Ongewenst kinderloos - Lotgenotenverhalen

Mijn verhaal zal vast een tikkeltje anders zijn dan het gros van de verhalen hier. Ik ben ook ongewenst kinderloos, niet omdat ik geen partner heb die onvruchtbaar is, maar omdat ik simpelweg geen enkele partner heb.

Ik heb sinds jaar en dag geprobeerd relaties te doen lukken, vaak lag het niet eens aan mij en soms ook wel, maar in alle gevallen degene en ik gingen dus uit elkaar en er kwam niets van tot stand.

Ik ben een man en nu 45 (dichterbij de 46) en ik ben bang om eenzaam mijn oude dagen te moeten verslijten. Professionele beroepsmensen zoals mijn therapeute vertellen mij dan dat ik altijd hulp kan krijgen van beroepslui zoals therapeuten, zorgpersoneel, thuishulpjes en wat al nog meer om mij te verzorgen. Maar dat is helemaal niet te vergelijken met een eigen kind. Iemand van eigen vlees en bloed waar je trots op bent en vol liefde aankijkt, je erfensis die je op de wereld achterlaat. Iemand met je DNA, je karaktertrekjes, die je in de meeste gevallen onvoorwaardelijk zal liefhebben en steunen en vertrouwen.

Kortom, helemaal niet te vergelijken met een random professioneel die op een dag weg kan zijn door onstag, verhuizing, of wet ik veel wat. Die dan zomaar vervangen wordt.

Ik heb in het verleden uit wanhoop zelfs escortdames erbij betrokken in mijn zoektocht en hen geld aangeboden om mijn kind te verwekken. Er zijn een paar geweest die wel akkoord gingen, om mij vervolgens te duperen door ineens met de noorderzon te vertrekken na met mij een aantal keer de daad te hebben gepleegd.

Ik heb als woningeigenaar gratis woonruimte, kost en inwoning, aangeboden aan meisjes die deze dienst voor mij willen doen. Ook daar is helemaal niets van tot stand gekomen.

Kijk, ook al krijg ik nu wél een kind, zal het leeftijdsverschil ong. 46 jaar bedragen. Wat wil zeggen dat de kans aanwezig is dat ik mijn kind nooit oud of zelfs van middelbaare leeftijd zal zien worden. Want dan ben ik ergens in de 80 of 90.

Dit alles maakt mij ontzettend depri. En heeft mijn kijk op het leven geruïneerd. Ik zie vreugdevolle koppels om mij heen, die lachend overal met hun kind of baby lopen, staan, spelen etc. Die hun kind knuffelen en aaien. Ik zie mijzelf dan als een soort mislukking en hun acties als een soort gepronk. Ik ben deels jaloers deels gefrustreerd deels onzeker.

Want wij als mensen zijn tenslotte ook maar beesten. En voortplanting is onderdeel van het leven van een dier. Ik krijg het gevoel dat wij als mensen het te complex maken en er te moeilijk over doen. Want wie kinderen wil moet die ook gewoon kunnen krijgen. Als blijkt dat degene ongeschikt is, dan hebben we tenslotte vadertje staat en kinderzorg om het kind uit huis te halen.

Maar eenieder moet op zijn minst die kans eerst krijgen. Dat is mijn take on things.

Is er uberhaupt een dienst of bedrijf of instelling in onze huidige maatschappij, waar je terecht kan om je kinderwens te realiseren? En dan met name voor degenenen bedoeld die géén partner hebben.

Alvast bedankt voor het lezen,

Daar is dan het moment waarvan we wisten dat het zou komen, mijn jongere zusje krijgt een kind. Altijd was ik de vrijbuiter, en zij was degene die al sinds de middelbare school een relatie had, huis kocht en samen was. Het ideale plaatje naar de voorkant. Ik was dat niet, ik ging op reis. Had meerdere (langere) relaties, maar wou nooit kinderen, heb een hele stabiele relatie verbroken omdat ik het hem wel gunde en ben nu eind 30. Een paar jaar geleden ging ik samenwonen met mijn huidige vriend en kwam toch dat gevoel van ik mis iets, ik wil iets van mezelf. We leven ons leven, reizenveel maar het is niet genoeg. Daarbij kwam ook het schuldgevoel, het mezelf alles kwalijk nemen. Want waarom ben ik dan niet bij me ex gebleven dan was het leven veel makkelijker. Maar dat terzijde. Nu is dat er al even maar lukt het niet, is dat dan een straf want tja ik wou het immers niet. Iedereen kent mij als degene die geen kinderen wou. Maar nu opeens wel, een gesprek daarover voeren is dan ook lastig. Veel vrienden hebben nu kinderen en dat vind ik leuk voor ze maar vriendschappen veranderen. Nu mijn zusje mij deze week vertelde zwanger te zijn. Knapte er iets, door het niet met mensen te kunnen bespreken, loop ik over en weet ik niet meer wat er mee te doen. Ik voel me echt een slecht persoon, hoezo kan ik niet blij zijn voor hun? Uiteraard wel aan de voorkant, maar van binnen en thuis kan ik alleen maar huilen en spijt hebben van wat ik heb laten liggen, wat nu niet lukt, het voelt als falen en niet compleet zijn.

Afgelopen vrijdag kreeg een van mijn beste vriendinnen een kindje. Vanaf het moment dat zij vertelde zwanger te zijn was ik blij voor haar, maar mij greep het aan. Ben bijna 40, heb een fijne vriend, fijne vriendinnen maar toch het gevoel van eenzaamheid. Angst om eenzaam oud te worden ervoer ik ineens heel sterk. Ook belandde ik in een rouwproces waar ik nog in zit. Ook ik had graag een eigen gezin ontvangen en met hen de bijzondere band willen ervaren. Ik merk dat de omgeving deze worsteling vaak niet begrijpt wanneer zij zelf kinderen hebben ontvangen. Ook in de kerk is hier weinig aandacht voor.

Hai, ik ben Tiele en ik ben transgender (geboren als meisje, nu een man)

Op mijn 24ste heeft mijn genderteam me sterk geadviseerd om mijn baarmoeder te laten verwijderen, omdat ze niet wisten wat het effect van testosteron was op dat orgaan.
Destijds moest je ook volgens de Nederlandse wetgeving gesteriliseerd zijn, voordat je je geslacht kon veranderen op je ID en paspoort.

Ik wilde zo graag wettelijk mijn geslacht laten veranderen en voelde toch niet zoveel affectie met mijn baarmoeder, dat ik toegezegd heb op de operatie. Verder heb ik er geen gesprekken over gevoerd met mijn genderteam.

Nu ik 34 ben, daalt mijn onvruchtbaarheid soms op mij neer.
Sowieso had ik geen vaginale bevalling willen doen. Daar zou ik te veel ongemakkelijkheid van ervaren, denk ik. Ik ben een man en voelde veel verdriet en boosheid van het feit dat ik een vagina had.

Toch... een klein kindje om voor te zorgen en het op te zien groeien. Ik zal dat nooit hebben. Dat doet me soms erg veel verdriet. Vooral als ik alleen ben en mooie muziek luister, komt dit verdriet weer bij me naar boven.

Aan de andere kant hou ik veel van mijn zelfstandige leven. Soms zie ik ouders overprikkeld en doodmoe lopen of zeulen met een wagen waarin een kind boos is of aan het huilen is. Dan denk ik 'pfoe, daar ben ik aan ontsnapt'.
Maar soms zie ik iemand fietsen met achterop een babbelende kleuter. Dan voel ik mijn kinderwens weer.

Herkent iemand deze dualiteit in zichzelf? Blij met je rustige leven, maar toch soms nog die kinderwens?

2 jaar hebben we traject gelopen, om te horen dat mijn partner onvruchtbaar is, maar ik helemaal kerngezond ben. Ook medisch kunnen ze ons niet verder helpen, dus stopt het hier. Dat ik een kinf zou kunnen dragen, maar mijn partner geen kans maakt is een enorme struggle. Ik heb in het begin gedachten gehad om het alleen te doen, soms nog. Maar ik heb zoveel aan hem, hij is exact wat ik nodig heb, en dat wil ik niet als vanzelfsprekend beschouwen. Onze relatie zit heel goed en ook dat kan niet iedereen zeggen. Ik ben in rouw, ik zoek manieren om hiermee om te gaan. Er is een deur gesloten, maar kan de andere kamer nog niet binnen gaan...