Deel je verhaal
-
Ik kijk terug op 4 jaar midlifecrisis/overgang.. (Verhaal 21)
Ik kijk terug op 4 jaar midlifecrisis/overgang..
M'n relatie van 28 jaar gestopt..bij vriendin zolder...20 keer geprobeerd ex..maar steeds vluchten ik weer...heen en weer van realiteit die ik niet handelen kon naar een andere man die lieve woordjes en aandacht gaf...
M'n ex zegt al jaren dat er wat mis was met me...maar ik luisterde niet.. kreeg wel hormoonkuren,lucrin en tabletten etc maar dat heeft de schommelingen alleen maar erger gemaakt achteraf....en nu ligt M'n gezin uit elkaar...snappen M'n Kids en familie me totaal niet meer...heb echt veel spijt van alles ...en hoe kon ik...ex wilt gelukkig nog wel met me praten en contact opbouwen...maar als ik dat doe verbreken M'n kinderen t contact met me...ze hebben veel moeten doorstaan in die jaren...zit nu onder tattoos,ben gaan roken,helemaal doorgedraaid....
Heb 4 keer M'n baan opgezegd..gelukkig kan ik er wel blijven ...maar serieus wat heb ik allemaal gedaan?!?!?!
Pas nu dat ik me ben gaan verdiepen in overgang en tot rust kom en niet meer.vlucht zinkt t in...pfffffffAnoniem> 2 jaar geleden -
Vandaag mijn partner het huis uit gegooid (Verhaal 20)
Ik heb vandaag mijn partner (nu dus ex) het huis uit gegooid. We waren 13 jaar samen en hebben 3 kinderen opgevoed (parttime samengesteld gezin). Ik heb ontdekt dat hij een affaire heeft, al minimaal een half jaar. Ondertussen had hij sex met mij, gingen we weekendjes weg en maakten we toekomstplannen. Zoals dat gaat, heb ik me door een web van leugens en bedrog moeten worstelen om "de waarheid" boven tafel te krijgen. Wat een slappe zak! Het hele verhaal is textbook MLC. Wat een gênant cliché. Hij is verliefd geworden op een contactpersoon bij zijn belangrijkste opdrachtgever (!) die zijn ego streelt. Hij gooit dus niet alleen zijn gezin onder de bus, hij zet ook nog zijn zakelijke belangen op het spel. Ik ben in 1 klap over hem heen. Met zo iemand wil ik niks te maken hebben. Ik worstel al 1,5 jaar met longcovid maar dat maakt voor hem geen enkel verschil. Wat een geluk dat ik nooit met hem ben getrouwd en dat ik op eigen benen kan staan.Zara> 2 jaar geleden -
10 jaar in de overlevingsstand (Verhaal 19)
Vandaag, 30 juni, 10 jaar geleden, reed hij weg. Zijn auto vol met koffers, tassen en vuilniszakken. Rupsje nooit genoeg wist niet eens dat ie zoveel had....
Het gemak waarmee hij wegreed, lachend in zijn auto, op weg naar zijn huisje.
De bom was gedropt in december 2012 en na een hele heftige tijd thuis, maar voor de buitenwereld opgevoerd toneelstuk, uiteindelijk 30 juni vertrokken.
Die zaterdag, de 29e, hadden we nog overdag een feest van kennissen. S avonds het feest van vrienden die 25 jaar getrouwd waren en die zondag de 30e, de verjaardag van een nichtje, waar we met de hele familie waren. Het hele weekend feest, voor hem dan. Lachen, gieren, brullen, zuipen...
Toen mijn moeder aan het eind van de middag vroeg, wanneer ie zou vertrekken , zei ik: " straks, na het eten"...
Eten?! Ik stikte bijna van de spanning.
Ze schrok ervan, mijn zussen ook, huilen...
Wij naar huis.. eten... en koffers pakken.
Eten deed ie wel, maar bleef zitten.
19.00, 20.00, 21.00...
Ik zei, kom op, nu ga we inpakken, je moet gaan, jij wilt hier toch weg?!.. hij huilde... die verschrikkelijke verwarring...
Net als toen hij huilde toen we een mediator in gingen schakelen voor de scheiding, dat was de bedoeling niet na 23 jaar.
Dikke tranen bij het afscheid, hij wilde dit niet...Lachend reed ie even later voorbij, waarschijnlijk zijn vriendin aan de telefoon.
Het gemak waarmee hij wegreed, ons achterlatend, mij en onze zoons van 20 en 17.
Rust, geen gelieg meer, geen intimidatie, geen sneren meer. Met hem was niks aan de hand, het lag aan mij... psycholoog, relatietherapeut, dat zijn geitewollensokkenfreaks, daar ging hij 1x heen , voor mij, maar verder ging het heel goed met hem, niks aan de hand...
Toen uiteindelijk de envelop op de mat viel met de echtscheidingspapieren, in november, ben ik pas echt ingestort. Kreeg antidepressiva, oxazepam én een slaappil. Viel nog meer af door de stress. Burn- out, was op!
En hij, reed letterlijk het hele land door om spulletjes op te halen via marktplaats. Iedere dag met zijn blije kop op Facebook.
Kocht de ene tv na de andere, bootje, lekker op vakantie, zó blij...met spullen, maar naar de jongens keek ie niet om. Druk met concerten, festivals, feestjes, uit eten, alle kermissen af... ziek gewoon. En zijn vriendin natuurlijk... maar ja, die was nog getrouwd...
Dus dat was nog een beetje lastig..
10 jaar verder...
10 jaar in de overlevingsstand
Inmiddels wel weer getrouwd en helaas kwam ook deze man in een MLC...
Vergeleken met de crisis van man 1, noemde ik dit maar penopauze ipv MLC.
Door de ervaring met mijn ex- man, de gesprekken met huisarts, psychologen en de website Midlifecrisisweb, wist ik wat ik zou kunnen doen om de mogelijke járen, door te komen...
Veels te hoge bloeddruk, een hoop ergernis, irritatie , moedeloosheid...
Borstkanker gekregen in die periode.
Operatie, bestralingen... hoe eenzaam ben je dan, als je man, in dat hele jaar ( niet in die periode, maar het héle jaar) maar 2x aan jou vraagt, hoe het met jou gaat...
Heeft ruim 3 jaar geduurd, toen dacht ik, je landt weer een beetje op Aarde...
Hij heeft 3 jaar lang in een roes geleefd, met verschillende maskers, wát een aandacht had die man nodig. Kind nummer 3 in huis, vreselijk...en wat een geld heeft dat ook gekost, kopen kopen, hebben, hebben...flutspul...
De statistieken zeggen 1 op de 4...
Ik heb er 2 uit 2 meegemaakt... ik gun dit niemand.
10 jaar lang gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een herinnering heb.
Ik mag van de huisarts oxazepam achter de hand houden en gebruiken als ik het een dag of nacht niet meer kan handelen, zo fijn als je gedachten even stilstaan.
En mijn jongens zijn kanjers!! Pa heeft zo n 5 x per jaar tijd voor ze...ik ben blij dat ik ze thuis had/ heb, nog steeds...ze kunnen de deur niet uit, geen huizen...neemt niet weg dat ik de verantwoordelijkheid zwaar vond, thuis, tijdens hun studie, bij nacht en ontij op stap, met de auto op pad/ ongevallen, ik draaide overal alleen voor op en het lijkt of pa zijn vaderrol totaal vergeten is.
Beleefdheidsbezoekjes...
Ik wens iedereen die als partner, kind of in welke hoedanigheid ook, te maken krijgt met een MLC- er, heel veel sterkte, kracht en wijsheid en van mij een warme welgemeende knuffel
Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Er zijn zinnen in mijn verhaal veranderd, heel vreemd... zo heb ik het niet geschreven, niet leuk om het zó te lezen, het is al moeilijk genoeg...
Anoniem> 2 jaar geleden
-
Mijn vrouw heeft een midlife-crisis (Verhaal 13)
Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 10 jaar samen. Tot een paar jaar geleden hadden we een fijne relatie, vol met liefde, warmte, en respect. We gedroegen ons nog steeds vaak als verliefde tieners.
Ze gaf toen ook behoorlijk wisselende signalen naar mij en over onze relatie. En ze trok veel op met een vriend.. Eerst gaf ze nog aan dat ze alleen vriendschap voor hem voelde.
Ik heb haar mobiel toen gecheckt en daarin stonden sms'jes van mijn vrouw met onze vriend waarin ze elkaar de liefde verklaarden. Toen ik haar hiermee confronteerde, toen gaf ze aan dat ze met hem verder wilde.
Haar omgeving en onze omgeving konden er niets van begrijpen en konden het niet geloven. In hun beleving waren wij gelukkig met elkaar.
Toen volgde een periode van het ene moment spijt en weer liefdevol naar mij zijn en met mij samen willen zijn en blijven, en het andere moment twijfels hebben, liefdeloos naar mij zijn en geen toekomst voor ons zien. We hebben ook veel samen gepraat en gehuild.
En zo ging het aantal keer op en neer. Het ene moment ontzettend liefdevol en verliefd naar mij, en het andere moment gaf ze aan dat ze niets meer voor me voelde.
Inmiddels woont mijn vrouw op zichzelf, ontkent dat ze een midlife crisis heeft, en het contact met haar omgeving is vrijwel geheel verbroken. Haar omgeving, familie en sociale netwerk kennen haar niet meer terug. Ze is veranderd van een liefdevolle vrouw in een zelfdestructieve vrouw.Anoniem> 2 jaar geleden-
Je verhaal lijkt veel op mijn eigen verhaal behalve voor de vriend deel. Is wel een beetje eng ik voel me wel zoals je vrouw. Ik herken mezelf ook niet meer.
Anoniem> 2 jaar geleden -
Ik herken het. Zo ging het bij mij ook, een liefdevolle waardevolle relatie ineens niet meer op waarde kunnen inschatten. Ik werd verliefd op een ander waarvan ik dacht dat die beter bij mij paste. En dus mijn oude relatie bruut beëindigd zonder nog enige rekening te houden met mijn inmiddels dus ex-vriend. Ik denk dat het midlife crisis is geweest. Achteraf denk ik: had ik maar mij afgezonderd van de wereld en het kunnen laten uitrazen, het is zo'n destructieve kracht. Hopelijk kun je het n je vinden om nog een plek voor haar in je hart te houden en een weg terugvinden. Succes en sterkte.
Ilse> 2 jaar geleden -
Hoi, ik zit er op dit moment, midden in, het is al verbeterd, maar toch nog opzoek naar mezelf, ik ben blij dat het nu tijdens de Corona periode gebeurd, want zoals uw vrouw zou ik het anders ook ervaren denk ik ! nu ben ik een volledig andere weg verdwaald geraakt! Ik heb geen idee hoe lang dit verder kan, maar hoop toch een beetje dat mijn gezin dit zak overleven! Das al een goed begin dat ik zo denk 🤔
Anoniem> 2 jaar geleden -
Hey,
Wat jij hier meemaak , maak ik net het zelfde mee. na 19 jaar samen zijn en 9 jaren getrouwd zijn we nu gescheiden. het is ook allemaal begonnen met te bellen naar een ¨jeugdvriend¨en nu wil ze ook met hem verder . maar bij haar zit hij in haar hoofd en niet in haar hart. ze wil weten of er gevoelens zijn van zijn kant.
ook gaf ik aan dat ze in een midlifecrisis zit en nog eens in een menopauze? ze woond nu ook al 10 maanden alleen , en zoals jij hier zegt ,de ene keer voelt ze niks de andere keer wil ze dat ik dan blijf slapen en dan weer een andere keer wordt het teveel voor haar. maar wil wel het een kans geven voor ee nandere relatie terwijl ze nog niet weet of deze wederzijds is.iemand> 2 jaar geleden -
Ik vermoed dat ik in exact dezelfde situatie verkeer.
Ik zie zoveel dingen die niet kloppen.
Ik heb een document gevonden van midlifecrisisweb enndaarin staan punten waarvan ik zeg dat ik ze ook zie.
Dat zijn deze punten:
-Iemand is ineens onherkenbaar voor zijn omgeving door 180 graden veranderd gedrag
- Nemen van irrationele beslissingen en deze uitvoeren, zonder de gevolgen te overzien
- Zomaar ineens willen scheiden, terwijl het huwelijk goed was
- Iets missen in de relatie maar niet goed kunnen aangeven wat er dan ontbreekt
- Zeggen niets meer voor de partner te voelen - Het gevoel hebben dit te moéten doen, hoe raar het ook klinkt
- Vaak ineens verliefd op een ander (de soulmate)
- Met die ander ‘zo goed kunnen praten’ en ‘ zo op één lijn liggen’
- Onbereikbaar, niet meer mee te praten - Egoïstisch, alleen hijzelf is belangrijk
-De balans op willen maken na een half leven
- Niet meer rationeel kunnen denken
- Vreemde blik in de ogen, zwarte kille ogen zonder emotie (shark eyes) - Zich niets aantrekken van het verdriet van de partner, emotieloos
-Geen signalen afgegeven, de Midlife Crisis is er ineens!
- De partner geen kans willen geven om te vechten voor het huwelijk
- De partner heeft het gevoel ‘dat er iets niet klopt’ (info over Midlife Crisis maakt de puzzel compleet).
En het erge is, er gaat zoveel kapot hiermee. Zij zelf, ik, je raakt misschien je beste maat kwijt, je huis, je zelfvertrouwen en vertrouwen, het is echt een hel.
Maar, zodra je er over begint dan is het niet waar. En het meest erge is nog het liegen en bedriegen.
Het is om te huilen. Mannen hebben de naam, maar vlak vrouwen niet uit.....Mannelijke lotgenoot> 2 jaar geleden -
En het is nog erger geworden. Ze heeft idd een relatie met de man waar ze verliefd op werd en die heeft ook een partner, en die man zegt niet verliefd te zijn maar dat ze het leuk hebben, ze meeten met elkaar, praten veel en naar ik begreep gaan ze naar Cap d'agde, kenners weten genoeg dan.
Voor de mensen die begrip willen krijgen, hierbij de link,
https://adoc.pub/queue/midlifecrisis-handboek.html
Mannelijke lotgenoot.Anoniem> 2 jaar geleden -
wow wat herkenbaar zeg … schrikbarend gewoon pfff
Alles is kapot , 18 jaar door het putje . 2 puber kinderen
Partner vind/lijkt het maar normaal te vinden. Ze is in een giftige omgeving terecht gekomen . Ze woont nu bij een toevallig net gescheiden vriendin zucht helpt allemaal niet mee .
Ik weet niet wie dit is en wat ze met mijn vrouw heeft gedaan . Ik ken deze persoon niet . Ik ben er voor mijn kinderen , daar haal ik wel kracht uit . Zit aan de medicijnen om rust in m’n hoofd te houden . Gekke vrouwen :-(KJK> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
In mijn zoektocht stuitte ik ook op de website: Midlifecrisisweb.
Na een paar zinnen weggedrukt, maar mijn zussen gevraagd het te lezen. Het was te bizar voor woorden, alles klopte.
Zet zijn naam erboven en het ging écht over hem.
Ik werd benaderd door een vrouw uit het dorp, of ze bij me mocht komen. Ze had gehoord dat...en zij zat in dezelfde hel. En ze had een website die ze mij wilde laten lezen...
Ze kwam bij me thuis en we zagen er hetzelfde uit, grauw gezicht, dof levenloos haar en mager, we waren allebei 10 kilo afgevallen door de stress We wogen nog maar net 52/53 kilo.
De website heeft mij geholpen net als andere sites over MLC.
Oa dat je je partner dus kunt treffen op verschillende leeftijden. De eerste die ik ' zag', was een jongetje van ongeveer 8 jaar.
Mijn man was bijna jarig en vroeg hoe we dat gingen vieren. Ik zei ' niet, we hebben geen reden om wat dan ook te vieren.'
Hij ging weg, ik verder met de was opvouwen. Ineens tikt hij op mijn arm. En met een klein jongensstemmetje zei ie..." maar heb ik dan geen partij, ik ben toch jarig?"
Toen was ik inwendig zo verdrietig voor hem, voor dat jongetje.
Vraag me niet hoe, maar ik heb wat mensen uitgenodigd en hij had zijn feestje. Nou, of er niks aan de hand was, lachen, gieren brullen, zuipen...
Nog triester was dat zijn jeugdtraumas nog verder terug gingen. Nl zelfs tot babytijd, zo triest.
Ondanks alles mocht hij thuis blijven wonen, we lagen ook nog in één bed en op een avond ' zocht ie me', omklemde mijn borst met ' zijn handjes' zeg ik maar zo, en zocht hij borstvoeding...
Dat had ik natuurlijk niet, en wát er gebeurde wilde ik al helemaal niet...
Maar wat was ik ' blij ' met alle informatie van die website.
Ik was niet gek en dat wist ik ook wel, maar wie zou mij geloven als ik dit vertelde...?
Wij hebben geen verhaal te delen, maar kunnen een boek schrijven.
Dit weekend is hij 10 jaar weg...
En al een tijdje heb ik de behoefte wéér veel te lezen over MLC.
Dat ook andere lotgenoten iets hebben aan die website troost me, maar mensen wat is het een akelige levensfase, traumatiserend voor partner en evt kinderen...Anoniem'67> 2 jaar geleden
-
-
2 jaar later had hij een vrouw van 25 jaar jonger (Verhaal 15)
Ik heb mijn man ontmoet toen ik 18 jaar oud was en hebben 2 mooie dochters gekregen.we zijn getrouwd. We hebben heel veel mooie jaren gehad. Hij was 48 en haalde zijn motorrijbewijs dat ik grapte zo is nu je midlife begonnen,niet wetende wat voor impact dit heeft gehad op ons huwelijk. 2 jaar later had hij een vrouw van 25 jaar jonger.Ik,waarschijnlijk naïef al die jaren heb het niet aan zien komen,en het moeten horen van vrienden dat hij mij al jarenlang bedroog met die vrouw. Het is een cliché maar het is de harde werkelijkheid. Alles vervaagt wat je hebt opgebouwd ,je toekomst ,ik ben inmiddels oma,wat je graag samen had willen delen ,ik wel wilde graag samen oud worden.Is het dat waard, waarschijnlijk voor hem welAnoniem> 2 jaar geleden-
Herkenbaar mijn verhaal...18
Dina> 2 jaar geleden - Alle reacties weergeven...
-
Herkenbaar, bij mijn ex-man na 30 jr huwelijk Hii heeft inmiddels zelfs nieuw kinderen verwekt. Opa en papa tegelijk… wonderlijk én pijnlijk
Annette> 2 jaar geleden
-
-
Spijt dat we toen niet de durf hadden contact te houden (Verhaal 17)
Sinds een paar maanden heb ik weer heel intensief contact met een buitenlandse vakantieliefde van 25 jaar geleden.
Door de afstand, de grote taalbarriere en het gemis van het internet/mobiels hebben we het toen beide niet aangedurfd contact te houden.
Nu appen we dagelijks meerdere keren over echt vanalles en hebben we beide het gevoel dat we nog steeds bij elkaar horen. We lijken ook nu nog prima bij elkaar te passen en vinden elkaar ook nog steeds erg aantrekkelijk.
We hebben allebei grote spijt dat we toen niet de durf hadden contact te houden.
We zijn allebei getrouwd en hebben allebei jonge kinderen.
Maar missen beide heel erg dat speciale gevoel en het intieme.
Mijn man weet van het contact en maakt zich niet druk, “hij is toch getrouwd en woont toch meer dan 1.000 km hier vandaan”.
Zijn vrouw kan het ook niks schelen.
Ik voel heel erg een midlifecrisis aankomen: ik wil naar mijn vakantieliefde terug, avonturen beleven, daar wonen, de taal leren, kortom, mijn leven omgooien. Wat zo mooi met hem had kunnen zijn, kan nog steeds.
Mijn gedachten draaien overuren.
Het is heel erg ikke ikke ikke. En dat voelt niet goed.
Terwijl het wij-gevoel (vakantieliefde en ik) juist te goed voelt.
B> 2 jaar geleden -
Onze relatie is altijd tumult geweest (Verhaal 16)
Mijn man wil plotseling scheiden, onze relatie is altijd tumult geweest, eerste jaren had hij een zware porno verslaving, samen naar vele therapeuten gegaan, tussentijds ben ik mijn vader nog verloren (overleden). Mijn man na 1ste 10 klote jaren “gezond”, geen porno meer, kiest voor gezin doet uiterste best. Tussentijds schoondochter in huis erbij, nadien schoonzoon erbij, inmiddels met 6 man totaal in huis woonend. Dan krijgt mijn moeder kanker, geopereerd genezen, jaar later kanker terug overlijd. Dan 1ste kind met schoonzoon huis uit, met zn 4en over. Krijg ikzelf kanker, geopereerd genezen . Maand na mijn operatie laatste kind met schoondochter huis uit, met zn 2en (man en ik) over. Nog samen op vakantie geweest, veel onbegrip naar elkaar ivm beide verschillend omgaan met de emoties die alles ons bracht. Man plotseling, we zijn uit elkaar gegroeid, voel niks meer vind je al lange tijd niet leuk meer wil van je af. Hij net 52 ik 57 volgens mij zit hij in een midlife crises. Zelf net gevecht vd kanker achter de rug, nu nieuw gevecht in voor de scheiding. Het wordt mij allemaal een beetje teveelBriget> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Hey Briget, mijn partner van 9j (zoon 4j dochter 5.5j) weet het momenteel ook niet meer. Ik dacht, een mc wanneer de kids het huis uit zijn is eenvoudiger, maar finaal is niets eenvoudig als de toekomst plotseling wegvalt. Je hebt kanker overwonnen, een 2de kans, zonde om die nu te vullen met negativiteit.
Mathias> 2 jaar geleden
-
Het is leeg in me, leeg in m'n hart (Verhaal 14)
Ik heb nooit echt een druk leven gehad en ben nooit echt een sociaal wezen geweest... meer op mezelf, schrijven, tekenen, schilderen... daar lag m'n plezier in. Na een burnout door bedreiging op de werkvloer en genoeg geld uit de rechtzaak die volgde ben ik in feite gepensioneerd toen ik 35 was, en heb ik mezelf nog verder teruggetrokken uit het sociale leven, vond door toeval een vrouw, trouwde maar beiden geen kinderwens.
En nu ik 52 ben zie ik geen plezier meer in ook maar iets te doen. Ik heb geen focus meer, en de droom om er ooit iets mee te kunnen, aanzien te vinden, is kwijt. En daarmee ben ik mezelf kwijt. Ik vul tijd, tv series, Youtube, doe wat noodzakelijk is in huis maar eigenlijk niet meer dan dat want ik kom niet in beweging, en haat mezelf erom wat de boel niet echt beter maakt. Start projecten met hoop op inspiratie maar maak niets af, maak lijstjes voor overzicht van de projecten tot zo specifiek dat elk deel maar een uur werk is, en af en toe lukt het me daar iets van te doen... een stap verder, zoveel stappen nog te gaan.
M'n vrouw ziet het met lede ogen aan, weet dat ze er weinig aan kan doen, dat het een gevecht is in me, en accepteert het gelukkig, want de angst haar kwijt te raken naast mezelf al kwijt te zijn is groot. En die angst is zo ongeveer mijn enigste motivatie nu om nog iets gedaan te krijgen.
Ik mis mensen, maar mis ook de energie en de sociale kunde om nog contacten te maken, irriteer me snel aan mensen ook... Zo eens in de week ga ik koffie doen in de plaatselijke koffie zaak puur om andere mensen om te heen te hebben, hun gepraat te horen...
Ik ben de weg kwijt, als ik de weg ooit al heb gehad... Het is leeg in me, leeg in m'n hart.
Dank je wel voor het lezen, en dank je wel voor dit forum om even m'n ei kwijt te kunnen. Dit te hebben geschreven is een stukje ademruimte.Wiebeniknunogeigenlijk> 2 jaar geleden -
-
Onze liefde was eens zo magisch maar nu diep beschadigd (Verhaal 7)
21 jaar geleden leerde ik mijn man kennen in Australië! Hij Zwitser ik Nederlandse.... hij was de man waar ik mezelf eindelijk goed bij voelde bijna alles klopte. Het was een Zwitser. Kon ik mijn land verlaten. Uiteindelijk won de liefde ook al stak vaak het gemis naar vrienden en familie en het land zelf. Maar ik vocht we kregen twee prachtige kinderen kochten een pracht droomhuis. Maar daar begon het je veranderede na de hartoperatie van je vader. En dan opeens die woorden... ik hou niet meer van je.... ik wil weer vrij zijn. Nog geen maand later heb je een nieuwe vriendin. Neujahr eerst wat het een gesprekspartner met ook veel leed net als jou. Je had het zooo slecht gehad in die tijd met mij het verhaal werd steeds erger. De nieuwe vriendin bleek een moeder van een kindje op het kdv waar ik als begeleidster werk. Ik heb een tijd niet meer kunnen werken ik zag haar dochter aversie en haar moeder. Wat deed dit mij pijn dat ook dit vernietigd werd mijn plek voor afleiding was nu een plek waar ik me ellendig voelde. Je ouders accepteerden je keus en vonden dat ik ook weer gelukkig moest gaan worden. Vonden het vreemd dat ik dat niet kon inzien jij had mij verlaten en wenste een nieuw leven zonder mij. Ik daarentegen hoopte op een gesprek op therapie ik vond niet dat we uitgeklaard gegroeid waren we waren een normaal gezin. Je kwam terug na 3 maanden maar niet voor mij maar voor de kids. Ik bleef geduld houden gaf je je vrijheid je woonde beneden in het gastverblijf maar we waren als gezin altijd samen en deden leuke dingen. Je vader overleed toen geheel plotseling. Een paar maanden na zijn dood maak je defensief je keuze je wil alleen verder niemand die jou moet zeggen hoe je je leven lijdt je wilt kunnen doen en laten wat je wilt en ja graag toch samen met een donker langharige vrouw, je manipuliert dreigt en draait alles om vergeet andere belangrijke dingen.
Jeetje onze liefde was eens zo magisch maar nu diep beschadigd. Wat doet dit gigantisch veel pijn. Heb heel vwel moeite met loslaten. Je grijpt naar de fles en dreigt soms met zelfmoord. Maak me zorgen. De man die ik getrouwd ben is een vreemde. Ik moet leren loslaten om mezelf weer een nieuw leven te gunnen. Ik begrijp het gewoon niet hoe zijn deze gevoelens zo uit het niets ontstaan. Dat ik zeg dat je aan jezelf moet werken met hulp, lag je me breed uit...... ik nee hoor ben helemaal gezond.
En mij doet het pijn.... ik zit vast in dit land kan niet terug naar Nederland. Dubbel pijn, zo ik moest het kwijt——-Bibian> 2 jaar geleden -
Ik wil veranderen, maar ik kom er niet uit (Verhaal 2)
ik werk nu al 25 jaar voor hetzelfde bedrijf. ik ben al bijna 25 jaar samen met dezelfde partner in het zelfde huis. Ik zie hoe anderen van het leven genieten en merk dat ik wil veranderen.
Alles anders; mijn baan opzeggen en voor mezelf beginnen bijvoorbeeld. Of het huis verhuren via zo'n verhuurbedrijf en een wereldreis maken. Gewoon heel wat anders.
Mijn partner wil echter bij de kinderen en kleinkinderen blijven; zij wil niet weg. Als ik logisch nadenk wil ik ook mijn uitstekende baan houden en mijn pensioenopbouw etc. maar ik wil ook uit de sleur. en de kinderen redden zich wel. Ik heb me zelfs al een week ziek gemeld om na te denken. Kortom: ik kom er niet uit.Anoniem> 2 jaar geleden- Alle reacties weergeven...
-
Oh je omschrijft je dilemma zeer duidelijk. Het leest als een alles of niet, zwart of wit, pompen of verzuipen issue.
Vandaar dat Ik me afvraag wat er in het grijze gebied zitVoor Anoniem> 2 jaar geleden