Autisme - forum lotgenoten

Beste Lily,

Wat is dat moeilijk om te zien he?!! Je wilt zo graag het goede voor je dochter.
Met zelf een dochter van 22 jaar (diagnose op haar 16e jaar) die studeert, kan ik maar 1 tip geven, laat haar zelf keihard tegen de ellende aanlopen. Het is het aller moeilijkste wat er is want je wilt je kind met alles helpen, beschermen en zorgen dat ze een gedegen opleiding heeft zodat ze zich zal gaan redden in de maatschappij. Onze dochter kwam pas wat verder toen zij er echt zelf keihard tegenaan liep en ik niet alles voor haar voeten weghaalde. Er is toen een gesprek geweest met haar: wat wil jij en als je het wilt zul je hulp moeten aanvaarden van anderen, want zelf red je het niet. Zware periode, maar uiteindelijk is ze met studievertraging nu op de goede weg. Ze heeft nu een autisme-coach, een vrouw die zelf autisme heeft en haar heel goed begrijpt. Wij leren ook van die coach hoe we het beste met onze dochter om moeten gaan, klare taal en duidelijke grenzen.
Ik wens je echt heel veel sterkte want het is en blijft een hele klus om in deze maatschappij onze lieve maar eigenzinnige dochters op te voeden.

Nog even een aanvulling. Onze oudste zoon is nooit gediagnosticeerd met autisme maar liep volledig vast in zijn afstudeerproject. Omdat zijn zusje inmiddels de diagnose wel had viel bij mij veel op zijn plaats. En heb ik hulp gezocht bij een deskundige die begeleidt in studenten met zeer hoogfunctionerend autisme.

Heb helaas zelf geen oplossing. Professionele hulp zoeken anders gaat het van kwaad naar erger. Misschien is er nog iets te veranderen. Bij dat veranderingsproces heb je hulp nodig. Voor je kind maar ook voor jezelf en wellicht ism met de juf.

Beste Dame,
Wat een heftig verhaal zeg, ik begrijp uit je verhaal dat je ex partner vreemd is gegaan? Dat zegt genoeg over hem, hij is jou niet waard. Het zal zeker niet makkelijk zijn. Maar accepteer het, en ga veder met je leven. Echt jij bent beter af zonder hem! Geen energie meer verspillen zonde van je levenslust!
En hij zal ook in die nieuwe relatie tegen de zelfde problemen aan lopen!

Sterkte kleur de plaatjes!

Hoi Diderik,

Misschien eerst online daten? Wellicht is dat mogelijk voordat je elkaar echt ziet. Dan leer je elkaar al best kennen. Wees eerlijk, geef je eigen handleiding hoe het voor jou is en vraag ook naar de ander! Maar ja daten/liefde is altijd een risico.

Wellicht een training volgen hoe maak ik contact? Kan een coach je niet helpen?

Dit heeft niets met autisme te maken maar NARCISME

Hoi! Oei dat klinkt allemaal niet best. Autisme is geen vrijbrief voor onbehoorlijk gedrag. Ik ben bijna 30 jaar getrouwd met een autist maar dit herken ik niet. Ik heb wel geleerd uit de discussie te blijven. Bij boosheid weglopen. Ook heb ik geleerd veel ruimte in te nemen. En vroeger met kleine kinderen was het ook zo lastig. Want rekening met mij hield hij nooit. Moe, uitgeput en eenzaam dat herken ik. Totaal geen zelfreflectie had mijn man. Inmiddels gaat het echt beter. Voor jou wel fijn dat je een eigen plek hebt. Maar heb je al goede hulp voor jezelf? Om tools te krijgen om hiermee om te gaan? En kun je dat deze relatie met zo'n iemand die weinig verantwoordelijkheid lijkt te nemen voor jou, jullie kinderen en ook materialen? Wij hebben samen therapie gehad van iemand die echt verstand had van autisme. Misschien dat dat helpt? Van iemand anders nam mijn man veel meer aan dan van mij... Erg frustrerend trouwens.

Hoi anoniem en Maatje,

In eerste instantie dacht ik ook dat het om Narcisme ging en is mijn partner bij M. Apello in behandeling gegaan, later samen met mij erbij. Hier werd ik wel gehoord en begrepen toen ik mijn verhaal deed. Hij diagnosticeerde autisme met narcistisch afweer. En vertelde dat ik goed mijn grenzen moest aangeven en mijn ruimte moet innemen en dat mijn partner gedrag kan aanleren maar dat het handelen nooit vanuit zijn gevoel zal zijn maar eerder een aangeleerd mechanisme. Hij had het over twee verschillende werelden waarin we leven die elkaar vaak niet raken.

Inmiddels is mijn partner doorverwezen naar een autistencentrum en is in afwachting van een intakegesprek. We zijn nu op afstand, hij in zijn woning ik in de mijne met de kinderen. Hij wil het contact wel houden met de kinderen en dat doen we doordat hij ze naar school brengt en weer ophaalt van school tijd met ze doorbrengt en weer bij mij brengt.

Ergens weet ik dat hij dit doet omdat hij ook zegt dat hij dan afleiding heeft. Anders is hij alleen maar met zijn werk/hobby bezig. Wat voor mij heel raar is omdat hij juist als we samen zijn met zijn werk bezig wil zijn en als we dat niet zijn dan wil hij tijd met de kinderen of mij doorbrengen.

Ik herken wat je zegt over totaal geen zelfreflectie hebben en niets van mij aannemen. En als ik wel iets zeg over welk onderwerp dan ook, dan heeft hij altijd een second opinion nodig van iemand anders. Eigenlijk sta ik er alleen voor en hou ik het gezin draaiende. Dat stukje erkenning krijg ik niet van hem en als hij ook maar iets doet wil hij heel veel erkenning van mij. Dus nu is mijn therapie dat ik mezelf een compliment geef als ik iets gedaan heb wat bijdraagt aan de kinderen of het huishouden of zaken die geregeld moeten worden. En dat helpt mij ook om me goed te voelen over mijzelf. Ik ga ook op zoek naar hulp voor mezelf heb me ook ingeschreven voor een cursus voor partners van iemand met autisme misschien dat het me meer inzichten geeft.

Ren weg.

Dat is ook heel lastig , zeker waneer je behoefte hebt aan duidelijkheid . Jouw vriend heeft die duidelijkheid ook niet. Waneer je tegen je eigen grenzen aanloopt op wat voor gebied dan ook dan is er de behoefte aan rust en dan is het heel belangrijk voor diegene dat er geen tijdsdruk op zit of dat er aangegeven moet worden waneer die rust er is, dat maakt het juist stressvoller. Het is lastig voor jou te accepteren maar deze persoon kan jou niet meer bieden dan dit . Praat met andere mensen / hulpverleners over wat dit met jou doet , maar niet met deze vriend . Dat is heel moeilijk en lastig dat snap ik. Ik heb zelf geen autisme maar wel naasten die het hebben en dan praten we ook samen over dat het soms gewoon klote is en dingen niet gaan zoals je wil. Dat mag, laat het gevoel toe , je kunt ermee omgaan want dat kunnen mensen met ass ook, op hun eigen unieke manier en het is niet makkelijk maar het leven is ook niet makkelijk , voor niemand , ook niet voor jouw vriend .

Zeker herkenbaar. Wat vervelend voor jou dat jij zoveel spanning ervaart! Probeer te voorkomen dat jij jezelf pijn doet. Bewegen (bv. wandelen of fietsen) kan helpen om spanning te verminderen. Wanneer jij jezelf pijn wilt doen kan jij ook afleiding zoeken (bv. muziek luisteren, tv kijken of puzzelen). Probeer de oorzaak van de spanning te ontdekken. Het is goed om dit te bespreken met jouw omgeving.

dolfijntijger,oei...dat klinkt niet goed. Heb je hulp? Ik zou dat met een psycholoog bespreken want er zit waarschijnlijk meer achter. Sterkte!

Mijn tip is om vooral jezelf te blijven. Ontdek en ontwikkel jouw eigen identiteit. Voorkom dat jij je gaat aanpassen aan anderen om leuk gevonden te worden.

Pen,wat je vooral niet moet doen,is camoufleren. Dat zorgt voor een hoop stres. Je hebt ook je kwaliteiten. Is er een coach die je eventueel kan helpen?

Ik snap trouwens je gevoel wel en het is herkenbaar. Ik heb zelf autisme en ADHD en lang erover gedaan om vrienden te maken.

Een andere (wellicht overbodige) tip welke ik graag wil meegeven is om jezelf de vraag te stellen: 'Wat zoek ik in het contact met mensen?' Wat is de (onderliggende) behoefte? Verder is mijn advies om geen doelen (voor jezelf) of eisen (voor zowel jezelf als anderen) te stellen. Doelen en eisen hebben een beperkende werking en kunnen teleurstelling opleveren. Sta open (Verken, maar bewaak wel jouw eigen 'absolute' grenzen) en wees geduldig. Oefen met zelfcompassie. Mensen verschillen en tijden veranderen, er bestaat (mijns inziens) geen uniforme sociale gedragscode, denk daarom niet in goed en/of fout.

Doe het niet, de meeste neurotypische mensen geven geen zak om jou en om niemand van ons.

Geef ze niet wat ze willen, als een neurotypische persoon met jou op gelijke voet als een andere neurotypisch persoon eender welke relatie wil aangaan dan is er iets goed mis met hun verstand.

Wij hebben zorg nodig wij moeten ze niet geven en de NTs hebben ons en andere mensen met differente handicaps al meer dan teleurgesteld en systematisch mishandelt.

Denk eens aan jezelf aub

Ik zal je zeggen hoe het zal gaan om te vervolgen op mijn comment hierboven.

Ze gaan doen alsof ze je vriend zijn, (dat kunnen ze een hele lange tijd volhouden geloof mij). Dan gaan ze ondertussen achter je rug spreken vanwege je handicap die hun "stoort". Dan komt er opeens een uitbarsting out of the blue. En dan gaat al die effort die jij gemaakt hebt voor niks zijn en ga je er dagen slecht van zijn. Ik weet dat het niet gemakkelijk is maar probeer zoveel mogelijk aan jezelf te denken,want oh mensen de maatschappij gaat dat niet doen.

Oei,dat is erg heftig hoor. Ik zou met iemand erover gaan praten.
Neem contact op met je huisarts en laat je doorverwijzen naar
een psycholoog! Sterkte met alles!

Dankjewel

Ik snap dat het heel lastig voor je is en het is goed dat je daar bij stilstaat en je kan je gevoel ook heel goed verwoorden . Hoe graag ik je ook een oplossing zou geven het is helaas zoals het is . Je hebt een keuze , het accepteren en de hulp /vriendschap aannemen die je geboden wordt of de andere keuze , je afsluiten voor alles . Ik denk dat je zelf heel duidelijk weet wat je wil en dat is de hulp/vriendschap die er is ontvangen ook al had je het graag anders gezien . Je hebt zelfinzicht en dat is een zeer goede eigenschap. Het zorgt er niet voor dat alle angst en nare gevoelens weg gaan maar het opent de weg naar acceptatie . Heel veel sterke en twijfel niet aan jezelf

Waarschijnlijk ben jij vermoeiend.

Fijn dat uw ervaringen met het ASC wél positief zijn. Hopelijk blijft dat zo.

Zeker een kaartje sturen! Sociale relaties onderhouden is niet hun ding, en hij zal ongetwijfeld in zijn hoofd rechtvaardiging hebben om zich van alles en iedereen af te sluiten. Door een kaartje laat je de deur open, en weet hij dat. Altijd een goed idee!

Hoi Elvira,

ik sluit me bij An aan. Een kaartje sturen om het contact te hervatten lijkt me een goed idee. Daardoor open je ook een deur.
Het is een lastige situatie. Veel sterkte! Ik leef met je mee.

Ik zie net dat hij mijn naam niet gepakt heeft. Ik ben niet anoniem,maar Barbara

Dag Di,

Ik kan me zeker in je verhaal vinden. Werken met autisme kan uitputtend zijn - ik zit nu zelfs in de ziektewet omdat ik al die jaren maar door ben gegaan. Heb sinds maart de diagnose gekregen en moet mijn weg zien te vinden. Het niet hebben van sociale contacten herken ik ook. Als ik werk niet zou hebben, zou ik helemaal alleen zijn. Mocht je behoefte hebben aan contact (geen druk!) dan laat het maar weten!

👋 🫂, ik begrijp je, je beschrijft wat mijn vriend heeft. Hij heeft zich aangesloten bij enkele clubs en dat helpt. Een praatje maken met iemand lukt dan zonder vriend te zijn.

Hi Maikel,

Ik ben 34 en heb ook net de diagnose autisme gekregen. Ik ben net begonnen met een traject bij de psycholoog.
Misschien kunnen we een keer contact hebben, klinkt alsof er wel wat overeenkomsten zijn.

Ga eens de forums autbreak, nva forum of autsider bezoeken, dat zijn de Nederlandse sites als je meer te weten wilt komen over autisme en in contact wilt treden met andere mensen met autisme. Het is een heel breed spectrum en iedereen met autisme is weer anders. Dit is geen gezond autisme forum. Er zijn ook nauwelijks autisten of mensen met autisme actief op dit forum, maar ook hier heb je weer uitzonderingen op.

Dag Ellen,

Ik begrijp dat dit niet echt de juiste website is voor het contact zoeken met mede-autisten, maar wellicht dat we elkaar kunnen spreken omdat we beiden net de diagnose hebben gekregen. Op welke manier vind jij contact fijn? En sorry voor de late reactie.

Dag maikel ik ben 58 jaar , heb een man uit de duizend die er altijd is voor mij, ik heb me altijd anders gevoeld kon niet tegen drukte, fel licht, bepaalde muziek, enz.... heb in juni de diagnose autisme gekregen

Bent u dan een psycholoog die lang studie heeft gedaan om autisme te diagnosticeren? Uit uw verhaal blijkt u niet echt kennis omtrent autisme te hebben. Dus ik kan wat kennis mbt autisme wel concluderen dat u dom bent, dat geeft u zelf gelukkig al aan.

Nou zeg wat een nare reactie Lisa! Jij hebt nog wel het eea te leren op het gebied van empathie of niet?
@ schrijfster Ik snap dat je je achteraf wel voor je kop kunt slaan dat je je zo hebt laten leegzuigen. Door iemand die waarschijnlijk trekken van autisme heeft. Wees mild voor jezelf. Vaak is dit een patroon wat je gewend was, misschien uit je jeugd, dat je niet stil stond bij de vraag ‘voelt dit wel goed voor mij?’
Je hebt ervan geleerd, zo vergaat dat veel mensen geloof me, volgende keer weet je het wel!

Dank voor je reactie @anoniem. Ik wilde eigenlijk al mijn bericht weghalen, na de zeer negatieve reactie van Lisa. ik besef dat ik op een autisme forum zit, en ik denk dat Lisa zelf in hetzelfde spectrum zit. Vandaar haar super aanvallende reactie, ik herken het maar al te goed in de contacten met die vriendin....die ook zo extreem heftig kon reageren. Ik heb er inmiddels veel van geleerd, met hulp van ergotherapie, dat ik moet uitkijken aan wie ik energie krijg, en het zal me zeker niet meer gebeuren. Het was een harde les, en het heeft ook littekens maar ook mooie inzichten in mezelf. Nogmaals dank

Lisa,wat een negatieve reactie zeg! Dat had je ook anders kunnen verwoorden.

Ingrid,iedereen met autisme is anders en reageert ook anders. Ik heb zelf autisme en ADHD. Ik loop qua autisme vaak aan tegen het feit dat ik niet met plotselinge veranderingen om kan gaan
en deze te plaatsen duurt altijd wat langer. Ook verlies ik gauw het overzicht. Qua ADHD ben ik erg druk,praat veel en ben gauw
afgeleid. Maar qua vriendschappen lukt het me stukken beter
dan vroeger. Inmiddels hier een vriendenkring opgebouwd en
we nemen elkaar zoals we zijn. Uiteraard snap ik volkomen hoe
jij je voelt. Ik heb ook wel eens niet door als mensen me manipuleren of in de maling nemen maar zodra ik dat door heb gaan ze uit mijn leven. Dat zijn energiekillers. Dat zijn inderdaad harde levenslessen maar gelukkig zijn er ook genoeg andere mensen. Voor mij is de karakter het belangrijkste en wat voor aandoening of ziekte iemand heeft is voor mij niet relevant. Als je het maar met elkaar kunt vinden.

En Ingrid,gewoon laten staan je stukje! Ik vind het juist erg goed dat je van je afgeschreven hebt. Het was best heftig wat je mee hebt gemaakt. Sterkte!

Dank je wel voor je reactie Barbara. Wat fijn dat je inmiddels je vriendenkring hebt opgebouwd met mensen die elkaar in hun waarde kunnen steunen. Ik denk dat bij mij het grootste probleem is, dat ze nooit heeft open gestaan voor een diagnose of hulp van een arts of psycholoog. Ze zit in heftige ontkenning, en geeft alles en iedereen de schuld als iets niet goed gaat. En daar kan ik dus niks meer mee na al die jaren. Als ze wel de moed had gehad, om een diagnose te krijgen en daar eerlijk over zou zijn, dan had ik misschien nog iets van vriendschap kunnen overhouden. Maar die ontkenning, en altijd maar net doen of er niks aan de hand is, trek ik gewoon niet meer.
Nogmaals dank voor je lieve bericht, het doet me goed

Hoi Ingrid,

bedankt voor je snelle reactie en graag gedaan! Het is heftig en niet leuk wat je mee hebt gemaakt.

Dat ze autisme heeft,waarvan ik uitga,daar is niets aan te doen. Maar het was inderdaad beter geweest als zij hulp was gaan zoeken en zich had laten diagnosticeren en handvatten had gekregen om er beter mee om te gaan. Uiteraard zal je altijd tegen bepaalde dingen aan blijven lopen want het is niet te genezen. Maar het was zeker beter voor jullie vriendschap geweest. Ontkenning kost een hoop energie en hoewel ik zelf tegen bepaalde dingen aanloop zou ik dat zelf ook niet fijn vinden.

Ik loop op dit moment ook vast en zit nu bij de GGZ waar ze erg vriendelijk en doortastend zijn. Mijn regiebehandelaar heeft zelf ADHD en dat is van voordeel voor mij. Ze zijn het erover eens dat ik een angststoornis,een vorm van autisme en ADHD heb. Ik wordt binnenkort gediagnosticeerd,krijg een behandeltraject en mijn maatschappelijke werker gaat me aan vrijwilligerswerk helpen.

Levenslessen zijn soms erg hard en zoals al eerder geschreven heb ook ik dat moeten ondervinden. En nogmaals,ik vind het moedig dat je dit hier met ons deelt. Ik zal voor je duimen dat je weer iemand anders tegemoet komt die meer begrip voor je heeft.

hoi Barbara,
Onze vriendschap is al eerder stukgelopen. Ook doordat ze allerlei smoezen bedacht waardoor zij zelf het slachtoffer werd, terwijl ik net een ongeluk had gehad met dramatische gevolgen. Zij heeft een kring om zich heen met mensen die volledig in haar zielige gedrag meegaan, en dat ging zo ver, dat haar ex man hele dagen bij haar moest zitten, omdat ze zo angstig was. Zij heeft mij met de gevolgen van dit ongeluk laten zitten, gelukkig waren er andere mensen die me wel hielpen. Daarna is onze vriendschap weer een soort van hersteld, maar we hebben het nooit meer kunnen uitpraten, want ze werd woedend bij een eerste voorzichtige poging om het bespreekbaar te maken.

Mooi dat je je gehoord voelt bij de GGZ, een klik met de behandelaar is zo belangrijk. Zelf heb ik altijd in de GGZ gewerkt.

Klopt wat je zegt, levenslessen zijn enorm hard, maar juist die harde lessen zorgen ervoor dat we weer een stap verder kunnen komen. Het belangrijkste is, dat je kunt leven met jezelf, en jezelf ook nog kunt koesteren met al je mooie en minder mooie kanten.

Liefs Ingrid

Hoi Ingrid,

bedankt voor je reactie!

Heftig dat jullie vriendschap al eerder is stukgelopen! Heb je het niet aan zien komen? Het lijkt ook alsof ze toen een muur om zich heen had gebouwd. Wel erg dat ze er niet voor je was toen je een zwaar ongeluk had gehad. Al was het maar gewoon om ff te vragen hoe het met je gaat. Hoe gaat het daar inmiddels mee? Heb je nog last van je ongeval? Ook jammer dat dingen niet konden worden uitgepraat! Zelf als je voorzichtig bent. Mogelijk spelen er bij haar meer dingen. Maar dan zal ze zelf ook hulp moeten gaan zoeken.

Interessant dat je zelf ook bij de GGZ hebt gewerkt! Wat was je functie toen?

Het is zoals je zegt dat jij jezelf moet accepteren met je mooie en minder mooie kanten. Dat is een heel proces maar daar heb ik de hulp ook voor.

Tot snel!

Zo herkenbaar. Ze zuigen je echt compleet leeg. Soms voelen ze ook dat jij de persoon bent die hen een luisterd oor biedt. Het is erg lastig om eruit te komen. Nog moeilijker om het te zien. Geef jezelf niet de schuld. Jij was puur en je intenties waren goed. Je hebt ervan geleerd. Geloof me deze personen zijn overal. Nu kan je jezelf herpakken en op jezelf of andere minder 'beladen' mensen focussen. Veel sterkte. Je bent niet de enige. Autisme wordt erg goed gepraat en onderschat. Het kan slopend zijn!!!!

dank je wel N, voor je reactie. Ik zag al meer dan 20 jaar, dat ze anders was dan anderen ( laat ik het zachtjes uitdrukken). Ik was haar hulpverlener, en kon dan niet veranderen, want andersom was zij nog nooit een luisterend oor voor mij. En dat neem ik mezelf kwalijk, nog steeds. Het zal een tijd duren voordat ik dat schuldgevoel kwijt ben naar mezelf toe. Ik moest eerst chronisch ziek worden voordat ik dit leerde beseffen, dankzij de ergotherapeut. Ik heb ook nooit meer een gesprek hierover gehad met haar, want ik weet toch dat er geen begrip zou zijn. ik moet mezelf nu gaan beschermen, en leren om de juiste mensen te kiezen in het leven. En het erge is dat ik door mijn werk vaak in aanraking ben gekomen met autisten die hun ziekte niet accepteren, en zichzelf boven anderen stellen. Dit maakt het des te zuurder. Dank nogmaals, Ingrid

Bent u een psychiater die gespecialiseerd is in autisme? waar haalt u dan deze kennis vandaan als ik vragen mag?

Wat wordt hier een compleet verkeerd beeld gegeven van autisme. het is ontzettend stigmatiserend en nergens op gebaseerd en dat zien de klagers op dit forum niet eens. Er is niet eens een officiële autisme diagnose en dan zijn er allemaal mensen die hun steun gaan uitspreken terwijl ze geen idee hebben wat autisme daadwerkelijk is.

Ga eens op een echt autisme forum informatie zoeken, autsider, autbreak, nva forum. Dit is geen autisme forum en geeft vooral een heel vertekend beeld van autisme. Dit is absoluut geen advies site over autisme. Zijn vooral vrouwen die hun frustraties uiten over hun slechte relatie waar ze zelf ook debet aan zijn

Bijzonder vervelende situatie. Wat is de actuele stand van zaken? Mocht het hier (alleen) om stimmen gaan, hetgeen ik betwijfel, dan moet er naar mijn mening gedragsanalyse plaatsvinden (indien niet reeds gedaan). Als de stressfactor(en) bekend is/zijn kan men wellicht maatregelen treffen waarmee het stimmen en daarmee de overlast verminderd. Niet stimmen is mijns inziens geen optie i.v.m. de spanningsregulatie. Ander stimgedrag is aan te leren (bv. stimtoys), maar gezien de aard van de beperking (vermoedelijk is er naast een A.S.S. ook sprake van een verstandelijke beperking?) i.c.m. de leeftijd schat ik in dat dit moeilijk te realiseren is. Proberen kan altijd. Persoonlijk vermoed ik dat het hier eerder om communiceren gaat of om een combinatie van. Is een spraakcomputer en/of werken met pictogrammen uitgeprobeerd? Lastig dat het contact met de buren slecht verloopt. Hopelijk verbeterd dit nog of kan iemand bemiddelen. Welke ondersteuning ontvangen de ouders/buren? Hoeveel kennis hebben zijzelf over autisme en hoe vertaald dit zich in de opvoeding? Alles toestaan/toelaten 'want hij is autistisch' is makkelijk. U bent absoluut geen 'zaag'. U komt heel redelijk/schappelijk op mij over en heeft het volste recht om op te komen voor uzelf e.a.

Verhuizen?

Ook ik ben al heel lang getrouwd met een partner die de diagnose ASS heeft.
Het verschil is alleen dat ik een man ben en zij een vrouw.
Maar het grensoverschrijdend gedrag komt ook bij haar voor, het is moeilijk voor iemand met ASS om een grens te zien, aan te voelen, of te leren.
Als het gaat over mijn grens die ik stel, en waar zij blind overheen wil gaan, moet ik met kracht in mijn stem mijn grens verdedigen, op een normale toon die grens aangeven wordt niet op gereageerd.
Zij heeft iets in haar hoofd wat moet gebeuren, ik sta op dat moment waarschijnlijk in haar weg, want wat zij in haar hoofd heeft moet ook echt gebeuren dus het obstakel moet uit de weg geruimd worden.
Als ik haar confronteer met haar gedrag weet ze niet hoe ze daarop moet reageren, het gene wat zij beleeft is ook totaal anders dan ik het zie.
Dingen blijven daarom vaak onbesproken.
Er is en blijft altijd een ongelijkheid in het huwelijk, maar je zal zelf de Balance moeten zoeken om niet om te vallen.
Wat ik wel gemerkt heb in de loop der jaren is dat ik altijd mijn mening geef over dingen die zij doet, maar ik wacht niet meer eindeloos op haar weerwoord.
Het lucht mij wel op maar zij krijgt er toch iets van mee, ook al merk je dat pas na een hele tijd.

Wat mij wel opvalt bij partners met ASS dat ze voor zichzelf ook geen grens kunnen aangeven,
Ze kunnen dermate lang met iets doorgaan dat ze lichamelijke klachten krijgen.
Iets moet af, ze heeft in haar hoofd dat er iets gedaan moet worden in de tuin, haar lichaam heeft al heel lang aangegeven dat ze pijn krijgt, maar het moet af dus ze gaat door, het” moet” af komen.
Ze heeft geen idee waar haar eigen grens ligt.

Zij is een autist, ik ben een neuro typisch mens, we zullen nooit op één lijn komen, maar we moeten wel goed door één deur kunnen.
Dus ik vergeet de dingen waar ik niet met haar over kan praten.
En waar wel besteed ik extra aandacht aan, en koester ik.

Je praat blijkbaar over ernstige vormen. Omdat er nog liefde is ..,therapie. Ik zie autisme een beetje als AI. Je kunt een autist wel iets leren en dan doet hij dat als een soort computer. Heb je genoeg voorbeelden dan doet hij dat in veel situaties. Als je man driftaanvallen krijgt of andere heftige emoties ...ademhaling helpt en dan is er weer controle en bewustwording maar ...dat moet je wel leren en in een driftbui denk je niet snel aan je ademhaling. Rollenspelen helpen wellicht. Dat dan wel in gecontroleerde omgeving met deskundigen zo' driftaanval is wellicht ook voor je man ernstig.
Als het echt gevaarlijk en trraumatisch wordt: tja je kunt maar 1x doodgaan en een levensgevaarlijke verwonding moet je eigenlijk ook niet krijgen.
Mijn zus had sportblessures ach ja ... ze had een keer een gebroken rib en de rib kwam door de long ....tja ...dan kun je wel doodgaan. Haar man is niet autistisch maar heeft wel heftige driftaanvallen en hij gooide haar dus met regelmaatvan de trap af. Pesten nam traumatische vormen aan en lichamelijkl geweld werd echt wel gevaarlijk. Mijn idee was ...zus je komt bij mij en binnen 2 maand hebben we een woning voor je.. We doen aangifte en ...stop er mee. Het geheel is al mneer dan 10 jaar geleden Ze wilde niet weg, geen aangifte doen etc. dus ...haar beslissing. Ze wonen nog steeds amen . Ze noemt hem nu narcist etc. Ze rationaliseert het psychisch geweld . Ik vraag er niet meer naar; ze is hier welkom maar de grenzen waren voor mij veel te ver overschreden en dan dus stelselmatig!!! Daar zat het dus! Het was niet iets van sorry ...we hebben allemaal wel eens iets. Ze zegt dat het weer goed gaat en dat de kinderen weer komen. Mijn broer en ik vragen ...kunnen wij dan ook weer komen? Blijkbaar kan dat niet. Hij was ook agressief naar ons. Ik zie het als leven met een gevaarlijke hond ...doet hij anders nooit ,,,nou ja ,,,bijna nooit. Als het nog niet levensgevaarlijk is of traumatisch en er is liefde tja misschien kan hij nog iets leren maar ...steeds woede aanvallen etc. daar is ook niet mee te leven dus ...ik zou gewoon kappen met de boel. Een hond kan gevaarlijk zijn en je kunt hem ook gevaarlijk maken dus ...wat is er aan jouw kant aan te doen? Is dit voorspelbaar? Als je iemand op de tenen trapt wordt hij wel boos en doe je het vaak dan vallen er klappen. Blijf je doorgaan met het pesten van die ander dan riskeer je wel iets! Is deze gevaarlijke hond nog te temmen? De hondenfluisteraar doet soms wonderen; hij zet die gevaarlijke honden bij andere nog grotere honden ...tja kan dat ook met mensen? Kun je zelf een les leren? Mijn zud =s heeft altijd een onwijs grote mond ik heb dan zoeits van ...en nou is het genoeg. Doe gewoon oordoppen in. Ze scgreeuwt heftig ...ook als er niet geslagen of gedreigd wordt ...ja ...dat wekt echt wel irritaties op. Kasn jouwe kant van het verhaal niet inschatten. Waarom wordt hij boos etc? Is dat voorspelbaar? Isd er een patroon ? Kun jij iets doen dat het tot 50 a 60% gaat en niet tot100%? Succes gewenst . Zoals gezegd ...wordt het gevaarlijk ...je kunt maar 1x doodgaan! Er zijn te veel kjanteberichten! Wil jij een krantebericht worden? Ja ...het was wel bekend. Ja ...het was wel gemeld aan instanties ....Ja ...de buurt merkte het ook wel ...Tja ...liefde maakt blind maar liefde is ook liefde. Er zijn allerlei theorien over patronen in dergelijke sitiaties . Gezonde patronen zijn gezond. Gevaarlijke patronen zijn gevaarlijk!

Je zou eens kunnen kijken bij integrale vroeghulp. Daar zijn wij voor onze zoon destijds bij aangemeld op deze leeftijd. In mijn ervaring stellen ze een diagnose niet zomaar en ook niet op deze jonge leeftijd. Ze zijn vooral bezig met hoe ze ondersteuning kunnen aanbieden. Sterkte!

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Hoi,
Ik verdiep mij al meer dan 30 jaar in vitamine B12 tekort .
Daardoor kwam ik er achter dat autisme te maken kan hebben met vitamine B12 tekort.
Kijk een bij Stichting B12 tekort.
Of vitamine b12 tekort bij kinderen : klachten oorzaken en gevolgen.
Het staat er vaak een beetje anders omdat vitamine b12 tekort bij heel veel aandoeningen kan passen.
Maar je moet vaak een bloedonderzoek laten doen op b12 tekort.
Altijd waardes opvragen.
Het zit bij ons in de familie en veel klachten lijken ook op autisme.
Autisme is heel breed en vitamine B12 tekort ook.
Is het autisme of vitamine B12 tekort.
Misschien heeft u hier iets aan.
M.v.g.
I

Ken alleen een soortgelijk verhaal. Een jongen was thuis onhandelbaar en ging naar een internaat. Tja daar was hij echt niet blij mee,. Voelde zich als colwassene nog steeds in de steek gelaten. Heeft lang bij begeleid wonen gezeten.
Hij heeft nu wel een baan en woont zelfstandig. Meer heeft geen relatie. Heeft ook geen vrienden. Kwetsbaar bestaan.

Hoi Ano,

Wat erg van het gedrag van je man. Heb je weleens geopperd om samen met hem hulp te zoeken?

Dit is natuurlijk geen fijne leefsituatie.

Vreselijk! Denk aan jezelf. Hij zal nooit veranderen.

Hallo Paul,

hier geen ervaring ermee! Lijkt me een lastig probleem. Ik zou inderdaad professionele hulp ervoor gaan vragen voordat er een echte angststoornis ontstaat.

Hier zelf ADHD en in juni heb ik intakegesprek voor behandeling en ook onderzoek autisme. Het gaat hier bij mij om een lichte vorm.

Ik wil je veel sterkte wensen en ik zal voor jullie duimen dat jullie eruit komen en zo snel mogelijk de juiste hulp zullen krijgen.

Hoi Paul,

Deels herkenbaar, wij zijn destijds ook professionele hulp gaan zoeken. Tijdens de intake gaf men al aan dat het gezien de leeftijd lastig is om cognitieve therapie in te zetten of exposure methodiek. De praktijk waar wij bij zaten had ook de beschikking over speltherapeuten. Wonderlijk wat hier uit voort kwam! Het was niet van de ene op de andere dag weg maar heeft ons geholpen inzicht te krijgen (hij zei bv het een en bedoelde het ander) en ook om meer vrijheid bij hem te creëren (zat in een soort kramp en door de speltherapie werd hij losser, meer oog voor andere dingen en minder focus op zijn ‘angst’). Het heeft ons in ieder geval erg geholpen.
Sterkte!

Het zit nog op het niveau dat je het kunt hanteren en beschrijven. Misschien kun je met hulp je huwelijk behouden en zelf een fijner leven krijgen. Zie hier erg veel verhalen van dames die (willen) stoppen met de relatie. Zou fijn zijn als minimaal diverse scherpe kantjes in de relatie verdwijnen en als leuke dingen blijven of vermeerderen is dat uiteraard heel leuk. Denk ook aan je eigen geluk en schep je eigen fijne momenten in je leven en je relatie. Misschien zijn het kleine dingen zoals dagelijks de kop koffie samen maar wellicht is het iets meer dat wel haalbaar is en je veel plezier verschaft.

@anoniem

Gelukkig dat ik dingen kan uiten dat heeft me denk ik wel erg geholpen. Als ik me echt niet meer lekker voel dan uit ik het en praat er wel over.
Als ik alles had opgekropt was ik denk ik echt gek geworden.

Ik probeer ook beter voor mezelf te zorgen en als ik me slecht voel ga ik vaak lang lopen met de hond en dat maakt mijn hoofd leeg.
Ook leuke uitjes zo nu en dan daar wordt ik weer vrolijk van en krijg ik weer wat energie.
Het is inderdaad soms moeilijk... maar niemand krijgt een presenteerblaadje voordatje wordt geboren met hoe je met moeilijke dingen moet omgaan.
Ik heb ook al hulp gehad van een psycholoog waar we beide heengingen en dat heeft me wel wat geholpen maar soms blijft het gewoon moeilijk.
Mijn man kan zich helaas soms moeilijk inleven en voelt dingen vaak pas erg laat aan en dat maakt het soms wel moeilijk en(alleen)
Bedankt voor je bericht!

Boekentip
Liefdesroep van Hannah Cuppen
Dit boek gaat over je hart volgen. Als je de moed hebt om te kiezen voor de roep van je hart vind je niet alleen belangrijke levenslessen maar ook je diepste vervulling. Aldus Hannah Cuppen!

Barbara

Bedankt voor je lieve reactie.
wandelen inderdaad in de natuur doe ik heel veel dat geeft me rust. Ook ben ik bezig met mijn immigratie plan naar spanje om mijn eigen droom waar te maken een kleinschalige B&B met wat diertjes en eigen moestuin om me heen.
jarenlang heb ik van iedereen gehoord....(ook van mijn vader) wat jij hebt zijn allemaal maar dromen komt toch niets van terecht. Ik kies nu voor mezelf en mijn eigen geluk.
Heb al een hele lange tijd lichamelijke klachten omdat er geestelijk hoop op te ruimen is.
Heb altijd teveel voor andere mensen gedaan en is ten koste van mezelf gegaan dat zie ik nu pas in.
Mijn lijf zegt ho stop en niet meer verder zo.
Jij heel veel succes met je onderzoeken en ik hoop voor jou dat ze je goed kunnen helpen om met sommige dingen misschien beter om te gaan voor jezelf.
Ik wens je het beste met alles en bedankt voor je reactie!

Hallo,

Ik ervaar net hetzelfde.
Al jaren opzoek en van alles geprobeerd. Maar toch blijf ik last komen en kom ik precies niet vooruit.
Alles kost veel energie, veel nood aan structuur en verandering is moeilijk.
Mijn psycholoog denkt ook aan een lichte vorm van autisme

Je kan zomaar in het leven iemand tegenkomen die je aantrekt in welke vorm dan ook.
Het autisme maakt het dan alleen moeilijker, een autist heeft namelijk moeite op het sociaal vlak.
Het inleven in de ander gebeurt gewoon op een andere manier.
Je zou dan zelf zoveel mogelijk de vriendschap de goede richting moeten geven.
Door de sociale onhandigheid van de autist kan hij nogal overweldigend over komen, ook daar zul je zelf richting aan moeten geven, hij weet namelijk niet hoe dat op een correcte manier moet.
Een vriendschap in deze vorm kan fijn maar ook heel moeilijk zijn, en lees erover, net wat je al deed, dat is de enige manier om kennis te vergaren, autisme is maatwerk, er is geen autist het zelfde.

Hou emotionele afstand om jezelf te beschermen.
Verwacht niet te veel van hem.
En geef ook je eigen grenzen duidelijk aan.
Ga niet in gevecht met die ouders.
Die kennen hem langer dan jij.
Zelfstandig wonen kan voor de autist enorm lastig zijn.
Nu heeft hij zijn succes. Dat valt hoogstwaarschijnlijk weg als zijn situatie veranderd.

Ouders weten hoe hun zoon is, willen ze jou beschermen ? Want Asperger kunnen o.a.razend worden bij boosheid. Er is zoveel wat stoort op den duur. Je zal veel moeten verdragen hoor. Lees een boek uit decBIB hierover. Het beste.Grtjes.