug te kunnen kijken naar deze verhalen om te zien voor mij persoonlijk hoe ik gegroeid ben. Word vervolgd en ik hoop dat jij ook je rust kan gaan vinden over een tijdje, weet als geen ander hoe het is, je bent niet alleen
Groetjes

Jeetje Ralf. Wat een verdrietig en bijna niet te bevatten verhaal. Ik ben geen vader, maar wil je wel even een hart onder de riem steken omdat ik weet hoeveel pijn het doet. Veel sterkte. Groet Sanne

Hallo Ralph,

Wat een relaas pen je daar neer. Wat een klap moet dit niet geweest zijn. S'ochtends gaan werken & s'avonds thuiskomen in een leeggehaalde thuis. Ik heb zelf 2 mannen gekend die hetzelfde als jou meemaakten, maar elk verhaal is uniek. Maar beiden zeiden ze wel dat dit lang op voorhand gepland moest zijn, hoogstwaarschijnlijk is dat hier dus ook het geval.
De reden wat je ex-partner ertoe bewogen heeft om dit te doen of wat er zich net allemaal afspeelde, daar kan ik me uiteraard niet over uitspreken.

Probeer absoluut jezelf niet te focussen op wat je ex nu allemaal doet, ander werk zoeken of wat ze gaat doen met de kinderen. Het is begrijpelijk dat je dat allemaal wil weten maar het vergt veel energie van je, energie die je nu beter kan besteden aan jezelf.

Je kinderen een maand niet zien is hevig, ik heb zelf een periode gekend van 10 maanden waar ik op 2 handen kan tellen dat ik mijn kinderen een dagje bij me had. Niet dat het niet mocht maar omdat ik het simpelweg zelf niet aankon. Bij jouw lijkt dit geen vrijwillige keuze te zijn.

Hoeveel kinderen heb je? Hoe oud zijn ze?
Hebben ze zelf de keuze gemaakt om bij de moeder te blijven?

Gezien de situatie waarin jij nu verzeild bent zou je best opteren om zéér spoedig een advocaat te raadplegen zodat hij voor je belangen kan opkomen, je geeft dan ook een deeltje uit handen wat de stress mogelijks wat kan doen afnemen.
Zeker omdat er ook een gezamelijk bedrijf bestaat lijkt dit geen onverstandige keuze.

Maak sowieso een financieel plan op, schrijf al je maandelijkse vaste onkosten op en bekijk dit met je inkomen. Kom je er niet, vraag hulp bij het CAW/OCMW in je gemeente om hier een uitweg te zoeken. (vanwege "Veilig Thuis" denk ik dat je in België je adres hebt staan) Ook via het CAW kan je gratis gepreken met een therapeut of psycholoog bekomen. Ze reiken je de juiste kanalen aan om hulp.
Je kan ook tele-onthaal bellen op het nummer 106, volledig anoniem je verhaal kunnen doen.

Ik wens je alle courage toe!

Het zal nooit wennen zeker Inge? Ik heb er angst voor, dit is mijn 2de zomer en wat haat ik het zo. In de overige tijd week om week... ik voel me net zo'n deeltijdse ouder.

Ja dat is echt vreselijk he

Ja dat is echt vreselijk he

Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar ook de nieuwe situatie zal opeen gegeven moment wennen. Duurt even (was hier ook)

hey Newbee, tjah, wennen wil niet zeggen dat je er gelukkig mee zal zijn na een tijdje.
Meestal beginnen we een gezin omhet ook te behouden tot een kerngezin, en toch zijn er onvoorziene factoren die alles op de helling zetten waardoor je noodgedwongen een breuklijn trekt door dat gezin en plots maar de helft van de tijd je kinderen ziet opgroeien.

Ik voel je! Het blijft zo pijnlijk

Marjo,

Dapper van je dat je de moeilijke beslissing nam om voor jezelf te kiezen. Nu kan het alleen maar beter gaan.
Makkelijk is het niet en verdriet, woede, andere moties, die horen er nu eenmaal bij in het proces dat je doorloopt. Dat hij seksueel getinte berichtjes stuurde met andere vrouwen is nu echt wel een no-go. Onder geen enkel excuus, dronken of niet, doe je zoiets niet. Probeer je niet te focussen of je man het moeilijk heeft met de keuze die je maakt.
Als ik je verhaal lees, druggebruik, alcoholverslaving, gokverslaving, ander vrouwen,....
Alles wat er zowat fout kan zitten, zat hier ook goed fout.
Mensen kunnen enkel zichzelf veranderen, dat kan jij niet voor hem doen. Dat hij nu in therapie zit is een zéér positief punt voor hem, hij kan er enkel beter van worden als hij zich ook daadwerkelijk zal blijven inzetten om van deze problematiek af geholpen te worden.
Nu maak je de keuze om terug rust in je leven te vinden. dat is in jou gedachten dus zonder hem.
Je weet nooit wat de toekomst brengt, misschien vinden jullie elkaar na een tijdje wel terug, misschien leer je een andere levenspartner kennen, wie zal het je zeggen?

Makkelijk zal het niet zijn, weggaan van iemand die je nog graag ziet doet enorm pijn en dit gevoel zal wel eventjes blijven hangen.

Probeer misschien een luisterend oor te vinden in je omgeving, dat kan wel eens deugd doen je hart te luchten.

Veel courage meid!!!!!

Dank je wel voor je lieve bericht. Dit doet mij goed… 🫶

Hallo Maarten,

Wat een verhaal! Hoe heb jij dat zolang volgehouden is de vraag.

Je vertelt je verhaal natuurlijk aan iedereen en iedereen heeft er dan ook dezelfde benaming voor, narcisme.
Ik wil je waarschuwen dat deze aandoening enkel vastgesteld kan worden door personen die hiervoor jarenlang humane wetenschappen studeerden & bijkomende studies volgden op hoger niveau. Zomaar de stempel narcist op iemand kleven is niet onschuldig. Let dus op met wat anderen zeggen.

Bedrogen worden na al je opofferingen isis niet niets, zoiets maakt je met de grond gelijk.
Tegemoet komen aan kinderwens, haar carriere,...

Natuurlijk gaan er op dit ogenblik vele emoties door jou heen; verdriet, woede, haat, angst,....
Dit hoort er bij als je door een traumatische periode heen gaat. Laat het ook toe, probeer het niet af te blokken. Je bent aan het rouwen voor een persoon dienog leeft en je meteen ingeruild heeft voor een andere man, dit maakt alles gewoon zwaarder.

Je hebt prachtige kinderen, hoe moeilijk de komende periode ook mag zijn, denk steeds aan hen. je zal zelf ervaren na enkele maanden dat je je automatisch meer zal gaan focussen op je kinderen.

Probeer jezelf ook bezig te houden, al is het wandelen in de buurt/park/...
indien je kan ga fitnessen, zo ben je bezig aan een doel te werken en ben je ook niet alleen thuis. Zoiets kan het gevoel van eenzaamheid ook breken.

Die andere man, die staat immers hetzelfde lot te wachten als jij, wees daar maar zeker van. In het begin is alles wat nieuw is leuk, maar dit zal al gauw afzwakken en saai worden. Maar probeer er niet aan te denken, focus je volledig op jou leven dat je op moet bouwen zonder haar.
Vraag desnoods hulp bij een psycholoog, die kan je mogelijks op weg helpen om de zaken te begrijpen/verwerken.

Je hebt sowieso een lange weg af te leggen. Ik wens je alle kracht toe, laat je hoofd niet hangen, kop omhoog en borst vooruit hoe moeilijk alles ook is, don't give up!

Dank voor je reactie, doet me goed. Ik heb inderdaad te pas en te onpas met de term narcist lopen strooien, ook richting m’n ex. Dat was fout van me, dat zal ik niet ontkennen. Ze heeft kenmerken van een narcist, zeker, maar of ze het ook is, is niet aan mij of mijn omgeving om te bepalen. Ik heb het wel als waarheid aangenomen van anderen. Dat komt ook omdat ik sowieso al best beïnvloedbaar ben, maar in de huidige situatie helemaal.

Feit is en blijft wel dat ze heel naar tegen me doet en heel naar met me omgaat. Dat heb ik sowieso niet verdiend.

Ik hoop dat ze zichzelf een keer tegen gaat komen en gaat beseffen wat ze mij en haar ex-man voor mij heeft aangedaan, maar ik heb er een hard hoofd in dat ze dit zal gaan inzien. Feit is wel dat haar nieuwe vent inderdaad hetzelfde lot staat te wachten.

Ik ben zoveel mogelijk hulp aan het zoeken, dus met mij komt het wel goed. Dit is inderdaad alleen een lang traject waar ik zelf doorheen moet ❤️

Beste Maarten, ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Het lijkt namelijk enorm op die van mij.

Echter ben ik gestopt met noemen van ex als narcist. In mijn ogen is het belangrijker om nu op jezelf te gaan focussen.

Zelf ben ik ongeveer een jaar gescheiden en het eerst jaar is echt klote. Maar als je de kans krijgt om je eigen leven stap voor stap opnieuw indelen dan ga jezelf echt beter voelen. Het heeft wel tijd nodig. Ook ik voel me nog vaak eenzaam en rot. Maar het brengt ook veel goede dingen. Zoals vrijheid, eigenwaarde en ondanks dat je als vader waarschijnlijk minder ziet is mijn ervaring dat je band met je kind sterker en dieper word. En er is niet mooiers dan dat.

Ook jij dank voor je reactie.

Mijn ex als narcist bestempelen, is niet goed geweest, dat besef ik ook. Dit ga ik ook niet meer doen. Ik ga me op mezelf en mijn kinderen focussen. Met dat in mijn achterhoofd, zal ik een rooskleurige toekomst tegemoet gaan.

Hey Maarten,

Je bent niet alleen. Ook ik was 14 jaar getrouwd met een narcist, en 21 jaar samen. Ik kwam thuis in een leeg huis, trouwring op tafel, kasten leeg. En het probleem? Dat lag volledig bij mij. De kinderen zijn met haar meegegaan en heb ik al een maand niet meer gezien. Melding gedaan over mij bij Veilig Thuis, alsof ik alleen volledig verantwoordelijk ben voor het probleem.

Je zal het vast herkennen, maar met een narcist, trek je altijd aan het kortste eind. Alle gesprekken gingen over wat IK verkeerd deed, niet over wat zij zelf beter had kunnen doen.

Ik zit nu in een leeg huis, alleen met mijn hond (want die was nogal lastig om mee te nemen), en ik mag alles alleen uitzoeken. Ben al een maand bezig, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat aan het werk.

Ik ben ervan overtuigd dat mij inwisselen voor een ander haar niet gelukkig gaat maken. Want ze kijkt helaas niet naar de wortel van het probleem. Daar speel ik echt wel een rol in, en ik neem ook zeker mijn verantwoordelijkheid, maar een narcist praat nooit over wat zij beter kan doen.

Narcisten zoeken de oorzaak altijd buiten zichzelf. Misschien heeft ook mijn vrouw, of ex-vrouw de illusie dat ze nu gelukkig zal zijn. Maar het probleem ligt voor een groot deel ook bij haar en bij de emoties en problemen die ze niet onder ogen wil zien.

Dus ja, herkenbaar!

Veel sterkte in deze moeilijke periode

Beste, ik begrijp je volledig, ik woonde 20 jaar bij hem en nu moet ik weg en ik vind niets... Al die wachtlijsten en in te vullen papieren... Welke verhuurder wil een alleenstaande op invaliditeit... Dit was 20 jaar mijn thuis, alles mooi gemaakt.... Wanhoop nabij

Wat verschrikkelijk voor je Gine, dat je man na 20 jaar niet meer met je verder wil.
Opeens is de toekomst die je voor je zag weg. Zo moeilijk om dat te verwerken en vertrouwen te hebben in een hele andere toekomst.
Maar ondanks alles moet je de moed niet opgeven hoor! Ik lees dat je borstkanker hebt overwonnen, dus dan lukt het je ook om een nieuwe toekomst op te bouwen. Hoe lastig en verdrietig het ook is nu, probeer er toch wat moois van te maken. Niet te ver vooruit kijken, maar dag voor dag. Geef vooral niet op!! Uiteindelijk komt het goed. Dat vertrouwen probeer ik zelf ook te hebben (mijn man wil na 15 jaar scheiden).
Heel veel sterkte!!

Wat een heftig bericht zeg .
Maar wat ik er ook uithaal is dat jij een zeer krachtige vrouw bent .
Je hebt borstkanker overwonnen dat zegt ook al heel wat over jou wilskracht .
Blijf in jezelf geloven en zet stapje voor stap. Leg de lat niet te hoog voor jezelf en wees trots op alles wat je tot nu toe hebt bereikt .
Jij komt er wel

Bedankt voor de steun lieve mensen! Ben momenteel op zoek naar een huisje met een tuintje, maar dat lijkt zooo moeilijk.. Er is niets bijna te huur, mijn inkomen is niet hoog, ze verkiezen koppels.. Ik weet niet hoe hier uit te raken. Ben momenteel weer aan het wenen, niet voor hem want hij is het niet meer waard in mijn ogen... Maar, omdat verder gaan ook niet evident is.... Soms denk ik, ik ben sterk, en sommige momenten denk ik dat mijn leven geen zin meer heeft....

Geen ervaring maar ben zelf ook aan het zoeken naar zo’n constructie. Ook benieuwd naar ervaringen.

Mijn zus heeft dit een 3-tal jaren met haar ex-man gedaan.
Ex-man sliep in het bed van zijn kind, kind sliep bij de moeder in de kamer.
Na het 3de jaar kwam er een nieuwe vrouw in het leven van de ex-man van mijn zus.
in het kort gezegd, de boel is toen gewoon ontploft.
Woning stond enkele dagen later te koop + hoogoplopende ruzies tussen de ouders mbt de kinderen.

Het kan zomaar omslaan zodra er een ander persoon in beeld komt... Emoties zijn zo onvoorstelbaar in veranderingen op dat vlak. Ik zou het zelf niet wagen, voorbij is voorbij, voortgaan en op jezelf opnieuw beginnen lijkt mij steeds de beste keuze te zijn.

Mathias,

Verliefd worden overkomt je, dat komt en dat gaat. Zoiets heb je absoluut niet zelf in de hand. Dat heeft niets met "dom zijn" te maken. Erg jammer dat je nu met de blue's zit, leuk is dit niet.
Laat de dame in kwestie los.
Uiteraard zal dit nog wel even nazinderen, maar ook dit zal wel op de achtergrond belanden.

Ik vrees dat er weinig anders op zal zitten om ook door deze zure appel door te bijten.

Ik wens je alvast de nodige kracht toe!

Onvervulde behoeftes kunnen een enorme invloed op ons hebben als we in contact komen met iemand die deze behoeftes vervult. Als we dit niet doorhebben kan deze persoon ons leven gaan beheersen. Als je voorzichtiger wil zijn en geen “domme” beslissingen meer wil nemen, dan kun je eens kijken naar je onvervulde behoeftes en daar aandacht aan besteden. Er bewust van zijn is eigenlijk al voldoende. maar als je toch nog hunkert naar een partner kan het zijn dat je toch nog in deze vallen trapt.

Hoi Isis,

Ik google op lotgenoten echtscheiding, kom op deze site en lees als eerste jouw verhaal. Wat een herkenning zie ik hier in.

Mijn man en ik zijn 21 jaar getrouwd en 23 jaar samen en ook wij hadden het goed samen, veel humor, leuke dingen doen, vakanties en het gewoon fijn vinden bij elkaar te zijn. We werken allebei, samen geen kinderen, maar hij wel een dochter uit een vorige relatie. Die is inmiddels volwassen, werkt en woont op zichzelf. Ik ken haar al vanaf dat zij 1,5 jaar oud was. Ik heb mij in de relatie tussen hem en zijn dochter veel weggecijferd om hem de kans te geven een band met zijn dochter op te bouwen. Hij wilde geen kinderen meer in een nieuwe relatie en daar heb ik mij, uit liefde voor hem, bij neergelegd. In de afgelopen 1,5 - 2 jaar is er veel gebeurd in ons leven, waaronder het zeer onverwachte en nare overlijden van mijn vader, waar zowel ik als hij een hele goede band mee had. Zijn overlijden volgde na een val van de trap in huis waardoor hij een hersenbloeding kreeg. We hebben een dag later moeten besluiten hem te laten gaan. Omdat mijn moeder een aantal jaar geleden al overleden is, kwam er ineens heel veel op ons af. Ik ben zo in beslag genomen door verdriet, rouw maar ook het regelen van alle praktische zaken dat ik minder aandacht had voor mijn man en wij elkaar gaandeweg kwijt raakten. Mijn weinige behoefte aan intimiteit ervaarde hij als afwijzing, terwijl ik dat nooit zo bedoeld heb. Ik heb wel gemerkt dat het niet lekker tussen ons liep, maar dacht steeds 'dat komt wel weer'. Eind mei, tijdens een weekje vakantie, gaf mijn man aan het niet meer te zien zitten tussen ons, de koek was op volgens hem. Dat hij hier al een hele poos over nadacht en over piekerde en hij was opgelucht dat hij het eindelijk kon zeggen. Dit was een gesprek dat ik totaal niet had aan zien komen. Ik verwachtte dat hij zou zeggen niet op deze manier door te willen en er alles aan te willen doen om het weer goed te krijgen. Na thuiskomst zijn we het gesprek uit de weg gegaan maar uiteindelijk heeft hij toch gezegd er mee te willen stoppen en verder te willen gaan zonder mij. Ook hij geeft, net als jouw man, aan opnieuw te willen beginnen. Een nieuw leven opbouwen zonder mij. Hij wil alleen zijn om rust te krijgen. Hij geeft wel aan verdrietig te zijn dat het zo gelopen is, maar laat ook duidelijk blijken dat er geen weg terug is.
Ik heb ook het gevoel dat mijn wereld is ingestort en weet niet hoe ik verder moet, al helemaal niet zonder hem. Dit is niet wat ik wil; ik had er samen voor willen vechten. We hebben inmiddels iemand in de arm genomen om de scheiding te gaan regelen, maar wonen wel nog in hetzelfde huis. Ook wij hebben tegen elkaar gezegd dit goed te willen afronden en daarna nog goed met elkaar om te willen gaan. Maar ik vind het erg moeilijk om te zien dat hij bezig is vorm te geven aan zijn nieuwe leven; hij is op zoek naar woonruimte en loopt inmiddels bij een psycholoog om te werken aan zijn problemen. Hij begrijpt wel mijn dubbele gevoel van hem aan de ene kant met alles willen helpen, maar dit aan de andere kant heel moeilijk vinden omdat het niet meer over ons gaat. Ik zie erg op tegen het moment dat hij daadwerkelijk weg is thuis en aan zijn nieuwe leven begint. Ik heb helaas ook geen groot sociaal vangnet en kijk erg op tegen het alleen zijn en ben bang voor de eenzaamheid.

Je vroeg om tips, die heb ik helaas niet. Maar ik wilde wel graag op jouw verhaal reageren omdat ik er veel in herken. En om het ergens even van mij af te kunnen schrijven.
Veel sterkte!

Lieve Floor,

Fijn dat je jouw verhaal met mij wilt delen. Heel verdrietig dat jij in ongeveer dezelfde situatie zit als ik.
Zo te lezen heb jij ook echt hele fijne jaren gehad met je man en hadden jullie een heel liefdevol huwelijk.
Wat verschrikkelijk dat je je beide ouders in een relatief korte tijd bent verloren. En je vader ook nog op zo'n heftige manier. Ik kan me voorstellen dat dat heel veel impact op jullie beiden heeft gehad en dat je helemaal in beslag genomen werd door je verdriet.
Begrijpelijk dat je in zo'n periode je partner een beetje uit het oog verliest.
Dat is precies wat er bij ons ook is gebeurd.
Ook ik dacht dat dat op een later moment wel weer goed zo komen. Voor mijn gevoel hadden we zo'n goede basis dat we wel tegen een stootje konden. Maar blijkbaar kun je je daar toch heel erg in vergissen.....
Zo ontzettend verdrietig en frustrerend om zelf nog zo hard te willen vechten voor de relatie, maar de ander wil niet meer 😞
Eerlijk gezegd heb ik een beetje het gevoel dat mijn man in een midlife crisis zit en dat dat ook meespeelt bij zijn beslissing om uit elkaar te gaan. Ik weet niet wat de leeftijd van jouw man is, maar zou dat bij hem misschien ook mee kunnen spelen?

Ik snap jouw angst voor eenzaamheid heel goed, dat heb ik ook hoor.
Nu wonen we nog in hetzelfde huis, maar het is de bedoeling dat ik degene ben die ergens anders gaat wonen. Ik probeer me er nu soms alvast een voorstelling van te maken hoe het zal zijn om na zoveel jaren alleen te wonen. Het zal in de eerste periode vooral denk ik vaak heel eenzaam aanvoelen. Gelukkig heb ik wel mijn zoontje die de helft van de week bij mij zal wonen, maar op de dagen dat hij er niet is zal de eenzaamheid aanwezig zijn.
Je schreef dat je sociale vangnet niet zo groot is, hopelijk heb je wel een paar mensen in je omgeving waarbij je je verhaal kwijt kunt. Ik merk zelf dat het mij wel helpt om het er met vriendinnen en goede collega's over te hebben.
Mocht je je gevoel weer even van je af willen schrijven, dan mag je mij altijd weer een bericht sturen hoor. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt.
Ik wens jou ook heel veel sterkte!!

Ik zit op dit moment in een vergelijkbare situatie. We zijn 15 jaar samen vier weken geleden heeft ze gezegd dat ze het niet meer kan dat ze op is emotioneel. We zijn een samengesteld gezin met vier kinderen m’n stiefdochter was twee toen ze bij me kwam maar dat is gewoon mijn dochter en wij hebben samen nog een dochter gekregen die is nu 11 het is een hele moeilijke tijd pijnlijk dat iemand niet meer wil en sterft een stukje vanbinnen. Wij wonen ook nog onder één dak ik snap het ook niet waarom ze nu direct wil stoppen en dat ze er niet meer voor wil vechten is voor mij onbegrijpelijk. Er is een grote leegte maar ik ben wel gelijk begonnen om aan mezelf te werken een betere versie van mezelf te maken. Vele lezen veel met vrienden proberen te praten of kennissen en niet in zelfmedelijden te gaan zitten. Dat is wel mijn tip hoe moeilijk het ook is hoe zwaar het ook is laat de emoties toe en zet jezelf ook een spiegel voor waar is het fout gegaan wat heb ik fout gedaan of wat heeft zij fout gedaan of zijn we gewoon door de stress drukte gezinsleven werk elkaar uit het oog verloren. Het is allemaal vanzelfsprekend geworden Dat is wel het probleem maar ik ben een vechter. Ik denk altijd er is nog hoop als je mekaar weer aan kan kijken of voor verbetering wil zorgen dat je mekaar weer ziet en dat je heel veel van de buitenwereld afsluit om weer samen iets te bouwen maar als de andere niet wil, dan gaat het niet lukken. Dus dan moet je voor je zelf kiezen. Dat is moeilijk, maar dat moet je echt doen. Het lijkt dat ik dat makkelijk zeg maar dat is helemaal niet makkelijk. Ik huil veel en ik denk van na dat ik probeer het op een rij te krijgen. Ik wens jou heel veel sterkte. Johan

Hoi Johan,
Wat erg dat jij op dit moment in een zelfde soort situatie zit.
Het blijft niet te begrijpen als je partner opeens de handdoek in de ring wil gooien, zonder er nog voor te willen vechten.
Vaak raak je de verbinding met elkaar kwijt door de drukte van werk, gezin, etc. Je neemt elkaar voor lief en geeft elkaar te weinig aandacht, waardoor de verwijdering ontstaat. Het is allemaal zo begrijpelijk, maar niet onmogelijk om elkaar weer terug te vinden. Als er ooit echte liefde geweest is, dan geloof ik er heilig in dat dat ook weer terug te vinden is.
Het cruciale punt is alleen wel dat je dat allebei moet willen. Helaas is dat blijkbaar bij jouw vrouw niet het geval en bij mijn partner ook niet.
Dan rest er niets anders dan het te accepteren en los te laten, maar wat jij ook al schrijft, dat valt niet mee.
Ook voor jou heel veel sterkte!

Beste Isis
Onze verhalen lijkten op elkaar de gevoelens in je lichaam zijn vreselijk af en toe, als je is wil kletsen onder het genot van kopje koffie laat het weten, praten is altijd fijn. Johan

Beste Emmely, hij heeft zijn keus gemaakt en de keus voor jou er bij. Dat is wrang en doet heel veel pijn, weet ik uit ervaring. Je haalt hem niet meer terug, hoeveel gesprekken en therapieën je nog zou gaan volgen.
Je hebt je energie nodig, denk na over hoe jouw toekomst er uit zou moeten komen te zien. Leef vandaag en doe het juiste voor jezelf en je kinderen, voor morgen en overmorgen.

Zorg voor jouw man en maak hem gelukkig, makkelijk, huwelijk is voor het leven.
Kanker of niet, dat is deel van leven, niet mopperen.
Deasalniettemin aggressieviteit is niet acceptabel (bel 112).

Lieve Maja, werk aan jouw zelfvertrouwen..je bent zoveel meer waard 💜

zet je zelf voorop

Nu 2 jaar verder vandaag eerste afspraak bij mediator.Hij geeft aan niets meer te willen.dus heb ik deze afspraak gemaakt.ik heb nig steeds hoop(is dat een grote valkuil?)
Ben emmotoneel niet los.erkent iemand dit en hoe heb je het kunnen loslaten?

Hey Anoniem,

Natuurlijk is het voor jou zeer moeilijk om je partner los te laten, dit is absoluut geen makkelijk proces.
Doch is het voor jezelf echt wel beter dat jij je ook aan je grenzen gaat houden. Die grenzen blijven overschrijden kost je zoveel energie en daar heeft niemand een onuitputtelijke bron van, hierdoor ga jij je echt bovenop alle miserie die er reeds op je schouders rust, jezelf nog meer gaan belasten.
Op dit ogenblik is er langs de andere kant geen opening meer tot een herstel van jullie relatie, het is echt tijd dat je dit onder ogen ziet. Dat is nu de huidige situatie en daar moet je naar handelen ook.

Een eerste stap om jezelf een kans te beiden op emotionele stabiliteit is accepteren en alles in het werk stellen om de "relatie" en alles wat erbij hoort (er is er m.i. geen meer) mooi af te sluiten bij de mediator.
Dit is een zeer moeilijke eerste stap. Eenmaal dit alles afgerond is zal je stilletjesaan, beetje bij beetje, dag na dag je rust in het leven terug vinden. Maar je moet je hiervoor wel openstellen.

Eenmaal dit proces aan de gaande is zal je terug aansterke, een traag proces maar het is wel zo.
Je gaat jezelf terug sterker voelen met der tijd.


Ik wil je geen valse hoop geven maar stel:

Ik heb reeds verhalen gehoord en gelezen van koppels die gescheiden zijn, zich na enkele jaren alsnog terug vonden en een nieuwe relatie met elkaar aangingen.

Zouden deze partners elkaar terug vinden als 1 van de 2 een emotioneel onstabiel wrak zou zijn?

Andere vraag, zou jij deze man nog wel terug willen eenmaal je uit de put gekropen bent?

Hoe zwaar het ook mogen zijn voor je, je kan dit helemaal aan, huil zovaak je wil, roep & tier, maar het komt helemaal goed met je :) het heeft gewoon tijd nodig.
Zonder in detail te gaan over mijn situatie, ik doorging ook deze pijn een jaar geleden and i'm still standing :)

Ik wens je het allerbeste toe, mocht je nood hebben om te ventileren is het hier de geschikte plaats. Ik houd je topic sowieso wel even in het oog!


Groetjes!!!!

En Nu moet je je eigen rekeningen betalen…. Wat een ramp zeg of liefde 🤷🏻‍♀️. Gemakzucht denk ik vooral Cindy

Dat is wel heel gemakkelijk gezegd, als je 35 jaar getrouwd bent loopt het vaak zo dat de vrouw parttime werkt, of niet hoeft te werken ? Ga er maar aan staan al wat ouder en dan zo verlaten worden door man.

Sterkte❤️ ik weet hoe het voelt na 31 jaar getrouwd te zijn

Sterkte ik weet hoe het voelt na 39 jaar getrouwd te zijn ging mijn man ook weg. Door ziekte was ik afgekeurd en hij had ook geen zin meer om voor mij te zorgen. Nu een jaar verder heb ik een fijn appartement en red me prima, er zijn instanties die je kunnen helpen wegwijs te maken hier was de gemeente een goede hulp.

Wat een heftig verhaal, en helaas ontzettend herkenbaar! Ik zit nu in precies hetzelfde schuitje met 2 kids. Het zijn narcistische trekjes wat je zo omschrijft van hem. Je hebt er zo te lezen veel aan gedaan om de relatie staande te houden maar niettemin is dit natuurlijk heel pijnlijk om de stap te zetten om er een punt achter te zetten.
Heel veel sterkte, en vergeet niet dat uit eindelijk de kids ook meer rust en vrede gaan ervaren als ze zien dat hun moeder gelukkiger wordt.

Waarom heb je het gevoel dat ze jou probeert te controleren?

Hallo Anoniem,

Ik heb ook zo'n app's zoals de meeste ouders om het doen en laten van jonge kinderen te monitoren.
Echter dat je ex-partner je geen toegang geeft tot de app kan wel storend zijn. Deze apps tonen immers 24/24 -7/7 waar je kinderen zich bevinden. Het toont in mijn geval zelfs de snelheid en de gevolgde route's van de kinderen. Ook als ze met mij in de wagen rijden.

Ikzelf heb 0% contact met mijn expartner (uit eigen initiatief).


Een mogelijke oplossing voor jou indien het je stoort & je hebt zelf de middelen, koop je kinderen een tablet die ze bij jou gebruiken. Schakel de ipad van je kinderen uit in de week dat ze bij jou zijn.
De week dat je kinderen naar je toe komen hoeven ze zelfs de ipad niet meer mee te verhuizen.

Ik heb weet van een eigen familielid dat het doen en laten van de andere ouder met de kinderen nauwlettend in het oog houd. Controlegedrag is nu eenmaal moeilijk te onderdrukken.

Succes ermee!

Hoi Wim, wat een heftige periode voor je. Begrijpelijk dat je emoties alle kanten op gaan. Ik kan me voorstellen dat je aan het overleven geweest bent en nu het besef er pas is van het gemis van je gezin. Ik ben zelf ook aan het kijken of er ergens een lotgenoten contact is. Ik zit zelf nog aan het begin van het traject maar herken het wat je zegt. Ik heb 3 lieve kinderen en ik wil er niet aan denken dat ik ze straks moet gaan missen als ze bij mijn ex zijn ik voel me zo intens verdrietig alsof mij leven straks voorbij is. Wat fijn dat jouw kinderen bij jou wonen. Ook intensief lijkt me om het alleen te doen. Ik kwam via de gemeente een website tegen voor steun en lotgenoten. de website heet oudersvoorelkaar daar kun je gekoppeld worden aan een buddy die je helpt en er voor je is. Misschien heb je er iets aan? De link kan ik alleen niet plaatsen dat is hier toegestaan krijg ik als melding. En mocht je verder willen praten kunnen we misschien in contact komen met elkaar. Heel veel sterkte en blijf vooral geloven en vertrouwen op jezelf!

Herkenbaar! Sommige stukken komen erg overeen met mijn situatie. Ik loop hier al jaren tegenaan. Ben inmiddels al bijna 61! 3 dagen geleden heb ik nl een droom van hem waarin jij droomde dat we uit elkaar gingen, gezegd dat ik idd hiermee rondloop in mn hoofd. Nu is het hek van de dam. Ik heb geen kids meer thuis maar wel financieel afhankelijk. Hij vroeg me alles op te schrijven wat hij fout doet, nou na zoveel jaar was dat een hele lijst, hij wilde hiermee naar een therapeut maar hij sloeg ineens door en ik moest maar woonruimte zoeken want hier was toch niets meer te behalen. Dilemma

Kun je makkelijk aan een eigen huis komen? In dat geval zou ik de sprong zeker wagen. Als ik naar mezelf kijk, het idee dat ik nog 30 jaar zo door moet modderen is geen fijn vooruitzicht. Tegelijkertijd heb ik zelf ook niet echt de moed om echt weg te gaan dus ik begrijp je dilemma heel goed.

Het lijkt ook wel of mijn man nog dominanter aan het worden is nu hij ouder wordt. Hierboven gaat het vooral over het huishouden maar ik merk het ook in allerlei andere discussies. Sowieso is werkelijk alles reden voor een zeer fel gevoerde discussie. Meestal houd ik me in en begin ik al nergens over omdat het toch ontaardt in een verbale strijd die ik per definitie verlies. Maar soms vergeet ik dat per ongeluk en voor ik het weet zit ik dan weer in een zeer agressief gevoerde discussie over een totaal onbelangrijk thema, zoals de prijs van spruitjes. Ik hoor soms zelfs zijn familieleden zeggen dat het wel wat gematigder mag. Maar er verandert niks, alleen in negatieve zin.

Vandaag weer een voorbeeld. Ons kind maakt al jaren een enorme puinhoop van haar kamer. Overal afval. Ik stel echt geen hoge eisen maar er is wel een ondergrens aan wat ik kan accepteren. We wonen niet op een vuilnisbelt.

Als ik zeg dat kind mort opruimen en schoonmaken ondermijnt man dat direct. Die gaat dan tegen mij tekeer dat het haar kamer is en ik me er niet mee mag bemoeien.

Kind vindt het prima, want komt er weer lekker onderuit zo. Het gaat man er dan om dat hij weer iets heeft om mij te treiteren, zodat ik me weer over het zoveelste in mijn eigen huis niet fijn voel.

En als ik dat dan uitspreek moet ik niet zo moeilijk doen en is het belachelijk dat ik dat zeg. Als ik dan zeg waarom het zo'n enorme ramp is als kind een half uur moet besteden aan het opruimen van kamer dan zegt hij, waarom vind jij het een ramp als een kamer een puinhoop is.

Vooraf kan ik al voorspellen hoe het afloopt. Ik denk altijd over na. Meestal begin ik er niet eens aan, soms probeer ik het toch. Zoals nu. Het resultaat is altijd 0,0. Ik heb echt helemaal nils te vertellen in mijn eigen huis en ben daar heel ongelukkig door. Ik word er zo wanhopig en verdrietig van. Maar voor een scheiding heb ik ook amper moed.

Ellis, wat mij heeft geholpen is vanaf een afstand naar de relatie te kijken. En de vraag, wil ik over tien jaar nog zo ongelukkig zijn?
Ik ben voor mijn “vrijheid” gegaan en kwam uit een ontzettend giftige relatie!
Het is soms nog pittig met twee jonge kinderen maar echt zoveel beter dan in een niet gelijkwaardige relatie zitten!

Maak je dit nu mee Erwin?

Herkenbaar maar dan met een man! Inmiddels ruim drie jaar verder en ik voel mij vooral vrij.

Hallo Juliette,Ik ben Chris 36 en wat een ongelooflijk moeilijk situatie zit je in, las je verhaal echt met spanning en ik snap die Twijfel heel goed zelf is mijn vrouw nu ook 2maanden weg bij haar ouders gaan wonen met de kids een jongen van 3,5 en een meisje van 1,5. Ik begrijp die twee strijd je weet enerzijds dat het beter is omdat de relatie niet meer loop en toch ga je kapot op het feit dat je gezin niet meer samen is. Wij hebben een soort gelijk verhaal meegemaakt (dat zal ik hier nog gaan posten is een lang verhaal)maar dan zonder fysiek geweld. Het lijkt ook net of je het slechtste in elkaar naar boven haalt door constante ergernissen en verwijten en verwachtingen van elkaar, de verbondenheid verdwijnt. Ik heb mijzelf voor gehouden dat je scheuren wel kunt lijmen maar je blijft ze zien. Het is erg lastig deze situatie voor je en denk dat er geen passend antwoord bij past. Ga op je gevoel af en doe wat jouw het beste lijkt en blijf bij je keuze vroeg of laat komt er licht aan de horizon.

Ik hoop dat dit je iets geholpen heeft probeer mijn beste raad te geven al ben ik zelf ook nog een emotioneel wrak.

Groeten Chris.

Klagen is makkelijk, ik heb veel, veek geld verdient, maar sinds ongeveer 7 jaar dat was minder (helemaal niet), maar voor mijn vrouw is het kapitaaltje goed genoeg. Ja ik rook veel, ja ik drink veel, maar ik ben aktijd vrienelijk en rustig. Sorry een comfortabel leven is belangrijk (liefde gaat weg over de jaren, maar vertrouwen is belangrijk (ook genoeg). Houd je man rustig en comfotabel (niet lelijk worden)

Mopperen dat mag, maar jij kunt ook zelf dingen doen (burn out is shit overigens). Zorg voor jouw man met empathy
Ik wordt ook ouder en ik ben helemaal niet makkelijk (als dronken ik ben meer vriendelijk en accepteren)

Overigens ik rook, ik drink, maar genoeg geld tussen ons (mijn vrouw en ik). Wat is te klagen??

Christof, de vrouwen moeten allemaal voor de man zorgen. En andersom dan?

Waarom stop jij niet gewoon met drinken? Makkelijk, gewoon stoppen. Niet kunnen stoppen is gewoon shit. Ben je ook leuker voor je vrouw.

Hoi Juliette, ik schrok toen ik je berichtje las en vroeg mij af hoe het nu met je gaat? Het is heel belangrijk dat je een veilige plek gaat zoeken waar je vanuit die locatie de scheiding kan doorzetten. Je hebt blijf van mij lijf huizen, bel ze gerust en vraag steun van een vertrouwd persoon. Geef je zelf en je kids een nieuwe start. Mishandeling en onveiligheid hoort niet in een relatie!

Chris, ik hoop dat je de juiste beslissing hebt genomen? Anders netwerk verzamelen, bij blijf van mijn lijf huis informeren en voor jezelf en jouw kinderen kiezen 

Christoff, even voor de duidelijkheid, jij hebt het over empathie? En wat stelt geld voor in een relatie waarin je niet gelukkig bent? Ik ga ervan uit dat jij een fictief persoon bent? Anders ga fijn even hulp zoeken 😉Of jouw eigen sprookje verder dromen waarin de vrouw ondergeschikt is aan de man! Hallo 2025 dag het enigste recht is het aanrecht 😎

Als je het voor jezelf niet kunt opbrengen, dan misschien wel voor je kindje. Je kunt je kind toch niet veilig laten opgroeien in zo'n situatie. Veel sterkte. Ik snap hoe moeilijk het is.

Toen ik lang geleden zwanger was van mijn eerste lag de vader met een ander in bed. Ik wilde mijn kind niet gelijk al een gebroken gezin aandoen en nam hem terug. Als ik toen alles had geweten wat ik nu weet had ik het anders gedaan en was ik samen met mijn kind een nieuw leven gestart.

Hey, ik wil graag met je praten. ik zit ook in een scheiding ...

Hey Ellen, hoe kunnen we in contact komen?

Wil je mij mailen op

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Jij hebt gekozen, geen sympathie van miijn kant, als jouw vrouw iemand anders kiest dat is slecht (echt slecht(. In mijn situatie ik zou van het balkon springen (desalniettemin jij hebt gekozen (wat met inheritance.)

Ik vind belachelijk dat eigen vrouw het beter heeft. (zelf ik heb genoeg geld, ik ben niet aggressief etc.) Ik begrijp eea niet (helemaal niet)

Mijn vrouw die iemand anders wilt, OK, ik ben niet goed genoeg? Gewoon accepteren (ik ben niet eens, getrouwd, relatie, maar so be it)

Hoi S,

Ik zou ook graag met je in contact komen.
Hier mijn man die het leuk heeft met een ander.

Zou graag met je willen delen over onze pijnlijke processen

Jeanette,

Hoe kan ik jou het best bereiken?

Groetjes S

Als mijn vrouw mijn verlaat is mogelijk (ik denk dat niet). Als dat niet acceptabel is, springen is nog mogelijk (met een afscheidsbrief).
Niet zo moeilijk, als jij bent getrouwd, jij hebt gekozen (waarom, maar mensen veranderen)

Mijn vrouw is zeer goed, als zij iets anders vindt, goed (ik ben open) , maar zelfdoding is een optie.

Christof, ga hulp zoeken! Of je zit in een psychose of je bent verknipt!

Ik sta zeker open aangezien ik ook graag met iemand wil praten. Ik heb vernomen dat mijn ex sinds 2 weken weg wilt en hij al aan het daten is en gisteren sex heeft gehad. En dit na een relatie van 30 jaar. Ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan.

Jij bent getrouwd, beloften aan twee kanten (wat betekent een belofte met trouwen?). Als mijn vrouw wil scheiden ik ga springen, maar mijn vermogen is naar haar.
Scheiden is breken van belofte.

hier hetzelfde.
Mijn ex heeft ook iemand gevonden waar die goed mee kan praten en in hetzelfde schuitje heeft gezeten.
Totaal onverwachts de knoop doorgehakt
Ondertussen een paar maanden verder en de scheiding is al uitgesproken .
Ik blijf verbitterd achter en weet soms gewoon niet goed hoe ik de dagen door moet komen.
Hij zit bij zijn ouders en wordt aan alle kanten bijgestaan terwijl ik het hier alleen reil en xlxeil met d'r kids. Overigens gaan de kids wel een paar dagen per week daarnaartoe maar voel me af en toe echt moederziel alleen.
Je maakt een belofte aan elkaar in voor en tegenspoed en je kan niet eens iets inbrengen heel frustrerend

Hier hetzelfde laken en pak. Maak het voor de tweede keer mee.

Gewoon rustig blijven en voor je zelf kiezen.
De rest komt later

Dit klinkt als Cluster B. met narcistische trekken. Ik beloof je 1 ding; Dit wordt erger. Zeker wanneer er kinderen zijn. Als ze een persoonlijkheidsstoornis heeft wil je geen gezin met haar. Ik heb dat nl. meegemaakt en dat is niet te beschrijven pijnlijk en zwaar. Je zal patronen aan gaan nemen die zeer toxisch zijn. Dat gaat heel langzaam. En daar mag je dan later van gaan herstellen. Wees wijs. Succes.

Ik heb zelf een ex-partner die niet spoorde, onze kinderen ondergingen mishandelingen, jarenlang, en durfden niets aan mij te vertellen. Als man zijnde was ik veel van huis om te werken terwijl zij voor de kinderen zorgde, dat dacht ik. bij het zoveelste vreemdgaan avontuur van haar moest ik van mijn kinderen stoppen, het was oftewel zij, oftewel de kinderen. Ik koos voor het laatste. De verhalen die toen naar bovenkwamen deden me meer pijn dan de relatiebreuk zelf.

Een vriend van me hetzelfde verhaal, zonder kinderen, zij nam enkel maanden geleden bij een ruzie zijn pink vast met de ene hand en de ringvinger met de andere hand en trok zijn vingers uit elkaar, gevolg, een gebroken hand. Waarom ze dat deed? Boos omdat hij een wasmand niet meteen wilde verplaatsen.
Eerder had ze hem ook beticht van agressie, omwille het feit dat hij haar in bedwang hield zodat ze de deur van de droogkast niet zou afbreken in een woedeaanval.

Nu heeft hij zichzelf beloofd om geen kinderen met haar te krijgen en bij de eerstvolgende gebeurtenis is de relatie over.

Eindconclusie; Je mag dan iemand dan echt graag zien en er keiveel van houden, als ze symptomen hebben die ze zelf niet laten behandelen via de proffesionele weg, dan zou ik er van wegblijven, dit doet pijn maar het gaat je nadien echt veel meer pijn en een ware ravage van in je leven besparen.

Controlezucht is inderdaad een symptoom van narcisme. Fysiek geweld hoort niet thuis in een liefdevolle relatie. Gelukkig zijn er nog geen kinderen. Je hebt dit juist ingeschat, maar het zou ook borderline kunnen zijn. Wat ze ook doet is de schuld omdraaien. Jij bent mishandeld en dus zou jij haar moeten blokkeren, maar ze draait het om en ziet zichzelf als slachtoffer. Dit is een andere techniek die gaslighten heet en tegelijk de slachtofferrol innemen. Beiden kenmerken van een narcist. Neem je afstand van haar en bouw je leven opnieuw op met iemand die je respectvol behandelt. Dit wordt anders een grote nachtmerrie voor zover het dat nog niet is.

Of het nou narcistisch is of niet, deze grens over is er geen weg meer terug…Kies voor jezelf

Klote situatie.
Goed dat je weg bent gegaan. Ik zou een goede advocaat regelen, en zo snel mogelijk.
En zorg dat je krijgt waar je recht op hebt en niet steeds toegeeft omdat je "er dan zo snel.mogelijk vanaf bent"
Wat je nu weggeeft krijg je nooit meer terug.

Je weet dat je evenveel recht hebt om jouw kinderen te zien ? Dus als je ze een veilige omgeving kan bieden, dan kan je beginnen met het contact met hun te herstellen. Heb je nog familie/vrienden om je heen? Of is dat contact er niet meer, dan zou je dat ook opnieuw kunnen proberen. Persoonlijk zou ik niet in een andere relatie gaan vluchten maar eerst aan jezelf gaan werken, leren dat niemand over jouw grenzen heen mag gaan (ik spreek uit ervaring) …Je red het wel, veel sterkte

Zeer herkenbaar. De verslagenheid, angst en pijn zijn groot. Weet je iets van de reden van zijn afweten? Wellicht interessant om dat te weten en van te leren..
Heel veel sterkte.

Hallo I.K.

Zoals je zelf aangeeft, op dit ogenblik zit je op in een zéér moelijke fase van je leven.
Nu een beslissing nemen om te scheiden zou ik mijn inziens niet doen.
Je schrijft zelf dat je man zorgzaam is en je graag ziet. (vele forumleden zouden graag in je schoenen willen staan)

Dat hoeft niet te betekenen dat die problematiek waarmee je kampt onbelangrijk is.
Na 23j verdwijnt er bij vele koppels wel de spanning tussen de lakens, indien je dit onderling niet goed kan bespreken, is daar ok hulp voor. Sexuologen zouden je hier eventueel bij kunnen staan? Maak een afspraak en ga alleen eens op gesprek zonder je man. Die zullen je eventueel een traject kunnen voorstelen, als je man je graag ziet zal hij hierin zeker wel meegaan.

Ik zou zeker niet opteren om nu je huwelijk te ontbinden alvorens alle opties afgevinkt te hebben.

Ook het heengaan van je broer zal sowieso een enorme impact op je gehad hebben, dit sleep je lang met je mee en zal ook invloed op je uitoefenen over hoe jij je nu voelt.

Ga naar een proffesional en laat je daarbij adviseren hoe je problematiek op te lossen, misschien is het op te lossen en kan je je aan de belofte houden die je 23 jaar geleden aan het altaar maakte.

Ik duim voor je!!!

Lieve R
Wat ontzettend moeilijk en wat dapper om het hier te delen!!
Het is echt erg dat je zo vernederd word in je huwelijk, wat juist een heel veilige fijne thuishaven hoort te zijn.
Dat je stappen zet om een beter leven te krijgen begrijp ik heel goed, je verdiend beter, maar voor de kinderen is het verschrikkelijk.
Vooral als ze gek zijn op papa.
Zorg dat er geliefde zijn die je gaan steunen in dit proces.
Het zal nu en de komende tijd heel zwaar zijn, maar uiteindelijk gaat voor jou de zon weer schijnen R.
En ik spreek uit ervaring. Liefs A

Bedankt voor je reactie.

Ik zit in de zelfde situatie, alleen wil hij mijn besluit niet aanvaarden.

Weggaan met rare redenen, meteen niet meer normaal communiceren. Vragen of collega in het spel is (overwerken en mee op zakenreis geweest). 3 maanden later relatie hebben met haar (20 jaar jonger). En dan vol blijven houden dat dat het niet was. Kinderen zijn wel de dupe.

Hi, je beschrijft je gevoelens bijna exact zoals ik het zelf doe.
Ik ben benieuwd hoe lang geleden het voor je is?

Jouw verhaal kwam echt bij mij binnen zeer herkenbaar. Bijna 35 getrouwd elkaar al 47 jaar kennen en dan niet meer goed genoeg om samen de laatste jaren door te brengen. Na veel getouwtrek erachter komen dat hij al 2 jaar een relatie achter mijn rug had met hoe kan het anders? Een 20 jaar jongere vrouw. Ik heb altijd gevochten voor mijn relatie en de kinderen maar dit was een gevecht teveel. Ben weggegaan heb mij verdiept in allerlei zaken rondom de scheiding en gevochten voor mijn recht. Einde nu in zicht. Niets kan de vernedering die je als vrouw oploopt wegnemen, maar ik heb vertrouwen in mijzelf. Ik weet dat ik te ver gegaan ben in deze relatie en over mijn grenzen heengegaan ben. Zal lang duren maar er komt een moment dat ik opsta in de ochtend en niet meer aan hem denk, hij is het niet waard.

Mijn god, het lijkt mijn verhaal wel. 35 jaar samen, man manisch depressief, bipolaire stoornis, persoonlijkheidsstoornis. Laatste 10 jaar voor hem gezorgd en hem ontzorgd. Kwam weinig tot niets voor terug, stak nergens energie in, kon zogenaamd niks en zei letterlijk dat ik teveel verlangens en verwachtingen had. Ik begreep zogenaamd niets van zijn ziekte. En na 35 jaar werd ik gedumpt voor een veel jonger exemplaar, maar liefst 19 jaar jonger. Liet hij mij onze puberzoon zitten, van de één op de andere dag. Gedumpt, niet meer nodig. En het ergste is dat zijn stoornissen ineens verdwenen zijn, alles waar wij op ingeteerd hebben laatste jaren, haalt hij nu met haar in.

Dit komt echt bij mij binnen. Diep geraakt en ook in therapie. Zo oneerlijk! Exact hetzelfde en het lijkt alsof ik gek ben en iedereen blijft hem op handen dragen. Steken in de rug, wonden die bloeden wn hij gaat springlevend verder met een ander.

Heel herkenbaar. Mijn ex had het over buren out en kon zo goed praten met iemand. Ging ook al langer vreemd. Door beiden mishandeld. Het is net alsof ik in een slechte film ben beland. Jaren vechten in een keer met de grond gelijk gemaakt. Heel veel sterkte

Ik herken me er ook zo goed in. Na 35 jaar huwelijk (?ondertussen heeft mijn ex me ook al eens in de steek gelaten voir een andere vrouw ) heb ik hem dan toch terug genomen omdat hij smeekte dat hij mij en de drie kinderen zo miste. Hij wilde ook een zelfstandige zaak beginnen en daar hebbik hem volledig in gesteund omdat hij het zelf zo graag wilde. Mijn jobbopzij gezet om hem bij te staan. En zijn dromen waar te maken. En nu na 35 huwelijk kom ik te weten dat hij met een 10 jaar jongere vrouw heeft aangepapt. Waarom????? Ik heb hem destijds terug in huis gehaald na zijn korte slippertje, ik heb het hem vergeven en nu krijg ik te horen dat hij het heeft gedaan omdat hij het financieel niet ging aankunnen. Zo laf van hem. Ja hij zit nu bij een andere momenteel . Ik destijds mijn jobbopgegeven. Dus niet veel recht binnen een paar jaar op een degelijk pensioen. Ik ben 61 dus niet makjelijk om nog aan een job te geraken. We zitten nu milenteel in een vechtscheiding wat me al veel geld heeft gekost. Ik weet het op het moment niet meer hoe nu nig verder. Al veel zin om een einde te maken aan mijn leven en al die miserie de rug toe te keren. Er gewoon van af zijn.

Wauw aan 1 kan vind ik het super erg voor jullie allen, aan de andere kant troost het misschien wel een beetje te weten dat niet alleen ik zo dom en naïef was om me 15 jaar te laten voorliegen.. man wat kan een mens slecht zijn..

Ook ik ben gedumpt na 32 jaar huwelijk.
Mijn ex ook bipolair plus meerdere peroonlijkheden is bijna 58 jaar oud en heeft een vriendin nu van 39 jaar en zwanger van een ander.
Onze kinderen zitten in trauma verwerking met alles wat er gebeurd is uit zijn ziektebeeld ,vreselijk😪
Al die jaren hebben we alles van hem gepikt omdat we het erg vonden dat hij geestelijk ziek is en wat krijgen wij ,ook de kinderen grote messteken in de rug. (Zo voelt het)
Echt ik ben zo verdrietig en boos tegelijk.

Ook ik herken mezelf voor een deel in jullie verhaal. Ook mijn partner hield er in het verleden erg jonge vriendinnen op na. 1 relatie ervan zou nu niet meer gerechtelijk aanvaard worden. Nu opnieuw een vriendin die 13 jaar jonger is dan hij. Ook hij is erg egocentrisch ingesteld. Ook hij kan nu bij haar de beste gesprekken voeren. Ook ik heb zijn nukken en rariteiten verdragen terwijl ik had moeten weggaan van hem maar ik dacht" ik kan de kdn hun vader en een vader zijn kind toch niet ontnemen". Dat dacht ik al toen ik van ons 1 ste kind zwanger was. Ik weet nu dat ik mezelf en onze kdn veel meer stabiliteit had kunnen geven. Ik maakt een fout door mezelf niet op de eerste plaats te zetten. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ik heb deze weg moeten gaan om daar van te leren, ik geloof erin dat het niet anders had kunnen gaan, ik moest deze hardleerse les krijgen of vandaaruit weer verder te kunnen. Ik mistte in het verleden vooral mensen die liefdevol voor me opkwamen, die me concreet ondersteunden in mijn moeilijke jaren. Mss waren ze er wel maar had ik ze geloofd of gevolgd??? Ik kreeg een opvoeding waarbij opkomen voor jezelf niet als een deugd werd aanvaard!
Mijn dichte familie kon niet aannemen dat zo'n schijnbaar lieve persoonlijkheid tot zulke dingen in staat was. Dat niet-geloven zette mij aan de kant. Terwijl hij eigenlijk alleen maar bezig was met wat voor hem belangrijk was. Niet de weg hoe hij het voor elkaar kreeg alleen het doel was belangrijk, de rest interesseert hem geen jota. Zonder het te beseffen, te ervaren, te kunnen voorzien, zonder dat hij eens terugkoppelt/ -de, laat hij een heel slachtveld achter zonder te beseffen dat hij en hij alleen daar verantwoordelijk voor is.
Ook hij heeft een andere persoonlijkheidsontwikkeling dan gangbaar als normaal wordt erkent. Hij heeft na zijn diagnose een hele ontwikkeling doorgemaakt waar ik ook weer geen deel van mocht uitmaken. Dat kwam niet in hem op. Diepe relationele verbinding, communicatie, zich echt verplaatsen in iemandanders zijn wereld is moeilijk voor hem. Maar mijn man werd wel makkelijker in omgang vandaar dat ik naar de toekomst toe mooiere vooruitzichten zag die nu met 1 totaal onverwachtse zin: "ik heb terug een relatie met haar aangeknoopt" alles in diggelen viel en mijn toekomstbeeld totaal overhoop werd gehaald. Hij heeft een heel groeiproces kunnen doormaken en ik bleef stilstaan doordat de zorg, de aandacht volledig aan hem en het gezin gegeven werd. Ik zie nu in dat dat niet de juiste weg is. Zelfzorg is een oh zo belangrijk goed voor je eigenwaarde, je ontplooiing,.. .

Omg ik voel het helemaal is me nu net ook overkomen gedumpt na 32 jaar huwelijk 25 gegeven van mijn leven voor mijn 5 kids en mijn man die vaak zakenreizen deed zag het ineens niet meer zitten alles was hem opgedrongen alle 32 jaar ik heb niet gewerkt nu moet ik terug aan de slag nog 1 zoon thuis en daar ga ik voor succes aan alle die het moeten door maken zal nog een strijd worden Masr vergeet niet WIJ VROUWEN ZIJN STERK 💪

Wat vreselijk voor je , ik heb 32 jaar een relatie ( gehad ) waarin ik alles voor mn partner deed. Me aanpaste aan al zijn wensen en altijd schipperde tussen hem en anderen. Nu is hij verliefd op een collega van hem ( en was een vriendin van mij) en wil met haar verder. Wil wel contact houden met mij en vrienden blijven. Alsof ik dat kan !

Heel herkenbaar. Ook ik ben gedumpt na een relatie van 22 jaar voor een 16 jaar jonger exemplaar (een collega) welke notabene net bevallen is van een baby (haar vriend is de vader). Mijn man leidde een half jaar een dubbelleven, ik heb zelf moeten ontdekken dat hij vreemd ging doordat ik condooms in zijn tas aantrof. Ik vind het zo onvoorstelbaar dat mijn man dit gedaan heeft, het was altijd zo’n lieve man en is als een blad aan de boom omgedraaid en veranderd in een egoïstische klootzak. Onze kinderen hebben er veel verdriet van maar dit lijkt hem maar weinig te deren. Hoe kun je je vergissen in iemand.

Hey lonely guy

De mijn beweert voorlopig nog dat er geen ander is, maar heeft onze relatie ook eenzijdig beëindigd na 16 jaar.

We zouden niet bij elkaar passen en elkaar niet kunnen geven wat we nodig hebben. Samen kinderen en net huis verbouwd. Ze doet precies of die jaren samen n vergissing waren en lijkt nauwelijks problemen te hebben met de scheiding.

Ik zit in zak en as en snap er gewoon niks van. Weg leven en stabiliteit. De kinderen moeten het maar redden. Ze is precies helemaal ge brainwashed en komt gevoelloos over.

Mijn leven lijkt n schijnvertoning te zijn geweest en alles lijkt zo zinloos.

Zo herkenbaar. Gelukkig ben ik zelf weggegaan. Maar pfff was echt de rit uitzitten tot jongste 16 was. En inderdaad geen spoortje meer te bekennen van al zijn zogenaamde issues. Is gewoon een psychopaat. Zou meer voorlichting moeten komen want zijn tegenwoordig ook veel vrouwen die met huidige wetgeving gewoon compleet klem zitten. Moest dat je je kinderen bij zo’n man Jan achterlaten. Alleen de buitenwereld ziet het niet. Ik raad geen enkele vrouw nog aan met iemand een kind te krijgen samen zolang je als vrouw en kinderen jezelf niet meer kan beschermen omdat de wetgeving dat tegenhoud.

Helaas ben ik een man maar na een relatie van 38 jaar waarvan 32 jaar getrouwd was voor haar de koek op . Ik zit met veel vragen en krijg geen antwoord of misschien heb ik ze wel gekregen maar begrijp ik het niet.

In aansluiting op E... ook herkenbaar..
ik zit ook met heel veel vragen en hoor de antwoorden maar niet ..

Hier hetzelfde verhaal, verlaten door mijn vriend na 20 jaar. Twee maanden na het overlijden van mijn vader heeft hij het uitgemaakt. Op het moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en iemand het hardste nodig had. Ik heb al die jaren zoveel gegeven, voor het huishouden gezorgd, vakanties geboekt etc. Hij deed niks uit zichzelf, ik moest om alles vragen en dan nog gebeurde het niet. Hij zag niet hoeveel moeite ik altijd voor hem deed. Ik ben mezelf natuurlijk voorbij gelopen, een harde les. Van computernerd veranderde hij opeens in een sport fanaat en ging hij opeens veel uit. En zat hij te chatten met een onbekende vrouw. Om onze relatie te bespreken, en wat ik allemaal verkeerd deed. Echt zo erg dat iemand van wie je dacht dat het je beste vriend was, je zo in de steek laat. Dat je je zo erg in iemand kan vergissen. Gaat lang duren voordat ik over deze dubbele rouw heen ben.

Jij bent getrouwd in goede en slechte tijden, ik had een zeer goede carriere en ik voelde nuttig. Goede relatie met mijn vrouw (nog steeds moet ik zeggen). Vroeger ik zorgde voor financien en bureaucratie, nu mijn vrouw zorgt voor alles (geen probleem). Scheiding is serieus, maar mopperem of man/vrouw worden anders (sorry).
Jij bent getrouwd, in mijn opinie voor leven.
|Goede, slechte tijden.

Mopperen, maar jij hebt eigen hersenen. Sick in my view, waarom ?

Hoi, heel herkenbaar dit, ik ben 64 jaar en ik kom er al meer achter dat mannen hele bijzondere wezens zijn.. ze gaan compleet voor zichzelf en of de ex ,of de kinderen de dupe zijn.. schijnt niet binnen te komen, ze denken met hun lul, thats all!

Same here, na 30 jaar wilde hij opeens scheiden, mijn eerste reactie was , dan is er vast een andere vrouw in t spel . Ja, was zijn antwoord, maar dat had er niets mee te maken…..pfff , ik word weer misselijk als ik er aan denk. Hij heeft minstens een half jaar, maar vermoedelijk langer een affaire gehad, terwijl ik mij al die jaren heb weggecijferd om voor de kinderen te zorgen en ten behoeve van zijn carrière. Zo’ n spijt van !
We zijn nu een paar jaar verder en ze zijn nog steeds samen , ik haat de gedachten aan de toekomst dat we ooit samen in een ruimte moeten zijn, bv als een kind gaat trouwen of er kleinkinderen komen. Geen idee hoe ik daarmee om moet gaan. Heeft iemand tips ?

Hoi hier hetzelfde, zit nu in zo situatie.
Weet me soms geen raad meer hoe ik hier mee om moet gaan.
Je denkt dat je de enige bent op zo moment.
Zou graag met vrouwen willen praten die hier ook inzitten.

Mopperen is mogelijk, maar HIJ is jouw keus. Goede/slechte tijden.

Bottom line jouw keus, ik drink zelf, maar ik heb genoeg fincanien, Als dronken ik ben echt rustig niet AGRESSIEF. Ja ik ben thuis en lui, mijn benen zijn niet zo goed, ik houdt van restaurants, drinken en internet.
Comfortabel leven zou goed genoeg zijn (??)
Wat is je hebt echt nodig?
SORRY in mijn view je bent een vrouw die niet betrouwbaar bent (getrouwd??)
Sorry zelfs als de man is lui en geef genoed geld (mijn situatie), who cares, een goed leven is belangrijk (Restaurants, strand, zwembad, .._)

Christof, zo te lezen ben jij de perfecte man🤣🤣🤣🤣🤣Maar even, ga hulp zoeken joh!

Hoi Arlette, kies voor jouw kinderen en voor jezelf! Ga leven en adem halen, je bent het waard!

Dan, wat ontzettend vreselijk moet dit voor je zijn. Ik denk dat t wel heel belangrijk is om van je af te kunnen praten. Het gevoel zal helaas, spreek ik uit eigen ervaring, nog wel een tijd aanhouden. Je komt in een rouwproces en dat heeft echt tijd nodig.
Dat je echtgenote verder is, wil niet betekenen dat jij ook je tijd mag nemen in dit proces. Geef dat aan, ik heb dat ook gedaan door de haast er uit te halen maakte voor mij wel verschil hoe pijnlijk ook. En als het lukt blijf in gesprek dat is zeker belangrijk. Bij ons lukte dat niet altijd maar we zijn inmiddels 7 maanden verder en hebben een mediator. Wellicht kan je een afspraak maken bij huisarts, praktijkondersteuner GGZ kan je helpen….
Alcohol is natuurlijk niet de oplossing, maar wel begrijpelijk maar zoek vooral hulp. En het verdriet mag er zijn… Google eens curve van rouw op wellicht geeft dat inzicht in je gevoelens. Heel veel sterkte Dan.
Plotseling te horen krijgen dat je partner niet meer verder wilt laat een diepe litteken achter…. Heeft echt tijd nodig.

Hallo Dan,

Wat een schokgolf moet er door jou heen gegaan zijn bij dit nieuws.
Maak een afspraak met de arts of psycholoog. Die kunnen je pijn niet wegnemen maar wel naar je luisteren. Erover praten met hen helpt om het gevoel een beetje los te laten waar je nu mee zit.
Hoewel je je nu nog in de beginfase bevind van dit proces, is het aangeraden om buiten te komen. Ga wandelen, schrijf je in bij een fitness, ga hardlopen, fietsen, .... zolang je maar niet binnen blijft zitten.

Dat je partner het huis wil verkopen, nergeer je maar even. Die moet maar wachten.
Kijk nu maar eerst naar jezelf.
Neem zoals Bloem aangaf de tijd om te rouwen. De eerste maanden zullen zwaar zijn, héél zwaar. vanaf maand 6 - 7 zal je beterschap gaan voelen in je rouwproces.
Je kan altijd je verhaal hier neerschrijven, dat kan ook helpen.

Veel courage beste man!

Zoek echt een vertrouwenspersoon, een vriend , een broer of zus, of inderdaad een arts of psycholoog, wacht niet maar deel je leed en je proces, heel cruciaal.
Scheiden is uiteindelijk van samen dus zeg dat je het alleen wilt met een mediator.
Zo word er ook gelet op jou gevoelens en jou rechten. Dat is beter want je bent erg verdrietig en van de kaart.
Ik begrijp het helemaal, helaas ook uit ervaring.
Zet hem op, N

oh jee wat herken ik dit, de emotionele gijzeling , of glazen gevangenis zoals het ook genoemd wordt.

The traumabond, triangulation,

het liegen , manipuleren, bedriegen en maar denken dat het liefde is.

totdat de schellen je van de ogen vallen.

pas als je helemaal kapot bent ben je bereid alles op te geven en dan zit je diep echt heel diep.

kijk eens op YouTube bij narcisme en verborgen narcisme, niet dat iedereen dat heeft maar herken de patronen en het verleggen van je eigen grenzen en het ontbreken van zelf liefde.

En zijn jacht naar nieuwe voeding

Herkenbaar. Ik zit nu na een relatie van 33 jaar in hetzelfde schuitje weer. Ik ben er helemaal kapot van en ben hulp gaan zoeken en hier hebben ze mij de ogen geopend dat mijn partner toch echt narcistisch is
Ik zet nu alles door hoeveel ik ook nog van hem hou maar het wordt tijd om aan mezelf te gaan denken. Niet makkelijk maar met de goede hulp kom ik er wel
Dus advies zoek hulp want de jaren met een narcistische partner is niet niks ookal hebben ze hun goede kanten en heb je mooie momenten gehad. Hun eigen belang staat altijd boven die van jou en ze gaan over je grenzen heen en respecteren je grenzen niet
Dus tijd om nu je grens aan te geven en je niet te laten manipuleren
Sterkte

Ik heb in een gelijke situatie gezeten. Je man heeft een serieuze afwijking. Afgezien van de kwellingen die jij moet doorstaan ,welk voorbeeld ben jij voor je kinderen?

Kies voor jezelf en je eigen geluk. Op jezelf focussen. Je bent waarschijnlijk zoals ik het lees zo een gever en alles geeft maar weinig terug krijgt. Weet je waarde. Jouw waarde staat los van zijn daden. Met enig zelf respect zou ik hem idd laten gaan, maar ik snap hoe moeilijk zoiets is als je het niet wil. Wellicht wat over "detachment" opzoeken via YouTube. Zelf liefde geven, als je al die energie in je eigen stopt en je focust op je eigen groei en hoe jij reageert op dingen. En wellicht je hechtingsstijl heelt. Dingen doen die JOUW gelukkig maken, dan kom je er op een gegeven moment achter of je dit nog wil of niet of dat je dit ontgroeid bent. Maar iig niet je energie aan HEM verspillen maar al die liefde aan jezelf geven! Antwoorden komen vanzelf, denk om jezelf ❤️

Ruud, ik zit met een soortgelijk verhaal. Na de zelfmoord van mijn zus in 2022 en het overlijden van mijn moeder in 2023 kwamen er bij mij wat moeiten vanuit mijn jeugd naar boven. (Vroegere mishandelingen thuis). Heb daar hulp voor gezocht en tijdens het traject (EMDR) gaf zij aan van mij te willen scheiden. Na de EMDR nog een traject psycholoog gevolgd en afgerond. In de tussentijd was er nog niets gebeurd vwb de scheiding, dat had ze maar even op haar beloop gelaten. Aangezien ik nu weer redelijk goed in mijn vel zit dan nu zelf maar de regie gepakt. Ik hou nog zielsveel van haar maar als je zo met mij omgaat dan gaan bij mij de deuren wel dicht. Ze heeft al twee keer aangegeven dat ze 'vrienden' wil blijven en dat heb ik resoluut van de hand gewezen. Ik wil op de 1e plaats staan en als dat niet kan op geen enkele plaats. Mijn vrouw, blijkt nu achteraf, is een avoidant. Ze ontwijkt alles en neemt nergens verantwoordelijkheid voor.
De gevoelens die je nu hebt zijn heel herkenbaar. Zo zat ik er ook bij. Ik kan je alleen maar aanraden om de regie te pakken, huisvesting te regelen, en het vooral goed voor jezelf te regelen. (En dat is nog best lastig heb ik gemerkt, maar verman je). Ik moest ook wat egoïstischer worden, heb ook alleen maar altijd aan mijn vrouw en gezin gedacht met de gedachtegang dat als ZIJ gelukkig zijn, ik dat ook ben. Dat was ook zo maar nu gaat het echt om mij. Ik kan makkelijk praten, heb volwassen kinderen. Mijn advies zou zijn, zorg goed voor je kinderen en voor jezelf. Accepteer (zeg ik ook tegen mezelf, retemoeilijk) dat het zo is. Dat maakt het soms wat draagbaarder. Helderheid en rust komt vaak als er een aantal zaken duidelijk worden, dus huisvesting maar bijvoorbeeld ook alimentatie etc. V.w.b. alimentatie verwijs ik je graag naar het rapport alimentatienormen 2025. Dat geeft een behoorlijke helderheid en duidelijkheid, althans voor mij. En dan begint het 'steekspel' en moet je het opnemen tegen je vrouw waarvan je houd. En dat is best wel lastig. Slikken, op de tong bijten en soms gewoon stil zijn maakt dat je soms het gesprek kan sturen, in de richting die jij wil.

Ik wens je heel veel sterkte, de 'storm' gaat uiteindelijk ook weer liggen maar dat kan wel even duren.

Zorg goed voor jezelf.

Hallo Mama,

Wat een verhaal, 30j is niet iets dat je zomaar op één twee drie kan uitwissen of een plaats geven. Dit gaat serieus wat tijd nodig hebben.

Je kan het vergelijken met iemand die overleden is waarvan je veel om gaf, rouwen. Met het evrschil dat deze persoon nog springlevend is en doorgaat met het leven met een andere partner.

Weet dat zulke verliefdheden amper standhouden, maar dit is voor jou geen troost.

Probeer toch begeleiding te zoeken van een therapeut om je hier doorheen te slaan.

Hallo,

Hier idem, plots na 20 jaar huwelijk wil mijn man niet meer verder. T is te zeggen hij zegt al 3 weken ik heb tijd nodig, maar wil niks van mij weten, terwijl ik al 2 maand aan het vragen was "wat scheelt er je bent anders dan anders" kreeg ik steeds als antwoord "er is niks" om dan nu uiteindelijk toch te horen dat er hier en daar dingen hem dwars zaten, dat vond ik niet fair van hem, hij gaf ons niet eens de kans om aan de "problemen" te werken. Ondertussen is zijn gevoel voor mij nihil. Dus daar sta je dan 41jaar, 21jaar samen geweest en plots alleen.

Hallo mama,

Ik leef ontzettend met je mee, mede omdat ik in dezelfde situatie zit. Mijn man heeft na 34 jaar samen zijn waarvan bijna 25 jaar getrouwd ook aangegeven niet meer verder te willen. Of er een ander in het spel is, hij zegt van niet. Maar eigenlijk weet ik het niet zeker.

Het is alsof hij een ander persoon is geworden. We hebben 2 kinderen. Niemand begrijpt er wat van. We waren “ echte maatjes”, weinig conflicten en nu de kinderen groter zijn veel op pad samen. Hij leek mij op handen te dragen, maar niets is minder waar.

Ik lees nu het boek “mannen in midlifecrisis “ van Josine van Dongen”. Alles wat zij omschrijft is herkenbaar.
Het verdriet en ongeloof is ontzettend groot en bijna niet te omvatten. En inderdaad voelt het als een rouw proces.
Wat ik vooral lastig vind is dat het de hele dag in je systeem zit. Het heeft tijd nodig en na zoveel jaar samen zijn kan dat best nog even duren.
Je leven weer anders inrichten, je toekomst plannen, maar ook het samenzijn als gezin.
Voor de kinderen is het vooral niet te begrijpen, zij hebben dit ook niet zien aankomen. En hoe leg je dat uit, als je het eigenlijk zelf nog niet begrijpt.

Mijn therapeute geeft aan lief te zijn voor jezelf, jezelf te omarmen en te focussen op jezelf en je toekomst voor je kinderen, dat is het allerbelangrijkste.

Veel sterkte 🌺
Ginger

@ elke exact hetzelfde verhaal. Alleen bijna een jaar verder

Hi Mama,

Ik ben er na 33 jaar samen en 25 jaar getrouwd achter gekomen dat mijn vrouw het al lange tijd heel gezellig heeft met een veel jongere collega. Mijn wereld is hiermee ingestort en zij was echt mijn partner, mijn beste vriend, mijn grote liefde en de moeder van onze kinderen. Hoe moeilijk het ook was ik had het haar vergeven en we zouden samen verder gaan maar in de 6 maanden daarna kwam ik er toch steeds weer achter dat ze elkaar weer hadden opgezocht en omdat ze daar maar over bleef liegen is het vertrouwen verloren gegaan en zijn we nu aan het scheiden. Ik voel me hier na twee jaar (want zolang heb ik het nog geprobeerd om toch weer samen te eindigen) intens verdrietig onder en snap echt niet waar het is mis gegaan en we waren na al die jaren nog steeds super gelukkig met elkaar. Ook ik heb hier hulp bij gezocht en ben meer zelfliefde aan het opbouwen waardoor ik haar niet meer nodig heb voor mijn eigen geluk. Het gaat nu met vlagen beter maar voel me nog wel steeds heel eenzaam van binnen.

Heel veel sterkte en weet dat je niet alleen bent.

Dank jullie voor de reacties 🙏🏻

Ik ben gescheiden man 3xkeel dichtgeknepen daarom verkocht en naar geulle gekomen goedgeholpen en nu 20jaar hier vriend dood mag met notaris akte hierblijven̈ wonen tot mijn dooden nu nieuwe vriend nl.
We zitten met dochter die haar erfenis vraagt gaat nu naar rechtbank wil haar deel nu maar moet wachten tot mijn dood en nu?

Me man is 4 weken geleden na 26 jaar huwelijk met hou van jou x tot zo vertrokken niet meer gezien via via heb een briefje gekregen waarop staat dat ik uitkering noet aanvragen dat die ongeluukkig is meer niet via hoor ik dat die scheiding aangaat vragen ik heb niemand en zit al 4 weken non stop te huilen slaap eet niet feit dat die niet wil praten of even belt. Mailt me tottaal negeert zn nr gewijzigd heb doet mme zoveel pijn maar hij zegt tegen me dochter dat die geen conttqct wil als die me hoort of ziet dann wil die naar huis er was geen ruzie ik vind dubbel onduidelijk hoe kan je zo weggaan me negeren willen scheiden maar wel roepen ben liefde van zn leven en als die hoort ziet naar huis wil ik weet t niet meer

Ik zit in de andere kant. Voel met jullie mee maar heb het mijn vrouw aangedaan. Verliefd geworden, per ongeluk, wederzijds, heb 27 jaar niet naar andere vrouwen gekeken en het gezin altijd op 1 staan. Een paar maanden waarin ik mezelf totaal niet herken, de pijn die ik thuis aanricht leek langs me af te glijden door de pure verliefdheid waarin ik verkeerde. Wetende dat die verliefdheid uiteindelijk nergens op uit zou komen want het zou nooit iets kunnen worden. Nu in een paar maanden, mijn vrouw kwijt, mijn kinderen, mijn huis, mezelf... verliefdheid is zwaar klote als het je overkomt en je er niet uitkomt.

Niels, kan je me vertellen hoe het bij je verliep? je werd verliefd, en vervolgens? AFfaire waar je vrouw op uitkwam? ... wil je heel je verhaal neerpennen? het zou me eventueel kunnen helpen om mijn verwerkingsprocess te ondersteunen.

Hoi, ik maak hetzelfde door. Zie ook op tegen het hele scheidingstraject. Hij zal het me heel erg moeilijk gaan maken. Ik wil wel met je praten.

Hallo,

Als je een luisterend oor nodig hebt... Ik wil ook wel met je praten.
Geef een seintje en dan stuur ik je mijn gegevens door.

Sorry, jij bent getrouwd met beloften (waarom??)
Geen sympatie, jij bent getrouwd (en jouw man (goede en slechte tijden).
Help jouw man, vriendelijk zijn, accepteren, ....

Christof, je bent echt niet goed of wel?

Ik wil wel praten met jouw.
Ik zit momenteel ook in een scheiding na 22j samen.

Ik zie dat je vraag al van vorig jaar is, maar ik zit er nu ook middenin en wil er ook graag over praten. Een scheiding na 27 jaar samen...