Echtscheiding - forum lotgenoten

Goedemiddag Jasmijn,

Het is altijd fijn om ervaringen uit te wisselen, hoe zou je in contact willen komen?

Mvg,
Peter

Hoii Jasmijn,

Je kan mij op naam vinden en een bericht sturen op gezichtsboek

Groetjes

Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

Hoi Jasmijn,

Vervelend om te horen dat je in scheiding ligt. Ik ga momenteel ook door een scheiding met 4 kinderen. Ik bied graag een luisterend oor. En tevens heb ik daar zelf ook wel behoefte aan ( - :

Ik heb precies het tegenovergestelde, mijn vrouw vond dat ik alles moet betalen, gevolg vechtscheiding met geweld, naar mij toe, het geluk komt je toe, niet negatief bedoeld in jouw geval, maar de RVDK kiest ten egale tijden voor vrouw en kind.
Mede door NUBID berekening ga je er goed uitkomen.
Het is verschrikkelijk voor jouw en je kind. Ik hoop dat je vrienden hebt om je heen , die je steunen.
Dat is het enige wat mij ook op de been houd tot nu toe.
Ga voor je kind, deze is het mooiste goed wat je hebt.
Zoek een goede advocaat.
Geen man of in mijn geval vrouw heeft het recht om de ander kapot te maken.
Mvr gr Ton

Wat herken ik veel in jouw verhaal. Wil graag eens met je praten.

Hoi Jasmijn, mijn verhaal nr 137 lijkt wel wat op jouw verhaal. Ik weet niet zo goed hoe het werkt, maar zou graag met je in contact komen

Jasmijn,

Het gebeurd je waar je bij staat. Je valt in het ongeloof en dat het andere.

De streken hier gaan heel ver, ik luister naar je

Help! Hier ook geniepige manipulatie en onrecht. Financieel met helemaal leegtrekken waar mogelijk. Soms last van onbestemde verdrietige gevoelens waar ik geen raad mee weet. Met wie kan ik praten, wie staat er open voor mijn verdriet en verhaal. Durf vriendinnen maar beperkt te belasten in het kader heb je haar weer.. En zij hebben geen ervaring. Eenzaam soms..

Hallo, ik ken de eenzaamheid. Ik zit momenteel in een echtscheiding. Na 22j samen en 18 j getrouwd. Heb uit deze relatie 2kids mijn dochter is bijna 16j en mijn zoon bijna 19j.over dag val het mee.maar avond en wekend in een leeg huis zitten is zwaar en familie heb ik niet echt. Vraag me af hoe ik moet opnieuw beginnen. Ben 46j.

Ik vind ook dat er veel te snel wordt opgegeven. Studies hebben uitgewezen dat 8 op de 10 nadien spijt hebben en zouden teruggaan indien mogelijk.

Ik begrijp wel dat er omstandigheden zijn waarin het beter is om uit elkaar te gaan (geweld, drank, ...)

Ik ben er ook wel zeker van dat we niet gemaakt zijn om ons leven lang bij dezelfde partner te blijven. Wij zijn gemaakt om in groep te leven en niet voor het individualisme zoals het nu is. Ieder voor zich is het nu. De norm hier is dat we ons leven lang samen blijven. Leef je in een groep dan is scheiden ook niet zo erg. Nu val je alleen en moet je zowel emotioneel en financieel het alleen proberen te beredderen. Geen groep meer die voor elkaar zorgt.

In mijn relatie heb ik ook niet de keuze gemaakt. Voor mij was het voor het leven. Maar mijn wederhelft dacht dat het gras groener was op een ander. Daar sta je dan...

Dus als ik het goed begrijp moeten mensen dan maar bij elkaar blijven? Als in giftige relaties blijven hangen omdat er ooit een belofte gemaakt is?
Je weet dat het 2025 is inmiddels? En dat jij niet kan oordelen over de keuze van een ander? Mooi, terug naar de realiteit dan ! Hup hup

Christof, ik sta achter je denkwijze. Mensen kunnen samen blijven, ondanks de ongemakken en ruzies die er soms mee gepaard gaan. Bij de meeste huwelijken is dit de realiteit en hoort dit erbij. We zijn nu wel in een andere tijd gekomen waar scheiden een mogelijkheid is geworden. Als er een andere mogelijkheid is, kunnen de mensen dit niet loslaten. In hun ongelukkig huwelijk kunnen ze dan de realiteit ontvluchten door in toekomst te denken, waar ze gelukkiger zullen zijn zonder huwelijk. Al is dat niet altijd zo het geval. Het leven brengt uitdagingen met zich mee en soms is het van de ene miserie naar de andere miserie. Het niveau van gelukkig zijn tussen singles en koppels is klein. En als voor jou de keuze vast ligt om in een huwelijk te blijven, in goede en slechte tijden, dan zul jij sowieso meer rust in jezelf vinden en gelukkiger zijn, wat ook bijdraagt aan een gelukkiger leven met je partner.

Niet waar. Je houdt van hem anders vond je dit niet zo moeilijk. 't is nu kut maar je bent natuurlijk gewoon beter af zonder iemand die een ander idee heeft van trouwen dan jij.
Er zijn heeeel veel Stefans die passen, echt! (heb je nu geen boodschap aan natuurlijk)

Sterkte en zoek de kracht. Als je hem hebt maakt hij je sterker dan je ooit was!

Ja echt zo erg dat je iemand blind vertrouwde degene waarvan je het meest houdt en die je zo verraad. En dan op een onmenselijk en onwaardige manier. Ik snap je helemaal!! Misselijkmakend is het. Probeer het in babystapjes een plek te geven. Daarmee verlos je jezelf niet voor hem maar voor JOU!!

Ik weer er alles van. Ik zit er nu net in. Alles kwijt, huis kwijt, spullen. Ben gebruikt en ik heb hem geholpen om zijn leven ook op orde te krijgen. Wat maakt liefde blind.
Zou graag in contact komen met lot genoten.

Groetjes Aisha

Ik snap precies wat je bedoeld. Een heel vervelend en naar gevoel is dat. Ik heb een beetje rust kunnen vinden in de podcast van Lars Faber. Op YouTube. Misschien dat dat je kan helpen..

Goedemorgen,
Ik weet precies hoe die angst voelt. Ik zit momenteel in relatietherapie met mijn partner, maar ik voel het de verkeerde kant op gaan. Ik loop dus ook met al die vraagstukken in mijn hoofd en voel de hele dag angst. Wanneer wordt dit beter, ik wil het zo graag niet meer voelen.

En op dit moment ook heel erg zoekende naar alle vormen van hulp. Ik heb op dit moment ook echt behoefte aan veel contact met anderen. Wil ook een groep gaan opzetten op een ander onderwerp. Ik merk dat ik zeker wel hulp heb van anderen. Maar niet echt concreet en praktisch. Iedereen heeft zijn/haar eigen leven en drukdruk...
Waardoor je merkt dat je dit uiteindelijk zelf moet doen. Maar je wel echt tegen muren omhoog loopt. En ik ben wel sterk maar nu echt even radeloos hoe verder. Ik wil uit deze situatie. Zo snel mogelijk. Het kost teveel energie. Ik wil rust en verder kunnen. Ik denk niet dat ik dit alleen kan. Ik hoop ook dat de psycholoog maandag nog concrete tips heeft. Ik ben al bij de huisarts geweest. Hij wilde een gesprek met mijn man. Maar daar staat hij natuurlijk niet voor open. Voor niemand. Maar deze situatie ga ik zo echt niet volhouden.

Hallo Anoniem,

Wat een hevig verhaal pende je daar net neer.
Je geeft aan in je eigen verhaal dat je je niet veilig voelt in zijn nabijheid, dat is toch al een duidelijk teken dat je daar niet kan blijven. Er zijn genoeg crisisopvangen voor vrouwen met kinderen die u op korte termijn kunnen helpen. CAW/OCMW/...
Bij familie eventueel tijdelijk logeren?

De woonst die verkocht moet worden is nu op dit moment geen prioriteit, dat komt nadien wel.
Ik zou eerst ervoor zorgen dat ik de ongustige situatie kan buitenstappen en kijk dan naar de andere nog te regelen zaken.

De reactie van je ex is heel herkenbaar bij velen van ons, vooral als de partner de breuk niet heeft zien aankomen kan dit heel veel emoties teweeg brengen. Het feit dat jullie dan nog onder 1 dak wonen kan zeer verwarrend overkomen, de hoop komt het goed/niet goed/.... wat als ik dit....wat als ik dat....
Door zijn hoofd gaan er uiteraard enorm veel scenario's. Zijn zekerheid is is helemaal weg.

Begin in ieder geval met jezelf een ander onderkomen te bezorgen waar dan ook, maar niet onder hetzelfde dak met de ex-parner.

Ik wens je enorm veel sterkte toe in de komende periode.

Dankjewel voor je bericht.
Op dit moment is hij ziek. Dus nu even redelijk rustig hier. Ik wil het liefste dat hij weg gaat. Dit is praktisch gezien ook de beste oplossing. Hij is alleen en kan bij zijn zoon intrekken die ook alleen is. Wij zijn met drieën inclusief de hond. En heb ook mijn werk en mijn dochter school en werk hier dichtbij. Hij werkt niet. Heeft niets om hier te moeten blijven. Het punt is alleen dat hij dit expres tegenwerkt. Oftewel nergens aan wil mee werken. De controle wil houden over alles. Inderdaad misschien nog hoop heeft. Die ik hem overigens totaal niet geef. Als er geweld gebruikt zou worden weet ik dat er crisis opvang is. Maar zo ver wil ik het niet laten komen. Maar op dit moment weet ik niets zeker. Ik ben op dit moment wel bezig met eventuele tijdelijke huisvesting vanuit mijn werk. Mocht het inderdaad echt niet meer gaan. Ik leef nu per dag en kijk wat er nodig is. Dat ik er helemaal klaar mee ben is overduidelijk. En ik hoop dan ook op ergens een lichtpuntje. Dit kost zoveel energie ook. Overdag hou ik me sterk. Met name snachts huil ik me letterlijk in slaap. Komt alles eruit. Maar ik moet volhouden. Maar het valt niet mee.

Zoals je ziet volg ik post vrij nauw op.

Dat hij wat verzwakt is geeft iets meer rust in huis. Je heeft aan dat hij niet werkt en bij zijn zoon terecht kan maar dat hij alles tegenwerkt. Goed dat he al eens kijkt dat je in geval van nood toch meteen elders een onderkomen achter de hand hebt voor jou en je kind.

Wil zijn zoon hem wel in huis? En ook al geeft hij hiervoor groen licht, de ex werkt je tegen op alle vlakken, hetgeen je het allerminste stress zou geven op lange termijn is meteen werk maken van een ander tijdelijk onderkomen en van daaruit het boeltje beginnen regelen. Dan ben je echt fysiek van hem weg en zal hij veel sneller geneigd zijn om toch zelf een onderkomen te gaan zoeken, dan zou het huis ook wel heel snel verkocht kunnen worden uiteraard. ( bij mij is het vanaf de dag dat ik de relatie definitief verbrak tot de verkoop van het huis 4 maand over gegaan, dus dit kan snel gaan hoor)

Geen idee of het voor jou een optie is om via een rechtbank om een uithuiszetting te bekomen zodat jij daar kan blijven met je dochter? Ik heb weet van Belgische cases waar de rechter een bevel uitsprak dat 1 van de bewoners het pand diende te verlaten. Win hierover eens juridisch advies in als je deze optie zou durven overwegen.

Dat snachts in slaap huilen, dat is niet meer als normaal, er gaan zoveel emoties mee gemoeid en dat weegt door. Weggaan van iemand waar je zo lang je leven mee gedeeld heeft is geen gemakkelijke opgave. Al die onzekerheden....Laat het maar op je afkomen die huilbuien. Dat zal heus wel afnemen met de tijd.
(Helaas hierin ervaringsdeskundige)

Hou je goed!

Hij zit zoals je zelf zegt in zijn apejaren.
Zijn ouders zijn gescheiden en hij zit midden in de pubertijd.
Dat is voor hem ook niet makkelijk.

Niet dat daardoor maar alles moet kunnen en mogen. Maar ik denk dat je hem wel bepaalde vrijheden moet geven en vertrouwen. En hem laten weten/merken dat je van hem houdt. En ook laten weten wanneer hij iets goed doet.

Als elke dag een "gevecht" is dat gaat niet helpen.

Ik lig op dit moment in scheiding en mijn zoon van 13 is het kind van de rekening. Hij probeert ons op alle mogelijke manieren uit, is boos, voelt zich niet gehoord, heeft depressieve en agressieve buien. Hoe moeilijk ook, ik probeer altijd te bedenken hoe moeilijk deze situatie voor hem is. En ik heb als moeder op dit moment maar een taak, van hem houden, er voor hem zijn en mijn zorg aanbieden. Als hij liever bij zijn vader is, dan is dat maar zo. Het doet ongelooflijk veel pijn en ik voel me afgewezen als moeder, maar ik gun hem rust en liefde. Ik laat hem dan ook gaan in liefde en heb er vertrouwen in dat onze band sterk genoeg is en dat het wel weer goed komt. En 9 van de 10 komt hij weer gewoon bij me terug. Dus mijn advies, laat hem los, als hij weet dat je de strijd niet met hem aangaat, dat je hem vertrouwt en vooral van hem houdt, komt hij vanzelf weer bij je terug. Straffen heeft op deze leeftijd weinig effect, liefde veel meer. Sterkte (makkelijk is het natuurlijk allemaal niet)

Hoi Wim,
Wat een naar bericht om te lezen. Hier een soort gelijke situatie aan de gang. Na 10 jaar relatie in therapie gegaan. Dit omdat er emotionele en fysieke afstand is ontstaan waar ik geen vinger op kon leggen. Na een paar sessies therapie bleek dat mijn ex man is vreemd gegaan en mij al maanden voor de gek hield, met vaak moeten werken, in het weekend en in de avonden. Uiteindelijk besloten om er een punt achter te zetten en hij is nu met haar. Maar dat gevoel van missen en het willen lijmen wat gebroken is blijft.. heel herkenbaar. Hoe gaat het nu met je?

hoi wim en p.
wat herken ik jullie verhaal. pijnlijk maar waar.
je hoop altijd nog op een goede afloop terwijl als je goed nadenk je ook weet dat het niet meer kan. je kan de andere niet meer vertrouwen .
misschien fijn om hier te berichten en elkaar er doorheen helpen?

S

Los laten en verder gaan is het beste wat je kan doen de relatsie zal immers nooit het zelfde zijn als ze met je vriend is geweest wees hard voor je zelf en vergeet haar het zal en reis naar vrijheid zijn

Dit is compleet normaal. Het feit dat het iets met je doet dat ze aandacht krijgt van mannen is ook normaal. Het kan ook zijn dat zij jullie breuk verwerkt op deze manier. Door te gaan stappen en dat ze deze aandacht voor haar zelf nodig heeft als een soort bevestiging... Ik zie dit als een soort vlucht om te vergeten. Maar alsnog moet je je niet focussen op haar maar op jouw en je kinderen...jij moet terug tevreden worden met jezelf en naar de toekomst kijken. Je zal haar altijd graag blijven zien want het is de moeder van jouw kinderen en het is ok om even in dit gevoel te blijven hangen. Twee maanden is niets als het op verwerking aan komt. Gun jezelf de tijd en laat t op je afkomen. Probeer toch het contact voor je kinderen zo goed mogelijk te houden. Sterkte en weet dat je niet alleen bent die door deze situatie moet gaan...

Teun ik herken mij in jou verhaal. Ben ook naar een eigen huis gegaan. Daarin 7 maanden gewerkt aan doorzetten en volhouden om ieder te laten zien dat ik het wel alleen kan.

Wij zijn nog niet gescheiden en hebben 2 weken terug geruild van huis om dat ik het alleen zijn niet meer kon verdragen.

Volwassen dochter die bij hem bleef wonen, waardoor ik in 1 klap alleen kwam.

En ik niet degene was die dit wilde. Zie wel dat ik en wij veel uit angst, onmacht en emotie hebben gehandeld wat alles niet ten goede is gekomen.

Hi Teun,

Neem dit van mij aan.
Laat haar niet merken dat je ermee zit dat ze aandacht krijgt van andere mannen . Sommige vrouwen kicken hierop en zullen je altijd het gevoel willen geven dat je mist omdat anderen van haar genieten
Misschien is het niet maar ga er maar van uit.
Laat haar zien wat zij mist. Kleed je altijd goed en laat haar merken dat je ook vaak afspraken hebt om leuke dingen te gaan doen met anderen. Niet om haar jaloers te maken maar dat je ook verder gaat met jou leven. Dat je het ook leuk hebt en verder gaat. Misschien zou ze dat ook voor je willen. Sommige dingen gaan nooit terug naar de oude maar je toekomst kan wel beter worden. Ga vaak naar feesten of Festivals of concerten. Trakteer jezelf . Enjoy life

Hoi Luna,
Ik heb over dat punt een soortgelijke scheiding gehad 5 jaar geleden, die zeer complex is, tot op de dag van nu.

Ik kan je wel mijn bevindingen, gang van zaken uitleggen. Bij mij heeft het gedeeltelijk in mijn voordeel gewerkt. Gedeeltelijk niet. Dat valt me erg zwaar.

Als ik iemand hiermee kan helpen, wil ik uitleg geven.
Hoe kunnen we in contact komen?

Rechtstreeks openbaar, vind ik lastig.

Jullie mediator of scheidingsadvocaten, kunnen je ook die uitleg geven, als je op dat punt, wat informatie/hulp eist. Heb ik bij onze mediator, zeer ongemakkelijk met ex erbij, ook gedaan. Zij kon zich toen ook voorbereiden op dat vervolg.
Tip: doe dit zonder dat je ex erbij is ! !

Leugens van mijn ex-vrouw werd niets mee gedaan.

Hulp van toezichthouders rond kinderen en rechters, doen niets of teweinig en kijken alleen maar toe of weg.
NL laat je met lege handen staan.
( Zeker als vader, wat jij niet bent. 😉)

Ik wil je (wettelijke) tips geven, als we dit niet openbaar doen.
🍀

Hallo DVL,

Collega's zijn dikwijls de personen waar personen die reeds een vaste stabiele relatie hebben, een nieuwe relatie mee aangaan. Logisch zou je kunnen denken, ze hebben dezelfde interesse van werk, gaan meer met elkaar om dan met hun vaste partner, en er is geen huishoudelijke sfeer tussen hen te bespeuren. Enkel het nieuwe, het spannende, het kinderloze, zorgeloze spelletje.

Vanaf het moment men verliefd werd maakt de vaste partner geen schijn van kans, Hoe moet hij of zij nu in hemelsnaam gaan opboksen tegen al dat nieuwe? Die verliefdheid tussen je man & collega, daar krijg je geen speld tussen, je zit meteen in de meest nadelige positie.

Ik maakte nu 6 maand geleden hetzelfde mee, na 19j koos ze ditmaal voor een collega (na enkele andere affaires gehad te hebben in de jaren voordien).

Ditmaal heb ik de knoop doorgehakt na ingepraat te zijn door mijn moeder, zussen, psycholoog en vele anderen, zij twijfelde zei ze, en ik en de kinderen, tja, die zouden het maar moeten ondergaan hoe ze onder onze neus elke dag naar het werk vertrok waar de collega op haar wachtte.
30 dagen hield ik dit vol todat ik er uiteindelijk een einde heb aan gemaakt. De meest pijnlijke keuze die iemand kan maken als je iemand graag ziet, diegene ook laten gaan.
Dit is dus ook bij jou het geval, willen of niet, je hebt niet echt een andere keuze dan het te accepteren dat het voorbij is. Ze zijn het niet waard.

Dikwijls is het zo dat die nieuwe verliefdheid al snel barsten zal beginnen vertonen, en relaties die beginnen op het werk houden meestal niet lang stand. Men gaat ook de minder leuke kanten ontdekken, schieten niet met elkaars familie op, kinderen die de nieuwe partner maar moeilijk kunnen aanvaarden,... ga zo maar door. Laat dit echter voor jou geen reden zijn om op hem te wachten. Breek het contact volledig, misschien voor jonge kinderen contact per e-mail houden. Geen telefoontjes of berichtjes, totaal niets. Ze gaan pas iets beginnen missen als het er niet meer is.

Misschien hoop je hier stiekem wel op?

Probeer je gedachte niet te focussen op je ex-partner, ga niet na wat hij doet of hoe vaak hij haar belt of omgekeerd. Je kan blijven graven maar helpt je dat ook voorwaarts om alles te weten wat hij doet met haar? Ik had ook die drang maar ben ik blij dat ik mezelf heb tegen gehouden om geen top-speurder te worden. Verleg je aandacht of probeer dit toch te doen, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, sta verdriet toe, maar zorg ervoor dat je momenten zonder verdriet doormaakt. Na een 4-tal maanden zal je merken dat je huilbuien zullen minderen, maar het verdriet blijft sterk aanwezig. Het heeft heel veel tijd nodig om je aan te passen aan het nieuwe leven dat je te wachten staat.


Ik weet dat het met je gaat goedkomen, ook al geloof jij dit niet als men dit nu tegen je zegt.
Laat je ex maar doen, hij is je niet waard. Je kan niemand van je doen houden, het moment dat ze je verlaten hebben, hebben ze al besloten om voor je niet meer te vechten... wil jij met zo iemand samen zijn?

Ik wens je veel goede moed om de komende periode door te brengen, succes en courage!

Groetjes,

VMBL

Hi, herkenbaar dat je niet echt mensen hebt die dezelfde ervaring hebben. Ik heb ook vaak het gevoel dat mensen het niet begrijpen. Toen ik uit elkaar ging zat iedereen een soort van bovenop me (en trok ik me terug), maar nu de eerste kerst een dag alleen, hoor ik niemand erover. Iedereen: fijne dagen! Zelfs vriendinnen die klagen een avondje kerstdiners van de kinderen alleen moeten doen, omdat man er niet is🙈
Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ik ben wel goed uit elkaar gegaan en wij hebben goed contact. Ik ben wel heel bang voor het moment wat ooit gaat komen: als een van de twee een ander heeft. Zoals jij zegt, dat het gedrag anders wordt… het lijkt me zo ontzettend lastig!
Iig sterkte!

Heel herkenbaar!

Ik zit zelf in een zelfde situatie. Vrouw/vriendin heeft 1 jaar met twijfels over onze relatie (alleen) rond gelopen en hier met niemand over gesproken. Daarvoor heb ik het vermoeden dat ik met een depressie heb rondgelopen, waar ik ondertussen uit krabbel. Ondertussen half jaar verder, boel lering getrokken uit gesprekken, maar ook te emotionele (beschadigende) gesprekken gehad helaas. Ze heeft aangegeven dat de "koek op is" en dat de "deur dicht zit". Maar heb echt het gevoel dat ze met de eind meewaaif op het moment. Ze vind het gesprek met onze kinderen (2 dochters van 3 en 6 jaar) aangaan heel lastig. En ik heb het gevoel dat ze alleen maar aan het vluchten is geweest en mss nog wel harder de afgelopen maanden. Ik hou van haar en wil graag werken voor ons gezin en onze dochters. Ik loop er daarom zelf mee rond om vooral te sturen op rust en duidelijkheid (we wonen na wat nachtjes en soms weken heen en weer gependel naar ouders/vrienden, weer samen in 1 huis). Maar de emotionele afstand is groot. Ik heb het gevoel dat we duidelijk moeten zijn over de verantwoordelijkheden en dat we zelf maar goed in ons vel komen/blijven. Dat er dan best nog eens iets moois kan komen. Zeker nu ze zo op de dag tot dag leeft.

Moeilijk en vooral heel pijnlijk. Voor mezelf maar nog erger voor onze dochtertjes. Ik denk erover na om voro onzd kinderen qua gesprek vooral te houden op "papa en mama hebben even rust nodig en houden heel veel van jullie". Mijn vriendin wil een scheidingsgesprek doen. Ergens ben ik het er niet mee eens. Noem het niet accepteren en of erkennen of noem het vertrouwen en lange termijn visie..

ook ik zit midden in een scheiding.
Na een relatie van 38 jaar is de koek op voor haar. Veel dingen begrijp ik maar ook veel dingen niet. Hoe kan iemand een relatie van 38 jaar zomaar weg gooien. Ik begrijp het niet

Eerlijk gezegd begrijp ik het allemaal niet zo goed. Zoals altijd is het gras groener op een ander maar ook daar komen rosse plekken in.
Mijn ex is na 30 jaar ook vertrokken...De man van haar leven ontmoet. Ondertussen al voor de vijfde keer gedaan. Bleek het voorbeeld te zijn van een narcist.

Liefde doet rare dingen met mensen. En wie is er niet graag verliefd? Na zovele jaren kan je niet verlangen dat de vlinders nog in je buikje rondfladderen.

Nu voor mij was de scheiding alvast een "traumatische" ervaring. Het is nu een zoektocht naar jezelf want je partner was een deel van je geworden. Jullie waren één. Die leegte moet je nu terug opvullen met jezelf.

Ben 13 jaar geleden gescheiden en heel gelukkig alleen. Zou nooit meer met iemand in 1 huis willen wonen en dat na 12 jaar getrouwd te zijn geweest. Sterkte allemaal! Alles went.

Wat mooi omschrijf je het proces. De fases van verlies enorm herkenbaar want het begint vaak al jaren geleden. De kansen die steeds opnieuw op de horizon komen verdwijnen weer met elke ondergaande zon. Jullie gaan warm uit elkaar dat is fijn voor elkaar. Ik ben al jaren werkzaam in het bedrijf van mijn man, ik zie het niet als ons bedrijf. Ik merk dat ik mijn behoeften in ons huwelijk aan de kant zet voor het plaatje wat nu nog compleet voelt. Wie zijn wij zonder elkaar? Ik heb een eerste gesprek gehad met een praktijkondersteuner gehad om meer van mezelf in beeld te brengen waaronder vooral veel angsten voor het nemen van beslissingen.
De keuze van scheiden ligt al heel dichtbij vandaar dat ik behoefte had er iets over te lezen.
Als ik ga scheiden zou ik ook graag gaan voor jullie manier want die voelt voor mij heel respectvol en liefdevol in het loslaten.

Hi Zoë, ik zit sinds kort in eenzelfde situatie; 34 jaar samen, dochter van 18 jr, houden heel veel van elkaar maar zijn niet gelukkig met elkaar. Mijn man heeft de knoop doorgehakt en wil uit elkaar. Ik ben het met hem eens maar heb het er vreselijk moeilijk mee. We wonen nog in één huis met onze dochter, slapen niet meer samen. Ook ik heb het gevoel dat ik al heel kan rouw om ‘wat eens was’….mijn man waarschijnlijk ook. Ook wij zijn, sinds de beslissing gevallen is, veel liever naar elkaar. Ik wil hem eigenlijk niet kwijt maar mag dit van mezelf niet meer willen. Ik gun mezelf ook iemand die lief voor me is, me waardeert en respecteert en niet zoals nu alles aan mij bekritiseerd. Raar om te merken dat je inderdaad tot in je diepste wezen van iemand houdt maar het niet gaat…

Ondanks de nare situatie moet ik zeggen dat ik best jaloers ben op hoe jullie hiermee omgaan. Bij mij is ook de koek op maar bij mijn vrouw allerminst. Op het moment dat ik aangeef te willen scheiden zal het oorlog worden.. dus ik modder maar door. Helaas, ik heb deze fout zelf gemaakt in het verleden dus ik zal ermee moeten dealen

Zo’n herkenbaar verhaal dit. Ik had het geschreven kunnen hebben. Hard geprobeerd in onze relatie om er nog wat van te maken. Aantal keer relatietherapie, samen meer proberen te ondernemen , boek taal van de liefde lezen en samen bespreken. Het was trekken aan een dood paard. Krijg van hem totaal niet het idee dat hij nog moeite doet of ervoor wil vechten. Na aantal keer afgelopen jaren situatie bespreekbaar gemaakt te hebben en telkens steeds dieper te zakken in mijn gevoel, heb ik gepusht richting een keuze . Ik merk dat hij niet om kan gaan met de situatie dat ik me slechter en depri voel en dat voelt voor mij weer alsof er gewoon echt geen onvoorwaardelijke liefde is en als ik niet de sterke vrouw ben, hij lekker makkelijk vlucht. Hij reageert naar en kortaf tegen mij om de kleinste dingen. Gaat niet respectvol met me om . we gaan nu het proces in van scheiding waarbij hij zelf ook aan de bak moet als het gaat om dingen regelen, hij is behoorlijk passief dus benieuwd hoe dat gaat . We hebben twee kids en wonen in een koopwoning. Ik heb al aangegeven zelf weg te willen daar, het zijn teveel herinneringen. Gelukkig wil hij wel blijven en de koopwoning overnemen.
Het is een verschrikkelijke periode waarin eenzaamheid en onzekerheid, machteloosheid en rouw zo hard aanwezig zijn . Ik ben ook als de dood om alleen alles te moeten gaan doen, wat als me dat niet lukt vanwege m’n psychische gesteldheid. Zo bang om mezelf totaal te verliezen en bang voor het onbekende. Het komt vast allemaal wel goed maar wat een klote periode is dit!!
Om de komende maanden maar wat lucht en ruimte te krijgen een seizoensplek op de camping geboekt zodat de een of de ander daar ook kan blijven met of zonder kids. Of gewoon met het gezin. Sinds we uitgesproken hebben dat het niet meer gaat zijn de verwachtingen over en weer ook weg wat een stukje rust geeft en de hatelijkheid minder is.

Wat goed Jaimy dat je eindelijk kiest voor jezelf. Hoe lang zijn jullie getrouwd en hoe zijn de kinderen? En heeft dit impact op hen op dit moment?

De kids zijn 9 en 12 jaar. Het heeft - voor zover ik kan overzien - geen impact op ze. We stellen ze allebei met stip of 1 en doen heel veel met ze en ook apart of als gezin. Dat gaat nog wel goed. Ze zien alleen geen liefdevolle relatie of goed gezellig blij humorvol contact.. maar goed, ik vrees dat dat in veel gezinnen zo is. We zijn al 20 jaar bij elkaar….

Ik zit precies in dezelfde scheiding. Heel veel sterkte.

De koek is op. De beste titel die ik ook kan geven aan mijn verhaal. Na een relatie van 32 jaar waarvan 27 jaar getrouwd, heb ik op een dag tegen mijn vrouw gezegd dat ik niks meer voor haar voelt. Wij zijn van die stellen dat voor de buitenwereld de ideale beeld zijn. Twee mooie dochters samen groot gebracht en die beiden succesvol hun studie hebben afgerond. Samen hard gewerkt om aan onze eigen woning te komen. Veel vakanties samen met de kinderen gevierd. Wij deden praktisch alles samen. Tot die ene dag, nu ongeveer een jaar geleden, ik moest kwijt wat mij al lange tijd dwars zat. Ik voel mijzelf een hypokriet om met de relatie door te gaan terwijl ik geen gevoelens meer voor haar heb. Ben constant in gevecht met mij zelf, met mijn gevoelens, Ik voel me niet meer gelukkig maar druk die niet uit omdat ik bang ben om haar te kwetsen en de gevolgen van een scheiding. Ik zag het wel aankomen maar zij niet. Na het vertrek van de dochters uit huis voelde ik opeens een leegte. Het was alsof in ons relatie alles draaide om onze dochters. Volledigheidshalve onze dochters wonen in Nederland en wij op de Antillen. Alle kleine dingens dat zij doet en zegt irriteert mij. Het is moeilijk uit te leggen dat na al die jaren samen dat je nu niks meer voor je partner voel en een nieuw begin zonder haar wil.

,...word er stil van, zit in het zelfde voortraject. Mijn vrouw is erg lief en zorgzaam, maar het gevoel is er niet meer er zijn irritaties en elke dag is er wel weer iets, mijn energie is weg als ik thuis ben en ik voel rust als ze naar boven is, en waarschijnlijk voelt ze het zelfde als ze naar boven gaat.

Met weinig woorden word het wel uitgesproken maar niemand durft door te zetten, we weten dat we beide niet veranderen

Chapeau dat jullie je scheiding op deze manier vormgeven.

Na 34 jaar samen waarvan 33 jaar getrouwd heb ik de scheiding doorgezet. Hij zag het totaal niet aankomen, vooral ook omdat we alles uitpraatten en weer verder gingen en de chemie was er ook nog. Alleen: hij had veel kritiek op mijn doen en laten en wilde niet veranderen laat staan reflecteren op zijn gedrag. Ik heb uitgelegd dat hij mij verstikte en wilde veranderen in iemand die ik niet ben. Ik wil nog af en toe uit gaan, film en mensen thuis uitnodigen en hij. trok zich sociaal helemaal terug. Ook van familie. Hij wilde rust en zei dat ik op mijn leeftijd ook rustig aan moet doen . Ik was 55! Ik werk full time. Hij wilde ook niet werken en zat de hele dag thuis. Hij is echt de perfecte huisman , echtgenoot en vader geweest maar is stil gaan staan. Hij vond dat discussie binnen het huwelijk normaal is omdat we ons dan beiden veilig voelen en het uit kunnen praten . Onze basis was liefde, vertrouwen en veiligheid. Maar de energie werd zwaar en onenigheden volgden elkaar steeds sneller op. Als ik aangaf dat hij er niet gelukkig bij zat schreeuwde hij bijna als antwoord dat hij wel gelukkig was. Heel tegenstrijdig . De kinderen zijn halverwege de twintig. En snappen mij wel maar vinden het natuurlijk jammer. Hunband met ons beiden is heel goed. Ik ben door alle fases heen denk ik waarvan ik de spijt fase het lastigste vond. En die komt heel af en toe terug. Realistisch gezien is dit echter beter al doet het nog best pijn af en toe. Maar ik denk vooruit en we hopen in de toekomst een goede band te houden . Inmiddels is mijn ex ook bij de acceptatie fase aangekomen

Wat een gevoelloze vrouw ben jij. Continu met de koek is op. Lekker makkelijk. Werk er gwn voor

Wat een herkenning hier! Bij mij is de koek ook op. Ik ben 20 jaar samen, 17 jaar getrouwd en 3 kinderen. Mijn man is nog altijd verliefd op mij, maar ik heb geen gevoelens voor hem meer. Wel genegenheid en warmte, maar niet de liefde die je voor een partner voelt. Ook is er van mijn kant uit geen fysieke aantrekkingskracht meer. Een paar maanden geleden heb ik dit eindelijk uitgesproken. En sindsdien zijn we veel liever voor elkaar, zoals ik in sommige verhalen ook teruglees. Het is zo moeilijk om iemand die van jou houdt te kwetsen, maar ook zo moeilijk om mijn eigen gevoel te verloochenen. En ook voor de kinderen vind ik het moeilijk.

Hallo Cees,

Jammer te horen dat jullie huwelijk na 55 jaar in troebel water gekomen is.
En ook al is het heel troebel de laatste maanden, dat je amper kan zien.

Geef de therapie kans om het water eerst op te helderen zodat je een klare kijk krijgt alvorens je een ingrijpende beslissing neemt. Lijkt me eerder een storing te zijn in jullie onderlinge communicatie, dat is zeker niet onoverkomelijk.
De verwensingen die je naar je hoofd krijgt lijken daar wel op.
Leg alles voor aan de therapeut, wacht nog even af tot je de redenen hoort hoe de ander het allemaal beleeft.
Opnieuw beginnen lijkt heel makkelijk maar dat is het allesbehalve.

Ik wens je veel succes.

Beste Dirk zou ik met je kunnen schrijjven mijn verhaal kwijt kunnen?

Hallo annoniem,

Als je wil mag je je verhaal hier ook gewoon neerschrijven, het zal je sowieso opluchten om het van je af te schrijven.

Voor Dirk,

Mensen die zulke beslissing nemen hebben dit dikwijls al een hele tijd in zichzelf an het overdenken geweest.
Ik kreeg tot op de dag dat de relatie uitging nog berichtjes van i love you enzovoort.... 4 uur ervoor was ze nog toekomstplannen aan het maken voor ons nieuwe huis en de kinderen met hun partners, om dan plots net voor middernacht erachter te komen dat het voor haar eigenlijk al voorbij was.

Ik wens je veel courage toe! Dit zal zeer veel tijd nodig hebben om te helen maar je geraakt hier wel doorheen!

volhouden!

hallo natuurlijk mag dat als ik je daar mee kan helpen graag.

Ik ben helemaal kapot

Cor,

Wat verschrikkelijk moeilijk moet dit voor je zijn. Logisch dat je hier een zware opdoffer gekregen hebt. Je mooie plaatje van het samen oud worden met haar & alle mooie toekomstdromen aan diggelen geslagen....
Wat kunnen we hier op zeggen? Niet veel, niemand hier op dit forum, noch in je eigen privésfeer kan een oplossing aanreiken om alles terug te maken zoals het was.

Proberen te aanvaarden wat nu is, en niet hoe het was of het had kunnen zijn. Je vrouw die reeds 7 jaar aan het plannen was om je te verlaten is iemand er niet voor terugdeinst mensen te gebruiken. Dat is wat ze gedaan heeft, jouw gebruikt zolang het haar uitkwam, jaren van jouw leven afgenomen. Het vreemdgaan is in haar ogen al lang niet meer vreemdgaan, in haar ogen was er al lang geen sprake meer van een relatie.

Ik wou dat ik hierop echt een verzachtend antwoord kon neerpennen maar woorden schieten hier gewoon te kort.

Vreemdgaan op zich is iets wat meestal niet lang standhoud, alles wat nieuw is is leuk, nieuwe borstels keren goed,..... Het meeste wat uit vreemdgaan voorkomt stopt toch na een tijdje. Dat is gedoemd om te mislukken,maar op dit ogenblik maak jij sowieso geen kans meer. Breek zoveel mogelijk contact met je ex-vrouw, uit het oog is uit het hart, ga haar niet liggen overtuigen dat je haar mist, zielsveel van haar houd, zoiets werkt enkel maar averechts.

Ik wens je veel courage in deze zeer moeilijke tijden. Velen op dit forum (waaronder ikzelf) maakten het recent ook mee en hebben het er zéér lang moeilijk mee, maar elke dag slijt het een beetje af, mini beetjes, maar op de duur ga je er doorheen komen.

Houd vol!

Hallo Emily,

Jammer dat je leven niet meer loopt zoals je het jezelf ooit voorstelde. Jou verdriet moet echt immens groot zijn. 20j plotseling in rook opgegaan, dit doet gewoon pijn.

Maar welk is jou bedoeling? Wat zit er achter de beslissing je man terug in huis te nemen? Omdat hij nergens anders naartoe kan of omdat jij de hoop niet hebt opgegeven je relatie te redden?

Bij het einde van een relatie is het wel degelijk de beste oplossing, hoe pijnlijk deze ook mag zijn, je niet meer onder 1 dak blijft wonen. Dan pas breekt de echte verwerkingsperiode aan die wel een tijdje in beslag zal nemen.

Je kan steeds terecht bij de noodnummers waar jij je verhaal kwijt kunt. Schaam jezelf niet om dit te doen.


Mij heeft het enorm geholpen, die hulplijnen.
Je kijkt nu echt aan tegen een gigantische berg, maaar met de tijd zal die berg veranderen in vele molshoopjes, die jij 1 voor 1 zal wegwerken. Allemaal zal niet lukken, maar de meesten zullen verdwijnen. Dit heeft veel tijd nodig Emily, houd vol,n huil, roep, vloek, sport, lees een boek, maar sluit jezelf niet op!

Je kan ook steeds hier reageren, ik volg dit forum regelmatig op en beantwoord wel wat posts.
Ook daarin kan je een minieme hoeveelheid steun halen.

Houd je sterk, hoofd omhoog en borst vooruit!

We waren 25 samen inmiddels blijf ik het een rot situatie vinden. Wil haar niet echt verliezen. Heb inmiddels geprobeerd haar terug te winnen. Is niet gelukt. Maar ik kan haar niet missen. Wil.haar graag terug hou zielsveel oprecht van haar.Haar dat ook gezegd.

Hallo Jan,

Sowieso is het een rot situatie, 25 jaar is niet maar op 1, 2, 3, vervangen, proberen terug voor jou te winnen mag je niet doen. Integendeel, houd haar op afstand, zorg ervoor dat ze gaat missen wat ze altijd heeft gehad.
Breek het contact volledig, in de eerste plaats om jezelf de kans te geven om te helen.
Gaan smeken/steeds contacteren werkt dikwijls averechts.
Bouw aan een leven zonder haar. Zou jij naar een wanhopig iemand terug keren? Ik alvast niet.
Zorg dat je goed voorkomt, sport, werk aan jezelf.

Er ligt wel iemand anders op je pad, en wie weet is het wel de persoon die jij wil die het is.
Maar ga niet zoals een hulpeloos kereltje liggen huilebakken op de grond.

Enorm veel courage in deze moeilijke tijd Jan!

Groetjes,

Je bent beter af zonder deze man. Hij is niet bij je omdat hij van je houdt. Hij is enkel bij je omdat jij hem onderhoud. Ik zeg, loslaten, al doet het nog zo'n pijn. Ik ben zelt ook gescheiden sinds een paar maanden. Iemand die niet van je houdt en er niet voor je is, is het niet waard.

Ik kan misschien makkelijk praten, want mijn ex is er met iemand anders vandoor. Dus ik hoef haar sowieso niet meer, want bah. Maar ik heb na de eerste 2* ontrouw en veel leugens ook gevochten voor mijn huwelijk. Na een soort van burnout en een flinke hersenschudding (allemaal als gevolg van de breuk) kan ik je vertellen: "dit nooit meer". Als een toekomstige partner vreemd gaat zal ik niet meer vechten, maar gelijk loslaten. Dat is zwaar, het roept bij mij nog steeds gevoelens van haat op en uiteraard verdriet. Maar dit zal ik mijzelf nooit meer aandoen.

Dus neem mijn advies ter harte, zet hem aan de kant. Pak het leven op en probeer er iets van te maken. Ik ben er ook nog niet, maar ik weet zeker dat dat het beste is.

Heel veel sterkte!

Dennis,

Heb jij dan ook een partner gehad die het vreemdgaan bekijkt of het iets normaal is?

Ik vergaf het mijn ex keer op keer, ik ben zovaak bedrogen geweest door de ex-partner dat ik het niet op 2 handen kan tellen en toch blijf ik haar keihard missen, nu al ongeveer 6 maanden, soms hopend dat ze weer naar me terug zal komen terwijl ik weet dat het eigenlijk niet echt goed voor me zou zijn. Ik weet me soms helemaal geen raad meer wat te doen.
Ik heb haar zelf wel aan de deur gezet, dat wel.

Maar hoe geraak je in hemelsnaam over iemand heen die je zo graag ziet?
m'n zegt altijd maar tijd, tijd en nog eens tijd, maar is dat dan ook zo?
Ik heb 0.0 contact met haar dus das al een goed begin denk ik dan, toch stiekem hopend dat ze me zou contacteren....

Hoelang ben jij weg van die expartner?
Wat doe jij om je beter te voelen, of niet meer aan haar te denken? Sorry voor de vele vragen maar kben zo down als het maar kan zijn. Ik sluit me wel niet op en kom nog buiten, maar achter mijn glimlach schuilt een zéér groot verdriet.


groetjes,

Ik voel met je mee ik ben ook helemaal kapot en zij vertoont geen enkele emotie

Hallo Bien,

Verdriet mag er zijn, ook na 3 jaar. Immers, 40 Jaar deelden jullie lief & leed met elkaar.
Zou het niet kunnen zijn dat ongeacht hoelang je met iemand samen was, dat het verwerken een hele tijd langer duurt omdat je zelf emotioneel volledig geïnvesteerd was in de relatie met je ex-partner?

Het feit dat er nu een nieuwe wereld door hem met een gezamelijke vriendin wordt opgebouwd maakt het er zeker en vast niet makkelijker op voor jou. Jullie relatie werd dan niet eens op een "nette manier" afgesloten wat vele vragen met zich meebracht, vragen waar jij nooit een antwoord op zal krijgen.
Kijk niet neer op wat ze ginds allemaal wel kunnen doen, verbouwen, reizen, groter inkomen,.....iedereen durft zichzelf wel eens spiegelen aan een ander's situatie. De vraag is echter, helpt jouw dat vooruit?

Je kinderen die met haar een band ontwikkelen, geloof me best dat in bijna alle situaties de kinderen dit doen voor de andere ouder tegemoet te komen, niet omdat ze dit zelf willen. Er zijn gevallen waar het wel goed klikt, wees dan blij ipv bitter, een extra persoon die zich over je kinderen ontfermt,....hen liefde geeft... als je zou moeten kiezen tussen iemand die je kinderen ter harte neemt of het tegenovergestelde, dan weet ik wat gekozen. Ook al heeft die jou heel erg veel pijn bezorgd, het gaat tenslotte wel om je kinderen. (ik spreek over dit laatste uit eigen ervaring, idem verhaaltje)

Ik ben er eveneens van overtuigd dat ook velen onder ons jaren na een relatiebreuk nog heel erg vaak terugdenken aan de ex-partner, net omdat ze emotioneel aan hen gebonden waren. Je bent zeker geen uitzondering op dat punt. Tijd zal het helpen verwerken, beetje per beetje =) Volhouden, jij komt hier doorheen =)

Misselijkmakend dit.

deze snap ik even niet

ik weet ook niet wie dit zo geschreven heb en in heet ook dirk maar ik ben dit niet. of iemand doe dit onder mijn naam. vreemd verhaal dit.

Hallo Linda, ik zie net je bericht en vraag me af of deze situatie op dit moment nog speelt, ik zou er graag met je over spreken.

Hoi Bianca,
Wat erg om te horen, 38 jaar is lang. Ik heb hetzelfde meegemaakt, mijn vriend wou opeens weg na 20 jaar. Hij vertoonde al een tijd vreemd gedrag, opeens veel sporten en uitgaan met veel jongere collegas. Als ik er iets van zei werd hij boos. Hij wou er ook niet meer over praten, relatie therapeut heb ik nog geprobeerd, maar naar 1 sessie is hij afgehaakt want ik had alles verkeerd gedaan. Zo 20 jaar weggegooid. Terwijl ik net als jij altijd alles heb gedaan. Hem verzorgd tijdens ziekte, het huishouden, koken, vakanties geboekt, echt alles. Heel veel kwam er niet terug. Ik heb ook teveel over me laten lopen helaas. Het erge is dat mijn vader net een paar weken daarvoor was overleden en dat ik mijn baan had opgezegd om voor hem te zorgen want hij was ziek. Dus ik was alles kwijt. Toen ik op mijn allerzwakst was, en hem nodig had, ging hij weg. Het is nu een jaar geleden, en het gaat inmiddels iets beter. Ook ik was totaal in shock en heb denk ik 7 maanden zwaar depressief rondgelopen, ik kon niks meer. Ik loop nu nog steeds bij een psycholoog. Al die herinneringen zijn zo moeilijk, ik moet ook weer helemaal opnieuw beginnen. Ook ik heb me lang schuldig gevoeld, had ik maar meer gedaan etc. maar dat moet je proberen van je af te zetten. Je hebt al heel erg je best gedaan . De ander zit ook in de relatie en moet er ook moeite instoppen, het komt van twee kanten. Ik wil je veel sterkte wensen, verzamel lieve mensen om je heen die je erdoorheen slepen.

Hoi Suus,
Dank je wel voor je reactie en helaas ook je herkenning. Ik wens jou veel kracht om dit proces van rouw te doorstaan. Het lijkt of het alleen maar moeilijker wordt de laatste dagen. Ik moet er doorheen zeggen mijn psycholoog familie, vrienden en psycholoog maar wil dit diep in mijn hart helemaal niet.

En nog vervelender... mijn opvolger staat dus gewoon al klaar. Kom hem elke dag tegen. Ze hebben pauze genomen tot we apart wonen maar daarna gaan ze vrolijk verder samen...

Hallo Peter,

Je moet nooit een plan B in je leven hebben. Daar ga je uiteindelijk steeds naar leven. Je vrouw heeft gevoelens gekregen voor een andere man, dat is echt hevig. De pijn zal aanvoelen als iemand van die je heel graag ziet, gestorven is. Alleen deze persoon leeft en gaat ervandoor met een ander. Dat maakt het extra hard.

(ik zit in dezelfde positie)

Uiteindelijk is het jij die de keuze zal moeten maken wat je wil of niet. Persoonlijk zou ik zelf al het contact verbreken, ook al heb je kinderen, met verbreken bedoel ik niet op alle vlakken.
Ik koos zelf om geen telefonisch contact of sociale media met haar te hebben, enkel via e-mail.

Dat geeft als hulp, je hoort haar stem niet meer + ziet geen foto's meer. Dat helpt enorm. Kinderen halen/afzetten, gewoon de deur op een kier zodat de kinderen binnen & buiten kunnen.

Uit mijn ervaring, dit is echt pijnlijk, maar het zou meer pijnlijker zijn mocht ik ze nog zien/horen, wetende dat ze bij een andere man is. Ik ben echt van dag op dag ingeruild.

Maar ik neem mijn leven, mijn touwtjes in handen om er zelf bovenop te komen. Ik duim voor je dat je inmioddels de kracht hebt gevonden om je eigen touwtjes in je eigen handen te houden.

Mensen die zulk overspel plegen hebben totaal geen idee welke ravage ze in iemands leven aanrichten. Ze geven om niets, de nieuwe liefde maakt hen compleet blind.

Help jezelf, hoe moeilijk dit ook moge wezen, kijk niet over je schouder. Huil, wandel, sport, werk, blijf bezig!
Na enkele maanden zal het al ietsje beter zijn al geloof je dat nu niet. Help je brein afkicken van de persoon die je graag ziet.
Da's de eerste stap, de rest komt later.

Dank voor je reactie VMBL, ik ben aan het proberen mijn heil elders te zoeken dan op school hoe treurig ook. Onze jongste is 2 en we zitten er nog wel een hoop jaren aan vast denk ik.

Zeer herkenbaar verhaal!

Denk niet dat Deniesje nog gaat reageren na 2 jaar (of langer)

En ondanks dat het niet leuk is het verhaal. Ik lees zo vaak dat het de schuld is van degene waar de partner mee vreemd gaat.
Het is de schuld van de partner zelf... Die gaat vreemd. (In dit geval die "vriendin" ook, maar de man is de schuldige )

Hoi,
Ik heb het zelfde meegemaak.
Mijn man heeft mjj maanden bedrogen met een ex collega en om het nog mooier te maken ben ik zwanger van ons 4 e kindjes…

Voordat we elkaar als mensen helemaal zwart gaan maken... Zou het niet ook iets maatschappelijks kunnen zijn? De generaties voor ons hadden dit toch niet zo sterk? Er zit iets goed scheef volgens mij

Wat fijn dat, door je hart te volgen en je eigen leven vorm te geven, er naast verdriet, zoveel moois voor teruggekomen is!
Daar is moed voor nodig!
Respect!

Heel erg mooi om te lezen dat dit dus ook kan!

Ik maak net het zelfde mee. Je mag blij zijn denk ik toch dat je nooit ermee kinderen heb gehad. Daarmee zou hij jou nog meer chanteren en comedie spelen ik maak dit nu mee

Dag Dalida,
Ergens ben ik blij te lezen dat ik niet alleen ben ik een soortgelijke relatie. Ik voel me net hetzelfde en dus kan ik je geen raad geven maar ik denk aan je. Hoop dat het voor ons beiden goed afloopt.

Je wil raad, maar het staat bij echtscheiding, ipv bij relatieproblemen. Met reden?

Zo ziek, jij bent getrouwd met beloften. Scheiden is slecht, jij bent/was getrouwd.
Fiancien zijn belangrijk, beter bij elkaar blijven (waarom 2 slaapkamers?).

Scheiden is niet acceptabel (jij bent/was getrouwd)
Waarom ben jij getrouwd??

Ik snap je ex wel. Je mag toch je contact onderhouden met je kind. Ook al heb je co ouderschap, je bent nog steeds 24/7 ouder en zoekt naar mogelijkheden om in contact met je kind te blijven en op de hoogte te zijn van zijn/haar leven.

Ik volg dit Forum sinds kort en het valt mij op dat Christof negatief en niet helpend overkomt. Heel goed Peter dat je hierop let, stel tijd gebruik in wanneer je zoon op zijn mobiel mag, dan wordt het zijn keuze of hij hier steeds op reageert want dan gaat het ook van zijn schermtijd af.

Probeer niet een strijd aan te gaan met je ex via je kinderen. Ze is en blijft de moeder, en pas op dat jij niet de gebeten hond bent straks.

Uiteraard mag je wel iets vinden va de hoeveelheid tijd die ze op hun telefoon zitten. Maar probeer dat dan in overleg te doen upv als meteen straffen.

En Nadine, ja Christof moet je maar proberen te negeren. Die zegt nog wel meer dingen waarvan ik vind dat ze gewist moeten worden. Maar het is blijkbaar allemaal toegestaan.

Hoe is het nu Peter?

En eens met Newbee. Zowel over het appen als over Christof.
Zojuist ook al elders op gereageerd

Ik vind het een schandaal dat jij gaat met een partner die is getrouwd. Geen empatie van mij. (Scheiding is geen optie voor mij, trouwen is voor leven)

Christof. Dat mag jij vinden.

Ik vind het een schandaal dat veel van jouw posts in eerdere vragen gewoon mogen blijven staan en niet verwijderd worden.

Ik vind het ook een schandaal dat jij over scheiden zo uitgesproken bent, maar jezelf wel klem zuipt en vervolgens strontvervelend bent thuis en je dat ok vindt om je vrouw daarmee op te zadelen.

Maar ja, dat interesseert jou waarschijnlijk helemaal niets, net zoals velen hier het niets interesseert wat jij allemaal vindt.

@Anaïs: Ik denk dat het qua timing niet handig is om een relatie te beginnen terwijl de scheiding niet eens rond is. Vaak is het zo dat iemand dan vooral ook steun zoekt en niet alleen wil zijn ipv al toe is aan een nieuwe relatie
Daarbij is het geen lekkere start dat jij nu als nieuwe partner al deels uitmaakt van een scheidingsgevecht.

Wat te doen is lastig aan te geven. Ik ken jou totaal niet en ook het scheidende stel niet. Ik zou mij er niet teveel mee.bemoeien in elk geval.

Sorry julle waren getrouwd met sterke beloften (wat dat betekent dat tegenwoordig?). Iedereen huis heeft zijn kruis. Nederland is decadent (vergelijk jezelf met arme landen)

hallo
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van

Ik denk dat jouw insteek duidelijk is, en ook reëel.
Ik denk dat als beide partijen willen, overspel niet perse tot een echtscheiding hoeft te leiden. Maar dan moet het wel van 2 kanten komen en moet de vreemdganger, in dit geval jouw man, inzien dat wat hij heeft gedaan niet goed is.

Hij wil nu van 2 walletjes blijven eten. Dat lijkt me niet haalbaar. Ik zou hem vragen om te kiezen jij of zij. (Het gevaar blijft in dit geval dat hij tijdelijk jou kiest tot e.e.a. wat gezakt is, en dat dan de verleiding weer groot kan zijn)

Een ander vrouw kan je man niet stellen, wij mannen zijn geen bezit van jullie vrouwen. Als het zo goed ging in jullie huwelijk waarom heeft hij een affaire ernaast? Je wijst haar aan als een zondebok. Ik vermoed dat het meer is dan een affaire en de meeste mannen zitten altijd in een spagaat wanneer het neerkomt op houden van een andere vrouw en huidige vrouw verlaten is niet altijd makkelijk als er kinderen in het spel zitten. Hij zou willen blijven voor het huis, de kinderen en wat jullie samen hebben opgebouwd, maar waarom blijft hij niet voor jou? Als hij twijfelt dan komt het waarschijnlijk omdat hij geen liefde meer heeft voor jou. Wat die andere vrouw betreft, jij bepaalt niet of zij het wel of niet waard is. Deze uitspraak komt voort uit je eigen jaloezie. Wat moet je met een man die een andere vrouw ik?

@Spanjaard… klopt stelen is het juiste woord niet. Hij is zeker mijn bezit niet. Dat beweer ik ook nooit. En wat haar betreft dat is idd niet mijn probleem. Ik ben gewoon op zoek naar antwoorden op de 1000 vragen. Mss verliest hij mij wel 😉

Misschien ben je beter af zonder hem😉

Ewel dat is nu ook wat ik meer en meer denk.

@anoniem, wat zou voor jou veranderen als je antwoord krijgt op de 1000 vragen en als je geen antwoord krijgt? Stel de antwoorden bevestigen alles wat je weet of vermoed, is het dan beter. Je moet misschien accepteren dat je nooit een antwoord zult krijgen, dit zou los moeten staan van blijven of gaan. Want blijf je als je antwoord krijgt of ga je als antwoord krijgt? Of nog beter, blijf je als je geen antwoord krijgt, of ga je als je geen antwoord krijgt? Hoe dan ook het vertrouwen is beschadigd en hier moet je de rest van je relatie mee leren te leven. Je zult het nooit loslaten en je zult altijd achterdochtig zijn. Plus ook al krijg je wat antwoorden, het zullen nooit alle antwoorden of de juiste antwoorden zijn. Misschien moet je afgaan op wat hij uitspreekt en dat is zijn gevoel voor een andere. Zie dit als de waarheid. Succes

Ewel dat is nu ook wat ik meer en meer denk.

Wat ben je toch gewoon zielig. Ik heb medelijden met je ex man. Terecht dat hij van je is gescheiden! Laat je svp onderzoeken want je bent echt niet goed in je hoofd! Triest!

Vreselijke vrouw

Het uwv is helemaal niet zo makkelijk te manipuleren. Je wordt echt niet afgekeurd op een burn-out. Ik en ook naasten die ik ken, hebben langdurig serieuze ziekten, maar het uwv keurt niet zomaar (volledig) af. Ook al heb ik officiële diagnoses. Dan moet je wel bijna op je doodsbed liggen.

Door zulke vrouwen zijn er zoveel scheidingen tegenwoordig. Duidelijk dat je geen graantje zelfrespect hebt of respect verdient. Maar weet één ding, wat je een ander aan doet. Zal terug komen op een onverwacht moment. Karma bestaat echt!

Vreselijk

Hij wil niet scheiden zeg je. Maar hoe reageert hij wanneer je de reden benoemd waarom je wil scheiden.
Hebben jullie gepraat over wat je allemaal dwars zit?

Negatief worden dat kan, het leven verandert en ook man/vrouw, sta met jouw beslissing te trouwen.
Ik ben over 20 jaar getrouwd en ik heb mijn vrouw naar city trips gestuurd (zonder mij), Madrid (een paar keer), Wenen, Berlijn, Muenchen, Porto, London. We zijn nog steeds bij elkaar en redelijk gelukkig (voor de poster, wat wil jij).
Mijn vrouw zorgt echt goed voor mij.

Bottom line trouwen is voor het leven (goede en slechte tijden)

Ieder huis heeft zijn probleem (niet alleen jouw huis). In mijn opinie jij bent getrouwd (voor goede en slechte tijden).
Misschien goed dat ofwel of jouw man afscheid nemen van het leven (klagen dat kan). Maar zorgen voor jouw man is deel van jouw leven (ook in slechte tijden).

Zeg christof, wat is dat voor reactie? Haar man mag best zich wat meer bewust tonen van zijn eigen situatie en actief zijn in samen proberen hier uit te komen. K is degene die er samen wat aan wil doen, maar hier zijn er wel twee voor nodig; het heet immers relatie.

Scheiden is voor mijn geen optie, waarom niet vragen aan de man van een balkon te springen, maar jullie zijn rijk genoeg, man hier, vrouw is daar (in dezelfde woningI)
AH heeft genoeg maaltijden, zo nu en dan kunnen jullie bij elkaar op bezoek komen. Ik begrijp het probleem niet, tenzij jij een andere relatie hebt.
Goede/slechte tijden !
Ik had (in ieder geval financieel) 20+ goede jaren en hoewel niet makkerlijk voor mijn vrouw, zij accepteerde dat, nu met gezondheid zorgt zij voor mij (niet financieel, maar met andere meer belangrijke dingen)
Klagen is makkelijk, maar goede dingen zien zijn meer belangrijk

Ik kom hier toevallig op de website en vind het interessant om te lezen maar die Christoff reageert op elk verhaal dat ik gelezen heb. Dus man heeft waanbeelden.

Meisje: die vent is jou niet waard. Hier een vent van 45 die een paar jaar terug na een relatie van 22 jaar gedumpt is (gelukkig). Ik had het zelf moeten doen. Ik leef weer. Refel dat je van hem af komt en leef!

Je hebt recht op geluk e je hoeft jezelf niet weg te cijferen

Alice niet happen op die reacties van Smirnov.. 🍸🍸🍺🥂

Of hij is een trol, of dronken of iets anders.
Maar de reacties zullen toch nooit veranderen.

Je hebt recht om gewaardeerd te worden ,gelukkig te zijn en met respect behandeld te worden. Het leven is te mooi en zo kort om eenzaam door te brengen. Met of zonder partner kan je als mens nog van zoveel moois genieten of een ander zoveel meer warmte geven.
Veel geluk♡

Ik heb de eigenaar van deze site gemaild en gevraagd of ze ook kijken naar de reacties..
Ze zeiden van wel, maar ik betwijfel het als reacties zoals die van Christof gewoon blijven staan.

Vrijheid van mening is prima, maar de mensen hier zijn gemiddeld wat kwetsbaarder dan bv op instagram bv. Dus zulke idiote reacties horen hier wat mij betreft niet thuis. Maar blijkbaar vindt de eigenaar van wel (als er al gemodereerd wordt)

Wat een vervelend verhaal om te horen. En wat moet je boos zijn, als je je leven lang hard hebt gewerkt en je luie echtgenoot zelfs na de scheiding nog financieel moet onderhouden. Zelfs al krijgt hij een enorme zak geld mee. Ik vind het onbegrijpelijk, dat mensen een andere persoon zo kunnen uitbuiten.

Hopelijk verandert de wet een keer in het voordeel van de verdieners en wordt er iets gedaan om de verdieners binnen het huwelijk beter te beschermen. Want alle aandacht gaat altijd naar die "arme" slechtverdienende moeder, en bijzonder weinig aandacht naar de goedverdienende vader, die na de scheiding nog jaren kan opdraaien voor het luie loeder.

Eigen schuld, in overleg, wat een onzin, de man moet werken en ideaal veel geld verdienen (ik (als man) heb geen probleem . Overigens waarom verdien jij niet veel geld, maar dat is niet jouw taak, jij moet zorgen voor kinderen en huishouden, waarom in overleg dat is geregeld. (Jij hebt getrouwd, dus niet zoveel klagen AUB)

Veel is voor mij erg herkenbaar anoniem. Helaas. Ik zit in op hande zijnde scheiding na huiselijk geweld. Ik kostwinner, man krijgt straks het huis, partneralimentatie en de helft van mijn pensioen en spaargeld. Ik moet er voor werken, hij alleen zijn hand ophouden. Geen kinderen.

Dankjewel voor je verhaal anoniem.

Alice.

Het verhaal gaat verder. De scheiding is voltrokken, de luie exman heeft de helft van alles meegenomen. In het ouderschapsplan hebben we een co ouderschap afgesproken, zodat onze kinderen hun ouders evenredig veel zien. Exman heeft een huurwoning in de buurt, waar ik voor betaal. 7 weken na de scheiding deelt mijn luie exman mee, dat hij 80 km verderop gaat samenwonen met zijn nieuwe vriendin. Die hij tijdens de scheiding heeft leren kennen. De kinderen hoeft hij niet meer, want hij heeft nu wel voldoende voor ze gezorgd. Meneer wil eerst lekker leven met de nieuwe vriendin, een baan komt later wel. Kinderen zijn alleen in de vakantie welkom, en 4 dagen per maand, verder niet. Hij draagt niet bij in de kinderalimentatie, want hij heeft geen inkomen.
Dus ik zit met een arbeidsongeschiktheid, moet een nieuwe baan vinden die voldoende betaald om ZIJN geld uit te kunnen betalen, ik dok in mijn eentje voor de gehele kinderalimentatie en ik zorg voor 85% voor onze kinderen.
Leve de sociale staat en de geweldige wetgeving in Nederland.
Want ondanks een ouderschapsplan, waarin dingen zijn afgesproken over zorgregeling voor de kinderen en de verhuizing, waarbij de woonplaats dichtbij zou worden gekozen, kan een rechter niet de verhuizing verbieden. En mag de exman gewoon 80 km verderop gaan wonen en zich onttrekken aan de zorg voor de kinderen.
Ik hoop, dat de wetgeving in Nederland veranderd gaat worden en dat een expartner verplicht wordt om zowel aan de zorg voor de kinderen deel te nemen als ook in de kosten deelneemt.
Want dit is te asociaal voor woorden.....

Ik ben ook weggegaan. Alcohol was de oorzaak. Heel lang volgehouden. Tot ik alleen nog naar gefrustreerd was. Ik vind het zo erg,. Toen ik weg was zijn er heel veel leugens uitgekomen. Mijn schuldgevoel is ook groot.
Maar als mensen verslaafd zijn kun je blijkbaar niet genoeg doen om ze te laten stoppen. Gezin uiteen gevallen en na 2,5 jaar nog geen vast huis. Baan kwijtgeraakt door alle stress. Ik wens je heel veel sterkte. Focus op leuke gezellige dingen. Zoiets.

Misschien kunnen jullie met elkaar in contact komen en elkaar steunen?

Dit verhaal lijkt het meest simpel.
Kun je het niet verder afpellen bij de mediator?
Wat is zijn bezwaar?
Zijn die overkomelijk?

en anders .. .GEWOON MEEGAAN...
Samen mekaar aankijken en zeggen dat je beiden volwassen bent.
Verdorie de kinderen verheugen zich er ook op..
Je kunt toch gewoon naast elkaar liggen zonder iets te hebben..

je hebt feitelijk 50% recht om dat te doen
succes.

Meegaan. Ik heb zoiets gehad met mijn ouders. Ze hadden lang gespaard voor ons, een reis naar de usa. Het was niet ideaal maar ik had het niet willen missen. Achteraf ben ik erg trots op ze, dat ze dat voor ons hebben gedaan.

Gaan!
Hoe oud zijn de kinderen? Misschien kunnen jullie wel apart slapen, elk bij een kind bijvoorbeeld. Die vinden dat waarschijnlijk nog leuk ook.

Je verantwoordelijkheid nemen voor de consequenties van jouw beslissing om te scheiden. Jij bent degene die de relatie beëindigd niet jouw man. De vraag 'waarom mag ik nou ineens niet meer mee' is dan ook eerlijk gezegd een behoorlijk naïeve en egoïstische kijk op de situatie. Dat jouw kinderen mama-kinderen zijn is misschien hoe jij het ziet, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn en indien het wel het geval is, laat ze dan gewoon eens een papa-vakantie ervaren. Kortom, niet meegaan en naar jezelf wijzen.

"en over het algemeen ondanks wetende dat de liefde tussen mijn man en ik over is(vanuit mijn kant) kunnen we wel nog lol hebben"

Dat vind jij. En misschien de kinderen een beetje? Maar je man blijkbaar totaal niet.

Wordt het wek een leuke vakantie dan?

Van jouw kant is de liefde over, maar jullie hebben samen besloten te scheiden?

Waar een wil is, is een weg. Financieel hoef je niet van hem afhankelijk te zijn. Ga werken, ga bijstand aanvragen maar maak jezelf niet wijs dat je financieel afhankelijk bent van hem. Als hij nou zelf weg zou gaan, zou je financiële afhankelijkheid verdwijnen? Als je echt weg wil dan ga je weg en zoek je een manier om het te redden zonder hem.

Zoals jij financieel afhankelijk blijft (volgens jezelf. Want wat houdt financieel afhankelijk exact in? Dat je zonder hem bepaalde dingen niet kan.) Dan blijf je bij hem.
Misschien moet je hulp zoeken om weg te kunnen gaan en jezelf toch te kunnen redden?

Zoals moet zolang zijn..

Mopperen dat mag en jij doet dat, jij kleef en hebt een inkomen, waar zijn de klachten? Nederland met mediators etc, dat is ziek, hij hebt werk, wat is te klagen, vergelijk jouw met mensen in Afrika etc.

Hoi Louisa
Ik zit in dezelfde situatie als jij, ben ook bezig met een woning te zoeken. Gelukkig heb ik m'n zoon die bij ons woont en een baan heeft. Ikzelf heb een klein inkomen waar ik geen huis van kan huren. Het is zo frustrerend dit. Ik begrijp wat je doormaakt, zelfde hier. Ik word hier heel moe van, en hoop dat ik snel hier uitkom. Zoals je ziet ben je niet de enige. Ik wens je veel sterkte.

Hoi Louisa en Maaike,

Bij mij precies zo' n situatie. Ik heb mij ook altijd qua baan/diensten aangepast aan de werktijden van mijn ex man. Het combineren van de zorg voor mijn 2 kinderen en mijn werk heb ik altijd heel zwaar gevonden. Daarbij heb ik veel meegemaakt in mijn jeugd en heb ik alleen nog een moeder wie in het verpleeghuis woont. Geen sociaal vangnet. Wel 3 hele lieve vriendinnen.

Mijn ex man heeft zich in een enorm tempo spiritueel weten te ontwikkelen en is zo te ontdekking gekomen dat hij niet meer met mij verder wilt. Dit vooral vanwege mijn depressies. Dit is een ruim jaar geleden, vlak voordat we zijn begonnen aan een rigoureuze verbouwing. Dus deze verbouwing ondergaan in de wetenschap dat het voor een ander zou zijn. Tegen beter weten in, in de hoop dat hij nog bij zou draaien.
Nu ruim een jaar later is de scheiding zo goed als rond en ben ik mentaal compleet ingestort. Op mijn werk, wat mij altijd zo ontzettend veel voldoening heeft gegeven,
heb ik mij ziek moeten melden. Angst- en paniekaanvallen en suïcidale gedachten hebben mijn leven beheerst. Het gaat nu iets beter maar het voelt nog steeds elke dag als overleven in een hel.
Ik merk dat ik nog veel van mijn ex- man houdt. Maar hij is compleet veranderd. Ik kan het nog niet accepteren dat het gezin uit elkaar wordt getrokken. I.t.t. wat Louisa aangeeft, hadden wij nagenoeg nooit ruzie. Dat is natuurlijk ook niet goed, maar voor de kinderen was het een veilige omgeving. Zij hadden de scheiding totaal niet zien aankomen. Hun leven wordt totaal overhoop gehaald. De oudste gaat naar de middelbare school, de jongste (wie hoog- sensitief is) naar groep 7. Ik maak mij zo' n zorgen om hen.

Ook ik heb geen zicht op een huis. Uitkopen of bij lenen (i.v.m. een koophuis) is totaal geen optie en pas een jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning. Particuliere huur veel te duur bij 20u werk. En uitbreiding van werk totaal geen optie, aangezien ik nu langdurig ziek ben en we bovendien geen vangnet voor de kinderen hebben. Mijn ex man ziet het probleem niet. Hij vindt dat de kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Hij is ook van mening dat zij zelf kunnen opstaan (m.b.v. de wekker) 5 dagen per week. Beiden hebben wij zeer vroege diensten. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap.

Het feit geen zicht te hebben op een huis en het feit dat ik niet inzie hoe het werk te combineren met de zorg/opvang voor/van de kinderen, breken mij totaal op. Ik maak mij de grootste zorgen om hoe het de kinderen zal vergaan.

Ik hoop snel een klein lichtpuntje te zien, maar deze is nu nog ver te zoeken.

Sterkte beiden!

ik snap je gedachtengang en angst.. maar met 20 uur werk en toeslagen en co ouderschap kom je een heel eind en kun je wellicht wel particulier huren. denk daarbij aan de huurtoeslaggrens. Zorg ervoor dat je niet meer dan rond de 30 k vermogen max hebt anders verlies je je toeslag.

maak eens een proefberekening op de website van de belastingdienst dan weet je het ongeveer.

toeslagen gaan in per de eerste van de maand let daarop als je verhuist.

verhuis je bijv. op 2 april dan heb je die maand geen recht, zet je de verhuisdatum op 31 maart dan heb je per 1 april wel recht.

De angst maakt je het meest onzeker , toch komt alles stap voor stap op zijn pootjes terecht

Beste Louisa,

Ik heb een vergelijkbare situatie. Ik raakte in een depressie met alcohol nadat ik 9 jaar lang voor onze drie kids zorgde. De depressie kwam nadat onze vierde kind 1 werd ongeveer.

Dit kwam door meerdere dingen. Corona en het overlijden van mijn vader. Maar ook tijdens de zwangerschap verhuizen en een puppy. En nog zooooveeeel meer. Ik voelde mijn man tussen mijn vingers wegglippen en ik begon de moed te verliezen.

Hij heeft in mijn depressie zijn best gedaan om te laten zien dat hij er voor me zou zijn. Ik ben hem daar ook dankbaar voor geweest en ik heb het hem meerdere malen aangegeven.

De afstand die hij nam daarna, net als bij jou, bleken later een voorbode te zijn van het feit dat hij een ander had ontmoet. Een andere man wel te verstaan.

Ook voor onze kinderen vind ik het hartverscheurend. Met name omdat mijn man beweerd bi te zijn en de schuld bij mij neerlegt. Mijn intuïtie zegt me dat hij gewoon altijd al homo is geweest.

Helaas zijn wij nu beland in een vechtscheiding. Het is zo hard en vreselijk allemaal. Ik huil elke dag.

We hebben nu co-ouderschap. Het gaat niet soepel. De dagen dat ze bij hem zijn, neem ik echt de tijd om mezelf terug te vinden en langzamerhand moet ik gaan werken.

Hij betaalt namelijk ook nog eens niks. Ik ben nu op deze site, omdat eigenlijk iedereen om me heen me behoorlijk steunt, maar allemaal hun eigen leven hebben. Ik gun ze dat ook. En mijn eigen leven is weg.

Dit gaat allemaal nog een staartje krijgen voor de kinderen, die allemaal nog jong zijn. Ik maak me ook ernstige zorgen om hun ontwikkeling.

Ik wens je sterkte.

Hallo Louisa
Je uitgangspunt is verkeerd je hebt van uit de ander geleefd
je moet voor jezelf gaan leven.
Dan gaan deuren weer open en komt het perspectief
ik ben aan het scheiden ik zie het als een nieuwe kans
een nieuwe liefde te krijgen
woonruimte is altijd een probleem
ik wil graag met je praten
maar hier contact gegevens plaatsen lijkt me nogal riskant

Ik doe ook NIETS thuis, ik kan niet lopen, ik heb emobolie/trombose, problemen met lever (mijn schuld), embolie/trombose, Tinnitis, .. Desalniettemin veel gewerkt in het verleden en genoeg geld (dat helpt).
Mijn vrouw doet bijna alles.

Waarom niet zorgen over jouw man, vechten is slecht.

Je bent getrouwd en jij (ook jouw man) hebben een belofte gemaakt (wat betkent dat tegenwoordig)

Sorry,jij hebt hersenen, waarom heb jij getrouwd (mensen veranderen, niet daarna mopperen AUB)

Louisa
Ook ik ben net twee weken bij mijn man weg.
Hij wilde niet meer na 35 jaar.
Ik was vanaf het begin stapelverliefd op hem en ik heb altijd de signalen gezien dat hij met andere vrouwen flirtte en als we in gezelschap waren hij liever met andere vrouwen praatte als met mij.
Toch bleef ik hem trouw.na mijn post parfum depressie kon hij niet met mij dealen zei hij en heeft toen vier maanden een (geheime)relatie gehad.
Na onze tweede kind en weer een post partum depressie had hij weer een affaire die wel is uitgekomen en met die kwam ook de eerste uit.
Zijn reactie was ach één of twee keer dat maakt toch niks uit.
Toch bleef ik trouw maar wantrouwde hem wel omdat het gedrag met naar andere vrouwen kijken,praatten,aanraken niet veranderende
Hij deed niks om mijn vertrouwen terug te winnen.
Na veel gesprekkken,discussies(die ik niet kon winnen omdat hij gelijk zijn stem verhief)
Had ik gevraagd om even met zijn tweeen weg te gaan evt relatietherapeut.
Maar hij had nergens zin in.
Tot overmaat van ramp overleed mijn moeder in augustus jl. en raakte ik weer in een soort depressie.wederom kon hij hier niet mee om gaan en besloot in februari de relatie te beëindigen.
Nu voel ik me leeg,aan de kant geschoven en een nieuwe depressie steekt de kop op.
Mijn toekomst?welke toekomst……..kan moeilijk alleen zijn
Xxxx bianca

Ik zat zelf in mijn relatie met mijn exvrouw die mij geen echte eerlijke kans wilt geven op verbetering, alles op mij afschuift. Niks wilt weten van therapieën of psychologen omdat ze gewoon vind dat het vanaf het begin goed had moeten zijn. Het is oneerlijk als er geen liefdeshandleiding is en iedereen door het leven probeert te navigeren door zijn of haar best te doen maar soms fouten maakt en niet vergeven kan worden.

Hier ook, man niet al lang met issues en kan dingen niet verwerken. Nu heeft hij gezegd dat hij wilt scheiden. Terwijl hij niks wilt qua hulp. Je staat gewoon machteloos.

Hier ook: 12 jaar samen, 6 jaar getrouwd. Sinds 3 jaar een droomwoning. Komt er ineens mee dat hij wil scheiden. Daarna dat ie ook nog eens verliefd is op een ander, toen nog het nieuws dat ie kennelijk al jaren niet meer gelukkig is. Ik hou zielsveel van hem en wil hem absoluut niet kwijt, maar een kans krijg ik niet. Van therapie wil ook hij niets weten

21 jaar samen waarvan de laatste 5 jaar echt wel een dingetje is. We hebben 3 kinderen (14,12,5). laatste is een lieve meid. Ik ben een paar jaar geleden ff er tussenuit geweest, slechts een paar weken. Daarna ben ik naar psycholoog gegaan met een vervolgstap door een andere partij. Dat ging geld kosten maar ik had het er voor over. Zij gooit de deur dicht en zegt dat het niet aan haar ligt. Dus kans op hereniging zat er ook niet. Ik werk, zij niet. Ik draag bijna alle kosten, zij niet. Ik vroeg aan haar: nu alles zo duur is geworden kan je toch ook meehelpen aan de financiele situatie. Dat doet ze een beetje. Maar de stres is thuis gewoon niet uit te houden. Ze wil gewoon nergens aan meewerken en dat is echt lastig. Momenteel verblijf ik bij mijn broertje. Het is geen echte uitzicht zo. Ik kan zo niet verder.

Beste ik heb vandaag ook de bom gehad 3 kindjes 10 jaar alles gegeven ineens voelt ze niets meer, en kwam ik erachter dat ze opdating site's zat te sturen met andere venten de adredaline vloog door mijn aders ben er kapot van gewoon uit het niets, alz ik praat over therapie etc wil ze er niets van weten, ik voel mij verloren mijn dochter 3 jaar zoontje 7 en 6 ben volledig op alles kapot van de ene op de andere dag

Hallo ik woon sinds juli alleen en ook gescheiden na 27 jaar samen .. ik heb zelf de beslissing genomen omdat ik heel ongelukkig was in onze relatie
Nu is er periode waarin ik heel veel onbegrip en boosheid vanuit omgeving ervaar wordt nog steeds als de schuldige aan zien de dader
Wat problemen ook met de kinderen die niet willen komen en de papa die nu zo iets heeft van zit maar op de blaren … voel me heel alleen ook al nog steeds zeker van mijn beslissing

Dit is wat nu bij mij gebeurd, echter is de vrouw in dit verhaal de persoon die t geen eerlijke kans wilt geven en op is.

Al 20jaar samen, waarvan 3jaar getrouwd. Mijn man is zoo ongelukkig, hij doet zijn best maar ik werk als irritatie voor hem. Hij ergert aan alles wat ik doe en zeg. Loop een beetje op de tenen thuis. Ik krijg het gevoel dat ik nooit goed genoeg kan zijn. Hij is sinds we getrouwd zijn en kind hebben niet meer zoals het toen was. Hij leeft in verleden. hoe toen prachtig was, toen we geen kinderen hadden. Pandemie heeft veel veranderd, werkt sindsdien thuis. Hij ergert zich zelfs als ik thuis kom en blij ben. Ik ben niet uit of depressie bij hem speelt of omdat hij niet wil toekennen dat liefde over is bij hem. We hebben zeker nog goede momenten maar ik krijg sterk het gevoel dat hij eigenlijk moe is van mij. Dus ik vrees dat ik dit ook ga horen op zeer korte termijn. Wat je man zegt. ik wil het niet meer.

Sandra waarom was je ongelukkig in je relatie? nooit gecommuniceerd met elkaar?
Samen praten en kijken waar het aan ligt had misschien geholpen maar het is wel lastig om over je gevoelens te praten.

Wat een herkenbaar verdrietig verhaal. Hier 23 jaar samen, laatste jaar struggles maar ik dacht dat we het goede pad gevonden hadden tot dat hij vorige week zei dat hij weg wil, niet gelukkig is en het niet meer trekt. Ik ben kapot. Twee pubers thuis, een huis wat we aan het verbouwen zijn. Wat een stress en zo ontzettend pijnlijk. Ondanks dat we gewoon met elkaar praten en weten dat we het huis af moeten maken (voor een van de twee die er blijft wonen of voor de verkoop) en we kinderen hebben blijven we dus nog wel met elkaar in gesprek. We moeten maar oh wat doet het pijn te wonen met iemand die niet bij je wil zijn

ik lees nu je reactie en wat een droevenis voor je. Ik hoop dat het inmiddels een beetje beter is geworden voor jou en de kinderen.
Veel sterkte

Egostic i have to say

Mopperen, mopperen, geen respect, dat was voor leven in goede slechte tijden. Kinderen willen, is dat voor kinderen of voor jouw?
Jij hebt een keus gemaakt, en nu weg gaan??

Hoi Annie,
Je verhaal is heel herkenbaar! Ik ervaar, voel en denk precies hetzelfde. En ook ik heb al met veel mensen gesproken. Ik blijf in dezelfde cirkel denken. Mijn hart wil niet meer en mijn hoofd voert hevig verzet.
Ik ben echter al ruim 15 jaar ouder en een aantal kinderen verder. Ook in het begin van onze relatie had ik twijfels. Daarna stapte we in de trein van trouwen en een gezin stichten en raakten mijn twijfels op de achtergrond. Maar sinds 5 jaar zijn ze terug en worden steeds heviger. Omdat er kids in het spel zijn, vind ik de stap nu nog lastiger. En heb ik zo'n spijt dat ik destijds nooit de knoop heb doorgehakt....Dus Annie, volg je hart! Wacht niet te lang!
Ps ook ik probeer dat ook nu alsnog te doen, maar het definitieve besluit is zo pittig.....

Fijn hé om hier herkenning te vinden. Ik ben inmiddels wat tijd verder. Ik kan de andere man niet loslaten maar mijn hoofd verzet zich zo hevig. Ondertussen gaat mijn partner er bijna aan onderdoor door alle twijfels en doordat ik niet kan zeggen ik ga voor ons vechten. Het is zo vermoeiend. Ik heb besloten nu geen rigoureuze beslissing te maken omdat er ook verliefdheid speelt. We zitten in een soort therapie en heb besloten mezelf tot eind van het jaar te geven om te ervaren of het gevoel terug komt en of ik open kan staan voor de inzichten die mijn partner heeft. Het is mijn hoofd die zegt dat ik dat moet doen. Als ik dan nogsteeds dit gevoel ervaar of de andere man niet los kan laten is dat voor mij ook een antwoord. Ik wil inderdaad niet blijven hangen, als ik niet waak zou dit zoooo lang kunnen duren en is voor niemand eerlijk.
Ik kan me voorstellen dat het met kinderen in het spel helemaal ontzettend moeilijk is. Hoe ga je het aanpakken? Wil je nog dingen onderzoeken samen of ben je al uitgecheckt?

Gras is groener aan andere kant? Verliefdheid, onzin, na 2 jaar dat is weg, wat jij wilt van leven (goede restaurants, misschien zwemmen, goede relaties met familie) Verliefdheid, voor max 2 jaar, dan goede relaties, wat wil jij.
Ik ben 20+ jaar getrouwd en prima, maar verliefdheid ???
Zeer goede couple , zij doet goed en ik ook (denk ik)

Praktisch zijn is key.

Helemaal geen sympathie, trouwen is voor goede en slechte tijden, waarom ben je getrouwd? Gras is niet altijd groener aan de andere kant.

What a shit, very egoistic.

Hoi Kat,

Ik herken me enorm in jouw verhaal. Ik loop tegen precies hetzelfde aan. Helaas geen tips voor je, maar wilde je even laten weten dat je niet de enige bent.
Het meest pijnlijke vind ik dat zij nu voor mijn kinderen zorgt als ik ze moet missen door haar. Ze is de hele tijd met mijn meisjes bezig. Nagels lakken, haren met een krultang bewerken, andere soort kleding voor ze kopen en oneindig veel. Ik haat het!

Je moet je realiseren dat die andere vrouw eigenlijk niet zoveel met de situatie te maken heeft, denk ik. Het was je man die al deze keuzes maakte en die jou pijn deed dus het heeft geen zin dat op de andere vrouw te projecteren. Het is wel heel begrijpelijk en ik zou dat mens ook niet kunnen uitstaan en gevoelsmatig niet in de buurt van mijn kinderen willen maar het heeft geen zin om jezelf van binnen te verscheuren hiermee want de situatie is nu al eenmaal zo. Het beste is op jezelf en je kinderen focussen en zo sterk mogelijk proberen te zijn in je gedragingen. I've been there, dus het kan. Ik liet het vrij snel los en omarmde de andere vrouw sort of, al had ik daar geen zin in van binnen. Ik gedroeg mij zo sterk daarin, dat ik mijzelf al snel beter voelde en begon te stralen. Ik stond boven al dat irritante gedoe van ex met nieuwe partner. Ik kreeg toen ook een nieuwe partner en starte zelf ook een nieuw leven geestelijk. Heel bewust. En wat gebeurde? Mijn ex was zo jaloers als het maar kan om mij zo te zien stralen en krachtig te zien. Hij begon spijt te krijgen en wilde mij terug en zijn nieuwe vrouw dumpen. Daar was het mij niet om te doen dus ik wimpelde dat af en ging permanent verder met de nieuwe partner. Maar het voelde wel verdomd goed! Ik zei tegen mijn ex-partner dat ik loyaliteit belangrijk en ik dat bij mijn nieuwe partner meer ervaar. Ik zei er ook nog bij:"Eigenlijk moet ik je bedanken dat je mij hebt verlaten anders had ik nooit zo'n loyale partner gevonden. Ik ben zoveel blijer nu! " Ik zei dat niet om te stangen trouwens en voelde nog hartstikke veel pijn op dat moment maar ik dacht:"Ik ga niet stilstaan voor jou terwijl jij gewoon verder gaat. Ik ga ook verder en tien keer zo sterk als jij! " Mijn nieuwe relatie is nu ook sterker dan die van mijn ex en nieuwe vrouw. Vanaf het moment dat ik de ex en zijn vrouw losliet werd mijn leven eigenlijk direct beter dan die van hen. Het is geen wedstrijd, haha zo klinkt het😄, maar krachtig handelen, al voel je het niet zo in het begin, kan je echt vooruit helpen. Be the classy, kind, loving lady en vergroot je kracht. Die andere vrouw is maar een bijproduct, ze hoeft verder niet belangrijk te zijn. En als zij aardig is tegen je kinderen, heb je ook mazzel want zij had ook een gestoorde gek kunnen zijn. Laat haar lekker vaak oppassen en ga lekker uit eten met je nieuwe man. Zij wil toch perse een man met kinderen? Dan horen de 'lasten' er ook bij. Lekker juist zo'n extra oppas! Haha.

Als je dit zo laat doorgaan en geen drastische beslissing neemt
dan ben je straks zijn concubine die je roept als hij wat van je wilt.
Ik weet het het is zo pijnlijk, je moet jezelf bij elkaar rapen
en voor jezelf gaan leven nu ben je een gevangene van de situatie
getraumatiseerd of niet

Makkelijk voor mij (ik ben een man overigens), als mijn vrouw vreemd zou gaan (makkelijk van balkon springen (12e verdieping), met trouwen dat is voor het leven, niet mopperen, goede leven gehad, geen oorlog, ik begrijp eea niet.

Natuurlijk problemen, iedereen heeft dat, maar trouwen is een commitment.

Inge seijkens

Jammer dat er maar zoveel aandacht wordt aan besteed van hoger op want het is letterlijk de melk bij de kat zetten. En als er dan iets gebeurt ben jezelf nog gesareld.

Dank je wel voor het delen van je herhaal, zo herkenbaar en ik zit er midden in. Veel onmacht. Onzekerheid toekomst. Denk dat alle gevoelens die je ervaart mij ook nog weten te vinden straks als we uit elkaar zijn. En dat is niet gek. Het is ook niet niets en het is helemaal logisch dat je je zo voelt.

Hallo C,

Ik zit in een soortgelijke situatie als die van jou. Ik zal het even toelichten. Ik ben 27 jaar oud en ben 5 jaar getrouwd geweest, 6,5 jaar samen en jaren terug verkering gehad voor een jaar op onze 17e. Geen kinderen. In al die jaren dat we getrouwd zijn ervaarde ik al vanaf het begin dat mijn man allerlei mentale problemen heeft. Dat vond ik best en geloofde er echt in dat ik hem kon helpen en steunen om mentaal weer volledig gezond te worden. Vooral aangezien hij helaas niemand om zich heen had die het wat kon schelen terwijl het heel duidelijk te merken was. Ik heb tijden meegemaakt dat ik me kapot heb gewerkt om de vaste lasten te kunnen betalen, terwijl hij maandenlang zonder inkomen thuis zat vanwege depressie. Ik heb ook tijden meegemaakt dat hij wel actief was en werkte, maar alsnog niets betaalde. Tot ik op een dag weigerde nog ergens voor te betalen, waarna hij enigszins verantwoording begon te krijgen. Maar daarna voor ik het wist raakten we dakloos. Maanden later heeft hij ons nieuwe huis geregeld en de huur en borg en al betaald, maar de volgende maand ging het alweer mis. Achterstand met te laat betalen. De maand daarop ook. En daarbij hevige geluidsoverlast met allerlei klachten van buurtbewoners aan de huisbaas gemeld. Met geluidsoverlast bedoel ik hem die allerlei deuren en spullen in huis kapot slaat. Mij gelukkig niets overkomen, maar het zou maar een keer uiteindelijk gebeuren. Nou kreeg ie een laatste kans om aankomende maand wel op tijd netjes te betalen, weigert hij dat. Hierop heb ik hem het huis uit gezet. (Wetende dat hij zo diezelfde dag nog tenminste 5 deuren heeft voor langdurig logeren en financieel makkelijk in staat is om zsm huis ergens te huren of hotel te boeken.) Ik vind het zeer triest en laag dat hij familieleden van mij vertelt dat hij nadenkt of hij het wel of niet gunt de aankomende maandhuur voor mij te betalen. Op het moment verdient hij duizenden euro’s en ik zit in de ziektewet en kan daarmee niet betalen. Maar ik red me wel. Zal wel moeten. Ook ter info. In onze jaren samen ben ik meerdere malen bedrogen, met eigen ogen gezien en toegegeven. Heeft hij meerdere verslavingen gehad zoals gokken, jointjes roken, alcohol, noem maar op. En financieel ruim 20 duizend euro elke maand zijn CJIB schulden afbetaald dmv beslag op mijn inkomen. Mijn ontslagvergoeding van paar duizend heeft ie me ontnomen. Eveneens mijn schadevergoeding van paar duizend van een auto-ongeluk. Dus je kan kortom zeggen dat hij miljoen nieuwe kansen heeft gehad en ik dit keer toch wel de scheiding doorzet. Dus als advies zou ik zeggen indien je een van deze dingen hebt gedaan bij je vrouw, spreekt voor zich dat je op afstand fouten moet goedmaken. Indien het niet het geval is zou ik kijken aan de hand van haar inkomen of het haalbaar is voor haar. Zo niet, ieder geval voor een paar maanden bijschieten en daarna ieder eigen verantwoordelijkheid. Hoop dat dit je een beetje helpt. Misschien heb jij ook wat advies voor mij. Groetjes

Er uit gegooid en je betaald nog haar huur ...?
wat ben je voor watje kom eens op voor jezelf
Het is voorbij tenzij je nog aan het laatste stro halmpje wilt vastklampen en met de kinderen komt alles goed

Hoe kan jouw uit het huis zetten?

Hoi Mandy,

Ben voor de 2e keer in een scheiding beland.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat het altijd oneerlijk aanvoelt.
Maar dat geld vaak voor beiden.

Zet je emoties opzij en probeer dingen af te ronden en goed te regelen.

Dan creëer je voor jezelf ook rust.

Bedankt, Dennis voor je reactie. Wat naar zeg voor de 2de keer, dat "gedoe"
Vooral dat laatste is denk ik heel belangrijk.
Jij succes en nogmaals bedankt

Hoi Mandy

Het zou goed zijn als je je grenzen bewaakt.
Ook goed aangeven als hij er overheen gaat.
Ik merk aan je verhaal dat je dat veel beter kan. Google maar eens naar grenzen aangeven. Je zal zien hoeveel je daar over kan lezen.

Wat de buitenwereld denkt is niet belangrijk. Over je ex praten met anderen kan gaan escaleren en dat is niet goed voor je kinderen. Probeer zoveel mogelijk leuke dingen met je kinderen te doen, zo blijft je band met hun goed.

Ik ken jouw hele verhaal natuurlijk niet maar ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt.

Groetjes Karin

Voor trouwen maak jouw beslissing, is dat echt voor het leven, als ja, graag trouw blijven voor jouw beloften (voor het leven).
Scheiden voor mij is geen optie, een belofte is gemaakt (wat betekent dat, natuurlijk mensen kunnen veranderen, dementie, Alzheimer, kanker, ... loyaliteit is belangrijk.

Helemaal geen sympaty, ziek is mijn opinie

Als je houdt van je kinderen, ga je naar je huidige vrouw toe en neem je haar mee naar een therapeut en ga je haar diepste kern leren kennen en laat je jouw diepste kern en verlangens zien. Het zal je verbaast staan hoeveel ze voor je over heeft. Het red je emotionele welzijn van je kinderen en je leert ze dat liefde overal te vinden is. Die vrouw van 5 kinderen moet jouw voorbeeld zijn om het anders te doen. Scheiden is nog meer lijden!!!!

Soms is de koek gewoon op Anna
investeren in een vrouw die niets beantwoord gaat
je relatie van kapot . Het is water naar de zee dragen
een vrouw die de kinderen altijd op een zet en je het gevoel geeft een van de kinderen te zijn

Precies, soms is het gewoon op maar hey, men gebruikt de kinderen als excuus om maar niet verlaten te worden. Liefde is niet overal te vinden en nee je blijft niet bij iemand omdat diegene veel voor je over heeft. Waar je op doelt Anna is geen liefde maar ruil handel, “ ik doe dit voor je dus je moet van me houden, ik heb dit voor je over zie je niet dat ik van je hou.” Liefde is puur, onafhankelijk en niet afhankelijk, een gevoel dat je niet creëer door dingen voor een ander te doen. Want als je vandaag stop met wat je voor een ander doet of hoeveel je voor een ander overhebt, is die liefde daarmee klaar? Je leert je kinderen de soort liefde wat altijd afhankelijk moet zijn van wat een ander voor ze overheeft. Liefde is zeker niet bij elkaar blijven vanwege de kinderen.

Ook mijn ex partner wil gezamenlijk gezag over onze bijna 4 jarige. We hebben nooit samen gewoond en ik vrees de dag dat hij gezag krijgt. Ik weet nu al dat alles moet zoals hij wil. Er was een duidelijke reden om niet met hem te gaan samenwonen. Mensen spreken van een vechtscheiding of vechtbreuk. Maar er is er echt maar 1 die wil vechten. Ik vraag me af, hoe schadelijk dit voor een kind is, gebracht worden naar een vader die aan de deur al boos naar de moeder kijkt. Ons kind wil nooit naar haar vader, maar hij heeft 50% recht op haar. Ondanks dat hij haar voortdurend onderbrengt bij zijn 74 jarige oma. Je kunt er niets aan doe. Vaders zijn vlekkeloos en alles in onze wetgeving. Zogenaamd voor het kind. Ook deze vader had weinig oog en zorg voor dit kind en nog steeds, maar dat doet er niet toe. Halleluja voor de vaders en aanpakken van al die gestoorde borderline moeders.....

Gewacht tot jongste bijna 16 was. Dat zegt denk ik genoeg over hoe vele vrouwen zich niet veilig genoeg voelen om te scheiden. Meestal trouwens vanwege angst geestelijke veiligheid kinderen. Die mishandeling wordt namelijk niet gezien

Laat het los, en ga voor jezelf leven

Wat een onzin. Neem ieder toch een eigen plek. Ik denk dat de kinderen alleen maar in de war raken. Jouw partner 1 week in het huis en jij de andere week. Sorry maar de kinderen zullen hierdoor beschadigd raken. Bizar om te zien dat er een soort ruil van de wacht wordt gedaan terwijl kinderen beter bekend moet raken met ieder ouder een eigen huis. Daarnaast leveren je partner en jij privacy in. Zo ga je niet door met een eigen leven. Vraag me oprecht af welke idioot zo’n constructie bedenkt!

Denk ook niet dat het gaat werken.
Mijn partner kwam ook met dit idee.
Dit was het beste voor onze dochter.
Maar heb dit idee afgewezen.
Het is namelijk niet het beste voor mij.
Waar ga je die week dat je niet in je eigen woning mag heen? Huurhuis/ouders/vrienden?
Trouwens heb haar ook niet het huis uitgezet, ondanks dat ze een ander heeft.
En plaatst ze mij indirect wel uit huis.
Deze oplossing is een noodgreep geen oplossing op geen enkele manier.
En dan om de week in een huurhuis en vervolgens om en om in je eigen woning om de beurt.
Dan kom je niet los van elkaar.
Blijf dan bij elkaar om de kinderen.
Eens met bovenstaande reactie.

Deze optie hebben wij ook overwogen en de meiden (toen 15 en 17) voorgelegd, maar die vonden het een vreselijk idee. Toevallig noemde mijn jongste, nu 18, het afgelopen weekend en hoe blij ze was dat we dat niet hadden gedaan.

Dit is hoogsten een tussen oplossing, maar zou geen langdurige optie moeten zijn,

Ja ik heb een hele goede tip: jullie zijn beiden voor 50% verantwoordelijk, hij maar jij ook !! Praat daarover
Denk vervolgens diep na over en sta (eindelijk) voor datgene wat goed is voor jou. Het thema van „verantwoordelijkheid“ zal je niet meer loslaten , maar hem ook niet (hij is zelf verantwoordelijk voor blijven staan en accepteren dat hij geschoffeerd wordt)
Het zal jullie mogelijk ook dichter bij elkaar kunnen brengen
Succes
Meer kan ik er niet van maken (laat het maar binnenkomen!)

Ga naar een juridisch loket.
Afhankelijk van je salaris hoef je vaak alleen een eigen bijdrage te betalen.
Echtscheiding kan binnenkort ook via gemeente is vandaag in commissie familie recht besloten, een mediator kan ook hulp bieden in deze, scheiden kan ook via hem, dat scheelt enorm in de kosten.
Maar hoe dan ook negeer niet, probeer je te uiten, mijn vrouw praat nu al 7 maanden niet tijdens vechtscheiding en is niet eerlijk, het is niet uit te leggen wat voor pijn dat veroorzaakt bij de ander.
Of ga met een mediator praten een belletje is vaak genoeg., en gratis.
Leg het je kind uit, daar deze indien hij het niet gaat begrijpen ook het slachtoffer, in een scheiding zijn er alleen maar slachtoffers.

Die gevoelens zijn normaal. Het komt mede door het feit dat er nu iemand anders is in zijn leven. Je voelt je vervangen maar eigenlijk is dat niet zo. Jullie zijn uit elkaar en waarschijnlijk voor een goede reden. Als hij nu gelukkig is met een ander, betekent niet dat jullie samen gelukkig zouden zijn. Bedenken waarom je het zo’n goede reden vond om uit elkaar te gaan, je wist het 100% zeker, dat veranderd niet. Wat wel is veranderd is dat hij doorgegaan is met z’n leven.

Beste, Ik begrijp hoe dit voor jou voelt want ik heb dit ook meegemaakt en nog steeds. Ik ben ondertussen al 10 jaar gescheiden maar mijn ex heeft pas 1 jaar daarna iemand anders leren kennen. Mijn dochtertje was 2.5 jaar en mijn zoon 5. Toen mijn dochter naar huis kwam en het zei dat papa heeft iemand anders en ze heeft mij een kusje gegeven was ik kapot van verdriet. Ik ben met mijn ex met een EOT gescheiden. Daarna zijn er nog veel problemen geweest dit over het hoederecht van de kinderen, dus ik heb ondertussen ook een hele weg afgelegd met advocaten etc. Vreselijk wel voor jou dat je zo uit elkaar moet gaan. En dat zorgen voor je kinderen dat gevoel ken ik volledig. Het maakte me in het begin echt onzeker en ik wist met mezelf geen blijf. Maar iedere situatie is anders. En hoe is de regeling met je dochtertje?

De regeling met mijn dochtertje is hetzelfde als met mijn zoontje om de 14 dagen een weekend bij de papa, maar het doet zo veel pijn om te weten dat in zijn weekend ze samen zitten met haar en dat zei mijn dochter behandelt als haar eigen kind hoe kan ik mij daar in godsnaam ooit bij neerleggen dat zei nu in hun leven zit. De papa spreekt er zelfs al over om samen te gaan wonen met haar dat is echt de hel voor mij ik heb het gevoel dat ik dit echt niet aankan.

Er is denk ik geen andere manier het neer te leggen dan acceptatie Kristy. Ik begon ook met een omgangsregeling en langzaam mijn dochtertje min of meer kwijtgeraakt. Ik wil er zo graag wat aan doen maar haar zien terwijl ze eigenlijk niet wil gaat me wat te ver. Ik zou nog veel meer willen zeggen of er over mailen met iemand maar belangrijker is denk ik samen het er het beste van te maken. En niet teveel papa's nieuwe situatie bespreken tenzij je dochter daar zelf mee komt, en wees dan nog zo neutraal mogelijk.

Kinderen willen beide ouders niet teleurstellen en een loyaliteitsconflict is zo ontstaan. Mijn dochter zei dat zo mooi toen ze vroeg hoe het vroeger ging en ik haar alle bagger voorlegde. Ze zei: 'Stop maar pap, ik wil graag hetzelfde blijven denken over mama'. Het is dan aan jezelf of je dat respecteert maar als je dochter's belang echt op nummer een staat kun je niet anders. Veel sterkte ermee.