PTSS - Lotgenotenverhalen

Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....

Ik lees hier mezelf. Ik weet vaak Ook totaal niet wat ik met mezelf moet. Vaak genoeg ben ik het leven zat en wil ik slapen en niet meer wakker worden. ik vind het moeilijk anderen uit te leggen waar ik mee deal. Het feit dat ik steeds weer moet vertellen hoe ik me voel, dat ik geen energie heb en niet helder kan denken, altijd bang ben voor mensen en situaties. Ik wil me niet zo voelen als dat ik me voel maar kan daar weinig aan veranderen. Dit is gewoon hoe het is. Ik ben in behandeling bij GGZ maar ik heb na al die jaren niet het gevoel dat ik geholpen wordt. Ik voel me nog steeds ellendig elke dag. Ik voel me vaak ook onbegrepen, maar begrijp mezelf ook niet. I just want to die.

Ik lees mezelf hier in terug. en ook in de reactie van..Mona. ik ben maike 45 jaar..en ik ben 33 jaar op de vlucht geweest. Waarvan 23 jaar aan de harddrugs om maar niet te hoeven voelen..daar ben ik nu 13 jaar vanaf...Heftig maar ook fijn eindelijk deze erkenning en herkenning te lezen hier...ik sta op punt om met edmr te beginnen...omdat ik geen slaaf meer van de ptss wil zijn. Dit verhaal geeft mij hoop en moed. maar ben ook doodsbang...Erg bedankt voor het delen van jullie verhaal....liefs sterkte knuff maike😘😊

Ik herken mezelf een beetje in je verhaal. Ben ook aantal jaren zelfdestructief, drank en drugs en feesten. Vorm van dissociatie en zelfdestructief gedrag. EMDR kan goed helpen zolang je maar bij de herinneringen kan. Ik heb zelf ook veel steun aan thuiszorg begeleiding. Er zitten hele goede tussen die je goed kunnen motiveren, je leven weer in balans kunnen brengen, helpen bij grenzen stellen en bijv. meekunnen naar moeilijke gesprekken met instanties enzi voor morele steun. Veel succes met de EMDR enallez en ga vooral dingen doen die je nu blij maken.

Hoi beste Roland, heel erg herkenbaar in wat je schrijft. Zelf ben ik niet verslaafd, maar heb wel regelmatig roken of wijn nodig om de pijn van de kwetsingen niet te hoeven voelen.

Maar echt Roland, stop met schema therapie, want dat is puur cognitief, met alleen maar denken dus, en je hebt dan geen contact meer met jezelf en met je (neutrale) gevoelskern. Dat gaat je niet verder helpen, aangezien trauma in de emoties en lichaam vastzit, en zelfs in je diepste ziel!

Doe liever een therapie waarbij je je emoties en pijnpunten uit naar buiten, en lichaamsgerichte therapieen, om maar iets te noemen, waar je ook je persoonlijke verhaal enz enz kwijt kan. Of therapien die werken op je beperkte (emotionele mentaliseren, maar dan echt vanuit trauma behandeld.
Schematherapie gaat je echt niet helpen, dat is ook mijn ervaring. Met schematherapie worden je klachten, emoties en traumatische ervaringen in het heden, alleen maar erger. Dit omdat jij als persoon niet meer erkend wordt door jezelf en anderen, en jou klachten en jou pijnlijke geschiedenis niet erkend en herkend wordt, en je pijn wordt niet erkend of herkend. Dus echt, ik zou daar mee stoppen, met schematherapie, al is dat helemaal aan jou uiteraard. Ook lijkt het net met schematherapie, alsof jij denkfouten maakt, of dat je zelf denkt of voelt dat je schuldig zou zijn, of verkeerd bezig zou zijn, je denkt dat er iets mis met jou is. Dit terwijl de realiteit is dat jij niet schuldig bent of fout denkt, maar je opvoeders of omgeving zijn of waren schuldig en dachten en handelden fout en slecht, en hebben jou een blijvend rotgevoel gegeven, het ligt niet aan jou, maar hun zijn zelf het probleem. Jij bent niet diegene die verkeerd denkt of doet, maar jou mishandelaren van het verleden of heden wel.

Praat veel met lieve en begripvolle mensen, over je trauma, mensen die jou willen horen en jou accepteren, mensen met oprechte empathie dus. Misschien lukt het je zelfs jezelf te uiten in je emoties bij deze mensen. Die mensen zijn er echt zeker wel als je er moeite ervoor doet, al is dat geen gemakkelijke taak of eenzame taak geef ik toe uit eigen ervaring, om die mensen te vinden, maar ze zijn er.

En ga contacten aan met mensen die puur en goed zijn, en vooral, vermijd mensen die een negatieve invloed op je (eigenwaarde) hebben. Deel mensen in in "éérder slechte invloed op mij", "neutrale invloed op mij" en "goede invloed op mij", voor jou, qua gevoel. Ga om met mensen, alleen in categorie " goede invloed op mij". Neutrale mensen kun je mee omgaan, alleen als het nodig is, houd dat dan zakelijk, of gezellig alleen op momenten dat dat goed loopt met "neutrale mensen" dus. Dit helpt mij ontzettend veel waardoor ik kan groeien, al is CPTSS een zware opgave, maar het maakt het zeker hanteerbaarder.

Luister heel, maar dan ook heel goed naar je eigen gevoel en intuitie als het om keuzes, mensen, je grenzen!!, maar ook je leven gaat. Je kunt met complex trauma geen risico's en overbelasting meer permiteren, zowel niet voor je lichaam als voor je geest en emoties en ziel niet meer. Je moet zoveel je kan op safe spelen voor jezelf, en daarin proberen door te zetten als dat lukt, je zult merken dat het lichter voor je wordt als je dat "voor jezelf leven", noem ik dit maar even, doorzet in je eigen tempo.

En praat af en toe liefdevol tegen jezelf als je daar energie voor hebt, al voel je dat dat misschien niet aankomt, dan nog af en toe lief tegen jezelf praten.

Maar schematherapie was/is voor mij een grote no-go, omdat ik steeds verder van mezelf af kwam te staan, en je juist gaat dissocieren hierdoor, en je dan juist uit het leven en de realiteit wordt getrokken, bedenk dat goed.

Je raakt met schematherapie heel erg ver van jezelf verwijderd, vooral als je alles letterlijk denkt over te nemen en alles eigen denkt te maken, wat niet zo is.

Ik wens je echt hele veel sterkte, licht en liefde toe voor de toekomst en voor je innerlijke wonden te genezen of verzachten!!!

Allemaal zeer herkenbaar ! Wat fijn dat dit forum er is! Daar voel ik wel steun ! Ik ben niet de enige die zo beschadigd is ! Als we elkaar daarin kunnen steunen, al zijn de problemen dan niet weg, dan kan dat een beetje verlichting geven! Veel sterkte en veel liefs, Karin en Milo ( mijn enigste kleine vriendje ; een mini pinscher😉

Hi!

Het is nu april 2022 en ik heb CPTSS. Behandeling loopt. Ik heb soms paniek aanvallen en dan kan ik niet alleen zijn. Ik zou t fijn vinden om een vriend, vriendin in Utrecht eo te vinden die ook soms paniek heeft en of accuut steun nodig heeft dan. Mijn idee is dat we uitwisselen van emotionele support (ik zou dat 1-2 keer per maand willen kunnen doen). Ziet iemand dit zitten? Zou leuk zijn als we ook goede vrienden worden 😁❤️.

Liefs!

Hallo lief mens, ikbheb je verhaal met verdriet en ook met veel liefde gelezen. Ik wens je veel sterkte en liefde toe ook heel veel kracht. Liefs.

Wat een bekend verhaal, het is voor mij precies hetzelfde, ik kijk een beetje rond naar lotgenotencontact, omdat ik wel hulp heb bij de GGZ, maar verder de ervaring heb dat eigenlijk niemand je begrijpt en door mijn jarenlange wangedrag hebben de mensen om je heen het ook wel een beetje met je gehad, wat een zwaar moedeloos gevoel geeft, ik zou zo graag mijn verdere leven zonder deze ballast willen, maar.....

Begrijp je frustratie.
Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe jij je voelt.. en je hebt juist die arm om je heen nodig!
Heb een behoorlijk traumatisch verleden en heb nu 2 jaar therapie.
Dit maakt veel emoties los en ik merk ook dat men er vaak niet mee om weet te gaan!
Koester de mensen die er wel voor je zijn, al zijn het er weinig!
Geef het nooit op en probeer de goede momenten te koesteren.
Sterkte!
Een mede strijder

Zo jammer om zulke verhalen te horen en al 2 jaar therapie. Dat is wel heel erg lang. Terwijl het met EMDR een stuk sneller kan. Met EMDR hoef je je verhaal niet iedere keer te herkauwen maar er wordt gelijk aan verwerking gewerkt.
Ik wens jullie allen heel veel sterkte en geef NOOIT op!

Ik begrijp je voorledig.

Beste valeria

Was het maar zo. Ik heb andere half jaar lang EMDR gehad om af te komen van deze hel waar ik in leef, en nog steeds onder behandeling bij een ggz instelling. Ik ben als kind jaren lang saxuele misbruik door een familielid en ik ben nog steeds zo wrak als toen ik begon.

L.P. Heel herkenbaar heel veel sterkte

Hoi， ik ben al vanafmijn 12e in therapie en nu sinds een jaar eindelijk gestart met emdr.
Ik ben nu 33.
Ik denk dat het heel erg belangrijk.is om lichtpuntjes te blijven maken of zien， zelf haal ik veel uit de natuur en dieren， ook als niemand mij begrijpt.
Ik heb cptss icm angststoornis en paniekaanvallen， en word ook vaak niet begrepen. Mensen denken vaak dat het wel meevalt of ze snappen niet hoe te reageren. Het is heel zwaar bij tijden maar sinds ik emdr startte verlichtte het gelijk ook wat voor me ondanks dat het ook veel kost.
Dit blijven zien， wat je bereikt hebt， is denk ik van grote waarde al is dit de ene dag makkelijker dan de andere.
Sterkte allemaal. I feel you.

Helaas hier hetzelfde, t gevoel dubbel gestraft te worden herken ik heel goed.

K doe ontzettend m’n best, maar t is nooit goed genoeg en niemand lijkt te erkennen hoeveel moeite ik ervoor moet doen…

Zeer erg herkenbaar, je komt alleen te staan, en niemand die in woorden naar je zich uitspreekt, om je emotioneel te beschermen of er echt voor je is, waarschijnlijk. Alleen die enkeling, Maar zelfs daar heb ik moeite mee, omdat nare ervaringen in ons opgesloten zitten, kunnen ook vertrouwelingen ons niet echt daarin bereiken, al zijn ze er wel echt voor ons. Het is toch echt een totaal eigen proces, maar gelukkig kun je je op sites als deze eerlijk uiten in je gevoel en trauma's. Hopelijk wordt CPTSS zo ver minder, dat we echt normaal contact kunnen leggen, en begrepen worden door anderen.

Ik begrijp hoe je voelt, echt alsof je dubbel gestraft word, terwijl je er niet om gevraagt heb om de nare fingen mee te maken en levens lang pijnlijk gevoelens te hebben. Een van mijn kinderen heeft mij uit zijn leven geduwd omdat hij mij zo moeilijk vind.
Dat is dan ook weer dubbel want ik heb er niet om gevraagt om zo gevoelig te zijn. Die triggers zijn de boosdoender voor mij. Ergste voor mij is het gevoel van afwijzen, als ik dat voel wil ik er bijna niet meer zijn. Heb jij ook enorme triggers?

Ik begrijp je wel ik heb hetzelfde meegemaakt ! Sterkte ! En veel liefs !

Wat vreselijk wat je hebt meegemaakt. Ik hoop dat die persoon voor eeuwig in de cel en daarna in de hel beland.
Jij hebt nu nog de mogelijkheid wat van je leven te maken ookal voelt dat nu niet zo. Geef niet op. Wie ben jij? Wat wil jij? Wat vind jij leuk?

Jij hebt ook recht op geluk!

Vreselijk wat mensen elkaar kunnen aandoen, maar wat mij hielp is het zien als de duivel die jou kapot wil maken. Dan is hij blij, laat hem niet winnen. Lach hem in zijn gezicht uit. Jij bent sterker door echte liefde te kennen. En als je het echt niet meer weet, bid dan, deel je pijn en hulp zal komen. Hij ziet alles en je bent nooit alleen!

Schrijf zoveel mogelijk op. Ieder keer als je het leest komen de emoties. Het verhaal om zetten in emoties. Zelfreflectie inzicht krijgen op je emoties en stap uit het verhaal in je hoofd. Lees boeken bij het onderwerp van je trauma. En laat de emoties toe ze mogen er zijn want dat is van jou. Heel je zelf geestelijke en lichamelijke. Kijk veel naar filmjes en luister naar ontspannings oefeningen op YouTube over het bij passende onderwerp. De weg naar overleving zit niet in je hoofd en begrip van andere. De weg van overleving is opzoek gaan naar bevrijding en dat is; vergeving , loslaten, je zelf lief hebben en vooral de eenzaamheid van ongehoord te zijn liefde te geven van uit je hart. Als je echt voor uit wilt ga er dan voor en zeg tegen je zelf .ik ben onderweg.

Wat een prachtig en aangrijpend gedicht!

Hoi Piet… herkenbaar hoor wat je schrijft over dissociatie en derealisatie
Dat verdoofde gevoel omdat je niet meer connected bent met jezelf
En idd ook al ben je positief ingesteld/leergierig/nieuwsgierig normaal gesproken, ook dat wordt steeds moeilijker door het onbegrip.
De sociale kring die steeds kleiner wordt of waarin je jezelf niet durft te zijn.
Dat mis ik zelf ook wel, althans ben altijd alleen eigenlijk en sowieso best introvert.
Normaal kon ik voor mijzelf nog veel uit trainen (hardlopen) halen maar op de 1 of andere manier haal ik daar ook niet meer de voldoening uit.
Waardoor ik nog meer ga isoleren.. ik ben zelf 40 en heb cptss en dis.
Mijn werk kwijt sinds 2018, ik werkte als operator en had t goed naar m’n zin en m’n baas was ook tevreden maar hij zag t niet zitten dat ik zou blijven puur vanwege therapie en dus ziekte.
Ik snap t bedrijf ook wel maar voor mij betekende m’n baan veel als alleenstaande moeder van 3 lieve pubers
En m’n onafhankelijkheid … dat wou ik nooit kwijt.
Groetjes tessa

Hoi Piet,
Wat je schrijft is heel herkenbaar net als alle verhalen hier. Ik ervaar ook veel onbegrip vanuit mijn omgeving. Het rotste vind ik dat ze denken dat ik een beetje lastig loop te doen en om aandacht zit te roepen. Het is een eenzame bubbel dat cptss. Het boek ‘cptss from surviving to thriving’ van Pete Walker (is ook in het Nederlands vertaald) heeft me erg geholpen. Er staan praktische tips in en geeft ook inzicht in triggers en systemen. Meer aan gehad dan aan 15 jaar therapie bij ggz. Het boek geeft ook wat hoop, omdat cptss wel beter hanteerbaar kan worden op den duur. Het doet goed hier lotgenoten te treffen en erachter te komen dat we niet alleen zijn.

Zelf overweeg ik iets dergelijks ook, maar nog geen ervaring mee. Wel met de drug zelf, maar niet in therapievorm. Ik had triptherapie(puntnl) gevonden, maar weet dus niet hoe dat is. Maar je kan ze vast mailen of bellen en je verhaal voorleggen. Ik hoop dat je verder komt. Ik wens je veel licht toe in ieder geval!

Heel herkenbaar veel mensen die je niet begrijpen en je niet willen horen het is zo eenzaam ik ben afgelopen september naar een kliniek geweest voor Cptss sinds die tijd loop ik automatische piloot en ben verdoofd en als het te heftig is raak in een dis de wanhoop slaat dan toe het is hel om hiermee te leven ik hoop dat ik mezelf weer terug ga vinden en ik hoop jij ook ik wens je het allerbeste en succes met het herstel ♡

Er is heel veel hulp en hoop. Het belangrijkste is zelf compassie en zelf liefde en dat e als het ware we. “Lieve ouder” voor jezelf en al je heftige gevoelens gaat zijn. Als je je angst voelt verwelkom die dan. Denk aan een herberg houder met een volle zaal en een hongerige zwever wil binnenkomen. Hij doet de deur dicht. Die blijft dan net zo lang schreeuwen en klopppen tot dat alle gasten er last van hebben. Laat die zwerver (de angst depressie wanhoop) binnen en geef hem wat te drinken en kijk hem recht aan. Dan gaat hij vanzelf weer weg. Hoe je dat letterlijk doet is elke dag op een fijne plek stil zitten met je ogen dicht en voelen waar je dat voelt in je lichaam en het verwelkomen. Verder blijf in beweging met je lichaam vooral zachte dingen als wandelen yin yoga en elke dag zon en met iemand kletsen. Hoe meer je je eigen beste vriend bent hoe beter. Vetrouw erop dat overal waar jij komt je liefde kunt ervaren en check dat elke dag voordat je gaat slapen. Hoe meer je je daar op richt hoe meer je ervan zult zien. Een zonnestraal ene mooie bloem een kat even geaaid een glimlach van een buschauffeur een klein praatje op straat etc. Zoek ook eens Louise Hay op en zeg ellenlang positieve dingen tegen jezelf net zolang tot je er in gaat geloven. Het is namelijk waar. Jij mag er zijn en je doet er toe en je verdient liefde ook van jezelf puur en alleen omdat je bestaat

@Pietertje: Ontzettend bedankt voor de boektip van Pete Walker. De emotionele flashback alleen al! Wat een (h)erkenning, wat fijn dit. Moest t even zeggen.

Bedankt anoniem voor je tips! Heel mooi geschreven

Super goed van jou ❤️‍🩹 sterkte

Goed dat je mild voor jezelf leert zijn. Je bent het waard!
Verwaarlozing en onveiligheid in de eerste levensjaren draagt zijn sporen.
Wat jij in een paar regels schrijft is meer dan afschuwelijk.
Zo had het nooit moeten zijn!!!

Hoi Judith, ik begrijp je helemaal.. en het is ontzettend moeilijk om er mee om te gaan. Ik heb jaren therapie gehad en dit heeft mij wel geholpen. Eigenlijk heb ik keihard gewerkt aan eigen inzicht en er zijn mij vele handvaten gegeven. Deze handvaten zijn eigenlijk hulpmiddelen om het leven te begrijpen.. een basis leggen. Het heeft jaren geduurd totdat het een beetje eigen is gaan worden. Op dit moment leef ik best afzonderlijk omdat ik nog steeds moeite heb met mensen om mij heen. Eigenlijk begrijp ik dit niet. Zo hard gewerkt en toch nog geen volledig bestaan.. als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed.. ik leef nu per dag en probeer het zo leuk mogelijk te maken. Ik wandel veel met mijn hondjes. Ik ben een klusser en heb net een giga Volière gemaakt. Ik weet niet of je al kan genieten of dat je dit überhaupt wel kan.. dit is ook een proces van leren te genieten. Als je wilt dan kunnen we wel met elkaar mailen of zo. Misschien kan ik iets voor je beteken en andersom. Lieve groeten Mariska.

Hallo. Het is erg herkenbaar. Ik kom ook uit een huwelijk met huiselijk geweld. Ging na de scheiding allemaal zo goed. Nieuwe relatie en getrouwd wat echt allemaal geweldig gaat. Mijn man is ook tevens de enige die ik volledig vertrouw. Heb flashbacks en nachtmerries. Dit ging me leven beheersen laatste jaar en uiteindelijk na veel angstaanvallen de stap gezet. Ik heb ook ptss door wat er destijds gebeurd is. Sta nu in de wacht rij voor de emdr. Tot die tijd wel gesprekken met maatschappelijk werk. Vind het zo bizar moeilijk om alles weer op te moeten oprakelen en weer de pijn te moeten voelen van toen.. hoop met dit forum wat steun te vinden en tips hoe hiermee om te moeten gaan. Alvast bedankt. Gr anoniem

Wat je schrijft lijkt veel op wat ik zelf ervaar. Voor het trillen werken trauma release exersises (tre) en somatic experiencing bij mij heel erg goed. Het heeft voor mij net zo veel gedaan als de psychotherapie maar het start vanuit je lichaam reguleren.

Wat betreft werk maak ik veel te veel uur en steek ik er zoveel in dat ik nergens anders meer energie voor heb. Logisch dat het leven dan niet leuk is. Maar loslaten roept doemscenario's op bij mij dat alles misgaat. Volgens mij hebben meer mensen met cptss dat die al vroeg voor zichzelf moesten zorgen. Toch zijn er ook mensen die simpel leven en met 32 uur per week rondkomen. Banen genoeg op dit moment. Zelf durf ik de stap nog niet te zetten ook al zou t waarschijnlijk beter voor me zijn.

ja vreselijk. Herkenbaar. Liefs xxx

GGZ centraal is verschrikkelijk, weiger daar naar toe te gaan, heb weken en weken om hulp gevraagd. op een zeker moment er iedere dag naar toe gegaan. Uiteindelijk wou een arts me zien, deze arts is verschrikkelijk geschrokken van mijn toestand. Hij omschreef het dat ik een zeer gevaarlijk depressie had, en in eens ging er heel veel gebeuren. Eigen waren ze in paniek geraakt. Hun oplossing pillen, maar geen verdere hulp.

GGZ Centraal dat ga ik nooit meer naar toe

Je stelt je zeker niet aan.

Als een expert ptss bij je vaststelt en je moeder zegt tegen je dat je alleen maar trekken hebt, dan is zo'n uitspraak van je moeder onderdeel van de mishandeling en emotionele verwaarlozing.

Ze heeft misschien niet in de gaten wat het effect is van wat ze doet en misschien speelt haar eigen ptss daar een rol in, maar het gebeurt wel en het is schadelijk voor jou.

Het heeft weinig zin om in therapie te gaan als de mishandeling nog voortduurt. Dat moet echt eerst stoppen. Er moet eerst een veilige situatie komen voor jou. Dan vraag je echt niet teveel voor jezelf. Daar heb je recht op.

Ik neem aan dat je huisarts je destijds heeft doorverwezen. Je zou met je huisarts er over kunnen praten. Dan kun je samen kijken naar wat er nodig is en waar jij je fijn bij voelt.

Dankjewel, ik woon al een haar op mezelf ben zelf net 18 dus soms kan het heel zwaar zijn. Ik heb het zelf nog nooit gezien, maar ik snap wat je bedoeld. Vind het allemaal nog moeilijk te accepteren omdat de gedachtes van "ik moet me niet aanstellen" heel aanwezig zijn. Ik heb zelf ook een psycholoog voor sociale angsten wat ik heb ontwikkeld, alleen niet echt iemand waar ik mijn verhaal echt mee kan delen. Dat kan soms moeilijk zijn. Ik wil het ooit een dag het er uit gooien. Loop al jaren met geheimen rond vanuit thuis wat ik nooit met iemand mocht delen. Dankjewel voor je berichtje, het doet me heel veel <3

Ik hoop dat je in de tussentijd wel meer gerichte hulp hebt gekregen.
Want je hebt ondertussen niet gewoon PTSS maar deze is ook chronisch en complex. Bestaat uit meerdere oorzaken.
Zelf lijd ik onder een zachtere vorm van PTSS, maar mijn kinderen lijden aan chronische en complexe PTSS.
Door hun ben ik mij gaan herscholen in de psychologie en dankzij hun vaste psycholoog, meer kennis en een groter netwerk binnen de hulpverlening kan ik veel helpen opvangen. Maar de juiste hulp krijgen is soms moeilijk en zoeken. Wij zijn al moeten stoppen met EDMR omdat dit te zwaar is.
Iedere vorm die echte herbeleving vraagt is eigenlijk nogal zwaar en wordt vanaf nu eerder afgeraden bij zwaardere PTSS.
Je psycholoog voor sociale angsten kan je eventueel doorverwijzen naar een trauma psycholoog die eerder lichaamsgericht werkt. Indien je echt nood hebt aan gesprekken is starten met cognitieve gedragstherapie een goede oplossing.
Maar de zoektocht is soms moeilijk.
Vergeet 1 ding nooit: jij hebt niets om je voor te schamen, niets is jouw schuld en je stelt je niet aan. Je bent zelfs al een overlever, want je staat er ondanks alles nog.
Veel succes

Beste Ria,

Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.

Hey, PTSS is iets wat je blijft meedragen, maar het moet een plaats kunnen krijgen en mag je dagelijks leven niet meer heel te tijd beïnvloeden. Al zal het soms meer naar voren treden, het mag niet meer overnemen.
Mij is duidelijk gemaakt dat zolang deze weg niet is afgelegd de behandeling niet stopgezet mag worden. Dat er onderhoudssessies moeten zijn op zelf te bepalen frequentie.
Dat doe ik nog iedere maand, 2 maand liggend aan hoe het me gaat, tijd van het jaar zelfs.
En dat helpt me wel beter overeind te blijven. Even terug de tools krijgen, het begripvol luisterend oor, dat niet direct in je dagelijkse leven zit.
Dat is wat ik jullie ook aanraad, een cognitief gedragstherapeut, je vorige psycholoog,...
Sterke en veel succes

Lieve Steven,

Wat ontzettend moeilijk en oneerlijk wat jou en je gezin is overkomen. Mijn verhaal staat niet gelijk aan dat van jou, maar ik weet hoe het is op de vlucht te zijn voor PTSS. Na jaren lang een masker op te houden, en te vluchten, ben ik emotioneel ingestort. Mijn huisarts heeft mij enorm geholpen. Omdat wachtlijsten zo lang zijn heeft hij een extra stap gedaan door een luisterend oor te bieden. Als er iemand naar je wilt luisteren kan dat al heel veel schelen. Hoe moeilijk en pijnlijk dat ook is.
Inmiddels heb ik meermaals EMDR therapie gehad, een therapie waarbij praten in detail niet nodig is. Dit heeft mij enorm geholpen.
Acceptatie is een van de grootste uitdagingen geweest in mijn proces. Dus ik snap hoe je je voelt. Je bent niet gek, je hebt door trauma een disconnect in je hersenen opgelopen, wat je dagelijks leven beïnvloed.
Als je ooit eens privé wilt praten, laat het me weten. En onthoudt: Je bent niet alleen❤

Wauw, vandaag voor het eerst op deze site !!!! Had ik het maar eerder gedaan. Ja, bij mij tenminste, is alsof je alleen staat. Maar wat een verhaal. Ja ik weet het ook niet, nog niet. Moet nog beginnen met EMDR. Tjonge jonge, wat een ellende. Wens je heel veel sterkte. Groetjes, Lucretia

Kijk. . Dit is nu precies, waarom ik het niet kan... ik wil er niet nog een keer doorheen, 1x vind ik meer dan genoeg

Ik heb precies hetzelfde. 2/3 dagen hyper, dan een dag zware migraine, dan grieperig en daarna 2 weken helemaal
kapot. Voel m'n benen bij het opstaan niet. Ik wil nu met emdr stoppen na 6 sessies en het later misschien oppikken of iedere keer een maand tussen de sessies. Het zou telkens minder heftig moeten worden, maar merk er niks van

Hi, ja heel herkenbaar. Ik ben ook 2 a 3 week een wrak. Wisselingen van extreem moe zijn naar ineens niet. Depri zwart en vervolgens niks aan de hand, doomdenken naar het gaat best goed eigenlijk.
Ik heb dit reeds eerder gehad, na mijn tweede EMDR sessie, ik lag er totaal af en dacht dat ik af en toe rijp was voor opname. Tot op een dag alles wegwas en ik een stuk beter. Ik hoor dit wel vaker van menden die EMDR hebben gehad. de een is met en dag klaar de ander met twee a drie week. Wees je ervan bewust dat dit geheel normaal is en het, ook al voelt het absoluut niet zo, vanzelf stopt.

Heel herkenbaar dit

Herkenbaar verhaal, maar dan met naar een (verborgen, kwaadaardige) narcistische ouder. Verdwenenzelf.org heeft erg geholpen met betrouwbare, wetenschappelijk onderbouwde informatie en vele verhalen van en door ervaringedeskundigen en trauma experts. Vanaf de herfst start er een bondgenotengroep m.b.t. herstellen van emotionele mishandeling gegeven door ervaringedeskundige therapeuten met veel expertise op het gebied van narcistische mishandeling en herstel. Wellicht iets voor jou?

De ervaringen met RET zijn bij mij om te huilen. EMDR werkte bij mij niet, mogelijk door een onbegripvolle psychotherapeut die ik door complexe PTSS en het narcistisch slachtoffer syndroom (NSS) door de narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing onbewust niet vertrouwde. Een vertrouwensband bij EMDR lijkt me essentieel en ik vraag me af of het bij complexe PTSS voldoende kan werken. In Psytrec heb ik weinig ervaring met hun one-size-fits-all methodes. Volgens Bessel van der Kolk (psychiater en expert in complex trauma en complexe PTSS), vraagt complexe PTSS meer aandacht dan enkele dagen simpele EMDR therapie en mogelijk zou het zelfs erger kunnen worden doordat EMDR traumatiserend an zich kan werken. Ik geloof wel dat die korte trajecten van Psytrec voor veel mensen met gewone PTSS wel kan helpen.

Ik heb goede ervaring met lichaamsgerichte traumaverwerkingstherapie. EFT (tapping) voelde fijn, de EFT m.b.t. emoties daar ben ik nu met een psycholoog mee bezig. Ik ben ook benieuwd of de weg hierna complex trauma aanpakken is of meer persoonlijkheidsproblematiek en zaken die op complexe PTSS lijken. Ik lees graag mee naar meer ervaringen...

Mindfulness, meditatie, yoga helpt zeker (is wetenschappelijk onderbouwd) en al lost het niet alles op, ik denk dat het anders erger zou zijn. Qi gong schijnt ook te helpen. Zelf heb ik heel veel baat bij familie- en organisatieopstellingen gehad. Doe dit alleen als je het zelf wilt en in een veilige omgeving bij een hulpverlener/coach die jij vertrouwt! Het is confronterend, maar kan razendsnel inzichten en heel soms verbluffende resultaten of start van heling inzetten. Dat hoor ik ook van potentiële klanten terug die ik heb doorverwezen en andere kennissen.

Boeken van
- Iris Koops - herstellen van narcistische mishandeling,
- Bessel van der Kolk - "The body keeps the score" ofwel Traumasporen in het Nederlands
en eventueel
- Gabor Maté - when the body says no
Zijn zeker echte aanraders voor jou en iedere hulpverlener die naar goede, wetenschappelijk onderbouwde literatuur geschreven door experts op zoek zijn.

Mijn man is vorig jaar in centrum 45 geweest. Is niet goed gegaan. Werd niet goed geholpen door socio therapeuten. Hij werd alleen maar meer en meer getrickerd door die lui. Is zou er nog eens heel goed over nadenken om daarheen te gaan. Ook met medicijn verstrekking ging heel veel mis. Na 10 maanden is hij uiteindelijk voortijdig gestopt. Er is nu al maanden geen hulp voor hem. We zijn wel aangemeld bij antes. Weet nog niet hoe het verder gaat. Is erg moeilijk ook gezien het feit dat de corona nog rondwaart. Kan nergens terecht en we moeten maar afwachten. Valt ons zwaar. Ik wens je wijsheid,misschien kan jij het wel heel anders ervaren. Maar blijf op je hoede,niet alles is wat het lijkt. Centrum 45 was voor mijn man in ieder geval géén topcentrum. Vriendelijke groet Judith.

CPtss goed geholpen bij c45 in HITT

Super goed centrum met echt hulp. 4 jaar poli en 3x een HITT week. Cptss bijna weg!

Hallo Tessa,

Ik heb in 2021 acht dagen ( twee weken ) klinische behandeling gehad bij Psy Trec.
Ik heb de diagnose complex PTSS.
Ik heb behandeling, Exposure, EMDR en Schema Therapie. Het helpt iets haalt d scherpe randjes eraf .
Maar verder, jammer genoeg niet.
Ik weet niet of hierdoor verder contact mogelijk is. Zou ik wel heel fijn vinden.

Ik kan je psytrec aan bevelen zelf sinds 2009 ptss en vorig jaar decstap pas gezet om er wat aan te gaan doen. Psytrec is fantastisch het voelt echt als soort familie mensen die je begrijpen en echt willen helpen . Ik ben super blij dat ik die stap gezet heb. Ik heb t in corona tijd gedaan en dan via de comp mn sessies gefaan en t hielp echt. Zet deze stap v jezelf het maakt je leven echt een stuk beter !

Zeer goede psychotherapie.
Zeker aan te raden.
Ik weet zeker dat zij je goed kunnen helpen.
Ik ben zelf in behandeling op dit moment.
Maar… je moet wel zelf hard werken en het is niet makkelijk. Dus als je er echt voor wilt gaan. DOEN !!!!

Ik zou afgelopen April naar Psytrec gaan voor 2 dagen, vond het al kort met mijn vele rugzakken, Maar door het overlijden van 2 zeer dierbaren van mij, hebben we het even in de ijskast gezet. Want we waren er beide overeens dat dit nu niet de tijd was, en de 5 video intakes ervoor was ook totaal niet gericht op rouwen, dus met andere woorden, zou niet helpen. Zeker niet, zat met mijn hoofd maar op 1 ding, en dat was giga rouwen. Vraag mijzelf nu ook af ???? Ten eerste met 2 dagen, wat kunnen ze daar nou mee bereiken ???? behoorlijke PTSS etc. Dan wat ik vreemd vond , je bent daar 2 dagen, maar je slaap er maar 1 nacht, de 1e dag moet je om 6.15 s'morgens daar zijn, vind dat maar vreemd, je gaat toch naar iets EMDR wat heel veel naar boven brengt, met andere woorden, ik tenminste zal niet relaxed beginnen. Dan waar ik nu op mijn bord krijg, want zou mij wederom gaan aanmelden, maar komen in ene wat totaal niet klopt !!!! Begon met 1 Now
show maanden later en een paar weken later kreeg ik er nog 1 bij van 8 maanden geleden ????? Wat is dit voor onzin, heb 1 keer telefonisch een afspraak omgezet. Natuurlijk erachter aan gegaan, heb al geen energie staat op 0, want goede hulp, laat mij niet lachen. Hier 2 organisaties gehad, daar was ik te zwaar voor. Dus wat ik eigenlijk helemaal niet wilde maar had geen keus, naar GGZ. Dan kom je op de eerste verdieping daar voelde ik mijzelf wel relaxed, ging verhuizen een andere postcode, kwam ik op de 2e verdieping. Nou daar lusten de honden geen brood van, hoe ik daar behandelt ben en hoe ze tegen mij waren 2x in mijn eigen huis, gewoon 1 grote schande. Blij dat toevallig een social werker erbij was, anders hadden ze nog gedacht dat ik het misschien uit mijn duim had gezogen. Dus direct gestopt, trapt je nog meer in de grond, echt niet normaal !!!! En nu moet ik het maar uitzoeken. Heb al zoveel praktijken gehad zonder enig resultaat !!!! Mijn vertrouwen staat ook op -0. Er is maar 1 persoon in mijn leven geweest qua psychiater en tevens de directeur van een clinic, die is de enige die echt helaas korte tijd (overleden) door mij heen keek, zou naar Schotland voor maanden, maar nooit wat van gekomen. Helaas. Ja en nu???? Begin aan Psytrec te twijfelen. Heb ook niemand waar ik mee kan praten, ja mijn hondje. Ben mijzelf zo goed als wat aan het opsluiten, behalve mijn hond uitlaten, Fam woont allemaal in het Buitenland, dus daar zit je maar te piekeren en piekeren. Slechte relatie achter de rug, was ook niet mee te praten. Hou mijzelf bij mensen weg. Terwijl ik, kan je rustig zeggen, altijd eigen baas ben geweest, bijna alleen over de wereld gereisd voor mijn werk. En nu, ken mijzelf niet terug, teveel teleurstellingen met mensen. Alles is naar boven gekomen, dat ik van stad ben veranderd en in ene kreeg ik klap na klap, kon niet meer werken en ben van de ene na de ellende gekomen en al mijn rugzakken die altijd dicht bleven jaar na jaar, gingen ook open. Dus hier weer begonnen, eerst de huisarts toen etc, etc,etc. En kwamen er dus achter dat ik zware PTSS had. Ben gaan googlen en kwam een tegen ook die EMDR doet, ja, je wil hulp, voordat het je helemaal niks meer kan schelen, behalve mijn hond. Erg moeilijk, wie heeft er ervaring met Psytrec !!!!!!! Dat EMDR is ook voor mij nieuw, maar wat ik dan op het hondenstrand hoor (ja, voel mij rustig met mensen met dieren) dat EMDR heel goed is????? Maar 2 dagen, kan wel een trilogie schrijven bijwijze over mijn leven. Graag hoop op wat meer ervaringen. Hartelijk bedank en groetjes, Lucretia

Ik ben bang dat er geen echte oplossing bestaat voor cptss? Er mee leren omgaan tja lastig want dagelijks voel ik mij er mee geconfronteerd. Er zijn maar heel weinig mensen die het echt snappen, dit zijn helaas mensen die zelf zeer pijnlijke ervaringen hebben met cptss ieder op zijn/haar eigen manier, elk verhaal is anders.
Symptomen komen wel vaak overeen. Ik leef al jaren een teruggetrokken bestaan, isoleer mij van alles en iedereen. De 15 uur per week die ik werk lukt nog wel maar geeft veel stress. Het helpt mij iig de deur nog uit te gaan en onder de mensen te komen. Een praatje lukt altijd wel maar het contact is allemaal op afstand want niemand mag niet te dichtbij komen want dan komt die dikke hoge muur die ik om mij heen heb gebouwd.
Mensen schuw noem ik het maar, erg eenzaam natuurlijk. Ik heb 4 lieve katjes waar ik mijn liefde uithaal.
Ik denk vaak die enorme taboe die er aan kleeft zou eens iets mee gedaan kunnen worden. Zou voor veel mensen een opluchting zijn want ik ben er van overtuigd dat er enorm veel mensen zo rond lopen en vaak niet weten wat zij met hun leven aanmoeten? Elke dag worden er kleine kinderen gecontroleerd met situaties waarin zij niet moet komen of midden inzitten zij zijn te klein om te ontsnappen aan de situatie. Als ik hieraan denk breekt mijn hart. Kinderen zouden ten alle tijden moeten opgroeien in een veilige omgeving,, gebeurt dit niet zijn zij getekend voor het leven. Er zou een soort ouder test moeten komen want sommige personen zijn gewoon niet in staat om de verantwoording van een kind een leven op zich te nemen. Het zou een hoop leed besparen als mensen dit duidelijk zou worden gemaakt.
Ik wens ieder die te maken heeft met cptss enorm veel liefde en vooral bestaansrecht toe want jij doet er toe.

Hallo allemaal ik heb al een paar behandeling gehad bij trauma centrum Nederland en loop nu bij renner van arkel zeer over te spreken maar een ding is zeker er van af komen dat gaat niet alleen er mee leren leven meschien wel ben nog niet zo ver heb 2 weken intern gezeten in de sit in vught heb complexen ptss dus best wel wat trauma's een ding ben ik wel echter veel met lotgenoten praten en hulp zoeken. Als je merkt dat het niet gaat laat het niet te ver oplopen en heb ik nog een vraag hoe gaan jullie met slapen om wat werkt bij jullie wat niet mvgr

cPTSS, verschillende keren bij psytrec en andere locaties geweest. EMDR, IM, PMT, schema, cognitief enz allemaal gedaan alles met 2 handen aangegrepen en het nu helemaal opgegeven. Ik zal moeten blijven overleven met mijn trauma's. Al die therapeuten geloven heilig in wat ze doen en dat alles op te lossen is... de teleurstelling als het dan niet (voldoende) werkt is immens. Wat ze niet vertellen is hoe veel en hoe hard werken het is ná de behandeldagen. De behandeling is zwaar, de periode erna nog zwaarder. En zoals eerder geschreven, er van af komen gaat niet, hooguit scherpe kantjes eraf.

Hallo Lieve Caroline,

Wat heftig allemaal wat je doormaakt. Voor mij ook wel heel herkenbaar. Hoe oud zijn je kinderen?
Als ik je verhaal lees dan herken ik het gevoel om als een leeuwin te vechten voor je kinderen, en minder goed voor jezelf te zorgen, de kinderen gaan immers voor. Als het met je kinderen weer goed gaat gaat het met mij ook wel weer beter toch? Maar ondertussen zit je in de overlevingsstand en doe je zo je best en ga je over je eigen grenzen van kunnen heen. Totdat je lijf zegt: stop ik kan het niet meer aan.....dat is mij ook overkomen.

Caroline, je bent op zoek naar de juiste hulp voor je kinderen, en dat snap ik heel goed, maar doe dat alsjeblieft ook voor jezelf, want dit kan je toch zo niet volhouden. Vraag hulp! Als jij er onderdoor gaat kun je er ook niet zijn voor je kinderen. Ik gun je de hulp die ik ook heb mogen krijgen, zodat je weer een beetje grip krijgt op het leven. Je verdient het, echt!!

Lieve groet,

Ellen

Allemaal heel herkenbaar, heb dan zelf geen kinderen, maar mijn kinderen zijn mijn dieren. Ja ben eigenlijk voor het eerst op deze site, die hadden ze mij opgestuurd. Had net geschreven en jij stond precies onder mijn verhaal, dus ben het gaan lezen. Inderdaad, ben zelf ook van stad verhuist en dacht dat ik daar wel verder zou komen, weg gegaan uit Amsterdam door mijn ex. Maar je neemt het mee. Alleen maar erger geworden, vreselijk voor je kinderen ook. Inderdaad, het is een hele zware weg. En totaal geen goede steun, het is bij mij alsof je in niemands land woont. Mijn fam woont allemaal in buitenland, hoop dat jij wel fam of goede vriendin hebt waar je nog eens goed mee kan praten. Bij mij nog erger geworden, dat mijn beste vriendin en je kan wel zeggen enige nog plotseling overleden is in Januari. Dus begrijp je precies met je man, jakkes hou op schei uit. Ren weg voor 1 en kom hier een tegen die nog gekker was, had geen idee dat hij aan de zware drugs zat !!!!!! Dus wat je schrijft, geen support. Het is afschuwelijk en dat heb ik tenminste, vertrouwen in wie dan ook. Is heel,maar dan ook heel moeilijk. Jammer genoeg. Heel veel sterkte, en wat voor therapieën doe jij nu ???? Wat raad je aan ????? Nogmaals heel veel sterkte en groetjes, Lucretia

Je. Bent. Nooit. Een lastig persoon geweest daarom hou ik ook zo. Veel van je. Dat je. Gewoon. Door gaat met. Leven. En daar. Den ik. Trots op

Beste Ria,

Wellicht dat je eens naar ademhalingstherapie oftewel wat ik nu volg polyvagale therapie. Ik kamp ook met een PTSS en heb alle therapieën, vervolgtherapieen en EMDR gevolgd.
Maar Inderdaad wat je schrijft.
Je zal moeten leren omgaan, lees accepteren met de PTSS.
Dit gaat ‘nooit’ weg.
En is een zware last in je leven. Dit ervaar ik ook dagelijks maar merk dat ik nu sinds kort, dik 2 jaar na t gruwelijk incident, 3 stappen vooruit ga en dan weer 2 terug.
Tja, het leven is wat ons overkomt, terwijl we andere plannen maken.
Wens dat je met deze tip iets kan.
Sterkte.
Elisa. Zie ook mijn verhaal.

Ik heb cptss en vind dat je de verschijnselen goed beschrijft. Ik heb precies dat. Kom t zelden tegen zo.

Liefs!

Hoi Roelof,

Ik weet niet hoe lang het geleden is dat je dit bericht heb
geplaatst . Ook ik heb complexe PTSS door jeugdervaringen. Ik wil dit heel graag delen en ook luisteren naar het gebeuren en het verhaal van jouw PTSS .
Ik weet niet of dit bericht nu en vervolg krijgt.

Door mijn cptss heb ik met niemand echt contact meer.
Zelfs met m,n dochter niet. Elke dag angstig.
Graag wil ik contact met jou
.

Hey. Hetzelfde. Woon in Eemsdelta sinds 5 jar en ben nogal eenzaam doordat de cptss de dingen me niet makkelijker maakt. Ik @ou graag lotgenotencontact willen

Hey wat ontzettend heftig voor je. Het is nog maar kort geleden dus het lijkt me niet vreemd dat je nu veel klachten hebt. Neem eerst goed rust zodat je lichaam/zenuwstelsel wat kalmeert, zoek een fijne therapeut als je die nog niet hebt (voor emdr!) en deel alleen als het je wat oplevert. Soms heb je eerst verwerkingstijd alleen nodig (of met een therapeut) voordat je er over kunt praten met je vrienden/naasten. Sterkte!

Bedankt voor je reactie.
Ik heb EMDR en vervolg al doorlopen.
Ben gisteren gestart met ademhalingstherapie en ‘aanpakken’ van het zenuwstelsel, polyvagaal.
Een fijne eerste sessie….met vele stromingen en blokkades die ik fysiek in mijn lijf voelde.
Ik heb goede hoop dat deze therapie stapjes zet naar de weg van herstel.!

Heel kenbaar ik ben het zelfde aan het doen en denk velen met ons vechten vechten vechten kop op en gaan er voor tot we het licht zien
He mag trots op je eigen zijn

Beste Anne,

Het klinkt alsof je een bijzonder uitdagende en emotionele reis hebt doorgemaakt, en ik wil je laten weten dat het heel begrijpelijk is dat je je op dit moment overweldigd voelt. Een doorbraak in therapie is vaak een krachtig en diepgaand moment, maar het betekent niet altijd dat de weg daarna vanzelfsprekend en rechtlijnig is. Soms kunnen de dingen zelfs tijdelijk moeilijker lijken, vooral wanneer externe factoren en oude patronen weer opduiken.

Het is heel frustrerend en ontmoedigend als het gevoel ontstaat dat alles wat je hebt bereikt teniet wordt gedaan door nieuwe crisisomstandigheden. Onthoud echter dat vooruitgang in therapie niet altijd lineair is. Herbelevingen en doorbraken zijn krachtige momenten van groei, zelfs als ze niet altijd direct leiden tot een eenvoudig pad van herstel.

Het belangrijkste is om jezelf de ruimte en tijd te geven om te erkennen wat je hebt doorgemaakt, zonder te hard te zijn voor jezelf. Erken dat therapie een proces is, en dat zelfs wanneer het lijkt alsof je terugvalt, de voortgang die je hebt geboekt nog steeds waardevol en betekenisvol is. Dit is een moment om opnieuw contact te maken met je ondersteunende systemen, of dat nu vrienden, familie of je therapeut is.

Overweeg misschien om samen met je therapeut opnieuw te kijken naar de crises die zijn ontstaan, zodat je samen kunt werken aan manieren om deze te integreren en verder te gaan met de voor-uitgang die je hebt geboekt. Het kan ook nuttig zijn om je huidige situatie te herwaarderen en kleine, haalbare stappen te zetten om opnieuw stabiliteit en veiligheid te vinden.

Je bent niet alleen in deze reis, en zelfs als het nu moeilijk lijkt, kan er altijd ruimte zijn voor nieuwe hoop en herstel. Blijf geloven in jezelf en in het proces, en zoek steun waar je die kunt vinden.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je opnieuw de kracht en helderheid vindt die je nodig hebt.

Met warme groet,

Luc

Wat erg om te horen. Ik vind het heel erg dat je dat heb meegemaakt.
Ik snap je dilemma. Er is geen moeten maar ik merk aan je verhaal dat je vanbinnen toch heel veel behoefte hebt om je trauma te delen met je ouders. Ik zou het dan ook proberen. Probeer het bij jezelf te houden en niet te veel te verwachten van hun. Als je je verhaal gaat vertellen met als doel om je begrepen te voelen kan dat nogal pijn doen als dat niet zo is.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Veel succes met je het helen van je trauma.

Groetjes Kelly

Ik hoop dat je therapie hebt, ondersteuning van psycholoog voor bijv EMDR

En verder heel veel kracht toegestuurd lieve Joyce

Lieve Joyce,

Je woorden raken. Je beschrijft iets waar weinig over gesproken wordt, en ik kan me voorstellen dat dat een diep gevoel van eenzaamheid geeft. Maar weet dat je niet alleen bent. Het feit dat er online weinig over te vinden is, betekent niet dat jouw ervaring niet bestaat buiten jou – het betekent alleen dat velen nog zwijgen. En jij breekt dat zwijgen. Dat is krachtig.

CPTSS voelt soms als een leven dat nog steeds vastzit in het verleden, terwijl de rest van de wereld gewoon doorgaat. Die ongelijkheid – dat jij de last draagt terwijl de daders vrijuit gaan – is pijnlijk en onrechtvaardig. Dat je dit benoemt, is een teken van helderheid. En helderheid is een stap richting grip krijgen op je eigen leven.

Je vraagt: “Kom ik hier ooit vanaf?” Misschien niet in de zin dat het ooit helemaal weg is. Maar wél in de zin dat het niet meer alles hoeft te bepalen. Er is leven ná trauma. Er is ruimte voor momenten van rust, voor dingen die jóú definiëren en niet wat er gebeurd is.

Soms is herstel geen rechte weg, maar meer als een chaotisch gekrabbeld pad op een servet – soms een stap vooruit, dan weer eentje opzij, dan een moment waarop je denkt: "Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?" Maar ondertussen ga je toch vooruit, en dát is wat telt.

En weet je? Ergens in die chaos, in dat gevecht om vrijheid, ben jij er nog. Mét je moed, je doorzettingsvermogen en misschien – als het even kan – een sprankje humor op z’n tijd. Zelfs al is het maar om de absurditeit van alles.

Dank je dat je je verhaal deelde. Het verdient gehoord te worden. Jij verdient gehoord te worden.

Liefs,

Lieve Anoniem,
Bedankt voor je mooie, waardevolle woorden.

Hallo Christa,

Ik herken je verhaal, maar ik heb vanaf de eerste dag dat ik ziek geworden voet bij stuk gehouden.

Ik heb mijn verhaal heel duidelijk op papier gezet in combinatie met de papieren van de behandelende instantie.

Ik ben helemaal gek gemaakt 2 jaar lang door een arbodienst en een bedrijfsarts, ik kreeg steeds te horen dat mijn verhaal en de constatering van de behandelend team niet belangrijk was. Zij zouden wel even beslissen wat er moest gebeuren kwa reïntegratie en dat zij hier verstand van hadden en ze de regels moeten volgen.

Deze regels hebben maar met één ding te maken, iemand hoe dan ook zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen want dat komt hun financieel goed uit. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat ze een bonus hiervoor krijgen.

De tips die ik jou kan geven vanuit mijn ervaring is houdt voet bij stuk, laat je niet van de wijs brengen, blijf het uitleggen en herhalen.

Een andere tip is noteer alles, elk moment. Van slapen tot de reactie die het losmaakt, schrijf het uit en lees het iedere keer vol.

Ik heb na verschrikkelijke jaren met een bedrijfsarts en een arbodienst en vervolgens 2 jaren, waarvan één op één wachtlijst bij het UWV nu uiteindelijk een volledige afkeuring.

Volhouden, Volhouden en nog eens... dat is de enige remedie en je verhaal volhouden.

Heb je nog vragen over mijn verhaal, stel ze gerust.

Bedankt voor je tips Pieter en het delen van je ervaring!
Gr Anoniem

Beste P,

Het klinkt als een ontzettend zware en frustrerende ervaring om met nachtmerries te worstelen die je zo veel ongemak en vermoeidheid bezorgen. Nachtmerries kunnen bijzonder ingrijpend zijn, en het is heel begrijpelijk dat je je daar-door uitgeput en machteloos voelt. Jouw gevoelens van irritatie en frustratie zijn heel reëel en het is belangrijk om jezelf de ruimte te geven om deze gevoelens te erkennen en te uiten.

Hoe vervelend ook. Want het is alsof je de traumatische gebeurtenissen opnieuw meemaakt alsof ze zich in het nu afspelen.

Kenmerkend voor de nachtmerries bij traumastoornissen is dat ze (soms jaren achtereen) steeds dezelfde inhoud hebben; Vaak is dit een letterlijke herhaling van de gebeurtenissen of een details daarvan, dus zonder de normale droomsymboliek.

Het is bewonderenswaardig hoe vastberaden je bent om door te zetten en je doel van gezondheid en welzijn te bereiken. Het is een teken van enorme kracht en veerkracht dat je blijft vechten, zelfs wanneer de uitdagingen zo overweldigend lijken. Deze doorzettingsvermogen is een waardevolle eigenschap, en het zal je helpen om stap voor stap vooruitgang te boeken.

Als het gaat om nachtmerries, kan het helpen om samen met een therapeut te onderzoeken wat de onderliggende oorzaken kunnen zijn. Soms kunnen nachtmerries worden beïnvloed door stress, onverwerkte emoties of andere psychologische factoren. Een therapeut kan je ondersteunen bij het begrijpen van deze factoren en je helpen bij het ontwikkelen van strategieën om met nachtmerries om te gaan.

Onthoud dat zelfs al lijkt het een lange en moeilijke weg, elke stap die je zet naar herstel is waardevol. Wees geduldig en vriendelijk voor jezelf tijdens dit proces. Het doorzetten en de moed om je eigen welzijn te verbeteren zijn al grote over-winningen op zich.

Je bent niet alleen in deze reis. Blijf hoopvol en blijf de kracht vinden in je vast-beradenheid om gezond te worden. Ik geloof in je en wens je veel kracht en steun terwijl je deze uitdaging aanpakt.

Ik heb regelmatig de meest verschrikkelijke nachtmerries. Maar er kunnen veel oorzaken zijn. Ik weet de oorzaak niet. Heb veel trauma's maar ook ziekten. De dromen zijn zo echt!!! Vanochtend droomde ik over dat ik iemand met een mes bewerkte en die persoon mij. We zaten onder het bloed! Andere keren droom ik over mensen die mij plat drukken zodat ik geen lucht krijg. Door mijn apneu apparaat misschien? Dan droom ik weer over oorlog, als ik alcohol nam droom ik ook eng maar zonder ook. Dromen over hel op aarde, waarom???

Ja de nachtmerries ja her belevingen keer op keer maak ik het opnieuw mee
Je wordt er gek van depressief ben al wel wat jaren bezig mijne zijn wel wat afgenomen gelukkig alleen slapen duurf ik nog niet echt het gaat wel op en af weet niet of andere er ervaring mee hebben en ze er mee om gaan

Hoi Mike,

Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik herken de symptomen, heb deze ook.
Er is bij mij een conversie stoornis en een Somatisch-Symptoomstoornis vastgesteld, en daarnaast fibromyalgie.
De overprikkeling die jij omschrijft heb ik ook, hoewel met de jaren het wel wat verbeterde.
Na de intake gesprekken bij phi werd het inderdaad erger, raakte ik verder van mezelf, en veel sneller weer overprikkeld met daarnaast hyperventilatie en pijn aanvallen.
Rust, rust en nog eens rust, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik heb ook nog niet de juiste methode gevonden, dus echt veel advies heb ik
niet.
Wel zouden valeriaan of diazepam kunnen helpen voor vaker en betere rust.
En ik denk dat structureel rust het beste helpt.
Ik wens je t beste. Bij deze wat steun en begrip.
Groetjes Mariska

Jou verhaal heeft veel raakvlakken met de mijne. Wat moet ik jou zeggen? Hoe kan ik jou helpen? Laat je niet gek maken, hou van jezelf, doe kalm aan, relativeer, probeer toch ook gewoon iets uit het leven te halen, deze ellende heb je niet verdiend. Ik denk aan jou!

Bedankt voor je bericht Robin ik heb vandaag intake gesprek gehad hopelijk ga ik mezelf terug vinden ik wens jou het allerbeste en veel succes met het herstel

Ik hoop dat je jezelf kunt vergeven. Dit was niet jouw schuld, waar alles is begonnen. Sterkte.

Ik vindt je heel dapper. Heel veel sterkte in alles!

Respect ❤️