“Ik dacht dat ik me aanstelde. Niemand had me verteld dat dit erbij kon horen.”
Het is een zin die ik zo vaak hoor in mijn praktijk. Mensen die behandelingen voor de diagnose kanker hebben afgerond en te horen krijgen: “Je bent klaar!” Maar zich allesbehalve klaar voelen.
Ze zijn uitgeput. Op. Alsof de stekker eruit is getrokken en er geen reservebatterij meer bestaat.
Ze proberen de draad weer op te pakken — op werk, thuis, sociaal — maar hun lijf doet niet mee. En hun hoofd begrijpt het niet.
Want iedereen denkt toch dat het nu weer ‘goed’ gaat?
Die uitputting is geen gewone moeheid. Het is Cancer-Related Fatigue (CRF).
Een klacht die 30 tot 40% van de mensen langdurig houdt, soms nog jaren na de diagnose.
Deze vermoeidheid ontstaat plotseling zonder reden, voelt als totale uitputting en je herstelt er niet zomaar van.
Toch blijft het vaak onder de radar. Niet besproken. Niet herkend. En voor degene die het treft? Ontzettend frustrerend en eenzaam.
In mijn praktijk zie ik hoe groot de impact is:
Mensen hebben moeite te re-integreren of verliezen zelfs hun werk, trekken zich terug uit het sociale leven, raken zichzelf kwijt.
Ze willen vooruit, maar hun lichaam zegt nee.
Wat ik kan doen, is luisteren, erkennen, uitleg geven en samen zoeken naar een nieuwe weg om te bewandelen.
Vermoeidheid na kanker is niet iets wat je ‘erbij neemt’.
Het verdient net zoveel aandacht als de behandeling zelf.
Want goede zorg stopt niet bij de laatste behandeling, daar begint pas het echte herstel en dat hoef je niet alleen te doen.
Het is een zin die ik zo vaak hoor in mijn praktijk. Mensen die behandelingen voor de diagnose kanker hebben afgerond en te horen krijgen: “Je bent klaar!” Maar zich allesbehalve klaar voelen.
Ze zijn uitgeput. Op. Alsof de stekker eruit is getrokken en er geen reservebatterij meer bestaat.
Ze proberen de draad weer op te pakken — op werk, thuis, sociaal — maar hun lijf doet niet mee. En hun hoofd begrijpt het niet.
Want iedereen denkt toch dat het nu weer ‘goed’ gaat?
Die uitputting is geen gewone moeheid. Het is Cancer-Related Fatigue (CRF).
Een klacht die 30 tot 40% van de mensen langdurig houdt, soms nog jaren na de diagnose.
Deze vermoeidheid ontstaat plotseling zonder reden, voelt als totale uitputting en je herstelt er niet zomaar van.
Toch blijft het vaak onder de radar. Niet besproken. Niet herkend. En voor degene die het treft? Ontzettend frustrerend en eenzaam.
In mijn praktijk zie ik hoe groot de impact is:
Mensen hebben moeite te re-integreren of verliezen zelfs hun werk, trekken zich terug uit het sociale leven, raken zichzelf kwijt.
Ze willen vooruit, maar hun lichaam zegt nee.
Wat ik kan doen, is luisteren, erkennen, uitleg geven en samen zoeken naar een nieuwe weg om te bewandelen.
Vermoeidheid na kanker is niet iets wat je ‘erbij neemt’.
Het verdient net zoveel aandacht als de behandeling zelf.
Want goede zorg stopt niet bij de laatste behandeling, daar begint pas het echte herstel en dat hoef je niet alleen te doen.
