Op vierjarige leeftijd trok mijn zus haar conclusie: het lag aan haar. Niet onze ouders, maar zij dacht stuk te zijn.
In werkelijkheid stonden onze ouders op het punt te scheiden. Ik was nog te jong om het bewust mee te krijgen. Twee ongelukkige volwassenen die, ondanks hun liefde, niet altijd ruimte hadden voor de behoeften van hun jonge dochters. In haar kinderlijke logica nam mijn zus de schuld op zich: “Als ik het probleem ben, hoeven zij dat niet te zijn.”Zo leerde ze haar verdriet weg te stoppen. Want voelen was te veel.
Pas veel later zie ik: dat was geen zwakte, maar overlevingsintelligentie.
Een kind is volledig afhankelijk van zijn verzorgers. Het is veiliger om te denken dat jij stuk bent, dan dat je ouders tekortschieten. We worden liever ‘slecht’ dan dat we erkennen dat de mensen van wie we het meest houden, ons soms niet kunnen geven wat we nodig hebben.
“Een kind stopt niet met de liefde voor zijn ouders, maar wel met de liefde voor zichzelf.”
Veel volwassenen dragen dit oude schuldgevoel nog steeds met zich mee. Het belemmert zelfliefde, relaties en het aangeven van grenzen. Maar schuldgevoel is geen waarheid — het is een beschermingsmechanisme.
Je was nog maar een kind. Je kon onmogelijk verantwoordelijk zijn voor de pijn van je ouders. Door dat te voelen, en het verdriet toe te laten, ontstaat ruimte. Ruimte voor compassie
In werkelijkheid stonden onze ouders op het punt te scheiden. Ik was nog te jong om het bewust mee te krijgen. Twee ongelukkige volwassenen die, ondanks hun liefde, niet altijd ruimte hadden voor de behoeften van hun jonge dochters. In haar kinderlijke logica nam mijn zus de schuld op zich: “Als ik het probleem ben, hoeven zij dat niet te zijn.”Zo leerde ze haar verdriet weg te stoppen. Want voelen was te veel.
Pas veel later zie ik: dat was geen zwakte, maar overlevingsintelligentie.
Een kind is volledig afhankelijk van zijn verzorgers. Het is veiliger om te denken dat jij stuk bent, dan dat je ouders tekortschieten. We worden liever ‘slecht’ dan dat we erkennen dat de mensen van wie we het meest houden, ons soms niet kunnen geven wat we nodig hebben.
“Een kind stopt niet met de liefde voor zijn ouders, maar wel met de liefde voor zichzelf.”
Veel volwassenen dragen dit oude schuldgevoel nog steeds met zich mee. Het belemmert zelfliefde, relaties en het aangeven van grenzen. Maar schuldgevoel is geen waarheid — het is een beschermingsmechanisme.
Je was nog maar een kind. Je kon onmogelijk verantwoordelijk zijn voor de pijn van je ouders. Door dat te voelen, en het verdriet toe te laten, ontstaat ruimte. Ruimte voor compassie
