Autisme - forum lotgenoten

ik volg de dan op insta~ ik ben neredan

Hoi Leontien
Bedankt voor je reactie, en inderdaad hier knalt het weleens en dan schrikt hij op en vindt het zeer onaangenaam, dat helpt dan wel over dat specifieke onderwerp.
Maar er komen steeds onverwachte zaken zoals scams en dergelijke waardoor ik steeds moet opletten en waarschuwen.
Nog een paar voorbeelden: ineens bij het kopen van een snoer ingaan op een aanbieding van Essent om lid te worden, dus niet vergelijken met onze huidige energieleverancier, zijn fiets had een slag in het wiel toch willen doorfietsen ermee terwijl er een vervangende fiets in de schuur stond, in het kort zijn probleemoplossend vermogen werkt dus niet, zo zijn er zoveel zaken waar ik dus noodgedwongen moet inspringen en ik ben daar dus doodmoe van maar hij heeft nergens last van (behalve dan van mij🙄)

Ik het herken het met mijn vriend. Hij wordt altijd gevraagd om te helpen. En hij is ook erg geliefd in zijn omgeving. Maar hij is nu een jaar overspannen thuis en van zn werk heeft hij niks vernomen, ook collega's die op hem bouwden hebben niks laten weten. hij heeft nog steeds spullen staan op zn werk, ook zijn ouders vragen veel van hem. Maar hij kan niet tegen onverwachte dingen/veranderingen al is de bijv. de trein een half uur te laat dan schiet hij in de stress. ook als hij naar mij komt. geeft spanning en stress en het moet er allemaal uit en ik ben de enige op wie hij dat kan afreargeren blijkbaar. en ik ga er vaak tegen en vertel hem waar het op staat. maar daar heeft hij geen oor naar. want het is dan mijn schuld en ik lieg en ik zou dan een dubbel leven leiden. ik zeg het nu en dan heng ik op en negeer hem een tijd. meestal resulteert dat dat ik nog 20 apjes krijg waarna hij mij blokkeert tot hij is afgekoeld. als ik met hem mee denk en dan is het in het moment goed en een dag later ben denigrerend. links om rechtsom kan het niet goed doen.

@ Geertje

heel erg herkenbaar van die fiets enessent
mijn man is ook zo iemand die steeds overstapt naar energie leverancier (zonder even met mij te overleggen)
en ja paar jaar terug op een zeer oude fiets fietsen(waar ik hem voor had gewaarschuwd) en uiteindelijk resultaat gebroken been.

Als partner zijnde voel je je vaak verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van thuis.

Ook kleine klusjes(is heel chaotisch) dan is alles weer kwijt en zoek en man weer overprikkelt. Voor de partner is dat inderdaad soms heel vermoeiend

Ook zeg ik vaak wat betreft grenzen aangeven bij andere mensen.... jij doet alles steeds maar,maar als wij iets hebben waar zijn die mensen dan?

dan pas valt het kwartje.

Dag Annalies, ,

Van welke regio ben je? Ik herken je verhaal in mijn dochter haar situatie…ik vermoed ook zelfde leeftijd , zij wordt binnenkort 20.

Groetjes

Jo,
Mama van dochter met ass

Beste Geestje

De voorbeelden die je geeft zijn heel erg heftig en met name het respectloze gedrag zoals de situatie met je katje die je beschrijft.

Je ouders uitschelden,naaktfoto,s Seksdating ik vind het heel erg heftig als ik dit zo lees heel erg heftig en in mijn situatie is wel heel anders dan het mijne.
Vooral dat met andere vrouwen en met je ouders het uitschelden gaat heel erg ver en hou hou je dit vol?

Leef erg met je mee.
Ik denk toch echt voor wat het is dat je met hem echt naar een psycholoog moet gaan.
Wij zijn doorgestuurd en toen kwam er autisme uit speculeren over wat het is lijkt me niet zo handig omdat wij daarvoor niet geleerd hebben maar het gedrag is echt abnormaal

Ik leef met je mee want je moet onderhand toch wel op je tenen lopen? en na dat gedoe met die vrouwen ben je niet zo erg boos op hem dat je hem niet het huis uit wilde zetten?

Want hoe kan je dan nog vertrouwen in iemand hebben ik vind het voorbeeld met je katje en met andere vrouwen heel erg.
Ik denk dat ik echt was ontploft.

Als praten met hem over hulp zoeken niet werkt wil je dan zo nog door want je zegt ook wat meer te drinken enzovoort je moet heel erg uitkijken dat je er niet aan onderdoorgaat.
Jij moet met respect worden behandeld.

Als hij echt niet inziet dat dit abnormaal gedrag is en het gedrag vind ik heel erg als ik dit zo allemaal lees.
Mijn problemen hebben grotendeels te maken met communicatie of dat mijn man het moeilijk vind met bepaalde situaties om te gaan en ook hulp zelf heeft gezocht maar jou voorbeelden ik schrik er nogal van.

Ik hoop echt dat je een beslissing voor jezelf kan maken hoe dit aan te pakken maar ik vind echt dat je respectloos wordt behandeld.

Dankjewel Anoniem voor je lieve reactie,
Ik heb hem 2 weken geleden eruit gezet,en hij woont weer bij z'n ouders, ik kon er niet meer tegen. Hij was echt verbaast dat ik het meende , maar ik ben op! We hebben nog contact en komt af en toe op bezoek omdat hij toch wilt dat het uiteindelijk weer beter gaat als we afstand nemen. Het rare is dat nu hij weg is, hij opeens een afspraak zelf heeft gemaakt voor de kat van zijn ouders bij de dierenarts, hij ook zelf net de kat van zijn ouders naar de dierenarts is gegaan. Hij opeens gerechten doorstuurt die hij zelf heeft gemaakt, hij opeens een auto gaat kopen van 3000 euro! Ik ben zo verbaast en het steekt me ook echt! Is het getreiter of wilt hij me hiermee kwetsen of juist doen alsof hij zo goed is of is hij echt zo dom. Ik begrijp er niks meer van! Voor hun kan alles en voor mij kon helemaal niks . Nu heeft ie opeens wel geld en hier betaalde hij helemaal niks. Ik sta wel met veel meer energie op dan toen hij hier woonde, ik heb weer zin om te klussen en dingen te doen, geen gescheld en gedoe meer in de ochtend. De rolluiken weer lekker omhoog, want die moesten dicht blijven omdat de buren anders zouden gluren. Etc. Alsof er een frisse wind door mijn huis giert echt heel fijn! Zeker sinds die sexchats heb ik een enorme knal gekregen... de zoveelste, wat ik nog was vergeten te zeggen is dat hij ook stiekem naaktfotos maakte van mij als ik sliep of met omkleden of tijdens.... en die stonden allemaal in een apart mapje onder een koosnaampje en zelfs die foto's deelde hij met die meiden van overal op de wereld. Ik ben vanaf dat moment zo verdrietig en aangeslagen geweest, het was traumatisch voor mij! Hij ging dan huilen en zeggen dat het een fetisj was maar vanaf dat moment heb ik een haat naar hem gekregen. Heel raar dat je iemand moeilijk kan loslaten waar je eigenlijk een hekel aan hebt gekregen. Hie kan ik dan nog zeggen dat ik van zo iemand kan houden, is het medelijden of een verslaving ? Ik weet het niet! Fijn om te horen dat jouw partner wel voor een diagnose gaat en deze vreselijke dingen niet doet!Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uit gaan komen . Veel liefs Geestje

Eerst 17 jaar ongelukkig getrouwd geweest en dan kom ik hem tegen. Lief, gul, mooie praatjes, kortom een man om van te dromen. Na een jaar samen gaan wonen, maar de eerste dag liep het al mis. Ik verhuisde naar hem en daar was veel volk bezig en toen ik iets wou zeggen kreeg ik al een boze blik. Een paar dagen later al een woede-uitbarsting waar ik ondersteboven van stond en nu 18 jaar later sta ik nog even ver en heeft onze zoon ook autisme zoals zijn vader dat ik niet wist. Voor mijn zoon moet ik verder maar ik heb toch zin om alles op te geven , het is teveel en weet voor mezelf geen raad. Ik wil nog een leven maar heb er de fut niet voor. Groetjes

Geesje, wat heftig zeg. Ik heb het echt met je te doen. Super goed dat je hem er uit heb gegooid en weer tijd en ruimte voor jezelf hebt. kom lekker bij en bedank en voel wat jij wil en wat hij voor waarde heeft in je jou leven als partner. ik zou enorme vertouwens issues hebben. Ik heb een vriend met verschillende aandoeningen waaronder autisme en add. en ik ben blij dat we niet samen wonen. ik wordt ook voor vanalles en nog wat uitgemaakt. ik negeer hem dan en zeg dat ik alleen met hem praat in het bij zijn van zijn spycholoog. en als jou vriend niet mee wil dan hem voor het blok zetten. eerst maar achterkomen wat er aan de hand is . En als hij nu wel van alles kan doen en betalen . dan liegt hij ook daarover. maar dat is mijn vooroordeel na het lezen wat jij schrijft over jouwn leven. Super heftig, blij in je kracht en behoudt je energie. sterkte!

Dankjewel lieve Vera en Anoniempje82 het is afschuwelijk om te horen dat als je 18 jaar samen met iemand bent en er is nog geen verandering. Ik vrees dat ons gemoed opraakt, maar waarom zijn deze mannen dan juist de mooiste en de aantrekkelijkste, terwijl we er niks voor terug krijgen, behalve pijn en verdriet Ik krijg dan avances van leuke mooie mannen, maar ik denk dan alleen aan hem. Ik kan hem niet ruilen voor een ander, want ik romantiseer hem. Ze hebben iets haatdragends over zich. Hij zegt tijdens een etentje dat hij niet vatbaar is voor corona omdat hij ook nooit vatbaar was voor een soa en dat hij absoluut niet meer zo verliefd op me is als voorheen. Hij stond meer open voor anderen zei hij. Het enige wat ik kon denken was : wat gemeen! Ik probeer m'n grens te trekken en hij geeft me nu een trap na ! Hij zei achteraf dat hij het niet zo bedoelde maar hij kwetst me wel weer met deze woorden.... Hoe ik me voel interesseert hem echt helemaal niks ook als ik een gevoelig gesprek uit .... nul reactie...ja heb je al een keer gezegd...zegt hij dan....misselijkmakend.... alsof er geen enkel gevoel in zit. Op dat moment denk ik of oh wat erg , dit was juist niet de bedoeling en anderzijds denk ik , wat een gemeen monster , dit kan niet ongestraft. Waarom kunnen wij dit soort mannen niet loslaten? Het doet heel veel pijn als iemand zo met je omgaat. Veel sterkte , liefs

Dankjewel Anoniempje82 lief van je! Voor jou natuurlijk ook heel veel sterkte! Het is toch waanzin dat wij ons moeten aanpassen aan dit gedrag, zoals bijvoorbeeld dat negeren wat je aangaf. Ik herken dat zo erg. Je houdt dan maar je mond, negeert hem, en dat terwijl je zoveel wilt zeggen en je wilt uiten. Ik vind het zo echt niet gezellig. Ben echt blij dat hij niet meer hier woont. Altijd dat gedoe en zelf word ik er ook geen leuker of vrolijker persoon van. Ik krijg dan zelfs het verwijt met een hoop getier en bedreigingen omdat ik akelige dingen zeg haha terwijl ik me al 6 jaar heb laten uitkafferen door hem. Mag ik me ook een keer uitlaten na 5 jaar m'n mond te hebben gehouden uit angst ? Nee dat mag volgens hem niet. Eigenlijk doen we onszelf echt te kort met zo'n man. Een relatie zou een leuke aanvulling moeten zijn op ons leven, maar dit haalt je leven naar een dieptepunt. Ook dat ze niet willen of kunnen begrijpen wat hun gedrag teweeg brengt. Niet zien wat ze doen. Ik vind het erg frustrerend en ook wel echt gemeen. Vooral dat bv mijn vriend dan wel ziet als een andere vrouw slecht wordt behandeld, maar dat gedrag naar mij toe is blijkbaar normaal...nee ik ben alles schuld, ligt allemaal aan mij... heel vermoeiend. Ik hoop dat we er met z'n allen uit gaan komen en dat we voor een beter leven ooit gaan kiezen. Want bij hem zullen geen veranderingen komen. Hij blijft zo... Ook al is het nu rustig tussen ons, maar er zal zeker weer een dag komen binnenkort dat er weer drama is. En zeker, elke relatie kent z'n onhebbelijkheden, maar dit gun ik niemand toe. Heel veel sterkte! Hoop dat alles goed komt! Liefs

#Vera: dat is pittig. bewandel met je zoon de juiste kanalen zorg dat hij ondersteuning krijgt en probeer echt LTO3. Ik heb zelf geprobeerd voor de prikkels en hsp lage dosis dan. En het scheelde al zoveel energie en vermoeidhei. en ik lees alleen maar goede reacties behalve dat verzekering het niet vergoed.

#Geertje:
Dank voor je reactie.
Het is heel erg eigenlijk wat we laten gebeuren. En ik hoop voor je dat de drama uitblijft en dat je wat rust neemt van alles en iedereen wat je stress en spanning oplevert. Kom tot jezelf. Zeg wat vaker nee, ook tegen hem. Zet je zelf op de eerste plaats en nee dat is niet egoïstisch dat is voor zelfliefde en voor jezelf zorgen op een manier waardoor jij weer gaat stralen en weer gaat genieten.

Het is lijkt zo makkelijk en ik weet echt dat het moeilijk is. Ik wordt bijvoorbeeld continu beschuldig van dat ik contacten heb met andere mannen ookals ik met hem ben. Is niet zo, maar in zijn beleving wel en hij laat dat niet los. Hij heeft wel hulp, maar verteld niet hoe hij tegen mij is als hij is overprikkeld en of stress ervaart. Hij is mn eerste partner. Ik heb daarvoor een leven gehad. Door mijn trauma's heb niet altijd de beste keuze gemaakt of trok ik de juiste mannen aan. Maar uiteindelijk koos ik altijd voor mezelf. soms duurde het even , maar uiteindelijk wel.

Ik merk dat ze geen besef hebben van wat ze doen met hun woorden of opmerkingen. Dat ze nog nooit NEE, hebben gehoord of dat ze maar alles kunnen maken. mijn vriend laad zich moeilijk begrenzen. en dan zegt hij dat ik hem links laat liggen en dat hij niet genoeg is voor mij. Ik ben blij dat we niet samenwonen en of kinderen hebben. Want zoals het nu gaat en wat ik zoal heb gelezen, sta je er dan alleen voor.

succes en sterkte en voel je niet bezwaard om hier regelmatig te spuien.

@Anoniempje82

Dankjewel superlief van je, sorry ben even van de radar geweest door alle drukte op de zaak.
Het is ook echt heel erg wat we allemaal laten gebeuren door hun.
Met hun is niks mis en wij zijn alles schuld volgens hun.
Wel heel erg om te horen dat je na trauma's ook nog eens dit te verduren hebt.
Ik vraag me nu ook echt af of het wel echt autisme is of een combinatie met borderline ,bipolair en narcisme. Sorry als ik sommige dingen hier dubbel opschrijf...
Mijn vriend is ook altijd achterdochtig terwijl hij zelf niet deugd. Hij is nog steeds bezig met hartjes ogen naar vreemde vrouwen te sturen op instagram die hij niet eens volgt. Echt een man die aandacht te kort komt volgensmij.
Vanacht was het weer raak! Hij woonde al weken niet meer bij me want ik heb hem eruit gezet en woont weer bij zijn ouders, maar ik moest mijn katjes laten steriliseren en hij wilde er graag bij zijn en ook werd ik gestalkt door een man en daarom heb ik hem weer in huis gehaald ( voor even dacht ik ) maar hij was weer gewoon aan het doen alsof het normaal was dat hij elke dag weer bleef. Hij was poeslief tegen me al die tijd. Gisteren heb ik tot heel laat gewerkt en na het werk bleef een vriendin me de hele tijd appen , toen ik daar klaar mee was, begon ik met hem gezellig te kletsen en ik had het over een cafeetje van jaren terug waar je lekkere drankjes kreeg , maar ik kwam niet op de naam, dus ik vroeg hem hoe dat ook alweer heette ( hij blowt heel veel vanwege zijn stemmingen, maar zijn weed was op) en vervolgens nadat ik dat vroeg, begint hij me voor kankerhoer uit te maken en hij wilde me dood hebben en hij ging me wat aandoen, ik mocht niet meer tegen hem praten. Dus ik probeerde hem te kalmeren en te vragen waarom hij precies boos werd en toen begon hij me te bedreigen dat als ik m'n bek niet hield hij me dood zou maken en hij gooide het bankstel omver. Ik heb me beneden in de zaak opgesloten en heb denk ik wel 6 hulplijnen gebeld en de crisisdienst. Maar telkens werd ik doorverwezen, uiteindelijk had ik iemand aan de lijn en ik wilde graag een hulpverlener die hulp kon bieden want ik had het idee dat hij weer psychotisch was. Opeens stond de politie aan de deur, terwijl ik geen politie had gevraagd en die hebben hem eruit gezet. Het enige wat hij zei : Proficiat!En hij liep weg...De politie vonden hem een manipulatief mannetje en ze zeiden dat hij zich gedroeg als een kind van 16 die z'n zin niet kreeg ( hij is 35 ) Ik heb hem nog een bericht gestuurd om aan te geven dat het nu tijd werd voor hulp, maar hij heeft het niet geopend tot nu toe het is nu alweer savonds en dus niks meer gehoord.... Zijn moeder stuurde mij nog een artikel door waarop ik een heel leuk berichtje naar haar had gestuurd en ook gevraagd hoe het net ze ging... ze heeft het vanmorgen gelezen en reageert ook nergens op. Ik weet niet meer wat ik moet voelen , ik ben verdoofd van alle stress .. er komen geen tranen helemaal niks . Misschien komt dat nog maar ik wil dit gedoe gewoon niet meer in mijn huis. Ik vind hem doodeng ! Dit is ook geen leuke situatie voor mijn katjes , straks gebeurt er nog wat met ze , gezien hij met alles gooit. Pfff moest het even kwijt , sorry ...
Ben benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen , maar ik heb nu rust thuis...
Heel veel sterkte ook voor jou! Wij verdienen toch beter denk ik dan?
Liefs Geestje

Wat een pittige tijd heb jij moeten doorstaan. De kenmerken die je schrijft vallen vooral binnen het narcisme spectrum. Heb je je daarin al eens ingelezen? Mogelijk herken je veel.

Dapper van je dat je hem de deur hebt uitgezet. Blijf volhouden en kies voor jezelf! Je kunt het.

Dankjewel Saar voor je reactie, lief van je! Ik heb wel eens over narcisme gelezen inderdaad en ik heb daar ook vaak over nagedacht. Maar omdat zijn moeder autisme ( asperger) en borderline vermoede ( een paar jaar terug zei ze dat) kwam ik op dit forum. Hij is iemand die heel veel informatie verzamelt over 1 onderwerp, of uren kan gamen met de rolluiken dicht. Heel monotoon tegen je praat over 1 onderwerp , ik kan het soms niet eens volgen en vind het dan ook heel oninteressant. Zijn ouders praten ook over hele oninteressante gesprekken ( ik heb ze sinds corona niet meer gezien en vragen ook naar niets). Het heeft geen diepgang en het is heel oppervlakkig allemaal. Hij heeft wel kenmerken van narcisme, vooral toen ik zijn naaktfoto's vond in zijn telefoon. Helemaal bewerkt in zwart wit , alsof hij een model is. Okay hij is heel knap, maar daar kreeg ik wel de creeps van. Hij is best slordig met zijn uiterlijk ( behalve als hij gaat werken of de deur uit moet) Hij doet heel vaak depressief en alles en iedereen is k*** . Maar na zijn jointje is hij weer heel aardig. Hij doet ook heel stil en timide als hij geen uitbarsting heeft. Bij een narcist denk ik altijd aan mannen die geld hebben en je helemaal omkopen. Die zichzelf fantastisch vinden en opscheppen over zichzelf. Dat heeft hij dan weer niet( hij heeft niet eens geld..en dat geld van die 15 uur per week dat hij werkt besteed hij enkel aan zichzelf en z'n auto ) . Zooo moeilijk om dit te kunnen plaatsen. Maar wat het ook is, het is niet normaal. Maar het klopt dat hij heel veel narcistische trekken heeft. Met name dat hij dan na zo'n uitbarsting mij gaat negeren of hij gaat lachen en zeggen: ja maar schatje ik had niet zo'n zin om daarover te praten.... Maar hij heeft dan geen zelfbesef dat hij dat ook rustig had kunnen zeggen , i.p.v zo gigantisch ontploft. En als ik dan zou zeggen dat deze reactie niet normaal is na een gesprek over een cafeetje waar ik de naam niet van weet , zou hij weer uitflippen...Ik heb over het Stockholm syndroom gelezen en volgensmij heb ik dat gewoon. Ik ga toch nog meer aan mezelf werken nu. Want zijn gedrag stopt toch niet meer. Ik blijf hierin hangen en vroeg me af hoe het kan dat ik hem emotioneel niet kan loslaten. Hier herkende ik wel veel in. Ik ben gewoon gebrainwashed denk ik.... Hij gaat toch weer lief doen om me vervolgens weer de grond in te trappen. Never ending story.... Sorry voor lange verhalen, maar zo fijn om alles even op te kunnen schrijven. Ik had namelijk eerst een dagboek waar ik alles opschreef en die had hij gevonden en kapot gescheurd. Dus dit forum is voor mij beter. En natuurlijk ook heel fijn dat ik lieve reacties krijg waar ik heel veel mee kan. Dankjewel! :)

Beste Geestje,

Ik val zelf ook binnen de autismespectrum.
Ik ben de tegenovergestelde van je vriend, door veelvuldig falen (school, opleidingen, gedrag, veel afwijzingen), duik ik onbewust meer in een 'ondersteunende' rol. Dus totaal niet in die van je ex-vriend.
Of je vriend wel/niet onder de autismespectrum valt is uit je verhaal alleen niet duidelijk.
Echter komt zijn gedrag vaak genoeg voor bij mensen die niet binnen autismespectrum valt (ik noem ze eerder asociaaal). Mogelijk moet je eerder kijken naar zijn opvoeding en/of narcismespectrum (zoals eerder beweerd).

Over het Autismespectrum:
Over het 'algemeen' zijn mensen met AS gevoeliger voor opmerkingen/externe prikkels.
Uiten van gevoelens/kwetsbaar opstellen voelt bij MIJ heel erg ongemakkelijk, zwak, lastig, angstig.
Mijn denkpatronen zijn heel lineair en complexe informatiegolven halen al mijn overzicht weg. Het voelt alsof mijn brein hele complexe verbinden gewoon niet kan verwerken, oid.

Samengevat:
Ik vind het ontzettend naar voor je dat je dit allemaal hebt meegemaakt en ik lees ook uit je verhaal hoe erg jij daar mogelijk nog steeds mee zit.
Maar juist om zulke ervaringen waardeer je juist hoe fijner het is om alleen te zijn dan omgeven worden door slechte gezelschap. Ik wel, althans. :-)
Zulke levenservaringen zijn soms echt noodzakelijk voor een verbetering in onze levenskwaliteit. Dingen leren inzien en relativeren, meer plaats voor het rationele dan voor de emotionele.

Beste S89

Dankjewel voor je superlieve reactie , sorry dat het even heeft geduurd, maar door alle drukte heb ik niet meer gekeken.
Ik begin idd ook meer te beseffen dat het met alle waarschijnlijkheid narcisme is. Ik ken zoveel lieve mensen met autisme, maar ook daar weet ik van dat ze wel eens woedeuitbarstingen hebben, vandaar dat mijn twijfels waren over autisme en ook omdat zijn moeder het dacht. Maar idd wat het beestje ook voor een naam heeft, het is idd zoals jij zegt asociaal! Ik ben er geloof ik ook nu klaar mee, althans dat hoop ik. Hij heeft me de dood gewenst en vanalles en nog wat, pure haat naar mij toe, ik weet niet eens wat ik hem ooit in de weg heb gelegd, ja oké ik ben weleens vervelend als ik een wijntje op heb en dan vertel ik hem wat me dwars zit over hem en dat ervaart hij als heel erg vervelend. Maar goed dit is niet te vergelijken met de dingen die hij zegt en doet. Hij is als het goed is voor nu uit m'n leven. Misschien krijg ik de klap nog, maar ik heb zoveel stress gehad met hem dat ik dit gewoonweg niet meer aan kan. Hij maakt van alle kleine dingen zo'n groot probleem en gaat dan weg en spuugt pure haat naar me uit. Ik denk dat het beter is dat hij uit m'n leven is en dat dat ook zo blijft. Ik zal zeker verdriet gaan krijgen nog. Maar vandaag was weer zo'n dag met hem , terwijl we al aan het latten waren, en in principe ging dat rustig... maar na vandaag de drama , heb ik voor nu het gevoel dat dit gewoon ook afgelopen moet zijn. En ik hoop zo dat ik het volhoud! Precies zoals jij zegt , dat je zo'n dingen moet meemaken wil er iets beters voor in de plaats komen. Ik kan mezelf dit ook niet meer aandoen. Ik ben nog liever alleen dan met zo'n ontzettend groot monster. Dankjewel voor je reactie! En autisme is zeker niet erg, en zo heeft iedereen wel wat denk ik altijd, maar wat het ook is , niet alles mag afgeschoven worden op een diagnose inderdaad. Hou je taai! Veel liefs Geestje

Geesje

wat heftig. allemaal. Echt erg hoor. Ik zou bijna zeggen we moeten wakker worden en dit soort dingen niet laten gebeuren. Er uit nieuw slot etc.

Wat irritant dat je van alle hulpdiensten, maar 1 echt actie heeft ondernomen. en goed dat politie is gekomen en hem er uit heeft gezet.

ik zou melden bij de politie dat je werd gestalkt, misschien was hij het wel juist om je bang te maken en zodat je hem weer in huis zou nemen. Wellicht een straatverbod, zodat hij niet meer dichtbij kan komen. We moeten allemaal werken, ik ben ook al lang niet meer hier geweest.

Ik hoop voor je dat je hem nu echt kan los laten. Bang zijn in je eigen huis en tonen van zulk soort agressie, dat kan en mag je niet laten gebeuren.

Autisme is zeker niet erg en daar valt denk ook goed mee te leven als beide hulp hebben leren en willen/durven veranderen door tools toepassen wat is gebleken dat het werkt.. Maar sommige hebben meer dan alleen autisme en dat maakt het zwaar en dubbel

Sterkte met helen hiervan

Maar je verhaal delen is helend. en helpt jezelf om dingen op rijtje te zetten. zit ook op instagram CarmLaria

Dankjewel anoniempje82 lief van je!
Het doet idd heel goed om dingen van je af te schrijven. En ook andere verhalen te lezen zodat je weet wat je kunt doen met de situatie. Ik zal je volgen op instagram! Dankjewel voor je support ik wens jou ook heel veel succes en sterkte en alvast hele fijne feestdagen , ook voor iedereen die hier een reactie bij heeft geplaatst:) Hopend op een beter jaar :) liefs Geestje

Beste Geesje,

Dit is geen autisme maar narcisme. Hoewel een specialiste eens tegen mij zei dat narcisme voortkomt uit getraumatiseerde autisten.
Het maakt niet veel uit. Je weet dat het grensoverschrijdend is. Maar jij bent verantwoordelijk voor jouw leven. Dat je hem continu weer toelaat is jouw eigen afhankelijkheid.
Ga met jezelf aan de slag. Je kunt eindeloos over zijn gedrag denken,schrijven en huilen maar de sleutel ligt in jou.
Jij kunt alleen jouw kant van de dynamiek veranderen.
Stem af op jezelf, jouw hulpvraag, wat jij nodig hebt en ga dan opzoek naar hulp.
Lichaamsgerichte therapie, waar het om ervaren van jouw grenzen gaat, jouw autonomie en je bewust maakt van wat je doet en voor jezelf kiest, aantrekt...

Liefs voor jou.

Ik heb als man ook vriendschap gehad met een andere autistische man. Hij kwam in het begin ook heel betrouwbaar over maar hij intimideetde mij ook dat ik veel geld aan hem moest geven. Dit deed ik niet en vervolgens ging hij mij steeds uitschelden van zwakbegaafd. Ik werk gewoon hard en.hij is ook te beroerd om te werken. Ook van dat hele spel van eerst aardig doen en mij daarna weer vernederen, daar trap ik niet meer in. Ik ging ook schreeuwen tegen hem omdat hij mij nooit uit liet praten en mij constant liep te treiteren, terwijl ik niet wist wat ik fout deed. Wat ik het allerergste vind is dat al mijn vrienden, kennissen en hulpverleners mij hier niet mee willen helpen om dit trauma te verwerken.

Is deze partner niet gewoon emotioneel onvolwassen?

Vergeet al die rotzooi ! Bouw een nieuw leven op. Stel je geen vragen, ze hebben je gebruikt. 💖

Hallo Bas,
Voordat ik een relatie kreeg met mijn huidige vriend, woonde hij alleen met zijn zoontje van 5 jaar. Hij heeft een korte periode hulp gehad via GGZ. Die hulp kreeg hij in de vorm van 'video hometraining'. Daardoor kon hij op een rustig moment bekijken hoe hij met zijn zoontje omging en hoe hij zijn omgang met hem kon verbeteren. Nadat ik ben gaan samenwonen met hen beiden zag ik dat vanuit zijn autisme hem bepaalde behoeftes van zijn zoontje hem ontgingen en hij vaak dingen deed die in zijn eigen belang waren, maar niet in het belang van zijn kind.

Er zal door de vernieuwde situatie een vernieuwde/ andere structuur moeten worden gerealiseerd. En door de veranderde situatie zullen jij en je kinderen waarschijnlijk ook anders met elkaar omgaan. Daarbij ook nog opgeteld dat kinderen onvoorspelbaar kunnen zijn en je dit alleen zult moeten opvangen/ verwerken.

Ik denk dat het je zal helpen door te regelen dat je hulp/ begeleiding bij de opvoeding krijgt. Dit kan hulp zijn van vrienden, familie of professionele hulp. Maak met hen/ hem/ haar (wekelijkse) afspraken om (kort) te bespreken hoe het met je gaat en waar er hulp bij nodig is. En wees hierin zo open en eerlijk mogelijk. Ook kun je samen met hen/ hem/ haar je kinderen vertellen dat je autisme hebt en welke 'gebruiksaanwijzing' je hebt. Ik denk dat het ook belangrijk is dat je afspraken maakt met je kinderen over 'het respecteren van elkaars grenzen.

Sterkte en succes gewenst!

Het zal per persoon verschillen, maar bij ons thuis zal dit mijn man nooit gaan lukken.
Hier is naast hulp voor hem zelf ook hulp ingezet voor het gezin. Hem worden tools aangeleerd hoe om te gaan met onze autistische kinderen, maar word hem ook geleerd wanneer hij een stap terug moet doen en het aan mij moet overlaten omdat het anders giga escaleerd

Er zijn mensen met autisme die op sommige zaken beter en meer doorzichtig zijn dan andere mensen.
OK jullie zijn op bepaalde dingen wat anders, maar daarom zeker niet slechter
De correcte houding goed alleen kunnen werken zijn bij vele werkgevers geliefd, ook de betrouwbaarheid is bij veel andere mensen ver te zoeken,dat zijn allemaal dingen die veel compenseren.
En geloof me niemand is perfect!!
Ook ik niet.

Het hangt idd erg af van hoe je zelf bent en hoe je kinderen zijn. Mijn man is onlangs gediagnosticeerd en op goeie dagen laat ik hem rustig alleen met onze 3 jongens. Maar ik regel dan wel vanalles, dat ik weg ben op een dag dat er geen afspraken zijn en dat er geen boodschappen gedaan hoeven en dat hij het van te voren weet etc. Alleen opvoeden zou best kunnen mits je hulp kan inschakelen en ook zicht hebt op wanneer hulp nodig is.

Autisme is een spectrum, er is zo veel variatie dat je niet kunt zeggen dat kinderen beter niet kunnen bij een autist.
iedere situatie is anders.

je leest hier vooral de negatieven kant, maar er is ook een positieve kant die hier op dit forum minder naar voren komt.
Als het kind ook autisme heeft, kan het kind leren van die ouder.
En de reden van vreemd gedrag word eerder herkend door de autistische ouder en niet als vreemd ervaren, dat schept een band.

maar aan de andere kant.
survivor bias, applies hire. als je een beeld wild vormen van autisme en kinderen op deze site.
De moeders die hier praten, zijn de overlevenden, er zijn meer moeders die dit forum niet halen en waarbij de situatie nog erger is. Daar liggen de grootsten valkuilen, die dingen het meest kapot maken.

So your setting your self up to fail. Als via deze site een conclusie maakt met belangrijkste punten om falen te voorkomen. Want hier lees je verhalen van moeders met een bovengemiddelde inleving, aanpassing, inzet, enz...

Vrouwen neem geen relatie met een partner met autisme. Zeker ze zijn vaak slimmer dan gemiddeld en kunnen feiten bovengemiddeld uitleggen, maar in je gevoel en zwaktes zul je nooit begrepen worden. Ze zuigen je leeg en je hele leven wordt aan banden gelegd. Het gaat alleen om het natje en droogje van de autist en spontane dingen zitten er niet om. Het gaat alleen om de procedure en als er wat 'verkeerd' gaat is het jou schuld.

Dank je Don .. jij verteld mijn verhaal !

Hoi,

Verschrikkelijk om in die situatie te zitten, er zijn instantie die je eventueel kunnen helpen het is natuurlijk verdrietig om je partner zo te zien maar als het respect van hem helemaal verwenen is mag je ook wel eens aan jezelf denken.
Dit beledegende gedrag is niet goed te praten, autisme of niet.

Groetjes.

Het probleem vaak is dat mensen met autisme vaak een rol spelen(aangepast gedrag) naar de buitenwereld toe zo ook vaak op het werk.
Mijn man met Autuisme(gelukkig therapie gehad) en medicijnen dus er is een hoop veranderd maar mijn man voor zijn therapie reageerde ook alles af op mij.
Op het werk kon die slecht grenzen aangeven en dat veroorzaakte stress en thuis had die dan ook snel een kort lontje. Ook bij visite,zijn familie(zijn ook allemaal autistisch) deed die zich ook altijd anders voor altijd andere mensen pleasen en dat reageerde die ook weer op mij af. Op een duur trok ik het echt niet meer en ik zei het is heel makkelijk of je gaat naar de huisarts om je door te laten sturen of ik trek de stekker eruit want ik kan niet meer.
Gelukkig heeft die hulp gezocht en is er wel veel veranderd al zijn er natuurlijk regelmatig nog wel ups en downs.
Ik begrijp je eenzaamheid,de frustratie en dat jij je verdrietig voelt. Veel andere mensen zien vaak ook niet dat je man autistisch is of ze zeggen iedereen heeft toch wel wat?
echt zo,n dooddoener.
Zijn moeder zei eens ach joh iedereen heeft toch wel iets! en ik heb nooit gemerkt dat hij autistisch is... nee is begrijpelijk want ze heeft exact hetzelfde gedrag en alle problemen liggen altijd bij andere mensen.
Je moet voor jezelf op een duur duidelijke grenzen gaan stellen want anders ga je er zelf aan onderdoor.
Als jij ziek bent sorry maar hij dient er dan ook echt wel voor jou te zijn... dat staat geheel los van autisme.
Als iemand ziek is en je bent dan boos op iemand dat gaat echt wel heel erg ver.... denk alsjeblieft goed om jezelf.
Jij verdient het ook om met RESPECT te worden behandeld.
Niet alles van zijn gedrag kan afgeschoven worden op autisme en als hij zo bot reageert terwijl je ziek bent nee dat kan echt niet.

Leontien, mag ik vragen welke weg jouw man heeft gevolgd na bezoek huisarts, werd hij verwezen? Naar een psychiater of een instantie?

Heel herkenbaar allemaal... spijtig genoeg. Ook ik ben heel ziek geweest en werd door hem praktisch geholpen. Ik denk er meer en meer over om op mezelf te gaan wonen want dit is mijn huis nooit geweest. Door de jaren zijn mijn sociale contacten weg en niks in de plaats. Het kan zo niet blijven duren.

Hoi Anne

Ja dat mag je zeker vragen mijn man is eerst naar de huisarts geweest samen met mij en daarna is hij doorgestuurd naar een psycholoog die veel weet van autisme.
Hij kreeg toen ook een therapie die veel heeft geholpen.
Ook ik heb er een hoop geleerd en hoe ik het beste met dingen kan omgaan.

Dit verhaal heeft niks met autisme te maken. Als het een slechte man is moet je niet blijven.

Dit is echt heel goed beschreven, ervaar juist hetzelfde. Ik ga vertrekken, heb er ondertussen hartritme stoornissen van. Grtjes.

Wat goed beschreven, zeer herkenbaar allemaal. Je vraagt waarin anderen zich eenzaam voelen in de relatie. Ik zou zeggen: in alles. Buitenstaanders begrijpen het niet, familieleden ontkennen het (denken dat autisme iets te maken heeft met intelligentie). Zelf vind ik het ook lastig er over te vertellen, het voelt als roddelen, klagen. Maar de eenzaamheid die na al die jaren is ontstaan is groot en de vraag is hoe je daar uit kunt komen. Mijn man is inmiddels opgenomen in een woongroep voor mensen met dementie, thuis is er dus wel rust ontstaan. Maar die rust voelt niet altijd als rust, het is een soort oorverdovende stilte. De term Stockholm-syndroom komt na zelveel jaren om de hoek kijken. Zomaar even contacten leggen is na zo lange tijd lastig.

Ik zie tot mijn schrik dat mijn berichtje 5 x teveel is geplaatst, geen idee hoe dat kan. Weet iemand hoe ik er 4 kan verwijderen?

Zo herkenbaar! Ik voel me eenzaam is zo'n beetje alles. De praktische dingen, de emotionele kant, ik mis het zo dat dingen gewoon eens makkelijk en vanzelf gaan.
Ik ben op, doodmoe, trek het niet meer. Bijna vakantie, maar ik zie er als een berg tegenop...

Heb begrip voor je sitiatie. Wordt zelf een beetrje moedeloos van al jullie verhalen. Autisme en relatie lijkt onmogelijk. Het geeft wel hoop dat jullie nog bij je man blijven maar jemig ...een oingelukkige vrouw daar wordt je als man ook niet vrolijk van . Ik woon al 20 jaar alleen. Woon graag samen maar zie al deze verhalen. Leef nu als een soort computer . Weg met de emoties en verlangens etc. daar heb ik toch niets aan. Dat zijn voor mij stoorsignalen. Voor een ander zijn ze leuk maar ik kan er niets mee. Beetje leven als pastoor terwijl ik gewoon net als ieder ander een relatie wil hebben en wil samen wonen. Ik zie jullie reacties een beetje als ...je hebt een auto die 60 of max. 80 gaat en je wilt 100 of 120 . Of ...hij rijd met een volle tank alleen in Nederland en je wil naar Oostenrijk of Frankrijk. Of ...hij rijd een vaste route en je wilt ook wel eens een andere route. Tja ... met een hond kun je stoeien en duwen maar een kat heeft scherpe nagels of loopt weg.

Ik vind het wel heel veel negatief praten over autisme op dit forum .

Beste Leontien,

Wat een heftig en ook op veel vlakken zo herkenbaar verhaal! Wat je zegt dat van hort naar haar rennen, alle ballen in je eentje in de lucht houden, is loei zwaar! En een gebrek aan emotionele steun, is vermoeiend. Wel fijn dat jou man ervoor open stond om naar een psycholoog te gaan! Mij partner, vind dat het altijd bij mij ligt, het aanpassen moet altijd van mij kant komen.
Ik voel me echt heel eenzaam in mijn relatie! Wij hebben ook samen een kind een puber inmiddels. Heb er eigelijk altijd alleen voor gestaan. Ouderavonden tandarts bezoeken speel afspraken enz enz, als er een probleem was vluchten mijn partner, en kwam pas terug wanneer dit was opgelost.de sociale interactie zijn erg moeilijk voor mijn partner, hij legt altijd de verantwoordelijkheid bij mij neer. Ook ik heb het onvermogen van mijn partner geaccepteerd, zie ook wel dat het onvermogen is en hij er niks aan kan doen. Het afspreken met vriendinnen en uitstapjes is wat jij ook beschrijft een uitlaat klep! De persoon die hij in de buitenwereld laat zien, is anders dan binnen het gezin.
Maar iedere dag probeer ik er het beste van te maken..

C.

Hallo Leontien. Fijn dat je het zolang volhoud. Ik denk dat je ook dingen moet zoeken die je leuk vind. Als je te veel gaat focussen op je man zie je steeds meer alles wat er verkeerd gaat. Merkte dat bij mijn ex: ze had opleidingen en alles ging goed. Ze stopte met leren en ging toen hele dagen mij bestuderen tja ..... ze kon toen hele waslijsten met opmerkingen maken. Ik kreeg veel nieuwe uitdagingen. Moest veranderen en je snapt et de nieuwe ik was het ook niet. Zelf veranderde ze ook en ze kreeg een ander. Fijn dat je aangeeft wat je leuk vind en waar je echt behoefte aan hebt. Wat ontspant jou? Als je ontspannen thuiskomt ben je dan meteen weer gestresst? Werk en inkomen hangen samen dus ...daar kan een deel van je behoefte zitten om je man te ondersteunen. Heb jezelf werk en inkomen? Kan je man een begeleider krijgen dan kan die dat zware werk doen en kun jij meer partner / vriendin / maatje zijn ipv therapeut, etc. Een therapeut sluit na de sessie zijn deur en gaat iets anders doen. Jij zit doorlopend in de stress. Zijn er dingen samen die je leuk vind? Kun je dat aangeven? Kun je aangeven hoe je het leuk vind en wat je daaraan leuk vind? Kun je dat ook herhalen als het niet meteen overkomt. Kun je het op verschillende manieren uitleggen? Bekijk het zo: een hiond begrijpt ook niet alles ook al vertel je het exact. Op welke manier begrijpt je man dingen? Zeg je het letterlijk. Zeg je het precies omgekeerd? Vertel je jouw zorgen of wat dat voor hem zou kunnen betekenen. Vertel je jou voordelen of welke voordelen dat voor hem lan hebben? Doe je het voor. Laat je aanwijzingen zien op tv of in de omgeving? Vertel je een verhaal met een boodschap? Als een docent les geeft en de leerling wil het wel maar kan het niet dan moet de docent manieren vinden hoe hij et gewenst gedrag of resultaat kan bereiken bij de leerling. Je bent geen docent, etc. voor je man maar ...hoop dat je wegen vind voor jezelf, voor samen en voor je man zodat jullie samen verder kunnen. Het leven is een continue verandering. Voor de een is veranderen een uitdaging voor de ander moeilijk.

'Voordat jij van een ander kan houden moet jij eerst van jezelf houden.' Dit is waar het bij hoogfunctionerende, bovengemiddeld/hoogbegaafde, ASS'ers (veelal mannen, vaak met de diagnose Asperger) nogaleens misgaat denk ik. Zelfacceptatie. Mijn theorie; Deze personen zijn zich (meer) bewust van hun ASS-gerelateerde valkuilen (dan de normaal en laagbegaafde ASS'ers, vaak met een andere diagnose). Zij ervaren een prominent/dominant (& consistent) aanwezig gevoel van confrontatie. Deze valkuilen worden vaak ook nog extra uitvergroot en uitgelicht door het (zelf)kritische brein. Dit kan resulteren in depressie of zich bv. uiten in woede-uitbarstingen. Correct?

Het komt (denk ik) voor dat deze groep, uit behoefte aan maar ontbreken van verliefdheid, zichzelf wijsmaakt 'verliefd' te zijn (zelfindoctrinatie). Deze afwezigheid kan uitmonden in twijfels over de seksuele geaardheid. Aseksualiteit wordt dan veelvuldig benoemd. Zelden een juiste conclusie i.v.m. de aanwezigheid (meestal) van lichamelijke aantrekkingskracht tot een (of beide) geslacht(en). Herkenbaar?

Het verschil tussen 'geven om' en 'houden van' is onduidelijk. Begrijpelijk, omdat er geen eenduidige/rechtlijnige criteria zijn welke de twee onweerlegbaar scheiden of helder definiëren. Het verschil is gebaseerd op eenieders eigen invulling. Rationeel begrijpt men dat er een verschil bestaat. Wat dit concreet inhoudt is vaag.

Op dit forum lees ik veel blogs m.b.t. relatieproblemen. Erg constructief vind ik deze niet. Sorry. Het draait vooral om (h)erkenning. Dat is oké!! Ventileren mag. Ik begrijp (tot op zekere hoogte) en erken oprecht dat het voor de 'partners van' zwaar is. Maar! Wat gaat wél goed? Wissel tips uit. Hoe heeft u een positieve verandering bewerkstelligd?

Sommige opmerkingen, zoals 'soort moet soort maar zoeken, want dat begrijpt elkander beter' (aanname) (alsof echte liefde een keuze is ook) vind ik denigerend overkomen. Het raakt mij diep (gekwetst) wanneer ik lees dat sommigen alleen nog bij hun partner zijn vanwege de kinderen of om financiële/praktische redenen en liever zouden vertrekken.

Een relatie is o.a. geven en nemen en hierin een gezonde balans vinden. Toch? Dat snappen wij! Autistische personen zijn echter niet bij machte om veel consessies te doen of veel compromissen te sluiten. Het is zeker géén onwil. 50/50 is meestal onrealistisch. Dat is pijnlijk voor u én onszelf. Uw volkomen redelijke verwachtingspatroon (niet sarcastisch bedoeld) is hoogstwaarschijnlijk te hooggegrepen. Pogen hieraan te voldoen d.m.v: camoufleren, compenseren, kopiëren, 'pleasen' et cetera breekt ons op den duur op. Ook wij moeten dichtbij onszelf blijven en onze grenzen bewaken. Verwar dit niet met passiviteit. Onze belastbaarheid is veel lager dan dat van 'niet-ass'ers'. Dat is moeilijk. Voor onszelf én voor u. Onze stoornis is vanzelfsprekend absoluut géén excuus om het allemaal niet te proberen. Totaal mee eens.

Tot slot nog even terug naar mijzelf. Het uiten van emoties vind ik lastig. Huilen kan ik bijna niet. Dan treden er lichamelijke blokkades in werking. Mijn keel wordt gevoelsmatig afgeknepen, mijn kaken verkrampen, mijn ogen worden als het ware uit de oogkassen gedrukt en meer. Naar, want ik ben continu verdrietig. Voorheen liet ik emoties niet toe. Nu mogen zij er zijn. Ik heb mijn lichaam zo geprogrammeerd/geconditioneerd vroeger dat het onderdrukken een automatisme is geworden vrees ik. Hoe verhelp ik dit?

Stukje imaginatie. Ik ben de bewaker van mijn emoties. Mijn emoties zijn gevangenen. Opgesloten, omdat zij ooit 'disfunctioneel' zijn geweest. Zij hebben hun straf uitgezeten. Zij mogen gaan. Helaas passen de sleutels van hun celdeuren niet. Wanhopig smeken zij om hun vrijlating.

Anoniem = BD (ikzelf). Dit wou ik graag nog kwijt. 

Hallo daar! Als een tiener van 15 herken ik mezelf sterk in bepaalde situaties:

Onderwijs: Ik kan me goed inleven, omdat ik zelf een lange tijd heb doorgebracht in het reguliere onderwijs waar ik me niet begrepen voelde door leerkrachten en medeleerlingen. Uiteindelijk ben ik overgestapt naar speciaal onderwijs, eerst naar een Buitengewone Basisschool (BuBaO) en later naar Buitengewoon Secundair Onderwijs (BuSO). Momenteel volg ik het OV4-programma, gericht op jongeren met specifieke behoeften. OV4 biedt het reguliere secundaire onderwijsprogramma, maar aangepast aan individuele uitdagingen. Het richt zich op het functioneren in de maatschappij, of het nu gaat om verdere studie of werk in een reguliere omgeving, al dan niet met extra ondersteuning. Ikzelf heb hier enorm in kunnen groeien en openbloeien.
Voor meer informatie over het Belgische onderwijssysteem en specifiek over BuSO:

België: check onderwijskiezer
Nederland: In Nederland werken ze met een ander systeem, je kunt hiervoor informatie vinden op de site van: rijksoverheid

Agressie: Mensen met autisme, waaronder ikzelf, gedijen vaak bij routine en structuur. Wanneer dingen niet volgens onze verwachtingen verlopen of wanneer er iets gebeurt dat buiten onze gebruikelijke structuur valt, kan dat frustratie of boosheid veroorzaken. Hoewel we soms achteraf beseffen dat dit automatische reacties waren, vinden we het moeilijk om ons onmiddellijk te verontschuldigen. Dit komt doordat we nog te kwaad zijn of omdat we onze reactie als gerechtvaardigd beschouwen.

Lieva Stef,

Wat een heftig maar herkenbaar verhaal. Mijn partner is ongeveer net zo. Maar alsjeblieft wacht met kinderen. Mijn partner is alleen maar erger geworden sinds hun komst, en ook de zorgen voor hen zijn compleet voor mij. De kids mogen geen herrie maken, geen rommel, en hebben echt last van hun vader zijn gedrag, en dat vind ik het allerergstem. De dagen dat ik werk en hij thuis is is het altijd drama want hij trekt t niet alleen met de kids thuis en de kids zijn altijd verdrietig die dagen.. Hoe gaat hij reageren denk je als een baby snachts huilt? Alsjeblieft, denk er goed overna.. ook jij verdient het om gelukkig te zijn🩷

Lees je eigen verhaal nog een paar keer . ..... Je weet dat een kind nog veel meer stress gaat geven.....Doe dit een kind niet aan en doe jezelf deze partner niet aan. Jij kunt wel wat psychologische hulp gebruiken om in te zien dat een relatie gelijkwaardig moet zijn . Blijf voor je eigen veiligheid bij je ouders en ga aan de slag met jezelf . Je partner heeft echt een te groot probleem, dit kun je niet zonder hulp oplossen Veel geluk .

Wat een akelige man! Jou aan de haren van de bank gesleurd omdat je sliep en dat beviel hem niet??!! Heeft die geen narcistische trekken? Autisme kan daarmee ook samen gaan. Dit is toch puur zware fysieke mishandeling?
Als iemand anders dit verhaal zou vertellen tegen jou, wat zou jij dan denken?
Jij zou graag meer willen doen zodat HIJ gelukkig is. En waar blijf jij? Je bent jezelf al helemaal kwijt.
Ga aub praten met een psycholoog. Doe jezelf dit niet aan.
Net als ik moet je werken aan jezelf. Als je zolang bij zo'n man blijft, heb je wellicht ook een laag zelfbeeld of herhaal je ongelukkige patronen uit je jeugd. Ik zie pas sinds enkele jaren dat door emotionele verwaarlozing in mijn jeugd ik telkens opnieuw viel voor emotioneel onbereikbare mannen. Je hebt soms een goede therapeut nodig of een crisis of burn-out om dit allemaal in te zien.
Blijf niet bij deze man. Moet hij jullie kind ook aan de haren uit bedje sleuren omdat hij denkt dat dat kindje niet moe kan zijn?....
Kon ik de klok maar terugdraaien. De spijt is verpletterend.

Begin niet aan kinderen, mijn zus heeft ook een autist als man. Zo herkenbaar dit verhaal. met de komst van een kind wordt het nog veel erger. Bovendien is de kans groot dat jullie kind ook wordt geboren met autisme.
Mijn zus heeft nu wel een kind ook hij wilde dit graag. Hij kijkt er totaal niet naar om, zij draait overal voor op. het is een drama en zo zielig voor het kind. Ze durft m ook niet te verlaten omdat hij het kind zal opeisen ook alleen al om haar te pesten.

Hallo daar.
Ikzelf ben gediagnosticeerd als autist op mijn 49e.
Ik herken wel degelijk dingen in uw verhaal zoals woede-uitbarstingen, maar uw verhaal lijkt op een autist/A.S.S er
die er naast autisme ook nog iets anders bij heeft wat lijkt op een Narcist??
Een autist is eigenlijk heel loyaal, en kan heel goed werken als hij/zij gebruik maakt van hyperfocus. Maar lichamelijk kwetsen zoals aan haren trekken... DAT KAN EN MAG ECHT NIET!!!
Het lijkt me dat u voor uw geestelijke en lichamelijke gezondheid beter afscheid kunt nemen van elkaar, en vooral geen kinderen krijgen.

Succes.

@ stef

Ik zal maar echt even eerlijk zijn maar je moet echt grenzen gaan aangeven! Dit gaat vroeg of laat ten koste van jezelf en dan stort je in en geloof mij dat is mij ook overkomen.
Jij probeert continue de balans te houden,doet alles voor hem houd heel veel rekening met zijn wensen maar even een andere vraag dan.
Autisme of geen autisme hij moet ook rekening houden met jou wensen en gevoelens! Het is niet zo ik heb autisme dus een vrijbrief om te doen wat jij vertelde in je verhaal(ik schrok er nogal van) vond het ook behoorlijk Narcistisch zoals hij je behandeld.
Jullie hebben honden waarom kan hij die niet uitlaten? mijn man met autisme(ben ik heel duidelijk in geweest( ik zei als we een hond nemen dan zijn we beide verantwoordelijk en laten we beide de hond uit. en zo niet dan is het gewoon ruzie. Sorry maar liever ruzie dan continue op eieren lopen.
Grenzen aangeven is echt belangrijk voor voor jezelf jij bent toch ook belangrijk en waardevol?
wordt jij trouwens weleens boos tegen je partner? of slik je alles? als dat laatste het geval is dat is echt niet goed.
Wees eerlijk naar hem en zeg wat je op je hart hebt en wat er allemaal speelt en wat het met jou doet.
Wat betreft kinderen.. Ik heb de keuze gemaakt geen kinderen te nemen met mijn man.
Uit mijn omgeving ken ik iemand die ook een man heeft met autisme en zij rent en vliegt en doet alles met de kinderen maar hij doet enkel zijn eigen dingen.
Ik had het voorgevoel dat ik geen kinderen moest nemen met mijn man. Ik was heel erg bang dat het voor mijn man teveel zou gaan worden en dat uiteindelijk ook alles op mijn schouders terecht zou komen. Ik heb daarom de keuze gemaakt geen kinderen te nemen en daar sta ik nog steeds achter. Mijn man heeft heel veel rust nodig en structuur en helaas dat gaat in mijn ogen niet met kinderen.
Nu is ons leven goed en rustig en stabiel en dat wilde ik graag zo houden ik stelde mezelf de vraag wat als hij het niet trekt en ik er alleen voor sta? Ik zou zelf dan instorten dat was mijn antwoord en dat wil ik kinderen gewoon niet aandoen.
Heb natuurlijk ook gesproken met een psycholoog voordat ik die keuze helemaal definitief kon maken.
Hij wil de honden niet eens uitlaten hoe denk je dat het straks met een baby gaat zijn? gaat hij dan ook niet de luier verschonen en laat hij jou alles dan doen? en dit wordt dan toch ook veel te zwaar?
Misschien is het een idee om hetgeen waar je mee zit ook bespreekbaar te maken met een psycholoog of vrienden/kennissen waar je goed mee kan praten.
Maar kom alsjeblieft voor jezelf op en geef grenzen aan!

Dit klinkt niet goed. Geweld kan van kwaad naar erger gaan.
Ik bedoel dat bankincident en aan de haren treken zodat je van de bank valt. Dat gaat te ver. Volgende keer wordt je van de traq gegooid. Of levert een corrigerend tikje een blauw ook of botbreuk op.
Je man gaat daarmee echt veel te ver. Dit gaat de kant op van of zit mijns inziens al ver in de regionen van geweld.

Zelfs een autist kan iemand waarderen en dat laten merken.
Ik woon al 20 jaar alleen doe alles zelf. Ben geen kostwinner type.
Was blij met mijn partner en deed mijn best. Ze deed huishouden etc. ik ik werkte . Was daarmee akkoord.

Ga niet te ver. is de geweldspiraal te stoppen? Dit klinkt heftig. Geluk, gezondheid, je eigen waarde en respect voor jezelf. Er zijn ook schofterige hufters!

Stef ren weg!!!!!! Geen kind maken. Dat zal de grootste fout van je leven zijn en dan heb je levenslang met hem. Het zijn allemaal praatjes. Trap er niet in!! Het is een narcist. Ik hoop dat je geen kind met hem hebt en al weg bij hem bent aangezien jouw bericht uit maart 2024 is. Meid aub ren weg dit it niet normaal. Je verdient veel beter en hij zal niet veranderen!!! Vertrouw me!

Ja helemaal eens met de reactie van N.
Vluchten isde beste optie . Dat bespaard jou heel veel ellende in je leven. Hij verdiend jou niet, en een kind dan wordt het voor jou en het kind alleen maar ondragelijker. Hij kan zich niet inleven in de emoties van jou, heeft niet haalbare verwachtingen van jou, en kan zich totaal niet aanpassen! Ach meid je gaat je dan nog zoveel meer eenzaam voelen, en je bent je leven lang verbonden aan hem.
Stop ermee!

Alle beste!

D

Hallo Pauw,
ik heb 3 kinderen die autisme hebben en elk stimt op zijn eigen manier. Dit hebben ze echt nodig om rustig te worden en alle stress van die dag te verwerken. Als je gaat afleiden stel je het alleen maar uit.
als ze geen kans krijgen om te ontstressen kan het resulteren in een shut- of melddown. en geloof me dat wil je niet.

Eens met ant!

Ik ben volwassen en beweeg en wapper ook wel eens met mijn armen of handen of laat mijn botten kraken.

Daarnaast heb ik ook nog eens ADHD. Ik beweeg veel met armen en handen als ik praat. Het is wel eens voorgekomen dat iemand mijn armen vastpakte terwijl ik aan het praten was en me afremde. Ik werd erg boos en gaf de persoon een duw want vind het niet fijn als iemand aan me zit als ik praat en me in mijn bewegingsvrijheid beperkt. En ik reageer dan erg impulsief.

Ja,het is nodig om te ontstressen ook al snap ik dat niet iedereen dat meteen begrijpt en dat dit wel eens lastig wil zijn. Ben er zelf open over en de meesten tonen gelukkig begrip hiervoor.

Bedankt voor de reacties, ik laat hem ook altijd zijn ding doen. Behalve op de bank springen ivm de veiligheid :) . Mijn vrouw blijft het moeilijk vinden maar raakt er denk zelf overprikkeld door.

Asperger? Lijkt of hij grote egoist is ! Grtjes

Mijn partner kan niet met prikkels omgaan.Leest me onmiddellijk de les als het hem teveel wordt en klapt dan volledig dicht. Hij rookt erg veel en drinkt sloten koffie zijn longblaasjes zijn al aangetast maar toch blijft hij verder roken. Op dat gebied verzorgd hij zichzelf niet.Het huishouden is ook voor mij moet steeds alles opruimen achter zijn rug.Ben dat zo beu.Het is nu net weer uit omdat ik te bezorgd zou zijn. Hij maakte het de volgende dag uit door me een bericht te sturen en me daarna Direct op facebook te blokkeren.Dit is nu de 2 de keer dat hij me dumpt en me bij het groot huisvuil zet.Na de eerste keer miste hij me zo erg dat hij me terug wou.Ben er jammer genoeg ingetrapt.Ben kapot en zwaar teleurgesteld in hem.

Meid ren weg. Zo herkenbaar!!! Ik ben er zo aan onderdoor gegaan. Hij zal niet veranderen.

Hey

Zelf gebruik ik LTO3. Het is een natuurlijk supplement dat online zonder voorschrift te verkrijgen is. De bedoeling is dat je het 's ochtends pakt als steun voor de rest van de dag. Het helpt om alle prikkels beter te kunnen verdragen en verwerken. Ik denk dat het zo ook wel voor hoofdpijn werkt. Ik had zelf ook bijna elke dag hoofpijn en dat is nu enorm geminderd. Het werkt niet bij iedereen, maar bij mij werkt het dus misschien ook bij jou?

Eén per dag is genoeg om te starten. Je moet een half uur wachten na het nemen v

Adenmhalen ...Klinkt lachwekkend maar vaak gaan mensen bij stress de adem inhouden en dan wordt het alleen maar erger. Dan verkrampt het hele lichaam, stopt de doorbloeding. Hopen afval stoffen zich op en krijg je spierpijn, buikpijn, hoofdpijn, etc, Je krijgt ook steeds meer angtsen als je je adem inhoud. Dat is ook super logisch want ... je lichaam heeft adem nodig en je lichaam weordt dan dus niet bang voor de sitiatie maar wel band omdat je je adem inhoud. Valt niet mee om bij stress rustig adem te halen. Het is wel te leren.

Uiteraard rust houden. Massage kan helpen en daar zijn ook apparaten voor. Een bubbelbad is lekker. Af en toe sporten bevorderd de doorbloeding an dat kan spierpijnen en hoofdpijn verminderen.

Als je weet welke sitiaties stress veroorzaken kun je soms iets doen. Bijv. mijn interne computer (hoofd) slaat gewoon op hol als allerlei mensen op luide toon door elkaar heen zitten te praten ...bijv. in de pauze van een koor. Ze vinden dat super gezellig maar ...ik heb dan geleerd om een rustig plekkje op te zoeken. Dat zit er voor mij gewoon niet in. Als ik doorga wordt ik gewoon knettergek. Ooordoppen indoen helpt ook wel. Mee doen met een gesprek is dan helaas onmogelijk. Dat is dus verliezen want ...die gezelligheid wil ik ook wel maar helaas ...dat zit er voor mij niet in. Dat is voor mij super stress met een voorspelbaar negatief resultaat.
Een bril helpt soms. Ander werk of afwisseling kan ook helpen. Ik kreeg hoofdopijn van programmeren. Een wandelingtje kan goed zijn.
Weet je tijden. Kun je 15 min zonder hoofdpijn? Neem , dan even pauze . 60 minuten iets doen dat hoofdpijn oplevert ...dat krijg je niet in 1 minuut weg.

Dag Julia,
Wat een triest verhaal.
Je zoon hoeft zich absoluut niet waardeloos te voelen. Nederland is nog steeds een samenleving en geen bedrijf (hoop ik) en in een samenleving zijn er ook andere waarden dan productiviteit. Zoals wat je betekent voor de mensen om je heen. Ik begrijp jullie zorgen over de toekomst wel, en het is moeilijk om advies te geven terwijl ik jullie niet ken, maar ik zou me nu meer richten op zelfstandig leren wonen en voor zichzelf zorgen dan op het vinden van een baan. Financiële zelfstandigheid is heel fijn en ook wel belangrijk, maar als het niet lukt dan wordt het wel opgelost. Belangrijker is dat hij zonder jullie verder kan wanneer dat nodig is. Hopelijk ver in de toekomst. Mijn zuster zit al 40 jaar in beschermd wonen en er wordt netjes voor haar gezorgd. Ze heeft een eenvoudig leven, maar heeft wat ze nodig heeft zonder zorgen, met een professionele bewindvoerder die haar financiën regelt. We kankeren wel graag op onze verzorgingsstaat, maar ik ken niemand die het met mij oneens zou zijn als ik zeg dat het een goede zaak is dat we voor de echt zwakkeren onder ons zorgen die niemand anders hebben.

Van dat rijbewijs begrijp ik helemaal. Ik heb mijn rijbewijs, ik vraag me nog af hoe. Veel geluk, niets uitdagends gebeurd tijdens het afrijden. Ik heb nog even geprobeerd auto te rijden, maar het al snel opgegeven, en nu al 30 jaar niet meer zelf gereden. Het gaat allemaal te snel, ik ben te langzaam, zeker als de situatie een beetje complex wordt. Ik heb gelezen dat veel mensen met ASS dezelfde problemen hebben en niet kunnen of niet durven auto te rijden.

Hallo Julia en Anders,

Ik zou juist wel proberen om werk of een dagbesteding te vinden. Het gebrek hieraan kan leiden dat je denk dat je niets toevoegt en je daarom waardeloos voelt. Mijn zoon heeft ASS en is na zijn mavo gestopt met school. Hij heeft een jaar niets gedaan en voelde zich daar niet beter door. We zijn best een strijd aangegaan om hem iets te laten doen. Als hij gesolliciteerd had en hoorde niets dan had hij gelijk het gevoel dat het niet ging lukken omdat niemand hem wilde. Uiteindelijk zijn we blijven pushen en het gesprek blijven aangaan. en Aangegeven dat dit bij solliciteren hoort en als je niks hoort je blij moet zijn want dan is het toch geen goed bedrijf. Hij heeft het een aantal maal geprobeerd zonder succes en heeft zich uiteindelijk ingeschreven bij een uitzendbureau. Die hadden snel een baan als magazijnmedewerker en hij is helemaal opgeleefd. Hij heeft een ritme, gaat op tijd naar bed om op tijd op zijn werkt te zijn. Hij voelt zich belangrijk en krijgt complimenten en vind het gezellig met zijn collega’s.
Ik denk dat er voor bijna iedereen wel iets te vinden is. Kijk ook naar mensen met het down syndroom die in de bediening staan. Ze zijn waardevol en als je daar een praatje mee maakt dan spat het geluk en enthousiasme er vanaf. Het hoeft ook geen betaald werk te zijn. Misschien moet hij beginnen met een dag vrijwilligerswerk om het gevoel en ritme te krijgen. Zoals Anders al schreef is het moeilijk omdat om een advies te geven zonder jullie te kennen en de ene persoon is ook heel anders ook al hebben ze beide ASS.

Sterkte ermee.

Hi,

Heel herkenbaar allemaal.
Zou graag eens van gedachten wisselen. Wij hebben ook.zo n zoon.

Hoi, hoe wil je dat aanpakken dan?

Dag Anoniem, zoek hulp bij de ggz en/of maatschappelijk werk
Voor je broer en voor jezelf. Je broer heeft van maatschappelijk werk hulp nodig want hij heeft geen zelfinzicht en kan het leven alleen niet aan
Ik zit in dezelfde situatie alleen net iets anders maar mijn probleem is niemand wil hulp accepteren.

Sterke! Anoniem

Beste anoniem,

ik sluit me bij de andere anoniem aan. Zoek hulp en praat erover! Jullie hebben het beiden nodig. Veel sterkte met alles!

Ik heb zelf ADHD (het gecombineerde type) en krijg nog onderzoek van autisme. Maar hier gaat het om een lichte vorm. Al niet zo zwaar als je broer zo loop ook ik tegen bepaalde dingen aan. Ik snap volkomen dat dit moeilijk is en nogmaals sterkte! Praat vooral erover!

Hoi allemaal,

Bedankt voor de reacties heb elk loket gehad ze grijpen niet naar behoren in. Media ook al opgezocht moet die toestemming voor geven onbereikbaar ibs weigeren ze zo gaat het hele feest maar verder wat doe je dan?

1 aktie aub

Groetjes

Heb je de huusarts al gevraagd? En informatie op internet zoeken...vind het zelf ook lastig. Maar ga verder met hulp zoeken. Snap dat dit moeilijk is. Sterkte met alles!

Hoi
Ook al geprobeerd elke instantie ze doen niks. Politie ook niet het is echt om te kotsen de situatie ik wordt helemaal gek van hem. En ik kan helemaal niks. Gedreven tot waanzin bestaat echt.

Mijn naam is trouwens Barbara. Dat was ik vergeten te vermelden.

Dag Barbara,
Laat je niet van de wijs brengen. Wat jij beschrijft kan heel goed. Het heet niet voor niets een Autistisch !Spectrum! Stoornis. Dat betekent dat het zich op verschillende manieren kan uiten. Des te meer nu asperger syndroom is geïntegreerd in ASS. Zelfs autisten en hun familie en vrienden kunnen dit over het hoofd zien en denken dat hún autisme de algemene ervaring is. De mening van mensen zonder ervaring met autisme zou ik me niet aantrekken. De media zijn gebaat bij drama en stereotypering. De test zal uitwijzen wat er in jouw geval aan de hand is. De medische stand is vanzelfsprekend gericht op mensen die klinische therapie en behandeling nodig hebben, maar er zijn ook autisten die zelfredzaam zijn en ‘normaal’ in de samenleving mee kunnen doen, die vaak hun autisme camoufleren in een poging er zo meer ‘bij te horen’, maar daar wel een hoge prijs voor kunnen betalen, in de vorm van stress, of tekort aan energie in de privésfeer, wat de buitenwereld niet ziet. Misschien herken je dat?

Totdat je vastloopt en niet meer ‘zelfredzaam’ bent. Als je therapie krijgt, dan raad ik je aan er op te letten dat je een therapeut krijgt die ervaring heeft met autisme. In deze tijd van personeelstekorten zou ik dat niet als vanzelfsprekend aannemen. En denk ook zelf goed na over wat je wil bereiken, hoe ver je wil gaan. Ik hoop dat je er uit komt.

Ik herken je ervaring met de pandemie. Natuurlijk heeft bijna iedereen het er moeilijk mee gehad. Maar ik kon het isolement in de lockdowns gemakkelijk verdragen (het hielp daarbij wel dat wij met z’n tweeën in een ruime eengezinswoning met een tuin wonen en niet opgesloten zaten in een klein appartement.) De vloedgolf aan stress en emotie om me heen, de eindeloze discussies en de voortdurend wijzigende regels en het gebrek aan tolerantie voor fouten hadden een heel groot effect op mij. Ik ben uit zelfbescherming gestopt met het kijken naar het nieuws en actualiteiten, en heb tegen de mensen om me heen gezegd dat ik niet meer over Covid wilde discussiëren. Maar dan mis je natuurlijk wel belangrijke informatie. Je kan je niet helemaal afsluiten, al had ik dat toen graag gewild. Door daarop aansluitende sterfte en ziekte (die niets met Covid te maken hadden) in mijn familie ben ik eigenlijk ook vastgelopen, maar ik heb de luxe dat ik gepensioneerd ben en me geen zorgen hoef te maken over de consequenties, en de ruimte en tijd kan nemen om het zelf op te lossen, wat mijn voorkeur heeft.

Hoi Anders,

bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen en fijn dat ik hier mijn ei kwijt kan!

Ik heb inderdaad besloten om me niet van de wijs te laten brengen door mensen die of mijn symptomen bagatelliseren of uitvergroten. Sommige mensen kan je wel achter het behang plakken. Bij mij speelt er nog meer. Ik heb ook nog eens ADHD,ben erg hyperactief,impulsief en onoplettend wat voor problemen op de werkvloer heeft gezorgd omdat ze daar niet mee om konden gaan i.v.m. onwetendheid en het valt te wensen dat werkgevers zich meer verdiepen in psychische ziektes en aandoeningen voordat je te horen krijgt dat je langzaam ben of druk of wat dan ook en een kans krijgt.

Ik heb een zus die 3 kinderen heeft. De oudste zoon heeft een lichte vorm van autisme en haar twee dochters ADHD. Ze staat zelf voor de klas en heeft een leerling mer ADHD. Ze neemt me erg serieus en vermoedt bij mij het syndroom van Asperger. Haar zoon heeft problemen ermee als je pas 10 minuten van tevoren zegt dat je weg gaat en kan niet zo snel schakelen. Dat herkent ze ook bij mij. Ook vasthouden aan bepaalde routines en in de stres raken als mijn programma niet door kan gaan. Ik heb een lieve vriend,familie en vrienden die me nemen zoals ik ben en ook mijn kwaliteiten zien. Daar naast ben ik erg begaan met mijn medemensen.

Wat je schrijft over camoufleren herken ik gedeeltelijk,maar was ook niet altijd zo. Van mijn vader moest ik iemand anders zijn,de ideale dochter die normaal functioneerde maar als ik de kans kreeg om rebels te zijn of onhandelbaar dan was ik dat en dan kreeg ik straf. Dat vond ik heel erg. Maar gelukkig zien een hoop mensen toch wel dat er al lang iets met mij is. Want naast ADHD speelt er nog meer.

IK heb alle bewijzen,eerdere diagnoses,ontslagbrieven,schoolrapporten met tekst waar veel opvallende dingen instaan,evaluatieformulieren en examensbewijzen,veel zelf al geschreven in een map gedaan en mijn psycholoog zei dat dit erg belangrijke en waardevolle dingen zijn. Ben blij dat ik dit heb opbewaard.

Wat therapie betreft zo heb ik ook een hoop mensen die me erin steunen en belangrijk is ook om te weten dat ieder mens met autisme anders is en niet iedereen dezelfde therapie krijgt.

Hoe ga jij nou om met je autisme in het dagelijkse leven en heb je dingen waar je erg blij van wordt zoals bepaalde hobbies?

Ik hou erg van sporten,mode,interessante boeken lezen,vrijwilligerswerk doen en met mensen werken,cultuur. Dar wordt ik blij van.

Nogmaals van harte dank voor je lieve bericht! Dat doet me goed. Ik lees je wel weer.

Voor vandaag nog een fijne donderdag!

Herken het heel erg vooral dingen in het huishouden.
Als ik niet aangeef de container moet naar buiten,of de tuin moet weer eens gesnoeid worden of ruim je rommel op gebeurt het 9 van de 10 keer niet.
is inderdaad heel erg vermoeiend je voelt je overal verantwoordelijk voor het reilen en zeilen in het huishouden.
Door Autisme heeft mijn man geen overzicht in het huishouden(hij ziet het ook niet als er rommel ligt) het stoort hem niet. Toen hij op zichzelf woonde vroeger was het ook echt een enorme rommel (geen structuur) in het huishouden.

Ik merk weinig liefde voor jullie vriend/man met autisme in jullie reactie. Het autisme is onderdeel van hem, het kan niet ververst worden net als de olie, of opgeruimd net als het huis. Het zit ook in alle goede dingen aan hem. Focus je daar op zou ik zeggen. Of ga bij hem weg.

@ Erwin

Betekend niet dat iemand met autisme niet aan dingen kan werken... en als de partner heel veel op zijn bordje krijgt(raakt die opgebrand) en ik ben ook opgebrand geweest.
Heeft niets te maken met liefde.
Mijn partner heeft aangegeven niet zonder mij te kunnen en ik zie ook de goede kanten maar dat wil niet zeggen dat het af en toe heel moeilijk en zwaar is.
Wil niet zeggen ik heb autisme... dus ik ben nu eenmaal zo dat zal nogal makkelijk zijn. Ik heb bijv geen autisme maar weer andere karaktertrekken die verbeterd kunnen worden(daar werk ik ook aan) misschien moet je eens een paar jaar in onze schoenen staan dan praat je misschien anders.

Ik kan me dat goed voorstellen en ik ben het ook eens dat bij zo iemand blijven je leeg kan zuigen en je dan beter weg kunt gaan bij hem. Vaak zijn ze heel negatief en gaat het alleen om hun eigen behoeften en de behoeften van iemand anders zien ze niet. Als hun natje en droogje maar goed gaat en o wee als het anders loopt dan hun gedacht hadden. Ze kunnen je geluk in de weg staan omdat ze niet veranderen en gevoel niet begrijpen en niks willen ondernemen. Erg voor de kinderen ook als papa geen empathie heeft en alleen negatief kan reageren. Een autist kan een ware tiran zijn binnen een gezin door zijn bizarre en onsociale gedrag.

als je accepteert dat het was vanuit onvermogen, en richt op de toekomst, dan slijt het verdriet. Hij zet zich in iedergeval in om het anders te proberen te doen.

Ik snap jou volledig, ook hier veel verdriet, ik heb me volledig aangepast aan hem en er schiet niets meer van mezelf over...

Je kan je verhaal vertellen aan vriendinnen of familie maar niemand kan je gevoel begrijpen. Ik ken jullie niet maar ik voel de eenzaamheid het gemis van een maatje. Je niet gezien voelen en niet begrepen. En het gemis van goede gesprekken, samen lachen samen huilen. Een arm om je heen op het moment dat je hem nodig hebt nee dat zit er niet in. Een begrafenis hebben en s’avonds te horen krijgen wat ben je stil? Ze doen echt hun best op hun manier maar het alleen zijn gevoel breekt me vaak op.

Zo herkenbaar! Hij heeft mij zo vaak zoveel verdriet gedaan. Alles laag altijd aan mij, ik kreeg altijd de schuld. Nooit plezier, spontaniteit, enthousiasme. Een huis vol nooit afgemaakte klussen, kinderlijk gedrag etc. Maar hij doet zo zijn best dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen weg te gaan. Maar ik denk niet dat de deuk nog uit onze relatie gaat...

Hier heeft het verdriet zich ook door de jaren heen opgestapeld, de obsessies, de praatdrang, het kinderlijke gedrag, ..ik voel me leeg. Alles draait om hem ....

Ik moet huilen als ik jouw verhaal lees, omdat het zo herkenbaar is. Voor mij zijn het vooral de vele teleurstellingen die zo'n verdriet doen. Telkens denken nu wordt het beter, je aanpassen, in allerlei bochten wringen, ... maar het blijft allemaal hetzelfde. Mijn man belooft veel om mij te sussen, maar hij kan het niet....Wat mij het meest heeft gebroken zijn de extreme woede uitbarstingen, de verwijten, ..terwijl ik mijn uiterste best deed om hem te begrijpen en te ontzien. Ik heb al dat verdriet nog steeds niet verwerkt. Ik zie beelden en hoor fragmenten van gesprekken, die pijn doen ...zo diep zit het nog .. ik hoop voor jou dat je alles sneller kunt vergeten en een plaats kunt geven. Ik wens je het allerbeste.

Vind het al heel knap dat je zo open bent hierover
Mijn man had ook last van bepaalde problemen die jij beschrijft maar sinds hij therapie heeft gehad en bepaalde dingen in zijn leven ook heeft aangepakt is het heel erg verbeterd.

Jezelf accepteren is ook erg belangrijk
jij mag er ook wezen en jij hebt ook talenten. iedereen heeft punten en moeilijke dingen. Ik ben zelf hoogsensitief en dat is ook niet altijd makkelijk.
kijk ook wat voor mensen bij je passen... is heel erg belangrijk
vroeger dan wilde ik door alles en iedereen aardig gevonden worden(geaccepteerd worden) maar het belangrijkste is wie ben ik,wat heb ik nodig en wat voor mensen passen er bij mij?
Je kan je eventueel ook aansluiten bij groepsgesprekken voor mensen met autisme dan leer je ook mensen kennen die worstelen met problemen.

Ook moet je je niet schamen dat je autisme hebt.
als je iemand wat beter kent kan je dit rustig vertellen..
als je het juist verteld kan er een mooi gesprek ontstaan uit ervaring weet ik dat gewoon open zijn over je sterkte punten en minder sterke punten er iets moois kan ontstaan.
luister naar je gevoel wat betreft mensen die bij je passen
Intuitie is vaak erg belangrijk.

Als je geen liefde ervaart en je bent niet gelukkig en je bent al jaren niet gelukkig. dan kies jij je eigen weg, de weg wat goed is voor jou en jouw'n kind.

vreemdgaan en avontuur buiten je relatie. Geheimen komen altijd bovenwater en dan is vaak de schade groter. wat is jouw'n geluk je waard?

Het is aan jou om je situatie in te schatten en te kijken wat je daadwerkelijk zelf wilt en nodig hebt. Onderstaand is mijn ervaring met dit onderwerp:
Ik maakte het gemis aan die specifieke aandacht bespreekbaar in mijn relatie.
Na 20 jaar, met allerlei psychische problemen inclusief periodieke antidepressiva (wat niet bevorderend werkt) bij mijn partner begrip getoond te hebben en gehoopt te hebben dat het ooit beter zou worden.
Heb ik bij haar aangekaart de komende 20 jaar niet met dit gemis te willen leven, ik was en ben er echt klaar mee (zelf bepaal jij natuurlijk hoe klaar jij er voor jezelf mee bent).
Mijn vrouw stelde direct een paar voorwaarden (stomverbaasd als ik was over haar gevoelloze zakelijke benadering, wat uiteindelijk ook weer past bij autisme) en heb ik vrijheden op dit vlak die me enigszins eigenwaarde, een gevoel dat ik goed voor mezelf zorg en stressreductie/ontspanning opleveren.
Wellicht krijg je een hele andere reactie als ik (nogmaals het is aan jou om dit in te schatten), maar het bespreekbaar maken kan zonder (directe) oplossing, al enorm opluchten voor jezelf. hoe gek dit ook misschien klinkt.
Ook heb ik begeleiding gehad van een goede coach over dit onderwerp (na dit onderwerp bij mijn partner aangekaart te hebben). Zij bracht mij veel helderheid en daardoor andere positieve inzichten in mijn situatie.
Misschien kun je hier iets mee, in ieder geval veel succes!

Ik weet niet hoe oud je bent maar ik zou voor mezelf kiezen. Je gaat je erg eenzaam voelen als je voor deze partner blijft kiezen. Het is gewoon keihard.

Ook mét diagnose, erkenning en aanvaarding zal het niet veranderen. Het is zoals het is. Jij zal je moeten leren aanpassen, een eigen leven opbouwen en het, zo goed en zo kwaad als lukt, moeten accepteren. Wil of kan je dan niet dan is stoppen met deze relatie je enige juiste keuze. Helaas!

Hoi, ik weet niet hoe het nu afgelopen is na de brief...maar ik zit een beetje in dezelfde beslommering.Ik ( 39j) zie mijn partner (met asperger )heel graag.( We zijn al 3 jaar samen).Maar ik voel mij zo verdomd eenzaam, de poezie van de prille liefde is zoek. Ik ben een heel gevoelig en sociale persoon en leg dus ook vaak de schuld bij mezelf voor deze toestand. Maar hoe meer ik erover lees, hoe meer het erop lijkt dat het niet gaat veranderen.Of toch,heeft jouw brief iets in gang gezet, miss moet ik ook aan de schrijftafel...liefs.

Ik heb inderdaad ook het gevoel alsof je je teveel op hem aanpast. Bij mij heeft nooit iemand zich aan mij aangepast en ik heb voor alles heel hard gevochten. Ik begin nu pas soms aan te geven wanneer ik iets moeilijk vind. (Wat super moeilijk is)
Hij doet en zegt dingen die over jou grenzen gaan schrijf je. En dan wil je dan nog steeds goedmaken hmm

je hebt niet altijd in de hand als je van iemand houdt. om die persoon ook echt los te laten. ookal is het voor beide misschien beter.

Neemt niet weg. dat we niet samen wonen en weinig contact hebben.

En het besef begint bij hem wel te komen. als is het zien van elkaar soms wat intensief en dan voelt het goed.

Beste eenzame vrouw

Vaak komt het korte lontje(zijn we ook achter gekomen door psycholoog) komt meestal door overprikkeling.

Ik weet nu bijvoorbeeld als mijn man thuis komt dat ik dan niet gelijk met allemaal vragen,of klusjes moet aankomen of teveel praten hem een halfuurtje rust geven terwijl ik bijvoorbeeld kook is meestal voldoende.
Mijn man is bijvoorbeeld erg moe na een werkdag door alle indrukken. Misschien dat je aan je partner kunt vragen waar kan ik bijvoorbeeld rekening mee houden en uitleggen waarom je moeite hebt met her korte lontje.

Dat van eenzaam zijn of weinig interesse(zo komt dat over)
is wel iets wat ik erg in je verhaal herken.
Mijn man bijvoorbeeld zegt weinig ik Hou van je
Ik vroeg eens waarom zeg je dat nooit? Hij zegt ja maar dat weet je toch! anders was ik toch ook niet bij je? en het gaat toch goed?
Vaak denken mensen met Autisme anders (spreken zich vaak niet uit wat betreft gevoelens) dan hoe wij het bijvoorbeeld zouden doen en soms bedoelen ze dat helemaal niet verkeerd maar staan er niet bij stil(zo was ons dat uitgelegd)
Weinig knuffelen herken ik ook erg nu vraag ik ook gewoon om een knuffel bij ons speelt het ook wel erg mee dat zijn ouders vroeger ook weinig knuffelde met de kinderen of met elkaar dus dat is ook weer een stukje opvoeding wat erbij komt kijken. Het beste wat je toch kan doen denk ik is erover praten met bijvoorbeeld een psycholoog hoe je dit nou het beste kan aanpakken en misschien met je partner(toch proberen uit te leggen wat je zo moeilijk vind) en vraag hem dan hoe zou jij als jij mij was en in deze situatie zou zitten het vinden?(voorbeelden geven) Mijn partner heeft gelukkig hulp gezocht en nu nog steeds maar anders had ik ook niet geweten om het aan te pakken. Een goede psycholoog vind ik persoonlijk toch een aanrader.

Stel je man wilt echt geen hulp of ook niet proberen aan zichzelf en de relatie te werken dan wordt het wel een hele lastige situatie.

Kan je er ook met familie of vrienden over praten?

Heel erg bedankt voor je reactie! Fijn om herkenning te lezen, al vind ik het rot dat jij hier ook mee worstelt natuurlijk. Hij wil geen hulp, dat is het lastige.

Ik geef hem ook alle ruimte als hij thuis komt, hij hoeft ook qua huishouden e.d. niets meer te doen, ik doe alles zelf. Het enige wat ik van hem verwacht is wat tijd en aandacht voor ons, een beetje gezelligheid.

Heel herkenbaar wat je schrijft, dat hij zegt "het is toch goed?" Want die hoor ik ook regelmatig als ik wat aankaart.

Ik snap echt dat hij anders denkt en anders is in die dingen, maar soms is het erg lastig. Laatst zat ik na heel slecht nieuws van een familielid te huilen op de bank. Ik had erg hard een knuffelof een arm me heen nodig. Maar hij kwam binnen, ging zitten met zn telefoon en maakte de opmerking "dan kan het maar beter snel klaar zijn". Niet echt waar je op zit te wachten op zo'n moment natuurlijk.

Ik praat er soms met mijn familie over maar die vinden dat ik beter verdien en er een punt achter moet zetten. Schoonfamilie is weinig contact. Mn vader is wel eens met ze gaan praten om te vertellen hoe t gaat hier maar na 1 bezoekje was dat t ook weer..

Beste eenzame vrouw

je stukje over dat jij alles doet in het huishouden heb ik ook lange tijd gedaan maar op een duur brak het me op.
Ik voelde me een tijd lang echt overspannen(ziek) omdat ik alle verantwoording in het reilen en zeilen in huis zelf wilde doen en ook om mijn partner te ontlasten.

Maar ik heb nu wel geleerd dat je ook echt goed voor jezelf moet zorgen. De psycholoog had ook duidelijk aangegeven iemand kan wel autisme hebben maar dat is nog geen vrijbrief.
Ik zet hem nu tegenwoordig gewoon aan het werk met duidelijke opdrachten. Ik heb aangegeven dat het me soms teveel wordt en hij best eens de vaatwasser kan uitruimen of de ramen zemen en nu doet hij dit inmiddels ook.

Jarenlang alles maar blijven doen zoals jij verwoord dat gaat je echt opbreken.
jammer dat je man het er niet voor over heeft om hulp te zoeken want ze kunnen hem goede begeleiding kunnen geven en inzichten aanreiken.
Zonder de psycholoog en de therapie waren we echt uit elkaar geweest of had ik een burnout.

Denk echt goed om jezelf.

Die stugge antwoorden die je partner geeft herken ik ook heel erg maar sinds de therapie is die daar ook veel meer op gaan letten hij vraagt nu zelfs uit zichzelf hoe gaat het met je?

Een paar jaar geleden had ik nog vaak(ook met andere mensen) dat die soms erg bot en stug uit de hoek kon komen of een vreemde reactie kon geven met emotionele zaken.
Ik had het daar soms wel echt heel moeilijk mee omdat ik zelf eigenlijk heel empatisch en gevoelig ben en soms schaamde ik me er ook weleens voor.
Nu die inzichten heeft let hij er meer op hoe die dingen verwoord.

Het enige dat ik kan zeggen(aangezien die geen hulp wilt)
met hem echt een gesprek proberen aan te gaan en echt zeggen hoe jij je voelt en dat je soms niet helemaal gelukkig bent met de situatie.
Ik vind het makkelijk gezegd dat de partners zich alleen moeten aanpassen ik vind zelf dat iemand met autisme ook aan zichzelf moet werken en de moeite doen voor zijn partner(om die ook het geluk te gunnen) weet jij waarom hij geen hulp wilt of wat is de reden daarvan?

Ontkent hij misschien dat hij autisme heeft en zogenaamd geen probleem?

@ eenzame vrouw je zin in jou stukje...

ik probeer het kort samen te vatten, maar ik hoor graag ervaringen van mensen die ook samenleven met iemand met autisme. Hoe zorg ik ervoor dat hij niet steeds zo'n kort lontje heeft? Beter in zijn vel zit en dat ook uitstraalt naar ons toe?

Je voelt je zelf heel erg verantwoordelijk voor zijn stemming maar in feite is hij hier zelf verantwoordelijk voor.
Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat als mijn Man iets naars had meegemaakt op het werk bijvoorbeeld in plaats van te praten daarover kwam die thuis en zei niets(maar wel erg kribbig) of vermoeid overkomen. Bij hem speelt er dan meestal iets ben ik achter gekomen. Misschien is de vraag heel direct stellen waarom ben je vandaag zo humeurig nog wel het beste.
Ruzie daarmee voorkomen voorkom je niet maar soms kan het beter maar even spetteren(en dat alles eruit komt) dan continue je verantwoordelijk voelen voor zijn buien.
Autisme is geen vrijbrief om alles af te reageren op je partner je kan rekening met zaken houden maar ze zijn zelf toch ook echt verantwoordelijk voor zichzelf.

Mijn man had ook een tijd lang last om grenzen aan te geven zowel prive als op het werk als ik hem waarschuwde dan was het allemaal geen waar. Totdat die op een dag met een burnout thuis zat dit heeft hem toen ook wel de ogen geopend.

Heel erg bedankt voor jullie reacties, het is fijn om te lezen dat er herkenning is en jullie mijn bericht precies begrijpen. Heel fijn! Ik vraag vaak wat er is maar het antwoord is altijd "niets". Als ik vraag waarom hij humeurig is oid is de reactie "ik doe gewoon". Dus kom niet verder. Zo is hij eigenlijk altijd extreem boos tegen me als ik gewerkt heb en hij thuis was bij de kids. Heb al 100x naar een reden gevraagd maar volgens hem is er niets. Krijg er echt niets uit.

Hulp hoeft hij niet want er is niets, het helpt toch niet enz. (We hebben wel een tijd relatietherapie gehad maar daar was hij op zn best uiteraard).

Beste eenzame vrouw,

Misschien is hij tijdens het thuis zijn met de kinderen(wat vaak veel van ze zegt gezien de overprikkeling) misschien wel overprikkelt en moe en reageert het dan af op jou?

Als mijn man bijvoorbeeld naar de supermarkt was geweest en het was druk dan was die vaak ook humeurig(wegens overprikkeling)

Je hoort vaak(wat ik ook heb gelezen) dat mensen met bijvoorbeeld autisme die kinderen hebben het soms vaak te veel voor ze is(teveel drukte of lawaai) en dat vergt veel van ze.

Een paar jaar geleden was er ook een aflevering van kruispunt
over mannen met Autisme. volgens mij kun je die wel op uitzending gemist bekijken. het legt een hoop uit. ook daar werd jou situatie die je schetst beschreven door een vrouw. Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Beste Eenzame vrouw.

Het is heel erg herkenbaar ( zie mijn verhaal nummer 27) Ik heb hem 2 weken geleden eruit gezet , hoewel we wel contact houden. Het is niet vol te houden met zo'n man en zeker als ze er zelf niks mee willen doen. Ik ben na 6 jaar op! Gelukkig heb ik geen kinderen met hem maar dit maakt het voor jou natuurlijk nog lastiger. Ik heb ook alles geprobeerd om ermee om te gaan , ik liep op m'n tenen. Het enige wat hielp was duidelijke grenzen aangeven. Daar werd het minder erg door maar het ging natuurlijk niet weg. Ondanks dat kreeg ik nog altijd de wind van voren. Hij zit ook de hele dag op de bank , op z'n telefoon te kijken, tv of gamen. Een kus kan er amper vanaf of hij gaat irritant doen met kusjes geven op een vervelende manier , beetje kinderachtig ook, of hij gaat dan etteren met me wel aanraken maar meer op een kietelende speelse manier, heel irritant. Komt niet liefdevol over of zo... Dat gescheld en getier zal blijven, en zeker zijn er dagen dat ze lief doen, maar je kunt niks van ze verwachten en je staat voor alles maar ook echt alles alleen. Ze hebben ook geen zelfreflectie, ze begrijpen niet hoe erg ze zijn. Het rare vind ik dan wel dat hij ( mijn partner) nu voor zijn ouders wel dingen doet die hij voor mij absoluut niet deed( of hij doet maar alsof ) . Dus ze het kunnen het wel. Het voelt zo oneerlijk. Alsof je wordt gebruikt of zo. Deze mensen hebben intensieve therapie nodig, ik vrees anders dat er niks zal veranderen. Wat je ook doet! Maar geef wel je grenzen aan en dat is het belangrijkst. En zeker zal je af en toe de wind van voren krijgen nogmaals, maar blijf sterk en zeg ook: dit is iets van jou en niet van mij, ik ga hier niet in mee .... Dat werkte voor mij het beste altijd. En dan loop je gewoon even weg naar een andere kamer en dan heeft hij tijd om erover na te denken. Heel veel sterkte !

Leontien, bedankt voor de tip! Ik heb het teruggekeken en ow wat herkenbaar! Mooie maar heftige uitzending.

Geestje, goed dat je voor jezelf gekozen hebt! Zonder kinderen was ik ook al weggeweest inderdaad. Ik weet echt niet hoe ik hem aan het verstand kan brengen hulp te zoeken.. ik ga je verhaal even lezen!

Ja kan ik me voorstellen. Ik snap hoe je je voelt en ook met kindjes lijkt het me nog eenzamer dan dat het al is. Je wilt het ook leuk samen hebben voor je kindjes. Heb wel echt met je te doen. Echt vervelend om te horen dat ook hij denkt dat er niks mis met hem is. Zo frustrerend allemaal! Ga er lekker op uit met de kindjes en denk aan jezelf! We hebben genoeg voor ze gedaan! Het is ook nu aan hun om iets voor ons te doen! Geen hulp willen of niet willen zien, is geen rekening houden met ons behalve met zichzelf. Heel heel heel veel sterkte! Ik hoop oprecht dat ook jij gelukkig gaat worden!

Lieve eenzame vrouw,
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees in jouw verhaal.
Bij ons ging het redelijk goed totdat er kinderen kwamen.

Ik heb helaas geen tips, ik snap je gevoel van eenzaamheid echter als geen ander.

Ik denk dat er met veel therapie wel wat verbeteringen kunnen komen in jullie relatie, maar ik denk ook dat die nooit gelijkwaardig zal worden. ASS blijft namelijk ALTIJD.
Ik heb veel gelezen, enorm veel... zon beetje alles wat er te vinden is over samenleven met een partner met ASS. Wat ik vooral tegenkom is toch dat jij je, als iemand met een neurotypisch brein, toch moet blijven aanpassen.. Gewoonweg omdat jij dat beter kan. Maar ja, hoe lang houd je dat vol?
Ik gun je het intens.. en ik weet ook dat jouw partner wel van je houdt, maar hij kan het niet uiten vanwege de zwaarte van het gewone leven, dat hij elke dag ervaart.
Ik denk dat je je moet afvragen of jij degene bent die dit van hem kan dragen..... In elk geval mag jij ook leven, of een dag voor jezelf hebben.

Ik ben zelf niet sterk genoeg geweest om mijn relatie met mijn nu ex partner voort te zetten. Ik wil zo graag, maar ik ben op...
Zie verhaal 36

Waar ik enorm tegenaan loop is het schuldgevoel dat ik het niet meer kan opbrengen..... omdat ik weet dat mijn expartner niet bewust mijn leven wilde verzieken.. Hij voelde zich zelf ook onmachtig..

Kies voor jezelf en verlaat deze man. Het zuigt je leeg en als hij niet veranderd dan is dat voor jou en je kinderen ondraaglijk. Hij wilt kennelijk alleen zijn en houdt van negativiteit. Laat hem dan alleen zijn.

Hoi,

Ik herken veel in je verhaal. Zou je openstaan voor contact? Of is het gezien de datum, al te lang geleden? Zijn jullie nog bij elkaar?

Hoi Elle! Ik sta daar zeker voor open hoor. Ik kwam toevallig even hier om mn verhaal weer te delen. We zijn nogsteeds samen maar het breekt mij, maar nu ook mijn oudste, steeds meer op. Hopelijk lees je mijn reactie nog!

Nogsteeds samen, terwijl mijn eerste post alweer bijna 2jaar terug is geplaatst. Inmiddels weer veel eenzame momenten gekend tijdens sterfgevallen en een operatie van mij.. het ergste vindt ik alleen dat onze oudste zo'n last van hem krijgt. Zodra er maar iets geluid is schreeuwt hij alweer dat t zachter moet. Als de jongste huilt (omdat hij wat af wil pakken en dat mag niet) krijgt automatisch de oudste de schuld want door haar huilt hij. Dit resulteert in veel boze buien aan haar kant, en altijd moet ze huilen als ik ga werken en ze bij hem thuiszijn. Ik weet niet wat ik ermee moet. Hebben er elke week weer gedoe om, maar hij wil niet veranderen. Ik kan wel bij hem weg, maar dan zijn ze bijv een weekend bij hem en ben ik er helemaal niet meer bij, ook sochtends en savonds niet. (Nog even los van de woningnood ed). Zit echt met mijn handen in het haar. Huisarts heb ik wel op de hoogte gesteld van alles. Hij kan ons wel doorverwijzen maar de wachtlijsten zijn momenteel zo lang dat ze geen nieuwe mensen meer aannemen. Pfff

Hallo, ik herken jouw verhaal helemaal. Het lijkt wel mijn gezin. Onze oudste is ook altijd de klos bij mijn man. En de jongste die maakt het niet zoveel uit, het lijkt wel of ze zich afsluit voor hem. Ze leeft haar leven, met mij als moeder en haar broer( wij hebben het heel leuk, als hij er niet is). Ik heb nu hulp gevraagd bij mijn huisarts, mijn man wil nu ineens in therapie, na 7 jaar diagnose, en ik wil niet meer. Ik heb zoveel gegeven in 18 jaar tijd, dat de koek op is. Ik wil ook niet meer samen oud worden, bedenk je goed, als je samen oud word, dan moet jij je goed beseffen, dat er nooit echte liefde inzit( ja, op zijn manier natuurlijk), geen goed gesprek, geen knuffel, geen vragen van " hoe was jouw dag". En ik ben meer waard en zeker de kinderen, op deze manier ontneem jij je zelf het recht op een beter leven. En ieder mens heeft recht op geluk en liefde.Hopelijk kom je er uit, hoe nou verder, wens je heel veel geluk en liefde toe, en denk goed aan jezelf.

Beste,
Ik herken het ook allemaal. Een triestig leven zonder volwaardige communicatie. Ik sta er 90 pct alleen voor wat betreft de opvoeding van mijn kind. Ik zou graag in contact komen met iemand die snapt dat ik de boel niet kan in de steek laten en zo mijn kind uiteraard minstens deel van de tijd. Gelukkig heb ik mijn zoontje die me zoveel energie geeft.
Grtjes pieter

Poeh Linda en Pieter,
Wat heftig ook voor jullie!
Linda, Dat stukje liefde is inderdaad zo lastig. Ik weet dat hij wel van ons houdt, maar inderdaad op zijn manier, en die is anders dan de onze, anders dan wat wij nodig hebben.
Pieter, je bent zeker niet alleen, en wij begrijpen je allemaal!

Pieter ik sta wel open voor contact hoor aangezien je aangeeft dat graag te willen. Ik weet alleen niet hoe dat werkt hier zonder gegevens meteen openbaar te gooien

Ik sta ook best open voor contact maar evenmin een idee hoe dat hier anoniem kan of toch discreet.. Grtjes pieter

Hoi Saskia

wat naar dat je je zo voelt.
Heb je wel vrienden en familie waar je goed mee kan praten over je emoties of niet?

Bij mij was dat altijd lastig ook omdat de stoornis van mijn man met name bij de schoonfamilie werd ontkend.
Uiteinlijk had ik een psycholoog waar ik mee kon praten.

Heb je iemand om mee te praten?

Hoi Saskia,
Ik herken mij helemaal in jou. Ik ben een maand geleden gediagnosticeerd met autisme. Wellicht kunnen wij elkaar helpen? Heb je Instagram ? Dan kan je mij daar misschien op toevoegen, mijn naam is annaliesmeier !

Jed hebt bklijknaar autisme an dat is uiteraard lastig. Je situatie is ook lastig: ook voor mensen zonder autisme! Een zieke partner is dagelijsk zorg en nooit rust. Mantelzorg voor je vader kan erg vermoeiend zijn. Dat bedoelen ze met de 120 km/h/ Met een gezonde partner en een gezonde of overleden vader is het rustiger. Je hebt nu tevens autisme en ja ...dan loopt je hoofd helemaal over.
Samengevat: je situatie is ook moeilijk ...ook zonder autisme wordt het mensen dan te veel en met je autisme is het dan super helemaal te veel.

Hallo Wilson,
Ik ben verlieft geworden op een man met autisme en ik geef heel veel om hem. Hij zegt dat hij ook om mij geeft en van mij houd maar het is net alsof hij zelf volledig de controle wil houden over alles en geen rekening met mij kan houden. Hij vind het ook moeilijk om regelmatig bij mij te zijn en is heel erg op zich zelf. Toch laat hij mij ook niet los. Ik begrijp dat mensen met autisme ook anders omgaan met het missen en verlangen naar iemand. Ik denk dat het bij debman waar ik van hou een combinatie is van autisme en trauma. Hij zegt dat hij niet goed kan praten maar dat moet wel in een relatie. Je moet toch elkaar kunnen vertellen wat je beide belangrijk vind en rekening met elkaar houden. Zolang het niet diepe gesprekken zijn is het goed maar anders trekt hij zich terug en gaat mij negeren. Misschien ben ik wel heel naïef dat ik het uit liefde na 4 jaar het nog steeds probeer met hem. Ik vind jou lied heel mooi Wilson en ga het zeker naar hem toesturen.

Hoi Wilson,

wat een prachtig nummer! Het raakt mij.

Ik ben 52 en al lang weet ik dat ik anders ben. Binnenkort ga ik
het behandeltraject in. Ze zijn het erover eens dat ik een vorm van autisme en ADHD heb gepaard met faalangst. Dat wordt nog
officieel geconstateerd.

Het heeft ook zijn voordelen en maakt me tot wie ik ben. Ik verheug me erop als ik straks mijn kwaliteiten weer kan herbenutten want sinds de lockdown loop ik vast.

Nogmaals bedankt voor dit mooie nr!

Muziek is mijn hobby. Heb 3 a 6 repetities per week en meer dan 55 optredens per jaar gedurende 20 jaar. Zit bij diverse verenigingen en groepen. Heb zo mijn contacten en afwisseling. Heb meegewerkt aan ca., 100 songs met muzikanten wereldwijd. Heb duizenden songs gespeeld. Kan goed vcan bladmuziek spelen maar speel ook zo mee met de radio of een muzikant. op een jam sessie. Heb vanaf mijn 6e muziekles. Heb nog steeds les. Zit in de top van de amateurs en heb ook al 200 h les gehad van conservatorium docenten: drumles en percussie les. Heb daarnaast ook zangles en dansles gehad. Heb een mooie home studio. Mijn actieve YouTube kanaal slagwerk58 heeft meer dan 1100 video's. Woon na de scheiding al 20 jaar alleen!

De laatste jaren is er sterk toegenomen aandacht voor het thema inclusiviteit. Voorheen lag de nadruk sterk op de beperkingen bij o.a. autisme, mede resulterend in uitsluiting, tegenwoordig ligt het accent veel meer op de kwaliteiten. Persoonlijk vind ik het een: 'hype', compensatiegedrag en ongemakkelijk. Vroeger was ik 'raar', dat ben ik gaan geloven... en nu ben ik 'uniek'. Toppie dat mensen (goedbedoeld) in mogelijkheden denken, maar sommigen! zien daardoor inderdaad de beperking(en) niet (voldoende) meer. Gevolg is dat een deel van de mensen te hoge eisen/verwachtingen van ons/de doelgroep kan hebben en inderdaad gaat 'pushen' (daar waar wij ook leven in een prestatiecultuur/maatschappij). De positieve stereotyperingen/vooroordelen welke zijn ontstaan komen bovenop de stapel negatieve. Er is wat mij betreft sprake van 'dubbele discriminatie'. Betreffende het maskeren... Veel mensen met autisme: maskeren/camoufleren, kopiëren, compenseren en 'pleasen' veelvuldig. Oefening baart kunst. Ik kan mij goed voorstellen dat het niet altijd (direct) duidelijk/merkbaar is.

Ik heb een relatie met een super lieve topman met autisme . Dat maskeren doet hij vooral bij mensen die er geen snars van snappen en gewoonweg geen benul hebben van autisme . Inderdaad de verwachtingen zijn vaak niet reeël. Mijn man heeft meer inlevingsvermogen dan de meeste “gewone “ mensen die ik ken, die kijken namelijk niet verder dan hun neus lang is en hebben nul zelf inzicht.

Verwacht niets van je broer.
Zo is hij. Kun je daar niet mee leven?
Je hoeft niet met hem te leven!
Vind je contact belangrijk?
Zorg dat je er geen schade of akelige gezondheid aan overhoud.
Verwacht van hem geen bedankjes , excuses, inzicht, een leuke reactie terug, etc. etc.

Ga je schamen voor deze onzinnige tekst

Misschien ben je zelf ziek.

Wat een heftige reactie! En knap lastig! Heb je wel eens het contact met hem opgezocht? Verwachten kan je op deze manier niet teveel van hem. Maar ik kan deze situatie niet goed beoordelen. Sterkte!

Hallo Gevoelig,

wat naar dat jij je zo voelt! Ik snap dat volkomen. Heb je iemand met wie je erover kunt praten?

Hier ook een stukje herkenbaarheid voor mij. Ik heb dan wel een goede opleiding,,spreek 6 talen,schrijf gedichten en verhalen maar heb ook geen carrière. IK doe al een aantal jaren geen betaalde werk meer omdat ik in 10 jaar tijd 15 werkgevers had maar iedere keer weer ben ontslagen door mijn ADHD. Slechts 3 werkgevers namen me zoals ik was maar die gingen of failliet of kregen een re-organisatie. Sindsdien ben ik vrijwilligerswerk gaan doen maar sinds de lockdown zijn er veranderingen geweest,heb ik op dit moment slechts 2 uur vrijwilligerswerk per week wat voor mij te weinig is.

Heel vaak heb ik me vergeleken met andere mensen bij wie het wel normaal is verlopen en heb ik me vaak afgevraagd waarom het bij mij anders is verlopen.

Op dit moment loop ik vast en naast mijn ADHD speelt er nog meer en sta ik nu op een wachtlijst voor hulp. Ze gaan bij mij ook een autisme-test doen omdat ik veel kenmerken vertoon. Ik wil graag vooruit en gaan kijken of ik nog wel een paar uur per week kan werken of dat het een sociale werkplek wordt of alleen vrijwilligerswerk en uiteraard meer uren omdat ik graag wil laten zien wat ik kan in plaats van kritiek over me heen te krijgen.

Ik wil ook jou veel sterkte wensen. Goed dat je van je afschrijft! blijf dat gewoon doen!

En ondanks alles ben ik me bewust van mijn kwaliteiten en heb ik een lieve vriend,een lieve familie en eindelijk nadat ik zo lang erover heb gedaan een leuke vriendenkring. Nu het werk nog want ik wil graag een taak.

Ja, dat herken ik, dat je graag vooruit wil. Dat is zooo teleurstellend als het steeds niet lukt.

Hoi Gevoelig,we zijn niet de enigen hoor. Ik ben me bewust van mijn kwaliteiten en straks met de therapie zal ik handvatten krijgen. Ik ga ervoor en geef echt niet op.

Hoe gaat het met jou? Snap je volkomen.

Met mij gaat het goed, gelukkig is dat verhaal wat ik schreef al een aantal jaren geleden gebeurd. Ik heb een fijne familie, maar ja zij snappen ook niet alles van mij ( snap ik ook) toch blijven sommige dingen zo in je hoofd zitten he

Hoi Gevoelig,

fijn dat het goed gaat! En ik ben blij om te lezen dat je een fijne familie hebt! Ja,het is soms lastig om dingen te snappen. Maar zelf verdiep ik me altijd in de materie om het beter te begrijpen en degene steun en een luisterend oor te kunnen bieden. Ja,onze hersenen werken anders,maar ze werken uitstekend en we hebben ook,net als ieder mens op deze aardbol,onze kwaliteiten.

Nounou, je hebt hier meteen voor driekwart mijn verhaal geschreven! Heel bijzonder en heel herkenbaar. Zo dicht bij mijn eigen situatie heb ik het nog niet gelezen hoor. Ik weet pas sinds 10 maanden dat ik ASS gediagnosticeerd ben. Op 60 jarige leeftijd.
Ben er beduusd van, van de gelijkenissen.

Haha! Ditto. Wat eigenaardig en leuk om dit bij een ander persoon te lezen...
Mijn hoofdmeester(es) schopte altijd tegen mijn schenen als zij dacht dat ik niet oplette. Rekenen ging niet (teveel lawaai en gerumoer) en toch na hersenonderzoek en EEG bovengemiddeld intelligent....
Laat ook mij maar lekker alleen werken en problemen oplossen.

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Hi Leontien,
Mijn echtgenoot heeft/is Asperger. En ja, ik merk dit onbegrip ook. We maken er geen geheim van inmiddels. Toch is het verschil voor de buitenstaander tussen het weten en het begrijpen, niet te bevatten. Ik denk dat dat ook niet zal komen. Althans, ik ben gestopt met uitleggen, ik bleef bezig zonder enig resultaat. Er is een enkeling in mijn omgeving die er begrip voor toont en het wat beter begrijpt dan de rest. Hij gaat vaak niet mee naar “verplichtingen”. Dan ga ik alleen of met de kinderen. Ik zeg dan wel als ze er naar vragen, dit is teveel voor hem en echt niet zo fijn. Maar this is it. Het is eenzaam.
Ik heb het er met die enkeling over.
Ik wil niet negatief doen, maar heb het zelf ook nog niet uitgedokterd.
Liefs.

Beste S

ja is moeilijk he...... Heel veel mensen in mijn omgeving
begrijpen het niet of vinden het moeilijk om te begrijpen.
Er zijn ook mensen die bijvoorbeeld op de dag zelf opeens vragen komen jullie koffie drinken of op visite
zelfs als je het meerdere malen uitlegd(liever een weekje vooraf dat soort dingen plannen) mijn man houd niet zo van onverwachts of als de planning anders verloopt zijn er maar weinig mensen die dat begrijpen.
OOk begrijpen ze vaak niet wat autisme allemaal inhoudt en dat ze meer rust nodig hebben( ook vaak alleen willen zijn)
Het is inderdaad soms heel moeilijk....

Ik zit ook met mezelf in de knoei. Sta ingeschreven op een wachtlijst voor onderzoek van o.a autisme en ADHD. Dat ik ADHD heb is zo goed als zeker vanwege de onrust en alles tegelijk willen.Zelf kan ik soms wel goed tegen veranderingen maar alleen als ze mijn routine niet verstoren anders wordt ik overprikkeld. Dan krijg ik te horen ´je moet gewoon wat flexibeler worden en niet zo moeilijk doen.´ Of:´Je moet gewoon leren los te laten. Dat is niet zo moeilijk hoor.´Voor mij helaas wel. Niet leuk,want dat doe ik niet expres. Dus ik snap jullie volkomen. Andere keer kom ik er weer op terug.

Herkenbaar. Ik heb door de jaren heen een sociaal leven uitgebouwd buiten hem. Mijn autistische partner en ik gaan vaak samen op vakantie en dat gaat goed. Daarbuiten ga ik alleen op stap met vriendinnen die de situatie kennen en niet oordelen. Anders is niet leefbaar voor mij.

Misschien eens spreken met n therapeute gericht op hechting of ACT geschoolde therapeut

Wat naar dat jij je zo voelt.
Ik denk de enige oplossing is echt om via de huisarts je te laten doorsturen naar een goede psycholoog.
Het kan van alles zijn dingen uit je jeugd,stemmingsstoornis of borderline stoornis(mijn vader heeft dit ook)
een professioneel iemand spreken kan je verder helpen.

Wat naar dat je zo'n leven leidt. Dat zou niemand moeten hoeven, helaas ben je niet de enige. Toch ga ik even belerend (sorry) zeggen dat cocaïne de oplossing niet is. Je weet zelf natuurlijk ook dat dit zeer schadelijk voor je is (lichamelijk maar vooral ook geestelijk) en criminaliteit en milieu vervuiling steunt. Sorry, maar ik moet het even vermelden. Waarom omarm je jezelf niet gewoon en ga je alles accepteren hoe je bent, hoe je je voelt en dat je gewoon oké bent om wie je bent als persoon. Want in wezen ben je echt helemaal oké. Maar alles wat je hebt meegemaakt en wat er in je genen zit maakt je tot wie je nu bent. Wees lief en mild voor jezelf en kijk naar jezelf terug wie je was als kind. Dat is je pure ik. Laat je ego, je 'ikke' los en mensen worden het gelukkigst als ze anderen (nooit ten koste van jezelf) helpen. Niet in materiële zin, maar door jezelf te geven middels een luisterend oor naar anderen. Dat is alles. Je zult zien dat er een wereld voor je open gaat.

Ik heb me de laatste jaren meer verdiept in voeding en mentale problemen. Veel mentale klachten hebben verband met de methylering van de lever. Als daar stofjes ontbreken heb je niet alleen lichamelijke klachten maar ook mentale klachten. Een holistisch arts kan jou misschien bij helpen om te kijken of er misschien tekorten zijn in je lichaam. De reguliere zorg doet slechts aan symptoombestrijding doet maar dan moet je al ernstige klachten hebben die niet meer om te keren zijn voor er een onderzoek gedaan wordt naar bijvoorbeeld een vitamine tekort zoals een b vitamine of vitamine d. Mijn advies is ga eens naar een alternatieve behandelaar( ben er zelf een) heb 30 jaar antidepressiva geslikt en ben medicatie af sinds een jaar. Door mijn voeding te veranderen is het toch gelukt een stabiele chemische balans te creëren in mijn lichaam. Kijk eens op youtube naar webinars van Dr William Walsh en zijn bevindingen over methylering en de hersenen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Succes.

Raymond,

als ik jou vraag moet beantwoorden...
En mijn vraag is wat heb jij gedaan om te leren omgaan met asperger en autisme?

Ik persoonlijk vind dat ik heel veel heb gedaan om rekening te houden met iemand met autisme.
Ik hou rekening dat als mijn man thuiskomt van zijn werk dat ik hem dan even een uurtje rust geef,drukke feestjes gaan we niet af of plekken bezoeken met mensen massa,s ook klussen besteden we meer uit want mijn man is naast zijn baan gewoon in het weekend op. ik ben regelmatig mee geweest naar de psycholoog(om ook dingen te leren)
Maar ik kan niet zeggen dat ik soms niet gefrustreerd was ik had juist weleens het gevoel(of het nou terecht was of onterecht) dat ik de enige was die rekening hield met diegene met autisme.(maar niet andersom)
Ik vind ook dat mensen met autisme(al hebben ze iets) volgens onze psycholoog is dat geen excuus.
Er zijn ook mensen met autisme die doodleuk kunnen zeggen ik heb autisme dus jij moet er maar rekening mee houden.
Ik liep mezelf op een duur voorbij(constant op eieren lopen) altijd rekening houden met mijn man op een duur ben ik ingestort en toen zei ik tegen mijn man dat het of hulp zoeken is of anders dan kon je mij op een duur opvegen.
Dankzij de hulp is er gelukkig heel wat veranderd want anders had ik het niet volgehouden.
Ik begrijp ook goed dat autisme dat je daar niets aan kan doen maar onderschat niet dat het voor partner heel erg moeilijk kan zijn.
Als partner zijnde probeer je continue de balans te houden en dat kost soms heel erg veel energie.

Ik ben het met Leontien eens. Heel veel verhalen hier staat juist dat mensen/vrouwen er al zoveel rekening mee hebben gehouden. Aangepast tot in den treure/veel verantwoording genomen. En dat is heel erg zwaar.
En dat is juist het probleem: degene met ass ziet dat (vaak) niet in, of verwacht maar dat er rekening wordt gehouden met hen. Maar waar is de steun voor de ander? Die is er (vaak) niet.

Ik begrijp dat je je persoonlijk aangevallen voelt Raymond, maar dit is nou eenmaal een forum waarop iedereen zijn verhaal mag delen, ook de partners van mensen met ass. En dit zijn nou eenmaal de dingen waar zij tegenaan lopen.

Wat ideaal zou zijn is wanneer iemand autistisch is deze gewoon een autistische partner moet kiezen dat past beter want dan begrijp je elkaar. T is super zwaar van beide kanten denk ik.

Naar mijn mening heb en doe ik er alles aan om met mijn omgeving n goede harmonie te leven. Alleen heb en kan ik soms gewoon bepaalde dingen niet snappen. Hoe erg ik mijn best er voor doe.

En ook schreef ik dat alles pas is vastgesteld.
Helaas is mijn huwelijk voorbij en ben ik bezig met hulp.
Ik probeer te snappen dat het voor een ander persoon lastig kan zijn, En ik wil ook niet in een slachtofferrol zitten.

Dus ga ik gewoon door met de wetenschap dat ik anders ben en nu weet waarom ik bepaalde dingen doe, die ik doe.
Het enige wat nu rest is dus hulp krijgen waar ik nu op wacht.
En dan kijken we wel weer verder.

Wat een frustrerende situatie voor je zeg! Ik kan het heel goed begrijpen. Financiële stress en ook al zo lang niet op vakantie kunnen. En dan een man die zo te lezen weinig zelfinzicht heeft. En je blijft zo respectvol over hem. Ik vind dat heel knap. De gemiddelde vrouw had hem denk ik wel een schop onder zijn h*l gegeven, maar dat doe jij niet.
Ik hoop dat hij snel in een baan komt die hij leuk vindt en ook behoudt. Of anders hulp zoekt.
Zorg vooral goed voor jezelf, dat is het belangrijkste.

Herkenbaar wel hoor....

Voordat mijn man therapie kreeg(en pas op latere leeftijd de diagnose kreeg) waren er ook vaak problemen.
Mijn man kan bijv slecht grenzen aangeven op het werk(is zeer perfectionistisch) In plaats dan van te communiceren kropt hij het op en wilde dan ander werk zoeken of hij had veel spanningen.
na de therapie heeft die meer geleerd om open en eerlijk te zijn over zijn autisme ook op het werk en zo kan zijn baas ook meer rekening houden met hem.
Het is jammer dat jou man helaas niet inziet dat hij misschien ook een aandeel heeft in de problemen wat betreft werk.
Misschien kan je eens wat dingen opzoeken op internet over bijv autisme en werk(slecht grenzen kunnen aangeven) misschien dat hij ook tegen dat soort zaken aanloopt en slecht kan communiceren op het werk.

Het is inderdaad een proces, bij mij ook. Het is dikwijls heel zwaar. 'Ben aan hem gehecht als aan een huisgenoot' hier hetzelfde....

Wat een verdrietig verhaal. Je bent al die jaren zo tekort gekomen en nu beschadigt hij niet alleen jou, maar ook de kinderen met wat hij zegt en wat hij doet. Hij kan er misschien ‘niets’ aan doen maar jij moet voor jezelf en je kinderen zorgen. Ik hoop dat het je lukt om steun te vinden om hier uit te komen. Sterkte!!!

Alsof ik mijn verhaal lees.... ZO verdrietig. Ik kwam er alleen achter bij mijn man, dat het werkelijk geen onwil was, ook al leek het al die tijd zo. Hij zag het ECHT niet. Pas toen er diagnoses vielen rondom ons in de familie bij kinderen en er gezegd werd dat het erfelijk was, is hij zich meer gaan inlezen. Maar pas tot de diagnose gesteld werd, is hij het gaan zien. Sindsdien is er een rouwproces gestart natuurlijk. Máár... ook een hoopvolle ontwikkeling. We praten opeens veel meer omdat het nu bespreekbaar is.

Dus hij kan zelfs soms wat erkenning geven (mondjesmaat, m,aar toch). En ik voel me onwijs opgelucht. Zo'n gevoel van ik ben dus niet gek. Maar dat gold net zo goed voor hem. Zijn ogen zijn echt geopend somehow. Ik heb het niet kunnen doen, maar ergens is er iets gezegd wat hem bereikte.

Ik merk ook echt dat zijn brein anders is. We hebben de relatietherapeut nodig om elkaar te leren begrijpen en om nieuwe manieren van communiceren aan te leren. (Korter en directer). Dat is al zo helpend. Ik merk dat deze ommeslag me weer een beetje moed geeft, want ik heb al zo vaak gedacht om hem te verlaten! Maar die liefde... die liefde zat er nog. EN nu merk ik dat ik weer gek op hem wordt doordat we meer samen praten en elkaar willen begrijpen. We zijn beide gemotiveerd en hebben ook ingezien dat we niet in gevecht zijn TEGEN ELKAAR, maar tegen dat verrekte ASS. Daar zijn wij beide slachtoffer van. En ook dat bindt enorm samen.

Ik hoop van harte dat jullie ook op dat punt belanden. Maar het is een enorm proces. Het doet ook iets met je als man... sowieso is het beeld van autisme nog zo ouderwets, dat het kan voelen als een belediging of als minderwaardigheid. Ik heb vantevoren al heel vaak herhaald dat ik hem zo niet zie en dat hielp ook. Hij behoud zijn waarde. Hij is nog steeds wie hij is. Alleen met meer richting en duidelijkheid zodat we onszelf en elkaar kunnen redden uit deze neerwaartse spiraal.

Mischien een rotopmerking van mij.
Dit zou een psychiater nooit zeggen.
Maar heb je weleens gedacht aan scheiden?

Els ik kan me wel vinden in jou verhaal.
De gevoelens die je hebt(ook dat je leven niet is gelopen zoals je het graag had gezien) zijn zware en vooral eenzame gevoelens.
Mijn man werkt ook veel is ook veel weg maakt het ook niet altijd makkelijk want heeft daardoor vaak een kort lontje of is overspannen.

Wat ik je vooral mee wil geven is dat die dingen delen met andere mensen helaas is dat soms moeilijk maar mensen die je vertrouwt of mensen die ook een partner hebben met Ass of met een psycholoog te delen.
Dat lucht toch wel een beetje op dat andere mensen ook weten van je situatie en wellicht je een helpende hand kunnen bieden.
Helaas heb ik zelf weinig mensen waar ik mee kan praten vaak wordt het afgekapt of afgedaan met iedereen heeft wel iets.
Ik hoop dat jij wel mensen kent waarmee je kan praten probeer het in ieder geval.
Probeer ontspanning te vinden voor jezelf.... heel erg belangrijk voor mij is dat ook wandelen met mijn hondje.

Praten met mensen die niets van autisme weten gaan je nooit
Begrijpen . Ik herken mezelf volledig in je verhaal en ook mijn hond is mijn redding in alles. En vooral mijn maatje. Bij mijn partner heb ik nooit het gevoel van maatje gehad. Bel de NVA daar zijn mensen die je begrijpen en naar je luisteren. Veel sterkte.

Absoluut herkenbaar. Met mijn man is het zelfs moeilijk om tot een eerlijke bijdrage voor de vaste lasten te komen ...iedere keer hetzelfde rekensommetje. Mijn loon gaat volledig op aan alle kosten, eten en kledij voor de kinderen en hij zit te rekenen wat hij nog kan overhouden. .en nee, hij snapt het niet. ..

Idem hier, elke maand gedoe over de bijdrage voor het huishouden. Het mag allemaal niets kosten. In huis doe ik de meeste klusjes. Appreciatie = nul. De verwarming mag maar op 17 graden staan. Hij doucht zich enkel met koud water. Alles om te besparen. Draagt zijn kleren tot ze van zijn lijf vallen. Als iets stuk is, laat hij dat liever zo. Ik organiseer 99% van uitstapjes, afspraken. Hij heeft een obsessie voor bepaalde onderwerpen en kan daar uren over praten. Heeft een afkeer voor technologie en ziet overal gevaar. Maakt ons angstig.

Beste Bea,
Je klinkt of je aan het einde van je latijn bent met je man en zoon, beide ASS. Het reguleren en voor jezelf opkomen en grenzen stellen is op gegeven moment niet meer goed te doen als het telkens escaleert en zelfs ‘s nachts wakker wordt gemaakt! En als je alleen maar moet geven en compassie tonen zonder dat er iets veranderten je eindeloos moet meebewegen. Je raakt dan gewoon op! Kan het me erg goed voorstellen…
Jijzelf bent nu even aan de beurt wat betreft steun/compassie/aandacht/begrip! Ga naar je huisarts, wees eerlijk in de situatie zoals die is., en kun je daar hopelijk terecht bij de praktijkondersteuner. Of bv bij het wijkteam bij jou in de buurt, het is goed mogelijk dat die spreekuren hebben. Of de ggz in jouw buurt. Zodat je samen met iemand die er voor jou is kunt uitvogelen wat je het beste kunt doen / wilt.
In je eentje blijven tobben in deze situatie is niet te doen, daar wordt een mens gestoord van: 2 autisten, dat is uitputtend. Je hebt Steun nodig!! Veel sterkte gewenst Bea.

Yvon

Dankjewel voor dit lieve bericht en de steun. Dankjewel.

U vraagt advies van mensen met autisme en de mensen die het meest van hen houden: wil je respectvol blijven?

Mijn advies: herpak uzelf. U gaat flink tekeer, dat kan erg schadelijk zijn - specifiek bij iemand met ASS. Uw man reageert misschien niet zoals u verwacht, hij krijgt er waarschijnlijk wel vanalles van mee.

Tip twee: schakel hulp in. Uw man is blijkbaar afhankelijk van u en u kunt niet de juiste zorg bieden. Dat is onwenselijk, voor u beiden. U kunt bijvoorbeeld praten met een huisarts of een wijkteam, het liefst met iemand die ook iets over autisme weet.

Als je zelf last hebt van ASS, weet dan dat er geen enkel excuus is voor iemand om je zonder respect of liefde te behandelen. Als het toch gebeurt, praat daar dan met iemand over. Je kunt bijvoorbeeld bellen naar mind korrelatie op 0900-1450 op doordeweekse dagen van 9:00 tot 21:00 - mailen en chatten kan ook

Jouw verhaal is erg herkenbaar, helaas. Mijn man is gediagnostiseerd op aspergersyndroom. Maar hij is blind voor zijn autisme, zoals onze huisarts zei. Hij wil er niks van weten( de hele wereld is gek, en hij is de enige normale persoon, in zijn ogen, en het zijn ook zijn eigen woorden). Ik doe alles, zorg al jaren voor onze 2 kinderen, financiën, huishouden enz . Hij werkt wel, maar hij schuift s'avonds gewoon aan tafel, ofdat hij bij zijn moeder aanschuift. Hoi word er gezegd, en dat is alles. Geen vragen van " hoe was jullie dag" of "druk gehad", dat kun je vergeten. Mijn verjaardag word al jaren niet gevierd ( te veel gedoe, voor hem, zegt hij zelf). Nooit een bloemetje, compliment of iets leuks. En als ik er over wil praten, dan krijg ik een heel leuk cadeautje, woede, woede en nog eens woede. Ik twijfel of ik met narcisme te maken heb.Ook iemand met autisme kan narcisme hebben natuurlijk. Ik vind al deze verhalen schrijnend, ik begrijp dat iemand met autisme er niet om gevraagd heeft . Maar als de wil ontbreekt, om er samen uit te komen, dan kun je beter scheiden. Ik ben hier nu mee bezig, om hier uit te komen. Mijn leven is meer waard, dan nooit geen liefde meer te ontvangen. Liefde gehoord tot 1 van onze eerste levensbehoeften, krijg je dat niet, dan loert ziekte ook om de hoek. Denk aub aan jezelf, hij kan niet datgene geven, waar jij zo naar verlangt. En mijn man is niet bereid om samen therapie te volgen. Nu ben ik zelf in therapie gegaan, en ik word sterker, en hierdoor zie ik nu, dat ik iemand verdien, die in goede en slechte tijden met mij door het vuur gaat. Als praten over mijn verjaardag al niet lukt,en woede ontketend. Dan lukt iets anders( wat nog zwaarder is), helemaal niet..Ik heb 2 x kanker gehad, en ik moest niet zeuren, ik zat alleen in het ziekenhuis en kreeg de diagnose. En thuis moest ik mijn mond houden. Autisme of niet, respekt is toch voor iedereen aan te leren. Heel veel liefs en goeds toegewenst. En denk aub aan jezelf.

Yvonne, wat een schrijnend verhaal, klinkt alsof je jezelf aardig wat jaren verwaarloosd hebt. Ongelofelijk eigenlijk hoe je man zich gedraagt en niet eens meer vraagt hoe het gaat, zomaar aanschuift etc. Ik vind niet dat autisme daar een excuus voor is. Dat is gewoon lomp gedrag inderdaad richting narcisme.
Ik zou snel voor jezelf kiezen, want je gaat eraan onderdoor zo liefdeloos en wat je zegt niet goed voor je gezondheid.
En de eerste schrijfster mevrouw u heeft gelijk hoor u mag best uw hart eens luchten en ik vind u niet perse onrespectvol zoals mevrouw Mara beweert. U zegt het gewoon zoals het is, ieder verhaal mag er zijn!

Wat een herkenbare verhalen...
Na meer dan 32 jaar samen ben ik echt op.

Mijn man en ik zijn een goeie NV... laat ons een project samen doen en succes gegarandeerd. Maar al de rest ontbreekt : emotionele verbinding, zorgzaamheid, intimiteit...
Hij doet wat hij belangrijk vindt en alleen zijn manier is de juiste. Als ik iets vraag zegt hij altijd ja, maar hij houdt zich nooit aan gemaakte afspraken.
Hij denkt dat hij thuis op hotel is met all-in hotelservice. Dat vindt hij zelfs grappig !
Zijn stemming kan soms vanuit het niets omslaan en heel dreigend worden. Lange tijd heb ik gedacht dat ik dan iets verkeerds had gezegd of gedaan, maar het zit 'gewoon' in hem.
We hebben geen kinderen. Hij had er willen 'maken', maar het zouden mijn kinderen zijn en in moest maar zorgen dat ze groot geraakten. Ik vond dat kinderen beter verdienden, dus kwamen er geen...
Door omstandigheden wonen we in een huis dat ik van mijn familie heb geërfd. Mijn huis, dus hij betaalt niets... hij heeft een meer dan bovengemiddeld inkomen, maar naast internet, gas en elektriciteit 'kan' hij niets betalen. Hypotheek, verzekeringen, boodschappen, taxen... allemaal voor mij.
Geen geld voor fijne uitjes en vakanties vindt hij te duur... behalve als er vrienden mee gaan... dan kan het niet duur en luxueus genoeg zijn.
2x kanker... altijd alleen naar de scans, de chemo, de controle... het voelde zo eenzaam.

Maar loslaten is zo moeilijk... ik ben bang voor hoe hij zal reageren... de woede, de agressie, de dreiging... maar ik ben ook bang dat hij het alleen niet redt of zichzelf iets zou aandoen.

Ik dacht dat ik alleen hiermee worstelde... blijkbaar niet dus...

Liefs
I

Hoi Jesper,
Wat geweldig dat je een fijne partner hebt getroffen! Wel echt jammer die reactie over haar van je ouders. Vind het zelfs een beetje onaardig, misschien niet zo (bot) bedoeld door hen, maar wel een wat gevoelloze reactie zo komt het op mij over. Ik kreeg onmiddellijk het idee dat het een tamelijk autistische reactie van hen was! Met andere woorden zou het best zo kunnen zijn dat 1 van hen (of allebei) zelf autistische trekken/autisme heeft , want jij bent het naar eigen zeggen ook en autisme komt gewoon niemand aanwaaien: het is erfelijk en komt dus ergens voort uit de familie. Gewoon buffelen, doorgaan en je niet aanstellen met ingewikkelde dingen zoals je niet laten leiden door gevoelens komt neer op het leren onderdrukken van gevoelens, niet op het leren omgaan met gevoelens. Als je zo bent opgevoed dan kan ik me voorstellen dat je emotioneel bent afgestompt. In mijn opvoeding werd mij ook geleerd zo min mogelijk gevoelens te tonen (maar ik had ze wel! was alleen moeilijk ermee in contact te komen), en ben een traject/therapie van zelfinzicht/ zelfontdekking vol gevoelsleven ingegaan en moest het leren om ermee in contact te komen. Wat een rijkdom in het leven dat geleerd te hebben! Zoiets wens ik jou ook toe… Je ouders zullen sowieso hun uiterste best, naar kunnen, gedaan hebben in hun opvoeding van jou. Rest mij nog jou veel succes en geluk toe te wensen!

Yvon

Ik herken heel erg veel in jou verhaal.
Ik ben ook hooggevoelig en niet echt een makkelijke jeugd gehad.

Ik ben inmiddels getrouwd met mijn man met Asperger
(niet altijd makkelijk) ook mijn kinderwens laten varen.
Soms vind ik het moeilijk dan zie ik mensen met kinderen en in de ideale wereld had ik dat ook gewild maar nu denk ik. Het is de juiste keuze geweest.
Met kinderen(en dit weet ik zeker) was er een hoop stress bijgekomen en ik denk dat er veel terecht was gekomen op mijn schouders. Blijkbaar is dit mijn pad in het leven en kinderen passen daar niet in.
Ik wil ook geen kinderen nemen en er later achter komen dat het totaal niet werkt. Ik heb de beslissing heel bewust genomen daarom heb ik daar nu ook vrede mee.
Ik herken je gevoelens je bent niet de enige!
vind het knap dat je het besluit hebt genomen daar is zelfreflectie ook voor nodig!
Sterkte met alles

Dankjewel voor je reactie! Heel fijn om te lezen.
En wat een moeilijke beslissing voor jou ook.
Denk dat we een vermoeiende situatie hebben voorkomen. Je hoort vaak dat de (een van de) kinderen het ook krijgt wat weer extra stress geeft.
Maar blijft soms hartstikke lastig om niet dat ideaal plaatje te hebben!
Heel veel sterkte en liefs ❤️

Goede beslissing. Je mag trots zijn op jezelf want het zal niet gemakkelijk geweest zijn. Je hebt enorm veel problemen vermeden.

Een moeilijke maar toch de beste beslissing. Mijn man en ik zijn 20 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Ikzelf ben intussen emotioneel uitgeput, alleen de kinderen houden mij recht. Ik heb nu duidelijk met mijn man afgesproken dat we apart gaan wonen, ik trek het gewoon niet meer, het was dit of scheiden. Mijn man heeft dan toch voor het apart wonen gekozen. Hij komt vaak op bezoek en de kinderen zien het niet als een scheiding. Hun papa heeft gewoon wat meer ruimte nodig. Voor ons werkt dit prima.

Dag Linda, jouw verhaal klinkt me zo herkenbaar.Ik ( overgevoelig) probeer al 3 jaar te relateren met een toffe gast met het asperger, heel verstandig,heel ondernemend, een mega goede muzikant en fantastische klimmer!Zo perfect! Maar hier zit ik dan weer, alleen, in mijn mooie jurk voor me uit te staren, flink te zijn.Mijn tranen in te slikken.Een sterke onafhankelijke vrouw te wezen.Ik ben nu 39, heb mijn droom om nog een kind te krijgen opgeborgen in de kast.In het begin van de relatie twijfelde hij, maar nu weet hij het zeker: hij wilt geen kind.De relatie was in het begin als poezie en ik besloot dan maar ten volle voor de relatie te gaan zonder kinderen.3 jaar later is de poezie zoek inclusief mezelf en ben Ik niet gelukkig .Ik voel me heel vaak alleen en niet echt geliefd .Niemand gelooft me ook,met zo n fantastisch lief. Telkens opnieuw probeer ik er in te geloven in hem ,in ons. Goed dat jij de koe bij de horens hebt genomen en vooruit bent gegaan.Ik wacht nog steeds op een hand die me uit de drek trekt en die wrsch nooit zal komen....groetjes

Dag Loez,
Ik heb geen behoefte om mijn verhaal hier te delen, maar heb wel vaak nood aan een babbel met iemand in wiens verhaal ik me herken. Zin om contact op te nemen met elkaar?
Liefs, Ann

Dag Ann, bedankt voor jouw berichtje, ik heb al tot 2 maal toe gereageerd en mijn tel en mail in mijn reactie toegevoegd maar blijkb worden deze niet gepubliceerd! Je mag me zeker eens contacteren maar weet niet hoe.
Ik heb ondertussen de relatie beëndigd want ik kon niet blijven smeken om verbinding en liefde.Ik voel me opgelucht.Groetjes

Hoi Loez,

We hebben onze regelgeving kortgeleden aangepast. Voorheen verwijderden we de prive gegevens zoals email adressen en telefoonnummers. Nu laten we ze een aantal weken staan. Daarna verwijderen we ze alsnog, om misbruik te voorkomen.

Vriendelijke groet

Even een aanvulling: hij schuift de verantwoordelijkheid ook nog wel wat in mijn schoenen, nl dat ik had moeten zeggen dat hij zich had moeten wassen. Ik gaf toe dat ik mss wel altijd subtiel was, en dat ik het expliciet had moeten zeggen. Maar ik heb ook wel eens zo eens en dan expliciet geweest, soms ook gezegd van "hé je stinkt, doe deo op aub" of "kleed u om"

Die van de Tele-onthaal zei trouwens ook dat hij momenteel moedeloos is, moe door mijn gedrag en ik moe door zijn gedrag, dat ik daarom nu niets moet forceren of zo. Gewoon mijn problemen aanpakken en ondertussen vriendelijk blijven doen, en niet "zagen", ... hoe moeilijk het ook is.

Ja, sorry, ik weet het, enorm complex!!!

Wat een last ligt er op jouw schouders!

Zelf heb ik ASS (ook hoogfunctionerend) en mijn vriend ook. Wat voor ons heel belangrijk is is om overprikkeling te voorkomen. Wij weten wat ons veel energie kost en proberen dit zo goed mogelijk te plannen zodat we energie over houden om het huishouden en andere zaken te regelen. Krijgt je man hulp bij zijn autisme? Misschien is het goed om eens te kijken naar begeleiding zodat hij weet waar hij overprikkeld van raakt en dit beter kan voorkomen. Bij mij vraagt sociale activiteiten veel. Bijvoorbeeld verjaardagen. Ik plan in een weekend van een verjaardag geen andere sociale dingen omdat ik weet dat het me dan te veel gaat kosten en ik daarna inderdaad overprikkeld op de bank lig. 1 verjaardag, even van bijkomen en de volgende dag ben ik er weer.

Wat bij mij (en mijn vriend) ook heel goed werkt is een vast ritme en routine. We hebben ieder onze eigen taken en doen die heel zorgvuldig en trouw. Zo wast mijn vriend elke avond af en kook ik altijd. Mijn vriend doet NIKS spontaan in het huishouden (en uberhaupt). Ik moet het altijd aan hem vragen, maar dan doet hij het wel. Heeft jouw man dat ook? Hier duidelijke afspraken over maken (waarin de W-vragen beantwoord zijn; wie, wat, wanneer, hoe, waarom) kan hierin mogelijk helpen. Bijv; elke donderdagavond om 20:00u zet je de kliko aan de straat.

Ik vind het bijvoorbeeld echt niet erg om een keer het afwassen van mijn vriend over te nemen, maar ik moet het wel optijd weten. Als hij het aan mij vraagt op het moment dat het moet gebeuren kost het mij veel energie om te schakelen. Echter als een aantal uur van te voren al weet dat hij in de avond de af was niet kan doen en ik het dus moet doen is het geen probleem en kost het mij geen energie.

Wat betreft het praten: het klinkt mij een beetje alsof jij het prikkelfilter voor je man bent. Het is voor ons soms heel fijn om met iemand te kunnen praten die de wereld een stukje beter begrijpt dan dat wij de wereld soms begrijpen. Het kan helpen om duidelijk aan te geven dat je met liefde wil luisteren naar hem, maar dat het jou energie en tijd kost om dit te doen. Spreek dan af dat als hij het ergens over wil hebben hij dat aangeeft bij jou en dat je dan met hem een tijd afspreekt waarop je rustig naar hem kan luisteren. Spreek dan ook meteen af hoe lang je dit kan doen, 10 minuten, 30 minuten.

Hopelijk heb je hier iets aan! Het is veel uit eigen ervaring, maar elke situatie en elk persoon met ASS is natuurlijk verschillend. Vooral open met elkaar erover kunnen praten is enorm belangrijk. Verder; rust, ritme en regelmaat.

Sterkte!

Beste,
Alle begrip en herkenning!
Wij wonen ook in het Gentse. Onze dochter van 23 met lichte vorm ASS woont nog bij ons thuis. Zij wil ook graag mensen van haar leeftijd leren kennen maar dit verloopt idd. ook moeizaam. Kunnen onze dochters msshn eens afspreken? Wie weet klikt het wel...
Graag een seintje! Met dank,

Ik ben ook mama van een jongvolwassene uit de regio Gent met een dochter met ASS en normaal begaafd die op zoek is naar vriendschappen. Hier is zeker interesse om in contact te komen. Laat gerust een boodschap.

Hey Jo, ik ben geen ouder maar wel een jongvolwassene met autisme die op zoek is naar vrienden die op dezelfde lijn zitten. Ikzelf heb ook moeite met het maken van nieuwe vrienden. Ik ben onlangs alleen gaan wonen en ervaar dit ook als niet evident. Ik ben van Eeklo, dit is dus niet zo ver. Laat maar weten moest je dochter interesse hebben om elkaar eens te ontmoeten. Groetjes, Lena

Zorgen dat je toch duidelijke grenzen aangeeft(je hoeft niet alles te accepteren) en ik heb zelf ook gelukkig echt een eigen leven met fijne mensen om me heen.
Ga vaak wandelen met mijn hondje en doe dingen die ik echt leuk vind daar krijg je weer energie van.
Het lijkt me erg ongezellig als de 1 boven leeft en de ander beneden is er geen middenweg te vinden daarin?
dat hij bijvoorbeeld een paar uurtjes even lekker alleen is en daarna gewoon iets leuks doen?

Mijn man is ook erg dwingend, is niet graag alleen, gaat niet graag mee op stap ...ik ben op het punt dat ik de deur achter mij dichttrek en alleen op stap ga, los van de ruzies achteraf. Heb ook nog een leven. .en weet je wat, mijn man begint er aan te wennen...

Ik doe ook zoveel mogelijk mijn eigen ding. Als ik op hem moet wachten om samen leuke dingen te doen, is mijn leven sneller voorbij dan dat er wat gebeurt
...

10 daagse Vipasana meditatie in Dilzen Stokkem! Best zwaar maar het beste dat me ooit overkomen is in mijn leven. Helpt om de zaken klaar te zien en bevrijdt je van je gevangenis gevoel.
Beslist een aanrader

Ja! Vipassana is great!