Deel je verhaal
-
Ik wil mijn man het huis uit op een goede manier, iemand ideeën? (Verhaal 70)
Mijn man is voor de zoveelste keer werkloos en nu het vakantie is, maakt hij geen aanstalten om werk te zoeken want de kinderen hebben toch ook vakantie. Hij slaapt wanneer hij wil, staat op wanneer hij wil, doet wat hij wil ... alleen scheiden wil hij niet want ja, waar moet hij dan naartoe. Ik wil mijn man het huis uit op een goede manier, iemand ideeën?Anita> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Mijn man wil ook niet scheiden, hij is werkloos, zoekt geen werk en doet eigenlijk alleen waar hij zin in heeft. .en als je er iets over zegt wordt hij agressief.
Maar scheiden, tuurlijk niet, dan zou hij alles zelf moeten doen dus blijft hij ons terroriseren. De enige mogelijkheid us dat hij verdwijnt....Anoniem> 2 jaar geleden
-
Ik voel me niet los van mijn ex (Verhaal 69)
Gescheiden, volwassen kinderen en een ex die hoop blijft houden dat het ooit weer goed komt en niet openstaat voor een andere vrouw. Op zich is het contact hetzelfde enigszins als in ons huwelijk. Totdat ik een andere man tegen zou komen.. dan weet ik dat hij ontzettend gekwetst raakt .
Ik voel nog steeds dat ik niet totaal “vrij” ben om te doen wat ik wil.. dwz als ik met vriendinnen iets onderneem, prima. Voel die ketting om mijn nek en kan dus niet openlijk vertellen dat ik wel iemand , een man dus, zie en mee om ga.
Ik voel me niet los van mijn ex. Bang om hem nog meer pijn te doen, vind dat heel erg moeilijk en zielig voor hem. Nu gaan we (nwe vriend) waarschijnlijk op vakantie.. ik laat altijd weten waar ik ben en met wie. Probleem is dus dat ik mijn ex niet wil kwetsen dus houd ik alles geheim, ook voor mijn kinderen terwijl ik in principe erg eerlijk en oprecht ben.. ik haat dit gedrag van mezelf om anderen te sparen.. ik wil openlijk kunnen zijn naar kinderen en ex. Hoe pak ik dit aan ?? Ben bang dat dit de vriendschap tussen mij en ex kapot maakt.Ann> 2 jaar geleden -
Depressie ptss angst en paranoïde klachten en een burn-out (Verhaal 28)
Hoi! Ik ben Bas 30 jaar ongeveer een maand nu officiëel gescheiden, van mijn vrouw +\- 8 jaar samen en een dochter van 6 was werkzaam in de horeca ; zit een jaar thuis met depressie ptss angst en paranoïde klachten en een burn-out
De leegte de eenzaamheid de emoties de achtbaan, het was de eerste 2 weken heel erg heftig, eenzaamheid somber alles wat klote alles zat tegen geen energie vreemd huis ( ben het huis uit gegaan) geen werk geen collega’s geen dagelijkse routine, alles was weg! Alles waar ik me aan vast hield me hele veiligheid weg. Na 2 weken ging het iets beter ik begon me draai te vinden in me nieuwe huis, en begon de nieuwe mogelijkheden te zien. Nu sinds 2 dagen weer een terug val , bevangen door eenzaamheid sombere toch wel depressieve gevoelens , niet meer zien zitten , het idee nooit meer gelukkig te worden. Had ik wel moeten scheiden en ga zo maar door, de scheiding was een goed doordachte keuze die we samen in goed overleg en meerdere gesprekken besloten hebben, mijn vraag aan jullie is :
Is het normaal zulke sombere gevoelens te hebben?
Is het normaal en hebben jullie dit ook, op een neer te gaan goeie dagen en zeer slechte dagen?
Word je ooit weer gelukkig met wel is waar een andere vrouw?
Vind je ooit de rust en de acceptatie van alles?
Groetjes BasBas> 2 jaar geleden-
Ja ik ben nog maar net aan het scheiden en maak net hetzelfde mee als u. Depressieve klachten, niet kunnen slapen, geen zin om op te staan. De ene dag is al wat beter dan de andere maar toch. Het ging al een hele lange tijd niet meer goed in onze relatie en toch zit ik met een enorm schuldgevoel. Voel me erg eenzaam en kom nog amper buiten.
Deborah> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hoi bas,
Ik zit er ook middenin, na 32 jaar besloten uit elkaar te gaan , mijn keuze met soms weer spijt om het gemis, de eenzaamheid geen zin soms in de toekomst.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze rot gevoelens.
Helaas ik ben nog aan t begin.
Veel sterkte gewenst.Mo> 2 jaar geleden
-
-
Ik mis de kinderen zo dat ik toch maar bij hem slaap (Verhaal 60)
Na 18 jaar in een toxische relatie te hebben gezeten, ben ik vorige jaar weggedaan bij mijn man. Scheiding aangevraagd en akkoord gegaan met een co-ouderschapsplan. Het valt mij zo ontzettend zwaar om de kinderen niet bij me te hebben, dat ik zelfs in zijn week toch maar bij hem slaap en een relatie met hem heb. Gelukkig gaat het prima, hij is niet meer geweldig, maar mijn zelfrespect is helemaal kapot. Dat vreet enorm aan mij, maar aan de andere kant vind ik het fijn dat ik bij de kids ben.Heleen> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Wat zwaar voor je! Maar ik begrijp je omdat ik net hetzelfde voel. Omdat ik weet dat mijn man niet voor de kinderen kan zorgen, vraag ik geen scheiding. De kinderen zouden doodongelukkig zijn bij hem en dat wil ik ben niet aandoen dus ik blijf ..
Anoniem> 2 jaar geleden
-
Ik ben al heel lang niet meer gelukkig (Verhaal 68)
Ik ben al heel lang niet meer gelukkig....ik heb nu éénmaal de verkeerde man gekozen, dreigend en agressief ...als het niet loopt zoals hij wil ... intussen 2 kinderen en omwille van hen durf ik niet op te stappen. Ik wil hen niet alleen bij hem achterlaten. Zij hebben er ook niet zoveel last van, ik loop op de toppen van mijn tenen .. maar ik ga er zelf wel onderdoor 😕Anoniem> 2 jaar geleden -
Je zult maar voor de verkeerde man kiezen (Verhaal 67)
Je zult maar voor de verkeerde man kiezen. In het begin lief en attent daarna een alcoholieker die niet wil werken. Slaapt tot de middag en agressief reageert als je er probeert tegen te praten ...ik dacht ook altijd het overkomt mij niet maar 2 kindjes later zit ik in een vrij uitzichtloze situatie....ik wil hem buiten maar hij is het type dat slaat en stalkt. ...ik hoop dat hij op een dag niet meer thuiskomt ..en ik nog een toekomst heb voor mij en de kindjes .Liza> 2 jaar geleden -
ik heb het contact verbroken (Verhaal 13)
Hallo allemaal,
Ik lig momenteel in scheiding we wonen appart van elkaar, me ex heeft een nieuwe relatie (binnen 3 maanden) terwijl de scheiding niet eens officeel rond is! Ik ben er kapot van omdat dit absoluut niet mijn keuze is geweest en onverwachts voor mij gekomen is.
Ik zit met alle ellende omdat het niet netjes is gegaan eerste weken negeren en blokkeren, geen vaste lasten mee betaald, zwaar in de steek gelaten op de een op andere dag.me ex heeft een nieuw leven opgestart, en verwacht ook nog eens dat wij normaal als (vrienden) met elkaar om kunnen gaan en ik het maar moet accepteren omdat we zogenaamd zielsveel van elkaar houden.
De situatie zou de doorslag zijn(puber in huis en factoren om mij heen zoals schoonouders) maar ik als persoon ben de beste.....
Ik moet elke dag tegen mezelf vechten om te overleven omdat ik het ontzettend moeilijk ermee heb en het voelt alsof ik de dupe ben voor iets waar ik niets aan kan doen.
Ik heb het contact verbroken omdat ik het simpelweg niet kan bekroppen dat me ex verder gaat met een ander.
Ik hoop echt dat ik hier doorheen kom en het geluk in de toekomst weer kan omarmen.
Voel me heel leeg en op van binnen.> 2 jaar geleden-
Zo herkenbaar helaas. Ik heb bijna precies hetzelfde mee gemaakt en geloof me het wordt echt beter. Ik weet het dat is een ontzettende dood doener en ik zelf vind het ook vreselijk als mensen het zeggen maar het kost gewoon tijd. Wees positief en neem het van dag tot dag. Kijk naar de goede dingen en het komt allemaal vanzelf.
M> 2 jaar geleden -
Helaas je bent niet alleen. Ik ook achter gelaten met een kind. Veel pijn omdat je van de andere kinderen die met haar mee gingen hoort dat ze gelijk een ander heeft.
Wij met de probleem, heel veel problemen. En ja de pijn om achter gelaten te zijn. Makkelijk van andere te horen dat het beter wordt maar je zit mooi alleen in de avond. Terwijl je het heel anders voorgesteld had. Veel sterkte!B> 2 jaar geleden -
Jij schrijft het ik voel het. Hartsverscheurend. Ook ik ben opzoek naar licht. Achterlaters krijgen de klappen, voelen de pijn, krijgen verantwoordelijkheden en worden compleet uitgebuit terwijl de andere springlevend verder gaat zowat fluitend dooe het leven. Afschuwelijk! Sterkte
Anoniem> 2 jaar geleden -
hoi
ik had een relatie van 2 jaar en daarvan 5 maanden getrouwd met de kerst 2021 had mijn vrouw een ander en wilde van me scheiden ik heb bipolaire stoornis dus ik ging bescherm wonen begeleid wonen wij zitten nu nog in een scheiding en zij zit gelukkig met haar nieuwe vriend in huis terwijl ik ongelukkig zit te wezen....
Groeten RuudRuud> 2 jaar geleden -
sterkte
Driss> 2 jaar geleden -
ook ik maak op dit moment ongeveer hetzelfde mee. Mijn huidige partner vertelde me dat hij opnieuw voor de 2 keer een relatie aanknoopte met een oud lief van hem. Begin van Corona voor 1 maand en kwam terug en wij hadden cfr mezelf een fijne tijd nadien, de verbouwingswerk gingen in een stroomversnelling. Hij trok na 2 weken bij haar in. We zijn nu 2 maanden verder. Ik blijf met onze volwassen kdn achter. Noch ik noch de kdn hebben iets bij hem opgemerkt wat in die richting wees. Ook hij verwacht van mij dat we gewoon als vrienden verder gaan maar dat is buiten de waard gerekend. Momenteel wil ik niet als vrienden met elkaar omgaan, ik wil als man en vrouw met elkaar omgaan.
Maar wat mij het meeste verward is dat ik stiknerveus ben als hij hier is. (hij komt namelijk wel elke avond naar hier omwille het contact met de kdn, de woning van haar is te klein. Terwijl ik dit schrijf, besef ik maar al te goed hoe hij als een pacifist de zaken naar zijn hand zet en dus manipuleert.) maar als hij weg is, voelt ik ook een enorme strekte in mezelf. Dat hem ik nodig om vooruit te geraken, om een eigen leven op te bouwen. Gaat er een deur dicht er gaat altijd tegelijkertijd een deur open en die moet je zien. Door de huidige situatie bieden er zich altijd
nieuwe kansen aan. Da's mijn filosofie. Daar heb ik veel aan. Wat niet wegneemt dat ik de situatie waar ik nu inzit als enorm energievretend en hartverscheurend ervaar. En niet weet waar mijn toekomst naar toe gaat. Maar ik heb een toekomst en waarom doemdenken, waarom zou die toekomst niet goed zijn?
Ik mis de verbinding tussen ons beiden, voor hem gaat het om het praktische, niet om gevoel en dat is hetgeen ik wil. Onszelf gedragen weten door elkaar en als 1 team naar buiten komen maar ook onszelf als écht voelen bij elkaar.Anoniem> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hier juist het zelfde verhaal 35 jaar getrouwd hij heeft me al voor de tweede keer bedrogen ,en als ik het ontdekt heb is hij direct bij haar in getrokken .doet ook juist of dat allemaal normaal is . Wil zelfs niet scheiden . Hier ga je gewoon kapot aan (geen respect alleen aan zijn eigen denken )
Christel> 2 jaar geleden
-
-
schuldbemiddeling? (Verhaal 64)
Juist een vraagje
Zijn er hier nog mensen die na hun echtscheiding in schuldbemiddeling moeten gaan zijn?Pascal> 2 jaar geleden -
emotioneel drama (Verhaal 63)
emotioneel drama
Waar begin ik? Ik heb ASS, maar zie dit niet als een handicap, eerder als een speciale handleiding. En mijn vrouw en ik zijn 34 jaar samen, waarvan 29 getrouwd, met veel ups en grote downs, ik beken. ik heb ooit avontuurtje gehad zo n 20 jaar geleden, zat op roze wolk maar had al snel door dat het dat niet was ... maar schade was al gemaakt en mijn vrouw is 3 jaar alleen gaan wonen met de 2 kleine kinderen toen. Maar na die 3 jaar zijn we weer samen gekomen en hadden we een goeie wisselwerking, alleen verdween de intimiteit op een of andere manier, en in feite leven we al kleine 10 jaar als broer en zus, zijn slaapt apart, ik ook. Ik zie haar doodgraag, en dat weet ze ook wel, maar we zijn nu op een keerpunt in haar leven gekomen zegt ze waar de kinderen oud genoeg zijn, en zij haar eigen leven wil gaan leiden... dus bekende ze vorige maand dat ze t niet meer ziet zitten, en iemand anders gevonden heeft, iemand die haar apprecieert hoe ze is en die geen ASS regeltjes heeft... ze gaat nu iets zoeken om alleen te gaan wonen, om te kijken wat het gaat worden met haar vriendje (die ook getrouwd nog is) en weet niet wat de tijd gaat brengen zegt ze... maar tot ze iets gevonden heeft blijft ze thuis wonen, met alle ruzie en problemen van dien ...iemand enig idee hoe of watKris> 2 jaar geleden -
het doet pijn en voel me verlaten (Verhaal 62)
Hallo mijn naam is Prim,
Mijn vrouw wil scheiden en ik niet we zijn 18 jaar getrouwd en 19 jaar samen.
we houden van samen film kijken en ik op zijn tijd als het toe laat even gamen.
op zijn tijd bioscoop of uit eten, naar familie gaan en uitjes met de kinderen doen.
We hebben 3 kinderen twee zoons (tweeling) van 10 en een dochtertje van 8 jaar.
3 jaar na de geboorte van de jongens zijn we door middel van testen er achter gekomen dat de jongens allebei autisme met een meervoudige beperking hebben. vanaf hier veranderd er veel in ons leven, het word moeilijker en zwaarder.
maar daar kwamen we natuurlijk gaande weg pas echt achter.
de bevalling was ook echt heel zwaar en ging niet echt goed ik begreep al diep in mijn hard dat dit al impact op veel dingen zou hebben.
ook toen ons dochtertje geboren werd via keizersnee was ze geboren met klompvoetjes.
voor dat de kinderen geboren werden hadden we al afgesproken dat mijn vrouw de zorg zou doen want ik zag thuis dat een vrouw dat als geen ander kan en ik zag in mijn vrouw een zorgzame vrouw.
ik zou de financiën doen en alles er omheen.
maar natuurlijk waar ze me nodig heeft zal ik haar steunen.
in de afgelopen 5 jaar zeker voelden we elkaar uit elkaar groeien maar wel met het besef hoe dat komt.
de zorg voor de jongens is heel intensief en aan het eind van de dag mag je blij zijn dat je even een moment voor elkaar heb of voor jezelf.
in de 10 jaar is mijn vrouw ook gestopt met werken omdat ze dit zelf ook wilde, ze heeft haar inkomen kunnen opvangen uit het pgb van de jongens.
ik werk ful time als lasser in de metaal en werkte ook in de beveiliging in de zaterdag nacht en feestdagen, met de beveiliging ben ik nu inmiddels 5 jaar mee gestopt het was niet meer te doen.
3 jaar geleden werd het voor mijn vrouw heel veel regelen voor de jongens bellen, mailen, verslagen maken, zoektocht naar dagbesteding.
dit omdat door verkeerde keuzes van de dagbesteding waar ze op zaten nu thuiszitters zijn geworden.
mijn rol in de laatste jaren is als ik uit werk kwam deed ik meteen als ik thuis kwam alles opruimen en schoonmaken en de afwas, en na eten met de jongens naar buiten wandelen en of naar paardrijden of zwemmen.
als ik dan thuis kwam ging ik met ze douchen en deed ze naar bed.
dit was best erg intensief omdat je geen 1 op 1 kan geven en een octopus moet zijn met 20 ogen.
maar dit deed ik om mijn vrouw te ontlasten omdat ze het aangaf dat ze het altijd druk had en daarom ook niets in het huis had gedaan.
maandag en woensdag komt haar moeder de was doen, hier deed zij zelf nooit iets mee.
eigenlijk deed mijn vrouw niets in het huis en het werd altijd gedaan, maar ik zag alleen maar ik moet haar helpen en dat deed ik ook, maar ook voor de kinderen.
financieel van haar kant is alleen eigenlijk de boodschappen doen en ik doe alle vaste lasten en andere extra kosten.
zij had hier 2300euro voor en ik 2450euro, maar elke maand maakte ze er een rommel van, maar ik ruimde het op met succes maar het moest niet nodig zijn.
en toch ik hou van haar voor wie ze is en wij zijn een heeel goed team voor de kinderen, en nog een leuk stel om te zien.
in veel opzichte heb ik de situatie gerespecteerd en geaccepteerd hoe het is, en ik dacht eigenlijk mijn vrouw ook.
helaas niet.
nu de laatste 6 maanden viel mij op dat ze goed ging sporten met een personal trainer en ze ging vooruit en ik was blij voor haar.
mij viel ook op dat ze heel erg met haar uiterlijk bezig was en kleding style.
ik schoot hier voor mezelf in te kort maar ik wachte misschien op het moment dat alles wat stabieler zou worden in het huis.
we kregen zorgverleners voor de jongen van 07:30 - 17:00uur
de nachten waren altijd kort omdat de jongens nooit goed sliepen ook dat was zwaar voor beiden.
maar deze nacht moest mijn vrouw naar de dokterspost om 2 uur in de nacht.
de volgende dag toen de jongens de deur uit waren met de zorgverleners zei mijn vrouw ik moet vandaag echt naar een hotel.
ik zei maar daar is geen geld voor, zei wilde het gaan lenen desnoods.
dat wilde ik niet dus ik zei gebruik dan de credit card dat probeer ik het volgende maand recht te trekken.
zo gezegd zo gedaan.
na een half uur dacht ik er zijn hier 2 hotels maar weet niet welke, ik wilde haar niet storen.
ik keek via haar laptop op google maps en kwam erachter dat ze niet in het hotels was maar ergens anders.
ik heb haar 3 keer toen de kans gegeven om de waarheid te vetellen maar deed ze niet.
ze had ook de telefoon neergelegd, het was zo klaar als een klontje ze gaat vreemd iets dat niemand en zeker ik niet van haar verwachte.
2 minuten later belde haar broertje ik was zo overstuur dat ik hem het had verteld, hij is meteen naar haar toegegaan omdat hij het vreselijk vind dat dit gebeurt en zeker als je naar onze gezinssituatie kijk.
uiteindelijk weten al haar broertjes en zusjes het wat ze mij heel kwalijk neemt.
ik kan de tijd niet terugdraaien maar heb wel mijn excuus aangeboden, die niets geaccepteerd werd en is.
vanaf hier kom ik letterlijk in een nachtmerrie.
ik had haar vergeven dat ze was vreemdgegaan maar ik moest dit wel verwerken, en zij had verteld dat het over was met die ander.
ik heb mijn vrouw nog nooit gecontroleerd niet eens haar telefoon aangeraakt in de jaren dat we samen zijn, maar ik heb haar nog 4x gecontroleerd gewoon voor mezelf om gerust te stellen, zij kwam daar achter en zei zo kunnen we niet verder en ze wil scheiden.
ik vertelde haar keer op keer probeer het ook van mijn kant te bekijken.
maar ze bleef herhalen dat ik schade heb aangericht bij haar broertjes en zusjes en over het controleren.
ik geef niet op dacht ik onze kinderen hebben ons nodig en wij kunnen zeker nu we meer tijd hebben in therapy gaan om de schade jaren te herstellen.
vanaf hier werden deze punten een beetje vergeten en nu werd het, jij heb mij niet als je vrouw behandeld en gaf me geen aandacht.
ik zei schat ik ben heel veel bezig vanuit mijn werk om jou te ontlasten en er te zijn voor de kinderen, het spijt mij dat ik je te kort hebt geschoten maar ik ben echt letterlijk moe en geestelijk ook.
ze had hier geen boodschap aan en luistert niet eens en nu komt ze met ik ben nog maar 36 jaar en een mooie vrouw ik wil mensen leren kennen en naar festivals gaan en leuke dingen doen.
ik dacht is dit een midlife crisis ofzo?
jij gaat vreemd ik vergeef en ik heb letterlijk meerdere malen gesmeekt om er aan te werken, en weet dat het gaat lukken.
we hebben zoveel opstakels overwonnen maar ze zegt keihard dat ik een waardeloze man ben.
dit komt zo keihard aan iedereen staat aan mijn kant en vind het vreselijk voor het gezin.
ik heb nu zoveel verdriet hierdoor en hoop dat ze anders gaat denken maar ik denk dat ik mezelf in de maling neem.
maar nu spookt het alleen door mijn hoofd waarom probeer je het niet voor ons allemaal.
nu over 2 weken gaan we naar de mediator met loot in mijn schoenen.
koophuis wil ik graag behouden als het mogelijk is ook voor de kinderen,ik vroeg ook aan haar als ze water bij de wijn kan doen doe het dan.
maar ze wil de helft en is er helemaal klaar mee.
ik zie het er niet zo rozengeur en maneschijn in stel je moet allebei een anders huis zoeken anno 2022 krapte huizenmarkt.
maar ook dat ze zelf niet met geld om kan gaan en slordig is, dit maakt me zorgen natuurlijk ook voor de kinderen.
moment van typen is het 03-07-22 begin vd maand.
ze is nu op het moment op een festival uit haar bol aan het gaan en heeft al 2200 euro uitgegeven in 1 week aan cosmetica en kleding en tickets.
we moeten nog 3 weken eten.
ze heeft ook een heel kort lontje als ik aan haar vraag hoe moeten we dat doen die 3 weken...vlam in de pan.
alles is te veel en ik ben te veel.
ik herken de zorgzame lieve vrouw niet meer ze is totaal iemand anders.
ze is de hele dag met zichzelf bezig en gaat en staat waar ze wil.
ik mag niet bemoeien, ze zegt het niet maar ze haat me.
ik heb 2 dagen geleden nog gezegd tegen haar, het spijt me waar ik je tekort ben geschoten en waar ik je pijn en verdriet heb gedaan...dat wilde ik je laten weten.
geen reactie gekregen.
ik denk hoe het was en kijk om me heen we waren een heel goed team en we waren goed voor elkaar ons huis nog 2 verbouwingen aan gedaan vorig jaar.
alles kapot, en ik denk dat ze het niet ziet.
ik zie haar elke dag heel veel in de spiegel kijken en haar haar mooi maken een totaal andere vrouw die nu zo met zichzelf is.
het doet pijn en voel me verlaten.
ik ga proberen het het beste voor de kinderen er uit te halen met de co ouderschap financieel voor ons beiden goed te regelen zoals ik dat altijd heb gedaan, en hoop op een goede toekomst.
ook al zie ik nu alles instorten.Prim N> 2 jaar geleden -
Een scheiding was beter voor mij en de kinderen (Verhaal 3)
Stapel verliefd op een man die honderden kilometers verder woonde, zei ik mijn huiselijke appartement en mooie loopbaan op en verliet ik familie en vrienden om met hem een frisse nieuwe start te maken.
Dat pakte anders uit. Ik voelde me niet geaccepteerd door zijn vriendenkring en ik kreeg te maken met een ex-vriendin die nog veel te close was met mijn man. Ik was er niet gelukkig.
Ik schikte me in bijna alles. Wel verhuisten we naar mijn oude omgeving. Ik kreeg weer een leuke baan. En er kwamen kinderen. De opvoeding gaf me voldoening en taken die ook afleiding waren van wat er werkelijk gebeurde.
De huwelijkse relatie werd steeds meer gebaseerd op onderlinge irritaties en explosiviteit. Woede-uitbarstingen waar de kinderen bij waren... Uiteindelijk besloot ik dat een scheiding voor mij goed zou zijn en voor de kinderen minder slecht dan vechtende ouders.
Het werd een model scheiding. Sinds de scheiding kunnen we beter met elkaar overweg dan ooit. Spijt heb ik geen moment. Een huwelijk met deze man werkt niet. Er is nu een ander soort liefde en betrokkenheid en vooral ook wederzijds respect. De korte momenten dat we bij elkaar zijn, als gezin voor de kinderen, zijn leuk.Irritaties zijn er nog maar doen er niet meer zoveel toe door het weten dat 'hij straks weer naar zijn eigen huis gaat'. Ik durf ook alles te zeggen, nu ik niet meer de angst heb dat ik zijn en mijn liefde verlies als ik niet leef naar zijn wensen.
Voor die angst, die geworteld bleek in mijn verleden, ben ik in therapie gegaan. Die angst neem ik nooit meer mee in een relatie.
Ik ben toe aan een nieuwe relatie. Dit keer weet ik dat ik niet alles voor de ander op hoef te geven. Ik blijf bij mijzelf en ga voor behoud van alles wat belangrijk is voor mij PLUS een nieuwe liefde.anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik hoop voor mezelf dat ik dit over een tijd ook mijn eigen verhaal is. Heel hoopgevend.
Anoniem> 2 jaar geleden
-
We maakten elkaar niet meer gelukkig (Verhaal 23)
We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.
Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.
Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."
Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.
Ik was toen nog niet klaar om te scheiden, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.Anoniem> 2 jaar geleden-
Heel herkenbaar. Zo was het voor mij ook
Anoniem> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
ik ben 22 jaar samen waarvan 16 jaar gehuwd. Ik was al wat ouder toen ik mijn man tegenkwam en ja er waren voor mij althans, duidelijke rode lampen, flikkerlichten, gevaren driehoeken die opdoken maar ik was al zo lang alleen en nu had ik iemand gevonden waar er een wederzijdse aantrekkingskracht was en dat wou ik niet zo maar laten schieten. Maar ik merkte wel dingen op maar door mijn eigen onervarenheid en verliefdheid dacht ik daar niet veel over na. Ik vond het alleen raar maar toen zag ik niet de consequenties naar de toekomst. Ik ging voor deze relatie. Na een zeer hobbelend parcours, sta ik nu hier vandaag. Er is veel gebeurd en enkele weken geleden nam ik opnieuw heel bewust het besluit opnieuw te gaan voor deze relatie en vooral te kijken naar wat wel goed gaat omdat het de laatste 2 jaren heel gemoedelijk en kalm er aan toe ging en ik dacht dat er wat toenadering tussen ons beiden was gekomen, we konden beter overleggen met elkaar en ik begon stilaan terug vertrouwen te krijgen in de relatie. Maar ik heb blijkbaar iets gemist want mijn echtgenoot startte een echtscheidingsprocedure op. Ik ervaar nu een enorme dualiteit. Ik wil heel graag dat hij terugkomt om de situatie te normaliseren, de pijn te doen stoppen, mijn toekomst weer mijn toekomst te laten zijn, om ons beiden samen te laten evolueren naar elkaar toe met respect voor elkaars eigenheid. Het eigen groene gras te zien en ervaren. Maar misschien geeft hij mij juist een enorm cadeau door niet meer voor mij te kiezen, ik kan nu mezelf sneller ontwikkelen. Ook ik was al die jaren gefocust op hem en op het gezin. Ik ben niet gegroeid in deze relatie, die tijd kwam voor mij nu eraan. Maar het zal nu in een andere context zijn.
Anoniem> 2 jaar geleden
-
-
Moeilijk om mijn scheiding samen te vatten (Verhaal 59)
Hallo,
Ik ben nieuw hier. Ben in scheiding een jaar nu en inmiddels met ieder een advocaat; dat wilde hij. 2 kinderen; 12 en 16. Beide slechte relatie met hun vader. Ik deed het meeste met en voor ze. Voor de kinderen hun belang en welbevinden wilde ik geen co ouderschap en onze kinderen gaven dit ook aan. Hij ging hiermee akkoord en als in de toekomst de band zodanig is dat onze kinderen hiervoor ook open staan wil ik dit pas heroverwegen. Ik weet dat dit een droom is die niet uit zal komen. Het liefst had ik dat ze het 2 weekenden per maand fijn hadden bij hun vader maar dit is niet zo. Nu op het punt dat de jongste er niet meer naar toe wil om te slapen. Daarom heeft hij gisteren bedacht om mee te gaan in het voorstel van haar, dat ze bij mij slaapt en hij ze dan ophaalt om overdag bij hem te zijn wat ze eigenlijk ook niet wil. En als ik moet werken (altijd 1 weekend per maand) alleen thuis vanaf 22 uur. De oudste wil ook niet bij zijn vader zijn. Dus die wil dat dan ook. Gisteravond wilde hij haar afzetten bij mij en wilde hij of haar sturen naar mijn werk om mijn huissleutel te halen en dan bleef ze alleen thuis tot ik thuis was van het werk rond 23 uur. Niet te geloven en dit niet toegestaan. Verschrikkelijk. Mijn jongste iedere keer ongelukkig zien en verdrietig als het zijn weekend is. De appjes van haar en mijn bijna ex. Ik wil dit niet, maar heb ik een keuze? Moet ze nu steeds bij mij slapen of mijn ouders in zijn weekenden. Hulpverlening doet al jaren niets anders dan hoe kunnen we zorgen dat moeder alle ballen in de lucht kan houden omdat vader aangeeft het niet te kunnen/weten en nu hoe ik mijn ex kan helpen in de contactverbetering met onze kinderen. De relatie met hun is 1 van de redenen waarom we nu gaan scheiden, ik trok dat niet meer al die ruzies/woordenwisselingen van hun samen. En ik wilde hun daarmee helpen maar kreeg altijd de schuld. Ben op zoek naar een huis en hij wil blijven wonen in ons huis, waar ik nu nog woon met onze kinderen. Dus dat is ook een behoorlijke stress/druk een huis vinden. Ik kom niet in aanmerking voor urgentie helaas. Moeilijk om mijn scheiding samen te vatten. Heeft iemand tips of ook soortgelijks meegemaakt?Anoniem> 2 jaar geleden -
Hij leunt op mij, maar maakt ons het leven zuur (Verhaal 58)
Ik kan niet scheiden van mijn man omdat ik sowieso al weet dat hij mij en de kinderen dan nog meer het leven zuur zal maken. Hij verwijt mij van alles maar als je dan voorstelt om te scheiden is het kot te klein en dat alleen omdat hij nergens naartoe kan, hij leunt voor alles op mij, maar dankbaarheid, nee hoor....ons allemaal het leven zuur maken. Ik bid God elke avond dat er een oplossing komt en ik nog een leven mag hebben samen met de kinderen..Alicia> 2 jaar geleden -
Ik hoop dat hij in het buitenland blijft (Verhaal 57)
Mijn man is precies nooit volwassen geworden...hij liet altijd al alles aan mij over. Nu wil hij plots in het buitenland een zaak opzetten, hij denkt daarbij totaal niet aan de kinderen .. eigenlijk is hij constant met zichzelf bezig ..wat hij wil in zijn leven,...de kinderen houden van hun vader maar krijgen daar eigenlijk weinig voor terug....Ik hoop dat hij in het buitenland blijft ..Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik voel me niet zo verdrietig als ik had gedacht (Verhaal 56)
Hallo allemaal,
Sinds kort ben ik uit elkaar met mijn partner, wij woonden anderhalf jaar samen met onze hond. We hadden niet echt problemen in de zin van ruzie maken maar ik heb hem aantal keer betrapt op het versturen van sms'jes in de aard van sexting. Zelfs toen heb ik de relatie niet verbroken omdat er zoveel goed was vond ik toen. Maar hij heeft me toen in onze laatste 3 maanden enkele keren laten weten dat hij niet meer aangetrokken tot me was.. Hij zijn dat dat hij niet wist of hij een relatie wilde op dit moment maar aan de andere kant wilde hij mij niet kwijt .. Nu ja, de laatste keer dat hij dit vermelde ben ik opgestapt en hebben we de relatie gezamenlijk verbroken. Dit is nu 2 weken geleden sinds we uit elkaar zijn .Maar heel eerlijk voel ik me niet zo verdrietig als ik had gedacht.. Ik had gewoon de kracht niet om het toen gedaan te maken. Ik wil genieten van mij single leven maar ik heb het gevoel dat ik hem verraad als ik met iemand anders slaap zo snel al na onze relatie. Het is gewoon puur voor het plezier en meer niet, maar toch voel ik alsof ik hem zou verraden als ik dit deed.. Is dit daadwerkelijk gewoon te vroeg na een relatie ?Agnette> 2 jaar geleden -
Vechtscheiding (Verhaal 55)
goededag allemaal.
Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.
A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.
Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering.
IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was.
Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.
Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen.
MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee.
ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.
Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.
Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is.
Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7.
GRM> 2 jaar geleden -
Ik word er moe van om overal boven te moeten staan (Verhaal 54)
goededag allemaal.
Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.
A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.
Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering.
IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was.
Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.
Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen.
MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee.
ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.
Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.
Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is.
Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7.
GR mMitch> 2 jaar geleden -
Ze raadde mij aan ook te rouwen (Verhaal 53)
Op mijn 46-ste (2010) getrouwd, op zijn 47ste (2011) vader geworden van een fantastische zoon, op mijn 48ste (2012) gescheiden...
Ik weet niet hoe ik zal beginnen.
'Uiteindelijk', op mijn 46ste getrouwd, en niet lang daarna een zoon op komst. Dit is wat ik al mijn hlele leven wilde!
Na de geboorte wilde ik het van de daken schreeuwen dat ik een zoon had! Mijn moeder en mijn toenmalige beste vriendin kwamen vanuit het Westen van het land (zo'n 150 km) naar ons toe om mijn zoon te zien.
Wat in de tussentijd gebeurde was dit: mijn toenmalige vrouw begon hysterisch te roepen dat ze dat niet aankon.
Ik stond erbij en keek ernaar, verstijfd van machteloosheid.
Mijn moeder was onderweg, en heeft haar kleinzoon niet gezien die dag.
Ik heb nu al een aantal sessies met o.a. EMDR-therapie ondergaan, en de psycholoog raadde mij aan ook te rouwen. Vandaar dat ik mijn verhaal hier doe.
De scheiding heeft mij heel erg veel negatieve emoties gekost, en hiermee veel invloed gehad op mijn leven, zowel persoonlijk als professioneel.
Zojuist twee artikelen geprint, die te maken hebben met de verwerking van een scheiding. Ik ga dit zo even lezen, en daarna ga ik mezelf weer afleiden van het onderwerp: leuke dingen doen.
Tot zover voor nu. Bedankt voor de ruimte om te delen.
RB> 2 jaar geleden -
Ze houden van hun papa, maar missen zijn aanwezigheid ook niet echt... (Verhaal 52)
Mijn man is voor 6 maanden naar het buitenland en ik blijf alleen bij onze 2 kinderen. We missen hem niet ....het is rustig in huis, we doen leuke dingen samen, praten veel ..(de kinderen zijn 13 en 14). Ik geniet zo van de rust! Mijn man kon soms als een brompot opstaan of zich druk maken om niets. Hij praat ook veel...en moet daar altijd op attent gemaakt worden, kortom hij is altijd nogal 'aanwezig' Nu weet ik niet hoe ik het moet aanbrengen maar ik zou liever alleen met de kinderen verder gaan ..zij houden van hun papa, maar missen zijn aanwezigheid ook niet echt ..Elena> 2 jaar geleden -
Wat denken jullie hiervan? (Verhaal 51)
Hallo,
Mijn vrouw en ik zijn 6 jaar bij elkaar ( 4 getrouwed) en hebben 2 schatten van kinderen.
Nu hebben we van alles meegemaakt, en wil/kan/durf ik even verder niet over uit te wijden.
Relatietherapie gestart ( intake gehad ) en nu wachten op de volgende afspraak.
Ik zou graag willen weten wat anderen hiervan denken:
Mijn vrouw heeft een klik met een collega, deze heeft interesse in haar.
Mijn vrouw zegt dat ze met een dame gaat yoga doen en lunchen.
Nu komt er bij dat de broer van deze dame ook meegaat voor de lunch ( is teven ook een collega van haar)
En de collega waarmee ze in klik heeft gaat ook mee.
Ik geef aan dat ik dit moeilijk vind dat die kerel meegaat, want volgends mij zijn we bezig met onze relatie te herstellen.
Antwoord dat ik terug krijg, dat ze gwoon met wat mensen gaat lunchen.
Ik zeg daarop dat snap ik en dat gun ik je ook, maar ik denk dat als je die persoon buiten je werk om ziet dit negatief effect zou hebben op ons.
En als je 1 op 1 met hem zou afspreken vind ik dat helemaal niet kunnen.
Antwoord van haar is dat als ze dat wil dat ze dat gewoon zou moeten kunnen.
Wat moet ik hiermee, ik maak mezelf misschien wel helemaal gek, maar dit is toch niet normaal.
Ik wil graag ons gezin hersteld hebben, zij is er mee ingestemd om therapie te volgen en dan komen er dit soort acties.
Graag hoor ik jullie gedachtes.
DannyDanny> 2 jaar geleden -
Van bij het begin was het moeilijk (Verhaal 50)
Ik twijfel. Mijn man en ik zijn 18 jaar samen ..Van bij het begin was het moeilijk..hij vond moeilijk een job en kon die ook moeilijk houden. Daarnaast kon hij ook agressief uit de hoek komen, vanuit frustratie, zei hij dan. Dit was vooral luid roepen of schelden. De kinderen zelf hadden hier gelukkig weinig last van...het was altijd op mij gericht of 's nachts of als ze er niet waren. Tegen de kinderen was en is hij altijd lief.
Hij doet ook weinig tot niets in het huishouden en slaapt veel. Het valt de kinderen intussen wel op dat alles op mijn schouders terecht komt, maar als ik hem daarover aanspreek is het terug ruzie, hij snapt het precies niet. Alhoewel hij nog erg lief uit de hoek probeert te komen is bij mij het gevoel ver te zoeken. Hij zit momenteel in het buitenland en het is zo rustig thuis met ons drietjes. Eigenlijk wil ik hem niet meer terug, hij zocht altijd ruzie voor onbenullige zaken, terwijl ik juist van rust houd. De kinderen houden nog erg veel van hun papa en voor hen zou het een shock zijn moesten we scheiden. Daarnaast bedenk ik ook dat hij nooit alleen op de kinderen zou kunnen passen...dus toch maar wachten tot de kinderen de deur uit zijn?Anoniem> 2 jaar geleden -
Is dit nu wat ik verdien? (Verhaal 27)
Ik zou niet weten of dit helpt om mijn hart te luchten. Zonder met mij te praten heeft hij zijn moeder meegenomen en is hij naar mijn ouders gegaan om mee te delen dat hij wil scheiden. Onderweg heeft hij ook nog eens mijn broer en zus geappt dat hij wil scheiden. Enige wat hij tegen mij zei is dat het klaar is en verder heeft hij niet eens naar mij geluisterd. Ik heb hem meerdere keren gebeld, maar hij nam niet op. Ik heb vervolgens zijn moeder gebeld. Ze heeft gezegd dat ze onderweg zijn naar mijn ouders en dat ze mij niet meer wil, alsof ik met haar ben getrouwd. Ik ben daarna naar mijn ouders gereden. Ik woonde in Belgie en mijn ouders wonen in Rotterdam. Ik weet tot de dag van vandaag niet hoe ik anderhalf uur heb gereden. Ik was er met mijn hoofd echt niet bij. Nadat ik bij mijn ouders was stond hij gelijk op en hij ging weg. Hij heeft helemaal niet naar mij geluisterd.
Vervolgens heeft hij mij gedwongen om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Hij heeft het slot van onze huurwoning veranderd, waardoor ik niet meer binnen kon. Ik stond voor een dichte deur. Ik heb ruim twee jaar zoveel tijd en energie gestoken in die woning, maar ik kon er niet in. Dat doet mij nog steeds veel pijn. Hij heeft een advocaat ingeschakeld en aangegeven dat hij het contact enkel via de advocaat wil hebben. Hij wil mij niet spreken. Hij heeft mij geblokkeerd. Mijn broer heeft contact gezocht om te vragen wat er gaande is, aangezien de scheiding zeer onverwachts is, want we hadden nog 3 dagen geleden een vakantie geboekt. Tegen mij broer heeft hij aangegeven dat het contact alleen via de advocaat gaat en dat hij ons niet wil spreken. Ik vind dit zo erg. Hij was beste vrienden met mijn broer, ze konden het heel goed hebben. Ik kan het echt niet begrijpen dat hij dit nu tegen mijn broer zegt. Wij hadden als inboedel goud. Dit goud was bij zijn moeder in een kluis. Thuis had ik een heel klein gedeelte van het goud (5 armbanden) en deze heb ik meegenomen. Nu geeft hij aan dat ik al het aanwezige goud in mijn bezit heb en dat ik het soort van mag houden zonder verrekening heen en weer. Dit terwijl hij het grote gedeelte heeft en die moeten wij naar mijn mening delen. Alles is nu bij hem gebleven. Hij heeft gelogen dat hij de huurwoning heeft opgezegd. Van de huurbaas heb ik begrepen dat de huurovereenkomst nog doorloopt en dat hij daar nog woont. Ik vind dit zo erg gemeen. Ik kan hier echt niet mee leven. Als het huwelijk duurzaam ontwricht is, waarom hebben wij dan nog paar dagen geleden een vakantie geboekt?
Hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel. Ik moest hem telkens op wijze dat hij de vaste lasten moest betalen, anders deed hij het niet. Ik ben een student en naast mijn studie heb ik altijd gewerkt. Ik heb een parttime salaris. Met mijn salaris betaalde ik tv en internet, want hij let er niet op en voor mijn studie heb ik internet nodig, ik wilde zeker weten dat het goed gaat met de betaling van het internet. Daarnaast betaalde ik water en vuilnisgeld, mijn eigen vaste lasten, zoals telefoonabonnement, benzine, zorgverzekering etc. Ik deed ook altijd de boodschappen. Ik heb meerdere deurwaarders moeten ontvangen thuis. Ik heb meerdere dreigbrieven ontvangen thuis, dat bijvoorbeeld gas en elektra wordt afgesloten. Daarnaast kreeg hij maandelijks verkeersboetes. Ik heb een parttime baan en hij verdiende ook niet prima. De vaste lasten en de boodschappen konden we net betalen, maar met de aanmaningskosten en verkeersboetes werd het te veel en dat konden we niet redden. Dit is twee jaar lang zo gegaan. Ik heb hem meerdere keren netjes verzocht om er op te letten. Hij heeft nooit geluisterd. Vervolgens kon ik het niet meer aan en heb ik hem de laatste maanden uitgescholden. Het werd me te veel. Ik studeer, daarnaast heb ik het huishouden, ik werk en dan moet ik ook nog elke avond uitreken hoeveel we nog over hebben, terwijl meneer het niet boeit. De laatste dag hadden we dus ook weer ruzie omdat hij zijn duo schuld niet had betaald en dat er weer een dreigbrief was gekomen. Toen zei hij het is klaar en hij ging dus weg om zijn moeder op te halen. Ik vind dit zo kinderachtig. Ik heb zoveel moeite gedaan, zoveel slapenloze nachten, zoveel boetes afgelost. Meneer was een wanbetaler bij zijn zorgverzekering, ik heb voor hem een nieuwe verzekering gevonden en zijn schuld bij de oude verzekering afgelost. Bij elke instantie had hij wel iets. Is dit nu wat ik verdien? Ik heb heel veel pijn.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Nee, dit verdien je niet! Wees blij dat je van deze man vanaf bent. Hij had nog veel meer schulden gemaakt. Ik weet dat dit jou nu veel verdriet doet, maar echt, dit verdriet slijt en je hebt nog een gans leven voor je om iemand te vinden die jou wel waard is! Deze man deugd echt niet...wat was de volgende stap? Klappen?
Anoniem> 2 jaar geleden
-
Verhaal van een niet aangekondigde echtscheiding (Verhaal 47)
Chronologisch verloop
- Onze relatie begint in 2009. Het is voor beiden geen passionele fusionele relatie maar niettemin toch heel close. Een relatie waarbij respect een oprechtheid vooraan staan. Het seksuele is een iets zwakkere schakel in de relatie zonder echt een onoverkomelijk probleem te lijken.
- In 2010 wonen wij samen en beslissen wij ook voor een kind te gaan. Ik ben reeds getrouwd geweest en heb drie zonen waarvan er toen één van 27 jaar op zichzelf woont, één van 25 jaar voltijds bij mij woont en nog studeert, de derde is er 9 en woont halftijds bij mij.
- Begin 2011 wordt onze zoon geboren;
- Vanaf 2012 verzwakt het seksuele van onze relatie voelbaar. Dit uit zich in de frequentie en de inzet van mijn partner in het seksuele spel. Het ouderlijke aspect is top. Wij zijn vriendelijk en lief voor elkaar.
- In 2015 is het met het seksuele aspect van onze relatie heel slecht gesteld. Wij vrijen slechts een vijftal keren per jaar. Ik probeer erover te praten maar het brengt geen oplossing. We zijn wel vriendelijk voor elkaar.
- In 2017 blijkt ons zoontje te lijden aan een autistisch spectrum stoornis. Blijkt ook dat wij voorbeeldige ouders zijn;
- In 2017 verhuizen wij naar mijn ouderlijk huis dat ik geërfd heb, mijn partner koopt het deel van mijn broer. Het is het droomhuis van mijn partner ... in de natuur, een heel grote tuin (1ha) rust.
- In 2017/2018 onderneem ik een laatste poging om over het seksuele te praten maar het enige dat ik kan verkrijgen is dat mijn partner alles passief beleeft, ik mij inzet om het een beetje leuk te maken, en dat er klaargekomen wordt. Als dat het is hoeft het voor mij niet. We blijven vriendelijk voor elkaar. Ik beslis ook dat ik die volledig aseksuele relatie zal aanvaarden;
- In 2018 duiken er lichte spanningen in onze relatie op. Ik loop weliswaar op eieren, en ik tracht op elke kritiek in te spelen. Vreemd genoeg krijg ik van mijn partner dezelfde opmerking. De botsingen zijn heel kort en helemaal niet hevig.
- In september 2020 laat ik mijn job als leraar vallen om een zelfstandige activiteit te beginnen met de bedoeling natuurlijk geld te verdienen. Ik krijg hiervoor de toelating van mijn partner; ik werk ontzettend hard om dit te realiseren.
- Januari 2021 wordt mijn partner steeds onaangenamer. Elke vorm van aanraking valt nu ook weg;
- Eind februari 2021 wordt ik op het matje geroepen bij mijn partner. Zij heeft het er moeilijk mee dat wij maar met één loon moeten leven en is daardoor heel ongerust. Het loon van mijn partner is heel behoorlijk. Er wordt mij op het hart gedrukt dat ik best zo snel mogelijk geld verdien
- Maart 2021 mijn project gaat van start;
- Maart 2021 mijn vrouw start met een eigen moestuin en dat was een beetje haar droom
- April/mei/juni de verkoop komt heel traag op gang. Ik werk dag en nacht. Mijn partner wordt met de dag onvriendelijker, brutaler en hatelijker. Zij vraagt/eist dat ik opnieuw ga werken als leraar. In mei is dat nu niet het ideale ogenblik. De druk om geld te verdienen is heel heel groot;
- Einde juni wil mijn partner met onze zoon bij een bevriend koppel gaan; later in de conversatie kom ik te weten dat ik niet mee mag. Ik ben niet akkoord want in het maandenlange getreiter heb ik het gevoel dat zij een wig tussen mijn zoon en mij wil drijven. Mijn partner is al enkele maanden overdreven geïnteresseerd in het leven van onze zoon;
- Omstreeks 12 juli is mijn partner op een avond bij vrienden die een vakantiewoning gehuurd hebben, zo brutaal en denigrerend, dat ik bij het slapengaan eis om dit definitief uit te praten. Ik krijg de boodschap dat zij wil scheiden. Ik hoor het niet in Keulen maar in Rome donderen.
- Ik weiger, niet omdat ik mijn partner nog graag zie. Het laatste jaar is het woord dat, wat mij betreft, bij onze relatie past ‘verdragen’. Maar omdat onze zoon autistisch, en heel heel kwetsbaar is wil ik het scheiden uitstellen totdat hij in het middelbaar zit – maar zij wil zo lang niet wachten. (De maanden voordien zegt hij vaak. Jullie gaan toch niet scheiden hé. En in zijn angst dat wij zouden kunnen scheiden is hij zo aandoenlijk)
- Van dan af gaat het van kwaad naar erger. Elke dag is een aaneensluiting van pesterijen, buitende opmerkingen voor kleine dingen die niet in orde zijn, (broodzak opengelaten of restanten van de dag voordien die ik niet gebruikte, een deur die blijft openstaan) en niet in het minst haar blik vol haat en misprijzen. Nooit is er meer een licht vriendelijk woord;
- Het charmeoffensief naar onze zoon wordt opgedreven. Hij krijg ’s morgens lieve geschreven boodschapjes op zijn bord, er is interesse voor zijn computerspelletjes waar er vroeger niet naar omgekeken werd, er wordt heel gemaakt hartelijk gelachen met situaties die te maken hebben met onze zoon.
- Het is een ellenlange lijst die tot vandaag april 2022 zonder ophouden blijf voortduren.
Wie zijn wij?
Ik weet niet voor wie je mij in bovenstaand relaas nam. Ik ben een man. Ik doe thuis het huishouden, ik kook, ik doe de vaat, ik doe de was, ik kuis het huis, ik hou mij bezig met onze zoon, (naar school doen, ophalen, naar activiteiten voeren, ik hou het huis op orde, ik doe de verbouwingswerken, en ik probeer mijn eigen project leven in te blazen, en dat kost heel veel inzet.
Mijn vrouw houdt zich bezig met de strijk, orde maken, stofzuigen, en de tuin en het schoolwerk met onze zoon
De reden waarom zij uit de relatie wil stappen was dat ...
- zij niet vrij was. Als enige voorbeeld gaf zij een voorval van zes jaar voordien. Voor het overige gaat zij naar feestjes van haar werk en komt zij ’s nachts thuis, zij kan met haar vriendin avondjes uit hebben. Ik maak er nooit een probleem van en vraag haar zelfs waarom zij dat niet meer doet?
- Dat ik haar niet de vrijheid geef om met onze zoon activiteiten alleen te doen en ze verwees naar de maand ervoor. Maar in tijden dat onze relatie ok was heeft zij nooit een dergelijke vraag gesteld. In dit geval voelde ik haar vraag als heel bedreigend aan.
- Dat ik niet akkoord was dat zij met haar zoon Frans sprak (mijn vrouw is Franstalig). Maar wij hadden en hebben nooit samen Frans gepraat; er werd nooit afgesproken dat wij onze zoon in beide talen zouden opvoeden, ons gezin, mijn twee thuiswonende kinderen waren en zijn Nederlandstalig. Zij kwam in een Nederlandstalig gezin. Ik zag het niet zitten dat een kind van twee jaar in dezelfde conversatie continu zou moeten switchen van taal afhankelijk van met wie hij spreekt. Ik stelde voor om als hij ouder zou zijn dagen in te voeren waarop iedereen Frans of Nederlands zou spreken. Echter een conversatie later weigerde zij om verbeterd te worden als zij sprak daar waar ik het belangrijk vond om een juiste taal voor onze zoon te hanteren. Nadien zei ze in een andere conversatie hierover dat als zij correct Nederlands zou spreken er dan helemaal geen reden zou zijn om Frans te spreken met onze zoon. In een nog latere conversatie zei ze dat ze geen seks met mij wilde zolang we onze zoon ook niet in het Frans opvoedden. En nu is het gebruik van het Frans een reden om te scheiden. Ik vond toen en ik vind nu nog meer dat zij een heel extremistische houding heeft aangaande het gebruik van het Frans.
- Dat ik dat jaar niet genoeg verdiende. Klopt. Ik verdiende ontzettend weinig. Maar ik deed echt mijn best om ervoor te zorgen dat mijn zaak werkte. Het is niet zo dat ik in mijn luie zetel wachtte totdat het geld zou binnenstromen. Zij was en is een ambtenaar en heeft een meer dan behoorlijk loon. Het is niet zo dat we in armoede leefden
Dit waren toen de vier redenen waarom zou wou scheiden. Reden 1 en 2 zijn in latere conversaties weggevallen. De redenen die er de laatste maanden bijgekomen waren zijn
- Ik heb die avond, dat wij bij vrienden waren, aangedrongen om te praten en dat had ik niet mogen doen want ik werd verondersteld te weten dat zij haar slaap nodig heeft/had. Dus heeft zij tijdens de conversatie omdat ik aandrong beslist om te scheiden
- Dit is niet echt een reden maar in een latere versie zei zij dat ik haar vroeg ‘Wil je dan scheiden?’ Op dat moment dacht ze, ‘waarom niet?’. Dus ik heb de slapende hond wakker gemaakt en ik was de aanleiding dat zij zou scheiden. Dit is niet zo want dat was het laatste dat ik zou verwacht hebben.
- Een reden die soms terugkomt maar niet expliciet als reden om te scheiden is dat wij een andere kijk hebben op opvoeden. Dit is niet waar. Onze kijk is helemaal hetzelfde alleen is zij veel strenger en categorieker en ben ik waarschijnlijk veel te flexibel
De hamvraag : Wat is er aan de hand en waarom wil mijn vrouw van mij scheiden en waarom is zij steeds hatelijker tegen mij?
Ik verweet haar dat zij nooit geprobeerd had onze relatie te redden noch door een gesprek noch door een therapie. Hierdoor is ze akkoord gegaan om een therapeute te ontmoeten. Maar later in een mail aan de therapeute kwam ik te weten dat zij de therapie zag als een manier om op een vlotte wijze uit elkaar te gaan en niet om de relatie te redden. Op dit ogenblik hebben wij een soort van relatietherapie met de psychologe van onze zoon.
Ik weet dat zij alle macht heeft. Als zij morgen de bom laat barsten kan ik er niets tegen doen. Daarom en ook omdat ik altijd zo ben probeer ik vriendelijk te blijven. Maar zij blijft alle dagen brutaal en bijtend Een voorbeeld uit de vele andere Ik maak haar lievelingsgerecht. Ze zegt er niets over. Maar na het eten toont zij mij in de koelkast drie stukjes aardappelen die ik vergat te gebruiken in het eten. Of Op een namiddag komt zij bij mij. “ik wil jouw psychiater spreken” (ik ga al 22 jaar bij een therapeut; ik heb zoals mijn zoon ook last van autisme, maar de laatste jaren is het eerder onderhoud en niet acuut) “ik wil weten wat je haar over mij vertelt” Ik weiger natuurlijk, en toch bleef zij aandringen en reageerde zij schamper. “Ja ik had het wel gedacht dat je het niet zou toelaten ha ha ha” of tijdens één van de zeer weinige gesprekken/discussies die wij hadden/hebben deinsde ze plots achteruit en kreet zij ‘blijf daar, kom niet dichter, ik ben bang van jou”. Nu, ik stond recht omdat het gesprek afgelopen leek. Het was niet echt het ogenblik om geweld te gebruiken en het geprek liep op een kalme toon. Daarbij heb ik nog nooit fysiek geweld gebruikt. Het is iets dat voor mij onmogelijk is. Ik gebruik zelfs geen verbaal geweld. Ik zal wel passioneel praten, maar mijn woorden gaan over tegen/argumenten. Dat is ook iets dat zij weet. In de 12 jaar van onze relatie is er nooit maar een zweem van geweld van mij uitgegaan. In diezelfde discussie zei zij dat zij bang was van mij en daarom in de zetel beneden kwam liggen en dan beter slaapt. Dit lijkt mij niet zoveel uit te halen. En zo deed ik een aantal malen ’s morgens heel even mijn ogen open. Ik zag mijn vrouw opstaan en haar aankleden en sliep terug in. Toen ik een tweetal uren later definitief wakker werd zag ik dat haar kussen weg was. Ze wou dus aangeven dat zij het bed verlaten had.
Wij hebben een koppel vrienden die wij regelmatig ontmoeten. Sinds een tijdje als wij samen zitten en ik het gezelschap even verlaat want ik ben aan het koken begint mijn vrouw in het Frans met de mensen te praten, en onze vrienden schakelen dan ook over op het Frans; als ik het gezelschap dan terug vervoeg schakelen ze terug over op het Nederlands. Combineer dit met de huidige sfeer en het is een perfecte cocktail op paranoia te worden. Wat ook zo is. Ik vertrouw onze vrienden niet meer door een aantal voorvallen die ons te ver gaan leiden om op in te gaan. Maar ik weet niet welk verhaal zij aan onze vrienden verteld heeft maar zij doen wel heel anders tegen mij dan vroeger.
Dit zijn maar enkele voorbeelden uit een hele resem
En dan is er haar houding ten aanzien van onze zoon. Waarbij ze met hem gaat wandelen en dan mijn zoon naar mij stuurt om te vragen of ik het erg zou vinden dat ik niet mee mag gaan. Of met hem in bad gaat en ik een gesprek hoor waar zij hem probeert te overtuigen om bepaalde spelletjes met mij niet meer te spelen. En hoe ze zo ostentatief geïnteresseerd is in playstation daar waar zij computerspelletjes ronduit haatte. Ik weet niet in hoeverre zij onze zoon manipuleert en of zij hem manipuleert.
Ik probeer zeker ten aanzien van mijn zoon maar ook in andere situaties juist en trouw aan mezelf te blijven en mij niet te laten meeslepen in rancuneuze handelingen. Ik probeer het hoofd koel te houden maar het is niet eenvoudig en ik heb pijn.
Ik kan niet geloven dat je je relatie met een kindje zonder het een kans te geven hardvochtig opgeeft. Ik heb het gevoel dat er veel meer achter zit maar ik weet niet wat.
De vrouw die zich nu mijn vrouw noemt heeft niets te maken met de vrouw die ik twaalf jaar geleden ontmoette.
Ofwel ben ik zo naïef en zo blind.
Mijn zoon heeft een heel sterke band met zou moeder, maar wij hebben ook een zeer sterke band niet in het minst omdat wij elkaar zeer goed aanvoelen wegens onze lichte afwijking. Daarom doet het zo’n pijn voor mij en ken ik zijn pijn als morgen onze relatie sneuvelt.
Help mij om te begrijpen!
anoniem> 2 jaar geleden -
ellendig proces (Verhaal 12)
Ik had nooit verwacht dat een scheiding zoveel ellende met zich mee bracht. Ik had nog niet eens de oorzaak van de scheiding verwerkt (jaren lang liegen, bedriegen, een langdurige affaire en wat scharrels op de kop toe) en het volgende kwam al op mijn bord. het Traject maakte me heel verdrietig. Ik hield nog veel van mijn ex. Hij zat nog vastgeroest in mijn hart. Na al die jaren bij elkaar, vond ik het moeilijk om dat los te laten, zeker nu we een gezinnetje waren.
Toen kreeg ik te horen dat ik te weinig verdiende. Ik kon het ouderlijke huis niet houden. We hadden plannen gemaakt om samen te verhuizen naar een andere stad. Waren al een tijdje bezig hiermee. Ik had daar al werk gevonden, scholen opgezocht voor onze school, ook al ingeschreven voor het volgende jaar. vrienden en hobbies daar opgezocht... en toen wilde hij niet meer verder met mij.
Ik zat daar. Ik kon alleen maar huilen. Ik werd depressief. Ik wilde niet blijven in de huidige stad, want hier had ik niets meer. Ingeschreven in zo'n woningbouwvereniging op zoek naar sociale huurwoning. 4 maanden verder, officieel gescheiden maar nog geen stap verder om een huisje te bemachtingen. We wonen nog steeds onder 1 dak. Ik ga mentaal er aan onder door. loop bij een psycholoog om een beetje mentaal te overleven en slik medicatie om een beetje te kunnen slapen. (we slapen nog in 1 bed en dat kost mij heel veel moeite) Spanning stijgt met de dag. Urgentie heb ik geen recht op...
Het begint echt te lang te duren. mijn ex en ik konden redelijk goed opschieten met elkaar maar nu wordt het steeds erger. ik begin boos te worden, het voelt alsof het allemaal zijn schuld is dat ik al die ellende voel en zo veel moeite moet doen (geen sociale huurwoning kunnen krijgen tot nu toe, te weinig verdienen voor particuliere huur, geen urgentie krijgen...enz) maar hij zit op zijn luie reet en doet niets. hij gaat als ik weg ben het huis te koop zetten en dan pas gaan zoeken naar een koophuis. zo gepiept denkt hij. En ondertussen geniet hij alvast van zijn vrijgezelle leven. de lusten maar niet de lasten. Regelmatig weg van huis (wat ik opzich niet erg vind maar het geeft mij wel alle verantwoordelijkheid voor onze zoon en zo krijg ik geen kans om ook even de deur uit te gaan om weer even te ademen en te ontspannen)
Ik weet dat boosheid niet helpt, maar het zou fijn zijn om iets te hebben waar ik weer controle over zou kunnen hebben.
Ik hoop snel een huisje te vinden en eindelijk dit proces achter me te kunnen laten. om eindelijk te kunnen rouwen om mijn verloren gezin, om een nieuwe start te kunnen maken en weer een poging te doen weer een beetje gelukkig te worden. Want ik wil mijn zoon het allerbeste kunnen geven en dat kan alleen als ik uit mijn depressieve sleur kom en zelf weer gelukkig wordt.
Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en goede hoop op een betere toekomst!Anoniem> 2 jaar geleden-
Ik vind het heel erg wat je allemaal meemaakt op het moment en kan mij alles perfect plaatsen want ik zit met ong Hetzelfde probleem op het moment maar als je er eens wil over praten ben je steeds welkom het kan enkel onze ziel wat troost of rust geven
Maar al bij al is het een pijnlijke strijd en moeten we erdoor
Ik wens je enorm veel sterkte
Neem gerust contact op als je wil
Grt guidoGuido> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Zit momenteel ook in een scheiding.
Wonen ook helaas nog samen, inderdaad geen urgentie, geen eigen huisje krijgen, is moeilijk.
Heb 2 kinderen ze slapen nu helaas op een kamer zodat ik mijn eigen kamer heb, vind het niet leuk voor ze.
Probeer te doen alsof hij je broer dan doet het minder pijn.Judith> 2 jaar geleden
-
-
Na 21 jaar 2 kinderen wil mijn partner scheiden (Verhaal 46)
Na 21 jaar 2 kinderen en zoals in alle relaties ups en downs meld mijn partner dat hij wil scheiden.als ik doorvraag zegt hij misschien te willen denken nog een paar weken.
Aan alles voel ik dat zij keus gemaakt is en hij dit over denken zegt omdat hij denkt me daar een plezier mee te doen.
Nu net als ik nq bijna,2 jaar fysieke klachten in de wia dreig re komen. We doen niets meer samen is zijn reactie. Voelt als falen voor mij Intens verdrietig om en het verlies van mijn lichaam en nu dit. Hoeveel kan iemand hebvenAmoniem> 2 jaar geleden -
Mijn ex gaat nog met mijn kinderen bij mijn ouders op visite (Verhaal 44)
Op eigen beweging heb ik de scheiding in gang gezet. We hadden een lange relatie en voor de buiten wereld leek het allemaal goed te gaan. Echt slecht hadden we het ook niet alleen waren we enorm uit elkaar gegroeid. Dit werd goed duidelijk in de Lockdown.
Hij heeft nauwelijks familie en mijn ouders en zus hebben aangegeven graag contact te houden. Dit juich ik toe omdat ik hun allen dit contact gun. Ik heb dus wel mijn huis verlaten, woon grotendeels alleen omdat mijn kinderen volwassen zijn en niet tot 50% bij hun moeder zitten gedwongen kunnen worden. Ook begrijpelijk, maar waar ik veel moeit mee heb is dat mijn ex met mijn kinderen bij mijn ouders op visite gaat en gaat eten. Is dit raar hoe vinden andere dit?
Dit wordt versterkt doordat ik dus veel moeite moet doen om mijn kinderen bij mij te laten komen, ondanks dat onze verstandhouding goed is.Lola> 2 jaar geleden -
Ik hoop dat ik mijn leven weer op de rit krijg (Verhaal 25)
Vorig jaar zomer dreigde hij mij te vermoorden. De politie is in totaal 4 keer geweest. Ze hebben een stop gesprek met hem gevoerd. Ik kwam er al snel achter dat hij een relatie had met mijn nicht. Mijn nicht die ik altijd alles vertelde. Ik voelde mij zo verraden. Ik kon geen kant op. Mijn (ex)man mishandelde mij geestelijk. Ik heb een wga uitkering van 1100 euro. Ik kon dus niets huren ( te duur en te weinig aanbod) en niets kopen ( krijg geen hypotheek). Uiteindelijk heeft mijn moeder een huisje voor mij gekocht en betaal ik haar rente. Ik ben niet alleen mijn man kwijt ( hoewel iedereen in mijn omgeving zegt dat ik beter af ben van die narcistische en dominante man), maar ook mijn 2 kinderen die ik nu nog maar 2 keer per maand zie. Ik heb aan mijn huwelijk ptss opgelopen en krijg over een tijdje behandeling. Ik hoop dat ik mijn leven weer op de rit krijg. Ook al is het financieel zwaar. Ik mis mijn kids erg. Hopelijk slijt het verdriet met de tijd wat.Maaike> 2 jaar geleden -
Dat soort huichelaars verdient elkaar (Verhaal 43)
Na 15 jaar en 2 kinderen van 4 en 2 wist ze mij begin december ineens te vertellen dat ze al een tijd niet meer gelukkig was (2 jaar) en dat ze in het afgelopen half jaar is vreemd gegaan en verliefd is. Ze heeft mij nooit aangegeven ongelukkig te worden of zijn. Dus ik heb haar, dacht ik, overtuigd van het feit dat ik geen eerlijke kans heb gekregen om samen aan de relatie te werken.
Dat duurde twee weken, toen wilde ze rust. Ze had (zegt ze) inmiddels het contact met die ander verbroken en zou met de kinderen naar haar ouders gaan. In het nieuwe jaar hebben we besloten een time out op te zetten, waarbij we in het weekend tijd voor elkaar en het gezin zouden hebben. Dat was na welgeteld 1 weekend al over. Er was weer ruzie door woorden die ze gebruikte en waarmee ze de boel bagatelliseert. 3 dagen later vertelt ze mij dat ze niet verder wil.
Ik ben vervolgens naar huis gegaan en zij ging naar een huisje dat ik geboekt had. Volgende ochtend dacht ik wat spullen te brengen die ze nodig zou hebben daar. 3 keer raden wie daar zat. En nu wist ze mij ineens te vertellen dat die anderhalve maand dat ze het met mij nog probeerde, was om het goed te doen voor de kinderen. Ze heeft mij gewoon anderhalve maand extra met van alles en nog wat voorgelogen en zodra ze de deur achter zich dicht trekt valt ze in zijn armen. De man die ook z'n vrouw met twee kinderen heeft verlaten.
Ik weet het, dat soort huichelaars verdient elkaar. Maar voor mij voelt het nu alsof ik 15 jaar van mijn leven heb weggegooid en dat ik mijn kinderen heb opgescheept met een moeder die er vooral voor zichzelf is. Ik voel mij zo ontzettend slecht en heb geen idee hoe ik verder moet. Het enige wat ik weet is dat ik zo snel mogelijk zo weinig mogelijk contact met haar wil. Maar het idee dat ik met haar in contact zal moeten blijven... Ik gruwel er werkelijk van. Wordt er ziek van in mijn maag. Want zij, de vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, heeft ook het allerslechtste (pure woede) in mij naar boven gehaald. Ik ben mijzelf niet meer. Behalve als ik met de kinderen ben. Dan voel ik dat ik het goed moet doen voor hun. En ook dat is lang niet makkelijk.Anoniem> 2 jaar geleden -
M'n echtscheiding is in een vechtscheiding verandert (Verhaal 40)
Men echtscheiding is in een vechtscheiding verandert .
Sociaal onderzoek is opgestart .
Men echt man manipuleert de kinderen met bv : mama pikt men geld , de vriend van mama heeft mama afgepakt , mama liegt .
5dec hebben ze sinterklaas gekregen van hun papa . 1u voor ze haar hier moesten komen zegt de papa tegen de jongste dat de Sint niet bestaat en dat hij het tegen niemand mag zeggen enkel tegen zijn mama.6de moesten ze hunne sk t krijgen bij mama
Weet niet meer wat doen wil de kinderen nu meer bij haar .aangezien hij de kinderen zo menupileertAnoniem> 2 jaar geleden -
Ik vrees voor een trauma bij haar (Verhaal 39)
Mijn man vertelde gisteravond dat hij niet meer verder wil met onze relatie.
Na achttien jaar samen geweest te zijn waarvan elf jaar getrouwd. Hij houdt niet meer van mij en hij wil er ook niet in investeren. We hebben absoluut geen vlekkeloos verleden, we hebben veel lief en leed gedeeld en biet jaar geleden ging onze grootste wens in vervulling. We werden papa en mama van een meisje van bijna drie jaar oud uit Hongarije. De opvoeding is pittig ze heeft last van hechtings problematiek. We krijgen hier gelukkig ook hulp bij. Tijdens de therapie kwam naar voren dat mij nog een hoop oud, niet verwerkt zeer met zich meedraagt. Hun advies was om ook een eigen traject te starten. Hij stond hier eerst wat huiverig tegenover maar ik heb hem geprobeerd er van te overtuigen het te doen. Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan.ik liet hem vrij in wat hij wel en vooral niet deelde, dat kwam vanzelf dacht ik.
Inmiddels was de spanning hier in huis te snijden. En ik wilde weten waar ik aan toe was. Toen kwam het eruit. Er was nul liefde meer en we waren te verschillend!
Een klap in mn gezicht dit zag ik niet aan komen.
Naar mijn idee konden we er nog aan werken, maar dat is uitgesloten volgens hem.
Ik houd ondanks onze problemen zielsveel van hem. Hij was en is mijn enige liefde. In alles was hij mn eerste seks, samenwonen, huis kopen een dochtertje adopteren. Alles in een keer weg, ik kan het niet bevatten.
En dan nog het ergste ons dochtertje, na haar biologische moeder, haar pleeggezin, weer een scheiding. Ik vrees voor een trauma bij haar. Ik zal er wel bovenop komen op den duur maar zij....Anoniem> 2 jaar geleden -
Eenzaam...... (Verhaal 17)
Iets meer dan een jaar geleden liet mijn man na 20j weten dat hij niet wist of hij mij nog graag zag. Na 2 maanden wilde hij plots een scheiding. Een jaar verder heeft hij 100keren de kans gehad om stappen te zetten voor de scheiding maar heeft hij ze nooit gezet. Steeds toen ik zei dat ik niet meer kon vroeg hij om te vechten en ging hij zijn best doen. Enkele weken geleden gingen we terug naar de relatie therapeute gaan. Om een vriendschap op te bouwen en dan samen te kijken of er iets kon groeien terug. Net voor we op de afspraak moesten zijn kwam hij ineens zeggen dat hij het toch geen kans meer wou geven. Hij vond het wel belangrijk om vrienden te blijven. Vandaag ben ik na herhaaldelijke leugens en omwegen te weten gekomen dat zijn collega, waarvan ik al langer vermoed dat ze iets hebben samen en die een vriendschap hebben opgebouwd hebben die veel verder gaat dan een gewone vriendschap of collega-band, is blijven slapen. Ze heeft ook gevoelens voor hem en ze willen het samen proberen. Onze scheiding en haar scheiding zijn nog geeneens rond. En 2 dagen geleden heeft mijn man nog gezegd dat hij helemaal geen relatie met haar wou en dat er geen toekomstplannen waren. Blijken nu allemaal leugens te zijn. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik zie het echt niet zitten dat zij de stiefmoeder wordt van mijn kinderen, ze heeft me nooit gelegen en zij behandeld mij heel onrespectvol. Ik loop rond met zelfmoord gedachten en heb geen idee hoe ik dit te boven moet komen. Ik vind het vreselijk om mijn kinderen te moeten missen op de momenten dat ze bij hem zijn. Ik kan niet aanzien hoe zij een leven opbouwen en ik er onderdoor ga bij elke nieuwe stap die zij gaan zetten. Ikweet niet wat ik moet doen om dit te boven te komenAnoniem> 2 jaar geleden-
Heel herkenbaar, dat gevoel. Ik voel met je mee. Het komt ooit goed, geloof daarin, zet door.
Da> 2 jaar geleden -
Jeetje.. wat ellendig en zo herkenbaar..
Maar inderdaad, je hebt er nu weinig aan maar wordt beter/anders.
Zoek goeie hulp! Dat heeft mij ook geholpen!
Sterkte!El> 2 jaar geleden -
jouw verhaal is het mijne
geen idee wie jij bent of je leeftijd?
misschien kunnen we samen die eenzaamheid oplossen..thea> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
ik hetzelfde, we haddeen alles doorstan, ik leerde haar kennen toen ze diep in schulden zat, we hebben alles netjes afbetaald, daarna kreeg ze kanker, we hebben alles doorstaan, ze werd afgekeurd en zat thuis, ik werkte 6 dagen per week. Ze ging in een therapie..."sacraal "en nog wat, daarna kreeg ze op sociale media vriendengroepjes van beetje spiritueel getinte dingen. Vervolgens vertelde ze me dat we uit elkaar groeiden en dat ik minder moest werken en moest veranderen, ik moest ook naar die therapeut. ben 2 keer geweest maar naar iemand die zijn hand op mijn borst legt en dan constant vraagt "of ik mijn hart zie", "je hebt een groot hart", en voel je de warmte van je hart". dat is niet mijn ding. enkele weken later vertelde ze mij dat ze weg ging en een scheiding wou aanvragen. Ik sloeg achterover, eerst kwaad toen verdrietig enz. Er was ook niks dat ik eraan kon veranderen. Ze wou weg. verbijsterd zit ik nu alleen in huis, betaal zorgtoeslag omdat ze een uitkering had,en zij leeft nu met haar volwassen zoon met een prima baan in een mooi appartement. ze leeft goed van mijn 6 dagen werken nu, ik vind vooral dat onterecht. ik lig krom van de kosten en omdat zij weg wil moet ik betalen....maar het is niet anders, ondanks alles zou ik er nog steeds alles voor over hebben om haar terug te krijgen. ik ben nu 58, we waren 20 jaar samen, 8 jaar getrouwd, en nu....de stilte is beknellend soms, het huis is een dood ding geworden. en dat al 3 maanden, ik wen er nog niet aan.
hans> 2 jaar geleden
-
-
De eenzaamheid doet ontzettend pijn (Verhaal 33)
Ik heb de meeste verhalen over langere tijd nu gelezen en heb besloten zelf mijn verhaal ook eens te delen. Meer ook omdat de grote klap nu pas is aangekomen na bijna een jaar.
We kregen op een ochtend onenigheid en we besloten om pauze te nemen. We waren al langere tijd als broer en zus aan het leven. Ik ging een week bij mijn ouders slapen. Al snel kreeg ik door dat ze niet eerlijk was en al met datingapps bezig was. Zo onrespectvol. Nog geen dag na de breuk. Naaktfoto's vlogen voorbij. Ik kon alles lezen en zien aan vieze chats want onze foto's van de telefoons waren verbonden.
Bij mij was toen ook besef dat we dit door moesten zetten, ook voor de kinderen. Toen 7 en 2,5.
Na een hele heftige periode nadat ze 2 maanden na onze breuk al iemand in huis nam, ben ik het nu gaan verwerken en dat komt nu harder aan dan ik had verwacht. De eenzaamheid doet ontzettend pijn. Aan de andere kant heb ik twijfels of ik überhaupt nog wel samen wil zijn met iemand. De kids hebben op den duur toch ook een vrouwelijk rolmodel nodig in huis. Ben ik daar wel klaar voor?
Het is misschien gek om het van een man te horen maar ik heb zo'n behoefte aan genegenheid en warmte.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
het zelfde maar dan bij mijn exman
thea> 2 jaar geleden
-
Woon nu 5 maanden alleen en valt zwaar tegen (Verhaal 36)
Na een huwelijk van 28 jaar wilde mijn ex vrouw scheiden. Ze trok mijn somberheid en depressie gevoelens niet meer.. Of ik dit Express voel... Woon nu 5 maanden alleen en valt zwaar tegen. Mis mijn huis, gezinsleven giga.. Gaat het gemis, verdriet en pijn ooit weg?Rob> 2 jaar geleden -
Ik geloofde alles wat hij beloofde (Verhaal 19)
Hoi lieve lotgenoten. Ik ben 18 jaar aan het moederen geweest voor een onvolwassen alcoholist die van stiekem drinken, stiekem roken en vreemdgaan, een levenswerk maakte. Komend uit een slecht huwelijk met twee kleine kinderen, werd ik verliefd op z'n lieve, zorgzame karakter. De leugens nam ik voor lief, ik geloofde alles wat hij beloofde. Ik was afhankelijk en verloor mezelf helemaal. Met een lichaam dat erg veel gezondheidsproblemen had, van kinds af aan, was ik in toenemende mate afhankelijk van mijn man. Hij hielp in het huishouden, maar zat ook altijd op z'n mobiel. Ik heb af en toe per ongeluk een berichtje onderschept, waarin hij weer één of andere trien, vaak zelf ook getrouwd, schunnige voorstellen deed en vertelde dat hij van haar hield. Ook werd hij gewelddadig door de drank. En toen ik op een dag z'n leugens niet geloofde, heeft hij mij aangevallen en tegen een eiken kast gekwakt. Met een gapende hoofdwond en enorm veel bloedverlies naar het ziekenhuis gebracht. Hij opgepakt. Godzijdank waren m'n dochters niet thuis. Ik liegen over de oorzaak, weigerde aangifte te doen. Vond het zo erg voor m'n man dat hij in de gevangenis zat... Alles ging van kwaad tot erger... En ik kon geen kant op, ziek als ik was, geen geld, geen sociale contacten, werd verwaarloosd, misbruikt, voorgelogen, en verlaten... Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik van hem af ben... Maar ik mis hem en ben in een constante staat van paniek. Mijn dochters zijn blij dat hij weg is. Maar ik vind het idee dat hij nu bij z'n vriendin zit afschuwelijk moeilijk te verteren. Ik moet hier doorheen, maar hoe...Herma> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Beste Herma,
Ik lees uw verhaal, ik voel je pijn...ik kan je enkel zeggen dat die man het niet waard is. Je dochters zijn het waard om de goede keuze te maken, wat je allemaal hebt meegemaakt wens je toch je dochters niet toe, als je antwoordt 'neen' is. Wel dan ben je zelf ook meer waard. Die nieuwe vriendin zal het ook rap beu worden hoor of ze neemt ook genoegen met weinig. Zorg voor jezelf, wees een moeder voor jezelf. Wat doe je graag, wat wil je graag. Doe het! Maak jezelf mooi, wat je uitstraalt zal je ook aantrekken. Geloof me, ik zit in een soortgelijke situatie., maar ik vergeet nooit om van mezelf te houden. Ik ben het waard en mijn 4 kinderen ook. Laat die vent. Hij zit daar nu in dezelfde zetel op dezelfde gsm uit dezelfde pint te drinken, met anderen de chatten, hij is niet in staat om te veranderen.
Hou je goed.Sofia> 2 jaar geleden
-
Hij liet ze toe om ons gezin te vergiftigen (Verhaal 35)
Ik verhuisd naar Nederland voor de liefde . Ik ben met veel haat ontvangen door zijn familie maar ik dacht ahh ja die zijn niet belangrijk , we houden van elkaar en dat is alles wat belangrijk is . Wist ik veel …
Later veel later , 2 kinderen verder , realiseerde me dat het niet persoonlijk was . Deze mensen zijn pure kwaad : ze hebben geen vrienden , alleen maar klachten en zeuren over een ander en het was nooit hun schuld .
Nu ben ik van bewust dat ik mijzelf kwijt ben geraakt om iedereen te pleasen en niet voor mijzelf op te komen , mocht ook niet van mijn man . Hij liet ze toe om ons gezin te vergiftigen en ik voelde me machteloos van .
Nu kies ik voor mijzelf , ik ga scheiden ! De angst is enorm , alleen , zonder familie , zonder hoge inkomsten , hoe red ik dat ? Ik kan mijn kinderen geen dag willen missen op deze leeftijd. Ik wilde zo graag mijn liefde delen met hun en hem maar dat gaat niet meer .
Ik word al licht in mijn hoofd als ik er aan denk dat ik nooit meer de haat van mijn schoonfamilie ga voelen en dan komt de angst weer . Moet ik de rest van mijn leven alleen zijn ? Zonder partner ? Waar ontmoet je iemand op een leeftijd van 40+…?Anna> 2 jaar geleden -
Hoe ga ik hiermee om om mijn zoon niet kwijt te raken (Verhaal 32)
Naar de scheiding had mijn ex al snel een jongere vriendin in huis , nu is mijn probleem dat zei mijn zoon inpalmt mijn zoon zegt zelfs ik hou van je tegen haar wat ik ongepast vindt ze zit er boven op en probeert hem voor zich te winnen samen met mijn ex . Ik probeer hem duidelijk te maken dat houden van en iemand lief vinden wat anders is . Ik krijg daar ook een raar gevoel bij en weet eigenlijks niet wat ik hier mee moet kinderen horen toch dtt te delen met de ouders heb ook het gevoel gehad dat ze hem tegen mij opzetten , mijn zoon is 7 ja als daar geen regels zijn en alles leuk is dat trekt natuurlijk . Hoe ga ik hiermee om om mijn zoon niet kwijt te rakenAnoniem> 2 jaar geleden -
Toch heb ik een enorm gemis (Verhaal 30)
Een leuke en warme familie heb ik niet. deze kreeg ik er wel bij toen ik op 17 jarige leeftijd mijn ex man leerde kennen. 18 jaar lang heb ik deel uitgemaakt van dezew arme kloek en we deden veel samen. alle feestdagen werden gevierd, we deden leuke uitstapjes en er waren leuke verjaardagsfeestjes.
Nu bijna 2 jaar na onze scheiding is mijn contact met hen nog best ok en vragen ze mij af en toe nog om ergens bij te zijn. maar toch heb ik een enorm gemis. Ik heb het gevoel dat ik mijn kinderen enorm tekort doe doordat ik hen dit allemaal niet kan geven.
Ik weet dat ze veel van de dingen die ik doe afkeuren en vertellen dit ook aan mijn kinderen. Ik geef ze te laat eten, zit teveel op mijn gsm, ga te vaak naar feestjes, drink wijn, leg ze te laat in bed, doe niet genoeg voor school, heb een foute vriend......
soms vraag ik me af of het niet beter is als ik verhuis en ze 100% bij mijn ex laat omdat ik precies toch niks goed kan doen.linda> 2 jaar geleden -
Word nog een lange moeilijke weg (Verhaal 9)
3 weken geleden ging hij gewoon weg. De avond ervoor had ik gezegd dat ik zo niet meer verder kon en wilde.
28 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, nog nooit was ik zo verliefd maar toen werd mij al snel duidelijk dat hij een nogal stevige drinker was. Ik wilde dat niet als probleem zien, verliefd op de mooiste man van ons dorp en hij koos voor van mij.
Maar dat vele drinken liep nog wel eens uit de hand, vreemd gaan en dat vele malen. Ik heb het hem vergeven, ik wilde hem niet kwijt. Zo gingen er jaren voorbij en elke keer dacht ik wel dat het beter zou worden, dat hij minder zou drinken. Veel loze beloften waren er. De aandacht voor mij werd steeds minder, de aandacht voor drank en feestje steeds groter. We waren toen ongeveer 7 jaar samen. Een vriend van hem vertelde aan mij dat hij verliefd op mij was geworden. Ik was enorm in de war, kreeg geen enkele aandacht meer thuis en bezweek voor de mooie verhalen en aandacht. Ik heb het uiteindelijk opgebiecht. Mijn vriend schrok hier van en zou er alles aan doen om samen weer gelukkig te worden. Het ging een paar maand goed maar de drank won weer.
Toch kregen wij 2 jongens, maar het drankprobleem was er nog steeds. Ik stortte mij compleet op mijn jongens, zo vergat ik alle ellende. De jaren gingen voorbij en ik wilde niet inzien wat er eigenlijk gebeurde. Ik zorgde voor de kinderen en hij had zijn "drinkmomenten" er was totaal geen aandacht voor mij. En ja hoor daar was hij weer: de lieve vriend van vroeger. Hij wees mij er op dat dit echt niet kon, hij kon mij gelukkig maken. Weer was ik zwak, en heb er zoveel spijt van. Het was de aandacht, het gevoel van waardering die ik zo graag wilde. Achteraf, en dat is altijd zo makkelijk zeggen, had ik dit nooit mogen doen. Maar voelde mij zo ontzettend eenzaam, het gebeurde gewoon, het leek wel of ik totaal mezelf verloren was. Maar we gingen uiteindelijk in therapie, want we wilden elkaar niet kwijt. Ik in therapie, hij in therapie en samen in therapie. Wij gingen dit samen overwinnen. Hij zag in dat zijn drankgebruik echt niet langer zo kon. Dat was een paar maand, hij hoefde geen therapie meer en we kwamen er samen wel uit. Ik geloofde het .... Het vele drinken sloop er weer in.
Maar het laatste half jaar liep het zo vaak zo uit de hand. Hij ging naar een feestje, ik ging al niet meer mee, want op zo'n feestje negeerde hij mij gewoon en de trammelant bij het vragen of hij mee naar huis wilde, deed ik mezelf niet meer aan. Hij verkoos zelf de feestje boven zijn eigen gezin, mee naar de camping in de weekenden ging hij niet. Alcohol .. Dat was belangrijk. Als hij terug kwam van een feestje vond ik, maar ook mijn oudste zoon hem ergens, buiten op de oprit, op de veranda, onderaan de trap. Er was geen praten aan. En toen hij vertelde dat hij naar een festival ging maar was vergeten voor mij een kaartje te regelen. Wist ik dit kan niet meer, dit wil ik niet meer. Al die jaren had ik zo enorm gevochten, ik had verloren. Verloren van de drank. En ik wist dat ik ooit ging verliezen, maar wilde het niet inzien. Dacht elke keer : morgen wordt het beter.
De stress die dit jaren mee bracht, het werd me teveel. Elke week er tegen op zien dat er gedronken zou worden, een verjaardag, voetbaltraining, voetbalwedstrijden, feestjes ... Ik was gebroken.
En hij zei dood leuk: ach misschien wil ik ook wel niet veranderen.
Nu zit ik 3 weken met mijn jongens in ons huis en hij woont ergens anderd. ik had nog gehoopt dat hij ergens het licht zou zien, maar nee hij geeft alles op. Het huis, ons gezin. Alles geeft hij op, voor de drank. Dat doet zo ontzettend veel pijn maar weet ook dat de stress rondom het drinken weg is. Dat geeft rust. Maar voel me zo ontzettend alleen, ik heb alles in die 28 jaar opgegeven, mijn vrienden van vroeger zag ik al heel lang niet meer. De groep "vrienden" van de voetbal , voelden nooit als mij vrienden. Soms lijkt het wel dat mensen niet zien wat dat vele drinken voor een invloed heeft binnen een gezin. Ik heb dat ook vaak binnen mijn eigen huis gehouden, je schaamt je enorm. Terwijl iedereen ziet wat er gebeurt en niemand zegt of doet iets. Het dronken zijn op een feestje wordt door iedereen weg gelachen. Ach iedereen drinkt zoveel. Maar de vernedering en verdriet zag niemand. Nu moet ik weer verder, met mijn super lieve puberjongens. Nu zij groter zijn zin zij ook hoeveel verdriet het mij heeft gedaan. Maar zie ook hoeveel verdriet hun vader hun heeft aangedaan. Ik dacht altijd ik moet mijn gezin bij elkaar houden,maar weet niet of ik daar goed aangedaan heb. Ik weet dat ik sterk ben, heb tenslotte ruim 25 jaar gevochten tegen iets waar eigenlijk geen gevecht tegen mogelijk was. Ik heb verloren, maar heb ook geleerd dat het nu tijd wordt om voor mezelf te kiezen. Het word nog een lange moeilijke weg.Trice> 2 jaar geleden-
Ik heb echt respect voor jou ! En ik herken het hoe gaat het nu met je? Je doet het goed don’t give up
Liz> 2 jaar geleden -
Hoi Trice,
Hoe is t met je? Ik zou graag in contact met je komen.
Groet,
BiancaBianca> 2 jaar geleden -
Hoi lieve lotgenote,
Ik ben 18 jaar aan het moederen geweest voor een onvolwassen alcoholist die van stiekem drinken, stiekem roken en vreemdgaan, een levenswerk maakte. Komend uit een slecht huwelijk met twee kleine kinderen, werd ik verliefd op z'n lieve, zorgzame karakter. De leugens nam ik voor lief, ik geloofde alles wat hij beloofde. Ik was afhankelijk en verloor mezelf helemaal. Met een lichaam dat erg veel gezondheidsproblemen had, van kinds af aan, was ik in toenemende mate afhankelijk van mijn man. Hij hielp in het huishouden, maar zat ook altijd op z'n mobiel. Ik heb af en toe per ongeluk een berichtje onderschept, waarin hij weer één of andere trien, vaak zelf ook getrouwd, schunnige voorstellen deed en vertelde dat hij van haar hield. Ook werd hij gewelddadig door de drank. En toen ik op een dag z'n leugens niet geloofde, heeft hij mij aangevallen en tegen een eiken kast gekwakt. Met een gapende hoofdwond en enorm veel bloedverlies naar het ziekenhuis gebracht. Hij opgepakt. Godzijdank waren m'n dochters niet thuis. Ik liegen over de oorzaak, weigerde aangifte te doen. Vond het zo erg voor m'n man dat hij in de gevangenis zat... Alles ging van kwaad tot erger... En ik kon geen kant op, ziek als ik was, geen geld, geen sociale contacten, werd verwaarloosd, misbruikt, voorgelogen, en verlaten...
Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik van hem af ben... Maar ik mis hem en ben in een constante staat van paniek. Mijn dochters zijn blij dat hij weg is. Maar ik vind het idee dat hij nu bij z'n vriendin zit afschuwelijk moeilijk te verteren.
Ik moet hier doorheen, maar hoe...Herma> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Hi
Ik herken mezelf zo in jouw verhaal, zou graag met je in contact komen
Vr grMonique> 2 jaar geleden
-
-
Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken (Verhaal 26)
We waren 20 jaar getrouwd in het jaar dat we zijn gescheiden.
Pas een jaar later heb ik het huis verlaten. Dat jaar was pittig. Ik viel 15 kilo af en leerde in die tijd veel over allerlei vrouwen die mijn ex had gehad in de tijd dat we getrouwd waren, waar ik nooit iets van had gemerkt. Toch kon ik niet boos zijn. Alleen ontzettend verdrietig en schuldig dat ik niet meer mijn best had gedaan. Ik trok in een eigen huisje 100 meter verderop. Het leek ideaal voor onze kinderen van 14 en 17. Het contact met mijn ex was met ups en downs. We hielden wel steeds contact en dat leek goed. We aten af en toe bij elkaar en bleven betrokken in elkaars leven. Tot mijn ex-man onlangs besloot een relatie aan te gaan met een vriendin van mij. Pas toen ontdekte ik dat ik niet over de scheiding en over mijn ex-man heen ben. Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken (behalve als het over de kinderen gaat), omdat ik er zelf anders de rekening voor zal moeten betalen en niet verder kom in mijn eigen leven. Ik zie ertegenop. Ook al weet ik dat het beter is voor mij. Loslaten sucks...Petra> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
He Petra, zo herkenbaar voor mij, die tweede rouwcurve die opeens veel heftiger is dan je dacht. En dat je veel minder ver bent dan je dacht!
Het is voor mij nu 1,5jr na het moment dat ze het bommetje dropte en ik had het idee dat ik al hele stappen had gezet. Op een gegeven moment (scheiding al helemaal rond en afgehandeld) kwam ze terug ' om te kijken wat voor een soort relatie er misschien nog kon zijn'. Dat was afgelopen oktober. Tot begin januari was het erg leuk en toen ging opeens de emotionele deur weer dicht. Mid maart nog wel contact en weer in bed belandt, maar begin april toch de boodschap ' dit gaat nergens heen' maar laten we samen blijven genieten van de kinderen (We deden verjaarsdagen e.d. nog met ons zessen) en dan afgelopen vrijdag de melding ' ik ben iemand tegen gekomen die ik heel leuk vind en het is wederzijds'. Hoewel het nog pril is, is het voor mij het besef dat ze de mentale knop heeft omgezet en dus weer zoiets kan voelen....voor een ander en dus echt nooit meer voor mij.
Opnieuw zakt de bodem onder je voeten vandaag, opnieuw het gevoel van 'ik had haar het zo graag gegeven' en weer die enorme angst om alles kwijt te raken, mijn contact met de kinderen is goed, maar was nog best veel omdat we vaker ' bleven hangen, nog veel samen deden etc.)..en weer het schouderschokkend huilen en die eenzaamheid.
Het idee dat zij zich weer vermaakt, positieve energie heeft en met twinkels in haar ogen naar iemand kijkt...en dus nooit meer zo naar mij.....dat hij misschien op termijn ' met zijn zessen aan tafel zit' op mijn plek en ik er niet meer bijhoor, bij mijn gezin.
Een hele grote wake-up call dat ik eigenlijk 1.5jr nog hoop heb gehad (komt ook door jojo van mijn ex) en dat ik nog lang niet van haar los ben. Dat ik v.w.b. scheiden wel verwerkt heb dat we los van elkaar leven, maar dat ik nu moet verwerken dat onze levens los van elkaar staan.
Ik lees dat dit erbij hoort en dat dit nog vaker kan voorkomen (b.v. als de nieuwe dan ook echt aan de kinderen wordt voorgesteld o.i.d). En hoewel ik het heel graag wil om weer een warme deken te vinden, het gevoel dat er iemand 'in je hoek erbij staat' , weet ik dat in een relatie stappen (als zich al iets voordoet, wat helemaal niet zo is, want die apps enzo werkt voor mij niet zo), weet ik dat dat niet goed is. Dat ik eerst 'alleen gelukkig' moet zijn...en het doet pijn dat zij wel al zover is....voelt zo oneerlijk, terwijl zij de scheiding in gang heeft gezet en in al deze rouwprocessen steeds een stap verder is dan ik......als zij de stekker eruit trekt of een stap zet, is dat om naar een beter plek te stappen....voor mij daal ik dan steeds weer een etage dieper in de ellende.
En ik weet dat er licht aan het einde van de tunnel is en ik er sterker uit kom en het beter voor me is (deep down weet ik dat ik de laatste 10jr ook niet echt gelukkig was, steeds zoekende naar haar bevestiging, voelende dat er iets niet goed zat)..maar ik heb wat lichtjes nodig op weg naar dat einde...
Loslaten sucks!B> 2 jaar geleden
-
Slachtoffer van manipulatieve mishandeling (Verhaal 24)
Hoi
Ik wil even delen waar ik mee zit.
4 jaar geleden leerde ik de vrouw van mijn leven kennen. Zij is van Franse origine en was gelovig (islam). Ik Belg zijnde heb mij bekeerd we zijn snel samen gaan wonen en religieus getrouwd iets later zijn we voor het echt getrouwd.
Het duurde echter niet lang voor ze zwanger was.
Na de geboorte van ons kindje ging alles goed maar zij had toch de drang een dubbele nationaliteit aan te vragen en achter mijn rug het adres van hun bij de moeder te gaan zetten. Dit was blijkbaar mogelijk aangezien ze loog en zei dat we feitelijk gescheiden waren. Goed ik was mij van geen kwaad bewust daar ik haar toch vertrouwde 3 maand na de bevalling hadden we opnieuw het heuglijke nieuws dat ze zwanger was.
Nu is ze 8 maanden ver, ze vertelde me dat ze even tijd nodig had en ging bij haar mama op verlof voor enkele dagen. De 2 dagen voor vetrek zijn we nog intiem geweest met veel liefde, ze is vertrokken ze zei ik zie U graag, ik ga U missen.... .
Nu 8 dagen later vroeg ik of ze aub wou terugkomen dat ik haar zo ontzettend miste.
Dat schoot blijkbaar in het verkeerde keelgat en als reactie had ze alles gezegd tegen haar moeder wat ik ooit verkeerd deed tegen haar op deze 4 jaar alsof dit alles op 1 dag gebeurd is. Ik heb haar nooit mishandeld of bedrogen. Nu is die ma haar beginnen moeien met als resultaat dat mijn vrouw zei dat ze nu niet meer verder wil. Ik weet dat haar moeder veel invloed heeft op haar en zij met voorbedachte rade alles zo gepland had. Ze stelt haar dochter voor een ultimatum en ze is te blind om te zien dat dat fout is.
Nu ben ik alleen in België achtergebleven op tijdelijke werkloosheid door de actuele coronacrisis.
Gisteren zei ze ik mis je en ik zie U graag ze toonde zelfs uitdagend haar borsten zonder dat ik ernaar vroeg.... vandaag echter radiostilte en als ik vroeg of ze me negeerde reageerde ze heel koud en zei ze dat ze niet meer verder wou.
Ik ben ten einde raad, ik was gelukkig 2e kindje op komst nu riskeer ik van alles te verliezen en datvmijn kinderen naar Frankrijk trekken.
Ik sta volledig machteloos en voel mij het slachtoffer van manipulatieve mishandeling. Langs 1 kantvgafvzr mij hoop en langs de andere kant zei ze ik wil scheiden het is een flop onze relatie....
Ik weet dat we een liefdevolle relatie hebben en waar er veel in gelachen word,
Soms hadden we wel eens een meningsverschil maar voor mij is dit toch donderslag bij heldere hemel.
Het verdriet voor dit verraad is onbeschrijflijk.Depoorter Glenn> 2 jaar geleden -
Ik lig in scheiding (Verhaal 11)
Na 3 jaar huwelijk en 10 jaar samen, ben ik op 27 jarige leeftijd moeder van 2 kindjes en lig ik in scheiding.
Iedereen keek tegen ons op, zo jong, 2e koophuis en 2 prachtige jongens. Helaas schijn bedriegt.
Er is zoveel gebeurd maar de genadeklap was het moment dat ik erachter kwam dat hij al 2 jaar contact heeft met een andere dame. Nadat ik hem confronteerde en zei dat hij koest kiezen of contact met haar en huwelijk voorbij of het huwelijk zonder haar dacht ik dat het tij zou keren.
Helaas. Terwijl hij al 2 weken weg was voor werk moest hij een dag langer op zijn werk blijven. Daar zat ik met een baby van 16 weken en een peuter van 2,5. Helaas kwam ik er pas maanden later achter dat hij met haar afsprak.
Leugen Op leugen volgen. Ik wil nog steeds eigenlijk niet scheiden, echter is er geen andere gezonde optie meer voor de kindjes niet en voor mij niet. Het vertrouwen is weg.
Zo pijnlijk, nu de angst of ik het wel 'alleen' met de kindjes red. Onzekerheid hoe de toekomst er uit gaat zien en boosheid hoe hij me dit aan kon doen terwijl ik het was bevallen.
Maar voor de kindjes strijdt ik voor een normale omgang....Marjolein> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Ik herken me ook ons dit verhaal. Ben 2,5 jaar getrouwd en 5 jaar samen. 6 weken geleden bevallen van ons tweede kindje. 2 weken na de bevalling gaf mijn man aan te willen scheiden. Hij heeft gevoelens voor een ander en wil doen waar hij zin in heeft en wat hij wil. Hiermee loopt hij naar mijn idee weg van zijn verantwoordelijkheden. Ik voel me leeg en gebroken en sta op stand overleven. Ik moet door voor mijn twee kinderen. Dat is zwaar.
San> 2 jaar geleden
-
Het ging toch juist zo goed? (Verhaal 23)
Dinsdag 16 februari was de dag dat mijn ex mij mededeelde dat zij wilde scheiden van mij, mijn wereld stortte in. Zoveel vragen kwamen er in mijn hoofd op, waarom? Het ging toch juist zo goed?
5 jaar geleden (Reeds 15 jaar samen) heb ik in een paniek aanval een dreigende houding ingenomen naar mijn ex, was mijn kind kwijt en die had zij zonder het tegen mij te zeggen meegenomen. Ik was in gesprek met een collega en dat duurde te lang, waardoor mijn dochter haar moeder appte dat ze honger had.
Toen ik haar dus niet kon vinden, belde ik mij ex op, die mij verweet dat ik eerst aan mijn dochter had moeten denken en naar huis moest komen en dat zij haar al reeds opgehaald had.
In blinde woede ben ik toen naar huis gereden en explodeerde het allemaal en maakte ik de grote fout, ik nam een dreigende houding aan ten opzichte van mijn ex en hiernaast ook nog de fout dat ik mijn dochter hiervan de schuld heb gegeven van dit alles.
Dit heb ik toen tot kalmeren kwam, zelf dan ook zeer kwalijk genomen en meteen actie ondernomen door in Therapie te gaan volgen bij een Forensische Psycholoog, waar eigenlijk alleen maar verplichte gewelds delinquenten bij zaten.
De therapie heeft mij enorm geholpen en sindsdien is het dan ook niet meer voorgekomen en ben ik altijd rustig blijven praten. 2x is het gebeurd dat ik ben weg gelopen omdat het teveel werd, maar schijnbaar is deze 2x mij noodlottig geworden......
De angst bleef bij de kinderen en mijn vrouw, zij durfde niets meer te zeggen tegen mij. Mijn vrouw werd ongelukkig, was zich zelf niet meer, mijn dochter zat met problemen en durfde deze niet meer uit te spreken... en het ging van kwaad tot erger......
Dieptepunt was dat mijn dochter zich geen uitweg meer wist en zich zelf begon te snijden, een grote roep om hulp. Gelukkig heeft een vriendin naar mijn dochter geluisterd en dit gemeld aan school en wordt zij nu hieraan geholpen.
Ongelukkig doordat hierdoor uiteindelijk toch mijn relatie kapot is gelopen...., dacht het allemaal goed te doen, maar juist niet. De ene fout in 20 jaar heeft ervoor gezorgd dat het klaar is en wat mis ik alles en iedereen!
Nu 2 weken later is de pijn nog net zo erg, wat moet ik doen, hoe ziet de toekomst eruit? Alleen in een huisje? Wie wil er nu met mij iets gezelligs doen? Tinder geen likes, op Facebook geen reacties of iets dergelijks en whats app blijft stil, niemand behalve mijn ouders....Frank> 2 jaar geleden -
Ze hebben de scheiding met zn drietjes bekokstooft (Verhaal 14)
Hallo,
ik ben vanaf maart gescheiden
de manier waarop mijn ex de scheiding heeft ingezet vind ik zeer egoitisch en zeer inmoreel,hij heeft achter mijn rug om met vrienden de scheiding vior bereid een vriend van hem is met de buurvrouw vandoor gegaan en heeft zijn vrouw achter gelaten met een ziek kind ze hebben de scheding met zn drietjes bekokstooft,ik vind ht jammer dat hij niet eerlijk tegen mij geweest is ,ik kan deze man niet vergevenumie> 2 jaar geleden -
We waren ieder onze eigen weg gegaan (Verhaal 4)
Wanneer iemand me 10 jaar geleden zou hebben gezegd dat ik in 2016 zou scheiden van mijn man, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar het is toch gebeurd.
Toen de kinderen groter werden en steeds minder aandacht nodig hadden, op kamers gingen wonen voor studie en werk, en er meer tijd vrij kwam voor elkaar,.... ja, we niet meer om elkaar heen konden maar elkaar weer iedere dag tegen kwamen in ons huis, dat nu zo groot en stil leek... werd het ons steeds duidelijker hoe we ieder onze eigen weg waren gegaan.Mijn man bleek al een tijdje een verhouding te hebben met iemand anders En ik had het niet gemerkt. Wat een verdriet.
We hebben hulp gezocht en dankzij de begeleiding hebben we samen op onze relatie kunnen terug kijken. Durfden we weer de begin periode te zien en te voelen hoe gelukkig we waren samen en hoe blij we waren toen de kinderen kwamen.We hebben ook het patroon durven zien en samen onderzocht dat onbewust en onbedoeld is ontstaan in de jaren daarna. Ik stortte me met liefde maar ook volledig op ons gezin en mij man verbleef veel vaker 'buiten', ging meer werken en maakte carrière.
Onze gesprekken gingen steeds vaker over regelzaken, werden rationeler. We keken elkaar minder in de poppetjes van onze ogen en dreven langzaam van elkaar af. We hebben ons verdriet hierover kunnen (leren) delen en op een respectvolle manier afscheid kunnen nemen van elkaar als partners.
Als ouders blijven we elkaar waarderen en gelukkig lukt het ons steeds beter samen te werken. Zonder hulp was dit niet gelukt.
Gerda> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Bijzonder dan hè, dat je langzaam van elkaar verwijderd. De een gaat rechts, de ander links. Datzelfde heb ik vorig jaar ervaren en in oktober de stap gezet. Verhuisd, nieuwe baan, binnenkort nieuwe woning. En het is goed zo. Ook jammer, dit heb je niet voor ogen als je een relatie begint en kinderen krijgt. Maar verder in een relatie waar weinig genegenheid is, amper gesprekken zijn en compleet je eigen leven leid is gewoon jammer om zo het leven te leven. Als we echt liefde is, kan het zo mooi zijn.
Jacqueline> 2 jaar geleden
-
Mijn leven terug op de rails dankzij hypnotherapie (Verhaal 5)
Ik kreeg mijn leven terug op de rails dankzij hypnotherapie.
Na enkele moeilijke jaren met een zware vechtscheiding, een tweede misgelopen relatie waarna het niet meer leek te lukken, moeilijkheden op het werk met een crash tot gevolg, overlijden van dierbaren ... wou ik mijn leven weer op de rails krijgen. Ik wou weer leven.Toen mijn vriendin langsging bij een hypnotherapeut, zei ze dat ik dat ook eens moest proberen. Omdat ze elke keer met een gelukzalige innerlijke rust terugkeerde, dacht ik: ja, dat wil ik ook!
Beter met stress omgaan, me kunnen ontspannen en tot rust komen. Dat waren de drijfveren om een hypnotherapeut te contacteren. Ook met de onzekerheid die me vooral op het werk parten speelde, wilde ik komaf maken. Tot mijn verbazing ontmoette ik een heel vlotte, vriendelijke dame waarbij ik me onmiddellijk op mijn gemak voelde.
Sinds ik hypnotherapie volg, ben ik een pak rustiger en kan ik alles veel beter relativeren. Ik had het op mijn werk erg moeilijk met twee collega's, maar ga er nu veel beter mee om en laat me minder snel van de kaart brengen. Ik sta steviger in mijn schoenen.De hypnotherapeute heeft me geleerd meer en beter voor mezelf op te komen.
Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Wat fijn dat je je na zo’n rottijd eindelijk weer beter voelt. Ik ben erg benieuwd naar jouw hypnotherapeut.
Andrea> 2 jaar geleden
-
De zon schijnt, maar voel me klote (Verhaal 8)
Hoi allemaal,
Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.
We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.
De maanden gingen voorbij samen in een huis.
Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
Ik was nog nooit zo blij geweest.
De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
De zon schijnt maar voel me zo klote.
Groet suzanSuzan> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Hoi Suzan,
Ik weet precies hoe je je voelt. Ik ben ook net gescheiden maar woon al 1,5 maand in een appartement. En dat is ook voor mij een groot zwart gat. Ik ben ook niet veel in mijn nieuwe huis. Tis een koud hol, wil gewoon weer terug naar de plaats waar we woonden ivm kids hun school. en mis mijn 2 kids heel erg. Maar we hebben het zo geregeld, tenminste vanuit mij, dat we ze verdeeld hebben over de hele week zeg maar. Ene weekend bij mij, en andere weekend bij hem, en in de week zelf hebben we ze ook verdeeld. Hij vind de regeling niks, maar ik kan mijn kinderen geen week missen.
Ja en ook ik heb een vriendje maar doen het rustig aan ivm we beide kinderen hebben. Tis heel fijn en zo anders dan met mijn ex.
Ben er zo klaar mee, ben dr ook gewoon ziek van, misselijk en veel afgevallen, ik voel me ook klote. Heel herkenbaar.
Rustig aan Suzan.
Gr. DaniëlleDaniëlle> 2 jaar geleden
-
Voel me steeds rotter (Verhaal 10)
Ruim twee jaar geleden,besloten uit elkaar te gaan omdat ik niet meer tegen de depressie van mijn man kon opboksen.20 jaar samen en 16 jaar getrouwd
Het heeft er toe geleid,dat ik troost zocht ik de drank.We hebben een dochter van 18 en is nadat ik mijn eigen huisje kreeg bij hem blijven wonen.
Geen problemen qua scheiding of zo.
Kreeg december vorig jaar een enorme terug val,miste hem en had enorm veel verdriet.Dat resulteerde,dat ik niet meer kon eten en in het ziekenhuis terecht kwam.
Hij had in de periode een soort van "rebound" en heeft het uitgemaakt omdat hij nog gevoel voor me had.
We hadden een keer afgesproken voor een pak koffie en toen ging het weer mis.Het vlammetje wakkerde weer aan en gingen verder.Wel met zijn ups en downs
Sinds we weer terug zijn van vakantie is het weer mis met zijn depressie,mij negeren,alle slechte dingen waren erweer.We woonden nog wel apart
Kon er niet meer tegen een klein flesje wijn
gehaald om weer iets te verdoven.
Na weer de zoveelste rare app,heb ik het uitmaakt.We hebben elkaar geblokkeerd en nu me steeds rotter.
Echt weer de liefdesverdriet.Het slaat me weer op de maag en kan weer niet etenKaren> 2 jaar geleden